Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???

Beste Francis,

Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.

Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:

“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “

Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.

Warme groet