Mijn man is eigenlijk een hele lieve man. Hij is zacht en zorgzaam. Maar toegegeven ook niet de makkelijkste. Ik ben eigenlijk een beetje hetzelfde... ik geloof van mezelf dat ik ook een goed en lief persoon ben, maar ook geen simple. Enkel als we ruzie maken, is het een hel... Dan valt er niet veel liefs meer te ontdekken...
Het probleem is dat onze noden soms zo ver uit elkaar liggen en daarom erg botsen.
Bijvoorbeeld, ik wil een babbel waarbij ik graag zijn aandacht wil, zijn mening wil omtrent een onderwerp dat hem eigenlijk niet boeit maar mij wel nauw aan het hart ligt. Hij wil op dat moment liever rust en daarbuiten heeft hij genoeg aan zijn hoofd. Hij zegt dit niet zo, maar hij reageert kort, kijkt me niet aan, hij zucht...hij zegt "jaja". Dit in de hoop er korte metten mee te kunnen maken. Ik daarentegen word enkel geirriteerd want ik voel me niet gehoord en heb eigenlijk nog steeds geen antwoord op mijn vraag, dus stel ik ze nogmaals maar dan anders geformuleerd... uiteindelijk doe ik dit meerdere keren waardoor hij boos wordt want ik zit op zijn kap. Ik word ook boos want waarom maakt hij het zo moeilijk. (Ik heb ook geprobeerd het gesprek naar een ander moment te plannen dat hem beter past maar het past eigenlijk nooit). Dit gaat btw over bijvoorbeeld naar welke kinderopvang we onze dochter gaan sturen... maar zo zijn er nog allerhande onderwerpen. Uiteindelijk zijn we boos op elkaar. Na een tijd van rust wil ik dit uitpraten. Maar zijn tijd duurt veel langer, maar soms echt dagen. Dagen waarin hij mij negeert en hij zich fysiek ook echt van me afzondert. Als ik zijn periode dan niet respecteer maar toch doorbreek dan roept hij, gooit hij spullen kapot (enkel de mijne) of echt ons huis. Onze muur staat vol deuken van vuistslagen, onze deur is kapot, onze kast heeft schade, onze vloer heeft schade... ik wou dat ik zijn lange periode van "rust" kon respecteren, maat ik kan dat niet. Toch niet zo lang... ik ben dan zo verdrietig, bang en eenzaam dat ik dit wil uitgepraat hebben. Ik kan me ook zo moeilijk focussen op mijn werk met een dagenlange ruzie in huis. Op den duur voel ik me slecht thuis, op het werk, in mijn eigen vel,... maar mijn nood aan het goedmaken moet telkens wijken voor zijn nood aan rust of ik krijg met agressie (naar materiaal toe) te maken. Ons huis ziet er al niet meer uit... ik weet niet meer hoe dit nog aan te pakken... heel vermoeiend allemaal... ik wil ook nog even zeggen dat als het goed zit, het ook echt erg goed zit tussen ons.
Het probleem is dat onze noden soms zo ver uit elkaar liggen en daarom erg botsen.
Bijvoorbeeld, ik wil een babbel waarbij ik graag zijn aandacht wil, zijn mening wil omtrent een onderwerp dat hem eigenlijk niet boeit maar mij wel nauw aan het hart ligt. Hij wil op dat moment liever rust en daarbuiten heeft hij genoeg aan zijn hoofd. Hij zegt dit niet zo, maar hij reageert kort, kijkt me niet aan, hij zucht...hij zegt "jaja". Dit in de hoop er korte metten mee te kunnen maken. Ik daarentegen word enkel geirriteerd want ik voel me niet gehoord en heb eigenlijk nog steeds geen antwoord op mijn vraag, dus stel ik ze nogmaals maar dan anders geformuleerd... uiteindelijk doe ik dit meerdere keren waardoor hij boos wordt want ik zit op zijn kap. Ik word ook boos want waarom maakt hij het zo moeilijk. (Ik heb ook geprobeerd het gesprek naar een ander moment te plannen dat hem beter past maar het past eigenlijk nooit). Dit gaat btw over bijvoorbeeld naar welke kinderopvang we onze dochter gaan sturen... maar zo zijn er nog allerhande onderwerpen. Uiteindelijk zijn we boos op elkaar. Na een tijd van rust wil ik dit uitpraten. Maar zijn tijd duurt veel langer, maar soms echt dagen. Dagen waarin hij mij negeert en hij zich fysiek ook echt van me afzondert. Als ik zijn periode dan niet respecteer maar toch doorbreek dan roept hij, gooit hij spullen kapot (enkel de mijne) of echt ons huis. Onze muur staat vol deuken van vuistslagen, onze deur is kapot, onze kast heeft schade, onze vloer heeft schade... ik wou dat ik zijn lange periode van "rust" kon respecteren, maat ik kan dat niet. Toch niet zo lang... ik ben dan zo verdrietig, bang en eenzaam dat ik dit wil uitgepraat hebben. Ik kan me ook zo moeilijk focussen op mijn werk met een dagenlange ruzie in huis. Op den duur voel ik me slecht thuis, op het werk, in mijn eigen vel,... maar mijn nood aan het goedmaken moet telkens wijken voor zijn nood aan rust of ik krijg met agressie (naar materiaal toe) te maken. Ons huis ziet er al niet meer uit... ik weet niet meer hoe dit nog aan te pakken... heel vermoeiend allemaal... ik wil ook nog even zeggen dat als het goed zit, het ook echt erg goed zit tussen ons.
Anoniem
> 2 jaar geleden
