Burnout - forum lotgenoten

Hi, ik had dit ook, vooral in het begin van mijn burnout. Ik dacht dat ik andere lenzen nodig had, maar daar lag het niet aan.
Nu een jaartje verder, heb ik het nog af en toe. Vooral met mailtjes/appjes lezen.
Hoe lang zit jij al in je burnout?

Ik had het ook maar pas toen het wat beter begon te gaan begon ik wazig te worden met momenten en heb zelfs een maandje of 2 visual snow gehad en dat was ook ineens plotseling weer verdwenen. Ik zag heel slecht in de verte met wandelen, en met de tv heb ik het alleen bij gekleurde ondertiteling dan zit er een waas over de lettertjes heen maar.. Bij mij is de telefoon de grootste oorzaak, ik zat er erg vaak op vanwege negatieve gedachte en door het hyperventileren probeerde ik even uit de realiteit te zijn en dat was het enigste wat werkte voor mij door constante afleiding op de telefoon en ik zat dan ook echt in een hele slechte houding voorovergebogen. Het is in ieder geval wel weg gegaan op een gegeven moment

Hi Gerard, heel herkenbaar, ik zat ook in deze tweestrijd.

Ik ben begonnen met eerst max een uur per afspraak en dan vaak buiten samen wandelen oid. Ik heb dit na verloop van tijd uitgebreid naar max 2 uur per afspraak en ben al een keertje gaan lunchen buiten de deur. Juist even andere gesprekken halen je uit je hoofd, even wat anders dan die vervelende burnout. En soms, als je er helemaal doorheen zit, is een luisterend oor juist fijn.

Grotere groepen en daarbij gesprekken die door elkaar gaan, lukt me nog niet. Ik kan me echt op 1 persoon/gesprek concentreren.
Wellicht is dit een mooi begin voor je?
Hoe langer ik alleen zit, hoe meer ik in mijn hoofd zit en eigenlijk hoe verdrietiger ik word en het dus slechter met me gaat. Als ik die cirkel dan weer doorbreek door even met iemand te praten, knap ik er toch van op. Sterkte ❤️

Ik zit ook erg in mijn eigen bubbel thuis. Ga vaker met de hond wandelen, voordeel hiervan is dat je meestal wel een praatje maakt met andere hondenbezitters in de buurt. Verder spreek ik minimaal af: ca 1 x per 6/8 wk met vriendin. Het is altijd dubbel: ik merk dat die afspraken me goed doen (vooral bv iets buiten de deur doen) maar tegelijkertijd kost het ook veel energie. Heb inmiddels wel geleerd om die afspraken te begrenzen tot 1,5 of max 2 uur. Dat is nu mijn limiet. In het begin van mijn bo (1,5 jr geleden) was dat een half uur.
Verder komen mijn (volwassen) dochters ook regelmatig thuis. Ook dan geef ik na bv een uur praten aan dat ik even ga liggen omdat ik het dan niet meer "trek".
Ik ga 1 of 2x per week naar Pilates les, een leuke groep, ook daar klets ik meestal wel ff met iemand. Dat zijn echt mijn sociale momenten.
Kortom, het is net te doen zo, soms wel beetje eenzaam, maar ik weet dat het voor een goed doel is. Hoe beter ik mijn grenzen bewaak, hoe sneller ik hersteld ben.
C.

Gegroet,

Daar is maar 1 goed antwoord op; proberen en vooral heel goed voelen wat het met je doet en wat goed voelt. Leg de lat vooral niet te hoog en merk je tijdens het sporten dat het toch niet goed voelt, stop dan. Probeer eerst lichte sporten waarbij je je zenuwstelsel en spieren niet teveel belast, blijven voelen en je lichaam zal aangeven of je er goed aan doet of niet.

Succes!

Eerst beginnen met laag intensieve sporten zoals wandelen, fietsen, yoga. Dat vergt niet teveel energie. Als dat goed gaat evt wat zwaardere sporten proberen.

Beste Willemijn,

Ik herken dit heel erg. Ongeveer de eerste drie maanden waren voor mij echt verschrikkelijk, helemaal niks kunnen doen en dan alsnog allerlei beangstigende symptomen. Daarna heel langzamerhand meer energie gekregen. Maar vanaf ongeveer februari ineens geen verbetering meer. Tot een paar weken geleden, nu heb ik in een paar weken verassend veel energie meer gekregen! Na maanden stilstand ging ik binnen 3 weken van om de dag een middag iets fysiek belastends te kunnen doen. Naar bijna weer op mijn fysieke belastbaarheidsniveau te zitten van voor de burn-out. Dus blijf hoop houden en blijf uitrusten! Mijn mentale energie niveau blijft nog erg achter, maar dit stelt me erg gerust. Veel succes!

Hoi Anoniem,

Wat super om te horen! Ben je er misschien bewust van wat de doorslag in jouw proces geweest is na die stilstand?

Heel herkenbaar! Ben nu 1,5 jr bezig. Eerste 5 mnd echt afschuwelijk. Daarna iets beter. Zomer 23 ging t echt goed. Met meer energie het najaar in. Maar door teveel sociale afspraken (overmoedig!) en ook nog af en toe wat freelance werk erbij weer enorme terugval in febr dit jaar. Heb nu deze achterstand weer ingehaald. Dus hoop komende zomer weer n stap te zetten. Ben wel voorzichtiger geworden, geef beter mn grenzen aan. Houd sociale contacten op max 1,5 tot 2 uur, ook maar heel af en toe want dit kost mij het meeste energie. Heb mn handen vol aan het huishouden (het hoognodige), boodschappen en koken. Dus ja, het gaat tergend langzaam maar het gaat wel vooruit, daar houd ik me aan vast.
C.

Dankjewel voor jullie reacties.
Doordat het herstel zo extreem langzaam gaat is het ook zo moeilijk te meten voor jezelf vind ik. Daarbij is het ook geen lineair proces, en dat is iets wat ik ook heel moeilijk vind in contact met mijn omgeving. Als het even ietsje beter lijkt te gaan dan groeien daarmee ook de verwachtingen van anderen mbt je belastbaarheid. En ook als het helemaal niet goed gaat is dit heel vaak niet aan mij te zien. Ik probeer soms wat te eten met familie en dan zitten we "gezellig" met elkaar aan tafel maar wat zij niet zien is dat ik naast dat ik gezellig probeer te doen ook in een onwijze overlevingsmodus zit. Gespannen spieren, overdreven hersenvermoeidheid, hoofdpijn, duizeligheid... nou, dat soort dingen.

What a trip.

Sterkte voor jullie allemaal :-)

Zelf ooit eerder 11 maanden een burnout in 2016/2017 gehad. Ik dacht toen bij mezelf "Gaat dit nou echt nooit over?"

Maar.....De laatste maanden herstelde ik toen eigenlijk lijk vrij rap. Dat leek uit het niets te komen! Dat was nogal bizar na maanden van stilstand.

Achteraf heb ik dit bij anderen ook wel gehoord. Geest en lichaam zijn dan blijkbaar toch goed uitgerust om sprongen in de verbetering te maken.

Het schijnt dat je onbewust toch aan het herstellen bent zodra je aan de burnout toe hebt gegeven en daar de nodige rust/maatregelen voor hebt getroffen.

Zaaien...oogsten....

Ik herken alles wat je benoemt Willemijn! Zeker die laatste reactie, dat de verwachtingen van je omgeving groter lijken te worden naar mate de tijd vordert / je meer dingen weer op pakt. Ik ben nu zo'n 1.5 jaar verder en doe sinds een aantal maanden vrijwilligerswerk een aantal uur in de week. Vaak is het enige wat vrienden / familie aan me vraagt hoe het bij mijn vrijwilligerswerk is. Ik snap dat dit lief bedoelt is, maar tegelijkertijd voelt het alsof ze negeren dat ik de rest van de tijd ook heel hard bezig ben, namelijk met mijn herstel, en dat dit op dit moment net zo belangrijk voor me is als dat vrijwilligerswerk.
Ook het gevoel dat mensen om je heen die nooit een burn-out hebben gehad ook geen idee hebben van hoe het fysiek/mentaal kan voelen kan soms zo frustrerend en eenzaam zijn.
Maar goed, weet dus dat je niet de enige bent en heel veel sterkte met je herstel! Ooit komt alles goed! :)

Hey Eric,

Dat stukje bevestiging herken ik, vooral richting mijn ex had ik dit. Mijn ex was heel erg autoritair/narcistisch en uiteindelijk kom je er toch achter dat dit onderhuids is gaan zitten en is gaan vreten, ik lees natuurlijk al een tijdje met je mee en ik denk dat jij dit ook aan jouw ex hebt overgehouden. Wellicht kan je eens Googlen op verborgen narcisme en ik denk dat je er erkenning uithaalt, over hoe jij bewust/onbewust behandeld bent maar ook over waarom jij nu dingen doet/voelt op een bepaalde manier. Mocht het niet van toepassing zijn dan word je er nooit dommer van om het te lezen natuurlijk.
Daarnaast lijkt de tweede alinea die je typt een goede om op precies dezelfde manier met jouw werk/bedrijfsarts te delen.

Ik hoop dat het wonen in je eigen huis je weer goed gaat doen!

Dag Eric,

Ondanks dat je nog moeilijke dagen hebt lijkt het alsof je flink de goede kant op gaat. Ik kan me herinneren dat je in februari alleen nog maar op bed kon liggen dus dat is flinke progressie. Wat fijn! Ik zit nu 3,5 maand burnout en heb nog last van derealisatie wat ik doodeng vond maar nu wat beter mee om kan gaan. Ik heb nu helaas meer last van een leeg en somber gevoel en ben daardoor bang depressief te worden. Maar misschien is dit laatste meer een angstgedachte dan dat het daadwerkelijk zo is.

Ga zo door, ik lees al een tijdje met je mee en het gaat de goede kant met je op!

E

@Wouter,
Klopt ja. Mijn ex-partner is ook zeer narcistisch. Man wat is dat toch heftig om nu zo onder ogen te komen. Ik heb het wel eens vaker geroepen. Maar nu vallen alle puzzelstukjes en zie ik het allemaal. Ze houdt anderen voor de gek. En is ontzettend manipulatief en egoïstisch. Maar ook bij anderen zie ik het veel sneller. Ik had van de psycholoog de website verdwenenzelf.org meegekregen om te lezen. Ook heb ik er een boek over liggen wat heel interessant is om te lezen.

@E
Dat zou heel goed kunnen dat het angst is wat spreekt bij je. Ik heb daar ook ontzettend last van gekregen. Dank voor de positieve woorden.

Sterkte beide!

Hoi Eric,
Als je nog zo moe bent en last van hartkloppingen dan moet je niet gaan reïntegreren lijkt mij. Na het douchen alweer moe zijn herken ik van het 1e half jaar.
Ik heb ooit op een podcast gehoord dat je een tijdje "comfortabel in het groen moet zitten " alvorens weer te gaan werken. Volgens mijn psych doe je al snel weer te veel. Dat klopt inderdaad, heb mijn 1e terugval al achter de rug. Ik leer echter mijn grenzen steeds beter kennen en herkennen. Ik heb nog een lange weg te gaan maar ben blij dat ik het eerste (zeer moeilijke) jaar achter de rug heb.
We komen er uiteindelijk allemaal sterker en gelukkiger uit.
C.

Hi Eric/Wouter, ik ben ook burnout geraakt door mijn narcistische (inmiddels) ex. Als slachtoffer van een narcist mag je niet voor jezelf opkomen waardoor je slecht grenzen aangeeft of ze überhaupt nog voelt. Je lijf zit dan helemaal opgekropt met woede en verdriet en frustraties.

Dit put je helemaal uit, al die manipulaties en trucjes die ze flikken, mijn zenuwstelsel is hierdoor echt gefrituurd lijkt het wel.

Ik ben me er nu van bewust, hoe langer ik ‘no contact’ ben, hoe meer rust er komt, hoe minder de klachten worden. En ineens denk je dan ‘wat was deze relatie een mindfuck’ .
Het is een moeilijke beslissing, maar narcisten zijn eigenlijk niet te redden dus opgeven en de handdoek in de ring gooien is vaak de enige oplossing.

Pff jullie omschrijven het goed, ik ben gister weer even in het oude huis geweest met mijn ex en meteen heeft ze weer de boel lopen manipuleren en verdraaien en daar mensen bij betrokken, ik merkte dat ik het een vervelende situatie vond dus ben weer weggegaan, maar vervolgens de hele avond en nacht zware last gehad van de onderhuidse spanning, ik denk de emotie en trauma die in het zenuwstelsel opgeslagen en die gister weer even aangesproken zijn want ik reageer er weer enorm heftig op. Als ik wat langer in het groen zit moet ik dit serieus laten releasen/verwerken. Zijn jullie hier al mee bezig?

Hoi Wouter,

Ik heb het er bij de psycholoog wel over gehad maar ze willen er niet de meeste aandacht aan besteden omdat het niet als traumatisch wordt gezien omdat ik de herinneringen durf aan te kijken en het dus aan het verwerken ben. Ze adviseerden mij het op te schrijven zodat je het van je afschrijft. Maar wat ik deed was het naar mijn ex sturen om het kwijt te zijn. Natuurlijk erkende ze het niet. Maar ik had het wel bij de juiste persoon neergelegd. Voor mijn gevoel ben ik het nu wel even kwijt. Bij de psycholoog willen ze er opzich wel een sessie over praten. Dus dat kan altijd nog. Ik heb ook echt nog wel dagen dat ik ontzettend boos en verdrietig ben. En dan bel ik met mijn moeder om dat even te bespreken. Het moet eruit. Zeker voor het herstel heel belangrijk. Ik moet zeggen dat ik verborgen narcisme nu ook heel erg snel herken waarin ik vroeger daar niet bewust van was of naïef dacht.

Hi Wouter, ik heb er 2 sessies aan besteed tijdens mijn burnout traject bij de psycholoog. Hij heeft me heel goed kunnen uitleggen wat narcisme is en hoe destructief het is voor liefdesrelaties. Omdat ik er geen nachtmerries van heb, hebben we het bij die 2 gesprekken gelaten. Ik snap nu waarom ik er ben ingetrapt en hoe codependend ik eigenlijk was (angst om alleen te zijn), dat heeft mij lang in de relatie gehouden. Je kunt er ook superveel over terugvinden op Youtube en Instagram, kanalen die hierin zijn gespecialiseerd. Kies voor jezelf, geen ene partner mag je je gezondheid kosten ❤️

Overigens toch een uur op werk geweest vandaag. Geen paniek gehad. Wel last van hartkloppingen door de spanning en ook toen ik op werk was. Kreeg last van wazig zijn, dof gevoel. Naderhand moe, uurtje beetje weggedommeld thuis. En nu merk ik adrenaline door me lijf heen gieren.

@suus
Hoi, yes ik heb mij er inmiddels al een tijdje in verdiept, ik zie en snap nu hoe het werkt en begrijp ook wat ik er aan over gehouden heb, dit inzicht is inderdaad al een groot deel van het loslaten. Echter merk ik ook dat de opgedane schade dieper gaat dan dat en ik echt therapie of iets nodig heb om deze emoties/trauma uit mijn zenuwstelsel te krijgen.

@Eric wat goed van je, de klachten die je ervaart klinken begrijpelijk, ik zou dit ook loslaten en accepteren als dat lukt. Dat je een uurtje weggedommeld bent klinkt ook goed, dan heb je toch nog wat rust ervaren anders was dat niet gelukt. Natuurlijk wel belangrijk om te blijven voelen!

Groetjes

Fijn om te vernemen dat je hersteld. Ben blij voor je!

@eric en @suus, ervaren jullie ook de volgende klachten?

Onvermogen om te ontspannen, op je hoede te zijn en je veilig te voelen.
Altijd alert op tekenen dat uw partner boos en grof zou kunnen worden (bijv. luisteren naar voetstappen, stemgeluid, dichtslaan van voorwerpen; aandachtig kijken naar gezichtsuitdrukkingen en non-verbaal gedrag).
Moeite hebben met slapen en/of concentratie.

Ik merk echt dat bovenstaande opsomming mijn burnout in stand houd

Ja een soort van hyper alertheid als ik bij hem in de buurt ben, of recent ben geweest.
Dat is een traumarespons van het narcistisch misbruik. Zo kom je ook in je burnout: doordat je de hele tijd aan staat en je lichaam denkt dat je in gevaar bent.
Het word echt minder als je afstand neemt en naarmate de tijd vordert. Maar ik heb er soms ook nog last van.

Hi Eric, hoe is het gegaan afgelopen week? Zie je het weer een beetje zitten om deze week te gaan werken?
Ik had ook hartkloppingen deze eerste weken, ik voelde me heel zenuwachtig en kon bijv. geen kopje koffie drinken. Ook snel duizelig eenmaal aan het werk.
Ik hoop dat het snel beter gaat voor je.

Hoi Suus, inderdaad, dat is het. Al merk ik dat ik er nog steeds last van heb zelfs nu ik ergens anders woon. Bijv als ik smiddags een uurtje ga rusten en ik hoor een random geluid dan schieten bij mij de alarmbellen aan en m'n lichaam vol stress/spanning. Zelfs onbewust als ik net wel/net niet aan het slapen ben en ik de geluiden amper mee krijg, reageert mijn lichaam erop. Zelfs zo erg dat ik de laatste weken last heb van slapeloosheid en steeds meer medicatie gebruik, ik wil echt in therapie om dit te verwerken en de boel weer te reguleren.

Hi Wouter en Suus,

Ik heb die alertheid wel gevoeld in mijn relatie. Nu omdat ik haar niet meer zie is dat ook weg. Ik ben me er wel bewust van dat ik veel met haar bezig was in mijn hoofd.

Ook heb ik moeite met slapen. Ik ga het morgen bespreken met de psycholoog. Want wakker liggen of heel licht slapen is ook niet goed.

Ik ben me er nu ook van bewust wat ik niet meer wil in een eventuele volgende relatie. Al moet ik er nu nog echt niet aan denken. Ik krijg er de kriebels van.

En verder is het allemaal goed gegaan op werk. Ik heb zin om er weer naartoe te gaan. En kijk er niet tegenop. Ik merk verbetering in mijn herstel. Ik ben er nog lang niet maar als ik kijk waar ik vandaan kom is dit al super. Soms beangstigd het me ook dat ik weleens mezelf afvraag of dit zo hoort. Of ben ik bang dat ik opeens een mega terugval ga krijgen. Maar dat kan natuurlijk niet zomaar.

Wat me nu vooral ook opvalt is dat ik echt ontzettend veel aan het piekeren ben. En dan ook over alles. En ik veel negatief ben. Ook voel ik me best eenzaam in dit proces. Goed om het daar ook over te hebben bij de psycholoog.

Ik ben ook vooral zo boos op mijn ex. Maar ook op mezelf. Hoe kan je zo zijn. Hoe kan je met iemand zo omgaan. Hoe kan ik het allemaal geaccepteerd hebben. Dat vind ik zo erg. Eenmaal in zo’n relatie zit je er helemaal in. Pas naderhand denk je pas, hoe dan?

Oja nog iets. Ik ga ook wat meer de deur uit. Dat gaat ook steeds beter. Ik wil heel graag weer meer gaan bewegen.

Ook als ik nu bij vrienden ben geweest of even ergens een theetje heb gedronken op een terras merk ik wel reactie van mijn lichaam naderhand. Ik voel mijn hersenen dan aanstaan. Ik ben onrustiger. Ik heb een hogere hartslag en een beetje hartkloppingen en ik slaap minder. Hebben jullie hier al ervaringen mee?

Hi Eric,

Goed on te lezen dat je al best grote stappen maakt.

Wees niet te streng voor jezelf waarom je in een narcistische relatie bent ‘getrapt’, het gaat vaak heel langzaam en manipulatief. Ik ben opgegroeid met een dictator vader en hierdoor ben ik gaan pleasen als volwassene. Hiermee was ik een magneet voor de narcist, ja wist ik veel. Ik kwam hier pas achter na therapie.

Goed dat je vaak naar buiten gaat, dat helpt mij ook het beste, vooral omdat je dan even uit je hoofd bent en ik pieker dan ook echt minder. Het piekeren maakt je gek, en mij vaak ook heel verdrietig, ik ga dan maar naar buiten, even mijn zinnen verzetten.
Een meditatie luisteren voordat je gaat slapen helpt mij rustiger in slaap te komen. De app Balance is echt heel fijn, misschien wat voor jou?

Ik krijg welook steeds een reactie zodra ik wat heb gedaan: dit kan zijn werken of met een vriendin lunchen op een terras (max een uur).
Daarna als ik thuis kom heb ik zoemende oren en kan ik eigenlijk niks meer, maar ja, ik heb het er voor over want ik vind dit een ontzettend eenzame tijd.

Het wordt langzaam beter, maar echt langzaam, bij mij niet weken maar maanden. Maar goed, als ik me nu vergelijk met 6 maanden geleden is het al een wereld van verschil, bij jou ook, dus laten we hoop houden 🩷

Ik neem wel paracetamol in 2 stuks. Werkt wel iets maar eigenlijk is slapen het beste. Dit werkt altijd goed tegen die knallende koppijn.

Bij mij werken ze niet. Heb voor een lange tijd hoofdpijnen gehad en sommige waren ondragelijk bonzend, dagelijks pijn en zelfs een vermoedelijke chronische bijholte onsteking maar dat kwam door dat ik schijnbaar TMDJ heb door te veel spanning ben ik gaan knarsen en klemmen en dat komt eruit als flinke hoofdpijnen en een pijnlijke stijve nek. Het enigste wat werkte tegen de hoofdpijn was spierontspanners en een bitje om mijn tanden te beschermen tegen het klemmen wat er vooral uit komt snachts. Hopelijk heb je hier iets aan.

Heel veel sterkte. Het is vreselijk

Dag Johan, ook ik heb vreselijke hoofdpijnen gehad en steeds paracetamol geslikt echter de huisarts heeft mij geadviseerd hiermee te stoppen omdat de kans groot was dat de hoofdpijn werd veroorzaakt door afhankelijkheid naar paracetamol. Medicatieafhankelijk hoofdpijn genaamd. Ik ben direct gestopt met slikken van paracetamol en na 3 weken heb ik nog maar sporadisch last van hoofdpijn.

Hi Johan,

Ik zit nu 8 maanden in mijn burn-out. De eerste 5 maanden had ik zoveel hoofdpijn en spierspanning en aangezichtspijn dat ik in overleg met de huisarts per dag het volgende slikte:
6x 500mg paracetamol
2/3x 400mg ibuprofen

Zodra het kon ben ik de ibuprofen af gaan bouwen, dit schijnt slechter voor je te zijn dan paracetamol.

Momenteel heb ik nog steeds last van hoofdpijn maar niet meer iedere dag (wel nog vaak). Vaak is 2x 500mg paracetamol dan voldoende.. ik neem trouwens altijd 1000mg in 1x.

Groetjes,
Willemijn

Uberhaupt ervaringen van anderen met anti depressiva zijn zeer welkom, alvast bedankt!

Hai arjan

Mijn ervaring is stoppen met de Sri
Je burn out genadeloos terug komt
Je was immers nog niet hersteld

Ik heb het zelfde gehad ik kreeg een enorme terug slag nu zit ik me burn out uit hoe lastig ook

Heel veel succes

Bedankt voor je reactie, dat verklaart dus blijkbaar een en ander. Herdenking moest trouwens hersenmist zijn in mijn originele bericht.

Werk jij al wel enige uurtjes, of helemaal niet?
Ik twijfel wat wijsheid is. Als ik niets doe pieker ik me helemaal de pleuris, maar misschien dat het deeltijd doorwerken mijn herstel wel juist in de weg staat?

Ik werk helaas niet
Kan dat nog niet mijn hoofd doet zulke rare dingen
Ik heb het wel geprobeerd maar hier door alles erger gemaakt

Ha Arjan,

Ik slik citalopram al sinds februari. En voor mij werkt het tegen me angst en paniek. Zorgt voor een vangnet. Ik heb als bijwerkingen verwijde pupillen, af en toe spiertrekkingen en ik heb meer dorst.

Wat mij werd geadviseerd is dit zeker een half jaar nog verder door te slikken als het al goed gaat. Zodat ik ook stabiel blijf.

Je kan altijd andere ssri proberen als de bijwerkingen vervelend zijn. Iedereen reageert weer anders. In ieder geval denk ik dat je te vroeg bent gestopt. Bespreek het anders met de huisarts.

4 jaar geleden ook gestopt met deze medicatie , heb wel over langere periode afhebouwd, van 10 naar 7,5 na paar weken naar 5 dan 2,5 omdan nog om de 2 dagen te slikken tot ik het eigenlijk ze vergat te nemen, wijnig bijwerkingen gehad. Of tis eens een zwaar gevoel in hoofd

Ik gebruik sertraline (50 mg) nu sinds een maand.
Zit al echt 2,5 jaar in burnout (echt gestopt met werken sinds oktober’23)
Omdat ik al 2 jaar niet slaap en ik mijn kind vermijd toch maar aan de antidepressiva.
Ik voelde mij gelijk de eerste dag al beter.
Negatieve lading weg, lichamelijke klachten veel minder en pieker/angst gedachten op de achtergrond.
Ik heb helemaal geen bijwerkingen.

Ik twijfel wel om dit te blijven gebruiken omdat ik wel mijn grenzen hierdoor moeilijk tot niet aan voel. En mijn emoties/gevoel ook vlak zijn.

Tjonge, helemaal geen bijwerkingen, dat is het tegenovergestelde van hoe het bij mij ging. Zowel tijdens het opbouwen als het stoppen heb ik zo’n beetje alle bijwerkingen ervaren die er mogelijk waren.

En toch zit ik er nu ik gestopt ben sinds 2 maanden terug weer aan te denken om weer te beginnen, want sindsdien is mijn toestand hard achteruit gegaan, en ben bang dat ik anders nooit meer door mijn situatie heen zal komen….

@arjan

Ik was er zelf ook verbaasd over want ik heb altijd pech met zulke dingen.

Ik had ook afgesproken met mezelf om maximaal 50 mg te gebruiken omdat ik het zie als een steuntje in de rug.
Ik ben namelijk ook bang dat als ik stop de klap 2 keer zo hard krijg.
De kunst is om niet te herpakken waar je bent gebleven voor je burn out.
Die drang had ik namelijk ook toen ik mij na een dag medicatie gebruiken al beter voelde. Ik dacht zo nu ben ik weer de oude en nu kan ik weer alles doen. Maar dat is dus niet zo.

Ik hoor vaker heftige bijwerkingen op de citalopram. Sertraline heeft dat het minste is mij verteld.

@arjan
Hoe lang had jij last van bijwerkingen?
Ik gebruik het nu ook.
Werd het minder met de tijd.
Ik zit op 20mg vanaf begin.
Kan dat gewoon?
Groet
Eddy

Hallo Eddy,

Dat is wel erg extreem volgens mij, om direct aan de 20 mg te gaan.

Ik ervaar al intense bijwerkingen met rustig opbouwen, van 2,5 naar 5 naar nu 7,5 mg, maar het verschilt per persoon blijkbaar.

Ik heb met name last van warm en koud tegelijk hebben, nog extremer piekeren, oorsuizingen en een wazig hoofd.

Duurt als t goed is enkele weken voordat het beter wordt, dus daar maar op hopen 🙏

Sterkte!

Tnx vind het maar niks.
Ik heb duizeligheid en onrust gehad en hoofdpijn.
Hopelijk niet al te lang gebruiken..
Ben niet van de pillen

Nee ik ook niet, maar terugkijkend ging het met medicatie toch een heel stuk minder slecht dan zonder, dus ik blijf het nu gewoon doorgebruiken tot ik volledig hersteld ben, of iets wat daar op lijkt…

Bijwerkingen zijn ellendig, maar hoe ik me voel zonder medicatie is nog ellendiger…

Ja idd. Heb jij ook van die elektrische schokjes af en toe? Net als Eric?
Die vind ik wel eng
Groet
Eddy

Hi Eddy,

Die schokjes zijn normaal en verdwijnen weer als de medicatie helemaal is ingewerkt. Hoe lang gebruik je het nu?

Hi Eddy,

Die schokjes zijn normaal en verdwijnen weer als de medicatie helemaal is ingewerkt. Hoe lang gebruik je het nu?

Hallo mensen,

Ik gebruik zelf inmiddels 2,5 maand Escitalopram 10 mg, merk wel dat het de nodige verlichting geeft op mijn burn-out.

Enige grote nadeel wat ik ervaar, is dat ik onnoemelijk vaak moet gapen elke dag.

Weet iemand of dat nog wegtrekt na verloop van tijd?

Alvast bedankt voor jullie ervaringen.

Ik ben ook gelijk op 20mg gezet.

Qua bijwerkingen je moet er even doorheen! Ik heb ook last gehad van gapen, onrust, hoofdpijn, 1 keer een schokje, dorst, spiertrekkingen en nog wel een aantal. Het hoort erbij. Maar wel de moeite waard.

Hallo Erik,

Hoe lang gebruik jij het inmiddels? En je merkt dus wel duidelijk een verbetering, en dat de bijwerkingen minder worden na verloop van tijd?

Arjan wat had jij zonder medicatie?
Hoe ben jij omgevallen?

Bij mij was het een combinatie van een veeleisende kantoorbaan in een nieuwe functie, waarvoor ik tevens in mijn vrije tijd een studie er naast heb gevolgd.

Daarnaast was mijn tactiek om zodra het kon extreem hard te gaan sporten, om zo weer de spanning / stress kwijt te raken.

Sociale en leuke dingen jarenlang op een laag pitje, want geen energie meer voor in de weekenden, en raakte nog vermoeider van sociale interactie..

Dit op die manier toch nog heel wat jaren vol gehouden, tot het bandje knapte zeg maar…

Hoe gaat inmiddels jouw opbouw van de medicatie? Best heftig wel hè?

Ik ben pas drie dagen onderweg
Best heftig ja. Niet echt een feest.
Ik ben ingestort langzaam door werk druk en mijn dochter die me niet meer wil zien. Ik heb haar 15 jaar opgevoed als mijn eigen dochter (niet biologisch)..nu ze erachter isgekomen wil ze me niet meer zien. Dat hakte erin. Paniekaanvallen etc. Verwardheid. Vandaar.
Hopelijk komt het ooit nog goed.
Vrees het ergste.
Hoop van niet

Dat is ook een heftig verhaal, maar uiteindelijk gaat het weer goed komen, of in elk geval iets wat daar op lijkt.

Ik heb eerlijk gezegd ook vaak momenten dat ik het tegenovergestelde denk hoor, maar volgens mij herstelt nagenoeg iedereen in meer of mindere mate van een burn-out, dus wij ook!

Sterkte ook in deze lastige tijd! 💪

Arjan ik denk erover na om over te stappen op sertraline
Ik vind die. Spasmes echt niet fijn
Groet
Edwin

Ik denk dat het voornamelijk te maken heeft met dat je direct op 20 mg gestart bent. Volgens mij is 10 mg de standaard dosering, en 20 mg de max.

Ik zou eens kijken hoe het gaat met 10 mg per dag, maar die keuze moet je uiteraard zelf maken!

Mensen ervaring met onwel worden in de nacht door de anti dep?het leek wel op het serotonine.syndroom
Ik werd helemaal eng en draaierig alles tintelde en ik kreeg het warm en voelde.me.heel.erg ziek en raar.
Nu in de ochtend .
Ik ga straks huisarts bellen en denk te stoppen met dit middel. Wat een afschuwelijke.ervaring!

Eddy,

Nogmaals mijn advies op langzaam op te bouwen.
Eerst een week met 5 mg, en daarna een week 10, en zoals ik al zei is 10 eigenlijk de standaard dosering, dus vraag me af of je wel door moet gaan met 20….

En aanvullend de tip, vraag de huisarts om Oxazepam om de opbouwperiode door te komen….

Ik ga stoppen met dit middel.
Vraag wel wat anders.

Ik denk dat je per abuis onder mijn naam reageerde (kan gebeuren uiteraard), maar neem anders contact op met je arts, en van daaruit kijken hoe nu verder…

Succes!

Eddy, hoe gaat het nu met je?
Gestopt met de medicatie?

Hier ook even bevestiging van wat Arjan zegt Eddy; in 1x 20mg escitalopram is heel erg veel. Daar kun je je inderdaad goed ziek van voelen. Langzaam opbouwen is erg belangrijk.

Ikzelf neem citalopram, was er altijd op tegen maar ben erg blij dat ik er toch mee ben gestart. Maar ik begon met 2mg en heb dat langzaam opgebouwd naar nu 20mg (druppelvorm). Dan heb je echt nauwelijks last van bijwerkingen. (Dosering citalopram en escitalopram zijn natuurlijk verschillend). Maar 20 mg escitalopram zou voor mij zo’n 40mg citalopram zijn. Ik moet er niet aan denken om dat in 1x te nemen..

