Burnout - forum lotgenoten

Loop je bij POH GGZ? Laat je ook verwijzen naar een psycholoog. Je zou tijdelijk Oxazepam kunnen gebruiken, heb je iig even een stil hoofd. Ik probeer zelf nu 5 mg escitalopram, veel bijwerkingen (week op bed doorgebracht wegens extreme vermoeidheid), moet binnen 2-4 weken helpen tegen angst en paniek. Aan jou de keuze of je met medicatie wilt starten of niet. Alternatief is de gedachten accepteren, zoek anders even op ‘Jaden Christopher’ met filmpjes over adrenal fatigue. Dit soort symptomen horen er helaas bij omdat je zenuwstelsel zo van de leg is.

Bedankt voor je fijne reactie.

Ik ga volgende week naar POH GGZ en ben zeker van plan me door te verwijzen naar een psycholoog. Toevallig heb ik gisteren oxazepam opgehaald, ´voor de zekerheid´. Ik ben namelijk erg huiverig met medicatie en wil het echt pas gebruiken als ik het gevoel heb dat het écht écht niet anders kan. Dat moment heb ik nog niet, maar misschien is het uitstel van executie...

Herken jij deze piekercirkel ook, Taco? Hoe uit zich dat bij jou, als ik vragen mag?

Constante paniek, doemgedachten, niet kunnen ontspannen en dan ook niet kunnen slapen, constante stress en dus niet herstellen. Vrij typisch voor deze situatie, veel mensen hebben dat.

Vervelend. Die doemgedachten zijn ook in de trant van: ‘dit komt nooit meer goed’? Of ook andere gedachtes? Bij mij lijken het soms wel dwanggedachtes, ook over de meest belachelijke en vreselijke dingen denk ik na en dat voelt soms gewoon als zelfmarteling… Ik maak het mezelf zó moeilijk maar de gedachtes stoppen niet. Ik kijk erg uit naar het begin van m’n behandeling, in ieder geval.

Hoelang zt je al in je burnout boris

Ik ben 2 maanden echt door m’n hoeven gezakt, maar daarvoor kampte ik al een geruime tijd met ademhalingsproblemen.

Boris, kijk voor geruststelling eens naar Jaden Christopher op youtube. Ik wil geen gigantische reclame maken maar vooral mensen helpen. Hij legt ook rustig uit welke symptomen hij allemaal wel niet had in welke fase en dat geeft veel geruststelling! Hij had ook allemaal paniekaanvallen, hoort er helaas blijkbaar soms bij.

Je hebt ook nog het ‘Mal de Debarquement Syndrome’

Ik waardeer je betrokkenheid, Taco. Dank daarvoor.

Dat syndroom was bedoeld op een ander verhaal. Geen dank Boris, we zitten immers allemaal in hetzelfse schuitje! Zelf kan ik niet te lang tv kijken/op mn telefoon/lezen, maar fysiek nu snel moet door gebruik Escitalopram. Als dat niet wegtrekt in 1,5e week stap ik er weer vanaf. Mijn paniek is wel gestopt, mogelijk erdoor? Ik merk alleen wel dat geruststelling, onder andere van Jaden en vrienden ook gigantisch helpt.

Klopt, Tissie. Dat merk ik ook. Toch zoek ik wel afleiding, omdat ik ervan overtuigd ben dat de manier om uit het piekeren te komen zeker niet 'piekeren' is, dus dan doe ik maar gewoon dingen. Ook al heb ik m'n gedachtes voor één seconde verzet. Het is altijd wat...

Wat doe jij er verder aan? Heb je bijvoorbeeld medicatie, doe je aan meditatie, of iets anders?

Jij ook sterkte!

Herken mezelf in je verhaal. Sinds 3 maanden thuis met burn out. Opgejaagd gevoel, trillen de hele dag, angsten en paniek, depressief. Dus veel lichamelijke klachten. Zit aan de medicatie om de dag door te komen en om door te slapen. In januari kan ik in therapie.
Het is moeilijk, maar het komt goed.

Goed dat je naar je huisarts gaat en hulp van een therapeut wil.
Naar dat je je zo voelt.
Voor mij is het heel herkenbaar. Vreselijke periode in je leven.
Burn out diagnose, maar daarna begint het pas.
Heel veel succes. Kop op.

Paulien, hoe is het bevallen en welke medicatie had je?

Ta o, je reactie impliceert een beetje dat ze medicatie had, maar niet bij elke behandeling van een burn-out of depressie wordt medicatie voorgeschreven. Ik herken ook het bovenstaande en ben er aardig bovenop gekomen. Ik heb daarbij geen medicatie gekregen, maar iedere burn out is natuurlijk anders.

Wat mij onder andere heeft geholpen, is om de klachten met de psycholoog te verklaren. Mijn levensgebeurtenissen uit te schrijven en te bedenken welke kernwaarden daaruit voortgevloeid zijn. Daaruit kwam voor mij voort dat het logisch dat ik druk ervoer. En dat het logisch is dat ik te lang een veel te hoge werkdruk heb geaccepteerd, uit angst mijn baan te verliezen.

Ik was mij niet bewust van alle (onderliggende) gedachten die ik had die tot angst leiden.

Ik heb gezocht naar (soms onbewuste) gedachten die tot stress leiden uitzoeken en die uitgeschreven en van rationele onderbouwing voorzien, zodat als die gedachten opnieuw opkwamen je terug kon denken aan hetgeen je hierover zo rationeel mogelijk had uitgedacht.

Korte versie: Ik was bang mijn baan te verliezen? Waarom? Verlies van inkomen, zei ik eerst. Waarom zou dat zo erg zijn, was daar geen (tijdelijke) oplossing voor? Na het verder uitgedacht te hebben bleek dat ik mij waardeloos voelde zonder mijn werk. En ik was bang dat dat gevoel definitief werd als mijn tijdelijke contract niet verlengd werd door mijn ziekteperiode. Het baanverlies was reëel en gebeurde ook, maar de consequenties die ik daaraan in mij hoofd bewust en onbewust verbond waren dat niet. Want realistisch gezien
is niemand waardeloos is, of je nu wel of niet (bepaald) werk hebt. En er waren ook opties om na mijn herstel ander werk te doen, zonder dat ik financieel in de problemen kwam.

Zo heb ik met de psycholoog veel klachten uitgedacht.

Toen het allemaal redelijk ging en mijn depressie en burn-out wat naar de achtergrond verdween, gaf mijn psycholoog aangaf weg te gaan naar een andere werkgever, schrok ik en moest ik huilen. Ik had onbewust bedacht dat het alleen maar goed ging door mijn wekelijkse bezoek aan de psycholoog en dat ik mij als zij wegging direct weer zo zou gaan voelen als toen ik aan mijn therapie. Ze overtuigde mij ervan het vertrouwen te hebben dat ik deze lijn kon voortzetten, ook zonder haar, hoewel er altijd ups en downs zullen zijn. Inmiddels is dat gelukt en probeer ik m’n zowel in werk als privé mijn grenzen te bewaken, al blijft dat soms lastig.

Laatst zei ik tegen een vriend dat ik nog niet ben waar ik was voor mijn burn-out, dat ik nog niet hetzelfde aankon. Ik voegde eraan toe dat het ook logisch is, maar dat ik
de situatie voor mijn burn-out eigenlijk ook toen al niet aankon. Anders was ik niet na een (overigens best lange) periode in een burn-out geraakt. Realistisch gezien zit ik denk ik op wat ik ongeveer zou willen aankunnen,
met daarbij het gegeven dat ik extra aandacht moet blijven houden voor hoe het gaat.

Ta o, je reactie impliceert een beetje dat ze medicatie had, maar niet bij elke behandeling van een burn-out of depressie wordt medicatie voorgeschreven. Ik herken ook het bovenstaande en ben er aardig bovenop gekomen. Ik heb daarbij geen medicatie gekregen, maar iedere burn out is natuurlijk anders. Wat mij onder andere heeft geholpen, is om de klachten met de psycholoog te verklaren. Mijn levensgebeurtenissen uit te schrijven en te bedenken welke kernwaarden daaruit voortgevloeid zijn. Daaruit kwam voor mij voort dat het logisch dat ik druk ervoer. En dat het logisch is dat ik te lang een veel te hoge werkdruk heb geaccepteerd, uit angst mijn baan te verliezen. Ik was mij niet bewust van alle (onderliggende) gedachten die ik had die tot angst leiden. Ik heb gezocht naar (soms onbewuste) gedachten die tot angst en stress leiden en die uitgeschreven en van rationele onderbouwing voorzien, zodat, als die gedachten opnieuw opkwamen, je terug kon denken aan en lezen van hetgeen je hierover zo rationeel mogelijk had uitgedacht.

Korte versie: Ik was o.a. bang mijn baan te verliezen? Waarom? Verlies van inkomen, zei ik eerst. Waarom zou dat zo erg zijn, was daar geen (tijdelijke) oplossing voor? Na het verder uitgedacht te hebben bleek dat ik mij waardeloos voelde zonder mijn werk. En ik was bang dat dat gevoel definitief werd als mijn tijdelijke contract niet verlengd werd door mijn ziekteperiode. Het baanverlies was reëel en gebeurde ook, maar de consequenties die ik daaraan in mij hoofd bewust en onbewust verbond waren dat niet. Want realistisch gezien is niemand waardeloos is, of je nu wel of niet (bepaald) werk hebt. Overigens waren er ook nog opties om na mijn herstel ander werk te doen, zonder dat ik financieel in de problemen kwam. Zo heb ik met de psycholoog veel angsten uitgedacht. Toen het allemaal redelijk ging en mijn depressie en burn-out wat naar de achtergrond verdween, gaf mijn psycholoog aan weg te gaan naar een andere werkgever. Ik schrok en moest huilen. Ik had onbewust bedacht dat het alleen maar goed ging door mijn wekelijkse bezoek aan de psycholoog . En daardoor ook dat ik mij als zij wegging direct weer zo zou gaan voelen als toen ik aan mijn therapie. Ze overtuigde mij ervan het vertrouwen te hebben dat ik deze lijn kon voortzetten, ook zonder haar, hoewel er altijd ups en downs zullen zijn. Inmiddels is dat gelukt en probeer ik m’n zowel in werk als privé mijn grenzen te bewaken, al blijft dat soms lastig. Laatst zei ik tegen een vriend dat ik nog niet ben waar ik was voor mijn burn-out, dat ik nog niet hetzelfde aankon. Ik voegde eraan toe dat het ook logisch is, maar dat ik
de situatie voor mijn burn-out eigenlijk ook toen al niet aankon. Anders was ik niet na een (overigens best lange) periode in een burn-out geraakt. Realistisch gezien zit ik denk ik op wat ik ongeveer zou willen aankunnen, met daarbij het gegeven dat ik extra aandacht moet blijven houden voor hoe het gaat.

Herkenbaar, zoek Jaden Christopher op op youtube. Hoort er helaas bij, alleen dat je dit nog steeds hebt na 1 jaar betekent dat je wsl niet optimaal herstelt.

Dankjewel voor je advies. Heb inderdaad gekeken naar de filmpjes op YouTube moet zeggen dat hij alles goed uitlegt. Heb jij helemaal geen deinende of duizelig gevoel meer taco. Hoelang zit je in je burnout?

Het was even weg maar nu helaas weer terug. Vooral als ik teveel doe qua telefoon/tv/met mensen praten/drukte dan komt het terug. Je moet constant op 80% leven zodat die 20% je kan helen. Als je iedere dag doorgaat tot je moe wordt dan zit je over de 100% en heel je dus niet. Zo zijn er mensen die chronisch vermoeid raken en hier zelfs autoimmune ziektes of diabetes van krijgen. Doe jezelf dus een gunst en neem die rust! Jammer van dat feestje, van werk, van je familie/vrienden, kies voor jezelf. Alleen zo kan je andere ook weer een dienst bewijzen.

Ik ben zelf nooit helemaal burnout geweest, meer fase 3 van Jaden/overspannen. Evenwicht en duizeligheid gaat vanzelf weg met veel fietsen/wandelen in natuur, veel rust, weinig prikkels, veel meditatie, rustige muziek, op tijd naar bed en zo lang als je kan slapen! Gezond eten en wat supplementen kunnen ook helpen. Een goed merk multivitamine, magnesium, visolie en vitamine C zijn belangrijk. Ook gezond eten, volkoren producten (als je in de vroege fase van burnout zit niet teveel), veeeeel groente en gevarieerd, gezonde olie (bakken in kokosolie en lijnzaadolie koud over je eten heen), laag glycogene fruitsoorten, als je bloedsuikerspiegel onstabiel is vaak kleine porties eten. Bijnieruitputting is hier ook een ‘okay’ boek bij en ik heb het stressboek van het CSR centrum gekocht. Verder dus op youtube is er veel te vinden.

Dankjewel Taco voor je advies ik ben vorig jaar volledig burnout gegaan. Ik kon niks meer zelf in de douche verloor ik me spierkracht en moest ik snel gaan liggen. Constant het gevoel dat ik out ging en licht in het hoofd en mijn hele evenwichtsysteem had problemen ogen oren hersenen nek spieren pff niet normaal. Hopelijk word et wel ooit beter.

Ik denk dat iedereen dit heeft. Je denk dat het onmogelijk is dat stress dit met je lichaam kan doen en dan ga je denken dat het door iets anders komt. Vervolgens maakt Google het nog eens erger en zit je in een negatieve spiraal waar je niet meer uitkomt. Ik vrees voor je dat je burnout bent. En dan voel je je thuis uiteraard ook slecht. Het gaat helaas niet over met een weekje rust. Ik zit alweer 3 maanden in deze nachtmerrie en voel me nog elke dag beroerd met heel af en toe eens een paar betere dagen. Zoveel lichamelijke klachten dat je idd gaat denken aan iets anders als kanker bijvoorbeeld. Ik heb vooral veel darmklachten maar ook droge mond, duizelig, misselijk, maagklachten, heel emotioneel, slecht slapen, geen eetlust, oorsuizen. Het is een doffe ellende en je vraagt je vaak af of je er nog uit gaat komen.

Bedankt voor je reactie en wat ontzettend veel herkenning lees ik in jouw verhaal. Ook ik heb last van mijn maag, heb een droge mond, voel me misselijk, duizelig en emotioneel. Ik kan weinig eten, en als ik eet, is het kleine beetjes met dwang van mezelf. Ik vraag me inderdaad continu af of het niet iets ernstigs is in mijn lichaam. Oorsuizen heb ik al een lange periode dat komt en gaat en is bij mij pulserend (op het ritme van mijn hartslag). Soms voel ik me ineens een half uurtje redelijk, om vervolgens weer overvallen te worden door een gevoel van gejaagdheid of emotie. Sterkte voor jou ook.

Precies dat heb ik ook dat ik me soms een half uurtje of uurtje redelijk voel en dan plotseling soort paniekerig en onrustig gevoel en dan weer kan janken wat vaak niet eens lukt.

Super herkenbaar, wakker worden met hartkloppingen had ik ook weken last van. Ik begin nu eindelijk weer iets beter te slapen na het nemen van Escitalopram. Dit kan ook zonder medicatie hoor, maar de paniek werd mij teveel. Je bent mogelijk al een kantelpunt over en overspannen. Zo niet, ga dan nu 2 weken vrij nemen en lekker wandelen in het bos, massage, sauna, relax, bel met goede vriendinnen etc. Als je merkt dat je instort na een activiteit dan ben je helaas al overspannen en zou ik gelijk terug naar de HA om dit vast te laten stellen. Bedrijfsarts erbij en ben je waarschijnlijk een half jaar bezig met herstel. Pijnlijk, maar beter dan je nu zelf verder de put induwen. Dat heb ik zelf helaas gehad in mei/juni en daar baal ik enorm van. Had binnen 3 maanden de oude kunnen zijn maar door slecht herkennen van wat het nu was (HA wist het ook niet) ben ik dieper gezakt.

Hallo J, dank voor je reactie. Normaliter ben ik een echt zomermens en voel ik me in de zomer beter dan in de winter... ik wordt vaak moedeloos van mezelf dat ik hier niet uitkom. Verschrikkelijk gewoon al die lichamelijke klachten die ik ervaar als ik me slecht voel. Voor mij heel erg moeilijk om te accepteren dat slecht voelen erbij hoort. Ik probeer er tegen te vechten hoewel ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik weet het maar het lukt me niet om te accepteren op een of andere manier. Ik ben echt boos op mezelf dat dit niet lukt.

