Sinds een week, zondag 19/07/2020, is de bom ontploft tussen mij en mijn partner, iemand waar ik enorm veel om geef.
Wij zijn al (of nog maar) enkele maanden samen. We hebben elkaar via Tinder leren kennen, na gezellige chatsessies afgesproken met elkaar en heel snel een zekere klik met elkaar gevonden. Onze eerste date was een topper en heeft ons tot meerdere bijeenkomsten weten verleiden. Telkens was het een succes, ook al ontdekten we dat we op vele opzichten van elkaar verschilden, toch was er meer dan genoeg aantrekking om verder te blijven gaan met elkaar. Zo zijn we ook samen COVID ingerold, hebben we de nodige afstand genomen en dit stilaan weer opgebouwd met wandelingen en vertrouwen. De interesse bleef groeien en toen plots de vonk echt oversloeg en beide kanten helemaal mee in het verhaal waren hebben we onze bubbel als ene bubbel gemaakt.
Iets dat we eigenlijk beide niet hadden verwacht is vanzelf uitgegroeid tot een relatie die we rustig maar zeker samen ingingen. Dit was met veel respect, groeiende liefde en veel plezier. De COVID periode bood ons de mogelijkheid om veel tijd samen door te brengen, tijd die we veelvuldig aan elkaar gaven zonder problemen en met een zee aan liefde! Zo genoten we dus 5 weken van elkaar tot dat het leven weer stilletjes aan op gang begon te komen. Geen enkel obstakel lag in onze weg, veel beloftes werden aan elkaar gemaakt uit pure liefde, COVID was een geschenk voor ons, zo zagen we het toch.
Eens het leven terug op gang kwam en wij beiden ook ons werk moesten aanvatten met maar een week verschil tussen onze start ups, was het even zoeken naar tijd voor elkaar en samen, maar ook daar vonden we onze weg weer vlotjes in. Tot op heden hadden we 2 onenigheden gehad die in die ene week tijd vielen. We moesten duidelijk wennen aan deze manier van het leven als werkende mensen waar gebrek aan tijd en dagelijkse werkstress aan factor kunnen spelen. Toch slaagden we er vlot in deze achteraf bekeken mini obstakels achter ons te laten en onze relatie met telkens nieuw leven aan te blijven gaan.
We waren nog maar enkele weken aan het werk toen een potentiële promotie aanbrak voor mijn partner. En deze was zeker welverdiend, ze is ten slotte de juiste vrouw op de juiste plaats, het enige probleem dat met deze promotie bijkwam is dat het een voltijdse functie is…
Om hier even dieper op in te gaan, mijn partner is 39 en heeft in haar levensjaren genoeg meegemaakt wat voor sommige mensen pas in een heel leven voorkomen. Zo is ze tot tweemaal getrouwd geweest, heeft ze 3 kinderen van 2 verschillende vaders, heeft ze rock bottom gezeten waar ze zelfs niets had maar alles aan haar nageslacht schonk alsook het geluk gehad zich hier terug uit te vechten en een nieuwe start te nemen. Het meest aangrijpende in haar leven is iets wat voor vele mensen bijna onmogelijk is om te vatten en is het verlies van uw echtgenoot. Om dit zaakje nog moeilijker te maken blijkt dit samen te gaan met poging tot moord op haar eigen wezen door net die persoon en daarna zelfmoord wat haar tot een weduwe maakte. Daarnaast blijkt dit huwelijk ook nog eens om een narcistische persoonlijkheid te gaan met waanideeën, homofiele navolging, bedrog en zelfs pedofiele trekken. We kunnen gerust stellen dat ze een
trauma complex heeft, en deze zelfs dubbel moet dragen. Ze is zeker getekend hierdoor maar dankzij haar sterke persoonlijkheid ook in staat geweest om zich na een dikke 2 jaar er uit te trekken of redden zoals een phoenix zou doen. Natuurlijk heeft ze nog steeds littekens en zal het nog jaren duren voor dat deze geneze, als dit al mogelijk is zelfs…
Het is dan ook niet moeilijk om voor te stellen dat een voltijdse job erg veeleisend is voor iemand met een persoonlijkheid als haar. De reden waarom ze haar eerdere functie aannam was natuurlijk net dat dagje extra rust, precies wat mensen met een
trauma complex nodig hebben.
