Het opgaan in een roes is een vorm van vluchten. Blijkbaar is er iets in je leven dat je niet onder ogen wilt komen. Meestal gaat het om emoties/gevoelens die je als onprettig bestempelt en waar je van weg wilt.
Zolang deze onderliggende vermijding er is, is het lastig om van verslavingen af te komen. Je pakt immers de wortel niet aan en dus groeit het plantje vanzelf terug.
Wat dus nodig is, is dat je de emotie die je niet wilt voelen juist wel gaan voelen. Het is verstandig om dat onder begeleiding te doen, want je hebt dat gevoel niet voor niets weg gestopt.
Als oefening om te ontdekken welk gevoel je vermijdt, kun je het volgende doen: op het moment dat je de neiging voelt om naar je favoriete genotsmiddel te grijpen, stel dat dan heel eventjes uit. Focus je op je lijf en voel welke emotie daar opspeelt.
Óf: neem een recent moment in gedachten dat je naar je favoriete genotsmiddel greep en speel dat moment in slow motion af. Supervertraagd, want het moment waar het om gaat duurt maar een fractie van een seconde. Doordat het een geautomatiseerd patroon is schiet je heel snel vanuit de ongewenste emotie in een gedachte en vrijwel meteen in gedrag (naar het genotsmiddel grijpen). Vandaar dat het nodig is om dit echt heel erg in slow motion af te spelen, zodat je de emotie die het gedrag in beweging zet kunt voelen, als ik het maar heel even.
Als je die emotie voelt, dan heb je de angel te pakken. Er zit daar een emotionele pijn en die wil verwerkt worden. Wat een verslaving doet is alleen maar verdoven.
De ongewenste emotie gaat niet weg, totdat je hem durft te doorvoelen. Daar is een beetje moed voor nodig. En liefst een begeleider. Onder de emotie zit een onverwerkte herinnering en die wil verwerkt worden. Doe je dat, dan ruk je de wortel onder je verslaving uit, de echte onderliggende motivatie verdwijnt. Je hebt dan alleen nog met het gewoontegedrag en eventuele ontwennigsverschijnselen af te rekenen, maar dat gaat echt veel makkelijker als de 'pijnlijke' wortel er niet meer is.
Zolang deze onderliggende vermijding er is, is het lastig om van verslavingen af te komen. Je pakt immers de wortel niet aan en dus groeit het plantje vanzelf terug.
Wat dus nodig is, is dat je de emotie die je niet wilt voelen juist wel gaan voelen. Het is verstandig om dat onder begeleiding te doen, want je hebt dat gevoel niet voor niets weg gestopt.
Als oefening om te ontdekken welk gevoel je vermijdt, kun je het volgende doen: op het moment dat je de neiging voelt om naar je favoriete genotsmiddel te grijpen, stel dat dan heel eventjes uit. Focus je op je lijf en voel welke emotie daar opspeelt.
Óf: neem een recent moment in gedachten dat je naar je favoriete genotsmiddel greep en speel dat moment in slow motion af. Supervertraagd, want het moment waar het om gaat duurt maar een fractie van een seconde. Doordat het een geautomatiseerd patroon is schiet je heel snel vanuit de ongewenste emotie in een gedachte en vrijwel meteen in gedrag (naar het genotsmiddel grijpen). Vandaar dat het nodig is om dit echt heel erg in slow motion af te spelen, zodat je de emotie die het gedrag in beweging zet kunt voelen, als ik het maar heel even.
Als je die emotie voelt, dan heb je de angel te pakken. Er zit daar een emotionele pijn en die wil verwerkt worden. Wat een verslaving doet is alleen maar verdoven.
De ongewenste emotie gaat niet weg, totdat je hem durft te doorvoelen. Daar is een beetje moed voor nodig. En liefst een begeleider. Onder de emotie zit een onverwerkte herinnering en die wil verwerkt worden. Doe je dat, dan ruk je de wortel onder je verslaving uit, de echte onderliggende motivatie verdwijnt. Je hebt dan alleen nog met het gewoontegedrag en eventuele ontwennigsverschijnselen af te rekenen, maar dat gaat echt veel makkelijker als de 'pijnlijke' wortel er niet meer is.
