Burnout - forum lotgenoten

Herkenbaar, ik heb deze klachten ook en loop er al een half jaar mee. Heb jij ook dat je het gevoel hebt dat je spieren anders aanvoelen? En heb jij wel eens dat je klachten weg zijn? Bij mij is dat nooit helaas.

Ja ik herken dit wel. Heb mezelf maanden gek gemaakt met het idee dat ik iets lichamelijks mankeer. Ik weet dat acceptatie helpt, maar accepteren is heel moeilijk. Dat lukt mij vaak nog niet helaas..

Hoe is het nu met jullie? Ik herken dit ook heel erg! Sinds juni deze klachten, en bij een mindere periode lijken ze steeds sterker te worden.. misschien omdat ik me heel druk maak en er de hele dag mee bezig ben… iedereen zegt accepteren, maar dat lukt me nog niet echt

Dat deinende gevoel komt doordat je lichaam in een reserve stand of stress stand is geraakt.. ik had et in het begin heel erg leek wel alsof ik 10 flessen wijn had gedronken en mijn hoofd in elkaar werd gedrukt. Nu snap ik, dat ik ook heel veel spierspanning heb bij me nek kaken gezicht en ogen/wengbrauwen. En dat hoe meer mijn lichaam gespannen is hoe duizeliger ik me voel. Het is wel veel minder maar nog njet weg

Bedankt voor jullie reacties!
Sinds het schrijven van bovenstaand verhaal ging het met veel ups en downs. Ik kan nu wel eindelijk zeggen dat als ik zit en lig nergens last meer van heb en dat het langzaamaan zeker beter gaat. Het duizelige/lichte/zwevende gevoel is nog wel vrij vaak aanwezig (vooral bij het staan en lopen dus), maar ik probeer het nu te accepteren en ik probeer ademhalingsoefeningen en ´´aarden´´. Al levert het wel nog te vaak frustratie op als aarden niet helpt haha.
Accepteren blijft het meest lastige en is nog niet volledig gelukt.

Tintelingen herken ik zeker, de laatste week voor ik uitviel door mijn burnout had ik vooral tinteling in de vingers, duizelig, misselijk, modderig hoofd, maar nog steeds onwijs AAN. Dat weekend ben ik ingestort. Ik zit nu al ruim een jaar thuis, poging tot reïntegratie op werk niet gelukt. Ik lees uit je verhaal niet of je nog aan het werk bent, maar ik zou zeker aanraden deze symptomen serieus te nemen en rust te pakken. Sterkte <3
T

Hoi,

Ik weet niet wanneer dit bericht geplaatst is, misschien is het allang niet meer aan de orde. Ik vind deze klachten ook klinken als klachten die kunnen voortkomen uit Hyperventilatie. Ik heb zelf een ademhalingscursus tegen hyperventilatie gedaan en dat heeft me enorm geholpen!

Groetjes,
Marjon

Claudia, jouw klachten komen zo overeen met mijn klachten. Het constant licht zijn in je hoofd en last van me nek en schouders. Ik wordt er zo beroerd van en krijg er een onbehaaglijk gevoel van. Het gevoel van houd het dan nooit op. Heb jij inmiddels alles alweer op de rit ben heel benieuwd.

@Sebastiaan helaas nog veel last van een duizelig /deinend gevoel. Ben een jaar verder maar er lijkt geen eind aan te komen pfffffff.

Gelukkig wel meer energie. Slaap weer beter en kan inmiddels weer 5 km wandelen en er daadwerkelijk van genieten
Ik hoop dat het nog beter gaat worden want dit beperkt enorm.

Hoi claudia,
Geen idee wanneer dit bericht geplaatst is maar ben bebieywd hoe het nu gaat en hoe lang de klachten, vooral het duizelig/deinen geduurd heeft?

Hoi,

Grotendeels herkenbaar. Heb ook een burn-out en loop ook met de vraag of de klachten die ik ervaar daar nou wel onder vallen, omdat ik dit nergens echt terug zie/lees. Inmiddels 9 maanden, energieniveau is grotendeels terug (met ups en downs) maar Duizeligheid / wazigheid Blijft vooral aanhouden. Zodra ik in prikkelrijke omgevingen kom, lijkt het ‘filter’ in mijn brein als het ware niet goed meer Te werken waardoor alles intens binnenkomt. Terwijl je hoofd normaal onderscheid maakt tussen belangrijke en onbelangrijke informatie, komt bij mij alles als ‘belangrijk’ binnen waardoor ook je concentratievermogen niet goed is. Een gesprek voeren op een plek met omgevingsgeluid kan ik niet meer bijvoorbeeld. Soms word ik al duizelig van gewoon een gesprek/praten uberhaubt. Ben ook echt bang dat dit misschien niet meer helemaal over zal gaan, want ben bovenop ook HSP en altijd al gevoelig geweest voor prikkels. Nog iemand zich hierin herkent?

Hallo Amber, de klachten die je schetst heb ik allemaal. Soort van error je kop in drukkere omgevingen. Ook geen geluiden door elkaar kunnen verdagen. Het zal er allemaal bij horen denk ik.

Zo herkenbaar jou/jullie verhalen en klachten
Ik heb sinds 4 maanden veel last van licht in mijn hoofd,gevoel alsof ik op een boot zit... hartkloppingen tintelende handen en vingers, Exceem op mijn handen,nu ook ogen rood en geïrriteerd, einde van de dag stort ik in... inmiddels ook medicijnen van de huisarts gekregen,om de spannings boog wat na beneden te halen,ik werk nog wel maar een stuk minder(ik heb een eigen salon aan huis)

Heel herkenbaar! Ik ben nu 9 maanden bezig en het gaat steeds een beetje beter.... maar ik ben echt zeker 6/7 maanden duizelig geweest. Nu heb ik nog erg last van lichaamlijke klachten voornamelijke trillen/beven van. Echt een rot gevoel want het beheerst op het moment mn leven.

Vorig jaar na 2 dierbare die overleden zijn geen contrct verlening en financieel niet echt top in een burn out gekomen na 2mmd medicijnen gekregen kon niet meer slapen zonder oxzepam nu nog steeds aan annti depresieva t ging beter beter gemeld uwv dat moest van hun maar sinds week weer klachten trilllen en beven blijft zeer vervelend om paar welen gesprekkenn met poh ggz gaat t ooit nog over pff

Hi!

Weet niet wanneer je bericht geplaatst is, maar ik ben ook enorm duizelig geweest tijdens mijn burn-out. Ik had het gevoel alsof ik de hele dag dronken was of op een bootje stond inderdaad. Mijn duizeligheid is stukken minder geworden toen ik een wandelcoaching traject ben gestart. Nu word ik vooral duizelig als ik stress ervaar of teveel van mijn lichaam vraag. Eigenlijk een signaal dat ik over mijn grens ben gegaan. En vergeet niet wat slaap en rust met je lichaam doet, dat is het beste medicijn.

Sterkte!

Hoi allemaal, ik herken het zeker ook heel erg, dat deinende gevoel alsof je op een boot staat.
Lianna je geeft aan een wandelcoach, ga je dan in het begin korte stukken want ik kan echt nog niet zo lang/ver lopen.
Ondanks dat het beter gaat hou ik deze klachten vooral ook met stilstaan, in rij winkel etc. Hebben jullie dat ook?

gr Kim

@marjon welke ademhalingscursus heb je gedaan

Beste lotgenoten.

Helaas is dit mijn 3e zware burn out. Dom dom dom. Maar oke de klachten welke ik hier lees komen mij allen bekend voor. Hebben jullie ook de klacht van staren(je staat ergens en kan dan wel een kwartier stil staan staren in het niets, door de dag heen best veel. Hoor het graag

Weet niet van wanneer deze berichten zijn maar hebt het ook...
Bij allerlei bewegingen een soort duizelig gevoel..alleen draait het niet.
Constant een "zwaar" hoofd..
En met lezen op de tel alsof soms iets vertraagd binnenkomt door mijn ogen.
Ook scrollen soms lastig mee kijken met mijn ogen.
Met lopen een beetje een onzeker gevoel..
Slaap wel goed maar word elke dag zo onzeker wakker, hoe de dag nu weer zal zijn.
Iemand met deze ervaringen ook al aan de betere hand?

Heb sinds een paar weken een burn-out. Dacht dat het een zware griep was, Bloed onderzocht, niets aan de hand. Ook een zwaar hoorfd, of licht in t hoofd. Slaap wel goed. Weet ook wel waardoor t komt--te hard werken, fysiek werken, ben 57-uitzendkracht- de overgang die nog meespeelt, Kids de deur uit- single. Ik ging altijd maar door--niet zeiken doorgaan..Nu zegt m,n lichaam, doe t zelf maar.. Ook de druk van Moeten- anders financieel verzuipen. Gelukkig nu hulp van een goede vriend op dat vlak. Maar mijn God-wat ben ik moe!

Ik heb al 8 maanden een gevoel een strakke band om mijn hoofd
Te hebben en constante duizeligheid .Wat kan ik daar aan doen

Ik herken ook veel van al deze klachten.. de duizeligheid en gespannen nek die helemaal na je ogen toeslaat plus kaken en keel is et ergste.. zit nu 7 maanden al thuis met burnout.. ik denk dat dit echt een uitputtingsverschijnsel is vanuit je hersens.. en heb et gevoel dat dit nog wel 1,5 tot 2 jaar kan duren (liever niet natuurlijk) maar zo accepteer ik de duizeligheid. Lief zijn voor jezelf.. kijk weinig tv. Njet te veel op je telefoon.. gun je hersenen rust in deze periode. Elke dag wandelen helpt ook al voel je je niet goed. Ademen helpt als je schrikt van het gevoel l. En langzaam komen we er wel weer.

Ik herken het duizelig trillen beven

Ik herken veel van je klachten, tintelingen in mijn voeten heb ik ook, soms trekken die door naar mijn benen.. en heb ik het gevoel alsof er duizend miertjes overheen lopen. Ook heb ik een soort koud gevoel met name op mijn voorhoofd. Voelt ook wel als een soort band. In een keer Duizelig worden. Wordt er gek van. Zit al 2 jaar in een burn out... en het gaat met ups en downs

Ik ben nu 15 maanden thuis met een burn-out en de eerste 9 maanden werd ik vooral beperkt door duizeligheid. Hoort er echt bij, maar is vreselijk vervelend omdat het je ook belemmert om ‘actieve rust’ te nemen, zoals mij werd geadviseerd.

Nu ruim 1,5 jaar in een burn-out. Het gaat steeds iets beter. Had ik nooit verwacht. Kwam van heel ver: druk op de borst, paniekaanvallen, dagelijks zware hoofdpijn, tintelingen in armen en benen, handen en voeten, allergische reacties op dingen waar ik nooit allergisch voor was/ben, slapeloosheid, moe moe moe, zere tong, zere maag, etc.
Het uit zich bij iedereen anders. Helaas valt het vaak toch allemaal onder een burn out.
Iedere dag wandelen heeft me enorm geholpen, zoals iemand hier ook al schreef. Ookal was dat het enige wat ik op een dag kon, ik ging.
Nu vooral nog moe en last van te veel prikkels. Die prikkels trek ik op goede dagen wel, op slechte niet.
Maar…. Het gaat steeds wat beter en daar ben ik echt blij mee. Ookal geloof je daar niet in, het wordt ooit beter. Hou vol.

Hoi Claudia,
Ik herken al je klachten. Ik kamp al een jaar met dezelfde ellende. Afgelopen maanden heb ik wel wat progressie gemaakt, door meer te gaan bewegen. Ik denk dat ik nu weer 75% van mijn energie terug heb. Paar maanden geleden was ik na 1 km wandelen al uitgeput. En nu ben ik weer voor 80% aan het werk (als docent.) Ik zou heel graag weer voor 100% willen werken en leven, maar ik merk aan alles dat mijn lijf daar nog niet aan toe is. Vooral wanneer ik mentaal teveel energie uitgeef komen de duizeligheid en de gevoelloze voeten weer heel heftig opzetten. Dat maakt mij vaak onzeker, maar tegelijkertijd besef ik me dat het een signaal is waar ik naar moet luisteren.
Jouw bericht is al oud, maar het is voor mij een geruststelling dat er andere mensen zijn met dezelfde klachten dan ik. Dus dank voor je openheid.

Ik herken alles! Duizeligheid noemen ze een a-typische klacht, maar lees het heel veel hier, bij mij spelen hormonen door vervroegd in de overgang ook nog mee.
Sterkte!
Iemand ervaring met duizeligheid en hoe het verloop was? Ik ben al 4 maanden nonstop duizelig

Hoi ,ook sinds paar jaren tegenslagen gehad (dierbaren verloren,dochter paar zoeken huisbezoeken ,werk die heel veel stress bezorgde,…druk van het leven en altijd blijven doorgaan maar op een bepaald moment leefde ik op men reserves en een serieuze klop gehad sinds een maand geleden .ik heb ook last van trillen en beven vooral
Paniek en angstaavallen,ook veel gedacht dat ik erge ziektes heb en
Al ct scan laten nemen maar zagen
Niks,zal nog een darmonderzoek ook laten doen
,ook veel hartkloppingen en darmklachten.zweetaanvallen,vooral bij het opstaan smorgens het ergste.ook heel moe.soms
Het gevoel ook dat je in elkaar gaat stuiken omdat lichaam en mentale niet meer samenwerken ,maar het gebeurd dan toch niet …zijn er mensen die dit ook ervaren?heb hulp gezocht en nu medicatie nemen maar deze werken maar na paar weken …elke dag is een gevecht …groetjes Kenny

Hallo, 2maand geleden ben ik ook in een burn out beland. Het begon met tintelingen in mijn armen en een paar dagen daarna begon de ellende. Pijnen die constant versprongen over heel mijn lichaam, zenuwtrekkingen ogen, darmklachten, keelpijn, kaakpijn, nek-schouder, vermoeid, angst en paniekerig,.. en dit terwijl ik ervoor nooit wat had. Zijn er nog mensen die dit hebben meegemaakt?

Hoi jip,

Dit klinkt zo herkenbaar knap dat je dan toch dat rondje gaat lopen. Mij lukt dat dus niet. Ik ben nog geen 10 stappen opweg en het komt al opzetten.

Ontzettend herkenbaar door de lichamelijke klachten ontstaat er paniek. Dan volgen er mentale klachten en daardoor volgt er weer lichamelijke klachten en zo blijven we in die vicieuze cirkel.

Ik hen dat ook gehad in de begin fase .. had et heel erg en ook het gevoel dat ik 10 flessen wijn op had.. heel veel schouder nek en hoofd spanning.. heel veel last van me ogen .. en duizelig het gevoel bij elke stap of elke auto die langsreed out te gaan.. maar het is heel goed om elke dag een rondje het liefst in het bos te lopen ook met al die klachten.. dan leert je lichaam weer ontspannen..

Hoi Petra,.
Hier exact hetzelfde. Gedurende 7 jr heel geleidelijk in een forse burnout beland. Had al jaren slaapproblemen door chronische spierspanningspijn. Ben nu 15;mnd onderweg en heb slaapmedicatie voor de helft afgebouwd. Slaap is wel verbeterd maar ik heb nog steeds inslaap en doorslaapproblemen. Ga pas laat naar bed want anders totaal niet slaperig. Elke nacht rond 4.00 wakker. Meestal slaap ik dan binnen 1 uur weer in. Als ik pech heb duurt t 3 uur! Droom idd ook heel veel en levendig.
Slaapproblemen worden veroorzaakt door hormonale ontregeling. Je kunt hier weinig aan doen behalve accepteren dat het nu zo is maar dat t beter wordt. Ben zelf gestopt met werken dus de stress van bedrijfsarts en reïntegratie is weg. Dat scheelt enorm.
Als je slaapangst gaat ontwikkelen zou ik toch hulp hiervoor zoeken (bv psycholoog). Anders gaat het van kwaad tot erger.
En zoek overdag afleiding zodat je niet steeds met het slaapprobleem bezig bent. Ga naar buiten! Wandelen. Naar winkel fietsen voor n boodschap. Word lid van de bieb en ga lezen. Zo kom je uit je hoofd en richt je je aandacht naar buiten.
Sterkte

Bedankt voor je reactie!
Ik heb ook slaapmedicatie maar neem dit maar heel af en toe. Bang om er afhankelijk van te worden en het helpt niet altijd.
Na elke dag een moeilijke start in de ochtend (somber, moedeloos en soms wanhopig omdat ik weer zo slecht geslapen heb) ga ik altijd een stukje wandelen of fietsen samen met mijn man.
Ik ben gek op lezen, al kan ik mijn gedachten er niet altijd bij houden, en daarnaast haak ik graag.
Met sociale contacten heb ik veel moeite. Ik ben snel overprikkeld en ben ook bang dat mensen mij er door het slaapgebrek slecht uit vinden zien. Door het slechte slapen trek ik mij terug.
Vroeger sportte ik 3 x in de week (fitness) maar ik kan er de laatste tijd de moed niet voor opbrengen om te gaan terwijl ik weet dat ik mij daarna altijd vooral mentaal beter voel.
Je schreef dat je de slaapmedicatie aan het afbouwen bent. Betekent dit dat je beter slaapt?
Ik ben ermee bezig om mijn angst voor het niet kunnen slapen aan te pakken.
Als ik wakker lig zeg ik als een mantra dat ik veilig ben.
Mijn slaapproblemen zijn overigens begonnen toen ik ongeveer 5 jaar geleden mijn antidepressiva (Fevarin/Fluvoxamine) heb afgebouwd. Hier heb ik heel lang over gedaan met behulp van taperingstrips. Dus dat het met hormonen te maken heeft dat geloof ik zomaar.
2 jaar geleden ben ik begonnen met Escitalopram i.v.m. angsten en in de hoop dat ik beter zou gaan slapen. Maar helaas.. de Escitalopram doet helemaal niks en ik ben na overleg met de psych nu ook deze aan het afbouwen. Ook weer heel langzaam.
Uiteindelijk hoop ik weer wat beter te gaan slapen want het duurt al zo lang.
Mag ik vragen welke slaapmedicatie jij aan het afbouwen bent en heb je het idee dat je daardoor uiteindelijk wat beter bent gaan slapen?
Heel erg bedankt voor je tips en steun.
Jij ook sterkte!

Nou herkenbaar zeker. Ik heb ook heel veel last van spierspanning en het slaapprobleem vind ik gewoon horror. Ben bij slaapcoach geweest. Die geven wat trucjes maar ook uitleg. Die uitleg was fijn omdat ik gewoon een verkeerd beeld had wat goed slapen is . Maar de rucjes had ik echt niets aan. Het beste advies kreeg ik van een vriend die zei” bemoei je niet met je slaap dit regelt je lichaam zelf. Gewoon gaan lekker gaan liggen en rusten”. Moet zeggen na bijna 2 jaar lukt me dat redelijk maar heb wel al heel lang een kwartje zolpidem het geeft me een geestelijke houvast. Ben er ook wel eens 2 maanden afgeweest maar kreeg toch weer de angst. Ook herken ik de somberheid die je de ochtend hebt na slechte nacht…. Je moet namelijk weer door de dag heen. Ik ben nu in fase beland van burn-out dat ik ook al heb ik goed geslapen mega moe kan zijn. Dat is weer nieuw want ben nu meer uit m’n angsten overdag, waardoor ik altijd aanstond.
Sterkte in ieder geval , hopen op betere tijden ben er nog lang niet.

Ik heb ook veel last van hoge spierspanning. Dit gaat heel onbewust en het zorgt ervoor dat mijn hele lijf vaak zeer doet.
Het advies die je kreeg van een vriend is inderdaad heel goed. Onbevangen naar bed gaan en gewoon genieten dat je lekker mag liggen en uitrusten. Alleen als ik midden in de nacht wakker word dan schiet de gedachte door mijn hoofd van "daar gaan we weer". Zo vreemd dat ik dan echt klaarwakker "aan" sta.
Als ik jouw reactie zo lees dan denk ik dat jij al verder in het proces bent. Het feit dat je echte vermoeidheid voelt, ook als je beter geslapen hebt, komt volgens mij omdat je inmiddels minder hoog in je adrenaline zit.
Daardoor ben je ook minder angstig. Positief dus! Al voelt dat misschien fysiek niet zo. Ben je ook minder snel overprikkeld? Sterkte verder met je herstel!

Nou herkenbaar zeker. Ik heb ook heel veel last van spierspanning en het slaapprobleem vind ik gewoon horror. Ben bij slaapcoach geweest. Die geven wat trucjes maar ook uitleg. Die uitleg was fijn omdat ik gewoon een verkeerd beeld had wat goed slapen is . Maar de rucjes had ik echt niets aan. Het beste advies kreeg ik van een vriend die zei” bemoei je niet met je slaap dit regelt je lichaam zelf. Gewoon gaan lekker gaan liggen en rusten”. Moet zeggen na bijna 2 jaar lukt me dat redelijk maar heb wel al heel lang een kwartje zolpidem het geeft me een geestelijke houvast. Ben er ook wel eens 2 maanden afgeweest maar kreeg toch weer de angst. Ook herken ik de somberheid die je de ochtend hebt na slechte nacht…. Je moet namelijk weer door de dag heen. Ik ben nu in fase beland van burn-out dat ik ook al heb ik goed geslapen mega moe kan zijn. Dat is weer nieuw want ben nu meer uit m’n angsten overdag, waardoor ik altijd aanstond.
Sterkte in ieder geval , hopen op betere tijden ben er nog lang niet.

Hoi Petra,
Ja overprikkeling is minder. Maar heb nu bijna niets meer wat moet. Ik was voor 12 uur hersteld op m’n werk maar. Ik deed het op m’n tenen maar deed het wel. Bedrijf waar ik voor werk is failliet gegaan en hele poppekast van re-integratie casemanager en tweede spoor is om me heen weggevallen. Dit geeft eindelijk weer wat rust. Ik ben nu kleine 2 jaar in burn-out of is het long covid.?Wie zal het zeggen. Ik herken wel wat je zegt met de onrust die je snacht hebt als je wakker wordt…. Heel lastig. En die onbewuste spierspanning ook door mijn lijf vooral achterkant van m’n lichaam, dus nek rug en achterkant benen. Maar ik weet wel dat piekeren het steeds maar bedenken hoe je hier in hemels naam uit moet komen het verergerd. Ik weet niet wat jou leeftijd is maar alle ellende is bij mij begonnen met overgang toen burn-out en vervolgens covid. Het zal een mengelmoes zijn maar ben er ook zo klaar mee ……

Heel herkenbaar verhaal. Vooral snachts klaar wakker zijn terwijl je doodmoe in bed stapte. Sinds kort gebruik ik dromensap wat mij heel goed helpt met slapen. Je kunt dit alleen online kopen en het is niet verslavend. Hopelijk hebben jullie hier iets aan;)

Voor mij ook heel herkenbaar. Echter bleek er een onderliggende trauma te zijn wat de angstklachten heeft laten sluimeren tot het overliep in een heftige burnout. Ik kon zelf absoluut niet overzien dat deze gebeurtenis een trauma zou zijn. Verschillende hulplijnen, waaronder emdr, geven nu echt inzicht in de crash van m'n zenuwstelsel en daarmee ook de inzichten hoe op te lossen. Bedoel dit echt met al het goeds, maar als je enkel de symptomen bestrijd ( slecht slapen) vrees ik dat het een lange weg is

Wow ik herken echt alles wat jullie hier delen. Ik loop ook al zo'n 2 jaar te tobben met slaapproblemen. Uiteindelijk werd het zo erg dat ik niet meer in slaap viel. Met mij begint het beter te gaan want sinds een paar maanden val ik weer in slaap! Neemt niet weg dat ik gemiddeld één keer in de week een hele nacht wakker lig en de andere nachten ook niet altijd door slaap, maar er zit bij mij heel duidelijk verbetering in. Ik ga eerst vertellen wat ik allemaal gedaan heb & daarna wat mij uiteindelijk geholpen heeft.

Wat ik allemaal geprobeerd heb:
- Losse matrassen/dekens met vriend
- Bedden uit elkaar
- Extra verduisteren
- Oordoppen
- Valdispert nacht extra sterk
- Melatonine
- Tamazepam
- Zolpidem (Vervelend spul, kreeg ik de volgende dag depri gevoelens van en sliep na gebruik de nacht daarop niet)
- Oana Green pleisters
- Niet meer drinken na 21.00u
- Geen caffeine meer na 18u
- Veel wandelen overdag om me moe te maken
- Warm bad
- Hash roken voor het slapengaan
- Meditatie/hypnose audio's
En ik vergeet vast nog dingen die ik geprobeerd heb. NIETS hielp, behalve Zolpidem, maar daar wilde ik niet afhankelijk van worden.

Wat ik uiteindelijk gedaan heb wat me wel hielp:
- Met al het bovenstaande gestopt!
- Verwijzing van huisarts naar slaapcentrum in ziekenhuis Alrijne Leiden gekregen waar ik op de medische psychologie afdeling een behandel traject in ging. Hier werd een wetenschappelijk bewezen methode toegepast: slaaprestrictie (je uren in bed naar beneden brengen zodat overdag meer slaapdruk opgebouwd word) & als je in bed niet kunt slapen er even een kwartiertje/half uurtje uit gaan en opnieuw proberen. Ook had ik enorm last van spierspanning, hiervoor kreeg ik de opdracht 3x per dag 10min niets te doen & de volgende oefening iedere dag te doen: slaapmakend .nl/wp-content/uploads/2020/10/2-Span-en-ontspan-je-spieren-Anna.mp3

Ik heb een online cursus gevonden waar ze exact dezelfde behandeling toepassen: Bureau Breinfijn Cursus Beter Slapen.

Ik zou het wel samen met iemand doen zodat je een soort van verantwoording af moet leggen en je slaapdagboeken met naar bed en opstaan tijden moet laten zien zodat je het volhoud, want het is best pittig. Je moet het wel een paar weken volhouden om effect te zien, maar het is het zó waard!!

Ik hoop dat ik jullie hier misschien mee geholpen heb.

Groetjes, Juliëtte

Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie Juliette!
Met hoeveel uren in bed startte je met de slaaprestrictie?
Die span en ontspanoefeningen zijn toch hetzelfde als progressieve relaxatie?
En helpt het ook bij doorslaapproblemen?

Fijn dat het zoveel beter met je gaat!

Ik kom er graag later op terug. Moet nu weg;)

Groetjes, Petra

Ik heb mijn hele jeugd in overlevingsmodus gezeten waar ik niet bewust van was. Het was gewoon mijn mechanisme.
2021 moeder geworden en vanaf toen in een burnout geraakt waarbij ik continu aanstond. 4 maanden na de geboorte had ik een nacht waarbij ik geen slaap kon vatten, er knapte letterlijk iets in mijn hoofd.
Ik kon zo 3 dagen en nachten wakker zijn zonder te slapen, een kind, fulltime werk enz.
Ik heb elke soort benzo of pammetje gehad, kon er zo 5 nemen maar mijn adrenaline en cortisol gingen daar dwars doorheen.
Toen kreeg ik angst voor slapen en naar bed gaan. Als ik een keer in slaap val is dat ook voor 2 uurtjes.
Mijn spieren stonden de hele nacht zo strak van de adrenaline dat als de ochtend naderde ik het gevoel had alsof ik zware spierpijn heb van een week griep.
Ik krijg continu brain zaps of schokken op mn borst als mijn lichaam of hoofd ook maar een klein beetje ontspanning voelen. Hierdoor kreeg ik suicidale gedachten. Echt ellendig.
Op een gegeven moment heb ik een angst voor ontspanning gecreëerd omdat ik dat gevoel gewoon niet meer trok.
Ik sta ook helemaal los van mijn lichaam, zit alleen maar in mijn hoofd.
Ergens diep van binnen voelde ik dat ik op was maar ik ben net een robot. Gaan gaan gaan.
Ik weet niet eens meer hoe vermoeidheid voelt. Ik kan intens verdriet voelen als ik mijn vriend zie gapen of hoor zeggen: ik ga naar bed ik ben moe.
Ben nu 2,5 jaar verder en nog geen verbetering helaas. Ik heb het heel lang uitgesteld maar ga toch sertraline proberen binnenkort.
Helaas is therapie nog niet aan de orde voor mij omdat ik dus geen draagkracht heb.

Hoi Petra,

Ik herken precies wat je schrijft. Ik slaap ook slecht, terwijl ik wel moe ben. Mijn hoofd gaat gewoon niet uit. Niet persé op een negatieve manier. Ik twijfel soms ook aan mijn burn out, omdat ik net als jij nog wel energie heb om dingen te doen en het mentaal ook wel redelijk met me gaat. Soms denk ik inderdaad dat ik ook nog vol adrenaline zit. Is bij jou wel bevestigd dat het een burn out is? Bij mij wel, maar toch blijf ik twijfelen.

@Johannes, ik lees je stukje waarin je zegt Droomsap te gebruiken hetgeen volgens jou niet verslavend is. Echter dit is wel verslavend, tevens zit er een stofje in doxylamine genaamd hetgeen in Nederland is verboden. Als je zoekt op doxylamine dan zie je tevens dat je hier erg duizelig van kunt worden en er niet mee mag autorijden. Ook ik heb een BO en ben daardoor al duizelig, kon niet ook niet slapen. Tijdens het gebruik van Droomsap werd dit alleen maar erger. Autorijden kan ik bijna niet gezien wazig zien. Ik ben ermee gestopt gezien de verergering van de duizeligheid en het feit ik er niet aan moet denken auto te rijden met een stofje waarmee rijden verboden is. Persoonlijk vind ik dat onverantwoord. Ik heb het gebruik langzaam afgebouwd hetgeen niet ging zonder slag of stoot. Het heeft ongeveer 2 weken geduurd voor ik eraf was.

Goede nacht,alweer een slapeloze😔met een heel naar gevoel;alsof mij hart er gaat mee stoppen.Heel wazig en traag in mijn hoofd.Ook ik heb een burn out en herken hier bijna al mijn klachten. Behalve het globusgevoel en soms het gevoel niet te kunnen doorademen.Dr Google heeft mij de afgelopen maanden nog meer angst bezorgd.Ik ben zowat binnenste buiten gekeerd medisch/onderzoeken hart,longen,endocrinoloog,kno,...alles was goed;maar waarom voel ik me dan zo slecht???Ik ben 47 jaar, heb fibromyalgie,chronische hyperventilatie,hsp,zit in de perimenopauze.Heb een bijzondere jeugd gehad=lees 1 en al trauma, woonde op mijn 17 alleen,werd de 1e keer mama op mijn 18,5.Verloor mijn broer op mijn 19 enz....2 jaar terug ben ik mijn mama verloren, en net toen ik een beetje overeind krabbelde van dat,liet mijn oudste dochter dat ze geen contact meer wou met mij,gewoon in messenger.Waarom of hoe moest Ik raden. Ze stuurde me nog enkele verwijtende berichten,toxische/narcistische moeder en blokkeerde mij op alles.Dat was voor mij die ene druppel die de emmer deed overlopen.Ik ben geen medicijn nemer(heb maar 1 nier,dus ik moet er extra zuinig mee omgaan.Ik ben nu gestart met reiki,en ook ga ik bij de osteopaat; en beiden zeggen ze hetzelfde.Het is 1 en al emotie die vastzit in mijn lichaam.Beiden kregen het zelf lastig als ze mijn hoofd behandelden. En het is zo,mijn hoofd staat nooit stil;ik leef in mijn hoofd,en ben volledig mijn voeling kwijt;waardoor ik leef op automatische piloot en mezelf zie alsof ik in een soort film zit(depersonalisatie).Ik ga me op die behandelingen houden en afwachten of het me inderdaad helpt om beter te worden. Ik wil jullie hier dan ook op de hoogte houden over hoe het verder allemaal verloopt.Sorry als er fouten in mijn tekst staan,maar ik ben echt doodop.Een spoedig herstel aan al de lotgenoten hier,en heel veel kracht en moed toegewenst.
Groetjes Tamara

Heel herkenbaar. Voelt alsof er iets kapot is..draaiend, mistig, dof, drukkend, band om hoofd soms. Heel eng.
Ik heb dit dagelijks.
Groet
Eddy

Fijn die herkenning! Ja ik heb het ook dagelijks. Net was ik heel duizelig en jneens was daar de paniek. Slappe benen heel heel heel duizelig angstig dacht dat ik doodging. Was zo erg

Heel herkenbaar. Voelt alsof er iets kapot is..draaiend, mistig, dof, drukkend, band om hoofd soms. Heel eng.
Ik heb dit dagelijks.
Groet
Eddy

Heel herkenbaar, bij mij is het altijd in de middag, elke dag, dof gevoel alsof er watten in mijn hoofd zitten en enorm prikkel gevoelig. Echt heel erg naar.

@anniek, precies voelt heel raar alsof je soort van duizelig ben in je hoofd. Ook ben ik dan heel erg afwezig en in me hoofd bang voor van alles slappe benen enz

Mensen met ervaring hiermee?
Verdwijnt dit gevoel ook weer?
Wie is hiervan genezen?

Mensen met ervaring hiermee?
Verdwijnt dit gevoel ook weer?
Wie is hiervan genezen?

Dit heet blijkbaar PPPD, ik heb een burnout gekregen begin 23 en deze slaapt nog aan. Vorige week NKO geweest, veel testen doorlopen en PPPD is de uitkomst.

Klopt ook wel als ik het lees.

Houden jullie ook je bloedsuikerspiegel in de gaten? Deze duizeligheid kan ook diabetes zijn.

Dit is zó herkenbaar. Dit is eigenlijk ook waar het bij mij mee begonnen is. Naar de dokter gegaan, alles laten checken (bloeddruk, hartslag, bloedonderzoek/suiker) daar kwam niks uit en was allemaal goed. Nu 2 maanden verder en heb het nog steeds. Maar niet de hele dag door. De angst om iets in mn hoofd te hebben maakte destijds ook dat enorme paniekaanvallen getriggerd werden. Daardoor raast de stress nog meer door je lijf. Kreeg spierpijn in mn benen door de continue onrust. Hier las ik veel dingen die ik herken, daardoor nam de angst wat af, maar kan soms ineens weer oplaaien, vreselijk rot gevoel. Sterkte!

Elke narcist zou eens goed bij zichzelf ten rade moeten gaan hoeveel onherstelbare schade ze aangericht hebben.
Ik weet waar ik over praat.
Ik heb geen medelijden met ze want hun verdediging is bijna altijd een slachtoffer rol. Ik ga niet iedereen over één kam scheren dus wens ik je veel succes en sterkte.

Ik vind je verhaal heel 'verfrissend' om te lezen. Ik ben zelf burned out en had te maken met een narcistische ex. Inderdaad ook van het type verborgen narcisme.

Ik weet daarom ook van dichtbij hoe iemand met narcisme zich stuk kan lopen in situaties. Hoe leeg en kwetsbaar een narcist kan zijn, maar een bepaald gedrag en gedachtepatroon heeft ontwikkeld waarin er steeds nieuwe voeding moet komen. Als dit jaren duurt, met daarin veel leed (vooral om zich heen) dan is loopt je voorraad langzaam leeg.

Ik laat nu even achterwege hoe schadelijk de impact was op mij.

Je verhaal delen hier is zeker iets waarvan ik hoop dat mensen zich herkennen. Er is te weinig bekend over narcisten terwijl dit een groeiende diagnose is. Narcisten laten zich niet diagnosticeren.

Ik wens je veel succes en bedankt voor het delen. Veel kracht en groei gewenst op je innerlijke reis.

Gewoon even benieuwd: Hoe weet je dat het geen autisme, maar narcisme is?

Hoi Fredje, ik zit nog niet in de opbouwfase, maar ik het dal. Zit er nu 6 maanden in en erken wat je zegt. extreme spanning, nie meer positief kunnen zijn, niet meer dagelijkse dingen kunnen doen denk aan wandelen of douche enz. Heb jij ook zoveel lichamelijke klachten? Dof hoofd, extreem moe, niet slapen, duizelig, slappe, zware benen, angstig, somber, huilbuien, nergens zin in hebben?