Succes

Hallo A,

Hoe lang gebruik jij het inmiddels? En merk je al de nodige positieve effecten?

Bij mij begint het wat beter te voelen, wel veel last van gespannen kaken, en nog wat duizeligheid. Maar zit ook pas op mijn 2e dag a 10 mg, dus hopelijk verbetert e.e.a. nog verder….

Hi Arjan,

Begin december afgelopen jaar begonnen. De eerste twee weken waren bij mij wennen / lichte bijwerkingen, na een maand voelde ik eigenlijk pas wat het deed. Toen het even de tijd gegeven en 4 maanden op 10 mg gezeten, dat deed wel dus wel iets maar wilde graag proberen of een wat hogere dosering misschien nog meer positief effect zou hebben, en dat had het.

Nu een ruime maand op 20mg en merk dat ik wat beter tegen prikkels kan, veel minder pieker en me algeheel rustiger voel. Hou me nog steeds heel streng aan rust en alle andere maatregelen, maar ik zie het als het dichten van een energielek om zo wat meer over te houden voor herstel.

Voor jou denk ik dus inderdaad nog te vroeg om het al te analyseren, ik hoop dat het je over een tijdje helpt!

Hi, ik ben gister na lange tijd twijfels, begonnen met escitalopram (5mg). Ik ga langzaam opbouwen. Kan het zijn dat ik nu al minder spierspanning ervaar, beetje sloomheid ook? Misschien is dat alleen het idee, hopelijk vallen de bijwerkingen mee.

Hoe is het nu Eddy?

@anoniem
Wat het meest lastig quanuitzitten?

Hallo Eddy, hoe gaat het inmiddels met jou?

Ik herken dit. Ben ook hypochonder geworden sinds bo. Daarvoor nooit last van gehad. Ik heb sinds kort ook een bobbeltje in mn hals waar ik elke dag aan zit te voelen. Ergens weet ik dat ik er vanaf moet blijven maar blijf toch voelen. Ik weet dat lymfeklieren weken tot maanden opgezet kunnen blijven al na een simpele verkoudheid, maar blijf het toch een beetje eng vinden.

Hoi Eef,
ja precies dit inderdaad!
Ik ben naar de dokter geweest en die heeft even gevoeld. ze zegt 100 % is dit niet verdacht en vooral afblijven. En ook wil je je gerust gesteld voelen, toch blijf maar aan ergere dingen denken. Maar door hypochonder zijn en chronische hyperventilatie hebben, kan je soms ook je eigen klachten denken en creeren heb ik het idee. Hoe gaat het nu met jou?

Hoi Jamie,
Wat fijn dat er niks verdachts aan is! Geeft je dan toch weer een beetje rust. Ik denk ook zeker dat je je eigen klachten kan creëren. Heb al meerdere enge ziektes in mijn hoofd gehad en vervolgens kreeg ik bepaalde symptomen die daar bij horen. Eng is dat! Ik heb nog steeds dat bobbeltje maar zit er af en toe ook aan te voelen of dat ding gegroeid is of niet. Af en toe is het kleiner als ik er even niet meer aan heb gezeten dus ergens weet ik dat het niks ernstigs kan zijn.

Dit komt me heel bekend voor, heb precies hetzelfde al een jaar. Nu helaas ook een depressie erbij...pffff

Dit is mij helaas ook herkenbaar ja
Echt een stuk wandelen lukt niet

Slappe benen herken ik niet. Wel verergering van klachten na een massage (hoofdpijn). Dit is vrij normaal, komt omdat de doorbloeding dan gestimuleerd wordt en je bloedvaten gaan verwijden.

Klopt, maar heb echt toenemende duizeligheid na een massage ( door de fysiotherapeut)

@corinne; vervelend dat je nu ook depressieve klachten ervaart. Ik hoop dat je jezelf snel weer beter gaat voelen.

Hoi Eric,

Ik snap wat je mee maakt, mijn ex doet hetzelfde en probeert op die manier ook mensen tegen mij op te zetten. Ik heb hierdoor al afstand gedaan van 1 goede vriend omdat hij haar kant koos. Ik heb de bittere pil geslikt en het lekker laten gaan, ik heb geen behoefte meer aan mensen die niet inzien dat er twee kanten van een verhaal zijn en/of waar ik mij moet verantwoorden om ze te overtuigen. Gelukkig heb ik ook nog vrienden waarbij ik dat totaal niet hoef te doen en die er deze tijden juist meer voor me zijn. De real ones blijven en de rest is loze energie. Ik heb ook anderhalve week flinke stress gehad voordat ik het gesprek met die vriend aanging, dat is het echt niet waard. Ga het gesprek aan en wees eerlijk naar jezelf.

Hi Wout,

Balen dat we in hetzelfde schuitje zitten. Ben jij wel weer aan het werk? Of nog helemaal niet?

Hoi Eric,

Nog helemaal niet, zoals je al wist woon ik sinds 13 maart ook op mijzelf, de eerste paar weken gingen goed maar daarna verkoudheid met koorts gekregen, hierdoor een flinke terugval die mij nog steeds zoet houdt. Hier en daar toch weer teveel energie uitgegeven als ik het weer even voelde, daarnaast moet ik alle spullen nog uit mijn oude huis laten verhuizen en ging het niet zo goed met m'n moeder, nog steeds een hoop stressfactoren dus waardoor ik nog erg laag blijf zitten. Ik denk dat ik nog nooit zo'n lange dip heb gehad, ik heb ook al een maand niet meer gesport, heel mijn lichaam is aan het inzakken. Mentaal ook weer pittige tijden, ik hoop dat het bij jou wat beter gaat!

Hi Wouter,

Bij mij gaat het niet lekker. Zoals ik al zei heb ik moeite met vriendschappen hoe die nu lopen. Ik merk dat ik daardoor weer stress heb wat zich lichamelijk uit in hartkloppingen en vermoeidheid. Ook pieker ik veel. Wel bij de psycholoog geweest vanmorgen. Dat heeft me weer tools gegeven. Zonder die therapeuten ben ik nergens voel ik!

Wat vervelend voor je, dat is een moeilijke situatie. Het klinkt alsof hij overspannen is, en inderdaad zo druk mogelijk bezig gaat om maar niet nare gevoelens te voelen. Als je partner niet wilt praten, dan voel jij je niet gehoord en is er geen verbinding. Ik denk dat je het beste een moment kan zoeken wanneer hij het minst geprikkeld is, bijvoorbeeld niet meteen na werk. Of geef van tevoren aan dat je een gesprek wilt, en vraag wanneer dat hem het beste uitkomt. Benoem dan al je zorgen en vraag bijvoorbeeld hoe je er voor hem kunt zijn. Om niet in een burnout te komen is het bv goed dat hij zijn grenzen aangeeft op werk zodat hij niet een dubbele baan heeft, en genoeg rust inplannen. Vergeet jezelf ook niet. Vraag ook of hij er voor jou kan zijn (en hoe) als je dat mist. En vraag zelf ook steun bij je omgeving. Hopelijk kan je tot hem doordringen dat het zo niet goed gaat. Groetjes

Dank je wel voor je reactie. Ik vind het zo moeilijk nu op dit moment. Ik weet niet wat ik kan doen hoe ik hem kan helpen maar zie hem kapot gaan. En dat doet me heel veel pijn. Plus dat de relatie er nu ook onder komt te lijden. Ben ik bang alles kwijt te raken. Het is zo moeilijk hem duidelijk te maken dat hij is veranderd wat ik zie. Ik heb het idee sat hij op werk namelijk een groot masker opzet om niks te laten zien. Hij is ook een persoon die heel perfectionistisch is en prestatie gericht. En denk dat als hij nu aangeeft dat hij het niet aankan hij ziet als falen.
Het niet willen toegeven dat er wat ia vind ik nog wel het ergste. Hij vind zichzelf volkomen normaal terwijl ik zie dat hij 180 graden anders is. Het doet me zo’n pijn en verdriet.

Groetjes anoniempje

Meditatie! En dan accepteren in het begin dat de eerste paar keer dat je mediteert de gedachten eerst wat luider worden, maar je zult merken dat je langzamerhand steeds kalmer wordt en je lichaam ook steeds dieper ontspant. Ik kan de Yoga Nidra sessies van de House of Deeprelax app aanraden of op de Insight Timer app de meditaties van Ally Boothroyd of Zoe Kanat. Ook Davidji en Sarah Blondin op Insight Timer zijn geweldig, maar dat gaat meer richting de traditionele meditatie (ook emotieverwerking) en de Yoga Nidra meditaties zijn meer voor de totale ontspanning van lichaam en geest.

Heeft mij heel erg geholpen om de rust terug te vinden.

Succes en sterkte!

Zo herkenbaar die muziekjes in mijn hoofd. Ik weet dat als ik wakker word s nachts en er klinkt een liedje in mijn hoofd dat ik dan niet meer slaap. Soort wekkerradio... ook de hele dag als ik even niets doe, wat geregeld het geval is door extreme vermoeidheid, al snel weer muziek in mijn hoofd. En ik ben niet echt de baas over de playlist... kutzooi !

Wat is dat met die muziekjes dan? Kan iemand dat verklaren? Ik heb dat namelijk ook, samen met oorsuizen en een dof gevoel achter mijn ogen.

Zit je nog aan het begin van je burnout? Dan zijn dit soort klachten op z'n ergst. Ga toch kort wandelen, de natuur in. Ga ergens op een bankje zitten en kijk om je heen, naar de bomen en bloemen. Luister naar de vogels. De natuur werkt helend.
Het zal heel langzaam steeds wat beter gaan. Accepteer dat het nu klote is.
C.

Ik ben ook erg benieuwd wat de muziekjes betekenen ik zit er momenteel al 10 maanden in en heb nog steeds elke dag mueziekjes in mijn hoofd

Ik heb op internet gelezen dat dit te maken heeft met oorsuizen en/of overactieve hersenen. Dus stress.

Ik zat sinds halverwege december thuis. Totaal gecrasht. Nu na 4/5 maanden merk ik dat ik minder pieker en prikkels beter kan verdragen.. het heeft tijd nodig... Sinds januari sportte ik 4/5x per week en dat hielp voor mij wel om tijdelijk mijn klachten te verminderen.

Ik ken wel dat de prikkels op je spieren slaan. Bedoel je dat? Dat alles prikkelt.

Ik ga trillen / beven tijdens paniek(?)aanvallen. Vaak duurt dit dan een half uur en ben ik daarna doodop.

Ja dat het is meestal als ik uit bed kom
Als ik dan rustig in bed ga zitten trekt het weg
Vreselijk vind ik het

Ik herken het inwendig trillen in mijn hoofd. Heel gek. Meestal merk ik het op in de nacht, rond 4.00 uur. Het voelt dan alsof er een kleine aardbeving plaatsvindt in mijn hersenen. Herken je dat?

Komt me bekend voor. Idd de heftigste verschijning van het trillen in de ochtend.

Het begint met zachte trillingen bij de spieren in de ruggengraat. Na het uit bed opstaan gaan mijn vingers trillen en soms ook de handen, bovenarmen, hoofd. Soms zelfs met schokken.

Vanochtend voor het eerst weer auto gereden. Maar het was zo druk in het verkeer dat mijn handen begonnen te schudden. Het aparte is dat ik zelf kan bepalen welke hand kan trillen/schudden.

Alsof het zenuwstelsel een uitlaatklep nodig heeft bij opgebouwde spanning.

Loranzepam helpt bv goed tegen het trillen, want dat het de scherpe kantjes uit onze overspannen zenuwen. Het is middel is alleen wel verslavend op de langere termijn.

Dat trillen is het gevolg dat je helemaal 'aanstaat' in een BO. Ook wel een hyper-burnout genoemd. Dan sta je aan en ben je ook regelmatig hierdoor uitgeput.

Inmiddels ben ik de Lorenzepam tot een minimum aan het minderen. Als afkickverschijnsel komen de trillingen weer terug. Vooral bij drukte.

Maar o wat ben ik blij een tijd redelijk trillingvrij te zijn geweest middels de Loranzepam. Nu hopen, nee...er vanuit gaan...dat ik het middel uiteindelijk niet meer hoef te slikken en geheel tremor vrij ben.

Houdt vertrouwen dat het echt een keer overgaat. Overleg vooralsnog medicatie met je huisarts.

Veel sterkte en beterschap!

Ja ik herken dat....vind het zo'n akelig gevoel...alsof er een enorm sterk kippenvel door je lichaam trekt !!!
Heel vervelend

Ik heb dat intern trillen ook, soms alleen mn hoofd, soms heel mn lichaam. Weet precies wat je bedoelt. Naar mijn idee helpt het om minder te doen op een dag, oefeningen doen die je zenuwstelsel kalmeren (zoek op vagus nerve oefeningen), en goed slapen als dat lukt (bij mij helpt CBD olie)

Wat ''"fijn"'' om dit te lezen. Was hier eigenlijk ook wel naar op zoek, ja ik heb dit ook.

Vooral s' nachts en ja ik heb het ook in bed en lijk er soms gewoon wakker van te worden. Ook een tijdje flinke schokken gehad op verschillende plekken in mijn lichaam net voor het in slaap vallen.

Nu is dit een herkenbaar iets, ook wat vele gezonden mensen zullen herkennen. Maar dit waren hele heftige schokken.

Ik ga me de meest gekke dingen in mijn hoofd halen maar als meerdere mensen dit ervaren zal het ook wel 1 van de (bij)verschijnselen van een BO zijn.

Mijn lichaam was onverwoestbaar, dacht ik altijd. Het feit dat je ook iets kunt mankeren en sterfelijk bent maken het soms lastig

Ja, best wel herkenbaar, lijkt dat alle spiertjes damen trekken zodat je ogen wil toe doen , zal met de tijd over gaan. Tussen in rusten kan zeker geen kwaad.

Succes

Beste burnies

Herkenbaar. Heb je ook van die schokken in het middenrif soms erbij?

Groet
Eddy

Hoi lef ja heel herkenbaar hoor dat heb ik ook angststoornis mijn leven lang al was er een tijd vanaf maar nu weer terug gekomen en burnout sinds vorig jaar deze tijd werk nog wel 12 uur in de week dat lijd weer af anders pieker ik me .....en wandel veel met de hond en probeer te genieten van de natuur wat ik dus altijd kon zit ook bij de fisioterapie voor mijn nek en schouders en geregeld bij de dokter pffff ze zien me weer aan komen he en ook soms duizeligheid weet je staat er niet alleen voor sterkte 👍

Loop je bij POH GGZ? Laat je ook verwijzen naar een psycholoog. Je zou tijdelijk Oxazepam kunnen gebruiken, heb je iig even een stil hoofd. Ik probeer zelf nu 5 mg escitalopram, veel bijwerkingen (week op bed doorgebracht wegens extreme vermoeidheid), moet binnen 2-4 weken helpen tegen angst en paniek. Aan jou de keuze of je met medicatie wilt starten of niet. Alternatief is de gedachten accepteren, zoek anders even op ‘Jaden Christopher’ met filmpjes over adrenal fatigue. Dit soort symptomen horen er helaas bij omdat je zenuwstelsel zo van de leg is.

Bedankt voor je fijne reactie.

Ik ga volgende week naar POH GGZ en ben zeker van plan me door te verwijzen naar een psycholoog. Toevallig heb ik gisteren oxazepam opgehaald, ´voor de zekerheid´. Ik ben namelijk erg huiverig met medicatie en wil het echt pas gebruiken als ik het gevoel heb dat het écht écht niet anders kan. Dat moment heb ik nog niet, maar misschien is het uitstel van executie...

Herken jij deze piekercirkel ook, Taco? Hoe uit zich dat bij jou, als ik vragen mag?

Constante paniek, doemgedachten, niet kunnen ontspannen en dan ook niet kunnen slapen, constante stress en dus niet herstellen. Vrij typisch voor deze situatie, veel mensen hebben dat.

Vervelend. Die doemgedachten zijn ook in de trant van: ‘dit komt nooit meer goed’? Of ook andere gedachtes? Bij mij lijken het soms wel dwanggedachtes, ook over de meest belachelijke en vreselijke dingen denk ik na en dat voelt soms gewoon als zelfmarteling… Ik maak het mezelf zó moeilijk maar de gedachtes stoppen niet. Ik kijk erg uit naar het begin van m’n behandeling, in ieder geval.

Hoelang zt je al in je burnout boris

Ik ben 2 maanden echt door m’n hoeven gezakt, maar daarvoor kampte ik al een geruime tijd met ademhalingsproblemen.

Boris, kijk voor geruststelling eens naar Jaden Christopher op youtube. Ik wil geen gigantische reclame maken maar vooral mensen helpen. Hij legt ook rustig uit welke symptomen hij allemaal wel niet had in welke fase en dat geeft veel geruststelling! Hij had ook allemaal paniekaanvallen, hoort er helaas blijkbaar soms bij.

Je hebt ook nog het ‘Mal de Debarquement Syndrome’

Ik waardeer je betrokkenheid, Taco. Dank daarvoor.

Dat syndroom was bedoeld op een ander verhaal. Geen dank Boris, we zitten immers allemaal in hetzelfse schuitje! Zelf kan ik niet te lang tv kijken/op mn telefoon/lezen, maar fysiek nu snel moet door gebruik Escitalopram. Als dat niet wegtrekt in 1,5e week stap ik er weer vanaf. Mijn paniek is wel gestopt, mogelijk erdoor? Ik merk alleen wel dat geruststelling, onder andere van Jaden en vrienden ook gigantisch helpt.

Klopt, Tissie. Dat merk ik ook. Toch zoek ik wel afleiding, omdat ik ervan overtuigd ben dat de manier om uit het piekeren te komen zeker niet 'piekeren' is, dus dan doe ik maar gewoon dingen. Ook al heb ik m'n gedachtes voor één seconde verzet. Het is altijd wat...

Wat doe jij er verder aan? Heb je bijvoorbeeld medicatie, doe je aan meditatie, of iets anders?

Jij ook sterkte!

Wat bizar om te lezen. Ik werd 2 of 3 jaar geleden ook wakker met ambulancepersoneel naast mijn bed. Mijn vriend had de ambulance gebeld. Ik bleek mijn eerst epileptische aanval in mijn slaap gehad te hebben. Ook ik bleek toen een burn-out te hebben (mijn 2e). De stress en vermoeidheid triggert bij mij de aanvallen.
Het is inderdaad een hele zoektocht, dat ervaar ik zelf ook. Hopelijk heb je nu een fijne psycholoog.
Liefs

Wat een geluk als je een partner hebt.
Als ik iets zou krijgen sta ik er alleen voor.

Hoe is et nu met je? Na bijna 3 jaar? Gaat et wel voorbij die enorme uitputting herken alles wat je geschreven hebt zit er zelf nu 19 maanden in

Beste,

Ik herken me momenteel volledig in uw verhaal.
Ook onverklaarbafre epilepsie-aanval, nu in een vicieuze cirkel.

mvg
Bart

Hoi allemaal,

Ik heb v.d. Week m’n eerste ? Epileptische aanval gehad, en ik ben daar behoorlijk van geschrokken. Ik zit ook al ruim 1,5 jaar in een burn-out out .? Hoe gaan jullie hiermee aan de slag ??
Live groeten aan allemaal !

Dit is wel het bewijs wat stress allemaal met je lichaam kan doen! Wat mij momenteel goed helpt is dankbaarheidsmeditatie , heel lief zijn voor jezelf en echt luisteren naar wat je wilt en dit durven aangeven .

Veel sterkte allemaal

Heel herkenbaar
Ik kan ook overdag ook last van hebben alsmede savonds.
Iemand tips en of ervanaf gekomen.

Ik heb dit ook, ik denk dat dit adrenaline schokken zijn door de hoge cortisollevels/spanning, als ik bijna in slaap val komt er zo'n adrenaline stoot/schok over me heen waardoor ik weer wakkerder ben, dit kan mij ook de halve nacht wakker houden. Ook ervaar ik spanningen rondom slapen, vooral als ik midden in de nacht wakker word stijf van de spanning of s'ochtends

@wouter
Vertrouw je erop dat het overgaat?
Ik ben bang man..
Wat een eng iets.

Hey Eddy, lang niet meer gesproken

Uiteraard gaat dit over, ik heb het gelukkig ook niet elke nacht en zelfs wel eens weken niet, dus niet teveel over in zitten, het hoort er helaas bij.

Hoe gaat het verder met jou? Ik las dat je laatst in de vermoeidheidsfase zat? Hoe was dat en wat ervaar je nu? Had je nog last van stress en spanningen (hoog cortisol) en klachten in de vermoeidheidsfase?

@wouter
Het is nog niet echt best
Dagen lijken elke dag een deja vue qua
Gevoelens. Lijkt wel oneindig.
Klachten blijven. Steen in de maag, angsten , rothoofd.

Ik ben wel rustig begonnen met sporten.

Hoe is het met jou?
Werk je al? Ik nog niet.

Groet
Edwin

@wouter
Heb jij het alleen in de nacht of ook overdag?
Bij mij beiden.
Eddy

Hey Eddy,

Ik heb het alleen snachts. Nee momenteel sport en werk ik niet, ik heb weer een terugval gehad omdat ik koorts heb gehad, ik moet weer volledig opnieuw energie opbouwen en vind het deze keer echt pittig (het is altijd enorm zwaar rondom terugvallen natuurlijk). Heb nog nooit zo lang niet gesport als afgelopen tijd, maar komt wel weer!

Wouter heb jij ook een raar hoofd. Qua gevoel..het lijkt bij mij wel echt kapot. Rare brainfog of hoofdpijn. Elke dag opnieuw.
Ben benieuwd.
Voelt als hersenschade.

Hoe ontstaan die schokken? Ik heb het alleen in de avond als ik bijna in slaap val. Alsof mn hoofd aanstuurt dat ik niet mag gaan slapen. Ik kan het de hele nacht door hebben.

Naar mijn weten zijn dit adrenaline schokken die voortkomen uit de hoge cortisol waarde, het lichaam staat in overlevingsstand (fight/flight) en heeft het gevoel dat er gevaar op de loer ligt. Slapen terwijl er een leeuw in de buurt is, is niet slim, dan beter alert blijven en het lichaam wakker houden dmv adrenaline.

Dat is wat er eigenlijk gebeurd, niet bang zijn dus, er is een logische verklaring voor en het hoort er helaas bij.

Hoi wouter

Bedankt voor je uitleg
Nog een andere vraag.
Gebruik jij anti dep trouwens ?
Of doe je het nog zonder.

Groet
Eddy

Ik heb ze ook.. elke keer wakker schieten of ineens lucht happen voor het in slaap vallen. maanden lang nergens last van en dan ineens krijg ik ze weer, heb ook 1x gehad dat ik zeker meer dan 5x wakker schrok.
Ik Dacht dat ik de enigste was hiermee want ik was er al voor naar de doktor geweest maar echt een antwoord kreeg ik er niet op alsof ze niet weten wat het is ofzo. In het begin raakte ik er van in paniek

Heel herkenbaar die schokken van adrenaline die je wakker schrikken. Ik was ook al bij de huisarts geweest en die kon er niet echt iets mee. Ik heb het een hele poos (lees een jaar) last van gehad en vooral als ik overdag wilde bijslapen. Ik merk dat als ik overdag nu niet probeer te slapen het mij savonds beter lukt en minder vaak last van schokken. Ook ‘s avonds mediteren en alles eruit huilen wat vast zit (tja..), dat helpt ook om de spanning te verlagen en niet meer wakker te schrikken. Je bent niet alleen, ik vind/vond dit het een van de meest vervelende en frustrerende symptoom van de BO.

Gr

Er bestaat ook de kans op van Leeuwenhoek syndroom
Al is dat heel klein die kans.

Is een ziekte.
Groet
Eddy

@wouter

Hoe weet jij zo zeker dat het adrenaline schokken zijn?
Al eerder mee te maken gehad?
Zo ja hoe lang last van gehad?

Hoor het graag.
Zit niet te wachten op een van leeuwenhoek syndroom 😭

Eddy je moet jezelf niet gek maken, we hebben allemaal een burnout en zitten allemaal in de fight/fight modus waarbij dit helaas allemaal logische symptomen zijn

Nee idd
Groet
Eddy

Hoe weet je dat het adrenaline shocks zijn. Ik heb dat nergens gelezen
Ik zie wel op online forums veel vragen erover.
Waar heb jij het gelezen?
Wanneer weet je trouwens wanneer uit je fight flight bent.

Ik heb het - schrik niet - al 35 jaar en het went nooit. Afgelopen week is het weer raak. Ben dan de hele nacht ‘bezig’. Heb het hele arsenaal aan psychologen/osteopathie/slaaponderzoeken gehad…overdag in slaap vallen triggert het ook. Het is een naar en angstig fenomeen. Het heeft te maken met de aan- en uitknop in de hersenstam te maken. Die blijft dan op aan. Alsof er gevaar dreigt wanneer je gaat slapen. Het vergalt mijn leven….heb geen gouden tip. Ik adem goed en ik ga rustig naar bed. Op het moment dat je in slaap valt begint het hele circus. Tot 1 of 2 keer is te doen. Dat komt gelukkig ook voor. Soms gaat het de hele nacht door. Tegen de ochtend val ik dan uiteindelijk uitgeput in slaap. Afgelopen week was een drama en ga tegen het slapen opzien. 35 Jaar…..

Ik heb dit ook, het is de angst die je ervaart als je gaat slapen.. vaak wordt het ook de angst om niet te kunnen slapen. Ik slaap hierdoor ook vaak nachten weinig tot niet..

Exact dit heb ik ook. Vooral dat druk bij mijn ogen en de angst voor andere ziektes. Echt heel herkenbaar. De ene dag gaat het super goed en de andere dag weer niet. Dat zorgt dat je weer in het cirkeltje komt en weer bij af bent.

Klinkt wel als paniekaanval symptomen. Behalve het extreem moe zijn.

Voor mij is exposure heel belangrijk geweest. Dus dingen gewoon doen en ervaren dat er niks verschrikkelijks gebeurt. Dan leert je brein dat het veilig is. Ook heeft mijn trauma's oplossen dmv EMDR/exposure therapie enorm geholpen. De angstreactie van mijn lijf op fysieke symptomen is simpelweg gestopt.

Ik had dan geen lichamelijke klachten los van de paniekreactie. Maar wat ik zou kunnen bedenken voor jou is dat CGT mogelijk helpt om je fysieke klachten op een andere manier te zien (niet als ik ga dood, maar als mijn lichaam heeft pijn).

Sporten kan eventueel ook helpen om je lichaam te helpen te wennen aan de stressreactie (sporten is een stressreactie in wezen).

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik heb inmiddels geen last meer van paniekaanvallen en slechts een zeer en verwaarloosbare minieme angst ervoor.

Stop met werken en meld je ziek!

Eens met Taco. Neem rust in de beginfase! Wacht je volgende afspraak af bij je psych.

Let op dit kan heel lastig voelen, om niets te doen. Ik zou de eerste dagen juist niet sporten. Als je per se iets wilt doen, dan eerst normaal bewegen met verplichte rustmomenten erachteraan. Bijvoorbeeld vaatwasser uitruimen en dan rusten, of was ophangen en dan rusten, of hoogstens je straat uitlopen en weer terug en dan rusten.
En dan je ervaring delen met je naaste en psych.

)a, dat is de adrenaline die door je lijf giert. Je lijf heeft zo lang onder stress gestaan dat het er nu uit komt. Ik heb hier in de eerste maanden van mijn burn-out ook heel erg last van gehad. Ademhalingsoefeningen hebben mij hierbij geholpen.

Hoi Stefanie, bedoel je meer zo'n onrustig en paniekerig gevoel ? Het doet geen pijn maar is wel een heel akelig gevoel. Ik heb dat ook maar dan constant. Maar niet altijd, soms is het ook weg voor een week of twee en dan komt het in alle hevigheid weer terug voor een dag of 4 of 5...en vervolgens gaat het dan weer een week of twee redelijk !

Ik had als kind zijnde (rond mijn 11 jaar) altijd last gehad van mijn kaak spieren. Ik heb een beugel gehad voor een jaar of 4 ongeveer en altijd werd mijn kaakpijn genegeerd door de doktor en nu 20 jaar later heb ik nauwelijks last van mijn kaak maar zijn de pijnen verder getrokken naar mijn hoofd, achter de ogen en gezicht, nek hals, oren bovenrug, armen onderug en bovenbenen (heb zelfs wazig zicht en vertigo) en het voelt als een bijholte onsteking.. een ergere vorm ervan. Kan dit nou echt door TMD veroorzaakt worden? Iemand tips of ervaring ? Aub? Dit alles door de kaak????

fucking profiteur, je weet niet eens wat het is een burn out laat staan PTTS. Pfff geniet er maar van.

Excusde my French, maar dit soort mensen mogen van mij inderdaad ook oprotten. ''lekker gratis uitkering lang leve vakantie?!'', terwijl de mensen hier op dit forum komen voor herkenning en steun in de hel waar ze doorheen gaan en er alles aan doen om beter te worden, sommigen tot suïcidaal aan toe omdat het zo heftig is wat we / ze meemaken.. En jij komt hier vertellen dat je je prima vermaakt al terend op het geld van hardwerkende mensen. Schaam je diep.

Niet druk maken om dit figuur mensen, deze man is waarschijnlijk afgekeurd door een psychische stoornis. Welk figuur zou dit nou zomaar op internet zetten dat hij profiteerd. Je speelt dan met je eigen uitkering. Ook op dit forum kunnen de instanties er zo achter komen als er melding van word gemaakt.

Dag, held in de nacht

Als dit is wat jou gelukkig maakt blijf het dan vooral doen.
En toch..........ik hoop voor jou dat je dit voortaan overdag kunt doen en 's nachts lekker kunt slapen.
En geloof me, ieder die op dit forum is doet aan topsport!!

Veel geluk 🍀

Licht gevoel in het hoofd ken ik wel idd.
Wel lang geleden maar slechts een paar dagen geloof ik.
Maar... potverdikkie! Als ik internet mag geloven heb jij stress!
Daardoor licht in het hoofd.
Nou! als ik jou verhaal lees klopt dat wel!
Je maakte veel mee sind 2014 en hebt dus nog steeds stress vanwege je vader en schoonmoeder!
Krijg je wel de kans om dingen te verwerken?
Het ligt aan jou persoonlijke situatie.
Soms moet je in tijden van crisis niet op een stoel gaan zitten maar toch wat doen.
Maar soms moet je ook juist even stoppen om jezelf terug te vinden. Misschien er even een paar dagen tussen uit ofzo? Cijfer jezelf niet weg. Want als alles eens voorbij is zou je zelf gesloopt zijn! Hou dus ook van je zelf Wim! Sterkte!

Ik heb niet echt een opbeurende boodschap maar wel een bevestiging dat je niet alleen bent. Ik doe namelijk ook de meest vreemde dingen. Pak koffie en in plaats van de suiker in mijn koffie uit te schudden, schud ik het uit in de vuilnisbak. Vanochtend nog zette ik boterham onder het koffie apparaat i.p.v. het kopje. Ben opeens heel onzeker met autorijden terwijl ik in mijn leven al tussen 2 en 3 mio kilometers gereden heb. Kan namen niet meer herinneren en dit gebeurde me vroeger nooit. Kan zelfs vaker de weg naar mijn auto of bepaalde winkel niet meer vinden en dat is me echt nog nooit gebeurd...

Zit nu meer dan 1 jaar thuis met burnout. Heb geprobeerd werk weer op te bouwen en was gedeeltelijk gelukt totdat ik me weer volledig ziek moest melden. Voel me nu slechter dan in het begin van de burnout. Vraag me soms af of dit nog goed gaat komen. Vroeger was ik heel zeker van mezelf en nu is er niks meer van over.

