Mijn verhaal is heel lang en moeilijk op te schrijven

mijn verhaal is heel lang en moeilijk op te schrijven het zit allemaal in mijn hoofd maar eigenlijk onmogelijk op papier te zetten ik had laatst een half uur de tijd bij een rechter om mijn verhaal te doen nou ik denk dat ik aan een jaar nog niet genoeg heb om mijn verhaal te doen en een rechter heel druk weinig tijd het ggz heel druk weinig tijd zoals eigenlijk iedereen en kom je iemand tegen moet die persoon meestal zijn verhaal doen en daarna is die weer druk met andere dingen je word gebeld mensen doen hun verhaal maar ik krijg eigenlijk nooit de gelegenheid om mijn verhaal te doen niemand kent mijn verhaal alleen ik zelf ik luister naar de verhalen van anderen en denk dan bij mezelf je moest is weten wat mijn verhaal is maar dat verhaal is inmiddels zo lang en complex dat het niet meer na te vertellen is ik kan slechts anekdotes vertelllen stukjes van mijn verhaal ik kan alleen al 3 anekdotes vertellen van 3 dodelijke ongevallen waar ik bij betrokken was het was niet echt mijn schuld maar door een ongelukige samenloop van omstandigheden ben ik schuldig maar eigenlijk toch niet aan 3 dodelijke ongelukken waar van elk ongeluk wel een kantje vergt voor uitleg nou ik word nu al moe van het typen en de samenloop van omstandigheden is te complex om uit te leggen maar ik zie het nog voor ogen hoe iemand door een trein gegrepen word en die trein ging heel hard en hoe een motorrijder frontaal botst met een vrachtwagen bijde 80 km per uur totaal 160 km per uur die waren beide wel dood en ik herinner me nog goed hoe ik tijdens scheikunde les hardop afvroeg wat er zou gebeuren als je een flesje .......... achterover zou slaan en hoe iemand dat deed hij viel neer er kwam schuim uit zijn mond wewerden de klas uit gestuurd ik sta achteraan ik zie niks en hoor iemand zeggen hij is ontploft ik ben weggelopen moest mijn huilen inhouden en ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld ik ging op een bankje zitten zat te huilen en 2 meisjes van school vroegen wat er aan de hand was tja op je 15 de vertellen dat je een dood op je geweten hebt is niet leuk ik vertelde dat ik eenzaam was ze zeiden wij zijn er toch maar ik wilde eigenlijk alleen zijn tijdens de rechtzaak was er iemand die zei dat ik het wist tja als ik het wist had ik het niet gevraagd zelfs de scheikunde leraar wist niet dat dit kon gebeuren tja 3 doden op mijn geweten en dat is bij lange n niet alles maar ja dat verhaal gaat heel lang zijn en is eigenlijk te complex om te vertellen en het zal niet meevallen om dat goed en met de juiste woorden op papier te zetten als er al woorden voor zijn want niet alles in het leven kan je met woorden omschrijven tja en ik weet nu wanneer ik mensen huilen als woorden te kort schieten niet gevonden kunnen worden en als je je machteloos voelt en je schuldig voelt en het niet meer terug te draaien is