Het duurde bij heeel lang voordat ik mijn symptomen accepteerde. En nog heb ik daarin af en toe een terugval en ben ik er teveel mee bezig.
Geloof me dat acceptatie, hoe ongelooflijk moeilijk ook, echt helpt. Acceptatie geeft je hoofd en lichaam rust en helpt je sneller herstellen. Bij mij was dit een lange learningcurve, want ik heb 2 terugvallen gehad omdat ik het maar niet kon accepteren.
Probeer niet te streng te zijn voor jezelf en wees lief voor jezelf !

Ik herken dat rare gevoel in mijn hoofd ook. Wazig zien, beetje zweverig, hetgeen wat je ziet niet op kunnen focussen.. Ik merk dat het echt minder erg is als ik er niet meer bezig ben en het dus accepteer ;). Maar ja he, makkelijker gezegd dan gedaan want ik blijf veel momenten hebben dat ik me er onwijs aan erger en het dus niet accepteer. Ik zou willen dat daar een knopje voor bestond ofzo, een knopje met acceptatie erop..

Zelfvertrouwen komt vanzelf weer terug en de focus op het lichaam en slechte gevoel zal langzaam verminderen. Het is een logische ontwikkeling in je proces na een gebeurtenis die een wond heeft achtergelaten in je leven. Deze moet langzaam genezen en sterk worden.

Hetzelfde hier…. Ik ben een student en had altijd veel energie voor feesten, studeren en plezier maken. Bij alles wat ik nu doe is de levenslust eruit gezogen. Nergens geniet ik meer van en na een jaar beheerst de burn out nogsteeds mijn leven.

Ik ben inmiddels ook een jaar verder.. En hoewel ik wel momenten heb gehad dat ik weer kon genieten van dingen, is dat weer helemaal weg gevallen.. Ik kijk eigenlijk helemaal nergens meer naar uit. Het enige wat ik wil is slapen

Vooral dat terug bij af na een paar goede dagen, die herken ik sterk. Mijn slechte dagen zijn lang zo slecht niet als wat jij beschrijft. Bij mij blijft het beperkt tot het hebben van darmklachten met slaapstoornis tot gevolg. Daardoor vervolgens futloos en in korte spanningsboog. En vooral op het moment dat dingen niet gaan zoals ik wil.

Ik ben onder behandeling bij een haptotherapeut om de signalen van mijn lichaam te leren herkennen voordat ik echt in paniek schiet. Dat helpt enorm, maar nog steeds duurt het allemaal te lang. Ik zit er in sinds december vorig jaar en volledig ziektewet sinds april dit jaar.

Wat mij ook geholpen heeft is een 6 module programma van campburnout.nl De beste tip die ik eruit gehaald heb is een puntentelling voor de dag.

Je neemt een oke dag en schrijft je activiteiten van die dag op. Vervolgens geef je die activiteiten punten. (ontbijt/lunch/avondeten kost 1 punt, een uurtje netflix 2 punten, een uurtje klussen 8 punten) Dan kom je op een totaal van x.

Met dit puntenaantal ga je vervolgens een planning maken voor je dagen, waarbij je zorgt dat je onder dit aantal punten blijft.

Wat ik eruit haal is dat het nu zichtbaar is hoeveel ik kan doen en wat ik zou moeten laten om die avond met vrienden wel door te laten gaan.

Mijn grootste uitdaging nu is dat ik omhoog ga in mijn aantal punten per dag, maar niet meer precies weet wat mijn max per dag zou moeten zijn.

Ik hoop dat je er iets mee kan. Sterkte in ieder geval.

Toevoeging, meer mensen met zoveel lichamelijke klachten? Soms twijfel ik en denk ik dat het iets anders moet zijn. Maar gezien het proces van geleidelijk afzakken, beetje vooruit gaan en weer afzakken met duidelijke aanleiding (stress en slecht slapen) kan het eigenlijk alleen een burnout zijn?

Hoeveel wil je er hebben ? Maag- en darmklachten, droge mond, branderige tong, oorsuizen, slap gevoel en tintelen in de benen, veel plassen, moe, duizelig, onrustig, warm, zweten. En dat gewoon gedurende de hele dag, dag in, dag uit.

Ik denk vaak dit kan toch niet door stress komen en denk vaak dat ik iets anders heb. Vraag me steeds vaker af of dit nog goed gaat komen en hoe ik ooit hieruit ga komen.

Kan zeker wel Bert, wsl met een Oxazepam is het tijdelijk weg? Daarom is wellicht (es)citalopram iets om uit de cirkel te komen?

Grappig dat je dit schrijft want ik heb precies hetzelfde. Dat komt dus door de hitte. Dit is ook een stressor en daardoor moet je lichaam nog harder werken. Ik kon op een gegeven moment weer joggen, maar nu heb ik al moeite met wandelen. Ik lig er helemaal af en mijn hartslag gaat ook als een tierelier. Ik vermoed dat straks wanneer de temperatuur zak je weer meer tot rust gaat komen en ook beter gaat slapen!

Wat rot J! Ik kreeg ook permanente angst vorige week na de achteruitgang. Ben toch met die medicatie begonnen maar bijwerkingen vallen niet mee. Zoooo moe

Hey J, hoe is het nu? Ik loop rustig kwartiertjes, durf nog niet veel verder. Hartslag wel genormaliseerd. Denk zelfs iets te laag misschien? Bouw voor mn gevoel geen conditie op.

Ja, dat herken ik.
Bij mij uit zich het merendeel in lich.klachten.
Hoofdpijn, diarree, trillerg en zwak voelen en een heel naar gevoel in mijn hoofd.

Hallo,
Ik zit sinds 3 maanden thuis. Herken ook het gevoel van slappe benen, gevoel van flauwvallen en daarbij ben ik dan nog eens kort van adem. Is hyperventileren dat ik dan doe. Hoe gaat het ondertussen met jou?

Ken het verhaal. Vind het vreselijk die angsten. En slappe benen herken ik ook.
Had medicatie oxacepam dat neemt de angst wel even weg. Ook de buik ademhaling helpt tegen de stress.
Mijn huisarts zegt de medicijnen gaan je niet genezen. Dat brengt me gelijk in paniektoestand. Alleen kan ik het niet.
Wil zo graag die uitknop vinden.
Maar al mijn energie gaat op aan de gedachten. Een leeg hoofd maken zegt de huisarts. Kon ik dat maar. Wil zo graag slapen maar gaat niet. Heeft iemand dat ook en mss tips ?

Dag Tineke,

Ik heb ook last van niet goed kunnen slapen. Vroeger kon ik echt goed slapen en had ik geen problemen, nu wordt ik veel wakker en soms dat ik om 3u wakker wordt en niet meer kan slapen door het nadenken over vanalles en piekeren. Ik heb spijtig genoeg geen tips voor jou. Ik neem alprazolam voor ik ga slapen maar helpt niet echt. En je hoofd leegmaken is gemakkelijk gezegd, wou dat ik het kon.

Tineke: Bepaalde AD maken je hoofd leeg. Wel bijwerkingen en goed op en afbouwen.

Ja heb ik ook, slappe benen en heel kort maar kunnen wandelen. Soms vraag ik me af of ik wel een burnout heb of iets anders.

Heb je ook duizeligheidsklachten bij inspanning.?

Ik kan nu geen 600 meter lopen, zo weinig energie. Hele dag paniek en angst. Ga denk ik aan de Escitalopram.

Ja ook duizeligheid door hyperventilatie.

Ik word ook iedere nacht wakker om 2 of 3 uur. Denk teveel stress en cortisol? Toen ik nog in een betere fase zat werd ik vaak om 1-3-5u wakker zwetend met een bonzend hart. Toen meer rustig gaan fietsen en natuur ingegaan en toen ging het vanzelf langzaam beter.

Je komt een burnout niet vanzelf uit. Je energie is 20% van wat het was en komt veel langzamer terug. Veel rusten, middagdutje van 1,5 uur elke dag. Ga mediteren, iedere ochtend en avond de 4-7-8 ademoefening, yoga en iedere dag wandelen. Begin met 15 minuten, zonder muziek en probeer te genieten van de omgeving. Ook zo weinig mogelijk tv/telefoon! Succes!

Herken alles...hoewel de weg ernaartoe waarsch anders was.
Maar herken alles...
Vervelend he...echt rust gaan pakken. Meulenberg is wel een fijne website om te bekijken.

Ik zelf kamp al 2 jaar met een burnout en heb door de burnout een depressie erbovenop gekregen. Wat ik in jouw verhaal lees, is dat je het anderen graag naar de zin wil maken. Dat je loyaal bent, ondanks dat je voelt dat je leegloopt. Ik kan je vertellen dat dit 1 van de karaktereigenschappen zijn van mensen die gevoelig zijn voor zowel burnout als depressie. Je gaat op wilskracht door, omdat je denkt dat andere dit van jou verwachten, maar je loopt jezelf hierin voorbij. Als je door blijft gaan, komt de man met de hamer en is zelfs uit bed komen, douchen, aankleden als een hele grote opgave. Dat wil je niet meemaken!!! Je lijf geeft je nu al een signaal om het rustiger aan te gaan doen. Weet niet wat je voelt. Ik voelde een constante onrust, pijn in mijn nek, gespannen benen en makende gedachtes die ik niet kon stoppen! Mijn zelfvertrouwen daalde naar het nulpunt! Ik kon overigens op het laatst niet meer slapen. Ik was doodmoe, maar dacht echt dat ik mijn hoofd niet stil kon krijgen! Ik wist op een gegeven moment niet eens meer wat ik voelde. Ik wist dat ik gek op mijn man en kinderen en mijn honden was, maar voelde er niks meer bij.....Het is een pittig proces, wat je nooit alleen op kan lossen. Zoek therapie, praat met je huisarts....de man met de hamer moet je voorblijven! Een overspanning is nog wel snel om te buigen. Burnout of depressie zeker niet. Pas na 3 tot 5 jaar zit je dan weer terug op je oude energieniveau! Een depressie alleen kan wel vlotter herstellen. Als je jouw patronen en valkuilen maar leert kennen en daar heb je iemand bij nodig die je die spiegels voor gaat houden. Patronen komen uit je vroegere jeugd. Eigenlijk overlevingsmechanusmes in moeilijke tijden. Bij mij werd bv vroeger nooit over emoties gepraat. Pijn mochten we niet laten zien. Dan stelde we ons aan. Of als ik op school een slecht punt had behaald, was dat mijn eigen schuld, want dan had ik niet genoeg mijn best gedaan. Problemen hoefde ik thuis niet mee aan te komen. Zoek het zelf maar uit, was dan het antwoord. Emoties deden er niet toe. Dus wat deed ik? Ik stopte ze weg. Schouders eronder en door! Met hard werken, kreeg ik wel complimenten. Dus wat deed ik "hard werken om waardering te krijgen" Die patronen neem je mee naar je volwassen leeftijd en daar kunnen ze op enig moment voor Problemen gaan zorgen. Vaak is langdurige stress de oorzaak....als je jouw blik altijd naar buiten zet, denk je niet aan jezelf maar aan de ander. Je cijfert jezelf dan weg. Ik heb nog steeds moeite met de vraag " wat wil ik nu eigenlijk?" Dit omdat ik jarenlang over mijn grenzen ben gegaan om andere maar te pleasen. Nu geniet ik pas echt weer van me-time! Heeft nog lang geduurd, want als ik op de bank lag, voelde ik mij nutteloos en schuldig 😉 dus ga met je huisarts praten en zoek een psycholoog. Je moet nu even jezelf op 1 zetten. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin! Accepteren dat het niet goed gaat, is de belangrijkste stap naar herstel. Hulp vragen is stap 1!

Hoi Tim,

Heel herkenbaar. De onzekerheid bekruipt je heel stilletjes, tot je op een bepaald moment merkt dat je een schim van jezelf bent. Goed dat je hulp bent gaan zoeken. Je hebt het heel lang volgehouden, nu is het tijd om voor jezelf te zorgen. Langzaam zul je je ook weer beter gaan voelen. Heel veel succes en sterkte, je kunt dit!!

Wow ik herken je verhaal heel erg. Sinds de geboorte van de 3e (september 2021) voel ik me verschrikkelijk. In de winter veel paniekaanvallen gehad en nu geen aanvallen meer maar continue vermoeid en pijn op de borst en in de bovenrug. Ga momenteel door de malle molen bij de cardioloog en ben al op van alles bloedgeprikt, maar er lijkt niks uit te gaan komen.. denk zelf ook aan een burnout (want ja, nooit 1 moment rust hier in huis, bovendien kom ik uit een heftige baan waar ik nu mee gestopt ben) maar wil toch lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben want ik maak mezelf helemaal gek..

Hoi heel herkenbaar voor mij. Ik merk dat de laatste tijd iedereen meent mij te moeten analyseren. Zo van ja, jij bent ook zo perfectionistisch en geeft je grenzen niet aan. Of je bent ook zo onzeker en daardoor heb je faalangst. Ik vraag niet om een analyse en ook niet om advies. Maar toch krijg ik het zomaar van iedereen, familie, vrienden en collega's. Ik word er soms helemaal naar van en heb laatst ook gezegd dat ik het idee heb dat het gesprek daardoor niet gelijkwaardig is. En zo voelt het ook. Maar dan krijg ik weer de reactie dat dat niet de bedoeling is en dat dat ook een kenmerk is van mij, dat ik mij altijd de mindere voel. Dus ben ik weer terug bij af. De laatste tijd denk ik steeds vaker ik zeg maar helemaal niets meer. Of ik zeg al aan het begin dat ik er wel over wil vertellen, maar dat ik geen oplossing verwacht maar alleen een luisterend oor. Dat laatste heb ik overigens nog niet toegepast, alleen in mijn hoofd. Kortom ik zoek net als jij naar een manier om dit analysegedrag te pareren. Het lijkt net alsof iedereen mij in een soort slachtofferrol duwt, dat voel ik me sowieso wel een beetje zeker in deze periode, maar die positie is niet erg fijn.
Een echte oplossing heb ik dus niet , maar wel soortgelijke ervaringen. Misschien zijn er meer mensen die wat tips hebben om hiermee om te gaan.

Hoi Theo, ik herken heel goed je verhaal en ik heb ook mijn verhaal hier ook neergezet omdat ik niets meer snap van mezelf. Ik ben veel kwetsbaarder geworden, lijk verandert te zijn als persoon. Niet half de vrouw die ik ben geweest. Je bent absoluut niet de enige die zich zo voelt. Ik heb geen raad voor je maar het beetje hoop wat ik heb, wil k met je delen omdat ik wel weet, je komt er sterker uit en de zon gaat komen
Dikke oprechte knuffel van mij iig

Dank voor je reactie Caroline. Fijn dat je de moeite neemt om een reactie te geven. Ik heb net je verhaal gelezen en herken me hier maar al te goed in. Wat een ellende zo'n burnout en wordt naar mijn idee niet serieus genoeg genomen ook niet door bedrijfsartsen. Die laten je vaak denken dat het aan jou ligt en duwen je vaker nog meer in de shit.

Tuurlijk neem ik de tijd voor je reactie omdat je wat wezenlijk zinnigs verteld wauww. We willen mi toch ook graag weten dat we gehoord en begrepen worden toch... Het valt me op idd dat dit niet een standaard is. Dit betreur ik want je herkend elkaars shit nl maar al te goed. Wat ik wel minder lees hier, dat je in wezen merkt dat je intern verandert bent, en kwetsbaarder bent. Mijn vraag dan hierbij dan: is dit van tijdelijke aard.... Want idd las ik ergens, angst voor dementie/cognitie problematiek- ander gevoelsleven omdat ik merkt dat mijn cognitie nog steeds niet op het niveau is van wat het was nl.
Bij vlagen heb k hoop en kracht maar dat is nog wel schaars waardoor onzekerheid altijd aanwezig is.
Theo we moeten hoop houdenen vooruit blijven kijken, daar is de zon en warmte..
Theo ik lees je...

Oxazepam 10mg erin. 2/3x per week te gebruiken of 2 weken achter elkaar en dan periode niet.