Mijn partner is erg gedreven en ambitieus tot op een competitief niveau zelfs. Ze gaat overal 100% voor. Dat is dikwijls een mooie eigenschap, maar in dit geval stiekem een vloek op haar eigen, want hiermee negeert ze zelf haar eigen herstel of bemoeilijkt dit toch alleszins. Moet ik haar dit vertellen, haar steunen? Ik besluit natuurlijk haar te steunen maar probeer toch op voorzichtige wijze haar te vertellen dit zeker goed te overdenken omdat ze natuurlijk wel voltijds moet gaan werken hierdoor.
Ze is erg gevoelig aan kritiek, typische eigenschap voor mensen met een trauma complex, dus ik push dit onderwerp niet te hard, maar soms heeft het niet veel nodig om uit de hand te lopen. Sinds ze haar promotie in handen neemt en uitvoert worden onze problemen groter. Ze is dagelijks moe, heeft geen tijd meer, ze is overprikkelt, etc… Alles komt dubbel terug en ik vang hier veel van op, maar ook mijn
stress-level heeft zijn grenzen.
Ik heb zelf ook een job dat veel dedication van mijzelf vraagt. Ik ben zeer energiek en niet snel moe, maar zoals iedereen moet ik ook kunnen ventileren… maar met de gemaakte promotie van mijn partner is dat bijna onmogelijk. Ik kan heel dwingend overkomen en ze krijgt dikwijls heel snel het gevoel dat ik haar opslorp in mijn ventilaties wat tot vele kleine prikkel momenten leidt tussen ons.
Uiteindelijk kom ik hierdoor zelf ook beladen in stress. Ik kan namelijk mijn ei nooit echt kwijt, COVID belet ons om dit te doen zoals ik het anders zou willen en kunnen, daarbij zijn er veel nakende verandering op komst zoals gaan samenwonen en de voorbereidingen daarvan, mijn eigen werk dat veel van mij vraagt en nog enkele veranderingen in petto heeft, etc… Daarbij moet ik ook nog eens eerlijk vertellen dat ik zelf niet erg gemakkelijk ben, als we het kind een naam moeten geven dan ben ik een asperger en zoals vele aspergers heb ik dat jaren gevonden van niet, typical indeed. Anyways, trauma complex en asperger samen, momenten van veel
stress door beide jobs… Ja je kan de problemen idd al zien borrelen.
Onze onenigheden die ondertss al gerust ruzies kunnen genoemd worden, worden frequenter en nemen serieus in intensiteit toe. Daar komt nog eens bij dat ik iemand ben met een heel luide stem. Wanneer ik zeg luid, dan bedoel ik ook echt luid. Zelfs normaal spreken is luid en verdragend, ik heb de ideale stem om les te geven in grote aula’s bij wijze van spreken. Je kan jezelf dan ook al voorstellen dat als ik opgewonden ben, mijn stem hierin mee gaat. En laat dat nu net zijn waar mensen met een
trauma complex gevoelig aan zijn. Waar we zagen dat we echt bij elkaar passen, merken we ook dat sommige dingen echt pal op elkaar staan, zeker in ruzie.
Als we dan toch over mijzelf bezig zijn, ik ben zelf ook iemand met scharen, ze zijn echter niet zo diep of bindend als die van haar. Een goede 9 maanden geleden (op het moment van dit schrijven) werd ik namelijk gedumpt na een relatie van net geen 10 jaar. Niet enkel gedumpt, dit gebeurde ook nog eens terwijl ik op missie was (Militair en 4 maand van huis). En daarna kwam alles, ze had mij bedrogen, jaren geleden al. Ze was bij mij samengebleven omdat het gemakkelijk was en ik haar goed onderhield. Ze gaat al beginnen daten. Ze heeft al een vriend. Ze hebben seks gehad in mijn bed terwijl ik op opdracht was. Ze waren al samen voor wij zelfs uiteen waren. Ze zijn eigenlijk zelfs al verloofd… Ja laten we het zo stellen, ik ben ff alle vertrouwen kwijt en heb mijn eigen schade hiervan opgelopen. Maar dit geneest, en geneest echt, dat van mijn partner mss niet. Maar je neemt het wel mee in uw toekomstige relaties net zoals zij dat doet.
