Burnout - forum lotgenoten

Klinkt super goed, ook ik zit er 15maanden in en ben nu op een punt gekomen dat ik ga kijken wat ik wel leuk vind en wss niet meer terug ga naar m'n oude werk!

Ik zit nu bijna 2 jaar in bo. Ik heb na 1 jaar ziektewet mijn contract opgezegd (kleine parttime baan in de zorg) omdat ik het werk al lang niet meer leuk vond en puur op wilskracht door ben gegaan. Werk nu paar uurtjes per week thuis (freelance vertaalwerk). Denk nu na over wat ik straks weer wil gaan doen. In ieder geval iets dat bij mij past en geen werk meer dat stress oplevert.
C.

Hoi Kees,

Allereerst: heb je fysieke klachten waarbij je het gevoel hebt dat hier echt nog onderzoek voor nodig is? Dan zou je eventueel kunnen vragen aan de dokter of dat verder onderzocht kan worden. De meeste mensen met een burnout zijn wel vrij hyopchondrisch dus in de meeste gevallen is het wel goed om ergens een grens te trekken. Ik heb zelf ook alleen bloedonderzoek gehad. Heb in overleg met de arts besloten niet verder te kijken, zij had mij dusdanig gerust gesteld dat hij er ook wel op vertrouwde dat het écht door stress kwam.

De diagnose is een beetje een moeilijk verhaal voor de meeste mensen. Het probleem is dat de diagnose burnout niet binnen de DSM-5 voorkomt. Dit houdt in dat je geen vergoeding krijgt voor de (broodnodige) behandelingen. Bij andere vastgestelde mentale problemen (angststoornis, depressie, borderline, bi-polaire stoornis) krijg je die vergoeding wel vanuit de basisverzekering. Dit zorgt ervoor dat dokters vaak in een spagaat terecht komen. Zowel de huisarts als de psycholoog zal geneigd zijn op zoek te gaan naar een andere diagnose dan burn-out om te zorgen dat jij wel de therapie vergoedt kan krijgen. Het vervelende is dat veel mensen met een burnout juist wel veel baat hebben bij een duidelijke diagnose en correct label. Er zit veel overlap met de andere mentale klachten maar heeft vaak een hele andere oorzaak.

Goed om in je achterhoofd te houden dat laatste.

Zijn er specifieke zaken waardoor je zelf nog het gevoel hebt dat het nog niet omsluitend genoeg was? Misschien kunnen wij hier wat van je zorgen wegnemen.

Zelf gediagnosticeerd, gebaseerd op thuisarts.nl en andere betrouwbare websites, helaas. Ik merk dat zorgverleners terughoudend zijn in het geven van de diagnose 'burnout'; mijn bedrijfsarts noemt het beestje ook nog steeds niet bij de naam.

Voor mij werd het in ieder geval heel duidelijk toen ik gewoon letterlijk niks meer kon, de klachten dus heel fysiek waren en me daarom in overspannenheid ben gaan verdiepen (was er naïef genoeg van overtuigd dat ik gelukkig een echte burnout voor was). Het boek 'Over de kop' van Brankele Frank heeft me bevestigd dat ik toch echt in een burnout zat. Daarin werd overigens ook heel prettig uitgelegd wat er allemaal in je lijf gebeurt bij chronische stress, en waarom het dus echt een fysieke ziekte is (waar overigens wel iets mentaals achter zit meestal).

Maar verwacht niet dat een zorgverlener je het plakkertje van burnout gaat geven. Wat Y. al zegt, dat is geen "officiële" diagnose, dus dat zeggen ze liever niet.

Same here, de enorme vermoeidheid die zich uit nu de spanning langzaam uit het lichaam verdwijnt. Balans herontdekken en accepteren.... pfffff.

We komen er wel, houd vol !!

Erg herkenbaar.. je zou willen weten waar te beginnen het vorige leventje weer op te pakken.. maar het is nu denk ik er dwars doorheen gaan en jezelf opnieuw ontdekken/ontwikkelen.

Sterkte en heb vertrouwen!

Zoals ik hier lees gaat het ooit over.. die hoop blijf ik houden

Hoe lang zitten jullie al in je burn out

Ik herken dit heel goed, maar ik begin zelf nu echt de afgelopen twee maanden te merken dat ik weer de oude aan het worden ben. Of eigenlijk een verbeterde versie van wie ik daarvoor was. Ik betrap mijzelf er steeds vaker op dat ik dingen doe zonder erover na te denken, eventje een winkel inrennen, met iemand afspreken, somszelfs meerdere afspraken op een dag en dan denk ik 's avonds: "zo dat ging eigenlijk wel prima." echt een wereld van verschil vergeleken met alleen al een halfjaar geleden.

Ik ga nu zelf richting de twee jaar burnout, maar ben wel echt heel diep gevallen en ben redelijk snel al ziek uit dienst gemeld dus had weinig houvast in die periode.

Wat ik ook merk is dat ondanks dat ik meer kan ik nog steeds heel goed mijn eigen grenzen bewaak, en dat zie ik juist als een hele goede ontwikkeling. Kan veel makkelijker nee zeggen nu en ik luister veel beter naar mijn lichaam. Ook zorg ik nu dat ik, ondanks dat ik meer energie heb, na elk sociale aangelegenheid wat tijd voor mijzelf heb. En ik mediteer nog steeds bijna dagelijks om mijn zenuwstelsel op een gezond activiteitsniveau te houden.

Ondanks dat het op sommige vlakken dus misschien heel lang duurt voordat je weer "de oude" bent brengt een burnout ook een hoop positieve veranderingen met zich mee!

Houdt hoop, misschien dat mijn ervaring jullie ook wat moed kan geven❤️

Na hoelang merkte je dat je weer wat meer kon ik zit nu 3 maanden thuis en vind de dingen die ik thuis hoor te doen al to much.

Wil zo graag weer winkelen en met vriendinnen weg maar ik kan het niet

Duurde zeker wel een paar maanden voordat ik weer wat dingen op kon pikken. Minimaal een jaar om dat te doen zonder paniekgevoelens. Het is een proces van vallen en opstaan. Zie het vooral ook als een leerproces met een mooie uitkomst, ondanks dat je je nu vreselijk rot en waarschijnlijk eenzaam voelt. Ik ken het, maar het gaat echt beter worden! Probeer voor nu een fijne vorm van afleiding te zoeken, podcasts, lezen, mediteren, lage intensiteits workout zoals Yin Yoga of zelfs yoga nidra meditatie. En accepteer dat dit nu even de realiteit is. Het komt goed! Sterkte❤️

Dikke knuffel voor jou en respect voor hoe je t doet. ❤️

Zo herkenbaar dit... ik krijg er gewoon tranen in mijn ogen van. Weet dat je niet alleen bent, weet dat je klachten typisch burnout zijn. 

Ik verdraag ook bijna niemand om me heen, functioneer het beste zonder ruis (verhalen) van anderen, en dat is zó eenzaam. Ik voel me ook schuldig tegenover mijn familie/vriendinnen dat ik al een jaar geen interesse toon, simpelweg omdat ik er de energie niet voor heb. Als mijn neefjes/broers op bezoek komen, vind ik ze te luidruchtig en trek ik me terug, gezellig maar niet heus.

Je hebt niks verkeerds gedaan, behalve dat je je eigen grens bent overgegaan en daar betalen we (lotgenoten) nu de rekening van.

Ik ben er al een jaar zoet mee, en ook ik plof neer na een werkdag, soms huilend in de auto onderweg naar huis, soms weet ik niet eens waarom ik huil, ik mis me oude ik, mijn oude leven toen alles nog kon.
Ik heb geen gouden tip voor je, ik wil je alleen zeggen dat je er niet alleen in staat.

Sterkte xx

Wat naar, zeg. Maar inderdaad, echt burnout klachten. En juist dat schuldgevoel en die druk die je op jezelf legt, werken je verder de afgrond in. 

Ik kan alleen maar adviseren: zoek alsjeblieft hulp. Want hier alleen uitkomen, is zo ontzettend moeilijk! Burnout coaching, therapie bij een psycholoog, dat soort dingen helpen écht. Ik kan echt heel erg adviseren om naar de huisarts te gaan om dit aan te kaarten, zodat je bij de juiste plek terecht komt.

En daarnaast is het bij oververmoeidheid superbelangrijk om voldoende rust te pakken. Dus als de drukte je te veel wordt, trek je dan een kwartiertje terug: ogen dicht, prikkels eraf, en even bijkomen. Ik heb ontdekt hoe ontzettend die rustmomentjes helpen om daarna weer nét iets meer aan te kunnen...

Al met al wil ik je vooral veel sterkte voelen, en je laten weten dat je niet alleen staat: hoe weinig je het anderen ook gunt, het kan soms fijn zijn om te weten dat je niet de enige bent die hiermee rondloopt.

Ja heel herkenbaar. Altijd rond 4.00 of 5.00 wakker. Dan meestal 1-1,5 uur wakker. Dan ga ik ook meestal wat eten (koekjes😝, probeer t niet te doen maar kan me niet beheersen), daarna val ik dan weer in slaap.
Dit hoort heel erg bij burnout omdat je hormonaal ontregeld bent.
C.

Aanvulling: in t eerste jaar van burnout viel ik ook vaak niet meer in slaap als ik zo vroeg wakker werd (slapen was toen sowieso een drama). Nu wel, dus t gaat wel langzaam beter.
C.

Zo herkenbaar peter hier nog 1 eerst half 4 meestal plassen even in slaap en jawel 5 uur klaar wakker pffff ga dan meestal 1 half uur yoga nidra doen om even tot rust te komen voor de dag vooral als ik moet werken half 6 moet ik er dan toch uit slaap in de middag soms even op de bank sterkte ook 👍

Ja zeker! Maar voor mijn bo had ik ook altijd al jeuk. Soms is het er opeens en andere dagen heb ik er geen last van. Ik weet niet wat het is. Ik heb vroeger weleens een pilletje gehad voor overgevoeligheid bij de huisarts, maar toen zat ik onder de bulten en jeuk. Soms denk ik dat ik daar nog last van heb gehouden..

Een van mijn eerste BO symptomen was onverklaarbare jeuk! Was het serieus alweer vergeten omdat dat gelukkig maar kort aanwezig was bij mij maar ik heb een paar nachten me helemaal gek gekrabd toen. Vlak daarna begonnen de andere symptomen zich aan te dienen en toen ging de jeuk bij mij weer weg. Nog steeds geen idee waar het vandaan kwam toen maar dat was een heel erg naar gevoel. Hoop dat het bij jou ook vanzelf weer weggaat.

Ik was tijdens mijn burnout aan het dieeten en ook geen suiker meer en ongezond eten at heb ik gemerkt dat ik gewoon geen jeuk meer kreeg, at ik suiker of vettig eten terug jeuk, misschien is dat ook het geval bij jullie.

Ik had jeuk vooral op buik in begin v burnout. Ook haaruitval. Heeft te maken met stress en wordt veroorzaakt door hoge niveau cortisol.
C.

Hoi, ik had dit vroeger heel erg. Spontaan warme huid, zwellingen en maar wrijven tot het steekt. Dit kan vele oorzaken hebben zoals stress, bij mij was het allergie. Vraag je huisarts om een allergie test. Tegenwoordig is dat alleen bloed afnemen. Ik zou wel naar de huisarts gaan want sommige huidaandoeningen wil je echt niet houden.

Succes.

Hoi Anna,

Wat balen zeg! Had je zelf in de gaten dat die 3 uur extra teveel werd of werd je overvallen.
Ik heb hetzelfde, werk ook alweer een maand of 3 volledig. En sinds het weekend ook weer klachten als; raar/ moe gevoel in het hoofd. Vooral m'n voorhoofd, of m'n ogen naar beneden worden gedrukt. Ook meer moe en spierspanning in m'n nek met daarbij stijve kaken.

Herken jij deze klachten ook? Gaat het inmiddels beter met je?

Groetjes

Goed dat je dit nu aan voelt komen. Dat betekend extra veel rusten en zoveel mogelijk ontspannen

Hoi Marie,

Ja als ik achteraf terugdenk had ik wel altijd klachten op het moment dat ik 3 uurtjes extra werkte. Dit had ik 5 weken gedaan. Het voelt nu nog wel zo dat ik niet helemaal over deze terugval heen ben. Sinds mijn terugval is inslapen opeens nog meer een drama geworden en kom ik soms pas 5 uur snachts in slaap. Echt drama... Ik zit nu zelf 9 maand in mijn bo. Hoelang zit jij erin Marie?

Dit blijft lastig! Doe op voorhand rustig aan het ligt altijd op de loer....
Ik ben al 31maanden bezig met 3terugvallen....

Hi Anna,

Wat waren je klachten tijdens die extra uren? Hoe merkte je het?
Ik vanaf Maart ongeveer. Het ging best wel goed, maar sinds vorige week weer dat rare, zweverige gevoel in m'n hoofd. Drukkende voorhoofd. En erg moe.

Ik denk dat je baas, je werk een heel belangrijke rol in je leven spelen. Ik zou daar eens flink over na gaan denken. Het is maar werk hè...
Jezelf haten heeft erg weinig zin, contraproductief. Je hebt fijne vrienden om je heen. Wees open en eerlijk tegen jezelf, accepteer de situatie zoals deze nu is.

Je kunt het, sterkte...

Als je baas je zo ziek heeft gemaakt zou ik eens goed na gaan denken of je daar nog wel wilt werken. Denk aan jezelf! Er is genoeg werk wat je gelukkig zou kunnen maken.

Ja is normaal. Ik heb de eerste weken ook alleen maar geslapen en gelegen

Sterkte! Ik kan zeggen dat ik hetzelfde heb gehad maar nu na 2 maanden, weer iets meer vertrouwen krijg. Zet em op en luister naar je lijf, zou ik zeggen!

Ja hier ook hoor, anderhalve maand bijna m'n bed niet uit gekomen. Eens in de twee dagen wist ik mijzelf de douche in te slepen (waar ik in die periode heel duizelig van werd) en verder lag ik alleen maar plat... te slapen of heel af en toe naar een podcast te luisteren (hoewel ik veel moeite had met informatieverwerking, kon ook niet lezen want ik had zo veel stress dat de letters door elkaar heen vervaagde).

Het is ellendig maar volgens mij moet bijna iedereen bij een burnout door zo'n fase heen. Je lichaam is op dat moment echt helemaal op en alles staat in het teken van rust en herstellen. Mijn huisarts zei toen: " blijf wel in beweging ". Nou dat lukte mij totaal niet in die periode. Pas na die tijd ging ik weer regelmatig een rondje om buiten, maar daarvoor was het bed - bank - douche - bank - bed.

Maar zoveel bed schijnt toch niet goed voor je benen te zijn je hoort wel eens dat ze prik erin krijgen

Je moet ook niet 24/7 in bed gaan liggen, af en toe de benen strekken in de woonkamer kan nog wel. Maar mijn ervaring is dat je in die periode echt niet aan het wandelen buiten toe komt, dat kan je lichaam vaak helemaal niet aan. En dat je ontzettend veel plat moet liggen.

Ben ook bang dat t een depressie is
De. Hond uitlaten doe ik wel maar verder bank of bed liggen. Slapen gaat niet huil er ook om

Ik heb eerste paar maanden vooral veel op bank gelegen. Probeerde wel steeds kleine klusjes te doen zoals bv stofzuigen. Daarna weer rusten. Dit op aanraden van psycholoog. Dus niet hele dag op bed liggen. Toch proberen wat structuur in je dag te krijgen, je kunt dit al doen door bewust aandacht te geven aan de "eetmomenten" zoals lunch, theedrinken etc. Ik kon helemaal niet slapen door overprikkeling en in de "overdrive" staan. Gaat nu stuk beter maar ben dan ook al bijna 2 jaar bezig. En depressieve gevoelens horen erbij.
Sterkte
C.

Ja heel herkenbaar, daar begint het meestal mee.
Slecht slapen, nek en schouders die vast zitten enz.
Mijn schouders en nek staan continu gespannen, spierpijn, trillende spieren af en toe in de armen.
Snel moe en onrust in je lijf, elke dag wel ergens anders een pijntje of raar gevoel waardoor je ook weer angstig / onrustig van wordt.
Meestal als je iets anders gaat doen bijv. wandelen of fietsen verdwijnt de pijn omdat je dan afgeleid wordt.
Het ergste wordt het als je stil op de bank gaat zitten want dan ga je piekeren.

Hoi RA,

Natuurlijk is het goed dat er via testen e.e.a. uitgesloten gaat worden dus dat zou ik ook zeker aanraden, maar het is wel een heel normaal (maar heel vervelend!) symptoom van paniek om steken op je borst te krijgen. Heb ik zelf ervaren, en eigenlijk iedereen die ik ken die een burnout heeft gehad of angstklachten heeft gehad.

Heb je last van maagzuur? Het zou kunnen dat dat die steken verergert. Er zijn gevallen waarin maagzuur ontstaat (of erger wordt) door de stress. Mocht je er bijvoorbeeld vooral 's nachts veel last van hebben zou je eens kunnen kijken of een maagzuurremmer helpt.

Daarnaast: ademhalingsoefeningen. Maar dan wel de rustige variant. Bijvoorbeeld box breathing of bee breathing. Dat zijn ademhalingstechnieken die helpen om de spanning van de borstspieren af te halen. Ik zou oppassen met massages o.i.d., en zelfs misschien nog even niet strekken. Mijn ervaring is dat je vooral niet te veel extra druk op die spieren wil zetten en ze rustig wil laten genezen.

Maar voor jouw geruststelling: dit is een van de meest voorkomende symptomen bij paniekaanvallen.

Sterkte!

Dank je wel Anoniem voor de tips over het ademen. Box breathing werkt voor mijn heel goed.
Ik gebruik al een tijdje maagzuurremmers dus van de maagzuur geen last. Wel de hele dag het gevoel dat ik teweinig eet. Honger en moe maar dat hoort er bij denk ik.
Groet RA

Hi Jojanne,

Zeer herkenbaar.

Terugvallen of setbacks horen er nou eenmaal bij soms, maar probeer er positief naar te kijken. Je kan namelijk geen setback krijgen als je niet al een hoop progressie hebt geboekt over de afgelopen tijd!

Een setback is juist het moment om te laten zien wat je hebt geleerd over de afgelopen tijd. Dat de burnout je fysiek en mentaal soms helemaal plat kan brengen, maar dat jij zelf de moed, de hoop en vooral de rust kan bewaren! Als je dat lukt beloof ik je dat herstel nabij gaat zijn.

Als we weer terugvallen in oude patronen van angst, paniek of onszelf opsluiten van de buitenwereld wordt het erger.

Sterkte en succes!

Hoi Jojanne

Heb zeker veel meegemaakt afgelopen 2 jaar.
Ook ik herken dat angstig zijn, vooral in de ochtend.niemand om even te kletsen, riem onder je hart geven zeg maar, duizelig, wazig zien, overal tegenop zien,maar ik doe het wel als ik ergens heen moet of zo. Zweten,droge mond,huilen, hoofdpijn. Ook slappe benen,en spierpijnen Dus ik weet dat het stress is,maar ja….zo moeilijk.ik laat de tranen gewoon gaan,kan ze niet tegen houden 🤷‍♀️
En als het echt niet gaat,heb ik van de Ha. Oxazepan gehad ,neem dan 5 mg,wat niet veel is. Maar het helpt me even dan.
Echt moeilijk ! Sterkte

Hoi Jojanne,

Het blijkt ook dat je juist 's morgens extra gespannen kan zijn omdat in je slaap alleen je onbewuste brein werkt. Daarom kan je ook soms zo raar dromen over je juf van de lagere school die getrouwd is met je huidige overbuurman en verhuisd zijn naar die ene plek waar je ooit op vakantie was. 😊

En probeer te accepteren dat herstel een hele tijd kan duren. En geef je die tijd. Een BO ontstaat niet in een week, maar is vaak een opeenhoping van spanning over jaren en jaren

Hoi roel an en new Bee bedankt voor jullie reacties.
Heel fijn om te horen dat dit herkenbaar is.
En het klopt ja terugvallen horen en zeker bij bij herstel dat weet ik en ik voel m.n eigen ook echt wel sterker worden maar schiet nog erg snel in de spanning dit zal ook moeten slijten.
Ik probeer deze vakantie ook echt wel wat leuks te doen met de Kids maar een dagje naar de dierentuin bijvoorbeeld zie ik echt niet zitten veel te druk.

En dat is zeker zo het komt niet ineens aan zo.n burnout ik weet ook dat ik hele pittige jaren heb gehad en daardoor komt het ook, en weet ook dat het herstel een tijd duurdt. Maar vind het wel heel fijn om op dit forum zoveel herkenbaarheid te lezen geeft me weer moet dat het toch goed kan komen.

Groetjes Jojanne

Hoi jojanne zeer herkenbaar hoor ik zit er al ruim 14 maanden in en ook terugval. gehad en heel veel mee gemaakt hebt in mijn leven de h.a zei je moet ook alles een tijd geven bij mij gaat het nu redelijk durf het bijna niet in te typen pffff en zie wel weer hoe dit verder gaat wist toch echt niet wat een burnout was nou nu dus wel succes ook he 👍

Hoi Jojanne

Ik zie dat je ook kinderen hebt. En ik ervaar deze klachten dus ook extreem in de ochtend. Toegevend is dit bij mij nu ongeveer 2 maanden bezig. Met af en toe een rustige opstart.
Maar hoe heb je dat gedaan met ze naar school brengen. Of waren ze al op een leeftijd dat ze zelf konden gaan.
Ik zie er zo tegen op om in de ochtend het schoolplein te moeten betreden. Helemaal omdat het opstaan nu al zoveel prikkels gelijk geeft.

Hopelijk lees je dit nog. En gaat het met jou nu weer de beter kant op.
Liefs

Zo herkenbaar. Die ochtenden zijn vreselijk, en er zijn ook dagen bij dat het heel de dag aan houdt. Gebruiken jullie medicatie, ad bijv.?

Dat ja het sluimert de hele dag dan door. Al is de avond altijd wel veel beter. Maar elke keer weer die ochtend zo beginnen.
Ik nu 6 weken op een overstap naar andere antidepressiva. Mede hierdoor ook in deze crisis beland 🤦🏼‍♀️
Terwijl anders gehoopt.
Inmiddels slaapmedicatie en oxazepam er ook nog bij. Al probeer ik die minimaal te nemen.

Antidepressiva wisseling e.d. kan je zo uitbalans brengen. ik heb het ook meegemaakt. geen wissel, maar met opbouwen en afbouw.
En die ochtenden zijn vreselijk.

Hoi renate

Hier een reactie van mij. Nu de school weer is begonnen waar ik erg tegenop zag valt het me op dat het ritme wel goed is ook voor mij. Ik probeer er op tijd uit te zijn zodat ik rustig alles klaar kan maken voor de kinderen en we vertrekken op tijd naar school. Ik heb er nu 4 op de basisschool zitten breng eerst de jongste 2 weg met de oudste 2 erbij dat geeft mij rust en daarna de oudste die zitten op een andere locatie. Op school probeer ik met zo min mogelijk moeders te praten nu en tot nog toe gaat dat goed. Merk ook wel nu ze allemaal op school zitten dat het me overdag wel rust in m.n hoofd geeft ik hoef niet de hele dag aan te staan.
Ook afleiding zoeken werkt wel maar niet elke dag hoor heb er echt nog dagen tussen zitten dat m.n hoofd niet wil dan blijft die zo vol zitten.
Ik slik geen medicatie alleen homeopathische pillen om rustig te blijven. Ik hoop dat ik er zo uit kom, m.n psycholoog zegt van wel en dat ik het echt de tijd moet geven heb het nu een jaar.
Al wil ik graag weer beter zijn ben ik er ook nog niet maar ik probeer positief te blijven en toch elke keer wat beter te worden.
Hoop dat het met jou ook de goede kant op gaat.
Groetjes Jojanne

Vervelend hoor.. ik herken de prikkels van ouders en school. Deze week was het zo moeilijk om speelafspraken e.d. te weigeren. Teveel prikkels. Ik wil mijn kinderen ook het spelen niet ontzeggen, maar ik merk dat het mijn allemaal teveel is.. ontzettend moe en tijdens praten met ouders onwerkelijk gevoel, draaierig gevoel.

Hoi Jojanne

Zie nu pas je reactie hier. Wat fijn dat je de kindjes naar school kan brengen.
Ik zit nu nog in de fase dat mij dat nog niet lukt. Wil het zo graag. Maar naast mijn overspannen, overbelaste klachten, is er bij mij ook de angsstoornis die opsteekt bij mij.

De ochtend ervaar ik veel cortisol. Wordt broeg wakker en de stress vliegt om mijn oren.
Mijn klachten komen ook voor een groot deel vanuit het gezinsleven. Het constante aan staan. Nu dus weer leren dat ik niet alleen mama ben maar ook Renate. En mijn gevoelens nu accepteren. Dan kan het beter worden. Weet ik ook uit eigen ervaring.
Het blijft moeilijk.

De ochtenden maak ik nu wel de broodtrommels klaar, zorg voor ontbijt, en de tassen staan gevuld klaar.
En dat me dat lukt mag ik ook trots op zijn.
Afgelopen week heb ik ze wel weer 2 keer opgehaald. 🥰

Je komt er zeker wel uit. Ik ben van mening dat met een gezin het alleen langer duurt.

Ik sta ook weet aangemeld voor GGZ nu wachten tot er terecht kan. Dan zou vooral mijn angst weer aangepakt gaan worden.

Hoe gaat het nu met jou?

Groetjes

Ik heb vaak dat ik in de avond denk zoo morgen ga ik echt met een vriendin afspreken of ga ik proberen een bakkie te doen buiten. En dan wordt ik wakker en voel ik me gespannen en angstig en ga ik weer niet doen wat ik de avond ervoor zin in had

ik ben hier trouwens nu 6 dagen geleden mee begonnen maar merk nog niet veel

Hallo het is een antidepressiva. Deze zijn pas,merkbaar na 6 weken. 10 mg is niet veel zeggen ze je kan de evt bijwerkingen even onderdrukken als ze er al zijn met diazepam. Niet te veel en te lang. Raadpleeg hier voor is de arts mvg anoniem

Ik slik zelf ook dit middel, na 3 weken merk je als het goed is wel wat. Dit middel is erg veilig, hoef je je geen zorgen over te maken

Ik ga hier vanaf morgen ook mee beginnen, eerste 4 dagen 5 mg per dag, en daarna door met 10 mg per dag.

Hoop dat ik hiermee het dwangmatige piekeren en de onrust kan doorbreken, en hopelijk als gevolg hiervan ook de lichamelijke spanning zal afnemen.

De mogelijke bijwerkingen de eerste paar weken probeer ik maar voor lief te nemen, heel veel slechter zal het ook vast niet worden.

Nog andere mensen die ervaring met dit medicijn hebben?

Hoi,

Ook ik ben hier nu net twee dagen mee begonnen. Tot nu toe merk ik naast sufheid niet heel veel van de bijwerkingen. Mijn vader gebruikt deze ook en heeft nergens last van.

Hier inderdaad ook erg duf en suf, en last van wazig zicht, ben vanochtend pas begonnen met 5mg.
Ik ga sowieso wel doorzetten, want veel reacties die ik op de website mijnmedicijn lees zijn best positief
Heb zelf ook wat klachten richting sociale fobie en depressie waar het ook voor voorgeschreven wordt, dus ik ben hoopvol…
Zal mijn ervaringen hier binnenkort laten weten….

Ik slik nu 10mg 8 weken ongeveer. Weinig last van bijwerkingen gehad, alleen hoofdpijn. Geen toename onrust of spanning. Na 2,3 weken voelde ik onrust al wat minder worden. Ik pieker ook minder. Ik durf niet te zeggen dat ik er echt door op knap, maar ik kom de dagen beter door omdat ik minder onrust ervaar. Dus het is zeker het proberen waard!

Hier even een tussentijdse update, na 4 dagen 5mg genomen te hebben, vandaag voor het eerst 10mg in de ochtend genomen.

De bijwerkingen zijn best wel heftig, alsof al mijn spanningsklachten verdrievoudigd zijn.

Hopelijk zal dit snel wat afnemen, maar was al geïnformeerd dat bij her opbouwen het eerst even slechter kan gaan voordat het (hopelijk) beter wordt…..

De dag vandaag schrijven ze voor alles antidepressiva en lijkt het wel het wondermiddel van big pharma. Bij stress relaterende aandoening heeft het weinig nut als hiernaast geen zuiver depressie is vastgesteld. Sipralexa is trouwens werkzamer bij majeure depressie ! Sertraline daarnaast is werkzamer bij angst! Bij hevige spanningen zullen de bijwerkingen ook steeds heviger zijn waardoor je dan ook weer stress krijgt ( vizieuze cirkel dus. Doe je het toch blijf een tijdje op een lage dosis en laat je niet overhalen te verhogen wanneer je al heftige bijwerkingen hebt . Dat is de hel en helpt je niet ! Ik ben eindelijk de juiste psychiater tegengekomen die mij echt helpt ! Ik bouw sertraline geleidlijk af en voel mij veel beter. Daarnaast neem ik Sedistress , omega 3 , vit B12 en magnesium . Vergeet niet we zijn allemaal anders maar dit is mijn ervaring

Hoi!

Anderhalf jaar geleden zat ik wel eens op dit forum, omdat het zo slecht met me ging, maar sinds oktober 2022 niet meer. Dat was rond dat ik m'n eerste dosis citalopram nam, dat overigens pas na een paar weken echt goed werkte. Ik deed dit met begeleiding van een arts. De eerste weken/maanden nam ik ook diazepam erbij om de bijwerkingen te dempen. Die bijwerkingen voelde ik dan ook nauwelijks. Ik dacht: ik kijk eens op dit forum of ik mensen kan helpen, en ik zag jouw berichtje.

Ik was zólang zó huiverig voor medicatie, er heerste bij mij zo'n groot taboe. Volledig ten onrechte uiteindelijk. Het is dé reden en dé doorbraak geweest voor mijn herstel. Het middel zorgt ervoor dat je minder in je hoofd zit en dat je gewoon dingen doet zonder er al te veel bij na te denken. Ik pieker tegenwoordig echt nog wel eens, maar zonder dat ik het weet filtert m'n hoofd de negatieve gedachten en een half uur later denk ik: 'huh, ik was toch aan het piekeren?', maar dat is dan gewoon automatisch weggegaan. Heel bijzonder.

Heel geleidelijk zijn door deze afname van angstgedachtes mijn fysieke klachten ook wat naar de achtergrond gedreven. Ze zijn er nog wel, maar ik heb nagenoeg mijn leven weer opgepakt en werk 20 uur per week en doe weer de sociale dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze nog kon. De overprikkeling is er wel, maar op de achtergrond, evenals mijn hoge adem.

Bijwerkingen zijn er bij mij nauwelijks geweest, maar het werkt voor iedereen anders! En de eerste weken zijn misschien wat onwennig, je hoofd werkt ineens heel anders dan normaal. Je zult eventjes geduld moeten hebben met oordelen of het wat voor jou is. Ik hoop dat het voor jou helpt, en geloof mij: het komt ECHT goed. One way or another. Ook al denk je dat het nooit goedkomt, dat komt het ECHT.

Heel veel succes! :)

Hoihoi,

Ik pak nu ook 4 weken 10 mg en nu sinds 2 weken 20 mg. Mijn bijwerkingen in het begin viel niet veel op. Ik was wel elke dag beetje misselijk buikklachten. 3 uur Na inname jeuk op mijn bovenrug en slapen voelde onrustig. Ik maakte vooral zelf veel paniek erom als ik al het kleinste voelde. Doodsgedachtes werden even erger. Ook een rare bijwerking maar het tot een hoogte punt komen lukt bijna niet meer. Geslachtsgemeenschap voelt ook vreemd aan jammer genoeg. Hopen dat het snel terug komt. Nu sinds ik heb opgehoogd zijn alle angst gedachtes gelukkig weg. Geweldig middel alleen op seksueel gebied is het erg jammer natuurlijk. Ook nu nog vaak moe maar denk dat dit gauw weg gaat! Voel me zoooveel beter. Het is het zo waard! I promise.
Zal niet meer reageren op berichten. Kom nooit op deze site. Succes !

Vandaag begonnen met citalopram 10mg voor de eerste 2 weken voor mijn depressie klachten, zoals voor de slaapproblemen en minder eetlust. Dus 10mg citalopram en 10mg temazepam voor angst en slaapstoornissen.

Zijn de lichamelijke klachten afgenomen sinds gebruik van medicatie? Mijn spieren zijn zo verkrampt, veel verzuring. Ik denk door mijn angststoornis.. ik ben eerst doorverwezen naar de neuroloog, maar ook gesprek met psychiater eind augustus.. ik slik nu soms halve oxazepam.

Ik zou graag willen weten of citalopram zo gevaarlijk is

Hallo Anoniempje.

Wat vervelend maar zo herkenbaar! Ik herken je klachten heel erg en vooral dat gevoel in de arm. Ik heb het alleen links. Voelt heel akelig, bij mij meestal een startsignaal van een paniekaanval..

Helaas gaat het heel erg met ups en downs en misschien heb je onbewust teveel gedaan afgelopen tijd? Ik loop er ook dagelijks tegen aan

Hoi Liza,

Wat fijn om te horen dat ik niet de enigste ben. Ik merk inderdaad als ik veel gedaan heb, dat er meer klachten ontstaan, dus eigenlijk is dat een teken dat je rustig aan moet doen, maar je wilt al graag weer te snel, zo lastig soms 😅

Hopelijk wordt het snel beter voor ons 😊

Hoi…hier ook ups en downs…
Verschrikkelijk vind ik het , vooral veel huilen,kan om alles wel huilen. duizelig en vaak ook gevoel van dronken zijn.
Niet echt paniekerig,maar ertegenaan of zo!
Niet echt ergens zin in.moe, etc.maar soms ook wel dat ik denk: het gaat wel…en 1 dag later niet🙈😭 hoge golven, overal tegenop zien,soort van angstig….bah

Hoi An,

Ik heb vandaag ook ontzettend veel last van duizeligheid. Idd gevoel van dronken zijn en ontzettend moe! Heel vervelend gevoel. Pfff.. Heb alleen maar zin om te slapen 😬

Zit je al lang in de burnout?

Hoi Anoniempje

Volgens mij hebben wij al eens contact / geapt ?
Hoe gaat het verder( als je delfde ben 🤔)

Niet zozeer door de Bo, (denk ik) maar ook sinds 1,5 jaar man verloren,nooit alleen geweest,en nu sinds , 3 maanden eigen huisje.wat echt niet meevalt.

Dus veel stress,angstig zijn,huilen door piekeren duizelig, wazig zien ,dronken gevoel.en idd. Moe en nergens zin in.wel hobby’s,maar doe je ook niet ieder uur.
Daarbij hoofdpijn, maar ja…er zullen meer zoals ik zijn.🤷‍♀️.

Mijn ervaring is dat ik een ware hypochonder ben geworden sinds mijn overspannenheid/BO.... En inderdaad, iedere dag komt er wel weer iets bij. Wat momenteel chronisch is, is het afwezige/dromerige gevoel.
Ik deal nu ruim 6 weken met deze klachten. Ik weet dat dit gemiddeld genomen nogal kort is want ik ben er op tijd bij.

Hoi An,

Ik denk dat dat iemand anders was ;)

Ik snap dat je je zo voelt. Is niet niks wat je dan hebt meegemaakt en hoe alles nu verloopt.. kost helaas heel veel tijd om weer op te krabbelen.

Geen BO hier maar wel met periodes veel spanningen en daardoor ook wel lichamelijke klachten
Draaierig/duizelig/vol moe hoofd. En ook wel rugklachten soms.
Gelukkig gaat het langzaam steeds beter

Hoi Anoniempje, Arne

@ Arne, ben ik nu sinds ik alleen ben ook wel ..hypochonder ook name door alles wat ik meegemaakt heb 🤷‍♀️.

Er zijn heel veel namen hier in omloop.😳 dus ja🤷‍♀️

Antwoord krijgen is fijn ! Voel je je ook niet alleen.
Best heftig geweest/ nu nog wel, maar nooit verwacht dat je dan als een klein vogeltje angstig of zo bent.dacht dat het wel zou meevallen….💪🏼maar niks is minder waar!

Ben nooit goed geweest in geduldig en accepteren! Dat blijkt nu wel wel. Is best eng ,als je dan zo duizelig of dronken gevoel,of wazig bent. bibberige benen,spierpijnen in de benen. Hoor je ook vaak toch🤔

Kees je traagwerkend !

Anoniempje

Sorry…
Er moet “lees je graag “ staan ,

Trillende benen, optrekkende trilling vanuit m'n schouders.. Komt me heel bekend voor. Het is echt waardeloos. Alsof je lijf de hele dag 'aan' staat..

Hoi Ja wat een akelige achtbaan van Narigheden !! Misselijk..Maag zo zenuwachtig !! Ontzettende pijnlijke benen!! Advies is veel naar buiten..hoe dan?? Elke dag andere klachten...Hartkloppingen..ook in mijn keel. Zweten..zweetvoeten..zo moe..angstig enzzzz ik ben er zo klaar mee
Denk aan jullie !!!!!

Bijna een jaar in deze nachtmerrie/angststoornis. Ging wel beter, maar heb weer een terugval. Heb nergens zin in, hartkloppingen, depri en huilen. Nooit verwacht dat je je zo kan voelen en dat je zoveel lichamelijke klachten kan hebben van een angststoornis.

Denk aan jullie allemaal en wens jullie veel sterkte.

Het gaat als een jojo op en neer soms.
Dan 5 minuten prima, en dan weer ineens bam..

Hebben jullie ook dat doffe gevoel.in het hoofd?

Tintelingen in vingers + tenen + mond.
Zweten.
Misselijk.
Maagpijn.
Droge mond.
Hese stem.
Hartkloppingen.
Pijnlijke spieren.
Haaruitval.
Niet op woorden komen.
Vergeetachtig.
Enz...enz...
Ik baal er zo van..........

Ja continu komt het terug, het doffe/watterige/troebele gevoel in mijn hoofd. Al sinds begin januari nadat ik beter werd van corona, oftewel niet meer beter ben geworden. Heel vervelend. Gaat het ooit nog over?

