Vandaag, 30 juni, 10 jaar geleden, reed hij weg. Zijn auto vol met koffers, tassen en vuilniszakken. Rupsje nooit genoeg wist niet eens dat ie zoveel had....
Het gemak waarmee hij wegreed, lachend in zijn auto, op weg naar zijn huisje.
De bom was gedropt in december 2012 en na een hele heftige tijd thuis, maar voor de buitenwereld opgevoerd toneelstuk, uiteindelijk 30 juni vertrokken.
Die zaterdag, de 29e, hadden we nog overdag een feest van kennissen. S avonds het feest van vrienden die 25 jaar getrouwd waren en die zondag de 30e, de verjaardag van een nichtje, waar we met de hele familie waren. Het hele weekend feest, voor hem dan. Lachen, gieren, brullen, zuipen...
Toen mijn moeder aan het eind van de middag vroeg, wanneer ie zou vertrekken , zei ik: " straks, na het eten"...
Eten?! Ik stikte bijna van de spanning.
Ze schrok ervan, mijn zussen ook, huilen...
Wij naar huis.. eten... en koffers pakken.
Eten deed ie wel, maar bleef zitten.
19.00, 20.00, 21.00...
Ik zei, kom op, nu ga we inpakken, je moet gaan, jij wilt hier toch weg?!.. hij huilde... die verschrikkelijke verwarring...
Net als toen hij huilde toen we een mediator in gingen schakelen voor de scheiding, dat was de bedoeling niet na 23 jaar.
Dikke tranen bij het afscheid, hij wilde dit niet...Lachend reed ie even later voorbij, waarschijnlijk zijn vriendin aan de telefoon.
Het gemak waarmee hij wegreed, ons achterlatend, mij en onze zoons van 20 en 17.
Rust, geen gelieg meer, geen intimidatie, geen sneren meer. Met hem was niks aan de hand, het lag aan mij... psycholoog, relatietherapeut, dat zijn geitewollensokkenfreaks, daar ging hij 1x heen , voor mij, maar verder ging het heel goed met hem, niks aan de hand...
Toen uiteindelijk de envelop op de mat viel met de echtscheidingspapieren, in november, ben ik pas echt ingestort. Kreeg antidepressiva, oxazepam én een slaappil. Viel nog meer af door de stress. Burn- out, was op!
En hij, reed letterlijk het hele land door om spulletjes op te halen via marktplaats. Iedere dag met zijn blije kop op Facebook.
Kocht de ene tv na de andere, bootje, lekker op vakantie, zó blij...met spullen, maar naar de jongens keek ie niet om. Druk met concerten, festivals, feestjes, uit eten, alle kermissen af... ziek gewoon. En zijn vriendin natuurlijk... maar ja, die was nog getrouwd...
Dus dat was nog een beetje lastig..
10 jaar verder...
10 jaar in de overlevingsstand
Inmiddels wel weer getrouwd en helaas kwam ook deze man in een MLC...
Vergeleken met de crisis van man 1, noemde ik dit maar penopauze ipv MLC.
Door de ervaring met mijn ex- man, de gesprekken met huisarts, psychologen en de website Midlifecrisisweb, wist ik wat ik zou kunnen doen om de mogelijke járen, door te komen...
Veels te hoge bloeddruk, een hoop ergernis, irritatie , moedeloosheid...
Borstkanker gekregen in die periode.
Operatie, bestralingen... hoe eenzaam ben je dan, als je man, in dat hele jaar ( niet in die periode, maar het héle jaar) maar 2x aan jou vraagt, hoe het met jou gaat...
Heeft ruim 3 jaar geduurd, toen dacht ik, je landt weer een beetje op Aarde...
Hij heeft 3 jaar lang in een roes geleefd, met verschillende maskers, wát een aandacht had die man nodig. Kind nummer 3 in huis, vreselijk...en wat een geld heeft dat ook gekost, kopen kopen, hebben, hebben...flutspul...
De statistieken zeggen 1 op de 4...
Ik heb er 2 uit 2 meegemaakt... ik gun dit niemand.
10 jaar lang gaat er geen dag voorbij zonder dat ik een herinnering heb.
Ik mag van de huisarts oxazepam achter de hand houden en gebruiken als ik het een dag of nacht niet meer kan handelen, zo fijn als je gedachten even stilstaan.
En mijn jongens zijn kanjers!! Pa heeft zo n 5 x per jaar tijd voor ze...ik ben blij dat ik ze thuis had/ heb, nog steeds...ze kunnen de deur niet uit, geen huizen...neemt niet weg dat ik de verantwoordelijkheid zwaar vond, thuis, tijdens hun studie, bij nacht en ontij op stap, met de auto op pad/ ongevallen, ik draaide overal alleen voor op en het lijkt of pa zijn vaderrol totaal vergeten is.
Beleefdheidsbezoekjes...