Hoi allen,

Ik begrijp helemaal wat je beschrijft. Een burnout heeft ook een groot emotioneel aspect. Wellicht wel groter dan fysiek of mentaal... Het eerste jaar zie je dingen vaak nog positief tegemoet of hou je de moed erin. Naarmate de tijd vordert wordt het emotioneel gezien steeds lastiger om met de klachten om te gaan. Dit is heel normaal. Je kan steeds minder, het leven van mensen om je heen draait gewoon door. En voor je gevoel ben je eenzaam aan het strijden tegen deze situatie. Het is makkelijk om je te verliezen in depressieve gedachtes en piekeren.

Probeer echter niet te vergeten dat negatieve gedachten en piekeren ook een grote bron van stress op het lichaam legt. Daarom is het herstellen van burnout ook zo lastig, je komt vaak vast te zitten in een vicieuze cirkel.

Mijn tips... probeer voor zover het lukt een routine te hebben. Op ongeveer dezelfde tijd naar bed (lokaal lukt in slaap komen of doorslapen niet) en op dezelfde tijd opstaan. Evenwichtig voedingspatroon en elke dag lekker naar buiten. Een stukje wandelen of fietsen kan al wonderen doen voor de gemoedstoestand. Daarnaast geloof ik dat dagbesteding van essentieel belang is voor herstel. Heb je geen werk? kijk of je vrijwilligerswerk kan vinden dat je vol houd. Een mindfullnesscursus kan ook helpen om op een andere manier naar het leven te kijken.

Dit heb ik over de afgelopen 3 jaren geleerd ik hoop dat jullie er iets aan hebben

Hoi allen
Ben t met F eens dat dagstructuur ontzettend belangrijk is! Ik zit nu 16 mnd in bo na een jarenlange aanloop. Heb ook elke dag pijn (door spierspanning) mn in kaken/hoofd. Het 1e jaar was ik ook nog heel positief, vooral in de zomer, lekker fietsen en wandelen met de hond. Ik zit nu al weken in een soort stagnatie, doodmoe, slaap weer heel slecht, hoge spierspanning vreet energie. Dan is t moeilijk om de moed erin te houden....voel me soms moedeloos.
Probeer echter toch elke dag kleine dingetjes te doen in mn huishouden, ff naar de supermarkt met de fiets. Wandel elke ochtend met de hond etc. Ga toch naar pilates ook al ben ik moe (weer ff t huis uit). Zo kom ik mn dagen wel door. Ik wil vooralsnog geen verplichtingen van vrijwilligerswerk oid daarvoor ben ik nog veel te moe en niet stabiel genoeg. Maar ik ben alle grijze regenachtige dagen ontzettend zat en verlang hevig naar t voorjaar en de zon!

Beste anoniem,
Ik kan dus niet eens een rondje wandelen of fietsen. De angst/zware, slappe benen, duizeligheid enz. slaat dan toe.
Af en toe op een goed moment kan ik hooguit 10min lopen.
Hoe doe jij dat?

Ik snap volledig wat je zegt. Ik denk dat het goed is om (samen met een psycholoog) aan de angst te werken. Deze angst belemmert je om dingen te ondernemen en vreet ook nog eens energie. Ik weet precies hoe het voelt, als je eenmaal ‘de angst’ een beetje uit kan schakelen kan je wellicht meer dan die 10 minuten die je aangeeft. Ook ik kon vroeger door de angst bijna niet wandelen, gevoel van duizelingen, wegvallen, onwerkelijkheid, brainfog, kan je overweldigen. Nu voel ik me vaak objectief gezien hetzelfde, maar omdat ik de angst er niet bij voel kan ik toch een flink stuk wandelen. Het is wel onaangenaam, maar soms gaan je gedachtes toch de wat vrolijkere kant op.

Ik zou dus aanraden met die angst aan de slag te gaan en dan langzaam met kleine stapjes je energie (met ups en downs) weer terug te vinden.

Angst is een enorme belemmering

@Frank, bedankt voor je bericht. Geef me een geruststelling dat ik niet de enigste ben met deze klachten. Het is zo beangstigend. Momenteel heb ik heel de dag door lichamelijk klachten waardoor ik angst krijgt. Zo zo vervelend voel me gewoon ziekjes. Hoe ga jij daarmee om. Zoals je verteld met lopen heb je ook last alleen geen angst meer. Hoe is het bij jou gelukt om met je lichamelijk klachten om te gaan en er geen angst door te krijgen?

Ja ik snap je vraag,

Sowieso is het denk ik goed om met angstklachten een professional op te zoeken. Dit kan via de huisarts bij een psycholoog of de POH. Daarnaast heeft het mij geholpen om medisch de angstpunten te laten onderzoeken. Mijn angst zat bij mn hart. Dus deze laten onderzoeken en is prima. Je kan de meeste onderzoeken ook gewoon via de huisarts aanvragen.

Daarnaast leer je met verloop van tijd de klachten herkennen. Hoe vervelend / pijnlijk / ongemakkelijk ook. Ook is het denk ik goed om de klachten (deze heb ik op dit moment ook weer zo ongeveer de hele dag door) te aanvaarden en er een beetje stoicijns mee om te gaan. Probeer niet emotioneel de draaikolk in te gaan. Dit zorgt voor stress en maakt de klachten vaak alleen maar erger.

Uiteindelijk herstel je door op de juiste manier met je klachten om te gaan. Op fysiek mentaal en emotioneel gebied. Dus heb je weinig klachten? Ga wat doen! Krijg of heb je veel klachten? Rust (ook emotionele rust)

Het is verschrikkelijk lastig allemaal maar je kan er absoluut beter in worden

Hoi Frank,

Bedankt voor je antwoord. Ik moet zeggen dat mijn hart al nagekeken is en die werkte prima. Maar ondanks dat heb ik momenten dat ik het nog niet gelooft. Zojuist nog ik was iets aan het tillen en liep best hard en had al slappe benen en last van de rare wereld. Ineens kreeg ik hoofdpijn en zakte bijna door mijn benen en enorme hartkloppingen de angst kwam bijna op. Toen ik ging zitten zakte de hartkloppingen en werd ik eigenlijk gelijk weer rustig. Maar ja ben nu weer gelijk bang dat mijn hart het is. Moet zeggen dat ik bij elke lichamelijke sensatie bang ben voor het ergste.

Ik heb zelf wel goede ervaringen met antidepressiva. Verwacht er geen wonderen van, maar het is eerder een steuntje in de rug.
Het is zo begrijpelijk dat je na zo'n lange tijd in burn-out te zitten, merkt dat je somber wordt en daardoor geen zin of puf meer hebt om dingen te ondernemen... de beste remedie is dan om toch dingen te blijven doen (anderen hebben al hele goede tips gegeven hierboven!!) . Gedragsactivatie wordt dat ook wel genoemd. Denk aan naar buiten gaan, sociale contacten onderhouden, kleine klusjes doen in huis (bv een la opruimen) , voldoende bewegen.
En wat Frank al zegt, voor die angsten kun je het beste een professional zoeken. Ik ben zelf psycholoog en help mensen o.a. met dit soort klachten. Het kan echt goed helpen om daar meer controle over te krijgen
Groet tamar

Hoi Tamara,

Ik loop bij een psycholoog nu denk 5x geweest. Maar zelfs buiten lopen is voor mij moeilijk. De wereld is raar en angstig ik krijg zware benen en wordt duizelig waarop angst volgt. Heb heel de dag door lichamelijke klachten waardoor ik amper wat kan doen. Heb een dof gevoel in mij hoofd en kan gewoon bijna niks.
S avonds knap het soms wat op. Ik probeer thuis zeker dingen te doen maar zelfs dat is moeilijk alsof m'n hoofd de prikkels niet meer verwerkt. Wat moet II dan hiermee dien?

Ik loop nu 6 maanden thuis en ik merk dat weer enorm wegzak. Ben in groepstherapie maar ook daar moe, paniekaanvallen, hartkloppingen, duizeligheid en huilen. Weet het gewoon niet meer en denk eraan om ermee te stoppen. Iemand nog tips....ben er gewoon zo verdrietig en moedeloos van 😔

Ook vanaf mij geen flauw idee.
Ik zit er nu bijna 5 maanden in en wordt met de dag somberder. Elke dag een dof hoofd, slappe benen, angsten,etc.
Geen idee hoe je als mens hierin positief moet kunnen blijven..
Mensen met tips? Mensen die deze fase al doorleeft hebben?

Ik ben wel aan de antidepresieva gegaan
Er wordt gezegd dat het bij een burn out niet zou werken
Ik slik een lage dosis en hier haalt het wel degelijk de scherpe randjes vanaf

Niet meer zoveel paniek en langzaam verandert met active stand ik was hele dagen nerveus of ik altijd aan stond

Het opbouwen was geen pretje maar ben
Blij dat ik het allemaal gedaan heb
Ik volg hier naast wel therapie

Ik herken dit zeker. Nu 1,5 jaar in burn-out.
Nog steeds elke dag misselijk en duizelig.
Elke dag hoop ik dat het eindelijk overgaat.
Als iemand een tip heeft…… Ik hoor het graag.

Als ik te lang met een activiteit doorga krijg ik meer spierspanning, hoofdpijn, vermoeidheid. Nooit misselijk geweest. Wel duizelig vooral helemaal in begin van burnout
C.

Herken het niet van antibiotica
Maar wel na ziek zijn en burn out
Was erna weer helemaal terug bij af met alle klachten die jij beschrijft

Hey Thomas,

Ik zit er ook al 3 jaar in en herken je verhaal in die zin dat ik door een heftige griep wat ik elk jaar wel een keer heb, enorm terugval en weer opnieuw helemaal niets meer kan.

kijk eens of je baat hebt bij een goede probiotica misschien. Je darmen zijn je tweede brein, en antibiotica maakt ook alle goede bacteriën dood waardoor het invloed heeft op heel je lichaam / mentaal.

Groetjes

Hoi Amber,

Dank voor je reactie. Jeetje en ik vind 2 jaar al lang. Dit is mijn tweede burnout, de eerste keer was ik er binnen 1 jaar uit en nu lijkt het wel alsof ik er nooit meer uitkomt.

Het zal idd wel aan de kuur liggen, maar je gaat steeds maar weer op zoek naar verklaringen bij Dr. Google

Wat is het toch ellende zo'n burnout.

Groetjes,
Thomas

Hi Thomas,

Het is vreselijk inderdaad.. ik heb ook een end afgegoogeld. En als je geen herkenning vind ga je alleen maar meer zorgen maken hè? Mij helpt het heel erg om steeds maar weer in vertrouwen en acceptatie te zakken en jezelf gerust te stellen “dit zal er ook wel weer bijhoren”.

Maar dit lukt mij ook zeker niet altijd, vooral na een fikse terugval schiet ik dan weer in de zorgen. Of je niet iets over het hoofd ziet e.d.

Het is een lang proces met vallen en opstaan. En dat het herstel zoals internet doet geloven 3 maanden tot een jaar duurt.. gaf me ook extra stress. misschien als je er niet te diep in zit zoals jouw eerste keer wellicht inderdaad. Maar als je echt zodanig roofbouw hebt gepleegd dat heel je stress / hormonaal systeem ontregeld is, kost het alleen al die tijd om een beetje te stabiliseren laat staan weer opbouwen.

Ik merk zelf ook dat ik na een heftige emotionele gebeurtenis, die nou eenmaal soms bij het leven horen zoals acute ziekte van een ouder, beëindigen van relatie.. een enorm grote impact hebben en ik daardoor ook steeds terugval. M’n zenuwstelsel schiet veel sneller in de stress dan normaal, zowel van interne als externe prikkels en dit trekt je leeg.

Het feit dat de normale dingen van het leven zoals een griep of in jouw geval antibiotica kuur zorgen voor terugval, is en voelt zo machteloos..

Liefs

Hoi Thomas,

Google eens op de gut-brain connectie. Je darmflora is van enorm belang voor het functioneren van een hoop processen en kan grote impact hebben op je geestelijke gezondheid. Antibiotica verstoord en doodt zo'n beetje alle goede bacterien in je maag. Ik heb zelf tijdens de eerste fase van mijn burnout een blaasontsteking gekregen en moest toen ook aan de antibiotica. Ik herken exact wat je hier omschrijft als verergerde klachten. Het heeft mij een flink aantal weken probiotica slikken gekost om te zorgen dat mijn maag weer een beetje normaal werd. Kan je erg aanraden om dat nu te starten. Ik zou sinds die ervaring ook niet zo snel meer een antibiotica kuur nemen. Maar als het moet dan moet het natuurlijk.

Sterkte!

Hoi Anoniempje,

De klachten die bij een burn-out horen zijn bijna niet te tellen. Al wat je daar noemt zijn dan ook de typische klachten.
In 2015 bij mijn eerste burn-out had ik enorme paniekaanvallen midden in de nacht. Een hartritme die ver over toeren ging bij zo’n aanval en dan ook nog eens draaierig worden. Ik vertrouwde het toen niet en ben dan naar de hartspecialist geweest. Alles bleek in orde en dit hoorde ook gewoon bij een van de vele kwalen bij een burn-out.
Ik heb ook al jaren last van hartoverslagen (extrasystolen). Stress is een extra trigger en dan kan dit enorm hevig zijn. Dit kan inderdaad akelig aanvoelen.

Groetjes,

Dag Patrick

Bedankt voor je reactie! Ergens een oplichting (hoe raar het ook is om te zeggen) dat de symptomen niet alleen bij mij voorkomen…

Hoe ga jij om met de hartoverslagen? Neem je medicatie? Krijg je er angst van? Dit maakt me zo bang…

Hoi Anoniempje,

Ik heb daar al twintig jaar last van en ben er nu 51. In perioden met stress heb ik daar veel last van en soms zijn er perioden dat ik er geen last van heb. Vooral niet panikeren als je dit voorhebt. Ik heb er leren mee leven. Zoek maar eens op ‘extrasystolen’. Heel veel mensen hebben daar soms last van en is eigenlijk onschuldig.


Groetjes,

Klinkt allemaal heel erg bekend. En typisch de klachten van een burn-out helaas.

Ik heb de diagnose gegeneraliseerde angst-, paniekstoornis. Daarbovenop een burnout. Irreëele angsten vooral bij lichamelijke klachten. Ben met schematherapie en medicatie al bijna anderhalf jaar bezig. Veel van de klachten die genoemd worden ondervind ik ook. Het slecht slapen is daarvan het meest ingrijpende. Veel onrust, uitputting en lusteloosheid.
Sinds kort ervaar ik soms enkele dagen van rust, helaas nu weer in een dal.
Acceptatie en volhouden. Je bent niet alleen denk ik altijd maar... sterkte allemaal. X

Heftig hé

Ik slaap ongeveer twee a drie uurtjes
Inslapen geen probleem maar door slapen
Sta dan weer met zenuwen kut gevoel op
En dood moe sta soms letterlijk te tollen op me benen

Ik heb echt van alles geprobeerd

Hoi P
Ik heb ook slaapproblemen, vooral inslapen een drama: inderdaad soms 3 uur wakker liggen voordat je inslaapt. 2 uur later weer wakker etc. Ik heb gelukkig ook betere nachten, daar houd ik me maar aan vast. Je moet t accepteren, hoe moeilijk ook. Als ik weer eens lang wakker lig ga ik er soms uit om wat te lezen in de woonkamer. Maar daar heb ik ook niet altijd zin in. Ik zorg wel dat ik elke dag minstens half uur wandel. Buitenlucht en beweging is heel belangrijk.

Hoi Patrick

Ik ken je je probleem helaas veel te goed. Ben nu al een tijdje in mijn burn-out en word met de dag slechter. Soms een kleine opleving maar die is dan maar heel kort.
Iedere avond word ik onrustig omdat ik naar bed moet. Ja klinkt raar ben moe maar op bepaalde manier zegt mijn hoofd dat ik niet wil slapen.
Als ik dan toch naar bed ga slaap ik het liefst alleen. Soms denk ik dat ik gek begin te worden.
Zit nu veel thuis en doe bijna niets meer.
Krijg binnenkort wel hulp maar of dat iets word weet ik niet.
Ik loop persoonlijk nog thuis met dingen die ik wil uitspreken en verwerken. Maar als ik dit doe geeft dat veel onrust binnen de familie omdat ik met dingen weet van dierbare mensen om mij heen. En als ik ga praten dan zal mijn relatie op het spel komen te staan.
Hou veel van mijn vrouw maar zit in lastige positie en kan er met niemand over praten.
Dit spookt ook iedere avond door mijn hoofd en ben continu mijn gedachten op iets anders te zetten. Word er soms gek van.
Dus ben vaak blij als de klok weer op 6 uur staat kan gelukkig de dag weer beginnen.
Heb ik een beetje afleiding.
Als je een oplossing vind voor je probleem dan hoor ik dat graag.
Veel sterkte met je slapeloze nachten.
Groet Aswin

Hoi Aswin,

Mijn eerste burn-out in 2015 heeft zo’n zes maanden geduurd. Ik ben daar toen volledig uitgekomen, ook al dacht ik dat het nooit over zou gaan. Daar trek ik me dan ook aan op in mijn tweede burn-out nu. Nu heb ik helaas slaapproblemen, wat ik bij mijn eerste burn-out niet had. De vreemdste klachten wisselen zich af, zoals bij de eerste, maar die slaapproblemen vind ik persoonlijk het engst.
We moeten erop focussen dat dit ook ooit zal beter worden, ook al is dit niet evident.
Ik hoop voor jou ook op een snel herstel.

Groetjes,

Vreselijk niet slapen, hier al sinds de zomer. Werkelijk alles geprobeerd en mits inslaap- en doorslaappillen slaap ik soms enkele uurtjes. Vroeger dommelde ik wel eens in bij een film maar ook dat gebeurt nooit meer. De wanhoop nabij, kan sinds kort ook niet meer werken. Verschillende dokters geweest al, kunnen niets meer doen dan wat ze al voorschrijven. Dit kan toch niet? Bang dat ik op de duur echt helemaal doordraaien zal, ben er niet ver van af ondanks mijn hulpkreten al maanden.

Heel herkenbaar. Dood eng is het. Ik heb het ook zo erg. Dagenlang moet ik bijkomen zelfs naar de douche lopen is dan al zwaar en douche al helemaal.

Ja precies dat. Ik wordt daar zo eng van joh. M'n lichaam trilt dan ben duizelig in me hoofd, angstig, moe, negatief enz. Hebben jullie dat ook?

Heel herkenbaar..
Maar nog veel belangrijker en interessanter om te weten is het volgende.
Wie hier op het forum heeft dit gehad tijdens zijn burnout en waar is het weggegaan en genezen helemaal?
Hoor het graag
Vriendelijke groet
Eddy

Ik herken dit. Dit is de depressieve fase van de burnout. Ik ben daar net doorheen maar het is afschuwelijk! De tip is accepteer het rot gevoel des te eerder is het weg.

Ik herken het helemaal!!! Gelukkig gaat het bij mij steeds beter, maar wat is het zwaar! Maar heb geduld!!! Echt waar het komt goed. Accepteer dat je er midden in zit en neem zo veel mogelijk rust.

Hoi Eef,

Heel erg bedankt voor je reactie!
Knap dat je er doorheen bent gekomen. Ik vind het vreselijk. Het is niet dat ik een einde aan me leven wil maken, maar het is ook niet dat ik zin in het leven heb. Ik leef echt met de minuut. Wat je zegt accepteer het is denk echt een goede. Alleen hoe?
Ik blijf in de vicieuze cirkel zitten en constant denken o nee ik voel me rot o nee ik heb rot gedachten enz.
Echt drama!
Heb je tips?

Mijn tip is: laat het allemaal maar gebeuren. Je voelt je rot, maar geloof mij.ik heb 10 maanden onrust paniek en een brein gehad wat alleen maar kon denken. Er komt een punt dat dit minder wordt. Je moet er echt doorheen. Als je het qua prikkels kan handelen probeer een meditatie en buitenlucht en douchen deed mij 'goed', ook al heb je geen zin. Luister naar je gevoel mocht je daar bij kunnen. Maar vooral laat het er zijn, je hebt toch geen controle. Het is je overkomen en je komt er overheen.. ik ben er zelf nog lang niet maar heb het punt acceptatie en het er laten zijn gevonden. Probeer niet te vechten tegen je gedachtes. Ze zijn er nu eenmaal.
Vertrouw vertrouw vertrouw.

Heel erg bedankt voor jullie tips ik ga het zeker proberen.
Maar het is zo lastig. Gisteren bijvoorbeeld heel de dag zat ik al een beetje in de paniekmodus alles voelde eng de wereld voelde onwerkelijk (alsof je in een droom leeft of niet echt bestaat). Vervolgens krijg ik om 5 uur ineens een dikke migraine aanval en gelijk slaat de angst toe. Was bang voor allerlei ziektes en had echte angstgevoelens. Rond een uur of 8 werd de migraine wat minder. Rond 11 uur me bed in en hup daar was de paniek weer voelde alsof ik verdween van de wereld. Doodeng! Mijn moeder kwam toen bij me zitten en poosje gepraat. Na half uur was ik rustiger en kon ik eindelijk slapen. Mijn brein staat 24/7 aan, ben ik aan het fietsen en afwezig (voelt alsof de wereld anders is dan normaal) hup daar is de paniek weer. Vind het zo knap dat jullie dan kunnen denken accepteren en vertrouwen. Want de paniek is er hoe blijf je dan rustig?

Dag Jo, ook ik heb dit punt gekend. Recentelijk voor kerst. En het accepteren is idd het toverwoord, maar wat is accepteren. De tegenhanger is dat je dit gevoel weg wil hebben, er angst bij voelt, wat als t niet meer weggaat. Ik weet nog mijn eerste gedachten: nu ben ik dus depressief en dat gaat miss nooit meer over.
Wat mij hielp was zeggen tegen mezelf: oké daar zit je dan, onder in de put. Ik vind daar niks van! Als het kan, ga gewoon liggen desnoods de hele dag ( ik had 2 weken nodig). Ik bedacht me dat m'n lichaam enorm moe moest zijn en daarom er letterlijk niks bij kan hebben. Tegen jezelf zeggen oké ik hoor je, er is nu niks meer mogelijk dan rust. Dit is ook wat er feitelijk aan de hand is. De koek is op, je lichaam sluit zich voor elke prikkel af. Als je dat gaat inzien en accepteren krijg je weer van die kleine lichtpuntjes. Die helpen je te herinneren dat het fijne gevoel weer terugkomt. Tevens raad ik je aan, als je dat nog niet doet, om een fijne therapie te starten. Emdr of wellicht een goede massagetherapie.

Alles wat je benoemd is herkenbaar. Echt het is verschrikkelijk. Ik dacht ook dat het niet over zal gaan, maar zoals ik al zei je moet er doorheen. Je brein is op hol geslagen en mentaal ben je op 0. Alles wat je nu denkt is niet waar, maar voelt heel echt. Acceptatie is heel lastig als je in die fase zit dus ja. Laat het gebeuren. Acceptatie komt gedurende het proces vanzelf.. Probeer je zelf enigsinds vast te houden aan reacties dat het minder wordt en over gaat. Het is heel zwaar i know. Je mag me even mailen als je wilt. misschien kunnen we contact hebben via de app : inez_333@hotmail.com

Ik heb ook gedacht dat het nooit over zou gaan, maar langzaam gaat het beetje bij beetje beter. Mijn tip: let op je ademhaling. Met een goede ademhaling kun je je al zoveel rustiger in je hoofd voelen. Ik heb heel veel gehad aan de filmpjes van Heleen Ytsma op youtube, misschien kan het jou ook helpen.

Hebben jullie ook brainfog en het watten gevoel in combinatie soms met hoofdpijn ?
Tesamen met het gevoel wat jullie beschrijven is het een hel. En je voelt je zo eenzaam. De wereld draait door en wij zitten in de shit. Echte shit.
Sterkte mensen. Pfff wat een hel.
Groet eddy

Beste lotgenoten, check even website/Youtube kanaal van Nick de Waard. Hij is een ervaringsdeskundige en weet precies waar hij het over heeft. Ik heb eerst de gratis masterclass gevolgd en heb nu besloten de 6-wekelijkse cursus te volgen (niet duur). Hij geeft je zoveel inzichten en tools om weer te kunnen ontspannen en angsten los te laten waardoor je lijf weer in de ontspanning gaat ipv deze vervelende spanningsstand. Ik kan nu al wat beter slapen en pieker wat minder overdag en ben pas net begonnen. Wellicht een tip 🩷

Doen jullie het allemaal zonder antidepressiva?

Hoor het graag.
Groet.eddy

Aanvulling.
Werken deed ik ook met plezier.
Dat is ook voorbij voor nu.
😰

Hoi Eddy,het is een hel en je kent jezelf niet meer terug. Zoveel rare kwalen ook, dan weer benauwd of hoofdpijn, oorsuizen, duizelig, hartkloppingen en moe. Gekukkig slaap ik goed maar sons slaap ik wel 14 uur per dag. Een gouden tip is acceptatie, hoe moelijk dat ook is. Er komen echt wel weer verbeteringen maar dat is bij iedereen anders. Ik loop al 6 maanden thuis en mwrk dat ik iets minder moe ben...

Hou vol en vecht er niet tegen...

Dag Eddie,

Wat naar voor je.

Wat mij heeft geholpen zoals Corine zegt: accepteren. Ik dacht ik fiks dit wel even in drie maanden. Even opladen en door. Nu zit ik inmiddels 5 maanden thuis en ben veel aan het uitzoeken voor mezelf.

Het helpt mij tevens om erop te vertrouwen dat het goed komt. Dat ik op termijn al die dingen die je benoemt hoe je je voelde weer gaan komen. Dat zit gewoon nog in je, maar dat heeft tijd nodig om daar weer te komen en dan komt het als betere versie van jezelf.

Wat betreft werk. Ik hou ook erg veel van mijn werk, maar ben erachter gekomen dat ik op de plek waar ik nu werk, niet mezelf kan zijn en vastgeroest zit in patronen, waar ik moeilijk uitkom.

Ik ben langzaamaan aan het kijken voor een andere baan en uit aan het zoeken wat ik wil.

Het komt goed Eddie. Uiteindelijk.

Heel veel sterkte!

Groet,

K.

Dag Eddie, ik herken het helemaal. Ik zit er nu ook 4 maanden in en ben slechts nog een schim van wie ik was. Ik zonder me af van iedereen, heb geen zin in gesprekken, met vlagen depressief en onverschillig. Dit heb ik nooit gehad, stond altijd voor alles en iedereen klaar, voerde juist graag gesprekken en depressies kende ik niet.

Ook werken gaat amper, nu 2x 2 uur per week en dan al hoofdpijn krijgen. Ik werkte fulltime hiervoor, voel me dan ook heel nutteloos door deze burnout. Sommige momenten lijkt het echt alsof het niet meer goed komt en dan slaat de paniek toe. Ik loop sinds kort bij de psycholoog en hij leert me anders te denken (positief denken met minder angsten) door cognitieve gedragstherapie. Ik ben pas net begonnen, maar ik werk wel nu ik beter grenzen aan kan geven ik me toch sterker voel, en dat geeft ook wat zelfvertrouwen voor de toekomst.

Maar wees niet bang: alle klachten die jij schrijft herken ik: paniek, angst, wanhoop. Het hoort er allemaal bij. Het schijnt vanzelf goed te komen, ons zenuwstelsel is overprikkeld, maar gedachtes hebben wel een heleboel invloed op ons zenuwstelsel, misschien kun je daar wat mee?

Groet,
Suus

Dag Eddie,
Het is zo herkenbaar wat je schrijft. Ik zit zelf ook al 5 maanden thuis en heb regelmatig de gedachte, kon ik maar terug naar een jaar geleden, toen ik me nog goed voelde en ik nog zoveel aankon... Maar helaas,mijn lichaam is voor mij op de rem gaan staan. Want het was ook niet gezond hoe ik mijn werk deed, waardoor ik nu in deze situatie terecht ben gekomen. Na vele maanden therapie en terugkijken op toen, zie ik dat nu wel in. Wat anderen ook al zeggen, vecht er niet tegen, neem rust, en weet: het wordt uiteindelijk wel weer beter... Je lichamelijke signalen zijn er om je te helpen, ze zijn niet tegen je! Hoop dat je dat mag gaan ervaren
Groetjes tamar

Hoi Eddie,

Je verhaal klinkt mij heel herkenbaar. Ook ik zit nu 4,5 maand in een burnout. Ik denk ook vaak terug aan: was ik maar de oude ik gewoon lekker alles doen en kunnen genieten zonder tal van lichamelijke pijntjes en gevoelens. Zonder dat mijn lichaam om de rem trapt. Maar helaas voorlopig ben ik nog niet de oude. Ik heb ook al heel veel periodes achter de rug. Dan veel hoofdpijn, dan duizelig, dan angstig enz. enz. Nu zit ik in een periode waarin ik soort van down ben. Ook ik moet van de psycholoog leren om te accepteren, maar dit is heel moeilijk en lukt met nog niet. Hoe doen jullie dat?

Nou Eddie
Het valt gewoon niet mee soms heb ik een opleving maar het grootste gedeelte van de dag onrustig heel slecht slapen

Iedere keer weer wat nieuws

Hoi Eddie,
Ik zit nu 22 maanden in een burnout, alle klachten zijn heel normaal, accepteer dat het zo is. Leg je erbij neer, weet wel dit duurt niet voor de rest van je leven. Langzaam zullen je klachten minder worden, mist je wel je rust neemt, jezelf lief hebt en de kern van je burn out aanpakt.

Ik heb goede dagen en slechte dagen. Maar mijn slechtste dag nu wat een goede dag een jaar geleden. Het is een lang proces en geen zin in werken hebben is heel normaal.
Neem je tijd.

Ik denk dat het kan afhangen van de oorzaak en klachten van je burnout en of je daarmee aan het werk bent. Wat helpend kan zijn is een dagboekje met de verbeteringen die er toch zijn. En houd er rekening mee dat herstel geen stijgende lijn is. Ben het aan de lijve aan het ondervinden. Succes en sterkte

Hier precies hetzelfde! Nu 15 mnd bezig (zware burnout met veel spierspanningspijn). Heb t gevoel ik laatste 5 mnd stil sta. Ga niet achteruit maar ook niet vooruit. Frustrerend. Volgens psych ga ik toch weer te vaak over mn grenzen en kom dan "in t rood". Dus weer hersteltijd nodig etc. Soms ben ik er zo klaar mee. Maar ja. Klagen helpt ook niet. Dus de positieve mindset maar weer aan.

@Natasja, dank je wel voor je reactie. Inderdaad is het geen stijgende lijn, maar stapjes vooruit en achteruit. Ik heb inderdaad al opgeschreven wat er beter gaat ten opzichte van het begin. En door mijn therapie ben ik er wel mee aan de slag. Voor jou tevens heel veel sterkte!

@Anoniem, dank je wel voor je reactie! Kun je je eigen grenzen wel herkennen of ervaar je dat zelf ook zo dat je over je grenzen heengaat?

Ik was elke keer na 1 betere dag enorm uit het veld geslagen als het de dag erop toch niet goed ging. Ik denk dat het er echt om draait dat je accepteert dat is wat is, in elk moment. En dat je je lichaam als het ware bedankt en volgt. Die trekt echt niet voor niks aan de rem. Daarnaast ben ik overtuigd dat een burnout vaak een reden heeft dus terug willen naar hoe het was moet je niet eens willen.
Verder heb ik nu een wat betere week en betrap mezelf erop dat ik bijna achterdochtig word. Zo van wanneer begint het weer?
Hoop dat het een ieder helpt om te weten dat het echt niet uitzonderlijk is. Mindset is de key ( zeg ik dapper vol ongeduld)

Hallo V

Het blijven hangen is heel herkenbaar. Maar dit komt door dat je ook heel langzaam naar een burn-out toe bent gegaan.
Ik ben jaren geleden regelmatig gewaarschuwd dat ik een stapje terug moest doen. Maar ik voelde toen goed en zei maak je niet druk het komt goed ik ken me eigen lichaam.
Nu 3 jaar later moet ik die persoon toch gelijk geven. Ben heel langzaam uitgeput geraakt en heb het totaal niet zien aankomen.
Wat ik uit boeken van ervaringsdeskundige heb gelezen is het door rustig aan te blijven doen en jezelf de tijd geven dat het weer langzaam beter wordt.
Heb zelf ook periodes dat ik het niet meer zie zitten omdat het zo lang duurt. Maar dan weer iets positiefs erover lezen en dan krijg ik toch weer hoop.
Vind het ook erg lastig om geduld te hebben en zou soms ook graag het proces willen versnellen.
Iedere dag proberen er maar iets van te maken en soms lukt het en soms ook niet.

Maar ik blijf hoop houden.

Groet Aswin

Dag Aswin,

Inderdaad, daar zal het wel aan liggen dat je er langzaam naartoe gaat.

Ik denk dat het voor iedereen anders is hoe veel tijd iets nodig heeft en hoe en wat je eraan kunt doen, omdat de symptomen ook zo verschillend zijn.

Ik heb door mijn therapie geleerd waar mijn ongeduld vandaan komt. Dat heeft mij ook wel geholpen.

Hoop doet leven en hoop heb ik inmiddels alweer!

Groet,

V.

Hi Kate,

Ook ik zit nu zo'n 6 maanden in een burn-out en de eerste echte verbeteringen zijn sinds een 2 weken merkbaar. Nu moet ik ongesteld worden en merk ik dat ik er weer helemaal af lig. Ik merk sowieso in mijn hele proces, maar nu EXTRA omdat ik zo'n verbetering voelde de laatste tijd, dat er een duidelijk verband is tussen hoe ik me voel en waar ik ben in mijn cyclus. Misschien interessant om ook te monitoren voor jezelf, zodat je de heftig(st)e momenten wat beter kan opvangen doordat je je er meer op voorbereidt.

Sterkte!

Willemijn

Zeker herkenbaar, ik zit nu 5 maanden thuis en heb nu al 3x t idee gehad een klein beetje op te bouwen, maar zodra er een griepje of een iets te druk iets is geweest ben ik terug bij af en lijkt t alsof alles onder me vandaan word getrapt!
Dan zit ik ook weer ellendig te zijn, herpak mezelf na paar weken weer.. en vervolgens gebeurd t weer!! Héél frustrerend!!!
Dat zijn de ups en downs maar die downs lijken wel elke x erger te worden pffff moedeloos word ik ervan.

Herkenbaar. Afgelopen zomer ging t best goed. Meer energie. Nu al maanden stagnatie, afgelopen maand doodmoe na teveel sociale activiteiten en verkoudheid. Je lijf is gewoon super kwetsbaar. En je moet je energie blijven beheren en goed doseren. Dat vind ik ook heel moeilijk. Je wilt zo graag weer actiever zijn maar dat gaat gewoon nog niet. Het blijft een lange weg met vallen en opstaan....mijn psych waarschuwt ook elke keer voor teveel doen: je moet zo min mogelijk "in het rood" komen anders kun je je reserves niet opbouwen.

Wat fijn om te horen dat ik niet de enigste ben die dit heeft , ik heb ook het idee dat ik een beetje vast loop dat het nu al een lange tijd zo blijft en er geen verbetering bij komt hebben jullie dit ook?
Kate.

Volgens m'n psycholoog doe ik nog steeds teveel en te lang, terwijl ik voor m'n gevoel alleen de dingen doe die nodig zijn..
Ik probeer zoveel mogelijk rust te nemen maargoed met 2 kinderen en weinig hulp van buitenaf draait t leven gewoon door..
Tis meer overleven dan leven.
Op dit punt loop ik ook vast omdat ik geen andere opties heb/zie..