Ik vind de lichamelijke klachten misschien wel het lastigste. Ik krijg hulp bij mijn mentale problemen waardoor ik in een burnout terecht ben gekomen van een psycholoog, maar ik word nergens geholpen bij het fysieke. Terwijl er zóveel gebeurt als je in een burnout zit. Ik had:
- Trillende handen/benen;
- Kotsmisselijk en duizelig;
- Bizar, wazig gevoel van watten in mijn hoofd;
- Geluiden die binnenkomen alsof ze IN je oor zitten;
- Oorsuizen (hoorde mijn hart kloppen in mijn oren);
- Regelmatig kramp in mijn nek- en schouderspieren;
- Af en toe druk op de borst (doodeng);
- Constant een hoge hartslag en een nerveus gevoel, zelfs als ik niet nerveus was;
- En ik ben om de drie weken ziekjes, maar nooit helemaal ziek.

Een aantal van deze klachten zijn bij mij nu na een jaar flink afgenomen; een aantal klachten komen nog steeds terug, of er komen ineens nieuwe klachten bij. Wat mij in ieder geval geholpen heeft om het iets beter te begrijpen, is om me meer in te lezen. Ik heb het boek 'Over de kop' van Brankele Frank gelezen, waarin zij uitlegde wat er in je lijf gebeurt als je chronische stress hebt (en uiteindelijk in een burnout terechtkomt). Daardoor begrijp ik nu bijvoorbeeld veel beter dat een burnout niet zozeer een mentale ziekte, maar vooral een fysieke ziekte is. De stress wordt vaak wel door iets mentaals veroorzaakt, maar een burnout is echt het lichaam dat volledig door zijn eigen reserves heen zit.

In het boek legde Frank uit dat je hersenen twee delen heeft: een deel dat je in rustmodus brengt, en het deel dat je in actiemodus zet. Als je gezond bent, zijn die twee in balans. Maar als je overdag meer prikkels ervaart (en stress is een heftige prikkel) dan je brein 's nachts weer kan verwerken, gaat je lichaam op z'n reserves leven: de wipwap tussen de twee delen in je hersenen raakt uit evenwicht. Doe je dat te lang, dan 'breekt' de wipwap. Dat betekent dat je brein eigenlijk alleen nog maar in actiemodus staat en dat het deel in je brein dat voor rust zorgt, niet goed meer werkt. Vandaar ook dat mensen in een burnout slecht slapen, altijd een hoge hartslag hebben en hun hersenen op volle toer werken.

Zolang de wipwap nog niet gebroken is, kun je relatief snel weer herstellen als je hem weer in balans weet te brengen (oftewel: als je de stress-opwekkers uit je leven weet weg te nemen). Als je wipwap echter kapot is, duurt het ellendig lang om te herstellen, omdat de wipwap gerepareerd moet worden. Je moet je lichaam en je brein dus eigenlijk weer 'trainen' om ook in ruststand te komen. Dat kun je bijvoorbeeld doen door elke anderhalf/twee/drie uur (afhankelijk van wat je aan kunt) 15-20 minuten helemaal prikkelvrij bent. Dus: oordopjes in, liggen op een bank of bed, ogen dicht. Ik heb dit een hele tijd gedaan en het heeft me écht geholpen in mijn fysieke herstel. Even alle prikkels wegnemen is een hele goede manier om soort van te resetten. Ik deed het ook als ik bij vrienden of familie was, of als ik een wandeling maakte (dan ging ik gewoon op een bankje liggen), en ik zette dus om de anderhalf uur een wekker.

Ik ben er zelf nog lang niet; ik kan nog steeds maar 6 uurtjes per week werken, ben na sociale gelegenheden nog steeds moe en slaap nog steeds belabberd. Maar ten opzichte van de eerste maanden is er al een wereld van verschil, en dat geeft mij in ieder geval vertrouwen dat het wel over gaat. Uiteindelijk. Het duurt alleen verrekte lang.

Sterkte.

Voor het fysieke aspect, kan ik een ergotherapeut of een fysiotherapeut aanraden. Of Google eens op 20-3-20 regel

En inderdaad toegeven aan zvm rust, plat liggen, evt in donker, niet denken. Je lichaam de rust geven die het nodig heeft, dus niet uitstellen

Hey!

Ja zeker, denk de meeste mensen in een burn out hier last van hebben. Als je veel hebt gerust en je lichaam meer ontspand zal je merken dat het minder wordt. Ik heb de eerste maanden dagelijks paracetamol geslikt hiervoor maar nu heb ik soms dagen achter niks nodig. Maak je geen zorgen is echt een burn out symptoom

Zeker herkenbaar die druk boven je rechteroog. Heel moeilijk om uit te leggen aan andere mensen, ik weet nog dat ik zei tegen de huisarts: "het voelt alsof mijn gezicht niet meer in balans is.." had hij geen antwoord op haha.

Heb mij later laten vertellen door een fysio dat er een spier vanuit de linkerkant van je nek helemaal in verbinding staat met de spier boven je rechteroog en dat het vrij normaal is bij hoge stress en spierspanning dat mensen daar druk ervaren. Heb je ook last van je kaak en (linkerkant) nek?

Ik merk dat die druk veel minder is wanneer ik ook minder spanning in de kaak, nek en schouders ervaar. Een spijkermatje helpt mij goed, of ademhalingsoefeningen (maar wel de langzame, dus box breathing of: 4 in 8 vasthouden 10 uit, niet dat snelle hyperventilatie gedoe).

Het is echt alsof ik mijn eigen verhaal lees dus zeker weten herkenbaar! Ik zie daarbij rechts ook nog eens vaag bij vlagen..

Bedankt voor jullie reacties :). Ik dacht dat ik de enige was met dit soort klachten. Als ik op google zoek, komen alle nare ziektes naar boven. Dat zorgt voor extra angst naast de depressie die ik nog heb in deze tijd.

@anoniem, ik voel op dit moment geen pijn bij mijn kaak. Misschien moet dat nog komen… hoop het niet.

Goed idee om een spijkermat te proberen.

Op één of andere manier heb ik echt moeite om de BO te accepteren.

Hoi Omu,

"Op één of andere manier heb ik echt moeite om de BO te accepteren. "

Het zal misschien een geruststelling zijn om te lezen dat ook dat heel normaal is. Bij de meeste mensen kost het zeker wel een halfjaar (al dan niet langer) voordat je je er echt bij kan neerleggen. Dat is vaak ook het moment waarna je écht veel sneller zal gaan herstellen. Maar je kunt het niet forceren. Mocht je interesse hebben in meditatie dan zou je kunnen kijken naar meditaties binnen het thema burn-out en zelfcompassie. Dat heeft mij persoonlijk erg geholpen met de acceptatie.

En dit forum ook, teruglezen dat zo veel mensen één op één dezelfde klachten hebben ervaren als ik nam bij mij een hoop stress weg. Tot die periode dacht ik nog steeds: "er MOET iets anders aan de hand zijn" de informatievoorziening vanuit huisartsen maar ook online zijn wat mij betreft nogal gebrekkig, en zelfs vaak onrealistisch qua hersteltijd.

Heel veel sterkte Omu, het is een pittige tijd maar er zitten ook mooie kanten aan. Je zal merken dat je met bepaalde zaken nu veel gezonder leert om te gaan.

Nog vergeten toe te voegen hierboven: wat mij ook soms helpt zijn gezichtsmassage videos van Rachel Richards Massage (op youtube).

Zeker in het begin van mijn burnout deed ik vaak de video genaamd: "Alleviate headaches, jaw tension, and general anxiety with this relaxing face self massage." Zij richt zich ook op de zones boven de ogen bijvoorbeeld.

Hoi omu herkenbaar en sliep in het begin ook erg slecht nu soms dagen goed en had ook last van mijn hoofd nek schouders duizeligheid en ik heb vooral last van mijn maag bovenin veel warmte daarzo heel veel bij de dokters geweest vorig jaar ze zeggen stress spanningen heb wel veel achter de rug al 6 jaar weduwe man viel plotseling van de trap geen afscheid kunnen nemen zelf na 1 week besloten de stekker eruit te halen in het ziekenhuis met mijn gezin 98 procent werkte niet meer in zijn hoofd we waren 43 jaar getrouwd en vroeger ook de nodige dingen mee gemaakt te veel om op de schrijven veel fisioterapeuten gehad doe veel mediteren yoga nindra voor ontspanning en 1 keer in de week mediteren stilte met 1 groepje ik zit nu 14 maanden in een burnout maar wil niet zeggen dat andere er ook zolang in zitten hoor ieder lichaam is anders sterkte ook 👍

Heel mooi en herkenbaar!

Wauw, ik lees dit met dikke tranen in mijn ogen.. wat prachtig geschreven!

Wauw dit is moedig , dit ga ik ook opschrijven omarm de situatie en vertrouw dat het weer beter gaat worden .🙏♥️

Wat ver-schrik-ke-lijk mooi omschreven!

💓

Het is precies zo al je het heb omschreven ❤️

Dat is acceptatie en volledig waar...
Prachtig verwoord!

Wauw sprakeloos! Wat mooi!

Goede instelling! We komen hier uiteindelijk sterker en gelukkiger met meer grip op eigen leven uit!

Je raakt me!

Wat mooi geschreven. Ik zeg ook regelmatig tegen mezelf: dankjewel lief lijf dat je me hebt gestopt in mijn destructieve gedrag. Uiteindelijk komen we hier allemaal sterker uit, met meer zelfliefde en empathie voor anderen.
C

Heel mooi knap van je dat je het op deze manier kunt bekijken

idd je raakt me dankje

@kurt
Vraagje..kreeg jij op een gegeven moment ook die enorme uitputting en vermoeidheid..ik heb van die momenten dan kun je niks en voel je je gesloopt.
Is dit een goed teken qua de fase waarin je je dan bevind? Hoor het graag
Groet
Eddy

Bedankt Michelle 🍀

Fijn Michelle !

Bedankt, ik heb gelijk een spijkermat besteld, had hier al wel eens vaker goede verhalen over gehoord….

Ben benieuwd!

Hi A.,

Echt de moeite waard! Het is even wennen in het begin, maar daarna moet je een timer zetten omdat je erop in slaap valt. Inmiddels heb ik ook het kussen besteld, fijn voor nek/schouders.

Hopelijk heeft het voor jou dezelfde werking!

Michelle

Hi Michelle,

Jep, ik heb inderdaad ook gelijk de mat en het kussen besteld via Bol.com, van het merk Flowee, is dat wat?

Ik hoop het, want dat lichaam van mij staat zo gespannen als een strijkplank :)

En als het kussen eventueel mijn dagelijkse hoofdpijn wat zou kunnen verlichten, dan zou het helemaal een wereldaankoop zijn….

Hi A.,

Zelf heb ik ook de mat en het kussen van Flowee, dus helemaal top! :) Hoofdpijn weet ik niet, maar wie weet! :)

Oh en @A., probeer echt een keer een afspraak te maken bij een psychosomatische fysio of somatische oefeningen op te zoeken. Ik ben nu een aantal keer geweest en het helpt echt tegen spierspanning!

Hi Michelle,

Bedankt voor de tip, ik loop momenteel al bij de osteopaat en doe aan haptotherapie, hopelijk gaat dit mij al wat verbetering geven.

Ik ga wel even zoeken op YouTube op somatische oefeningen, alles wat een beetje kan helpen is meegenomen! 👍

Thanks!

Dag Michelle,

Dank je wel voor de tips!

Werkt de spijkermat?! En wat doet het precies?

Groet!

Hi K.,

Dit is wat de website van Flowee zegt:

Voordelen van een Spijkermat.
Een spijkermat stimuleert de aanmaak van endorfine en oxytocine en vermindert spanning in de spieren.

De voordelen van een spijkermat op een rijtje:

✓ Betere nachtrust
✓ Betere ontspanning
✓ Meer energie
​✓ Verlichting bij pijnklachten
✓ Verlichting bij stijve en vastzittende spieren
✓ Betere doorbloeding van de spieren
✓ Betere afvoering van afvalstoffen
✓ Aanmaak van endorfine en oxytocine
✓ Verlichting van hoofdpijn
✓ Inzetbaar bij reumatische klachten & fibromyalgie
✓ Inzetbaar bij burn-out en stress
✓ Hulpmiddel bij autisme & ADHD (ook bij kinderen)

Ik heb zelf behoorlijk last van mijn rug en spieren. Door de spijkermat wordt de doorbloeding beter en ontspannen de spieren. Hierdoor val ik makkelijker in slaap en heb ik minder last van mijn rug 😊

Hi Michelle,

Dankjewel voor alle tips.

Ik heb ook als grootste klacht nog de duizelingen (licht in het hoofd of soms gewoon zwevend voelen) vooral aan het einde van de dag. Dit is nu zo’n jaartje. Hoe gaat dat bij jou, hoe zijn die klachten en wat doe jij daar zelf tegen?

Mooi lijstje!
Geen burn out hier. Wel overspoelingen en een hoofd dat veel aan staat. Gaat wel langzaam beter.
Ik moet bekennen dat ik nu in bed lig met mijn telefoon, en het lijstje lees ..
Ook punt 2 van "voor het slapen gaan" 😊

Hi Newbee,

Herkenbaar, ik grijp ook nog te vaak naar mijn telefoon. Ook voor het slapen gaan/bij wakker worden. Maar het helpt echt als je het niet doet. :)

Groetjes,
Michelle

Michelle

Ben nu even druk. Ik stuur vanavond wel een reactie 😁

Dank je wel Michelle!

Net erop gelegen, 15 minuten, maar voel nog niet echt dat het ontspannen was. Vooral prikkelende huid nu erna. Moet je het opbouwen met de spijkermat totdat het ontspannend is?

En over EFT-tapping. Wat is je ervaring daarmee? Ben je dit zelf gaan doen via YouTube?

Groet,

K.

Hi K.,

In het begin is het ook minder ontspannend. Je moet het even een aantal keer doen voordat je het ontspannen gevoel krijgt. Dat is mijn ervaring. :)

EFT tapping doe ik inderdaad via Youtube, maar je kan ook een EFT therapeut in de arm nemen voor vast een beter resultaat. :)

Groetjes,
Michelle

Reageer om dit draadje voor K. weer omhoog te krijgen!

De tips zijn top alleen t piekeren t t elke keer weer wat anders .en t gaat de hele dag door soms denk ik geen piekeren maar constant denken . Herhalingen bv ik ben moe. Afleiding gaat t gewoon door . Ook net of je iemand je klachten verteld en dat steeds herhaald

Hoi Sheeba,

Je gedachten uitzetten gaat ook bijna niet. De momenten dat ik lekker in mijn vel zit i
Zijn de gedachten veel minder, maar als er meer spanning is dan plop, daar zijn ze weer. Irritant, en vermoeiend

Dat klopt idd merkte ik vandaag. T is er wel hoor .maar minder .heb dan wel weer op zo ietsje betere dag dat ik dan weer niet kan stoppen met vanalles doen .dan een soort drukke onrust moeilijk om dan rust te vinden . Want heb nog niet iets waar ik rust in vind want bij alles gaat wel t denken door ...t bewust ervan dan hihi. Zo raar iets. Meeste zeggen malen en piekeren maar ik vind t gewoon denken . 9k piekeren hoor .gaat al weer paar keer door me heen hoe zal t morgen gaan? Zal ik een beetje slapen ...ok aan die vragen heb je niks maar ze komen toch op... Steeds weer

Herkenbaar.
Een soort van angst voor de angst, dus ga je jezelf maar afleiden..
Kan even werken maar ol de lange termijn is dat niet de oplossing.

Maar ja, in mijn hoofd weet ik het allemaal zo goed ! 😊🤔

Vaak wordt t bij mij niet begrepen .wat denk je dan ... Ja hierover waar ik in zit. Ja maar is t piekeren. .ja ook .bang voor de volgende dag ,hoe kom ik hier uit.wat moet ik toch .ben t zo zat enz. Maar t denken is weer anders .heb nog een burn out gehad . En dan ga ik met me denken helemaal daar heen wat deed ik toen .herinneringen.
Ook als ik een gesprek heb met hulpverlener dan ben ik alles in me hoofd al aan t vertellen aan der . Maar ook denken over t denken .
Of herhalende zinnen woorden
Of zo maar een liedje ( die ik dan niet gehoord heb)
Maar ook over t fenomeen burn out depressie overspannen
Mijn burnout lijkt wel een hele opsessie ben er de hele dag mee bezig .....ben benieuwd of andere dit nu ook herkennen . Probeer t zo uitgebreid te beschrijven .maar t is haast niet uit te leggen

Hoi L.N

Gelukkig is je bloed en echo goed ! En de maag…is dat dan “gewoon” stress of zo? Ik hoop dat je er niet teveel last van hebt/ krijgt!🤔
Ik lees dat veel ,van de terugval ….je denkt dat het goed gaat ,en dan weer mis is! Heb zelf ook van die dagen,zoals nu met de warmte. Huilen ,hoofdpijn etc. Herken je dat ook?
Je lijkt me ook een sterke vrouw als ik het zo lees.
Hou vol…💪🏼

Hoi Ann Dankje voor je reactie weet dat jij het ook moeilijk heb lees dat maar waarom kan ik niet genieten van de momenten dat het goed gaat wees dankbaar hiervoor weet ik en mijn kinderen zeggen leef nu Mam jij ook sterkte ❤️

Ja An ze zeggen dat ik een sterke vrouw ben probeer het ook te zijn en positief en wat jij hebt is ook gewoon hoor en huilen lucht op doe ik ook heb de dood van mijn man niet kunnen verwerken zei de dokter denk dat de stress bij mij op de maag valt bij jou je hoofd hou ook vol hé 💪

Hoi L.N

Dat zeggen mijn kinderen ook,..maar ik kan dat ook niet, ! niet in blijven hangen zeggen ze! Pff
Nog alles op de automatische piloot 🤷‍♀️ meer huilen dan wat anders. Ook ik heb nog veel te verwerken,man ,huisje alleen,het vliegt me aan. En dan nu met die hitte word ik ook niet vrolijk van😳. Valt echt niet mee,….maar we moeten wel 💪🏼

Hoi Ray, toen ik antidepressiva afbouwde kreeg ik ook veel last van oorsuizen, hoofdpijn, een intense rusteloosheid, en een soort griep gevoel. Ik kreeg van mijn psychiater temazepam voor de zwaarste nachten, dit hielp wel enorm om toch nog wat te kunnen slapen.

Het is erg ongelukkig omdat je burnout klachten al naar genoeg zijn, deze worden dan tijdelijk erger, plus nog een aantal nieuwe tijdelijke klachten.

Toen ik gestopt was en de ontwenningsverschijnselen verdwenen waren voelde ik me wel weer meer mezelf, en meer in contact met mijn gevoel. Ook al waren die gevoelens niet altijd even prettig.

Maar goed, de klachten die je noemt horen dus inderdaad bij het afbouwen, en je burnout klachten kunnen er dus ook tijdelijk erger van worden. Los daarvan kan je natuurlijk ook gewoon nog steeds jezelf overbelasten waardoor deze klachten ook erger worden.

Kort samengevat zou ik er proberen niet teveel over na te denken wat waardoor komt, lief zijn voor jezelf, elke dag genoeg liggende rustmomenten nemen, en als je wilt huilen zou ik dat gewoon doen. Het lucht vaak wel op.

Hoi Ray,

Wat vervelend dat je deze klachten ervaart en ik begrijp je zorgen heel goed. Ik ben zelf ook aan het afbouwen onder begeleiding van mijn psychiater. Mijn 1e afbouw stap verliep zonder klachten waardoor ik de 2e afbouw stap snel hierna begon (na 1,5 week). Ik kreeg toen heel veel angstklachten en onrust en was mega bang dat dit een terugval oid was. Na ongeveer 1 a 2 weken werd dit gelukkig weer minder en kon ik mezelf geruststellen dat het toch echt bij het afbouwen hoort. De 3e afbouw stap heb ik vervolgens pas 6 weken later gedaan en toen wederom nauwelijks klachten gehad. Nu wacht ik weer minimaal 4 weken tot ik de volgende stap zet. Een combinatie van afbouwen in steeds kleinere stapjes (hyperbool afbouwen) en voldoende weken er tussen laten helpt dus denk ik! Probeer daarnaast te vertrouwen op je lichaam. Je lichaam weet heel goed wat het moet doen en ook hoe het om moet gaan met afbouwen van medicijnen. Mijn mantra is tegenwoordig ‘trust the body, teach the mind’. Hoe vervelend ook, onttrekking is echt tijdelijk en gaat voorbij. Probeer dat in je achterhoofd te houden, wat fijne afleiding te vinden en te bedenken dat iedere dag een dag van heling is. Ook niet teveel op internet lezen over afbouwen, want dat zorgt alleen maar voor onzekerheid (bij mij in ieder geval). Elk lichaam werkt op haar eigen manier. Veel sterkte en liefs.

Hoi Anoniem,

Bedankt voor je reactie.

Ik ben denk ik te snel van 20 mg naar 10 mg gegaan. Dat was in 4 weken tijd. Misschien veroorzaakte dat alleen al de klachten en niet de stap naar 7.5 mg. Maar het vreemde is dat het eigenlijk weer redelijk stabiel was met weinig klachten en nu opeens helemaal mis terwijl ik de laatste twee weken niet verlaagd heb maar op 10 mg ben blijven zitten.

Pffff....ik voel me zo ellendig. Heb me volgens mij nog nooit zo slecht gevoeld. Vooral al die lichamelijke klachten zijn verschrikkelijk en die onrust.

Tja en niet te veel op internet weet ik wel, maar blijf toch constant zoeken naar waarom ik me zo voel en naar ervaringen van anderen. Wat je aandacht geeft dat groeit, maar het is zo verdomde moeilijk als je je zo ellendig voelt 😥

Hoop dat dit snel overgaat en dan moet ik nog 10 mg naar 0 ! Als ik dit allemaal geweten had was ik nooit met die zooi begonnen....

Afbouwen is lastiger dan opbouwen. Zelf was ik cold turkey gestopt met de sertraline 25mg. Dat heb ik de eerste weken wel gemerkt met darm en maagklachten maar dan ook een intens onrustig gevoel in het lichaam dat samen ging met een soort rillingen in mijn nek naar de hele rug en een soort schokjes die van boven naar beneden gingen de hele tijd. In ieder geval veel sterkte gewenst aan jou ray! Komt allemaal goed :-)

Hoi M,

Dank voor je reactie. Het is zo moeilijk om jezelf gerust te stellen als je je zo ellendig voelt 😥. Je denkt vaak dat het toch niet door zo'n stom klein pilletje kan komen....

Hoe lang duurden bij jou die ontwenningsverschijnselen en heb je ook geleidelijk afgebouwd. Pfff ik weet echt niet hoe ik de dag door moet komen met al die klachten..die onrust in je lijf is ook zo verschrikkelijk

Hoi anoniem,

Jeetje, cold turkey stoppen is wel heftig. Dan kan ik me voorstellen dat je ineens heel veel klachten krijgt. Maar ik ben geleidelijk aan het afbouwen en dan denk je toch dat het wel mee zal vallen. Dus niet 😥

Bedankt voor je reactie ! Fijn dat er mensen reageren

Hoi Ray,

Ja ik heb soms ook het idee ‘waar ben ik aan begonnen’ en het gevoel dat ik er een probleem bij heb door medicijnen te gebruiken die vervelende bijwerkingen geven en wat je vervolgens moet afbouwen. Het is gewoon echt heel klote en zwaar. Mij helpen de medicijnen wel bij mijn angstklachten (die waren bizar heftig een aantal maanden terug, waardoor ik op dat moment voor mijn gevoel geen andere keuze had).
Mijn psychiater zei dat onttrekkingsklachten soms wat langer kunnen aanhouden dan 2 weken. Het kan ook zijn dat je lijf weer moet wennen aan de verhoging naar 10 mg. Bedenk in ieder geval dat je in erg korte tijd veel hebt afgebouwd en dat je lijf daarvan waarschijnlijk in de war is. Dat is niet gek, maar wel enorm vervelend. Je kan dit aan en het wordt beter! Houd je taai!

Liefs Anoniem 1 (Nienke)

En als aanvulling nog, je hoeft niet van 10 naar 0. Als je een dosering vindt waarbij je bijwerkingen minder zijn en het toch een klein steuntje in de rug geeft, dan kan je ook wat langer op een lage dosering blijven en eerst verder herstellen van je burn out voordat je weer heel langzaam gaat afbouwen.

Dank voor je reactie Nienke ! Heel fijn dat je de tijd neemt om zo uitgebreid te reageren. Misschien blijft ik idd op bijvoorbeeld 5 mg zitten, kijken hoe het de komende weken gaat. Gaat het met jou inmiddels wel wat beter ?

Hoi Ray,

Fijn om te lezen dat je al veel reacties hebt gehad. Ik vind je verhaal ook heel herkenbaar. Ik slik ook sertraline, ik kom van 100 en zit nu weer op 50 mg. Ging ook niet zonder slag of stoot. Voorjaar 2023 lukte het vrij eenvoudig om van 100 naar 75 te gaan. In het najaar dacht ik wel klaar te zijn om naar 50 te gaan. Toen weer een maand lang hele heftige paniekklachten gehad. Weer opgebouwd tot 75 en nu sinds een paar weken zit ik weer op 50. Qua paniek gaat het nu heel goed, alleen de eerste week voelde ik me neerslachtig.
Nu heb ik toevallig (?) ook wel weer even een dip en ben ik vooral heel erg moe en snel overbelast. Of dat nog door de afbouw komt, weet ik niet. Ik denk zelf dat ik ‘gewoon’ weer teveel doorgeploeterd heb de laatste tijd.

In elk geval: ik weet nu zeker dat ik niet meer terug ga naar die 75, dat hoeft nu niet meer. Maar het kan dus wel echt lang duren, en het stagneren bij een bepaalde dosering is dus herkenbaar. Ik heb destijds zelf besloten weer een beetje te verhogen, en bewust pas maanden later weer verlaagd. Ik wachtte steeds op het juiste moment, tot ik me mentaal sterk genoeg voelde. Denk dat het goed is uitgepakt. Maar alsnog blijft het een taai iets, waar je doorheen gaat bij het afbouwen.

Ik hoop dat het je helpt om te lezen dat je niet de enige bent die het lastig vindt! Heel veel sterkte en neem vooral je tijd.

Hoi Ray,

Ja ik begrijp je helemaal, ik weet nog hoe vreselijk die dagen waren... ik kon echt helemaal niks meer hebben, zelfs geen tv kijken of een boek lezen, laat staan de deur uit gaan. Het is echt heel erg zwaar om die dagen door te komen.

Wat mij toen (en nog steeds wel) enorm hielp was yoga Nidra, een soort liggende meditatie, en actief proberen mooie herinneringen naar boven te halen of te denken aan iemand van wie je houdt en wat die tegen je zou zeggen. Dat eerste is wellicht wat zweverig voor sommigen, maar het hielp mij echt heel erg.

Toen ik afbouwde had ik per stap steeds ongeveer een week extra burnout en angstklachten. Toen ik stopte had ik ongeveer een week een griep gevoel + toename van angst& burnout klachten.

Doe het rustig aan, onthoudt waar je het voor doet, en weet dat je het kan. Het wordt beter!

Joi Y,
Na 6 volle weken op 100 mg sertraline werden de bijwerkingen alleen maar erger. Maag-/darmklachten, hoofdpijn, trillen, nerveus. Het werd niet minder alleen maar erger. Iom mn behandelaar 2 weken geleden terug gegaan naar 75 mg. Maar nog steeds de bijwerkingen, echter is hier nu weinig eetlust. misselijk. somber en veel huilen bij gekomen. Van overgedoseerd naar ontrekking. Wat nu te doen. em hoelang kan dit aamhouden?

Hoi Jacq,
Wat vervelend dat het afbouwen nu ook zoveel klachten geeft. Op internet lees je vaak dat je na een paar dagen of ongeveer een week wel van de ontrekkingsverschijnselen af zou zijn. In mijn ervaring duurt het echt wel wat langer. Het schijnt ook mogelijk te zijn met kleinere stappen af te bouwen, volgens mij in de vorm van druppels. Daar heb ik zelf geen ervaring mee maar misschien is dat iets om te onderzoeken? Of je zou bijv kunnen blijven proberen tot je een maand verder bent (dus nu nog 2 weken) en als het dan nog zo heftig is, toch weer (iom je behandelaar) wat ophogen?
In elk geval sterkte!

Ik ben ook bezig met het afbouwen van Citalopram. Sinds begin mei bezig en zit nu op ongeveer 50 % van de hoeveelheid die ik had. Veel lichamelijke klachten, vooral maag en darmen. Ik moet bijvoorbeeld 4 x per dag naar het toilet voor nummer 2. Steeds kleine hoeveelheden, geen diarree . Heb dit nooit zo gehad. Is dit voor iemand herkenbaar ? Slapen doe ik nog maar max 4 uur per nacht. Hoofdpijn, duizelig, huilbuien, depressief.....

En het blijft maar aanhouden. Is dit normaal dat het nu al 2 maanden duurt ? Dit is echt zo niet meer lang uit te houden ben ik bang. Weet me geen raad meer 😥

Hoi anoniem, bedankt voor je reactie. Waarschijnlijk heb je net als ik te snel afgebouwd. Pfff de huisarts zei tegen mij een week 10 en dan stoppen 😳 blij dat ik dat niet gedaan heb. Huisartsen hebben vaak echt geen idee. Dat ik vaker naar het toilet moet, heb ik ook wel. En vreselijk rommelende darmen daarbij. Het nauwelijks kunnen slapen herken ik ook, vannacht max drie uurtjes geslapen en de rest wakker gelegen. Vreselijk. En gisteren ook de hele dag vreselijke hoofdpijn gehad en zo'n druk achter mijn ogen. Heb me nog nooit zo ellendig gevoeld als nu. Maar het internet staat vol van verhalen van mensen die ook proberen af te bouwen, dus we zijn gelukkig niet alleen. Het is een hel waar je doorheen moet helaas.

Ik heb heel langzaam iedere maand iets geminderd na 5 maanden was ik er weer vanaf zonder bijverschijnselen of terugval.

Ik ben ook ad aan het afbouwen in overleg met psychiater maar voel me verre van OK. Ben nu al 2.5 maand aan het afbouwen en de eerste twee weken ging het eigenlijk redelijk goed. Toen begonnen de klachten 😥 oorsuizen als een gek, hoofdpijn, depressief en emotioneel (huilen, boos, opgefokt). Maar vooral heel veel last van darmen en maag. Ontlasting is opeens ook compleet een puinhoop geworden. Slapen de ene keer redelijk maar wel onrustig en de andere keer nauwelijks slapen. Ik heb van 30 mg Citalopram nu afgebouwd naar 10 mg en heb besloten hier even te blijven om te stabiliseren omdat het helemaal niet goed gaat. Zijn er mensen die dezelfde ervaring hebben ? Het zou nu allemaal toch minder moeten zijn met de klachten na 2.5 maand

Hoe gaat het nu ondertussen met je anoniem? Ik heb 5,5 week geleden een dosisverlaging gehad van sertraline. 100 mg naar 75 mg. En voel me ook ellendig. veel huilen. last van darmen en maag. Wanneer zal dit alles minder gaan worden.

Hallo Ray
Hoe gaat het nu met jou ??

Hoi Jacq,

Helaas nog geen verbetering. Nog steeds erg veel last van darmen en maag en erg onrustig en emotioneel. Vraag me ook af hoe lang dit nog gaat duren. Soms gaat het een aantal dagen ietsje beter, maar dat is helaas maar van korte duur. Daarna gaat het weer helemaal fout en zit ik weer in de ellende. De darmklachten zijn bij mij duidelijk erger geworden sinds afbouwen. Probeer me hieraan vast te houden en mezelf gerust te stellen dat het komt door afbouwen, maar de onrust en emoties winnen het helaas altijd. Weet niet meer wat te doen.

Hoi Bente,

Bedankt voor het vragen. Helaas gaat het nog steeds niet beter. Vraag me steeds meer af of het wel onttrekkingsverschijnselen zijn. Kan het me bijna niet voorstellen dat het zo lang duurt. Ben al vanaf eind mei aan het afbouwen en ben sinds ongeveer een maand blijven steken op 10 mg. Kwam van 20 mg Citalopram en heb toen 50% afgebouwd in een maand tijd. Misschien was dit gewoon teveel. Nu probeer ik te stabiliseren op 10 mg maar dat lukt dus niet echt. Soms gaat het een paar dagen wat beter en vervolgens ben ik weer terug bij af. Snap er echt helemaal niks meer van, wil gewoon mijn oude leventje van voor de burnout weer terug 😥 pfff vreselijk dat zo'n burnout zo'n impact kan hebben. Ik zit er al bijna 3 jaar in ! En daarvoor liep ik ook al zeker 2 jaar met klachten rond, maar dankzij corona kon ik het uitzingen. Geen afspraken, thuis werken enz.

Hallo,

Even dit topic nieuw leven inblazen 😉

Zijn er hier mensen die nog aan het afbouwen zijn, of al afgebouwd zijn van antidepressiva?

Ik ben zelf inmiddels 2 weken gestopt, en het is op zijn zachtst gezegd geen pretje… duizelingen, hoofdpijn, onrust, piekeren, slechter slapen, etc.

Toch ga ik doorzetten, want ik wil van de bijwerkingen af, en wil zeker weten dat mijn aanhoudende hoofdpijn niet een bijwerking is.

Inmiddels al wel tot de ontdekking gekomen dat een paar druppels CBD-olie de scherpe randjes van het afbouwen afhaalt, dus wie weet heeft iemand hier nog iets aan?

Ervaringen zijn welkom, alvast bedankt….

Dit misschien een late reactie. Maar herkennen doe ik het zeker zit int zelvende schuitje

Hallo Elly
Ik weet niet of je dit nog leest maar ik zit sinds 8 mnd in deze ellende .
Ik heb sinds 3 wkn een zware terug slag en dan denk ik hoe dan ?
Ik ben bekend in mijn leven met veel angsten , volg nu sessies om trauma te verwerken , ik doe er alles voor maar sta machteloos.
Ben jij al weer hersteld?

Zelden het gevoel van een burnout zo duidelijk omschreven als dat van Elly.
Je bent jezelf kwijt en niets interesseert je nog.Het is inderdaad de hel op aarde.
Wist niet dat zoiets bestond.
Alle goedbedoelde raad kun je niet aanhoren want je kunt het gewoonweg niet omdat je dood en doodmoe bent, en niet kunt geloven dat het nog ooit overgaat.
Elly heel veel sterkte.

Ik herken dit ook. Hoe gaat het nu met jullie?

Ik kan dit helemaal onderschrijven, soms voel ik mij een paar dagen wat beter, maar vervolgens kan het weer een week huilen met de pet zijn. het is soms zo moeilijk optimistisch te blijven en gedachten te verzetten..

Heel heel herkenbaar. Ik loop ook al 3 jaar met dezelfde klachten. Tot aan dood gedachten toe, deze worden ook nog met de week erger. Nu ga ik een poging maken met rhodiola rosea misschien kan dit natuurlijk ook bij jou werken. Kijk eens op Google voor info sterkte mvg jan

Vitamine B12 tekorten, en vaak ook een gebrek aan micronutriënten, maar voorál een gebrek aan B12.
Uitgeputte bijnieren, waardoor ook nog eens je schildklier van de rel raakt. Dit ontstaat ALTIJD door een opeenstapeling van stress, en NIET door te hard werken! Maar meer waarschijnlijk nog is het gerelateerd aan stralingsziekte (5G/4G+) Hoogsensitieven hebben er het meest last van. Wij zijn het spreekwoordelijke 'kanariepietje in de mijnschacht'....... De rest van de mensheid volgt, een mensenlichaam is hier niet op gebouwd.
Bij 'Modernnative' kunt u B12 in capsule vorm kopen, aangezien wij geen orgaanvlees meer eten. Orgaanvlees is het beste vlees wat er is, voor een mens, maar ik krijg het niet door mijn keel, dus ben ik (sinds kort) overgegaan op B12 in capsule vorm.
En kijk voorál eens naar waar er in uw buurt, sinds de lockdown, allemaal 'straalpalen' (voor de uitrol van 4G+ en 5G, en wat er daarna nog op stapel staat!) zijn neergezet.......
Stralingsziekte, magnetronziekte, microwave disease etcetera.
Google het maar eens!
U zult verbaasd zijn wat dát met ons doet!

Ik herken me hierin ...al bijna 2 jaar thuis en idd....zij die dit nog nooit hebben meegemaakt kunnen het zich ook niet veronderstellen wat het eigenlijk is .

Ik neem ook sertraline al een aantal jaar. 50mg in de avond voor het slapen voor de minste bijwerkingen. Ik heb ze voor ptss, en angststoornis. Ik ben na jaren nog steeds traag qua reactie vermogen. Ik reageer soms dan pas een paar sec later. Maar het werkt wel, niet 100% maar veel word daardoor wel onderdrukt.

Ik slik nu een jaar sertraline. Mij waren ze vergeten te vertellen dat ik met 25mg mocht beginnen.. dus ik begon gelijk met 50mg. Dat was heel heftig, twee weken lang enorm beroerd van geweest. Maar na een poosje kwam er wat rust in mijn hoofd. Ik ben op den duur naar 100 mg gegaan omdat ik oxazepam slikte en daar van af wou, maar nog wel erg angstig was. In t voorjaar afgebouwd naar 75mg en dat gaat goed. Begin september dacht ik wel naar 50mg te kunnen maar dat bleek toch nog te vroeg, kreeg weer meer angstklachten. Nu weer op 75mg voorlopig.
Ik slik het ‘s ochtends, heb nog wel wat darmklachten als bijwerking maar het helpt me verder goed. Je zal merken dat het na een week of 6 op volle werking is en het dan steeds rustiger wordt in je hoofd (als het goed is).

Sterkte!