Hoi Bert,
Heel herkenbaar jouw verhaal en heel naar ook dat jij je zo rot voelt en slechter dan in het begin van de burn-out :-(. Heb je wel hulp om je te steunen bijvoorbeeld door een psycholoog of coach of therapeut? Ik heb zelf nog niet echt een goede therapeut gevonden helaas. Dus ik modder maar wat aan tenminste zo voelt het. Heb jij wel eens gedacht aan beginnende dementie? Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar bij mij komt die gedachte dus regelmatig op. Een MRI laten maken durf ik niet, bang voor de uitslag. Maar ondertussen levert het niet weten wat ik precies heb ook veel stress op want ik maak me ernstige zorgen. De dingen die jij noemt zoals het uitschudden van de suiker in de vuilnisbak zou mij ook kunnen gebeuren. Je weet achteraf dat het niet klopt maar op dat moment doe je het automatisch. Ik heb net een stukje in de auto gereden en zag dus een fietser over het hoofd! Had heel naar kunnen aflopen maar gelukkig remde de fietser af. Vorige week zag ik een voetganger over het hoofd. Ik word er super onzeker van en denk steeds kan ik nog wel autorijden? Maar ja als ik ermee stop dan ben ik bang dat ik nooit meer in een auto zal stappen en het helemaal verleer. Ik kan soms mijn fiets niet meer terugvinden dan weet ik echt niet meer waar ik hem heb neergezet. Als iemand iets zegt dat ik wil onthouden bijvoorbeeld een naam van een winkel dan moet ik dat echt in mijn hoofd 3 x herhalen en dan blijft het soms hangen soms ook niet. Vakanties van 2 jaar geleden weet ik soms echt niet meer waar ik precies ben geweest en hoe het hotel eruit zag. Pas als ik de foto's zie herken ik het maar ik kom er zelf dus niet op. Soms ben ik zo bang dat ik straks geen herinneringen meer heb. Mijn angsten worden ook steeds groter dus als ik nu niet meer instap dan doe ik het waarschijnlijk nooit meer. Maar ja zo levert het wel gevaarlijke situaties op. Ik ben zo bang dat ik een ongeluk maak. En dat terwijl ik vroeger honderden kilometers kon rijden met groot gemak, ik vond het zelfs leuk!
Op mijn werk is het ook lastig. Ik wil zo graag weer mijn oude werk doen, maar ik voel steeds de angst dat ik het niet kan. Dat had ik altijd wel een beetje, soort faalangst, maar dat is nu x 10. Dus ik schiet meteen in de stress bij een voor mij moeilijkere opdracht. Op mijn werk zijn ze begripvol tot nu toe, maar hoe lang nog? Ik doe mijn best maar de angst om te falen is enorm. Denk steeds dat ik het niet kan en daar word ik niet heel vrolijk van. Ik voel me soms net een bejaarde. En kan niet meer echt op mezelf vertrouwen. Dus die onzekerheid die jij noemt herken ik ook. Ik was al niet zo heel erg zeker van mezelf, maar nu ben ik het vertrouwen in mezelf volledig kwijt. Dat voelt niet goed. Ik word er ook somber van Denk komt dit ooit nog goed? Net als ij dus vraag ik mij dat heel vaak af. Ik zit nog in de herstelfase, maar het gaat tergend langzaam en 2 stappen vooruit en soms 4 terug. Op dat soort momenten vind ik het wel erg zwaar. Heb jij wel eens een test laten doen voor dementie of denk je daar wel eens aan? En welke hulp zou nu echt goed zijn bij een burn-out? Ik heb een therapeut maar eerlijk gezegd vind ik het nogal doelloos. Ik bedoel ik heb niet het idee dat zij echt weet wat ik nodig heb en hoe we dit moeten aanvliegen. Het is een beetje hap snap. Dus ook daarin ben ik heel onzeker. Ik heb iemand nodig die me een beetje gerust kan stellen en iets richting kan geven en mij tegelijkertijd ook kan steunen en ervoor kan zorgen dat ik weer een beetje blij ben met mezelf. Dat is erg lastig dus ben benieuwd welke hulp jij hebt momenteel of hoe jij daarover denkt. Ik dacht vandaag ik ga toch maar een geheugentest doen want ik word gek van al mijn doemdenken over dat ik wellicht geen burn out heb maar dementie. Maar ja dan moet ik ook kunnen leven met de uitslag...Dat is wel een groot dilemma. Wil je het weten en kan je het aan dat vroeg mijn huisarts ook. Nou zoals ik nu ben kan ik niets aan zo lijkt het zelfs een kleine tegenslag voelt als iets onnoemelijk groots..
Pfft ik word zo moe van mezelf, al dat piekeren, die angsten die onzekerheid. Dit is denk ik wel een van de meest nare perioden in mijn leven. Ik voel me zo machteloos. Hoe ga jij daarmee om? En hoe reageert jouw omgeving? Mijn omgeving is na een half jaar wel een beetje moe van mijn toestand merk ik. Zo van ach joh ik vergeet ook wel eens wat en ik ben soms ook warrig . Ze begrijpen er niets van. Ze denken je ziet er goed uit en je kan ook sporten dus waarom kan je niet gewoon werken? Ik werk inmiddels wel weer een aantal uren, en dat voelt fijn maar ook eng. En ik merk dat niemand meer vraagt hoe het met me gaat. Het duurt te lang blijkbaar. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar het voelt soms wel heel erg eenzaam. Alsof niemand me begrijpt en ik het helemaal alleen moet uitzoeken. Mensen proberen het misschien wel te snappen, maar als je het niet zelf hebt meegemaakt, is het lastig te begrijpen. Ik hoop zo dat ik weer de oude word, maar ja ik vind het erg lang duren allemaal en weet ook niet of ik ooit wel weer de oude word. Ik vrees van niet. Hoe denk jij daarover?

Herkenbaar, na een zelfmoord in de familie en kort daarop een euthanasie (beide ouders) gecombineerd met de te drukke baan en praktische zaken die geregeld moesten worden door m'n hoeven gegaan.
Diagnose Burn-out, een goede psycholoog gevonden die mij geholpen heeft zaken in perspectief te zetten. Ondertussen vertrok mijn vrouw na 33 jaar huwelijk en belde m'n baas op dat hij z'n bedrijf verkocht had.
Burn-out dus, ik kon niks meer dan alleen liggen met de nodige zweet-angstaanvallen. Slapeloosheid bleek een grote trigger, ondertussen EMDR behandelingen ondergaan. Daar kwam de nodige rotzooi boven water (kindermishandeling etc.).
Nu ruim 2 jaar verder, herstel gaat langzaam maar heb geleert met de terugvallen te leven. De sleutel lag bij mijn herstel in het nemen van rust, wietolie (THC-houdend) helpt mijn slaapgedrag. Goed slapen is cruciaal voor mijn herstel, te last naar bed moet ik de volgende dagen bezuren. Mijn herstel is gestaag maar erg traag, ik werk weer 100% maar om 19.00 uur brn ik op.
Ik wordt langzaam fitter en werk hard aan mijn herstel door te mediteren en veel te lezen over psychologie en vergelijkbare ziektebeelden.
Ik zit dus wat verder in het proces en ben naast burn-out ook gediagnisteedd op CPTSS en depressie. Gebuik 2 maal daags 15 mg Mirtazapine (wat in mijn geval echt helpt) en slaap op THC olie. Werk weer hele dagen maar het is nog fragiel, ben bezig de laatste lichamelijke klachten te overwinnen (was 47 kilo afgevallen in 4 maanden) nu nog vocht achter ogen en ander kleine euvel.
Gestaag vooruit maar het is een strijd van lange adem

Hey meid, wat rot zeg dat je zo voelt. Als je suïcidale gedachtes hebt, dan kan je evt het nummer 113 bellen voor een luisterend oor.

Ik was op werk het vertrouwen kwijt, ik werd er ook achterdochtig van en sloot me steeds meer af en ging steeds dieper in een spiraal. Burn-out met “vleugje” depressie. Dus ik herken deels je gevoel. Je bent niet de enige.

Bij mij hielp het toen ik eerst steun zocht bij een collega die ook vertrouwenspersoon op de afdeling is.
Mijn werkgever zag het al aankomen gelukkig.

Een vriend van me had het niet door dat hij een burn out had. Ineens kon hij niet lezen, terwijl hij wel de letters herkende. Pas toen realiseerde hij dat hij overspannen was en heeft hij zich direct ziek gemeld en is naar de huisarts gegaan. En pas later aan de werkgever verteld waarom hij ziek was.

Echt waar luister naar je signalen! Trek aan de bel hoe moeilijk ook. Het is geen falen ook al voelt dat wel zo. Pas op jezelf want dat is belangrijker dan je baas. Sterkte!

Ik herken dat rare gevoel in mijn hoofd ook. Wazig zien, beetje zweverig, hetgeen wat je ziet niet op kunnen focussen.. Ik merk dat het echt minder erg is als ik er niet meer bezig ben en het dus accepteer ;). Maar ja he, makkelijker gezegd dan gedaan want ik blijf veel momenten hebben dat ik me er onwijs aan erger en het dus niet accepteer. Ik zou willen dat daar een knopje voor bestond ofzo, een knopje met acceptatie erop..

ik voel met je mee

Ik heb dit zelf ook gehad, herken alles wat je schrijft.
Belangrijk is onder de mensen te blijven, en je angst te overwinnen.
Angst lijd tot al deze vreselijke klachten, wanneer je je angst de baas bent verdwijnen deze klachten ook langzaam weer.
Sterkte in je herstel.

Ik herken dit wel , maar by my wordt het erger als ik thuis zit.
Soms voelt alles dan zo onwerkelijk en van die gekke gedachtes . Vaak last om zelfde tijd uur of tien smorgens ineens dood moe en duizelig. Na een uurtje gaat het dan wel weer.
Denk uitzitten , veel sterkte

Of ik mijn eigen verhaal lees. Een ware hel en bij mij duurt het nu al 10 maanden. Duizelig, paniek, hartkloppingen/ritmestoornis en heel heel veel huilen.

Hoi Bjorn,

Zou het kunnen dat je allergisch bent voor pollen? Ik ben altijd gevoelig geweest met luchtwegallergieen maar dankzij mijn burnout is mijn hooikoorts plots veel erger geworden. Mijn dokter vermoedt dat dit te maken heeft met een ontregeld immuunsysteem dankzij de stresshormonen.

Ik word de afgelopen twee weken ook elke ochtend wakker met veel slijmvorming in de keel dankzij die allergie. Ben er inmiddels een beetje aan gewend maar voor mijn burnout was het niet zo erg. Je kunt pollen allergie klachten al vanaf januari/februari ervaren helaas met ons huidige klimaat.

Misschien heeft het er niks mee te maken maar je zou eens kunnen overleggen met je dokter of dat een oorzaak kan zijn.

Succes met je herstel Bjorn!

Liefs,

Hallo M.

Ik heb het al vanaf ongeveer begin november, daarvoor nooit gehad. Hooikoorts of een andere allergie heb ik nooit gehad. Naast maag- en darmklachten, oorsuizen, onrust, vermoeidheid is dat erbij gekomen 😥

Langzaam wordt ik echt moedeloos van al die klachten

Hi Bjorn,

Als je ook last hebt van maag- en darmklachten, zou het misschien ook maagzuur of reflux kunnen zijn wat terugstroomt en slijmvorming in je keel veroorzaakt?

Sterkte!

Yep. Met slijmvorming/brok in mijn keel daar begon mijn burnout mee. Heeft echt een tijdje geduurd (denk 2 maanden) voordat het wegging en ik werd er gek van.

Hi Bjorn,

Hoe is het nu met je?

Hi anoniem,

Ik ben daar ook erg benieuwd naar. Ik heb zelf dat ik wel dingen kan doen en niet moe ben, maar heb wel alle andere klachten die je beschrijft + hartkloppingen en daardoor dus angst. Die keelpijn is ook heel raar. Alsof iemand je keel dichtknijpt, brok in je keel gevoel etc. Heb nu echt ontzettende spierpijn in mijn bovenrug en daardoor maak ik me weer zorgen. Waar manifesteert bij jou de spierpijn?

Hey,

Ik heb ook nooit last gehad van concentratieproblemen. Bij mij is het vooral lichamelijk: misselijkheid gehad, maagklachten, oorsuizen, niet kunnen slapen, vaak moe maar nooit zo extreem dat ik niets kon...vandaar dat ik eerst de medische toer ben opgegaan met mijn klachten want dit kon toch niet alleen door stress zijn dat ik me zo slecht voelde ...maar als er niets uit alle onderzoeken komt...en je dan eindelijk eens stil staat bij de afgelopen jaren dan kan ik niet anders dan erkennen dat het allemaal te maken heeft met stress en over mijn grenzen heen gaan.
Ik dacht oorspronkelijk dat burn-out vooral extreme vermoeidheid was, zo erg dat je niets meer kon, dat zelfs boodschappen doen of koken al te veel energie vroeg, dat je niet meer helder kon nadenken.
Ik had nooit gedacht er zoveel andere klachten konden zijn...

Groetjes,

Ja, dat kan zeker. Bij iedereen manifesteren de klachten zich anders. Mijn vermoeidheid was en is vooral lichamelijk, ook omdat ik al jaren met spierspanningspijn loop (wat het lichaam heel veel energie kost). Dus in eerste fase na bv opstaan/douchen/haren wassen alweer doodmoe, of na het verschonen van een 2p bed. Ik kon echter best wel lang achter elkaar lezen (30-60 min) of achter de PC zitten.
Het kan ook zijn dat de mentale klachten overheersen zoals angst en paniek. Of je hebt van beiden veel last, ook geen leuke combi...

Raar hoofd, adrenaline rushes bekend.

Hi, ik heb dit maanden gehad en nu soms nog steeds. Het is de cortisol/adrealine is mij verteld. In de namiddag/avond zakt het vaak bij mij.
Sterkte ermee

Ik heb dit ook gehad en heb er ondansetron voor gekregen omdat ik op een bepaald moment zo radeloos was van telkens opnieuw zo misselijk te zijn. Ik heb het maar een paar weken genomen maar ben wel van de misselijkheid af, echter wel nog altijd maagklachten. Deze worden wel elke maand beter. Ik zit nu 7 maanden thuis en heb voor het eerst een week achter de rug waarbij de maagklachten zo goed als weg waren maar ik weet uit ondervinding dat het op en af gaat en van zodra ik wat stress ervaar is er een directe lijn met mijn maag. Het helpt wel als ik dan op mijn ademhaling let, het trekt dan vlugger weg.
Het komt uiteindelijk wel goed ook al denk je soms van niet en ik heb ook de wanhoop gevoeld ( nu nog soms) en is het frustrerend dat het allemaal zo traag gaat...maar als ik zie van waar ik kom...
Ik heb de "fout" begaan in het begin van het allemaal zo snel mogelijk opgelost te willen hebben.
Ik heb vanalles gedaan omdat ik dacht dat er iets mis was met mijn maag. Allerlei onderzoeken waar niets uitkwam. Naar de diëtist geweest, de osteopaat, accupunctuur, psycholoog,.... niets hielp tot ik stil viel en het moest aanvaarden dat het echt mijn lichaam is die rust vraagt en ben na gegaan waar de stress juist vandaan komt en daar heb ik iets aan veranderd ( zaken uit handen gegeven, erkennen dat ik niet de perfecte persoon ben die ik graag zou willen zijn en dat dit ok is,...).
Sindsdien is er een last van mijn schouders gevallen ...
Ik hoop dat je je vlug niet meer zo misselijk gaat voelen want dat vond ik zelf het ergste gevoel.
Voordeel van ondansetron, je voelt het effect onmiddellijk.

Veel sterkte,
Groetjes

"dat je niet de perfecte persoon bent die je graag zou willen zijn en dat dit oke is "

Prachtig gezegd Kiki !!

Ik ontleende een deel van mijn identiteit, dacht ik, aan ontzettend hard trainen, tilde bijv 150kg deadlift op mijn 56ste, liep marathons, zwom kilometers lang. Eenmaal geheel door het ijs gezakt dacht ik dat mijn vrienden mij anders zouden zien. Één maat verwoordde het mooi, hij zei : ik heb jou nog nooit 150kg zien tillen maar je bent voor mij altijd mijn vriend geweest.

Hoi Jorrit,

Ik heb precies hetzelfde. Soms trekt de misselijkheid weg, maar soms ben ik de hele dag door misselijk. Daarnaast ook constant brok gevoel in mijn keel.

Het kan te maken hebben met burnout, maar het lijkt ook wel op een piekerstoornis. Door het piekeren, raak je uitgeput en ervaar je angst. Kun je niet meer goed functioneren en ga je slechter slapen. Door de angst kun je gaan hyperventileren. Je adem zit dan te hoog. Ademhalingsoefeningen kunnen helpen. Misschien verstandig om nog een keer naar je huisarts te gaan en het te bespreken. De klachten moeten serieus genomen worden. Helemaal als je al altijd veel piekert.

Hallo heel veel van je symptomen zijn erg herkenbaar. Hoe gaat het nu met je?

Volgens mij een fase die langzaam wegtrekt. Eventueel een rits propranolol halen en nemen als je je zo voelt.

Het is joun zenuwstelsel die overprikkeld raakt .. misschien reageert joun lichaam op die manier op overprikkeling. Je hersenen zijn opgebrand tijdens een burnout waardoor die in de stress stand komt. Daardoor voel je die spanningen heel snel. Het beste om van die spanning af te komen is om je zenuwstelsel weer tot rust te brengen door ademhalingsoefeningen. Ik zit er al 1 jaar in en met hele kleine stappen ga je merken dat et steeds beter gaat. Probeer ook wanneer zoiets gebeurd niet in stress te raken want dan word de spanning erger. Maar gewoon het tijd gunnen . Het komt weer goed. Gr

Dus je bedoeld dat ik door het goed voelen overprikkeld ben geraakt en me daarom slecht ben gaan voelen ? Je zou verwachten dat dat je juist eruit zou trekken. Tsja en niet in de stress raken is natuurlijk juist wel wat er gebeurd en daardoor wordt het alleen maar nog erger, ik weet het 😥...maar hoop altijd dat ik langzaam uit het dal klim maar het lukt maar niet en ik zit al meer dan 11 maanden ziek thuis. Periode ietsje beter gegaan en nu lijkt het wel alsof ik weer helemaal terug bij af ben en me nog slechter voel dan 11 maanden geleden...

Hé David,
Hier precies hetzelfde. Ging afgelopen dagen goed en ineens gevoel van terug bij af. Heb ook een dichtgeknepen keel gevoel. Ook oorpijn (drukkend gevoel 1 oor). Heb ook tinteling in mijn armen en benen. Zelfs af en toe in mijn gezicht (rondom mijn neus/mond). Word er ook helemaal gek van. Geeft weer extra onrust en dit wil je juist niet. Meditatie/ademhalingsoefeningen helpt bij mij wel iets. Maar of ik nou echt een burn-out heb, weet ik ook niet…..Huisarts wil nu eerst weer bloedprikken op vitamine B12.

Iemand?

Hi Tessa en David,

Is dit keel-gevoel (slijm, misselijk, brok) bij jullie uiteindelijk weer weggegaan? Wat heeft jullie geholpen?

Groetjes

Heel herkenbaar dit maak ik de laatste weken vaak mee. Het ene moment ben je over veel dingen positief en wil je ook weer dingen gaan doen. En voor je het weet zit je weer als een zielig mannetje thuis. Mijn partner vraagt dan of er iets is gebeurd. Maar kan vaak geen reden vinden waarom dit gebeurd.
Hierdoor komt onze relatie vaak onder spanning te staan waardoor ik begin te piekeren en dat weer veel stress geeft.
Of dit bij een burn-out hoort weet ik niet omdat ik al een jaar op zoek ben of enig arts me kan vertellen wat er een jaar geleden met mij is gebeurd. Wil graag weten wat er gebeurt is en wat ik er aan kan doen. Maar mijn huisarts die luistert half naar mij en laat
me steeds bloedprikken waar iedere keer niets uitkomt.
Ben blij dat dit forum er is zodat ik verhalen kan lezen van mensen die ook de zelfde klachten hebben. Want de meeste mensen in mijn omgeving snappen vaak niet waar ik het over heb.
Heb het gevoel dat ik me steeds moet bewijzen en anderen moet overtuigen dat er iets niet goed met me is. Dit is erg vermoeiend en zeg dan ook steeds vaker laat maar.
Hoop voor je dat die positieve momenten vaker komen en de mindere momenten af nemen.

Wat fijn dat je dit deelt. Dat geeft mij hoop en bemoediging. Kun je nog vertelken waar je last van had...fysiek/mentaal klachten en nu niet meer of nauwelijks. Ik zit er nog middenin... op 1% hoop ik.

Ik ben blijv oor je Andre, ik zie vooral dat je burnout kwam door vele stressvolle omstandigheden bij elkaar. Voor iedereen is dit anders. Er zijn ook mensen waarbij de stress voornamelijk uit het interne komt (trauma's), waarbij herstel dus ook niet zo voorspoedig loopt omdat die trauma's oplossing enorm veel tijd en moeite vergt.

Ik vind het heel knap wat je in zo'n korte tijd hebt kunnen doen, binnen een maand of 7 weer op zo'n verre vakantie kan denk ik maar 1% van de mensen met zo'n fikse burnout die jij beschrijft. Echt fijn dat het is gelukt!

Hallo B anoniem

Mijn klachten waren/zijn voornamelijk fysiek.

Een drukkend gevoel op 1 punt rechtsboven in mijn hoofd. (nu nooit meer)

Wazig zien (soms zo erg dat beelden een soort van zweefden) zodat ik zelfs met maar min een half aan een bril moest. (nu geen bril meer)

Een trekkend gevoel aan voornamelijk mijn linkeroog. Ook een trekkend gevoel in mijn hoofd dan.

Ik noem het maar borstmoeheid. In her midden van mijn borst een intens moeheidsgevoel.

Tintelen in mijn linker onderarm maar voornamelijk in mijn rechtervoet oplopend naar mijn gehele been. (nog steeds af en toe in lichte mate)

Pijnlijke steken in mijn teen. voornamelijk mijn rechter grote teen.

Draaierig, gevoel om te gaan vallen. (niet meer)

De meeste verschijnselen heb ik nog steeds af en toe maar in veel mindere mate. Voornamelijk als ik moe ben.

En ik maak me er niet meer druk om omdat ik nu weet waarbij het hoort en weet dat het steeds iets minder gaat worden. Geen stress er meer om eigenlijk want dat is ook een aanjaag factor geweest.

Ik heb gisteren net mijn 2de sessie emdr gehad. Na de eerste was ik doodmoe en na 3 dagen had ik enorme hoofdpijn maar een groot deel van de angst was weg. Gisteren voelde ik mij na de sessie enorm goed en niet zo moe echter vandaag heb ik weer enorme hoofdpijn en ben uiterst gespannen. Ik ben totaal niet mijzelf vandaag. Ik probeer het te accepteren maar vind het moeilijk en hoop dat morgen een betere dag is.

Dank voor het delen. Het goed voelen na de sessie en de hoofdpijn heel herkenbaar! Na de eerste keer vond ik de verwerking erg pittig. Zwetend wakker worden, veel onrustige nachten.
Het feit dat je je goed voelt betekent dat het wel iets goeds doet. Dus hopelijk zet het zo door!

Beste Natasja,
Zelf heb ik 2 sessies emdr gehad over dezelfde gebeurtenis. Het was voor het begin van de EMDR sessies niet duidelijk of de gebeurtenis een verband had met mijn angsten of niet. Maar bij het erover vertellen had mijn lichaam een heftige angstreactie, dus daarom besloot ik eraan te beginnen. Na 1 sessie was die angstreactie al bijna helemaal weg, echt wonderlijk! Maar het kostte me zoveel energie die ik op dat moment niet had dat ik ermee besloot te stoppen. Toen ik sessie 2 had was ik eigenlijk nog niet goed genoeg hersteld van de eerste sessie. Daarna duurde het weer 1,5 maand om die energie terug te krijgen. Dus ik zou je aanraden om na te denken over hoe lang je wil dat er tussen de sessies zitten. Misschien heb jij liever dat het snel klaar is en je wat langer moe bent of juist wat meer tijd ertussen maar wel wat sneller verwerkt, persoonlijke voorkeur is dat. Ik heb minder last van angsten, maar welke van de therapieën hiervoor gezorgd heeft is voor mij onduidelijk. Misschien dat ik binnenkort verder ga met EMDR voor andere gebeurtenissen aangezien ik inmiddels wat meer energie heb. Mijn paniekaanvallen zijn er bijna alleen maar in situaties waarin ik moet presteren voor mijn gevoel, die heb ik op dit moment weinig dus daarom ben ik eerst bezig met therapieën voor de onderliggende redenen van de paniek. Veel succes!

Bedankt voor je reactie. Ik heb mijn emdr doorgezet en ondertussen ook afgerond. Ik heb er veel baat bij gehad. Het was niet het enige dat ik in heb gezet maar voel mezelf ondertussen zo goed als beter!

Hoi Natasha

Ik heb eer gisteren mijn tweede EMDR sessie gehad. Op de dag zelf voelde ik mij redelijk goed maar nu ben ik al twee dagen gevloerd en kan ik weinig tot niets. Hebben de EMDR sessies jou geholpen bij je burn out? Is het het waard om je zo moe te voelen? Ik heb het idee dat ik mezelf alleen maar verder afbreek en energie geef die ik allang niet heb met de EMDR.. vraag mij af wat jou ervaring is.

Meditatie

Hoi, hier heb ik ook ervaring mee. Eind 2020 begon mijn burnout ( ook een zware) en had hierbij last van hartkloppingen, slecht tot niet kunnen slapen, inwendige trillingen ( alsof er draadjes in me aan t dwarrelen zijn), brain zaps. Trllingen zijn minder geworden, alleen toevallig nu weer een terugval met weer af en toe last van trillingen.

Hi Sarah,

Het trillen doen dieren automatisch om de energie van stress en trauma's die in de spieren opgeslagen waren, los te laten.
Het is dus 'n wijze, gezonde reactie van het lichaam die we niet moeten bestrijden.
Wij denken teveel en vertrouwen te weinig.
Weerstand tegen bepaalde pijnen en fysieke sensaties creëert alleen meer spanning. De neiging om van b.v. pijn weg te lopen maakt dat het lichaam zich sterker laat voelen. Het moet gevoeld en gehoord worden. Naar de pijn toe gaan, zonder (ver)oordelen, zonder de behoefte om "er vanaf te komen" maar om je er mee te verbinden, kan je op weg helpen.

Marcel

Herkenbaar! Ik heb een burnout en precies dat soort inwendige trilllingen in m'n borststreek. Bij mij ook specifiek als ik rust neem: meestal 's nachts als ik slaap/probeer te slapen. Heb dat ongeveer een half jaar lang elke nacht gehad, maar het afgelopen jaar alleen soms en dan meestal alleen de eerste helft van de nacht. Kortom, het wordt heel langzaam beter. Maar na anderhalf jaar is m'n burnout nog steeds heftig: heel fijn dan ook om hier zoveel herkenning te lezen van mensen die dat ook hebben.... sterkte allemaal!

Ik heb precies dezelfde + nog onhandigheid als ik iets snel wil doen, en ik kan niet concentreren

Hoi Steven,

heel bekend klinken al je klachten. Zo had ik het vannacht nog ik werd wakker en duizelig joh. Had het idee dat ik soort van gek werd zat verwilderd om mij heen te kijken enz. alles zag er raar als een plaatje uit ofzo.

Hi Steven, heel herkenbaar, ook het niet goed kunnen uitademen. Ik had dit vooral aan het begin van mijn burnout, nu wat maanden verder wordt dit minder.

Ook het duizelig zijn: ik voelde me eigenlijk de hele dag een beetje dronken ofzo, sommige dagen meer alsof ik op een bootje zat mee te deinen. Heel raar allemaal, maar het went.

Hoe lang zit jij er nu in?

Super herkenbaar. Duizeligheid, ogen die gek doen, niet goed kunnen uitademen maar soms ook het gevoel niet diep genoeg in te kunnen ademen. En ook de spiertrekkingen. Nu al ruim twee jaar last van. Soms even een tijdje niet. Ook veel tintelingen en soms een rare pijn in m’n ledematen en vaak een slap gevoel. Heb je nog andere klachten?

Goedemorgen,

Ik zit er vanaf juni 2023 in. Kan nu al wat meer dan toen maar toch nog wel klachten vooral nog last van af en toe niet goed kunnen uitademen, duizeligheid en spiertrekkingen. Af en toe nog hartkloppingen had ik in het begin heel veel last van.
Wanneer ik mijn hartslag verhoog dmv sport of douchen dan lijk ik beter te kunnen ademen geen idee wat dan het verschil zou zijn. Doorbloeding, ademhaling hart die sneller pompt?

Hoe gaan jullie hiermee om en wat hebben jullie tot zover al getest of laten testen en waar hebben jullie het meest last van?

Is het mogelijk om op een of andere manier in contact met jullie te komen? We lijken wel heel veel klachten te hebben die op elkaar lijken?

Heel veel sterkte

Mvg,

Steve

Hallo,

Dat kan allemaal veroorzaakt worden door stress. Het is ook voor mij heel herkenbaar. Op het moment dat de klachten heftig zijn kan het moeilijk te geloven zijn dat de oorzaak stress/overbelasting is. Ik heb zelfs momenten gehad dat het haast als een psychose voelde. Maar het hoort echt bij de burn out, dit heeft een psycholoog ook weer bevestigt aan mij. Het lijkt moeilijk om te geloven, maar het wordt echt beter.

Hoi loeske en Steve,
Ik lees net jullie berichtjes over spiertrekkingen. Ik heb daar net een apart onderweg/vraag voor geopend. Zouden jullie kunnen aangeven hoe zich dat bij jullie uit?

Veel van jullie/mijn klachten lijken onder chronische hyperventilatie te passen. Hebben jullie daar weleens aan gedacht?

Kim, ik heb geen last van spiertrekkingen maar wel duizeligheid en andere klachten. Ik heb ook weleens gedacht aan chronische hyperventilatie danwel paniekaanval met name doordat als ik de duizeligheid/hoofdpijn/wazig ziet etc negeer, ik hele rare/nare benen krijg, nodig moet plassen, tintelende lippen, zweten etc.

Ik liep net over straat en alles begon opeens te draaien, alsof ik elk moment op de grond kon vallen. Het duurde maar een seconde of 10 denk ik maar ik ben er wel van geschrokken. Zal dit chronische hyperventilatie zijn? Ons zenuwstelsel is flink overbelast dus het kan ook mentale en fysieke vermoeidheid zijn. Merk wel dat mijn ademhaling ook erg hoog is. @steve, ik ervaar hetzelfde als jij, tijdens het sporten heb ik er niet zoveel last van en lijk ik ook weer goed uit te kunnen ademen. Ik zucht trouwens erg veel ook gedurende de dag, dat hoort volgens mij ook bij chronische hyperventilatie. Veel sterkte en succes allemaal ❤️

Herkenbaar verhaal....Ben inmiddels 8 maanden verder en heb deze klachten nog steeds. Wordt wel wat minder maar duurt vreselijk lang...sterkte!!!!

Hee ik herken het heel erg, ik heb soms het idee dat ik meer lichamelijk onder de burn-out lijdt dan psychisch. Ontzettend slap gevoel in mijn hele lichaam alsof ik flauwval. Met wandelen nog erger. Mn benen willen gewoon niet mee werken bah. Al thuis sinds maat 2020

Zeer herkenbaar. Ik ben nu 6 maanden verder.. De klachten komen en gaan, wisselen zich af in meerdere en mindere mate.

Ik blijf tegen mezelf zeggen. Als ik kijk naar nu en terugkijk naar een maand geleden.. Merk ik dat vooruitgang?... Ja, langzaam.. maar ja. Het is een lange reis.. Sleutelwoorden.. Acceptatie... Lief zijn voor jezelf.. En vooral doen wat goed voelt.. Probeer een balans te vinden van beetje bewegen.. mensen opzoeken die je een prettig gevoel geven.. en regelmaat.. De slaap.. tjah is voor mij een hele uitdaging.. Ook ik ben een schim van wat ik was... toch heeft die schim al iets meer vorm in verhouding tot de periode die jij omschrijft.. het extreem overstuur zijn.. omgeremde emoties.. Het voelt voor mij als een storm in mijn leven dat enorm veel stof heeft doen opwaaien... en alleen tijd kan die stof weer laten liggen.. Veel geduld en kracht toegewenst.. Probeer de hele kleine winstjes te leren herkennen en waarderen. Dat was/is mijn houvast.

Hi M, heel lastig te bepalen wat nou goed voor je is he? Althans ik heb daar moeite mee. Ik zit momenteel ook 7 maanden in deze situatie en ben nu een maand 24 uur aan het werk (3 volle dagen) en ook zeker nog niet klachtenvrij (hartkloppingen, dichtgeknepen keel gevoel/slijm, oorsuizen en soms nog wel depri) Toch merk ik ook wel dat werken me ook afleiding geeft. Hoe is dat bij jou? Ik hoop dat de klachten naarmate de tijd vordert afnemen. Wellicht hebben andere mensen die langer in deze situatie zitten daar ervaring mee? Maar weet dus dat je niet alleen bent en echt al superknap dat je 20 uur werkt. Dat doe je al vrij snel (dat hoor ik ook vaak), dus dat je dit al kan is een hele opgave en zeker knap.

Bij iedere dag nog duizeligheid
Zou ik zeggen je werkt al teveel
Je hersenen kunnen het duidelijk nog niet aan

Ik zou hier heel voorzichtig mee zijn voor je er weer vol in schiet

Ik ga per half mei starten met reintegratie. Ik ga starten met 2 uur in de week, verdeeld over 2 dagen. En dan kijken we na 2 weken hoe het gaat. Ik lig er sinds november uit. Ben heel benieuwd hoe het voor mij gaat zijn. Ben volop ermee bezig in mijn gedachten. Ook met hoe ik me wil gaan opstellen. Zeker omdat 1 bron van mij op mijn werk zit.