Zo herkenbaar !!! Zit nu ook weer in een terugval met slaaptekort. Het fijne vind ik dat ik nu lees dat ik niet de enige ben. Ook heb ik inmiddels begrepen dat radicale acceptatie echt gaat helpen. Het is nu eenmaal zo, alle gedachten die ik erbij heb komen en gaan. De lichamelijke sensaties probeer ik echt te voelen en dan te accepteren. Ademhalingsoefeningen helpen mij daarbij. Ik heb ook al goede momenten gekend en daar houd ik mij aan vast. Wereld even klein maken, wat MOET ik echt doen. Zoek even contact met andere mensen, ook dat helpt mij. Maar vooral rust, rust, rust... hoe lastig t ook is als het hoofd en lichaam áán staan.

Sterkte man, het gaat goed komen.

Zooooo herkenbaar. Ik loop nu 6 maanden thuis met een burnout/angststoornis. Er is elke dag wel wat, veel spanning, verdriet, paniek, hartkloppingen, angsten, hoofdpijn en hopeloosheid en doodop. Ben sinds 5 weken in therapie bij de Altrecht (depressie en angsttherapie) Het is heel zwaar en dit weekend dan ook een enorme terugval met veel spanning en slecht slapen. Weet het gewoon soms ook niet meer. Slik oxazepam en Seroxat en nog voel ik me vreselijk ongelukkig. wil gewoon weer normaal zijn, werken, sociale dingen doen etc.... Heel veel sterkte Agaath in dit proces. Liefs, Corrine

Iedereen zegt het heeft tijd nodig. Er niet tegen vechten. Laat het je gebeuren en je komt er sterker uit. Ben mezelf gewoon aan het verliezen, lijkt wel. Kan totaal nergens meer van genieten.

Angst om van alles en iedereen.

Als een berg opzien tegen de dag die komen gaat en ik moet erkennen dat ik ‘s avonds me redelijk goed voel.

Heel rare en nare ervaringen

Radicale acceptatie, op sommige dagen makkelijker gezegd dan gedaan ! Maar ja wat kun je anders. Ik wil hier doorheen, niet meer wegrennen en vluchten voor mijzelf. Voelen wat goed en niet goed voor mij is. Eerst is deze harde RESET nodig want het lichaam en geest is ernstig in de war.

We komen de dag wel weer door , ook al is dat een opgave.

Sterkte, je bent niet alleen in deze rare en nare ervaringen.

Hoi Agaath,

Ik herken mijzelf ontzettend in jouw verhaal, letterlijk in alles. Ook ik het stukje dat het s'avonds even minder slecht/redelijk gaat. Soms voelt het net als de film The Notebook, de hele dag bezig met "overleven" om mij savonds even wat beter te voelen en even te kunnen genieten van een beetje tv kijken.

Ik heb dit ook gehad tot aan me oren aan toe slapen doe ik nog steeds niet goed maar dat gevoel is gelukkig weg getrokken
Ik denk gewoon overprikkeling van de hersenen

Beangstigend is het zeker

Aan anoniem, bedankt voor de reactie.
Goed dat het is weggetrokken bij jou.
Het geeft toch een beetje een geruststellend gevoel voor mij, want had nog nergens deze vreemde klacht hier gelezen. Elke psychosomatische klacht wat bij een burn-out voorkomt heb ik al ervaren, behalve deze.
Zelfs even pitten op de bank zit er niet in. Telkens op het moment dat ik dan even zou inslapen is dat gesuis daar en het gevoel van ‘wegvallen’, wat dan direct terug weg is bij het wakker schrikken.
Ik hoop er ook snel vanaf te geraken, want het is zeer beangstigend.

Groetjes,

Ja is echt herkenbaar dodelijk vermoeiend ook
Ik heb nu nog wel is zo een schok na wordt ik ook niet blij van gelijk weer die paniek

Bedoel je met ruis gepiep?
Of zo'n ruis en dat het geluid na lijkt te galmen?
Dit laatste had ik vroeger weleens op school tijdens een dejavu. Vermoeidheid denk ik.
Als ik ga slapen is het net of mijn oren harder piepen als ik er op let. Links morse :-(. Ik hoor wel 20 pieptonen. Raar genoeg heb ik er nooit hinder van. Nou ja die morse af en toe is wel shit. Gelukkig ken ik geen morse.

Ik zit ook in de burn out al 7 maanden kan niet slapen zonder Oxazepam en dan heel weinig vreselijk ik herken je verhaal , piep je bloed horen stromen ik hoorde ook m’n hartslag in m’n hoofd door het hyperen , heeft ook een naam , weet niet meer welke , toen ik wist wat het was werd ik rustiger en trok dat bonken in mn hoofd weg

Dat heb ik ook. Ik werk nog maar vraag niet hoe. Het is al een strijd om me van de bank naar de eetkamer te verplaatsen. Ik voel me nog rotter dan toen ik flinke corona had jaren terug.

Dag Yvon,

Heel herkenbaar! Ik zit ook inmiddels 5 maanden thuis en ik dacht dat het beter ging. Totdat ik afgelopen vrijdag weer ernstige darmklachten kreeg en het de hele dag koud heb. Het voelt alsof ik constant een kater heb met een dof gevoel in mijn hoofd. In de ochtend word ik opgefokt wakker en ben 2 uur later uitgeput . De rest van de dag ben ik moe.

Wat ik doe is mijn structuur aan te houden en gezond te eten. Ook probeer ik gewoon te wandelen of even naar buiten te gaan.

Heel veel sterkte!

Heel herkenbaar. Ik zat op 3x2 maar hield het niet vol gezien de hoofdpijn. Werk vanuit huis nu 2x2 uur en ga na een uurtje werken naar bed en daarna werk ik 2x een half uur met daarin een pauze en dat gaat goed.

Het voelt alsof ik uit elkaar moet knappen om iets te doorbreken.

Beste Pien,

Dit leest voor mij als een duidelijk signaal van je lichaam dat het weer te veel wordt. Dat zou kunnen betekenen dat je toch niet genoeg hersteld bent, dat er in je werkomgeving bepaalde factoren aanwezig zijn die jouw herstelproces blokkeren of dat het opbouwen van uren te snel is gegaan. Persoonlijk vind ik 4 dagen werken na een halfjaar best veel. Het heeft mij een jaar gekost voordat ik uberhaupt weer een beetje sociale dingen kon doen. Natuurlijk is dit afhankelijk van de ernst van je burnout maar het is zeer belangrijk om rustig op te bouwen en niet te snel weer te veel hooi op je vork te nemen.

Met de klachten die je omschrijft zou ik persoonlijk wel serieus aanraden om even te stoppen met werken. Zit je in de overspannenheid zone dan zou je je na twee weken een stuk beter moeten gaan voelen en kan je weer rustig aan opbouwen. Ga je je bij rust alleen maar slechter voelen dan is het heel belangrijk dat je zo vroeg mogelijk afremt en je lichaam de tijd geeft te herstellen, hoe langer je door blijft gaan hoe groter de schade is die je aan kan richten. In de adrenaline heb je vaak niet door hoe moe je eigenlijk bent, daarom is een periode van complete rust vaak wel aan te raden, al is het alleen maar om te peilen hoe het echt met je gaat.

Ik zeg dit niet om je bang te maken, ik wou dat ik je iets meer moed in kon spreken maar ik spreek uit ervaring dat je soms door afleiding niet meer door hebt dat je lichaam eigenlijk nog niet helemaal hersteld is. Blijf altijd naar je lichaam luisteren is mijn advies.

De fysieke klachten zijn zeer beangstigend maar komen echt voort uit stress (ervanuit gaande dat je gecheckt bent door de huisarts). Het is doodeng hoe slecht je lijf zich kan voelen bij een burnout (ik heb ook alle klachten gehad die jij omschrijft, en meer) maar het is heel belangrijk om wel te blijven geloven dat dit de burnout is en niks meer dan dat. De angst voor de klachten maakt de klachten helaas alleen maar erger.

Wat mij vooral met het laatste heeft geholpen is somatic tracking meditaties. Daarin leer je om de klachten te laten zijn voor wat ze zijn en niet telkens een paniekreactie te hebben op elk fysieke symptoom.

Ik wens je heel veel moed en sterkte toe in deze moeilijke periode. Het wordt echt beter! Maar zorg goed voor jezelf en wees niet bang om ook dingen te veranderen in je leven. Je oude patronen zijn juist hoe je in deze situatie terecht bent gekomen en om te voorkomen dat dit nogmaals gebeurt is het belangrijk dat je tot de oorzaak komt en positieve veranderingen aanbrengt waardoor je minder stress ervaart in je leven.

En vergeet ook niet: terugslagen horen erbij. Er is nog nooit iemand in een rechte lijn hersteld van een burnout.

Hoi
Ik zit ook in zware burnout. Vind het juist heel fijn om alleen te zijn want snel overprikkeld. Heb je mss last van angst- en paniekklachten? Dat je daardoor liever niet alleen bent?

Ik heb een burnout met angst en paniek klachten en durf ook niet alleen te zijn. Vind ik vreselijk. Hoort erbij volgens de psycholoog.

Mss overbodige tip maar focus op je ademhaling, dat is je anker. Je ademhaling vertragen zorgt voor meer rust en minder stress. En het zal langzaamaan beter gaan.

Yep hier ook niet alleen durven zijn

Heel herkenbaar. Bij mij werkte het om te proberen te onthouden dat het goed komt. En ik merk nu juist bij het alleen zijn dat ik nog meer rust krijg omdat er zo weinig prikkels zijn.

turbo korte ontspanning oefening.
Haal diep adem in en blaas door een tuutje van je lippen langzaam en lang de lucht uit. Herhaal dit 3 x.
Je zult merken dat je lijf ontspant.

Hier sinds kort ook brandende benen! Stapelgek word ik er van en angst niet meer te kunnen lopen. Wat is dit?

Het zou dit kunnen zijn: Restless legs syndrome (RLS), hoort bij neurologische aandoeningen. RLS wordt gekenmerkt door een onweerstaanbare drang om de benen te bewegen, vaak gepaard gaand met ongemakkelijke sensaties zoals tintelingen of brandende gevoelens. Het exacte mechanisme achter RLS is nog niet volledig begrepen, maar het wordt verondersteld dat het te maken heeft met problemen in de communicatie tussen zenuwcellen in de hersenen die verantwoordelijk zijn voor beweging en sensaties. Als je denkt dat je symptomen overeenkomen met RLS, raad ik je aan om een arts te raadplegen voor een juiste diagnose en behandelingsopties.

Lijkt mij op teveel al teveel uren werken en dat zie je aan de energie daarna. Ik begon ook te snel en was zo zwak en moe de dag erna dat ik alleen op de bank lag ook met pijn in mjn benen of hoofd. Toen weer weken thuis rustig aan gedaan met elke dag wandelen en positieve podcast kijken en nu in februari weer begonnen met maar 2 uur per week opbouwen. Nu gaat het wel goed en heb ik minder spanningen. Maar ik heb geen arbo advies opgevolgd maar dit met manager zo afgesproken. Sterkte ook.

Hi Marco, same here, ik ga aankomende week naar 3x 3 uur in de week en dat lijkt lichamelijk al een marathon. Standaard hoofdpijn na een werkochtend, soms de hersteldag erna ook nog, en dan begint het weer van vooraf aan. Ik moet denk ik terugschakelen naar minder uren, maar dat vind ik lastig. Ik wil niet zwak overkomen, maar ja, zo ben ik ook in de burnout beland. Patronen doorbreken dus.

Ik denk als je 0 aan energie overhoudt, het gewoon echt teveel is. Je lichaam gaat je tegenwerken. Bij mij uit zich dat in ineens heel veel hoofdpijn, migraine en heel chagrijnig zijn. Lijkt eerder op stappen terug zetten ipv vooruit.

Ja heel erg ook! Heb er ook veel maagklachten bij.
Eetpatronen moet je wel enige tijd aanhouden om te weten of het werkt.
Pijn en diarree tegelijk is toch wel de stress. Wat hier helpt is een probiotica kuur om alles een beetje te kalmeren. Zou ik wel een gedegen merk nemen zoals vitakruid

Dag Natasja,

Dank je wel voor de tip! Ik probeer alles zonder medicatie of hulpmiddelen te doen. Alles heb ik inderdaad langere tijd volgehouden om te zien of het werkt.. helaas werkt niks en weit ik het aan mijn burn-out. Echter belemmert me dit wel in mijn functioneren.

Ik ook! Echter is een probiotica geen medicatie, het is een supplement. Het zijn de juiste bacterie en gezond voor je lichaam. Zoek het maar even op. Samen met de juiste vitamine kan het echt een boost geven. Je verliest nu namelijk veel opname van voedingstoffen door de stress en diarree

Maag/darm klachten horen ook bij burnout. Je autonoom zenuwstelsel, dat ook de spijsvertering regelt, is ontregeld. Ik heb al jaren juist last van obstipatie. Drink daarom veel en eet vezelrijk. Maar dan nog blijft t een hinderlijk iets.

Dag Natasja en Anoniem,

Dank jullie wel! Ik ga het even opzoeken. Momenteel voelt dit als een terugval omdat ik het al lang niet meer zo ernstig heb gehad.. en ben ik bang hier niet meer uit te komen.

Jawel, het gaat voorbij. Je darmen eenmaal van slag heeft echt even tijd nodig om te herstellen. Het kan ook makkelijk terugkomen bij te grote belasting. Ze noemen je darmen ook wel je 2 brein vanwege de connectie met je hersenen. Dus het is vrij logisch dat je dit nu ervaart.
Probeer er vertrouwen in te hebben en beetje acceptatie.
Goede voeding beweging , een warme kruik of bad.

Hi! Wat vervelend! Ben je ook getest op glutenintolerantie/coeiliakie? 7 kilo in een halfjaar tijd is namelijk best veel..

Helaas heb ik geen advies, maar meschien dat je hier iets aan hebt. ik heb chronische hoofdpijn gehad voor een maand of 9 (gelukkig wel wat dagen hoofdpijn vrij de laatste tijd)
Bij mij was het soms Heftig bonzend achter de rechteroog tot de slaap vooral als ik teveel inspanning doe, ook door teveel prikkels of als ik me druk heb zitten maken ook wel eens een band om het hoofd maar dan een ergere vorm ervan zeg maar, van matige hoofdpijn naar best heftige, op verschillende plekken in het hoofd..zelfs mijn nek en hoofdhuid deed zeer met erop drukken… maar ik heb dan ook heel wat oogproblemen gehad en gezichtspijn/oorpijn. Ik zag slecht, ik zag wazig, ik kon niet meer ik de verte kijken, ik had zelfs ruis en soms vaak flitsen in mij. Ogen en tijdelijk lichtschuw geweest (meteen licht misselijk en hoofdpijn die ik van de verte al voel aankomen).

Migraine is bij mij uitgesloten gelukkig maar, maar bij mij was het wel best simpel, langdurig kaakklemmen en te hoge spanning op de nek zenuw. Kaakklemmen kan dagelijkse hoofdpijn veroorzaken is mij vertelt door de tandarts

Bij mij ging het heel sluw te werk moet ik nog even vermelden. Ik had totaal geen last van me tanden of kaken en ook lang niet altijd last van mijn nek of achterhoofd, pas toen ik allerlei klachten begon te krijgen, was ik er al te laat bij, veelste hoge spanning.

Ik hoop in ieder geval dat je er vlug vanaf komt want leuk is het niet, zeker niet als je er vaak last van hebt. En meschien net als ik even voor de zekerheid na latenkijken?

Dag Mieke,
Dit is voor mij ook heel herkenbaar. Ook ik ben aan het re-integreren en zat op 3x2 uur maar kon dit niet volhouden gezien de hoofdpijn. Ik werk nu vanuit huis, licht administratief werk net als jij, 2x2 uur maar ook hier krijg ik enorm veel hoofdpijn van. De dag dat ik weet dat ik moet werken sta ik al op met hoofdpijn. Ik denk dat dit valt onder spanningshoofdpijn. Mijn BA is welwillend toen ik aangaf dat 3x2 niet haalbaar was vandaar dat ik nu weer zit op 2x2. Ik neem een pauze zodra ik voel dat de hoofdpijn weer op komt zetten. Dit kan een uur naar bed zijn maar ook een half uur op de bank en daarna weer een half uur werken totdat ik de 2 uur heb volgemaakt.

Bedankt voor jullie reacties, ik ben dus niet de enige. Kaakklemmen doe ik soms onbewust, dat is waar.
Ik zal aangeven bij de BA dat ik aan mijn plafond zit en terugwil naar de 2x 2 uur.

Bedankt 🙏

Tja niet slapen hoort wel echt bij een burn out
Je lichaam geeft eigenlijk continu een stress signaal waar door je je nu zo voelt
En niet kan slapen

Zou is goed kijken waar die spanning van je werk vandaan komt

Ja ik vermoed dat ik teveel verantwoordelijkheid naar mezelf heb toegetrokken. Daar wordt nu zeker iets aangedaan, maar ondertussen werk ik 50% en slaap ik nog steeds sommige nachten erg slecht.
Voor mijn gevoel, als ik (weer) goed kan slapen, ga ik de rest ook wel kunnen oplossen. Maar ik voel me nu echt heel verloren.

Wat rot ik snap het slaap is wel belangrijk
Maar probeer je voor te houden dat het weer beter wordt

Ik ben ook heel erg in de war wat dat betreft. Ik heb nooit slaapproblemen gehad, en de angststoornis was 2 jaar geleden vooral heel veel piekeren en analyseren.

Dat heb ik nu veel minder tot niet. Maar het wordt wel weer langzaam erger, piekeren/analyseren dat ik weer een slechte nacht tegemoet ga. Terwijl ik ook machten van 6 of 8 uur kan draaien wat dikke prima is. Maar ook van 2 of 3 uur en dan ben ik een hoopje ellende.

Ik hoop echt dat het beter wordt...

Ik dit ook heel erg in m'n slaap gehad. Het gevoel stoppen met ademen, wakker schrikken dat m'n hart alle kanten op ging, ben zelfs aantal keer vanuit slaap rechtop uit m'n bed gesprongen van angst. Wat ik nog toe wil voegen met klem is, laat medicatie geen oplossing op zichzelf zijn! Geen oordeel als je het nodig hebt, maar aan dit soort reacties van je lichaam ligt echt wel iets ten grondslag. Ga en blijf hiermee aan d'r slag met een passende therapie. Ook als het weer even wat kalmer is.

Ben ik ook zeker van plan! Ik heb morgen een gesprek met de GGZ. Ik wil graag medicatie om tot rust te komen en in rust uit te vinden wat er aan de hand is. Naar mijn idee ben ik overstresst, o.a. van werk (en andere privé zaken). Maar door de slaapproblemen kan ik het onderliggende moeilijk onderzoeken als het acute me zo te parte speelt.

Heb je emdr geprobeerd? Dat kan de eerste heftigheid wat dempen. Tevens is regressietherapie ook een idee.
Medicatie zou ik echt na 2 weken dan weer stoppen. Anders is de kans groot dat je er afhankelijk van blijft.
Heel veel sterkte. Het is heel pittig, maar de dagen met wat licht bestaan echt en ze voelen extra mooi na dit dieptepunt

Ik hoop dat de ggz mij morgen zal doorverwijzen naar een psycholoog die mij kan behandelen. Wellicht mogelijk met emdr therapie? Ik heb 2 jaar geleden ACT traject gehad. Maar ja, ik pieker nu bijna niet. En als ik het wel doe, of me rot voel of angstig, dan kan ik dat accepteren en laat ik dat gevoel er gewoon zijn. Ook als ik in bed lig.
Maar niet kunnen slapen heeft natuurlijk snel veel invloed op mijn overdag.

Ik heb slaapmedicatie van de huisarts (temazepam). Midden december gehad, tot nu toe maar 5 pillen gepakt. Alleen voor die dagen dat het echt even niet ging.

Mijn huisarts zei ooit: je nacht is een afspiegeling van de dag. Maw: als je overdag geen rust vindt (teveel stress, piekeren etc)krijg je snachts ook geen rust.

Hi Nora,

Je klinkt als een hele lieve zorgzame en begripvolle vrouw. Ik heb zelf nog geen kinderen, maar kan me erg in je herkennen. Het altijd maar zorgen voor mensen, willen dat ze het leuk hebben, alles doen voor iedereen, etc. Daar zit het 'm al in. Zelf zit ik nu 5 maanden in overspannenheid. Het was echt een hel en af en toe val ik nog steeds terug, maar het gaat echt al een stuk beter. Ook met jou komt het goed, maar het kost echt (veel) tijd en vertrouwen. Ik heb dan ook geleerd door therapie dat juist de mensen die het meest aardig zijn, people pleasers, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, etc. vatbaar zijn voor een burn/out/overspannenheid. Eigenlijk erg jammer, maar blijkbaar mogen we vaker en meer voor onszelf kiezen. Ook hoeft een burn/out/overspannenheid echt niet alleen van werk te komen. Vaak is het een combinatie van verschillende factoren. Als ik jou zo lees heb je veel meegemaakt. Wellicht is het tijd voor je om aan de slag te gaan met eventuele opgelopen trauma's. Ik dacht ook dat ik geen trauma's had totdat ik aan therapie begon. Wat betreft de huisarts, die heeft mij wel erg geholpen en aangehoord, maar nooit een label om me geplakt. Daarnaast denk ik als jij er zeker van bent dat je echt teveel hooi op je vork hebt genomen dat therapie ook kan helpen. Denk dan aan therapie zoals emdr, hapnotherapie, meditatie/yoga, etc. Ik heb overigens veel geprobeerd en had een zwaar vitamine D te kort (kwam nav een uitgebreid bloedonderzoek naar voren), dus hiervoor heb ik hoog gedoseerde vitaminepillen gekregen. Wellicht heb je dat ook, want daar kun je je ook futloos door voelen en klachten krijgen. Tot slot, denk echt aan jezelf en neem je rust. Probeer ook je rust te pakken als de kids bijvoorbeeld op school zijn of in bed liggen. Vraag ook om hulp al is dat moeilijk. De mensen die echt om je geven begrijpen je wel en willen ook niks liever dan dat je je goed voelt.

Veel sterkte, het komt echt goed!

Het is allemaal herkenbaar hier ook slecht slapen
Die onzekerheid is het ergst
Heb me ook zo vaak afgevraagd wat mankeert ik toch

Dag Yve,

Ik herken al je klachten; ook de rode wangen krijgen. Ik had dit vaak aan het einde van de middag/begin van de avond. En elke keer pakte ik de thermometer om te kijken of ik geen koortsaanval had. Nu een paar maanden verder wordt dit minder.

Als je een burnout hebt werken je bepaalde delen van je hersenen minder goed omdat ze krimpen; hierdoor wordt je vergeetachtig, krijg je brainfog, slaap je slecht, en al die andere ellende.
Echter je emotionele deel van je hersenen wordt juist groter; hierdoor wordt je emotioneler, instabieler, depressiever, onrustig etc.
Je hoofd is compleet uit balans en dit heeft tijd nodig om te herstellen.

Probeer te accepteren dat je dit is overkomen, maar tegelijk uit te sluiten dat het niks anders is. Ik kon ook pas na een paar onderzoeken bij de huisarts (waar natuurlijk weer helemaal niks uit kwam) accepteren dat ik in een burnout zit en dat alleen rust me kan redden. Geen werk, geen sociale contacten, zo min mogelijk prikkels.

Sterkte ermee!

Hi Yve,

Hier hetzelfde hoor. Geen stempel van de huisarts maar talloze klachten. Ook de rode wangen en zelfs soms in mijn nek! Weer bij de huisarts geweest van de week en geen stempel erop. Wel psychosomatische fysio en mijn bloeddruk was een beetje wel te hoog. Hier krijg ik nog een half uurs meting voor. Het is niet tof.. je wordt er ook angstig van en daardoor kom je in een soort van cirkel. Want wat is er aan de hand dan?! Ik heb inmiddels besloten dat ik met of zonder "stempel" mezelf in een traject zet want we moeten hier vanaf.

Sterkte!

Dank jullie wel voor de (lieve) reacties. Ze zeggen wel eens 'gedeelde smart is halve smart', in dit geval is dat echt zo. Ik voel me oprecht gesteund door de bevestigende en herkenbare gedeelde ervaringen van iedereen. Dus nogmaals 'bedankt'! ♡♡♡

Hoi K,

Geen zin hebben om dingen te ondernemen is heel normaal bij een burn-out. Dit betekent dat je zenuwstelsel ontregeld is. Pas als jij weer in de ruststand komt, zal je merken dat je ook meer zin krijgt in dingen.
In het begin van mijn burn-out had ik ook weken nergens zin in. Na veel rusten, mediteren, wandelen kwam uiteindelijk een moment dat ik zin had om iets te ondernemen. Belangrijk hierbij is dat je niet meteen te grote dingen gaat doen (deze fout maakte ik zelf wel), zodat je lijf ook weer tijd heeft om zich te herstellen.

Ik heb nu ook nog regelmatig geen zin om dingen te doen, vooral als ik overprikkeld en moe ben. Ik heb nu 11 maanden een burn-out. Het gaat dus heel erg op en neer. Maar inmiddels weet ik dat dit erbij hoort, dat geeft ook rust.

Heel veel succes!

Hoi,

Ik lees mijn eigen bericht, ik zit er precies zo in.... vrij heftig jaat als mantelzorger voor mijn ouders, relatie van 11 jaar beiindigd, De enig overgebleven oom overleden, daar moesten we de woning verkopen en leegruimen. Afgelopen dec een hartinfarct gekregen (ben 48) niks boeit me, bezoek kijk ik de deur uit en probeer overal onderuit te komen. Vind het alleen gezellig als mijn zoon thuis is.

Ik heb net n afspraak afgezegd, doodmoe, hoofdpijn. Redelijk druk weekend achter de rug dus moet nu bijtanken. Ik heb ook dagen dat ik nergens zin in heb., dwing mezelf dan toch tot kleine klusjes in huis. Sociale afspraken kosten mij bakken met energie. Dat blijft altijd dubbel: gezellig maar daarna weer doodmoe. Ga dan ook te lang door. Moet mezelf hierin beter begrenzen volgens psych. Maar blijft heel lastig: grenzen voelen en aangeven.

Heb je wel een goede kussen? Doe je kaakklemmen/knarsen dat je weet? Zelf heb ik ze tijdens opstaan smorgens.
Ik ben nog steeds opzoek naar een goede oplossing want elke dag hoofdpijn is erg vervelend en heb dan ook last van me achterhoofd en voorhoofd

@J. Dank voor je reactie echter wat is een goed kussen? Dat is zo iets persoonlijks. Vwb het kaakklemmen, dat zou zeker kunnen want ik voel het ook in die spieren en net wat jij zegt, in mijn achterhoofd en boven mijn ogen.
Groet, Henriette

@henriette,

Heel herkenbaar ook ik wordt bijna elke nacht wakker met hoofdpijn en ook op de ogen. Ik denk dat dat komt omdat wij overdag zo aan staan en we snachts als we slapen even rusten ons hoofd zelf tijdens je slaap alles van de dag niet kan verwerken. En daardoor krijgen we hoofdpijn.

@P. Wat goed dat je dat zegt daar had ik niet bij stilgestaan. Ik herken ook de oogpijn echter hiervan denk ik dat het komt van die enkele keer (1,5 uur per week) dat ik tv kijk en v.d 2x2 uur die ik werk op mijn beeldscherm. Ik word er moedeloos van.
Groet, Henriette

Wat een heftig verhaal.. als je dit allemaal zo beschrijft is het niet heel raar dat je in een burn-out zit en was de paniek waarschijnlijk al een voorbode.

Het piekeren, de twijfels horen erbij.. jezelf haten is intens, maar ook die gevoelens kunnen opkomen. Dat gaat je alleen niet verder helpen.

Ik ben zelf aan de slag gegaan met mijn donkere kanten te gaan accepteren en omarmen, om zelfliefde te gaan ervaren. Dit heb ik aan de hand van meditaties gedaan.

Heel veel sterkte!

Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Bij mij is nog niets definitief geconstateerd maar ben morgen "weer" bij de HA. Ook hier vreselijk last van paniek en angst en zit sinds een jaar ook aan Citalopram. In een familiebedrijf waarvan vader ook ongeneeslijk ziek is.. vier jaar verder nu maar makkelijker wordt het niet.

Ik herken mezelf ook niet meer.. wordt er intens verdrietig van!

Inmiddels vind ik mijn werk wel verschrikkelijk..

Veel sterkte met alles!

Ik heb long covid die klachten die jij beschrijft heb ik ook, door maar door te gaan beland je in een burnout.

Ik probeer zoveel als mogelijk mijn dagelijks routine aan te houden. Zo werk ik en als het niet gaat kan ik naar huis. Sociale dingen probeer ik nog wel te doen, maar inderdaad wel op een lager pitje omdat ik er erg tegen op zie. Soms geef ik aan het gevoel toe van nu even niet want ik ben te moe of het levert me teveel spanning op. Maar de andere probeer ik me er toch weer overheen te zetten.

Het hielp mij om in de periode dat ik sociale contacten niet trok, om een kleine Planning te maken met klusjes in huis. Kastjes organiseren bijvoorbeeld om mezelf nuttig te voelen. Daarnaast vind ik kleuren of dingen tekenen vanuit YouTube, wandelen, even iemand bellen om niet continu m'n eigen gedachten te hebben. Iets leuks voor mezelf kopen op een rustig moment.
Zonder druk en met geplande rustmomenten

Ik heb een kleurboek voor volwassenen gekocht en kleur dagelijks zolang ik wil. Ik ben dan even ‘uit mijn hoofd en zorgen’.

Daarnaast ga ik graag naar buiten met de hond en ga dan naar het bos of strand. Als ik daar allemaal geen zin in heb kijk ik serie of luister ik een podcast.
Ook speel ik graag patience (kaartspel) op de computer. Eigenlijk zolang ik maar alleen ben en niet teveel nadenk gaat het goed.

Afspraken met vriendinnen zou ik wel willen, maar het kost me nog teveel energie. Ik krijg daar ook van hoofdpijn van, lukt nog niet.

Het is elke dag weer wisselend, op en neer, vallen en weer opstaan.

Ik doe meditaties, visualisatie- en ontspanningsoefeningen via de app Inside Timer. Een aanrader!

Ook luister ik boeken via Storytell.

Elke week een massage.

Elke dag een wandeling, vaak 's avonds omdat ik in het donker minder prikkels hoef te verwerken dus dat werkt nu beter.

Kleurboek voor volwassenen! Lukt soms wel, soms niet. Mijn b.o. is erg visueel.. dus de ene keer kan ik beter mijn ogen open houden dan de andere keer.

Wat ik ook echt een uitkomst vind is een warme kruik. Ik heb veel last van spanning in de nek en kaken, en door die kruik ontspan ik beter. Niet echt een bezigheid maar t schoot me te binnen dus dacht ik deel het toch!

Heel veel sterkte met je herstel.

Super bedankt voor jullie reacties! Dit doet me deugd te lezen hoe jullie ermee omgaan. Ik ben ook het liefste alleen de hele dag.. Ik hoop dat dat nog wel over gaat.

Groet!

Hallo VK
Wat ik/wij doen.
Helaas moet ik nog een aantal uren per week werken. Doe het niet met plezier van vroeger. Het is meer iets wat moet.
Als het kan ben ik het liefst thuis. Hier voel ik me veilig en probeer zoveel mogelijk invloeden van buiten af te weren.
Als ik thuis alleen ben dan vind ik het heerlijk om muziek te luisteren. Vooral muziek uit de goede ouwe tijd 80/90. En doordat ik jaren druk bezig geweest ben met werken, werken en anderen te helpen is er bij mij thuis nog al wat klusjes bij in geschoten. En vind het heerlijk om deze nu rustig op mijn eigen tempo te doen.
Dit geeft me veel voldoening. maar niet alles lukt of gaat zo snel als vroeger en dat is nog wel eens frustrerend.
Maar dan moet even stoppen en een uur niks doen. En dat is soms moeilijk te accepteren.
Ik ben ook naar een speelgoedwinkel gegaan en heb puzzels en knutselspullen die ik vroeger graag deed gekocht en leef me soms uit als een klein kind die heel blij is.

Ben dan even met al mijn concentratie bezig om een knutselwerkje te maken. Dit geeft mij veel rust. Want nu kan ik even niet piekeren en krijg ik ook minder angst aanvallen.

Hoe ouder hoe gekker klopt helemaal dan.

Maar doe alles om hopelijk weer mijn ik terug te vinden en kunnen gaan genieten van dingen die ik altijd leuk vond.

Maar het is een lange weg met veel op stakels maar het moet ooit weer beter worden.
Succes en sterkte de komende tijd
Groet Aswin

Het komt goed! Je lichaam heeft ook lang afbraak gedaan! Nu moet het weer volledig herstellen 💪🤞

Ik ervaar vrijwel hetzelfde als jij wat betreft fysieke klachten. Het maakt mij erg onzeker. Het laatste half jaar sta ik ook nog eens dagelijks met een dronken gevoel in mijn hoofd op. Dit duurt de hele dag.
Al 4 jaar ben ik aan het uitzoeken (met PRI therapie) hoe ik kan herstellen.
Ineens ging ik echt door mijn hoeven en kreeg angstaanvallen, gevoel zo niet meer te willen leven omdat mijn leven zeer beperkt is geworden met de moeheid, gauw overstuur voelen, dagelijks mij beroerd voelen en niet meer wil afvallen, na 14 kg.
Ik ben bang dat dit nooit meer over gaat.
Toch...ervaar ik hele kleine stapjes vooruit te gaan en wil daar ook naar blijven kijken.
Maar mijn god, hoe lang moet zoiets duren..

Helemaal herkenbaar dit... mijn eerste twee episodes van overspannenheid vorig jaar is de duizeligheid 2-3 weken aangehouden. Nu zit ik daar ook al op en nog geen verbetering. Het is heel beangstigend... aan de andere kant komt het zoveel voor met burn out klachten.

Wat herkenbaar allemaal, ik heb bijna dezelfde klachten ik heb daarnaast ook veel last van me nek. Heb jij inmiddels de weg omhoog gevonden ben erg benieuwd.

Ooooh Lian,

Wat herken ik mezelf in jou. Altijd doorgaan/ klaarstaan/goed willen doen / niet willen teleurstellen en zo kan ik nog wel even doorgaan......

Ook ik ben nu 5 maanden verder in mijn burn out en heb ups en downs. En die zullen er blijven komen vlgs mijn psycholoog. Wat eerst bergen waren worden nu heuvels en gaan daarna steeds vaker op molshopen lijken. Makkelijk gezegd maar niet zomaar gedaan als je je gevoel serieus blijft nemen..... Ik merk dat ik mijn klachten/wat ik voel te serieus benader.

Het niet kunnen eten herken ik ook. Tijdens mijn onrust lukt het me niet te eten. Ik moet mezelf dwingen want niet eten betekent afname van de energie en dat is niet helpend.

En ja..... Dat accepteren van de burn out en het langdurig proces naar herstel vind ik ook wel een dingetje.....

Ik hoop dat we beide na deze periode kunnen zeggen dat we er sterker uit zijn gekomen!!

Dat dronken gevoel 's morgens... dat is precies wat ik voel... zo raar is dat. Heb jij/jullie ook dat dat in de loop van de dag wegebt? Ik heb het nu voor de 2de keer. Vorige maand ongeveer 1,5 week gehad, eerst zowat de hele dag, na een aantal dagen ebte het steeds wat eerder weg. 16.00 uur, dag erna 15.00, dag erna misschien iets van 13.00... daarna zon hele week nergens last van gehad, voelde me daarna weer gewoon oke totdat het helaas weer terug kwam... herkent iemand dit?
Ik ga morgen weer naar de huisarts omdat ik toch nog steeds niet kan begrijpen dat dit van een burn out kan komen. Voor mijn gevoel is er iets lichamelijks aan de hand. Vind het gewoon zo gek dat ik me s morgens zo voel en s middags is het helemaal weg...