Herkenbaar dit. Ik zit al een jaar thuis. Ik had wel het idee dat het de afgelopen maanden beter ging. Ik was positiever (kijkend naar de toekomst zag ik alles wat rooskleuriger in). Alleen sinds dat ik beter ben verklaard, begin ik me moe te voelen en twijfel ik aan wat ik kan (op werkvlak). Ben heel benieuwd hoe dit verder uitpakt straks.

Hallo M
Mag ik vragen of de dwang er nog is en had je er ook paniekaanvallen en angst naast? Heb je medicijnen gekregen? Bedankt

Hoi M,

dit is herkenbaar. Is het 1 gedachte of meerdere?

Na mijn burn-out ben ik op zoek gegaan naar allerlei oorzaken. Hierbij kreeg ik twijfel gedachtes over de relatie met mijn vrouw. Ik schrok hier enorm van en deze dwanggedachtes bepaalden mijn leven enorm.
Ik sta daarnaast al 2 jaar op met onrust in m’n buik/lichaam. Heb hierbij hulp van een psychosomatische therapeut.
Sterkte en groet Eduard

Heel herkenbaar, deze gedachtes gaan aan de haal met mij. O er alles twijfel ik, denk na over mijn relatie is dit wel wat ik wil, elke hobbel die k tegen kom wil ik uit de weg gaan omdat k geen keuze lijkt te kunnen maken. Dit is zo zo, niet wie k ben. Loslaten en accepteren is zo makkelijk gezegt, hoe doe je dat.... Ik ervaar een zwarte kant v mij zelf waar ik uit wilt vluchten maar hie
Als iemand de sleutel heeft ROEPEN want daar hebben we wat aan
Eduard sterkte sterkte en blijven roepen, de zon komt ergens.... M

Ik zou je graag hoop geven en mezelf ook. Ik zit nu 10 maanden thuis en omdat mijn werkgever ooit heeft gelezen dat een burn out na 6 maanden overgaat... spreekt die al van medisch ontslag. Ook de ziekteverzekering doet moeilijk, niet echt rustgevend allemaal en zo oneerlijk. Ik werk al zo'n 30 jaar en was nooit lang afwezig of ziek. ...Ik maak me nu ook grote zorgen om het financiële want ik ben een alleenstaande moeder met 2 kinderen. De zorg om de kindjes zorgt er ook voor dat ik niet echt kan rusten ..ik heb ook geen opvangmogelijkheden, geen familie in de buurt. Soms zie ik het totaal niet meer zitten, ik kan ook niet meer tegen geluiden, drukte ...zelfs het roepen en zingen van de kinderen, hoe erg is dat. Ik zie torenhoog op tegen de vakanties omdat mijn zoon Asperger heeft met af en toe woede uitbarstingen waar ik dan weer niet meer tegen kan. Ik doe alles wat ik moet doen, koken, de was, het huis proper houden en me sterk houden in het bijzijn van de kinderen maar soms wou ik gewoon dat alles stopte ...

Prachtig! Het is ook een wake up call. Ook ik ben te ver gegaan in mijn gedrevenheid. Een prachtige gedrevenheid voor een nobele zaak. Maar ook daar kun je te ver in gaan, dat leert mijn toestand mij nu. Dit wil ik accepteren, heb daar soms nog moeite mee, maar weet dat het een nieuwe mooiere kijk op het leven met zich mee zal brengen. Een leven waarin ik centraal sta, als regisseur van mijn eigen geluk !
Succes allemaal..

Hoi Bas,
Wat een mooie manier om er naar te kijken. Bedankt voor je mooie woorden.

Groet Ifke

Ik heb ook een raar gevoel in me hoofd voel vaak tintelingen zwaar of gespannen ogen nek keel en oren. Soms ook het gevoel of er te weinig bloed doorstroomt. Of dat ik mijn evenwicht verlies. In winkels ben ik vaak snel duizelig door de overprikkeling. Ben al 1 jaar verder.. als ik te lang sta dan krijg ik ook spanningshoofdpijn.

Nooit gedacht dat ik hier uit pure wanhoop mijn verhaal zou zitten typen. Met een bijna 1 jarige koter om mij heen. In september 2021 is mijn zoon geboren.

Op eerste kerstdag kreeg ik mijn eerste “paniek aanval”. Hier is natuurlijk veel aan vooraf gegaan. Jaren misschien wel.

Ik ben 7,5 jaar samen met mijn partner en werken samen in zijn bedrijf. Hier heb ik voor gekozen om mijn droom, een gezin, waar te maken. Een periode zijn wij thuis en een week varen we. Nu zorg ik daar voor mijn gezin en personeel. Zelfstandig heb ik hiervoor mijn papieren gehaald. Tijdens mijn 34 wkn zwangerschap heb ik mijn laatste examen gehaald.

Ook een verbouwing van ons huis tijdens de gehele zwangerschap heeft er voor gezorgd dat ik continue in chaos zat. Ik nam geen tijd voor mijzelf en ook na de bevalling ben ik na 3 weken weer gaan doen wat ik altijd al deed. Zorgen voor iedereen, behalve voor mijzelf.

Op eerste kerstdag werd ik afgevoerd met een ambulance en hebben ze bloedonderzoek gedaan. Het eerste wat ik vroeg aan de arts is of ik “dood ging”, want zo voelde het. Deze situatie is traumatiserend voor mij geweest. In januari heb ik met een hartkastje rondgelopen en hier kwam niets uit. Ik kreeg er symptomen bij zoals: gevoel van flauwte, duizelig, hartkloppingen. Een tijdje bij een hypnotherapeut gezeten waardoor het een hele korte tijd beter ging. Ook een psycholoog, waar ik nu sinds een tijdje zit.

Bij de hypnotherapeut ben ik gestopt. Het was even goed, maar al vrij snel ging het weer slechter. Dit vond ik zonde van de kosten want hiervoor ben ik niet verzekerd.

Ik heb een aantal paniekaanvallen ervaren, maar het zijn nu meer de lichamelijke klachten die mij nekken met af en toe een paniek aanval. Het autorijden gaat op dit moment ontzettend slecht. Vooral de gedachte dat ik niet lekker wordt en onwel wordt achter het stuur met mijn zoontje heeft ervoor gezorgd dat ik de snelweg vermijd. Ook omdat ik niet lekker geworden ben op de weg met hem achterin beangstigt me. Ik rijd nu 2 weken niet meer op de snelweg om spanning te vermijden. Het rijden op de normale weg gaat ook steeds meer achteruit. Ik ervaar in het dagelijkse leven af en toe ontzettende druk bij mijn voorhoofd. Niet pijnlijk, maar beangstigend. De gehele dag, behalve bij liggen en slapen heb ik pijn in mijn ribben, borst en borstbeen. Dit alleen zorgt natuurlijk voor spanning óm de spanning die ik mee draag. Hier ben ik voor naar de dokter geweest en die heeft (in 10 minuten tijd) het syndroom van tietze vastgesteld.

De psycholoog heeft mij de diagnose paniekstoornis gegeven. Ik ben natuurlijk mama en moet voor mijn zoontje zorgen. Al kan ik hem altijd bij de oma’s brengen. Er is zelfs aangeboden dat hij tijdelijk daar blijft zodat ik kan aansterken. Dit vind ik natuurlijk ontzettend moeilijk, want hij is de enige reden dat ik uit bed kom op dit moment en een doel heb voor elke dag. Het voelt als falen als ik dit zou doen.

De ene dag is de supermarkt al te veel en de andere dag zou ik zó graag gaan winkelen met die ene vriendin, maar mijn lichaam trekt het niet.

Nu mijn vraag.. waarvan ik hoop dat er “lotgenoten” dit lezen en iemand zich hier in herkent? Is dit een paniekstoornis of is er meer? Hoe deal jij met dit én een klein kindje?

Hoi Anoniem, Ik heb je reactie als verhaal geplaatst. Het is verhaal nummer 242.

Vriendelijke groet,

Lastig inderdaad. Overspanning / burn-out werkt heel ontregelend en elke vorm van druk kan te veel zijn. Daardoor kijk je wellicht ook anders naar je werk (dat herken ik althans; altijd met veel plezier gewerkt en nu roept werk enkel nog spanning bij me op, net als heel veel andere zaken die ik normaliter niet spannend vindt zoals hoogtes bv). Hopelijk ga je het antwoord vinden. Luister iig goed naar je lijf, daar vind je vaak de antwoorden denk ik (juist wanneer je dat lang niet hebt gedaan)

‘Ziekmelden is geen optie want dan kan ik mezelf niet meer bewijzen’. Heel veelzeggend deze zin. Je lichaam geeft zoveel signalen, probeer er echt naar te luisteren voor het écht te laat is en dan is de weg terug helemaal lang, waar niemand bij gevaar is. Je hoeft je niet te bewijzen (dat heb je zelfs al lang gedaan)

Bij gebaat is bedoelde ik…

Ja dat nutteloze gevoel herken ik, zeker als je altijd druk bent (geweest). Ik weet ook niet zo goer wat ik nu moet doen. Zit zelf ruim een maand thuis.

Hoi, ik herken alles...het kan lang duren....het ene probleem lijkt opgelost en het andere komt in de plaats....van spanning in je maag naar spanningshoofdpijnen....zeer herkenbaar....ben 16 maanden verder....mét regelmatig lange terugvallen......iets met grenzen bepalen. Piekeren, angst, somberheid...verveling....

Ik herken het ook. Angt voor reïntegratie, regelmatige terugvalen, hele circus van theraphien, medicijnen. Inmiddels ben 14 maanden thuis, Ik kan niet wachten tot dit ophoudt... Jij bent zeker niet alleen!

Alles herkenbaar. Je bent niet alleen en t ligt niet aan jou. Het is ook de maatschappij en de type mens. Ik ben al 16 maanden in proces en heb veel veranderd in mn leven en veel hobbels overleefd en ben nog lang niet de oude. Het is bovendien mn tweede bo.

Je moet geduld hebben het over je heen laten komen en niet er tegen vechten je zal zien op een dag denk je he he het gaat beter afleiding zoeken en vooral geen oxasepam nemen dat werkt erg verslavend en als het straks beter met je gaat moet je hier weer van afkicken en dat is heel moeilijk het komt allemaal goed niet ertegen vechten over je heen laten komen veel rust nemen voor zover dat gaat en je zal zien het gaat over het heeft tijd nodig

Dank je wel Fred, ik neem bijna dagelijks een halve oxazepam als de duizeligheid niet meer te harden is. Merk dan vrij snel dat het wat rustiger wordt in mijn hoofd. Ben nu 13 maanden onderweg en heel af en toe voel ik me een beetje ok (meestal 's avonds).

Hoeveel citacopram neem je per dag?
Ik gebruik het ook sinds 4 weken... 4 druppels... 8mg is dat
Merk wel dat de spannjngs boog iets minder is,maar het lichte gevoel in mijn hoofd blijft... en ook nog onrustig in mijn lijf en dan nog exceem klachten ogen en handen,en tintelingen in mijn hand en vingers

Ik herken het helemaal. Stress brengt me veel te snel in tilt-modus. Hyperfocus is verdwenen. Verschillende dingen tegelijk regelen is chaos organiseren. Geheugen is een zeef... Ik hoop nog steeds om opnieuw even bij de hand, stevig, duidelijk, georganiseerd en beheerst te worden als voordien, maar na 4 jaar ben ik nog steeds een schim van mezelf. Ik denk er soms aan om een uitvoerende job te zoeken en zo de confrontatie met de chaos in mijn hoofd niet meer te hebben.

Herken een boel, de spanning in je lijf. De onrust, het niet weten of dat wat je doet goed is. Typerend voor de controlfreak die mij hier heeft gebracht. Ik probeer alles over mij heen te laten komen, maar aard van het beestje heeft daar erg veel moeite mee. Sombere gevoelens, het leven staat stil en daar protesteert mijn hele lijf tegen. Accepteren, maar mag ik dan wel weten hoe lang dit duurt ?
Sterkte allemaal !!

Hoi ik wou weten of joun burnout een angststoornis was ? Omdat je veel klachten zoals mij ervaar. Of is je stresshormoon ontregeld heb je misschien een ontregeling in je systeem. hebben ze jou daar duidelijkheid in gegeven? Psycholoog of praktijk ondersteuner

Ja ik heb alle klachten die jij ook hebt. Ze zeiden tegen mij dat ik een burnout had en angst..omdat ik na 6 weken in me burnout een angstaanval kreeg maar is maar eenmalig gebeurd gelukkig. Tot nu toe nooit meer gehad maar wel al die andere klachten voorhoofd pijn en gespannen bij me slapen. Vooral als ik in de wijk ga wandelen waar veel auto s voorbij rijden en veel auto's geparkeerd zijn. Maar ik kan wel weer tegen drukte als er een feestje is en ik zit rustig op een stoel dan gaat dat wel ok.. moet wel de dag erna bijkomen

Wat goed dat je al vooruitgang boekt.
Had/heb jij ook die duizeligheid bij de slapen of is dat meer een drukkend gevoel? Want dat heb ik er ook nog bij idd. En had je die klachten ook regelmatig? Succes met je verdere herstel.

Ik herken die klachten duizelig druk op hoofd

Ik ga joggen of zwemmen. Het vertrekken is moeilijk, soms lukt het me zelfs niet maar eens bezig voel ik me mentaal heel goed.

In geval van kinderen. Breng ze op regelmatige basis weg. Gebruik u netwerk. Hoe vreselijk dit ook klinkt. Mijn kind gaat gewoon naar de onthaalmoeder ondanks dat ik thuis ben. De periode dat ik bij haar ben is kwaliteitsvoller dan dat ik continu als een vod erbij lig.

Spreek met u partner als je er één hebt en maak afspraken. Betreft huishouden, kinderen maar ook uitstapjes. Heel vermoeiend en energievretend maar je haalt het eruit.

Ga na een psycholoog en als het na een tijd niet helpt ga naar een ander. De ene is de andere niet.
Ik had alvast de volgende tips gekregen;

Doe hoe weinig ook iets in het huishouden. Dat kan bijvoorbeeld de vaatwasser vullen.

Een piekermoment per dag inlassen en erbuitenuit telkens refereren dat daarover gepiekerd kan worden tijdens dat moment.

Absoluut niet naar vacatures kijken en in het nu leven. Contact met het werk beperken tot het noodzakelijke. Stuur een bericht ipv bellen.

plan momenten in het mate wat mogelijk is.
Als een hele dag naar de zoo niet gaat misschien naar de speeltuin in de buurt.

Durf te genieten. Het betekend niet dat als je eens een goede dag heb je meteen aan de slag moet of plots genezen ben.

Ik weet niet hoe het met anderen is maar ik voel me verplicht naar mijn huidige situatie te kijken en conclusies te trekken zowel op werk als privevlak.

Ik herken dit ook. Sinds 7 maanden voel ik me een ouwe schim van mezelf. Ook lijkt het alsof m’n geheugen beschadigd is (?). Kan sommige dingen moeilijk terughalen en het lijkt wel alsof ik een heel ander persoon geworden ben. Heb nergens meer energie voor en voel me totaal nutteloos. Het is echt heel vervelend en ik leef met je mee. Hopelijk kunnen we onze oude zelf weer terug vinden!

Ik herken dit ook en mijn therapeut zegt dat dit komt omdat mijn blik altijd op de ander gericht was. Nu zit je met jezelf en kom je er pas achter dat je jaren je eigen behoeftes wat genegeerd hebt. Dat doet pijn! Je weet niet eens meer waar je zelf blij van wordt. Dat moet je opnieuw gaan ontdekken. Jezelf op nummer 1 zetten, is niet makkelijk, maar wel nodig. De sleutel moet in accepteren zitten. Jezelf veranderen kost tijd en geeft altijd weerstand in je lijf. Het is en blijft een lastig proces. Ik was hersteld. Tenminste dat dacht ik, maar wat ik deed was precies dat wat ik voor mijn burnout ook deed. Mezelf weer bewijzen dat ik de wereld weer aan kon. Mijn is nu verteld dat een volledige uitputting/burnout je energie pas na 3 tot 5 jaar in balans is. Ga je weer meer doen, omdat je denkt dat het kan dan trapt je lijf opnieuw op de rem. Dat is bij mij nu dus weer gebeurt! De oude ik werkt niet meer....je zal je leven anders in moeten richten. Met goede begeleiding moet het gaan lukken. Tenminste ik hoop dat ik straks weer volop kam genieten en deze vreselijke periode echt achter mij kan laten🙏 Sterkte

Hey G,

Ik vind het allereerst heel erg voor je dat je er zo doorheen zit makker. Je hebt ook nog eens enorm veel hooi op je vork op dit moment. Je werk, een huis bouwen en een ernstig zieke vader maken het leven niet makkelijk.

