Ik wil mijn hart ook luchten, ook al gaat de pijn niet weg
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Mamie Tanha
03-09-2023