Hebben jullie ook last van hersenmist en hoofdpijnn en overprikkeling?
Is dit weggegaan?

Hoe langer de roofbouw heeft geduurd hoe langer het herstel. Ik heb 7 jr met pijn/spierspanning/ slaapproblemen gelopen, ondanks toenemende klachten gewoon maar doorgaan! Je snapt ook gewoon niet wat er in je lijf gebeurt! Nu 16 mnd in burnout, het gaat beter. Meer energie maar nog steeds heel hoge spierspanning en slaapproblemen. Het is soms uitzichtloos...maar ik weet dat ik kleine stapjes heb gezet en dat t nog lang gaat duren. Goede periodes wisselen af met slechte. Daar heb ik me bij neergelegd. Geeft ook rust. Ga 1x per 6 wk naar psych, zij houdt vinger aan de pols: stuurt bij als ik te snel wil. Ik geniet v kleine dingen: de krokusjes die op komen, de zon ☀️ die schijnt, wandeling met de hond.

Dit herken ik zeker! Ben nu iets meer dan een jaar verder en ik voel me echt een zombie. Veel last van duizeligheid en een apart gevoel tijdens actief bezig zijn. Het voelt een beetje onwerkelijk aan

Ja dat heb ik dus ook. Die duizeligheid en onwerkelijke wereld. Krijgen jullie hier soms ook paniek door?
ik namelijk wel.

ja ook ik herken dit.
ik ben nu ruim een jaar in een BO. ik ben nu weer aan het opbouwen met mijn werk nu 3x4 uur en over 2 weken 4x 3.5. op zich gaat dit, maar in de middag ben ik doodmoe, ook draaierig. soms is dit al in de ochtend. ik begrijp er niks van,ren paar weken geleden had ik dit niet.
ook al ga ik in de middag liggen..ook dat helpt niet..ik ben dr echt zo klaar mee! ik wil van alles, maar mijn lijf wil niet

Dat heb ik ook zo erg! Ben jij dan ook zo bang dat er van alles aan de hand is?

Dag Roos, ik heb dit vooral bij mijn slapen, ik denk spanningshoofdpijn? Sowieso heb ik sinds mijn burnout heel veel hoofdpijn, vaak wel 4-5 dagen per week. Herken je dit?

Yes! Dat heb ik zeker ook. Maar ik val vervolgens mega in paniek omdat ik denk dat er iets gaat gebeuren of gebeurt is..
Best wel veel last van, ook een dag of vier in de week en ook hij de slapen.

Hebben jullie als begin van de burnout ook een soort van kortsluiting gehad in het hoofd.. daarna angstklachten?

Ben benieuwd of ik de enige ben.

Zo herkenbaar jullie verhalen.
@eddie jazeker had en heb ik ook!
Zit momenteel in een soort uitzichtloze periode kan voor me idee gewoon niet verder kijken alles is zwart

Hoi roos ja herkenbaar ik heb af en toe een heel drukkend hoofd en soms sterretjes in mijn ogen zie dan kleuren vooral met als ik het druk hebt en veel stress en last van mijn nek schouder

Helaas geen tips, wel zie ik vaker om me heen dat vrienden en familie langdurig ziek zijn..
Vader is al 5x verkouden geweest in 3 weken tijd.
Ik zelf was in juli flink ziek geweest en heb sindsdien last van hoofdpijn (vooral als ik inspan of zwaar til dan heb ik de volgende dag hoofdpijn en het licht niet kunnen verdragen, zo ineens ploseling na de verkoudheid)
Oma heeft nu al bijna 2 weken een middenoor onsteking (ook verkouden geweest) en gaat niet over. (Ook last van de ogen)
Tante heeft sinds de verkoudheid (nu 2 weken last van lichtgevoeligheid en brandende ogen.
Ook mijn moeders ogen zijn zwaar en erg moe sinds ze verkouden is geweest (en regelmatig hoofdpijn)
een goede vriend van mij heeft 2 maanden aan een stuk door griep verschijnselen gehad.

Ik ben heel benieuwd wat het is , nieuwe virus of… ik ben benieuwd naar de reacties

Ik wens je in ieder geval een spoedig herstel :-)

Hoi Ilse
Je moet niks aanvaarden je moet voor jezelf opkomen.
Klinkt heel gemakkelijk maar dat is het zeker niet. Zijn veel verschillende mensen met een burn-out. Heb er zelf ook last van. ik ben voor mezelf opgekomen. Maar nú sinds mijn mijn burn-out is dat nog erger geworden. Heb overal mijn stem moeten laten horen om gehoord en behandeld te kunnen gaan worden.
Mijn huisarts wilde mij eerst niet verwijzen en na aandringen van mij heeft ze het uiteindelijk gedaan. Maar kreeg toen te horen de wachttijd is minimaal 1jaar.
Heb toen gezegd ga ik niet mee akkoord heb nu hulp nodig en niet over een jaar.
Je brein neemt soms een loopje met je en dat moeten ze echt serieus nemen.
Als het niet via de gewone weg lukt moet jij kijken via een andere manier.
Leiden meer wegen naar rome zei mijn opa altijd.
Sterkte 🙏

Dag Tine,

Naar mijn idee zijn alle klachten die je krijgt en waar je voorheen nooit last van hebt gehad, gerelateerd aan een burn-out.

Ik kreeg tevens last van duizeligheid en misselijkheid terwijl ik dat nooit had.

Sterkte ermee Tine!

Het blijven hangen is heel herkenbaar. Maar dit komt door dat je ook heel langzaam naar een burn-out toe bent gegaan.
Ik ben jaren geleden regelmatig gewaarschuwd dat ik een stapje terug moest doen. Maar ik voelde toen goed en zei maak je niet druk het komt goed ik ken me eigen lichaam.
Nu 3 jaar later moet ik die persoon toch gelijk geven. Ben heel langzaam uitgeput geraakt en heb het totaal niet zien aankomen.
Wat ik uit boeken van ervaringsdeskundige heb gelezen is het door rustig aan te blijven doen en jezelf de tijd geven dat het weer langzaam beter wordt.
Heb zelf ook periodes dat ik het niet meer zie zitten omdat het zo lang duurt. Maar dan weer iets positiefs erover lezen en dan krijg ik toch weer hoop.
Vind het ook erg lastig om geduld te hebben en zou soms ook graag het proces willen versnellen.
Iedere dag proberen er maar iets van te maken en soms lukt het en soms ook niet.

Maar blijf hoop houden.

Groet Aswin

Ja dat heb ik ook gehad.. gelukkig na 2 en half jaar de duizeligheid voor de tv weg maar heb et wel nog op drukke plekken als jk loop of soms met vlagen

Had een uitgebreide reactie voor getypt @eddie zie em opeens niet meer te staan. Heb jij em wel kunnen lezen?

Ja gelezen

Ik heb dat ook zo erg. Dat gevoel is vreselijk. Ik denk dat onze ogen ook in een soort burnout zitten ofzo waardoor ze al snel moe zijn. Ik heb er ook geen tip voor. Naja het enigste uitzicht is deze verschrikkelijke klachten worden ooit minder.

Zonnebril helpt. Je ogen rust geven net zoals je lichaam helpt ook. Bij een burnout heb je heel veel spierspanning en ook je ogen lijden eronder.. wat mij helpt is naar buiten met een zonnebril op of een pet.. en niet te veel achter de tv mobiel of laptop zitten .. als je een uurtje bijv erop.heb gezeten gun je ogen dan 10 tot 20 min rust

Hoi KV,

Ik ben ook op zoek geweest naar mede lotgenoten voor intensiever contact maar tot nu toe nog niet gevonden.....

Echt zo herkenbaar. Alsof ik mijn eigen verhaal leest. Alles maar dan ook alles klopt! Ik ben ook 21 en loop sinds hier sinds 5 maanden mee. Ook dat wazige gevoel, bang op gek te worden, wereld voelt nep, rare zere ogen enz enz. Echt alles is hetzelfde. Ook ik loop bij een psycholoog en zij zegt hetzelfde als wat de jouwe zegt: het hoort erbij. Ik heb ook momenten dat ik op de bank ligt en me gewoon doodziek voelt zo zo moe en raar. Maar als er dan bezoek komt zoals je zegt kan je doen alsof er niks is.

Klinkt raar maar is zo fijn om te lezen dan iemand exact dezelfde klachten meemaakt als ik.

Hey Iris,

Ik snap je volledig en voor mij klinkt het ook fijn dat iemand dezelfde klachten meemaakt.

Voel me namelijk constant onbegrepen en dan lijkt alsof ik de enige ben die zulke dingen meemaak.

Klopt mensen denken o je ziet niets aan hem het valt wel mee. Of komt op zet even door joh het is niet reëel wat je voelt of denkt. Dat zijn dingen die ik veel hoor van mensen. Ik dacht ook dat ik 1 van de weinige was met zulke heftige klachten, maar ik denk dat er meer mensen zijn die dit meemaken dan dat wij denken.

Hey , ik heb precies het zelfde het maakt je vooral angstig dat je denkt dat het nooit meer goed komt terwijl mijn omgeving zegt dat ik al beter ben dan aan het begin het is alleen dat hoofd dat me elke keer helemaal gek maakt. Groetjes s 27

Wat voor mij helpt maar dat kan voor iedereen anders zijn , is elke dag op het zelfde tijdstip opstaan en naar bed gaan . Ik moet me eigen dwingen om in de ochtend wat te eten en ik probeer rond 11 uur altijd een uur te gaan wandelen ( op het begin kon ik maar 5 meter wandelen dus bouw dit op je eigen tempo op ) en als ik dan terug thuis ben rust ik een uur slapen of op de bank liggen daarna merk ik dat ik weer ga piekeren dus pak ik een boek of een puzzel of ga even ontspannen in bad met een boek. Deze dingen helpen mij op het moment nu om de dag door te komen , op het begin kon ik niks van al die dingen hier boven en het is voor iedereen anders en elke dag is anders soms kan ik even genieten en soms ook helemaal niet en dat probeer ik dan maar te accepteren. Het is een lastige tijd maar heb er vertrouwen in dat uit eindelijk alles goed komt.

Ik herken het en dacht zelf dat het nooit over zou gaan. Wazig zien duizeligheid angsten trillingen in mijn lichaam.
Ik deed er alles aan, maar daardoor creëer je controle gedrag. het belangrijkste is het accepteren. En rust nemen Ik kan je zeggen dat ik heel veel baat heb gehad bij filmpjes van Nick de waard. Het is een tip.
Nu na 6 mnd gaat het al stukken beter. Sterkte !

Dat is heel normaal. Ik zie de burnout als periodes. Aan het begin had ik overal last van. ontzettende rot momenten, veel lichamelijke pijntjes die zich in periodes afwisselde enz.
Als dat minder wordt rol je op ten duur in de periode van af en toe down moment zoals jij het noemt. Dit hoort er echt bij. Dit is de weg naar herstel.
Heel veel sterkte!

Herkenbaar. Inderdaad erg wisselend gevoel en nu dat ik een beetje blijf hangen in een vaag gevoel, van het gaat wel oké, maar ik voel wel nog pijntjes en van alles. Het is een proces waarin je stappen vooruit maakt en weer stappen terug. Totdat op een gegeven moment die stappen terug steeds kleiner worden.

Heel veel sterkte!

K.

Hoi K.

Precies dat. Het ene moment denk je bijna van alles af te zijn terwijl je voor je gevoel het andere moment weer helemaal bij af bent. Ik heb dat dus vandaag. Heb betere dagen achter de rug en vandaag ineens weer zo'n down gevoel. De wereld is raar en er komen weer meer lichamelijke pijntjes: steken in hoofd, zere ogen, opgejaagd, zere benen, bang voor erge ziektes enz. Hierdoor komt je weer in die negatieve cirkel. Heb je tips om hier weer uit te komen?

Wat dit is is de Boven en onderkant van je trauma window( kan je googlen) zit je erboven dan ervaar je vaak angst, opgejaagd, pijnen ect. De tegenpool is het afsluiten van je lichaam. Verdoofd gevoel of neerslachtig. Beide uiterste is een teken dat je lichaam zegt tot hier en niet verder. Mijn advies is kijk er met liefde naar. Verzet je niet tegen het sombere gevoel. Kijk erna.. daar zit Je dan, maar het gaat voorbij. Je lichaam heeft rust op dat moment nodig dus ben lief voor jezelf

Dag A en Natasja,

Dank je wel Natasja voor je waardevolle tip over je trauma window,, dit ga ik zeker even googelen.

Ik maak gebruik van affirmaties. De mijne is al een lange tijd ik ben positief en optimistisch. Dit helpt mij wel ondanks dat ik me down voel en pijn heb, dat ik weet dat het voorbij gaat en ik probeer het steeds meer te laten zijn, zoals Natasja zegt. Ik probeer die dag me dan ook gewoon rust te gunnen en lekker met een dekentje op de bank te liggen en niks te doen, zonder daar iets van te vinden.

Daarbij bestempel ik mijn gedachtes als deze heel negatief zijn met een label: negatief . Verder denk ik dan niet meer na over deze gedachtes of ga het niet analyseren.

En daarnaast ben ik gestopt met Googlen van wat er allemaal in mijn lijf zou kunnen zijn. Dat geeft enorm veel rust. Alle pijntjes die ik heb en nooit eerder heb gehad, bestempel ik met burn out.

Het is vallen en opstaan. 2 stappen vooruit, 1 achteruit. Zo gaat eender welk proces.

Heel veel sterkte! The only way is up!

Dat is het beste wat je kan doen! Ik schrok enorm toen ik voor het eerst een emotieloos gevoel ervaarde. Alles wilde ertegen verzetten. Ik heb dit toen ook geleerd en dat hielp mij echt. Begrijpen dat het een stopsignaal is van m'n lichaam en niet mijn blijvende staat van zijn. Nu kan ik al beter zeggen tegen mezelf oké de koek is echt op vandaag. En rust inlassen.
En och symptomen googlen..herkenbaar en zo toxic.
Ik heb zelf ook weleens mantra's gevonden op specifieke kwalen. Destijds was dat voor mij hevige maagpijn dat trok tot op m'n borst. Ik vond dat ook ondersteunend.

Sterkte

Dag Natasja,

Hoe bedoel je een emotieloos gevoel? Knap dat je dat al kunt en mooi om te zien hoe je door je proces gaat en positief blijft!
Dank hiervoor!

Ik keek naar mensen en situaties die mij heel blij en gelukkig maken. Echter op dat moment ervaarde ik letterlijk niks. Geen emotie. Dat was voor mij het dieptepunt in somberheid. Nu heb ik geleerd en ervaren dat dit een shut down is en na de juiste rust weer voorbij gaat.
Jij ook hoor. Beetje bij beetje ga je inzien dat het echt een reset is met een betere versie van jezelf daarna!

Dag Natasja,

Dank je wel voor de verheldering. Ik ervaar al heel lang niet echt emotie. Juist door de burn-out ben ik weer dingen gaan voelen en ben ik uit aan het zoeken wel gevoel reëel is en welk niet of waar wat bij past.

Ik geloof inderdaad dat het een reset is en een betere versie van mezelf te worden en dat dat tijd nodig heeft.

Groet,

K.

Hallo K

Waarom je niet zo veel kunt ?
Volgens mij moeten we weer heel veel dingen leren. Ben op het moment ook veel thuis en probeer mijn dagen soms met een klusje in te vullen. Maar dan ben ik met elektra/lampen bezig en dan lukt het me niet. Iets wat ik altijd goed kon en begreep moet ik nu opnieuw gaan leren denk ik. Kan over simpel klusje uren doen. Als het klaar is geeft het wel weer een goed gevoel. Maar als het dan niet lukt word ik er helemaal gestoord van.

En je familie is ook een struikelblok. Hier hetzelfde ben er achtergekomen dat ik alles regelde en aanstuurde thuis. Dit nooit bewust gedaan maar als iemand iets nodig had of geregeld moest hebben dan was ik die dat altijd deed. En nu sta ik voor mijn gevoel langs de zij lijn om te zien hoe veel dingen fout gaan.
Dit geeft veel irritaties binnen ons gezin.
Iedere dag is het een kwestie van overleven en hopen dat het morgen iets beter gaat.

Sterkte met dit proces
Groet Aswin

Dag Aswin,

Dank je wel om je verhaal te delen. Zo voelt het inderdaad om dingen weer opnieuw te leren en er vervolgens verbaasd over te zijn, waarom het niet lukt, terwijl je alles altijd kon.

Kun je het wel loslaten de dingen die je fout ziet gaan? Want loslaten is tevens zo'n dingetje.

Voor jou ook veel sterkte!

Groet,

K

Hoi K

Nee loslaten lukt bijna niet. Probeer het later nog een keer en hopen dat het dan wel lukt.

Het uit handen geven vind ik heel moeilijk en dat komt omdat ik perfectionistisch ben. Een pietje precies zeg maar.
Soms wil mijn partner eens iets overnemen van mij. Vaak ongevraagd en dan zie ik het resultaat en moet dan blij zijn maar dat lukt dan weer niet omdat het niet naar mijn zin is
Terwijl haar bedoelingen goed zijn krijgen we er toch discussies over.
Mensen zeggen vaak tegen mij dat ik het moet loslaten en accepteren dat het gedaan is maar niet naar mijn wens/norm.
Dit is heel moeilijk voor mij en vooral bij dingen waar steeds je oog op vallen.

Soms wou ik ook zo willen denken als sommige mensen. Om niet alles waar te nemen.
Denk dat dit ook een van de dingen zijn. Waarom ik met burn-out thuis zit.
Heb altijd alles naar me toegetrokken

En nú blijven veel dingen liggen en ben ik soms het overzicht kwijt wat ik moet doen.
Als ik hier aan denk kan ik angstig worden en zomaar in huilen uit te barsten.

Ben je een man van 53 die dan niets kan en staat te huilen. Schaam me er niet voor maar het voelt wel heel raar.
Maar heb soms ook een goed moment en daar hou ik me dan aan vast. Met de hoop dat het vaker gaat gebeuren.

Groet Aswin en veel sterkte

Dag Aswin,

Loslaten is een proces waarin je het steeds oefent. Een soort trial and error. Succes hiermee (ik weet ook nog steeds niet zo hoe het moet).

Dat is herkenbaar, een Pietje precies zijn en alles zelf willen doen, want dan wordt het tenminste goed gedaan en op mijn manier. Echter, helpt het wel als je anderen dingen laat doen. Vooral voor jezelf. Jij kan er dan niets meer aan doen en dat kan ook rust geven.

Met alles waarnemen, bedoel je veel oog voor detail? Je kunt veel waarnemen, maar er minder mee doen. Uitzoeken wat van jou is en waar jij invloed op hebt en vooral WILT hebben. Je moet namelijk helemaal niks. Bij mij heeft dat even geduurd, maar als ik geen zin heb in iets, dan doe ik het niet en dat geeft ruimte, niet zo veel te moeten van mezelf.

Ga vooral opzoek naar wat je wilt doen, misschien krijg je erna dan weer overzicht van wat je eventueel zou moeten.

Ik denk dat gevoelens van angst erbij horen, omdat zoals jij al eerder zei, je alles opnieuw moet leren. Jezelf opnieuw gaat programmeren.

Huilen lucht op en is naar mijn idee (vooral voor mezelf dan) alleen maar goed. Verlicht, ruimt op, moet eruit. Ik huilde vrijwel nooit.

Hopelijk lukt het jezelf te omarmen met alles wat je wel en niet kunt op dit moment, zonder er een oordeel over te hebben.

Goede momenten gaan steeds meer komen en het is positief dat je je hieraan vasthoudt.

Ik stuur je kracht!

Groet,

K

Hier hetzelfde! Al een jaar bezig en gelukkig zijn dan de paniekaanvallen en de hersenmist gestopt. Maar inderdaad in het begin veel angstklachten gehad en kon nog geen simpel spelletje als ganzenbord spelen. Die hersenmist gaat vanzelf weer weg als het wat rustiger wordt, zelfde geldt voor de paniek.

Dankje voor je reactie. Ben je nog niet uit je burnout? Wat ervaar je nu dan. Wat voor een klachten heb je nog?

Ik heb dat ook. 2 jaar geleden is er ook iets geknapt bij mij in mijn hersenen voor mijn gevoel. Ik ben ook nog steeds herstellende van een absolute shitshow van een burn out.
Na 2 jaar kan ik nog steeds niet normaal een dag doorkomen zonder om de zoveel tijd even mijn ogen te moeten sluiten om de prikkels te verwerken. Ik zie wel een stijgende lijn maar het gaat heel erg langzaam. Ik hoop dat je snel weer wat beter voelt. Ik probeer het te accepteren en mijn leven zal voor altijd anders zijn.

Ik schreef dit in nov 2021. Vandaag aug 2022. Ik moet zeggen dat ik de hersenmist niet meer heb wel andere klachten zoals duizeligheid.. spierspanning op de ogen niet goed tegen licht kunnen. Loop vaak met zonnebril op. Nogsteeds inspanning met ontspanning moeten wisselen, schokjes door me hoofd zijn jniet meer zo heftig en overprikkeling. Is iets minder. Kan weer uiteten wel met wat klachten als onstabiel gevoel door me hoofd. En moet et echt heel rustig aan doen. En de spanning laag houden. Ik had gehoopt dat ik na 1 jaar weer kon werken, maar dat is nog niet gelukt ben nog steeds volledig ziek. Nog snel moe van koken. Pff ja heb wel wat stappen gemaakt.. angstgevoel ook echt een stuk minder. Maar ben er nog lang niet.

Herkenbaar! Ook in mijn hoofd is iets gebeurd / geknapt waardoor ik in een burn out depressie terechtgekomen ben. Heb een constante piep en tinteling aan de rechterkant van mijn hersenen. Als het heel erg is, dan gaat het gepaard met veel negatieve energie en emotie. Rust, rust, rust. Ben 8 maanden verder, maar ben er nog lang niet bovenop. Veel sterkte!

Hi! Hier het zelfde verhaal! Loop al 3 jaar rond met de zelfde klachten ( tintelingen in mijn hersens, ook kan je het vergelijken met een soort elektrische schrok. Ook veel angst gehad in mijn begin periode van de burn-out

Na 40 jaar kom ik met jou verhaal iets dichter bij wat mij overkwam toen ik 18 jaar oud was. Bij mij was het geen stroomschokje maar een stroomschok. Zag letterlijk gewoon een blauwe flits in me hoofd. De hersenmist herken ik evenals de druk op de oogspieren. Als ik liep kreeg ik in de hersenen een slingerend gevoel. Ik was dus niet aan het slingeren. Met sporten ben ik hier vanaf gekomen. Zo nu en dan bestaat nog steeds het gevoel dat ik geen besef van mijn omgeving heb. In de jaren daarna wel veel druk op het hoofd gehad. Concentratie was minder. Wel normaal kunnen studeren en nog steeds van de schaakcomputer kunnen winnen. Maar ik merk tot de dag van vandaag dat ik iets mis.

Ik ben zelf compleet overprikkeld geraakt door een burnout. Maandag na een afspraak (van 1 uur) was ik helemaal kapot. Toen ik ging liggen en bijna in slaap viel, droomde ik van een ballon die knapte en ik voelde toen ook een knal in mijn hoofd. Ik lig grote delen van de dag plat met iets op mijn ogen om zo weinig mogelijk prikkels te krijgen.

Probeer veel te sporten en hersentrainingen te doen. Moeilijk op te pakken maar met opbouwen lukt het je wel. Het spoedigt je herstel.

Hi Corrine,

Je beschrijft het goed, een burn-out is echt verre van een pretje en een helse zoektocht. Ik noem het zelf wel eens een ontdekkingsreis. In het begin van mijn overspannenheid kon ik het maar niet geloven dat de klachten door een burn-out-out kunnen komen. Daardoor ben ik op onderzoek uitgegaan en heb ik diverse therapieën gevolgd. De moeheid ken ik zelf niet, maar wel het continu aanstaan en geen rust meer kunnen vinden. Begon bij mij met paniekaanvallen, zomaar uit het niets. Lichamelijke klachten, zoals continu hartkloppingen, continu keelpijn/brok in de keel (ook echt een hel), benauwdheid, gevoel van flauwvallen, steken in en rondom de borst en ga zo maar door. Zelf zit ik nu 4 maanden in dit traject. Af en toe heb je een terugval en er zijn dagen dat je denkt komt dit ooit nog wel goed. Ik deel dit met je zodat je weet dat je niet alleen bent. Het accepteren dat je overspannen bent is stap één (heel moeilijk ik weet het en blijft bij mezelf ook een struggle). Persoonlijk zit ik zelf niet aan medicatie, maar heb wel het volgende gedaan: medisch onderzoek, bloedonderzoek 3x, orthomoleculaire therapeut, energetische coach (meer naar je gevoel en traumaverwerking) en hypnotherapie. Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf, achteraf gezien misschien iets teveel van het goede. Therapie kost ook veel energie. Als ik je verhaal zo lees, is het denk ik vooral doen waar je je goed bij voelt en je vooral niks op laten leggen. Als ik één ding geleerd heb van deze periode dan is het dat je jezelf vaak voorbij hebt gelopen en je eigen emoties hebt weggedrukt. Ook vertelde een psycholoog mij dat overspannenheid vaak een combinatie is van factoren, zoals je verleden (trauma) je persoonlijkheid en externe factoren. Mijn tip, ga op zoek naar wie ben jij nou echt en wat wil jij echt als je diep naar je gevoel luistert (hoe moeilijk het ook is, ik weet het en nog steeds). Kijk ook naar je overtuigingen. Zijn dit echt jouw overtuigingen of heb je deze meegekregen en sta je er eigenlijk niet achter? En wees wat egoïstischer en neem de tijd. Na de afgelopen maanden weet ik ook dat er lichtpuntjes zijn, hou je daar aan vast. Ik ben er zelf nog niet 100%, maar ben wel liever voor mezelf geworden en kom meer voor mezelf op. Ik wens je veel succes in je herstel. Lang verhaal, maar hopelijk heb je er wat aan. De ervaringen van anderen lezen op dit platform helpt mij in ieder geval enorm als ik er weer even doorheen zit.

Groetjes!

Lieve Amber, dank je wel voor je steun. Zit nu in tranen op de bank na 2 dagen therapie wat mij (te)veel energie kost. Ook komt de paniek om de hoek kijken met daarbij de benauwdheid en de misselijkheid. Weet het gewoon soms echt nuet meer en dan moet ik ook nog de oxazepam afbouwen. Zit nu op 30 en kom van de 60 dus nog een lange weg te gaan en ik hoop dat het me faat lukken.

Hoi Corinne,
Veel herkenning in je verhaal. Ik ga 3 ochtenden in de week naar therapie en dat kost enorm veel energie. Mijn therapie genoten gaan altijd samen lunchen maar daar heb ik de energie niet voor. Het is inderdaad verschrikkelijk wat een burn out met je kan doen. Je krijgt klachten waarvan je niet wist dat ze bestonden en als de ene klacht weg is krijg je een andere ervoor in de plaats. Ik volg wel trouw alle therapieën en probeer er zo veel mogelijk van op te steken. Het helpt ook met de dagstructuur. Kun je uitleggen wat DAS therapie is?

Hai, das staat voor deeltijd angst en stemmingsstoornis. Ik heb een burn out met daarbij een angststoornis hypochondrie. Het zijn echt zware weken aangezien ik ook mijn oxazepam moet afbouwen. Ik slikte in december nog 3 x 20 mg en zit nu op 3 x 10 mg maar get is echt een helse strijd. Maar we houden vol en gaan door 🥴

Liefs en een fijn weekend

Hoi Corrine,
Het is inderdaad een enorme strijd, zeker als je ook nog oxazepam af moet bouwen. Wel goed dat je die therapie volgt. Hopelijk heb je er veel aan en wordt het minder zwaar. Ik ga tegen de vermoeidheid een aantal keer per dag een kwartiertje liggen op bed. Dit schijnt je nachtrust niet te beïnvloeden maar je bouwt weer wat reserves op. Ik probeer van alles, hopende dat het bijdraagt aan mijn herstel.....

Ik ga elke dag van 1200 tot 1500 naar bed. Eerst even netflixen en dan slapen. Dat doet me goed en in de avond om 2100 uur naar bed en ook dan slaap ik door tot 0700 uur in de ochtend. Rusten is belangrijk zodat je hersenen ook rust krijgen....denk ik dan hè.

Hoi Corrine,
Even (hopelijk) een hart onder de riem: ik ben vorig jaar ook van de oxazepam afgekomen. Slikte 40mg geloof ik. Het was inderdaad echt een hel, maar je kan dit! Je moet er doorheen maar echt het komt goed. Goed om te lezen dat je veel rust en slaapt. Als je lichaam daar om vraagt, heb je het blijkbaar nodig. Hopelijk heb je er wat aan om dit te horen van iemand met een beetje dezelfde ervaring. Veel sterkte!

Heel veel dank Y. Alle steun doet me zo goed. Morgen weer therapie...we gaan er weer voor. En hebben jullie dat ook dat als het weer avond wordt je iets beter voelt? Fijne avond....

Hey Corrine,
Ik voel me de laatste tijd ook beter 's avonds. Voorheen was ik om 17:00 uur al opgebrand. Sterkte met therapie morgen! Ik ga ook weer.....afwachten wat morgen weer gaat brengen. Fijn dat het je lukt om veel te rusten!

We gaan het weer delen...gedeelde smart is halve smart! Jij ook veel sterkte 💪💪

Hele slechte dag, wilde eerst niet naar de therapie gaan maar had ook gesprek met psychiater over het vervolg van de therapie. Alleen maar lopen huilen de hele dag en zo vreselijk moe en duizelig. Maar...mag wel door!!! Nu een paar dagen slapen om bij te komen...

Dag Aswin

Ik had ook dat gevoel dat ik mijn partner ging verliezen maar de liefde is sterk hoor, heb vertrouwen en focus op verbindende communicatie. Laat de ander uitspreken, stel open vragen , vraag je vooral af wat je kan vinden achterliggend aan een bepaalde uitspraak van je partner. Er kan kwaadheid zijn door een gemis naar jou of kwaadheid op de situatie. Niet per sé onbegrip.

Verwacht geen begrip want het is voor een ander zeer moeilijk te begrijpen wat we meemaken. Leg het vooral duidelijk uit wat voor je lukt en wat niet en maak enkel plannen die haalbaar zijn samen.

Je partner zal net zoals jou ook door een aanvaardproces moeten want de situatie is ook voor haar nieuw en niet gemakkelijk.

Ik vergat om ook begrip te tonen naar mijn partner toe en dat is zo belangrijk. Letterlijk zeggen of vragen : "dit is ook geen makkelijke situatie voor jou en dat besef ik... " "hoe gaat het met jou ?"

Ook het zeggen van, ik verlang om terug samen dit of dat te doen , dromen naar de toekomst , dat geeft vertrouwen aan de partner anders denken ze dat we dat zelf niet missen ...

Een psycholoog gaf me die kleine tips. Ik hoop dat het jou ook wat kan helpen.

X

Het is lastig en herken je verhaal hier is partner enorm lief maar begrijpen doet hij het niet ik vind het eenzaam proces waar ik soms zelf niks van begrijp dus hoe kan hij het wel snappen

Dat je in een burn out uit elkaar groeid lijkt me logisch je heb gewoon niet de energie om het goed te houden

Maar ik geloof wel dat uiteindelijk alles overwint

Hallo Anoniem,

Ik probeer geen begrip te verwachten, maar dat is soms heel moeilijk.
Ben zelf iemand die me snel verdiept in de klachten van een ander.
Wil dan meedenken om het te begrijpen en bij een ziekenhuisbezoek weten waar er over gesproken word.
Dit is ook een van mijn valkuilen ivm mijn burn-out. Ben leergierig en perfectionistisch en zie altijd wel ergens een verbetering in.

Maar door jullie informatie ben ik me wel meer bewust dat het anders is dan ik vaak verwacht. Dus zal dit vaker lezen om dit me eigen te maken.
Mijn vrouw is ook superlief voor me, maar soms voelt dit als iets te. Ze wil alles goed doen en voor me doen man dan voel ik me eigen niet meer een partner maar een klein kind.
Haar kwaliteit is altijd voor ander zorgen geweest. Soms benauwd me dat en dan word ik snel geïrriteerd op haar. Terwijl de bedoeling zo is.

Maar door hier te lezen en te reageren helpt mij heel veel om dingen beter te begrijpen er iets mee kunnen doen.
Bedankt hiervoor en wens jullie veel liefde en sterkte de komende tijd om weer jezelf terug te vinden en weer van dingen kunt gaan genieten.

Groetjes Aswin

Lekker hier blijven reageren
Het valt ook gewoon echt niet mee zo een burn out

En wat duurt het lang

Hou je taai

Hi Aswin,

Misschien kan je jouw vrouw eens laten meelezen met de berichten op dit forum, zodat ze wat meer feeling krijgt met hoe ontzettend veel mensen hier mee rond lopen en met welke uitdagingen er bij komen kijken. Begrip leidt vaak tot meer compassie.

Sterkte!

Hoi Willa,
Bedankt voor je reactie. Maar ik kopieer alle reacties en verhalen die ik hier lees en het iets kan toevoegen over wat mensen met een burn-out kunnen voelen en denken. dit doe ik al vanaf mijn eerste bericht hier.
Ja was er maar meer begrip van anderen. veel mensen om je heen begrijpen niet hoe jij je voelt en denkt.
Iedere dag weer uitleggen wat er aan je mankeert en dan niet begrepen worden.
Word je moedeloos van want ze komen dan met allerlei tips voor je waar helemaal niets mee kunt. Soms denk ik had ik maar 2 benen gebroken, dan zouden ze niet tegen mij zeggen je moet veel gaan fietsen zal je goed doen,
Ze kunnen tegenwoordig zo veel. Maar je hoofd een keer te resetten lukt niet.
Maar blijf hopen dat het een keer goed komt.

Wens jou ook veel sterkte de komende tijd
Groet Aswin

Hey Aswin

Hoe gaat het nu ?
Kom je beetje het weekend door ?

Hoi Anoniem,

Ja was vanmorgen weer hoop vol. Wilde vandaag klusje thuis doen even bij mijn ouders op visite. En als ik me goed zou voelen, ergens gaan eten. Had al restaurant wat vlakbij is en je nooit lang hoeft te wachten uitgekozen.
Maar zoals altijd om 4 uur helemaal op. Onrustig gevoel en futloos en ben maar weer wanhopig muziek gaan luisteren en proberen een beetje te puzzelen.
En jij ?
Groet Aswin

Nou hier niet veel beter hoor
Kamp al twee weken met griep waarbij ik soms denk op te knappen maar toch weer op en moe

Gek is dat hé dat je eigenlijk van alles wil maar nergens toekomt

Haal je wel rust uit je puzzel ?

Hallo anoniem

Ja meestal wel, het is dan wel vaak eind van de middag of avond. In combinatie met vrolijke muziek lukt het een klein uurtje te puzzelen. Dan moet ik echt stoppen en even 1/2 uur niks doen en dan lukt het soms om nog een uurtje te puzzelen.
Als ik dat aan het doen ben dan is het binnen in mijn hoofd even rustig. Heb anders zoveel dingen die door mijn hoofd gaan dan ik er veel stress krijg gevolgd mijn angsten waar ik dan heel emotioneel van raak. En dan het liefst ergens wegkruipen waar niemand me vind of ziet.
Vaak als ik me thuis terug trek op mijn kamer ( voorheen slaapkamer van dochter) dan ben ik alleen maar toch zit ik vaak naar de deur te kijken of er niemand binnen komt.
Weet dat het niet snel gebeurt maar toch het angst gevoel. Dit vind ik heel vreemd want het doet me denken aan vroeger toen ik 12 jaar was en een enge film had gezien. Of dat je moeder je betrapte ?
Soms denk ik dat mijn hersens terug in de tijd gaan. Heb ook steeds vaker dat ik aan dingen van vroeger dacht. Meestal wel de leuke herinneringen.
Fijne dag vandaag
Groetjes Aswin

Hi Aswin,

Ik wilde even buiten alles benoemen dat ik heel dankbaar ben voor de tijd en uitleg die je op die platform geeft. Het heeft me geholpen om dingen meer te accepteren en te plaatsen.