Hi Amber, het werk geeft mij ook afleiding, alleen als ik thuiskom ben ik echt helemaal op en dan begint het piekeren weer door alle klachten die ik voel.

Hoi,
Ik heb mijn contract na jaar ziektewet opgezegd, wilde die druk niet meer. Zit ook in zeer zware burnout met forse overprikkeling, spierspanning, pijn. Ben nog steeds blij met mijn beslissing, ik zou nu echt nog niet kunnen werken, red mijn huishouden niet eens. Jouw reïntegratie lijkt mij vrij snel te gaan. Mijn psycholoog zei een keer: je start met 2x 2 uur p/wk en dan komt er iedere maand een uur bij. Als jij iedere dag bekaf bent na je werk lijkt me dat niet goed. Dan duik je dus weer "in t rood" en heb je weer hersteltijd nodig. Het is ook mijn ervaring dat bedrijfsarts maar 1 belang heeft en dat is het bedrijfsbelang.
C.

Beste M,

Het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal lees in wat jij plaatst.
Hier vorig jaar juni burn-out geraakt, en na 10 weken eigenlijk al weer met enkele uurtjes aan t werk gegaan, met inmiddels 20u per week, maar vanwege overprikkeling alleen werk vanuit huis.

Ik slaap nog steeds niet goed zonder medicatie, en veel last van knallende hoofdpijn, die met name de laatste weken enorm toegenomen lijkt te zijn.

Toch twijfel ik, want helemaal stoppen met werken betekent de hele dag weer in de piekdermodus, dan word ik op gegeven moment ook gek van mezelf.

Wat is wijsheid, dat is de grote vraag…

@Anoniem,

Hoe heb jij dit financieel kunnen managen dan, met het opzeggen van je contract?
In zo’n geval kom je niet in aanmerking voor een uitkering of iets toch?

Lang? 7 maanden in een burnout is niet lang... ik zit al op 2 jaar ondertussen, ook 20u en strakke kaken en ook duizelig nog vaak, zit een emotie tegen het plafond aan om te releasen. Daar moet je je op concentreren, niet de klachten. En nee niet verder opschalen, klachten moeten vrijwel weg zijn en dan kan je weer iets opschalen. Laat je niet rushen door een klote werkgever die er geen conjo van begrijpt!

Hoi M ik werk nu 12 uur per week schoonmaakster en herkenbaar ik ben ook nog duizelig en soms wazig zien en ook aan de linkerkant bij mijn hoofd migraine ik zit nu al bijna 1 jaar in de burnout en vaak bij de dokter geweest en angstig maar mijn werk lijd wel wat af anders pieker ik me eigen gek en wandel veel met de hond heb nu afspraak gemaakt met een psycholoog daar juni heen en veel naar de fisioterapie voor mijn nek en schouderklachten duurt allemaal erg lang ik kreeg dit omdat ze zeiden dat ik het verlies van mijn man niet kon verwerken nu 6 jaar overleden en zat bij haptotherapie maar kan daar helaas niet meer terecht ivm omstandigheden bij haar zo jammer ging daar echt 2 stappen vooruit en 1 terug 8 maanden lang vorig jaar nu 8 maanden daarna 1 stap vooruit 2 terug pfffffff sterkte ook en hopelijk komen we er straks allemaal eruit bij de een eerder zo te lezen als de ander 👍

Het lijkt wel alsof ik hier nooit meer uit kom. Bijna elke dag komt een huilbui naar boven en niemand die me begrijpt door wat voor zorgen en angsten ik ga. Wat een hel dit. En dat allemaal door stress. Ik vind een burnout voelt als een straf, terwijl je voor je gevoel niks fout heb gedaan behalve niet goed naar je lichaam geluisterd.

Het is zeker een hel en waar heb je het aan verdiend...geen idee! Kan maar 1 ding zeggen, hou vol, het wordt ooit beter ☀️

Het enige wat ik kan zeggen is, luister naar je lichaam. Als jouw lichaam je vertelt dat t eigenlijk wat teveel is, wat je duidelijk zegt in je bericht, zou ik eerder afschalen. Leer van mij, al bijna 3 jaar burnout doordat ik 2 keer weer volledig ben teruggevallen wegens te snel alles opbouwen. Doe het liever te langzaam dan te snel anders herstel je niet

Ik ben nu gestart deze week met 2 keer 2 uur. Ik wil het aangaan. Maar ik merk dat ik zo ontzettend moe ben. Is dat normaal? Moet je daar doorheen? Of moet ik gaan slapen?

Hi Eric, heel herkenbaar, ik heb het nog steeds bij de eerste 1-2 weken wanneer ik verhoog in mijn uren. Maar ben je echt doodmoe en wil je slapen of ben je vooral overprikkeld?
Als je na het werk wilt slapen, zou ik daar vooral aan toegeven. Gewoon lekker in bed gaan liggen, uitrusten.

Ik vond de eerste weken ook echt loodzwaar, maar rustig weer je ritme vinden en niet te snel willen is echt wat nodig is om het vol te houden.

Ik ben na 4 maand thuiszitten inmiddels weer 1.5 maand aan het werk voor 32 uur in een nieuwe baan, gelijk lekker veel uren. Ik heb echt geleerd om mezelf uit te dagen en thuis zoveel mogelijk de rust pak, naast wandelen. De eerste 2/3 weken waren mega zwaar. Daarnaast ook een gelukje met de feestdagen gehad. In ieder geval ben ik de afgelopen 3 werkdagen vrijwel probleemloos doorgekomen naast een kriebeltje in mijn hoofd. Ik heb echt het idee dat ik beter word door te werken. Mijn bo heb ik ook opgelopen vanwege studie en deadlines, dat heb ik nu niet op het werk.

Ik ben moe. Als ik me eroverheen zet gaat het wel. Op werk eenmaal merk ik dat er klachten komen. Deze zijn wel te behappen. Een hoofd vol watten is de beste omschrijving. Samen met meer vergeetachtigheid en wat adrenaline. Dit is de na een nacht slapen weer weg.

Bij mij is het mijn relatie wat voor mijn BO heeft gezorgd en het niet kunnen omgaan met een collega. De relatie is over. Maar die collega zie ik nog. En merk dat ik daar soms nog wel mee bezig kan zijn. Net als of ik daar wil blijven werken. Dat is niet bevordelijk. Maar ik moet reïntegreren en langzaam opbouwen. Ik weet anders ook niet wat ik moet doen.

Volgens mij zijn er heel veel mensen waarbij de burnout op maag en darmen slaat. Ik heb dit zelf ook maar ben dan tevens ook heel erg onrustig. 4 uur wakker, vreselijke onrust in je lijf, darmkrampen en hoorbaar rommelen. Brandend maagzuur en kotsmisselijk.

Probeer het te accepteren en er niet tegen te vechten maar lukt me niet echt. Onrust en paniek nemen het van me over. Vreselijk als je in zo'n slechte periode zit.

Heel normaal, je staat in actieve stand dus wil je dingen doen, invulling vinden. Niets doen gaat in tegen de stand dat je lichaam in staat. Maar toch is dat net wat je moet doen.
Je staat in versnelling 90 te rijden terwijl je auto zo op is dat je maar 50, 30 of misschien wel helemaal niet meer kan rijden en ieder moment uit elkaar gaat vallen. je kan terugschakelen door minder te doen en onder de snelheid rijden die je nog aankan maar die grens is soms moeilijk te vinden omdat je zo gewend bent aan over die grens te gaan. Dus best even aan de kant gaan staan om af te koelen.

Hoe meer je niets doet en rust, hoe minder de stem in je hoofd zal zeggen wel iets te doen. Het is iets die je terug moet leren. Met vallen en opstaan. Het kan helpen om vaste rustmomenten in te plannen, of telkens nadat je iets actief gedaan hebt, zelfs als is het maar douchen of de vuilzakken buitenzetten, telkens rusten. Je lichaam moet echt weer leren dat activiteit ook rust nodig heeft om te compenseren

Hallo J,

Helpt dit jou goed en hoelang zit je in een burn out. Ik ben ook op deze manier bezig en vraag me soms af of ik wel goed bezig ben of echt alleen moet rusten. Maar van heel de dag niks doen komt het piekeren en depri. Daarom helpt dit mij goed actie rusten actie rusten

13maand,
als je piekert, las dan een kwartiertje per dag in waar je jezelf toestaat te piekeren. Als je op een ander moment in je dag wil piekeren dan vertel je jezelf dat je het houd voor je piekermomentje maar niet nu.
Actie rusten is ok wanneer je je eigen grenzen al goed aanvoelt, maar als je nog te veel over je grenzen gaat is het beter enkel te rusten en te slapen op wat reserve terug op te bouwen.

Hi J,

Bedankt voor je input! Net mijn siësta gehad ;-)

Als ik iets 'moet' van mijzelf, dan is het wel 2x per dag slapen. Ik kijk er echt ieder ochtend alweer naar uit.
Echt fijn dat je wat duidelijkheid geeft over hoe je het zou kunnen aanpakken. Merk jij zelf aan bepaalde dingen wanneer jouw grens nadert en/of heb jij een methode waardoor je nooit in de buurt van die grens komt.

Hogere hartslag, druk op men borst, alert zijn, zinderingen. Het is een lange weg geweest om terug te leren 'voelen'. Het is iets dat je ook terug moet leren, beetje per beetje merk je beter de signalen op.

Hi J,

Wederom bedankt! Dit soort tips zijn goud waard.

Is het dus zo dat het allemaal draait om het terugvinden van je werkelijke grens? Al ver voor de grens afremmen? Doe jij bijvoorbeeld ook aan mindfulness, yoga of meditatie? Eet jij bepaalde dingen juist mbt extra energie/herstel? Neem je visolie, b12 en dat soort dingen? Of is de kern simpelweg...rust, slapen en op tijd stoppen.

En alcohol en koffie? Drink je beiden? Ik wel. Alcohol af en toe, maar véél minder dan vroeger. En koffie was op een gegeven moment mijn benzine, wat ik dan ook veel te veel dronk voordat ik inklapte. Zo'n 10 of meer per dag, waarvan 5 in de ochtend. Achteraf bizar, maar geeft wel aan dat alle signalen al op rood stonden. Ik 'moest' van mijzelf niet zeiken. Dus doorgaan terwijl je eigenlijk gesloopt bent. Bizar, maar de oorzaak ligt hiervan bij mijn opvoeding, dus het was ingebakken gedrag. Bewust schrijf ik 'was', want aan alles merk ik dat mijn nieuwe leefstijl aanzienlijk meer rust geeft.

Gegroet,
Frank

Ik spreek natuurlijk voor mezelf maar als ik de signalen voel dan ben ik eigenlijk al te ver gegaan. Dat betekent dat ik terug moet schakelen voor een tijdje om meer reserve op te bouwen voor ik terug omhoog kan.

Het is je grenzen leren aanvoelen en dan daaronder blijven. Maar alvorens je grenzen terug te zoeken moet je eerst een tijdje keihard op de rem om terug wat reserve op te bouwen.

Ik dronk sloten koffie, nu drink ik decaffeine en probeer ik zoveel mogelijk frisdrank te bannen want caffeine duwt je cortisol de lucht in. Alcohol drinkte ik sws al zogoed als nooit maar het is geen geheim dat alcohol voor niets goed is. Het kan ook een coping worden sinds je je slecht voelt, dus nog eens extra gevaarlijk bij burnout... afzweren zou ik zeggen, toch tenminste tot je grotendeels herstelt bent.

En nee ik neem geen vitaminen of andere speciale zaken. Dat vind ik allemaal flauwekul. Zolang je gezond eet heb je alles dat je nodig hebt. En zodra je weer wat energie reserve hebt, geregeld wandelen, bij voorkeur in de natuur om de prikkels te minimaliseren.
Toegeven, gezond eten is een uitdaging wanneer je de energie niet hebt om te koken, maar tegenwoordig zijn er veel opties.
Ik heb meditatie gebruikt om te leren stilvallen, headspace op netflix. Daar heb ik dan een beetje een persoonlijke versie van gemaakt die voor mij het best lijkt te werken.

Hi J,

Wederom bedankt voor al je informatie.

Wat ik merk is dat er een knop om moet qua denken en doen, pas dan ontstaan de veranderingen. Het is niet alleen rusten en slapen. Voor het eerst begin ik mij bij bepaalde handelingen af te vragen...waarom doe ik dit eigenlijk? Wat nou als ik dat eens niet doe? Zodra ik merk dat ik dan een soort 'afkickverschijnselen' krijg, dan weet ik daar aan moet werken. Dat gaat van koffiegebruik tot altijd online willen zitten, roken als ik 'rustig' ergens ga zitten en vooral overal hééél snel op willen reageren...alsof dat moet. Maar ja, de enige die dat doet ben ik zelf. Vaak ben ik dan nog verontwaardigd, waarom 'de andere' niet zo snel reageert... hoezo overspannen ;-)

Daarnaast heb ik een eigen bedrijf(je) sinds 2003. Hartstikke leuk, super creatief en financieel niet verkeerd...alleen door mijn enthousiasme klap ik de laptop s'ochtendsvroeg al direct open, prop mijn lunch naar binnen en ga in de weekenden ook 'gewoon eventjes' wat dingen uitzoeken of chatten met mijn Chinese leverancier (daar moet burnout uitgevonden zijn). Dit gedrag moet ik echt gaan stoppen. Wel k&%, want ik vind het oprecht erg leuk.

Alcohol drink ik wel geregeld, maar dan 1 of hooguit 2 glaasjes. Ik zal vanaf nu zeker letten op mijn koffiegebruik. Ik start daar standaard mee in de ochtend en merk dan dat ik van 'redelijk chill' naar 'hyper' schiet. Vroeger wenselijk, maar nu niet meer.

Gegroet,
Frank

Hallo Frank ,

Ik zou echt alcohol laten staan het is echt slecht voor een herstel van burn out. Ik zelf probeer zo gezond mogelijk te eten en drink alleen water en thee. Ik heb het boek het geprikkelde brein aangeschaft en kookboek van charlotte labee als je dit leest dan krijg je meer inzichten over hoe belangrijk voeding eigenlijk voeding is. Zelfs koffie bij een burn out is een no go. Doe lekker rustig aan even de rem erop

@J is niet helemaal waar. Grond wordt steeds minder voedzaam waardoor voedsel ook minder voedzaam is dan 100 jaar geleden. Ook gebruik je enorm veel stoffen in 'paniek stand', vooral zout en magnesium. Als je dit niet aanvult kom je in de problemen want dit wordt bij allerlei processen gebruikt. Ik zou dus zeten hymalaya zout kopen (bij Holland en Barret bijv.) en dagelijks 2x een halve theelepel oplossen en drinken in water en magnesium supplementeren. Ik haal het zelf bij iHerb, neem 'Calm' magnesium poeder opgelost in water in de ochtend en magnesiumtauraat in de avond voor het slapen.

Daarom word ook wel veel gezegd om meer te eten bij een burnout. In stress-modus neem je inderdaad minder voedingstoffen op. Maar dat geld voor alle voedingstoffen dus een supplement voor X en Y nemen heeft dan weinig zin.
Eens je bloed laten onderzoeken door de dokter kan wel acute tekorten aan het licht brengen maar dit is veelal genetisch, indien nodig zal de dokter je dan zelf wel iets aanraden. Op eigen houtje supplementen beginnen zou ik sowieso altijd afraden.

Hebben jullie ook zo n last van enorme spierspanning met name nek gezicht ogen en ook als ik op me tel of tv kijk voel ik spanning op me ogen en kaken en lichtelijk duozeling kan nog wel zo doorgaan. Emotie maken me ook wat meer angstig en gespannen als ik soms emotioneel ben omdat ik nog in mijn b.o zit en niet zoals vroeger zonder angst duizelingen en et gevoel van slappe benen de deur uit te gaan om een rondje te lopen.. hoe drukker te plek hoe angstiger gespannen en duizelig ik word en doet nu na 2 jaar ook pijn in me lichaam die spierspanning.. eerste 1,6jaar geen pijn in me spieren.

Wauw,

Maar we gaan door! Hoe rot het ook is, uitzichtloos en eenzaam.
Heel tergend langzaam zodat je het bijna niet in de gaten hebt wordt het beter. Het leven wordt mooier... daar houd ik mij aan vast !

Hoi Janine, ook hier is 2024 anders gestart dan gehoopt. Door jarenlange aanhoudende stress rondom "grote dingen des levens", eind '23 ook uit de bocht gevlogen. Veel lichamelijke spanning en met name ineens slapeloosheid. Voor mij totaal onbekend, en ineens niet kunnen slapen. Overprikkeling, overbelast, is de diagnose. Een continu "aanstaand" sympathisch zenuwstelsel. Niet kunnen ontspannen. Geen burnout zoals jij dus maar je klachten zijn wél herkenbaar. Ook ups ervaren en dan ineens weer downs en slecht slapen. Angsten om het niet kunnen slapen, waarmee je jezelf saboteert. En dat heeft ook hier een giga effect op mentale welzijn.

Hoi Janine,

Door een burn out raken je hormonen ook uit balans. Het zou goed kunnen dat dat ook mee speelt. Daardoor kan het 2 weken goed gaan maar ook weer een week slecht. Het zou ook kunnen dat je alsnog teveel onderneemt en meer rust in plannen.

Het piekeren hoort er echt bij is mijn ervaring! Voor mij heeft het geholpen om te besluiten dat ik alle beslissingen en keuzes uitstel totdat ik weer volledig hersteld ben en me mezelf voel. Zo wordt het makkelijker om te stoppen met piekeren, want misschien denk ik er over een poosje wel weer heel anders over! Mocht dit nu nog niet lukken (wat begrijpelijk is, heb er ook lang over gedaan namelijk) dan kan het misschien helpen om de zorgen die in je hoofd zitten op te schrijven of uit te typen. Dan kun je beslissen oke, ik heb het nu opgeschreven en leg het even weg. Indien nodig kan ik er altijd weer bij, etc.

Ook de schommelingen in energie en gevoel zijn normaal, die blijven maar worden wel steeds minder groot (ben nu zelf halverwege qua uren opbouwen in re-integratie). Bij mij is de week voor mijn menstruatie het moment dat ik een stap terug moet doen omdat ik veel minder energie heb. Misschien speelt dit voor jou ook mee?

Hi Janine,

Geheel herkenbaar wat je schrijft. Met name dat 'aanstaan' en overmatig piekeren. Bijna een continu gevoel van stress en tegelijkertijd fysieke en geestelijke uitputting.

Misschien dat je er inmiddels bekend mee bent: deze klachten/symptomen vallen onder het type 'hyper-burnout'.

Tegelijkertijd aan en uit staan. Soms maakt het me radeloos. Ook het piekeren staat in de overdrive. Trillende handen en dito in de centrale rugspieren.

Het schijnt er allemaal bij te horen. Medicatie, ademhalingsoefeningen, mindfulness, enz. geven wat verlichting.

Maar het blijft een geestelijke achtbaan.

En toch....troost je. Het gaat een keer over. Het lichaam heeft een sterk zelfherstellend vermogen als het rust krijgt.

Blijf daar in vertrouwen. Hoe eenzaam het soms ook mag voelen tijdens een BO.


Heel veel sterkte.


Cactus

Dat heb ik ook heel erg ik wordt daar heel angstig van jij? Dit schijnt normaal te zijn bij een burnout.

Zoek afleiding. Ga iets bouwen of sporten. En het mag ook leuk zijn. Vaak helpt dat.

Heel herkenbaar. Hoe gaan jullie ermee om?

Zware vermoehijd duizeligheid verwardheid
En ja idd overleven per dag .een lijst aan klachten. Blij ik weer naar mijn bed kan .maar aan iedereen natuurlijk succes. En hopelijk gaat het jullie beter

Best eens naar de dokter of psycholoog gaan, zijn zijn beter geschikt om een gepaste diagnose te geven.
Je kan ook overspannen zijn zonder een burn-out te hebben, of de klachten zouden op een medische aandoening kunnen wijzen. Sowieso best een professional raadplegen.

Het lijkt er wel op Nando, maar ga vooral naar je huisarts. Het zijn in ieder geval wel tekens die lijken op stress. Om het gelijk burn-out te noemen gaat misschien te ver, maar je hebt duidelijk spanning in je lijf (hartoverslagen, hyperventilatie, gejaagd, etc.)

Je moet echt z.s.m. hiermee aan de slag.

Ik ben helaas ook maar met die hartoverslagen bezig .
Ik twijfel ook of ik een burn out heb .
Ik heb wel alle symptomen ervan

Kijk eens op hyperventilatiecoach.nl. het lijkt erg op disfunctioneel ademen... daar kun je heel veel klachten van krijgen... en kan onderdeel zijn van burnout ovrrspannen in ieder geval stress klachten. Valt goed aan te errken... masr moet je wel gaan doen!@ komt helemasl goed... succes. Ik herken dit ook. Is bij mij altijd op de loer, als chronische hyperventilant... maar te hebben. Kop op.

Misschien een kleine geruststelling;
Woordvindingsproblemen had ik enorm. Ik stond voor de klas en stamelde het ene verkeerde woord na het andere eruit. Ik was enorm bang en dacht aan de ergste dingen.
Een paar maanden verder heb ik nog steeds weleens. Met name als ik werk em dus veel moet praten en denken tegelijk of probeer te multitasken.
De arboarts gaf aan dat dit zeker een symptoom van een burnout Out is. Wel een van een vergevorderd stadium.
Zo min mogelijk tegen verzetten en gewoon tegen jezelf zeggen; dit komt weer goed.
Zorg dat je meerdere keren iets op een dag doet wat je hersenen echt tot rust brengt. Dus volledig prikkelarm

Hi, herkenbaar, ik ben sinds mijn BO heel erg vergeetachtig geworden.
Ik het begin kon ik vaak niet op woorden komen en gooide ik spreekwoorden door elkaar. Het niet goed kunnen spellen van woorden heb ik nog steeds. Ook een grammaticaal kloppende zin maken, vind ik een hele uitdaging.

En dan nog andere zaken:
Laatst vergat ik hoe ik moest schakelen terwijl ik in de auto zat en er al een paar ritjes op had zitten.
Ik vergeet ook vaak waar mijn tas/sleutels liggen, of ik loop naar boven om iets te pakken en eenmaal boven ben ik weer vergeten waarvoor ik kwam.

BO laat een gedeelte van je hersenen krimpen, dit veroorzaakt denk ik al dit soort problemen.
Ik speel elke dag een spelletje om mijn geheugen een beetje te trainen (patience, Wordfeud) en een dagboekje bijhouden hoe je je voelt kan ook helpen, als is het maar om alles van je af te schrijven.

Probeer deze klachten te accepteren; het hoort erbij. Je lijf heeft al stress van de BO, als je daar nieuwe stress aan toevoegt (de lichamelijke klachten/angsten die je voelt) word je steeds meer gestrest en wordt het erger en erger.

Zijn er ook dingen die wel goed gaan of die zich verbeterd hebben? Ik schrijf ze regelmatig op, het geeft toch een beetje hoop 🩷

Ik heb dit ook allemaal! Ook bij BO/angst

Het hoort er allemaal bij denk ik. Ik heb zelf geen afasie achtige problemen gehad. Maar wat ik wel heb geleerd is dat het vooral vage, moeilijk te duiden klachten zijn. Je zenuwstelsel staat in verbinding met al je organen en dat kan bizar vreemde klachten veroorzaken. Maar houd moed! Het gaat over! De kunst is je niet te focussen op de klachten. En zoals ik het schrijf is dat echt een kunst, want ooh het kan je zo overspoelen.

Ik heb ook veel last van niet op woorden kunnen komen. Meestal komen ze op een later moment dan toch. Vergeet ook veel dus maak lijstjes van dingen die ik moet doen. Je hersens zijn overbelast, problemen met cognitie en geheugen, concentratie horen erbij.

Hallo, zeker herkenbaar. Jammer genoeg kan dat er allemaal bij horen. Je brein is zo vermoeid en overprikkeld dat simpele dingen niet meer zo goed lukken. Op het ergste punt van mijn burn-out had ik last van soortgelijke klachten. Ik vergat simpele woorden zoals 'tafel' ben meerdere keren bijna aangereden omdat ik vergat uit te kijken. Kon me niet meer herinneren wat ik een paar uur geleden deed. Het zal echt beter worden, maar daar heb je wel hulp voor nodig. En probeer lief voor jezelf en je lichaam te zijn.

Stress zal de klachten alleen maar verergeren. Rust, therapie en jouw manier van ontspanning vinden hielpen voor mij het beste.

Hoi,
Ik ben blij jou klachten te herkennen!
Ik heb nl hetzelfde…
Nu een jaar burn-out en gaat het wat beter!
Voor jou beterschap gewenst en blijf positief het komt goed maar heeft tijd nodig pfff

Hay,
Ja heb ze ook allemaal.
Woordblok midden in een zin tegen een muur oplopen.
Echt struikelen in cognitieve taalvinding met klinkers.
Woord vindingsproblemen, niet op het juiste woord kunnen komen of er net niet bij komen en met gekke synoniemen klooien.
Gewoon kwijt zijn wat je wou zeggen midden in een zin.
Uitspraak van klinkers die verkeerd gaat en erg stotteren (nog nooit eerder gehad)
Een tijdje kon ik zelfs helemaal niet praten.
Mijn stem zelf is 9 maanden hees geweest.
Kno arts gaf aan dat er teveel spanning is op stembanden vanuit gespannen nekspieren en “te veel mijn best deed” om mij uit te kunnen spreken.
Dit was een flinke metafoor voor wat zich op alle vlakken afspeelde. Misschien heb je er wat aan. Als dit je grootste struikelblok is, is het misschien ook je eerste weg.

Dus zoek de wijsheid van je stilte waar je voelt dat je te veel tegen jezelf in spreekt, of meer hebt moeten uitspreken voor anderen dan goed voelt.
En spreek je uit waar je dat niet deed of jezelf verzweeg.
Wat zich uit in thema communicatie , geeft vaak iets aan over je relatie (s). Word je gehoord en voel je dat je jezelf kunt vrijelijk uitspreken ? Of is iets van dat vermogen, belast? Wat gebeurt er, als jij het overbruggen even niet meer kan? Wat of wie blokkeert jouw levensweg?

Van alle klachten bij BO vond ik dit en extreme hartkloppingen het beangstigste.
Ik leef dus met je mee.
Maar : Het gaat nu iets beter. Na 9 maanden.
En ik ontspan me in alle stilte, die ik als een warm bad kan omarmen.
Ik ben er achteraf blij mee, waar ik niet (meer) uit mijn woorden kwam. Ik moest mijzelf daar overschreeuwen en werd ook niet gehoord. Ik vertrouw nu mijn eigen stem, vooral mijn stemblokkade en mijn stilte. Waar ik niks te zeggen heb of last krijg van woordblok en stotteren daar ben ik dan niet of niet geheel thuis bij mezelf.
Een andere stem in mij klinkt dan sterker en die ben ik dankbaar. Hopelijk heb je daar ook wat aan als je angst voelt. Angst is ook de weg van Moed door hem aan te gaan. Zo te lezen bent je dapper op weg. Bel de Luisterlijn maar eens om te oefenen of je echt woordvindingsproblemen hebt of er minder last van hebt omdat iemand je tegrmoet komt of een scrabbleletter bijlegt. Een fijne ervaring.

Lieve groet en heb vertrouwen, u klinkt als een ontvanger van eenzelfde stille kracht.

Hay,
Ja heb ze ook allemaal.
Woordblok midden in een zin tegen een muur oplopen.
Echt struikelen in cognitieve taalvinding met klinkers.
Woord vindingsproblemen, niet op het juiste woord kunnen komen of er net niet bij komen en met gekke synoniemen klooien.
Gewoon kwijt zijn wat je wou zeggen midden in een zin.
Uitspraak van klinkers die verkeerd gaat en erg stotteren (nog nooit eerder gehad)
Een tijdje kon ik zelfs helemaal niet praten.
Mijn stem zelf is 9 maanden hees geweest.
Kno arts gaf aan dat er teveel spanning is op stembanden vanuit gespannen nekspieren en “te veel mijn best deed” om mij uit te kunnen spreken.
Dit was een flinke metafoor voor wat zich op alle vlakken afspeelde. Misschien heb je er wat aan. Als dit je grootste struikelblok is, is het misschien ook je eerste weg.

Dus zoek de wijsheid van je stilte waar je voelt dat je te veel tegen jezelf in spreekt, of meer hebt moeten uitspreken voor anderen dan goed voelt.
En spreek je uit waar je dat niet deed of jezelf verzweeg.
Wat zich uit in thema communicatie , geeft vaak iets aan over je relatie (s). Word je gehoord en voel je dat je jezelf kunt vrijelijk uitspreken ? Of is iets van dat vermogen, belast? Wat gebeurt er, als jij het overbruggen even niet meer kan? Wat of wie blokkeert jouw levensweg?

Van alle klachten bij BO vond ik dit en extreme hartkloppingen het beangstigste.
Ik leef dus met je mee.
Maar : Het gaat nu iets beter. Na 9 maanden.
En ik ontspan me in alle stilte, die ik als een warm bad kan omarmen.
Ik ben er achteraf blij mee, waar ik niet (meer) uit mijn woorden kwam. Ik moest mijzelf daar overschreeuwen en werd ook niet gehoord. Ik vertrouw nu mijn eigen stem, vooral mijn stemblokkade en mijn stilte. Waar ik niks te zeggen heb of last krijg van woordblok en stotteren daar ben ik dan niet of niet geheel thuis bij mezelf.
Een andere stem in mij klinkt dan sterker en die ben ik dankbaar. Hopelijk heb je daar ook wat aan als je angst voelt. Angst is ook de weg van Moed door hem aan te gaan. Zo te lezen bent je dapper op weg. Bel de Luisterlijn maar eens om te oefenen of je echt woordvindingsproblemen hebt of er minder last van hebt omdat iemand je tegrmoet komt of een scrabbleletter bijlegt. Een fijne ervaring.

Lieve groet en heb vertrouwen, u klinkt als een ontvanger van eenzelfde stille kracht.

Deze klacht herken ik ook. Soms heb ik het idee dat mijn werkgeheugen de boel niet meer tegelijkertijd geprocessed krijgt. Ik heb ook last van korte momenten van out zijn. Dan sta ik op een kruispunt en weet niet of ik nou door rood of groen gegaan ben...

Hoi Sanne,
Ik snap je wanhoop. Ik zit zelf ook in een lang hersteltraject: heb 7 jaar met klachten gelopen zoals hele forse spierspanning, slaapproblemen en uiteindelijk totaal uitgeput. Mijn psycholoog gaf aan dat herstel ca 2-3 jr zou duren. (Richtlijn is ca eenderde vd tijd die je nodig hebt gehad om bo te raken). Ik ben nu 1,5 jaar bezig. Heb pas kleine stapjes gezet, wat meer energie, slaap iets beter maar spierspanning nog steeds heel hoog en daardoor elke dag (hoofd)pijn. Ik denk ook regelmatig: ik vind er niks meer aan zo, werk niet meer, beperkt sociaal leven (want dat kost veel energie), je wereldje is heel klein.
Maar ik probeer te focussen op de lichtpuntjes en kan nog wel genieten van kleine dingen zoals een wandeling met de hond in de natuur. Maar er zijn ook dagen dat ik me depri voel en blij ben als de dag weer voorbij is.
De kunst is om zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven en niet teveel na te denken over de toekomst. Dit zijn ook jaren waarin je leeft! Ik denk ook vaak: als ik depressief wordt heb ik alleen maar n probleem erbij...
Verder houd ik elke dag een redelijk strak schema aan van dingen die ik op n dag doe, (met veel rustpauzes tussendoor) dat zorgt voor structuur en geeft savonds toch n beter gevoel dan als je weinig tot niets doet op n dag. Ik geef mezelf regelmatig n compliment dat ik het goed doe! Zelfcompassie is heel belangrijk! Vooral omdat t idd een eenzame en lange weg is.
Ik ga regelmatig naar een massagetherapeut, werkt ontspannend en zo kom je meer uit je hoofd. Je zou ook yoga of pilates kunnen gaan doen (in groepsverband of gewoon thuis), dan ben je ook erg met je lijf bezig.
Ik vraag me wel af hoe jij bij n herstel van vijf
jaar komt? Dat lijkt me wel erg lang...
Sterkte
C.

Het is zeker herkenbaar
Maar hou vol langzaam komen de licht puntjes weer
Je kan het 💪

Dank voor de reacties. Ik denk dat het herstel te maken heeft met wat je ‘startpunt’ van de BO was. Ik was 4 maanden apathisch en kon geen licht verdragen, geen gesprek voeren. Moest bij mn ouders wonen, want het was echt een crisis situatie. Helaas is genieten een gevoel dat ik sindsdien niet meer ken. Leven per dag, inderdaad.

