naam: J leeftijd: 18 - 22
Ik weet niet hoe oud ik was... 12 of 13 zoiets. Nooit vergeet ik de dag dat ik erachter kwam dat mijn moeder depressief was en ze daar in haar eentje stond te huilen. Misschien probeerde ze het te verbergen maar ik had op een jonge leeftijd al gauw dingen door. Toen ik haar tranen zag, werd ik misselijk, het idee dat je elk moment kan overgeven, koud zweet gewoon angstig.
We hebben er nooit over gepraat maar sinds die dag ben ik enorm bang, elke dag. Want mensen met depressie hebben vaak suicidal thoughts.
Nooit wilde ik met vrienden mee uit school want ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn, in het geval dat er iets zou gaan gebeuren, of stel dat ze weer alleen zat te huilen.
Dus hier zit ik, geen vrienden, geen relatie, slechte reputatie op school en het ergste is...
Sinds kort heb ik een slechte relatie met mijn moeder. Ze is in een jaar tijd 50 kilo kwijt, ze weegt minder dan mij. En ze blijft afvallen. En echt geloof me ik heb haar geprobeerd te stoppen. Ze zegt 'dit doe ik voor mijn gezondheid'. Ik ben misschien de ergste persoon op de wereld nu, maar ik geloof daar geen zak van. Ze heeft een andere plan ofzo, misschien voor aandacht. Mijn vader zegt dat ze eindelijk een hobby heeft gevonden, maar ik voel me er zo tegen. Ze dwingt haarzelf om af te vallen, ''gezond'' te doen door maar een beetje te eten op een dag.
Soms denk ik waarom heeft ze depressie? Door mij? Ik was zonder grappig te doen best een lastig kind in mijn peuter, kleuter en tiener jaren.
Maar altijd misschien was ik lastig omdat ik 'dacht' nergens mijn verhaal te kunnen doen, over mijn moeder, wat er gaande is thuis, hoe ik me voelde.
Ik denk dat ik persoonlijk een heel binnenhoudend persoon ben, laat het maar rollen komt goed.
Maar het vreemde is dat ik nog steeds elke dag zorgen maakt, angstig het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit en dat ik misselijk ben door de brok in mijn keel. ***kom op geen traan laten rollen***
Sinds mijn 12 of 13 zoiets altijd zo gevoeld...
En toen ik van mijn middelbare afgestudeerd was, vond ik een boekje.
Een boekje met haar gedachten...
Ik zei toch, ik heb snel dingen door. Mijn grootste angst was waar, Ze is niet gelukkig, ze is bang, voelt der niet gehoord, slapeloos en ze doet net of er niets gaande is.
En zoals bijna iedere dag steeg het bloed naar mijn hoofd, misselijk, bang, angstig met de gedachten EN NU??
Maar deze keer was het anders ik voelde me zo hopeloos... en liep na een la...
Met iets scherps erin...
Op dat moment zat ik gewoon niet in mijn goede gedachten...
Ik speelde de mes op mijn arm als een viool...
Dat moment was ik zo OP, heb alles gefilmd.
En naar 3 betrouwbare vriendinnen toen gestuurd, waarom? geen idee, ik heb er spijt van...
Natuurlijk lieten mijn vriendinnen het niet zomaar gaan... en lichte mijn moeder is via facebook, dat de appel rijp was en klaar om te vallen. Een moeder met depressie, met een dochten die net z'n zware depressie had. En zelfs haar eigen lichaam wilde beschadigen omdat ze niet wist waar ze met haar gedachten heen moest gaan, geen idee had tegen wie te praten.
Op dat moment was ik boos op mijn vrienden, bemoei je niet met andermans familie zaken. En heb ze nooit meer gesproken... Erg hè.
Mijn moeder had eindelijk een 'volwassen' gesprek met mij. En heb naar beloofd mijzelf niet meer te beschadigen met een mes...
Met een Mes... Met een Mes...
Maar ze heeft nooit iets gezegd over een hamer, blauwe plekken haha doen net zo veel pijn, genezen net zo langzaam haha.
Dat ik ondanks dat ik nu uit de pubertijd ben, volwassen...
Nog steeds mijn verhaal niet fatsoenlijk kan doen bij een psycholoog of tegen iemand überhaupt.
Sorry mijn verhaal gaat van het ene naar het andere. Zo zit mijn hoofd ook denk ik. Ik denk dat ik depressieve genen van mijn moeder geërfd heb ofzo.
Krankzinnig dat ik mijn verhaal zo doet, via een site. Maar echt het voelt ff lekker om alles eruit te gooien.
Ook zo gek dat ik me op het ene moment me zo ellendig voel als de pest, en nu voel ik me normaal. Geen brok in mijn keel of verdrietig.
Maar ik weet nu al dat morgen ochtend.... ik de eerste zal zijn met 'waarom ''waarom moet ik uit bed komen...'
Dankjewel voor het lezen.
Mijn littekens zijn weg, maar de wond zit nog in mijn gedachten.