Zo komt er dan ook jaloersheid in je relatie terecht, een grote ziekte dat meer kapot maakt dan dat het goed doet. Ik heb jaloersheid altijd veroordeelt. Dit was iets waar ik bijna nooit last van had tenzij ik mij echt persoonlijke bedreigd voelde, wat al niet snel komt, want ik en emoties, wij zijn geen vrienden. Ik ben nogal blind voor zo’n dingen. Of beter gezegd, ik was blind. Sinds mijn eigen pijnlijke ervaring zie ik in alles onheil, ook weer niet goed. Ik wil niet die jaloerse persoon zijn dat ik altijd wist te veroordelen. Ik was net openminded in alles en nu ben ik haatdragend
jaloers ventje opeens, ja ik ben niet blij met mijzelf.
Anyways, mijn partner heeft in haar dikke 2 jaren van herstel een heel proces doorgelopen. En vele daarvan zijn de typische dingen, eigenlijk is ze bijna roll model voor dit soort zaken, maar dat durf en kan ik haar niet zeggen. Ze heeft zich terug moeten wringen in the dating world, ze heeft apps hiervoor ontdekt, ze heeft slutty momenten gehad, ze heeft gereserveerde momenten gehad, ze loopt alles door wat niet abnormaal is voor een vrouw in haar positie. Ze verwerkt tenslotte niet enkel weduwschap, maar ook zelfmoord van een geliefde, moordpoging op haar door een geliefde, en een jarenlange narcistische relatie waarvan zij het slachtoffer was. Ik zei dubbel
trauma complex, maar wrs is de macht hiervan hoger.
In die jaren van doen en laten heeft ze ook mensen leren kennen die je kan klasseren als echte vrienden (in haar ogen), en dat zijn er twee. Geen raar getal, want ECHTE vrienden kan je dikwijls op 2 handen tellen en meestal zelfs op één hand. Jammer genoeg, is haar idee van vriendschap en dergelijke zo verdraaid geraakt met alles dat ze heeft meegemaakt (in mijn ogen welliswaar) dat ze op dat vlak niet echt recht kijkt. Beide “vrienden” zijn mensen die haar als seksuele partner hebben proberen te aangrijpen, ze heeft dit ook met beiden gedaan, vriend 1 een man en vriend 2 een vrouw. Dat heeft bij beiden tot een ‘niet’ relatie geleid maar toch een band ontwikkelt. Vriend 2 heeft dat ingezien en neemt zelf ook afstand daarvan en zoekt haar eigen geluk, maar vriend 1 weet dat hij haar geen relatie kan bieden, maar weet ook dat hij emotioneel sterk staat. Hij heeft haar ten slotte leren kennen in haar herstel waaruit veel komt natuurlijk. Ze zijn beiden gebroken en putten hun verbintenis hieruit, hoe zwak of sterk dat ook mag zijn.
Vriend1 is zelf een gehandicapte man, mist ledematen (onderlichaam) en is niet in staat zijn intieme regio te gebruiken zoals meeste mannen dat wel kunnen. Hij is ziek, wrs ook ‘tainted’ en niet in staat haar te bieden wat ze wil. Maar hij is iemand dat luistert als het hem uitkomt en mogelijk is in zijn toestand (alle respect daarvoor), maar hij is ook slim en bijna textbook material als het op manipulatie uitkomt (of zo komt dit toch voor mij over, idd de geschade man met weinig vertrouwen). Toen ze merkte dat ze met hem geen toekomst had en verder ging zoeken zat hij er ten slotte toch altijd tussen. Nu met mij, dankzij COVID, kon hij er niet tussen zitten, ze had uit eigen basis ook besloten om het zo te laten met hem, ik wist veel want ze heeft me dit alles zelf verteld. Ze maakten hier ruzie over, maar toch bleef hij ‘onverschillig’ sturen. Hij zou onze relatie respecteren, etc etc… Maar natuurlijk, kan hij het niet laten en gebruikt hij ook zijn handicap om haar te overhalen: “ik heb niemand blablabla…” en gaat mijn partner toegeven en naar hem toe.
