Wat een ervaring delen wij, ik heb 14 jaar een mooi leven met mijn man gedeeld. Tot hij plots uit ons leven gerukt werd. Mijn man is omgekomen door zinloos geweld, iemand (duivel) heeft hem van het leven beroofd. De pijn dat hij er niet meer is, is onbeschrijfelijk de manier hoe dit gebeurd is geeft mij constant het gevoel dat ik moet overgeven. Inmiddels zit ik in rustig vaarwater (qua regel werk) maar in mijn hoofd is dat een ander verhaal. Dat immense pijn en verdriet, wanneer ik dit toelaat is het totaal niet draagbaar. Hij was mijn soulmate, mijn beste vriend, de vader van mijn kinderen en de liefde van mijn leven. Als dertiger was ik ineens een kist, bloemen, een plekje op de begraafplaats aan het uitzoeken, onmenselijk. Ik kon mijn eigen man niet eens wassen omdat het letsel te ernstig was en voor meer trauma zou zorgen. Ik sta stil, grotendeels verlamd, ik hang er een beetje bij hier op de wereld. Ik moet in de ogen kijken van mijn kinderen die geen vader meer hebben. De pijn van het verlies van hun papa, het voelt zo luguber en gemeen. Elke dag lijkt onwerkelijk, elke dag is overleven.
Anoniem
> 2 jaar geleden
