Eenzaamheid voelt toch ook nog steeds wat als een taboe

Hey iedereen , ik vind het fijn om jullie beleving, verhaal te mogen lezen. Dank u hiervoor om dit te delen.
Het maakt het toch wat makkelijker om te delen want eenzaamheid voelt toch ook nog steeds wat als een taboe aan in deze maatschappij waardoor je er niet zo snel mee naar buiten komt.
Ikzelf heb het afgelopen jaar veel meegemaakt, ups en downs, zwanger van mijn 3de kindje, alleen gevallen, vriendinnen die het plots te druk hadden en die ik nu niet meer hoor wanneer ik ze eigenlijk best het meeste nodig had , om mijn up te delen ( geboorte dochter) en de downs want uiteindelijk sta ik er alleen voor .
Maar dat terzake...de eenzaamheid die dan ook bikkel hard oeslaat.
Je kan niet meer zo makkelijk weg, je bent moe, je gaat werken, 3 kinderen, het huishouden...
Maar de telefoon staat stil, en eerlijk...op den duur ben je het ook beu om steeds moeite te doen...en te bellen, soms nemen ze niet op, negeren, niet terug bellen, of hoor je dat het zo druk is ...maar ik heb het ook druk hoor ...toch wil ik de moeite doen...
Ik heb me vaak afgevraagd wat doe ik verkeerd, waarom ben ik vervangbaar, waarom hoor je ze ni meer als ze een partner hebben, enz ...ik trek het mij best aan
Je denkt dat sommige je beste vriendinnen zijn die je al jaren kent door dik en dun , maar kijk ....
Ik heb me deze afgelopen periode zo eenzaam gevoeld, terwijl dit eigenlijk 1 van de mooiste periodes van mijn leven zou moeten zijn, en ik heb echt vaak gezegd tegen mezelf , positief zijn.
Maar als je bijna dagelijks alleen zit , is dit niet altijd evident , ik denk dat jullie dit wel begrijpen .
Soms ventileren kan eens deugd doen!
Dankbaar voor deze forum en jullie verhalen
Mercie