Wie is er hersteld van een depressie?

Ik ben best goed hersteld van een angststoornis. Ik had 10 doelen in stapjes en het uiteindelijke doel was alleen snachts thuis kunnen slapen. Ik ben tot aan doel 9 gekomen. Niet het eind punt, maar zoooveel verder dan eerst!

Ik herstelde ook. Ik zal eerlijk zijn: het goede nieuws is dat het vanzelf beter wordt. Minder is dat het wel even kan duren. Let niet te veel op jezelf. Je leert ook steeds beter hoe je er mee om kan gaan. Kijk om je heen. Zo veel mensen. Je bent echt niet alleen met dit. Laat op z'n minst jezelf nooit in de steek. Er komt een dag dat je weer kan lachen. Knuffel voor jou!

O zeker wel. Bij mij nog onverwacht ook, je groeit eruit ijkt wel.
Althans zo heb ik dat ervaren. Verder neem ik hoge dosis CBD pasta (geen idee of dat werkt hoor, kan toeval zijn), verder als het lukte bleef ik maar bewegen en eten (wat erg lastig was toen ik echt depri was). En ja, het voelde soms als een soort van overleven maar de struggle en het "wachten" zeker waard!.

Jullie zeggen, het kan best even duren, maar wat is even?

Zit er al een jaar in.

Ikzelf toch ook zeker wel een jaar. Denk dat ik bijna wel 2 jaar nodig had voordat het echt weg was. Het trekt wel wat eerder weg, ik ervaarde af en toe al weer wat plezier en zo,

Herstellen heeft vooral te maken met de hormoon-huishouding. Goed je lichaam blijven ondersteunen is een pré met voeding en drinken dat je lekker vindt.

Ooit ben ik volledig hersteld van een heel zware depressie.na jaren van sukkelen en opnames van 2jaar,kreeg ik lithium.op 3weken was ik beter. Na 6maanden hersteld
Nu 20jaar later terug depressie.
Medicatie slaat nu niet aan.
Maar moet erin blijven geloven dat er een oplossing komt naar mij.
Neem nu zaffranax. Een gewoon supplement.ik hoop dat ik met dit te.delen Iets kan geven en ontvangen.
Mvg

Een jaar er al in ....ik ook .. rate is dat t begint te wennen....t is echt klote...
Verder ja,t gaat op een gegeven moment beter maar niet als je blijft wachten.
Onderzoeken is belangrijk...heb je wel hulp ? Ik ben mijn hele leven al op en af aan t gaan . .blijkbaar toch begint t bij mij bij spastische darmen, ze nemen de juiste geluksstofjes niet op... maar misschien heb jij wel ADD of weet ik veel ,ga eens Onderzoeken waar t vandaan komt .desnoodsmet therapeut.. waarom
heb jij deze depressie? Dat is de vraag ...ik weet t ..t is echt niet fijn en zie t ook als een ziekte. ... maar goed komt ergens uit voort..ga op die speurtocht! Voor jezelf! Laat dat je levensdoel zijn voor nu ...ik zeg je..t komt echt goed maar ga t onderzoek aan ! Sterkte ermee