Misschien is het hard om te zeggen tegen je, maar accepteer eerst eens even dat ook jij, net als zoveel andere sterke, onverwoestbare mensen een beperkte accu-lading hebben, zowel lichamelijk als geestelijk en dat die wanneer je niet goed oplet deze op een gegeven moment op noodstroom springt. Dat zou een heel duidelijk signaal moeten zijn voor je om aan de bel te trekken en te zeggen ''Dit kan zo niet langer, mijn omgeving, werk, maar vooral ik lijden hieronder.''

Mag ik je aanraden om naar je vriendin te luisteren en allereerst eens naar je huisarts te gaan? Vertel hem/haar wat je hierboven hebt beschreven en laat het gesprek van daaruit verder gaan. Huisartsen weten over het algemeen wel welke vragen ze moeten stellen om een beter beeld te kunnen schetsen van de situatie.


Je huisarts gaat jou waarschijnlijk zeggen dat jij je moet ziekmelden en doorverwijzen naar een specialist. Niets om je voor te schamen en ook niet denken dat ze nu op werk niet verder kunnen omdat jij er niet bent. De mensen die echt om je geven begrijpen dit en zullen het alleen maar erg vinden voor jou.

Als laatste kerel, praat erover, speel geen toneel, je mag best ziek zijn, want dat ben je nu op dit moment gewoon. Je bent niet alleen en hier zijn ook altijd mensen die naar je luisteren als je iets kwijt moet!

Sterkte makker!

Hallo G., Je put jezelf uit, waardoor je klachten krijgt, steeds meer. Op enig moment stopt jouw lichaam ermee. Huisartsen en bedrijfsartsen bekijken die klachten medisch en vinden geen medische oorzaak, omdat de oorzaak niet medisch is. De oorzaak bevindt zich in de omstandigheden en de keuzen die je daarbinnen maakt. Helaas heb ik dit zelf te laat ontdekt. Mijn advies is: ga - via de huisarts - naar een gespecialiseerd psycholoog voor een innamegesprek. Zelf ben ik zeer tevreden over HSK. Zonder hen was ik nooit hersteld. Ik wenste dat ik dit advies 20 jaar geleden had mogen ontvangen.

Hoi Marga,
Ik zit nu in mn 4 e maand van mijn burn out. Eerste maand ontkenning dus te snel a h werk gegaan. Daarna terugval en nu 4 mnd verder is mijn reserve batterij leeg. De psych kwam met het verlossend antwoord: burn out.
Ben dus twee x terug gevallen en nu breng ik mijn dag veel liggend door ip de bank. Wat hel hel. Smorgens idd : kokhalsen, nerveus, hartkloppingen en piekeren, paniek en geen energie
De psych zei dat ik onrust moet vergaren. Dus mijn lichaam tot rust laten komen. Het komt er op neer.. niks doen en evt kleine activiteit.
Vreselijk dit.. blehhh.
Ik herken jou symptomen. Maar idd hoe lang nog.
Sterkte
Gr Heidi

Hoe gaat t nu met je?

Dit herken ik zeker. Bij iets meer inspanning merk ik dat mijn lijf gaat trillen. Alsof ik net uit de sportschool kom :)

Ik heb momenteel ook een burn out, ik heb al 2 jaar last van trillende benen , branden knieën bij het minste inspanningen.
Hopelijk gaat dit voorbij?
Zijn er mensen waarbij dit voorbij is gegaan ?

Wat fijn om te lezen dat er mensen zijn die dit herkennen want ik merk dat ik er weinig over terug kan vinden.

Ik ben al een heel eind hersteld maar deze klacht is er nog steeds. Begonnem toen ik ongeveer een half jaar in de burn out zat, dus nu al ruim 15 maanden heb ik er last van.

Ik zou willen dat ik er vanaf kon komen want het maakt heel onzeker.

Heb je magnesium tabletten geprobeerd?
Magnesium voetenbadjes of magnesium olie schijnen ook goed te helpen tegen trillingen.

Bij mij hielp ook door genoeg water (of ander vocht) te drinken.

Hi Jacky,

Het trillen doen dieren automatisch om de energie van stress en trauma's die in de spieren opgeslagen waren, los te laten.
Het is dus 'n wijze, gezonde reactie van het lichaam die we niet moeten bestrijden.
Wij denken teveel en vertrouwen te weinig.
Weerstand tegen bepaalde pijnen en fysieke sensaties creëert alleen meer spanning. De neiging om van b.v. pijn weg te lopen maakt dat het lichaam zich sterker laat voelen. Het moet gevoeld en gehoord worden. Naar de pijn toe gaan, zonder (ver)oordelen, zonder de behoefte om "er vanaf te komen" maar om je er mee te verbinden, kan je op weg helpen.

Veel kracht, hou je soepel.. :-)

Marcel

Klopt daar ben ik inmiddels ook achter. De hele dag je lenzen in is inspannend voor je ogen! En de oogspieren hebben het al zo zwaar door de burn-out. Goede tip!

Ooglidcorrectie neemt druk van de ogen af.

Dat helpt niet.. is gewoon je zenuwstelsel die sneller overprikkeld raakt waaronder ook de spieren van je ogen. Ik heb het gevoel echt tussen mijn wengbrauwen

Lieve Joop,

Ik weet waar je doorheen gaat. Ik ben er ook geweest. Angst, paniek, druk in m’n kop, gevoel van totale controle verlies, alsof je niet meer weet wie je bent; het is allemaal stress. Het is een vicieuze cirkel die je in z’n greep heeft. De gedachten, de fysieke klachten, daarover dan paniek. De stress en zorgen blijven aan staan. Ik weet hoe moeilijk het is om jezelf ervan te overtuigen om het even te laten en je eraan over te geven, maar geloof me, dit is het beste wat je voor jezelf kan doen. Je hoofd zit vol en er kan even niets meer bij. Geef het de rust en de kalmte die het nodig heeft wanneer dit mogelijk is. Vermijdt een tijdje prikkels en probeer wat tot rust te komen. Ga rustig ademhalen en wees lief voor jezelf. Je gaat hier uit komen. Laat het soms even zijn voor wat het is en praat erover met mensen die je vertrouwd.

Veel liefde en sterkte.

Zoooo herkenbaar, je slaat de spijker op zijn kop. Ik doe precies hetzelfde wat jij doet en ik denk dat daar de oplossing v herstel ligt. Verandering van werk is vaak ook erg verhelderend, ook al ga je minder verdienen.

Die pleinvrees herken ik. Vaak spanning met veel mensen om me heen. Lastig om dit te combineren met sommig werk. Sterk dat je voor een ander pad hebt gekozen. Je zal jezelf hier uiteindelijk hartelijk voor gaan bedanken!!

Veel sterkte. Uiteindelijk komen we er wel :)

Dank voor je reactie.. Wat vervelend dat jij er al zolang in zit ook. Had/heb jij het ook constant? Fijn dat er wel wat verbetering in zit bij jou. Ik merk idd bij intensieve gesprekken dat het nog erger wordt in mijn hoofd.

Ja ik heb het ook bij et zitten.. maar soms voel ik et niet. Gisteren met wandelen had ik het ook minder.. in het begin was ik ook constant duizelig of eigenlijk is et een soort onbalans gevoel.. de spanning in me nek hoofd en ogen is er wel nog dagelijks . Voel et wel ook afnemen als ik met mijn nek leun of als ik langer zit trekt et uiteindelijk weg

Ervaarde je dat gevoel van onbalans voornamelijk bij het lopen of ook in je hoofd qua duizeligheid? Met wandelen is het net alsof ik zweef. Heel irritant. Spanning in hoofd qua fysieke klacht?

Ik ervaar dat duizelig gevoel ook als ik lig of zit wel is et veel minder dan de eerste 5 maanden toen was et heel erg aanwezig. Nu zit ik al 8 maanden in mijn burnout en voel dat de duizeligheid ook eindelijk een beetje minder begint te worden. Maar voel et nu ook heel lichtjes alleen is et meer afgezwakt. Heb je ook last van vermoeide ogen.? Mijn fysieke klachten zijn gespannen buik soms want tintelingen in de armen.. in et begin voelde ik me angstig door de spanning.. maar ook dat is afgezwakt. Maar kan nog steeds niet veel doen.

Ik heb wel vermoeide ogen. Ook veel hoofdpijn. Kijk ook bijna geen tv. Hoop dat dat zich allemaal weer gaat herstellen. Heb je soms ook dat slappe gevoel in je benen?

Ik kon de eerste maand niet eens langer dan 5 min wandelen had ook last van elastische benen gevoel heel gek was dat.. gelukkig heb ik dat nu veel minder als ik te lang wandelvoel ik me wel zwakker worden in mijn benen. Ik kijk nu ook bijna geen tv altijd pas later in de middag of in de avond. En die hoofdpijn had ik de eerste maanden ook erger nu heb ik et niet meer dagelijks en voelt niet meer zo heftig als in het begin.. het is een lange weg je moet je lichaam en hoofd veel rust gunnen inspannen en ontspannen en niet te veel stressen en prikkels vermijden dat is mij gezegd.

Hoe voelt dat precies die elastische benen? Want ik heb ook zo'n slap wazig gevoel in de benen. Het piekeren is nog een ding want dat gaat de hele dag door. Zelfs als ik ontspan zijn de klachten wel aanwezig. Wordt dit met de tijd ook beter? Wel fijn dat jij vooruitgang merkt.

Ja heel gek gevoel was dat alsof je je moet concentreren op je benen om ze te moeten voelen was ook heel zweverig in me hoofd bij et wandelen et gevoel alsof je er was maar ook weer niet.. maar dat had ik de eerste 3 4 maanden vooral erg. En inderdaad bij het liggen had ik ook nog klachten nu als ik lig is mijn lichaam ontspannen dus het gaat met de tijd wel beter worden en je lichaam komt weer in de ontspanning modus. Je moet proberen als je lgt niet te piekeren maar echt een moment van rust nemen.. want joun gedachte gang doen ook veel sensaties oproepen vooral spanning in de buik. Maar ik denk dat je et nog moet leren te accepteren de burnout. Heeft mij ook veel tijd gekost omdat ik zoveel lichamelijke klachten had.. na de mri scan heb ik et eindelijk pas wat meer geaccepteerd. Toen was ik 6,5 maand verder

Oh ja herkenbaar.. Dat zweverige tijdens het wandelen. Het gevoel alsof dat door de benen gaat, misschien is dat het elastische gevoel? Mag ik vragen wat voor klachten je nog meer had? Ik vind het idd nog niet zo makkelijk om dit te accepteren. Vind het zo apart dat je zulke lichamelijke klachten kunt hebben door stress. Heb zelf een mri van het hoofd gehad ivm duizeligheid maar was allemaal goed. Net zoals het bloedonderzoek. Bedankt voor je tips. Ik moet idd meer uit mijn hoofd. Had jij ook dat de ochtenden veel zwaarder waren?

Heel herkenbaar allemaal, elastische benen en oogspierspanning. Je moet alle oorzaken van stress (tijdelijk) uitbannen uit je leven en rust nemen. Mijn valkuil is dat ik veel te veel op de iphone kijk, daar doe ik mijn ogen geen plezier mee. Doe es een keer overdag 10 minuten gewoon je ogen dicht, luister een rustig muziekje. Zit lekker in de zon met een kopje koffie. Dat soort dingen. Dit is een periode waarin je lief voor jezelf moet zijn. Sterkte allen!!
Overigens 1 CT scan en 2 MRI scans gehad, is goddank niets uitgekomen. Apart he dat je brein je lijf zo in de war kan schoppen!!

Beter wel één caffeine vrije koffie! Anders blijft dat cortisol gieren. Lichaam moet tot rust komen.. geef het wat het vraagt. Koppie ook :)

Ademhalingsoefeningen, bodyscans, yoga, een lekker bad voor het slapen gaan. Gedurende de dag GEEN cafeïne (funest bij BO), geen schermpjes voor slapen gaan, veel focussen op het tot rust brengen van het lichaam. Zoveel mogelijk proberen je parasympathische zenuwstelsel tot rust te brengen. UIT je hoofd IN je lichaam 🍀

Hallo,

Ja dit herken ik zeker. Heel vervelend is dat en ik wil er ook graag vanaf. Dat trillen heb ik heel erg gehad en dan met name in de ochtend. Kon soms niet eens douchen. Zo trillen. Dus je bent niet de enige. Heb zelf ook last van meerdere fysieke klachten en zoekende naar hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Sterkte voor jou. Heb je ook therapie of iets dergelijks?

Ik herken het ook. Het is halverwege mijn burnout pas gekomen en waar de andere klachten zijn verdwenen, is het trillen gebleven. Zie mijn verhaal nr 169.

Ik ben nu ongeveer 9 maanden uit mijn burnout maar doordat deze klacht niet is weg gegaan in de afgelopen maanden, merk ik weer heel veel onrust en angst. Heb beta blokkers gekregen van de huisarts maar die werken niet. Binnenkort naar een neuroloog.

Mijn voeten beven eigenlijk altijd heel lichtjes en met name mijn armen/handen trillen snel en voelen overbelast. Volgens de huisarts is het angst (terwijl ik daar de afgelopen maanden niet bewust last van heb gehad) en de bedrijfsarts zegt dat het niet meer door de burnout kan komen. Zelf weet ik niet wat ik moet denken.

Ja. Ik heb een wandelcoach en gesprekken bij psycholoog.

Hi,

Het trillen doen dieren automatisch om de energie van stress en trauma's die in de spieren opgeslagen waren, los te laten.
Wij denken teveel en vertrouwen te weinig.

Veel kracht, hou je soepel.. :-)

Marcel

Hoi,

Ik heb echt precies hetzelfde als jij.

het is zo´n lang proces, met hele mini stapjes.
Om gek van te worden, maar helaas kan het niet anders.

Dat ik een angststoornis ontwikkelde door mijn burn out, zie ik echt als een crash van mijn brein.
Het is lastig allemaal...
Ook mijn dagen, even wat doen en verder rust, rust, rust.
Maar ik heb ook maanden lang niks kunnen doen (denk 6 of 7) dus ik zie dit maar als een vooruitgang...

tijd zal het leren..

Ik heb daar ook heel lang last van gehad. Door de burn out raak je snel overprikkeld. Ik kwam daardoor nauwelijks buiten in het begin, omdat ik in de stad woonde.

Ik droeg ook een zonnebril en “festival”-oordoppen. Het geluid wordt deels gedempt, maar je kan nog wel iets horen voor de verkeersveiligheid.

Hoi Pearl, hoelang zit je al in je burnout? Is de overprikkeling bij jou weg of niet ? Ik weet dat er tijd nodig heeft..

Ik heb nu bijna een jaar een burnout en dit is super herkenbaar. Ik kan nu gelukkig zeggen dat dat echt herstelt. Als ik in percentages moet denken wat in t begin 100% was hoe snel je overprikkeld raakt met die situaties zit ik nu denk ik op 40%. Maar ik heb wel een flinke terugval gehad van 3 maanden. Dus wanneer je dat niet hebt zal het sneller zijn! Neem je rust en oefen de prikkels af en toe zodat je je hersens kan laten wennen. Maar rust is key

Hallo,

Ik herken het in die zin wel, maar dan meer alsof het beeld niet helemaal stil staat en daarbij hoofdpijn. Vooral aan de zijkanten van mijn hoofd en boven de wenkbrauwen. Heb jij dat ook? Ik doe dan oogoefeningen 10x omhoog kijken en 10x naar beneden. Soms wordt het beeld dan iets beter.

Dankjewel Maaike,

Heb je ooit iets van draaiduizeligheid gehad? Of is dit ontstaan uit een "overspannen" brein/ zenuwstelsel weet je dat?
Bij mij is het vooral vertraging met van dichtbij naar ver weg kijken duurt t even voor t scherp is, ook andersom.. Diepte en 3d ook allemaal vertraging🙈

Zeker! Alsof je zintuigen, in dit geval je ogen, het allemaal niet bij kunnen houden.