Hoi , ik slik het nu voor angst en depressie,begon met 25 mg, en sinds 4 oktober 50 mg.
Veel bijwerkingen,maag,darmen,misselijk,hoofdpijn ,huilbuien ,moe ,etc.
Ik hoop dat het wat beter word nog,voel wel wat, maar ze zeggen ongeveer 6 weken voor het er goed inzit 🤷‍♀️
Moet ik dan toch al 75 mg..? Voel me zo verschrikkelijk,25 mg erbij 🤔, krijg je nog meer bijwerkingen toch.? De h.a. Dacht van niet,omdat het er al 3-4 weken in zit ,

ook nog niet veel zin n iets,bij veel stress of als ik wat moet
Doen, boodschappen of zo. Stress bij controle ziekenhuis,gelijk van slag ,
Neem wel 2x halve oxazepan per dag. Dat helpt wat ,
Hoe doen jullie dat ? Hoor het graag ,!

Nog wat vergeten…
Ik slik om rond 21.00 de 50 mg sertraline,
Wil me misschien te snel goed voelen, maar pfff.
Kan nog niet geloven dat het straks beter gaat,zoals ik me nu voel …zo eng ! Nooit zo geweest,

Sterkte ,en ik lees hier ook veel ,!

Kan best lang duren voor je je beter gaat voelen. Bij mij werkte ze pas na een paar maanden, 25mg deed niet veel bij mij (maar had ook last van darmen en maag in het begin) en vooral dat stoned gevoel en een rare druk in mijn hoofd. Het is op een gegeven moment wel weg gegaan. Dat moe zijn had ik ook, werd er erg slaperig van. Maar als ik probeer te stoppen word ik erg neerslachtig en heb ik huilbuien en word ik best wel opstandig en dat piekeren komt geen einde aan

Hoi Anoniem
Heb jij 25 of 50 mg.? Hoelang ben je al bezig?

Ben bij de h.a. Geweest en kijk het nog 1 maand aan,dus blijf ik nu op 50mg. Voelt al wel iets beter ,dus ik kijk even dan🤔 nooit gedacht dat het wel 6 weken of zo kan duren?
En idd. De maag en darmklachten ,hoofdpijn,zijn er nog wel,maar iets minder lang! Draaierig , en misselijk ook.neem dan een
Maagtablet.bij veel stress heb ik ook de huilbuien,en erna is het dan weer ff over. Het is geen wonderpil, maar het helpt wel wat ! en soms halve oxazepan 0,5 mg.
Piekeren is er ook , maar merk dat het iets anders / beter? Voelt. Zo raar allemaal!
Wat doe je bij hartkloppingen? Dat vind ik toch ook wel eng! Rustig blijven …maar ja..! 😢🤷‍♀️
Vind het prettig da je soms even je angst kwijt kunt hier!
En gerust gesteld word !

Ik neem op het moment 50mg, denk al een jaar of 5/6. Bedoel je met hartkloppingen dat het te vlug gaat of overslagen? Ik heb ze ook regelmatig maar ik laat het gewoon over me heen komen en zo niet afleiding zoeken. Je kunt van piekeren of na denken (emoties) al hartkloppingen krijgen, zeker als je angst of spanning hebt. Die van mij schiet rap naar de 100+ als ik over bepaalde gebeurtenissen na denk. Als je het niet vertrouwd terug gaan naar je arts :-). Ik zou me er niet echt druk om maken en zeker niet op proberen te letten. Dat hoort bij het leven. Iedereen heeft ze wel eens

Hoi A.,

Hartkloppingen heb ik ook al ruim 1,5 jaar elke dag. Ze zijn wel stuk minder intens nu dan voorheen. Komt ‘gewoon’ door je ontregelde zenuwstelsel. Milde beweging helpt bij mij: even wandelen, wat yoga oefeningen of (rustig) een beetje dansen.

Ik zou niet nu al naar 75mg sertraline gaan, geef je lichaam even de tijd om aan de 50 te wennen zou ik zeggen. Zelf had ik op den duur veel last van de oxazepam, het “afkicken” daarvan was taai maar heeft me wel veel goed gedaan. Ik ben destijds in 3 maanden tijd afgebouwd van 4 x 10mg per dag naar niks meer.

Ik snap wat je bedoelt met het piekeren, dat is er nog wel maar de sertraline onderdrukt de reactie erop. Dat is heel raar en heel erg wennen in het begin. Maar het is ook een verademing vond ik zelf.

Alle klachten die je verder noemt, heb ik ook gehad en ervaar ik nog steeds wel eens als ik mezelf te veel belast. Het duurt lang, maar je leert het steeds beter accepteren en ermee omgaan.

En soms zul je nog wel eens momenten hebben waarop je het niet vertrouwt (zoals je hartkloppingen). Laat het dan idd vooral onderzoeken als dat je geruststelt! Heb ik ook regelmatig gedaan en daar is in mijn ervaring alle begrip voor.

Hoi Anoniem en Y

Dank jullie wel voor de reactie !
Bij de Ha. Geweest en houd het voorlopig ff op 50 mg.na 1 maand weer kijken dan. Het is nog heftig allemaal,
Zoals de hartkloppingen (vlugge) dus het gaat weer weg.
Maar op dat moment schrik ik dan altijd🤷‍♀️
Spanning is er zeker,want ben mijn man nu 9 maanden kwijt door ziekte. Allemaal heftig dus,angstig, huilen,en soms ook wel een dag dat het iets beter is.vandaar dat ik niet naar 75 mg wil en ga. Zoals jullie zeggen , emoties ,piekeren ,moe en hoofdpijn.ook door de sertraline ,de fut is eruit🤷‍♀️ houd me wel bezig,ff de hond uitlaten,diamant painting ,
Oxazepan neem ik 0,5 mg om de ochtend even op te vangen,dat werkt dan wel . Soms in de middag nog een halve,maar alleen als het echt niet lukt! Zodra de sertraline wat beter ingewerkt is, wil ik er ook vanaf.
Ik hoop dat het straks beter gaat als ik alles weer aankan.
Ik weet dat het geen wonderpil is…maar toch.
Daarom ben k erg blij met deze antwoorden . En weet ik dat ik niet de enige ben. Dank jullie wel !!
Ik lees hier regelmatig !

A.

Ik slikte jaren geleden sertraline denk ik zo'n 3 jaar lang, van 25 naar 50 en weer terug.. ik merkte heel veel beterschap. Ik kreeg er ook xanax bij voor echt stressvolle situaties maar die nam ik weinig uit angst voor verslaving.
Alle klachten die jullie vernoemen als bijwerkingen heb ik niet gehad toen maar wel nu, ik heb een burnout en neem geen medicatie, maar de misselijkheid, darmklachten, hartkloppingen , hoofdpijn.. die heb ik wel. Ligt dus niet per se aan de sertraline, kan ook reactie zijn op de stress en angst gevoelens.
Als je twijfelt, consulteer je huisarts. Beter eens teveel en gerust zijn dan een keer te weinig en je zorgen maken in alles wat je voelt. Je hebt al genoeg aan je hoofd..

Hoi P
Stress en angst is er zeker ! Depressie en angst…
Nooit zo geweest. Moe,en nergens zin in, het zal tijd kosten denk ik, maar daar ben ik nooit goed in geweest!
Ook veel huilen nog, al lijkt dat iets minder te zijn.
Bij de huisarts kom ik ook regelmatig tegenwoordig,omdat
Het me zo vaak aanvliegt en geruststelling nodig heb.
Er is zoveel gebeurd de laatste 2,5 jaar,gewoon niet leuk meer.en iedereen denkt nu dat het wel gaat omdat je sertraline neemt,maar het is een hel. Daarom lees ik hier regelmatig!
Ik wens je alle goeds en hoop dat het snel beter gaat.

Wat erg dat je je man bent verloren, dat lijkt me vreselijk om mee te maken. Niet verwonderlijk dat je met zoveel stressklachten te maken hebt nu.

Bij mij is het overlijden van mijn tante een van de aanleidingen voor mijn BO geweest. Het is ontzettend zwaar om naast het “gewone” rouwen ook nog eens burnout te zijn. Ik kan me daarom een beetje in je inleven en ik leef erg met je mee! Veel huilen is niks mis mee, laat de tranen vooral maar vloeien.

En herken ook wat je zegt dat je nooit zo geweest bent en dat je het moeilijk vindt om het tijd te geven. Klinkt als iets dat ik zelf had kunnen schrijven. Loslaten van de controle is het moeilijkste wat er is, mensen onderschatten het enorm! En zo’n compleet andere kant van jezelf zien is ook heel erg moeilijk. Weet dat de echte jij er nog is, alleen heeft die het nu even taai.

Het klinkt cliché maar het komt echt goed met ons allen, daar moeten we op blijven vertrouwen! Sterkte

Hoi Y.

Dank voor je bericht,

Ik ben alle controle kwijt lijkt het wel! Lijkt wel overleven !
Altijd sterk geweest , en nu ? Ben Nergens meer.
Gelukkig heb ik mijn kinderen nog,maar ook die hebben een eigen leven . Nu nog even aan de verhoging van Sertraline 50 mg werken ,en dan hoop ik dat het redelijk wordt!
Qua rust in mijn hoofd,depressie en angst. Naast de bijwerkingen dan! En huilen ? Tranen lopen gewoon ,hoef ik niks voor te doen!🤷‍♀️😥
Ooit zal het beter gaan…dat moet gewoon!

Bedankt voor je opbeurende woorden!

Neem de sertraline nu 4 weken, 50 mg.

Hebben jullie ook zoveel hoofd en nekpijn daarbij?
En zo moe zijn.? Of is het allemaal stress van wat ik allemaal meegemaakt heb de afgelopen tijd?
Vind het best eng. Duizelig zijn ? Loop dan even met mijn hond een rondje,maar helpt niet veel.en hou me ook wel bezig! Vandaag toch al weer 2x huilbui gehad,zomaar uit het niets ! Pfff
Ik hoor wel dat het even nodig heb om in te werkten, 8 weken of zo? Klopt dat? Ik weet dat het lang duurt , veel verwerken, maar is dit niet dweilen met de kraan open?
Ik hoor het graag,geruststelling 🤷‍♀️😰

Ja allemaal klachten van stress die je noemt. Ik zelf zit nu weer in een terugval omdat ik overbelast ben geraakt en ik heb ook weer meer last van hoofdpijn, nekpijn, stijve kaken, misselijkheid en duizeligheid. Kon een paar weken terug makkelijk een half uur flink wandelen, nu is een kwartier op heel langzaam tempo de max.

Het accepteren is echt supermoeilijk, ik merk nu zelf dat ik er (onbewust) toch elke dag nog tegen strijd… maar dat helpt niet. Maakt het misschien alleen nog maar erger. Huilbuien gewoon laten gebeuren, dat is blijkbaar nodig en helpt ook met stress verwerken. Ben toevallig zelf ook net gestopt met een spontane huilbui, ook daarin herken ik je verhaal!

Maar weet in elk geval dat je klachten waarschijnlijk niets anders zijn dan stress en je lichaam dat nog went aan de sertraline. En inderdaad verwerking, dat heeft veel tijd nodig.

Hoi Y.

Wat erg voor je… het is ook zeker niet makkelijk allemaal,

Hoelang ben je nu met 50 mg bezig,? Voel je je al wat beter?

Al zijn het maar 10 minuten wandelen…,dat heb je toch maar gedaan , acceptatie is voor mij ook heel moeilijk, zeker als het zo’n dag als vandaag is. Duizelig,dronken gevoel, huilen,malen , beren op de weg ….etc. Soms halve 0,5 mg oxazepan.
Slaat de sertraline wel aan? Denk ik dan….pfff

Het doet me goed dat ik niet alleen hierin ben. (Niet rot bedoeld) en ben blij met je antwoorden! Doet me toch goed! Je leest er niet zoveel van🤷‍♀️

Lees hier ook veel, al ken ik je niet, het doet me goed !
Wens je ook sterkte , !

Hoi Y. En anderen die het ook moeilijk ermee hebben !

Hoe is het nu met je?

Hier ook niet geweldig, huilbuien zomaar en tegelijkertijd
Wiebelende benen ,pudding lijkt het wel.
Heb jij ook wat minder eetlust?
Draaierig, nergens zin,kan me nergens toe zetten.malen….
Eng vind ik het. De h.a. Zei ,(donderdag nog gebeld) dat het toch nog wel in moet werken,en eerst paar weken erger,en dan beter moet worden.nu 4 weken🤔maar wil zo graag beter zijn.weer angstig ,zomaar,pfff word er gek van . Hoe lang heb het bij jou/ jullie geduurd eer het wat minder word?
Sorry voor het zeuren, maar🙈🤷‍♀️ ik lees het wel, !

Ik denk dat het bij elk persoon verschillend is, ook de klachten en symptomen. Mijn maag kan na jaren nog steeds niet tegen de sertraline bijv. Ik krijg elke keer maagpijn na de inname en nu heb ik daar maagbeschermers voor gekregen maar die geven mij een lege honger gevoel en als ik dat negeer doet mijn maag nog meer pijn dan voor ik die maagbeschermers kreeg. altijd dat knagend gevoel… Helaas heb ik met sertraline nog steeds met momenten last van piekeren of ineens verdriet zelfs soms angst om soms naar buiten te gaan of bang dat andere wat van me gaan denken.
prikkelbaar en overslagen ook wel meer dan voor ik eraan zat. Maar voor ik ze nam was ik echt een wrak met zware emoties , constant huilen. Ook echt dat eenzame gevoel alsof “iedereen” me liet vallen. Echt een rot gevoel in ieder geval. Het gevoel alsof ik onbelangrijk was. Als het goed is word dat minder na verloop van tijd. Kan echt lang duren en ze het kan nog steeds boven water drijven maar minder..

Hoi Ano

Ja ,het is verschillend. En zeker lastig , omdat het zo lang duurt. Angst en malen ,spontaan huilbui hebben,is er hier ook zeker, maar ook goede momenten, niet veel nog…maar iets ! Heb nog niet veel zin in iets, meer op de automatische piloot 🤔,
Moeilijk !!

Hoelang neem je sertraline dan ? En hoeveel mg ?

Hoi A.,
Sorry voor de late reactie. Je vroeg hoe lang ik nu 50mg slik, maar die 50mg ging niet zo goed dus ik zit sinds oktober weer op 75mg. Het zou zo’n beetje deze week weer op volle kracht moeten zijn.
Ik had een paar zware weken maar het gaat nu weer wat beter! Nog wel erg moe en spierpijn maar verder weer wat stabieler.

Het geeft helemaal niks hoor als je veel vragen hebt! Fijn om te lezen dat je wat aan de reacties hebt.

Als ik je berichten zo lees, dan denk ik dat je HA wel gelijk heeft. En al je klachten, hoe erg en hoe rot ze ook zijn, worden echt op den duur minder. Al heb je daar nu natuurlijk niks aan.

Ik merk bij mezelf dat ik nu eindelijk steeds vaker denk: er is niks, het is gewoon stress en het zakt wel weer als ik uitrust. Maar ik snap heel goed dat je het moeilijk hebt! Je kan weinig ondernemen als je zo ziek bent en daardoor heb je des te meer tijd over om te piekeren.

Mij helpt het ook om te weten dat dit allemaal heel typische stressklachten zijn en er niks ernstigs onder zit. Maar laat vooral testen als je die bevestiging graag wilt. Blijf over je zorgen praten. In mijn diepste dal vroeg ik elke dag aan mijn vader: het komt toch wel goed met me?
Hij kon niets garanderen natuurlijk maar hij zei altijd ja het komt goed.

Sterkte hoor!!

Hoi Y.
Jammer dat je nu op 75.mg zit.heb je er veel bijwerkingen van?
En hoe lang duurde het voor je dat je er iets aan had?
Ik ben sinds 4 oktober op 50 mg🤔 !
De1 zegt paar weken.? De ander zegt 3 weken🙈.
Heb heel veel meegemaakt zegt de Ha. Ook,maar pfff soms is het dweilen met de kraan open.slaat het wel aan of ben ik gek aan het worden.?
Daarbij ook in een huis wonen,waar ik niet wilde.ivm.overlijden van mijn man.geen plek voor mezelf hebben, is een donker huis ,bah…

Nu weer een dag met heel veel huilen,zenuwachtig en trillen van binnen,malen,mijn hoofd staat niet stil, hoofdpijn ,versnelde hartslag,druk op mijn ogen van stress ! etc.
Ik voel het al als ik wakker word,weer zo’n klotedag! Doe wel diamant painting,spelletje etc. Maar dan nog malend hoofd.😢Hoelang nog ?! 🙈 wil zo graag rust in me hoofd!
Mijn kinderen zeggen dat ook ..het komt wel goed,maar…
En vraag het mezelf ook wel,maar tjonge….

Dank je wel weer voor je reactie,ik lees je !

Hoi ,hor gaat het bij jullie?
Sinds het weekend veel spierspanningen in mijn rug.de grote spieren langs de rug.ook in mijn zij.alleen als ik een warmtekussen erop heb,is het uit te houden. Lopen gaat net,bukken niet geweldig.
Zijn de spieren nu zo overbelast of? Niet zwaar getild of zo.schoot er zo in. Gelijk in de stress! Nieren of zo denk ik dan! 🤷‍♀️ kan me ook niet ontspannen,ja alleen met dat warmtekussen. Wat doen jullie daaraan? Morgen naar de fysiotherapeut,hoop dat het los komt. Beetje zwabberig op de benen. Wat moet ik eraan doen?

Heb de sertraline nu sinds 4 oktober,50 mg, en voel wel wat,maar nog niet geweldig 🤔 is dat normaal.
Gelijk weer dat angstige… herkenbaar?
Geruststelling ? Alvast bedankt

Hoi A,
Vervelend zeg dat je zoveel klachten hebt. Ik ga proberen overal zo goed mogelijk op te reageren.
1. De sertraline duurde bij mij ook wel een paar weken. Ik weet het niet meer zo goed. Nu de laatste keer weer verhogen naar 75 mg heeft mij goed gedaan. Ik had een paar weken een flinke dip maar voel me nu weer een stuk beter.

2. Ik heb ook nog steeds last van stijve spieren. Heb ook een warmtekussen, heerlijk ding. Probeer matig te bewegen dat helpt.
Verder geldt eigenlijk voor alles: probeer het er te laten zijn. Je bent erg op zoek naar wat moet ik er tegen doen? Wat heeel logisch is! Ik heb dat ook heel lang gedaan maar het helpt je niet. Op deze manier klamp je je vast aan een stukje controle omdat loslaten niet goed lukt.

Goed dat je creatieve hobby’s hebt! Het is ook heel begrijpelijk dat je veel piekert. Doe ik ook nog steeds veel. Maar hoe meer je je daartegen verzet, hoe erger het wordt.

Ik volg ACT dat is een therapie die kan helpen accepteren en loslaten. Op Google is er veel over te vinden, misschien heb je daar wat aan.

Sterkte en onthoud: je klachten zijn heel veel voorkomend, en het kan echt goedkomen maar gun jezelf de tijd

Hoi Y.

Bedankt voor je reactie..helpt mij altijd!
Ga nu de 5e week in,vanaf 4 oktober!
Accepteren en loslaten ,ben ik nooit goed ingeweest .maar ik doe me best!

Had je geen bijwerking toen je naar 75 mg ging?

Vind het zo eng om te doen als de Ha. Zou zeggen dat het iets omhoog zou kunnen! Hoeveel moet je nemen om je hoofd en alles beter te krijgen? Moet de 22e weer naar de Ha.🤔 soms nog halve oxazepan,dat helpt zo’n 4 uurtjes !het is net ff dat zetje ,dat het helpt! Soms duizelig etc.
Het huilen lijkt wel iets minder te zijn, en anders is het maar even.

Doe jij veel op de dag ,bezig zijn ? Hobby?

Dankjewel wel !

Nee ik had niet echt bijwerkingen toen het weer wat omhoog ging. Voel me juist weer rustiger en stabieler nu.
Snap dat het spannend is om eventueel de dosering te verhogen. Doe wat voor jou goed voelt. Bij mij is het voornaamste wat ik merk beetje buikklachten als bijwerking. Maar is prima mee te leven. Hoe hoog de dosering moet zijn verschilt per persoon. Goed dat je regelmatig naar de HA gaat om te overleggen.

Ik werk 4x per week 1-2 uur per dag (minimaal een uur, per dag even kijken wat lukt). Verder ga ik ‘s middags vaak nog wel even slapen. Ik wandel elke dag 15-30 min., ik doe yoga/stretchoefeningen 15-30 min per dag. Verder licht huishoudelijk werk, verspreid over de week. Wel elke dag koken.

Als ik energie heb, spreek ik wel eens een uurtje met iemand af in het weekend. Ik ga ook wel eens naar een winkel, al blijf ik daar meestal niet al te lang.
Verder doe ik ook graag creatieve dingen, waterverf, lezen, naaien en momenteel ben ik mezelf aan het leren haken.
Tip: leuke, luchtige boeken of een leuke podcast luisteren. Dat haalt mij echt uit mn hoofd.

Van de zomer had ik 5 weken vrij (ik ben juf) en toen ging het echt goed met me (minder verplichtingen). Ben toen zelfs op autovakantie geweest naar Frankrijk.

Nou lang verhaal weer maar ik doe het nog steeds rustig aan. Wel kan ik echt veeeel meer dan een jaar geleden, toen kon ik echt niks. Kon toen niet eens alleen zijn uit pure angst en nu ben ik als mijn man werkt overdag altijd alleen en gaat dat ook weer prima.

Hoop dat dit je weer een beetje moed geeft.
Zou zeggen probeer niet teveel met de medicatie bezig te zijn maar ik weet hoe moeilijk dat is en dat dat soms niet lukt. En dat geeft ook helemaal niks, op den duur word je weer wat stabieler en kan je het allemaal weer beter aan.

Hoi..

Mooi dat het wat rustiger is.en niet meer bijwerkingen hebt.
Maar ben je niet bang dat je teveel afvlakt .?

Volgende week naar de h.a. Terug om te overleggen! Nu 5 weken. Sertraline.
IK wil me te snel weer goed voelen geloof ik…
Maar het is een hele kuif !
Ineens huilen,duizelig, paniekerig,al is het GEEN paniekaanval!

En fijn dat het beter gaat met jou !
Alles heb tijd nodig!

En hoop op een huisje waar ik me prettig in voel, wat nu niet is. Ook dat breekt me op ! Maar doorgaan💪🏼

Dank je wel !

Klopt, dat het je afvlakt voelt soms raar en ik vond dat in het begin ook doodeng. Ben er inmiddels aan gewend. Zelf merk ik nog steeds wel dat ik emoties voel, ik ben niet volledig afgevlakt en ik kan gewoon blij boos verdrietig enz zijn. Maar het komt wat minder hard binnen.

Ik hoop ook voor jou dat je een fijn plekje krijgt, als je huidige omgeving niet fijn is kan dat ook weerslag hebben op je mentale gezondheid.

Al je klachten, ineens huilen, duizelig paniek enz, zijn herkenbaar. Huilen = ontladen en al het andere moet je blijkbaar ook ‘doorheen’ voordat het minder wordt. Ik vind het moedig van je dat je via deze weg je verhaal durft te delen en om advies vraagt. Daar mag je al trots op zijn! En ik wens je veel sterkte en kracht.

Hoi Y.

Ben blij met je reactie..
En idd. Ik voel ook dat het iets beter gaat,en wat minder huil.maar soms vliegt het me ineens toch aan. Hoofdpijn en duizeligheid, moe, en soms ook minder druk in me hoofd, maar nog niet top .

Al Is het een vreemde,..
en als je verder niemand hebt 🤷‍♀️…en 1 stresskip bent…pff

Hoi

Nu 6 weken 50 ml. En weer een rotdag !
Weer de hoofdpijn en vreselijke gevoel van onrust, trillerig, kan me nergens toe zetten. Heb halve oxazepan genomen.
Moe, net een huilbui ….etc.

Morgen naar de h.a. Kijken wat hij zegt !
Komt het ooit nog goed😢 ben ik zo gek?

Als ik hier zo lees gaat het bij anderen veel sneller dat ze zich soort van (goed / redelijk ) voelen!
Maar dat heb ik nog niet ? 🙈pffff

Hoi ,
bij de h.a. Geweest…en toch maar naar 75 mg.
Ben er niet echt blij mee, maar 🤷‍♀️. Nog veel piekeren en vol hoofd,draaierig van de stress ,trillen van binnen…etc.
Nu hoop ik niet ,weer veel bijwerkingen te krijgen. Het is maar 25 mg meer, maar pfff ..over 2 weken weer terug komen ! Moest het ff kwijt.., nog suggesties.?

Ik wil me te snel goed/ redelijk voelen denk ik, maar oh..
Zo moeilijk!

Hoi…
Is dit herkenbaar voor iemand :

Sinds 4 dagen Ben ik van 50 naar 75 mg sertraline gegaan, maar heb nu veel last van trillingen in me lijf, erg moe, gewoon eng…hoe lang duurt dat .?
Pudding benen, slap etc .hoofdpijn angstig wat 🤔
De h.a. Zegt dat het bijwerkingen zijn, ,moet er ff doorheen, maar zo eng! Help !! Geruststelling

Hoi..ben weer terug naar 50 mg. Sertraline,had alleen trillen ,huilen, angstig ,hartkloppingen,puddingbenen,en zo.a.s. Woensdag naar de h.a.
Ben ik nu zo gek aan het worden. Ik weet dat ik heeeel veel ellende had / en nog heb,…maar pfff
Ook nog niet veel zin in iets, ook de gezelligste niet,
Bij anderen lees ik dat het toch wel beter is al, heb het lander nodig dan. Nu wel 2 maanden bezig,begonnen met 25 ,en nu weer op 50mg.
Of moet ik wat anders hebben . Citalopram of iets ?? Voor dat geluksstofje serotonine ? Sertraline geeft dat stofje toch ook? Heeft de sertraline zolang nodig om in me lijf en hoofd te komen
Ik vind dit heftig !

Verder iemand nog suggesties. .?

Mag ik vragen hoe het nu met je gaat?

Ik 27 november begonnen met 25 mg. na 2 weken naar 37,5 mg, 1 week later naar 50 mg. Deed bij mij ook niet veel. Ging me alleen maar slechter voelen en veel huilen. 8 januari terug naar ha. en die vindt dat ik moet ophogen naar 75 mg.
Ik weet niet zo goed wat te doen.

Herkenbare struggles. Ik ben op 4 december gestart met sertraline. De eerste dagen dacht ik; ‘valt wel mee met de bijwerkingen’. Daarna begon het pas te werken, denk ik. Kan niet anders zeggen dan dat ik me een zombie voelde. Nog slechter tegen prikkels, misselijk en ben zelfs twee keer k.o. gegaan in de ochtend. Op mijn verzoek ben ik 2 weken terug overgestapt van ‘Sun’ naar ‘Zoloft’ en alle bijwerkingen zijn verdwenen. Anyway, vandaag 6 weken (1e twee weken 25mg en de overige vier weken 50 mg). Ik heb er geen baat bij. Volgens de huisarts zou het nu op z’n minst moeten activeren om activiteiten te ondernemen. Dat ontbreekt; ik ervaar geen werking van het middel.

Ik ben er inmiddels mee gestopt, was wel erg lastig moet ik zeggen.. de reden waarom ik Ben gestopt is omdat het 1x achter langs mijn tong in de keel is blijven hangen, wat een bijt spul is dat en ook echt smerig, Geen wonder dat ik vaak last van me maag heb 😜

Ik ben man 60 jaar en 90 kilo en begon op advies huisarts met Diazepam. Vier weken dagelijks. Mijn psycholoog adviseerde mij cold turkey te stoppen met de diazepam. Tijdens diazepam gebruikte ik tevens Sertraline. Ik slik sinds 4 weken Sertraline tegen mijn angsten over de toekomst. Elke dag ‘s ochtends 50 MG. Merk nog niet veel verbetering. Ik slaap hooguit 3/4 uur per nacht. Wordt ‘s nachts badend in het zweet wakker. Af en toe spontane huilbuien. Angsten zijn soms weg maar grootste deel van de dag komen ze terug. Ik heb niet het gevoel dat er verbetering inzit. Hoe lang gaat dit nog duren. Speelt lichaamsgewicht mogelijk een rol of leeftijd misschien. Of moet ik gewoon nog enkele weken wachten op resultaat.

Beste A.
Ik vraag mij af....hoe het met jou gaat nu .. ??

Ik heb 8 maanden Setraline "geprobeerd"
Wat een hel
Steeds maar doorgezet...
Steeds maar weer huilend naar de HA
Paar keer in huilbui gewoon in de wachtkamer gaan zitten
Compleet in paniek zijn...zo beroerd
Niet meer naar huis willen
Geholpen willen worden..diaree..hartkloppingen..angst..tintelende handen+voeten+lippen+ dikke tong...ontzettend pijnlijke spieren in benen + armen...trillingen+ zweten enz enz Na 8 maanden doodziek afgebouwd

Hoe is het nu met de schokken?

Hoi,

Goed dat je dit op deze manier voelt. Het klopt ook, het emmertje van het zenuwstelsel dat vol zit met verdrongen emoties en (mini) traumas waar je beide niet bewust van bent omdat het verdrongen is. Het emmertje is te vol en is aan het drukken, het wilt eruit om doorvoelt worden. Het brein (reptielenbrein) signaleert deze emotionele pijn boven fysieke pijn en weet niet wat die er mee moet, hierdoor schiet het in overlevingsstand en komen alle klachten van dien tot stand (geblokkeerde energie, spanningen, slechte spijsvertering + last van maag en darmen etc) en dus ook slaapproblemen, doordat je in overlevingsstand verkeerd, voelt slapen als onveilig (het brein is op zijn hoede voor gevaar), om wakker te blijven geeft het adrenaline schokken zodat het alert op het zogenaamde gevaar kan blijven. Het emmertje moet leeg en alles wat erin zit moet ontladen/doorvoeld en geuit worden. Ik ben vorige maand met dit proces begonnen en ik ben sinds dien veel meer aan het leven ipv aan het overleven. Succes

@wouter
Hoe ben jij uit de fight flight gekomen?
Welke stappen genomen?
Kreeg je toen de vermoeidheid?

Hoi,

Momenteel zit ik in een flinke terugval en ervaar ik de schokken ook weer snachts waardoor ik hele slechte nachten heb (+-4 uur slapen max en de rest van de nacht volgas in de spanning). Ook zit ik overdag weer veel in de overleefstand en is mijn energie bijzonder laag.

Helaas valt het weer te verklaren gezien het om mij heen erg onrustig is en ik er enorm veel stress van ervaar (verhuizing, advocaat, werk dat pushed etc etc). Het advies aan mijzelf en aan de andere is naast mijn bovenstaande bericht, de klachten te accepteren en er niet teveel op te focussen. Het is wat het is en het hoort bij burnout, hoe intens en moeilijk het ook is. Daarnaast ook goed om wel op te merken wanneer er klachten ontstaan en of er eventuele stresssoren spelen die opgelost kunnen worden.

Heel heel herkenbaar.
Ik zit momenteel ook in die fase. Eerst de angstige fase. Hier heb ik op z'n tijd nog last van maar minder. Ook de angst en paniekklachten kan ik beter hendelen. Inmiddels ook in de extreme moeiheids fase. Kan 's ochtends al dood en dood op zijn. En geen normale moeiheid maar intense moeheid wat niet te omschrijven is. Ik heb ook dagen dat het top gaat en ik weer veel doet. Andere dagen is het dikke drama en kom ik amper uit me bed. Ook overal pijntjes dan hoofdpijn dan spierpijn, dan slappe benen, dan doodmoe, dan weer depri zijn. enz. enz. dit heb ik inmiddels al 4 maanden. Kortom heel heel herkenbaar.

Ha Lieke,

Bedankt voor je reactie. Hoe stom het ook is, toch is het ook fijn om herkenning bij elkaar te vinden. Wat vreselijk hè, die burn-out. Hopelijk kunnen we elkaar via deze weg een beetje supporten!

Klopt allemaal,

Het gevoel dat je nooit echt wakker word. Hersenen die het gewoon niet doen. Zelfs wandelen voelt raar. Alsof je niet 100% in je lichaam zit, duizelingen, slecht zien, deinen.
Ik zou ook wel met mensen in contact willen komen die langdurig met een burnout te maken hebben. Als mensen daarvoor open staan

Klopt allemaal,

Het gevoel dat je nooit echt wakker word. Hersenen die het gewoon niet doen. Zelfs wandelen voelt raar. Alsof je niet 100% in je lichaam zit, duizelingen, slecht zien, deinen.
Ik zou ook wel met mensen in contact willen komen die langdurig met een burnout te maken hebben. Als mensen daarvoor open staan

Klopt allemaal,

Het gevoel dat je nooit echt wakker word. Hersenen die het gewoon niet doen. Zelfs wandelen voelt raar. Alsof je niet 100% in je lichaam zit, duizelingen, slecht zien, deinen.
Ik zou ook wel met mensen in contact willen komen die langdurig met een burnout te maken hebben. Als mensen daarvoor open staan

Ha Lieke,

Bedankt voor je reactie. Hoe stom het ook is, toch is het ook fijn om herkenning bij elkaar te vinden. Wat vreselijk hè, die burn-out. Hopelijk kunnen we elkaar via deze weg een beetje supporten!

Hoi Vere,

Precies dat ergens geeft het in het hoofd toch een beetje rust als je hoort dat andere met de zelfde problemen kampen.
@Frank dat als je wandel alles zo raar is herken is ook. De ene keer kan ik wandelen en gaat het goed terwijl de andere keer inderdaad je soort van niet leeft, maar wel loopt met alle andere bijkomende klachten.

Het is allemaal zo herkenbaar en ik vind het fijn om ervaringen van anderen te lezen. Vooral mensen die de piek van de burnout voorbij zijn. Ik zit er nu precies een jaar in. Talloze onverklaarbare lichamelijke klachten gehad die elke keer weer verdwenen. Elke keer als er weer 1 klacht verdween kwam weer een andere tevoorschijn. Google maakte het me ook niet makkelijk want ik heb mezelf verschillende diagnoses gegeven in het afgelopen jaar en dat zorgde weer voor volledige stress. Klachten duurden vaak een paar dagen tot een week. Het is vicieuze cirkel maar ik kom langzamerhand uit. Na de zomer ging het super goed met me en ik dacht weer dat ik de wereld aankom. Verviel weer in oud gedrag en kreeg weer een enorme terugval. Ik baalde zo enorm en vond het weer moeilijk om te accepteren dat ik een paar stappen terug moest zetten. Zolang ik geen lichamelijke klachten heb gaat het ook goed met mn mentale gesteldheid. Ik blijf erin geloven dat ik ooit de oude wordt. Jullie ook!

Het is allemaal zo herkenbaar en ik vind het fijn om ervaringen van anderen te lezen. Vooral mensen die de piek van de burnout voorbij zijn. Ik zit er nu precies een jaar in. Talloze onverklaarbare lichamelijke klachten gehad die elke keer weer verdwenen. Elke keer als er weer 1 klacht verdween kwam weer een andere tevoorschijn. Google maakte het me ook niet makkelijk want ik heb mezelf verschillende diagnoses gegeven in het afgelopen jaar en dat zorgde weer voor volledige stress. Klachten duurden vaak een paar dagen tot een week. Het is vicieuze cirkel maar ik kom langzamerhand uit. Na de zomer ging het super goed met me en ik dacht weer dat ik de wereld aankom. Verviel weer in oud gedrag en kreeg weer een enorme terugval. Ik baalde zo enorm en vond het weer moeilijk om te accepteren dat ik een paar stappen terug moest zetten. Zolang ik geen lichamelijke klachten heb gaat het ook goed met mn mentale gesteldheid. Ik blijf erin geloven dat ik ooit de oude wordt. Jullie ook!

Wat jij schrijft Sarah klinkt zo bekend. De periodes met talloze lichamelijke klachten die zich constant afwisselen vreselijk is het. Ook ik heb in de 5 maanden dat ik het heb al meerdere keren gedacht dat ik een bepaalde ziekte had. Zodra die klacht over was verviel die angst, maar kwam het volgende. Zoals je schrijft een vicieuze cirkel waar je in zit. Ik heb dus wel als ik lichamelijke klachten heb dat mijn mentale gesteldheid dan ook minder wordt puur door het bang maken over de lichamelijke klachten en het beredeneren ervan vreselijk!
Hoe ga jij hiermee om?

Hoi Lieke,
Ik vind het zo fijn om te horen dat je je herkent in mijn verhaal! Het is precies zoals jij het omschrijft. Mijn mentale gesteldheid lijkt gekoppeld aan mijn lichamelijke klachten en ik vind het nog steeds een struggle om er mee om te gaan. Wanneer het minder met me gaat probeer ik erover te praten of een wandeling te maken. Ik merk dat door het bewegen mijn donkere gedachtes wat minder worden. Ook heb ik aan mijn omgeving gevraagd of ze me overtuigend kunnen vertellen dat ik niet ernstig ziek ben en dat het weer over gaat. Dat ze me moeten herinneren aan de start van mijn burnout. Toen was het vele malen erger. Daarnaast probeer ik hoe moeilijk het ook is mijn symptomen niet te googlen en tegen mezelf te zeggen dat ze vanzelf weer overgaan. Dat ik het gewoon rustig aan moet doen. Alhoewel het heel raar klinkt verdwij en de klachten mega snel als ik echt overtuigd ben van mijn woorden. Op momenten dat ik er niet echt in geloof en te veel bezig ben met dat ik ernstig ziek ben blijven de klachten iets langer hangen. Heeft waarschijnlijk te maken met de stress die ik op mezelf afroep.

Wanneer is dat omslagpunt naar die vermoeidheid? Ik blijf maar.een actieve stand 'aan stand' houden. Hoe en wanneer kun je dat omslag punt eens verwachten?
Ik zit nu 4 maanden in de burnout hel

Nou eddy precies de zelfde vraag
Ik blijf maar trillen onrustig angst paniek
Wat een hel
Ik kom niet eens buiten

Die vermoeidheid blijft waarschijnlijk je hele burnout. Alleen wordt deze op ten duur minder hevig. Ook ik heb hier last van. Ook de angsten zijn heel bekend. @anoniem ook ik kan soms heel moeilijk naar buiten. De paniek overheerst dan enorm.