Ik lees vaak dingen als je perfectionisme en verantwoordelijkheden, dit heb ik zelf ook en ik denk dat we daarom misschien (allemaal) wel in deze fase zitten. De leeftijd maakt hierbij denk niet uit. Voor iedereen kan dit op een ander moment gebeuren. Hopelijk kun je jezelf ook wat meer vergeven daarin om het los te laten en sneller toch te 'accepteren'. Dit vind ik zelf ook onwijs lastig maar iedereen hoor ik zeggen dat dat het beste is om dit te verwerken.

Anyways, bedankt voor je steun en tijd die je hierin steekt. Ik hoop dat je vandaag een fijne/oke dag hebt.

Hoi X

Bedankt voor je berichtje dat doet me goed.
Ben heel blij dat dit platform bestaat en anderen er ook actief op zijn.
Wat ik in het begin het meest miste was mensen met wie ik mijn mankementen kon delen. Dacht soms ben ik nou alleen zo. Heb het een tijd gezien dat er iets los bij me zat.
Heb voor mijn burn-out al vele jaren veel dokters en psycholoog bezocht om te vragen waarom ik nooit uit kan staan. Ben altijd overal met van alles bezig. Als ik ergens met mijn heen gaan en iemand heeft een probleem dan ben ik meestal de eerste die het waarneemt er een oplossing probeert te zoeken. Vind het een fijne eigenschap maar kom er nu achter dat het me ook uitgeput heeft.
Leeftijd maakt voor veel dingen niet uit maar vind het geeft me wel een rot gevoel als jonge mensen al met burn-out klachten lopen. Er word op de mensen steeds meer druk op ze gelegd dat ze steeds jonger omvallen.
Mis daarom ook steeds meer het gevoel van vroeger waar iedereen wat meer tijd had en je vaker met vrienden iets leuks kon ondernemen. Nu heeft iedereen het druk druk en nog eens druk.
Ben hier zelf ook mede veroorzaker van.

Vind het fijn om hier dagelijks is te kunnen schrijven. Hier word je begrepen en door ervaringen van anderen krijg je ook nog tips waar je iets mee kunt doen.

Wens je een fijne avond en veel succes om weer je oude ik te worden.

Groet Aswin

Je verteld helemaal niet waarom je bent ingestort. Je bent niet de enige die dit overkomt, dat weet ik wel. Wat is nu je situatie? Werk je niet meer? Op deze site hebben wij het allemaal moeilijk. We proberen elkaar te steunen.. Doe je mee?

Hoi anoniem,
Ik neem aan dat je ook een burn-out hebt. Maar het kan ook iets anders zijn geweest.
Ik luister veel boeken en er zijn zoveel verschillende aandoeningen/ziektes die het geweest kan zijn. Iedereen hier praat over een burn-out maar de zelfde symptomen komen ook voor bij long COVID.
Maar wat ik wel herken is dat het zo goed kan gaan en dan minder. Dit is echt frustrerend want zo heb je hoop en dan ben je in je negatieve fase.
Het is erg lastig om hier mee om te gaan. Maar de mensen om je heen snappen er ook helemaal niets van. Die zien steeds 2 verschillende persoonlijkheden.
Heb hier ook dagelijks mee te maken om gek van te worden.
Hoop dat voor iedereen er toch een positief herstel in zit, want je kunt in een jaar alles kwijt raken. Bij mij staat mijn werk en mijn relatie zwaar onder druk en ben soms bang om dit kwijt te raken.
Ik denk nu heb ik hier altijd zo hard voor gewerkt. Heb veel gewerkt en voor anderen klaar gestaan en dit is nu mijn cadeau.
Hoop wel op betere tijden om dan te kunnen gaan genieten van de mooie dingen van het leven.
Sterkte voor de komende tijd.
Groet Aswin

Hi Thomas, ik slaap sowieso met (wax) oordopjes in en een slaapmasker. Perfect om goed door te kunnen slapen, want ik weet dat ik niet door kan slapen als ik s'nachts wakker wordt. Scheelt echt een hoop gedoe.

En ja, die adrenaline herken ik zeker. Ik ben altijd om 05:00/05:30 wakker en ben dan hyper. Om dan rustig te ontbijten lukt mij niet, dus ga ik al vroeg met onze hond een stukje wandelen. Soms alleen een paar straten en als ik mij goed voel iets langer (nooit langer dan 15 minuten). Eenmaal thuis zit ik er dan al bijna helemaal doorheen. Echt gewoon moe, maar mijn adrenaline is dan wel gezakt. Voorheen bleef ik op de bank zitten/liggen, maar dat werkte averechts. Je moet die adrenaline door beweging eruit krijgen. S'middags doe ik een verplicht (zelf verplicht) middagdutje en val dan vaak als een blok in slaap. Tegen de avond loop ik nog een rondje, zodat de opgebouwde adrenaline er dan weer uitvloeit. Ook dat helpt, want daarna ben ik weer gaar en val s'avonds als een blok in slaap. M.a.w. beweging helpt enorm goed tegen adrenaline.

Het grote probleem kom eigenlijk pas daarna. Omdat je zo graag weer 'normaal' wilt kunnen functioneren, ben je superenthousiast als je merkt dat wandelen ineens licht sporten wordt en een gesprek met iemand je ineens makkelijk afgaat. Juist in die periode moet je héél goed oppassen. Ik heb nu al 2x dezelfde fout gemaakt door te denken dat ik meerdere dingen op een dag kan doen en leefde enige tijd zoals een gezond iemand zou leven. Ik dacht...mooi, ben er eindelijk uit na een 1/2 jaar..maar helaas, door even buren te helpen met het sjouwen van loodzware spullen, waarbij ik de energie letterlijk voelde wegstromen, ben ik weer terug bij af. Het is nu 1 week geleden en ik slaap weer 2x overdag, wordt al moe van een kort gesprek en sleep mij naar de bank. Echt ongelooflijk. Heeft alles met energie te maken.

Hi Dennis!!

Nouja herkenbaar inderdaad , ik val meestal rond 1/2 uur snachts in slaap maar ben dan 5:30/6.00 gewoon wakker en inderdaad ik voel dan alles stromen door mijn lichaam. Eigenlijk er gewoon uitgaan is dan denk ik het beste..

Ik heb hetzelfde gehad, ik kreeg weer iets meer energie en dacht dat dit wel goed gaat komen ( dit was na 4/5 maanden) en deed ik van alles weer. En toen tja. Daar ging het weer last van prikkels spanningsbuikijn.

En de gedachtes erbij verschrikkelijk

Bedankt voor het berichtje en de tips , ik ga dat zelf ook maar eens proberen

Het allerbelangrijkste is dat je tot de kern komt. Ik ben er nu eindelijk...was wel een hele lange, pittige reis. Niet dat ik al klaar ben, maar weet wel dat de oorzaak van mijn burnout daar zit. Tot die tijd was ik bezig met vallen en opstaan, maar was het heel labiel. Nooit echt 'klaar', nu ik een stuk verder ben, is dit de laatste horde

Misschien heb je niets aan dit antwoord maar misschien ook wel. Als het té stil is in jou omgeving of leven schrik je ook meer van geluid. Bv als je te veel alleen bent. Dus zoek eens wat drukte op in dat geval.
Ik zeg dit omdat ik dit zelf had vroeger.

Om te reageren op de reactie van Klaas: misschien werkt dat voor hem en ik heb ook ooit het advies gehad om te gaan 'wennen' aan meer prikkels. Nou dat heb ik geweten. Zit weer met een flinke terugval overprikkeld thuis. Nu eindelijk goede begeleiding gevonden die juist zegt dat je niet moet willen om in deze staat van burnout herstel de drukte op te zoeken. Het is logisch dat als je zo op bent en overprikkeld snel schrikt van elk geluid. Je hele zenuwstelsel is nog totaal in de war en reageert overactief. Lekker in de rust blijven om jezelf helemaal te ontprikkelen. Tuurlijk als je weer herstelt kan je langzaam weer wat proberen maar eerst je lijf rustig maken.

Hee Dennis, ik begrijp je helemaal. Aan het begin van mijn burn out werd ik gek van alle geluiden. Ik kreeg er zelfs paniekaanvallen van. In de nacht werd ik ook meerdere keren wakker van elk geluidje en lag ik met hartkloppingen in bed. Wat mij hielp naast temazepam om in slaap te komen waren earloops die de achtergrondgeluiden dempen. Dit is zo'n uitkomst geweest. Ik werd dan alsnog standaard 2/3 keer wakker maar sliep wel beter

Hebben jullie ook last van draaierig gevoel in het hoofd als je langs de weg loopt of op plekken zoals ikea dat je hoofd draait en meer de spierspanning voelt? Hoort dat ook bij overprikkeling.. zelf ben ik totaal b.o gegaan 2j geleden

Hi Dennis, wat goed dat je dit deelt. Hopelijk helpt het mensen in hun zoektocht. Mag ik vragen welke test je hebt gedaan om erachter te komen dat het in jouw geval gaat om een histamine intolerantie? En kan een histamine intolerantie op elke leeftijd ontstaan en ook plotseling?

Ik heb dat ook, men zegt dat het komt door een te hoog cortisol gehalte (je stress hormoon), cortisol begint rond 04:00 uur op te starten. Je lijf gaat zich voorbereiden om op te staan. Ik ben rond dat tijdstip ook vaak ineens wakker. Heb het nooit gehad, maar sinds ik overspannen ben geraakt. Soms ebt het langzaam weg, maar als er dan weer stress op m’n pad komt, ben ik weer terug bij af.

Hoi Taco,
Vervelend dat het nu weer even minder gaat! Ik heb niet echt last van kokhalzen of overgeven, maar wel vaak van een brok in de keel / misselijk gevoel. Gebeurt idd ook als ik hoog in mn stress zit.
Heel naar hoe je dan soms ineens weer een ‘nieuwe’ klacht kan ontwikkelen.. ik wens je veel beterschap!

Herkenbaar! Ook ik zou graag tips horen. Of een hoopvol berichtje! 😊

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb zojuist een 3 jaar lange traject met de psycholoog afgerond. “Ik ben beter” klinkt nog erg onwennig. Over een half jaar hoop ik het met zekerheid te kunnen zeggen. Ik heb in ieder geval vertrouwen in de toekomst.

Een standaard formule tot genezing bestaat (nog) niet. De meest betrouwbare tips die ik heb gekregen en wil doorgeven is:
- accepteer de situatie zoals het is.
Dat is heel lastig, maar het leren accepteren hoort bij het proces.
- trust the process.
Als je voor een behandeling of traject hebt gekozen, heb er maar vertrouwen in dat je er baat bij hebt. Mocht het niet helemaal helpen, dan heb je daar ook lessen uit geleerd. (Ik had bv een slechte re-integratie coach achteraf, maar daardoor heb ik veel over mezelf geleerd)
- luister naar je lichaam. Wat vertelt het jou? Welke emotie hoort erbij?
- een goede klik met je therapeut anders gaat het sowieso niet werken

Mijn behandelingen:
CGT, EMDR, rescripting, stembevrijding, EFT, schematherapie, mindfullness (meditatie), manuele fysiotherapie, YouTube Yoga with Adriene, zangles, vrijwilligerswerk, mijn kind als spiegel , rust

Het is geen perfect traject geweest, maar het doel is bereikt.

Hoi anoniem,
Ik snap je vraag helemaal want die heb ik elke dag. Volgens mij zijn er geen vaste dingen die je kunt doen om weer beter te worden. Ik denk dat ieder persoon anders om op de juiste manier te doen.
Maar waar ik veel aan heb is dit forum waar ik dagelijks kan lezen van anderen en mijn verhaal weer kwijt kan.
Weet niet hoe dat bij anderen is maar als ik over bepaalde klachten/problemen/gedachten waar ik mee worstel niemand mij begrijpt. En kun je dus nergens je verhaal goed kwijt.
Gelukkig zijn er hier ook lotgenoten die mij steun en tips geven om weer door te kunnen gaan.
Dat geeft mij heel veel energie, hoe raar het ook klinkt dan voel ik me niet zo alleen.
Had nooit verwacht dat ik op dit soort sites mijn emotie en gevoelens zou delen.
Was altijd een grote stoere man.

Maar de realiteit is nu dat ik het ene moment de wereld aan kan en uur later weer helemaal niets kan en wil.
Maar door er met lotgenoten te praten kun je steun vinden en zo weer de goede en positieve kant op te gaan.

Heb vandaag een spaarpot gekocht en bij ieder positief moment doe ik er een donatie in voor een feest als deze ellende achter de rug is.
Wens je veel strekte de komende tijd.
Groetjes Aswin

Hey, ik ben bijna hersteld (80%) en ik heb 1 jaar aangekloot met anti depressieva. Hielp wel met 'herstel' maar niet de achterliggende problemen. Ondertussen de mindbody methode omarmd en het verklaart een boel. Het best wat je kan doen is met je trauma's, negatieve gedachten/zelfbelld/waarden aan de slag en aan journalspeak van Nicole sachs doen. Klinkt wat wazig, maar onze interne stress is vaak veel groter dan de externe stress. Voor veel mensen zorgt dit voor duurzaam hersteld. Succes.

Dankjewel voor jullie reacties.

Aswin, her is zo herkenbaar om een feest te willen geven als dit voorbij is. Dat is omdat het zo´n gevangen gevoel geeft die situatie...

Taco, wat bedoel je met de mindbody methode? Kan zoveel betekenen:-)

Pearl, wat vond je van emdr ? Wist je wat je trauma was ?

Dat heb ik ook heel erg. Lijkt alsof er van alles in je hoofd loopt en je hoofd daardoor bijna barst. Hierdoor wordt je bang dat je gek wordt, maar dat is niet nodig! zolang je dit nog kan typen en denkt dat je gek wordt wordt je het niet. Dat kan niet!
Als ik dat rare gevoel in mijn hoofd heb heb ik ook altijd moeie ogen en het idee dat ik weg gaat vallen. Heb jij dat ook?

Ik heb dit ook. Dit is echt angst de angstoornis overheerst je normale gedachten op dat moment. Ik probeer mezelf altijd hardop te kalmeren.

Hi ,

Je gaat over alles nadenken aangezien je filter kapot is. Soms loop ik wel eens door een winkel en denk ik is dit nu echt of niet . Ben ik er wel etc ...
Dit doet jouw brein om je af te leiden van emoties die jij jarenlang hebt weggestopt. Als in de vorm van een beschermingsmechanisme. Heel eng , maar zolang jij denkt ik word gek , ben je het juist niet. Aangezien mensen die ' gek ' worden het juist zelf niet door hebben. Je bent dus niet gek en observeer je gedachten. Probeer er naderhand om te lachen. Zolang jij er niet bang voor bent zal het vanzelf oplossen.

Hoi anoniem,

Tot vele mensen hier ben ik als man ík genoodzaakt te blijven werken. Mijn partner is jaren geleden afgekeurd. Ze ontvangt wel een klein deel van de wia.
Dus moet ik verplicht werken. Ben zelfstandige en niet voor ziekte verzekerd. Ben nu al een tijdje minder aan het werk en dit vul ik aan met mijn gespaarde geld. Maar dit krimpt ook snel en wil nog wel wat overhouden voor mijn pensioen.
Ga soms weg om te werken maar mijn lichaam en mijn geest zeggen dan niet doen.
Maar ik zie het als een soort moeten.
Dat is geen leuke keus helaas en mijn hoop is iedere maand de staatsloterij te winnen.
Dus kan je geen tip geven en hoop deze ook graag van andere te krijgen.

Wens je veel sterkte met dit probleem.
En jij ook nog thuiswonende kids dat maakt er nog veel zwaarder. Soort schuld gevoel denk ik,
Groet Aswin

Hi, vervelend hè die klachten. Wat is het lastig soms. Ik herken niet het taaie slijm als een brok, maar herken wel het brokgevoel, de spanning op de keel en een drukkend gevoel. Echt vreselijk is het! Spanning kan zich op diverse manieren uiten in ons lichaam. Ook veranderen de klachten. Dit kunnen ook klachten zijn, zoals rug-, schouder- en nekklachten en die spieren staan weer in verbinding met je hals en keel, waardoor daar spanning kan ontstaan en dus klachten. Balen is het hè! Heb wel gelezen dat slijm ook voorkomt. Is dus waarschijnlijk 1 van de honderden klachten die je kunt ervaren. Ik wens je veel sterkte en als je het niet vertrouwt, ga dan naar de huisarts. Verder heeft het denk ik echt heel veel tijd nodig. Denk om jezelf en we komen hier sterker uit!

Hoi Aswin,

Wat ongelooflijk herkenbaar is jouw verhaal. Ik had leiding over een bedrijf met 40 mio omzet. Zelf van 0 opgebouwd in 24 jaar. Stond midden in het leven, was zelfverzekerd, creatief, ondernemend enz.

Inmiddels door het bedrijf als vuilnis aan de kant gezet en in de WIA terecht gekomen. Tijdens mijn 2 jaar ziekte twee keer tot 7 uur per dag opgebouwd maar weer teruggevallen door de wil om terug te komen. Kon niet loslaten. Dus het is niet zo dat ik 2 jaar thuis heb gezeten. Stank voor dank.

Nu is er niks meer van me over en ben ik zoals jij omschrijft een zielig mannetje geworden die alles uit de weg gaat en het liefste thuis op de bank ligt. Nauwelijks nog sociaal leven, onzeker, durf niets meer, bang voor alles (vakantie, winkelen, bezoek familie etc), nergens zin in en ga zo maar door. Ik ben het tegenovergestelde geworden van wat ik ooit was. Veel mensen begrijpen mij ook niet, ik begrijp mezelf niet eens. Denk ook vaak dat ik aan het doordraaien ben. Artsen, psychologen, werkgevers, familie, vrienden, etc. weten vaak niet wat het inhoudt. Ik zeg altijd, je weet het pas als je het zelf meegemaakt hebt ! Dat merk je ook als je met iemand spreekt die er zelf middenin heeft gezeten.

Sterkte en we moeten idd maar blijven hopen op betere tijden.

Erik

Ja ik ook in verleden goede baan gehad bij verschillende supermarkten. Maar altijd door mijn eerlijkheid en mening te geven, nooit een stap verder gekomen en als lastig persoon werd gezien die kritiek had op de organisatie. Ben toen voor mezelf begonnen en heb dit jaren met plezier gedaan maar doordat mijn vrouw arbeidsongeschikt werd moest ik steeds meer werken om een leuk leven te kunnen blijven leven. En nu na zoveel jaar krijg ik de rekening gepresenteerd dat ik geestelijk en lichamelijk gesloopt ben. Wil niemand hier een schuld aan geven want ik weet nu hoe ik dingen anders had moeten aanpakken. Maar achteraf is dit gemakkelijk te zeggen.
Ben nu na een jaar vechten met huisarts en allerlei andere doktoren op een punt gekomen dat ik hulp ga krijgen.
Moet er dit jaar mee beginnen en hoop dat ik bij de juiste mensen terecht ben gekomen die mij begrijpen. Ik heb mezelf voorgenomen dat 2024 het jaar is dat ik mezelf weer ga terugvinden. Dus ik blijf hopen en geef niet op. Ben altijd een vechter geweest maar ik snap steeds beter mensen die dit zelfde overkomt en ook nog sucaiaal gevoelig zijn voor een moeilijke keuze staan. Wat nu wie helpt mij.
Had je mij 10 jaar geleden dit verteld en dat ik nu op een sites als dit zou vertellen, dan zou ik je voor gek verklaard hebben want ik was ook altijd hard voor mezelf en anderen.
Ik kon de wereld aan en hielp mensen om me heen met van alles. Ik was een soort alleskunner die niet kapot te krijgen was.
Wat ik in toch in mezelf vergist met wat er allemaal gebeurt is de laatste 2 jaar.
Heb nog steeds moeite om soms in de spiegel te kijken en mezelf te zien.
Heb soms gelukkig een opleving en dat voelt heel goed aan en geeft me hoop.
Hoop dat jij ook momenten krijgt waar je weer je oude ik zult vinden. Want daar doen we het voor en zo kunnen we hopelijk weer ergens van gaan genieten.
Wens je veel sterkte en blijf volhouden 🙏
Groet Aswin

Hallo Erik heel herkenbaar hoor ik zat vorig jaar begin mei tegen een burnout aan en had altijd veel energie was even goed te werk dat lijden me af en met mijn gezin kon ik er goed over praten ze snapte het mijn man zijn dood had in niet kunnen verwerken en nu na 5jaar komt alles eruit de dokter adviseren mij een psycholoog maar ik zat bij de haptotherapie dat helpt heelllll goed ze snappen wat je bedoeld en krijg echt goede behandelingen nu gaat het redelijk bedenk wel 2 stappen vooruit 1 terug alles heeft zijn tijd nodig succes en je staat er niet alleen voor 👍

Ja jij bent in burn-out. Ik was daar ook. Nu niet meer. Ik ben begonnen met holistisch coaching dan stoppen met werken dan bowen therapy en nu ben veel beter. Maar jij komt ook uit . Wat de doctor jouw geeft of abo arts zegt helpt niet wordt alleen eerger.

Hoi Aswin , dit klinkt zo herkenbaar als ik jou verhaal lees . Ik ben 6 maanden geleden in een burn-out terecht gekomen van de een op de anderen dag was het er , ik wist me geen houding te geven en wist totaal niet wat mij overkwam . Ik kom helemaal niks meer. Ik kwam in de ochtend uit bed en ging op de bank liggen en het enigste wat ik kon was een kop thee voor me zelf zetten meer kon ik niet ik was lichamelijk en geestelijk helemaal op heel de dag een gejaagd gevoel en me lichaam was op. Wandelen lukte me niet naar de supermarkt gaan was een hel , zo veel prikkels veel mensen muziek geluid ik kon er niet tegen en keerde snel weer op richting thuis . Thuis veel paniek aanvallen gehad bijna elke dag . En dan krijg je het advies je moet iets ondernemen iets gaan doen wandelen of fietsen dit ging bij mij niet dus ik dacht echt ik word helemaal gek en je voelt je nutteloos en alles is op die momenten gewoon helemaal kut. Maar ik kan je wel vertellen naar maten de tijd word het echt beter ik ben nu 6 maanden verder en ik ben er nog lang niet maar ik heb echt al meer licht puntjes momenten dat ik wel kan genieten van dingen en ook zeker dingen kan doen , voel ik me goed ga ik wandelen of zwemmen en is het even druk in mijn hoofd ga ik puzzelen , naar de supermarkt gaan lukt ook weer als ik een goede dag heb . Dus wat ik wil zeggen is hoe uitzichtloos het er soms uit ziet en ook al voel je zelf niet dat er verbetering in zit die zijn er echt maar het heeft gewoon tijd nodig . Hartelijke groet S. 26 jaar

Hallo S
Fijn om te horen dat het ooit beter gaat worden. Maar zo voelt dat nú helaas niet.
In de ochtenden ben ik nog wel eens een klein beetje positief maar voor 12 is dat al weer 100% omgeslagen in een sombere gedachte over alles.
Wat ik wel merk, doordat ik wat vaker thuis ben dat het mij iets meer rust geeft. Geen prikkels van buiten af. Thuis altijd meteen mijn Bluetooth box aan en muziek luisteren. Voor mij een goede afleiding om niet te veel aan al die 1000 klusjes die ik moet doen.
Daarom zou ik zo graag even een paar weken niks willen doen en veel alleen willen zijn.
Maar dit kan helaas niet omdat ik voor mezelf werk en mijn vrouw is afgekeurd. Dus ik moet alleen het gezin onderhouden. En dat frustreert me steeds vaker.
Mijn partner is heel lief voor mij verzorgt me heel goed. Maar soms gaat ze daar te ver in, voor mijn gevoel.
Heb dan het gevoel dat ze me als een kind behandeld en dat voelt zo onprettig. Word daar ook snel geïrriteerd van. Terwi de bedoeling zo goed is.
Zou veel liever zien dat ze me wat beter zou begrijpen. Vol steeds meer dat we van elkaar af groeien. Terwijl we dit jaar 25 jaar getrouwd zijn.
Dit doet me pijn en raak er gefrustreerd van omdat ik er geen invloed op heb. Het gebeurt iedere dag weer opnieuw.

Vind wel fijn dat hier met anderen je gevoel kunt delen. Want voel me vaak zo onbegrepen en eenzaam.
Groet Aswin.

Hoi Aswin,

Hier een vrouw die een tijd terug een hele pijnlijke break up heeft gehad, mede doordat mijn vriend (bleek achteraf) alles opkropte in plaats van uitsprak. Terwijl ik daar altijd juist vanuit openheid op aanmoedigde / ruimte voor creëerde.

Nu zeg ik niet dat jij dat doet. Maar misschien kun je het proberen te communiceren aan je vrouw? Dat je haar en alles wat ze voor je doet enorm waardeert, maar dat het jou zou helpen als ze zus of zo anders aan zou pakken. Vanuit je eigen gevoel in eerlijkheid, vanuit liefde en respect aangeven wat het met jou doet. Op die manier kun je vanuit verbinding samen kijken naar hoe het misschien wat anders kan.

Ikzelf had dat enorm gewaardeerd en zie dat mensen regelmatig uit elkaar groeien omdat ze niet praten.

Sterkte

Hallo Aswin,
Het is mijn ervaring dat de buitenwereld helemaal niet snapt waar je doorheen gaat. Ook mijn eigen partner snapt t amper. Ze denken dat je alleen maar moe bent terwijl het veel verder gaat dan dat. Je hele systeem is ontregeld. Dat zorgt voor fysieke klachten maar ook voor stemmingsklachten zoals somberheid, lusteloosheid etc.
Ik heb zelf zsm hulp gezocht bij psycholoog, zij leggen dingen uit en geven tips en advies (o.a over dagstructuur). En zij snappen jou wel vanuit hun ervaring met burnout cliënten. Dus ik zou zeggen, zoek hulp!

Hoi Aswin,

Hier een vrouw die een tijd terug een hele pijnlijke break up heeft gehad, mede doordat mijn vriend (bleek achteraf) alles opkropte in plaats van uitsprak. Terwijl ik daar altijd juist vanuit openheid op aanmoedigde / ruimte voor creëerde.

Nu zeg ik niet dat jij dat doet. Maar misschien kun je het proberen te communiceren aan je vrouw? Dat je haar en alles wat ze voor je doet enorm waardeert, maar dat het jou zou helpen als ze zus of zo anders aan zou pakken. Vanuit je eigen gevoel in eerlijkheid, vanuit liefde en respect aangeven wat het met jou doet. Op die manier kun je vanuit verbinding samen kijken naar hoe het misschien wat anders kan.

Ikzelf had dat enorm gewaardeerd en zie dat mensen regelmatig uit elkaar groeien omdat ze niet praten.

Sterkte

Hoi anonieme vrouw

We proberen iedere dag veel te praten / communiceren en ene moment begrijpen we elkaar maar dan even later niet meer.
Ik denk dat in mijn prater alles zo vaak veranderd dat ik er zelf gek van wordt.
Het ene moment ben ik rustig van binnen en hèb beetje overzicht wat ik wil gaan doen. Maar paar uur later ben ik weer onrustig en chaotisch en snel geïrriteerd.
Dat zijn dan de momenten dat ik me terug trek en een oxazepan neem. Weet dat dit niet de oplossing is maar op dat moment voor mij wel een noodzakelijk iets.

Ik krijg vanaf begin februari hulp gelukkig. Dan heb ik mijn eerste afspraak bij een psycholoog via pro persona.
Maar de weg hier na toe was een hel.
Moest het eerst zelf begrijpen, toen heb ik echt mijn huisarts moeten overtuigen dat er iets niet goed was. Ben eerst door verschillende artsen in het ziekenhuis onderzocht omdat zei dacht dat het iets lichamelijks was. Toen dat na 8 maanden niet bleek kreeg ik eindelijk een doorverwijzing.
Moest nu eigenlijk ook weer 6 maanden wachten, maar door veel telefoontjes en hoop frustratie kan ik gelukkig nu over paar weken in behandeling.
Hoop echt dat het gaat werken. Wil weer wat positiever worden op mezelf en het leven.

Groet Aswin

Hi Aswin,

Dat wisselvallige ken ik inderdaad heel erg.. je bent dan echt jezelf niet en communiceren is dan haast niet te doen. Ik werd zelf ook een hele tijd bijv super boos en geïrriteerd van alle communicatie die dan op dat moment te invasief was ofzo. Bijna niet uit te leggen. Komt vgm door alle op hol geslagen hormonen in je lichaam als gevolg van de burn-out. Had ook ontzettend veel woede / agressie met tijden, andere momenten voelde ik me super zen en kalm. Je snapt echt niet wat er met je gebeurt.

Naarmate je herstelt word dit beter, stabieler. Maar het is een lange weg. Fijn dat je hulp krijgt. Als ik je 1 tip mag geven, vanuit eigen ervaring en wat ik bij anderen ook zie: zorg voor innerlijke acceptatie en overgave van je situatie. Is ontzettend lastig. Maar blijven vechten / je verzetten / alles met je hoofd proberen op te lossen, maakt juist dat je vast zit. Switchen van je hoofd naar voelen. Acceptatie, van jezelf en de situatie maakt je innerlijke rust creëert en dat is je basis voor herstel.

Liefs en veel sterkte
Amber

Hoi Amber
Bedankt voor je lieve berichtje. Het geeft me een gevoel dat ik niet alleen deze klachten heb. Soms denk ik heb iets heel zeldzaams want ik spreek niemand in het dagelijkse leven die deze klachten herkent.
Dat ik het moet accepteren is een hele goede. Ik weet dat het zo is en dan accepteer ik het gewoon, maar zijn van die momenten dan voel ik me herboren en dan daar dan totaal bij stil sta en weer snel over mijn grens ga.
En dan later weer veel spijt van want dan voel ik me weer lichamelijk en geestelijk helemaal brak.
Zeg altijd ben net onkruid ik kom altijd terug en daar blijf ik voor gaan.

En het steunt me veel om hier met anderen dit te kunnen delen.
Groet Aswin 🙏

@Amber, wat verwoord jij het mooi! Acceptatie is idd de sleutel maar dan moet je eerst tot rust komen. Dat kan lang duren. Bij mij ongeveer klein jaar. Ben nu ook evenwichtiger, in het begin ook woede aanvallen en huilbuien. Vooral omdat je je zo onbegrepen voelt. Ik berust nu in het feit dat mijn wereldje klein is en ik niet kan werken. Dit is wat mijn lijf nu nodig heeft. Maar dat stoppen met vechten moet je dus ook leren. Daar kan een psycholoog goed bij helpen.

@anoniem,

Ja, daar heb je helemaal gelijk in! Het is makkelijker gezegd dan gedaan.. en veel onbegrip ook inderdaad. Bij mij heeft dat ook lang, zeker een ruim jaar geduurd. Ook omdat ik eerst nog best veel kon voordat ik totale uitputting bereikte. Het duurde vervolgens nog een ruim jaar om alle signalen / grenzen van m’n lichaam te leren herkennen. Wellicht had dit met een psycholoog of coach sneller gekund, soms baal ik van mezelf dat ik dat niet heb gedaan. (Was na slechte verhalen bang om verkeerd geholpen te worden).

Mooi dat je je helemaal kunt neerleggen bij het feit dat je wereld nu klein is. Die switch maken is lastig.

Amber

Hi Aswin,

Fijn dat je er wat steun en herkenning uit kunt halen. Het voelde voor mij ook heel lang alsof ik hier alleen in zat, niemand uit mijn omgeving begrijpt het. Zelfs mijn broer die zelf ggz psycholoog, en zijn vrouw die huisarts is, dachten niet dat de klachten die ik allemaal had bij burn-out kon horen. Ik heb zelf super veel onzekerheid en onbegrip over mijn eigen situatie gehad ook. Het is ook gewoon een eenzame weg die je aflegt. Maar weet dus dat je niet alleen bent, en je bent niet gek. Wat je beschrijft is, in elk geval voor mij, herkenbaar. Het uit zich ook bij iedereen weer wat anders, afhankelijk van onder andere de ernst bijvoorbeeld.

Het is ook verwarrend.. Op de momenten dat je je goed voelt ga je vol moed er tegenaan, omdat het op die momenten lijkt alsof je gewoon oké bent. Dan later komt de klap weer omdat je (blijkbaar) toch weer over je grenzen ging. Duurde bij mij ook een hele tijd om hier balans en acceptatie in te vinden. En ik ben er ook echt nog niet uit, maar gaandeweg leer je. Hopelijk kan de psycholoog je hier zoals anoniem ook aangeeft, goed bij helpen.

Sterkte en groeten

Wat mij trouwens wel heeft geholpen, is de training aanschaffen van Meulenberg. Wil absoluut geen reclame maken, maar vind het zelf fijn om daar te kunnen sparren met / verhalen te lezen van lotgenoten en daar zitten ook coaches in waar je vragen aan kunt stellen + online training. Wellicht heeft iemand er iets aan.

Hoi Amber/Anoniem

Heb eigenlijk nog een vraagje,

Weet niet hoe andere het doen. Maar ik heb ook nog verplichtingen die ik dagelijks moet doen. Ik moet elke dag bijna ook werken, soms een paar uit en dan weer iets langer.
Dit kost me soms zoveel dat ik helemaal brak thuis kom.
Ik weet wat de psycholoog straks gaat zeggen dat ik moet stoppen met werken. Maar dat is niet zo heel makkelijk omdat ik voor mezelf werk en verplichtingen heb naar anderen mensen toe.
Weet niet of jullie ook werken ? Maar als je thuis bent en je hebt nog jonge kinderen zul je daar toch ook naar om moeten kijken.
Je kunt wel wat uit handen geven maar er blijft altijd wel dingen wat je zelf moet doen of verantwoordelijk voor bent.

Heb soms moeite met een dag structuur te maken omdat dingen moeten ?

Hoe doen jullie dat ?

Groetjes Aswin

Hi Aswin,

Dat lijkt me ontzettend lastig en daar kan ik geen antwoord op geven, maar wellicht kan de psycholoog je daar wel bij helpen. Zou afwachten wat hij/zij te zeggen heeft. Misschien is het voor jou niet nodig en kun je met de juiste begeleiding gedoseerd blijven werken / verantwoordelijkheden blijven doen. Je hebt geen verzekering voor arbeidsongeschiktheid als zelfstandige? Wellicht kun je contact opnemen met je gemeente / sociale dienst om te kijken of en welke hulp mogelijk is.

Ikzelf heb na mijn studie meerdere jaren fulltime gewerkt, waarvan de laatste 1,5 in het buitenland. Vlak nadat ik terug ben geremigreerd en een nieuwe baan was gestart in NL, raakte ik hierin en ben ik gestopt met werken omdat het niet meer ging. Lang verhaal kort: Ik bleek financieel nergens recht op te hebben door de emigratie. Heb vervolgens een hele tijd van mijn spaargeld geleefd, en uiteindelijk in de bijstand terecht gekomen. ‘Gelukkig’ ben ik nog vrij jong (toen 25, nu 27) en kon ik nadat ik mijn woning op heb moeten zeggen, terug bij mijn ouders wonen. Ik heb dus vrijwel geen verantwoordelijkheden meer momenteel.

Hoi Aswin,

Ik heb hetzelfde. Werk ook nog maar kom ook kapot thuis. Soms begint het al aan het begin van me werkdag. Doodmoe, allerlei lichamelijke klachten. Maar toch geen mijn psycholoog aan zolang het lukt probeer het vol te houden. Het is goed om structuur en afleiding in je dag te hebben. Als je thuis gaat zitten ga je nog meer in je schulp zitten wat er voor kan zorgen dat het alleen maar moeilijker wordt. Mocht werken op een dag echt heel moeilijk gaan kijk dan of je kan regelen om wat eerder weg te gaan o.i.d.

