Op 22 april is mijn lieve, zachtaardige,intelligente en mooie vrouw, Kirsten overleden nadat ze van de trap was gevallen. Ze was al 6 jaar lang ziek, van uitgezaaide borstkanker naar de hersenen maar steeds kon ze het weer overwinnen door bestralingen en therapie. We waren 26 jaar gelukkkig samen en hebben 2 zonen van 12 en 15 jaar en de jongens waren haar grote trots! Natuurlijk kreeg ze uitvalverschijnselen en ze kon niet meer goed lopen en had ook vaak epileptische aanvallen. Toen kwam die noodlottige dag in februari en sinds die tijd is ze van het één op het andere moment uit huis gegaan en nooit meer teruggekomen. Binnen 2 maanden veranderde ze in vrouw die halfzijdig verlamd was en niet meer kon lopen en praten en lichtelijk verstandelijk gehandicapt was.
Er was nog enige hoop op revalidatie maar dat werd snel de grond in geboord door het ene insult na het andere en toen ging het ineens heel snel. Ze stierf in het ziekenhuis 4 uur nadat ik haar voor het laatst had gezien, aan de palliatieve sedatie en beademing.
Toen kwam het hele regelcircus met de uitvaart,cremeren en later de hypotheek, bankzaken,pensioen etc etc.....
Ik heb financieel helemaal niets te klagen maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets!!! Ik kan het nog steeds niet accepteren dat ze weg is!! 47 jaar jong!! Ik slik elke dag wel 2 oxazepams anders sta ik 's ochtends te shaken en en 's avonds met het eten als ik ineens 3 bordjes moet neerzetten slaat het weer in als een bom!! Ik heb constant een raar gevoel in m'n buik alsof ik veel te veel gegeten heb maar dat is helemaal niet zo. Ok, er mag wat af maar dat is het niet!!! Ik moet natuurlijk zo goed mogelijk voor onze jongens zorgen maar ik mis toch zo!! Haar aanspraak, haar lach, wijze woorden! Niemand op deze wereld kende mij zo goed als zij...en die zal er ook nooit meer zijn. Er zijn veel momenten dat ik me gewoon ontzettend eenzaam voel en me in godsnaam afvraag wat ik soms aan het rotzooien ben...ik heb inmiddels weer oude vrienden contacten aangehaald want Kirsten en ik waren altijd op onszelf en dat vonden we fijn zo maar ik kan nu echt heel slecht alleen zijn. Ik mis haar zo vreselijk, ze was ook m'n maatje, m'n beste vriend, niet alleen mijn vrouw. Ik weet niet hoe lang deze leegte in mijn bestaan zal blijven....
Er was nog enige hoop op revalidatie maar dat werd snel de grond in geboord door het ene insult na het andere en toen ging het ineens heel snel. Ze stierf in het ziekenhuis 4 uur nadat ik haar voor het laatst had gezien, aan de palliatieve sedatie en beademing.
Toen kwam het hele regelcircus met de uitvaart,cremeren en later de hypotheek, bankzaken,pensioen etc etc.....
Ik heb financieel helemaal niets te klagen maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets!!! Ik kan het nog steeds niet accepteren dat ze weg is!! 47 jaar jong!! Ik slik elke dag wel 2 oxazepams anders sta ik 's ochtends te shaken en en 's avonds met het eten als ik ineens 3 bordjes moet neerzetten slaat het weer in als een bom!! Ik heb constant een raar gevoel in m'n buik alsof ik veel te veel gegeten heb maar dat is helemaal niet zo. Ok, er mag wat af maar dat is het niet!!! Ik moet natuurlijk zo goed mogelijk voor onze jongens zorgen maar ik mis toch zo!! Haar aanspraak, haar lach, wijze woorden! Niemand op deze wereld kende mij zo goed als zij...en die zal er ook nooit meer zijn. Er zijn veel momenten dat ik me gewoon ontzettend eenzaam voel en me in godsnaam afvraag wat ik soms aan het rotzooien ben...ik heb inmiddels weer oude vrienden contacten aangehaald want Kirsten en ik waren altijd op onszelf en dat vonden we fijn zo maar ik kan nu echt heel slecht alleen zijn. Ik mis haar zo vreselijk, ze was ook m'n maatje, m'n beste vriend, niet alleen mijn vrouw. Ik weet niet hoe lang deze leegte in mijn bestaan zal blijven....
Michiel
> 2 jaar geleden