Je moet begrijpen, mijn partner is erg emotioneel, ook al zegt ze van niet en komt dit enkel in beperkte kringen naar boven. Wanneer ze om iemand geeft, dan is ze enorm empathisch en dus emotioneel begaan. Zelfs met haar eigen kinderen heeft ze een zekere afstand, maar toch is er een duidelijke emotionele band (logisch het zijn haar kinderen) en zo gaat dat niet iedereen toe waarom ze om geeft. Hij weet dat ook, hij kent haar tenslotte goed genoeg en telkens als ze vertelt ‘hoe of wat’ kan ik enkel maar merken dat hij perfect in speelt op dit alles om haar toch weer opnieuw te overhalen. Hij heeft geen enkel respect voor wat ze wilt, hij denk enkel aan wat hij zelf wilt en weet dit uitstekend te benutten. Mijn partner is tenslotte goed van hart en dat werkt op haar.
Je kan nu op dit moment idd denken ‘waar maakt hij zich zorgen over, het is maar een gehandicapte (geen bezwaar trouwens tegen mensen met limitaties, alle respect zelfs) man die niets kan. Ik moet je vertellen, ze hadden toch een fysieke relatie, ze heeft me dit zelfs bijna in detail beschreven, wrs zonder dat ze eigenlijk zelf echt doorhad. Maar vergeet niet, ik heb een uitstekend geheugen, ik vergeet zo’n dingen NOOIT meer. En om die reden, en zijn aanhoudend gedrag doorspekt van verleiding en misbruik van de situatie, ben ik helemaal niet blij met hem.
Zo kom je dus op
jaloers deel uit in onze relatie! Hij blijft aanhouden ‘ondanks zijn zogezegd respect’ en ze blijft er in trappen. Op een gegeven moment word me dit echt te veel en geef ik dat ook aan. Wanneer ik dit doe zijn we al op het moment dat ze er geheimzinnig over doet want ik zie zijn berichten passeren maar ze liegt van niet. Na veel discussie hierover belooft ze me dat ze voor mij kiest, ze wilt onze relatie uitbouwen en mee verder gaan en heeft dit ook aan hem duidelijk gemaakt. Ik ben natuurlijk argwanend, maar geef haar het voordeel van de twijfel (mss ben ik ook naïef?) en het probleem lost zich zo een beetje op. Maar onze ruzies worden hierdoor niet minder.
De druk van haar werk, het initiële probleem, en dus ook dat van mij met mijn eigen
stress level, is er ten slotte nog steeds. Het wordt enkel erger en we hebben al enkele keren schijnbreuken gehad en sleutels op en af met elkaar gewisseld ondertussen. Telkens met hernieuwde beloftes en breuken hiervan. Mijn partner haar geheugen is niet zo sterk meer, ook niet vreemd voor iemand met haar aandoening, maar basicly zorgt dat ervoor dat in haar ogen alles steeds mijn schuld is. Maar mss ook niet, want waar ze zo empathisch en emotioneel op goede momenten, is er enorm gesloten en teruggetrokken op momenten als dit, dus mogelijk is het ook mijn gevoel dat mijn beeld hierover vervormt en tot op de dag van vandaag geef ik haar nog steeds het voordeel van de twijfel hierin.
