Het doet zeer

Chris, ik heb hetzelfde voor. Heb mij 35 jaar uitgesloofd om een man gelukkig te maken, heb alles gedaan maar het hielp niet. Na veel verdriet en eenzaamheid doorleefd te hebben, ben ik nu bezig mijn eigen persoon gelukkig te maken. Krijg hulp van een kat.... . Ik doe de dingen die ik als kind al leuk vond. De mensen zien mij ook niet staan, of het is om te vragen hoe het gaat zonder het antwoord te willen horen. Kop op, zoek het in kleine dingen of kijk naar dieren of wat je anders interesseert. Als je op iemand anders moet wachten...

Ik herken mezelf in je bericht...Ik kan je niet echt helpen, maar af en toe " chatten ", zou je het zien zitten?
Met lieve groet, Van Hoof inge, wel Belgie

Je moet wat gaan ondernemen Chris, ga met een leuke fotocamera door de natuur wandelen. Maak close up foto's van vlinders etc. Ga ze thuis bekijken en bewerken.
Ga iig door de natuur wandelen, neem een duik in mooi water.
Blijf thuis zitten en je wordt krankzinnig van eenzaamheid en vreugdeloosheid, zoveel is zeker. Misschien vind je wel dat je het verdient om jezelf te pijnigen, als ik de stukjes zo lees lijkt het er soms veel op. Niks doen, en jezelf in de weg zitten lijkt op dit forum je van het te zijn.
Ik heb dit ook ondervonden, behalve dan de gezins -situatie van je die ik niet heb...

Hoi Chris,

Hetgeen je verwoord hebt herken ik helaas maar al te goed. 13 jaar lang had ik alles gegeven en ben ik genadeloos bedrogen en aan de kant geschoven, met als toetje mijn zoon die ik vrij weinig zie (in elk geval niet op de juiste manier)...ik heb me altijd weggecijferd en dat doe ik tot op heden nogsteeds voor mijn zoon met als resultaat dat ik werk, mijn huishouden doe, mijn zoon in de weekenden alle aandacht schenk en verder? Verder he-le-maal niets, als mijn zoon er niet is kom ik altijd alleen 'thuis' en dan is dat het (ik heb ook weinig keuze helaas, vrouwen en daten is voor mij een onmogelijkheid, althans voor mijn gevoel).

Het enige wat je kan doen is dingen ondernemen zoals is voorgesteld. Probeer desnoods iets waarbij je onder de mensen bent zoals een wandelclub, kaartclub, enz...maar ik heb makkelijk praten, ik kan dat zelf (helaas ook) niet...ik krijg het niet voor elkaar.

Het voelt voor mij alsof ik mijn tijd uitzit totdat mijn zoon zijn eigen weg kan gaan (duurt gelukkig nog wel even) of er, al dan niet door manipulatie, voor kiest niet meer op en neer te willen naar mij. Voor mij zie ik dit voorgenoemde punt als mijn einde en als ik dan nog alleen ben...tja, dan ben ik wel klaar als ik voor mezelf spreek (en dan ben ik verdorie nog maar 38...)

Hopelijk kan jij je tot iets ondernemends zetten, dat gun ik je van harte. Voor mij is het klaar, ik laat het allemaal voor wat het is.. schijnbaar heb ik alles verdiend (ach, wat maakt het ook uit).

Gegroet en sterkte,