Hey, Ik hoop dat het intussen beter met je gaan aangezien je dit 2 jaar geleden gedeeld hebt. Zo niet dan haal je misschien inspiriatie en kracht uit mijn verhaal.
Al heel mijn leven heb ik te maken gehad met een psychopate ouder die mijn leven kortom kapot probeerde maken ne grotendeels gedaan heeft tot een zeker punt. Ik moest een keuze maken en ben gevlucht en simultaan buitengesmeten als tiener door hem. Dagelijks moest ik horen hoe waardeloos en slecht ik was, de kanker in zijn leven, etc... er was helaas niemand om mij te beschremen omdat hij ervoor gezorgd had dat mijn moeder, broer en volledige familie out of the pictuure waren tegen hun wil in. Zo krachtig was hij want ik was nog maar een kind en wist niet beter. Daarna kwam ik de ene na de andere slechte partner tegen die me ofwel bedroog, manipuleerde, schuldgevoelens aansprak, met mijn voeten speelde etc.... Dit had alles te maken met mijn hechting en zoektocht naar liefde. Enkel ga je op zoek naar waar je vertrouwd mee bent en niet per sé wat goed voor je is. Inmiddels heb ik al 9 jaar met mijn ouder gebroken en ben ik terug verenigd met iedereen. Nu... vorig jaar begon de chronische depressie weer de kop op te steken. Het ging altijd met ups en downs maar dit keer was het anders, heftiger. Toen kwam ik, na een zware dag, mijn nu ex-vriend tegen? Wij hadden al een verleden waar hij ooit met mijn voeten gespeeld had jaren ervoor maar ik had het hem vergeven en we besloten de relatie een kans te geven. Liefde maakt blind. Alles gaat goed, perfect zelfs. Ik ben the life of the party, zijn vrienden en familie zijn dol op me en we zijn quasi 24 op 7 samen. Mijn allerbeste vriend. Nu was het zo dat bepaalde situaties mijn zware trauma's uit mijn jeugd begonnen te triggeren waar ik zelf nog niet bewust van was. Dit stapelde zich echter op en te langer te meer begon ik mezelf te verliezen, mezelf weg te cijferen tot ik opeens helemaal niets meer deed wat mij "mij" maakte. Hier had hij niet echt problemen mee want het kwam hem goed uit. Ik begon dieper en dieper te zakken zonder dat ik wist wat er aan de hand was, ik begon kilo's bij de vleet te verliezen en trok aan de alarmbel waar door hem geen gehoor aan werd gegeven maar hij voog het eerder onder de mat alsof het niet zo was en ik overdreef. 11 kilo was ik kwijt op 2 maanden tijd en zat op zwaar ondergewicht... maar ik overdreef. Mijn amygdala voelde gekidnapt aan en ik kwam in aanraking met de term CPTSS. Op een ochtend werd ik wakker waarbij ik volledig de pedalen kwijt was. Ik, die altijd mijn plan kon trekken in, ik die in het binnen - en buitenland gewoond heeft in jonge jaren kon opeens niets meer. Angstig om alleen te zijn, overgeven van de stress, vuuraanvallen in mijn aders 24 op 7 door (waarschijnlijk?) oncontroleerbare en extreme cortisolaanvallen. Het was vreselijk en ik was ervan overtuigd dat ik het einde van de zomer niet zou halen op deze manier. Het ging van kwaad naar erger toen er mij tegen mijn wil medicatite werd voorgeschreven maar ik was ten einde raad na al die jaren van mentale en emotionele mishandeling door verschillende mensen in mijn leven. Dit heb ik twee weken volgehouden en ben moeten stoppen omdat ik nog sneller achteruit bleek te gaan doodsangsten uitstond. Ik kon niet meer douchen, eten, slapen, alleen zijn, nadenken, had dwangangsten en huilde oncontroleerbaar de ene moment en de anderre moment kon ik niets meer voelen. Heel vreemd voor iemand die heel hoogsensitief is. Mijn dromen veranderden in vieze en grauwe beelden nacht na nacht en de wereld rondom mij werd nog grijzer. De keuze om te stoppen heeft mij enorm geholpen. Wel heb ik mezelf toen echt toegespitst op veel therapie. Ik koos voor een mix aan therapie voor zowel het lichaam, het onderbewuste als de klassieke spraak therapie. In het begin ging ik elke week, dit was absoluut nodig wat het was mijn houvast. Na langere tijd kon ik wat afbouwen maar het lukte me niet de week door te komen zonder. Mijn ex-vriend vond het na 2 maanden dat het slecht ging met me te moeilijk om nog in de relatie te blijven en vond dat ik aan mezelf moest werken. Hij wees me met de vinger dat ik depressief was en dat het daarom niet meer leuk was om samen te zijn. Toen ik wel goed in mijn vel zat, de relatie trok, alle liefde kon geven, de leuke versie van mezelf was, toen was het allemaal goed maar vanzodra ik ziek begon te worden en zeeer angstig EN ik hem de keuze gegeven had de relatie stop te zetten omdat ik door een zware periode ging gaan en hij wou per sé samen blijven... daarna liet hij me vallen als een baksteen en trapte hij op mijn hart en ook de wonde van mijn verlatingsangst wat mee aan de basis van de depressie lag.
Geloof me gerust als ik je zeg dat ik extreem hard heb afgezien op elk niveau. Mijn lichaam had het volledig begeven en mijn moeder is mij (gelukkig) als een hoop ellende mogen komen bijeenrapen. Herstel kon dan pas beginnen want "het probleem" was de relatie. Door mijn verleden ging ik er niet uit omdat ik zwaar narcistisch/ psychopatisch gedrag gewoon ben Zoals ik al zei... je gaat voor wat je kent en niet per sé wat je nodig hebt. Dit is heel normaal. Alleen is het belangrijk dat je die patronen ziet, herkent en ermee aan de slag kan gaan met vallen en opstaan.
Het ging zeer moeilijk in het begin, ik storte keer op keer in. Op mijn werk ging het ook niet goed want daar hadden ze allesbehalve begrip voor mijn situatie maar het was toch een bepaalde houvast om toch buiten en onder de mensen te MOETEN komen.
Ik deed mijn best om zo gezond en vet mogelijk te eten op dat moment om terug aan te sterken, supplementjes nemen, op tijd slapen, ik zette steeds Adam Sandler films op de ene achter de andere om mij af te leiden. Na verloop van tijd begon ik podcasts te luisteren die mij hielpen om te gaan met de situatie en zo begon ik meer en meer op trage wijze een hovuast te hebben aan bepaalde zaken die me hielpen. Mensen toelaten was extreem vermoeiend maar 1 of 2 mensen liet ik echt toe, zorgen dat je niet constant alleen bent, zeker in het begin, zelf heb ik veel gesproken hierover om het uit mijn systeem te krijgen. Wanneer het fysiek beter ging begon ik terug yoga te doen, meer te wandelen, breathwork, meditatie, etc... want je lichaam moet bewegen maar ook niet te veel wanneer het niet kan. LUISTEREN NAAR JE LICHAAM. Dit zijn alvast de stappen die ik heb ondernomen om uit mijn depressie te klimmen. Het is ook belangrijk en bevorderlijk dat je een goed supportsystem hebt rond je. Zoek gelijkgezinden, mensen die je vertrouwt, haal kracht uit andere verhalen want als het voor mij kan kan het voor jou ook en voor een ander ook. Het kost enkel tijd, geduld, en vooral veel begrip en liefde naar jezelf toe. Ik kan nog blijven doorgaan over hoe ik hieruit ben gekomen (en nog aan het komen ben, het was echt heel heftig en we zijn een klein jaar nog maar verder) maar ik denk dat je hier al heel veel tips in zal vinden om verder te kunnen.
Je bent het waard, je wordt graag gezien en je zal hiervan herstellen door het nodige werk aan jezelf te doen en jezelf terug graag te gaan zien want jij bent belangrijk. Je gaat vinden wat je gelukkig maakt maar de connectie met jezelf is mogelijks even weg, het is tijd om opnieuw te ontdekken wie je nu bent, wat je graag doet, etc... en als het je kan helpen... luister naar de Mel Robins podcast op spotify, YouTubue,... die heeft mij enorm geholpen destijds. Is in het Engels.

Ik wens je heel veel sterkte, veel warmte en veel liefde toe <3
You can do it want ik geloof in je!