Zo begint ze na een tijd te verdwijnen wanneer wij ruzie hebben met elkaar. Maar niet zomaar verdwijnen, ze verdwijnt letterlijk van aarde en wereld voor uren, zelfs haar kinderen hebben geen idee waar ze is dan. De eerste keer 4u, daarna 6u, en sindsdien de komende 3 keer voor 8u aan een stuk. Telkens is het ongehoord dat ik vraag waar ze was, wat ze deed… Ik mengde mij in haar privacy en dat is een absolute no go zei ze mij dan. Ik probeer telkens opnieuw uit te leggen waarom ik hier zo veel moeite heb (my own scars) maar daar heeft ze geen enkel oor naar. En uiteraard sluipt het idee van vriend1 in mijn hoofd.
De laatste grote ruzie die we hebben loopt zo hard uit de hand dat ze uren verdwijnt en onze relatie beëindigd. Het is niet vreemd dat we de relatie beëindigen, ondanks al onze beloftes, we zijn hier beiden in fout (tenzij je het haar vraagt, dan ben ik altijd in fout). Maar deze keer was het anders, uren verdwenen, geen greintje respect meer voor mij en alles dat we hadden besproken, elk risico we voor elkaar namen, elke inzet dat we hadden getoond was plots onbestaande. Ik werd bijna letterlijk behandeld als een stuk vuil (zeer confronterend door mijn laatste relatie waarin ik net zo werd behandeld plots) en ik ging hiervan bijna letterlijk kapot tot op het niveau dat ik er lichamelijke achterstand van ontdekte. Tevens dit is de ruzie waar we eigenlijk nog steeds in zitten, hoewel je deze in zekere zin als ‘opgelost’ kan beschouwen.
Ik kan de breuk niet aanvaarden, ik ben echt ‘hooked’, alle liefde die ik nog in mijzelf had heb ik opgerakeld en aan haar geschonken, elke bedenking dat ik had ivm opgelopen
angsten heb ik overboord gegooid en het risico aangegaan. En nu plots besta ik niet meer. Alles waarin ik geloofde was van de tafel geveegd. Het leek zelfs even alsof er echt niets meer was. Maar zoals altijd, ze is niet snel zoals ze zelf telkens zegt, draait ze een beetje bij, maar deze keer enkel een mini beetje. Onze relatie heeft nog hoop, maar enkel nog onder voorwaarden en samenwonen zit er sowieso niet meer in.
Mijn werksituatie vergemakkelijkt het niet om deze situatie aan te gaan maar ik blijf mijn best uitermate doen. Ik begin mijzelf te verdiepen in ‘
trauma complex’, zoek naar traume complex in combinatie met asperger voor het geval dat kan helpen. Ik lees talloze naslagwerken, doe research naar alles, van slachtofferhulp ivm zelfmoord tot narcisme en zelfs leven met autisten. Alles, ik laat het haar ook weten. Ik zie haar echt enorm graag en wil haar niet verliezen. Ja ik idd, mss ben ik enorm naïef, dit is mijn eerste relatie na mijn eigen voorval, mss plaats ik te veel hoop hierin, maar dat geloof ik niet. Ze is werkelijk een topvrouw! Je moet mij niet geloven, maar iedereen die haar zou leren kennen zou hetzelfde denken volgens mij, maar mss niet dezelfde dingen doen eens haar problematiek aan het licht komt. Ik laat mij dus niet stoppen hierdoor.
Ze apprecieert alle moeite die ik doe enorm hard en ik voel dat er terug een zekere connectie is, erg zwak, maar er is iets, het is niet verloren. De eerst volgende keer dat we elkaar zien (nu enkel dagen geleden) is zalig, ik geniet echt een prachtige avond met haar en ik krijg van haar de indruk dat dit insgelijks is. Ze stelt zelf voor om ’s anderdaags samen de middag door te brengen en daarna de dag. Ik ben echt in de wolken, maar niets was minder waar.
