Wat is nu nog mijn functie in het leven?

Je omgevind kan nooit voor jou bepalen wanneer het genoeg is. Het is tenslotte wel je moeder.
En je bent zelf ook nog wel moeder van twee kinderen. En natuurlijk ben je van betekenis ook al zijn ze zelfstandig, je bent en blijft hun moeder die weer heel belangrijk is.
Ook al wonen ze niet meer thuis!
Hoop dat het goed komt met je baan.

Ik voel met je mee
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit

Ik voel echt met je mee ,,
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit

Heel herkenbaar, ook ik ervaar dit momenteel zo. Waar leef ik nog voor? Ik mis zo erg het verzorgen, het er voor mijn moeder zijn (zie mijn verhaal hieronder). Ik heb geen partner, geen kinderen, ik woon en ben al vele jaren alleen. Maar elke maand ging ik naar haar toe, dat gaf mijn leven invulling en een doel: er voor haar zijn en haar vertroetelen en mooie momenten bezorgen. Daar kon ik zelf veel genoegdoening uit putten. Misschien is het een idee om vrijwilligerswerk te gaan doen als je je baan kwijt raakt? Sterkte!

Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.

Een hoge leeftijd doet niets af aan het gemis.
Er is voor u een groot gat gevallen, dat niet zomaar opgevuld kan worden.
Elke dag is een worsteling, ik herken het gevoel.
Wat ik probeer is toch elke dag weer blij te zijn met wat er nog wel is, daar oog voor te hebben. Oog voor kleine dingen, al is het maar een zingende vogel in de tuin.
Dat is tevens uw functie, proberen ergens een beetje plezier in te hebben, afleiding zoeken, misschien een steun zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Ik wens u liefde, licht en kracht toe.

Ik heb 2 jaar geleden afscheid van. Mijn allerliefste moeder moeten nemen
Ik ben 48 jaar heb ook 2 kinderen die niet meer thuiswonen en altijd druk druk zijn, agenda’s vol afspraken.
En ik zag mijn moeder, je zult t niet geloven iedere dag!! Mijn hele leven was zij de rode draad, ze wist alles van mij ik van haar… onze band was zo hecht, we hielden zoveel van elkaar dat t eigenlijk ongezond was….
Zij heeft mij met alles altijd geholpen
En ik haar de laatste jaren van haar leven ben ik hele dagen bij haar geweest.
Ze had n delier maar tegen mij deed ze gewoon. We wisten dat t afscheid ging komen, maar ook dat we niet zonder elkaar konden……
En dat is nog erger dan ik me in mijn stoutste dromen had voorgesteld, ik moet leven, maar ik wil niet meer, ik moet leven voor mijn 2 kinderen en mijn lieve Hond, maar elke dag doet pijn, er is geen glans meer in mijn leven.
Ik heb heel veel meegemaakt , maar dit blijft zo, ze komt nooit meer terug…. Als ik daaraan denk breekt mijn hart.
Ik wil t de kinderen zeggen maar kan hun verdriet ook niet verdragen.
Help me , om de pijn iets dragelijker te maken
Dank voor uw geduld van het lezen . An.

Neen, het verdriet gaat nooit weg maar krijgt wel een andere vorm.
MIJN moeder overleed aan longkanker toen zij 50 jaar was; nooit gerookt, masr wel meegemaakt.
ik was toen 22 jaar en het heeft zeker 8 jaar geduurd voordat ik het gemis en het verdriet een plasts kon geven.
Veel in diepe stilte haar aanwezigheid toegelaten in mijn ziel en daaruit heling geput, wetende dat ze alleen in een andere verschijningsvorm voortleefde en over mij bleef waken.
Jaren later droomde ik over haar en zag hoe liefdevol naar mij keek en vanaf dat moment kon ik verder gaan met mijn eigen leven.
Ik heb daardoor geleerd dat rationeel proberen verdriet op te lossen niet helpt, maar dat verstilling en liefde dit wel kan doen.
Nu zit ik opnieuw in een rouwfase, omdat mijn echtgenote in januari 2021 aan longkanker is overleden, terwijl ik hasr de lastste paar weken niet meer kon bezoeken vanwege alle Covid19 restricties. Dezelfde pijn van gemis en verdriet; alleen na een huwelijk van 53 jaar nog schrijnender en nu voel ik dat de rouwervaring met het overlijden van mijn moeder mij verder helpt om toch verder te gaan in dankbaarheid voor alles wat ons gezanlijk heeft verbonden en gelukkig gemaskt. Opnieuw is de liefde voor wat geweest is de balsem voor mijn gewond hart.
Ik wens jou veel sterkte en hoop dat het liefdevolle ook voor jou de levenslijn zal xijn.
Omhelzing, Herman

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Wat vervelend dat je je zo voelt. Nutteloos ben je zeker niet. Heel veel sterkte met je emoties en verwerken van je verlies. Heftig allemaal.