Hi Sanne,

Ik werd geraakt door jouw verhaal omdat ik me er heel erg in herken.

Ik ben in oktober dit jaar 4 jaar onderweg. (Maar ik heb meerdere ingrijpende omstandigheden tijdens herstel en daardoor terugvallen gehad waardoor het langer duurt, voor jou hoeft het hopelijk niet zo lang te duren).

Ik heb op het dieptepunt ook maandenlang als een soort zombie geleefd, wonen bij mijn ouders omdat ik echt nergens meer toe in staat was. Geen gesprek kunnen voeren, niet naar buiten kunnen, geen geluid kunnen verdragen. Een soort aanvallen van intense emotionele pijn, (oude trauma’s) waarin het op momenten zó vreselijk duister was dat ik in combinatie met de totale gehandicaptheid en het niet weten of en wanneer ik weer iets zou kunnen, soms geen uitweg meer zag.

Het is zwaar, ongelooflijk zwaar. En eenzaam. Maar weet dat je daarin dus niet alleen bent.

Hoe houd je kracht? Jezelf een ‘weten dat het beter wordt’ voorhouden. En dat ook écht geloven. Leven met de dag, en jezelf elke dag liefdevol vragen: wat heb ik nodig? En jezelf dat geven. Een wandeling, slaap, fijne muziek, meditatie, een warme douche; alles waar je je ook maar 1% fijner door zou kunnen voelen. En dit blijf je doen. Net zo lang totdat die 1%, op een gegeven moment 10% is geworden en je stapjes vooruit gaat merken. Vanaf daar kon ik op een gegeven moment weer genieten van kleine dingen. En dat steeds meer uitbouwen op jouw eigen tempo. Acceptatie en overgave van het feit dat het nu helemaal ruk is, maar weten dat je er doorheen gaat komen. Blijven voelen. Body scan meditaties (op YouTube), journalen, journal speak van nichole sachs, ademhalingsoefeningen, zijn allemaal dingen die daarbij kunnen helpen.

Al ben ik er zelf ook nog lang niet qua energie, het wordt beter, echt ♥️

Lieve Amber,

Dank je wel voor je berichtje. Het is inderdaad ontzettend zwaar en voelt intens eenzaam - omdat je je ook zo afgescheiden voelt van alles en iedereen-. Zelfs al weet je dat je niet de enige bent…
Mooi om te horen hoe jij die genietmenten weer mag ervaren. Ik hoop dat je snel weer meer energie mag krijgen.

Liefs

Hoe herkenbaar

Al jullie verhalen
Ik zit er pas 7 maanden in maar ook ik worstel me door de dagen.
Herstel merk ik weinig van. Merk alleen de terugvallen heel sterk..ik vertrouw mijn lichaam niet meer..
Ik zie totaal geen vooruit gang en ben alleen maar bezig met hoe voel ik me en welke klachten heb ik nu weer.

Het voelt zo zwaar.ik voel me zo eenzaam..donkere tunnel.

Ooit wordt het beter zegt men.
Pfffr

Het is allemaal zo herkenbaar. Ook ik worstel al 10 maanden met nu door een buikgriep weer helemaal op. Allleen maar huilen en alles is uitzichtloos. Ondanks een groot sociaal netwerk, gezin, psychiater en psycholoog blijf ik me zo rot voelen. Elke duizeling en pijntje komt keihard binnen en kan ik niet meer laten zijn. Van een super vrolijke energieke vrouw naar een zielig hoopje ellende op de bank/bed. En iedereen maar roepen...je bent sterk, een strijder, het komt weer goed...alleen geloof ik er zelf niet meer in. Heel veel sterkte allemaal ♥️

Het is goed dat je deze opmerking maakt, want ik vind dat ook. Wat ik mis in veel verhalen is het besef van wat er aan de hand is. Onder de streep is het pure logica. Belast jij je lichaam teveel, dan komt er een moment dat je fysiek iets overkomt. Hier moet je ook van herstellen door therapie, rust en geduld. Vaak zal je dan nog pijn, irritatie of zwakke momenten hebben. Dit accepteer je, want zo werkt dat nou eenmaal. In dit geval heb jij je hersenen teveel belast. Over de grens gegaan en de signalen zijn duidelijk. Overspannen, prikkelbaar, emotioneel, labiel, zwak, slap, angstig, etc. En dit vinden we dan wel raar? Nee, natuurlijk niet. M.a.w. ik ben sinds kort pas écht op de rem getrapt, want ik had al jaren burn-out klachten en ging kortgeleden bijna door mijn hoeven. Ik slaap 2x per dag, eet zo gezond mogelijk, zodra de zon schijnt ga ik in het licht zitten, lees niets, doe enkel de boodschappen en heb mij volledig overgegeven. Het is nu eenmaal zo en de reden waarom ik in deze situatie zit, is volledig begrijpelijk. M.a.w. het is wat het is en het geeft mij tijd om dingen op z'n plaats te zetten. En ja, ook ik ben gespannen, angstig, moe, heb hoofdpijn, ben draaierig, etc. Maar ja.. het zijn ook je hersenen he die moeten bijkomen ;-)

Ik heb bijna hetzelfde.
Wat ik hier weinig lees is apneu.
Dit kan er veel op lijken.
Slaap in dát geval zo weinig mogelijk overdag. In tegenstelling van wat ik hier vaak lees over rust nemen. Het blijft lastig als je nog geen duidelijkheid hebt. Jan, heb je ook gedacht over een second opinion? Ik leef met je mee! Hou vol.

Ik herken het deels. Heel erg. Ik heb een 2de burn out momenteel ben teruggevallen. En deze is een stuk intenser en heviger. Herkennen jullie ook zo’n intense hoofdpijn? En dat tv kijken soms niet eens last? Steken in je hoofd dat je soms niet weet wat te doen? Je hoofd voelt alsof het kookt soms. Als een kloppend hart ook. Ook heb ik het al geaccepteerd maar wel in een lastige situatie

Hallo jullie allemaal heel bedankt, voor de vehalen en antwoorden, het is idd heel zwaar zijn er ook mensen die behoefte hebben aan persoonlijk contact . Ter ondersteuning laat het me dan weten. Julie allemaal sterkte, en hoop nog van jullie te horen

Het is normaal dat je lichaam hier een reactie op geeft. Zou gewoon even met de huisarts contact opnemen dan weet je het in ieder geval zeker

Dank u wel voor de reactie eric.

Ik zal dit weekend nog af en toe eens meten als het hoog blijft. Gister was de bovendruk goed maar de onderdruk is vaak boven de 90, 92-94. Tenzij ik flink trap ren dan zakt het naar de 86.. ik heb geen idee als dit nou goed is of niet. Mocht het toch aan de hogere kant blijven zal ik maandag even bellen..
Ik probeer iets aan mijn conditie te doen omdat ik het tijdends de burn out heb verwaarloosd (ik hyperventileer juist na te veel inspanning) en de spierspanning zakt maar niet

Hoge bloeddruk kan er echt bijhoren. Kijk maar ns wat er gebeurt als je heel negatief denkt... schiet ie omhoog en andersom als je probeert heel leuke dingen te bedenken en rustig ademhaalt. Mijne was ook hoog >160 en >90 nu weer normaler
Bij stress krampen ook je vaten meer... dus rust en bewegen in afwisseling helpt. Ps pas meten na 3min rustig zitten en zonder knellend horloge op je arm. Succes. Komt goed.

Ik zou je willen adviseren om vooral niet teveel te focussen op je bloeddruk, die schommelt de hele dag. En inderdaad stress en angst jagen je bloeddruk omhoog. Ademhalingsoefeningen zijn goed om je zenuwstelsel even te laten kalmeren. Of een rustige sport zoals yoga, wandelen.
C.

Dit zou ik ook graag willen weten! Iemand ervaring?

Hoi
Heb dit vorig jaar ook gebruikt bij bo klachten, kan het wel aanraden maar ook dit heeft zn tijd nodig qua werking.

Bedankt voor je reactie, ik ga het toch maar proberen dan denk ik.

Ik las laatst op een forum voor mensen met long covid, wat qua klachten grotendeels overeenkomt met burn-out (overprikkeling, vermoeidheid, spanning, hersenmist, etc) dat veel mensen hier baat bij hadden, en enorme stappen vooruit hadden gemaakt.

Baadt het niet, dan schaadt het ook niet lijkt mij.

Nog andere mensen met ervaringen met 5 HTP misschien?

Mijn vrouw had dit gebruikt met goede resultaat maar mag je absoluut niet gebruiken met andere medicijn of zal slechter uitdraaien.

Hoi Arjan,

Ik heb een paar dagen citolapram gebruikt maar snel mee gestopt vanwege intense bijwerkingen, ik twijfel nu ook om 5htp te gebruiken, ik ben sowieso niet van de medicatie en juist van de natuurproducten en Supplementen. Hoe is jouw ervaring tot nu toe?

Hallo Wouter,

Ik heb zelf de 5HTP slechts een aantal dagen gebruikt, dus kan er niet echt wat zinnigs over zeggen.

Reden dat ik er mee stopte is omdat ik dacht dat mijn wazige zicht daardoor werd veroorzaakt, maar inmiddels een paar weken verder, en heb het wazige zicht nog steeds, dus lag blijkbaar niet aan de 5HTP.

Ik ben circa 7 weken geleden gestopt met Escitalopram, omdat ik natuurlijk weer had bedacht dat een hoop klachten daardoor veroorzaakt werden.

Maar nu ik helemaal gestopt ben, veel meer last van overprikkeling, hoofdpijn en vermoeidheid, dus had beter niet kunnen stoppen.

Bijwerkingen op 5 mg waren op zich wel te doen, met name snel zweten en een borrelende buik, en wazig zicht dus, maar dat heb ik blijkbaar zowel met als
zonder medicatie…..

Heb met aandacht en liefde je verhaal gelezen. Waar je goed aan doet weer ik niet, maar ik heb je verhaal gelezen en wil je vooral laten weten dat er ergens in NL iemand aan je denkt.

Je systeem staan zo aan. Alles is gevaar voor je evenwicht. Ik denk maar aan 1 ding, ga wandelen en de natuur in (suf? Maar denk zo nodig voor je).

Hi Nikki,

Ook ik heb je verhaal aandachtig gelezen. Ik denk dat je er goed aan zou doen om een fijne lichaamsgerichte psychoterapeute / traumatherapeute te vinden. Zij kan met jou opgeslagen trauma uit je lichaam (want dat is waar het zich opslaat) releasen, middels een methode die aan de hand van wat je vertelt bij jou past. En werken aan het in rust krijgen van je zenuwstelsel, waardoor je weer in balans met jezelf komt. Ik weet dat er in Zeeland iemand zit die dit goed en met veel zachtheid, aandacht en liefde doet, maar er zullen er vast meer zijn.

Veel sterkte

Beste Nikki,
Wat een heftig verhaal. Ik heb gelezen dat je veel opslaat van trauma en alleen maar aan staat en dan geef ik jou ook de tip. Neem vaker rust pauzes buiten of op de bank en zoek hulp. Ik heb schema therapie maar jij kan beter trauma therapie proberen om eerst aan jezelf te werken. Als jij niet lekker in je vel zit kan je niet goed voor je kind zorgen zo heb ik dat ook ervaren. Ik raad jou ook reiki aan voor meer rust in je lichaam en misschien hypno therapie want dan kan je dingen afsluiten van vroeger wat jou trauma bracht. Heel veel sterkte gewenst en als je in de spiegel kijkt en elke dag zegt ikben een mooi mens, zal je zien dat je dat gaat voelen.

Heel herkenbaar, ben alleen een man dus geen zwangerschap, maar de rest kan ik helemaal in mee, ik was in 2002 al over de rand maar door gegaan tot december 2023, nu kan ik nix meer en zit ik thuis, ben bang dat het ook een aantal jaren gaat duren voordat je gaat herstellen, gewoon complete roofbouw gepleegd in de overlevings modus. Accepteren helpt bij alles wat er nu gebeurt maar ook je niet schuldig voelen, we hebben een enorme prestatie geleverd.

Hoi Nikki,

Goh, wat een worstelingen heb je mee moeten maken! En het gaat maar door, om moedeloos van te worden, lijkt me.

Als ik jou verhaal lees. heb jij of iemand anders er misschien wel eens gedacht aan of er ook ADHD bij zit?

Want ik lees: Adrenalinejunky, ouders die vinden dat er iets met je aan de hand is, ik had altijd al het gevoel dat het bij mij anders werkte dan bij anderen, ik was hard, vaak te eerlijk, viel altijd net overal buiten en draaide altijd net niet mee zoals de rest dat wel deed (moeite met regels, autoriteit, steken laten vallen waar dat kon om energie te besparen, andermans gezeik niet aan kunnen horen en geen emphatie kunnen opbrengen, switchte van baan naar baan)

Zoveel mensen met ADHD die van veel wat je schrijft ook last hebben! Maar ook trauma en angst, alles versterkt elkaar en komt heel vaak samen voor. Er is elke donderdag een online vragenuurtje bij de vereniging Impuls en Woortblind: (ik kan hier helaas geen linkjes plaatsen, maar als je hierop zoekt vind je het vast wel)

En speciale online bijeenkomsten voor vrouwen, want bij vrouwen speelt het best wel anders dan bij mannen, vooral ook door de hormonen die steeds schommelen en je beïnvloeden:

En er zijn online lotgenoten groepen, en ook veel live, misschien ook bij jou in de buurt. Misschien heb je er iets aan, en kan je gaan onderzoeken of je er de mensen vindt die jou beter begrijpen, ook als je straks geen burnout meer hebt. En kan je gerichter naar therapie gaan zoeken voor (ook) ADHD.

Mij heeft het in ieder geval heel erg geholpen.

Heel veel sterkte en moed om deze zware tijden te doorstaan!

Big hug!

Veel liefs, Monique

Hi Wouter,
Om de geestelijke scherpe randen te verminderen slik ik 3x per dag een half pilletje Loranzepam. De laatste neem ik vlak voor het slapen in en dat geeft doorgaans een redelijke nachtrust.

Soms gebruikte k ook het middel 'Droomsap'. Daar ga je diep van slapen en je voelt na 20 minuten dat je zwaar en prettig in slaap wegzakt. De volgende dag ben je dan wel war groggy, maar het werkt prima voor een goede nachtrust.

Mijn echtgenote besteld het via/in België dacht ik.

Het enige wat me van Loranzepam tegenstaat is dat het uiteindelijk verslavend werkt. Al heeft de dempende werking nu grote voorkeur, dus gewoon slikken maar. T.z.t. als het beter gaat zie ik wel hoe we gecontroleerd af kunnen bouwen.

Ondanks de zware inzinking en paniekaanvallen weet ik dat het overgaat. Geen idee wanneer. Nu een kwestie van gecontroleerd en behoedzaam herstellen.

Kijk s.v.p. v.w.b. de dagbesteding ff naar het antwoord dat ik hierboven aan Arjan gaf.

Houd moed! Er komen betere tijden aan.

Grrrr... Ik moet echt zorgvuldiger typen en checken voordat een bericht/antwoord online komt.

😱

Hi An, ik heb dit ook, al 5 maanden lang, ik kan eigenlijk niemand verdragen en ben daardoor veel alleen. Alleen als ik alleen ben kan ik enigszins mijn dag aan, ik was nooit zo, dus eenzaam is het wel 😞.

Ik heb het ook vooral met geluid; bijvoorbeeld die irritante reclames op tv of radio, series met snelle beelden kan ik maar slecht volgen, straks weer Max 🏎️ kijken wordt ook een uitdaging. Ik luister veel podcasts om burnout beter te begrijpen en dan schijnt het allemaal normaal te zijn.

Ik ga nu maar mediteren proberen, er moet rust in het koppie komen…

Sterkte, je bent niet alleen 💗

Hoi Ans,

Ik herken dit ook inderdaad. Ik ben tijdens gesprekken met mensen ook heel snel moe en als het net iets te lang duurt, dan krijg ik een ruis in m’n oor en word ik duizelig. Ook geluiden en drukte vind ik heel lastig nog. Ik ben nu 11 maanden onderweg.. had gehoopt dat het onderhand wel wat minder zou worden. Ik heb wel ADHD dus misschien dat het hierdoor lastiger is ook, omdat ik sowieso al snel overprikkeld ben.
Ik denk dat het gewoon een kwestie van tijd en veel geduld is (lastig…). Er zijn echt bepaalde hersendelen anders gaan werken door de burn-out en dit kost veel tijd om te herstellen.


Sterkte ❤️‍🩹

Hoi Suus & Marieke,

Bedankt voor jullie reacties. Naar dat jullie er ook zo’n last van hebben..En toch geeft het steun om van elkaar te lezen dat we niet alleen zijn 💛

@Suus, dat je enkel de dag in je eentje een beetje oke doorkomt en het eenzaam is herken ik enorm.. zeker als je hiervoor juist graag afsprak. Heeft bij mij lang geduurd voordat ik me daaraan over kon geven, ik bleef toch 1 op 1 afspreken maar ook dat zorgt al snel voor overprikkeling.

@Marieke, het is echt heel lastig, het beperkt je enorm hè.. ADHD maakt dan inderdaad misschien dat dat stukje gevoeliger is, ik ben HSP (helaas testen ze dat niet, maar benoemd door huisarts / praktijkondersteuner als vermoeden) en wist het ook al van mezelf, ben ook altijd al sneller vermoeid geweest in drukte / te veel prikkels, stemmingen van anderen direct aanvoelen etc. Maar nu is het echt een soort handicap, inderdaad duizelig en soms zelfs een onwel gevoel bij bij contact of prikkels. Het blokkeert dan gewoon in m’n hoofd, hoe hard ik ook probeer. Zelf zit ik er al 3jaar in, waardoor ik soms bang ben dat die extreme overgevoeligheid nooit meer weggaat. Heb wel meerdere terugvallen gehad waardoor het zo lang duurt.

Soms zo moeilijk om vertrouwen te blijven houden.. maar we geven het maar heel veel rust en tijd.

Liefs en sterkte

Hi An,

Herkenbaar ook voor mij, het lijkt soms wel alsof ik me prima voel, lichamelijke klachten zijn zo goed als over maar prikkels trekken me compleet leeg waardoor ik zo lang vermoeid blijf. Ontzettend frustrerend en ben soms bang dat er iets kapot is in mijn hersenen.

Ik lees hier ook niet vaak over eerlijk gezegd (wel dat mensen geen drukke plekken kunnen bezoeken bijv, maar niet dat 1 op 1 of zomaar een klein uurtje rustig bezoek ook al enorm veel kost). En het gevoel dat je daarin alleen bent wekt soms extra zorgen

Ik herken heel veel van je verhaal mijn man zit in een burn-out en is al meer dan 1½ jaar thuis. Hij kan ook niet tegen drukte heeft heel erge geheugenproblemen en concentratie problemen ik merk soms dat we weer een beetje de goed kant opgaan en dan pats 1stap vooruit en 2 terug het is een lange weg, ik las ..het zijn sterke eigenschappen die er voor zorgen dat je ziek werd en het zijn dezelfde eigenschappen die je herstel in de weg zitten En het ergste voor mensen met burn-out is dat niemand je begrijpt ik snap mijn man ook niet ik ben zelf heel positief en ziet alles zitten. Door hem ben ik nu ook altijd thuis wil hem niet alléén laten heeft al veel gekost, vrienden die je laten zitten, sommige mensen zeggen ik snap het hoor dat het moeilijk is en ze fietsen vervolgens fluitend weg dan denk snappen man je snapt er niks van Ik sta erbij en ik snap er ook niks van Maar ik wil je deze raad geven laat het maar over je komen Sterkte

Bedankt voor je reactie en herkenning anoniem. Wat rot dat je man hier ook zo’n last van heeft. Het klinkt alsof hij aan jou een hele fijne steun hebt, ondanks dat je het niet helemaal snapt, klinkt het wel alsof je de situatie/klachten respecteert en er voor hem bent. Dat is super belangrijk en inderdaad, er is zo weinig begrip van buitenaf. Het zijn ook klachten die, als je je het zelf niet hebt gehad, je het totaal niet kunt voorstellen dat je je uberhaubt zo kunt voelen.

Ik laat het vanuit acceptatie over me heen komen maar het duurt al zo lang, en ben soms bang dat ik altijd gevoelig blijf waardoor ik snel leeg blijf lopen..

Sterkte ook voor jullie!!

An

Lieve mensen,

Hier ook zelfde probleem, kon in het begin van de burnout niet eens meer in winkels komen omdat alles begon te draaien voor mijn ogen (winkels zijn hele intense plekken qua prikkels: alle verschillende producten, mensen, lawaai, muziek, kleuren etc.). Heb trouwens ook ADHD.

Maar ik wil hier toch even plaatsen: het wordt echt beter! Ik zit nu zelf ruim een jaar in het herstel van de burnout en hoewel ik er zeker nog niet helemaal ben merk ik qua prikkelverwerking dat ik echt steeds meer aan kan. En soms ga ik net over mijn grens en dan moet ik even twee dagen weer heel rustig aandoen. Maar vergeleken met 6 maanden geleden is het bij mij echt een wereld van verschil. Wellicht geeft het jullie wat hoop.

Hou je taai en wees niet te hard voor jezelf, overprikkeldheid dient zich vaak pas aan op het moment dat je al ver over de grens bent gegaan. Dat maakt het moeilijk om intuitief aan te voelen waar de grens ligt, je wordt plotseling overvallen door een enorme golf van duizeligheid en vaak ook hoofdpijn. Probeer dus wat zachter naar jezelf te zijn voordat je dingen inplant. Liever extra voorzichtig dan overmoedig. Voorkomen is beter dan genezen.

Liefs.

Hi, ik loop hier ook al enorm lang tegenaan. Vanaf 19e begonnen klachten erger te worden. Rond 23e burn out en nu weer rond het niveau van vlak voor burn out. Alles in medische wereld al getest en was allemaal gezond. Met psychologen ook minimaal vooruitgang. Echter lijkt het erop dat het wel een naam heeft, waar ik binnenkort voor naar drechtsteden ga. Het heet PPPD. Ik vond mijn herkenning bij het youtube kanaal 'The Steady Coach'. Ik denk dat de videos onder de playlist 'specific symptoms' mensen hier wel aanspreken. Hopelijk kunnen jullie hier ook iets mee.

Altijd leuk om mensen wat meer te spreken tho, hier is mijn discord/instagramnaam:
Kelvinschouten

Ik heb hier ook veel last van. Denk dat t vooral bij mensen speelt met n zware burnout. Ik heb t vooral met harde geluiden en idd sociale interactie. Afspraken met vriendinnen beperk ik tot 1,5 uur. Doe ik t langer, lig ik met n suizend hoofd op bed. Ik ben ook t liefst alleen, lekker in de natuur, op n bankje zitten etc. Maar t wordt heel langzaam iets beter, dus houd moed! En mijn man snapte t ook heel lang niet. Ik heb toen n artikel laten lezen waarin heel goed werd uitgelegd dat de biologische component v burnout bij zware burnout een dominante rol speelt: je zenuwstelsel is zwaar overprikkeld, kost jaren (in mijn geval) om dat terug te draaien.

Ja herken ik helemaal ik wist ook niet wat het was maar heet hersenmist brain fog zoek maar eens op…
Ik was blij te weten wat ik had dacht nl aan een tia in mijn hersenen ofzo
Heeft bij mij 7 mnd geduurd
Echt je kan bijna niets en er alleen maar aan toe geven…
Ik nu een jaar burn-out voel me de laatste week eindelijk wat beter maar heb het gevoel dat ik moet bijkomen van een jaar uit staan pfffff

Hi! Heel herkenbaar, het word nu na 1 jaar en een poosje wel iets beter. Ik heb wel speciale oordopjes gekocht die harde achtergrond geluiden blokkeren en waarbij je wel nog een fijn gesprek kunt voeren aan tafel. Dit zorgt er wel voor dat ik soms op wat drukkere plekken kan afspreken en dan doe ik die oordopjes in. Misschien helpt het jou ook? Geeft mij ook rust dat ik ze altijd in mijn tas heb zitten en als ik te overprikkeld raak dan helpt het echt om even terug te schakelen met die dingen in. Ook als je in het OV stapt bijvoorbeeld.

Gr

Wat herkenbaar zeg, het is een heel naar en levensontwrichtend onderdeel van een burn out.
Ik vind het persoonlijk het meest moeilijke symptoom om mee om te gaan.
Ik kan niets meer aan, net als jij ben ik van een kort gesprek al volledig overprikkeld krijg dan een druk in mijn hoofd, paniekerig gevoel in mijn borst, oorsuizen gevoel van complete overweldiging en ik kom daar bijna niet meer uit, dit geldt ook voor kleine confrontaties, ik moet bijvoorbeeld met een buurvrouw dealen die constant klaagt en zeurt, ik heb daar gisteren iets van gezegd en vandaag lig ik de hele dag plat..het laat me dan niet meer los.
Hoe lang speelt dit al bij jou?
Heb je manieren gevonden om weer te ontprikkelen ?
Het duurt bij mij al jaren, ik ben zo bang dat dit nooit meer weggaat.. ik denk aan toekomstige kleinkinderen, bruiloft van mijn kinderen.. ik zou het in deze toestand niet aankunnen, dat maakt me heel wanhopig en verdrietig

Dit herken ik zo erg. Vooral de duizeligheid en angstig gevoel na overprikkeling. Dit is dan meestal inderdaad al te laat. Mijn hele leven staat in teken van de duizeligheid omdat ik er zo angstig voor ben. Ik ben echt al 75-80% beter dan 7 maanden terug maar ik kan tegen zo weinig prikkels. Vandaag een aantal dingen gedaan en toen ineens was het teveel en was ik mega moe en duizelig. Het hoort erbij zo te lezen?

Hier is ook de overprikkeling de ergste en langdurende klacht van allemaal. Sinds juni vorig jaar in burn-out, maar ben eigenlijk na 10 weken al weer begonnen met wat uurtjes thuiswerken, waarvan ik me afvraag of dat eigenlijk niet al veel te snel is geweest. Na vele hobbels en bobbels inmiddels op 20u per week beland, maar wel vanuit rustige omgeving thuis dus. Mijn baan is planner in de logistiek, dus de eigenlijke werkomgeving is hectisch, met talloze telefoontjes, mailtjes en meetings, waarvan ik me afvraag of ik dat ooit weer aan zal kunnen. Gesprekken van max een half uur kosten al bakken energie, en daarna vaak compleet overprikkeld en uit mijn doen. Verder een sluimerende hoofdpijn met druk op de ogen, die nooit echt helemaal weg lijkt te gaan.

Helemaal niets doen qua werk lijkt bij mij ook niet te werken, want dan pieker ik me de ziekte, wat uiteindelijk ook vrij deprimerend is.

Wat zijn juiste keuzes, en wat niet, het blijft lastig…….

He Kim,

Wat heeft het jou voor het meest opgelost?

Hi Suus,

Het is niet gek dat je je compleet minder voelt bij ziekte, je lichaam heeft gewoon weer even een tik te pakken maar daar kom je wel weer overheen. Probeer mentaal er gewoon rustig onder te blijven en het niet te veel persoonlijk aan te trekken.

Het kan trouwens zelfs wel iets goeds zijn dat je ziek bent geworden! Als je heel hoog in je cortisol en adrenaline zit, zoals wij in een burnout over het algemeen zitten, word je niet zo snel ziek. Naarmate de cortisol en adrenaline afnemen en je lichaam herstelt wordt het ook vatbaarder voor ziektes en kwaaltjes. Daarom hoor je vaak dat mensen direct ziek worden als ze een vakantie hebben, puur omdat de stress van je lichaam glijdt.

Probeer het dus positief in te zien!

Groet,
Kees

Hi Kees, bedankt voor je bericht.

Ik heb in het begin van mijn burnout corona en een keelontsteking gehad, dus jouw theorie gaat mij voor mij helaas niet helemaal op.

Echter, dat deze verkoudheid weer een mentale uitdaging vormt, klopt helemaal.
Ik lijk wel een hypochonder sinds ik burnout ben geraakt. Hebben jullie dit ook? Elke keer die angst om weer helemaal terug te vallen naar dag 1. Die dag 1 kwam voor mij namelijk ook geheel onaangekondigd. Totaal de regie kwijtgeraakt en daardoor angstig geworden dat het opnieuw zal gebeuren ondanks dat ik veel beter voor mezelf zorg en grenzen stel.
Hoe doen jullie dit?

Gr. Suus

Dat hypochondrie herken ik maar al te goed, eerst had ik torenhoge stress dat aan bleef houden voor maanden, steeds meer en meer kwam er bovenop tot dat de emmer overliep en boem /hyperventilatie en zware paniek aanvallen (aantal maanden op en af) sinds dien ben ik bang voor elk klein pijntje of als ik ineens wazig zie.. dan ja.. Ik vind het lastig dat niemand het kan of wil begrijpen in mijn omgeving. “Elke dag ben ik bezig met sterven” 🤔😥 mensen zouden eens moeten weten hoe moeielijk het is om niet helemaal te kunnen genezen na een zware paniek aanval (psychisch) iets wat moeielijk te vergeten is.

Ook ik heb 2 weken geleden een keel onsteking gehad die ik gewoon uit moest zieken omdat me amandelen opgezet waren door een virus, was de eerste keer voor mij maar ja de virussen zijn nu veel heftiger dit jaar, werd vertelt door de arts. Ben in totaal nog net geen 5 weken verkouden geweest..maar hier en daar nog hoesten doe ik nog steeds en last van mijn oren die telkens dicht zitten. deze ronde had ik een aantal paracetamol nodig en strepsils) was niet uit te houden anders

Hoi Suus,
Ik herken jouw zorgen. Ik maakte vorig jaar stapjes vooruit tijdens mijn burn out en in december was ik twee weken ziek, waarschijnlijk corona. Ik dacht echt dat ik toen een totale burn out had en kon niet meer vertrouwen op mijn lichaam. Ik voelde me na twee weken weer iets beter, maar had echt een aantal stappen terug gedaan. En bij elke nieuwe klacht denk ik ook dat het iets ernstigs is. Dit is veel erger geworden sinds het ziek zijn van mijn ouders. En ik vraag mij regelmatig af hoeveel klachten er binnen een burn out kunnen onstaan en waarom het vaak verschillende klachten zijn.
Als ik kijk naar het begin van mijn burn out gaat het wel beter, ondanks dat ik nog steeds klachten heb. Dus hopelijk geldt dat ook voor jou. Soms vergeet je hoe het was. En een verkoudheid zou je ook gekregen hebben als je geen burn out hebt, alleen voelt het nu misschien angstiger en zwaarder omdat je lijf al uitgeput is.
Ik schrijf per week mijn goede momenten op zodat ik die regelmatig terug kan lezen.
Hopelijk ben je snel af van je verkoudheid en kan je weer stapjes vooruit maken.
Groetjes Kim

Hoi Suus,

Hoe gaat het momenteel? Ik heb halverwege april ook een flinke verkoudheid gepaard met koorts gehad, dit heeft voor mij gezorgd voor een hele flinke terugval waar ik op de dag van vandaag nog zoet mee ben. Vind het deze keer echt ontzettend zwaar om eruit te komen. Ziek zijn is toch een flinke klap voor het lichaam.

Heb ik ook, niks raars.

Hi Agnes,

Vervelende klachten en ik snap je angst. Het spontaan bewegen van mijn vingers herken ik niet, maar heb wel regelmatig vergelijkbare klachten. Voornamelijk dat ik mijn handen en armen niet stil kan houden. Vaak helpt +\- 30min mediteren per dag en een stukje wandelen om weer een beetje tot rust te komen en het blijft bij mij meestal niet langer dan 2 a 3 dagen aanwezig. Heeft er bij mij volgens mij vaak mee te maken dat ik overprikkeld ben.

Sterkte met de terugval! Hopelijk kom je snel weer tot rust.

Bedankt Taco

Bedankt Lennart voor je reactie

Hoi Agnes,

Bedoel je dat ze trillen? Of maken je vingers een grotere beweging?
Sinds mijn burn out heb ik gedurende de dag vaak een trillende hand. Ik ben hiermee naar de huisarts geweest en zij gaf aan dat dit komt door Vit B tekort of stress. Uit bloedonderzoek kwamen normale waarden.
Twee weken geleden was ik bij de neuroloog vanwege spiertrekkingen over mijn hele lichaam en heb ik meteen gevraagd naar mijn hand. Zij zag het ook trillen toen ik daar was. Ze gaf aan dat het een fysiologische tremor is. Dat kan verder geen kwaad.
Hopelijk kan je iets met deze informatie.
Groetjes Kim

Hoi ja dit herken ik ook. Had het in mijn pinken... eert een dan ander. Hoort erbij kan kan oook door BFSS komen is ook door stress en op hol sutonoom zenuwstelsel gedreven. Nu minder maar wel trekkingen overal .. wisselend.