@ Lieke en Vere jullie verhalen zijn echt mijn verhaal. Dat bang zijn voor ernstige ziektes, angst/paniek, je down voelen, derealisatie enz. heb ik allemaal ook

Ik zit nu vanaf begin december al thuis met een burnout, ik liep op het laatst op mn reserves,en was totaal op! Slaap al jaren slecht, en elke dag werd een gevecht.
Ik had op het laatst veel huilbuien om het minste of geringste, was oververmoeid en uitgeput.
Ben nu 2maanden verder, maar nog steeds moe moe moe,sommige dagen zijn goed te doen, de volgende dag kun je maar zo weer een natte dweil zijn. Echt onverklaarbaar en moeilijk uit te leggen aan mensen hoe je je voelt,maar vervelend is het wel.
Je wil van alles maar hebt er stomweg de energie niet voor

Ik zit er al 2jaar en 6 maanden in.. zit nu ook in de vermoeidheid fase. Wel helpt wandelen en doe eindelijk weer low impact 20 min trainen en daarna stretchen helpt tegen de spierspanning ik kon het de eerste 2 jaar niet. Merk dat de spanning en angst inderdaad langzaam aan echt minder word.. zelf heb ik wel 5mg citalopram. Kan eindelijk weer wat meer drukte aan zonder het gevoel te hebben angstig of out te gaan.. zo blij mee.. nu alleen de duizeligheid spierspanning in nek schouders ogen nog en mijn energie .. hopelijk is dit de laatste fase

@ dit @ geldt voor een ieder van jullie die geageerd heeft op de vraag. Wat ben ik blij met jullie antwoorden en onze gedeelde noemer vermoeidheid. Ik heb nu 11 maand een burnout. De angst en de paniek zijn bijna weg, het slaapprobleem en de vermoeidheid is er nog steeds. Ik ga iedere dag 2 uur naar bed om te rusten en 's avonds lig ik vanaf half 7 voor dood op de bank. Iedere morgen als ik opsta scan ik mijn lijf en weet dan al of het een goede of een slechte dag gaat worden. Alles kost energie en moet ik weer van bijkomen. Op goede dagen probeer ik kalm aan te doen om zo een reserve op te bouwen. Wandelen durf ik niet omdat mijn benen voelen als elastiek en ik hier onzeker en ontmoedigd door raak. Ik lijk wel een kluizenaar. Ik vermijd het ontvangen van bezoek omdat het praten en luisteren mij teveel energie kost. Lezen en tv kijken doe ik nauwelijks want ook dit kost nog steeds energie. Toch zie ik een lichtpuntje als ik mij vergelijk met 11 maanden geleden maar ik besef ook dat ik er nog lang niet ben.
Sterkte allemaal.
Groet, Henriette

@henriette ook ik wandel niet. Mijn benen zijn ook elastieken en als ik het doe krijg ik pure paniek. Die slappe benen in combinatie met de angst en de rare wereld zorgen daar voor.
De wereld ziet en voelt gewoon anders angstig en raar.
Heb jij dat ook?

@Lieke, ik heb precies hetzelfde. Ik wamdel ook niet vanwege de slappe benen, mijn duizeligheid en mijn onscherpe zicht. Het isoleert en beperkt mij enorm maar mijn tank met energie is leeg vandaar al deze verschijnselen. Ik probeer het te accepteren en vertrouw erop dat het met veel rust wel weer goed komt. Dat neemt niet weg dat ik er na 11 maand isolement wel jlaar mee ben echter de natuur bepaalt het tempo van het herstel en niet ik.
Groet, Henriette

@Henriette, ik vind het ontzettend knap hoe jij er in staat dat accepteren vind ik nog heel moeilijk. Ik vecht nog tegen de klachten en gaat het goed dan probeer ik mezelf ook weer de forceren. Knap hoe jij het doet!

Hebben jullie ook een dof gevoel in je hoofd. Dat doet me elke dag weer op de feiten drukken van oja het is nog steeds stuk daarboven. Voelt zo raar. Een soort van watten of spanningshoofdpijn.
Hopelijk gaat dat nog eens weg. Net als die vervelende middenrif schokken af en toe. Zal wel door de cortisol komen en het samenspannen van spieren in dat gebied. Geen idee..

Voel me zo waardeloos.
Wordt het ooit echt beter?
Of hebben we met zn allen een levenslange chronische ziekte.?
Lijkt er wel op.

Groet.
Eddy

@Lieke, je zegt knap, nou zo voelt het niet. Net als voor jou, is iedere dag een worsteling en een gevecht met mijzelf om de moed erin te houden. Dat forceren is heel herkenbaar, op de dagen dat je je goed voelt pak je alles weer aan om te kunnen genieten van het normale leven echter ik heb al 3 terugvallen gehad en ben nu heel voorzichtig geworden en vermijd veel dingen om mijn energie te sparen. Vandaag heb ik weer een mindere dag met veel hoofdpijn nadat ik gisteren een goede dag had en goed voor mijzelf heb gezorgd en niet over mijn grens ben gegaan maar dat toch weer opstaan met hoofdpijn. Zeg jij het maar waar het weer vandaan komt, ik weet het niet maar ik probeer het te accepteren en niet tegen te vechten. Het is zoals het is.

@Henriette, we zitten echt in het zelfde schuitje en het voelt vreselijk. Ook ik heb vandaag een rotdag. Weet amper hoe ik naar bijvoorbeeld de keuken moet komen. voel me alsof ik gewoon ziek ben en je 0.00 krachten meer heb. Ik vind het knap dat jij het accepteert ook al vind je het zelf niet knap dat is het wel. Ik maak het mezelf heel moeilijk door te vechten en toch dingen te doen ook al kan mijn lichaam niet. Ik leer van je om toch te accepteren en echt de rust te pakken hoe rot het ook voelt. Ik voel me nu heel opgejaagd, dood moe, overal spierpijn, slappe benen, pijntjes in heel het lichaam en echt het leven bij het moment.

@eddy, dat doffe gevoel heb ik ook alsof je soort van een storing heb in je hersenen. Het is een heel heel raar gevoel. Die klachten verdwijnen geloof me. Bij mij is het een periode van 4 weken gewoon weggeweest en nu is het er ook weer. Ik denk dat wij hier zeker van af komen, maar dat we hier voorlopig echt nog mee moeten dealen. Ik vind het ook heel moeilijk en heb momenten dat ik denk hoe moet ik ooit zo verder. Maar dat is de negatieve spiraal. Het komt goed!

@Lieke, Ik heb 9 maand gevochten en kon mij niet overgeven aan het feit ik een BO had. Ik zag het als falen. Het naar bed gaan 's middags zag als iets wat erbij hoorde maar niet langer dan 30 minuten en dan stond ik alweer op denkend: ik moet wat doen, ik moet bezig zijn, ik wil bezig zijn, ik wil herstellen, ik moet herstellen totdat ik inzag dat bedtijd geen bedtijd is maar hersteltijd is. Ik gaf na 9 maand eindelijk toe dat ik een BO had en dat mijn lijf moest herstellen en dat kan alleen met rust. Ik hoop dat het je lukt door er anders naar te kijken en minder streng te zijn voor je zelf. Liefs.

@Henriette, bedankt voor je bemoedigende woorden. Ik ga me best doen om mezelf over te geven aan de klachten. En te accepteren. Vandaag lukte dit ik moest even iets halen en normaal doe ik dit lopen nu had ik zulke zere benen en voelde me zwaar rot dus ben ik met moeite op de fiets gestapt (was maar 2 min fietsen) en het is gelukt. En heel gek maar vanmiddag voelde ik me beter. In de zin mijn benen doen minder pijn en dat voelt goed. Ook al zijn de rest van de klachten er nog wel helaas. 1 die weg is, is al een klein lichtpuntje. Voor hoelang het weg is weet ik niet, maar moet hier blij mee zijn.

@Lieke, wat goed van je en fijn om te horen dat je het ziet als lichtpuntje. De kunst is nu om er morgen weer een rustdag van te maken zodat je tank langzaam weer bijvult. Ik heb geleerd dat je hersenen 1 tot 2 dagen later reageren op drukte en de ergotherapeut heeft als advies meegegeven na iedere inspannende dag volgt weer een rustdag. Daar probeer ik me dan ook maar weer aan te houden. Onderschat ook fietsen niet. Je hersenen krijgen via je ogen heel veel prikkels te verwerken die je weer kunnen vermoeien. Ik ben benieuwd hoe je je morgen voelt.

@lieke wanneer was het omslagpunt naar de vermoeidheid. Wanneer merkte je dat?

@ Henriette, vannacht was een ramp. Ik was heel duizelig en ontzettend afwezig. Het leek alsof ik op een andere planeet was/niet bestond doodeng. Pas rond een uur of 3 kon ik de slaap vatten, maar helaas korte slaapjes met veel dromen. Nu voel ik me ook rot wat dof raar in me hoofd @eddy zoals jij beschreef, is zo zo eng raar gevoel alsof je in je hoofd vastzit ofzo.
M'n benen trillen en ziet de dag gewoon niet zitten elke stap is er 1 teveel kan elk moment janken.

@eddy dat zijn bij mij periodes. Ik begon met de intense moeihoed, toen dat wat minder werd begonnen de lichamelijke klachten en dat wisselt zich constant af. Vorige week had ik die intense moeheid en nu weer die afwezigheid dof gevoel in hoofd, veel lichamelijke klachten en af en toen (zoals woensdagmiddag) die intense moeheid.

Ik ben nu ook zo bang dat ik een erge ziekte heb ofzo, die afwezigheid en dat rot gevoel in me hoofd is zo zo zo zo eng en naar.

Hey lieke

Rot hé hou vol hoor
Alles wat hier op het forum geschreven is is zo herkenbaar
Alles wisselt zich af zo denk je weer even te kunnen slapen en zo staar Alles weer aan

Dat duizelige heb ik ook heel lang gehad
Ik ben van ellende een keer onder de koude douche gaan staan meteen was het duizelige weg
Dit heb heel vaak herhaald het hielp iedere keer
Ben nu niet meer duizelig maar enorm trillen wordt er gek van

Mira ik heb constant maag krampen en steken
Wie heeft dat ook

@Lieke en Eddy, niet opgeven!!!! Probeer minder streng te zijn voor jezelf en neem de dag zoals deze is. Ik praat echt uit ervaring. Pak je rust op de bank of in bed. Als je geest niet rust dan rust in iedergeval je lijf nog. Het woord Burnout is maar een woord en geen emotie. De emotie hangen wij er zelf aan. Kijk niet terug in de trant van wat heb ik gemist en o jee wat dom van mjj maar leef vandaag in het nu. Maak een lijstje waarop je iedere dag iets zet wat goed is gegaan. Bijvoorbeeld: ik kon zonder pauze de was ophangen, ik heb vannacht maar 2 paniekaanvallen gehad ipv 4 oid. Begin klein. Je krijgt er weer zelfvertrouwen door maar ook zeker vertrouwen in je lichaam en geest.

@ Henriette, bedankt voor je bericht! Ik ga zeker proberen om de dingen die goed gingen eens op te schrijven dat lijkt me een goeie. Ik houd me erg bezig met de negatieve dingen inderdaad.
Ik zit al heel de ochtend o ik voel me zo rot en o wat voelt me hoofd vreselijk, ik ben duizelig en kan amper staan enz. enz.
En ja het voelt zwaar rot, maar ik denk dat het niet echt meehelpt om van de klachten af te komen. Voor me gevoel zit ik nu in standje overleven en daar wil ik vanaf.

@Lieke, wat enorm vervelend dat je zo voelt maar geef je eraan over. Dit moet eruit en leidt uiteindelijk tot je herstel. Niet vechten maar probeer te accepteren. Ga lekker liggen en zeg tegen jezelf: dit is hersteltijd, hier word ik uiteindelijk weer beter van. Liefs van mij.

Hoi Lieke wat herkenbaar dit ook ik slaap soms heel slecht en bij mij begon het vorig jaar begin mei de burnout had haptotherapie gedaan ging goed stap voor stap helaas kan ik nu niet terecht vanwege familieomstandigheden en zei heeft nu een ziekte en heb ook vaak een zere nek en straalt uit naar mijn hoofd vorig jaar ook fisio dry needling gehad hielp wel en gaat nu wel iets beter maar het is echt zoals ze zei tegen mij 2 stappen vooruit 1 terug ik werk wel al die tijd dat leid af pieker dan niet zoveel en loop veel met de hond je sta er niet alleen voor denk daar aan 👍

Ondanks alle ellende blij dat er meer mede lotgenoten zijn die een dof gevoel in hun hoofd hebben. Bij mij voelt het in de middag of er watten in mijn hoofd zitten. Een heel naar en angstig gevoel. Ik kan dan ook geen prikkels berdragen.Tot nu toe nog elke middag gehad dus vraag me af of en wanneer dit weg trekt. Heeft iemand deze klachten gehad die ook weer verdwenen zijn?

Even voor topic opener: verkeer me in dezelfde fase. Vond de eerste terugval zo verdrietig. Want die fijne dagen laten je weer even proeven van waar je heen wil hé.
Een mooi uitgangspunt is voor mij : zolang je al roofbouw pleegde op je lichaam, zolang zal je ook intensief bezig moeten zijn met je herstel. Een burnout is niet over een nacht ontstaan. Daarin heb je waars al veel eerder signalen gehad. Daar begint de belasting dus.
En eigenlijk moeten we altijd goed voor onszelf blijven zorgen. Preventief rust en ontspanning inbouwen, gezonde voeding. Niet alleen wanneer de klachten weer opspelen. Maar daar hebben we waarschijnlijk wel een handje van.😊

Wanneer merkten jullie het omslagpunt naar de vermoeidheid fase ipv die angstige fase? Is dat met wakker worden of treed dat binnen geleidelijk op de dag.
Hoe weet je dat je eindelijk die fase kunt ingaan?
Hoor het graag.
Moet je daar nog iets voor doen of laten en of zijn er tips?

Hoor het graag
Groet
Eddy

Veerre
Wanneer bereikte je het punt van de vermoeidheid. Na hoeveel maanden?
En hoe heb je je overgegeven aan de rollercoaster elke dag?

Groet eddy

Zoveel herkenbare berichten!
In het begin van mijn burnout ook gekke klachten gehad, spierspasmen, slappe benen. Ik werd elke nacht om 3.30u wakker en kon niet meer slapen, ondanks dat ik uitgeput was. En als ik naar buiten ging kwam alles heel hard binnen en viel de chaos in mijn hoofd pas echt op. Ik weet nog dat ik tijdens een wandeling dacht, "Het lijkt wel alsof ik psychotisch word." Maar het zijn allemaal gevolgen van een ontregeld stresssysteem en uitgeput lichaam.
Wat mij geholpen heeft is om toch naar buiten te gaan, de natuur in, al was het maar voor een kwartiertje. Ook al voelt het niet ontspannend. Het is wel goed voor je hersensysteem. En rusten, echte rust. Geen prikkels van social media, filmpjes, tv... je hersenen zijn al compleet overprikkeld en hebben rust nodig. In plaats daarvan ben ik in de weer gegaan met plantjes stekken, een beetje in de tuin werken, tekenen, schilderen... met m'n handen bezig zijn en waar ik niet teveel over moet nadenken. Dit heeft goed geholpen! Het gaat nu na 6 maanden eindelijk wat beter en ga ik rustig aan beginnen met reïntegreren. Een half uurtje per week maar en eens zien hoe dat gaat.
Het is een hel als je er middenin zit, maar het helpt echt om je klachten te kaderen als uitputting, je hebt roofbouw gepleegd op je lichaam. Je bent lichamelijk ziek geworden, het zit echt niet allemaal tussen de oren!
De sleutels voor mij: Rusten , doseren, en heeeel laagdrempelig in beweging komen zodra het lukt
Groet tamar

Eddy

@tamar.heftig jouw verhaal. Wanneer werden jouw klachten minder? Pas na 6 maanden dus? Had je ook angstklachten? Wat voor spierspasmen had je.op welke plek?
Wel stoer dat je gaat reïntegreren. Succes..wat was dat met die psychose ideeen toen je buiten liep?

Hebben jullie ook van die vervelende wat als gedachten?
Wat als ik flauwval, gek wordt?
Nog het meest irritant. Naast alle andere vervelende klachten. Zoals brainfog, hoofdpijn, dof hoofd etc.

Kan iemand mij hier eindelijk eens haarfijn uitleggen hoe je van de onrust en aanstand eindelijk eens in de vermoeidheid stand terecht komt? Mijn lichaam heeft een actieve modus qua zenuwstelsel en zo ben ik dus gewoon de lul. Voor altijd in de stress stand dus. Godver...
Iemand tips?

Hoi Eddy,

De gedachten wat als ik flauwval en wat als ik gek word, wat als het toch iets ergs is enz enz. De vervelende lichamelijke klachten: Raar hoofd, rare wereld (brainfog), idee hebben dat je niet bestaat, hoofdpijn, intense moeheid, slappe benen, duizelig, zere ogen, angst en paniek enz. Is heel heel heel herkenbaar! Ik kan niet eens een rondje lopen door de angst en paniek. Mijn lichaam blokkeert. Elke dag sta ik zo aan dat ik het idee heb van de wereld af te zijn. vreselijk is het.

Hoi anoniem
Hoe houd jij vertrouwen?

@lieke
Hoe gaat het inmiddels met jou?
Het is stil.
Hoe is jouw proces

Groet
Edwin

Hallo allen
Is het mogelijk dat je na bijna 5 maanden nog steeds in de angstige fase zit?
Het zou toch minder moeten worden?
Vermoeidheid nog weinig van te merken. Heel af en toe tussen door even.
Voor de rest lekker aan staan en een dof hoofd.. ben het zo zat..
Iemand een verklaring?

@eddy dat is de vicieuze cirkel, van stress krijg je klachten en van de klachten krijg je angst, van de angst krijg je weer stress en zo gaat het maar door. Angsten overwinnen en de stressklachten laten zijn voor wat ze zijn, en ja dit is enorm moeilijk.

Check even filmpje op youtube van Nick de Waard - stress verminderen en bijkomende angst overwinnen

@eddy ik zit momenteel in een iets wat beter fase. De lichamelijk klachten zijn er nog heel erg de paniek, moeheid, vooral de rare wereld is heeeel erg doodeng gewoon. Alleen kan ik het allemaal beter aan. Van de psycholoog heb ik geleerd jij bent de baas over je gedachten. Je lichamelijke klachten kan je niks aan veranderen, maar hoe ga je er in mee. Zo had ik vandaag heel de dag (zoals elke dag) een rare wereld. Ineens kreeg ik een dof hoofd, hoofdpijn, en angst voor allerlei lichamelijk klachten, maar ik ging gewoon door met waar ik mee bezig was hoe rot ook. Ik dacht oké ik heb dit maar mijn gedachten zijn niet reëel. De klachten zijn er en zijn vreselijk, maar hoe meer je je gedachten kan beheersen hoe minder de angst terugkomt volgens de psycholoog. Dus daar hou ik me aan vast. ik voel me nog vreselijk hoor qua klachten vooral die rare wereld nekt me maar ja we kunnen dit!!

Hoi Lieke
Rare wereld herken ik en ook dat doffe enge kak hoofd. Lijkt zo op een software storing in de hersenen. Is natuurlijk de disbalans qua de neurotransmitters en de brainfog. Maar wat voelt het eng.
Ik durf ook veel minder als voorheen.
Vroeger gewoon een festival of een concert. Ik moet er nu niet aan denken.
Ook relaxed vissen aan de waterkant zal nu anders aanvoelen. Ik ben echt mezelf kwijt. Ik vind het zo fucking eng. Mag ik dat zeggen? Ze zeggen ja acceptatie.. zal wel moeten ja. Ik zal proberen jouw strategie toe te passen.
Ik zou wel eens willen weten wanneer dit allemaal voorbij is. Ik hoor van niemand hier een positief verhaal.

@eddy, precies dat en is doodeng alsof je niet leeft en vast zit in je hoofd. Niks in je lichaam werkt mee drama. Ik denk dat ht een kwestie is van uitzitten en proberen de gedachten de baas te worden. Ik zie er vaak ook doorheen maar ja veranderen kunnen we het niet.

In juli zit ik er 2 jaar in. Soms gaat het wel iets beter maar kan gewoon uit het niets veranderen. En waardoor, geen idee. Probeer elke dag te wandelen. Vanochtend was ik gaan wandelen en voor mijn idee niks aan de hand. Ging daarna op de bank liggen en voelde me plotseling uit het niets super slecht. Misselijk, maagklachten, keel vol met slijm, branderige tong, branderig gevoel in mijn lichaam. Zomaar uit het niets. Zijn er mensen die dit herkennen. Gewoon ogenschijnlijk uit het niets slecht gaan voelen.

Wanneer dan die vermoeidheid?

@vere hoe is het
Heb je nog een update qua de burnout?
Andere ook.
Ik had vandaag enorme spierspanning.
Ik ben er mee gaan liggen..heel erg vervelend. Ook een raar hoofd.
Ik word wanhopig van deze klote ziekte.
Wat een hel.
Hoe houden jullie hoop?

Ik herken ook echt alles wat jullie hier schrijven. Zit zelf 7 maanden in een BO. Kon ook de eerste maanden niet plaatsen wat ik had, maar uiteindelijk heeft de psycholoog verteld dat ik een BO heb. En achteraf gezien kon ik ook niet langer doorgaan op deze manier met leven hoe ik mijn leven lijden. Had nooit rust, ging altijd door, stilzitten kon ik niet, verjaardagen plande ik maanden van te voren, weekenden die overvol waren elk weekend weer, huishouden wat ik iedere dag grondig deed, werk (overwerk) en ga zo maar door. Toen ik verplicht moest “rusten”, terwijl ik niet eens wist wat dat was. Hoe moet ik nou rusten, terwijl ik nooit rust heb?? Dat was een enorme strijd met veel onrust. En juist toen ik ging rusten, dus knutselen, lezen, wandelen kreeg ik zoveel klachten erbij. Het begon bij flauwvallen, wazig zien, iedere dag hoofdpijn en nog aantal klachten en toen ik begon te rusten werd het een hele waslijst. Kreeg paniekaanvallen, angsten, kwam nergens meer. Durfde geen eens meer alleen naar de supermarkt. En nu 7 maanden later…. Ik ben er zeker nog niet, maar het lukt mij heel goed om te rusten, vind het heerlijk. Lege Weekenden in mijn agenda. Of als ik iets heb staan en weet nu al dat ik er geen zin in heb, dan zeg ik af. Kan weer dingen doen die ik leuk vind en waar ik energie van krijg. Eerste maanden lag ik veel op de bank te huilen, maar kan nu steeds iets meer. En ben ik klachtvrij? Nee, zeker niet! Spierspanning, kaakklemmen, vaak opgezette buik en krampen, en nog een hoop maar zoals ik bij veel lees wisselt het bij mij ook iedere dag af met iets anders. Ik kan het beter accepteren.

Mij helpt het enorm om te wandelen, te bewegen waardoor ik in avond beter slaap. Ben klein begonnen met 10 min iedere dag en nu wandel ik 40 min iedere dag. Ik zet een meditatie aan en kan echt genieten van de natuur. En schrijf iedere dag 3 dingen op waar ik blij van word, zodat ik niet alleen de slechte dingen zie en voel.

Ik geloof erin dat het goed komt! Het heeft alleen echt tijd nodig en geduld. Uiteindelijk worden we als we beter zijn de beste versie van onszelf en kunnen we deze nare periode achter ons laten! Ergens brengt ons dit ook weer richting iets moois.

Hoi allen. Ik lees niks over verhalen van mensen die eruit zijn.
Bestaan die uberhaubt wel.
Of is het een chronische hel?
Ik hoor graag van jullie.

@sarah
Hoe diep was jouw burnout?
Qua klachten?
Hoe lang duurde het voordat het beter ging ?
Welk moment voelde je dat?
De vermoeidheid?.meer rust?
Hoor het graag
Eddy

Het is normaal, ook al lijkt het niet zo. Ik dacht Burnout na lange zoektocht easy come. . . easy go, het heeft gewoon tijd nodig ik ben nu 4 jaar en enkele maanden verder (best lang hé) en kan er nu om lachen om die Burnout.

Lekker Kurt, ik zit bijna 2 jaar in Burnout. Heb alles goed geregeld om mij heen om het helemaal uit te zingen. Voel mij veelal nog wel kut, vreselijk vermoeid, slecht slapen.
Maar kom maar op, ik lach om die Burnout.

Inwendig trillen ook bekend?
Dit verdwijnt ook weer ?

Het kan soms dat je uit je ritme gehaald wordt. Vervolgens weer kijken of je dat ritmr vervolgens weer een beetje kunt oppakken of aanpassen.

Best heftig! Ik kan er idd ook wat gelijkaardige symptomen uithalen , precies ofdat het zenuwstelsel overbelast is.

Het is een reminder voor me om dit zeker niet te laten aanslepen en ermee aan de zlag te gaan.

Wat een intense symptomen. Zelf heb ik geen lichamelijke klachten, behalve spanning in mijn lijf. Hebben jullie ook last van depressieve gevoelens? Die zijn voor mij het meest intens… En de overprikkeling.

Ik zit nu een maand thuis met burn-out klachten. Volgens mij psygoloog heb ik burn-out vindt het lastig om het te accepteren. Probeer me rust te vinden en het te om armen. Ene moment heb ik iets meer energie dan de anderen keer.

Hoi hoi allen
Even een update ik zit zelf sinds twee dagen eindelijk in de uitputting stand. Na 5 maanden fight freeze. Eerst dacht ik oh wat fijn eindelijk de vermoeidheid. Maar niet kunnen verwachten hoe gesloopt die vermoeidheid aanvoelt. Ik lig uitgeput op bed of op de bank. Ik kan niks meer. Bizar hoe zwaar dat aanvoelt. Fight freeze was erger maar dit is weer een nieuwe ervaring. Aan de ene. Kant wel goed dat we nu eindelijk deze fase hebben bereikt
Nu gaan opbouwen. Hoe ervaren jullie dat?

He,
Ik nam bewust even afstand van dit forum, het kostte me toch wat teveel energie om actief te zijn. Ik dacht, laat ik eens een update posten na 2 maanden. En nog antwoord geven op eerdere vragen. :-)
Inmiddels ben ik voorzichtig aan het opbouwen met werk. Met hele kleine stapjes, ik begon met een half uurtje per week en zit nu aan 2x3 uur. Ik moet blijven oppassen, goed doseren steeds, regelmatig pauze nemen en mn hoofd leeg maken door te wandelen, bezig te zijn in de tuin, schilderen... met mn handen bezig zijn en weinig met mn hoofd.
En ontprikkelen is zo belangrijk! Ik heb sociale media verwijderd van m'n mobiel en leg mijn mobiel ook vaak weg in een la, zodat ik hem niet uit gewoonte weer erbij pak... Geen tv kijken, dat ging ook niet trouwens... maar nu doe ik dit ook amper.
Het is eigenlijk teveel om op te noemen wat ik uit deze periods geleerd heb. Het hele proces is er eentje van vallen en opstaan. In het begin, toen de stress nog heel erg hoog zat en ik me geen raad wist met de onrust, hielp het om prikkels te beperken. Ik probeerde vooral rustgevende activiteiten te doen, bv wandelen en schilderen. Uiteindelijk kwam m'n stresssysteem wat tot bedaren en stond de vermoeidheid op de voorgrond. De enige remedie was: rusten, rusten, rusten. Toegeven aan mijn slaapbehoefte, maar zonder dat ik mijn ritme ging omgooien (als je 's nachts niet meer kunt slapen doordat je overdag teveel slaapt... moet je overdag minder slapen :-) ) En wel dingen blijven doen, bv een keertje stofzuigen, maar dit wel in 4 fases met steeds rustpauze tussendoor. 1 activiteit per dag, voor de rest rustgevende dingen doen (opnieuw, wandelen, schilderen, met plantjes bezig...) En dit bouwde ik rustig uit. Ik haalde uiteindelijk weer sociale contacten aan, maar nog heel beperkt (bv max een uurtje) omdat het te vermoeiend was. Steeds naar mijn lichaam blijven luisteren. En leren de signalen herkennen van mijn lichaam en hoofd als ik een grens bereikt had (voor mij wordt oogcontact bv opeens indringend en in m'n hoofd wordt het onrustig, dan ben ik wel al een grens over gegaan... de tekenen daarvoor zijn subtieler)
Wat een verhaal alweer.. Als psycholoog is dit ook persoonlijk een leerzame ervaring, want dit helpt me straks als ik weer psychotherapie ga geven ook om anderen beter te helpen. En ik hoop ook dat er mensen zijn hier die zaken herkennen en er hoop uit putten.
Groetjes Tamar

@Eddy je vroeg eerder nog naar mijn spierspasmen en of ik ook angstklachten had. Ik had zoveel spanning in m'n lijf, regelmatig begon er een spier te trillen of echt te schokken. Dit had ik vooral in mijn buik en benen. En vooral in bed als ik wilde slapen, of als ik probeerde te rusten viel dat op. Ik heb veel hyperventilatie gehad en onrust, andere angstklachten kon ik onder controle krijgen maar dat was waarschijnlijk vooral omdat ik het doorhad wanneer mijn gedachten een loopje met me namen. Daardoor kreeg ik bv geen paniekaanval, want ik kon mezelf geruststellen doordat ik wist dat wat ik voelde in mijn lichaam, gewoon burn-out klachten waren en er niets ergs ging gebeuren (al voelde het soms wel zo!)
Dat ik bang was dat ik psychotisch werd had ik helemaal in het begin, mijn gedachten schoten alle kanten op en gingen zo snel dat ik ze niet kon volgen (gedachtenvlucht wordt dat ook wel genoemd). Dat was heel eng, het voelde alsof ik niet meer de baas was in mijn eigen hoofd en de controle ging verliezen. Dat is gelukkig niet gebeurd...

Wat fijn om te lezen dat je eindelijk minder onrust ervaart en nu de moeheid kan beginnen toelaten. Leg de lat maar heel laag voor jezelf, alles met pauzes doen, al heb je maar 5 minuten iets gedaan, als je voelt dat je weer moet rusten; rust dan. Het is wel goed om niet helemaal niets te gaan doen. Ga vooral naar buiten als het weer het toelaat. Al is het maar een rondje van 5 a 10.minuten, als meer nog niet lukt dan is dat zo. Dus leg de lat echt laag. De spanning zal af en toe zeker terugkomen. Ik heb dat deze week opeens ook weer gehad, omdat ik toch een beetje over m'n grens ben gegaan. Het herstel gaat nóóit in een rechte lijn omhoog. *Zucht*....was het maar zo he.

Groet
Tamar

Wanneer de uitputting?
Na hoeveel maanden?

Ik heb vooral een heel naar gevoel in de buik

Ja, dat herken ik. Ik ervaar het als een wat dronken gevoel. Alsof mijn ogen hey niet goed doen.

Herkenbaar! Ik dacht dat ik hier de enige in was. Bij mij gaat het soms een week goed, dan weer een week duizelig. Leer er nu mee om te gaan

Hoi,
Geen idee van wanneer dit bericht us maar ik ben benieuwd hie lang het duizelig zijn/deinend gevoel heeft geduurd? Dit herken ik heel erg en is erg beangstigend.

Hoi Kim,

Ik heb dit gevoel nu na een jaar nog steeds dagelijks.

Hi kim! Ook hier na een jaar nogsteeds duizelig en alles een beetje vaag zien. Voelt als een soort onwerkelijkheid.

veel last van overprikkeling en rare hoofd gevoel en somber wakker worden
Dit gaat op een neer soms weken goed en dan ineens weer geheel bij af gevoel.
Trillerig en angstig gaat dit ooit over loop er al 10 maanden mee .
Gevoel van wanhopigheid .
Veel therapie gehad en deze zeggen dat het erbij hoort maar is erg lastig dit te accepteren.

Gr.
Nico

Hallo, ik herken heel erg wat jullie allemaal beschrijven. Ik ben 20 jaar en heb sinds 9 maanden elke dag last van vage klachten. Ook ik dacht dat ik de enige was die hier last van heeft. Ik heb al meerdere onderzoeken in ziekenhuis gehad: ct scan, oogarts, neuroloog en kno arts maar telkens hebben ze niks kunnen vinden, maar toch houd ik de klachten hebben al bijna 9 maanden. Prikkende pijnlijke ogen, Oorsuizen, dronken gevoel alsof de omgeving beweegd. Het lijkt alsof ik er extra last van heb als ik het drukker heb gehad. Ik ben op dit moment radeloos ik kan niemand vinden die mij kan helpen met deze klachten. Hebben jullie misschien tips? Zijn jullie er vanaf gekomen? En hoelang heeft dit geduurd?

Groet, Isa

Hi Isa,
Wat naar voor jou en goed dat alles onderzocht is.
Lijken mij overbelastingsklachten. Hsp-ers hebben hier vaak last van.
Studeer of werk je? of ligt dat even stil?

Ik heb hier ook last van gehad - nog steeds - maar veeel minder. Ik hoorde dat accupuntuur hier tegen helpt, k heb nu 4 sessies gehad en moet je zeggen dat ik me echt veeeeeel beter voel dan een maand terug.

Nog steeds een raar hoofd maar veel minder, ik kan nu wandelen en fietsen en licht en geluid verdragen.

Op dit moment ligt werk en mijn studie stil. Ik hockeyde ook op hoog niveau maar dat gaat ook niet meer. Het lijkt alsof het door inspanning verergerd wordt.

Groet, Isa

Heel fijn om te horen dat acupunctuur heeft geholpen. Ik ga dit zeker proberen. Zijn er nog meer mensen bekend met deze klachten die nog tips hebben? Ik wil er zo graag vanaf komen.

Je bent niet alleen in deze hel ! Ik ben er ook.. hallo ! Laten we volhouden...

@Eric

Bedankt Eric! Deal....dat gaan we doen! 🍀

Zo herkenbaar.ook ik jaren aan het tobben.veel meegemaakt.mijn vertouwen is weg in m.n lichaam. Iedere dag tobben ik heb een angststoornis verschillende trauma.s.onverwerkt. probeer dingen op te schrijven helpt .schrijf op wat je eng vind.kijk ernaar.weet dat dit momenten zijn die weer weg gaan .zeg ik kan dit.neem de tijd vecht niet.vraag hulp. Zeg ook ik ben bang mag.sterkte iemand die ook iedere dag worstelt.

@eric: hoe gaat het met werken nu?
Gr. Suus

Dag Suus, er gaan verschillende Erics rond op deze pagina. Ik zit inmiddels al in de WIA een paar maanden. Mijn werksituatie gaat niet veranderen, gaat door verdere bezuinigingen en onkunde alleen maar erger worden. Ik heb daar zoveel gegeven, mijzelf weggegeven. Ik ga eerst duurzaam herstellen en dan een fijne nieuwe uitdaging aan.

Gr Eric

Hoi burnoutje heel herkenbaar dat heb ik ook al ruim 1aar in deze burnout ik heb sinds kort ook praktijk ondersteuning en soms gaat het redelijk en denk ja ben er weer en nee hoor komt terug word er af en toe droevig van maagzuur nu weer was een tijdje over ik pieker me ook suf bha weet wat het is sterkte ook 👍

Ok, Eric, dan ben jij een andere Eric dan ik bedoelde... geeft niet... uiteindelijk zijn we allemaal de Sjaak hier op het forum.
Goed dat je duurzaam gaat herstellen, gezondheid eerst, de rest komt later wel weer...

Hi Burnoutje, het klinkt alsof je nog redelijk in het begin van je burnout zit... heel herkenbaar wat je schrijft en het is dan ook echt een achtbaan van emoties.

Het is de hel sommige dagen, maar houd vol, ook al lijkt het nu nog totaal uitzichtloos omdat je wellicht weinig tot geen verbetering voelt. Je lijf heeft tijd nodig en die bepaalt het tempo, niet meer je hoofd/je gedachten.

Als meditatie niet voor je werkt probeer dan te bedenken waar je van ontspant: want daar gaat het om: dat je ontspant en uit je hoofd komt. Voor mij is dat luisteren naar mijn favoriete muziek, of wandelen in het bos met mijn hondje, of soms gewoon een half uurtje naar buiten staren zonder prikkels. Wat deed je graag als kind? Wat geeft je energie?

En voor wat het betreft het innerlijke werk: ik ben geen psycholoog, maar ik zie inmiddels wel een rode draad door dit forum lopen: vaak zijn mensen burnout geraakt doordat ze hun eigen grens niet goed konden aangeven (of helemaal niet voelde) waardoor ze veels te ver of te lang zijn doorgegaan. Dit kan werktechnisch zijn, maar bijvoorbeeld ook in toxische relaties/mishandeling etc. Of je kan niet goed voor jezelf opkomen etc.

En hetzelfde voor wat je absoluut niet meer wilt of wat jou stress heeft gegeven: maak een lijstje en bekijk waarom je dit zo hebt ervaren en wat je later in de toekomst beter anders kunt doen. Ik denk als je dit kan, je al weer een slag kan maken.

Succes, je kan het xx

En vooral ook dat (ineens) op zoek zijn naar jezelf is herkenbaar. Naast het continu "aan staan"

Sterkte en liefs
Je bent niet alleen !!!!

Merken jullie nou ook t verschil met depressie. Ze liggen zo dicht bij elkaar.
Ik sta ook 24 uur per dag aan af en toe schreeuw ik tegen me hoofd houd nu maar op. Hele verhalen ook nog eens net of ik tegen mezelf praat en al me klachten opnoem tegen iemand of hardop zeg ik weet t niet meer wat moet ik nog ben t zo zat kom er niet meer uit ... afleiding in geen afleiding t gedenk zit er tussen ervaren jullie dat ook

Hebben jullie ook dat kuthoofd? Dof , brainfog , hoofdpijn en tintelingen soms achter dan weer bovenop of opzij? Ben bang voor hersenletsel.

Groet eddy

Ja hoofdpijn is een van de bekende symptomen die horen bij een burn out. Meer rust nemen en ontspannen dan zal het gaan afnemen. Ik slikte ook dagelijks paracemtol voor de hoofdpijn, nu sommige dagen is het niet nodig omdat ik rust neem

Ja hoofdpijn is een van de bekende symptomen die horen bij een burn out. Meer rust nemen en ontspannen dan zal het gaan afnemen. Ik slikte ook dagelijks paracemtol voor de hoofdpijn, nu sommige dagen is het niet nodig omdat ik rust neem

Ik herken je verhaal helemaal. Nu een jaar thuis met de eerste 8 maanden extreem moe, duizelig, hartkloppingen, vreemde ontlasting, eenzaam, moeilijk slikken met keelpijn, hoesten etcetera....