Hoi Amber

Fijn dat je nu op financieel vlak geen druk hebt. Maar om toch weer naar je ouders terug te moeten is niet altijd even makkelijk lijkt mij. Je zult vast hele lieve ouders hebben maar je bent toch een beetje van je privacy kwijt. En je moet toch soms met elkaar rekening houden omdat je samen in een huis woont.
Maar als jullie dat goed lukt, mogen jullie daar trots op zijn.

Of ik een ziekte wet verzekering heb afgesloten. Nee heb ik nooit gedaan. En als ik zou stoppen zou ik andere mensen in de problemen. Zijn beetje van elkaar afhankelijk.
En daarbij ik heb ooit 25 jaar geleden door een foute keuze bij de gemeente moeten aankloppen. En dat was toen zo vernederend en slecht geregeld dat ik heb gezegd dat gaat me nooit meer gebeuren.
En helaas de maatschappij vraagt steeds meer van ons en daar moet je soms in mee.

En heb wel een buffer opgebouwd maar die begint zo nu ook al beetje minder te worden. En was eigenlijk voor over paar jaar bedoeld.

Luister wel graag muziek en luister echt van alles. Van hiphop naar klassiek, hits jaren 80/90, hardstyle Hollands enz.
Dit geeft me veel steun. vaak muziek waar ik totaal niet bij me past beetje carnaval/feestmuziek. Maar kan dan in mijn eentje een feestje bouwen.
Terwijl ik altijd op feestjes heel rustig en saai persoon kan zijn.

Maar ik blijf hier lezen en kijken want het voelt fijn dat je even met een ander over je dagelijkse stomme dingen kunt praten.

Las dat jij pas 27 bent en daar schrik ik best van dat op zo jonge leeftijd al dit moet meemaken. Dacht is meer een probleem van mannen en vrouwen die hele lange tijd met oogkleppen hebben geleefd.

Maar het zou fijn zijn als mensen hier elkaar kunnen helpen en steunen dat ze er toch door deze klote periode heen komen.
De meesten mensen weten niet waar we het over hebben.
Groetjes en hoop dat het bij jou ook beter wordt.

Aswin 🙏

Hoi Lieke

Las dat jij ook dagelijks druk bent met verplichtingen. Weet niet of je ook een baan hebt maar ook al ben je huisvrouw en hebt kids dan word er toch een beroep op je gedaan. Huisvrouw of huisman is toch ook een job. Komt van alles bij kijken en je hebt vaak ook nog een partner maar die kan niet alles in zijn eentje gaan doen. Kan wel wat taken overnemen maar niet alles.
En je kunt je kinderen niet aan hun lot overlaten.

Ik kan mijn eigen tijden een beetje indelen omdat ik eigen baas ben. Maar moet wel rekening houden met mijn klanten.
Ben wel iemand die hier makkelijk over kan praten en daardoor hebben veel klanten hier begrip als ik het net iets anders doe.
Maar er moet helaas toch geld verdient worden ,anders heb ik er een grote last bij.
Want krijg je geldzorgen dan heb je meteen een groot stress probleem erbij en dat kun je nu net even niet gebruiken.

Maar 3 stappen voor uit en 2 achteruit en dan weer 3 vooruit. En zo komen we er hopelijk weer uit.

En wat mij heel veel helpt. Ik zit vanwege mijn werk veel in de auto en luister dan naar boeken. En heb nu een paar boeken van mensen die ook een burn-out gehad hebben en hun verhaal vertellen. Waar ze ook allemaal tegen aan lopen. Dit word vaak op een leuke manier voorgelezen zodat het heel prettig luisteren is.

Wens je wel veel sterkte de komende tijd.

Groet Aswin

Hoi Aswin,
Ik ben na een jaar ziektewet gestopt met werken (had maar een klein parttime dienstverband) in overleg met mijn partner. We kunnen het wel een tijdje zonder mijn inkomen stellen. En kinderen volwassen en de deur uit. Ik moet zeggen dat het mij enorm veel rust geeft dat er nu geen bedrijfsarts/werkkring meer is die mij onder druk zet. En het werk vond ik al lang niet meer leuk (verschrikkelijk zelfs) dus ik kan nu al mijn energie in mijzelf steken. Maar ik realiseer mij dat dit een luxe positie is...
Lijkt mij ook erg moeilijk voor jou als zelfstandige om je rust te nemen.
Muziek luisteren is idd heel goed, doe ik ook veel, vooral als ik me depri/alleen voel, fleur ik altijd van op!

Hoi anoniem,

Ik lees dat je nu niet meer werkt. Ik weet hoe bedrijfsartsen kunnen zijn om iemand weer te laten werken. Sommige zijn er zo mee bezig om iemand weer snel weer aan het werk te krijgen, dat ze het probleem alleen maar daardoor kunnen verergeren.
Maar dat jij nu de luxe hebt om thuis te zijn lijkt me wel heel fijn. Je kunt je terugtrekken wanneer je lichaam en geest daar behoefte aan heeft.
Maar voel je soms niet helemaal alleen en eenzaam. Klink raar je moet rust nemen maar ik merk dat ik soms toch even fijn vind als er iemand bij me in de buurt is. Ja ike emoties gaan alle kanten op dan wil je dit dan wil je dat. Alles om maar een bepaalde rust te vinden.
Ben echt een muziek liefhebber en luister normaal van alles. Maar veel muziek zit toch emotie in en dan krijg ik weer gedachtes.
Maar luister nee veel feestmuziek, van die stomme meezingers. En dat had je me 2 jaar geleden niet hoeven te vragen, want dan had ik je gezegd nee die muziek komt er bij mij niet in.
Ben geen feestbeest en ook nooit geweest maar dit maakt me nu wel zo vrolijk dat ik er geen genoeg van krijgen. Heb een lieve hond en die zit me wel eens aan te kijken of ik wel helemaal in orde ben.

En boeken luisteren van bekenden Nederlanders die ook dit meegemaakt hebben vind ik veel steun in.

Heb vandaag gezegd als ik hier uit ben, dan ga ik een feestje geven met mensen om me heen die belangrijk voor me zijn geweest.
Veel mensen zullen dan versteld staan want ik was nooit van feestje of verjaardagen.

Wens je veel sterkte en blijf positief
Groet Aswin

Hoi Aswin
Ik voel me soms wel alleen maar daar kan ik goed mee omgaan. En we hebben ook een hond, begin elke dag met een wandeling van 3 kwartier/uur. Ik sport 2x per week (pilates) in een kleine groep. Daarnaast spreek ik af en toe af met vriendin voor lunch of film. Maar dat is altijd dubbel: gezellig maar daarna ben ik wel weer doodmoe.
Ik heb nog een lange weg te gaan (prognose herstel 2-3 jaar, ben nu 15 mnd bezig) maar deze fase is precies wat ik nu nodig heb: alleen maar rust/stilte en niets meer moeten. Ik moest mn hele leven zoveel van mezelf namelijk. En deed niet de dingen die bij me pasten.
Ik wens jou ook veel sterkte. We komen hier sterker uit.

Hoi Anoniem

Fijn om toch te horen dat het na al die tijd toch iets beter met je gaat en af en toe iets kunt ondernemen. Die fase zit ik helaas nog niet. Heb soms wel het idee om iets te doen maar als het moment daar is klap ik helemaal dicht.
Ja altijd maar dingen moeten dat is iets wat me ook steeds meer tegen gaat staan.
Onze maatschappij legt steeds meer druk op ons. Nu ik de 50 gepasseerd ben en de laatste jaren al verschillende bekenden van mijn leeftijd zijn overleden ben ik meer erover na te denken om meer te gaan genieten ipv altijd maar werken.
Ik wens jou ook veel sterkte en hoop dat je de komende tijd nog meer zult herstellen.

Groet Aswin

Hoi Aswin,

Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ben nu 53 en heb jarenlang met die oogkleppen op maar gewerkt en gewerkt in een baan die ik niet aankon. Gezin verwaarloosd en maar 80 uur per week werken, zelfs in het weekend en op vakantie. Zolang het leuk is en je plezier hebt in je werk gaat het nog wel, maar toen kwam een jaar of 5 geleden veel frustratie om de hoek kijken. Is een lang verhaal dus bespaar je dat. Na 2 jaar frustratie door nieuwe CEO ben ik in elkaar geklapt. Maar ondanks dat bleef ik toch een paar uurtjes per dag vanuit thuis werken. Bedrijfsarts vond het prima en begon snel de uren op te schroeven terwijl ik aangaf dat ik er nog niet aan toe was. Na een paar maanden helemaal in elkaar geklapt. Binnen twee jaar kon ik er niet uitkomen en mijn contract werd beëindigd. Daarna in de WIA terecht gekomen. Heb altijd gezegd dat ik hier nooit in zou komen en kon me niet voorstellen dat iemand burnout kon geraken en nu zit ik er zelf in.

Jouw situatie lijkt me erg moeilijk. Ik begrijp de situatie, maar denk toch hoe moeilijk ook dat je een keuze moet maken. Zo doorgaan en denken dat je er op een dag vanzelf uitkomt gaat vrees ik niet gebeuren. Je lichaam schreeuwt om rust. Amber schreef hier over accepteren en er niet tegen blijven vechten en niet proberen alles met je hoofd te beredeneren. Daar heeft ze helemaal gelijk in, maar mij lukt dit nog steeds niet goed.

Ben nu 2.5 jaar officieel ziek, maar ben er nog steeds niet uit. Soms gaat het een week of twee goed en dan klap ik weer helemaal in elkaar. Waarom dat steeds gebeurt kom ik maar niet echt achter. Denk wel dat ik de situatie nog steeds niet kan accepteren

@Amber, je omschrijft dit perfect:

Als ik je 1 tip mag geven, vanuit eigen ervaring en wat ik bij anderen ook zie: zorg voor innerlijke acceptatie en overgave van je situatie. Is ontzettend lastig. Maar blijven vechten / je verzetten / alles met je hoofd proberen op te lossen, maakt juist dat je vast zit. Switchen van je hoofd naar voelen. Acceptatie, van jezelf en de situatie maakt je innerlijke rust creëert en dat is je basis voor herstel.

Je hebt ook helemaal gelijk. Mij lukt dit echter nog steeds niet na 2.5 jaar. Kan het maar niet accepteren en loslaten op een of andere manier. Blijf er tegen vechten en probeer nog steeds met mijn hoofd te beredeneren waarom ik in deze situatie zit.

Heb jij een tip hoe het jou wel gelukt is ?

Hoi Bert,

Super rot dat ook jij er al zo lang in zit.. Ik geloof dat het wel nodig is om te gaan onderzoeken, diepgaand, waarom je hier in zit. Dat kan van onverwerkte trauma’s, tot uit verbinding met je lichaam en daardoor geen grenzen aanvoelen en nog vele andere oorzaken hebben, vaak een combinatie van meerdere dingen. Mij hielp het om mijn hele leven na te lopen, alle emotionele gebeurtenissen te gaan doorvoelen, en alles er met radicale liefde en acceptatie voor jezelf te laten zijn. Daarvoor zul je voelen en denken moeten combineren. Als dat zelf niet goed lukt (sommige mensen zitten teveel op slot bijvoorbeeld, zeker als man zijnde is dat denk ik soms nog lastiger door maatschappelijke normen) kan een goede therapeut daar wellicht bij helpen. Zelf denk ik dat lichaamsgerichte therapie / somatic experiencing daar waardevol in kan zijn. Geef je onderdrukte emoties in elk geval gehoor..

Mindfulness, mediatie en het boek ‘de helende kracht van acceptatie’ heeft mij geholpen meer in acceptatie te komen. Niet enkel voor deze situatie, maar heb eigenlijk een hele mindset shift gemaakt. Leren loslaten. Van weerstand naar acceptatie. Het leven is veel te leuk en te mooi om al je energie te besteden aan dingen die jou geen energie geven. Dat mag je eigenlijk gaan herontdekken, genieten van de ‘simpelere’ dingen.

Helaas is het proces en de oorzaak voor iedereen anders, waardoor ik geen gouden tips kan geven maar wellicht heb je er iets aan.

Accepteren dat het nu zo is, vertrouwen en echt geloven dat het beter wordt en goed komt (ontzettend moeilijk, zeker na terugvallen) en je grenzen leren aanvoelen en die streng bewaken. Zacht en liefdevol naar jezelf zijn en je eigen ‘beste vriend’ worden als het ware. Dat is waar het denk ik een beetje op neerkomt, voor mij momenteel althans.

Als je steeds terugvalt komt dat mijns inziens omdat er of nog teveel stressfactoren zijn (intern of extern, kan dus ook onverwerkte trauma zijn), of omdat je je grenzen toch niet genoeg honoreert. En die liggen soms zo belachelijk laag dat het ook hartstikke moeilijk is om daar helemaal aan toe te geven, maar het is wel de enige manier om eruit te komen.. en vanuit die 0 lijn dan heel voorzichtig opbouwen met laagdrempelige dingen, wandelen, 1 op 1 afspreken met iemand, net wat voor jou fijn en haalbaar is.

Heel veel sterkte

Hallo Bert

Ja accepteren is het juiste woord. Dit probeer ik ook maar door bepaalde invloeden van buiten vind ik het soms moeilijk.
Ben al 30 jaar met mijn vrouw samen hebben veel meegemaakt. Mijn vrouw heeft lichamelijk de laatste jaren veel meegemaakt. Het begon met een kapotte evenwichtsorgaan gevolg niet meer stabiel kunnen lopen niet meer werken. Daar veel spanningen over gehad van hoe verder. Toen kwam er borstkanker met allerlei problemen die jaren veel spanningen hebben gegeven. Daarna kreeg ze een lichte hartaanval wat als een bom binnenkwam.
Al deze jaren heb ik gewerkt en in de achtbaan van ziekenhuis bezoeken van mijn vrouw gezeten.
Nu sinds 2 jaar is bij ons meer rust in huis.
Toen dacht ik zo nu kunnen we even bijtanken van de afgelopen jaren en toen zij mijn hoofd en lichaam boem.
Maar nu loop ik veel tegen onbegrip van mijn vrouw aan. Ze weet wat ik een burn-out heb.
Ik luister de laatste tijd veel boeken. Dit geeft me een bepaalde afleiding. Nu heb ik ook boeken over burn-out geluisterd en heb mijn partner ook laten luisteren om haar een beetje bewust te maken hoe ik soms me voel en denk.
Maar nu loop ik regelmatig tegen een vrouw die mij niet begrijpt. Ze is zorgt heel goed voor mij, maar ik mis het gevoel dat ik er nog bij hoor.
Ze weet dat ik soms met moeite de deur uit ga om te werken. En dan hoor alleen haar zeggen zo slecht geslapen maar ik ben wakker.
Vind het moeilijk om het te beschrijven. Het is een gevoel wat ik dan heb.
Wil haar niet als de een boeman laten overkomen maar vaak voel ik me niet begrepen en dat doet me heel veel pijn.
Ik mis dan iemand die me beschermt en een warm gevoel geeft.
Heb hier al heel vaak over gesproken met haar en dan is het 1 of 2 dagen gezelliger.


Sorry moest dit even kwijt. Wil niet als een zeur overkomen maar kan soms met niemand dit gevoel delen.

Groet Aswin

Helaas heel herkenbaar. Ben zelf 25 jaar getrouwd en vader van 4 kinderen. De situatie zorgt voor veel spanningen binnen het gezin en zeker ook binnen de relatie. Mijn vrouw is mijn "geklaag" onderhand helemaal zat en onze relatie staat op hoogspanning. Voel me zelf ook wel schuldig dat ik nu in deze situatie verzeild ben geraakt.

Mensen begrijpen niet in welke situatie je zit. Familie, partner, vrienden, (bedrijfs)artsen, werkgevers, opdrachtgevers, en zelfs psychologen. Ik zeg altijd je weet het pas als je het zelf meegemaakt hebt. Dus kun je ze iets kwalijk nemen ? Het is gewoon vreselijk moeilijk. Ik voel me ook vaak niet begrepen. Je kunt beter een been breken, dan zien mensen tenminste wat er aan de hand is !

Ik zit de hele dag thuis dus wordt er vanalles van je verwacht wat je niet waar kunt maken. Probeer zoveel mogelijk te doen, maar lukt vaak gewoon niet. Dat brengt spanning met zich mee...

Ik denk dat wat je meemaakt eerder standaard is dan uitzondering. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt.

Hoi Bert

Zou bijna willen zeggen fijn om te horen dat andere dit ook voelen en last van hebben. Maar ik zou het niemand gunnen om zo met je partner door het proces heen moet.
Snap dat het voor de vrouw ook niet makkelijk is maar ik heb heel lang mezelf aan de kant gezet ( dit met liefde en plezier gedaan) om maar het gezinsleven door te laten gaan. Maar nu moet ik echt aan mezelf gaan denken. Maar dit voelt voor mij zo egoïstisch en zo ben en wil ik niet gezien worden.
Wil haar ook niet steeds met mijn gezeur en gemopper lastig vallen. Soms sla bijna op tilt van allerlei kleine frustraties.
Kan me gelukkig goed beheersen kwa agressie want dat wil je zeker niet.
Heb hier in het veel therapie voor gehad en kan gelukkig daar nu mijn vruchten van plukken.
Soms zie je op die klote tv van verschrikkelijke familie drama’s en dan denk ik had dit voorkomen kunnen worden.
Het zullen niet allemaal mensen met burn-out klachten zijn maar de maatschappij legt wel een hoge druk bij mensen neer.

Ik roep nu soms dat ik thuis weg ga en dan ergens aan mezelf wil gaan werken.
Ergens waar geen stress is en je dag rustig kunt doorlopen.
Ja helaas een ideaal plaatje wat niet uitvoerbaar is omdat ik me nog plichtgetrouw voel voor mijn vrouw, ouders en kinderen.

Maar zo door gaan lijkt me ook geen goede oplossing. Sta altijd voor tips open omdat ik toch hier een uitweg in wil vinden.

Tot slot wat mij ook echt verbaasd van mezelf dat ik dit hier deel met anderen. Ben nooit zo open geweest naar anderen.
Maar we zullen volhouden en het gaat goed komen.
Hoop doet leven
Groet Aswin

Ik had precies hetzelfde maar dan pas na 3 maanden en al na 4 dagen storten dat helemaal weer in. Je denk weer wat langer te kunnen lopen of meer te doen maar ik zeg je soms deed ik niks en kreeg ik alsnog opeens veel spierpijn of trillend oog, hart kloppingen en nog veel meer. Ik wil je niet ontmoedigen maar vaak is het bij burnout 2 stappen vooruit en daarna weer een stap achteruit. Ik zou goed de tijd nemen en een denk wijze aannemen dat niets moet. Als het niet lukt een belletje of winkelbezoek dan de andere dag. Ik voel mij daardoor minder gestrest. Sterkte N.

Hoi X
Lees dat je nu 1,5 maand in je burn-out zit. En hoopt op snelle verbetering.
Ben geen ervaringsdeskundige maar ik zit nu 8 maanden in de burn-out of hoe sommige het ook noemen. Maar ik hoop ook dagelijks op een klein beetje verbetering. En soms denk ik yes nu voel ik me weer positief en hem dan meteen 1001 ideeën om te gaan doen.
Maar dan begin ik met mijn. eerste idee en dan na een half uur is alles weer weg.
Snap er soms helemaal niets van het ene moment denk je alles te kunnen en binnen het uur ben je weer een ellendig en somber persoon.
Dus ik wil je niet ontmoedigen maar heb begrepen dat dit proces om te herstellen een tijd gaat duren.
Ik dacht in het begin ook even tijdje rustig aan doen en dan kan ik er weer tegen aan. Maar dat is helaas voor mij niet de realiteit.
Maar als ik eerlijk naar mijn laatste jaren is het ook langzaam berg afwaarts gegaan. Alleen ik heb het nooit echt in de gaten gehad. Dacht altijd even dipje en weer verder.

Op het moment werk ik een klein beetje wat noodzakelijk is voor mij en probeer daarna zoveel mogelijk te rusten.
Maar wat ik iedere dag het allerergste vind dat ik vaak niet eens naar een winkel kan of uit eten. Al paar keer geprobeerd en begint goed en dan ineens de man met de hamer en ik sta weer zweten, stressen en voel me dan klote.
Kon eerst alles en nu helemaal niets meer.
Ben een man van 52 maar zo voel ik me dan niet.
En dit vind ik echt het aller moeilijkste om mensen om mij heen (ouders, kinderen, familie en vrienden) vaak te leur moet stellen om dat het me gewoon niet lukt. Ook vaak de simpele dingen niet.
Dan voel ik me een zielig klein mannetje en heb daar hekel aan. Maar kan er ook niets aan veranderen.
Dus nu heb ik soms in de ochtend een opleving en daar probeer ik van te genieten en geeft me een beetje hoop.

Wens je veel sterkte en beterschap in de achtbaan waarin we terecht zijn gekomen.

Groet Aswin

Bedankt voor jullie reacties, dit helpt me zeker. Ik heb alleen nog een vraag die ik ben vergeten te stellen. Hebben jullie ook last gehad van een enorm schuldgevoel/ gevoel dat je je aanstelt? Ik worstel er nog best mee dat ik denk, kom op, wat is er nou aan de hand, hoezo zit je nu weer te huilen en doe je niks. Ik probeer dat los te laten maar vind het onwijs moeilijk.

Vandaag gaat het helaas weer iets minder. Ga zo proberen de deur uit te gaan maar het kost me allemaal meer energie dan ik had gehoopt. Voel me gesloopt en opnieuw benauwd, het blijft heel verwarrend en ik word er eigenlijk weer boos/verdrietig van.

Succes vandaag, ik hoop dat jullie ondanks alles een goeie dag hebben.

Hoi x

Vandaag een goede dag zou fijn zijn maar helaas was alleen de ochtend fijn en nu weer zoveel prikkels dat ik thuis boven zit.
Als er voor mij veel prikkels geweest zijn wil ik daarna altijd graag alleen zijn en naar muziek luisteren. Hoop dat de rust in mijn hoofd weer een klein beetje hersteld.
Maar over je vraag ?
Schuld gevoel heb ik zeker gehad en als
soms nog even. Dit voornamelijk naar mijn ouders, partner en kinderen.
Maar ze weten dat ik ziek ben maar snappen het soms niet.

En dat je voelt/denkt dat je jezelf aanstelt Snap ik helemaal. Dat heb ik ook veel last van.
Dit komt denk dat de anderen niet weten wat er met jou gebeurd en het allemaal maar vreemd vinden.
Klinkt misschien raar, maar 3 jaar geleden zou ik ook vreemd naar niemand met een burn-out gekeken.
En heel sceptisch misschien gezegd hebben stel je niet zo aan als je ook een keertje hard moet werken.
De gevoelens en manier van denken die ik nu heb passen totaal niet bij met wie ik ben/ was.
Dus je stelt je niet aan het is gewoon bijna niet te begrijpen wat er allemaal met je lichaam en hersenen gebeurd.

Ik probeer veel positieve verhalen te lezen van mensen die hersteld zijn en dat geeft me hoop dat het goed gaat komen.

En belangrijk is dat lotgenoten elkaar kunnen steunen omdat elkaar beter begrijpen.

Fijne avond groetjes van mij Aswin

Hi Taco,

Zo ontzettend klote hé als je op de goede weg was en dan weer zo wordt teruggesmeten.. herkenbaar voor mij. Is het een idee om misschien een lagere dosering of een andere minder sterke antidepressiva te nemen zodat je wel een steuntje hebt, maar alsnog je grenzen aanvoelt? Ik heb zelf sinds kort 10 mg citalopram en ben er rustiger door, maar voel ook nog goed genoeg hoe het echt gaat zeg maar. (Dat was ook mijn angst om er mee te starten).

Sterkte en liefs

Hi hier een beetje zelfde situatie gisteren weer gestart met 25 mg sertraline,na een paar vervelende dagen van angst (weer)
Ik was bijna 3 mnd volledig gestopt maar naar een paar stressvolle dingen herkende ik het gevoel weer,ik ga nu niet wachten totdat het weer erger word en ik helemaal terug bij af ben..

Hoi Taco,
Nee, je zit niet op nul. Alhoewel dat soms wel zo lijkt helaas (na een 3 uur durende lunch met vriendin ook total loss maar ik weet dat ik over mn grenzen ging). Dus: accepteer de consequenties van je gedrag. Je hebt nu gewoon wat meer hersteltijd nodig. Accepteer dat wat er is....het wordt weer beter.
C.

Het gaat veel beter! Ik had dit de 23e geschreven en 24e/25/26 gewoon kerst gevierd en mezelf tot rust bedaard. Gezegd dat ik veilig ben en dit aan kan.

Hoe is et nu met je taco? Ik ga vandaag stoppen met citalopram 10mg.. hoefde njet af te bouwen volgens de dokter .. slik et pas 8 maanden.. wel voelde ik me eindelijk beter kon wel mijn grensen nog voelen.. maar door zwangerschap moet ik stoppen

Je moet wel afbouwen anoniem, niet naar die huisarts luisteren. Die snappen niks van medicatie. Het ging weer beter, alleen vanacht iets minder geslapen.

Ik schrik daarvan dat een huisarts zegt dat afbouwen niet nodig is. Kwalijk hoor. Ik heb nu een jaar escitalopram gesilt en ben een maand of twee geleden begonnen met afbouwen van 10mg naar 5mg (druppelltjes). Ik ben volledig klachtvrij. Toch ga ik nog even verder op 5mg en echt de tijd nemen voor verdere afbouw. Vooral die laatste deuppels schijnen belangrijk te zijn. Je lichaam moet toch de tijd krijgen eraan te wennen. Liever wat meer tijd nemen dan te snel. In 1x na 8 mnd lijkt me echt riskant.
Fijn om te horen dat het weer beter gaat Taco.
Ik ben zelf gelukkig weer volledig aan het werk en kan inmiddels zeggen dat ik er echt doorheen ben. Het is me wat een burnout, echt heftig, maar het gaat over! Achteraf ook blij dat ik met antidepressiva ben begonnen.

Ik ben ook bezig met het afbouwen van Escitalopram. Heb het 2 jaar geslikt, eerst 15 en daarna ruim 1,5 jaar 10 mg.
Helaas heb ik niet veel baat gehad met de Escitalopram.
Ik bouw heel langzaam af met druppels en zit nu alweer 2 maanden op 5 druppels (5 mg).
Het liefst zou ik weer een druppel minder willen nemen maar ik ben bang dat ik weer meer klachten zoals onrust en slapeloosheid krijg. Aan mijn huisarts en psych heb ik niet veel. Volgens hen kan ik gerust sneller afbouwen. Wat is wijsheid denk je en hoe gaat het nu met je?
Overigens vind ik dat afbouwen van 10 mg Escitalpram naar 0 in 3,5 maand wel erg snel is. Heel veel sterkte!

Herkenbaar!!

Ook hier herkenbaar! In december begonnen met DARE en dat heeft mijn herstel een enorme boost gegeven. Kan het iedereen aanraden die vast blijft zitten na 1-2 jaar thuis zitten.

Mooi dat je dit deelt. Een burn-out is heftig maar geeft ook zoveel inzichten. Carrière is niet belangrijk. Je leert echt genieten van de kleine dingen.
Ik zelf ben ook gelabeld met angststoornis (door de huisarts) maar het is mijn overbelaste zenuwstelsel. Gelukkig heb ik een hele fijne therapeut welke allemaal lichaamsgericht werken.
Ik lees nu veel over trauma die opslaat in je lijf, nervus vagus ect etc.

Soms heb ik dat ook, vooral als ik teveel gedaan heb, bijvoorbeeld laatst in huis met een vriend geklust. Toen kwam alles met een vertraging door en lopen was heel erg het omgekeerde tuimelaar gevoel. Lopen gaat nu wat beter, fietsen kost me nog heel veel moeite. Wat helpt is onder de mensen zijn, variatie zoeken in je dagen. Een paar goede vrienden. Ben nu vooral nog erg licht in mijn hoofd. Gisteren bij een osteopaat geweest, zij zegt je hoofd zit vol met spanning. Na haar behandeling merkte ik dat ik ineens weer mentale energie kreeg.
Het hoofd los van je lichaam gevoel herken ik zeker, dat je over je stappen na moet denken.
Een vriend van mij raadt mij aan om weer aan de anti depressiva te gaan maar daar werd ik nou juist zo duizelig van. Probeer nu eerst met voeding/beweging/rust/berusting mezelf wat beter te voelen.
Sterkte Anne wanhoop niet.

Hoi A,

Dankjewel voor je reactie!!!! Wat fijn om te horen die herkenning...ik merk dat ik nog steeds moeite heb om te geloven dat al mijn fysieke rare klachten door overspannen zenuwstelsel komen...
Blijf maar piekeren en focussen op die gekke sensaties...ben zo bang dat ik het al zo erg gemaakt heb dat het alleen maar meer sensaties worden ipv minder.
Weet dat ik moet stoppen met steeds opletten op elk gek gevoel, sensatie...maar omdat ik steeds weer wat raars voel, dan weer die beweging, dan weer die vertraging en idd...die tuimelaar op zn kop is zo herkenbaar ook!!! Merk dat ik steeds opnieuw ga twijfelen...of er toch een andere reden is voor al die gekkigheid 🙈en ben medisch al helemaal doorgelicht dus nee...
Als ik je mag adviseren...niet die anti depressiva hoor!!!!
Als t echt niet meer gaat zou ik eerder St Janskruid nemen...die helpt ook als t nodig is en kan niet zoveel kwaad als anti depressiva...
ps ben je ook zo aan het twijfelen steeds door alles wat je voelt?

klopt ik ben zelf ook zeer terughoudend met AD. 2e helft '20 mirtazapine 15 mg geslikt, slapen ging weer perfect maar oh zo'n zombie gevoel. Ik heb serotonine booster in huis, met griffiona extract. Misschien moet ik dat maar weer es proberen.
Ben al bij oogarts, kno en 3 x neuroloog geweest (incl ct scan jun'20) en zit nu te wachten op de uitslag van een mri scan.
Cognitief heb ik wel stappen gemaakt (heb een fase gehad dat ik zo wazig zag dat ik nauwelijks kon werken) maar lichamelijk wordt eea nog niet goed door de geest aangestuurd.
Ben fysiek altijd heel actief geweest dus rustig aan doen vind ik erg lastig. Probeer wel elke dag minimaal een half uur te wandelen of een uur te fietsen. Het fietsen kost me erg veel moeite.
Iedere therapeut waar ik kom merkt op dat ik vol met spanning zit.
O ja voetreflexzone massage een paar keer gehad, daar word ik heel ontspannen van. Aanrader.

Weet je zelf wel waar je spanning door komt?
Waar je BO door is gekomen?
En die medicatie of booster die je wil gebruiken, is dat omdat je last hebt van angst? Door wat je voelt?
En kan je de fysieke kwalen nu plaatsen? Of ben je nog steeds bang dat het door iets anders komt?
Heb zelf verhaal 131 eerder geschreven...herken je daar dan misschien ook nog dingen van?
Ben inmiddels zelf nu wel echt ivertuigd eindelijk, dat al mijn fysieke kwalen echt door pure spanning komen en continue piekeren en denken, in mijn hoofd zitten malen wat er aan de hand was met me. Waarom ik al die gekke kwalen had, of het stiekem toch iets heel ergs of gevaarlijks was...door het niet weten waarom en waardoor het kwam, de hele dag ermee bezig en de klachten op gestapeld..hoe meer ik er op lette, hoe rotter het voelde, hoe meer angst er bij kwam kijken omdat ik het idee had dat ik er geen invloed op had. Nu weet ik dat ik juist de reden was dat het steeds meer werd...
De reden van mijn kwalen weet ik nu dus wel...mag nu eindelijk gaan accepteren dat het enkel door opgebouwde spanning komt...alleen die verrekte flight sensaties die zijn echt super irritant...ook al weet ik nu, het is echt ok...miet dat nog wel echt gaan zakken...

ps Waarvoor ben je zo vaak naar de neuroloog geweest? Twijfelt je aan bepaalde symptomen? En oogarts voor de vertraging?

hoi, omdat ik krachtsverschil tussen linker- en rechterbeen merk. Het kan komen doordat ik in de fase van 'rubberen benen' toch vaak de racefiets heb gepakt, de banden van de linkerknie zijn nu opgerekt. Ik doe elke dag oefeningen om dat te compenseren. De oogarts voor de vertraging en dagelijkse duizeligheid. En om enge ziektes uit te sluiten. Het zwaar hoofd, onbalans en moeilijk lopen wat jij beschrijft heb ik ook.

Ah ja...ok...maar oogarts etc dus allemaal niks uitgekomen denk ik...
Ja klote he...jeetje wat ellendig kan je hoofd je laten voelen...
Maar ben je dan ook echt duizelig als in draaien? Of draait iets om je heen? Kan je dat beschrijven?
Heb je trouwens dan ook zo'n druk van achter uit nek, in door je hoofd heen richting ogen? Misschien bij inspannende dingen of wanneer je spanning voelt?

nee geen draaiduizeligheid, meer een constante breinmist en een onbalans met lopen en fietsen. Heb ook dagen dat mijn ogen voortdurend pijn doen, word elke dag met rode ogen wakker. Moet zoveel mogelijk spanning vermijden maar eentonigheid vind ik ook killing.

Breinmist..
zo lastig..ik ervaar echt n aantal sensaties waar ik gewoon geen woorden aan kan geven..weet niet zo goed hoe ik breinmist moet zien...las al wel dat dit vaker zo genoemd wordt...
Heb je eigenlijk ook een psycholoog ofhuisarts etc bezocht? Hebben die aan je uitgelegd waar jouw klachten vandaan komen? Of hebben ze je geprobeerd uit te leggen wat en waardoor alles komt?
Ik vind vooral die onbalans steeds zo lastig! Ik weet dat mijn haptonoom het uitlegt als: je zit teveel.im je hoofd en daardoor niet gegrond...maar vind t nog steeds een lastig iets om te snappen waardoor je je dan maar zo wankel voelt🙈

Ben al diverse keren bij de psychologe geweest. Zij geeft wel goede tips. Tja ik zit ook veel te veel in mijn hoofd, en vind het lastig om te aarden. Het Wankel voelen is verschrikkelijk, net als het bij vlagen wazig zien. Vaak heb ik ‘s morgens helemaal geen zin om de dag te beginnen, weer een dag vol met duizeligheid. Nou sterkte, gedeelde smart is halve smart hè

Laatste vraag, heb je ooit een echte duizeligheid ervaren, zoals meniere of bppd of iets anders? Of kwam de duizeligheid en onbalans pas nadat je overspannen/ BO? werd..? Je zou een kunnen zoeken bij google op seeking balance australie kunnen kijken. Is can Joey Remeny. Staan heel leerzame dingen over jezelf verbeteren via neuroplasticiteit...er is ook een boek, Rock Steady..misschien heb je daar wat aan...

Vraag maar raak hoor 😉
Nee die echte duizeligheid niet. Met de overspannenheid kwam de duizeligheid. Dankjewel voor de tips, lees graag over dit onderwerp 👍

Ok dankje!!! Succes sterkte met herstellen!! Hebt me geholpen met wat herkenning!!!
💪

Hoi A. nog een vraag..
ik heb mijn balans, evenwicht, hoofd, dizzy klachten denk ik echt heel erg versterkt door er de hele dag op te letten, alles zo waar te nemen steeds weer met schrikken!..
herken jij dat...dat je klachten daardoor misschien erger zijn geworden of er dus juist nog zo sterk zijn.
Doordat je er steeds mee bezig bent?

dat is zeker waar. Je moet echt proberen te leven in het hier en nu. Je geest vliegt waarschijnlijk alle kanten op. Die moet je tot de orde roepen, de aandacht focussen op wat je nu aan het doen bent. Je er bewust van worden dat je een onrustige geest hebt. Mindfulness kan helpen.