Ik merkte toen ik in een burnout rolde het ook het eerst met autorijden. Dat alle beelden ik niet bij kon houden en daardoor in paniek raakte. Ik kan nu al ook een hele tijd niet autorijden. Soms kleine stukjes binnendoor

En wat doe je eraan? Rust nemen. Loslaten. Ik zit nu een jaar thuis en heb geprobeerd het te oefenen, maar echt, het kost gewoon tijd en rust en de spanning moet eraf. Ik probeer wel bijna dagelijks te wandelen, dan merk ik ook een schokkerig vertraagd beeld, maar langzaam ga je vooruitgang merken en dat zal uiteindelijk wel weer goed komen.

Hey Romy,

Dankjewel voor je bericht!! Fijn wat herkenning te lezen. Hoe gaat t nu bij , met jou? Voel je wel al wat verbetering door rust/ los laten?

Ja inderdaad, ik ben nu een goeie 3 maand burn out en heb dit bijna elke dag. In het begin kon ik er mij heel druk ik maken, maar nu laat ik het over mij gaan. Raar gevoel he? Soms heb ik het er ook koud van

Hoi, ik herken me wel een beetje in je verhaal. Ik ben nu 6 maanden thuis en de klachten waar ik heel bang voor was waren de spierspasmen.Mijn armen, benen, polsen schokten soms alle kanten uit.Ik was ervan overtuigd dat ik een spierziekte had.Na 2 bloedonderzoeken en onderzoek door neuroloog bleek het ook stress te zijn.Ondanks wat iedereen zei twijfelde ik toch soms nog.
Daarna heb ik ook heel vaak de trillen en beven gehad.ook vaak inwendig...dat kwam precies uit het niets en bleef enkele dagen aanhouden...heel vervelend...
Het gevoel in je armen en benen die jij beschrijft herken ik voor een deel...ik heb een tijdje precies altijd kippenvel gekregen aan mijn benen, een heel vreemd gevoel...daarnaast zijn mijn benen zo moe, alsof ik de marathon gelopen heb en ook vaak stijf.
Ik had ook heel wat andere klachten, maar die zijn bijna allemaal verdwenen...behalve dus die spasmen(wel veel geminderd), waar ik dus het meest angst voor had/heb en die moeheid en stijfheid in mijn benen...
Tijd en geduld zegt mijn huisarts me...
Alles komt wel weer goed...
Groetjes

Hoi Katrien,

Fijn om een stukje herkenning te lezen. Het is dus blijkbaar heel raar wat een lichaam allemaal voor gekke klachten kan geven. Het is bij mij ook niet erger geworden en dat stelt me wel wat gerust maar de onzekerheid en angst blijft soms nog opkomen.

Hoe vind jij je weg daarin? Tips om angst los te kunnen laten?

Mij helpt het me om er veel over te lezen.Er zijn symptomen die iedereen herkent, maar er zijn er ook die dan een heel stuk minder voorkomen.Die maken mij het meest angstig.Die spierspasmen die ik had, daar las ik nooit iets over, tot ik enkele dagen een artikel las waar het beschreven werd.Dat was voor mij een opluchting, want ondanks de gerustellende woorden van de artsen en de onderzoeken bleef ik me daar zorgen om maken...

Mij helpt het ook enorm om te praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben.
Al is het maar om die herkenning.Zulke mensen weten wat het is, hebben gevoeld wat ik nu voel en zijn eruit geraakt.

Afleiding helpt mij ook. Wanneer ik afgeleid ben denk ik niet aan de mankementen😄waardoor ze minder worden.
Wanneer ik dan weer een minder moment heb kan ik me zelf geruststellen door de gedachte dat de symptomen echt door de stress komen, want dat ze veel minder zijn als ik er niet aan denk...(sorry beetje moeilijk uitgelegd)

Het is wel al een hele geruststelling dat veel andere symptomen min of meer weg zijn...en hou me dan voor dat de rest gewoon nog wat meer tijd nodig heeft om te verdwijnen...

We komen er wel...

Hoi,

Ik zit nu zelf bijna een jaar in een burn-out en heb van alles gehad qua klachten. Ben ook door de medische molen gegaan mri enz. Nu heb ik vooral heel veel last van duizeligheid/licht in het hoofd. En dit heb ik vooral als ik ga zitten of liggen. Het is echt een "wiebelend" gevoel in mijn hoofd alsof ik heen en weer dein op golven heel naar. Daarbij heb ik ijskoude tintelende voeten en regelmatig een hele stijve nek.
Mijn duizeligheid is even een paar weken minder en zelfs weg geweest maar helaas sinds een week weer aanwezig. Mogelijk heb ik teveel gedaan of onbewust toch stress gehad. Herken jij je ook in deze deze duizeligheid?

Gr

Hoi Claudia,

De duizeligheid die jij beschrijft heb ik in de eerste maand gehad. Dat was bij mij de start zeg maar. De huisarts dacht toen eerst nog aan positiedraaiduizeligheid maar ik wist dat dat het niet was. Vooral inderdaad bij liggen en zitten voelde ik het, alsof ik op een boot zat. Dat je daar al bijna een jaar last van hebt,lijkt me heel naar.

Hoi Katrien,

Dat herkenning zoeken door veel te lezen doe ik ook. Aan de ene kant verzamel ik artikelen van "hoopvolle" of herkenbare artikelen, aan de andere kant geeft het ook veel onrust als ik dan niets vind. Ik heb in google alle trefwoorden al wel gehad volgens mij haha.

Mijn klachten aan armen en benen vind ik het meest vervelend. De laatste weken trillen vnl mn armen en handen snel, voelt een beetje als zwakte in mijn armen. Heel irritant. Ook word ik iedere nacht rond 5 uur of half 6 wakker en dan voelt mijn lijf zo naar aan. Alsof ik onder een bus vandaan kom. Ook weer armen en benen. Bah....

We proberen de moed er maar in te houden.

@Katrien: in het zoeken kwam ik trouwens uit bij video's op Youtube van Improvement path. Engelstalige video's waarin wordt ingegaan op angst en de uitwerking daarvan op je lijf. Hier hebben ze het ook over spierspasmen en tintelingen etc. Misschien heb je er iets aan...

@Jackie, merci voor de tip.Ik zoek het zeker eens op.

Hi,

Echt heel herkenbaar deze verhalen. Mijn klachten begonnen vorig jaar juli met duizeligheid en vermoeidheid. Die duizeligheid heeft me heel erg bang gemaakt en ik heb ook bloed laten prikken en. Na een week of 3 ging de duizeligheid weg, maar de angstklachten bleven. Ik tussen jullie vorig jaar en nu heb ik allerlei verschillende vage klachten gehad waaronder ook spastische spieren op allerlei plaatsen. Dat heeft me heel erg bang gemaakt want je leeft inderdaad dat dit een teken kan zijn van een spierziekte. Dit heb ik ook besproken met mijn huisarts en zij hebben een aantal neurologische test gedaan en gaven aan dat ik kans zo klein is. Ondertussen heb ik ook gemerkt dat in periodes van angst En stress die spasmen erger werden. Ik heb me zo druk gemaakt over al dit soort lichamelijke klachten en tintelingen waren daar ook één van, dat ik weer een periode van overspanning meemaak. Wat ik heel erg heb gemerkt is dat de aandacht het probleem juist erger maakt. Het is echt heel moeilijk om die aandacht te verleggen. Ik ben in behandeling bij een psycholoog voornamelijk voor mijn angst klachten. Dat gaat nu een stuk beter.

Beste allemaal,

wat een lijdensweg he. En herkenbaar.. En nu een jaar burn-out. Dr Google vertelde mij ook dat het MS zou kunnen zijn maar een CT-scan een neurologische tests door de neuroloog en later door de huisarts sluiten dit uit. Heb nu psychosomatische fysiotherapie om mij te leren ontspannen. Goed ademhalen is verschrikkelijk belangrijk, ik merk vaak aan mezelf dat ik veel te oppervlakkig ademhaal. Doe dus mindfulness/ademhalingsoefeningen. Tevens loop ik bij een goede psycholoog nu, ik heb nooit mijn scheiding goed verwerkt (schuldgevoel). Heel veel sterkte iedereen en wees lief voor jezelf.

Hoi Arend,

Mag ik vragen welke lichamelijke klachten jij met name ervaart?

Ik mediteer me suf en voel wel meer ontspanning dan maanden geleden maar toch lijken mijn klachten daar niet op te reageren. Soms gaat het een paar dagen of week een stuk beter en dan ineens zikn de klachten er weer. Ik kan het niet meer relateren aan druke of spanning. Volgens de bedrijfsarts zijn deze klachten een eigen leven gaan leiden, somatische klachten en een verkeerd afgesteld pijn-alarm systeem.

Voel jij nog angst dat het voortvloeit uit een lichamelijke ziekte of geloof je echt in de burnout?
Ik heb soms nog momenten dat ik twijfel en toch bang ben voor iets ernstigs.

Hoi Jackie,

ben diverse keren bang geweest voor een lichamelijke aandoening ja. Heb een periode gehad dat ik bijna elke 2 weken bij de huisarts zat. Heel bang voor MS.. Wat ik met name ervaar is dat geest en lichaam niet 1 geheel zijn. Alsof een deel van mijn brein slaapt. Vooral minder gevoel in mijn onderbenen. Dit is een naar gevoel met lopen en fietsen. Mijn therapeute vergelijkt het met een tuimelaar-poppetje: deze is zwaar aan de onderkant, kun je omduwen maar telkens veert hij weer overeind. Bij mij is het andersom, zwaar in mijn hoofd en licht in mijn lijf. Heb ook regelmatig dat ik moeilijker uit mijn woorden kan komen. De sessies bij de psychologe helpen mij wel, stukje traumaverwerking. Ook moet ik als gezegd veel aandacht besteden aan mijn ademhaling.
Misschien kan voor jou psychosomatische fysiotherapie helpen?

Hoi Arend,

Klinkt als vervelende klachten. Hopelijk helpt de therapie die je volgt.
Ik heb al ruim een half jaar psychosomatische fysio. Het helpt voor de ontspanning, alleen worden mijn klachten niet veel minder. Mn de onvoorspelbaarheid vind ik lastig. Soms is het een dag of paar dagen wat beter (krijg je weer hoop) en dan, uit het niets, zijn de klachten er weer. Ik heb mn veel last in de nachten. Dan val ik fijn in slaap maar vanaf einde nacht veel last van benen en soms armen.

Ik vind het een moeilijke weg.

Tja de balans tussen lichaam en geest is weg he. Waardoor je allemaal vage lichamelijke klachten krijgt. Wat zich dan uit in zwakke plekken in je lichaam. Bij mij is dit mijn onderrug. De duizeligheid is het ergste en het gevoel dat je met je hoofd in een glazen stolp leeft. Wat helpt is praten, afleiding zoeken.
Succes hoor.

Veel dingen als tintelingen, doof gevoel, pijn, zwakte ed horen ook bij fibromyalgie en dit komt juist vaak tot uiting bij chronische stress of burn out.

100% herkenbaar.

Ik ben 1.5 jaar geleden omgevallen met/door een burnout, het begon (dacht ik ook met extreme duizeligheid), maar bij nader inzien had ik al veel langer wazige klachten, zoals inderdaad pijnen in armen en benen, pijnlijke en stijve gewrichten. Krampen op plekken waar je ze niet wil hebben en veel meer.
Na een hele langen tijd ineens vaak een super-opgejaagd gevoel en hele erge trillende vingers, ook armen en benen. Met heel veel moeite mezelf wijsgemaakt dat het de stress moet zijn. Daarna werd het beter, maar het is weer terug, samen met vreemde pijnen in ledematen, net geen spierpijn, vreemd en dus eng.

Ik denk nog steeds dat door de stress de hormoonhuishoudig aan gort is. Zeker de bijnieren, die ook testoteron produceren. Doen die het niet goed, dan merkt je dat aan je spieren.

De angsten zijn het ergst, die houden deze cirkel mooi rond. En als ik iets nieuws voel, dan blij ik daarop focussen, waardoor het zeker niet weggaat.
Ik kan klachten oproepen als ik wil. DUs je opmerking dat de klachten waar je bang voor bent het langst duren is ok herkenbaar. De oplossing die soms bij mij werkt is veel afleiding, in de hoop dat je de kalchten vergeet door er minder op te letten. Helaas is er weinig energie voor leuke dingen. Dus ja, herkenbaar

Allemaal zo herkenbaar. Die extreme duizeligheid en tintelingen en stijfheid in de armen en benen. Daarnaast heel snel vermoeid. Sinds kort thuis. Zolang doorgegaan dat ik zo duizelig was en echt niet meer kon. De huisarts dacht aan overspannenheid of burn out. Nu ook een verwijzing naar de neuroloog vanwege die armen en benen.

Heel herkenbaar!! Dit heb ik ook. Kan gesprekken ook niet meer volgen, zoveel moeite mee . En kan ook niets meer onthouden. Zit nu 5 mnd in B.O.

Gewoon stoppen daar... die maken jou kapot! Stoppen! Er komt wel iets veel beters op jou pad! Geloof in jezelf!!

Ik herken wat je schrijft. Het klinkt vergelijkbaar als dat van mij.

Misschien proberen te negeren en doorgaan, dat het dan vanzelf weggaat?

zou het vooral niet negeren en doorgaan, maar rust nemen rust en rust en accepteren dat je iets heb het gevoel is er niet voor niets. zelf veel gehad aan radio luisteren. geen tv of andere beeld schermen deze gaven mij te veel prikkels.
veel sterkte en ja praat erover

Zeker niet negeren, heb ik 4 maanden gedaan dacht gaat wel over daarna ben ik helemaal uit gegaan. Eerst 2 maanden erg duizelig paniekaanvallen en hartkloppingen nu 5 maanden later nog erg moe en hartkloppingen. Met wandelen, yoga en meditatie is het een beetje beheersbaar.
Moeilijk te accepteren maar voor mij wel te begrijpen dat het zover is gekomen, vanaf begin 2019 eerst 1.5 jaar overspannen geweest dit tegen iedere advies ook van specialisten genegeerd en blijven werken
Dacht daarna dat het oke was en met oogkappen op doorgegaan, maar zit nu met de gevolgen

Je voelt je moe. En kan niks.
Erken dat gevoel. Het is jouw gevoel en je mag zo voelen.
Zolang je nog opstaat om naar het toilet te gaan of water te drinken, dan kan je gewoon lekker gaan liggen. Je zit nog in het begin en je hebt het écht nodig. Het wordt langzaam beter.

Je schuldig voelen dat je niks doet is herkenbaar. Dat is een ingebakken automatisme. Dat wordt minder als je beter voor je emoties zorgt.

Ik herken een aantal dingen uit jou verhaal, heb zelf ook het een en ander aan klachten mee gemaakt en gelukkig gaat het een heeeel stuk beter met me, en dat zal voor jou ook gebeuren!

Geef je voor nu over aan het gevoel. Je lichaam heeft te lang op 200% gedraait, geef jezelf de tijd om goed bij te komen. Als het een dagje beter gaat maak je even een kleine wandeling, als het wat minder gaat geef je lichaam die rust. Met de tijd zal het weer wat beter gaan en heb je wat meer tijd om het een en ander uit te zoeken.

De enige tip die ik je voor nu kan geven, is een schrift bij je nachtkastje leggen, en elke avond opschrijfen wat goed gegaan is die dag, en waar je dankbaar voor bent. En hetgeen wat je opschrijft regelmatig teruglezen. Er gebeuren namenlijk op een dag meer goede dingen dan waar jij je bewust van bent. Het negatieve overschaduwt heel erg.

Ik heb precies hetzelfde! Ik zie mijzelf soms ook heel anders. Heb me ook een poos heel klein gevoeld qua lengte terwijl ik best lang ben. Mijn hoofd zie ik soms veel groter. Wazig zien. Gevoel van dronken zijn zoiets.

Dankjewel Daan...Ja raar...dat wazig zien heb ik idd ook af en aan. En soms ineens even een soort staren stand..en idd ook dat dronken gevoel in mijn lichaam. Alsof je net wat hebt gedronken en alles moet corrigeren als je loopt, zodat niemand het ziet..ik Merkte vandaag ook met sjoggen ( langzaam joggen), zodra ik over ging naar wandel tempo, leek het net of mijn hoofd dan even meer de druk ervaarde.... net als vroeger als je veel rondjes draaide en stil ging staan, het na voelen van die rondjes die je dan had gedraaid... Maar dan nu van sneller naar langzamer lopen...
Herkent iemand (of jij) dit ook?

