Wie weet lucht dit echt wat op. Weer een hart gebroken. Ik doe het keer op keer en echt niet expres of omdat ik het leuk vind. Ik vind het verschrikkelijk maar iedere keer als ik denk iemand echt leuk te vinden en het wordt serieus dan gebeurd er iets wat alleen mensen met bindingsangst zullen herkennen.
Op het moment dat het serieus dreigt te worden krijg ik constante stress en angst in mijn lichaam. De hele dag door, het maakt op een gegeven moment niet eens meer uit of wel of niet bij die persoon ben. Op het moment dat ik wakker wordt ben ik nog even relaxed maar na 5 minuten BAM, dan begint het weer en het houdt niet meer op. Ik raak er totaal uitgeput van en kan op geen 1 vlak meer functioneren want het lichaam zit in een angst en vluchtmodus wat betekent dat logisch nadenken niet zo belangrijk meer is het enige wat het lichaam wilt is uit de situatie stappen, en aangezien je hele leven op zijn kop staat door de angst doe je dat dan ook maar. Je stapt uit de situatie , je maakt het uit met je vriendin en je bent weer ontspannen en weer alleen. Je voelt je weer top en je vergeet hoe erg die spanningen waren en je probeert het weer opnieuw. Je acteert naar je gevoelens op dat moment maar die kunnen door die klote spanningen van de 1 op de andere dag omslaan het is niet te omschrijven en voor degene aan de andere kant al helemaal niet te snappen.
Ik ben nu 32 heb het heel vaak geprobeerd met steeds weer dit resultaat. Ik begin moedeloos te worden want ik wil het zo graag maar het lukt me gewoon niet zolang die angst komt valt daar niet mee te leven. Beter alleen dan met constante angst en stress in het lichaam, alleen het leven wordt een beetje doelloos op deze manier :(
Op het moment dat het serieus dreigt te worden krijg ik constante stress en angst in mijn lichaam. De hele dag door, het maakt op een gegeven moment niet eens meer uit of wel of niet bij die persoon ben. Op het moment dat ik wakker wordt ben ik nog even relaxed maar na 5 minuten BAM, dan begint het weer en het houdt niet meer op. Ik raak er totaal uitgeput van en kan op geen 1 vlak meer functioneren want het lichaam zit in een angst en vluchtmodus wat betekent dat logisch nadenken niet zo belangrijk meer is het enige wat het lichaam wilt is uit de situatie stappen, en aangezien je hele leven op zijn kop staat door de angst doe je dat dan ook maar. Je stapt uit de situatie , je maakt het uit met je vriendin en je bent weer ontspannen en weer alleen. Je voelt je weer top en je vergeet hoe erg die spanningen waren en je probeert het weer opnieuw. Je acteert naar je gevoelens op dat moment maar die kunnen door die klote spanningen van de 1 op de andere dag omslaan het is niet te omschrijven en voor degene aan de andere kant al helemaal niet te snappen.
Ik ben nu 32 heb het heel vaak geprobeerd met steeds weer dit resultaat. Ik begin moedeloos te worden want ik wil het zo graag maar het lukt me gewoon niet zolang die angst komt valt daar niet mee te leven. Beter alleen dan met constante angst en stress in het lichaam, alleen het leven wordt een beetje doelloos op deze manier :(
Anoniem
> 2 jaar geleden