De afgelopen 4 maanden overheerst de depressie. Vandaag weer teruggezet naar de Seroxat. De afgelopen maanden escitropalam10 mg geslikt wat niets deed. Ook slik ik al een jaar oxazepam, nu weer even op 3 x 10mg per dag door de switch. 4 maanden intensieve therapie gevolgd bij de Altrecht. Nu wekelijks nieuwe therapie bij de psycholoog, een soort emdr, dit is helpend. Maar wat een hel!!!!! En dan ook nog eens die hitte....pfffff accepteren is het enige wat je nog kunt doen maar wat is dat moeilijk. Heel veel sterkte allemaal

Hoi Corrine

Tijdje geleden dat ik je gelezen heb, ik begrijp dat het nog niet beter is 😒wat erg !

Bij mij is het nu zo dat ik dat ik 4 maanden in een huisje zit,maar mijn 11 jarige kleine hond verloren ben. 🙈 nu ook zoooooo stil in huis. Hakt er ook weer in met veel huilen.daarom ook soms halve oxazepan. Afleiding zegt iedereen,maar zoveel kennissen heb ik niet. Lijkt soms of ik vastzit,nergens zin ,duizelig….etc.

EMDR heb ik ook even gehad,maar deed niet veel.
Ik hoop dat het wel goed gaat voor jou.
Heb je wel hobby’s of zo ? Laat je niet gekmakend,je kan dat 💪🏼🤔

Wat een aardig bericht Dank je wel

Dankjewel G. voor je bemoedigende bericht! Dit is mijn 3e BO zomer dus ik weet zelf inmiddels waar ik rekening mee moet houden, maar dat eerste jaar had ik echt enorme angst voor die hitte en wat het met mn lijf zou doen. Zo’n fijn bericht als dit had me toen echt gerust kunnen stellen, dus hopelijk doet het dat nu voor anderen :)

Hoi G,
Grappig om dit te lezen. Dit is wat mijn psych ook aangaf, hitte is ook n extra prikkel. Heb me afgelopen dagen idd zeer rustig gehouden, blij dat t nu weer koeler wordt!
C.

Ik kan ook erg slecht tegen de hitte. Het triggert mijn angst en paniek..

Same here

Afgelopen nacht erg slecht geslapen. Moe en (mede) daardoor erg onrustig

Dank voor je bericht hier ook veel last van de warmte. Wat dan op m.n hoofd slaat. Krijg dan een zwaar hoofd en erg moeie spieren in armen en benen. Zit nu sinds vorig jaar maart in een burnout met tussendoor een terugval daarvoor ging het een stuk beter maar door verkeerde begeleiding terug gevallen. Nu gaat het herstel veel trager en acceptatie is niet altijd makkelijk. Maar we houden moet ik hoop er weer uit te komen.

Hoi Jojanne,

Ik ben zelf bijna twee jaar verder en het gaat veel en veel beter, maar met deze hitte ben ik ook niet vooruit te branden en komen veel symptomen weer terug. Je kan er soms een beetje moedeloos van worden he? Ik herken het, vandaar dat ik dit berichtje plaatste. Zodra het ietsje koeler is ga je je absoluut weer een stuk beter voelen! Een overprikkeld zenuwstelsel en hitte gaan gewoon niet samen, zelfs voor mensen die normaal van warm weer houden. Het helpt ook niet mee dat je vaak minder diep kan slapen met dit weer.

Succes en doe het rustig aan!

G bedankt voor je reactie heb dit sinds kort pas ontdekt maar geeft me wel moet om door te gaan omdat je leest dat het wel beter wordt. Al vind ik het soms erg moeilijk hoor ben moeder van 4 Kids dat moet door gaan maar herstel vergt ook veel energie en dan die warmte heb k wel eens het idee niet vooruit te komen nee in m.n herstel.
Maar doe het rustig aan ja vandaag ook.

En hoop op betere tijden.

Groetjes Jojanne

Fijne tips G !

En ja Jojanneke, kids kost soms net even wat extra energie, die je dan niet wil missen.

Kan je een beetje op tijd naar bed?

Afgelopen nacht was het niet eens heel heet. Maar pfff wat had ik het benauwd. Leken wel opvliegers ;)
En daarbij erg gespannen en onrustig, dan kom je allesbehalve aan je uren slaap

Bij extreme hitte trek ik een half nat t-shirt aan en ga dan naar buiten een eindje fietsen. Dat koelt lekker af.

Zal dit bericht even "uppen" 😰

Dank herkenbaar! Wat kijk ik uit naar de herfst:)🍂 en wat is het fijn dat het iig nog maar max 25 graden is, ben blijkbaar niet 'gek' dat ik terug ben gevallen met de warmte en de kids die vakantie hadden..fijn deze herkenning dankjewel!

Hoi Liesie,

Van mij mag de herfst ook snel komen! Het scheelt nu wel een hoop dat het 's nachts weer afkoelt he? Ik heb er de laatste twee weken ook weer flink last van gehad, weinig energie, prikkelbaar. Als de temperatuur zakt voel ik me dan gelijk weer een stuk beter.

Niet te doen....meer hoofdpijn, benauwd en paniekaanvallen.

@Corrine, helaas normaal. Hitte is stress, hogere stress kan paniekaanvallen veroorzaken. Het is naar.. heel naar. Maar rustig aan, je komt er wel :)

Hoi Corrine

Volgens mij een tijdje geleden dat je schreef🤔
Hoe gaat het met je .? Al wat beter hoop ik?

Bij mij is het ook nog niet geweldig,hondje in laten slapen,
(Hartfalen..ze was gewoon op ,ze was 11 jaar 🤷‍♀️) maar…zoveel verdriet😰
Nu helemaal alleen,4 maanden nu in dit huis,pffff.weer veel huilen🙈.duizelig,wazig, of ik 10 km. Gelopen heb..(niet dus) beenspieren ,gewrichten etc.

En de hitte…kan wel 15 graden minder van mij!!
Ik lees je hoop ik !

Ik noem het zelf niet 'hersteld' als je nog restverschijnselen hebt. Dan ben je nog gewoon herstellende en 'er nog niet', je bent immers nog niet volledig de oude. Beetje als je je been breekt, je bot is op een gegeven moment weer vastgegroeid maar je bent spieren kwijt, pezen zijn zwak, je conditie is lager etc.

Als je langdurig restklachten houdt moet je dieper graven en dingen aanpassen die je spanning geven. Zie mijn andere post.

Hoe lang over gedaan?

Aangeven dat je nog 4/5 wilt aanhouden? En gedachten op papier zetten wat in je hoofd zit, praten erover.. sterkte!!!

Ik denk dat we hier allemaal de signalen wel herkennen. Als we er niets mee doen dat belanden we in dezelde situatie als eerder, een burn-out.

Het lijkt me duidelijk wat jou lichaam je wil vertellen en ik denk dat je zelf het antwoord ook wel weet.

Helemaal met Andre eens. Luister naar je lichaam. Doorgaan met oogkleppen op is geen optie ! En ik spreek uit ervaring. Dacht dat het wel een keertje vanzelf over zou gaan, maar heb mezelf alleen maar zieker gemaakt ! Zit nu al drie jaar in deze ellende.....en het einde is helaas nog steeds niet in zicht

Systeemtherapie, internal family systems, trauma therapie (EMDR), journalspeak of soortgelijk (emotioneel schrijven), boek SOLK lezen.

Als eerste iets wat je zelf ook al merkte. Het herstel van een burn-out duurt veel langer dan een paar maanden. Je bent al jaren, of misschien je hele leven al over je grenzen gegaan, en voordat je weer op je oude energieniveau bent, dat duurt vaak 3 tot 5 jaar. Niet om ke bang te maken, maar het is goed je dat te realiseren.

Naast herstellen van je burn-out is het nu belangrijk om te werken aan waarom je in die burn-out terecht bent gekomen. Dat is niet makkelijk, maar wel belangrijk om er niet weer in terecht te komen.

Het is eigenlijk nooit dat wat je meemaakt waardoor je in een burn-out komt, maar altijd hoe je met situaties omgaat. Je coping dus. En je coping gaat heel vaak ook terug naar "ik faal, ik ben niet goed genoeg, ik doe er niet toe, ik.. vul maar in"
Dus vaak ga je over je grenzen heen vanwege dat.

Ik denk dat het belangrijk is om te kijken wat je echt nodig hebt, los van anderen. Pak pen en papier en schrijf eens wat zaken op

Dank voor je reactie newbee, ik ben voor m'n gevoel wel goed bezig met m'n herstel, weet ook waarom ik erin terecht ben gekomen en weet ook (hoe vervelend ik dit ook vind) dat herstel lang duurt, ik heb 10 jaar geleden eerder een burn-out gehad en ben daar uiteindelijk ook van herstelt gelukkig, en weet en herken alles wat jij zegt.

Ik vind sociale contacten soms gewoon lastig nu en zoek daar wat herkenning en tips in vandaar deze post.


Alle goeds!

Dank voor je reactie newbee, ik ben voor m'n gevoel wel goed bezig met m'n herstel, weet ook waarom ik erin terecht ben gekomen en weet ook (hoe vervelend ik dit ook vind) dat herstel lang duurt, ik heb 10 jaar geleden eerder een burn-out gehad en ben daar uiteindelijk ook van herstelt gelukkig, en weet en herken alles wat jij zegt.

Ik vind sociale contacten soms gewoon lastig nu en zoek daar wat herkenning en tips in vandaar deze post.


Alle goeds!

Wat mij helpt is dat ik eerlijk vertel wat ik wel en niet kan. Zo is onze moeder dementerend en heb ik duidelijk aangegeven bij broer en zus wat ik wel en niet kan. Grenzen stellen. Geeft duidelijkheid.
In vriendschappen hetzelfde, ik geef ook aan dat ik wel wat jaloers ben als een vriend met zijn fijne gezin net terug komt van een heerlijke vakantie. Leg duidelijk uit dat ik het ze uiteraard van harte gun maar dat dit mijn gevoel nu is op het moment. Probeer ook aan te geven wat ik prettig vind en sta nog steeds open voor problemen van vrienden. Maar als het mij teveel energie kost geef ik dat duidelijk aan.
De manier waarop ik mij open heb gesteld naar bijvoorbeeld mijn zus heeft onze relatie op een hoger niveau gebracht. Gisteren zei ze nog dat zij mij nu een zoveel prettiger mens vindt.
Ik voel mij geregeld alleen, eenzaam in mijn zoektocht. Ook dat vertel ik, zonder oplossingen van de ander te verwachten. Vaak wil de ander met de oplossing komen, of t gesprek overnemen. Goed bedoeld vaak, maar daar zit ik niet op te wachten. Geeft mij ook een soort gevoel van dat ik er zelf niet genoeg aan doe.

Jaloers omdat de ander wel zich prettig voelt, mag er zijn he. Stop t niet weg. Merk het op, benoem het, voel het, heb er vrede mee en adem. Heel lastig proces....pffffff.

Sociale contacten zijn lastig, ik wil nu graag mensen zien en het leuk hebben. Maar ik voel mij verdrietig en somber. Het is zoals t is, ben op de goede weg. Heb er maar geen tijd aan gehangen hoelang, ben nu ruim twee jaar onderweg. Heel langzaam vooruitgang...

We komen er wel !! Hou vol... xxx

Dankjewel Eric voor je openhartigheid en tips. Goeie tips ook: eerlijk zijn in wat wel en niet lukt, je gevoel wel uit blijven spreken. En wat ik mooi vindt is dat je zegt dat die jaloezie er mag zijn. Dankje. En dat je je alleen en eenzaam voelt geregeld en dat je dat benoemd en dat anderen dat niet op hoeven te lossen maar dat je je gevoel erover uit wilt spreken. Mooi. En wat lief die opmerking van je zus. Mooi bezig🍀

Samenvatting voor mezelf: mijn gevoel er laten zijn.

Net tijdens een wandeling kwam ik ook tot het inzicht dat ik eigenlijk toch van mezelf vindt dat ik nu meer 'moet kunnen' op sociaal gebied. Toen ik bedacht dat ik mezelf toestemming mag geven dat het nu even niet gaat zoals ik zou willen en ik mag proberen mezelf te geven wat ik nodig heb, en te accepteren dat dingen nu even echt niet gaan zoals ik wil (met bijbehorende frustratie, verdriet jaloezie) geeft dat ergens 'rust'.
Hoe egoïstisch het ergens ook voelt: echt mijzelf en mijn herstel op 1 zetten🩵

We komen er zeker Eric, alle goeds en houd moed🍀♥️

Hallo!
Allereerst heel erg herkenbaar! Ik voel soms ook jaloezie naar mensen die veel meer kunnen, heel vervelend want dit wil je niet. Ook ik had een groot sociaal netwerk en merk ook dat ik een aantal vrienden kwijt begin te raken. Ze weten niet hoe het is als ze het niet hebben en dit vind ik aan de ene kant begrijpelijk.
Ik probeer dit naast me neer te leggen!, want er zijn ook wel mensen om ons heen die er voor ons zijn.

Het moeten kunnen is ook frustrerend, omdat je voor je gevoel soms verder bent dan je aankan.

Geef van tevoren je grenzen goed aan en ik geef altijd aan dat als het niet gaat ik dan weg ga. Zo zijn mensen al voorbereid en kan het alleen maar meevallen als je dan langere tijd blijft.

Succes!!

Ik vind je verhaal zo ontzettend herkenbaar. Ik heb afgelopen week een conflict gehad met een vriendin die ik al bijna mijn hele leven lang ken. Nu ik in een burn-out zit, voel ik aan alles dat we niet meer matchen. Ze komt altijd te laat, neemt heel veel ruimte in en is altijd aan het woord, kan niet goed luisteren. Het is heel moeilijk, maar ik denk dat we vooral vriendinnen zijn omdat het altijd zo was, maar we passen gewoon helemaal niet meer bij elkaar, en dat zie ik nu pas in nu ik laag in mijn energie zit en haar gedrag eigenlijk helemaal niet prettig vind. Het is wel een heel moeizaam proces zo’n burn-out, want het biedt zoveel inzichten waar ik eigenlijk wat mee moet, maar tegelijkertijd kost het weer zoveel energie die ik eigenlijk niet heb. Fijn om het in ieder geval met elkaar te kunnen delen.

Ik vind je verhaal zo ontzettend herkenbaar. Ik heb afgelopen week een conflict gehad met een vriendin die ik al bijna mijn hele leven lang ken. Nu ik in een burn-out zit, voel ik aan alles dat we niet meer matchen. Ze komt altijd te laat, neemt heel veel ruimte in en is altijd aan het woord, kan niet goed luisteren. Het is heel moeilijk, maar ik denk dat we vooral vriendinnen zijn omdat het altijd zo was, maar we passen gewoon helemaal niet meer bij elkaar, en dat zie ik nu pas in nu ik laag in mijn energie zit en haar gedrag eigenlijk helemaal niet prettig vind. Het is wel een heel moeizaam proces zo’n burn-out, want het biedt zoveel inzichten waar ik eigenlijk wat mee moet, maar tegelijkertijd kost het weer zoveel energie die ik eigenlijk niet heb. Fijn om het in ieder geval met elkaar te kunnen delen.

Ten eerste: sorry dat al mijn berichten dubbel te lijken plaatsen geen idee hoe dat komt. Ik vermoed iets met het systeem, ik zie het bericht van M. ook drie keer onder elkaar namelijk.

Maar M. dank voor je reactie en de herkenning. Ik vind het ook heel naar als mensen slecht luisteren.

En mooi wat je zegt over inzichten: met de tijd zul je er iets mee kunnen, vertrouw daar maar op🍀

Ik voel me ook in de steek gelaten door twee vrienden die ik al heeel lang kende.

Ik denk inderdaad dat je als je in een BO zit nog beter voelt wie wel en niet (meer) goed voelen.

Plus dat mensen ervan kunnen schrikken als je je 'ineens' meer uit gaan spreken.

Toch is het goed dat we dat doen en bij ons eigen gevoel blijven.

Ik denk dan maar zo: liever alleen dan met iemand die eigenlijk niet meer matched.

Wel moeilijk en verdrietig.

Ik herken wel ook dat het moeilijk is: met die ene vriend is alles wel uitgesproken en ik vind het jammer maar ik laat hem los want het voelde al een half jaar niet meer fijn.

Met die andere vriendin is er een gesprek geweest waarin ik hoopte op onderling begrip en excuses. Ze liet me op een cruciaal moment vallen en ik had laten weten hoe erg dat me had geraakt. In werkelijkheid luisterde ze slecht naar me, en kwam ze vooral vertellen wat ze vond dat ik 'niet handig' had aangepakt.

Ik denk ook dat zij mij nog ziet als iemand van heel lang geleden die ik al heel
lang niet meer ben.

Dit soort dingen/teleurstellingen in vrienden raken me diep en maken ook dat ik dan weer slechter slaap/terugval in m'n herstel.

Daarom heb ik nu, vanuit zorg voor mezelf, besloten om eerst verder te herstellen voordat ik me nog 1 keer uit wil spreken richting haar.

Maar eerst en vooral herstellen nu voor mij met nu eerst een fijne wandeling.

Dank voor de (h)erkenning M. en laten we goed bij onszelf blijven♥️🍀😊

Oh wat herkenbaar dit. Zit bijna 2 jaar in burnout (aanloop v 7 jaar gehad). Dit was t eerste waar ik tegenaan liep: sociale contacten kosten mij, nog steeds, veel energie. Tip van mijn psycholoog destijds: hou de contacten laag-frequent. En wat ik ook niet meer doe: uitleggen wat er in je lijf/je zenuwstelsel gebeurt in een burnout. Mijn eigen partner snapt t amper...Dus ik ben veel alleen inderdaad, spreek af en toe af met een vriendin voor lunch of wandeling. Dat moet dan niet niet langer dan 2-2,5 uur duren anders ben ik weer bekaf.
Jaloezie herken ik ook, op mensen met levens. Bij ons staat alles "on hold". Ik probeer dat gevoel steeds weer los te laten, het is wat het is en jaloers zijn brengt je niet verder. Eigenlijk moet je zelf je beste je beste vriend worden.
C.

Goeie tip C. om de frequentie laag te houden. En je eigen beste vriend worden, herkenbaar, houden van onszelf (onvoorwaardelijk) is echt een hele belangrijke en mooie les☺️♥️

Maar ook erg lastig merk ik

Ja zeker lastig. Ik voel me ook soms wel verdrietig/down (hoe lang nog??) maar houd me vast aan de kleine stapjes die ik zet. Er zit vooruitgang in...dat is wat telt.
C.

Zeker lastig maar we zijn goed zoals we zijn, inclusief alles, inclusief burn-out.♥️
Ik herken ook het verdriet en downe gevoel. Wat me vandaag hielp was de gedachte: ook met m'n verdriet kan het een oké dag worden. En kleine haalbare dingetjes doen die ik leuk vindt (zoals vandaag van bevroren bananen en soyamelk bananenijs gemaakt) en idd alle kleine stapjes zijn stapjes en soms is het een stapje terug. Herstellen van burn-out is megazwaar heel veel respect voor ons allemaal we zijn goed bezig en sterkte allemaal!♥️🍀

Goeie tip C. om de frequentie laag te houden. En je eigen beste vriend worden, herkenbaar, houden van onszelf (onvoorwaardelijk) is echt een hele belangrijke en mooie les☺️♥️

Ik heb dus helemaal geen behoefte aan afspraken met vriendinnen. Ik vindt dit heel erg maar heb nu andere prioriteiten

Dan ook vooral niets of minimaal afspreken.
Ik herken het wel. Ik heb dan ook geen zin in gezellige prikkels, want het blijven prikkels.
Al moet ik er soms wel voor waken dat ik jiet alleen maar op ga in mijn eigen misère. Soms kan afleiding ook erg helpend zijn

Inderdaad doen wat goed voelt en laten waar je geen behoefte aan hebt. Ik herken ook dat ik er geen zin in heb, maar dat het wel weer fijn kan zijn soms iemand 1op1 te spreken omdat ik anders me ook weer eenzaam ga voelen en zo in m'n eigen hoofd blijf hangen ofzo. Maar dat sociale contacten lastig zijn is. Ik vind het zelf fijn met een aantal mensen wat al contact te hebben. Groepsaps trek ik nu echt niet.

Zo ook een droompjes me man krijgt een burnout of dat ik iets heb een ziekte die niet eens bestaat hoe ik er allemaal op kom en ben half wakker en zo bang erna. Ze duren ook maar ong 30 seconden ofzo

Volgens mij is je brein..over..over..oververmoeid.
En loopt over..
Als of je in een draaimolen zit en er elke keer uitgezonderd word.
Zo'n naar gevoel
Ik herken het..gaat op den duur over..maar is heel vervelend

P.s. Je word niet gek....
Maar je hebt waarschijnlijk een Paniekaanval

Die droompjes zijn racende gedachten
Ik heb er ook last van ze betekenen niets.
Dit alles komt voort door angst spanning en stress.
Raadpleeg je huisarts als het niet meer gaat sterkte ermee.

En dat gedenk maakt me echt somber sagerijnig

Waar denk je over?

Herkenbaar hoor sasja hier nog een en idd somber en chagrijnig word je ervan wanneer gaat dat ook eens over sterkte ook👍

Newbee dat staat in mijn schrijven


L.n heb jij t precies als mij ? Echt overal denken ook bij afleiding ? T bewust van wat ik denk ? Gewoon opletten als ware waar denk ik aan . Ben ik moe ? Zeg wel een paar keer in me hoofd ben moe. Weet iedereen denkt maar nu ben je zo bewust

Ok

Ik zie het niet maar maakt niet uit.

LN heeft exact hetzelfde dus hopelijk kunnen jullie elkaar steunen

Newbee en anoniem ja ik heb precies het zelfde voel ik mijn maag weer denk ik nee he niet weer en dan als ik wat anders heb denk ik ga ik weer met het denken heel soms over als ik ga wandelen met de hond en toch onderweg. Weer piekeren vet vervelend en dat kost ook weer stress en slaat dan weer naar mijn ..... Maag zoals altijd sterkte ook voor jullie

T denken stopt bij mij nooit. En t is echt hele verhalen . Gesprekken die ik al als ware voer met me hulpverlener
Maar ook ik ben t zat .wil me zelf weer zijn en dat blijft maar in herhaling . Overal zit ik in me hoofd wat ik denk al denk ik normaal dan denk ik weer .wat denk ik nu .zo bewust van wat ik denk .liep vanmorgen met de hond

T ging echt zo .waarom heb ik dit nou .wil hier staan als me zelf . Waarom toch .t doet zo pijn ik had t zo naar me zin . Dan huil ik meestal en wil ik weg ..maar t gaat als ware gewoon weer opnieuw .met gedachten .net of ik me moeder bel en vertel wat er niet gaat ....t is haast niet uit te leggen sta gewoon hele dag aan in me hoofd

Soms heb ik ook heey ik dacht ff niet
Want ook leuke of andere dingen ben ik bewust van dat ik dat denk


Als ik t zo schrijf vind ik t ook raar over komen hoor

Dat heb ik ook loop ik met de hond wil ik aan leuke dingen denken en genieten van de natuur dan ben ik thuis en weer piekeren sasja en dan denk ik weer zal wel weer op mijn maag slaan en ja hoor dat gebeurt dan ook pfffff en soms jaloers op andere mensen die dat nooit hebben ben al 6 jaar weduwe dus kan het ook niet delen met mijn man die zou wel zeggen komt goed en mijn kinderen wil ik er niet mee lastig vallen wat duurt alles toch lang heb alle lichamelijke kwaaltjes wel gehad met de burnout duizeligheid hoofd overal pijn in mijn lijf enz ook naar vele dokters geweest onderzoek echo buik was goed zit er nu al 14 maanden in sterkte hé ook

Hoi iedereen

Ja…ik herken dat malen en denken, piekeren ook zeker.
Afleiding zoeken zeggen ze, maar dat helpt maar even. Ik huil veel, emmer loopt over…zeg ik vaak! Ook met stofzuigen of zo blijven de gedachten, gek van. Ook soms dat het beter gaat maar…..pffff
Heb vrijdag mijn hondje moeten laten gaan🙈 hartfalen!
Verschrikkelijk…wat mis ik haar😭😭😭 11 jaar geworden.
Zit nu 3,5 maanden in mijn huisje,vond het al moeilijk ,maar nu helemaal. Zit je dan ….alleen ! Voor haar was het beter, daar hou ik me maar aan vast,ze heb een goed leven gehad,maar GVD… alleen maar huilen!!!

Sterkte Ann vreselijk als je ook je hond moet laten inslapen en dan helemaal alleen bent knuffel 😘

Je hebt een goede eden voor verdriet dat mag. Een heel groot verlies maar t krijgt een mooi plaatsje in je hartdikke knuffel

Hoi allemaal

Dank jullie wel voor de steun.

Ik kan gewoon niet tegen alleen zijn. En niks om me heen hebben ( hondje) wat moet ik doen?
🤔

Hoi K.

Er staat hieronder ergens een draadje met een hoop goede tips van iemand. Ik zal 'm even voor je opzoeken en erop reageren dan komt 'ie weer bovenaan te staan!

Super bedankt!

Hoi Juliette,

Oh dit is allemaal zo herkenbaar ja. Door dit vreselijke gevoel kon ik drie weken bijna mijn bed niet meer uitkomen. Na die periode werd dat gelukkig wel veel minder en gestaag is de duizeligheid sowieso steeds minder geworden. Maar ik werd er zelf erg agorafobisch van. Vond het heel moeilijk om weer hele simpele dingen te doen als naar de supermarkt gaan of onder de mensen te zijn omdat ik zo bang was voor die duizeligheid. Dat had bij mij ook wel te maken met het feit dat er zo weinig echt goede hulp was op dat moment. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en niemand durfde te benoemen dat het een burnout was (vanuit mijn werk, arbo en psycholoog). Pas sinds ik dit forum heb gevonden snap ik dat dit allemaal heel normaal is bij een burnout.

Dat gevoel alsof je op een andere wereld bent heet derealisatie. Dat is heel beangstigend, maar is een direct resultaat van de hoge paniek. Je lichaam probeert je te beschermen. Het is totaal niet gevaarlijk en het gaat weg zodra de angst weer afzwakt en je je weer wat beter gaat voelen, maar ik vond dat zelf ook een van de naarste symptomen dus ik snap hoe vervelend het is.

Ik kon ook niet slapen van de spiertrekkingen, werd ook elke ochtend misselijk en heel hoog in de angst wakker. Sommige nachten was ik zelf helemaal aan het shaken (dat doet je lichaam soms om stress en emotie kwijt te kunnen).

Het zijn allemaal hele normale symptomen, ondanks dat je het gevoel hebt dat er iets helemaal mis met je is. Heel veel mensen op dit forum hebben dit ook allemaal meegemaakt. Dat gevoel in de supermarkt is een resultaat van hoge paniek en daarbij zware overprikkeling. Het enige dat daar tegen helpt is rust, rust en nog meer rust. Ondanks dat je moeilijk slaapt, pakt je rust! Als je niet in slaap kan komen zou je een slaapmeditatie kunnen doen (yoga nidra) om in elk geval tot rust te komen.

Het enige dat ik tegen je kan zeggen is: het gaat echt over! Die eerste maand was vreselijk, je zal merken dat je daarna steeds rustiger gaat worden. Geef je vooral over aan de symptomen, hoe moeilijk dat ook is. Je moet er echt op vertrouwen dat je oké bent.

Ik wens jou en je vriend heel veel sterkte en beterschap. Ik hoop dat je ondanks zijn ziekte ook de tijd en ruimte hebt om je over te geven aan jouw eigen proces. Als je moet liggen dan ga je lekker liggen. Bewegen is goed, maar je lichaam geeft heel goed aan waar de grens ligt op dit moment.

Alle liefde en heel veel sterkte, als je nog vragen hebt: here to help!❤️

Hallo Y.
Wat heb jij dit prachtig geschreven!!!
Vaak als ik veel spanning ervaar van de burnout...ga ik hier lezen.
De enige plek..waar ik vaak de rust terug vind. Hier zijn mensen die snappen hoe het voelt. Mensen om ons heen kun je dat niet uitleggen...vreselijk.
Dank voor verhaal en steun
Liefs

Hoi Bente,

Goed om te zien dat het jou ook helpt. Zo heb ik dat zelf ook ervaren.

Ik denk oprecht dat heel veel mensen langer in een burnout blijven hangen omdat niemand maar uit kan leggen wat er nou precies aan de hand is, en de angst voor de klachten daarom ook niet weggaat. Totdat ik dit draadje vond kon ik persoonlijk écht niet geloven dat al die klachten met een burnout te maken hadden. Zolang je dat niet gelooft triggert elke fysiek klacht weer een stortvloed aan paniek.

De diagnose burnout wordt bijna nooit gegeven omdat deze niet binnen de dsm diagnostiek valt. Kort gezegd: krijg je de diagnose burnout, dan krijg je geen enkele behandeling vergoed uit de basis verzekering. Elke professional die je ziet danst daarom om de term heen en je krijgt vooral allerlei andere labels opgeplakt om maar wel die vergoeding te krijgen.

Dit is ook heel vervelend voor de zorgverleners zelf. Mijn huisarts heeft mij "off-the-record" verteld dat dit heel erg lastig is en dat ze hier bijna dagelijks mee te maken hebben. De overweging: geef je iemand de duidelijkheid en gaat het herstel mogelijk sneller?-, of geef je iemand een verkeerd label maar wel de financiele middelen om professionele hulp te krijgen?

Zo blij dat we met dit forum wel allemaal de duidelijkheid krijgen die we verdienen!

Wat fijn dit verhaal !! Precies de face waar ik inzit...als ik dit zo lees..heel verhelderend en opluchting om te lezen.
Net terug van een paar dagen met een camper!! Heerlijk !!! Zo fijn in de natuur.
Ik voelde mij geweldig rustig..thuis spullen opruimen enz... het paniek gevoel was gelijk terug..bang..zo'n naar gevoel.
Weer zo'n terug naar AF...gevoel.
Heel slecht geslapen..ontzettend pijnlijke benen en armen..vond het zo erg..na die paar super fijne dagen..
Maar ik begrijp jou verhaal..
Dankje
Liefs

Wauw, dat stukje ‘concluderend’ als uitleg van het boek… slaat in als een bom. Deze wijsheid mag wat mij betreft op een tegeltje. 😉 ik ga het ook steeds nalezen, als duwtje in de rug dat ik op de goede weg zit.

Momenteel hier 9 maanden onderweg en dankzij een fijn vangnet en goede coach volop in het re-integratie proces. Ik werk weer 80% van de uren in aangepast werk. Ben ergens mega blij dat dit weer mogelijk is, maar voel me soms ook zo overspoeld door het ‘’moeten’ en door alle prikkels die ik op een dag te verduren krijg. Dan komt toch de angst en soms onzekerheid weer bij me omhoog; kan ik dit wel aan? Vergezeld door lichamelijke klachten zoals duizelingen, helikopteren boven mezelf, tintelingen in vingers, motoriek en zicht dat vermindert, hoofdpijn, concentratie zakt ineens weg en (soms) paniek.. Vaak pak ik dan juist de controle weer over allerlei dingen en ga ik nog verder over mijn grens. Wellicht herkenbaar voor velen. Gelukkig heb ik dat patroon door en kan ik er dan wat mee, maar als ik er middenin zit is dát juist zo lastig..

Ergens heb ik de zekerheid dat t weer goed gaat komen, maar man, wat zijn zulke momenten weer pittig! Zo lastig om alles dan los te laten (zeker met een jonge gezin), voor jezelf te kiezen en taken dan niet te doen zodat ik kan herstellen. Dit steeds te moeten uitbalanceren kost me bakken met energie, terwijl je tijd apart zet om uit te rusten….

Zucht… en tegelijkertijd; we komen er wel! Met een berg aan liefde en geduld voor onszelf!

Aan een ieder die hier ook doorheen gaat; je doet zo enorm je best, je werkt zo hard om je weer beter te voelen en om gedrag te veranderen! Je bent niet alleen en het komt echt weer goed! 💗 houd vol, houd vast!

Wat een fijne tip want het is echt zo herkenbaar. Ik voel dat ik lichamelijk wat vooruit gaat, maar dat ik weer heel veel spanning en onrust ervaar, over grensen bewaken en aangeven bij vrienden die denken dat het gewoon weer goed gaat, wat ik al wel en niet aankan (het uitbalanceren kost inderdaad zoveel energie). En dan heb ik weer spanning over de spanning, dat gedeelte zit me nu bijna meer in de weg dan de burn-out klachten zelf. Ik ga het ook opschrijven en steeds even nalezen.

Hey, dit komt omdat je de 'rest en pace' methode toepast, en dus dingen onderdrukt. Je hebt dan niet je emoties en trauma's doorgewerkt en iedere keer als er een trigger is komt dat gevoel weer opzetten, door onderdrukking uit dit zich in paniek en angstaanvallen die vervolgens kort kunnen duren en weer weg gaan. Mijn advies is: Zoek hulp, een transformatiecoach, iets dat met trauma's werkt, schrijfoefeningen, schematherapie, IFS (familie opstellingen), ga echt de diepte in. Een 2e burnout is niet nodig en kán niet gebeuren als jij de diepe kern aanpakt: Waarom voel ik mij niet goed genoeg, waarom heb ik geen zelfliefde? Volgens Gabor Maté is dit altijd: Kindtrauma's. En een trauma is wat anders dan wij jij denkt dat een trauma is. Ga maar opzoeken wat Gabor erover zegt. Succes!

Hoi Taco,

Ik waardeer je advies, dat meen ik oprecht. Maar je hebt helemaal geen inzicht in wat voor therapie vormen ik inmiddels allemaal heb gehad. Veel dingen die inderdaad binnen de categorie vallen die jij aangeeft. En ik heb mijn hele leven met angstklachten te maken gehad. Het doorvoelen van de angst is voor mij júist precies het verwerken van die trauma's. Het feit dat dat omhoog komt is juist een indicatie dat ik niet meer onderdruk en dat ik met een duurzaam herstel bezig ben.

Ik vind je reactie ietwat betweterig overkomen onder mijn oorspronkelijke verhaal. Realiseer je ook dat door te zeggen dat mensen nog weer een hele andere weg in moet slaan of dat de aanwezigheid van klachten per definitie betekent dat iemand nog allerlei therapieen in moet duiken ook weer enorme onzekerheid kan aanwakkeren bij sommige mensen hier. Mensen die het al moeilijk genoeg vinden om vertrouwen te houden in het proces.

Ik zie dat je het allemaal goed bedoelt, maar misschien zou je toch iets empathischer kunnen kijken naar het verhaal van anderen. Goed dat het voor jou allemaal werkt op deze manier! Zo heeft iedereen weer zijn eigen proces. Ik heb het herstel van mijn eerste burn-out heel erg anders aangepakt, toch zijn er altijd overeenkomsten te vinden in de klachten.

"Dit komt omdat." zou je eventueel misschien kunnen verwoorden als "als ik je verhaal zo lees dan zou het eventueel ook kunnen dat." Uiteindelijk zijn we allemaal wel ervaringsdeskundigen hier, geen specialisten.

Aan Nora, M en L. Ik ben erg blij dat ik jullie hier ook mee heb kunnen geruststellen! Ik heb de quote uit het boek op een briefje geschreven en kom er regelmatig bij terug als ik me even wat minder voel. Het geeft me altijd weer een fijne positieve boost.

Ik wens jullie allen een voorspoedig herstel.

❤️

Mooie uitleg.

In een online training die ik gevolgd heb werd het vergelijk met drijfzand gemaakt. Hoe harder je vecht, des te meer wordt je er ingezogen.

Ook gaven ze daar aan dat herstel tot jaren kan duren. Niet om je bang te .Aken, maar het gaat met pieken en dalen. In de goede periodes probeer je dingen te veranderen. Het accepteren van angst of situaties, het proberen te veranderen hoe je met zaken omgaat.
Als je vol in een overspoeling zit, doe dan wat jij nodig hebt. Op die momenten ben je jezelf niet en kan je ook niets echt leren. Probeer dan later op die situatie terug te kijken.

Zo voel ik het ook wel wat daar uitgelegd wordt. Maar man wat kunnen die overspoelingen je naar beneden zuigeb

"In een online training die ik gevolgd heb werd het vergelijk met drijfzand gemaakt. Hoe harder je vecht, des te meer wordt je er ingezogen."

Dat is erg mooi omschreven! Bij mijn eerste burnout heb ik de boel flink onderdrukt en ging de angst uiteindelijk ook wel weg, maar natuurlijk nooit helemaal. Dat blijf je dan toch met je meedragen en dan krijg je later alsnog de deksel op de neus. Ik ben na die burnout gaan vermijden, niet voluit gaan leven omdat ik toch bang bleef dat die angst weer zou opduiken.

Mijn proces gaat nu heel erg over die drijfzand vergelijking. Voelen, maar vooral alles er gewoon laten zijn. Zeker in de fase waarin je lichaam de signalen geeft dat je fysiek gezien wel weer een hoop meer kan. Heel belangrijk om niet in de angstspiraal weg te zakken (zoals M. ook mooi zegt; die spanning voor de spanning). Een thema dat ik vaak tegenkom is: zorgen dat je maatjes gaat worden met je angst. De angst is eigenlijk alleen maar daar om jou te beschermen. Maar je bent zelf niet die angst, de meeste van die angstige gedachten zijn helemaal niet relevant of realistisch.

Door nu de angst te bedanken, maar ook te zien als een veiligheidssysteem waar ik zelf geen invloed op heb creeer ik ook meer afstand tussen mijzelf en de angst, en is het makkelijker om het er gewoon te laten zijn. Het voelt vreselijk als het er is (dat weten we allemaal), maar het gaat altijd wel weer weg.

Maar wat heel belangrijk is voor velen van ons is het besef dat het heel gebruikelijk is dat angstgedachten eventjes veel luider worden naarmate je er beter om mee leert gaan. Het hele angstsysteem is ingericht op jou veilig houden, en wanneer het merkt dat het zijn grip verliest zal het eventjes extra hard gaan werken om je weer terug die schijnveiligheid in te trekken. Zeker als je maanden, soms zelfs jaren een overprikkeld zenuwstelsel hebt gehad.