Ik heb dat gevoel ook als ik loop en ook vooral een bedrukte gevoel in me ogen.. alsof ik erg moe word en een rare gevoel in me benen ook alsof je al uren en uren aan t lopen bent zo n gekke elastische gevoel. Ik hoop dat et ooit weggaat heb dit al 4 maanden nu.

Hier hetzelfde! Alsof ik al een jaar heel vaag beweeg en het soms lijk alsof inderdaad mn lengte en mijn bestaan niet klopt. Een heel vreemd onbeschrijfelijk gevoel wat nu al lang aanhoud.

Ik heb iets dergelijks meegemaakt in de gezondheidszorg. Het heeft me meer dan een jaar gekost om alles weer een beetje op de rit te krijgen. En mijn ervaring is dat je altijd kwetsbaar blijft.

Ook de fysieke verschijnselen horen daarbij. Vermoeidheid, snel geagiteerd, spierpijn, enz. Dat iemand je bewust onbekwaam noemt, vind ik onbeschoft. Je kunt het wel, maar door de enorme overbelasting over langere tijd, moet je daar eerst van herstellen.

Ik heb goed nieuws en troost. Ik ben na een lange periode van herstel andere dingen gaan doen en heb me dankzij de burnout in een richting kunnen ontwikkelen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Een paar vrienden/ collega's zijn me blijven steunen en dat zijn nu mijn dierbaarste vrienden. Heb geduld, jaag niets na. Het komt vanzelf. Sterkte.

Er zal een reden zijn dat jij over je grenzen gaat.
Zou proberen om te gaan leren goed naar je lichaam te luisteren!
En iedereen heeft wel een mening over vanalles.. maar alleen jij weet wat je voelt!
Zou een goede therapeut zoeken die je helpt om in je eigen kracht te gaan staan!
Sterkte ermee!
Ik spreek jammergenoeg uit ervaring 😊

😍😍😍😍😍

Ook ik ben na meer dan een jaar nog steeds niet helemaal hersteld van mijn burn-out. Hoewel alweer een aantal maanden volledig aan het werk merk ik dat ik er nog steeds niet ben. Ik voel me kwetsbaar en onbegrepen. Er zijn zelfs collega’s die me buitengewoon onvriendelijk behandelen. Het maakt dat ik me zo onzeker blijft voelen. Vooral de angst en paniek zijn soms ondraaglijk.

Ik herken mij hier helemaal in. Ook ik ben zo'n 2 jaar geleden stil gevallen de 1e 5 maanden heb ik nog op wilskracht gedeeltelijk gewerkt. Daarna moest ik mijn werk stil leggen. Zeker 5 maanden thuis gezeten met de meest verschrikkelijke gedachtes. Daarna gaan reïntegreren. Heel langzaam uren opgebouwd, maar iedere stap werd ik te enthousiast en dacht ik yes ik kan dit allemaal weer. Uiteindelijk beter gemeld en 3 uur minder gaan werken. Ging 6 weken redelijk goed en toen kwam corona aan mijn deur.en kon ik weer niks....nu ben ik mijn baan kwijt. Mijn baas heeft geen vertrouwen meer in mijn herstel. Dus weer even diep terug gezakt. Ergens weet ik wel dat ik hier ook wel weer bovenop kom, maar pffff soms is het zo zwaar! Ik krijg nu met UWV te maken. Die onzekerheid is niet fijn. Ik moet het positief zien, maar oei dat is lastig.

Yvette ik herken me in je verhaal. Ik heb gevochten voor herstel en alles aangepakt voor herstel en ik dacht ik ben er weer. Ik ben een nieuwe baan gestart en merk bij mezelf ik zit weer in de gevaren zone. Heel snel last van stress en dit slecht kunnen reguleren. Mijn humor en kracht is ver te zoeken etc etc etc. Ik herken vanaf mijn. Urn

Hallo,
Ditzelfde heb ik ook. Al vanaf januari eigenlijk. Heel vervelend. Ik heb behalve een hersenscan geen verdere onderzoeken gehad. De huisarts geeft aan dat dit idd met stress te maken heeft. Hoe lang heb jij er al last van? Heb je daarnaast ook last van hoofdpijn? Ik ben er ook nog niet achter hoe ik eraf kom. Sterkte hoor. Het is erg naar.

Oh fijn herkenning! Voel me af en toe net de enige in de wereld met wat ik allemaal voor geks voel...
Ja regelmatig hoofdpijn, een soort drukkend gevoel in mijn hoofd meer. Of echt vanuit spanning uit de nek...
Dan ook meer last van die dizzy achtige sensaties 😏 heb er last van gekregen in november steeds een beetje meer...maar heb eindelijk een beetje de juiste weg gevonden via een fijne fysio die ook verstand heeft van langdurig durende dizzy en.balans klachten...met name accepteren etc en gewoon alles blijven doen is de weg naar herstel blijkbaar..
zoveel mogelijk no big deal denken bij elke aparte sensaties die je voelt....😅😏🤪maar is lastig want voelt ook elke x echt wel rot....succes!!!!

Nou zeg dat wel dat het heel naar is. Mag ik vragen wat jouw fysio precies doet voor behandeling? En ervaar jij ook met lezen dat het dan duizelt in je ogen? Niet altijd maar met enige regelmaat wel. Ik herken ook de druk in het hoofd. Met name bij de slapen en boven ogen. Ja dat accepteren is nog wel een dingetje 😜. Merk je vergeleken met november wel iets van verbetering?

Niet veel, vooral gesprekken om alles te begrijpen. Bij mij speelt veel angst voor wat ik voel. Mijn flight modus staat de halve dag aan door elke keer die dizzy momentjes. Ik moet vooral leren alles er te laten zijn, ontspannen, mediteren en proberen zoveel mogelijk alles te doen rustig aan en niet over mijn grenzen te gaan, dan wordt het erger... jij tips?

Jeetje ook dat herken ik helemaal.
Tja ik had gehoopt dat ik de juiste therapie gevonden had maar dat bleek niet zo. Ik heb voor mezelf idd besloten om alles weer met mate op te pakken. Zodat de focus anders wordt. Heb jij het ook in rust bijvoorbeeld als je zit dat het kan zweven in je hoofd/lijf?
Ik zag dat je nog een verhaal plaatste met de vraag of iemand tips heeft qua medicatie. Ik gebruik zelf bach bloesem op maat gemaakt en dat bevalt me wel.

Hoe maak je dat oo maat? Of heet het zo🙈
Ik heb liefst iets wat me de hele dag een beetje relaxed houd niet steeds zo in die gespannen.modus...
Ja heb ik ook absoluut. Als ik sta en mijn ogen sluit en mijn spieren totaal ontspan, mezelf niet "tegenhoud" dan ga ik een soort van heel zachtjes heen en weer, heel irritant. Daardoor span ik dus de hele dag door alle spieren. in nek hoofd, benen etc...je valt niet echt om maar het voelt wel alsof dat kan gebeuren als je niet "oplet" herken je dat?
Bij mij was de aanleiding B.O klachten 4 jaar geleden, die waren weg gezakt zo'n 1.5 jaar..maar mijn zenuwstelsel stond nog wel.op spanning. En hyper alert en gevoelig voor als iets raar voelde. Toen ik vorig jaar een draaiduizeligheid ervaarde door verstopte evenwichtkanaaltjes (bppd) een keer of 4, zijn die sensaties wat blijven hangen. Dat heeft de spanning weer opgelaaid en werd dus meer en meer. Dat is bij mij een beetje de aanleiding geweest dat ik me zo voel denk ik....Wat was bij jou de aanleiding van de sensaties? Heb je iets van een draaiduizeligheid meegemaakt of is het echt ontstaan door zenuwstelsel die de boek niet goed kan. verwerken...

Nou jeetje, bij mij is het ook ontstaan door draaiduizeligheid, ook bppd. Ik creëerde een angst ook daarvoor en kwam op dat gebied in de medische molen. Maar kwam niks uit. Mijn evenwichtsorganen zijn goed hersteld daarvan maar de nasleep kan heel lang aanhouden en dan is de vraag, is het de nasleep nog of de spanning. Dat stuk wat jij omschrijft dat je beweegt als je je ontspant bij zitten en staan heb ik precies hetzelfde. Bij ontspanningsoefeningen ervaar ik dit ook heel erg. Ben je inmiddels ook weer aan het werk? En hoe gaat dat?
Die bach bloesem kun je op maat laten maken online en dat wordt aangemaakt op basis van jouw klachten. Dat werkt de hele dag door als het gaat werken. Het is misschien het proberen waard?

Ai wat vervelend. Ja ik heb wel n goede tip, kijk eens op de website van joey remeni, healing vertigo with neuroplasticity. Haar boek is echt super om te lezen en zal.je veel leren begrijpen over wat je voelt. Op YouTube heel veel fijne filmpjes van haar. Zal je veel van opsteken.
Ik ben bij KNO, neuroloog. huisarts, fysio en oogarts geweest. Nergens kwam.iets uit.
Heb jij t idee dat je zenuwstelsel al wat overbelast was door stress of vermoeidheid of andere dingen voordat je BPPD kreeg?
En,...wat hebben ze jou verteld over waar je last van hebt? Heb je een diagnose gekregen?
En...zou jij zeggen van jezelf dat je denkt dat de symptomen na bppd eerst maar een beetje bleven en misschien zelfs even weg geweest maar dat je steeds wat vaker iets aparts voelde, misschien een klein dizzy momentje? Of een gek gevoel? En dat je daar op ging letten misschien? Misschien was je bang dat de bppd weer terug zou komen? Of was je misschien bang dat het zou verergeren als je je hoofd meer bewoog? En...als je iets voelde, schrok je dan en ging je er dan missch steeds meer op letten omdat je het raar vond wat je ervaarde? en...werden daardoor meer en vaker? Hoop vragen maar ben SUPER nieuwsgierig!!! Ben namelijk zelf eindelijk achter hoe en wat maar pas net begonnen aan het herstellen. En heb nig veel vragen.over waarom ik sommige dingen zo voel...

Ik werk wel weer. Was een.tijdje gestopt toen ik echt niet meer snapte wat er allemaalmis was met.me. Werd daar heel bang van en dacht dat ik iets heel ernstigs had. Laat ik voorop stellen. dat is het niet! Het is allemaal te herstellen. Zover ik mensen heb gesproken. Benieuwd wat ze jou daarover hebben verteld.
In mijn bange tijd had ik er veel last van en werd het steeds meer, hoe meer ik er op ging focussen. Ook waren mijn ademhalingspieren super gespannen door elke keer weer de flight die om elke aparte sensaties opspeelde..daardoor vaak een benauwd gevoel. Globus in mijn keel, ook door de angst. En last van mijn ogen door het overspannen zenuwstelsel....De flight zit me echt flink dwars nog, spanning zit best diep in mijn lijf door dat ik mezelf heb bang gemaakt...maar goed....het GAAT goed komen!😅

Het is wel erg bijzonder dat onze verhalen zo overeen komen. Ik ben wel terug gaan denken voor de bppd en misschien begonnen de spanningsklachten daarvoor ietwat, maar ik kan het niet goed terughalen. Ik had weleens vaker bppd maar dan was het heel kort en nu duurde het een heel weekend. Bij elke beweging ging dat rad draaien zegmaar. Vervolgens werd ik heel angstig en dat bouwde zich wel op. (ondertussen zweefde ik wel) het werd steeds erger. Ik was ervan overtuigd dat het verkeerd was. Toen huisarts, kno onderzoeken, hersenscan, bloedonderzoek, maar alles goed. Fysio uiteindelijk paar x geweest, maar dat bracht me niet zoveel. Denk dat de tijd uiteindelijk veel doet. Berusting. Alleen dat is iets wat ik lastig vind. Ben zelf ook even gestopt met werken maar wil het weer oppakken nu. Kijken hoe mijn hoofd daarop gaat reageren. Bij bijvoorbeeld tel.gesprekken of intense gesprekken kan mijn hoofd al op hol slaan. Heb jij dat ook? De huisarts zei ook dat alles weer goedkomt. Ik zal de filmpjes eens bekijken. Ben benieuwd. Dank je wel daarvoor. Ik ben me idd heel bewust van wat ik voel en daar word ik dan weer door ontmoedigd zegmaar. Lukt het werken bij jou wel goed?

Uiteindelijk kreeg ik diagnose angststoornis /burnout.

Welke plaats woon je? Het ligt r echt aan welke fysio je komt. Je moet echt iemand hebben die er verstand van heeft. Maar Joey Remeni de youtube filmpjes zullen je veel.inzicht geven!
Ik realiseer me door jou nog eens extra dat ik echt vooral zelf erg ben gaan focussen op alles wat ik voelde na de bppd. Bij mij was mijn zenuwstelsel wel al echt heel.erg overgefocust op sensaties in mijn lijf of hoofd. Al voor de bppd. Die bppd heeft alles weer flink aangewakkerd. Vandaar nu zoveel meer last gekregen doordat ik bang werd v wat allemaal zo raar voelde. Als je op de website ik mag geen ww etc schrijven hier. Maar op de website van seeking balance van haar, staat onder de kop free tools; pppd. Dat is de term die gebruikt wordt voor langer durig last van duizeligheid achtige klachten. Ze beschrijft hier uitgebreid wat het inhoud. Je zal jezelf hier in herkennen. Ook dat het allemaal te herstellen is. Maar dus ook dat de angst het verergert en de aandacht die je het geeft. De focus is de oorzaak en tevens de oplossing. Ik realiseer me nu ook mede door jouw vergelijkbare verhaal dat ik niet eens zo apart ben en dat ik het zelf echt zo erg heb gemaakt.
Het was in het begin nog niet eens zo erg. Het continue bewust zijn, focussen op wat ik voelde, dat heeft het juist heel erg naar de voorgrond gebracht. Denk je dat dit voor jou ook zo is?
Wat je groot kan maken door heel veel aandacht kan je ook weer heel.klein tot weg maken door geen aandacht meer...

Wat zijn dat mooie woorden. Ja ik denk echt wel dat dat bij mij aan de orde was. De focus en daardoor ontstaat angst en wordt het nog erger. Toen het zo heftig was kon ik de focus niet verleggen mede ook door andere lichamelijke spanningsklachten. Die zijn wat afgenomen waardoor ik nu probeer de focus op het zweverige etc te verleggen. Ben jij ook onzeker in winkels etc? Begint bij mij wel wat beter te worden maar is nog niet weg. Over pppd las ik idd weleens wat. Ik dacht altijd dat dit niet te genezen was, maar dat kan dus wel begrijp ik. Dat vind ik een mooie en daar hou ik aan vast. Wat fijn dat jij de juiste uitleg hebt gekregen. Die had ik nog niet gekregen. Ik ga me zeker verdiepen in de filmpjes. Dat stukje van de free tools kon ik nog niet vinden.

En heb jij er net als ik iedere dag last van? Heb jij ook bepaalde momenten van de dag dat het erger is?

Ja winkels, is soms wat pittiger door alle prikkels...en fel licht buiten ook soms irritant...
Mensen om je heen die bewegen ook...
Hoort r allemaal bij...
En moet je gewoon negeren.
Ik rijd wel paard elke week, buiten...gewoon. doen ook al.voelt het soms rot. Juist alles blijven doen en je hersenen weer trainen en laten voelen dat alles gewoon nog kan. Er kan je niks gebeuren behalve dat het irritant voelt...Werken doe ik wel weer, gaat best goed, heb meer last vd flight sensaties die.ik.over heb gehouden dan iets anders....

En hoe lang heeft die persoon erin gezeten die er nu helemaal vanaf is? En deed die iets speciaals of ook de focus verleggen?
Ik slaap nu wel weer gelukkig. Dmv slaapmeditatie is dat weer gelukt. Maar zelfs als ik wil gaan slapen kan het soms enorm bewegen in mijn hoofd😂.
Ik was eerder enorm misselijk, geen eetlust, lichaam zat compleet onder spanning waardoor ik stond te trillen op mijn benen. Hoge ademhaling die ik niet onder controle kreeg en hele rare sensaties door mijn lichaam. Herken je dat? En ervaar je het stuk pppd dagelijks? Nou ik ben wel wat geruster zo na jouw woorden 😊. Dank je wel!