Volgende dag was ze enorm afstandelijk, ik begreep niet waarom, maar dat hield me niet tegen om er wel rekening mee te houden. Ik neem mij voor, dankzij alle verdieping dat ik gedaan heb in de materie en hetgeen ik nu eindelijk kan herkennen, dat ze een slechte periode heeft. Ik moet nu even haar voorop stellen, rekening houden met haar noden want zelf is ze even niet in staat dit te doen. 1 door haar werk, het te veel dat ze op de vork nam (en de problemen die daar bij kwamen dat ik niet heb verteld in mijn schrijven, puur werk gerelateerd maar even doorwegend voor haar gemoed), 2 onze eigen problemen en 3 haar persoonlijke innerlijke strijd dat telt bij mensen met
trauma complex. Ik vermijd elk zwaar onderwerp, probeer zo goed mogelijk mijn eigen voor te stellen maar door haar eigen negativiteit belanden we toch in de zware materie die we zo graag hadden willen vermijden.
Voor ik het weet krijg ik alweer halvelings de schuld, ditmaal verweer ik me niet want ik wil het niet erger maken en ze staart enkel nog. Ik voel dat ik niet meer gewenst ben, en enkel een muur van defensief krijg ik als antwoord. Uit respect voor haar rust, ruimte en vrijheid keer ik terug naar huis. Ze ging langs de winkel gaan en winkelen. Maar plots verdwijnt ze weeral! Weer hoor ik haar uren niet. Ik word hier letterlijk gek van, mijn hart kan dit letterlijk niet aan, ik heb pijn in mijn borst. En na uren hoor ik haar plots…
Ik had niets verkeerd gedaan, maar toch kwam de waarheid naar boven… Vriend1… Ik had sowieso het vermoeden, maar nooit durven vragen uit respect voor haar. Ik wou ze dit vertrouwen geven, ik wou haar geloven dat ze idd erg oprecht, principieel en enorm eerlijk is. Dat ze idd nooit liegt en altijd haar beloftes houdt. En plots veegt ze dat allemaal van de baan, ik herbeleef bijna mijn eigen mini
trauma ivm vertrouwen en bedrog. Toch besluit ik kalm en open te blijven, mijn liefde voor haar is mss zelfs te onbegrensd?
Ze geeft toe dat ze bij hem was en daar haar rust vind. Verder word hier niet meer over gezegd en ’s anderdaags wanneer we elkaar zien gaat dit gesprek verder. Ze geeft toe dat ze idd telkens bij hem was als ze verdween. Sterker nog, ze wilt dit niet meer opgeven. Als wij een relatie willen hebben, dan moet ik hem in haar leven laten zoals ze het zelf wilt. Ze is van mening omdat ze hem al langer kent er daardoor meer recht is voor hem. Hij is trouwens gehandicapt, dus waarom zou ik mij bedreigd moeten voelen? Hij kan niets doen volgens hem. Maar ze vind wel dat ik het moet verdragen, hij is haar dierbaar en ze heeft het geprobeerd om zonder hem met mij verder te gaan, maar dat is onmogelijk vind ze. Ja, ik sta perplex… Ik weet het niet meer. Tranen vloeien, ik voel me minderwaardig, ik wil dit helemaal niet, ik weet het niet meer, ben ik dan niets, zijn alle dingen die we tegen elkaar dan zeiden niets waard?
Ik heb tijd nodig om dit te overdenken. Ik kan alleen maar besluiten dat ik haar graag zie en haar
trauma complex wil begrijpen en respecteren, maar valt dit er echt onder? Hoe verder we praten hoe moeilijker het echt begint te worden.
Dit gesprek leeft erg en ik zit in complete tweestrijd. Ik geloof niet in monogamie, ik ben ervan overtuigd dat dit een keuze is dat je maakt in uw leven, net zoals dat je ervoor kiest om dit niet te zijn. Maar polyamorie of -gamie is naar mijn mening evenzeer een keuze die je maakt en niets dat je bent. Spreken we hier over een geaardheid? Dat geloof ik persoonlijk niet, ik kan het bij het verkeerde eind hebben natuurlijk, maar nu, op dit moment, klopt dat niet in mijn hoofd. Zij vind van wel verteld ze mij, ze is niet monogaam en polyamoreus. Als ik hierover doorvraag dan blijkt het dat dit is ontstaan sinds haar laatste huwelijk. En dat is zeer toevallig het narcistische huwelijk waarin hij haar bedroog met vrouwen en met consent ook nog aandacht van andere mannen genoot. Laten we even niet al de rest erbij vergeten. Door alles dat ik over dit huwelijk heb geleerd kan ik enkel besluiten dat ze liefde te kort kwam en dit zelf ook ging opzoeken, met zijn goedkeuring, hij hield zich ook niet in. En zo is hierin gerold en met haar houvast aan deze oude en momenteel blijvende wonden is dit voor een waarheid geworden, een overtuiging. Want van voor dit gebeuren was daar geen sprake van.