Ik wens iedereen die als partner, kind of in welke hoedanigheid ook, te maken krijgt met een MLC- er, heel veel sterkte, kracht en wijsheid en van mij een warme welgemeende knuffel
Het gemak waarmee hij wegreed, lachend in zijn auto, op weg naar zijn huisje.
De bom was gedropt in december 2012 en na een hele heftige tijd thuis, maar voor de buitenwereld opgevoerd toneelstuk, uiteindelijk 30 juni vertrokken.
Die zaterdag, de 29e, hadden we nog overdag een feest van kennissen. S avonds het feest van vrienden die 25 jaar getrouwd waren en die zondag de 30e, de verjaardag van een nichtje, waar we met de hele familie waren. Het hele weekend feest, voor hem dan. Lachen, gieren, brullen, zuipen...
Toen mijn moeder aan het eind van de middag vroeg, wanneer ie zou vertrekken , zei ik: " straks, na het eten"...
Eten?! Ik stikte bijna van de spanning.
Ze schrok ervan, mijn zussen ook, huilen...
Wij naar huis.. eten... en koffers pakken.
Eten deed ie wel, maar bleef zitten.
19.00, 20.00, 21.00...
Ik zei, kom op, nu ga we inpakken, je moet gaan, jij wilt hier toch weg?!.. hij huilde... die verschrikkelijke verwarring...
Net als toen hij huilde toen we een mediator in gingen schakelen voor de scheiding, dat was de bedoeling niet na 23 jaar.
Dikke tranen bij het afscheid, hij wilde dit niet...Lachend reed ie even later voorbij, waarschijnlijk zijn vriendin aan de telefoon.
Het gemak waarmee hij wegreed, ons achterlatend, mij en onze zoons van 20 en 17.
Rust, geen gelieg meer, geen intimidatie, geen sneren meer. Met hem was niks aan de hand, het lag aan mij... psycholoog, relatietherapeut, dat zijn geitewollensokkenfreaks, daar ging hij 1x heen , voor mij, maar verder ging het heel goed met hem, niks aan de hand...
Toen uiteindelijk de envelop op de mat viel met de echtscheidingspapieren, in november, ben ik pas echt ingestort. Kreeg antidepressiva, oxazepam én een slaappil. Viel nog meer af door de stress. Burn- out, was op!
En hij, reed letterlijk het hele land door om spulletjes op te halen via marktplaats. Iedere dag met zijn blije kop op Facebook.
Kocht de ene tv na de andere, bootje, lekker op vakantie, zó blij...met spullen, maar naar de jongens keek ie niet om. Druk met concerten, festivals, feestjes, uit eten, alle kermissen af... ziek gewoon. En zijn vriendin natuurlijk... maar ja, die was nog getrouwd...
Dus dat was nog een beetje lastig..
10 jaar verder...
10 jaar in de overlevingsstand
Inmiddels wel weer getrouwd en helaas kwam ook deze man in een MLC...
Vergeleken met de crisis van man 1, noemde ik dit maar penopauze ipv MLC.
Door de ervaring met mijn ex- man, de gesprekken met huisarts, psychologen en de website Midlifecrisisweb, wist ik wat ik zou kunnen doen om de mogelijke járen, door te komen...
Veels te hoge bloeddruk, een hoop ergernis, irritatie , moedeloosheid...
Borstkanker gekregen in die periode.
Operatie, bestralingen... hoe eenzaam ben je dan, als je man, in dat hele jaar ( niet in die periode, maar het héle jaar) maar 2x aan jou vraagt, hoe het met jou gaat...
Heeft ruim 3 jaar geduurd, toen dacht ik, je landt weer een beetje op Aarde...
Hij heeft 3 jaar lang in een roes geleefd, met verschillende maskers, wát een aandacht had die man nodig. Kind nummer 3 in huis, vreselijk...en wat een geld heeft dat ook gekost, kopen kopen, hebben, hebben...flutspul...
De statistieken zeggen 1 op de 4...
Ik heb er 2 uit 2 meegemaakt... ik gun dit niemand.
10 jaar lang gaat er geen dag voorbij zonder dat ik een herinnering heb.
Ik mag van de huisarts oxazepam achter de hand houden en gebruiken als ik het een dag of nacht niet meer kan handelen, zo fijn als je gedachten even stilstaan.
En mijn jongens zijn kanjers!! Pa heeft zo n 5 x per jaar tijd voor ze...ik ben blij dat ik ze thuis had/ heb, nog steeds...ze kunnen de deur niet uit, geen huizen...neemt niet weg dat ik de verantwoordelijkheid zwaar vond, thuis, tijdens hun studie, bij nacht en ontij op stap, met de auto op pad/ ongevallen, ik draaide overal alleen voor op en het lijkt of pa zijn vaderrol totaal vergeten is.
Beleefdheidsbezoekjes...
Ik wens iedereen die als partner, kind of in welke hoedanigheid ook, te maken krijgt met een MLC- er, heel veel sterkte, kracht en wijsheid en van mij een warme welgemeende knuffel
Anoniem
30-06-2023
