Heb al twee burnouten achter de rug

Heb al twee burnouten achter de rug, vorig jaar derde crash met derde burnout en zware depressie met 7 maanden opname als gevolg. Ik kon mijn gezin dat niet weer aan doen en dacht dat het beter was moest ik er niet meer zijn en ik was volledig op. Ondertussen thuis en nog steeds thuis en vechten om niet terug ten onder te gaan. Oorzaak onder andere : parentificatie, te groot verantwoordelijkheidsgevoel , zorgen voor een ander behalve voor mezelf, te grote onnodige schuldgevoelens vooral naar eigen gezin toe (ik ben hen tot last) en moeilijk grenzen afbakenen, lat hoog voor mezelf, enorme interne criticus, pleasen. Ben sinds oktober 2023 dus niet meer aan het werk. Bij eerste twee burnouten te snel terug aan 100 % gaan werken. Nog steeds grote zorgen naar mijn mama en broer toe. Heb ook narcistische vader, ondertussen geen contact meer mee. Volg nu een revalidatieprogramma en moet aanvaarden dat ik er nog lang zal overdoen om gedeeltelijk te herstellen (jarenlange roofbouw op mijn lichaam en in overlevingsmodus). Ben enorm bang voor de toekomst, hoe moet het nu verder. Als ik me wat beter voel, is het zo moeilijk om uit schuldgevoel naar mijn gezin toe niet teveel te gaan doen, met dagenlange recuperatie als gevolg. Neem ook medicatie, dik tegen mijn zin, maar moest omdat ik zo diep zat. Sertraline en mirtazipine. Er is ook adhd vastgesteld en ik ben hoogsensitief. Ik moet sinds kort nog wellbutrin bijnemen (daar baal ik enorm van en zie dat als falen) omdat ik enorm onrustig ben en niet kan ontspannen. Bij mijn broer is een zeer agressieve kanker vastgesteld. Hij heeft reeds amputatie achter de rug, maar het heeft niet mogen baten. Hij is palliatief. Ben zo bang voor klap als mijn broer komt te sterven en mijn mama weer erg op mij gaat steunen. Heb het tijdens mijn jeugd zwaar gehad en alles draaide en draait heel mijn leven
rond mijn broer (probleemkind, drugs, …) en ouders waarbij ik de sterke moest zijn, de zorger. Moest mijn eigen problemen voor mezelf houden of werden niet serieus genomen (ben aangerand). Ik deed er alles aan om niet op te vallen en in
het gareel lopen, want mijn ouders waren ook enorm streng. Ik moest goede resultaten halen, het was nooit goed genoeg. Er was continu ruzie tussen mijn ouders met zware scenes. Mijn eerste huwelijk met foute partner. Nu heel begripvolle partner en twee lieve kinderen. Jongste wel volop aan het puberen. Wil voor hen zo graag genezen. Bang voor toekomst: ga ik nog kunnen gaan werken? Trap voortdurend nog in de val van op goede (beetje energie) dagen toch teveel te doen. Graag tips in verband met dagplanning, want ik denk dat ik nog steeds teveel hooi op mijn vork neem. Ik voel het ook pas als het te laat is . Heb ook veel last van pijn (kramp in kuiten, pijn in knieën polsen vingers nek ogen kaken schouders enkels…, ), duizelig en ijl gevoel zelfs soms als ik lig, en regelmatig rare gevoelloze dove plek over heel mijn linker bovenbeen. Ik heb nu ook noodmedicatie gekregen voor momenten van extreme onrust en stress en paniekaanvallen (dipiperon). Ik heb nog een lange weg te gaan en zal een van volgende maanden voor pensioencommissie moeten verschijnen.
Heb daar veel schrik voor. Zij beslissen
dan voor mij. Heeft hier iemand ervaring mee?
Ik probeer nu wel in het hier en nu te leven
en verleden en
toekomst wat te lossen. En dag per dag. Ik probeer ook steeds de denkoefening te maken ‘is dat mijn probleem of van een ander’. En indien het laatste, het los te laten en me niet (meer) schuldig te voelen of erover te piekeren.