Jaren heb ik de zorg voor mijn moeder op me genomen naast een volledige baan. Meestal ging dat goed, maar soms wat minder. Mijn broers en zus vonden dat allemaal prima, zo konden zij hun eigen leven leiden en kwamen sommige weinig op bezoek. Voor moeder werd gezorgd. Nu met corona en het thuiswerken hadden ze blijkbaar meer tijd en elke week kwam er wel iemand, 1 van mijn broers kwam wel veel vaker. Toen mijn moeder corona kreeg in februari en ze weer helemaal opgeknapt was kwamen ze ineens veel vaker. Ze kwamen ineens iedere week, heel erg leuk voor mijn moeder natuurlijk. Maar het lijkt erop dat ze dat toch wel erg veel vonden en nu de coronamaatregelen steeds verder opgeheven worden hebben ze waarschijnlijk minder tijd en zin om elke week langs te komen. Daarom moest er een andere oplossing gezocht worden. Nu hebben ze achter mijn rug om besloten dat mijn moeder naar een verzorgingstehuis moet en inmiddels zit ze daar ook al ruim een week. Nu wordt er dus voor mijn moeder gezorgd en ze is niet alleen enz.
Ze hebben mij niet betrokken bij de beslissing. Ik heb wel tegen ze gezegd dat ik het heel vervelend vindt en er ook wel boos over ben. Maar ze zeggen doodleuk dat het niet over mij gaat. Nu weet ik ook wel dat mijn moeder het belangrijkste is maar ze hadden evengoed het voor mij wat makkelijker kunnen maken of begrip voor mijn situatie kunnen hebben. Ik ben degene die nu altijd in een leeg huis thuiskomt en voor mezelf moet koken( dat doe ik trouwens niet omdat alleen eten nogal confronterend is). Voor hen veranderd er weinig ze hebben allemaal een partner en de meeste hebben kinderen die nog thuis wonen. Omdat ze steeds als ik aangeef er erg veel moeite mee heb het afkappen door te zeggen dat het niet om mij gaat. Met andere woorden ik ben niet belangrijk genoeg. Dat betekent dat ik van hen ook geen steun hoef te verwachten en dat ik ook geen contact meer met ze heb. Mijn verhaal kan ik niet bij ze kwijt en dat doet pijn en daar heb ik veel verdriet van. Nu voel ik me dus erg eenzaam en verdrietig en dat doet pijn. Mijn broers en zus vonden het prima dat ik al die jaren de zorg op me heb genomen zodat mijn moeder niet alleen was. Dan hoefde zij er niet naar om te kijken. Het voelt toch als een rouwproces, omdat mijn moeder hier niet meer elke dag is maar helaas begrijpen ze dat niet. Daarom ben ik in 1 klap mijn moeder en broers en zus kwijt.
Ze hebben mij niet betrokken bij de beslissing. Ik heb wel tegen ze gezegd dat ik het heel vervelend vindt en er ook wel boos over ben. Maar ze zeggen doodleuk dat het niet over mij gaat. Nu weet ik ook wel dat mijn moeder het belangrijkste is maar ze hadden evengoed het voor mij wat makkelijker kunnen maken of begrip voor mijn situatie kunnen hebben. Ik ben degene die nu altijd in een leeg huis thuiskomt en voor mezelf moet koken( dat doe ik trouwens niet omdat alleen eten nogal confronterend is). Voor hen veranderd er weinig ze hebben allemaal een partner en de meeste hebben kinderen die nog thuis wonen. Omdat ze steeds als ik aangeef er erg veel moeite mee heb het afkappen door te zeggen dat het niet om mij gaat. Met andere woorden ik ben niet belangrijk genoeg. Dat betekent dat ik van hen ook geen steun hoef te verwachten en dat ik ook geen contact meer met ze heb. Mijn verhaal kan ik niet bij ze kwijt en dat doet pijn en daar heb ik veel verdriet van. Nu voel ik me dus erg eenzaam en verdrietig en dat doet pijn. Mijn broers en zus vonden het prima dat ik al die jaren de zorg op me heb genomen zodat mijn moeder niet alleen was. Dan hoefde zij er niet naar om te kijken. Het voelt toch als een rouwproces, omdat mijn moeder hier niet meer elke dag is maar helaas begrijpen ze dat niet. Daarom ben ik in 1 klap mijn moeder en broers en zus kwijt.
Tessa
> 2 jaar geleden
