Ik heb geen vraag.. ik weet dat ik nu niet anders kan dan écht toegeven aan m’n burn-out(klachten) en veel innerlijk werk te gaan doen (patronen ontleden, langzaam doorbreken en nog oude pijn aangaan).
Mijn tip is wel: zoek hulp wat bij je past! Voor mij is dat PMT (of bijv hapnotherapie). Ik vind PMT heel fijn.. hij brengt mij van mijn rationeel denken naar m’n gevoel. Wat ik rationeel elke keer al wel weet, doorvoel ik ook echt met PMT!
Oh en er zijn ook veel mooie fysieke lotgenoten plekken! Zoals Ixta Noa (of google op zelfregiecentrum). Dan heb je een plek waar je echt fysiek naar toe kunt en (naar behoefte) kunt delen of even afleiding kunt vinden!
Na mijn terugval en supermoeite om mij weer ziek te melden schreef ik dit (en ik deelde dit met familie en vrienden):
Burn-out
Het kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Achteraf niet. Achteraf waren er genoeg lichamelijke signalen.
Opeens haalt het verleden mij keihard in. Rationeel ken ik het niet. Iedereen van de wereld mag zich van mij ziek melden, om wélke reden dan ook.
Juist: ook als je je niet lichamelijk ziek voelt roep ik altijd dat het ook goed is om je soms een dagje (of twee) ziek te melden voor je mentale gezondheid.
“Waarom vind je het zo moeilijk om je ziek te melden” vroeg mijn PMT coach mij..
Daar kan ik veel verklaringen voor bedenken, maar geen écht antwoord.
“Het klinkt alsof je al je hele leven bent doorgegaan” zegt hij naar aanleiding van het lezen van mijn levensverhaal.
Een weekje, een dag, een nacht liet ik het in mijn leven toe. Verdriet, rouw en boosheid. En dan (soms jaren) later kwam de pijn van een eerder moment terug. Dan was de lading er meestal wel af en had mijn geheugen het minder zwaar gemaakt. Ik gaf de pijn een beetje aandacht en liefde, maar ging logischerwijs ook weer door.
Maar nu voel ik, het zit nog in mijn lijf.
Niet altijd meer in mijn hoofd, maar het ligt opgeslagen in mijn lijf.
Mijn lijf trekt nu aan de bel en zegt: Ik stop.
Als jij blijft doorgaan op je ratio dan stop ik.
Als jij mij negeert dan stop ik.
Als jij mij negeert dan ga ik jouw brein overuren laten maken en dan slaap je niet meer.
Als jij niet voor jezelf zorgt, kan ik ook niet voor jou zorgen.
Dus laat het maar komen, ga maar voelen. Nee, niet je gevoelens omschrijven en analyseren.
VOEL.
Voel wat er letterlijk in je lijf gebeurt en waar je lijf behoefte aan heeft.
Mijn tip is wel: zoek hulp wat bij je past! Voor mij is dat PMT (of bijv hapnotherapie). Ik vind PMT heel fijn.. hij brengt mij van mijn rationeel denken naar m’n gevoel. Wat ik rationeel elke keer al wel weet, doorvoel ik ook echt met PMT!
Oh en er zijn ook veel mooie fysieke lotgenoten plekken! Zoals Ixta Noa (of google op zelfregiecentrum). Dan heb je een plek waar je echt fysiek naar toe kunt en (naar behoefte) kunt delen of even afleiding kunt vinden!
Na mijn terugval en supermoeite om mij weer ziek te melden schreef ik dit (en ik deelde dit met familie en vrienden):
Burn-out
Het kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Achteraf niet. Achteraf waren er genoeg lichamelijke signalen.
Opeens haalt het verleden mij keihard in. Rationeel ken ik het niet. Iedereen van de wereld mag zich van mij ziek melden, om wélke reden dan ook.
Juist: ook als je je niet lichamelijk ziek voelt roep ik altijd dat het ook goed is om je soms een dagje (of twee) ziek te melden voor je mentale gezondheid.
“Waarom vind je het zo moeilijk om je ziek te melden” vroeg mijn PMT coach mij..
Daar kan ik veel verklaringen voor bedenken, maar geen écht antwoord.
“Het klinkt alsof je al je hele leven bent doorgegaan” zegt hij naar aanleiding van het lezen van mijn levensverhaal.
Een weekje, een dag, een nacht liet ik het in mijn leven toe. Verdriet, rouw en boosheid. En dan (soms jaren) later kwam de pijn van een eerder moment terug. Dan was de lading er meestal wel af en had mijn geheugen het minder zwaar gemaakt. Ik gaf de pijn een beetje aandacht en liefde, maar ging logischerwijs ook weer door.
Maar nu voel ik, het zit nog in mijn lijf.
Niet altijd meer in mijn hoofd, maar het ligt opgeslagen in mijn lijf.
Mijn lijf trekt nu aan de bel en zegt: Ik stop.
Als jij blijft doorgaan op je ratio dan stop ik.
Als jij mij negeert dan stop ik.
Als jij mij negeert dan ga ik jouw brein overuren laten maken en dan slaap je niet meer.
Als jij niet voor jezelf zorgt, kan ik ook niet voor jou zorgen.
Dus laat het maar komen, ga maar voelen. Nee, niet je gevoelens omschrijven en analyseren.
VOEL.
Voel wat er letterlijk in je lijf gebeurt en waar je lijf behoefte aan heeft.
Jilke
19-08-2023