Ik vraag me ook echt af wanneer het ophoud die duizeligheid en al die klachten wat jullie hebben heb ik ook. Begin nu onzeker te worden lijkt alsof dit lang gaat duren alsof et niet meer weggaat.. me ouders hebben me nu 8 maanden lang goed geholpen. Alleen hun zien mij niet vooruit gaan omdat ik veel moet liggen en niet lange afstand kan lopen door die duizeligheid. Wat een ellende dit.. ik wil zo graag mijzelf weer zijn. Ik hoop echt niet dat dat duizeligheid langer dan 2 jaar in totaal gaat duren dat ga ik niet overleven hopelijk is er iemand die kan zggen dat die duizelingen enz.. echt wel weggaat die het al heeft meegemaakt

Komt goed anoniem!!! Echt..

Ik had soms ook dat bv beelden van tv waargenomen werden door mijn brein en ik het later pas zelf waarnam. Ik moest aan het volgende fenomeen denken dat duidelijk maakt hoe ons brein eigenlijk normaliter werkt. (Ik liet chatgpt het even uitleggen). Als je naar een analoge klok kijkt, kan het soms lijken alsof de secondewijzer langer stilstaat dan 1 seconde. Dit komt door de manier waarop ons brein werkt. Ons brein verwerkt informatie niet altijd op een lineaire manier, waardoor het lijkt alsof de tijd soms sneller of langzamer gaat dan normaal. Dit fenomeen wordt ook wel de "stopped clock illusion" genoemd. Het is een veelvoorkomend verschijnsel en heeft niets te maken met de werking van de klok zelf. Het is puur een optische illusie die wordt veroorzaakt door ons brein. Technisch gezien heeft dit te maken met de manier waarop ons brein informatie verwerkt. Ons brein neemt informatie waar in kleine stukjes en verwerkt deze informatie vervolgens tot een geheel. Hierbij kan het voorkomen dat ons brein sommige stukjes informatie sneller of langzamer verwerkt dan andere stukjes, waardoor het lijkt alsof de tijd soms sneller of langzamer gaat dan normaal. Het is dus eigenlijk een heel natuurlijk verschijnsel en niets om je zorgen over te maken. Het kan wel handig zijn om te weten dat dit kan gebeuren, zodat je niet in de war raakt als het lijkt alsof de tijd niet helemaal klopt. nu ik weer. Voor mij is het nu wel duidelijk hoe burnout dit soort fenomenen kan versterken.

Hallo allen,

Ik heb hier sinds kort ook veel last van. Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Soms lijkt alsof ik dronken ben en dat alles vertraagd binnenkomt.

Hoor graag van jullie

Veel herkenning wat hier allemaal staat. Sinds vorig jaar oorsuizen en af en toe periodes van angst en rare waarneming(onwerkelijk, verttraagd), last van nekspieren en ga maar door. Steeds weer ups en downs. Nu sinds een week of 8 enorm moe en dezelfde klachten weer, nek heel erg en trekt door naar mijn ogen, vaak slap gevoel en gevoel dat ademhaling onrustig is waardoor je weer klachten oproept. Maar vooral dat onwerkelijke gevoel is enorm rotgevoel. Ik werk momenteel nog wel, maar daardoor blijf ik zo moe en dat helpt niet erg voor herstel denk ik. Hoewel ik voorheen met dit soort periodes er wel doorheen kwam.

In ieder geval wel fijn om te lezen dat deze klachten dus voorkomen.

Ik heb 1 levensveranderende tip: Luister naar de liefkleinleven podcast en zoek de podcast van Lieke met Nicole Sachs. Ja het gaat over long covid, alleen long covid is niks anders dan een burnout geinduceerd (laatste zetje) door een virus.

Thnx Taco, ik ga eens kijken. Verfrissend om van iemand anders te horen er ook zo tegenaan te kijken. Zelf had ik die conclusie ook voorzichtig getrokken, (maar leek daar tot nu toe de enige in te zijn) na veel verdiept te hebben in long covid verhalen / symptomen omdat ik twijfelde dat ‘erbovenop’ te hebben. Maar uiteindelijk is het beiden uitputting + ontregeld zenuwstelsel. Ziekte is ook hevige stress voor het lichaam en voor veel mensen lijkt dat inderdaad het zetje naar langdurige ontregeling / uitputting.

Ja heel herkenbaar. Steeds als ik terugval twijfel ik ook weer of ik wel op het juiste pad ben, je bent zo weer een hele tijd verder voordat je bent waar je was en mijn omgeving gaat dan ook weer extra twijfelen en / of met goedbedoelde suggesties komen, waardoor ik zelf ook weer twijfel of ik wel genoeg / de juiste dingen doe. Terwijl ik wel gewoon herstel met wat ik nu doe.

Heel herkenbaar! In oktober/november had ik een griep die opgegeven moment omsloeg naar een longontsteking. De huisarts gaf me zelfs een puffer voor astmapatiënten (terwijl ik geen astma heb), omdat ik zo moe/benauwd werd af en toe. Het herstel daarvan duurde enorm lang en maakte me enorm moedeloos omdat ik op dat moment al 9 maanden in mijn herstel zat en het daarvoor net wat beter ging.
Ik herken dus de radeloosheid en de wanhoop die hierbij komt kijken. Maar weet dus dat je niet alleen bent en dat het uiteindelijk echt allemaal goed gaat komen! Heel veel sterkte, en wees lief voor jezelf x

Ha, eens met de voorgaande opmerkingen hoor. Long covid komt deels overeen, alleen is de oorzaak anders, of het laatste zetje bij sommige mensen. Geloof in jezelf, vertrouw op jezelf. Ooit komt het goed! En verdiep je eens in de mindbody visie. Heel leerzaam

Precies wat ik voel. Ik ben ook constant bang voor iets in m'n hoofd al zegt me gezonde verstand dat er niks is. Ik functioneer goed, heb m'n goede dagen enz

Heel herkenbaar. Vooral die zware ogen en derealisatie is vreselijk. Ook hier m'n flinke ups en downs.

Klinkt heel herkenbaar, ik zit ook sinds de zomervakantie thuis. Ik heb de volgende lichamelijke klachten gehad:

- Maagkrampen. Ongeveer twee maanden last van gehad. Meerdere malen voor ziekgemeld, elke keer als ik weer ging werken kwam het weer terug. Ik ben getest op een maagbacterie maar dat was negatief. Maagkrampen zijn verdwenen toen mijn zomervakantie begon.

- Tintelende pink/ringvinger en het gevoel dat het tussen mijn schouderbladen helemaal vast zat. Meerdere fysiobehandelingen voor gehad. Ik heb soms nog last tussen de schouderbladen, maar geen last meer van tintelende vingers.

- Niet in slaap kunnen komen, wakker worden en niet meer kunnen slapen en/of heel onrustig dromen. Hier heb ik de afgelopen maanden weinig/geen last meer van.

- Constante oorsuizen, een vervelende piep maar het valt wel te negeren. Ik heb er nog steeds last van maar het lijkt af en toe wel minder te worden.

- Vaag gevoel in mijn hoofd. Het is niet echte duizeligheid, maar het voelt gewoon wazig. Hier heb ik nog steeds last van, maar niet meer zo erg als eerst. Op goede dagen heb ik er minder last van en soms heb ik momenten dat het even weg lijkt te zijn. De afgelopen weken heb ik er wat meer last van maar dat komt denk ik door de hele dagen binnen zitten (vanwege het weer). Ik heb twee maanden geleden bloedonderzoek laten doen via de huisarts maar dat was allemaal prima.

- Last van mijn ogen. Vooral het gevoel dat de spieren rond mijn ogen verkrampen/gespannen zijn. Dit gevoel krijg ik voornamelijk als ik in een drukke winkel/omgeving loop. Ook zie ik een soort televisieruis als ik naar een licht oppervlak kijk (bijvoorbeeld als ik naar de lucht kijk) of als het helemaal donker is. Aan het begin had ik soms het gevoel alsof alles ongefilterd mijn ogen binnen kwam, als ik bijvoorbeeld in een supermarkt liep. Daar heb ik nu geen last meer van.

Alleen het wazige gevoel in mijn hoofd houdt me nog bezig. Ergens blijf ik de angst houden dat ik een hersentumor heb, ook al zegt mijn gezond verstand dat het onzin is. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik geen andere klachten heb zoals hoofdpijn, wegvallend zicht, echte duizeligheid etc. Ook lees ik veel verhalen van mensen die hetzelfde gevoel hebben en dat het er echt bijhoort, maar toch blijf ik last houden van dat stemmetje in je achterhoofd. Vooral op dagen dat ik me wat minder voel, en daardoor ga ik alleen maar meer letten op hoe ik me voel (wat het niet ten goede komt). Klinkt dit herkenbaar?

Hoi Teun,
Ik herken me erg in je verhaal en je klachten. Ook zo’n dag gehad een paar maanden geleden dat ik tijdens een wandeling zo’n heftige aanval kreeg en niet wist hoe ik thuis ben gekomen.
Bij mij is de derealisatie en angst het ergst als ik overbelast of overprikked ben of teveel te doen of aan mijn hoofd heb.
Ik zie het als een seintje dat ik me weer even terug moet (mag) trekken en meer mag rusten, meer mag slapen enz.

Ben nu al ruim 1,5 jaar aan het herstellen van BO en het blijft steeds hetzelfde patroon. Teveel doen = teveel stress = toename klachten. En angst, paniek, gevoel gek worden enz ook allemaal meegemaakt. Als ik een slechte dag heb, moet ik mezelf er ook actief aan herinneren dat er niks mis met me is behalve dat ik een BO heb. Op goede dagen kan ik binnen mijn mogelijkheden best veel en voel ik me niet angstig meer.

Wat ik hiermee wil zeggen is: probeer het te laten komen zoals het komt. Dat is verschrikkelijk moeilijk, als iemand dat tegen mij zei kon ik ze ook wel slaan. Maar het is echt zo. Hoe meer je je bezighoudt met de klachten, hoe meer je ze in stand houdt. Neem elk signaal van je lichaam serieus en voel je niet schuldig als je niks doet of slaapt.

Anyway, veel sterkte en houd moed, het wordt echt met de tijd beter.

Ik maak momenteel precies hetzelfde mee, maar onthoud dat deze gevoelens van duizeligheid, hardkloppingen en slappe spaghetti benen niks anders zijn dan stress signalen. En hoe eng het ook lijkt, je lichaam is geprogameerd jouw in leven te houden en zal er dan ook alles aan doen je te helpen. Een periode van stress is vervelend en vermoeiend maar stress is uiteindelijk een meganisme dat je moet helpen in gevaarlijke situaties dus niks om bang voor te zijn.

Ik schrijf dit ook voor mezelf want het is soms moeilijk te geloven dat de dingen die je voelt niet gevaarlijk zijn.
Zelf heb ik ook last van paniekaanvallen (wat denk ik gebeurde toen je buiten liep) en voor mij heeft het boek D.A.R.E van Barry McDonagh heel erg geholpen vertrouwen te krijgen in dat soort angst situaties, dus dat is zeker een aanrader.

Veel sterkte nog en neem de tijd, genezen van angst en BO is mogelijk alleen duurt gewoon een tijdje

Klinkt raar, maar ik vind het fijn om dit allemaal te lezen. Vooral dat veel mensen die derealisatie en dat rare wazige gevoel in hun hoofd zo herkennen.

@Anoniem precies dat heb ik ook. Met mijn gezonde verstand weet ik dat er niks is andere krijg je zoals je zegt ook andere klachten zoals niet kunnen lopen, erger wordende hoofdpijn, slecht zien enz. Maar toch blijft die nare gedachte inderdaad hangen. Maar aan de andere kant als het echt dat is dan gaat het niet de ene dag beter en de andere dag minder.

Hebben jullie ook dat je als je lang en gespannen met iets bezig bent zoals puzzelen dat je hele zere moeie ogen krijgt. En dat gekke gevoel in het hoof. Na even zitten werd het minder. Dit heb ik ook met autorijden soms gaat het super goed en de andere keer lijkt het wel of ik het niet kan verwerken ofzo.

Ja zeker, paar keer gehad ook met (bord)spelletjes spelen. Ineens was de focus op en ging het allemaal totaal langs me heen. Ik heb er het meest last van als ik me te lang/intensief focus op een gesprek. Ik heb inmiddels geleerd om dan gewoon rustig te stoppen met wat ik aan het doen ben, het gesprek af te ronden (aangeven dat ik voel dat ik overbelast raak) en te gaan rusten of iets te doen dat minder intensief is. .

Teun, je moet begrijpen dat je energiereserves uitgeput zijn. Die kun je alleen weer opbouwen door je energie te doseren: kleine klusjes doen en dan weer rusten. Van elke inspanning heb je weer hersteltijd nodig! Het zal steeds iets beter gaan als de tijd vordert maar kom wel uit je hoofd! Maak korte wandelingen, doe n boodschapje etc, lees n stukje krant. Richt je aandacht naar buiten, zo ben je niet meer zo met jezelf bezig en zul je je ook beter gaan voelen. Ik ben nu ook 15 mnd bezig en het gaat al n stuk beter dan in t begin. Maar heb nog lange weg te gaan. Ik geloof erin dat het goed komt, een positieve mindset is superbelangrijk.

Hoi,

Hwwl herkenbaar al klachten. Ik ben ook doodmoe kan niet genieten of door de dag heen zien. Ook heel bang dat ik allerlei ernstige ziektes heb iets in me hoofd me hart, bang dat ik gek wordt, nooit meer de oude wordt enz. Kortom alsof ik me eigen verhaal leeft.
Ik heb 1x oxazepam op maar hierdoor loopt je eigenlijk van het probleem weg je kan het beter ervaren en er mee om leren gaan dat iets slikken en zodra het uit is gewerkt constant weer terugvallen.

Bedankt voor je berichtje
Het is dodelijk vermoeiend zie soms echt geen oplossing meer

Maar ooit wordt het beter zeggen ze

Ik heb hetzelfde niet dat ik dood wil maar wel zoiets waar doe ik het nog voor af en toe.

Heb jij ook paniekaanvallen?

Oxepam heb ik een tijdje gehad, vanwege zware hyperventilatie. Het werkt goed maar ik ging in een hele korte tijd van 1 tablet naar 2, En ik kreeg er niet meer vanwege verslaving ofzo. Heb het uiteindelijk toch zelf moeten doen en heeft een anderhalf jaar geduurd (chv ontwikkeld) en soms denk ik wel eens dat ik iets ergs mankeer, maar dat komt door de burn out waarschijnlijk.

Ik heb inderdaad paniek aanvallen
Nu weer last van tintelingen in me schedel
Ik denk dan op ze minst dat ik iets ergs heb

Dood wil ik ook niet hoor maar soms weet ik echt niet hoe ik het op moet
lossen
Kom weinig buiten

Ik heb hier ook last van, kwam vanuit het niets. Zweten, spierpijnen, snelle hartslag, gevoel van flauwvallen noem het maar op. Ziekenhuis onderzoeken gehad waar niets uit kwam. Ook gesprekken met een psycholoog gehad. Nu een jaar verder en sinds 3 weken aan de citalopram. Het piekeren over wat ik zou mankeren is wel minder aan het worden. De lichamelijke verschijnselen zijn nog wel aanwezig, maar worden lijkt het wel minder. In de afgelopen 3 weken nog wel een heftige paniekaanval met hyperventilatie gehad

Pff heftig hé

Heb je dat met je schedel ook gehad ?

Ik heb hier ook last van, kwam vanuit het niets. Zweten, spierpijnen, snelle hartslag, gevoel van flauwvallen noem het maar op. Ziekenhuis onderzoeken gehad waar niets uit kwam. Ook gesprekken met een psycholoog gehad. Nu een jaar verder en sinds 3 weken aan de citalopram. Het piekeren over wat ik zou mankeren is wel minder aan het worden. De lichamelijke verschijnselen zijn nog wel aanwezig, maar worden lijkt het wel minder. In de afgelopen 3 weken nog wel een heftige paniekaanval met hyperventilatie gehad

Ik herken jullie verhaal ook heel erg. Bij ieder pijntje of plekje wat ik voel denk ik dat ik iets heel ernstigs heb. En dat ik dood ga. Ik heb een paar dagen geleden een enorme paniekaanval gehad. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Zweten, branderige ‘hete’ benen, hartkloppingen, bang om flauw te vallen, huilen. Sindsdien heb ik wankele benen en pijntjes in mijn lijf. Ik heb inmiddels ook een uitgebreid bloedonderzoek gehad, was allemaal goed, behalve infectie. En dat klopt, volle holtes waarvoor ik nu antibiotica slik. Duizeligheid kan ook door medicatie komen. Maar dat gevoel in mijn benen had ik daarvoor al. Herkennen jullie dit ook? Dat ‘hete’ branderige gevoel in je benen? Ik heb dat ook regelmatig gewoon als ik in bed lig.
En wat bedoelen jullie met onderzoeken in ziekenhuis gehad?

Ik heb een ct van me hoofd gehad niks op te zien

Die branderige benen heb ik ook sinds kort blijf iedere keer kijken waar het nou vandaan komt
Het is echt wel zwaar

Yep.
Eerst kreeg ik hyperventilatie klachten en vervolgends burn out, sinds dien altijd last van mijn maag en darmen, ook slokdarm spasme en koliekpijn (voorheen nooit gehad)
Slik problemen heb minstens 2 jaar lang gehad maar dat kan komen door een te hoge spierspanning van de nek/kaak/bovenrug/armen, ook kun je daar een globus gevoel /keelpijn door ervaren. En benauwdheid is veel voorkomend met hyperventilatie/chv en burn out. Word vanzelf wel minder en anders naar je arts gaan als je het niet vertrouwd. Maar ik moet wel zeggen dat een globus gevoel/keelpijn ook door bijvoorbeeld hooikoorts kan komen..

Ja, ook al maanden last van. Stijve nek en keelspieren, verkeerd ademhalen, stijve kaken en gezichtsspieren. Brok in de keel gevoel enz. Beweging is het enige dat bij mij een beetje helpt. Rechtop gaan zitten en de nek heel langzaam ronddraaien waarbij je van boven naar beneden kijkt, beide kanten op. Schouder oefeningen zoals de schouders optrekken en loslaten. Yoga oefeningen of tai chi. Verwacht niet dat het meteen over gaat want dat kan tegenvallen. Bij mij nemen de klachten pas echt af als ik in rustig vaarwater zit en minder stress ervaar. En als ik het druk heb of overbelast raak, nemen ze weer toe

Dank voor jullie reacties. Ik vind persoonlijk deze periode echt een hel. Dat benauwde gevoel (alsof er een touw om je nek zit en die druk) en dan vooral in de nacht is erg vervelend. Ging een paar dagen beter en dan vannacht weer zo'n nacht dat je denkt verdorie waarom. Soms denk ik wel eens gaat dit ooit over en word ik ooit wel weer wie ik was. Waarschijnlijk toch weer teveel gedaan. Ik werk wel minder en heb oxazepam van de huisarts gekregen. Liever gebruik ik het niet en heb het ook nog niet gebruikt. Zit steeds meer te denken dat het af en toe misschien wel verlichting kan geven. Hebben jullie daar ervaring mee?

Ik heb 3 maanden oxazepam geslikt op het absolute dieptepunt van mijn BO. Toen had ik last van heftige angst- en paniekklachten. Ik slikte 4 x een tablet per dag, volgens mij is dat 10mg per tablet (?) weet t niet meer zeker. Daarnaast AD, die oxazepam was nodig totdat de AD op volle werking was.

Mijn ervaring: het heeft me wel geholpen, omdat ik het hard nodig had. Maar het afbouwen van de oxazepam was zwaar! Steeds in kleine stapjes gedaan en ik voelde ieder stapje. Lag soms echt af te kicken in bed, zweten, rillen enz. Viel echt niet mee. Uiteindelijk wel gelukt en nu al een jaar helemaal van af. Ik hoef het iig nooit meer.
Maar goed ik slikte dus ook een flinke dosis, dus dat zal vast ook meespelen in mijn ervaring.

Overigens heb ik sinds kort PMT (psychomotorische therapie) en ik vroeg mijn therapeut waarom ik toch steeds weer een soort crash heb als het een tijdje goed gaat. Zij gaf aan dat dit “rest stress” kan zijn: net als wanneer je ziek wordt in de vakantie. Je lichaam komt wat tot rust en dus ziet het de kans om weer wat stress los te maken. En dat voel je dan dus weer. Mij helpt het wel om er zo tegenaan te kijken als ik me slechter voel.

Hoi Sonja,

Heel herkenbaar. Overal zere en zware/slappe armen en benen. Ook de pijntjes zijn heel herkenbaar. Dit zijn helaas 2 van de duizenden klachten die bij een burnout horen.

Hier ook.. wordt het ene minder, begint het andere.. heel naar gevoel heb het ook over mijn hele lichaam. Al bij de minste inspanning. Jullie dus ook?

Met opbouwende krachttraining bij kine is mijn spierpijn verdwenen. De vermoeidheid die is er we nog...

hoi sonja,
ik herken het helemaal. ik zit al vanaf 1 maart thuis, tussendoor pogingen tot reïntegratie..maar ben sinds een paar weken ook terug bij af, reïntegratie bleek te snel te gaan. ook ik ben enorm moe en heb overal pijn in mijn spieren, schouders, armen,rug..de ene dag erger dan de andere..maar momenteel ook heel veel last van. en dat is ook erg vermoeiend.
nooit geweten wat een burnout is..maar tis een hel! en er lijkt geen einde aan te komen! de druk van m'n werk..ik ga richting een jaar ziektewet..maar merk dat m'n lijf echt nog niet kan.
veel sterkte! liefs Francien

ja dat heb ik ook neem er 2 x daags magnesium in voor

Ook hier burn out , alles is uitgesloten in het ziekenhuis, alles doet zeer in mijn lijf alsof je een zware griep heb . De ene dag beter dan de andere ik loper er al mee sinds vorig jaar zomer , ik zat aan de oxacepam 3 x daags , omdat ik ook paniekaanvallen kreeg , toen 6 maanden escitalopram , daar ben ik nu mee gestopt sinds oudejaarsdag , wel afgebouwd van 10mg naar 3mg en toch nog ook onttrekkingsverschijnselen , al met al , ben er nog lang niet . Idd burn out is een hel nooit gedacht dat het zo erg kon zijn
Ik ben nu 61 jaar , en vraag mij idd af komt hier nog een eind aan , wil mijn leven terug .
Geen werk maar uwvziektewet helpt ook niet echt mee met herstellen zo .

Sterkte allemaal .

Hoi Sonja herkenbaar hoor ik heb vanaf vorig jaar een burnout nou liep er tegen aan en soms krijg je een terugval dat hoort erbij zeggen ze en gebruik magnesium tabletten 1 per dag helpt wel iets beter en je krijgt meer energie succes 👍

Ik herken dit maar al te goed Sonja . Zit sinds september 2023 in burn out en angst depressie stoornis. Heb ook zware armen en benen. Raar gevoel met lopen. Soort van zweverig gevoel. Wordt er niet goed van al die rare symptomen die je hebt . Slikt zeker geen medicijnen omdat ik geen extra bijwerkingen meer wil dan dat ik al hebt . Veel sterkte verder

Ja, jou licham stuurt de stress op bepaalde punten in jouw lichaam. Stress lokaliseert zich en versprijd zich. Jij kan zo ziek worden dat jij je zelf niet meer herkent. Na 2 jaar burnout, ziekteziektewet van hell,voel ik mij nu veel beter.
Ik heb de volgende gedaan om uit te komen: gestopt met werken, veel rust thuis zonder geluiden of mensen op bezoek, ik heb een infrarood sauna thuis gekocht. Holistisch coaching gevolgt, Bowen therapy gevolgt, drukte vermijd, fizioterapie, lopen in natuur, Lasea (lavendel olie) capsules genomen zijn in Duitsland te koop en Valeriaan capsules voor slapen . En steun van mij vriend gekrijgen!

En nu ben weer gezond en nieuwe baan en alles nu is veel beter. ik moet zorgen dat niet weer gebeurt!

Blijfende schade kan niet echt, mensen met jarenlange klachten komen er vaak nog bovenop. Het klinkt wel ernstig bij je, ook omdat het al de 5e keer is klinkt het niet of je volledig herstelt of er uberhaupt iets van leert. Ga anders het primal trust programma doen (even googlen). Dat gaat echt verder in op je trauma's, overlevingstechnieken etc. Wel in het Engels en kost aardig wat.

Jazeker, alsof het allemaal niet meer zo vloeiend gaat.
Overbelast wellicht?

Hebben meerdere mensen hier last van?

Hoi Steve,

Volgens mij heeft dit te maken met het feit dat je hersenen prikkels minder snel kunnen verwerken. Zo kun je ook merken dat je bijvoorbeeld minder makkelijk op dingen komt, herinneringen wat verder weg zijn en je ook soms woorden even niet kan vinden. Dit was bij mij in het begin van mijn burnout zo erg dat ik eigenlijk niks tot me kon nemen (geen televisie, boek of andere vorm van entertainment). Inmiddels gaat dat allemaal wel weer maar er zijn nog steeds dagen dat ik last heb van dat 'tragere zicht'.

Je cognitieve functies zijn helaas (net als eigenlijk alles in je lijf) enorm verstoord en het enige dat helpt is rust nemen en jezelf ook de rust gunnen. In dit geval zou het kunnen helpen om bijvoorbeeld een podcast te luisteren met de ogen dicht of een lange meditatie te doen. Rustige activiteiten waarbij je je ogen niet hoeft te gebruiken. Mij helpt het ook om een oogkussentje op te doen (kan ook verzwaard).

Hoi,

Zeker herkenbaar. Ik heb hiernaast ook veel oogklachten. M. hoelang heeft het bij jou geduurd eerder je weer tv etc. kon kijken? Ik kan nu 1 jaar later nog steeds geen tv kijken. Ik heb toevallig net mijn verhaal gedeeld op het forum. Ben opzoek naar herkenning.

Dag anoniem, m en anso,

Wat fijn dat dit herkenbaar is, aan de andere is dit gewoon superlastig. Alle dagelijkse dingen wordt hiermee belemmert iig bij mij.

@anoniem ik heb hier dagelijks last van het enige wat bij mij werkt is mijn ogen even dicht te doen of de oogspieren te masseren.
@M hoe is het bij jou minder geworden? Mijn cognitieve functies zijn idd niet meer zo snel als een half jaar geleden.
@anso wat voor oogklachten heb je nog meer? Het kan ook zijn dat je ogen niet goed samenwerken? Daar kan je ook klachten van krijgen. Al een langs een neuro orthoptist gegaan?

Hoi Steve, bij mij is het minder geworden omdat ik inmiddels veel minder stress ervaar. Ik heb een tijdje een bril gedragen met minimale sterkte maar dat bleek helemaal geen goed idee te zijn want daar raakte mijn ogen nog meer door van slag. Ik heb eigenlijk gewoon 3 maanden mijn ogen zoveel mogelijk rust gegeven, zelfs lezen alleen in etappes van 30 minuten bijvoorbeeld.

Maar heb er nog steeds wel last van af en toe, en ben nu ongeveer een jaar verder. Als ik naar buiten ga wordt het soms erger dus ik link het wel echt aan overprikkeling zelf. Ook lang beeldschermgebruik (zeker als ik geconcentreerd iets doe op de computer of telefoon) wil nog weleens moeilijk gaan. TV kijken is inmiddels geen probleem meer.

Ik merk sowieso dat het afgelopen halfjaar mijn cognitieve functies weer enorm zijn verbeterd tov de periode daarvoor, dat heeft gewoon echt tijd nodig helaas. Er zijn nog steeds wel momenten dat ik even last krijg van hersenmist maar niet meer constant zoals in het begin.

Ik wens je heel veel sterkte en succes met jouw herstel. Geef het de tijd en accepteer ook dat het wel weer goed komt. Wat mij het meeste heeft geholpen is om te accepteren dat mijn lijf even een tijdje niet werkt zoals ik wil, maar dat dat echt wel weer goed komt. Dat kun je wel tegen jezelf zeggen, maar daadwerkelijk geloven duurde wel een tijdje, zodra je over dat punt heen bent keert de rust een beetje terug en ga je echt de herstelfase in. Er zijn ook oefeningen die je kunt doen om je ogen weer te laten wennen aan beweging (zou ik wel even overleggen met een fysiotherapeut eerst) maar allereerst is rust nodig.

Hoi Steve,

Ik heb de optometrist ook gezien, en deze zag helaas ook geen bijzonderheden. Heb bijna alle denkbare therapieeen gehad zonder resultaat. Ook de KNO oogarts opticien en optometrist I balance zag geen bijzonderheden wat mijn klachten kon verklaren.

Ik heb tig andere klachten maar het meest belemmerend zijn mijn hoofd en oogklachten:
Knellend drukgevoel hoofd/schedel en ogen, gevoel 100 kilo op mijn hoofd
wazig zicht, met name wanneer de druk in mijn schedel heftig is
soms het gevoel niet helder te zijn, volle hoofd, het gevoel weg te vallen
gevoel scheel te kijken wanneer ik naar een scherm kijk, hoofd reageert hier ook naar op ( visuele duizeligheid)
slecht tegen licht en geluid kunnen
pijnlijk branderig ogen, heel wat oogdruppels geprobeerd zonder resultaat
lichtflitsen met name rechteroog
caleidoscoop effect, wanneer ik mijn ogen sluit schieten er tig patronen en figuren in mijn gezichtsveld, dit blijf aanhouden totdat ik mijn ogen open. Mijn ogen lijken deze patronen te volgen waardoor ik duizelig raak
visuele duizeligheid, kan ook slecht tegen schermen, tv kijk ik ruim 1 jaar niet meer
trillende oogbollen met name wanneer ik mijn ogen sluit
gevoel alsof mijn ogen alle kanten opdraaien wanneer ik wil slapen
hoofdpijn

He M,

Bedankt voor je lieve woorden. Hopelijk komt het allemaal weer goed. Vooral dat zicht stoort me de rest kan ik wel relateren aan stress. Jij ook succes met herstel!!!

He anso

Al langs de neuroloog geweest? Of misschien wel chiropractor?

He M,

Is er een manier hoe we contact kunnen hebben? Via de mail oid?

Alleen als je er behoefte aan hebt hoor.

Mvg steve

Hoi Steve,

Ik blijf liever anoniem, maar stel gerust hier je vragen hoor. Ik zal af en toe even checken.

Groetjes,
M.

Heb je al eens gekeken bij visuele burn out?

@M dat is helemaal prima hoor. Hoe gaat het nu met je ben je weer aan het werk? Zijn er oefeningen die je toendertijd had gedaan voor je ogen? Ik ben 32 jaar oud ik heb nu last sinds juni ongeveer. Ik loop bij een neuro visuele chiropractor en dat werkt wel iets.

@ anoniem daar lijkt het wel op idd. Dat inclusief brainfog. Ik heb vooral problemen met convergeren. Geen schermen meer dus voor nu.

Dat vertraagde zicht zijn volgens mij teveel prikkels of je ogen die niet goed kunnen scherp stellen. Misschien kan je langs een orthoptist gaan om dat uit te sluiten.

Hoi Steve,

Mijn contract is niet verlengd per 1 juli dus momenteel zit ik in de ziektewet. Ben in contact met het UWV over reintegratie maar daarvoor is nog niks in gang gezet. Ik loop wel bij een haptonoom en dat doet me goed, die kan ook uitleggen hoe de spanning en fysieke klachten samen werken waardoor de angst daarover ook wat afzwakt.

Ik heb zelf geen oefeningen voor mijn ogen gedaan maar je kunt even googlen, vooral het schakelen tussen ver zicht en dichtbij is nuttig geloof ik. Volgens mij heeft het ook te maken met de hoeveelheid spanning in je nek en kaak. Je zou ook eens kunnen proberen of ontspanningsoefeningen voor de spieren iets opleveren.

Hi M,

Aah wat heftig man.. hoelang zit je nu in burnout? Hopelijk komt het goed met je werk.

Ik heb af en toe nog last van een soort van duizeligheid dronken gevoel maar dat lijkt weer weg te trekken als ik bezig ben. Vaag gevoel. Voor de ogen lijken bewegingen nog te snel te gaan. Het lijkt soms alsof mijn hoofd te weinig bloed/zuurstof krijgt oid.Hopelijk komt dit nog goed.

Waar heb jij nog op dit moment veel last van?

Ik zal een checken voor die oefeningen goeie tip!

Hoi Steve,

Ik ben in december vorig jaar echt uitgevallen op werk maar kreeg in de zomer van 2022 al last van rare fysieke klachten. De eerste waarschuwingen... toen begonnen mijn ogen ook raar te doen.

Op het moment heb ik eigenlijk last van de meeste dingen die ik in het begin had maar dan een soort van afgezwakte variant lijkt het. Heb ook dagen dat ik me eigenlijk gewoon goed voel, maar op drukke plekken, bij sociaal contact en soms als ik heel moe ben komen die paniek/overprikkelings klachten vaak weer opzetten. Vooral duizelig, wazige ogen en slap gevoel. Dat dronken gevoel dat je omschrijft herken ik zeker, ik denk dat dat een soort van hersenmist/dissociatie is wanneer je lichaam zich afzet tegen een situatie die op dat moment onveilig voelt. Probleem is dat je systeem zo in de war is dat op sommige dagen zelfs een uitstapje naar de blokker door je lichaam wordt gezien als een gevaarlijke situatie. Er is geen touw aan vast te knopen bij mij, sommige dagen kan ik vanalles doen zonder problemen, andere dagen zijn hele kleine uitstapjes al een enorme trigger.

Dat maakt het wel moeilijk om normale dingen weer op te pakken he? Mijn grootste worsteling is de balans vinden tussen exposure (aan de angst) en mijzelf daarbij niet uitwonen qua prikkels/energie. Dat luistert nogal nauw merk ik. Haptonoom helpt daar wel goed bij en hopelijk kan ik binnenkort weer een beetje werk oppakken.

Ben jij wel nog aan het werk?

He M,

Ik ben momenteel nog een paar uren per dag aan het werk. Ik merk lichamelijk wel vooruitgang alleen de ogen gaan heel langzaam vooruit.

Is de burnout in de zomer van 2022 bij jou begonnen of is dat eerder al begonnen? Of je had nooit klachten voor die tijd?

Ik neem nu ook even wat vitamine D merk dat dat ook wel wat rustiger maakt. Alleen het gevoel dat bewegingen iets te snel gaan ofzo dat vindt ik nog lastig.

Misschien kan je wat natuurlijke middelen tegen de angst/stress die je ervaart? Heb je er echt niet voor 2022 al last van?

Het duurt echt wel lang denk ik voordat je weer tegen (over)prikkeling kan. Het lijkt net alsof de filter in je hersenen niet meer werkt waardoor alles zo hard binnenkomt.

Hoor van je.

Steve

Hoi Steve,

Ik heb mijn hele leven al last van angst & depressie klachten die af en toe erger worden maar over het algemeen wel te handelen zijn. Daarnaast altijd al last gehad van perfectionisme. Ik denk dat de aanloop naar de burnout zo'n 3 jaar heeft geduurd in totaal, daar heeft de pandemie ook niet bij geholpen. Maar ik ben inmiddels wel op een punt dat ik ook best blij ben dat dit is gebeurd, hoe gek dat ook klinkt.

Ik heb besloten door de burnout dat ik een andere weg in wil slaan op werk gebied, en dat voelt bevrijdend. Maar daar heb ik wel wat begeleiding bij nodig dus vandaar dat ik wacht op passende interventie van het UWV.

Ik slik inmiddels magnesium, vitamine d en omega 3. Heb het gevoel dat ik daarvan wel wat meer energie krijg. Ik sport ook best regelmatig maar moet wel goed in de gaten houden dat ik daarmee niet mijn adrenaline weer te ver omhoog krijg.