Daar moeten we allemaal doorheen bij het herstel. Zoals Barry McDonagh mooi omschrijft in zijn boek.

En nog een toevoeging op mijn opmerking hierboven.

Het is ook normaal en menselijk om af en toe een beetje angstig te zijn. Een mens kan niet helemaal geheeld zijn, dat bestaat niet . De verwachting dat je helemaal angstvrij een burnout uit komt en nooit meer depressieve gevoelens gaat hebben is onrealistisch. De reactie van Taco doet me daar een klein beetje aan denken. Het idee dat elke aanwezigheid van angst betekent dat je nog niet diep genoeg bent gegaan kan volgens mij ook gevaarlijk zijn. Op die wijze kun je jezelf gegijzeld houden in een onrealistisch verwachtingspatroon van het herstel. Elk mens draagt trauma’s, angsten en onverwerkte emotie met zich mee. Het kan heel behulpzaam zijn (en helend) om daar af en toe eens flink de bezem doorheen te halen, maar het is denk ik ook zaak om dat niet te gaan zien als een nieuw ‘project’ en een volgende hoge eis die je aan jezelf stelt. De meeste mensen die een burnout terecht komen hebben al de neiging tot perfectionisme. Oppassen dat je die eigenschap niet ook gaat toepassen op je herstel.

Aan Taco: ik wil niet zeggen dat dat bij jou het geval is! Ik lees je reacties hier wel vaker en volgens mij ben je hartstikke goed en mooi bezig, fijn ook om te zien dat er veel vooruitgang in zit want ik heb je eerdere reacties ook weleens gelezen. Waardeer het ook heel erg dat je anderen graag helpt dus ik hoop dat je mijn berichten niet verkeerd opvat. Bovenstaande voorbeeld zie ik vaker terugkomen in mijn omgeving, dat wil niet zeggen dat dat bij jou van toepassing is.

Wat een fijne tip want het is echt zo herkenbaar. Ik voel dat ik lichamelijk wat vooruit gaat, maar dat ik weer heel veel spanning en onrust ervaar, over grensen bewaken en aangeven bij vrienden die denken dat het gewoon weer goed gaat, wat ik al wel en niet aankan (het uitbalanceren kost inderdaad zoveel energie). En dan heb ik weer spanning over de spanning, dat gedeelte zit me nu bijna meer in de weg dan de burn-out klachten zelf. Ik ga het ook opschrijven en steeds even nalezen.

Ik heb geen burn out gehad, maar wel angst/paniek/stressaanvallen.
Ik heb het idee dat de oorzaak allemaal een beetje dezelfde is. We gaan niet op de juiste manier om met stress/angst.

In die training is een van de dingen die uitgediept worden je bewuste en je onbewuste brein. Het bewuste schijnt maar 7 % te zijn. Veel minder dan wat altijd gedacht werd.

Je onbewuste brein is dus voor het grootste deel verantwoordelijk voor je gevoel en reacties. En dat onbewuste brein is ontstaan/opgebouwd (en verandert nog steeds, dat is het positieve) door alles wat je in je leven hebt meegemaakt.
Ik zie dat bij mij heel sterk bij dingen als (en nu verzin ik wat) die ene keer bij de supermarkt bij de groentenafdeling had ik een paniekaanval. Dus een tijd later ga ik weer naar de supermarkt en bij de groentenafdeling begint het weer te kriebelen en ja hoor, daar ga ik weer.
Verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat (7%) en toch komt het binnen.(93%)

Hey Y, sorry ik kwam wellicht wat intens over. Ik ben wel enorm empathisch met mensen die dit hebben, ik weet hoe verschrikkelijk dit is. Ik zie het echter ook om mij heen, dat mensen vaak om bepaalde dingen heendraaien en zich liever met coping bezig houden. Ik heb bij mijzelf gemerkt hoe intens veel verschil dat diepe bezemwerk heeft. Ik ben het wel met je eens dat je niet tot in den treuren dat hoeft te doen, maar je kan wel zo ver gaan als je zelf wilt. Of een therapie werkt hangt er natuurlijk vanaf wat voor therapeut je hebt en of het geschikt is voor jouw probleem, dat kan ik niet inschatten natuurlijk. Ik denk wel dat het voor iedereen in een burnout enorm kan helpen om dat diepere werk te doen. Hopelijk is dit een iets zachtere reactie en komt dit beter over :)

Geen zorgen Taco, ik snap dat het vanuit een goed hart is geschreven.

Voor mij betekent het diepe bezemwerk dat ik de angstklachten niet weg moet stoppen en weer laat sluimeren zodra de stress wat is gezakt, maar juist die klachten op een andere wijze benader. Het punt dat ik hierboven wil maken (ook onderstreept door mijn therapeut die gespecialiseerd is in lichaamswerk) en wat ik terug las in dat boek is dat angstgedachten vaak weer een kleine piek bereiken voordat je echt gaat herstellen. Dit is verwarrend en soms ook extra beangstigend en ik vond de woorden van Barry McDonagh erg geruststellend. Hoop dat ik anderen hier die door een vergelijkbaar proces heen gaan ook daarmee kan helpen.

Net als dat je emoties moet doorvoelen voordat je ze los kan laten, moet je angsten ook voelen en laten opborrelen voordat je ze los kan laten. Het is in beide gevallen zaak dat het niet meer weggestopt wordt, en in beide gevallen kun je spreken van "it gets worse before it gets better." En daar kan jij denk ik goed over mee praten mbt lichaamswerk :)

Zo herkenbaar Y wat jij allemaal schrijft en bedankt daarvoor en heb Barry MC donagh nu opgezocht op internet 👍

Bedankt Y, daar heb ik op die manier nog geen ervaring mee, maar fijn dat het jou zoveel brengt :) Ik heb gemerkt dat mijn angst vanzelf afzakt zodra ik echt tot de kern van de emotie kwam en mijzelf co-reguleerde. Dan was de angst de volgende dag gewoon weg eigenlijk. Maar het komt vaak nog wel omhoog, dus ik zal die techniek eens gaan bekijken.

Wat naar voor jou.. ik zit in hetzelfde schuitje, ik slik nu bijna elke avond een halve oxazepam.. maar het is overdag echt overleven, ik lig nu bijvoorbeeld in bed met trillende spieren en enorm vermoeid lijf... wat een hel.

Tijdelijke oxazepam kan geen kwaad is mij gezegd.. daar vertrouw ik nu maar op..

Heb jij ook lichamelijke klachten?

Hoi Anoniem,

Ik vind 3 oxazepam per dag best veel. Zoals je zelf ook aangeeft is het een middel waar je snel verslaafd aan raakt, en dat risico loop je zeker. Maar twee weken zijn nog niet zo lang dus het kwaad is nog niet geschied.

Die ellende zonder de oxazepam is vreselijk, maar volgens mij moet je daar dus wel juist even doorheen. Ik kon twee weken niet mijn bed uitkomen en heb daarna 1,5 maand zo'n beetje de hele dag gehuild. Kon van ellende nauwelijks op mijn benen staan. En ik had inderdaad ook oxazepam kunnen slikken om me kalmer en minder angstig te voelen, maar uiteindelijk komt die klap toch wel. Als jij straks gaat afbouwen zit de kans er dik in dat je alsnog dat allemaal moet doorvoelen.

Heb je een goed vangnet? Partner, familie, begeleiding?

Mijn persoonlijke advies (maar ik ken natuurlijk niet jouw hele verhaal): afbouwen van de oxazepam en laat het maar over je heen komen. Wel onder begeleiding en als je het echt niet aan zou je kunnen kijken of iemand je gezelschap kan houden voor in elk geval de komende dagen/weken. De burnout is nou eenmaal de realiteit en hoe meer je dat weg gaat medicineren hoe minder je intern oplost.

Mocht je echt niet zonder medicatie kunnen (ook dat is geen schande) dan zou ik persoonlijk eerder kijken naar een SSRI voor deze periode dan oxazepam.

Ik wens je heel veel sterkte, het wordt echt beter hoewel dat nu niet zo voelt!

Dank voor de reacties !
Dit is helaas niet mijn eerste burnout, maar tweede.
De eerste kwam ik wel door zonder medicatie ( slik al heel lang een lage dosis ssrr) maar nu heb ik 2 kindjes rondlopen die ik toen niet had.
Mijn man neemt alles al over dat is al enorm verwarrend en heftig voor de oudste met de oxazepam kan ik er ieder geval nog zijn op de bank voor hem .

Ik gebruik een lage dosis overigens 3 x 5.


En ja heel veel lichamelijke klachten waarvan ik dan weer paniek ervaart , mijn gedachten gaan aan de haal etc.
Die pam helpt om soms niet helemaal door te schieten want hoe meer paniek hoe meer lichamelijke klachten merk ik

Lieve anoniem,

Om je gerust te stellen: ik heb op mijn dieptepunt 3 maanden dagelijks oxazepam gebruikt (3 x 5mg en tijdens opbouw antidepressiva meer). Ik was hele dagen totaal in paniek, kon niet eens meer een broodje smeren of alleen thuis zijn. Ik begrijp wat G. zegt en het is een verslavend medicijn en de oplossing ligt ook niet in medicatie, maar soms heb je simpelweg geen keus. Je gebruikt dit echt niet voor je lol. Ik was ook heel bang om verslaafd te raken. Toen de AD bij mij wat ging werken en er iets meer rust kwam heb ik na 3 maanden de oxazepam in een paar weken rustig afgebouwd (elke paar dagen een kwart eraf) en dat ging zonder problemen. Zolang je bewust met de medicijnen omgaat (zo laag mogelijke dosis en alleen gebruiken zolang het écht hard nodig is), komt het echt goed. Ik hoop dat je naast de medicatie andere manieren vindt om wat rust te vinden en met therapie ook de oorzaken kan aanpakken. Houd moed, je bent sterker dan je denkt!

Liefs

Zo denk ik er ook over. Helaas in een derde burn-out terechtgekomen. Gebruik 3x daags 10 mg Oxazepam. Mijn ervaring is als de spanningen afnemen ook de behoefte aan medicatie weggaat. Daar vertrouw ik nu ook weer op.

Hi Stef,

Heel herkenbaar. Super lastig om juist te doseren. Ik mis het sporten ook enorm. Ik ben vaak te moe om hard te lopen, maar ga de laatste tijd vaker zwemmen. Hierdoor belast je spieren minder maar het is wel een goede cardio workout. Fietsen is misschien ook een optie. Op goede dagen jog ik ook een rondje, maar dan echt stoppen als je pijn krijgt/vermoeid wordt.

Groetjes,
Michelle

Ha Stef,

Een poos geleden had ik deze vraag ook gesteld op dit forum, het is ook lastig want in het begin is het écht niet aan te raden en kan het dingen erger maken. Het beste antwoord is dus dat je op een gegeven moment zelf een beetje kan aanvoelen wanneer je weer wat meer energie hebt. Sporten is wel extreem goed om te doen en kan herstel uiteindelijk weer versnellen, wees je er echter van bewust dat je vanaf nul moet beginnen. Dus als dat inhoudt dat je 10 minuten naar de gym gaat en 2 oefeningen doet dan is dat maar zo. Herstel is belangrijker dan inspanning. Daarnaast is het mentale aspect misschien nog wel belangrijker, je moet relaxed zijn als je gaat sporten (jezelf niet te veel opfokken) en vooral positief en blij zijn dat je überhaupt een dergelijke stap weer kan zetten. Niet nadenken over dat je voorheen .. kg squats deed of ... bench. Dat komt wel weer.

Als ik het op mezelf betrek gaat het inmiddels een stuk beter en kan ik weer op 60% vermogen gymmen of weer met 30 km/h racefietsen. Heeft alleen erg veel tijd en geduld nodig en daarom is dat mentale aspect zo cruciaal in dit verhaal.

Succes en sterkte!

Dank voor je reactie Michelle. Zwemmen had ik zelf ook aan gedacht inderdaad, vind ik ook nog wel leuk ook denk ik. Ik merk dat ik gewoon een beetje terughoudend ben met elke vorm van inspanning , omdat ik ook niet weet of dat juist helpt of mijn lichaam juist extra energie kost. Maarja alleen maar niks doen is volgensmij ook niet de oplossing haha, blijft lastig. Ik mis het sporten ook en het in shape zijn maargoed het is zoals het is ..

Dank voor je reactie Michelle. Zwemmen had ik zelf ook aan gedacht inderdaad, vind ik ook nog wel leuk ook denk ik. Ik merk dat ik gewoon een beetje terughoudend ben met elke vorm van inspanning , omdat ik ook niet weet of dat juist helpt of mijn lichaam juist extra energie kost. Maarja alleen maar niks doen is volgensmij ook niet de oplossing haha, blijft lastig. Ik mis het sporten ook en het in shape zijn maargoed het is zoals het is ..

Ha Roel, bedankt voor je reactie ook! Goed om te horen dat je inmiddels weer naar de gym kunt. Hoe zorg jij dat de je lat niet te hoog legt voor jezelf? Ik merk dat ik met momenten met mijn hoofd heel graag wil gaan maar ik weet gewoon niet goed of mijn lijf er klaar voor is maargoed daar kom ik alleen achter door een keer te gaan natuurlijk en begrijpelijk heel langzaam starten. Ik was voorheen best wel fanatiek en eigenlijk te fanatiek en pushte ik vaak door zonder te luisteren naar mijn lichaam. Dat wil ik uiteraard deze keer anders gaan doen. Soms vraag ik me ook wel eens af of krachttraining nog wel de juiste sport is voor mijn lichaam. Hoe ervaar jij dat? En vooral dat ontspannen naar de gym toe gaan is idd belangrijk, hoe doe jij dat? Ik merk dat ik al bijna zenuwachtig kan worden om te gaan en ben dan natuurlijk niet ontspannen. Die fysieke klachten die ik tijdens mijn burn-out ervaarde wil ik nooit meer, soort trauma denk ik

Ik begon met Nederland in beweging nu doe ik het 2 x achter elkaar elke dag. Misschien om mee te beginnen een idee

Hi Stef,

Die lat is nog wel eens een dingetje, ga er zo nu en dan nog wel wat overheen en merk dat dan aan klachten die versterken naderhand (hoofdpijn, extreme vermoeidheid). Dan is het extra belangrijk goed rust te nemen en te luisteren voordat je weer een nieuwe sessie probeert. Daarnaast kan je er wel vanuit gaan dat je wat verhoogde klachten krijgt, omdat je weer wat meer vraagt van je lichaam en dit is ook gewoon een stukje gewenning. Als je het gymmen niet zit zitten kan het fijn zijn om eerst te beginnen met een andere sport waar je geen verwachtingen aan hebt. Voor mij was dit racefietsen, had dit nog nooit gedaan voor mn BO en was daarom al blij als ik op slakkentempo een rondje kon doen. Naarmate zelfverzekerdheid toenam ben ik ook weer wat gaan gymmen, maar dus heel beperkt in hoe intensief. Was zelf ook altijd erg fanatiek, veel te hard gepusht en flink aan het powerliften met toch te weinig focus op totaal herstel. Wees bewust dat stress, verminderde slaap en bijna alles wat je denkt en doet op een dag herstel beïnvloed en probeer daar zo goed mogelijk inschatting op te maken en bij te stellen.

Om rustig vooraf te zijn kan het helpen om een (ontspannings)ritueeltje te doen. Even wat eten, drinken, mediteren eventueel. Voor mij helpt het ook om geen muziek meer te luisteren tijdens het sporten zodat ik me niet laat opnaaien door energierijke muziek. Op die manier kan ik beter luisteren naar signalen van mn lichaam.

Ten slotte moet je het aan de ene kant bekijken per dag (luisteren naar je lichaam) en verder je progressie alleen maar op lange termijn te bekijken (laten we zeggen 3 maanden). Op die manier ga je hopelijk niet te snel.

Ha Roel, bedankt voor je reactie ook! Goed om te horen dat je inmiddels weer naar de gym kunt. Hoe zorg jij dat de je lat niet te hoog legt voor jezelf? Ik merk dat ik met momenten met mijn hoofd heel graag wil gaan maar ik weet gewoon niet goed of mijn lijf er klaar voor is maargoed daar kom ik alleen achter door een keer te gaan natuurlijk en begrijpelijk heel langzaam starten. Ik was voorheen best wel fanatiek en eigenlijk te fanatiek en pushte ik vaak door zonder te luisteren naar mijn lichaam. Dat wil ik uiteraard deze keer anders gaan doen. Soms vraag ik me ook wel eens af of krachttraining nog wel de juiste sport is voor mijn lichaam. Hoe ervaar jij dat? En vooral dat ontspannen naar de gym toe gaan is idd belangrijk, hoe doe jij dat? Ik merk dat ik al bijna zenuwachtig kan worden om te gaan en ben dan natuurlijk niet ontspannen. Die fysieke klachten die ik tijdens mijn burn-out ervaarde wil ik nooit meer, soort trauma denk ik

Hallo D!

Ik herken wel in wat je zegt. Ben zelf ook sneller duizelig of misselijk. Heb in principe ook wagenziekte in bussen, maar merk dat ik het nu ook in auto’s heb.
Ik denk zelf wek eens dat het te maken heeft met overprikkeling. Zo’n decatlon is best wel een massale winkel met veel ruimte en licht en geluid.

Herkenbaar. Ik voel me ook vaker licht in mijn hoofd en ga dan even zitten en rustig ontspannen

Hoi D
Ik zit nu ruim een jaar in de burn-out en jouw klachten zijn heel herkenbaar. Hier heb ik ook heel veel last gehad. Dit was voor mij een periode dat ik veel thuis was en alleen als noodzakelijk was ergens naartoe ging.
Maar dit is bij mij naar enkele maanden langzaam beter geworden.
Maar ik moet nog wel niet te veel willen op een dag anders krijg ik dezelfde klachten weer terug.
Sterkte met deze fase van je burn-out.

Groet Aswin

Hi D,

Hier hetzelfde. Inmiddels al de 3e evenwichtstoornis sinds BO (eind mei). Super vervelend inderdaad. Soms zo erg dat ik amper kan wandelen. Ik heb nu wel de huisarts een berichtje gestuurd omdat het bij mij redelijk heftige vormen aanneemt. Na de epley manouvre heb ik soms nog 1,5 week last van duizelingen. Hopelijk snel verbeteringen!

Groetjes,
Eva

Herkenbaar ! Die evenwichtsstoornissen en duizelig kunnen mij ook erg beangstigen en ik heb t ook meestal in drukke ruimtes zoals winkels , restaurants ,… hoort dus ook bij BO !

Rustig aan doen en het is gewoon een teken van overprikkeling dus probeer nog wat gas terug te nemen . Mss wat mediteren of yoga .

Anouk

Bedankt voor de reacties.
Stelt me wel gerust, in de zin van dat ik niet de enige ben.
Heb aangegeven op het werk dat het nog niet gaat, en krijg waarschijnlijk hulp van een psycholoog erbij.. ben benieuwd of dit resultaat gaat geven. Loop al bij de praktijkondersteuner en de fysio, doe ontspanningsoefeningen, maar goed heb nu ook bijna dagelijks de kinderen ( 4&1) in huis, en merk dat me dat ook de nodige prikkels geeft.

D

Hi D,

Inmiddels heb ik mijn huisarts gesproken en hij denkt dat duizeligheid bij mij komt doordat ik verkeerd ademhaal. Misschien ook nog iets om naar te kijken. Dit kan je testen door jouw bolt score te bepalen (video op youtube). Wellicht dat een ademhalingscoach dan kan helpen. :) ik ga het zelf ook proberen.

Groetjes,
Eva

Hallo Eva,

Ja dat zou heel goed kunnen. Bij mij is dat ook vaker verteld, en ben ook bezig met mijn ademhaling onder controle te krijgen, maar lukt niet altijd.

Goed van je dat je een ademhalings coach wilt proberen, hopelijk helpt dit😊.
Ik zal nog eens kijken naar mijn 'bolt' score, middels dat YouTube filmpje.

Mijn fysio heeft me wel de app breathe laten downloaden, om zo te kunnen oefenen met me ademhaling.

Byv 4sec in, 4sec uit.

Groetjes,
Denise

Hi Hans,

De WIA-aanvulling moet je zelf bij het UWV aanvragen. Mocht je "teveel" verdient krijg je het niet maar het is zeker het proberen waard.

Ik zit ruim twee jaar in BO en heb nu een WIA uitkering, het is even niet anders. Ik wil duurzaam herstellen, leven ligt totaal op zijn kop. Je kunt even de wet Poortwachter opzoeken. De werkgever moet ook een inspanning leveren om jou weer aan het werk te krijgen. Tweede spoor traject zou moeten gaan lopen na één jaar.
Ik zou zorgen dat je beperkingen goed duidelijk zijn bij de bedrijfsarts en dat deze goed op papier staan. Neem daarbij geen blad voor je mond maar vertel echt hoe het zit. Er is een termijn waarbinnen je aanvraag WIA binnen moet zijn. Daar zou personeelszaken je mee kunnen helpen.
Kijk ook even op de site van UWV over aanvraag WIA en verplichtingen werkgever/ werknemer.

Sterkte !

Als je tegen 2 jaar ziekte aanzit krijg je een uitnodiging voor een afspraak met een arts van het UWV. Deze gaat dan bepalen voor hoeveel % je ziek bent en voor hoeveel % je zou kunnen werken. Als de Arbo arts blijft melden dat er geen uren beperking is is dat wel erg vreemd als je niet aan het werk bent. Dan zou je ook weer (gedeeltelijk) aan het werk moeten zijn. Met geen uren beperking krijg je straks denk ik wel een probleem bij het UWV. Je moet zorgen dat alles goed op papier staat vanuit de Arbo dienst, vooral ook je beperkingen ! Geen uren beperking betekent toch eigenlijk dat je gewoon kunt werken volgens mij. Ik zit nu bijna 1 jaar in de WIA met een tijdelijke afkeuring van 80 tot 100 %....het is niet anders zoals Eric zegt !

Ik zit nu bijna 3 en een half jaar in een bo ik ben afgekeurd bij de uwv krijg nu een iva uitkering en een wajong uitkering
Ik heb elke dag last van mijn hoofd wordt er soms gek van en dan ook nog die overprkkeling ik kan soms niet eens naar de supermarkt en dan heb ik er al last van

Hoi Fifi wat een ramp
Hoe gaat het nu
Ik heb hetzelfde als jij.
Ik vind het loodzwaar om de dagen door te komen.
Elke dag hoop ik dat het minder wordt maar helaas.
Het is een hel..
Wat is jouw verwachting. Gaat het een keer over?

Lieve mensen,

Als het zo lang duurt dan zou ik toch eens kijken naar therapie vormen die te maken hebben met SOLK (lichamelijke klachten die niet goed te verklaren zijn). Lichaamsgerichte psychotherapie, kinesiologie of andere therapie die gericht is op het doorvoelen van onverwerkte emoties.

Wanneer het zo lang duurt dan betekent dat vaak dat er iets vastzit wat je zelf maar niet los kan laten. Dat is heel vervelend en naar, en ik hoop dat bovenstaande tip misschien uitkomst kan bieden.

Heel veel sterkte!

Ik sluit mij aan bij G, er wordt hier veel te weinig over gepraat, iedereen loopt te paniekvoetballen, terwijl de oplossing intern ligt, in je eigen overtuigingen, onderdrukte emoties, trauma's (groot én KLEIN).

Ik sluit me ook aan bij G. En Taco.
Verstandelijk wist ik de basis van mijn problemen, mijn duizenden mini trauma’s. Mijn lichaam deed zo’n pijn, was zo uitgeput, enz…
Het enige wat hielp was het doorvoelen van de trauma’s, mijn emoties leren herkennen, en uiteindelijk een manier vinden om mijn emoties een stem te geven.
Mijn lichaam hield al m’n emoties vast en die kon ik niet kwijt.

Hoi G en Taco,

Ik ben het helemaal met jullie eens dat de oplossing intern ligt, maar vergeet niet dat je het verhaal van een ander en de aanloop naar het ziek worden niet kent. Ieders biologie, psychologie en sociale omgeving zijn anders waardoor herstel bij de een langer duurt dan de ander. Het kost ook tijd om uit te vinden wat voor jou wel of niet werkt. Bij het verwerken van trauma’s en herkennen van overtuigingen heb je daarnaast vaak hulp nodig en de wachtlijsten in de zorg of de pech dat je niet direct de juiste therapeut treft helpt daarbij niet mee. Ook tijdens het herstel kunnen vervelende dingen gebeuren in je leven die je een stap terug zetten. Dus, kijk met zachte ogen!
Fijn dat jullie al zo ver zijn gekomen en concrete tips delen om anderen te helpen.
Voor de mensen die lang onderweg zijn, voel je daar zeker niet slecht over en gun jezelf de tijd die je nodig hebt ❤️

@N Jazeker ik ben het met je eens, zachtheid en tijd gunnen. Liefde en zachte aandacht, herstel mag zo lang duren als het duurt <3 Het is alleen jammer dat er vaak wordt gezegd: pak rust en ga leuke dingen doen. Voor mensen die teveel hebben weggedrukt en meegemaakt werkt dit niet. Zo heb ik ook 1,5 jaar hieraan verloren terwijl ik intern werk had kunnen doen in die tijd, dan was ik nu al 1,5 jaar verder geweest...

Hoi N,

Mijn reactie is ook met alle liefde en zachte bedoelingen geschreven, ik heb geen enkel oordeel over het proces of de lengte van het herstel. Ben er zelf ook nog niet 100% dus dat zou ook heel vreemd zijn. Maar ik val juist in de categorie van mensen bij wie het allemaal wat langer duurt en waar het herstel even leek te stagneren, dus ondanks dat ik de door jou genoemde informatie niet heb kan mijn persoonlijke ervaring wel nieuwe inzichten geven waar bovenstaande mensen misschien wat aan hebben.

Vandaar een tip voor een alternatieve oplossing die eventueel uitkomst zou kunnen bieden. Deze tip kwam voor mij pas heel laat in het proces voorbij. Mijn persoonlijke ervaring (en van vele anderen hier) is dat de artsen, begeleiders vanuit werk en arbo je vaak niet goed verder kunnen helpen en al helemaal niet in deze hoek kijken terwijl het zo veel mensen juist heeft geholpen.

Elkaar willen helpen lijkt me juist het meest liefdevolle dat je kan doen hier. En het blijven maar suggesties he, iedereen kan zelf bepalen of ze er wat mee doen.

Alle liefs voor de lotgenoten hier ❤️

Hoi G en Taco,
Dank voor jullie lieve reacties. Ik denk dat de frustraties over mijn eigen ellenlange proces en pech die ik onderweg heb gehad ervoor zorgden dat ik de zachtheid in jullie reacties niet zag (terwijl ik zelf juist zeg ‘kijk met zachte ogen’ en op mijn beurt ken ik jullie verhaal en proces natuurlijk ook niet😄). Even wat zelfreflectie haha.
Het klonk alsof de oplossing zo simpel is (ga intern aan de slag), terwijl ik al zo veel heb geprobeerd (ook traumatherapie gestart) zonder nog veel verbetering te merken. Het is zo intens zwaar, voor iedereen op zijn of haar eigen manier.
De tip voor lichaamsgerichte psychotherapie neem ik zeker mee, dat klinkt als iets wat kan passen.
Veel sterkte met toewerken naar een fijn, gezond en licht leven ❤️

En dat is ook oke N, die frustratie kennen we allemaal! Hoe fijn is het dan ook dat we dit forum hebben om onze onderlinge zorgen, frustraties, maar ook overwinningen en tips met elkaar te delen❤️

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat de suggestie jou ook misschien wel verder kan helpen. Voordat ik die therapeut vond zat ik in een vergelijkbaar schuitje als jij, en de doorbraak sindsdien is zo groot dat ik dacht: al kan ik één iemand hiermee helpen dan is dat het al waard.

En het is ook niet met zo'n therapeut even 1, 2, 3 opgelost natuurlijk, maar het is zo fijn om bezig te zijn met iets waarbij je wel gelijk al positieve verandering kan zien in je eigen patronen (in mijn geval dan). En waar je ook het gevoel hebt dat je in goede handen bent en begrepen wordt door de therapeut. Vooral die erkenning deed mij heel erg goed. Ik ben bij twee psychologen, een haptonoom, ergotherapeut, drie fysio's en een osteopaat geweest voordat dit op mijn pad kwam. Niks heeft geholpen maar bij deze therapeut ben ik langzamerhand alle vertrouwen aan het terugwinnen. Dat kan natuurlijk heel persoonlijk zijn, maar ik zie veel overeenkomsten tussen mijn verhaal en de verhalen van lotgenoten hier die ook langer bezig zijn.

Hoi Wilma ik zit sinds vorig jaar mei in een burnout heb veel meegemaakt in mijn leven en dat komt er blijkbaar allemaal uit duurt lang he en bij mij heb ik vooral maagklachten ook naar de dokter geweest daarvoor en donderdag weer heen sterkte ook 👍

Hi Wilma, wat een rare tijd hè? Ik zit er nu 10 maanden in. De extreme klachten van het begin zijn wel minder, maar ben er zeker nog niet vanaf. Ik heb ook veel maagklachten en veel hoofdpijn/migraines/duizelingen.

Ben bang dat we er nog even wel zoet mee zijn… er is geen wondermiddeltje helaas.

Hoe lang zit jij erin nu?

Sterkte!

Ik vanaf september 21. In de tussentijd wel een heel stuk beter geweest maar door omstandigheden weer teruggevallen. Op dit moment weer 4 maanden aan het reintergreren. Nog wel constant aanwezig klachten; duizelingen, slap gevoel, geen energie en overgevoelig voor alle prikkels. Als ik me emotioneel hier niet te druk over maak is het draagbaar maar wel lastig. Andere mensen die ook al lang bezig zijn?

Hi Frank,

Bizar he dat het zo lang kan duren.. ik zit er zelf toevallig ook vanaf september / oktober ‘21 in. Zelfde verhaal: was goed op weg maar vervolgens teruggevallen door pittige omstandigheden, en heftige griep / covid gooide me ook meermaals maanden terug in herstel..

Inderdaad niet bezig houden met de klachten, maar wel naar je lichaam luisteren en jezelf geven wat je nodig hebt, is wat voor mij werkt. Heeel langzaam maar wel zeker is er in stappen van +/- een maand, een stijgende lijn te zien.

Veel sterkte

Hi Amber,

Toch fijn om te horen dat we niet alleen zijn. Zo voelt het soms wel. Ik vind het misschien nog wel het moeilijkst om emotioneel in balans te blijven terwijl je je dagelijks ziek voelt. Je wil ook graag werken aan andere dingen in je leven en het voelt heel onzeker of dat ooit weer kan. Toch mooie jaren die een soort van wegvloeien. Zeker als je jong bent. Al wil ik ook mensen die al wat ouder zijn hierin niet baggetaliseren.

Hoe leidt jij je af als je niet zoveel prikkels kan verdragen? Ik gamede graag maar kan dit nu niet langer dan 30 min verdragen. Tv kijken is ook lastig af en toe

Hi Frank,

Ja, zo kan het zeker voelen.. vind het zelf ook fijn te weten dat ik niet alleen ben. En emotioneel in balans blijven is heel moeilijk. Ik ben zelf nu 27, dus pieker en ben vaak genoeg heel verdrietig over de jaren die toch soort van van je zijn afgenomen. Je ziet iedereen van je leeftijd zijn leven opbouwen, en zelf zit je vast. Het is heel erg zwaar.

Wat betreft je vraag over afleiding: ik probeer steeds vaker gewoon te ‘zijn’. Buiten zitten, koptelefoon op, rustig muziekje aan en dan naar mijn ademhaling bijv. Ik haal geen plezier uit schilderen en dat soort dingen. Ik verveel me vaak te pletter. Wil zo graag van alles buitenshuis, maar het gaat niet. Maar weten dat dat helemaal niets doen bij mij juist helpt om me de dag erna beter te voelen, en weer wat meer te kunnen, sleept me erdoorheen.

Als ik me goed genoeg voel even naar het bos of strand, alleen zodat je enkel de prikkels van ernaar toe gaan hebt zegmaar. En zit wel te veel op m’n telefoon, merk dat ik daar ook niet goed tegen kan maar vind dat lastig.

Hi Anoniem!

Wat je beschrijft is zo herkenbaar en lastig. Je moet constant ‘niksen’ terwijl dat helemaal niet leuk is en je dan vaak alleen maar bij je gedachtes bent. Ziek voelen, niets kunnen doen en vooral positief blijven nadenken, zonder eindpunt of zekerheid. Manmanman. En dan voor zon lange tijd. Wandelen helpt me ook wel maar ook daarin is het moeilijk om niet in de draaikolk van negativiteit te komen. En maar niet te beginnen over alle (goedbedoelde) instanties die gesprekken met je willen. Poehpoeh.

Hoelang ben jij nu bezig? Ik zoek een manier om met lotgenoten in contact te komen en wellicht elkaar via app te leren kennen of af en toe een stukje te wandelen als de afstand dat toelaat. Ben zelf 30 jaar en nu bijna 3 jaar onderweg. Heeft iemand hier ideeen over?

Groetjes

Frank

Voor de mensen die er al meer dan 2 jaar in zitten, uiteraard sterkte, maar ik vroeg mij af, hebben jullie dan een WIA uitkering?
Want ik begreep dat het UWV vaak moeilijk doet bij een burn-out aangezien het geen officieel erkende ziekte is, en dat het ook mogelijk is dat je na 2 jaar naar de WW gaat, waarbij je dan natuurlijk sollicitatie plicht hebt enzo, wat ook weer stress oplevert uiteraard…

Hier inmiddels 13 maanden onderweg, dus begin me hier toch enigszins zorgen over te maken.

Bedankt voor jullie ervaringen en sterkte nogmaals allen!

Hi Anoniem!

Wat je beschrijft is zo herkenbaar en lastig. Je moet constant ‘niksen’ terwijl dat helemaal niet leuk is en je dan vaak alleen maar bij je gedachtes bent. Ziek voelen, niets kunnen doen en vooral positief blijven nadenken, zonder eindpunt of zekerheid. Manmanman. En dan voor zon lange tijd. Wandelen helpt me ook wel maar ook daarin is het moeilijk om niet in de draaikolk van negativiteit te komen. En maar niet te beginnen over alle (goedbedoelde) instanties die gesprekken met je willen. Poehpoeh.

Hoelang ben jij nu bezig? Ik zoek een manier om met lotgenoten in contact te komen en wellicht elkaar via app te leren kennen of af en toe een stukje te wandelen als de afstand dat toelaat. Ben zelf 30 jaar en nu bijna 3 jaar onderweg. Heeft iemand hier ideeen over?

Groetjes

Frank

Hoi Frank echt vervelend voor je dat je er al zolang in zit en vooral omdat je nog zo jong bent is het niet iets voor jou om op een site fb of wat anders daar iets op te starten voor je leeftijds groepen dan kan je misschien met elkaar wat bespreken en wie weet ooit appen en wandelen met elkaar ik wens je veel succes en vanzelf iedereen die in onze situatie zitten 👍👍

Hoi Lieve mensen Ik ben nu 9 maanden thuis...de klachten veranderen wel..elke keer weer wat anders...je kunt je zo naar en vervelend voelen!!!!!
Zenuw raast door mijn lijf...van maag naar benen..van buik naar borst
Pijnlijke voeten die bonken en zweten
Ik wou dat het over was !!!!!
Help !

Ook hier weer even een gejaagd gevoel. Al ruim twee jaar bezig. Gisteravond toch even gaan vissen. Lekker ontspannen maar iets te laat gemaakt, nu raast stress weer door mijn lijf.
Heb een paar vrienden en kennissen om mij heen die zelfde hebben meegemaakt. Zij blijven zeggen dat alles goed komt.
Ik weet hoe ik in deze BO terecht ben gekomen, zie nu ook de mooie dingen van t leven die ik verwaarloosd heb. Kan mij dan heel verdrietig voelen.
Hou vol allemaal.... xxx

Hoi Eric
Ja jij beschrijft het super goed
Ook ik voel mij erg verdrietig..rot..alleen.
Terwijl ik in de woonkamer zit met mijn gezin.
Zo'n appart en naar gevoel.
Soms denk ik dat het nooit meer over zal gaan
Ontzettend angstig vind ik dat !!!!
Zo'n leeg gevoel dat pijn doet.
Ik hoop echt dat het een keer stopt
Wat zal ik dan gelukkig zijn !!!
Sterkte allemaal !!

Hoi Wilma,

Ik had onlangs een dag dat ik wakker werd en even helemaal niet lekker in mijn vel zat. Huilerig, down, laag in mijn energie. Ik raakte er lichtelijk van in paniek, totdat mijn partner tegen me zei: "heb je door dat je je een halfjaar geleden nog de helft van de tijd zo voelde, en een jaar geleden nog elke dag?". Nu is het eens in de zoveel tijd een keer raak, en voel ik me het meerendeel van de tijd gewoon weer 'mijzelf'.

Dat was een mooie eye-opener dat het echt beter wordt, je hebt de tijd nodig, en het gevoel is vreselijk. Afgrijselijk, en we gaan er allemaal doorheen. Ik vind het enerzijds heel treurig dat dit forum zo vol staat maar het geeft me ook een vorm van troost, we zijn niet alleen. Het voelt vaak alsof je de enige op de wereld bent die zich zo leeg en wanhopig voelt, maar dat is niet zo.

En het zal ook niet zo blijven, hoe zeer je hele systeem je ook probeert te overtuigen dat dat wel zo is. Accepteren en doorgaan, het wordt echt beter. Ik ben nu 1,5 jaar verder en ik kan je vertellen dat ik zo veel sterker ben dan aan het begin van de burnout, sterker nog: ik voel me eigenlijk gezonder en sterker dan ooit tevoren. Er is heel veel van mijn schouders afgevallen, dingen die ik mijn hele leven al met mij meedraag, en heb zo veel geleerd over mijzelf en over het menselijk lichaam. En ik ben echt nog niet 100% hersteld, maar juist binnen de huidige (fysieke) beperkingen die ik nog heb geduldig met mijzelf blijven. Dat is pure winst.

Het kost ook gewoon veel tranen, treurigheid, paniek en vooral tijd om al die patronen te doorbreken en alles te verwerken.

Een fijne therapie bij een haptonoom of lichaamsgerichte therapeut (mits je dat nog niet hebt) kan je ook helpen om wat meer in je lichaam te komen en een beetje uit je hoofd.