En vriend1 heeft ze natuurlijk in de kwetsbare periode leren kennen, en dus ook wanneer ze door haar
trauma complex is beginnen geloven dat dit het werkelijke is. Ze is niet meer in staat momenteel om te geloven in iets anders. Dat zie ik ook in, maar maakt het niet gemakkelijker voor mij. Toch ik ben in alle staten, maar bij elke vraag word mijn persoon meer en meer in elkaar gedeukt.
Ik besluit om haar al het vertrouwen te geven dat ze verdiend en dus vriend1 in haar leven te laten zijn, eigenlijk iets dat je altijd moet doen, maar beter laat dan nooit. Ik vraag wel om ook net als ik rekening hou met haar, dat ze ook rekening houdt met mij hierin qua afspreken. Ze lijkt hierin enorm aarzelend maar geeft enigszins toe. We praten er nog verder over en ik ontdek hierdoor wat ik vreesde, dit is voor haar idd een tweede relatie. Ik vraag haar om rekening te houden met mijn
trauma hierover maar ze vind dit niet eerlijk en te veel gevraagd. Ik vraag haar om het intieme te beperken tot wat ik aanvaardbaar vind en mij niet door bedrogen zou voelen. Dat vind ze niet aanvaardbaar, elkaar zoenen en ‘skinship’ is een normale en wilt ze niet opgeven. Ik probeer tevergeefs te spreken over respect voor elkaar, maar dat vind ze beledigend en ik laat het passeren. Ik geef toe dat een zoen geen kwaad kan, maar dat ze wel wilt rekening houden met mijn noden en grenzen, hierop antwoord ze dat ze dit al doet maar dat ik niet kan verwachten dat ze haar relatie met hem stillegt op elk vlak. Ik vraag of ze ten minste mij als haar partner kan zien en doen alsof ik haar niet moet delen met een ander, waarop ze antwoord dat ik haar wel moet delen met vriend1. Ik vraag of ze dan toch niet ten minste het gevoel aan mij kan geven dat ik haar niet deel, en daar geeft ze dan uiteindelijk met tegenzin op in…
Ik sta wederom perplex… Ik weet niet meer wat mijn eigen waarde is. Zeker niet wanneer elk gesprek bij vriend1 blijft uitkomen. Als ik haar er op wijs zegt zelfs dat ik het zelf aanstuur terwijl ik net alles er aan doe om hiervan weg te blijven. Tranen vloeien zonder stoppen en geen enkele keer krijg een steunende knuffel of troost, ze ziet er gewoon blij uit, omdat ze mag doen wat ze wilt en ik alleen maar kan toegeven.
Om te sluiten dacht ik dat we de avond samen gingen doorbrengen toen ze me ook nog eens plots vertelde dat ze naar hem ging, dat lag al lang vast en ze had nietverwacht dat ik nu vrij had. Nochtans wist ze al 4 dagen of meer dat ik nu hier ging zijn… maar haar hoofd is duidelijk niet meer bij mij… maar bij vriend1… ik ben echt verloren en gebroken en weet niet meer wat ik moet doen. Mijn zin in het leven is verloren en kwijt. Enkel doem scenario’s flitsen nog door mijn hoofd, maar in geen enkel scenario ga ik bij haar weg. Enkel mijn eigen dood, de dood van hem, gelukkig ongelukkig samen… lijken nog mogelijk. Ben ik echt gedoemd om mijn hele leven in ongeluk te leven of komt hier ooit een oplossing voor?
Nahal
> 2 jaar geleden