Ik heb ook zelfde klachten als hierboven
.. worden jullie ook zo extreem moe van koken vooral meerdere gerechten maken.. merk dat ik ook niet zo goed meer tegen tv kan vooral ochtend en middag.. s'avonds iets beter. Heb ook snel pijn aan me spieren als ik lang zit of veel doe met name boven rug nek en soms keel.. herkennen jullie dit ook gr s

Zo'n 1.5 jaar geloof ik! Maar ligt bij iedereen anders. Vooral toen ze eindelijk stopte met vechten. focussen en bang zijn, ging ze herstellen. Rustige oefeningen doen die bij bodyscan etc horen. Juist alles wat bij rustige bewegingen raar voelt, blijven oefenen. Rustig en juist gewoon voelen wat je voelt eb leren dat je dat kan zonder bang zijn etc...
Zijn er bij jou bepaalde fysieke klachten al minder geworden? En hoe is je dat gelukt?
😁

Heb jij bijvoorbeeld ook als je heel lang in de zon hebt gezeten en je weer schakelt naar binnen dat het dan erger is?

Ja ik heb dat ook met koken idd. Dat doe ik ook liever niet. En idd mijn nek is in deze wel gevoelig voor drukte en moeheid. Ook het stuk aan de onderkant van einde achterhoofd. Bij jou ook? Hoe lang heb jij al last van alle klachten?

Bij mij zijn een aantal fysieke klachten met de tijd minder geworden. Daar heb ik niet heel veel voor gedaan 😊 Wel elke dag stuk lopen en ontspanningsoefeningen gedaan. Het laatste gedeelte duurt lang wat betreft die pppd klachten,maar daar probeer ik nu in te berusten 😊.

Hoi anoniem 1 en 2.

Missch handig als je de tweede er een 2 bij zet, weer in wat je al.hent geschreven 😅
Hoe gaat het bij jullie met kijken? Kan je omschrijven hoe het voor je voelt als je buiten loopt of in een winkel waar je echt moet zoeken naar spullen? Hoe ervaar je gesprekken met mensen als je staat of zit?
En, ben zo benieuwd wat de arts of wie dan ook al geholpen heeft. heeft gezegd wat je mankeert en wat en hoe dan verder...Benieuwd wat andere artsen aanbieden of zeggen hoe je verder moet gaan...en of ze vertellen dat het over gaat etc

Ik loop ook elke dag 2 x een half uur.. wel door et bos want dan spant mijn nek enz niet zo aan dan als ik door de wijk loop. daar kan ik soms et gevoel krijgen dat ik flauwval. Alsof me hersens mij niet meer overeind kunnen houden zo erg dat ik me verzwakt voelde worden in mijn benen. Ik vraag me af wat een goeie therapie bij pppd is.. ik heb eigenlijk gewoon een burnout maar merk dat de prikkelverwerking in mijn hersenen niet goed meer filter.. hopelijk kan je je hersens echt weer trainen zodat ik eindelijk weer gezellig na de stad kan pff.gr

Anoniem 2, had jij ook als aanleiding iets van een draaiduizeligheid ervaren? Of begon het met andere klachten door stress

Hoi Anne,
Ik herken dit zeer zeker. Ik ben ook nog zoekende hierin. Heb jij het in rust ook erger? Sws is mijn lichaam helemaal uit balans en wil wel graag er vanaf.
Heb jij ook andere klachten ernaast?

Ik heb niet dezelfde ademhalingsklachten, maar de basis is hetzelfde. Je lichaam is op spanning waardoor je normale ademhalingsspieren (middenrif) niet goed bewegen.

Bij mij hielp de combinatie van mediteren, yoga, en later fysiotherapie.
Verder was zangles voor mij een aanvulling/ondersteuning op het eerder genoemde.

Uiteraard ook psycho-therapie om te ontdekken waarom ik op spanning stond.

Buteyko ademhaling doen. En je middenrif oprekken doordat deze continue gespannen is. Hierdoor heb je geen ruimte om laag te ademenen. Ik ga altijd op een bal liggen, geen fijne oefening maar zo rek je je spierweefsel op dat zo verkrampt is.

Hoe gaat het nu met jou?

Wat zijn joun klachten en welke therapieën heb je gevolgd

Ja, heel herkenbaar.
Nu 2 jaar in burn out en kan nog vrij weinig. Ik merk dat het voornamelijk zit in dat ik zo graag wil en altijd doorgezet heb. En dat doe ik nu nog steeds, maar dit werkt averechts. Als ik een terugval heb en ik ga echt weer alleen rusten en zo min mogelijk doen, behalve wat wandelen en toch proberen te mediteren, dan gaat het weer beter. Zodra het beter gaat denk ik weer dat ik alles kan en val ik weer terug. Dus voor mij is het heel belangrijk dat ik blijf rusten. Iets kleins doen is een kleine stap vooruit en dan weer rusten. Constant bezig met herstel en ontspanning en dat is toch wel echt wat mij het beste helpt. En accepteren dat het niet over gaat in een jaar tijd. Maar het gaat zoals het gaat en accepteer het. Dat verzacht.

Het is goed te ontdekken wat je belastbaarheid is.
Bijvoorbeeld:
een kwartier telefoneren lukt. daarna een kwartier weer ontspannen en mediteren zodat je lichaam weer gaat snappen om na inspanning te ontspannen.
Het is een hele klus om dit bewust te doen, maar uiteindelijk gaat het erom dat je zenuwstelsel weer autonoom wordt.

Ja dat is normaal je brein raakt snel overprikkeld waardoor je allemaal gekke lichamelijke klachten krijgt. Angst aanval opeens is ook normaal als je vaak gaat mediteren en zorgen dat je elke dag gaat wandelen( het liefst in het bos) ga je merken dat die angst langzaam weggaat.. je lichaam heeft beweging nodig anders kom je in de vecht en vlucht modus.

Hoii BT,
Dat is puur spanning. Ik heb het ook.Als je gaat slapen probeer niet naar je hart te luisteren.Bij mij klopt mijn hart overaal in miji lichaam.(gevoel)Ga maar over iets anders denken,iets leuks.En vergeet niet dat je hier en nu bent.Dus niet piekeren. Alles komt goed!Beterschap en sterkte!

Heey Ed,

Dank je wel voor je bericht.

Dat probeer ik, maar net zoals jij hoor en voel ik het op zoveel verschillende plekken dat het zo overweldigend is dat ik er mij er haast niet aan kan onttrekken. Dat verschilt dan wel weer per dag.

Wat helpt jou om je er van te onttrekken?

Groeten BT

Hey BT,
Ik doe yoga nidra en heel vaak body scan oefeningen.Sinds 4 weken heb ik een andere probleem bij gekregen.Echt 24 uur per dag heb ik tintelende handen,schouders en benen en ben bijna hele dag misseljik....houd niet op

Herken dit precies! Ontzettend frustrerend en lijkt wel alsof je gewoon niet meer jezelf bent er er niet meer bij bent.
Veel sterkte en hopelijk komen we hier snel uit.

Hi Ed.

Wat vervelend om te horen (lezen) dat je nog steeds erg ziek bent en veel last ervaart.
Heb je hulp gehad de afgelopen 1,5 jaar? Zo ja, wat voor hulp?

Groetjes...

Hallo Margje,

Ik heb cognitieve gedragtherapie gevolgd. Ik begon er redelijk sceptisch aan maar het heeft me zeker geholpen. Het is niet zo dat alleen die therapie me er bovenop heeft geholpen maar alles wat ik tijdens mijn burn-out heb gevolgd aan hulp, heeft een beetje bijgedragen aan mijn herstel. En met al die beetjes, ben ik een eind gekomen.Er is niet 1 oplossing denk ik maar het zit in de combinatie van verschillende dingen. Succes!

Beste Joop,

heb alles gelezen, ben zelf een end op weg geweest ook naar depersonalisatie-derealisatie. Wat mij rust geeft is mijzelf dagelijks te focussen op DANKBAARHEID. 's morgens zet ik een rustig muziekje op en in gebed dank ik voor al het goede wat ik heb mogen ontvangen, ontvang en nog zal ontvangen. En als je daar bij stil staat.. dan is er best veel om dankbaar voor te zijn. Ik merk een rust en liefde in mijn hart en ziel die ik eerder niet had. Wel merk ik dat ik nog erg weinig kan hebben, bij de minste tegenslag word ik weer teruggeworpen. Maar spanning, onrust en stress heb ik weten uit te bannen. Nu ben ik lief voor mezelf en stel mijn gezondheid op 1. Sterkte met je herstel!

Beste J, interessant verhaal heb het met belangstelling gelezen. Je hebt veel waardevolle inzichten gedeeld die ik inmiddels ook heb ervaren. Alle ellende begon bij mij ook met spanning, onrust en gejaagdheid. Die factoren zijn nu weg, probeer nu met een nieuwe mindset te leven. Merk dat ik nog weinig kan hebben. Een beetje stress of tegenslag doet mij al terugvallen. Intensief sporten doe ik zo graag.. Moet mij daarin afremmen. Bedankt voor het delen van je verhaal en idd je gezondheid is het allerbelangrijkste. De meeste chronische ziektes worden door chronische stress veroorzaakt!

Kan me dat heel goed voorstellen dat je denkt komt het ooit weer goed. Ik herken het wel. Maar kijk waar je al staat vergeleken met in het begin. Dat zijn al stappen die je hebt gemaakt. En dat is super knap. Ik hoop ook tzt weer zo ver te komen. Hoe lang ben je duizelig geweest? En was je dat de hele dag door? Ik wel. Vind het heel naar. Had je meer fysieke klachten?

Herkenbaar, heb ook dagen gehad dat ik nauwelijks kon autorijden. Naar de supermarkt gaan was een drama, net alsof mijn benen niet meewerken. Verschrikkelijk. Inmiddels lichte medicatie en 100% ziek gemeld, dus 100% rustig aan en alleen dingen doen die je leuk vindt. Ja en dan gaat het langzaamaan vooruit. Heb ook veel het gevoel gehad te zweven, niet te aarden zeg maar. Dat wordt nu ook gelukkig beter. Maar ben er nog niet. De kunst is om te accepteren en lichte stapjes vooruit op te merken. En accepteren dat daar af en toe ook wat stapjes terug bij zijn. Sterkte met je herstel!!

Hi,

Zelf ook zware burnout terechtgekomen. Kan nu wel weer heel veel doen, en ook naar werk maar kon ook nauwelijks meer 100m lopen. Nu al 2.2 jaar verder. Heel eerlijk op de korte termijn gaat niks helpen. Heb van alles geprobeerd, osteopaten accupunctuur massages noem het allemaal maar op. Enige watbhelpt is systematisch rusten. Heel even wat doen zoals wandelen, en als je thuiskomt even goed rusten, echt even liggen ogen dicht en miss een kleine ademshaling oefeningen doen zoals langzaam door de neus ademen. Op deze manier leer je je lichaam ontspannen na inspannen en komt die balans weer terug. Ook dit ga je niet merken na een week. Maar op een gegeven moment merk je dat je na het wandelen bijv moe bent en als je thuiskomt toch weer wat hersteld. Die spanning op je ogen en nek is gewoon je zenuwstelsel die staat aangespannen. Iemand in de sportschool heeft dit ook, maar als die thuiskomt is die alweer ontspannen! Mensen met een burnout dus niet. Wat eventueel kan helpen een beetje tegen die spanning is L-theanine (geen medisch advies ik ben geen dokter) maar dit hielp bij mij. Het maakt wat serotonine aan, hierdoor is je hoofd wat rustiger. Serotonine wordt omgezet in melatonine, waardoor je weer beter slaapt. Probeer het een paar weken. Verder vermijd stress(fb insta twitter) ja dat geeft stress. Ga even leven op de ouderwetse manier. Groetjes

Ik kan aanraden om ademhalingsoefeningen te doen. Leek mij eerst bullshit, maar ik ben erachter gekomen hoe erg mijn ademhaling invloed heeft op mijn stressniveau en alle andere klachten die ik heb. Op youtube kan je de video ademhaling tegen stress en hyperventilatie vinden. Ik hoop dat dit helpt

Ga eens aan de slag met de Buteyko ademhaling. Zoek dat maar eens op op internet. Dat heeft mij heel erg geholpen

- Inderdaad genoeg rust nemen.
- Bij mij was het ook door houding. Schouders omlaag en naar voren. “Het leven is zwaar houding.”
Psychotherapie en vaker gaan wandelen (ik kwam helemaal niet buiten) is het belangrijkst
- ademhalingsoefeningen/ mediteren vanwege hyperventilatie en spierpijn in nek hals en schouders
- manueel therapeut met ervaring met burn-out cliënten. Ik vroeg of hij me een beetje kon kraken, en kon coachen om meer in beweging te komen.

Hij gaf uitleg over hoe het lichaam reageert op pijn en hoe je met ademhaling het laat verdwijnen. Hij heeft me flink geknepen om het me te laten voelen (heel pijnlijk). Toen pas begon ik eindelijk echt te snappen wat mijn psycholoog bedoelde. Hoe ik mijn lichamelijke en emotionele klachten compleet negeerde. Sindsdien lette ik er beter op én paste ik de tips van de psycholoog toe.

Hallo,

Ben even benieuwd, omdat ik dezelfde hoofd klachten ervaar, hoe lang je deze klachten al hebt en of het bij jou ook duizelt in het hoofd bij het te lang lezen, schermen, en het luisteren naar andere mensen.

Soms wel. Krijg t vooral heel warm, pijn in m’n hoofd, een soort kortsluiting bij teveel inspanning. Dat klinkt gewoon als overspannenheid als ik het zo opschrijf alleen ervaar ik geen lichamelijke vermoeidheid. Vandaar de vraag in hoeverre het gevaarlijk is om veel te gaan hardlopen oid

Burn out precies omschrijven is lastig… Daar kan ik niet op antwoorden.
Als je verval wilt voorkomen, dan moet je nagaan of het hardlopen jou energie geeft of ontneemt.
Als je er beter van voelt dan moet je daarmee doorgaan :)

Bij mij in de aanloop naar mijn diagnose sportte ik wel graag en werd ik tijdens het sporten er blij van. Maar als ik thuis kwam, kon ik niks meer met mijn hoofd en was ik gedemotiveerd. Veel erger dan als ik niet had gesport. Dan deed ik liever dagelijkse beweging zoals fietsen naar werk of de trap nemen.

Hallo M,

Ik herken uw verhaal. Ik heb last van slecht slapen, schuldgevoel, moe, hyperventilatie,nergens zin in, geen eetlust. In het begin dacht ik burn out, maar twijfel ook of ik geen depressie heb. Voel mij ook heel eenzaam. Neem je medicatie?

Hallo,

Bij mij lukt slapen ook niet zo goed. Ik wordt snachts wakker en dan begin ik na te denken over vanalles en kan ik niet meer slapen. Welke hulp heb je waardoor je terug goed kan slapen?

Ik zit precies in hetzelfde.

Momenteel ook thuis door angststoornis en burnout voor een maand momenteel. Ik ga wekelijks momenteel naar een psycholoog en daar krijg ik opdrachten voor mijn angststoornis maar inderdaad heb ik de energie niet voor door mijn burnout..

Mijn collegas en baas hebben niks laten weten of geen reactie op mijn bericht dat ik een maand uit ben. Dit doet me wel pijn.

Ik ben nu aan het leren om aanmezelf te denken en naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb veels te veel signalen gemist dat ik “ op” was.

Gelukkig gaat het nu iets beter omdat ik de situatie geaccepteerd heb, en dat het oke is om een goed aantal stappen terug te zetten en rust te nemen. We komen hier sowieso sterker uit , succes!

Wat fijn dat je hulp gezocht hebt M. Dat is inderdaad een goeie stap! Ik ken natuurlijk de therapeut niet bij wie je bent (misschien behandeld hij/zij dit ook), maar denk ook aan voedingsstoffen te kort. Als je veel stress hebt, heeft je lichaam veel magnesium nodig. Extra Magnesium is geen overbodige luxe. Ook vitamine D3 te kort kan extra stress veroorzaken. Als ik je een tip mag geven zou ik een bloedonderzoek doen. Dan weet je precies wat je wel en niet te kort hebt.

Succes!

