Ik ben al 43 jaar getrouwd en leven als broer en zus.
We zijn sinds 1978 getrouwd en ik dacht echt, dit is het, maar iets anders "gooit roet in het eten".
De eerste jaren ging het best goed, maar, nu komt het, ik vroeg aan mijn vrouw, is er vroeger iets gebeurd met jou?
Nee hoor, maar ik merkte dat ze steeds afstandelijker werd, ze duwde me weg of draaide haar hoofd weg, als ik haar "probeerde" te benaderen.
Inmiddels hadden we toen al twee kinderen (meisje en een jongen).
Deze afstandelijkheid ging zo meer dan 12 jaar door en op een gegeven moment (ik was op m'n werk) werd ik huilend gebeld door haar en vertelde mij, dat ik gelijk had en dat er dus vroeger wel iets gebeurd was.
Ze bleek, tussen haar 12de en 16de levensjaar seksueel te zijn misbruikt.
Diegene die dat gedaan heeft, was haar eigen zwager.
Je moet je voorstellen, dat ze bij haar thuis met 14 kinderen waren en de oudsten al getrouwd waren en 2 kinderen hebben, waarop mijn vrouw deed oppassen met een ander zusje, die, ook misbruikt werd door hem en zij was diegene die het balletje aan het rollen bracht.
Dus, ik moest naar huis komen en zat het huis vol met én met de huisarts én met de zedenpolitie én nog met een paar politieagenten, die hem van het bed hadden gelicht en zo werd het verhaal helemaal verteld.
Iemand van hen probeerden m'n kinderen de kamer uit te moffelen, maar ik zei, nee, ze blijven hier, anders kan ik het hele verhaal nog een keer uitleggen en bleven de kinderen gewoon in de kamer.
De een zou het kunnen begrijpen, want die was 11 en de andere was 8 en misschien nog te jong, om het te begrijpen.
En, op einde van het verhaal was dan, dat we hulp kunnen krijgen of we moesten maar eens nadenken (volgens de huisarts) over een echtscheiding, maar dat vond ik erg kort door de bocht, we hebben ook nog 2 kinderen en die kon ik dit nog niet aandoen....
Nou, hulp wilde mijn vrouw niet, we lossen het zelf wel op....
Oké, daar kon ik toen nog mee instemmen (waren we maar gaan scheiden) want het liep allemaal anders naar mijn verwachtingen.
En zo ging het leven verder, er werd niets ondernomen en zeker door m'n vrouw niet.
Ik ben nu 67 jaar en gepensioneerd, mijn vrouw iets eerder, want die is een half jaar ouder dan ik en u moest eens weten, wat ik allemaal zelf ben gaan doen, om er misschien nog iets van te maken.
ik heb nu al jarenlang al antidepressiva tot de zwaarste toe, anders krijg ik nog EST (Electric Shock Therapie), maar zover ben ik niet gekomen.
Ik heb ook een jaar op dag therapie gezeten in het ziekenhuis.
Al met al heb ik nog zelfmoord overwogen, want zo kan ik niet verder.
Dus, of ik me eenzaam voel, dat is een ding wat zeker is....
We hebben hier nog vaak ruzie over, maar dan kwam een zusje van haar op visite en was alles koek en ei waardoor ze even later verontschuldigde over de ruzie die we hadden en zo gaat het leven nog steeds door...
We zijn sinds 1978 getrouwd en ik dacht echt, dit is het, maar iets anders "gooit roet in het eten".
De eerste jaren ging het best goed, maar, nu komt het, ik vroeg aan mijn vrouw, is er vroeger iets gebeurd met jou?
Nee hoor, maar ik merkte dat ze steeds afstandelijker werd, ze duwde me weg of draaide haar hoofd weg, als ik haar "probeerde" te benaderen.
Inmiddels hadden we toen al twee kinderen (meisje en een jongen).
Deze afstandelijkheid ging zo meer dan 12 jaar door en op een gegeven moment (ik was op m'n werk) werd ik huilend gebeld door haar en vertelde mij, dat ik gelijk had en dat er dus vroeger wel iets gebeurd was.
Ze bleek, tussen haar 12de en 16de levensjaar seksueel te zijn misbruikt.
Diegene die dat gedaan heeft, was haar eigen zwager.
Je moet je voorstellen, dat ze bij haar thuis met 14 kinderen waren en de oudsten al getrouwd waren en 2 kinderen hebben, waarop mijn vrouw deed oppassen met een ander zusje, die, ook misbruikt werd door hem en zij was diegene die het balletje aan het rollen bracht.
Dus, ik moest naar huis komen en zat het huis vol met én met de huisarts én met de zedenpolitie én nog met een paar politieagenten, die hem van het bed hadden gelicht en zo werd het verhaal helemaal verteld.
Iemand van hen probeerden m'n kinderen de kamer uit te moffelen, maar ik zei, nee, ze blijven hier, anders kan ik het hele verhaal nog een keer uitleggen en bleven de kinderen gewoon in de kamer.
De een zou het kunnen begrijpen, want die was 11 en de andere was 8 en misschien nog te jong, om het te begrijpen.
En, op einde van het verhaal was dan, dat we hulp kunnen krijgen of we moesten maar eens nadenken (volgens de huisarts) over een echtscheiding, maar dat vond ik erg kort door de bocht, we hebben ook nog 2 kinderen en die kon ik dit nog niet aandoen....
Nou, hulp wilde mijn vrouw niet, we lossen het zelf wel op....
Oké, daar kon ik toen nog mee instemmen (waren we maar gaan scheiden) want het liep allemaal anders naar mijn verwachtingen.
En zo ging het leven verder, er werd niets ondernomen en zeker door m'n vrouw niet.
Ik ben nu 67 jaar en gepensioneerd, mijn vrouw iets eerder, want die is een half jaar ouder dan ik en u moest eens weten, wat ik allemaal zelf ben gaan doen, om er misschien nog iets van te maken.
ik heb nu al jarenlang al antidepressiva tot de zwaarste toe, anders krijg ik nog EST (Electric Shock Therapie), maar zover ben ik niet gekomen.
Ik heb ook een jaar op dag therapie gezeten in het ziekenhuis.
Al met al heb ik nog zelfmoord overwogen, want zo kan ik niet verder.
Dus, of ik me eenzaam voel, dat is een ding wat zeker is....
We hebben hier nog vaak ruzie over, maar dan kwam een zusje van haar op visite en was alles koek en ei waardoor ze even later verontschuldigde over de ruzie die we hadden en zo gaat het leven nog steeds door...
Anoniem
> 2 jaar geleden