Hi ina,

Ja herkenbaar en ook dichtgeknepen keel gevoel, gevoel niet te kunnen slikken, etc. Heb jij dat ook?

Inderdaad Amber,heb ik ook

Hallo,

Ik heb circa een half jaar Escitalopram gebruikt, wat redelijk vergelijkbaar is. Ik ben sinds een week of 3 terug hiermee gestopt, aangezien ik me toch niet echt mezelf voelde hiermee. Het heeft me tijdelijk wel geholpen met minder piekeren en misschien een beetje minder snel overprikkeld zijn, maar het was ook weer geen enorme verbetering.

Zeker gezien hoe moeizaam de opbouwperiode en met name ook de afbouwperiode ging, zou ik er zelf niet nogmaals voor kiezen.

Heb van anderen op zich ook wel weer positieve reacties gelezen, dus ik denk dat het een beetje per persoon verschilt….

Hoi,

Wat heftig dat je al zo lang zo slecht slaapt. Ik gebruik zelf Sertraline sinds 4 maanden, maar mij helpt het niet. Ik heb het ook lange tijd zonder medicatie geprobeerd, omdat ik er net als jij een enorme weerstand op had. Toen ik uiteindelijk niet meer goed sliep ben ik met slaapmedicatie gestart en sindsdien maak ik lange nachten. Ik zou daarin echt aanraden om daar mee te starten, zodat je je slaap krijgt.

Hoi Z,

Welke slaapmedicatie gebruik jij?
Ik heb zelf Quetiapine 12,5 mg, slaap hier goed op, maar heeft ook wel de nodige bijwerkingen….

@Z

Ik heb alle pammetjes en quetiapine al gehad maar ik ga daar dwars doorheen.
Al neem ik er 2 of 3, de angst?/cortisol en mijn hoofd is sterker.
Ik word er wanhopig van.

Ik slaap een stuk beter op de Sertraline en dat is zo belangrijk voor herstel.

Ik had ook weerstand maar dit geeft mij een steun in de rug, verder moet je het echt zelf doen. Met jezelf aan de slag , een goeie terugblik op je leven. Hoe is t zover gekomen ? Ik heb daar steun bij van een psycholoog, schematherapie.

Maar slaap is zo belangrijk en de Sertraline ondersteunt mij daarbij.

Ik zou t toch proberen. Je herstel van burnout kan pas echt goed op gang komen als je goed gaat slapen! Ik zit nu 1,5 jr in burnout, gebruik al 5 jr amitriptyline 30 mg (gekregen van kaakchirurg vanwege hoge spierspanning kaken). Je wordt er ook wel slaperig van. Het wordt dus ook gegeven bij slapeloosheid, meestal 10-20 mg. Bijwerkingen zijn bij zo'n lage dosering minimaal (in t begin suf en droge mond).
Sterkte
C

Ik gebruik quetiapine 25 mg en 25 mg oxazepam. Er zijn dus ook alternatieven voor de pammen. Zou toch even langs de ha gaan voor overleg. Zoals iemand anders schrijft is slaap begin van herstel. Er moet iets zijn wat jou ook kan helpen.

Nou, je haalt me de woorden uit de mond, om gruwelijk moedeloos van te worden, die voortdurende koppijn.

Bij mij is het met name een extreme druk op mijn ogen vanuit het voorhoofd, en bij mijn slapen. Als ik het enigszins masseer, kraakt alles ook als een malle.

Pijnstillers helpen ook nauwelijks, wat een ellende man….

Ik werk wel parttime vanuit huis, maar begin me steeds meer af te vragen of dat wel de juiste keus is.

Maar met helemaal niks doen is het ook maar de hele dag piekeren, wat volgens mij ook niet bepaald bevorderlijk is.

Wat is wijsheid?

Edwin, ik heb dat ook maandenlang gehad (vanaf juli 2023 tot februari 2024). Elke dag een wazig, lastig te omschrijven gevoel in je hoofd. Je beschrijft je eigen probleem al, je bent er constant op aan het letten. Ik ben ook heel lang bang geweest dat het door iets anders kwam.

Het is bij mij met sprongen vooruit gegaan toen ik écht heb geaccepteerd dat het bij een burnout hoort. Als je constant op je symptomen aan het letten bent dan levert dat alleen maar meer stress op, waardoor je klachten toenemen/in stand worden gehouden. Accepteer het, omarm het. Je burnout is er en die gaat echt niet zomaar weg. Alles wat je voelt hoort erbij, dus je hoeft je nergens zorgen over te maken. Het wordt echt beter, geloof me.

Helemaal met M eens. De disbalans in t autonome zenuwstelsel zorgt voor al je klachten. Je gaspedaal staat voortdurend te diep ingedrukt. Zo moet je t zien. Ik heb ook elke dag hoofdpijn, vaak n kloppende druk bij rechterslaap. Daarnaast ook forse spanning op kaken waar ik doodmoe van word. Maar ik loop er al zo lang mee dus ben er aan gewend. Ik leg de focus buiten mezelf, probeer er zo min mogelijk mee bezig te zijn
Zoek afleiding in wandelen, lezen, huish etc.
Een revalidatiearts zei ooit tegen me: omarm je pijn. Destijds snapte ik dat niet want zat nog heel erg in de weerstand. Nu weet ik inmiddels dat acceptatie en berusting t beste is voor je lijf en je herstel. En bedenk: je kunt je proces niet versnellen maar wel vertragen...
C.

Ik weet precies wat je bedoelt. Last van oorsuizen, zwaar hoofd en kakpijn vaak rechts. Ik heb nog niet de oplossing gevonden, maar er zijn ook betere dagen en die omarm ik. Ik zit nu 25 maanden in de burnout, het gaat echt heel langzaam vooruit.

Heel veel sterkte en omarm je burnout en weet ook, dat het niet voor altijd is. Ik blijf positief.

Groetjes Herman

@Herman
Ik zit 16 mnd in burnout. Ook hier heel langzaam vooruit. Maar ook in heel veel jaren opgebouwd (7) dus heel erg ontregeld. Ik vind t ook niet raar dat mn lijf jaren nodig heeft om te herstellen. Ik blijf ook positief. We komen er wel💪🏻
C.

Hier voelt het dan of me hoofd tussen bankschroef zit
Meerdere keren per dag
Is dat herkenbaar?

Zijn er mensen waarbij dit hersteld is?

Heel herkenbaar.
Elke middag standaard dit gevoel alsof er water in het hoofd komt. Krijg druk op het hoofd en ogen, wordt suffer, angstig veel pijntjes en alles voelt raar en eng aan.
Na paar uurtjes zak dit bij mij weer sinds pas.
Ik hoop ook op een dag dat het niet meer komt

Ja herkenbaar

Ja ik heb ook al heel lang veel last van mijn nek. Puur vastzittende spanning in mijn geval. Ik ben nu begonnen met transformational cupping, dat geeft wel wat verlichting. Ik hoorde van mijn therapeut dat zij ook cliënten heeft die baat hebben bij accupunctuur. Zelf heb ik daar geen ervaring mee. Sterkte!

Dankje Y voor je reactie ik krijg van de fisio therapeut dry needling dat helpt ook een beetje en jij ook sterkte 👍

Ja, schouders, nek en helaas ook kaken/hoofd. Heb heel hoge spierspanning in bovenlijf. Heb iedere dag hoofdpijn. Al 1,5 jaar in bo. Bepaald geen pretje. Ik wandel elke dag, 1x per 14 dagen massage. Volgens mijn psycholoog moet die spierspanning op n gegeven moment wel gaan zakken maar vooralsnog blijft mijn lijf in de stress stand staan. Heb ook 7 jr over gedaan om in die burnout te komen dus herstel gaat superlangzaam en gaat lang duren.

Dank je anoniem voor je reactie ik wandel ook veel met mijn hond en werk ook nog steeds dat lijd weer af en spreek mensen dan ja ben ook weduwe al 6 jaar lang en wil mijn kinderen er niet mee lastig vallen en krijg ook massage 1 keer per maand alternatief geneeskunde en bij de fysio therapeut dry needling duurt idd zo lang word er af en toe moedeloos van zo ben ik normaal niet pffff wil weer Lucy worden en jij ook sterkte 👍🍀

Heb ik ook gehad idd. Ik zag een keer een spier in mn nek hele rare bewegingen maken. Doodeng maar blijkbaar ook een symptoom. Gelukkig wel overgegaan!

Hoi Anita,
Ik heb hier twee weken geleden een vraag over gesteld. Daar kan je mijn ervaring lezen en de reactie van andere mensen.
Ik ben wel benieuwd hoe het zich bij jou uit en op welke momenten.
Groetjes Kim

Absoluut! Ik heb door de therapeut geleerd dat dit meer de regel dan de uitzondering is. Dus probeer je er niet te druk over te maken. Wat ik doe ( door therapie) is de klachten in kaart brengen met daarna de hevigheid. Hierdoor zie je dat je wel slechter gaat dan je laagste hoogtepunt, maar zeker niet op je begin punt zit. Dat houdt de hoop erin. Desalniettemin vind ik het ook elke keer weer even slikken.

Volgens de TMS visie komen emoties omhoog, je brein reageert met fysieke klachten om je deze emoties niet te laten voelen (vaak oud zeer). Is dus niet raar dat als je meer gaat doen je weer klachten krijgt. Erover journalen of therapie doen helpt.

Ik ben eigenlijk nooit gestopt! Soms is het eigen slepen naar sportschool… maar het lukt en rustig aan , beetje per beetje , stilzitten is achteruitgaan!

Hi Marre,

Bedankt voor je reactie!

Heb jij niet als gevolg van het sporten paniekaanvallen ervaren? Ik heb het hier ook over gehad met de praktijkondersteuner en die zei dat sporten, zoals ik dat deed, te veel en te intensief was wat resulteerde in een paniekaanval als gevolg. Het zenuwstelsel is nog overbelast en kan de afbraak van gewichtstraining op dat moment niet gebruiken.

Dit klonk voor mij best logisch, maar aan de andere kant lees je online ook veel verhalen vanuit de andere kant en zou ik wel graag weer wat fitter willen worden.

Ter referentie, ik squatte voor mijn uitval 180 kg, deadliftte 220 en benchte 120. Dit was dus wel redelijk taxerend denk ik.

Hoi,

Ik sport momenteel ook niet, bijna wel mijn hele burnout gedaan (bijna 1 jaar in bo), maar ik merk dat sinds mijn laatst terugval mijn lichaam niet genoeg hersteld na krachttraining, herstel is nog altijd belangrijker dan het soorten zelf dus ikzelf neem dit als graadmeter. Ik ben bijna 30, heb voor mijn burnout een jaar strongman gedaan incl wedstrijd en daarvoor powerlifting, mijn nummers zijn gelijk aan die van jou. Als ik ga sporten zijn het lichte full body "trainingen" zegmaar 40kg squats licht. Als ik merk dat ik daarna vervolgens weer vermoeid ben, slechter slaap en 3 dagen ongekende spierpijn heb, is dit voor mij een signaal om het niet te doen. Merk ik dat het niet teveel energiekost en mijn spieren enigzins wel herstellen van een lichte training, dan is het voor mij een signaal om het wel te doen. Thuis blijven is voor mij moeilijker dan naar de gym gaan, ook mijn leven bestond voornamelijk uit sporten en ik vond het heerlijk.

Hoi Wouter,

Bedankt voor je reactie.

Ik denk dat ik het maar gewoon weer eens een poging moet geven en goed in de gaten houden wat het effect dan is.
Heb ook een racefiets gehaald en ben van plan om deze ook zo nu en dan in te zetten als manier om iets rustiger cardio te doen in de buitenlucht. Hoop dat dit gaat helpen.

Hi, i

Ik zit nu 8 maanden in mijn burn-out. De eerste maanden was sporten echt uit den boze, maar de laatste 10 weken ben ik het rustig aan weer wat aan het oppakken. Een niet onbelangrijke sidenote hierbij is dat ik absoluut niet klachtenvrij ben. Er is uiteraard wel verbetering sinds het begin.
Rustig aan oppakken betekent op dit moment voor mij:
1 keer per week krachttraining met licht gewicht. Ik train nu met een PT die erop toeziet dat ik niet toch stiekem zwaarder ga trainen (tempting)
1 tot 2 keer per week 20 minuten hardlopen.

Dit lijkt nu goed te gaan en ik knap er ook van op, maar het zorgt er ook voor dat ik weer meer in mijn heppie de peppie doorga-modus raak en buiten het sporten om weer te snel te veel wil gaan oppakken.

Heel frustrerend blijft het, dus mijn les is nu opnieuw: accepteren dat je een burn-out hebt en keuzes maken met je lijf en niet met je hoofd. Dus wat heb ik nodig ipv wat wil ik.

Sterkte!

Als je na 3 weken alweer kan proberen te sporten heb je echt de lichtste burnout ooit, zou het dan eerder overspanning noemen.

Lenn, wat goed dat je je verhaal van hoop deelt! Wat fijn om te lezen dat het nu zoveel beter met je gaat.
Ik wil er ook een positief verhaal aan toevoegen. Ik ben in september 2023 uitgevallen. Het duurde bij mij ook heel wat maanden om tot rust te komen. Eerst stond ik nog helemaal "aan" en kwam ik maar niet tot rust. Voelde me zo onrustig dat ik 's nachts uit bed ging rondjes lopen in mijn woonkamer, terwijl ik eigenlijk toch ook zo moe was. Ik had oxazepam nodig om te kunnen slapen. Kon alleen maar huilen, geen prikkels meer aan... kortom, ellende alom en dacht vaak dat het nooit meer goed zou komen. Toen ik tot rust kwam, de adrenaline tot bedaren kwam, volgde de enorme uitputting. Ik kon bijna niets meer, werd van alles moe. Kleine huishoudelijk taken moest ik in heel veel fases doen. Verder slapen, proberen wandelen, en nog meer slapen. Ik gaf toe aan m'n slaapbehoefte. En die was enorm. Ik vermeed zovel mogelijk prikkels en deed alleen dingen waar ik niet teveel hij moest nadenken, zoals schilderen, wandelen in het bos... Langzaamaan kwam de energie terug. Eerst voelde ik me daar schuldig over, want vond dat ik moest starten met reïntegreren als ik me beter voelde. Maar het schommelde nog zoveel, reïntegratie was totaal nog niet aan de orde. De bedrijfsarts begreep dat ik wel wilde werken, maar het nog niet ging. Ik kreeg gelukkig tijd om verder op te krabbelen. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen over goede dagen, maar kon er van genieten. Eindelijk.wat meer de oude ik terug! Toen het een tijdje vaker wel goed ging dan.slecht, startte ik met reïntegratie. Een half uurtje per week maar, en dat was genoeg. Nu zit ik op 2x3 uur en dat bouwen we langzaam verder uit. Dat het snel zou moeten, heb ik losgelaten. Het gaat zo vlug als het gaat. Gras gaat ook niet harder groeien door er aan te trekken.
Groet, Tamar

Hi Tamar,

Mooi dat ook jij je ervaring deelt. Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou ook geen makkelijke periode is, maar ben blij om te lezen dat je weer rustig aan het opkrabbelen bent. Uit nieuwsgierigheid: ben je achter de oorzaak gekomen waar de burn out vandaan komt? Of is die zoektocht nog bezig?

Succes verder met je herstel en ontzettend knap hoe je al bezig bent met het opbouwen van je uren en dicht bij jezelf blijft!

He Lenn,
Ja, bij mij kwam het door een periode van veel stress en hoge werkdruk. Ik werk als psycholoog, maar mijn werkzaamheden veranderden het afgelopen jaar en ik kon in de nieuwe functie niet aarden. Ik vond dat ik alles heel goed moest doen en voelde me erg verantwoordelijk. Nee zeggen en hulp vragen kon ik ook niet goed. Met als gevolg dat ik enorm over mijn grenzen ben gegaan. Dat was een harde leerles... maar het heeft me tot nu toe ook veel gebracht, nieuwe inzichten en meer waardering voor rust.

He Eric, het is super herkenbaar wat je schrijft. Het is zo fijn om je na een periode van uitgeput, slecht, angstig, gespannen etc. te hebben gevoeld, eindelijk weer wat energie te hebben. En het gevoel dat je weer een klein beetje je oude ik terugvindt. Maar dan doe je toch al gauw teveel heb ik gemerkt. Over je grenzen gaan ligt zo op de loer! Ik merk zelf dat ik dan weer oude klachten terug krijg, zij het niet zo heftig als toen. Deze week bijvoorbeeld, ben ik toch wat over mijn grenzen gegaan. En ik merk direct weer de moeheid, spanning op mn borst en neiging tot verkeerd ademhalen op. Ik begin ze wel steeds meer te zien als signalen dat het licht op oranje is gesprongen en dat ik weer moet rusten. Ik herstel er steeds sneller van, waar het voorheen rustig een week of twee duurde, kan ik nu na een aantal dagen alweer hersteld zijn. En dan weer aan de slag, met opnieuw voldoende proberen doseren... Het is een hele leerschool he ;-)
Groet Tamar

Zeker. We leren onze grenzen kennen als geen ander. Wat voor de toekomst alleen maar in ons voordeel zal werken.

Hi, ik heb dit ook gehad, bij mij was het veel onverwerkt verdriet uit een relatie en soms ook van dingen die ik overdag had meegemaakt. Het werd minder toen ik begon te herstellen (maand 4-5), mediteer je voordat je gaat slapen? Dat heeft mij erg geholpen. Niet lang …10–15 min voor het slapen gaan.

Hi Suus,

Bedankt voor je reactie!
Ik mediteer niet, in het begin wel een paar keer geprobeerd maar ik werd er juist een beetje door getriggerd omdat ik zo erg op mijn ademhaling ging letten dat ik het niet echt meer kon loslaten. Toentertijd had ik ook veel last van hyperventilatie en dat is nu een stuk minder dus wellicht is het wel weer eens een poging waard.

Wat doen jullie verder zoal om een stabiele nachtrust te krijgen? Bij mij is dit nog steeds erg onregelmatig, zelfs als ik een relaxte/ontspannen dag had.

Ik herken de dromen wel, vaak gepaard met zweten en spanning op mijn kaken. Ik heb het een periode gehad, maar lijkt nu wat minder. Ik slaap wel onrustiger na een drukke dag met te veel prikkels.
Ik gebruik regelmatig bach bloesem druppels, gewoon te koop bij de drogist. Deze helpen om beter te ontspannen.
Ik ben ook begonnen met yoga en dat helpt mij om beter en langer te kunnen ontspannen. Eerst dacht ik altijd dat ik mijn spieren ontspande maar als ik bewust ging voelen bleek er toch spanning te zijn.
Door yoga heb ik ook geleerd om op mijn ademhaling te letten en informatie gekregen wat sommige klachten zeggen.

Sinds een paar maanden slik ik op advies vd huisarts melatonine om beter in te slapen. Dat helpt wel.
Ik merk ook dat als ik een hele onrustige nacht heb gehad ik bang ben dat dat de volgende nacht ook zo zal zijn. Maar zo geef je je lichaam verkeerde signalen af. Ik probeer dat om te buigen en soms helpt dat. Maar dat is een lastig proces, zeker als je zo hard je kaken op elkaar klemt dat je tand ervan afbreekt.
Heeft de tandarts niet evt een bidje zodat je tanden beschermd blijven?

En denk terug aan de momenten dat je betere dagen had en stapjes vooruit maakte. Deze dagen gaan weer komen, weet ik uit ervaring.
Succes.

Groetjes Kim

Ik heb dit zeker ook gehad en wil toch nog een keer benadrukken dat dit soort angstklachten een veroorzaker zijn van je burnout en niet andersom. Die angsten moeten verholpen worden anders gaat je zenuwstelsel zich echt niet herpakken..
Vaak is er sprake van onderliggend trauma waarbij je het beste goede hulp kan zoeken voor jezelf.
Sterkte

Ach ach heftig hé
Hier ook hoor
Soms krabbel ik wat op en toen sloeg het weer genadeloos hard toe
Duizelig pijnlijke handen de hele mik mak

Hoe lang duurde je vorige burn out ?
Was je wel echt hersteld ?

Daar ben ik zeker geïnteresseerd in!

Ja graag!

Goed idee

Goed idee.

Ik heb de groep aangemaakt en heet letterlijk “Burn-out lotgenoten forum 🍀” - ik mag hier namelijk geen links plaatsen.

Hoi jess
Je bent niet alleen hoor ik snap je helemaal.
Ik was ook altijd een positief persoon die altijd in oplossingen dacht en vaak niet te stoppen was.
Maar nu naar ruim een jaar van dokter naar ziekenhuis en weer naar huisarts. Je word er moedeloos van.
Heb soms het idee dat ik andere moet overtuigen wat ik voel en heb. Maar weet vaak niet eens wie ik zelf nog ben. Heb andere gedachten als vroeger.
Wie ben ik nu en hoe lang duurt het voor ik weer een beetje de oude ik ben.
Maar probeer positief te blijven hoe moeilijk het ook soms is.
Wens je veel sterkte de komende tijd
Groeten van mij Aswin

Hoi jess herkenbaar hoor ik voelde me ook soms alleen en ben altijd wel positief en vorig jaar begin mei liep ik tegen een burnout aan heel veel klachten darmen nek schouderklachten enz moeheid ben veel naar de dokters geweest fysiotherapeut en zat veel bij de haptotherapie dat heeft mij erg veel geholpen nu af en toe nog zei of hij luistert echt wat je mankeer en je word er goed behandeld misschien iets voor jou en bedenk je staat er niet alleen voor succes 👍

Hoi Lucy en jess
Er word vaak gezegd je staat er niet alleen voor. Dit zal waarschijnlijk zo wel zijn maar ik voel me echt vaak alleen en onbegrepen door anderen. Ook door mijn partner helaas terwijl ik wel zie hoe goed ze haar best doet om te helpen. Mijn.vrouw doet alles voor me en haar uiterste best en toch loop ik nog te zeuren dat ze me niet begrijpt en dat frustreert me erg. Haar goede bedoelingen komen soms bij mij helemaal verkeerd binnen. Viind het zo moeilijk om iemand die haar best doet te zeggen dankjewel maar wil je het op een andere manier doen wat mij meer helpt .
Weet vaak wel hoe dingen moeten maar kan het dan niet goed verwoorden en dan klap ik dicht en trek ik me eigen terug.
Soms kwets ik mijn partner uit frustratie omdat het haar niet lukt om mij een beetje te sturen.
Word dan boos, maar daarna meteen heel verdrietig en emotioneel pffff. Wat een rot gevoel.
Wil zo graag mezelf terug zien te vinden en weer voor anderen iets kunnen betekenen.
Wens iedereen veel sterkte met het herstel en hoop dat iemand je begrijpt en je verder kan helpen. Veel mensen snappen totaal niet wat je doormaakt. Hoop dat meer mensen hier open over kunnen en willen praten zo kunnen we elkaar helpen om de weg terug te vinden.
Veel sterkte en succes met je herstel
Groetjes Aswin

Hoi
Ja burnout is heel eenzaam. Mensen snappen t inderdaad niet. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen. Ik probeer me daar niet meer aan te storen. Al mijn energie is nu voor mezelf. Probeer de lichtpuntjes te zien, in kleine dingen. Kleine stapjes die je zet. Luister naar je lijf en vertrouw op het zelfhelend vermogen van je lichaam. Dat vertrouwen is essentieel! Je lijf weet wat t moet doen, jij hoeft alleen maar mee te werken.
Sterkte. Het komt goed.

Hoi aswin nou bij mij is het nu ook niet beter hoor heb nu weer last van mijn nek schouder en ook duizeligheid wat een klotezooi is het he ook weer fisioterapie en de haptotherapie kan ik helaas niet meer doen zei heeft zelf een ziekte ben altijd bang als ik mijn bed uitstap dan denk ik hopelijk ben ik niet duizelig pffff word er somber van woensdag weer naar de dokter kijken wat die weer zegt en ben ook alleen weduwe al 6 jaar je kan niks delen en wil mijn kinderen er niet mee lastig vallen werk nog wel 3 ochtenden in de week dat lijd weer af ook sterkte en succes met je herstel 👍

ik zit in hetzelfde schuitje
kan niets meer eten voor alles intolerant geworden
veel moed en sterkte

groetjes Sonia

Graag Kurt, zal steun geven. Wat goed dat je dit positieve geluid laat horen.
Kijk naar je verhaal uit !!!

Hoe lang ben je onderweg geweest Kurt?

sept.2019 is het begonnen, achter het stuur onwel geworden, wat gebeurt er. . .? ik had idd veel stress en emoties door de achteruitgang van mijn ouders op korte tijd, jaren dagelijks voor hen gezorgd het einde kwam dichterbij met vele tranen . . ik kon niet meer functioneren psychisch en lichamelijk, ik kon niet meer op mijn benen staan, wazig zien, angst van alles, duizelig niet meer slapen werken ging echt niet meer, hartkloppingen die niet overgingen meer dan 60 klachten niet wetend wat er gebeurd. uiteindelijk 14 maand thuis . .neurologische onderzoeken gehad 4 ziekenhuizen afgelopen, hart hersenen alle scans gehad. . .zeer prikkelbaar, sociaal afgezonderd ik kon geen info meer opnemen niet meer autorijden de angst keerde telkens terug ,actiefilms moest ik afzetten tekenfilms dat ging nog net . . .niemand gaf mij een antwoord. . .en daar zit het hem net. . .je gaat zelf zoeken ( dokter google ) wat ik nu kan vertellen het is het eerste wat je van je lijst moet schrappen richting herstel. ik had een zware burnout. . .mensen laat me a.u.b toch eens gerust!!! jan 2021 begon ik nog steeds met vele klachten 2 dagen per week terug te werken zeer moeizaam want je moet volgens de wet en het ziekenfonds terug de draad opnemen als er geen bewijs is dat je idd iets mankeert. Ik merkte dat door afleiding welke dan ook ik al eens een goed moment beleefde kortstondig maar het was er . . .er is hoop! jan 2022 nog steeds klachten maar iets minder terug voltijds gaan werken tot vandaag , ik kan aan alle lotgenoten nu vertellen het herstel komt er. . . hou je vast aan de positieve impulsen waar ze ook vandaan komen ze zijn er. . . ook al zie je het niet meteen gemakkelijker gezegd dan gedaan, wees geduldig , laat de angst maar komen. ik kan aan iedereen nu vertellen ik ben erdoor geraakt door afleiding ,sociaal isolement , wat vandaag niet kan is voor morgen, je hoeft niet perfect te zijn ,wees lief voor jezelf en '''aanvaard de burnout '''je gaat merken het piekeren en vele klachten verminderen, ook mijn lieve vriendin die enorm veel geduld heeft gehad, ben ik enorm dankbaar ,probeer de rust (het uiteindelijke begin van herstel) in je hoofd terug te laten keren de dag dat je jou burnout verslaat komt, geloof me maar. . .

@kurt
Hoe heb je vertrouwen gehouden?
Wanneer merkte je echt de weg naar boven ? Herstel

Hi Kurt, hoe wist je dat je genezen was? Ging het van de één op de andere dag of elke dag een klein beetje beter (en sommige dagen weer minder)?

Bedankt suus en anoniem, het was niet van de ene op de andere dag, de vele klachten houden je in een neerwaartse spiraal, het zijn je hersenen die je iets duidelijk willen maken, en onthouden de prikkels, de erkenning voor jezelf dat je idd een burnout hebt is een stap in de goede richting, ik kan je de hele lijst van klachten opnoemen, blij dat ik erdoor ben , en heb soms nog een slechte dag , en dan weet ik morgen word het weer beter en het is ook zo. jullie komen er uit maar heb geduld. grts kurt

@kurt wat was die lijst van klachten?

Wauw, bedankt man !! Wat fijn te horen..

Dit geeft hoop en blij voor je dat het goed gaat met je !!

Dank...

Beste eddy, ik had toen in de wanhoop en zoektocht het gratis E-book van Ruud Meulenberg gedownload en gelezen, daarin staat een ellenlange lijst en daarbij nog veel bijkomende klachten, de ergste waren angst , geen kracht meer in mijn benen, zeer prikkelbaar , oorsuizingen niet meer op woorden kunnen komen 24/24 brok in de keel en hartkloppingen ik voelde het overal noem maar op . . .noem maar op, ik ben er al enige tijd doorgekomen en besef nu , dat als je bedenkt dat je lichaam vol spieren zitten ook ademhalingsspieren etc. en elke spier door angst word gespannen verschiet ik er nu niet meer van dat het de stress en angst de oorzaak was van niet meer te functioneren. ook je hersenen krijgen geen rust door het blijven denken, tobben omdat je niet helemaal zeker bent van wat je overkomt, Burnout is geen lachertje en onbegrijpbaar voor hen die het niet meegemaakt hebben. grtjs kurt

Heb je nog anti dep gebruikt. Of alles maar doorleefd? Welke tips en adviezen heb je nog eventueel? Hoe vertrouwen gehouden?
Groet eddy

Ik heb toen op korte periode in 2020 max 2 maand alprazolan, oxazepam, trazodone, deanxit , lexotan, dormonoct, xanax geprobeerd, niks hielp echt niet ik ging nog verder achteruit. toen niets meer genomen tot nu, meeste mensen weten niet dat elk medicijn bijwerkingen geeft en je het soms laat doorhebt. wat me wel opviel is dat van melatonine ik dacht 3mg vrij verkrijgbaar bij drogist de angst heel veel daalde. tips van mezelf voor mezelf waren toen: weinig tv , geen dr. google (zeer moeilijk) , veel kamille thee, warme waterkruik in zetel en bij het proberen slapen ,smartphone zoveel mogelijk aan de kant, zeer korte gesprekken en weinig sociaal contact want het ging toch niet. . . eigenlijk mijn tijd genomen voor alles, zeer moeilijk als je vele klachten hebt. wees geduldig het moment zal komen dat de bergen van vandaag terug kiezels worden. . .ik heb die periode bijna iets meer dan 2 jaar ondergaan en ben nu terug een tevreden mens van 54 jaar. grtjs kurt

Heftig verhaal..wel fijn voor je dat je er weer uit bent. Heb je nog aan sport gedaan tijdens je.crash. of alleen wandelen of fietsen.hoe hoop gehouden. Welk doel voor ogen gehouden?
2 jaar wauw. Ik ben net 5 maanden onderweg. Zit er nog diep in.
Vooral angsten, raar gevoel in hoofd. Brainfog , hoofdpijn, spierspanning, trillen af en toe. Het is een hel.
Wat deed jij met die angsten..ik doorleeft het maar gewoon.je kunt niet anders.
Groet
Eddy

@kurt
Wat doe je qua werk? In het dagelijks leven?kon je 2 jaar er tussen uit?
Hoe rust bewaard dat het wel goed kwam?
Wat voor coaching, psycholoog, ervaringsdeskundige heb je erbij getrokken om je te helpen?
Groet
Eddy

sporten en wandelen ging niet wegens geen kracht in de benen en totaal uitgeput, alleen beetje op de fiets duizelig voorwaarts, zoals jezelf zegt het is idd een hel, bij elke stap die ik maakte leek het of mijn hersenen dit niet kon vatten en volgen. U bent nu 5 maanden in burnout, heel moedig van jou dat je zegt . .ik doorleef het gewoon . .d.w.z dat je burnout erkent en dat is de eerste stap in de goede richting. .de tweede stap zal ook op een dag volgen. . n.l her en der een positieve prikkel , niet opgeven zou ik zeggen . zoals velen je bent niet alleen. grtjs kurt

Hoi kurt

Welke klachten bleven het langste hangen?
Ik denk angst. Althans dat is het bij mij. Heel irritant.
Heb je je herstel helemaal alleen gedaan?
Wat hield je overeind in de hel? Vooral de wanhoop vind ik het ergst. Je moet er doorheen. De angst van het misschien nooit meer beter worden ook pfff
Groet
Eddy

Reactie:
@kurt
Vraagje..kreeg jij op een gegeven moment ook die enorme uitputting en vermoeidheid..ik heb van die momenten dan kun je niks en voel je je gesloopt.
Is dit een goed teken qua de fase waarin je je dan bevind? Hoor het graag
Groet
Eddy

Kurt. Had je ook last van die adrenaline rushes? Die zomaar ontstaan als je in rust bent? Hoe stopte dat? Ik vind dat zo ellendig?
Ineens een opgejaagd gevoel terwijl.je zit.
Groet
Eddy

Ja, je kunt er volledig vanaf komen. Mijn ex-collega is daar een voorbeeld van. Hij kreeg de zorg over zijn zieke moeder op zich vanaf zijn 16e. Zij claimde hem volledig. Dus continue bellen, aandacht vragen, etc. Hij kreeg op een gegeven moment angstaanvallen en het idee dat zijn kinderen ziek zouden zijn. Hij is toen in systeemtherapie gegaan en had 15 gesprekken. Een hele zware periode zoals hij omschreef, maar hij is er nu volledig vanaf gekomen. Hij omschrijft het als 'zoek jezelf en vind jezelf'. Hij is nu een zeer positieve man met veel energie en voelt zich beter dan ooit (al jaren inmiddels).