Geplaatst door Nicolette

EMDR-therapie, Systeemtherapie, Hypnotherapie, Lichaamsgerichte therapie in Zwolle

Registraties: VBAG, RBCZ

Bekijk profiel Stuur bericht

15 jaar geleden was ik “op” .
Ik bleef zeggen dat het geen burn-out was maar iets anders. Het voelde alsof in door een badje met stroop liep ipv water. Mijn benen wilden niet en ik was zoooo moe.
Door de Arboarts naar een biologisch medisch centrum gestuurd en daar werd bloed, urine en ontlasting onderzoek gedaan.
Bleek ik een vitamine B12 tekort te hebben en maakte ik geen bijnierschorshormoon aan .
Na prikken met B12 knapte ik heel snel op.
Wellicht kan je je bloed etc eens laten checken.

Beste Anoniem,

Heel herkenbaar wat je schrijft. Proberen iedereen en vooral je leidinggevende steeds te 'pleasen' vergt veel energie en gaat vreten aan je. Dit is iets wat je op de lange duur niet kan volhouden want de lat wordt steeds maar hoger gelegd en wees maar gerust dat men weet dat men steeds bij jou terecht kan voor taken die ze zelf kunnen doen, maar liefst van zich afschuiven.

Je zou best eens bij jezelf te rade gaan welke taken je nog wil en kan doen en welke je 'teveel' vindt. Probeer aan je leidinggevende aan te geven dat de grens meer dan bereikt is voor je. Misschien hebben ze er wel begrip voor en kijken jullie samen naar een goede oplossing.

Je hoeft echt niet aan 200 % te presteren want tenslotte wordt je ook maar aan 100 % betaald.

Veel sterkte

Natuurlijk is een leidinggevende blij met zo'n harde werker.
Welke baas wil nou niet iemand die zich 200% inzet?!

Ander werk lost je probleem niet op.

Een goede balans tussen werk en vrije tijd is belangrijk voor zowel je geestelijke- als je lichamelijke gezondheid. Die balans moet jezelf bewaken!

Als je ziek wordt.....je baas gaat gewoon verder met iemand anders hoor,
Als het je niet lukt om die balans te vinden en te houden zoek dan een goed therapeut die je daar bij kan helpen.

Goed om in je aandacht te houden:
de mens werkt om te leven en leeft niet om te werken.

Het eerste wat ik in je verhaal lees is, “ik probeer mijn best te doen en mijn leidinggevende is blij met me”, het gaat om wat jij voelt en vind, daar moet je beginnen en niet anderen pleasen 👍🏻

Hallo
Ik zit sinds 10 januari thuis en heb veel herkenbare klachten die ik hier bij alle verhalen lees.
Ik zit in het onderwijs, leg de lat zelf erg hoog en ben een perfectionist. Ik wil dat alles klopt en als er iets niet helemaal ok was dan ging ik nóg harder werken en werd ik nog kritischer.
Niet alleen in mijn werk natuurlijk, maar in alles.
Gevolg is dus na 34 jaar werken nu een dijk van een burn-out. En ook mijn leidinggevende was lovend, en collega’s konden altijd op mij rekenen….
Ik weet niet hoe lang het nog gaat duren maar ik voel me heel eenzaam in mijn burn-out.
Ik zie echt soms geen einde.

Dank je wel! Had jij ook last van de spieren toevallig?

Wat bedoel je met wazig? Voelt de wereld aan als onrealistisch?

Eventueel heb je last van dissociatie.

Bedankt voor je berichtje. Dit is het dan weer niet. Ik bedoel echt een wazig gevoel in de zin dat er een soort waas over mij heen hangt. Alles gaat langzamer, bijvoorbeeld als er een auto / fiets langsrijdt gaat dit te snel voor mij. Ook kan ik me op mijn werk amper concentreren op mijn werk en ik word telkens meer vermoeid wakker als wanneer ik naar bed ga. Ik ben nog maar 23 en ben radeloos op het moment. Ik hoop gewoon dat iemand mij er mee kan helpen..

Ben zelf 22 en zit al een jaar in een burn-out. Heb alle symptomen genegeerd en leef echt in een hel.

Als er uit dat bloedonderzoek niks is geconstateerd raad ik je echt aan om optijd rust te nemen. Blijf van de alcohol af en ga optijd naar bed. Hoop dat het snel beter met je gaat!

Hi K,

Had je ook soortgelijke klachten als die ik benoem? De wazigheid / het vage gevoel is er telkens. Het is zo hinderlijk en ik kan er slecht mee omgaan omdat het niet te negeren valt. Ik vind het zelf inderdaad ook best een stap om te maken om aan te kaarten op werk.

Mocht er iemand zijn met soortgelijke klachten mag deze ook altijd reageren, samen kunnen we elkaar wellicht helpen. Ik ben namelijk bang dat ik een andere soort aandoening heb omdat ik me zo slecht voel.

Hallo MH, mijn zoon van 19 heeft nu een jaar een Burnout. Achteraf ook al langer klachten zoals het wazige zien, gejaagd gevoel, hartkloppingen, rode vlekken die ineens op kwamen. Huisarts stuurde hem steeds weer weg. Hij moest maar gaan wandelen. Tot hij instortte. Hij kon letterlijk niet meer op zijn benen staan. Tot de dag van vandaag een scala aan klachten gehad. Mocht je behoefte hebben om vragen te stellen doe dat gerust. Denk aan jezelf. Pak je rust. Je lichaam geeft je die signalen, negeer ze niet. Jij weet hoe je je voelt. Wat een ander ook zegt!

Hi EK,

Ik herken veel klachten, bijvoorbeeld het wazige zien, het gejaagde / schrikkerige gevoel, en inderdaad wat raar is. De rode vlekken heb ik ook vaak last van gehad.

Ik kreeg bijvoorbeeld als ik mezelf aan het inspannen was, of mezelf druk maakte soms spontaan last van rode jeukerige vlekken over mijn borst / rug en soms nek. De jeuk tijdens zo'n aanval is echt ondragelijk.

Gaat het nu wel zichtbaar beter met jouw zoon? Of merkt hij dat het gevoel afneemt?

Hallo MH, hij heeft het op dit moment zwaar. De spieren trekken erg in zijn hals. Benauwd gevoel is dat voor hem. Weinig energie.

Ja de rode vlekken kreeg hij destijds als eerst door inspanning. Hij was aan het trainen thuis met gewichten. Wil hij nu niks meer van weten. Het wazige zien is er ook nog wel. En hij voelt zich soms klein. Letterlijk. Of hij door zijn benen zakt ook. En er is ook dwang bij gekomen. Dingen herhalen. Heel vermoeiend en zwaar allemaal

Wat vervelend ook om te horen. Ik herken hier inderdaad veel in de klachten, maar is er we verbetering in gekomen? Ik zit nu sinds maandag thuis en ben momenteel in de ziektewet met werken.

Ik ben momenteel even radeloos en weer niet wat ik moet doen, heb je enige tips?

Mijn zoon heeft een Burnout sinds januari vorig jaar. De symptomen zijn zwaar. Behalve wat homeopathische tabletten, en een enkele keer een diazepam van 2 mg (dan moest het echt heftig zijn) neemt hij nu sinds 5 weken niets meer. Hij wil het op eigen kracht doen. Hij luistert goed naar zijn lichaam, en gaat overdag regelmatig naar bed. Wanneer het kan gaat hij naar buiten om een rondje te wandelen. Alles kost nog veel energie. In de ochtend is het ook zwaar. Echt op gang komen. Hartkloppingen zijn er ook nog steeds .Kleine stapjes vooruit, jij Komt echt van ver....

Hoi hoi. Wat vervelend om te horen. Bedenk dat jouw klachten niet gevaarlijk zijn. Ik merk zelf veel spanning voor het slapen gaan.
Ook ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog en twijfel over medicatie. Vooral omdat ik graag zelf wil herstellen. Gister voor het eerst oxzazepam genomen en dat vond ik heel spannend. De rust is nu toegenomen, maar ook ben ik een beetje suf.
Ik heb vandaag heel erg geconcentreerd op het accepteren dat ik mijn klachten heb en dat het even gaat duren. Dat maakt het draagelijker en maakt me minder paniekerig. Dit gaat natuurlijk niet in een keer, maar als ik jou was zou ik dat proberen. Anders blijf je in die vecht-vlucht stand.

Ik ben natuurlijk geen expert, maar dit heeft mij geholpen. Heel veel. Sterkte in ieder geval!

Hey Jorit ,

Ik heb ook gewerkt in hoge segment horeca ,
Ik zit nu in maand 6 ,
Ik ben nu net een beetje bezig met sport ik kan nog niet te veel , ik herken de twijfel wel
Alleen ben je zowel keuken als bediening vrij sportief aan het werk je beweegt veel en staat een lange tijd op je benen . Ik heb nog regel matig slechte dagen .
Ik kies er voor nog te wachten, je zou 2 uur een dag kunnen proberen maar ik denk dat dat lastig is in de horeca en dat je snel gepusht word langere dagen te maken

Succes!

Hoi jorit,

Ik ben zelf ook herstellende van een zware burnout en als ik je een tip mag meegeven.. doe vooral wat goed voelt! Als jij het gevoel hebt dit aan te kunnen moet je het vooral een poging geven. Maar als je denkt dat jet te vroeg is, accepteer dit dan en focus je vooral lekker op je herstel. Ik kies er persoonlijk voor om het werk nog even te laten voor wat het is, wanneer ik vind dat het kan ga ik zeker een uurtje proberen te werken maar voorlopig zit dat er nog niet in.

Groetjes,

Susanne

Neem je tijd ...

Doen wat je gevoel je in geeft!

Hai, mijn zoon van 18 heeft sinds februari een Burnout. Hij heeft vele klachten. Ook de oren hoor ik hem vaak over. Het ergste, dat zegt hij zelf, zijn de hele strakke spieren in zijn hals. Alsof iemand zijn keel dicht drukt. Heel veel angst gehad, en nog, om de spieren. Als dat weg zou gaan, zou hij letterlijk wat meer lucht en dus rust krijgen. Het is ontzettend heftig allemaal....

Ik ben nu 6 maanden thuis van een burnout van tinnitus had ik vroeger sporadisch last, sinds de burnout is dit wel verergerd. Voor ik ga slapen komt er steeds een misselijk makende vermoeidheid over mij. Dit verschijnsel heb ik ook overdag als ik lange tijd met een klus bezig geweest ben

Hier ook last van! Zelf hier nooit last van gehad….. heb nu een jaar een burnout en er zit sinds kort een constante ruis in mijn oor. Hoop inderdaad dat het overgaat want ik word er gek van.

Dag Suus,

Enorm herkenbaar je verhaal. Het is echt een hel op aarde. Heel gelijkelijk aan, zal de heftigheid afnemen, maar dit heeft veel tijd nodig. Probeer er niet tegen te vechten en probeer zo min mogelijk te doen, luister naar je lichaam.

Het is enorm lastig en het voelt verschrikkelijk. Wellicht herken je iets in verhaal 90, stel gerust vragen!

Hi Suus,

Ik ben ook 24 en ook ik heb een burnout.
Je bent dus niet de enige.
Heb je al naar een betaalde burnout coach gekeken? Die hebben vaak geen wachttijd. Voor de rest zou ik zeggen probeer niks meer te bereiken, zoek iets wat de tijd vult en ook wat rust geeft (wandelen? tekenen?).
Ik zit er nu een jaartje in. Het is inderdaad een lijdensweg, maar het voordeel zal zijn dat wij sterkere en vollere mensen zullen worden. Heb vertrouwen en houdt moed.

Hi ik ben 21 en zit ook met een burn-out. Ben nu 1 jaar en een paar maandjes verder. Ik heb nogsteeds elke dag last van klachten waar je doodmoe van wordt.

Hallo Olivia,

Super om te lezen dat het stukken beter met je gaat. Mag ik vragen wat jou heeft geholpen om er zo goed als uit te komen? Ik heb na mijn idee ( ben nu 3,5 jaar verder ) al veel dingen opgelost, alleen blijf ik er tegenaan lopen dat als ik veel inspanning verricht dat ik na een aantal weken de rust weer moet opzoeken. Momenteel heb ik mijn werk afgezegd ivm de vele klachten. Dus als je weet wat de key factor is zou dit een hoop schelen :)

Alvast bedankt.

Groeten B

Bedoel je met zwevend hoofd alsof het lis van je lichaam zit?
Als je loopt bijvoorbeeld?

Ik zit zelf nu een half jaar in een burnout,echt aan het eind van mijn latijn zelfs in ziekenhuis gelegen zo ver was ik heen.
jou klachten horen inderdaad bij een burnout ,ik herken het gind met elk kwaaltje naar de huisarts.
Het is erg moeilijk maar probeer niet teveel toe te geven aan je kwalen ,maar eerst je vermoeidheid en psychische klachten weer wat op een rijtje te krijgen.
Ben nu halverwege met ups en downs ,wens je alle sterkte en beterschap .
gr joop

Ik herken het! Ben zelf ook jong (21). De lichamelijke klachten zijn echt een hel en vier echt feest als alles achter de rug is. Heb hier namelijk al een jaar last van en ik loop momenteel heel erg achter op leeftijdsgenoten die gezellig kunnen feesten terwijl ik dat voorheen ook kon. Zelf veel last van: zuur hebben, elke dag duizelig, moe, trillerig, heel slecht slapen, eetlust is niet optimaal. En ga zo maar door.

Hoi Anne,

Erg herkenbaar je verhaal.
Als je gevoel zegt 3 dagen, dan zou ik dat vooral volgen!
Ik zit er zelf al dik een jaar in, ben 35 en heb een enorme kinderwens. Ook ben ik single en heb dan toch t gevoel dat ik moet daten(gezien m’n leeftijd), terwijl ik er eigenlijk echt geen energie voor heb..
Wat voor hulp heb jij gehad?
Je kan me ook persoonlijk benaderen, mocht je willen sparren.

Liefs!

Hi. Ik herken dit heel erg. Kreeg een burn-out toen ik 28 was en wordt nu bijna 31 en zit er nog steeds in. Ik zou graag met jullie in contact komen. Waar wonen jullie? Ik in Groningen.

Hoi Hanneke en Emma,

Dank voor jullie reacties.
Het is zo fijn om te weten dat je niet de enige bent die hier mee kampt.

Wat mij het meest heeft geholpen is een analyse van mij als persoon/mijn karakter en mijn patronen. Hiermee heb ik samen met mijn behandelaar gekeken naar een soort handleiding voor mezelf, om anders met valkuilen om te leren gaan en minder of minder snel mijn grenzen over te gaan.

Ik merk ook heel erg dat ik niet zo goed mee kan komen met mensen van mijn leeftijd, qua energie en hoeveelheid prikkels. Nu met corona is er veel minder te doen, maar als alles straks weer kan is dat voor mij weer een gevaar om mijn grenzen over te gaan. Ik wil altijd alles goed bij houden qua contact met mensen, uitstapjes, etc..

Jullie mogen mij ook contacten als je daar behoefte aan hebt :)

Groetjes Anne

Beste Dave,
Ik herken mezelf bijna helemaal in je verhaal. Ik sukkel reeds 10 maanden met een burn out. Heb al verschillende keren thuis gezeten, maar uit angst om mijn baan te verliezen telkens opnieuw maar tegen beter weten in herbegonnen. Ook nu weer. Terwijl mijn lichaam volledig op is. Mijn lichamelijke klachten zijn: paniekaanvallen gepaard met heftige zweetbuien, 24u op 24 vermoeid zijn en indommelen maar nooit kunnen doorslapen, pijn in slokdarm en mond, tandpijn, slikproblemen, kortademigheid, verkoudheidssymptomen die al vele maanden aanhouden, verkrampte nekspieren, aanhoudende hoofdpijn en duizeligheid, vermoeide armen en benen en mogelijk ben ik er nog enkele vergeten. Ben al onderzocht door een neuroloog: niks speciaals te vinden. Heb al een hersenscan en longscan laten doen: alles ok. Tanden zijn ok. NKO is ok, bloedwaarden zijn ok. En toch voelt het alsof ik terminaal ben en regelmatig heb ik dan ook zelfmoordgedachten want een leven zoals dit kan ik niet langer meer aan. Ik heb reeds de hulp van een psycholoog ingeroepen, maar moet op dit moment nog steeds een maand wachten voor ik nog maar een eerste keer op gesprek kan. Ondertussen ben ik verondersteld om verder te werken en te presteren, zowel professional als privé. En dat terwijl ik meerdere huilbuien per dag krijg van pure uitzichtloosheid. Kon ik toch maar enige hoop koesteren om uit deze situatie nog uit te geraken...