Toch ging ik enkel maar achteruit i.p.v. vooruit

Ik ben nu 1,5j thuis met een burnout.
In het begin ging ik nog veel over mijn grenzen, thuiszitten betekende voor mij méér huishouden op mij nemen.
Geleidelijk aan meer en meer taken laten vallen, rustpauzes inbouwen, gaan wandelen, ... de hele "volgens het boekje" behandeling. Maar toch ging ik enkel maar achteruit i.p.v. vooruit.

Ik zit eigenlijk al ongeveer een jaar op een status quo.
Ik heb geleerd terug te "voelen", "te luisteren naar mijn lichaam", maar het gevolg daarvan is dat ik me van 's ochtens tot 's avonds uitgeput voel en me door de dag moet slepen.
Ik doe ik nog bar weinig omdat het gewoon niet meer lukt. Alles is een opgave geworden. Opstaan, eten, douchen, ... ik moet van alles bekomen.

Recent de diagnose autisme gekregen die zaken in een nieuw licht hebben geplaatst. Telkens als ik een stap vooruit probeer te zetten, uit de burnout - naar het "normale" leven, trekt mijn brein terug aan de noodrem.
Ik ben gewoon doodop van te "leven". De overprikkelende maatschappij is te veel voor me.
De focus in mijn therapie is nu weg van burnout en gaat nu naar het leren "anders" leven. Plots loop ik door de supermarkt met een nc hoofdtelefoon en ondanks dat ik voel hoeveel het me helpt, heb ik moeite met het aanvaarden dat het "normale" leven geen optie meer is voor me.

De weg is nog lang, ondanks dat ik de afgelopen 1,5j veel geleerd heb over mezelf en doseren, sta ik nog maar aan het begin van de weg naar herstel.
Het maakt me soms wanhopig om te beseffen dat mijn herstel nog lange tijd kan duren, maar het beestje heeft nu tenminste een naam.

Ik heb veel aan dit forum gehad, vooral wetende dat je niet alleen bent. Daarom wou ik mijn verhaal toch eens delen, ondanks dat het om een autistische burnout gaat en niet de reguliere vorm.