Ik heb een vergelijkbare geschiedenis en ben ook in systeemtherapie gegaan. Op veel vlakken ben ik nu aan het veranderen. 'Een transitiefase' zoals mijn therapeut het omschrijft. Het terugvinden van jezelf. Pittig, dat wel, maar ik merk dat het helpt. Wel is nu het probleem dat ik af en toe te enthousiast ben en dan teveel wil, terwijl ik laag in mijn energie zit en 'eventjes' fanatiek ben ga sporten. Veel te vroeg. Die collega van mij deed juist het tegenovergestelde. Hij deed vrijwel niets, las boeken, keek films en liep af en toe een blokje om.

Kortom, ja het kan en het heeft absoluut te maken met hoe je je leven weer vorm geeft. Jezelf terugvinden dus.

Ik probeer iedere dag te bewegen. Maar zoals tv kijken en schermen lukken me niet echt krijg dan pijnlijke ogen en voel me hoofd drukken. Hetzelfde met lopen of fietsen moet telkens met een zonnebril lopen. Energie gaat inderdaad sneller op als ik te veel doe dan voel ik me op slechte dagen gespannen duizelig angstig en emotioneel. Heb last van me nek schouders daardoor ook sneller overprikkeld

Zoals hierboven ook gezegd wordt, kan je er zeker van afkomen. Met de juiste hulp en eventueel medicatie als je dat nodig zou hebben en zou willen, kun je al ver komen. Het kost veel tijd, een lang en zwaar proces. Je emoties moeten de ruimte krijgen om los te komen en tegelijkertijd moet je leren je angsten niet teveel te geloven, je bent immers niet je gedachten. Het lijkt nu misschien moeilijk te geloven, maar uiteindelijk kan je echt weer positiever gaan denken en rust vinden in jezelf. Weet niet of je al bekend bent met mindfulness, maar als je daar dagelijks mee aan de slag gaat kan het je ook enorm vooruit helpen.

Ik kreeg in oktober de diagnose paniekstoornis met angststoornis en het gaat nu echt stukken beter met me.

Er is dus zeker hoop, dat overactieve brein (en lijf) heeft rust nodig. Zoek hulp, neem rust, probeer je gedachten niet teveel waarde te geven. Sterkte en succes!

Ik ben er ook vanaf gekomen. Nooit klachten gehad in m’n leven, kon ‘de hele wereld aan’ bij wijze van spreken. Echter, blijkbaar toch over m’n grenzen heengegaan. Gezin met drie kinderen, pittige maar super leuke job, extra studies.. Terugkijkend had ik al langer zo nu en dan ineens spanning bij nieuwe dingen. Toen ik echt uitviel was ik een wrak; compleet ontregeld stressysteem en hormonaal systeem, nauwelijks slapen. Mijn lichaam stond continu in overdrive en ik voelde me de hele dag paniekerig. Kon het huishouden doen maar verder vrij weinig. Alles gaf spanning en ik verdroeg geen enkele druk. Uiteindelijk heb ik er een angststoornis aan overgehouden, sociale contacten gaven spanning, de gedachte dat ik clienten moest zien in de toekomst op werk.. (gaandeweg weer online begonnen, kleine stapjes, dat hielp). Inmiddels voel ik me gelukkig weer de oude. Het ging erg met ups en downs (gaandeweg steeds meer dagen dat ik me goed voelde maar die ‘terugvallen’ waren telkens zo heftig). Uiteindelijk toch met medicatie begonnen vanwege de angst en de terugvallen (ik had al even slaapmedicatie en oxazepam die ik soms innam, later dus antidepressiva). Vanaf toen ging het echt bergopwaarts en begon ik weer een schildje op te bouwen. Inmiddels kan ik alles weer, nu 6 maanden verder vanaf start AD. Ik ga straks rustig afbouwen (al ben ik er heel tevreden over, heb geen bijwerkingen, mijn gewicht is stabieler dan ooit, zelfs iets afgevallen), geen haast dus.. Het komt echt goed maar het kost tijd. Ik had geen therapie nodig (wel gehad overigens) maar vooral geduld, een ontregeld lijf wat weer tot rust moet komen heeft tijd nodig. Op dagen dat ik me slecht voelde was mijn denken ook 180 graden anders (alles eng, twijfelen etc), dag later kon het compleet anders zijn en kon ik dan wel helder denken bv, daarvoor was geen therapie nodig. Maar ik heb geen trauma’s of iets dergelijks, dat is voor iedereen weer anders. Heb veel gesport toen dat eenmaal weer ging, ben actief gebleven maar heb ook veel rust genomen (incl mediteren, wandelen, klassieke muziek luisteren etc). Ben waanzinnig blij met hoe ik me nu voel. En doe het voortaan écht wat rustiger aan want dit wil ik nooit meer meemaken.

Ik zit er toch echt lang in.. heb nog heel veel spierspanning. Mijn nek schouders doen elke dag pijn en daarbij oog en kaaklijn hals en middenrif. De duizeligheid is iets minder dan vorig jaar. Maar alsnog snel overprikkeld ook met medicatie zit wel op 10mg nu 3 maanden welke ad. Gebruik je M? Ik heb citalopram

Ik heb escitalopram 10mg

Hi! Ik wil even inhaken op je vraag wat het verschil is tussen angststoornis en BO. Dit vind ik ook lastig.
De eerste maanden van mijn burn-out wist ik nog niks van mijn angsten en paniekaanvallen af en dacht ik dat alles bij mijn burn out hoorde (hartkloppingen, zweten, duizeligheid etc in bepaalde situaties). Nu sinds een maand weet ik dat ik last heb van angsten en paniekaanvallen.
Nu zit ik heel vaak met de vraag: moet ik het nog rustig aan doen vanwege mijn burn out, of moet ik juist dingen gaan aanpakken omdat ik anders gehoor geef aan mijn angsten? Bijvoorbeeld sociale situaties opzoeken, meer uren gaan werken.
Ik vind de combinatie BO en angststoornis soms erg lastig.

Ik ben het met Mila eens. De symptomen liggen dicht bij elkaar en als je angstig bent, zorgen de burnout klachten ook vaak voor paniek en de paniek weer voor nog meer stress en dan heb je een warrig cirkeltje rond

Zoals mij is uitgelegd is een burnout een ontregeld zenuwstelsel en is dat heel vaal de uiting van angsten en trauma's. Je lichaam staat onnodig en hevig in een vluchtstand en raakt overbelast.
De burnouts door drukke banen dus door overmatige stress/ drukte bestaat, maar kennelijk spreek je dan eerder van overspannenheid. Dit is qua zenuwstelsel vaak wat beter terug te draaien.

Ja zeker. Had ik in t begin van (zware) burnout. Totale uitputting. Douchen/haren wassen en daarna alweer moe. Bed verschonen was een megaklus etc. Heeft ca 4 mnd geduurd. Toen kwam er wat meer energie. Ik slaap nog steeds niet goed (na 16 mnd) door de zeer hoge spierspanning (veel hoofdpijn) en stresshormonen in mn lijf. Blijft
moeizaam. Herstel gaat echt met ups en downs. Als ik je n tip mag geven: ga elke ochtend wandelen, 10 -15 min. Daarna voorzichtig uitbreiden als dat gaat. Zorgt voor structuur in je dag en geeft een goed gevoel.

Heel herkenbaar echter wandelen zit er voor mij na 11 maand nog steeds niet in. Na een klein blokje ben ik al doodmoe en ik voel mij niet zeker op de benen omdat ze nog steeds slap zijn. Ik heb dan ook besloten dat ik van mijzelf niets meer moet. Ik luister naar mijn lijf en ga 2x per dag een uur naar bed. 's nachts slapen is ook nog een drama. Ik slaap van 10 tot 02.00 of als ik geluk heb tot 04.00. Ook daar geef ik mij maar aan over, het is niet anders. Alles kost bergen energie maar toch zie ik ook lichtpuntjes en schrijf iedere dag op wat goed gaat dit voor de motivatie.

Hoe lang duurt die vermoeidheid?
Wanneer merk je dat je energie weer terugkomt?
Ik vind het zo zwaar voelen die vermoeidheid. Het is slopend...
Lichaam is op ...
Zal wel lang duren denk ik.

😰😭😭😭

Ik ben nog steeds moe na 1,5 jaar. Ik kan wel al meer dan in t begin. Maar herstel gaat met babystapjes, ook al terugval gehad. Ik ben al blij als ik 2x per dag met hond kan wandelen, boodschappen doen, iets schoonmaken in huis, beetje lezen en savonds koken. Ligt ook aan mijn nacht. Slaap ik goed (8 uur bijv) dan kan ik meer aan. Maar probeer elke dag een beetje hetzelfde schema aan te houden.
C.

Hebben jullie nog meer klachten?

Naast vermoeidheid

Had je eerst onrust en allemaal andere klachten? Daarna moe?
Of ben je alleen moe?
Hoor graag wanneer die overgang is geweest qua maanden

Hoi Eddy,

Ik heb in de aanloop naar mijn burn-out last gehad van heel veel klachten. En daar ver aan voorbij gelopen. Slecht geheugen, over grenzen gaan, piekeren, paniekaanvallen, hartkloppingen, duizelig, wazig, onrust.

November ben ik uitgevallen. En nu op het moment heb ik vooral zware vermoeidheid, hoofdpijn, slecht geheugen en last van angst. Ook ben ik er met mijn hoofd niet bij.

Begin februari was het heel erg toen kon ik alleen nog maar liggen, kon ik weinig prikkels verdragen. Dacht ik dat ik dood zou gaan. En had ik oxazepam standaard nodig om in slaap te kunnen vallen. Nu ben ik dit aan het afbouwen. Gaat nog moeilijk moet ik zeggen. Slapen gaat beter, maar slaap wel licht. En ik probeer nu iedere dag even te wandelen. Ook heb ik antidepressiva wat ik nu gebruik.

Ik ben in oktober uitgevallen.
Nu nog altijd in de aan stand. Heb die extreme vermoeidheid nog steeds niet..
Paniek valt mee.. wel gehad.
Vooral brainfog, hoofdpijn, aanstaan, onrust.
Kapot gevoel.
Vraag me af dus wanneer die vermoeidheid eindelijk eens toeslaat..ben kapot van het aan staan.

Bij mij was het een verandering in mijn situatie. Eigenlijk mijn grootste trigger voor mijn langdurige stress die wegging. En toen kwam er heel veel vermoeidheid.

Aah ok. Een positieve verandering denk ik zo? Kwam door een verandering qua een stressfactor die wegviel?
Ik heb het probleem dat ik mijn stress factor niet makkelijk kan wegnemen.
Ik hoop elke dag weer op verbetering.

Heel herkenbaar! Vooral dat je niet weet hoe lang je in deze fase blijft is zo frustrerend.

@eddy iedere situatie is natuurlijk anders, maar ik ben in mei uitgevallen met paniekaanvallen en heel veel angst, maar amper last van vermoeidheid. Functioneerde echt op adrenaline en nu sinds 2 maanden ben ik letterlijk een zombie. Constant moe moe moe! En ergens hoop ik dat het een goed teken is en je nu mag gaan herstellen, maar geloof mij dit is soms ook zo zwaar.

Ben wel benieuwd of mensen al uit die extreme vermoeidheid fase uit zijn en wat dan volgt…

Het wordt gezegt dat de vermoeidheid fase de laatste fase is naar echt opladen.
Ik ben benieuwd hoe het voor jou voelde die omslag..hoe ervoer je dat?
Van adrenaline cortisol junkie naar vermoeidheid?
Hoe gaat dat precies? Is dat halverwege de dag ineens of gelijk in de ochtend.bijvb?

@Eddy
Bij mij is het mijn scheiding. Wat wel zwaar is geweest toen de knoop werd doorgehakt. Maar voor de toekomst zie ik het wel als iets positiefs. Het was geen goede situatie meer. Al helemaal niet toen ik uitviel.

Ik vind het lastig om mijn trigger te vinden.
En als ik denk dat ik het weet vind ik het lastig om daarmee af te rekenen.
Ik zie mn dochter niet meer. Wil me niet meer zien. Ik heb haar 15 jaar opgevoed met liefde.

Vooral die knikkende knietjes en dat doffe hoofd elke ochtend en die aan stand. Ik ben er zo klaar mee..wanneer kapt dat een keer...

Wat naar voor je Eddy. En pijnlijk. Zit je wel bij een psycholoog om erover te praten?

Ja maar helpt geen flikker.. vindt haar niet zo erg goed. Ze luistert niet echt.
Groet
Eddy

Ik heb ook zo’n soort gelijke situatie met mijn zusje. Wij zijn door de jaren heen uit elkaar gegroeid en ik wil die band weer opnieuw opbouwen. Na meerdere pogingen lukt dat nog altijd niet. De afstand is groot. En dat doet mij ook pijn. Blijft een moeilijke situatie. Maar soms probeer ik het los te laten. Al blijft zoiets toch aan je hangen. Omdat dit niet is wat je zelf wilt. Mijn psycholoog heeft ooit aangegeven om een brief te schrijven. Is dat misschien iets voor jou? @Eddy

@eric ja een brief schrijven is een goed idee idd. Dat speelt al langer in mijn hoofd.
Ben alleen bang dat het niet veel zal uithalen. Even wat anders. Ben jij nooit bang dat al die klachten blijvend zijn? Vooral dat doffe hoofd elke dag maakt me angstig. Heb ook veel te veel stress gehad afgelopen jaar. Plus die paniekaanvallen en stuk derealisatie en verwardheid maakt me best wel eens angstig. Werkt niet echt mee aan herstel.
Hoe ervaar jij dat in jouw proces?
Denk je alweer aan daten of totaal niet mee bezig?
Toen mijn relatie destijds uitging vanwege het vreemdgaan en de dna test met een niet biologische dochter ben ik een jaar vrijgezel gebleven en toen ging het wel weer kriebelen. Eerste jaar vond ik alle vrouwen kuthoeren die onbetrouwbaar zijn en vreemdgaan.

Dat snap ik. Maar misschien is het wel een fijne eerste stap. Ook om je gevoel van je af te schrijven. Misschien zet het wel iets in beweging. Je kan ook aan de psycholoog vragen of je het samen kan opstellen.

Ik vind mijn vermoeidheid vooral heel vervelend en beangstigend. Ik ben zo moe. Dat ik me soms wel eens afvraag hoe mijn lichaam het volhoud. Volgens de huisarts ben ik gezond en is dat echt de burn-out. Alleen zulke vermoeidheid heb ik in mijn leven nog nooit zo gevoeld.

Verder ga ik zeker nog niet daten. Eerst herstellen. En als ik hersteld ben wil ik eerst lekker gaan genieten.

Heel begrijpelijk.
Zou ik ook doen.
Ik ben vooral benieuwd wanneer die vermoeidheid erin hakt.
Voor nu alleen nog een kak hoofd
Voelt kapot.
Probeer er niet te veel aan te denken.
Hoop dat het elke dag wat beter gaat.
Vooral ook op het gebied van alle andere klachten.

Heel begrijpelijk.
Zou ik ook doen.
Ik ben vooral benieuwd wanneer die vermoeidheid erin hakt.
Voor nu alleen nog een kak hoofd
Voelt kapot.
Probeer er niet te veel aan te denken.
Hoop dat het elke dag wat beter gaat.
Vooral ook op het gebied van alle andere klachten.

Sterkte Eddy

Ben zelf ook doodop van alle klachten. Niet zo zeer in vermoeidheid, maar ben er zo klaar mee. Elke dag hoop ik op een wonder. Het heeft tijd nodig zeggen ze. Echt dit proces is zo zwaar. Dit kan je echt alleen begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Voel me ook continu aan staan en veel energie. @eddy ieder lichaam is natuurlijk anders. Ik heb bijvoorbeeld gelezen dat je twee verschillende soorten overspannenheid hebt. Namelijk de hypo (doodmoe) en de hyper (continu aanstaan) variant. Wellicht heb je net als ik de laatste. Echter, er wordt wel geadviseerd het net zo rustig aan te doen als bij de hypo variant. Je bent namelijk wel opgebrand, maar vooral lichamelijk. Je autonome zenuwstelsel is in de war en komt niet meer uit de flight or fight zone. Erg vermoeiend, vooral mentaal. Denk jij dat een vermoeidheidsfase echt nodig is? Kunnen we niet ook herstellen vanuit deze positie? Ik ben zelf nu een halfjaar overspannen.

Groetjes!

@amber dat zou goed kunnen. Maar het is wel mateloos irritant
Hoe kom je daar uit.
Jij een idee?

@eric wat is jouw visie

Ik heb geen idee. Ik heb ook het opgejaagde, het aan staan en dergelijke gehad. Ik weet wel dat alle klachten die we hebben allemaal onder een burn-out vallen. En zou adviseren proberen je rust te nemen ook al voelt het onmogelijk. Starten met mediteren, yoga, wandelen, power-naps. Proberen je zenuwstelsel rust te geven. En vooral niet vechten tegen de symptomen die we ervaren. Het accepteren dat het zo is. En vertrouwen op herstel.

@eric
Werken de ad goed? Geen last van bijwerkingen ? Hoe werkt dat voor jou?

Ik gebruik het nu 3 weken. Heb wel last van bijwerkingen. Maar ze vallen me nog wel mee. Sta goed in contact met de huisarts dus bij vragen kan ik altijd bellen en ga er ook wekelijks langs. Ik moet zeggen dat ik me wel beter voel dan 3 weken terug. Maar hoe goed het uiteindelijk gaat werken ga ik pas echt na 6 weken merken. Er hangt een grote taboe op anti-depressiva. Maar het kan mensen wel echt ondersteuning geven.

Ah ok fijn dat het helpt.
Is de vermoeidheid pas gekomen na het gebruik van de ad?
Of was die er al ?
Wat heb jij zelf gedaan om dat omslag punt te bereiken naar je vermoeidheid?

Die vermoeidheid is erin gehakt toen ik wist dat ik ging scheiden. Ik zit momenteel namelijk ook niet thuis. Maar bij mijn ouders die mij hebben opgevangen. En ik merk dat dat ook veel rust geeft omdat mijn ex-partner mij aan het werk wilde zetten. En mij niet de ruimte en rust gaf om te herstellen. En ook een onderdeel was van mijn stress.

Bij mij is het lastig. Ik kan overal.hen gaan om tot rust te komen..echter voelt het overal hetzelfde
Mijn stress factor is min dochter. Heb haar 15 jaar opgevoed en ze wil me niet meer zien. Ze is erachter gekomen dat ik niet haar biologische vader ben.
Dus ik kan mijn stress emmer heel moeilijk echt legen. Het is een levende mentale hel waarin ik ben beland.

Hi Eddy en Eric, jullie persoonlijke situaties zijn wel erg heftig zeg. Heel begrijpelijk dat dit echt een plekje moet krijgen en jullie over het randje heeft geduwd. Persoonlijk weet ik de kern van mijn probleem niet. Dat frustreert mij heel erg. Ik heb wel 10 maanden met partner bij mijn ouders gewoon vanwege ons nieuwbouwhuis, ons oude huis verkocht wat veel stress opleverde, meer dan 40 uur per week werken, een drukke baan en best een reistijd. Waarschijnlijk is dat toch teveel geweest, maar natuurlijk niet te vergelijken met jullie situatie. Bij mij is het echt als klap gekomen. Ik had niks door. Was overdag naar werk en daarna naar vrijwilligerswerk een uurtje en kwam thuis en zat in de tuin (was zomer) en ineens was daar de paniekaanval, echt vreselijk en blinde paniek. Vanaf hier is bij mij alles begonnen. Ik heb ook al zoveel gedaan; onderzoek in het ziekenhuis/cardiologie, borsten laten checken in het ziekenhuis, kinelogie, osteopaat, hypnotherapie, orthomoleculaire therapeut, meermaals bloedprikken, meditatie, yoga, wandelen, alleen maar leuke dingen doen en ga zo maar door. Ik kom er gewoon niet uit. Hoe lang zitten jullie in deze rat race? Zou zo graag weer klachtenvrij willen zijn.

Lijstje van mijn klachten:
- 3x paniekaanval gehad begin van de overspannenheid
- Hartkloppingen
- Steken borst en beurs gevoel
- Veels te veel en hoog ademen
- Keelpijn, druk op de keel, samengeknepen gevoel
- In het begin amper eten, nu juist veel honger
- Spierpijn en steken bovenrug
- Door alle klachten angsten ontwikkelt

Ben nu aan het kijken voor cognitieve gedragstherapie. Hebben jullie daar ervaring mee?

Qua tips, lastig te zeggen. Ene dag voel je je goed om erop uit te gaan en de volgende dag bagger. Plus iedereen is anders. De balans is belangrijk, maar zo moeilijk.

@Eddy
Dat lijkt me ook zo zwaar voor je. Ik hoop dat je psycholoog je kan helpen. En als de psycholoog niet voldoende doet zou ik naar de huisarts gaan en het bespreken en doorverwezen worden naar iemand anders. Het is zo belangrijk om goede steun te krijgen.


@anoniem
Ik kreeg mijn eerste paniekaanval juni 2023. En ik ben tot eind oktober doorgelopen met mijn klachten. Toen even geprobeerd weer te werken en toch weer uitgevallen. Logisch ook als er niks veranderd. Ik kan inmiddels ook een hele lijst opnoemen aan klachten die ik heb ervaren. Vanaf juni 2022 heb ik iets traumatisch meegemaakt wat voor mij de start van mijn achteruitgang was. Ik zou cognitieve gedragstherapie zeker aanraden. Is heel fijn om bij een psycholoog je verhaal te doen en daar samen naar te kijken en lering uit te halen.

@eric
Wat goed en vooral fijn voor je dat je de scheiding los kan laten en dat je vermoeidheid eindelijk kunt toelaten.
Ik wacht er nog steeds op.
Elke dag weer hopen dat het anders voelt en dan weer elke keer teleurgesteld worden.
Pfffff.
Was er maar een quick fix. Maar die bestaat niet..
Dit noemen ze burnout met.complexe rouw.

Was er inderdaad maar een quick fix! Zo vaak geroepen dat als er een pilletje bestond om het beter te maken dat ik die gelijk zou innemen.

Ik hoop voor je dat die dag gaat komen Eddy. Hoe was je dag vandaag?

Hoi Eric
De dag was best ok.
Even wat anders. Jij had het over een traumatische ervaring. Is dat iets buiten de scheiding etc?
Hoe leeg jij je stress emmer trouwens en wat merkte je qua verschil met gebruik medicijnen..
Ik voel me elke dag. In de ochtend het meest ellendig. Angst. Slappe benen etc.
Ben er zo klaar mee.

Hoi Eric
De dag was best ok.
Even wat anders. Jij had het over een traumatische ervaring. Is dat iets buiten de scheiding etc?
Hoe leeg jij je stress emmer trouwens en wat merkte je qua verschil met gebruik medicijnen..
Ik voel me elke dag. In de ochtend het meest ellendig. Angst. Slappe benen etc.
Ben er zo klaar mee.

Hoi Eric,

Ik heb een soortgelijke situatie. 3 maanden geleden de relatie verbroken met mijn ex waarmee ik nog wel samen woon. Eerste maand was fijn, want de verwachtingen en spanningen waren er af, maar nu heeft ze geen respect en begrip meer voor mijn burnout en is het omgeslagen in haat en kwellen. Ik word de hele dag door afgezeken, bekritiseert, de grond in getrapt en bekogeld met een lading to do's en hoe oneerlijk het wel niet allemaal is voor haar. Hierdoor sta ik continue aan omdat het een te stressvolle omgeving is en ga ik toch nog over m'n grenzen met hier en daar dingen te doen voor het huis om het verkoopklaar te maken. Ik ben deze tijd gigantisch achteruit gegaan en herstel maar niet van m'n terugval. Ik heb nu eieren voor m'n geld gekozen en een chalet gehuurd als tijdelijke woonruimte, hier trek ik eind van de week in. Ik verwacht dat ik uit de fight/flight mode kom, intense vermoeidheid ga ervaren maar wel eindelijk de rust en ruimte ga vinden ok weer uit de terugval te komen (10e maand burnout waarbij ik afgelopen zomer weer even zulke goede weken heb gehad dat ik ook naar feestjes kon gaan, daarnaast heb ik ook buiten de terugvallen om 3-4x per week goede krachttraining kunnen doen (ik deed voor mn BO wedstrijden dus mn lichaam was wel wat gewend, ik raad dit niet voor iedereen aan)), hier houd ik maar aan vast want momenteel zit ik zo diep dat ik tegen het depressieve aan zit.

Take care iedereen en kies in welke omstandigheid dan ook voor jezelf op dit moment!

Acceptatie is stap 1 zeggen ze, maar wat is dat moeilijk zeg. Je wil erop uit, dingen ondernemen, maar ondertussen weet je niet of je het aan kan en wil je thuis blijven. Bang om de klachten erger te maken. Bij mij gaat het met vallen en opstaan. Soms denk ik he ik ben er weer en op andere momenten ben ik het weer zo zat. Vind het vooral heel lang duren allemaal, maar het hoort er waarschijnlijk bij.

@Eric, dank voor je tips en het delen van je ervaring omtrent cognitieve gedragstherapie. Ik ga hier achteraan. Hopelijk helpt het mij het vertrouwen in mijn lichaam terug te krijgen. Ik leg vooral veel focus op mijn hartslag en ademhaling, daardoor sta ik meteen 'aan' in de ochtend. Daarentegen val ik wel snel in slaap en slaap ik ook vaak door. Overigens gebruik ik geen medicatie en ben ik momenteel ipv 40, 24 uur aan het werk.

@Eddy @Wouter, veel sterkte, het is een hel af en toe en weet dat je niet alleen bent. Het is een zware periode, maar hopelijk kijk je er ooit dankbaar op terug. Je leert jezelf wel echt dubbel en dwars kennen door zo'n proces.

Zeker waar @amber
Het is zeker een hel. Zeker als het kapot aanvoelt in je hele lijf en hoofd. Hoe vertrouwen houden. Elke dag is een werkelijke hel en als ik hier op het forum lees houden die klachten lang aan. Fijn vooruitzicht niet echt
Ik ben strijd zo zat ik ben zo kapot zo moe. Maar mijn lijf blijft maar in de fight freeze stand en wil niet meer terug naar normaal..
Begin wanhopig te worden. Ik wil me weer voelen als voorheen. Kan wel janken, boos worden, schreeuwen.. maar het is zinloos

@Eddy
Ik ben er toen achtergekomen dat mijn ex-partner in een langere periode vreemdging. Dat was heel heftig voor mij toen ik erachter kwam. Vervolgens alleen gewoond en in relatie therapie gegaan. Wat was dat een klap. Ik vermijd nu alle stressbronnen. En de medicatie zorgt ervoor dat ik blijer ben, meer energie heb en minder angstig ben. Daar ben ik ontzettend blij mee want heb het echt nodig.

@Wouter
Herken ik zo erg! Dat is zo zwaar. Mijn ex-partner kon er ook niet mee omgaan. Ik kan alleen maar zeggen dat je er heel goed aan doet om weg te gaan. Take care voor jezelf! En als je hulp kan inschakelen doe dat vooral. Ik vond de vermoeidheid toen ik daarin kwam echt ontzettend zwaar. En ben blij dat ik zelf steun heb.

@Amber
Zou ik zeker doen. Ik heb/had ook veel focus om mijn hartslag en de hartkloppingen. Mijn arts gaf aan dat het goed is om te leren dat ons hart klopt en we niet angstig hoeven te zijn om dit te voelen. Doordat we niet goed in ons vel zitten leggen we heel snel de focus op zulke dingen zoals een hartslag. Omdat we ons niet fijn voelen. Vond ikzelf best logisch klinken. Als je lekker in je vel zit ben je daar ook veel minder mee bezig natuurlijk.

Voor mij is er nu een nieuwe klap bijgekomen.. Mijn werkgever gaat me uit mijn functie zetten. Man man wanneer houdt het een keer op! Ben boos, verdrietig en gelijk opgefokt.

Mijn ex vrouw ging vreemd en liet mij een dochter na die niet biologisch van mij bleek te zijn. Kwam ik na vier jaar achter.
Nu is ze ouder en er zelf achter gekomen via een kennis. Nu wil ze me niet meer zien nooit meer. Ik ben gebroken en kapot.

Heel pijnlijk Eddy. Als je je zo radeloos voelt zou ik kijken of er meer opties zijn. Ik wil het je niet aanpraten. Maar misschien is medicatie ook iets voor je. Je zou eens met je psycholoog of huisarts kunnen praten erover. Kijken wat zij vinden.

Hoi allen..
Hoe gaat het hier met iedereen?
Nog positieve opbeurende verhalen?
Of niet...
Groet
Eddy

Hi Eddy,
Ik moet zeggen dat ik merk dat het met mij steeds een beetje beter gaat. Voelt heel onwerkelijk en ook merk ik dan nu een beetje hoe naar ik me heb gevoeld.

Hi Eric
Komt dat door de medicijnen?
Of zijn er andere factoren die meehelpen?
Werk je trouwens of ziektewet.

Hoor graag meer van je..groet
Eddy

@eric
Ik zit in de 5e maand en het is nog niet echt erg lekker. Sommige goede momenten maar ook zeer slechte met angst, opgejaagd gevoel, hoofdpijn etc.
Het is waardeloos...wanneer stopt dit?

De medicijnen werken zeker. Ik merk dat me dat positiever heeft gemaakt en ik beter om kan gaan met tegenslagen of hevige emoties. Ik ben niet afgevlakt erdoor. Voel juist dat het negatieve minder zwaar weegt. En dat maakt me blijer.

Ook werkt het mee dat ik in scheiding lig en weet dat ik uit elkaar ga. Maar als ik dan een mail binnen krijg vanwege de verdeling van de spullen ed. Dan ben ik gelijk weer negatief en loopt mijn hele dag in de soep. Ben blij als dat afgehandeld is.

Ik zit in de ziektewet. Ik kan het niet opbrengen om te gaan werken.

Ik denk dat de klachten pas minder gaan worden als je een ander pad voor jezelf gaat bewandelen. Ik denk dat dat ons heeft gebracht in de burnout omdat we in situaties terecht zijn gekomen waar we uit moeten zien te komen.

Hoi Eric
Wat fijn voor jou.
Ik ga ook proberen meer los te laten.
Kijken of het helpt.
Ik heb alleen wel echt het gevoel dat ik een totaal andere man geworden ben en ook het bange idee dat dit voor altijd blijft. Voel me een schim van de persoon die ik was voor de crash..
Soms zou ik wel eens graag nieuwe hersenen willen hebben. Die van mij doen het niet.meer.goed.
Ik heb echt soms het idee van moet ik hier echt mee verder.elke.dag opnieuw? Pfff
Wat een hel

Groet eddy

Hoi Eddy,

Ik denk dat je jezelf weer terug gaat vinden en dat het nu meer de angst en het negatieve stemmetje is die die gedachte maakt en jou zo over jezelf laat voelen.

Het maken van een andere mindset is moeilijk maar je kan voor jezelf ook leren hoe je anders kan kijken naar je gedachten. En ze ook niet altijd te geloven!

@eric
Ja je zult wel gelijk hebben. Maar als je al die klachten ervaart maakt dat je moedeloos en wanhopig.
Nog frustrerender maakt het dat ik veel eerder hulp had moeten zoeken en eerder had moeten stoppen met werken.
Ik ben gewoon blijven doorgaan terwijl ik allang op was en gesloopt.
Dat zal ik mijn hele leven mee nemen dat gevoel en die herinnering.

Eddy

@Eric, fijn om te lezen dat je stappen aan het maken bent eb het iets beter gaat. Ook fijn dat ik wat erkenning in jou verhaal kan vinden

@eric @eddy, wat is gebeurd is gebeurd en kunnen we niet meer terugdraaien, we hadden het in die zin allemaal anders willen aanpakken als we er nu op terugkijken, maar helaas. Het enige wat we kunnen doen is accepteren, loslaten en verwerken. Uiteindelijk leren we hiervan en komen we er sterker uit, ookal is het een lange weg. Wat belangrijk is, is hoe moeilijk dan ook, iets te doen met de stressfactoren/zorgen die er nu nog zijn, hoe moeilijk de beslissingen rondom deze dingen ook zijn. Het is tijd voor een volledige schone lij en een nieuw begin Dit is wat ik er vooral uit geleerd heb en mogen ervaren tot nu toe

@Eddy
Dat snap ik ook. Het voelt ook uitzichtloos. Voor mij voelde het op een begeven moment zo dat ik dacht dat dit het einde van mijn leven was. Omdat ik zo in de put zat. En nog steeds kunnen de angsten me bekruipen al is dat wel minder geworden. Keep your head up! En houd vol.