Ik weet niet hoe oud ik was... 12 of 13 zoiets. Nooit vergeet ik de dag dat ik erachter kwam dat mijn moeder depressief was en ze daar in haar eentje stond te huilen. Misschien probeerde ze het te verbergen maar ik had op een jonge leeftijd al gauw dingen door. Toen ik haar tranen zag, werd ik misselijk, het idee dat je elk moment kan overgeven, koud zweet gewoon angstig.
We hebben er nooit over gepraat maar sinds die dag ben ik enorm bang, elke dag. Want mensen met depressie hebben vaak suicidal thoughts.
Nooit wilde ik met vrienden mee uit school want ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn, in het geval dat er iets zou gaan gebeuren, of stel dat ze weer alleen zat te huilen.
Dus hier zit ik, geen vrienden, geen relatie, slechte reputatie op school en het ergste is...
Sinds kort heb ik een slechte relatie met mijn moeder. Ze is in een jaar tijd 50 kilo kwijt, ze weegt minder dan mij. En ze blijft afvallen. En echt geloof me ik heb haar geprobeerd te stoppen. Ze zegt 'dit doe ik voor mijn gezondheid'. Ik ben misschien de ergste persoon op de wereld nu, maar ik geloof daar geen zak van. Ze heeft een andere plan ofzo, misschien voor aandacht. Mijn vader zegt dat ze eindelijk een hobby heeft gevonden, maar ik voel me er zo tegen. Ze dwingt haarzelf om af te vallen, ''gezond'' te doen door maar een beetje te eten op een dag.
Soms denk ik waarom heeft ze depressie? Door mij? Ik was zonder grappig te doen best een lastig kind in mijn peuter, kleuter en tiener jaren.
Maar altijd misschien was ik lastig omdat ik 'dacht' nergens mijn verhaal te kunnen doen, over mijn moeder, wat er gaande is thuis, hoe ik me voelde.
Ik denk dat ik persoonlijk een heel binnenhoudend persoon ben, laat het maar rollen komt goed.
Maar het vreemde is dat ik nog steeds elke dag zorgen maakt, angstig het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit en dat ik misselijk ben door de brok in mijn keel. ***kom op geen traan laten rollen***
Sinds mijn 12 of 13 zoiets altijd zo gevoeld...
En toen ik van mijn middelbare afgestudeerd was, vond ik een boekje.
Een boekje met haar gedachten...
Ik zei toch, ik heb snel dingen door. Mijn grootste angst was waar, Ze is niet gelukkig, ze is bang, voelt der niet gehoord, slapeloos en ze doet net of er niets gaande is.
En zoals bijna iedere dag steeg het bloed naar mijn hoofd, misselijk, bang, angstig met de gedachten EN NU??
Maar deze keer was het anders ik voelde me zo hopeloos... en liep na een la...
Met iets scherps erin...
Op dat moment zat ik gewoon niet in mijn goede gedachten...
Ik speelde de mes op mijn arm als een viool...
Dat moment was ik zo OP, heb alles gefilmd.
En naar 3 betrouwbare vriendinnen toen gestuurd, waarom? geen idee, ik heb er spijt van...
Natuurlijk lieten mijn vriendinnen het niet zomaar gaan... en lichte mijn moeder is via facebook, dat de appel rijp was en klaar om te vallen. Een moeder met depressie, met een dochten die net z'n zware depressie had. En zelfs haar eigen lichaam wilde beschadigen omdat ze niet wist waar ze met haar gedachten heen moest gaan, geen idee had tegen wie te praten.
Op dat moment was ik boos op mijn vrienden, bemoei je niet met andermans familie zaken. En heb ze nooit meer gesproken... Erg hè.
Mijn moeder had eindelijk een 'volwassen' gesprek met mij. En heb naar beloofd mijzelf niet meer te beschadigen met een mes...
Met een Mes... Met een Mes...
Maar ze heeft nooit iets gezegd over een hamer, blauwe plekken haha doen net zo veel pijn, genezen net zo langzaam haha.
Dat ik ondanks dat ik nu uit de pubertijd ben, volwassen...
Nog steeds mijn verhaal niet fatsoenlijk kan doen bij een psycholoog of tegen iemand überhaupt.
Sorry mijn verhaal gaat van het ene naar het andere. Zo zit mijn hoofd ook denk ik. Ik denk dat ik depressieve genen van mijn moeder geërfd heb ofzo.
Krankzinnig dat ik mijn verhaal zo doet, via een site. Maar echt het voelt ff lekker om alles eruit te gooien.
Ook zo gek dat ik me op het ene moment me zo ellendig voel als de pest, en nu voel ik me normaal. Geen brok in mijn keel of verdrietig.
Maar ik weet nu al dat morgen ochtend.... ik de eerste zal zijn met 'waarom ''waarom moet ik uit bed komen...'
Dankjewel voor het lezen.
Mijn littekens zijn weg, maar de wond zit nog in mijn gedachten.
J
> 2 jaar geleden