En voor Eric: je ziet alle mooie dingen die je hebt verwaarloosd, dat besef laat al zien dat je gegroeid bent als persoon. Dat is pijnlijk maar zonder de burnout had je dat ooit ingezien. Je hebt nu een uitgelezen kans om van al die mooie dingen te gaan genieten in de toekomst. Het verleden kunnen we niet meer veranderen :) kop op en sterkte allemaal!

Hoi Wilma, en anderen

wat je schrijft is zo herkenbaar !
Ook veel meegemaakt,en sinds 3 maanden alleen wonen.altijd druk geweest,en door overlijden man .nu 1,5 jaar. Huis verkopen en nu, ..niks meer. Elke dag huilen, kermis in me hoofd, duizelig ,angstig, etc. Lijkt wel of ik “vast zit”
Kan me er niet toe zetten om dingen te doen,piekeren en zo moe zijn van alle stress die ik heb gehad. Hoe moet ik hier in godsnaam uit komen🙈 zo eng,
Vriendin zegt: je moet eruit,leuke dingen doen,,,,hoe dan?
Niks is leuk of zin in hebben! Zit n 3 maanden in dit kleine huis,maar pffff,vliegt me aan, hoofdpijn en zo down zijn!
Komt het ooit goed ! ? Zo gaat het weer even,maar dan weer die hoge golven……verschrikkelijk 😰 wat markeert me!?
Moest het ff kwijt,en kijk hier ook elke dag voor wat steun.
Ben 66 jaar…maar had dit nooit verwacht! Dat ik me zo k.t.
Kan voelen.
Hebben jullie/ jij ook hobby’s?

Hoi allemaal,

Wat rot en toch ook “fijn” om te lezen dat we ons in elkaars verhaal herkennen.
Ik ben in juni ‘22 uitgevallen met de grootste crash in oktober ‘22.

Reïntegreren gaat heel moeizaam, ik moet nu 9 uur per week werken maar kan dat eigenlijk niet bolwerken. WIA is in maart aangevraagd maar UWV heeft enorme wachtlijsten dus nog geen keuring gehad.

Afgelopen maandan waren taai met dat opbouwen en de sollicitatieplicht tijdens Tweede Spoor. Waardoor ik toch weer aan mezelf voorbij ben gegaan.

Ik werk in het onderwijs dus nu sinds 2 weken wel zomervakantie en ik kan weer helemaal niks. Hele dagen hartkloppingen en een overactief zenuwstelsel. Heel erg last van dissociatie, ben er helemaal niet bij en ik betrap mezelf vaak erop dat ik zit te staren.

Ik heb het geluk dat ik creatieve hobby’s wel leuk vind en daar afleiding uit haal.
Wandelen en somatische oefeningen/yoga werken ook goed.

Maar het is gewoon zo klote om al zolang aan de zijlijn van het leven te staan. Ik hoor vaak “maar je bent nog zo jong joh, tijd zat” (ben 29). Alsof dat het minder erg maakt dat je je elke dag ziek voelt en niks kan ondernemen… zo sorry moest even klagen.

Je leest/hoort vaak dat een burnout gemiddeld maar een paar maanden duurt. En er wordt een soort luchtig over gedaan (ook door hulpverlening): “rust maar goed uit”. Terwijl het kei- en keihard werken is om tot rust te komen. Iedereen veel sterkte gewenst, mij helpt het om te weten dat ik niet de enige ben, hoe erg ik het ook vind voor iedereen.

Hoi Y nou het duurt bij mij wel langer dan ook 3 maanden hoor denk bij de meeste wel jij ook zo te lezen ik zit er nu 14 maanden in en heb gelukkig ook hobby tekenen en schilderen en wandelen met de hond en soms staat mijn hoofd er ook niet bij hoor de vogels zingen maar kan er niet zo van genieten als anders vooral als ik weer eens een klote dag heb zoals vandaag in mijn maag sterkte ook 👍😥

Hoi Y.

Ik ben in precies dezelfde maand als jij uitgevallen op werk, en ik zit nu vermoedelijk in ongeveer dezelfde fase van het herstel. Ook net de WIA aanvraag gedaan en ook heel sporadisch aan het rondkijken en solliciteren, hoewel ik er zelf nog niet echt vertrouwen in heb. Bijzonder inderdaad om te lezen dat er zo veel overeenkomsten zijn in de duur van ons proces (en van vele anderen hier) terwijl je in het begin telkens te horen krijgt: "geef het een paar maanden, misschien een jaar."

Ik kom wel op het punt nu dat ik mij echt steeds meer mijzelf begin te voelen en ik ben met het boek DARE (Barry McDonagh) wat minder bang geworden voor de dissociatie. Ik realiseerde me door mijn huidige therapie dat ik helemaal vastzit in de hypervigilante modus en zodra ik even niet oplet of afgeleid word schiet de paniek gelijk weer omhoog. Heb dat ook vaak nog wanneer ik een film kijk, boek lees of computerspel speel. Daar ben ik nu met mijn psychotherapeut mee bezig en ik moet zeggen dat dit de grootste vooruitgang is die ik tot nu toe heb geboekt. Het loslaten van die controle en dat constante inchecken: "hoe voel ik me?". Ik moet er wel bij zeggen dat ik aanleg heb voor angst en eerder in mijn leven al in behandeling ben geweest voor angstklachten. Ik denk dat ik om die reden ook in de categorie val van de mensen die een langer hersteltraject hebben, maar aan de andere kant: wie heeft er geen angstklachten tegenwoordig? Voor mijn gevoel komt dat bij absurd veel van onze generatie genoten voor (ik ben 31). Ik slik geen medicatie want de bijwerkingen zijn bij mij zo heftig dat dat bijna erger is dan de kwaal.

Misschien dat het boek of het doorbreken van de hypervigilance bij jou ook iets kan helpen in deze fase.

Ik wens je heel veel sterkte. Bijzonder om de ervaring te lezen van iemand wiens proces zo parallel loopt aan het mijne.

Hoi Wilma,

Zit er al vanaf september '21 in zit nu sinds september '23 in de WIA...heb in de tussentijd werk opgebouwd tot zelfs 7 uur per dag maar ben toen helemaal ingestort waardoor ik me weer ziek moest melden. Nu bijna 3 jaar later gaat het nog steeds niet goed en heb ik nog steeds te maken met heel veel lichamelijke klachten. Ik kom maar niet uit die ellende. Ben nu AD aan het afbouwen en dat helpt ook niet echt mee. Ik heb eerder een burnout gehad en toen was ik er redelijk snel uit na 9 maanden, maar nu lukt het me gewoon niet om eruit te komen. Snap er echt niks meer van waarom het me niet lukt om eruit te komen.

Hoi T.,

Dankjewel voor je bericht en de tip, in ga het boek zeker opzoeken. Inderdaad bijzonder dat we zoveel van elkaar herkennen! Wat je schreef over het continu bezig zijn met “hoe voel ik me?” (zodra er geen afleiding is), dat had 1 op 1 over mij kunnen gaan. Ik denk ook dat dat mijn (ons) herstel in de weg staat.

Ik dacht altijd dat ik geen angstig persoon was. Mensen noemen altijd heel relaxed en ik ervoer dat zelf ook zo. Inmiddels weet ik wel beter. Ben altijd iemand geweest die veel nadenkt, belang hecht aan wat anderen vinden en controle wil hebben. Dus gelukkig ook heel wat over mezelf geleerd. Maar dat loslaten van de controle vind ik echt het lastigste wat er is…

Zijn er overigens meer mensen die chronisch hyperventileren? Ik kan dus echt niet meer diep ademen, wat ik ook probeer aan oefeningen, fysio e.d. Zal ook wel met het loslaten te maken hebben. Maar wat een vervelende klacht is dat ook, het houdt de stress en dissociatie erg in stand.

Om toch positief af te sluiten: ik hoop dat iedereen vandaag een momentje van vreugde/rust heeft, al is het maar een paar seconden. We got this!

Hoi Y.

Bij mij is chronische hyperventilatie vastgesteld .
In mijn ergste periode heb 8 maanden aan een stuk gehad dat ik het gevoel heb te gaan stikken en niet meer diep te kunnen ademen met paniekaanvallen daarop volgend . Ik heb het nu nog soms bij momenten als ik wat teveel over mijn grenzen ben gegaan .
Wat mij enorm heeft geholpen hierbij is yoga !! En het ook een beetje negeren

Veel succes

Anouk

Je relatie met voeding is verstoord. Je kan jezelf slecht voeden, goed voeden, niet voeden. Je doet iets met je voeding, wat is je boodschap aan jezelf en je omgeving?
De kern van je eetstoornis ligt in je gevoelsleven: hoe voel je je werkelijk over jezelf, over aspecten van jezelf? Iets in jou probeert het op te lossen met jouw manier van voeden.
En dat wil je niet meer zo, je wil het anders. En dan is het fijn daar samen naar te kijken en het op te lossen, zodat je het ook anders kunt gaan doen.

Dankjewel Anouk! Wat rot dat je er ook zo last van hebt gehad. Yoga is ook het enige waarbij ik het idee heb dat het een beetje helpt. En ik had idd ook het vermoeden dat het erger wordt als ik mezelf teveel overbelast, dus ik herken wat je zegt.
Fijn om je tips te lezen!

Hang in there ! Het komt goed ook al lijkt het soms niet zo . 🫶🏼

Anouk

Wat een "mooie" reacties allemaal. Het sterkt zeker in zekere zin om te lezen dat we niet alleen in deze wedstrijd zitten. Ik ben nu 11 maanden onderweg en de scherpe randen van het begin (zat in een rolstoel omdat ik niet meer kon lopen van de duizeligheid) zijn er van af. Ik kan af en toe met een paar mensen wat afspreken maar dan moet ik gebracht en gehaald worden want autorijden is een no go. Tja, hoe lang nog.... dat is de vraag die we allemaal beantwoord zouden willen hebben. Ik merk aan mezelf dat ik me probeer te focussen op de kleine succesjes, en een beetje uit het verhaal probeer te stappen van dat andere mensen wel aan hun leven kunnen verder bouwen en ik niet. Misschien is deze periode juist wel 1 van de meest belangrijke en fundamentele bouwstenen voor de rest van mijn leven :-) ben 33 trouwens.

Veel liefs en kracht voor jullie!

Lieve allemaal Zo nieuwschierig : Hoe gaat het nu met jou ? Met jullie ?
Hebben jullie ook dat die hele Burnout zo'n raar iets is..Elke dag weer andere klachten. Nu heb ik erg last van een ontzettend verdrietig/ misselijk/ super zenuwachtig / zwaar/ gevoel in mijn maag...voelt toch zo rot...dan springt het weer naar mijn benen en voeten...daarna weer terug naar de maag. En morgen weer wat anders....ik neem met grote tegenzin 20 mg paraxotine in..nu 4 weken en eigenlijk stop ik liever met die hele vieze troep...wat is wijsheid ???
Ik wens jullie sterkte en rust..
Liefs Wilma

Hoi Wilma,

Noem me traditioneel, alternatief of koppig maar ik slik niks. Een burn-out is wat mij betreft een waarschuwingssignaal van je lichaam en dat weg medicineren zorgt in mijn geval alleen maar voor vermijding en nog meer ellende. Ik heb ADHD en ben nogal verslavingsgevoelig dus dat speelt bij mij nog een extra rol. Slik overigens ook geen ADHD medicatie.

Ik kan me heel goed voorstellen dat er ook mensen zijn die zo diep in de put zitten dat ze wel wat hebben aan medicijnen. Maar persoonlijk wil ik het absoluut niet. Juist om het vertrouwen in mijn lichaam terug te winnen en zelfherstellende vermogen van mijn lijf te stimuleren. Luister ajb wel altijd eerder naar je dokter dan naar anoniem advies op een forum, maar dat is mijn persoonlijke insteek. Ik heb een heel goed vangnet van mensen om mij heen en dat zorgt er ook voor dat het makkelijker is om nee te zeggen tegen medicijnen.

Dat betekent alleen wel dat het misschien wat langer kan duren. Ik ben nu bijna twee jaar bezig en denk dat ik ongeveer 80% hersteld ben. Zijn hier en daar nog wat dingetjes overgebleven die ik nog moet afleren en het vertrouwen is nog wel wat broos, maar ik voel me bijna weer de oude. Of eigenlijk ook wel een stuk lichter dan de oude want ik merk dat ik mijn leven nu veel gezonder heb ingericht op alle facetten.

Ik sport meer, ik eet gezonder, ik slaap veel regelmatiger, ik luister beter naar mijn lichaam, ik wandel veel in de natuur, werk niet meer fulltime en heb juist de ruimte genomen om werk te vinden dat beter bij me past, en ik ben vooral veeeeel zachter en liever voor mijzelf.

Ik heb zo'n beetje alle klachten gehad die je je maar kan voorstellen. Van duizeligheid tot hartkloppingen tot extreme spierpijn, maagpijn, spiertrillingen, hele hoge angstniveaus etc. etc. Hoe rustiger ik word en hoe meer de paniek zakt hoe minder die fysieke klachten aanwezig zijn. En als het nu weer een keertje raak is dan snap ik inmiddels gelijk wat het is, waar ik voorheen gelijk in paniek de dokter wilde bellen om te kijken of er iets ernstigs aan de hand was.

Tijd, geduld en goede ondersteuning is alles tijdens een burnout. Ontspanning is soms heel ingewikkeld en daarin heeft Yoga Nidra meditatie mij heel goed geholpen. Sommige dagen heb ik urenlang achter elkaar gemediteerd, puur om mijn lichaam tot rust te brengen en ook het gevoel van veiligheid vast te blijven houden. Ik zag iemand eerder hier een spijkermatje aanraden, daar zweer ik ook bij.

En stoppen met vechten tegen het proces en stoppen met je afvragen hoe lang het nog gaat duren (en gefrustreerd daarover raken) zal ervoor zorgen dat je lichaam zich ook veiliger gaat voelen en uiteindelijk ook veel sneller zal herstellen.

Het komt uiteindelijk goed, zodra je dat écht gaat geloven kan je lichaam écht gaan herstellen. Heel veel succes!

Hoi Wilma ja dat heb ik ook huilen dan weer last van mijn maag zenuwachtig word je daarvan hé en lijkt wel of het dan erger word ik mediteer 2 keer per dag om me rustig te houden en wandel met de hond we moeten volhouden hé sterkte en iedereen met de burnout 👍😘

Een gigantische rotdag...verkeerd op gestaan.Ontzettend de zenuw in mijn maag / buik. Trillende benen.Kloppende voeten.Een heel stuk wezen fietsen..zodra ik buiten ben gaat het goed..thuis word ik weer gek van ellende. Zo'n raar gevoel van onveiligheid en paniekerig in mijn lichaam..het voelt soms alsof ik levend begraven ben....zo eng..herken jij dit misschien ???
Sterkte voor iedereen ❤️

Een BO komt meestal niet ineens.
"Voortraject" van vaak jaren. Dus geef het de tijd om weg te gaan. 😘

Lieve Anoniem
Wat heb je een prachtig verhaal geschreven..reactie ! Zo fijn te lezen dat andere mensen het net zo moeilijk hebben / gehad..Ik kan hier veel hoop en kracht uithalen!! Ik kijk uit naar de dagen dat het beter zal gaan...en ik andere mensen met klachten ga steunen..dat heeft iedereen zo nodig met een burnout!
Dank !! Lieve groet voor iedereen❤️

Hoe lang nog ?
Niemand die het weet..
Elke dag weer anders
Mensen om je heen worden het zat
Heb je haar ook weer met dat zielige gezeur
Ben zo bang dat het nooit meer overgaat
Maar ik geef de moed niet op
Maar wat kun je je ontzettend rot voelen
Zijn hier mensen die het ook wel eens op willen geven?
Ik snap dat best
Ons lichaam is toch ook geen robot

Brenda

Helemaal eens met wat je schrijft.
Je wil ook niet meer gaan "zeuren" op een gegeven moment.

In de slechte periodes probeer ik maar steeds tegen mezelf te zeggen, ook dit gaat weer over. En dat is ook steeds zo. En in de goede periodes denk ik. Ok, misschien was dit de laatste keer... maar helaas...

Al vind ik wel dat de echte spanningsoverspoelingen er minder vaak en minder heftig zijn. Ik ga dus de goede kant op (hoop ik)

Ook vanaf juli ‘22 in de burn-out.
Soms gaat het wat beter.. maar soms ook niet.

Ik worstel vooral met spanning, adrenaline. Nu weer een maand teveel gedaan, en lig nu een constante hartslag van 90 op de bank. Ik hoop dat t snel weer beter is.

Maar ook door de dagen heen, vaak een gevecht tussen normale energie en adrenaline. Herkend iemand dit?

Hoi Madeliefje

Ik zag op instagram een reel voorbij komen.
Wanneer piekeren en overdenken een olympische sport zou zijn, dan zag mijn medaillespiegel er zo uit
Winnaar met 25 gouden medailles. 😁

Het overspoelingsgevecht varieert hier soms tussen een maand wel en een maand niet. Maar andere dagen ook tussen 10 minuten wel en 10 minuten niet. Of zelfs 10 seconden niet en dan weer wel.

Ja Overspoelingen...dat zijn het.!!!
Je word Overspoelt door een ZO GIGANTISCH rot..eng..naar..gevoel in maag..lichaam..benen ..enz..
De vreselijke boosdoener..die je laat voelen dat je al jaren niet naar je lichaam hebt geluisterd.
En waar je nu de Tol voor betaald.
Vreselijk ..die Overspoelingen

En zo een hete nacht zoals nu helpt (hier) niet echt mee dan.

Hoi Newbee, Brenda ,Wilma

Emoties zitten me vaak heel hoog,heel veel huilen omdat ik alleen woon sinds 3 maanden en nog heel veel moet verwerken. Malen ,piekeren, niet echt paniek,maar meer dat er kermis is in mijn hoofd 🤷‍♀️moeilijk uitleggen,

Van De Ha. Oxazepan gehad,neem niet veel 5 mg per dag,maar soms wel. En dat helpt me dan om het wat rustiger te krijgen. Verder zei de Ha. Dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf. Ben niet depressief zegt hij,maar verwerken m.n.. overlijden man 1.5 jaar terug. Alleen,eenzaam, heb wat hobby’s..maar geen 24 uur per dag🤷‍♀️
Huilbuien wel elke dag,Ali’s het maar 5 minuten tijdens stofzuigen of zo. Hoe lang moet dat duren? Wat markeer ik? Hoort dat erbij…zolang? Angstig…of er elk moment wat gebeurd…zo eng ! Lees het graag !

Hoi Ann dat huilen en piekeren hoort erbij hé je verlies verwerken van je man bij mij is het ruim 6 jaar geleden dat mijn man plotseling overleed hij viel van de trap geen afscheid kunnen nemen en alles gebroken in zijn hoofd 2 procent werkte nog maar dus ik en de kinderen de stekker eruit laten trekken na 1 week in het ziekenhuis geen kasplantje en is nog steeds moeilijk ze zeggen ja is al 6 jaar geleden maar het verlies is er niet minder om hoor we moeten verder mijn Zoons Schoondochters en kleinkinderen dat doen we dus huilen mag we waren 43 jaar getrouwd sterkte ook weet wat het is 👍😘

Ik ben geen specialist, maar ik denk wel dat je geen periode kan zetten voor verwerking/rouw. Dat kan voor elke situatie en persoon compleet anders zijn.

Kan je niet een afspraak maken met een POH?

Malen en piekeren dat is voor velen die hier schrijven aan de orde van de dag gok ik. Daar zit geen aan/uit knop.

Denk niet aan een roze olifant! Niet doen!! 😊

Ik heb een online programma gevolgd dat veel inzichten en handvatten heeft gegeven, alleen verval ik toch nog vaak terug in mijn oude patronen. Veranderen kan, maar het is niet iets wat je in een week doet.

Hoi L.N.

Wat verschrikkelijk…🙈 zo ineens je man weg!
Je zegt 6 jaar al alleen! Pittig…zo lang samen !

Ik was 35 samen
Het is verschrikkelijk om nu zo alleen te zijn,al komen mijn kinderen wel geregeld langs. Huilen en angstig…vaak wat duizelig en wazig kijken
Nooit verwacht dat ik me zo ellendig zou voelen😢🙈 ook niet veel vriendinnen of zo..altijd gewerkt samen.eigen bedrijf gehad.

LN, Vreselijk 😘

Heel veel sterkte ook.

Ik wil de moed niet opgeven....maar Man Man wat een ellende is een burnout
De hele wereld draaid gewoon door....behalve ik.
Voel me alleen ...raar..verdrietig..bang.
Altijd smorgens overvalt het je zo hé
Heftig
Maar ik weet...ik ben niet de enigste
Ik wens jou ook heel veel sterkte!
Hoe gaat het met jullie ????

Hoi Wilma gaat bij mij soms dagen goed en dan denk ik ja gaat de goede kant op en jawel weer een terugval wat duurt dit toch lang he die burnout 14 maanden zit ik erin bij mij slaat de stress altijd op mijn maag en word daar weer somber van en maar piekeren bha sterkte ook👍

L.N. ,Wilma

Heb vrijdagmiddag van mijn hondje afscheid genomen, was heel heftig,hartfalen ,medicijnen had geen zin meer🙈
Ben er kapot van,mis haar zo erg😭. Ze heb een goed leven gehad,….maar oh…..en nu NOG stiller in me huisje, met alles mis ik haar!
Dus je begrijpt dat ik me zo k.t voel en alleen ,aar kan huilen….🙈🙈🙈

Och NEE Ann...wat een verdriet..wat moet een mens toch allemaal meemaken?
Ik wens jou liefs en sterkte hoor!!!!

LH groet !

Vandaag 10 maanden in deze hel die Burnout heet😪😪

Vandaag veel overspoelingen met gigantische zweetaanvallen
Ontzettend pijnlijke benen
Hoe gaat het met jou ????

Hey Wilma, ik herken de pijnlijk benen. De spieren zijn verzuurd als een malle en lopen lastig.. ook voelen mijn voeten en handen doof.. pff ik ben ook zo moe. Wat ellendig dit.

Hoi Wilma hoe gaat het nu met je ik heb ook last van mijn spieren vooral mijn knieën en heb gelukkig wat goede dagen gehad zaterdag terugval pffff hele dag bijna in bed af en toe de hond uitlaten ja dat gaat door en gisteren weer een redelijk dag gehad sterkte iedereen 👍😘

Ik heb dit precies zo gehad en dit is uiteindelijk weg gegaan. Kostte veel tijd (en acceptatie dat het niet iets anders was).

Sterkte!

Hoe lang ,sylll

Je lichaam moet weer leren omgaan met alle externe prikkels dat kan even duren. Maar het gaat echt minder worden!

Heb je het 24/7 ? Of met periodes?

24-7 🤕

Ik heb dit ook, al 10 maanden, by far de meest irritante klacht van mijn burnout. Ik hoop ook elke ochtend weer scherp en normaal wakker te worden, maar mij is het ook nog niet gelukt. Moed houden...

Ik heb dit ook, inmiddels 14 maanden in mijn burn-out.
Tijdens het begin van mijn re-integratie was dit trouwens zo goed als weg, alleen helaas al weer te hard van stapel gelopen, waardoor alles weer verergerd is.

Hebben jullie ook zo’n soort aparte druk op je voorhoofd, welke maar niet weg lijkt te gaan?

Verder extreem vergeetachtig en moeilijk op namen/woorden kunnen komen, al is het vreemde wel dat ik bij een boek lezen me voor een half uur lang redelijk goed kan concentreren.

Overprikkeling blijft aanwezig, al is het misschien een heel klein beetje minder dan helemaal aan het begin.

Van wat ik ooit ergens las is je hoofd het laatste wat hersteld bij een burn-out, dus maar proberen dat te zien als goed nieuws, dat het de laatste (maar wel veel te lange fase) is….

@Suus hoe is het nu?
Al beter

Hi Eddy, nee helaas (nog) niet, het is er nog elke dag... ook als ik moet werken of even wil gaan sporten.
Net zoals een constant hoge toon (piep) in mijn oren. Maar hoe meer ik er op let, hoe erger het wordt, dus ik negeer het een soort van.

Het enig wat echt is verbeterd is mijn energie (niet meer zo extreem moe) en de maagpijn/misselijkheid is ook weg.

Alleen dat hoofd.... die blijft nog achter: duizelig, slechte concentratie, niet lang achter de pc kunnen zitten tezamen met die hoge piep... heel irritant. Maar als ik erover ga stressen, wordt het erger. Heel lastig, en bij jou?

Nee is er nog steeds hele dag
Ik zit in ziektewet

@a ik hoor dat ook dat het hoofd als laatste weg gaat. Vanwaar die kennis? Hoe is dat wetenschappelijk ergens aangetoond.

Ik zit er nu bijna een jaar in. Heb nu ineens best veel last van hoge rugpijn, hoofdpijn en kaakpijn en daardoor ook duizelig en af en toe wazig zien. Is dat ook herkenbaar voor jullie?

Hi Amber, ik herken het zeker. Ik was ook veel aan het kaakklemmen/tandenknarsen, dat is een stressreactie. Die hoge rugpijn heb ik 2 maanden gehad, mijn fysio kon dat verhelpen. Duizeligheid is bij mij nooit echt weggeweest, net zoals piepende oren.
Het zijn allemaal lichamelijke reacties op langdurige stress. Ontspanning is de enige oplossing, ik weet het: een ontzettende dooddoener… sterkte!

Ik denk dat wanneer je accepteert dat je in een burn-out zit, dingen die niet lukken echt loslaat. Echt doet wat goed is voor jou, het lukt je rust te pakken en als ik uit eigen ervaring spreek: toen ik merkte dat m'n hoofdpijn wat begon af te nemen in frequentie en heftigheid.
Hopelijk heb je hier iets aan.

Liefs

Bij mij duurde t ca 5 tot 6 mnd voordat ik iets meer energie kreeg (zware burnout). Slapen ging ook iets beter. Herstel gaat met ministapjes, ook periodes met weer meer klachten en stagnatie. Hoort er allemaal bij. En wat betreft begeleiding: uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Ik heb in t begin heel veel gelezen over burnout, heeft mij echt geholpen. Maar het belangrijkste is inderdaad acceptatie en berusting. Wat mij helpt is zoveel mogelijk in het hier en nu leven. Nu ook genieten van de kleine dingen.
C.

Hoi M ja daar heb ik ook veel last van bovenbuik branderig geen maagzuur en bij mij ook aan de rechterkant last sterkte ook 👍

Ook ik ga op korte termijn dit project in, en ben ook benieuwd naar ervaringen van anderen….

Ik ben gewoon hel dicht bij mijzelf gebleven. Vooral hoe ik mij op dat moment voelde. Geen doekjes om winden aar echt zijn wie je bent.
Ik ben inmiddels in de WIA. Weet inmiddels dat het werk en leven dat ik leefde niet houdbaar was. Ben nog vol aant herstellen maar t gaat echter, mooier en voller worden. Het leven dus...

Bedankt voor je reactie.
Ik heb inmiddels via mijn werkgever begrepen dat ze mij willen doorverwijzen naar HSK, een bedrijf wat ondersteuning biedt bij burn-out en andere psychische klachten.

Iemand die daar ervaringen mee heeft?

Ik zit nu ook iets meer dan een jaar thuis en 2e spoor is gestart. Bij mij is het twee wekelijks een uur. Vooral digitaal en komende afspraak fysiek. Ik ervaar het wel als prettig om met iemand te praten om te kijken naar jezelf en te ventileren bij iemand. Soms krijg ik wat kleine opdrachten om te maken thuis maar neemt weinig tijd in beslag. Mijn werk geeft me de ruimte en 2e spoor organisatie is er niet om je op te jagen ofzo, althans dat is niet mijn ervaring. Vooral je eigen grens blijven bewaken en gezondheid boven alles zetten. Ik merk zelf nog steeds verbetering en kan ik privé ook steeds wat meer alhoewel ik soms door mijn lijf ook hard teruggefloten word. Het gaat met kleine stapjes vooruit en daar houd ik me aan vast. (Alhoewel ik soms natuurlijk ook gek word van het feit dat ik al zo lang klachten heb)

Ik heb inmiddels begrepen dat het 2e spoor gaat verlopen via het bedrijf Mens en Zo, zij gaan mij deze week contacteren om een plan van aanpak op te stellen.

Ik laat het maar op me af komen, wie weet komt er nog iets goeds uit voor mijn toekomst….

Iemand ervaringen met dit bedrijf?

Herkenbaar maurice dat heb ik ook de terugval ging met mij ook redelijk dan ga ik weer veel doen en moet ik het bekopen vooral dan last van mijn maag en soms ook sombere gedachten probeer dan maar te denken dat het wel dus wat dagen goed kan gaan sterkte ook is echt stress

Hoi Maurice
Ja herken ik..ik heb ook ontzettende steken en sterke rara vlagen van spanningen door mijn maag...zo erg dat Je kunt overgeven...maar dat doe ik niet.
Voelt vreselijk vervelend !!!!
Als dit weg trekt...komt er vaak weer wat anders te voorschijn...zere benen of angst of...
Sterkte en we houden hoop
Ik heb ontzettend veel steun..aan deze groep ..ik hoop jij ook!
Liefs

Hoi Wilma,

Heel vervelend inderdaad, ook wat moeite me ademen lijkt het wel. Trillende buik en van onder naar boven een raar gevoel. Zal stress zijn maar heb toch ook andere gedachtes. Ook last van liezen en heupen, meer mensen er last van?

Gr. Maurice

Ik denk dat stress/spanning altijd ergens uitkomt waar je zwakkere plek is. Bij mij is dat ook de maag/darmstreek.

Ik probeer soms dan echt op mijn ademhaling te letten. Langer uitademen dan inademen.

Ik heb ook constant vreselijk last van darmen en maag. Kan vaak niet geloven dat dit door stress komt. Zit nu al meer dan twee jaar in die vreselijke burnout met depressie en kom er maar niet uit. Ging een tijdje beter, maar na een traject bij een orthomoleculair therapeut alleen maar slechter. Vooral na een antibiotica kuur begin van dit jaar tegen een parasiet die er uit moest volgens hem.

Al jaren last van obstipatie, opgeblazen buik. Vertraagde stoelgang dus. Eet daarom veel vezels en drink veel. Ook elke dag minstens half uur wandelen.

Hoi Anoniem

Ja dat kan.
"Grappig" om te lezen (niet echt grappig natuurlijk he..)
Ik had jouw leeftijd, net vader geworden en een nieuwe baan waar ik mega tegenop zag (altijd alles goed willen doen)
En in 1x 's nachts, bam.. een mega overspoeling. Ik schrol me helemaal rot en wist me geen raad.
Vanaf dat moment met periodes kwamen de overspoelingen. De angst voor de angst is vaak aanwezig.
Some meer, soms minder, soms lang, soms korter.

Totdat ik vorig jaar met een programma ben gestart waar ik nog wel van overtuigd ben dat het helpt en nog beter moet kunnen helpen. Maar ik ben er nog lang niet.

Wat in elk geval al een beetje helpt. Bewust laag ademen, en je schouders laten zakken. Niet de oplossing, maar kan de scherpe kantjes eraf halen.

Trey Jones youtube tip

Lichamelijke klachten uiten zich vaak na jarenlange (onbewust) stress. Faalangst, onzekerheid, teveel willen "pleasen" etc spelen hierin bijna altijd een grote rol. Ik kreeg angst- en paniekklachten rond mijn 40e na jarenlange stress in wisselende banen in combinatie met druk gezin (3 jonge kinderen) en verhuizing. Op het moment dat je met die klachten moet dealen snap je er niets van. Achteraf zie je pas dat je verkeerde manier van met stress omgaan, dingen moeilijk kunnen loslaten, over grenzen gaan, piekeren heeft geleid tot lichamelijke klachten. Dus ja, geest en lichaam zijn heel nauw met elkaar
verbonden.

Hoi Suus,

Ik herken dit bij mijzelf wel als een signaal dat ik iets te ver over mijn grens heen ben gegaan (vaak sociaal gezien) maar gelukkig kun je die spanning ook wel snel weer omlaag krijgen en ben je absoluut niet terug bij af. Je moet alleen even geduldig zijn een een tandje terugschakelen om je lichaam weer terug in balans te krijgen.

Wat belangrijk is is dat je een 'terugval' eigenlijk niet ziet als een terugval. Het is gewoon even een kleine bump in the road en dat hoort ook bij het herstel, dat is nou eenmaal niet linear. Wat ik mij onlangs heb gerealiseerd: je zult nooit de 'perfecte' gezonde en energieke versie van jezelf vinden die je ambieert want de meeste mensen creeren tijdens een burnout een ideaalbeeld van een versie van zichzelf (voor de burnout) die helemaal nooit bestond. Ook voor je burnout zat je er weleens doorheen, had je weleens weinig energie, had je mogelijk weleens last van hoofdpijnen of migraine. Was je weleens boos, verdrietig, angstig of had je nergens zin in. Dat is ook gewoon menselijk.

Je zal waarschijnlijk wel merken dat je inmiddels al zoveel kennis hebt over je lijf en over het proces dat je nu hartstikke goed weet hoe je weer tot rust kan komen, en als je dat vergelijkt met de persoon die je voor de start van je burnout was dan is dat al een enorme vooruitgang en iets om heel trots op te zijn. Het feit dat je dit signaal gelijk voelt en vakantie hebt genomen laat zien dat je op een hele gezonde manier reageert en dat maakt je eigenlijk al een gezonder en sterker persoon dan voor de burnout, dus 'terugval' of niet. Ik zou het gewoon benoemen als 'part of the process'. Even tandje terugschakelen, tot rust komen en dan weer rustig aan de slag.

Succes!

Wat heb je dit mooi geschreven G., dankjewel. Het geeft echt weer even hoop 🎈🩷

Geen probleem Suus, we willen tijdens het proces nog weleens uit het oog verliezen hoeveel we al gegroeid zijn. En zeker de 'oude ik' vs de 'nieuwe ik' wordt m.i. vaak veel schever bekeken dan we zouden moeten doen (takes one to know one haha).

Als ik echt reflecteer op mijn proces ben ik super trots op de hoe gezond ik nu omga met druk, fysieke klachten, het aangeven van mijn grenzen etc. En het feit dat jij je ook gelijk bewust bent van dit signaal van je lichaam doet mij vermoeden dat dat bij jou ook het geval is! Die 'oude wij' die veel makkelijker naar feestjes kon, familie kon opzoeken, hard kon werken.... die kon dat eigenlijk helemaal niet veel makkelijker, anders was je niet in je burnout terecht gekomen. Je bent je nu gewoon bewust van je grenzen en dat is soms moeilijk, confronterend, maar eigenlijk gewoon: heel sterk!

Wat mij betreft vormen we de term terugval helemaal om. Terugval zou in mijn ogen moeten betekenen: helemaal terug in de patronen van voor de burnout en binnen 3 jaar weer opgebrand. Merken dat het even teveel wordt en terugschakelen is juist een teken dat je ongelofelijk gegroeid bent. Een moment om trots op te zijn :)

Zet 'm op.

Liefs,
G.

Ho G., ik ben nu 40 jaar, ik vraag me wel eens af wanneer de ‘oude ik’ burnout is geraakt. Over een periode van hoeveel jaar?

Ik heb wel een vermoeden, maar helemaal precies weet je het nooit. Ik denk dat dat ook de angst voor een volledige terug-bij-af-terugval vergroot. Een burnout is zo ongrijpbaar; het is er ineens en het duurt heel lang voordat het weer weg is. Het blijft vaag wanneer het precies is begonnen en hoe lang je er zoet mee bent.

Bij mij kwam het doordat ik lang in een toxische relatie zat. Daarnaast waren we altijd onderbezet op werk en werkte ik fulltime, iets wat ik nu niet weer wil. Toen werd ik ziek en bam! daar was onze grote vriend de Burnie.

De angst dat Burnie straks weer voor de deur staat ondanks dat ik therapie heb gehad en aan mezelf heb gewerkt blijft gewoon groot. Het is zo ongrijpbaar: welk level van stress is nog gezond en wanneer ligt de burnout weer op de loer? Al die vragen… mijn hoofd is weer erg onrustig sinds deze ‘val naar beneden’. Ik ben bang 😟

Hoi Suus,

De burn-out openbaart zich ineens, maar het voortraject richting burn-out duurt vaak al jaren.
Die emmer loopt heel langzaam voller en voller en loopt ineens over.
Het legen van die emmer gaat druppelsgewijs, en tijdens het leegdruppelen komen er ook vaak druppels bij.

Wat ik heb geleerd (maar nog goed moet leren toepassen) is in de goede periodes kijken en werken aan die "druppels". Kleine situaties waar ik wel last van heb, maar iemand anders in exact dezelfde situatie niet. Het ligt niet aan de situatie, maar aan hoe ik ermee omga. Dat moet ik leren veranderen, om ook op ee lange termijn mijn emmer leeg te houden.

Ik weet wat ik moet doen, maar damn das ook lastig.. 😊

Hoi Suus,

Een kleine tip op basis van jouw verhaal: Je zou op zoek kunnen gaan naar een lichaamsgerichte (bio-energetische) psychotherapeut.

Een klein stukje van de website van mijn eigen therapeut:

"Je kunt kort na een trauma problemen krijgen, maar ook jaren nadat de gebeurtenissen plaatsvonden. In elk geval heeft het trauma aandacht nodig. Als die aandacht er niet komt, zal het steeds weer naar boven komen. Dat kan verschillende vormen aannemen: bijvoorbeeld lichamelijk onvoldoende verklaarbare klachten (SOLK), maar ook onrust, nachtmerries, angsten, hartkloppingen, oppervlakkige ademhaling tot paniekaanvallen. Dit zijn allemaal symptomen van posttraumatische stress (PTSS). "

Een burn-out kan ervoor zorgen dat alle onverwerkte emotie en stress die je jarenlang hebt weten te onderdrukken opeens in één klap omhoog komt. Dat kan heel overweldigend zijn, ik heb er ervaring mee.