Ik vind ook dat als je al ziek bent en voelt dat het niet meer gaat maar toch door blijft gaan ook laat zien wat voor een doorzettingsvermogen je hebt. En dat is een eigenschap die echt niet iedereen heeft en waar je ook wel trots op mag zijn als ik het zo bekijk. Hieruit kan je ook lering halen dat je eerder voor jezelf moet kiezen en eerder een halt toe moet roepen. Maar het laat ook een andere kant zien.

@Wouter
Mooi gesproken. Hoe is het verder met jou?

@Eric
Nog steeds slecht, dit is toch wel de slechtste periode van mijn 10 maanden burnout. Ondanks m'n terugval toch nog dingen aan het huis gedaan om het verkoopklaar te maken. Vandaag zijn er foto's gemaakt van het huis dus eindelijk kan ik dit hoofdstuk met 1,5 jaar in de verbouwing zitten en alle omstandigheden rondom afsluiten. Echter heb ik hierdoor afgelopen week wel een paar x zo diep gezeten dat ik s'ochtends tegen het depressieve aan zat en m'n lichaam volledig opgebrand, kan alleen maar op bed liggen etc. Ik slaap al 5 weken slecht, ik word steeds rond 3-4uur in de nacht wakker en doorslapen lukt niet meer. Ik zou morgen naar m'n tijdelijke woonruimte gaan, maar dit red ik niet qua energie. Ik hoop dit weekend een klein beetje op te laden nu er een last van m'n schouders is en dan na het weekend te verkassen. Op dit moment begrijp ik m'n klachten en kan ik zeggen "it is what it is" maar als ik echt zo diep zit, dan zie ik door de bomen het bos niet meer, ben ik onzeker en kan ik niet meer relativeren. Herkennen jullie dit laatste?

Knap van je Wouter dat ondanks alles je je wel inzet en ervoor gaat. Je moet ook wel, maar toch je doet het wel. Heb je ook hulp, iemand die je kan helpen verhuizen? Ik was zelf vandaag op kantoor aan het werk. Het werk gaat wel goed, maar blijf toch die spanningsklachten houden; spierspanning, keel, warm, tintelingen, hartkloppingen. Blijf ook een zere borst houden, alsof het beurs is. Ook m’n ribben en borstbeen aanraken is gevoelig. Maakt me weer angstig, vreselijk is het. Ene moment denk je eraan en is het er weer. Zou toch fantastisch zijn als we allemaal ooit van die klachten af zijn en weer vol in het leven kunnen staan.

@Wouter
Heel begrijpelijk ook weer. En ik vind het onwijs knap hoe je je toch blijft inzetten. Ikzelf heb enorme angst gecreëerd dat als ik voor me gevoel te veel doe dat dit tegen me gekeerd word. Ik hoop zo voor je dat je je rust krijgt in de tijdelijke woonruimte. En dat je het kan gaan afronden. En je meer positieve energie gaat krijgen. Voor mijzelf merk ik opzich wel een stijgende lijn in mijn blijdschap. Alleen mijn klachten zijn er zeker nog. Dus dat vind ik er zo moeilijk aan. Wanneer gaat dat echt beter worden. Het voelt als een lange weg die ik nog moet begaan.

Ik had vanochtend al uitgebreid gereageerd maar helaas is het niet geplaatst, dus even opnieuw;

@amber @eric bedankt voor jullie reacties, echter denk ik dat inzet/doorzettingsvermogen in een burnout niet beloond moet worden, dit is wat we ten aller tijden moeten zien te voorkomen natuurlijk, helaas toch even gedaan. Zelf heb ik ook angst om teveel te doen (en terecht, want het uit zich direct weer in allerlei klachten), het is dan ook belangrijk om deze klachten serieus te blijven nemen en liever te vroeg op de rem te trappen dan te laat, als we elke dag een beetje energie kunnen besparen aan leuke/minder leuke dingen dan komen we er wel!
Ik heb een huishoudelijke hulp en ik ga haar vragen om te helpen met de verhuizing, gelukkig is het al gemeubileerd en hoef ik in die zin niet veel mee te nemen, maar toch. Best ironisch gezien ik 10 jaar geleden nog in een tussenjaar zelf verhuizer ben geweest, paar jaar later actief begonnen met sporten (van 74kg naar 102,5kg gegroeid) en tot een paar maanden voor m'n burnout nog stenen aan het tillen was in sterkste man wedstrijden, maar nu hulp nodig heb voor een paar lullig doosjes. 10 maanden burnout later inmiddels teruggezakt naar 95kg en hoger vet percentage dan ooit, ik moet dit loslaten en accepteren maar vind het erg moeilijk. Zo zal bij jullie ook wel op bepaalde manieren je trots zijn beschadigd vanwege de burnout.

Wat mij vooral helpt om positief te blijven zijn in de ochtend en avond dankbaarheid meditaties, en vooral kijken naar welke dingen wel even fijn waren/goed gingen op de ellendige dagen ipv de focus te leggen op wat niet ging.

@eric

Hoe gaat het met je?
Ik zag in een andere post over hoofd klachten dat jij ook last had van een mistig gevoel,brain fog, hoofdpijn had.. wat had je nog meer voor spanningsklachten?
Wat merk je nu als grootste voordeel met de medicijnen?
Hoe zie je de toekomst? Ga je een andere baan zoeken? Heel wat anders doen?
Wanneer weten we eigenlijk dat we weer hersteld zijn. Er staat een jaar voor pfffff.
Zooo lang. Hoe houd jij hoop?

Groet eddy

Hoi Eddy,

Ik heb heel veel klachten gehad. Zal ze allemaal even op een rijtje zetten.

Hartkloppingen, paniekaanvallen, maag en darmklachten, vergeetachtigheid, labiel, slechte concentratie, derealisatie, verward, heel erg moe, verstijfde nekspieren, hoofdpijn, overprikkeling, brain fog, slecht slapen, piekeren, wazig zicht.

De medicijnen zorgen ervoor dat ik wat lekkerder in me vel zit en me minder angstig voel en ik merk ook dat ik minder pieker en er beter door slaap. Als ik tegenslagen heb zijn deze minder heftig. Merk dus dat ik dingen positiever bekijk.

Ik merk dat ik naar mijn idee heel veel dingen aan het verwerken ben psychisch. Ik ben veel aan het dromen. En er komen allerlei herinneringen voorbij. Misschien omdat ik nu meer rust heb? Of combinatie met medicatie?

Ik heb bedacht om me werk even links te laten liggen. En me op mezelf te focussen. Als het beter met me gaat wil ik wel gaan reïntegreren bij me werk. Dan kan ik kijken wat ik ervan vind dat ik mijn positie als manager kwijt ben. En anders ga ik rustig zoeken naar een nieuwe baan.

Ik probeer dingen positief te zien. Als ik angstig word of neerslachtig probeer ik die gedachten om te draaien en uit te kijken naar verbetering.

Ik loop ook bij een psychosomatische fysiotherapeut. Die helpt goed met inzicht krijgen in stress, piekeren, gedachten etc.

Hoe is het met jou? Heb je hier iets aan?

@eric
Dank Ja zeker kan ik daar wat mee.
Lukt jou het loslaten beter nu qua de scheiding? Of ben je bang dat de stress alles kapot gemaakt heeft? Ik heb zelf wel eens het idee met de klachten dat je er nooit meer vanaf komt. Geeft wel eens wanhoop. Die hoofdpijn met brainfog is zo eng. Probeer er niet aan te denken maar niet altijd makkelijk. Ik loop wel bij poh ggz en ga naar een haptonoom binnenkort. En we gaan op zoek naar een betere psycholoog qua trauma hulp.Heb jij nog een tip qua loslaten? Hoe doe jij dat? Loslaten van je stressfactor en je klachten?
Hoor het graag
Groet
Edwin

Ik ben niet bang dat de stress alles kapot gemaakt heeft. Ik ben opgelucht dat ik ga scheiden. En dat die last weg is. En daarbij hoop ik dat het steeds een beetje beter zal worden voor me.

Ik snap dat je er negatief naar kijkt. Dat deed ik ook. En heb ik zo nu en dan ook nog. Maar ik denk dat het juist beter werkt om positief te kijken naar de dag wat juist wel lukt. Denk dat mijn antidepressiva daar ook aan bijdraagt.

Vind het goed van je dat je meer hulp bent gaan zoeken. Voor jou is het natuurlijk moeilijk wat er is gebeurd. En ik denk dat je dat niet los kan laten zonder de nodige hulp erbij. Dus ik denk dat trauma therapie je daarbij kan helpen om het te verwerken.

Ik heb geen tips voor loslaten. Had ik die maar!

Ben wel benieuwd naar de haptotherapie die je gaat doen.

@eric
Goed om te horen. Jij kunt een boek sluiten. En een hoofdstuk afsluiten.
dat geeft rust denk ik zo.
Ik heb het probleem dat het boek open blijft staan en niks kan afsluiten.
Ik zou niet weten hoe.
Ik zal een manier moeten vinden om mijn dochter even op een zijspoor te zetten voor nu. En wie weet wel voor altijd.
Ik ben er kapot van gegaan..stapsgewijs gebeurd totdat er geen weg terug meer was..ook blijven werken nog een tijd met paniekaanvallen onderweg naar huis van werk. Pas thuis komen te zitten toen het licht helemaal uitging.. had er ook nog een bruiloft tussen zitten. Daar zag ik mijn dochter voor het eerst weer eventjes kort
Paar dagen daarna ging het licht dus uit voor mij en kwam alles eruit.

Leuk he😠
Groet eddy

Ha Eddy,

Ik voel met je mee en het lijkt me ook moeilijk en zwaar voor je. Heb je steun in je omgeving?

Probeer vast te houden dat je hier uit gaat komen met de benodigde hulp die je gaat krijgen.

Voor mij ga ik verder ook nog in therapie om mijn huwelijk te verwerken. Dingen die ik heb meegemaakt hierin. Ik sta op de wachtlijst bij een psycholoog.

Het is gewoon klote allemaal. Dat mag ook gezegd worden. We moeten volhouden en erop vertrouwen dat het beter gaat worden en goed gaat komen. Dit is een periode uit ons leven waarin we heel veel leren en onszelf beter leren kennen, waardoor we als we beter zijn, ons zelf meer waarderen, het leven meer waarderen en misschien wel de keuzes gaan maken die we eerst niet durfden. Proberen positief te blijven, hoe moeilijk het ook is.

Vandaag zelf weer last van heel sterk ruiken en gek hoofd. Beetje zwaar/doffig gevoel.

@eric ja ik heb wel steun in mijn omgeving maar je moet er zelf doorheen die donkere tunnel. Vooral die angsten. Wat een afschuwelijke emotie is dat . Tot een jaar geleden totaal geen last van.. nu is alles om me heen qua de wereld eng..
Wel iets minder dof hoofd vandaag..komt vast omdat de angsten nu 100 procent losgaan. We zullen het morgen weer.zien.
Straks mediteren en slapen en dan morgen weer nieuwe dag met nieuwe kansen. Eric sterkte met de psycholoog en je verwerking.

@amber vervelen dat doffe hoofd. Zo herkenbaar. Hoe is jouw situatie eigenlijk ontstaan? Wanneer ging jouw licht uit?
Gebruik je medicijnen? Heb je hulp?
Hoe gaat jouw omgeving ermee om? Hulp of bezorgd?

Groet eddy

@amber.

De angsten zijn heel intens. Bang om wat ernstigs te mankeren en het geloven en de acceptatie dat dit soort (lichamelijke) klachten echt door een burn-out kunnen komen is soms moeilijk te geloven/accepteren. Ik heb mijn situatie eerder hier opgeschreven, maar zie dat er per ongeluk 'anoniem' bij staat ipv mijn naam. Is het bericht van 3 maart. Bij mij is de klap in de zomer gekomen. Was overdag naar werk en in de avond vrijwilligerswerk gedaan en ineens toen ik thuis kwam in de tuin een paniekaanval. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Wist niet meer waar ik het zoeken moest, herkende mezelf niet meer. Van iemand die vrolijk is, enthousiast en avontuurlijk was ik ineens een klein muisje geworden. Gaat echt al wel een stuk beter hoor, maar de angst is er nog steeds en op sommige dagen zit ik er echt doorheen. Zit zelf 6 maanden nu in deze periode. Medicatie heb ik niet gebruikt wel heel veel andere dingen geprobeerd, zie mijn berichtje ook van 3 maart. Heb wel vaak getwijfeld hoor om medicatie te gebruiken, maar wil het toch eerst zelf proberen. Weet de precieze kern van mijn overspannenheid niet en dit heeft me heel vaak gefrustreerd en ik bleef daardoor maar dingen opzoeken (ook Google), uitzoeken en hulp zoeken. Heb me er nu meer bij neergelegd en neem vooral meer rust en doe minder therapieen, etc. Waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden en mijn jeugd (gescheiden ouders en pestgedrag). Woon nu inmiddels met mijn partner in ons nieuwe huis en heb veel steun van hem. Verder vinden heel veel mensen het lastig te begrijpen en vinden ze het ook moeilijk om ermee om te gaan. Ik weet soms zelfs niet eens hoe ik me moet voelen, dus kan het hen ook niet kwalijk nemen. En eerlijk gezegd, ik dacht dat je vooral heel moe zou zijn als je burn-out bent, maar al die gekke lichamelijke klachten. Had geen idee, jij wel? Snap nu pas hoe intens dit is en volgens mij begrijp je dit alleen 100% als je het zelf hebt meegemaakt.

Hoi allen

Even een vraagje.
Hebben jullie ook dat gevoel van dat je hele leven overhoop is gegooid en alles totaal anders aanvoelt?
Ik voel me zo beroerd daaronder? Alles komt heel anders binnen ook. Heel eng.
Ik had een goed leven en deed leuke dingen naast werk en was energiek.
Nu het idee dat je nooit meer dat gevoel terugkrijgt.
Hoe kan een samenloop van omstandigheden alles totaal kapot maken en waarom gaat iemand er zo verkeerd mee om? Ik mis het.
Zijn er mensen al verder in het proces en die mij een hart onder de riem kunnen steken?
Groet eddy

Ha Eddy,

Dat heb ik zeker.

Bij mij valt de scheiding ook zwaar. Ben echt helemaal op. En we zijn nu per mail alles aan het regelen. Maar ze wilt het maximale eruit halen. Wat ook weer energie kost omdat ik het er niet mee eens ben. Heb een slechte dag vandaag. Lig op de bank uitgeteld. Pfff. Zou bijna zeggen veel geluk met de centen.

Hoi Eric
Zwaar lijkt me dat..ik heb ook een scheiding meegemaakt en gezeik verkoop huis dat was nadat ik erachter was gekomen dat ze vreemd was gegaan en later kwam daar nog bij dat ik erachter kwam dat mijn dochter niet biologisch van mij was..achteraf denk ik wel eens was ik maar een totaal nieuw leven begonnen en had ik kind en moeder maar aan de kant gedaan. Denk dat het achteraf beter was geweest. Maar goed dat kon ik niet en nam verantwoordelijkheid voor mijn het meisje. zeker omdat zij er ook niet om gevraagd had. Maar nooit gedacht dat er een situatie zou ontstaan dat ik haar kwijt zou raken..zij hield me destijds in de scheiding overeind. Dus als zij dus nu wegvalt uit mijn leven blijft er weinig Eddy over.
Misschien niet handig dat je zo kwetsbaar opstelt en afhankelijk bent van je kind. Ook nooit verwacht zo in te storten. Is dat naief? Ik vind het werkelijk waar schokkend zeker als ik nu terugkijk naar de afgelopen maanden en het feit dat ik me nog steeds waardeloos voel. Ik probeer het meer van me af te zetten zo goed en zo kwaad als het kan.
Maak me alleen zorgen met dat doffe hoofd en alle andere klachten dat er echt iets stuk is.
Waarom loopt een mens te lang door met klachten alvorens hulp te zoeken?
Normaal ga je toch ook met griep thuis blijven. Waarom loopt een mens nog door als hij al paniekaanvallen heeft?
Als ik eerder gestopt was dan was het nu minder erg geweest. Ik kan wel janken!

Eric

Nog even een aanvulling.
Heb jij ook dat gevoel van dat je gewoon even niet meer weet wie je bent, wat je kunt etc?
Lijkt wel of hersen delen gekrompen zijn en andere groter geworden zijn.
Het werkt iig niet meer gewoon voor me. Maar meer tegen.
Ik ben echt te ver gegaan
Ik ben zo bang en wat baal ik.

Uit je verhaal klinkt vooral je goedheid. En je had het natuurlijk zelf nooit kunnen weten dat zij niet jouw dochter is. En daarin ook nooit kunnen bedenken dat ze jou niet meer hoefte te zien. Dat moet je jezelf niet kwalijk nemen. Tuurlijk hadden we dingen anders kunnen doen. Ik ook. Maar dat is allemaal achteraf gezien. De keuzes zijn gemaakt omdat je dacht dat die de beste keuze voor je waren. Op dat moment.

Ook het doorlopen met klachten begrijpelijk. Ik heb precies hetzelfde gedaan. En zit net als jij met de gebakken peren.

Ik heb wel gehad dat het voelde alsof mijn innerlijke stem niet meer luid voelde voor mezelf. Zo in de war dat ik die ook niet meer goed kon volgen voor mezelf.

Ik merk wel dat ik mezelf meer een soort van terug aan het vinden ben maar dat komt meer doordat ik mezelf ben kwijtgeraakt in mijn huwelijk.

Ik heb gelezen dat er een krimp in de hippocampus optreed bij langdurige stress. Maar dat dit zich wel weer herstelt bij herstel. Dus uitgaan van het positieve!

Eric je hebt gelijk ook.
Dat herstel moeten we dan ook maar op hopen. Maar het voelt elke dag of ik uit elkaar getrokken wordt. Die pijn.
Steen op de maag, slappe benen, dof hoofd, angsten, verwardheid ook gehad.
Ik vind het eng allemaal Erik.
Het is slopend.
Heb jij je medicijnen vooral voor de.paniekaanvalen? Hoe heftig waren die?
Was dat alleen hyperventilatie of echt van die zware blackout paniekaanvallen?
Jij zit nu bij je ouders. Hoe bevalt dat?
Groet
Eddy

@Eric, vervelend dat de scheiding zwaar valt en dat het op die manier moet... dit kost veel energie die je waarschijnlijk niet hebt.

Zoals je weet zit in hetzelfde schuitje, ik heb eergister de financieel adviseur laten langskomen en alles laten vastleggen in een extra overeenkomst zodat er op geen manier gedonder kan komen. Gister ben ik naar m'n tijdelijke woonruimte verhuisd, deze 2 dagen kostte ook teveel energie maar heb wederom weer even doorgezet, vanaf nu ga ik niet meer over mijn grenzen heen. Vanochtend werd ik wel weer met veel spanning wakker, ik had verwacht/gehoopt dat dit weg zou zijn gezien ik uit de stressvolle omgeving van de narcist ben, maar het zit waarschijnlijk toch al aardig onderhuids. Daarnaast lees ik het bij iedereen terug ongeacht de situatie, dus zal het ook wel met de burnout te maken hebben.. ik wens jullie een fijne dag!

@Eddy
Mijn antidepressiva werkt vooral op angst, het zorgt voor meer rust, beter slapen, minder piekeren en een demping van hevige emoties. Moet zeggen dat het wel fijn is het zorgt ervoor dat ik minder in de put zit. En tegenslagen makkelijker op te vangen zijn.

Doordat ik minder angstig ben heb ik ook minder paniek.

De paniekaanvallen die ik heb gehad waren vooral met hartkloppingen, hyperventilatie, huilen, trillen, slap worden en niet lekker worden. Mijn lichaam gaf daardoor aan dat het te veel werd. 1 keer was het dusdanig erg dat mijn hart razend snel ging. Voor m’n gevoel wel 200. En het voelde alsof die zo me borstkas uit kon springen. Daar was ik echt heel erg door in de paniek. Ook een keer ‘s nachts gehad. Toen ging me hart ook tekeer. En spande al me spieren samen. En dacht ik dat ik een hartaanval kreeg. En ik niet meer kon lopen. En toen heb ik de spoedeisende hulp gebeld. Duurde toen 3 kwartier voordat ik rustiger werd.

Als ik nu teveel doe dan merk ik ook dat mijn geheugen het niet meer opslaat. Uberhaupt slaat het al weinig op. Maar dan al helemaal niet meer.

Merkte van de week ook dat ik hoger in me ademhaling zat. En een hogere hartslag had. Lichte hyperventilatie. Dus dan weer goed om te mediteren.

Het is fijn om bij mijn ouders te zitten. Ze ondersteunen me. En halen de zorg weg dat ik voor mezelf moet zorgen. Boodschappen, koken, wassen. Ook fijn om mensen om je heen te hebben waar je ook gesprekken mee kan voeren en steun kan vinden.

@Wouter

Slim dat je dat hebt gedaan. Ik ben zelf alles tot nu toe via de mail aan het regelen. Nog geen behoefte om rond de tafel te gaan. Gaat te veel energie kosten.

Het duurt wel even voordat dat ook weer gaat normaliseren voor je. Ook de overgang naar een andere plek brengt ook weer onrust en stress met zich mee. En daar zal ook weer een paar dagen overheen gaan voor je daaraan gewend bent en het goed voor je voelt denk ik zo.

En je zal ook dingen moeten verwerken en een plekje gaan geven.

Hoi Eric

Hoe is het ermee
Heb jij ook een werkgever die alweer bezig is met een reintegratie traject?
Of totaal niet. Wat is daarin wijsheid?
Ik ben wel met wat therapeutisch werken bezig nu. Maar is meer ter afleiding.
Voor de rest kan ik nog niks aan. Ben ook bang dat ik me voor altijd zo blijft voelen..
Wereld komt ook zo raar over en ben een schim van de persoon die ik was. Er lijkt geen einde aan te komen.

Groet eddy

Hoi Eddy,

Het ging weer wat minder. Was over me grenzen heen gegaan. Ik kreeg paniek en hartkloppingen. Vanmorgen lage bloeddruk. Is nu gelukkig weer beter.

Vanmiddag weer gesprek gehad. En dat heeft wel weer een beetje lucht en energie gegeven. Positieve mindset. Ik vind het namelijk zo zwaar allemaal.


Ik ga voorlopig nog niet reïntegreren. Eerst de scheiding afronden wat heel veel energie vraagt. En dan kan ik met mijn werk gaan kijken. Reïntegreren en dan kijken of ik nog wil blijven. Maar eerst met het ene opgelost zijn voor ik me op het andere kan focussen. Anders dan ga ik helemaal ten onder.

Je zal je niet zo blijven voelen wanneer je stappen gaat zetten! Daar geloof ik in! Voor mij is het ook loodzwaar. Maar we moeten er doorheen!

Ik weet het anders ook niet wat een nog betere oplossing is.

Hoi Eric.
Je benoemde ook verwardheid als klacht en brainfog toch? Hoe uitte die verwardheid zich bij jou?
Ik heb het gehad na stoppen met alcohol.
Eddy

Bij mij was dit meer in vergeetachtigheid zijn. En dan denken dat ik iets had gedaan maar dat had ik niet gedaan.

Ben ook dingen vergeten. Wat ik me niet meer goed voor de geest kan halen. Zoals dingen die zijn besproken.

Hoi.erik
Heb jij met je paniek aanvallen ook al angst voor de angst of ga je nog overal naartoe?
Ik probeer zoveel mogelijk rust te houden en ga alleen af en toe wandelen of fietsen.
Had jij ook van die spierspanning of beter gezegd een overbelast zenuwstelsel
Gevoel te trillen van binnen etc

Hoe ziet jouw komende tijd er.verder uit?

Hoi Eddy,

Ik heb ook angst voor de angst. Soms werkt het wel om dan toch iets te doen. Zodat je merkt dat je over je angst heen stapt. Doe alleen echt niet te veel. Ik ga 1 keer per dag de deur uit. Zeker nog niet te veel. Ik word dan gelijk teruggefloten door mijn lichaam. Dan krijg ik gelijk een slap gevoel in mijn armen, benen en borst. En begin ik paniekerig te worden.


Ik heb geen last van spierspanning gehad. Wel knopen in spieren in me nek als je dat bedoelt? En wat bedoel je met een overlast zenuwstelsel? Ik had wel in het begin last van adrenaline. Dus dat ik het gevoel had dat ik een marathon kon lopen. Terwijl ik echt kapot was.

Verder heb ik aankomende week afspraak met de arbo arts. Ga voorlopig nog niet werken. Eerst weer terug keren naar huis. En weer zelf boodschappen doen, koken etc.

Wat ik wel doe wekelijks is met iemand afspreken. Even 1 op 1 met iemand even bijpraten. Geeft mij hele fijne positieve energie. Laat me echt goed voelen. Dat houd ik zo’n 2 a 2,5 uur vol. En dan daarna weer rust nemen. Misschien ook iets voor jou Eddy? Of doe je dit al? Belangrijk voel ik wel om een beetje onder de mensen te blijven.

Hoe loopt het nu bij jou?

Hoi Eric
Ga je dan terug naar het huis van jou en je ex?
Ik bedoel met zenuwstelsel trillen/beven.
Angst voor de angst heb ik ook.
Welke ad gebruik jij?
Hoe probeer jij je lichaam te ontspannen?
Nog veel last van hyperventilatie en paniek?
Welke klachten nog meer?

Met mij is het heel wisselend
Van betere dagen naar hele slechte.
Ik kan er geen pijl op trekken.
Ik kan ook lastig de trigger eruit trekken en oplossen. Daar moet ik een oplossing voor bedenken.het is niet even van een probleem a opzij schuiven voor oplossing b
Heb jij een tip op advies voor mij?
Hoe leren loslaten.
Ik doe aan meditatie.

Groet
Eddy

Hoi Eric
Heb jij niet te maken met wet poortwachter en reintegratie?
Qua koffiedrinken etc om op te bouwen?
Mijn werkgever is daar wel erg pusherig in.
Niet heel fijn.
Jij hebt zeker het geluk van een vaste baan.
Groet
Eddy

Ja daar blijf ik wonen.

Ik kan soms wel eens last hebben van trillen. Maar meer in de vorm dat ik me ook slap voel erbij.

Ik gebruik citalopram.

Ik ben op een dag vooral veel aan het rusten. Ga iedere dag wel even erop uit. Of afspreken met mensen. Of naar afspraken met de praktijkondersteuner bijvoorbeeld. Of ik ga wandelen. En verder doe ik zo nu en dan meditatie. Doe ik dutjes.

Heb nu sinds donderdag geen last meer gehad van paniek. Dus daar ben ik blij mee.

Ik heb geen idee wat je het beste kan doen om te leren loslaten. Ik denk dat een psycholoog je daar het beste bij kan helpen! Lijkt mij ook erg moeilijk.

Ik heb inderdaad te maken met de wet poortwachter. En ik zit in vaste dienst. En zo lang ik me niet goed voel ga ik niet werken. Een werkgever mag je ook helemaal niet verplichten tot langskomen. Alleen de arbo arts gaat daarover. Zou dat ook aangeven bij de arbo arts als je daar een afspraak hebt.

Hoi Eric
Ah ok. Dat is mooi. Dus je ex partner gaat elders wonen.
Lekker in vaste dienst. Dan kun je 2 jaar ziek blijven. Ik heb slechts een jaar contract. Dus dat wordt ziekte wet denk ik.
Reintegratie lukt nog niet.
Ben je niet vooral teleurgesteld op jezelf dat juist jou deze ellende is overkomen?
Ik vind het vooral rot. Ik had een leuk leven. Nu alles weg. Ik ben zo bang dat dit blijvend is en dat ik idd ook aan de ad moet. Hoop dat te vermijden maar geen idee of het gaat lukken. Elke willekeurige gebeurtenis die onverwachte is en ik sta gelijk aan. Duurt weer even voordat dat zakt. Zo irritant.
Belastbaarheid is drama.. na 5 maanden burnout. Ik baal er zo van. Acceptatie pfff
Zit soms tegen randje van paniek. Wel van die doem gedachtes zoals bang om controle te verliezen of gek te worden... Idiote stomme gedachten.

Ik mediteer ook elke avond voor het slapen. Is mijn line of defence. Als dat ooit wegvalt dan ben ik de sigaar.

Ik ben mijn hersens zo zat.
Wat een waardeloos dna. Of heb ik gewoon pech met mijn levenspad.
Ik mis goede coping stijlen.
Nu zit ik met de gebakken peren en met gebrande hersens.

Wat baal ik

Groet
Edwin

Ha Edwin,

Het heeft mij wel uit de diepste put geholpen de ad. Het is voor mij zeker een hulpmiddel maar moet nog steeds me shit oplossen. Wat mij de stress geeft.

Ben zo blij als ik eruit ben. Had me ex dit ook meer gegund. Ze gaat lekker verder met haar leven en ik zit inderdaad zoals jij zegt met de gebakken peren. Heel vervelend om dat zo te zien.

Wat voor jou denk ik wel helpt Edwin is dat je misschien gaat proberen dingen wat minder angstig te gaan zien. Voor mij werkt de ad daar goed bij. Maar je blijft dan in zo’n negatieve spiraal zitten en angst kost ook energie.

Hi Eric en Eddy,

Hopelijk hebben jullie vandaag een goede dag. Persoonlijk lijkt het bij mij wel of de aan stand iets gaat liggen. Merk echt dat ik veel spanning op mijn bovenrug en schouders heb gehad en dat ik nu juist mega spierpijn heb. Herkennen jullie dat? Helaas nu ook geveild door een griep/verkoudheid. Zal wel komen door het verminderde immuunsysteem. Ook nog wel last van hartkloppingen en keelpijn/dichtgeknepen gevoel. Hoe gaat het bij jullie?

Hoi Amber,

Heb ik zelf geen last van. Ik merk dat als ik de aan stand heb dat ik vol met adrenaline zit en me hartslag wat hoger ligt. Ik ga dan wel juist me rust pakken. Zodat me lichaam zich kan kalmeren.

Ik heb vandaag een wat mindere dag. Gesprek gehad met mijn werkgever. Wel goed verlopen. Maar er komt nu veel vermoeidheid uit. Toch spanningen voor gehad.

Van hartkloppingen heb ik zeker nog wel last. Maar zeker het meeste nog wel ook vermoeidheid. En wat wazig voelen. En slap. Maar merk wel verbetering.

Hoi amber
Hoe heb je die aanstand uit gekregen
Kun je me een tip geven?

Eric helpen de ad ook bij onrust bij jou of alleen op de angst.. ik wordt zo moe van die aanstand.
Waar werken de medicijnen goed voor?

Hoi Amber,

Heb ik zelf geen last van. Ik merk dat als ik de aan stand heb dat ik vol met adrenaline zit en me hartslag wat hoger ligt. Ik ga dan wel juist me rust pakken. Zodat me lichaam zich kan kalmeren.

Ik heb vandaag een wat mindere dag. Gesprek gehad met mijn werkgever. Wel goed verlopen. Maar er komt nu veel vermoeidheid uit. Toch spanningen voor gehad.

Van hartkloppingen heb ik zeker nog wel last. Maar zeker het meeste nog wel ook vermoeidheid. En wat wazig voelen. En slap. Maar merk wel verbetering.

Dank Eric voor je reactie. Klinkt inderdaad als een intensieve dag. Wel fijn om te horen dat het gesprek goed is gegaan. Hoe vervelend het ook is, het kost echt mega veel tijd. Fijn als ze je die tijd willen en kunnen geven.

Eddy, ik denk dat het per dag verschilt. Ben er zelf nog lang niet hoor. Veel pijn in m’n lichaam. Spierpijn en af en toe gekke handen. Alsof ik de niet kan bewegen, maar ik kan ze wel bewegen. Denk dat die aan stand meer gaat liggen als ik me erbij neerleg. Ik was continu aan het vechten van dit klopt gewoon niet die klachten, maar hoe meer je denkt laat het er maar zijn hoe meer je dus ook moe bent. Kan overigens ook zijn dat ik nu moe ben van de griep/verkoudheid. Heb wel een keer gelezen dat je een hypo en hyper burn-out/overspannenheid kan hebben. Heb je daar weleens over gelezen? Hyper is continu aan staan, maar moet je wel behandelen als de hypo variant. Dat betekent, rust nemen.

@Eddy
Dan zou je beter voor een oxazepam oid kunnen vragen. Die werken meer tegen spanningen en onrust. Mag je alleen niet te lang gebruiken.

Antidepressiva werkt meer voor me emoties, betere slaap, minder piekeren, minder angst

Wat heb je met werk afgesproken?
Ben benieuwd. Qua reintegratie etc.
Wat doet jouw bedrijfsarts?
Groet
Eddy