Hallo,
Ik heb een vriendin (niet in de zin van vriendin als zijnde relatie / sex oid, maar gewoon een vrouw waar ik al jaaren bevriend mee ben) die aan depressies lijdt. Maar ook angststoornissen en borderline.
Ze heeft net anderhalf jaar therapie gehad, 3x per week een hele dag, en is daar nu klaar mee. Echter de laatste maanden was ze zo negatief, over alles, iedereen, de wereld, mensen om haar heen. Alles was negatief of irritant. Nu had ik met haar een goede relatie , we belden vaak en deden wel eens leuke dingen.
Maar die negatieve energie werd me de laatste maanden zo veel, dat ik geen sprankeltje positiviteit in haar zag en er zelf ook steeds minder zin in had om haar te spreken.
Er werden ook negatieve dingen gezegd over andere mensen in mijn omgeving, ook over mijn partner bv of andere gezamenlijke vrienden.
Kortom ze was echt niet lief meer.
Ik heb nadat ik al voelde dat het niet goed ging met onze vriendschap, in een keer alles verteld hoe ik me voelde en dat ik dat niet meer wilde. Ik trok t niet meer om met haar te communiceren en te praten. Was uitgeput na een gesprek.
Sindsdien is t soort van over die vriendschap.
Het excuus is dat omdat zij psychisch niet lekker zit, en in een donkere wolk leeft, niks positiefs kan zien en ook geen liefde of sympathie kan uiten. Dus ze zegt dat ze er niks aan kan doen dat ze niet lief meer is.
Maar mijn vraag is dan ook eigenlijk. Hoelang moet ik t volhouden om deze persoon te spreken/zien als t mij helemaal uitput.
Moet ik dan wachten tot er weer ergens een zonnetje doorbreekt? Of moet ik accepteren dat ik alleen maar negativiteit over me heen krijg? Nadat ik mijn gevoelens heb verteld is t allemaal mijn schuld nu volgens haar. Want zij kan er niks aan doen. Alles wordt op t conto van de psychische toestand geschoven.
En alles wat ik zeg, alles, wordt negatief opgevat. Als zijnde een aanval. Maar zo bedoel ik t helemaal niet. Maar toch wordt alles negatief uitgelegd of gelezen.
Hoe moet dit nu verder. Moet ik die persoon dan alsnog maar, ondanks haar "bitch" of "heks" gedrag zoals ze dat zelf ook weet dat ze zo is, toch blijven steunen in haar strijd tegen de depressie, of is t goed dat ik even voor mezelf kies en haar laat gaan. Ik trok t echt niet meer.
Wat is wijsheid. Is er ergens nog een goede tip om haar te benaderen zonder dat t aanvallend is. Of hoe leg ik uit dat ik t goed bedoel maar dat t me teveel werd. Is t echt allemaal mijn schuld dat de vriendschap over is.
Ik heb een vriendin (niet in de zin van vriendin als zijnde relatie / sex oid, maar gewoon een vrouw waar ik al jaaren bevriend mee ben) die aan depressies lijdt. Maar ook angststoornissen en borderline.
Ze heeft net anderhalf jaar therapie gehad, 3x per week een hele dag, en is daar nu klaar mee. Echter de laatste maanden was ze zo negatief, over alles, iedereen, de wereld, mensen om haar heen. Alles was negatief of irritant. Nu had ik met haar een goede relatie , we belden vaak en deden wel eens leuke dingen.
Maar die negatieve energie werd me de laatste maanden zo veel, dat ik geen sprankeltje positiviteit in haar zag en er zelf ook steeds minder zin in had om haar te spreken.
Er werden ook negatieve dingen gezegd over andere mensen in mijn omgeving, ook over mijn partner bv of andere gezamenlijke vrienden.
Kortom ze was echt niet lief meer.
Ik heb nadat ik al voelde dat het niet goed ging met onze vriendschap, in een keer alles verteld hoe ik me voelde en dat ik dat niet meer wilde. Ik trok t niet meer om met haar te communiceren en te praten. Was uitgeput na een gesprek.
Sindsdien is t soort van over die vriendschap.
Het excuus is dat omdat zij psychisch niet lekker zit, en in een donkere wolk leeft, niks positiefs kan zien en ook geen liefde of sympathie kan uiten. Dus ze zegt dat ze er niks aan kan doen dat ze niet lief meer is.
Maar mijn vraag is dan ook eigenlijk. Hoelang moet ik t volhouden om deze persoon te spreken/zien als t mij helemaal uitput.
Moet ik dan wachten tot er weer ergens een zonnetje doorbreekt? Of moet ik accepteren dat ik alleen maar negativiteit over me heen krijg? Nadat ik mijn gevoelens heb verteld is t allemaal mijn schuld nu volgens haar. Want zij kan er niks aan doen. Alles wordt op t conto van de psychische toestand geschoven.
En alles wat ik zeg, alles, wordt negatief opgevat. Als zijnde een aanval. Maar zo bedoel ik t helemaal niet. Maar toch wordt alles negatief uitgelegd of gelezen.
Hoe moet dit nu verder. Moet ik die persoon dan alsnog maar, ondanks haar "bitch" of "heks" gedrag zoals ze dat zelf ook weet dat ze zo is, toch blijven steunen in haar strijd tegen de depressie, of is t goed dat ik even voor mezelf kies en haar laat gaan. Ik trok t echt niet meer.
Wat is wijsheid. Is er ergens nog een goede tip om haar te benaderen zonder dat t aanvallend is. Of hoe leg ik uit dat ik t goed bedoel maar dat t me teveel werd. Is t echt allemaal mijn schuld dat de vriendschap over is.
Hans
> 2 jaar geleden