Deze vorm van therapie helpt je met het (voorzichtig) loslaten en doorvoelen van het opgeslagen trauma, op een manier die niet te heftig is. Je lichaam heeft een wijze nodig om dit te verwerken, anders blijf je vastlopen. Voor mij is dit een hele goede therapie geweest. Ook de emotional release therapieen uit het topic van Taco "Emoties verwerken helpt echt (Verhaal 1023)" kunnen daar hulp bij bieden (maar daar heb ik persoonlijk geen ervaring mee).

Je zal in die therapie ook leren om het vertrouwen terug te vinden in je eigen lichaam. Ik denk op basis van je verhaal dat dat het punt is waar je nu een beetje in vastloopt. Geen stress! Dat is alleen maar een aanduiding dat je groeit en weer in de volgende fase van je herstel bent aangekomen :)

Ik hoop dat je er wat aan hebt,

Heel veel liefs en sterkte!

@Newbee:
Dankjewel, ik vind het ook erg lastig die 'druppels' te managen.
Ik ben me nu wel veel bewuster welke situaties die stressmomentjes (druppels) veroorzaken, dat is al heel wat.

Ik zit dagelijks heel braaf te wachten wanneer het moment komt dat ik weer met stressmomentjes om kan gaan; ik voel nu heel duidelijk dat alles wat ik aan herstel heb gerealiseerd nog wel wel super fragiel is. Een soort van dun laagje ijs, er als je weer te hard gaat, zak je er weer keihard doorheen.
Herken je dit?

@G:
Bedankt voor de tip, ik zal me erin verdiepen. Ik heb een PTSS-test gehad bij mijn psycholoog, maar die vertelde me dat ik er verder geen behandeling voor nodig had (geen PTSS), met name omdat ik er geen nachtmerries over heb (over mijn relatietrauma's).

Maar goed, van de week zat ik een programma te kijken waar een dame in een soort gelijke traumasituatie haar hele hebben en houden aan het verhuizen was terwijl ze nog geen eigen woning had en toen schoot ik weer helemaal vol, want ik herkende mezelf erin en alles kwam weer terug uit die tijd.

En inderdaad het vertrouwen in je eigen lichaam... dat ben ik helemaal kwijt. Tegelijkertijd denk ik dat mijn lijf ook het vertrouwen kwijt is in mij.
Deze burn-out is toch wel de allergrootste wake-up call ooit van je lijf. Ik (geest) en ons lijf moeten weer vrienden worden, en niet 2 entiteiten die elkaar tegenwerken en frustreren, ik vind dat een hele opgave. Maar de aanhouder wint... dat is mijn nieuwe mantra haha.

Voor jullie allebei veel liefs en sterkte terug!!

Zeker herken ik dat Suus.
Het woord fragiel is precies het woord dat ik zelf vaak gebruikte tijdens dat programma om aan te geven hoe ik mij voelde.

Voor mij is dat een duidelijk teken dat de emmer misschien een tijdje niet overloopt, en het voelt ook dat het wat beter gaat, maar ook dat de emmer nog wel heel vol is, dus er is niet veel voor nodig om hem weer over te laten lopen.

Het feit dat je in een burn out terecht, en anderen niet die hetzelfde meemaken (op die momenten) komt door je verleden.
Hoe zit je in elkaar, hoe ben je opgevoed, hoe heb je geleerd met situaties om te gaan, etc etc. En dat zit allemaal opgeslagen in je onderbewustzijn.
(Blijkbaar is maar 7% van je gedachten bewust)
Als iemand zegt (als voorbeeld) jeetje je haar zit raar. 😉 dan kan het zomaar zijn dat je onbewust een trigger hebt van vroeger dat je ouders zeiden dat je haar altijd goed moest zitten voordat je de deur uit gaat. En dat ze jou een gevoel van "ik doe er anders niet toe" of dat je zelf "ik ben niet goed genoeg" voelde als het niet zo was.
Een ander zou denken. Tja jammer dan. Dan kijk je maar de andere kant op 😁

Misschien een simpel voorbeeld, maar zo zijn er nog 1000 te verzinnen, waar er een aantal wel herkenbaar zijn. En dan terugdenkend waarom je er last van hebt (en dat kan een klein beetje zijn) komt het vaak terug op "Ik doe er niet toe, Ik faal, Ik ben niet goed genoeg, Ik...."

Het begint dan altijd met ik.. en al die 1000x dingen en situaties zitten allemaal in het onderbewustzijn opgeslagen. Vandaar dat je bv ook kan hebben dat je ineens wat spanning voelt bij het koelvak van de Jumbo. Want... 7 maanden geleden had ik dat ook en toen liep mijn emmer over. Als ik dat nu maar niet weer krijg...

98% van de mannen masturbeert. 30% van al het internetverkeer betreft porno. Jouw man is volledig normaal. Wanneer hij jou niet meer met een vinger aanraakt dan is er wel iets aan de hand maar verder zou ik me hier echt niet druk om maken.

Suus sterkte ermee
Hoe gaat het met het rothoofd
Al beter?
Of nog steeds niet.

Ik heb trouwens ook nagenoeg chronische slijmvorming en keelpijn, ik vermoed dat dit hier ook mee te maken heeft….

Overdags probeer ik maar regelmatig kauwgom te kauwen, maar heb wel eens gelezen dat dit ook niet echt bevorderlijk is….

Ja, ik heb verhoogde spierspanning in bovenrug, schouders, kaken, hoofd. Elke dag hoofdpijn. Ik klem niet maar de spierspanning is dus al jaren verhoogd door ontregeld autonoom zenuwstelsel (door chronische stress). Gelukkig wordt t nu langzaam aan wat minder. Maar die hoge spierspanning op kaken is heel naar en kost heel veel energie.
C.

Hi Wesley,

Mijn BO begon met een ontzettend gespannen nek in de mate dat ik mn hoofd niet eens kon draaien. Na een stuk of 2 maanden begon het ook over te slaan in mn gezicht en kaken. Sindsdien slaap ik met een bitje in, omdat het bij mij zo heftig was dat er stukjes tand afbraken tijdens het slapen.

Het staat niet vaak in de "standaard lijst" aangegeven maar gespannen kaken is een vrij veel voorkomend symptoom.

Hoi Frank,
Je benoemt mentale klachten tijdens t sporten maar vervolgens som je een reeks FYSIEKE klachten op (?). Ik denk dat je bedoelt klachten mbt je hoofd. Ik zit nu bijna 2 jr in bo maar houd het nog steeds bij wandelen, fietsen, yoga en pilates. Ik weet niet waar jij zit in je herstel (ik nog niet eens op de helft), maar elke keer als je zwaar gaat trainen/ veel van je lijf vraagt spreek je weer veel van je reserves aan. Ik merk ook soms dat zelfs bij pilates (laag intensief) mijn spierspanning omhoog gaat en ik hoofdpijn krijg. Dan weet ik dat ik op dat moment eigenlijk teveel van mijn lijf vraag. Zeker als je duizelingen krijgt/last van je hart geeft je lijf aan dat het teveel is. Dan heb je na het sporten dus (te) veel hersteltijd nodig terwijl je juist zuinig moet zijn op je
energie. Je moet t eigenlijk zo zien: alles wat " te" is, is niet goed voor je.
C.

Het is kort. In mijn optiek zal je dus wat minder trauma, harde overlevingspatronen hebben óf je hebt ze al goed aangepakt tijdens je proces? Anders zou ik daarmee nog wel aan het werk gaan bij een coach, psycholoog of zelf thuis (journalspeak Nicole Sachs). Verder is het logisch dat je klachten krijgt als de emoties naar de oppervlak komen en niet geuit worden... Dat is het hele ding van een mindbody syndroom als een burnout. Bedrijfsartsen zijn er voor de bedrijven, niet echt persoonlijk voor jou helaas. Als jij weer 36u werkt en dingen gedaan krijgt vinden zij het wel best, het boeit hun niks dat je dan niks meer kan in je privétijd. Ga vooral dingen doen in privétijd en zie hoe het werk dan gaat, lukt het dan niet? Geef het aan en ga minder werken. Sport en sociale afspraken zijn belangrijker dan werk.

Hi Taco, ik heb diverse sessies therapie gehad tijdens mijn burnout/herstelperiode, ik snap nu ook wat ik 'verkeerd' heb gedaan: geen nee kunnen zeggen, schamen om eigen grenzen aan te geven waardoor ik toxische partners aantrok, daar zijn weer trauma's uit ontstaan, teveel gewerkt zonder vakanties etc etc etc.

Voor mijn gevoel was ik emotioneel gezien wel weer stabiel, na een paar hele zware depressieve maanden. Ik was vooral benieuwd of de aanhoudende duizelingen en oorsuizen normaal zijn?

Ik ben al bij de KNO-arts geweest en die zag niks vreemds.

Hi Taco, ik heb diverse sessies therapie gehad tijdens mijn burnout/herstelperiode, ik snap nu ook wat ik 'verkeerd' heb gedaan: geen nee kunnen zeggen, schamen om eigen grenzen aan te geven waardoor ik toxische partners aantrok, daar zijn weer trauma's uit ontstaan, teveel gewerkt zonder vakanties etc etc etc.

Voor mijn gevoel was ik emotioneel gezien wel weer stabiel, na een paar hele zware depressieve maanden. Ik was vooral benieuwd of de aanhoudende duizelingen en oorsuizen normaal zijn?

Ik ben al bij de KNO-arts geweest en die zag niks vreemds.

Hi, herkenbaar, ik denk dat je in het laatste stuk zit, net zoals ik.
Geen idee hoe lang dat duurt...

@M. Alleen die patronen verbreken is niet genoeg, je moet naar de kern van je trauma, naar de kern van: waarom ben ik een people pleaser? Je hebt mini trauma's uit je kindertijd die je moet verwerken. Dan komt je zenuwstelsel pas tot rust en kan je echt herstellen. Die signalen die je merkte komt omdat je zenuwstelsel weer op standje 'aan' staat.

Kan zeker door de stress maar wel goed om e.e.a. uit te sluiten. Zal het eens overleggen met je dokter. Simpel bloedonderzoek is vaak al voldoende.

Sterkte!

Ja daar begonnen mijn burn-out klachten mee. Nu ook veel last van en daarom probeer ik suikers juist zoveel mogelijk te vermijden. Eenorthomoleculaire therapeut heeft mij geholpen bij verder onderzoek en dieetadvies.

Maandag bij de dokter geweest en verder alles uitgesloten waar het vandaan zou kunnen komen met bloedonderzoek. Alles was perfect. Zit nu een jaar in de burn out, maar klachten blijven wisselen waar nu dit dus bij komt. Samen met snel overprikkeld, moe, neerslachtig en duizelig.

Ik ben super bang om alleen met mijn dochtertje van nog geen jaar te zijn, omdat ik bang ben dat zoiets gebeurt als ik alleen ben met haar of flauw val. Maar goed. Het is al fijn om te horen dat dit ook herkenbaar is!

Ja hoor. Bijna iedereen met een burnout ervaart dit, zeker in de beginmaanden. Ik heb zelfs een uitgebreide oogtest laten doen omdat ik er zeker van was dat er iets mis was met mijn ogen, maar inmiddels werkt alles weer gewoon normaal.

Geen tips, alleen rust en met de tijd zal het minder worden.

Ik herken dit heel erg. Ik kon soms geen eens meer focussen met mijn ogen, omdat ik zo overprikkeld was door wat ik zag. Schijnt te maken te hebben met de spanning in je spieren en veel mensen met een burnout ervaren dit. Een zonnebril hielp bij mij een beetje, en je ogen veel rust gunnen.

En het vertrouwen dat het beter wordt, dat gebeurt echt!

Dank voor de reacties! Dat geeft een beetje hoop want dit lees je niet vaak als een van de “bekendste” klachten.
Dit is ook iets wat (achteraf gezien) een van de eerste signalen waren naast de hoofdpijn voordat “de klap” maanden later echt kwam.
Zonnebril helpt inderdaad iets. Ook bij bewolkt weer ;-) dan maar een poosje als stevie wonder door het leven ;-)

Nogmaals dank! Fijn de herkenning en bemoedigende woorden!

Oja! Hier ook oogtesten en zelfs nieuwe glazen verder ;-) was ook wel nodig maar niet de oplossing…

Hoe lang heeft dit bij jullie geduurd? Hier al ruim een jaar bezig (of en af) en de laatste maanden bijna altijd…

Maar de uitleg klinkt idd ook wel logisch…

Hoi E.

Het klinkt eigenlijk vooral alsof je super goed bezig bent en heel erg trots op jezelf mag zijn!

Je lichaam zal nog wel een tijdje signalen afgeven wanneer het eventjes te veel is, dit is ook niet zo gek want je moet ook weer wennen aan een hogere intensiteit van leven. Probeer het vooral rustig op te bouwen Zo'n dag als gisteren die je omschrijft lijkt mij misschien nog een beetje veel. Maar het feit dat het op het moment zelf wel allemaal lukt is natuurlijk ook een goed teken. Je zou de volgende keer eens kunnen proberen of je de helft van die dingen kan doen en zien hoe je je daarna voelt. Ik had laatst een dag waarin ik in iets te overmoedig was en ontzettend veel had gedaan. Resultaat: twee dagen hoofpijn, maar wel een enorme trots dat het allemaal gelukt was. Het geeft me vertrouwen, maar laat me ook zien dat ik nét ietsje rustiger aan moet doen.

In deze fase is het een beetje alsof je op een weegschaal staat, moeilijk de balans te vinden. Mijn ervaring is; doe voor nu liever net iets minder dan je denkt te kunnen. Die grens zal dan ook stukje bij beetje verder opschuiven.

Goed bezig!

Ik herken dit.. net alsof de angst de regie neemt? En je lijf niet meer mee wil.
Heb jij therapie?

Schuldgevoelens tegenover gezin, familie en werk en onrust over wat mij mankeert.

Sterkte voor jou!

Ondersteuning van een praktijkondersteuner en ergo gespecialiseerd in burn out.

Helaas niet zulke goede ervaring met psycholoog en burnout.
Dit is niet me eerste namelijk en bij de vorige werd burnout als atypsische depressie weggezet. Ze moeten ook wel want burn out komt niet voor in de dsm .
Daardoor miste ik toch wel goed uitleg waarom mijn lijf deed zoals het deed en kreeg ik niet echt advies passend bij de situatie.

Maar inderdaad die schuldgevoelens en angst die ook de lichamelijke klachten weer verergeren vreselijk

Hoi Melissa,

Dit herken ik heel goed, en voor mij is dat helaas het teken geweest dat ik van overspannenheid de volgende fase (burn-out) in ben gegaan. Dit is heel verraderlijk, bij overspannenheid kan je nog best een tijdje doorgaan, maar dat is juist het moment dat je moet afremmen. Helaas hebben de meeste mensen dat niet door en is de begeleiding vanuit werk vaak ook meer gericht op iemand zsm weer aan het werk krijgen, en niet op preventie.

Ik kreeg in april de eerste klachten, en ging in september echt onderuit. Het heeft mij zeker een halfjaar gekost voordat ik weer genoeg energie had om de normale dagelijkse handelingen allemaal zelf te doen (douchen, ontbijt maken, stukje wandelen, huishoudelijke klusjes, lunch maken, avondeten maken). Tot die tijd heeft mijn partner een groot deel van de klusjes in huis overgenomen en verzorgde die ook het eten.

Wat heel belangrijk is is dat je nu alle rust pakt waar je lichaam naar vraagt. En onthoud voor nu: it's going to get worse before it gets better. De komende weken / maanden zul je nog veel pieken en dalen meemaken. Maar geef je over aan het proces. Veel mediteren, veel slapen, gezond eten, veel water drinken, en zodra je lichaam wat meer energie krijgt: veel wandelen! Ook als je nu wat minder energie hebt kan het fijn zijn om een stukje natuur in je omgeving op te zoeken en desnoods gewoon even buiten te zitten of liggen op het gras. Dat heeft een helende werking.

Ik wens je heel veel kracht en liefde toe, dit forum kan veel troost bieden.

Aanvullend op mijn reactie hierboven want ik zie nu pas je andere opmerking^

Ik zie dat je aangeeft dat je een goede uitleg mist. Dit heb ik ook heel erg zo ervaren. De eerste maanden waren extreem verwarrend, kreeg allerlei labels op mij geplakt terwijl het gewoon een burnout was.

Het boek Over de Kop van Brankele Frank heeft mij hier heel goed bij geholpen. Je kunt ook de Fullcharge Podcast aflevering met haar bekijken op Youtube. Toen ik dat zag viel alles eindelijk een beetje op zijn plek en kon ik rustiger mijn herstel in gaan.

Heel erg bedankt voor je reactie! Doet me heel goed en geef moed.
Ik raakte echt in paniek namelijk dat het zo extreem is.
En inderdaad dit is helaas mijn tweede zware burnout maar bij de eerste kreeg ik ook allerlei labels opgeplakt terwijl het gewoon burnout totale ontregeling was.
Zo frustrerend was ie tijd.

Ik probeer zoveel mogelijk mijn rust te pakken en zo min mogelijk te doen , net als vorige keer.
Maar het is wel heel moeilijk omdat ik 2 kindertjes heb, waarvan 1 nog baby.

Mijn man is voor nu even vrij maar we moeten straks heel veel hulp vragen en dat vind ik heel moeilijk.
Ook omdat burnout zo ongrijpbaar en onzichtbaar is. Mensen snappen niet dat je geen eens in staat ben om voor je eigen kindjes te zorgen.

Vind dat zelf ook nog wel het lastigste van allemaal :( .

Maar ik ga eens kijken naar je tips, dingen die ik nu op YouTube vond beweerde allemaal dat je binnen enkele weken wel weer heel ver kan zijn. Dat is mijn ervaring echt niet en daardoor twijfel ik weer aan mijzelf :(

Mensen die moeite hebben om hulp te vragen zijn vaak ook de mensen die in een burnout terecht komen, zeg ik vanuit eigen ervaring :)

Ik mocht op een gegeven moment van mijn partner geen sorry meer zeggen, en toen werd het zo erg dat ik zelfs sorry ging zeggen dat ik zo vaak sorry zei.

Leren om wat meer ruimte in te durven nemen in dit proces is heel waardevol, maar ik heb zelf geen kinderen en kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om dit mee te maken als je twee kleintjes hebt.

De hulp heb je uiteindelijk toch wel nodig dus je kunt beter vooraf een goed plan bedenken en de juiste mensen verzamelen om hierdoorheen te komen dan dat je last-minute straks hulp moet inschakelen (wat vaak een grotere last is voor anderen).

Binnen enkele weken herstellen is echt onzin. Dat is geen burn-out. Dat kan best met overspannenheid maar een pittige burnout duurt in de meeste gevallen minimaal een jaar, de ervaring op dit forum leert dat de meeste mensen pas rond de anderhalf, twee jaar zich echt weer goed gaan voelen.

Voor nu de focus op rust en herstel! En wel een goed idee om ook de wortel aan te gaan pakken wanneer dit al je tweede burnout is. Maar alles op zijn tijd. Voor nu de focus op rust. Heel veel liefs!

Kan je dit met je partner bespreken dat je het gevoel hebt dat er weer een burn-out aan zit te komen?

Dat is een reëel risico als je niet genoeg herstelt. (En ook de oorzaak niet probeert aan te pakken)

Sterkte Anoniem67
Helaas heb ik geen oplossing....
Erg voor jullie dat jullie als partner en kinderen zo mee moeten lijden.

Maar als medelotgenoot zeg ik ook nog even en dan spreek ik vanuit mijn eigen situatie:
Ik voel zo kl.... als ik door mijn burnout zo reageer. Ik wil het niet maar het gebeurt. Daarna dus dubbel verdriet....
En diegene waar je het meeste om geeft die raak je het hardst!
Zo moeilijk dus, daarom voor jullie allemaal heel veel liefde,kracht en sterkte ❤️

Hij heeft de root van zijn burnout duidelijk niet aangepakt. Onderdrukte emoties, trauma's van vroeger, misschien mini trauma's in de vorm van tekort gedaan door z'n ouders. Enige wat hij kan doen is hulp aanvaarden. Als hij niet aan zichzelf werkt wordt hij nooit echt beter, of nog erger, krijgt hij andere ziektes erbij.

Hoi anoniem, wat rot voor je. Ik heb zelf ook een partner met een burn-out dus ik weet hoe lastig het is. Wij wonen op dit moment even niet meer samen, geen kinderen, maar om de relatie te besparen was dit een betere (wel moeilijke) tijdelijke oplossing. Mijn partner zit er nu 10 maanden in, helaas nog geen zicht op enig herstel.

Daar doe je goed aan hoor!
Even een kort antwoord.
Belangrijk voor de kinderen na een ruzie of afsnauwen, dat ze zien dat jullie elkaar steunen, door goed te communiceren en het met elkaar goed te maken.

Mijn man heeft regelmatig gezegd: nou meid hier kan ik niks mee, ga even afkoelen. En dan kon ik later terugkomen met uitleg en excuses aanbieden.

Kan je een keer mee met de psycholoog? Voor advies hoe jij als partner ermee om kan gaan?

Bedankt voor alle reacties allemaal.
Pearl bedoel je dat ik er goed aan zou doen dat 1 apart gaat wonen?

Bij de vorige burn out heb ik tips gekregen inderdaad hoe ermee om te gaan, maar dat blijft lastig vind ik ook.

Het is nog niet zover dat mijn partner het inziet geloof ik, in ieder geval het is mij nog niet verteld.

Ik denk dat Pearl bedoelt dat je er goed aan doet door met de kinderen erop uit te gaan met vakantie.

Hoi anoniem67

Las je verhaal en herken hier helaas veel in.
Ik ben een man die ook al een jaar in een burn-out zit. En weet dat mijn vrouw het vaak niet makkelijk met me heeft. Vooral met die emotionele schommelingen. Soms gaat het 1of 2 dagen goed en dan weer een paar dagen slechter. En in die slechtere dagen ben ik vaak kort af, snel geïrriteerd, snauwend en soms niet die leukste opmerkingen die je geven kunt.
Ik herken mezelf hier dan uren later weer totaal niet in en heb weer schuld gevoel en kan ik heel verdrietig zijn. En dan iedere keer sorry zeggen is ook niet echt de oplossing.

Zit nu gelukkig in een periode dat ik weer wil leven en genieten. Maar weet vaak alleen nog niet hoe ik dat op sommige momenten moet doen.
Ben altijd heel leergierig geweest en ben dagelijks zijn oplossingen aan het zoeken.
Ik ben ook als persoon veranderd en ben al een jaar bezig om te achterhalen wat er nu vorig is gebeurd.
Voor mijn burn-out heb ik een aantal stress vollen jaren gehad en vorig ging mijn docht op zichzelf wonen met haar vriend. Eerst koophuis voor hun. Op dat zelfde moment ging een relatie van een goede vriend uit. Zijn vriendin toen (ook onze vriendin) toen in huis genomen. Dit had als gevolg een conflict met hem. Wij werkten toen veel samen en gevolg hiervan was opgelicht worden en even geen inkomsten meer.
Dit alles was voor mij de druppel en werd toen een keer wakker en kon bijna niets meer en wilde ook niet meer.
Dit heeft daarna zeker een half jaar geduurd.

Begin dit jaar weer begonnen met werken maar dat was heel zwaar en dit gaf mij veel frustratie. Nú half jaar verder nog steeds weinig energie om iets te doen. Wil heel graag maar lukt me niet.

Word hier dagelijks mee geconfronteerd en mijn frustratie keur ik dan vaak op de vrouw af.
Dit realiseer ik me dan weer in de avond.
En dan moet ik me weer verontschuldigen.
Denk dan morgen doe ik dingen anders maar vaak lukt het de dag daarna niet en herhaalt zich alles weer.
Hou heel veel van haar en hoop snel dat het allemaal weer goed gaat. Want je relatie staat zo onder grote spanning.

Denk vaak had ik maar een ziekte die mensen kennen gehad (niet terecht natuurlijk). Dan was er meer begrip van mensen en was er een behandeling mogelijk.
Dit heeft me veel contact met anderen gekost. Want niet iedereen begrijpt het.

Ik hoop dat jullie door deze moeilijke periode heen komen. En weer na een positieve toekomst kunnen kijken.
En je bent zeker geen voetveeg, maar iemand die voor 200 procent voor jullie relatie knokt.

Daar mag je partner heel dankbaar voor zijn.

Wens anderen veel sterkte in de klote tijd samen met jullie partners

Groet Aswin

Op vakantie gaan bedoel ik inderdaad. Begin daar eerst mee voordat je uit elkaar gaat.

Het is lastig als hij het niet wilt onderkennen, pas als hij accepteert dat een burn-out ook een onderliggende oorzaak heeft uit zijn eigen jeugd, dan pas kan hij herstellen en groeien.

Ik accepteerde het heel vroeg, maar het was zo moeilijk te zien wat de omvang ervan was. Alsof je in een oerwoud staat, maar je ziet alleen een brede boom voor je neus.
Mijn afsnauwen en tantrums leek heel erg op een peuter die moeite had om zijn emoties te verwerken. Als ouder probeer je de peuter daarin te begeleiden en woorden te geven aan zijn gevoelens. Hopelijk helpt deze vergelijking een beetje.

Ik ook! Zat vanochtend nog te denken jemig wat ben ik benauwd, en dan schiet de angst ook altijd weer een beetje omhoog. Komt door het weer en bij mij ook wel een beetje door hooikoortsklachten. Vervelend, maar weinig aan te doen helaas.

Vandaag helpt helemaal niet mee 😰

Hoi Mimi,

Dit is een van de meest voorkomende gedachten van mensen in een burnout. Het voelt daadwerkelijk zo omdat je hoofd niet meer stopt met denken (zeker in het begin) en er zijn ook een aantale fysieke veranderingen in je hersenen waardoor je het eigenlijk niet kan helpen. Je amygdala is vaak vergroot en je prefontale cortex verkleind waardoor je minder rationeel wordt en juist heel gevoelig voor angst.

Dit wetende kun je de gedachte zelf actief "bestrijden" door het gewoon toe te laten en er geen emotie aan te hangen. Makkelijker gezegd dan gedaan, i know, maar alles in herstel is een lange termijn proces. Hoe dan ook ben jij nog steeds de baas over je eigen hoofd en wat je je laat beïnvloeden en wat niet. Het beste medicijn is om het gewoon uit te dagen, dus tegen jezelf zeggen: weetje wat burnout, maak me maar gek, geef me je beste poging. Paradoxaal genoeg zien we vaak dat het dan juist op den duur beter wordt (ik spreek uit ervaring).

Sterkte en succes!

Hi Roel,

Wat fijn om jou bericht te lezen. Het stelt me erg gerust.. ik blijf dat idd ook tegen mezelf zeggen.

Herkenbaar Mimi

De angst voor de angst is heel erg aanwezig bij veel mensen.

"Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest"

Hier ook, hoor het ook vaak van mensen in mijn omgeving met overspannenheid of burnout klachten.

Boek DARE (barry mcdonagh) heeft mij hier goed bij geholpen.

Sowieso is het belangrijk om te begrijpen dat bijna iedereen met angstklachten deze angst heeft, maar juist het feit dat je er bang voor bent laat zien dat het helemaal niet aan de orde is. Iemand die echt 'gek' aan het worden is heeft dat zelf helemaal niet door. Die gedachte geeft mij ook vaak rust.

Sterkte Mimi,
Liefs

Ik heb die gedachten ook nog wel eens. Zit er tien maanden in. Ik denk ook laat maar komen dan. Het idiote van mijn burnout is dat het maar door blijft klote. Elke dag mega koppijn 24-7.
Doe gedachten om door te draaien.
Ik doe zo min mogelijk.
Waarom nog altijd geen vermoeidheid of herstel. Ik ben wel eens bang dat mijn systeem niet meer terug kan of wil naar het rest and digest niveau.
Wat een hel. Ik ben kapot. Ik kan niet meer. Klinkt dit herkenbaar?

Ik doe zelf TRE (tension release exercise) via de gratis TRE cursus van TRE Australia geleerd (even googlen), haalt spanning uit mijn lijf en slaap dan veel beter. Ik heb wel THC gebruikt toen ik nog veel geloofde in middeltjes en supplementen, hielp soms een klein beetje.

Hoi S

Ik zit hier vaak te lezen over mijn burn-out klachten en zag jou verhaal langskomen.
Ik heb je hele verhaal gelezen en kan me goed voor stellen hoe jij je voelt.

Ik zit nu zelf te vechten tegen een burn-out of long COVID. Dit is een hele strijd met jezelf en geeft ook heel veel frustraties. Niet gehoord en begrepen worden.
Maar dat is mijn strijd die ik hoop te gaan winnen ooit.

Maar even terugkomen op jouw situatie met je kinderen. Je zit in een heel lastig parket en dit kan je radeloos maken.
Ik ben zelf 30 jaar geleden bij mijn partner terecht gekomen in een soort situatie. Zij lag in een scheiding en haar zoon bleef toen bij haar wonen.
Ik kwam toe als vrijgezelle jongen in een gezin terecht met een kind van 3 jaar oud. Heb hier toen wel echt voor gekozen om dat ik de vrouw gevonden had waar ik oud mee wilde worden.
Maar dit heeft jaren heel veel strijd en stress opgeleverd met de ex partner van mijn vrouw en de vader van het kind.
Die kwam dan wel en dan weer niet opdagen en we hebben hier toen zoveel ruzie over gehad. Ik wou toen alleen een gezin zijn.
Enkele jaren later hebben mijn partner en ik nog een dochter erbij gekregen. De ex (vader) van mijn vrouw kwam steeds vaker zijn afspraken niet na en is zo uitbeeld geraakt.

Na vele jaren van stress en mijn zoon (niet biologisch) rond de leeftijd van 12 jaar was. Kwam hij thuis met de vraag of hij ook mijn achter naam mocht hebben.
Dit kwam doordat hij soms met zijn vaders ergens stond geregistreerd en dan weer met zijn moeders naam.
Dit kwam toen voor mij best onverwacht maar voelde wel een bepaalde trots.
Dit is toen via de overheid in werking gezet en een jaar later had hij de zelfde achternaam als mij.

Ondertussen is hij nu 31 heeft een leuke baan en woont met zijn vriendin samen.
We weten allebei ík officieel zijn vader ben. Maar voor ons zijn we nu echt vader en zoon.

In al deze jaren heb ik veel steun gehad van mijn ouders.
Mijn schoonmoeder heeft mij nooit echt geaccepteerd en ook altijd voor veel onrust gezorgd.
Maar we hebben het als gezin overwonnen en dat is voor mij als vader heel belangrijk.
Mijn kinderen hebben allebei een leuke relatie een leuke baan en alles goed op orde.

Dit is voor mij al die jaren strijd met veel stress , ruzies, niet begrepen worden, onmacht en verdriet wel waard geworden.

Ben in dat opzicht nu een trotse vader.

Ik las bij jou dat je partner nog even binnen zit.
Ik hoop voor jou dat hij spoedig zal vrijkomen en jou kan steunen in deze moeilijke situatie.

Wamt samen sta je sterk

Was bijna klaar met mijn verhaal

Samen met je partner moet je voor jullie kinderen knokken.
En dan hoop ik dat het net zo word uitbetaald als het bij mij is overkomen.

Wens je de komende tijd veel sterkte toe.
Blijf geloven in jezelf dat heb ik ook altijd gedaan en dat heeft me er doorheen gesleept.

Groetjes Aswin

S.
Sterkte,kracht en heel veel geluk toegewenst 🍀

Zo blij met je berichtje. Ook al gun ik je het allerbeste. Maar je omschrijft zo mooi hoe ik mij voel !
Ik probeer nu angsten te doorbreken, toch iets te gaaan doen ook al zie ik er tegenop.
Wil niet in de greep van BO blijven, probeer zo te ontdekken wat leuk is en haalbaar. Genieten is waar ik zo naar op zoek ben, uit mijn hoofd.

Alles is goed, sterkte allemaal xxx

@Eric

En jou bericht doet mij weer goed 😉

Dat heb ik precies hetzelfde en probeer ook te genieten al valt het mij soms zwaar ook af en toe huilbuien en ook jaloers op andere die wel gelukkig zijn maar doe mijn best sterkte ook en Eric ook jij en vanzelf iedereen x

Hoi LN en anderen

Bij mij veel huilen,is dat angstig zijn ?🤔 ,lamgeslagen gevoel, wil van alles maar komt niks uit me handen. Soort duizelig van de stress of zo,malen,hoofdpijn. Ben nu 3 maanden alleen, valt niet mee , dronken gevoel als ik loop 🤷‍♀️ bah…..

Heel herkenbaar.
En dat omslaan kan soms in een seconde. Een bepaalde situatie of gedachte kan dat dan al veroorzaken

Hoi Newbee
Ja…het is zo verschrikkelijk dat gevoel 🙈ik kan het ook niet uitleggen dan ! Wat doe jij daaraan …al-aika vragen mag ?

maar dan zegt iemand : ga eruit,ga wat leuks doen..
Maar lijkt wel of er een blokkade zit? Aan de 1 kant van àlles willen,en dan toch weer niks.
Als je zo wazig in je hoofd bent,draaierig of zo rij ik ook geen auto. Best eng als je je zo kl.voelt .! niet echt een paniekaanval Neem soms 5 mg oxazepan dan gaat het even.
H.a. Zegt dat ik teveel meegemaakt heb,en tijd nodig heb !
Even schrijven helpt mij ook….vind het best pittig!
En dank je wel voor de reactie !

Hi, ja ik had dit ook, op mijn hoogtepunt soms wel 4x per week. Bij mij kwam het door spanningshoofdpijn uit nek/schouders. Ben naar de fysiotherapeut gegaan en die heeft me nu 3x gekraakt en gemasseerd. Echt een wereld van verschil. Ben al bijna 2 weken pijnmedicatie vrij.

Oh had je ook met aura ? Vervelend e !
Wat goed ! Ik heb inderdaad ook veel spanning in nek en schouders ! Ik ben nu acupunctuur aan het proberen .
Gek wel dat dat dan zo met elkaar te maken heeft .

M.

Ja, ik heb hier ook meer last van. Ook weleens als ik in de nacht wakker wordt. Kan met stress te maken hebben en met hormonen. Ik heb hier al jaren last van, gebruik geen medicatie. Volgens mij staat er ook nog ergens een verhaal over oogmigraine.
Sterkte met alles 🍀

Spiegel

Volg je intuitie

Ja, ik kan het je aanraden. Als het financieel mogelijk is!

Ben jij minder gaan werken P.? Ook een dagje minder of nog meer?

Ik voel hetzelfde. Ik moet volgende week voor het eerst 27 a 30 uur werken vanuit weken van 18 uur. Ik ben er helemaal van geschrokken want 18 haal ik nog maar net.
Baal zo dat arbo mijn hele situatie niet goed in schat. Ik ben bezig met ander werk zoeken en ik kijk zelf hoeveel uur ik aan kan dan. Succes maar als het financieel kan zou ik minder gaan werken.

Hi N., die overstap is veels te groot, bijna een verdubbeling qua uren. Heel onhandig, zo word jij nog onzekerder wat zeker niet ten goede komt van je herstel. Stom ook, dat die arboartsen zo doordouwen.

Succes in ieder geval, ik denk zsm aangeven als je voelt dat het de verkeerde kant op gaat. Herstellen van een terugval kost ook weer tijd en energie…

Ik zou heel graag van 40 uur naar 32 uur gaan (permanent), maar ben alleen en heb al mijn inkomen hard nodig. Of het alleen haalbaar is, echt geen idee meer. Ik voel ze nog steeds zó anders dan voor de burnout ondanks dat de heftige symptomen wel zijn verdwenen. Of heeft deze aandoening gewoon een hele lange nasleep?

Ik denk dat aan het moment dat de burnout zich openbaart, er jaren (en jaren) aan vooraf is gegaan.
Volgens mij is het niet vreemd (en dan hoor ik ook wel van de "specialisten") dat het dan ook lang kan duren voordat je er volledig vanaf bent
Het goede nieuws is, het kan gewoon wel!

Verder denk ik dat je (moet leren) anders met situaties moet omgaan. En dat is jiet makkelijk wanneer je gedrag en coping al jaren en jaren zo is. Het goede nieuws is, het kan gewoon wel!! 😊

Ik moet gaan opbouwen naar 32 uur in de komende maanden. Nu werk ik er nog maar 9. Vind dat ook best zwaar en zie er tegenop. Want nu hen ik er al zo lang uit (bijna een jaar!) Maar ik moet wel want anders moet ik een arbeidsdeskundige onderzoek en ander werk wil ik niet gaan doen. Wil gewoon weer mijn eigen werk doen want dat doe ik uiteindelijk wel graag. Denk alleen niet dat je die 40 uuur (of 32, als dat haalbaar is voor jou) moet vergelijken met hoe je je werk eerst deed. Want beter gemeld zijn voor de wet betekent nog niet hersteld! Mijn bedrijfsarts zei, dat ik egocentrisch (dit is niet egoïstisch!!) moet zijn en mijn grenzen heel goed moet bewaken. Herstellen kan nog veel langer duren en dat betekent ook aanpassingen doen in je werk.

Arbeidsdeskundig onderzoek stelt niet heel veel voor en heeft weinig invloed op wel of niet je eigen baan behouden is mijn ervaring. Spoor 2 moet wel opgestart worden na een jaar maar spoor 1 (terugkeren in eigen functie) kan daarnaast gewoon bestaan. Ik zou idd vooral je grenzen blijven aangeven en niet (meer) gaan werken omdat dit van je verwacht wordt. Werkt alleen maar tegen je herstel als je gaat forceren. Hier zelf nu ook 1 jaar onderweg en ga echt pas opbouwen als ik de dagen redelijk normaal doorkom. Ik merk nog steeds een stijgende lijn dus ik ben er van overtuigd dat dat zich verder doorzet. Opbouw kan ook extra lang duren als je te vroeg begint met werken heb ik vernomen

Opbouwen kost tijd.. en heel veel energie en moeite maar probeer het echt stap voor stap te zien. Enige mogelijkheid om het te overzien, ik vond opbouwen echt een hel, inderdaad ook de druk van tweede spoor in mijn nek. Verplicht naar een loopbaanbegeleiding ed pff. Daarna wel echt half jaar nog flink van slag geweest na een werkdag. Ik ben ook 1 dag minder gaan werken daarna dus eerst wel mijn eigen uren opgebouwd. Werkte al parttime.

Vertrouw op het proces en je eigen kunnen, lat niet te hoog