Tussen alleen zijn en eenzaamheid zit een verschil.
Soms is er in de jeugd op een cruciaal moment (of chronisch) geen verbinding geweest tussen jou en een ouder. Zoals in je eentje 's nachts huilen om je moeder, die dacht dat het 'hoorde' om je te laten huilen.
In zo'n geval kan er 'intrinsieke eenzaamheid' ontstaan. Dit houdt in dat je je eenzaam voelt, zelfs (of juist) al ben je niet alleen.
In zo'n geval kan het goed zijn om te kijken hoe je dit verdooft... nagelbijten, zoetigheid, andere 'ongewenste gewoonten' kunnen namelijk het gevolg zijn.
Het kan op zo'n moment goed zijn om jezelf te vragen en te luisteren waar je echt naar hunkert. Dat kan pijnlijk zijn, maar dat geeft vervolgens de mogelijkheid om jezelf te begrijpen en met onvoorwaardelijke liefde voor jezelf te zorgen. Want hoe paradoxaal het ook klinkt, uiteindelijk is het de onvoorwaardelijke liefde voor jezelf die je heelt.
Soms is er in de jeugd op een cruciaal moment (of chronisch) geen verbinding geweest tussen jou en een ouder. Zoals in je eentje 's nachts huilen om je moeder, die dacht dat het 'hoorde' om je te laten huilen.
In zo'n geval kan er 'intrinsieke eenzaamheid' ontstaan. Dit houdt in dat je je eenzaam voelt, zelfs (of juist) al ben je niet alleen.
In zo'n geval kan het goed zijn om te kijken hoe je dit verdooft... nagelbijten, zoetigheid, andere 'ongewenste gewoonten' kunnen namelijk het gevolg zijn.
Het kan op zo'n moment goed zijn om jezelf te vragen en te luisteren waar je echt naar hunkert. Dat kan pijnlijk zijn, maar dat geeft vervolgens de mogelijkheid om jezelf te begrijpen en met onvoorwaardelijke liefde voor jezelf te zorgen. Want hoe paradoxaal het ook klinkt, uiteindelijk is het de onvoorwaardelijke liefde voor jezelf die je heelt.
