In de winkel, door de gangen op je werk, in het openbaar vervoer, op al die plekken moeten we tegenwoordig een mondkapje dragen. Dit belemmert wel eens het contact met de ander. Een deel van onze mimiek valt weg, en ten slotte zijn we ook nog eens minder te verstaan met zo'n lapje op.
Echt contact maken is een stuk lastiger. Je kunt je minder goed uitdrukken, maar ook minder zien van een ander. Soms ok wel handig, als je je dag niet zo hebt, en je toch naar de supermarkt moet ;-)
Maar houden we elkaar niet vaker voor het lapje? Hoe vaak vertel je iemand nu hoe het écht met je gaat? Wie vertrouw jij jou gevoelswereld toe? Dan heb je het wel nodig om je 'lapje' af te zetten. Wat houdt jou bezig en wie zou daarin een metgezel voor jou kunnen zijn? Vaak moeten we even over een schaamtepunt heen, als we onszelf kwetsbaar opstellen. Want we moeten vaak door de gedachte barrière heen: "Wie zit er nu op mijn verhaal te wachten? Ik stel me misschien ook wel aan."
Eenmaal je angsten overwonnen door je verhaal te delen met mensen die je vertrouwt, zul je zien dat je niet de enige bent die ergens mee worstelt, dat het juist herkenning geeft en dat zelfs een dierbare ander het fijn vindt dat je zo open bent geweest.
Dus ja, voorlopig nog maar even de mondkapjes ophouden in openbare ruimtes, maar laat dat je openheid naar vertrouwde mensen om je heen niet belemmeren. Laat zien wat er in je leeft - leer van elkaar en bloei met elkaar!
Echt contact maken is een stuk lastiger. Je kunt je minder goed uitdrukken, maar ook minder zien van een ander. Soms ok wel handig, als je je dag niet zo hebt, en je toch naar de supermarkt moet ;-)
Maar houden we elkaar niet vaker voor het lapje? Hoe vaak vertel je iemand nu hoe het écht met je gaat? Wie vertrouw jij jou gevoelswereld toe? Dan heb je het wel nodig om je 'lapje' af te zetten. Wat houdt jou bezig en wie zou daarin een metgezel voor jou kunnen zijn? Vaak moeten we even over een schaamtepunt heen, als we onszelf kwetsbaar opstellen. Want we moeten vaak door de gedachte barrière heen: "Wie zit er nu op mijn verhaal te wachten? Ik stel me misschien ook wel aan."
Eenmaal je angsten overwonnen door je verhaal te delen met mensen die je vertrouwt, zul je zien dat je niet de enige bent die ergens mee worstelt, dat het juist herkenning geeft en dat zelfs een dierbare ander het fijn vindt dat je zo open bent geweest.
Dus ja, voorlopig nog maar even de mondkapjes ophouden in openbare ruimtes, maar laat dat je openheid naar vertrouwde mensen om je heen niet belemmeren. Laat zien wat er in je leeft - leer van elkaar en bloei met elkaar!