Wat fijn dat jij nog wel aan het werk bent, die structuur is volgens mij ook goed om erdoorheen te komen. Wel vervelend van je ogen, werk je op een computer? Ik heb op aanraden van een collega een groen filter op mijn scherm geinstalleerd, dat hielp in die periode best goed tegen de oogklachten.

Groetjes,

He M,

Ja de structuur werkt wel mee met het herstel merk ik. Lichamelijk gaat het iets beter maar de oogklachten zijn gewoon vervelend. Alsof beweging altijd iets te snel gaat, niet veel maar wel merkbaar. Hopelijk gaat het weer weg.

Ga je helemaal iets anders doen kwa werkgebied of het iets rustiger aandoen?

Het supplementeren en sporten is goed voor je lichaam neem voldoende rust en dan kom het wel goed.

Hoelang zit je nu ongeveer in je burnout? En heb je het gevoel dat je er ook weer uit ga komen? Of nog veel ups en downs?

Steve

Ik ben zelf een jaar in burn-out en mijn grootste probleem zijn de ogen:
Ik heb vooral last bij bewegende beelden (alsof ze te snel gaan).
Bij het shoppen , bij het fietsen , bij autorijden en bij schermen.
Het is alsof ik ‘teveel’ in korte tijd te zien krijg. Heel vervelend en ik weet niet wat me kan helpen. Is er dan niks specifieks voor de ogen naast rust en verminderen van stress)
Een training met de ogen of zo?

Dag Magda,

Had je hiernaast ook nog andere klachten?
Ik heb hier ook heel veel last van ik heb geen idee hoe ik dit kan verminderen.

Oogmasker op vermindert wel wat maar niet veel. Daarnaast zijn er wel een aantal oefeningen die je kan doen op youtube.

Is er een manier om in contact met je te komen Magda?

Mvg, steve

Problemen met snelle bewegingen komt zo bekend voor. Dit is helaas niet weggetrokken.

Anna hoe ga jij er mee om?

Dank je wel! Had jij ook last van de spieren toevallig?

Hoi Lenn,
Ik had geen angst en paniekklachten dus daar kan ik niks over zeggen. Wat betreft acceptatie: dat is een langzaam proces. Je zult je moeten gaan realiseren dat je nu echt tijd en ruimte moet geven aan jezelf. Doe nu de dingen die jou rust geven, al het andere is niet meer belangrijk. Het gaat nu om jou! Zo te horen ben je best al goed bezig met wandelen, mediteren, lezen etc. Voor mij was bv een lichtpuntje als ik kon merken dat ik meer energie kreeg. De eerste nacht dat ik weer wat beter sliep. Een uitje met vriendin dat ik goed had volgehouden etc. Weet dat deze toestand tijdelijk is en dat het steeds iets beter zal gaan. Maar het kost tijd! En die moet je jezelf gunnen. Mensen die burnout raken zijn over t algemeen enorme doorzetters. Deze eigenschap kun je nu inzetten door steeds op slechte dagen tegen jezelf te zeggen dat de volgende dag weer beter zal gaan en dat t goed komt.
Wat betreft paniek/angst: gebruik je ademhaling, dat is je anker. Bij onrust ga je even liggen en focus op n langzame en rustige ademhaling. Zo geef je je brein een seintje dat alles veilig is.
Sterkte

Alles is heel herkenbaar wat je schrijft. Die paniekklachten die zijn erg hé? en naast de paniekklachten de lichamelijke ongemakken en pijntjes vreselijk. Ik heb soms ook van die depri periodes. Ook ik leer van de psycholoog om de paniek/lichamelijke klachten te accepteren. Te denken oke ik voel me rot maar het kan geen kwaad. Door dit toe te passen kan ik inmiddels alweer stukjes autorijden alleen (ik reed in het begin helemaal geen auto meer). Dit lukt me niet altijd hoor maar het is wel het beste om het te accepteren. Verder is het belangrijk om je verdriet te uiten. Angst is een opstapeling van woede/verdriet zolang je dat blijft wegstoppen blijk de angst. Dus mijn tip accepteer je paniek en dat je je rot voelt hoe moeilijk het ook is.

Heel heel herkenbaar. Bij elke kleine beweging of handeling ook hoge hartslag en gevoel van flauwvallen, slappe.benen enz. Terwijl er gebeurd niks. Eerst raakte ik hierdoor ook in paniek tegenwoordig kan ik er met momenten beter mee omgaan door te accepteren. Ik had en heb dit gevoel bijvoorbeeld ook tijdens het autorijden. Nu gaat dat beter omdat ik weet ik voel het maar er gebeurd niks. Dit is toch al d'r eerste stap richting genezing

Hoi Lieke,

Vervelend he.. Inderdaad die acceptatie en er in kalmte mee omgaan is echt een hele belangrijke stap richting eruit komen volgens mij!

Ik heb het vooral ‘s ochtends, kan dan echt onwel worden terwijl ik langzaam aan het opstarten ben en rustig ontbijt probeer te maken. Soms is het bij mij wel dermate dat ik echt flauwval als ik niet optijd ga liggen. Ook in de douche heb ik het wat sneller.

Wordt het bij jou wel minder met de tijd ?

Hoi
Ja had ik ook vooral in begin inderdaad, ook snel duizelig. Je ligt op bed te rusten en opeens voel je je hart sneller gaan kloppen. Ook midden in de nacht of zo. Duurde meestal maar even. Niet druk om maken, het hoort er allemaal bij.

Hoi Lieke,

Vervelend he.. Inderdaad die acceptatie en er in kalmte mee omgaan is echt een hele belangrijke stap richting eruit komen volgens mij!

Ik heb het vooral ‘s ochtends, kan dan echt onwel worden terwijl ik langzaam aan het opstarten ben en rustig ontbijt probeer te maken. Soms is het bij mij wel dermate dat ik echt flauwval als ik niet optijd ga liggen. Ook in de douche heb ik het wat sneller.

Wordt het bij jou wel minder met de tijd ?

Ja topicstarter heel herkenbaar, soms beangstigend. Ik heb het weleens meerdere keren in het verkeer gehad, doodeng. Temperatuurverschil is meestal een snelle trigger, in dit geval de stoelverwarming bv.
Maar acceptatie en inderdaad rustig blijven hoe cliché misschien. Het wordt minder met de tijd. Ik heb het weleens dagelijks gehad, en tegenwoordig sporadisch.

Hoi an,

Met de tijd heb ik inderdaad met beter momenten. Momenteel weer een dipje. Heel de dag het gevoel of ik flauw ga vallen en of de wereld niet echt is. Ik krijg er tot op heden geen paniekaanval van maar moet zeggen dat het weinig scheelt. Ik probeer het te accepteren, maar mijn aard is juist vecht ertegen en dat is juist wat je bij dit niet moet doen. @hi dat in het verkeer heb ik dus ook. Eerst reed kk daardoor niet meer tegenwoordig lukt me kleine stukjes buiten de snelweg op weer. Ook puur door te accepteren en denken oke ik voelt het het voelt rot maar er gebeurd niets

Hi Dennis, ik heb ook al weken last van rechts onder mijn rib, denk ook aan lever, maar er was niks te zien op de scan. Heb jij ook last van je maag/darmen?

S.

Ik loop thuis sinds augustus en nog steeds doodmoe. Paar uurtjes wakker waarin ik nauwelijks iets doe en alweer moe. Ga noog steeds rond 1200 uur naar bed en slaap dan tot 1500 uur. Om 2000 uur weer door mijn kleine beetje energie heen en maar weer naar bed. Ik word er do verdrietig van en soms ook bang sat er iets anders aan de hand is ..maar bloedonderzoek was gelukkig goed. Hopeloos dit.,..

Beetje last van m’n darmen maar niet heel erg

Beetje last van m’n darmen maar niet heel erg

Hallo Dennis,

Als je heel erg burnout bent heb je forse lichamelijke klachten. je bent neurologisch en hormonaal ontregeld! Ik ben nu 15 maanden bezig (ben heel veel jaren doorgelopen met klachten)en het gaat nu beter met slapen, bijna van de slaapmedicatie af. Ook meer energie. Belangrijkste is structuur in je dag en je energie doseren. Dit hele proces kost heel veel tijd! Kan (helaas) jaren duren. Belangrijk is niet in de paniek te schieten, beweeg mee met je goede en slechte dagen en probeer positief te blijven. Je mindset is het belangrijkste "gereedschap" dat je nu hebt.
Sterkte

Ik ben nu 5 maanden thuis en nog steeds doodmoe. Slaap veel en heb zo weinig energie. Veel last van allerlei kwalen, spier- en zenuwpijn vooral in het borstgebied door de hyperventilatie Ik word hier vooral ook heel verdrietig van en denk vaak het komt nooit meer goed. Ook ik heb jaren doorgebaggerd ondanks veel signalen. Heeft iemand nog een gouden tip om het vol te houden....

De frustratie en de paniek of het ooit nog wel goedkomt herken ik heel erg. Het is echt wel een heftige periode. Nooit verwacht dat je lichaam zo kan reageren op stress. In mijn geval heb ik de volgende klachten: hartkloppingen, 3x paniekaanval gehad, oorsuizen, pijn bij ribben en borstkas, keelklachten, zoals benauwd, drukkend gevoel, verstikkend en ga zo maar door. Het is echt vreselijk! Ik snap jullie heel goed en dit ga je ook pas snappen als je het zelf meemaakt. We mogen erin blijven geloven dat dit echt goed gaat komen, maar veel tijd nodig heeft. Wat ik tot nu toe heb gedaan (overigens nog geen medicatie): osteopaat, kinesiologie, orthomoleculair therapeut, hypnotherapie. Helaas heb ik nog steeds klachten, maar ik ben er wel achtergekomen dat trauma en opgekropte emoties je ook tegen kunnen houden. Dat leren loslaten door therapie kan helpen. Ik zit nu zelf te denken aan hapnotherapie, emdr-therapie en/of pyscholoog (cognitieve gedragstherapie). Ik probeer ook maar alles aan te grijpen! Deze week ga ik ook voor een uitgebreid bloedonderzoek, maar verwacht na meermaals onderzoek bij de huisarts dat het goed gaat zijn en de zoektocht weer verder gaat. Tot slot, doe ik aan yoga, Yinyoga, ChiYoga, ontspanninsgyoga en meditatie. Weet soms ook niet wat ik nog meer kan doen.

De frustratie en de paniek of het ooit nog wel goedkomt herken ik heel erg. Het is echt wel een heftige periode. Nooit verwacht dat je lichaam zo kan reageren op stress. In mijn geval heb ik de volgende klachten: hartkloppingen, 3x paniekaanval gehad, oorsuizen, pijn bij ribben en borstkas, keelklachten, zoals benauwd, drukkend gevoel, verstikkend en ga zo maar door. Het is echt vreselijk! Ik snap jullie heel goed en dit ga je ook pas snappen als je het zelf meemaakt. We mogen erin blijven geloven dat dit echt goed gaat komen, maar veel tijd nodig heeft. Wat ik tot nu toe heb gedaan (overigens nog geen medicatie): osteopaat, kinesiologie, orthomoleculair therapeut, hypnotherapie. Helaas heb ik nog steeds klachten, maar ik ben er wel achtergekomen dat trauma en opgekropte emoties je ook tegen kunnen houden. Dat leren loslaten door therapie kan helpen. Ik zit nu zelf te denken aan hapnotherapie, emdr-therapie en/of pyscholoog (cognitieve gedragstherapie). Ik probeer ook maar alles aan te grijpen! Deze week ga ik ook voor een uitgebreid bloedonderzoek, maar verwacht na meermaals onderzoek bij de huisarts dat het goed gaat zijn en de zoektocht weer verder gaat. Tot slot, doe ik aan yoga, Yinyoga, ChiYoga, ontspanninsgyoga en meditatie. Weet soms ook niet wat ik nog meer kan doen.

Hoi Dennis, ik herken het allemaal, ik ben flink hypochonder geworden. De piep herken ik ook. Het was bij mij een sirene zo luid, maanden lang. Nu ben ik bijna 2,5 jaar verder en is er heel zacht nog een ruis over, er zijn veel momenten dat ik het niet eens meer hoor. Komt echt goed. Veel ontspanning oefeningen doen, gezond eten en vertrouwen dat het goed komt. En goed is nu, je lichaam keert zich niet tegen je maar wil je wat duidelijk maken. De boel is ontregelt en dat heeft een lang herstel nodig . Succes!

Lieve anoniem,

Het klinkt alsof u de hel op aarde doormaakt. Helaas zijn er velen met u die hetzelfde meemaken. Ook ik heb geen oplossing, maar raad je wel aan om verschillende medicatie te proberen. Soms is het net 1 bepaald middel dat werkt en waardoor de depressie ineens gelift wordt. Zelf heb ik helaas ook terugkerende depressies die mijn leven ontwrichten. Heel moeilijk en pijnlijk. Gezien de statistieken zijn we zeker niet alleen, maar eenzaam is het wel. Wil je heel veel sterkte wensen in deze duisternis. Ik wou dat ik het voor je weg kan nemen. Helaas, ik heb enkel deze woorden.

Lieve anoniem,

Ik herken je enorm in je verhaal. Momenteel ben ik nu ongeveer een jaar burn-out. Het is een enorm eenzaam en zwaar proces, maar weet dat herstel sowieso gaat komen ook al kun je je dat nu niet voorstellen. Luister naar jezelf en naar je lichaam, neem jezelf serieus en wees bovenal enorm liefdevol naar jezelf, hoe moeilijk dat ook is.
Ik weet niet of je al psychologische hulp hebt gekregen? Het is daarbij belangrijk dat je een psycholoog vindt waarbij je je serieus genomen voelt en waarmee je een klik hebt. Als dat niet het geval is, of als je lang op een wachtlijst moet staan, kan een burn-out coach of massagetherapeut ook enorm helpen. Bij mij helpt yoga en meditatie ook enorm, bijvoorbeeld via Yoga with Adriene op YouTube (dit is gratis).
Bewegen kan inderdaad helpen, maar naar mijn ervaring moet je dat zeker in het begin stadium niet te veel forceren. De eerste maanden van mijn burn-out liep ik max. 20-30 minuten buiten en lag daarna weer op mijn bed of op de bank. Het is wel belangrijk dat dit vervolgens niet doorslaat naar nooit meer naar buiten gaan, maar ik weet zeker dat je dat zelf op dit moment het beste aanvoelt.
Heel veel sterkte in ieder geval, en weet dat je niet alleen bent! Wellicht helpt het om boeken/podcast over ervaringsverhalen te lezen/luisteren, een extra reminder dat je niet de enige bent of 'gek' bent?

Ja, jou licham stuurt de stress op bepaalde punten in jouw lichaam. Stress lokaliseert zich en versprijd zich. Jij kan zo ziek worden dat jij je zelf niet meer herkent. Na 2 jaar burnout, ziekteziektewet van hell,voel ik mij nu veel beter.
Ik heb de volgende gedaan om uit te komen: gestopt met werken, veel rust thuis zonder geluiden of mensen op bezoek, ik heb een infrarood sauna thuis gekocht. Holistisch coaching gevolgt, Bowen therapy gevolgt, drukte vermijd, fizioterapie, lopen in natuur, Lasea (lavendel olie) capsules genomen zijn in Duitsland te koop en Valeriaan capsules voor slapen . En steun van mij vriend gekrijgen!

En nu ben weer gezond en nieuwe baan en alles nu is veel beter. ik moet zorgen dat niet weer gebeurt!

Ik snap je vol komen. Loop nu ook al een jaar thuis en weet niet wat ik moet doen hulp is moeilijk te vinden. En heb het gevoel dat niemand mij begrijpt waarom ik nu zo anders ben en denk. Was een heel dominant persoon en was overal aanwezig en had een uitgesproken mening. Nu ben ik vaak een zielig mannetje die het liefst weg loopt van problemen en lastig gesprek. Mijn relatie staat onder grote druk. Hou veel van mijn vrouw maar ben toch heel afstandelijk en ben het liefst alleen. Mijn partner snapt mij vaak totaal niet en daardoor gaat tussen ons alles fout. Heb het gevoel dat we iedere dag meer uit elkaar groeien. Durf vaak niet in de spiegel te kijken want dan denk ik waar is die man die altijd zo zelfverzekerd was. Ik neem in mijn omgeving heel veel waar maar reageer nergens op. Mijn veel gebruikte woord is nu laat maar 😐 . Heb soms een positieve vibe maar naar een uurtje is die al weer helemaal verdwenen. En dan is de rest van de dag weer klote.
Nou zo maak ik het allemaal een beetje mee dus je bent niet de enige met dit probleem.
Hulp vinden bij de juiste personen is erg lastig , maar hoop dat je iemand zult vinden die je kan helpen om je eigen IK weer terug te krijgen.
Veel sterkte de komende tijd.
Groetjes van A.K

Vervolg mijn verhaal. Allereerst allemaal bedankt voor jullie berichtjes. Maar vraag me af of er ook mensen zijn .die voortdurend duizeligheid ervaren en verwardheid enz ervaren bij het s'morgens al wakker worden??? Dit duurt zo iets een hele dag door duizeligheid,verwardheid en alles op de auto piloot. Denk ik zo iets meer slaap dan nog rond loop. Het is een beetje opstaan en weer omkiepen en weer uren slapen. Voortdurend duizeligheid en het hier boven aangegeven gebeuren u verhaal zeer welkom aan iedereen hier int zelvende schuitje veel sterkte

Toen ik je verhaal las, dacht ik gelijk aan de hulplijn 113 voor mensen die het leven niet meer zien zitten. 24/7 beschikbaar.

Je kunt ook eventueel contact opnemen met de Depressielijn (via Google te vinden). Daar spreek je ervaringskundigen.

Mijn eigen tip:
-pak je rust en
-drink genoeg water/vocht. 2-2,5 liter per dag. Geen of weinig cafeïne.
Als je genoeg drinkt dan moet je in ieder geval uit bed om naar het toilet te gaan.

Als het lukt dan even naar buiten gaan, gewoon deur open en dan weer naar binnen. Je merkt vanzelf of je meer stappen wilt lopen. Als het niet lukt, pak je rust.

Hallo Pearl allereerst bedankt voor je berichtje. Ik heb al veel ondernomen om berip te vinden en me gehoord te voelen. Heb ondertussen medicatie esitalopram. Deze werken niet echt. Ook natuurlijk gesprekken gehad met hulpverlening. Maar daar doen ze alles af met een pilletje. Deze veroorzaken alleen een opgejaagd innerlijke gevoel na mijn idee. Ook al eens naar de luisterlijn gebeld en ook al vaker de crisis dienst. Ook daar geen opname mogelijk. Tis een beetje met de rug tegen de muur idee. Of te wel van het kastje naar de muur. De burn out of depresie hulp er buiten om kost een hoop geld bij opname of wat dan ook .maar toch zeer bedankt voor je bericht. Het is zeeeer lastig om iemand te vinden die je begrijpt wat je voelt of mee maakt mvg anoniem

Hey , je verhaal komt me erg bekend voor ik heb ook maanden lang achter elkaar gepiekerd en donkere gedachtens gehad dat de dood de enigste uitweg was om dat je je eigen zo ellendig voelt dag in dag uit je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. Ik kreeg ook het advies van de huisarts om aan de medicatie te gaan , nou heb ik een erg gevoelig lichaam die vaak op medicatie slecht reageerd. Ik heb contact opgenomen met een homeopaat en zijn we er achter gekomen dat ik een aantal voedsel allergieën er ook nog eens bij had , ik ben nu 6 maanden verder en let op mijn eten wat ik wel en niet mag hebben . De burn-out en de depressieve gedachtens zijn nog niet volledig weg maar ik heb al meer licht puntjes in mijn dag bij mij zijn vooral de ochtenden nu nog heel erg lastig en de rest van de dag gaat het al beter . Ik slik ook saffraan voor mijn depressieve gedachten ( om dat mijn lichaam slecht reageert op medicatie ) dit is voor iedereen verschillende natuurlijk maar ik wilde even mijn verhaal met je delen om dat ik er veel van herkenden . Liefs S

Zover ik weet heb ik geen PDS, maar heb wel vreselijk last van mijn maag en darmen en idd ook constant een brok in de keel. Dus kan me voorstellen dat je klachten erger worden door een burnout.

In het lijf werkt alles met elkaar samen. De darmen worden niet voor niets 2e heesenen genoemd. En bij spanning zoals een examen moeten we allemaal wel wat vaker naar het toilet. In die zin niet gek als je een toename merkt. Stress werkt door in alles, ook hormonale processen (ook bij mannen). Schommelingen horen daar vaak ook bij.

Hoi Erik , ik heb geen pds maar sinds mijn burn-out heb ik ook erg last van mijn maag en darmen, en depressief voelen . Ik ga hier voor naar een homeopaat en krijg supplementen ook een natuurlijke antidepressiva (saffraan) dit heeft wel even geduurd voor het aansloeg maar ik voel me al meerderen dagen veel beter. Liefs S

Hi, heel herkenbaar, het lijkt wel alsof je in een maand 40 klachten kriigt. Ik had eerst erg last van misselijk en overgeven, toen kwam de duizeligheid en slecht zien, piepende oren, zere maag en darmen. De klachten komen en gaan, en soms zijn ze er ineens weer. Ik merk wel: zodra er iets stressvols op m’n agenda staat: is alles er weer. Ik moet binnenkort langs werk voor een gesprek en sinds ik dat weet ben ik weer elke ochtend misselijk en ‘s nachts wakker, heel irritant.

Dank voor je reactie Suus. Ook al is het niet fijn om te lezen dat je dit meemaakt, geeft het me wel geruststelling. Ik kan soms zo moeilijk geloven dat je je zo kunt voelen en dat vooral plotseling. Je hebt dagen dat je denkt he het gaat beter en de volgende dag kan het weer anders zijn. Dit laat ook maar zien dat iedereen dit kan overkomen. Ik snap dat het gesprek op je werk spannend is en dat is ook helemaal niet gek, omdat je zelf ook nog niet zo goed weet hoe en wat. Vertrouw op je gevoel en verwacht ook niet direct een oplossing. De meeste mensen die ik heb gesproken die overspannen/burnout hebben gehad gaven aan dat het tijd kost. Heb jij momenteel al contact met een bedrijfsarts?

Hi Sofie, 

Ik heb dat ook: een paar goede/redelijke dagen en dan weer mindere dagen. Dan lijkt alles is even hopeloos, maar ik denk dat het een onderdeel van het proces is.

Ik loop inmiddels bij een bedrijfsarts, gelukkig een meegaand en relaxed persoon, ik krijg alle ruimte voor herstel en goede tips ter ontspanning.

Ik zit ook pas net in het proces, dus moet even afwachten hoe het allemaal gaat lopen.

Hoi,

Heel herkenbaar ook ik loop nu 4 maanden met een burnout en ook afwisselende periodes met een tal van klachten. Dan constant misselijk is de misselijkheid weg dan duizelig is de duizeligheid minder dan hoofdpijn enz. enz.
En volgens mijn psycholoog duurt dat nog wel even voordat dat weg is. De enigste manier om er nu mee om te gaan is accepteren. Ik ben er ook druk mee bezig, maar is erg lastig hoor ook bij mij. Sterkte! en weet we komen er altijd sterker uit!

Ja, jou licham stuurt de stress op bepaalde punten in jouw lichaam. Bij jou richting darmen buik. Stress lokaliseert zich en versprijd zich. Jij kan zo ziek worden dat jij je zelf niet meer herkent. Na 2 jaar burnout, ziekteziektewet van hell,voel ik mij nu veel beter.
Ik heb de volgende gedaan om uit te komen: gestopt met werken, veel rust thuis zonder geluiden of mensen op bezoek, ik heb een infrarood sauna thuis gekocht. Holistisch coaching gevolgt, Bowen therapy gevolgt, drukte vermijd, fizioterapie, lopen in natuur. En steun van mij vriend gekrijgen!
En nu ben weer gezond en ik moet zorgen dat niet weer gebeurt!

Heel herkenbaar. Ik heb vooral benauwdheid, dichtgeknepen keel gevoel, hartkloppingen, innerlijk rillen, soms alsof mijn hoofd wordt samengeknepen. Ik word er ook 's nachts wakker van, uit het niets in paniek, happend naar lucht en vind het ook heel eng. Sommige uren/dagen ben ik weer hoopvol en energieker, maar evensnel kan het weer keren naar die onrust/paniek en hopeloosheid. Heel vermoeiend en frustrerend en misschien bovenal eenzaam vind ik het.
Wat mij 's nachts helpt, is kijken naar mijn hartslag (op horloge of metertje), dat stelt mij ergens gerust. Of mijn ademhaling tellen tot 10 en dan weer vanaf 1. Of gewoon al het licht aandoen. Best is om even uit je bed te gaan en wat anders te gaan doen (luchtig tv-programma kijken, luchtig boekje lezen, plantjes water geven of was plooien...), maar ik voel me soms precies verlamd. Weet niet of jij dit ook hebt? In elk geval, weet dat je niet alleen bent en ik wens je veel sterkte!

Ook hier afwisselende klachten. Dan periodes van slappe benen enz. Dan hoofdpijn en duizelig, dan ontzettend depri, dan weer ontzettende zere ogen, dan weer paniekaanvallen enz enz.
Dus je verhaal is ontzettend herkenbaar.

Dank voor jullie reacties. Wat is het soms een hel hè en zo frustrerend. Hoe vervelend het ook is dat we hier allemaal inzitten, is het wel fijn herkenning te hebben bij elkaar, dat stelt wel gerust. Soms heb je van die dagen dat je denkt word ik ooit wel weer normaal/beter? Zelf heb ik nog steeds dat benauwde gevoel, dichtgeknepen keel en dat wisselt zich af met keelpijn, droge keel, hoesten. Nu ook af en toe misselijk, steken en die druk op de ogen herken ik ook. Ben zo blij als dit ooit over is. Ben zelf nog een beetje zoekende naar welke therapie voor mij werkt. Hebben jullie ervaringen wat fijn werkt? Ik zit er nu aan te denken om hapnotherapie te volgen of werkt een psycholoog fijner? Ik las ook dat een logopedist kan helpen bij keelklachten.

Helaas erg herkenbaar. Zit er ook al meer dan 1 jaar in en lijk er maar niet uit te komen. Wordt steeds moeilijker om nog hoop te houden. Pieker me suf en voel me vreselijk schuldig. Slecht slapen en veel te vroeg wakker en dan weer piekeren over steeds dezelfde dingen en over mijn toekomst. Hoe verder ? Wat als ik mijn baan verlies ? Hoe ga ik mijn gezin onderhouden ? Hoe ga ik de hypotheek betalen ? Waarom kom ik er niet uit ? Waarom voel ik me zo slecht ? Is het wel burnout of een ernstige ziekte ? enz. enz.

Wat je zegt, doodmoe en toch niet goed kunnen slapen. Ik val wel redelijk snel in slaap maar ben vervolgens super vroeg weer wakker en kom niet meer in slaap.

Dit is wat je kunt doen;

1. Accepteren dat het voorlopig nog niet optimaal gaat worden. Want dat gaat het ook nog zeker niet worden. Dit zal heel geleidelijk beter moeten gaan.
2. Absoluut geen alcohol of cafaine.
3. Wanneer je heel belabbert slaapt dan slaaprestrictie invoeren. Zoek naar op internet.
3. Probeer 2x per dag korte meditaties/ontspanning zodat je lichaam leert om te ontspannen.
4. Wandelen en indien mogelijk joggen zodat je corstiol omlaag gaat. Maar ga hier ook niet over je toeren want dat kan het tegen je werken. Je moet slaapdruk opbouwen en bewegen is daarom tevens belangrijk.
5. Houd eventueel een slaapdagboek bij. Om je progressie te meten. Soms gaat het beter maar heb je dat niet door in de loop van de tijd.

Zo lang je blijft piekeren kom je er niet uit, piekeren is stress. Ga aub naar een psycholoog of laat je medicatie voorschrijven, of verander je eigen beeld (heel lastig). Ik heb zelf allemaal video's van Jaden Christopher bekeken hierover, health anxiety, paniekaanvallen, stress etc. Hielp mij veel om zijn video's te zien en dat het allemaal erbij hoort.

Bedankt voor het meedenken lieve mensen!
Ik val inderdaad ook snel in slaap en word dan na een paar uur wakker en dan voel ik me onrustig waardoor ik niet terug in slaap val.
Bedankt voor de tips J. Ik wandel inderdaad elke dag en drink ook geen koffie en alcohol meer. Ik weet dat het nu vooral volhouden is, ook al merk ik niet gelijk dat er iets veranderd.
@taco bedankt ook voor de tip! Ik loop inderdaad al bij een psycholoog en daar leer ik ook met stress etc omgaan :)

Ha Ilona,

Ik vroeg me af wat je bedoeld.met de wereld warrig zien...
Verder herken ik alles en zijn de tips heel goed die al gegeven zijn😁

Lieverd pas op met de slaapmedicatie,. Ik ben nu bijna 60, slaap bijna nooit echt en als ik toch ff wegsukel krijg ik een enorme arousal in maar in hoofd en hop. Waakzaam dus geen slaap. Dit doen slaaptabltten op de lange duur en t begint met duf in je hoofd, niet echt uitgeslapen. Je kan stukken missen gedurende dag tot erger aan toe. Het antwoord ik weet t niet, rusthuizen die dit begrijpen en niet meedoen aan deze rare ideeën wereld. Haal t protocol er af en wordt menselijk. Dat zal jij zijn maar artsen de wereld allang niet meer.... Je bent niet alleen. Heel veel sterkte

Ik ben benieuwd hoe het nu gaat. Ik ben ook alweer een jaar thuis. Heb je iets gevonden i.v.m. slapen? Groetjes Sandra

Hey, eerst accepteren dat je niet slaapt. Je wilt op een gegeven moment zo graag slapen dat het sowieso niet lukt. Dus accepteren is de eerste stap. Slaap je niet, dan slaap je niet. Als je moe bent dan ben je moe. Als herstellen dan daardoor nog niet lukt, dan lukt het nog niet. Herstellen is eerst accepteren dat het op is.
Wat je kunt doen is wat kruiden nemen om slaap te bevorderen. Elke dag even naar buiten.. fietsen of wandelen. Hoe moe he ook bent. Niet teveel na 8 uur s avonds eten, zeker geen zoetigheid of chips. Neem een banaan voor de nacht.
Blauw licht s avonds minimaliseren, vooral mobiel en tablets.
Ga naar bed als je slaap voelt opkomen. Ga lekker warm naar bed. Kruik of pittenzak. Als je in bed ligt, probeer dan fijne dingen te visualiseren. Probeer dankpunten te bedenken. En lukt het niet, ga er dan even uit. Drink een kop warme melk, pak de vaatwasser uit. En ga dan weer naar bed.
Lukt het niet, pak eens een ontspannen boek. Geef jezelf de tijd. En wees blij met elk uur dat het wel gelukt is.

Wat slaapmiddelen betreft: neem ze max drie x in de week en niet achter elkaar. Zo wordt je er niet afhankelijk van. Het is fijn ze achter de hand te hebben maar gun jezelf ook het proces om het zelf weer te kunnen.

Vraag anders tips op slaapwijzer.nl slecht slapen word ik de media nogal afgeschilderd als een monster met heftige impact. maar dat is zwaar overdreven. Laat je niet bang maken.

Xx

Ik zelf heb ook al een aantal maanden last gehad van druk achter de ogen en daarna krijg ik hoofdpijn rondom mijn voorhoofd (en last van het licht) Bij mij zijn ze er inmiddels achter dat ik kaakklem en een te hoge spierspanning in mijn nek/hals heb en daardoor aangezichtspijn/hoofdpijn.

Het kan meschien schelen om op tijd je ogen even dicht te doen en te onspannen, in een rechte houding liggen/zitten en een kussen gebruiken die niet te bol is voor een goede ondersteuning voor je hoofd en optijd gaan liggen als je de hoofdpijn voelt aankomen..
hoofdpijn is bij mij zo goed als weg, behalve de druk achter de ogen, het is wel verminderd maar nog steeds redelijk last van. Helaas geen tips daarvoor

Heel erg bedankt voor je reactie. Ik denk inderdaad dat ik ook een hoge kaakspanning heb. Druk achter je ogen is dus helaas iets waar we het mee zouden moeten doen. Hoofdpijn is bij mij in periodes. Dan veel last en dan gaat het weer beter. Ben ook zo ontzettend moe hebben jullie dat ook?

Hi Pierro,

Ik heb ook alle klachten die jij hebt, ik heb ook corona gehad en getwijfelt aan long covid, maar ik had deze klachten en uitputting al voordat corona kwam. In een burn out hoeft het zeker niet zo te zijn dat ik je niks meer wilt ondernemen. In tegendeel. Bij mij in het begin, wilde ik vanalles en deed ik dat ook nog wel, maar was er gewoon steeds extreem moe van. Ook idd warm douchen leidde in het begin tot uitputting, enkele keren zelfs bijna flauwvallen. Het is lastig voor te stellen, maar zowel warmte als een zware maaltijd (het verwerken ervan), kost je lichaam energie die als je zo uitgeput bent, kan leiden tot klachten. Heb echt al vallend en opstaan moeten uitvinden waar de ondergrens ligt en van daaruit opbouwen.

Corona of een griep in het algemeen zijn belastend voor je bijnieren, en dit is belangrijk onderdeel van het systeem wat uitgeput raakt en uiteindelijk leidt tot burn-out. Vaak is een griep dan bijvoorbeeld het laatste 'zetje', wat je in deze toestand brengt.

Sterkte

Amber

Beste Pierro,

jouw verhaal lijkt een klein beetje op dat van mij. Ook in oktober 2022 covid gehad. Daarna kon ik achteraf gezien steeds minder goed met stress omgaan, voelde ook een enorme onrust in mijn lijf. Had ook een verhoogde hartslag wat leidde tot een bezoek aan de cardioloog. Kreeg daar een panek aanval, en vandaar ging het steeds slechter me. Maandenlang dacht ik alle symptomen die ik had gerelateerd zijn aan de angstoornis die ik opgelopen had. Echter deze week weet ik 100% zeker dat het door post -covid komt. De klachten die je beschrijft lijken op die van mij ( heb er nog een aantal meer) en lijken veroorzaakt te worden dat er teveel histamine in je lijf zit. Daarmee krijg je een uitlopend aantal vervelende symptomen. Bepaalde voedsel soorten bevatten veel histamine, en een lange hete douche zorgt ook voor extra histmaine waardoor je lijf weer op hol slaat. Google eens een long covid en histamine dan begint een lampje te branden. Beterschap!

Heel bekend. Ik heb net voordat het in nederland kwam een flinke verkoudheid gehad die ik nog nooit eerder mee had gemaakt, en daarna 2 jaar goed benauwd geweest met inspanning, ook een middenrif onsteking wat nog steeds een vraagteken blijft waarvan precies. Erg lang heb ik disfuncioneel adem gehaald. Nu een paar maandjes terug weer een flinke verkoudheid gehad en sindsdien terug kerende spanningshoofdpijn. Je komt er toch niet meer achter waarschijnlijk. Maar als je denkt dat je long covid hebt, dat zou goed kunnen hoor! Herstellen kan zo wel 5 jaar + duren (ergens ooit gelezen dat het max 10 jaar kan duren voor alle klachten verdwenen zijn na sommige virussen )

@freddy ja die histamine viel me ook al op. Zelf heb ik desloratidine voorgeschreven gekregen toen na de verkoudheid (vanwege benauwdheid) dus arts dacht meschien een allergie ofzo. Heel apart ja

Beste Pierro,

jouw verhaal lijkt een klein beetje op dat van mij. Ook in oktober 2022 covid gehad. Daarna kon ik achteraf gezien steeds minder goed met stress omgaan, voelde ook een enorme onrust in mijn lijf. Had ook een verhoogde hartslag wat leidde tot een bezoek aan de cardioloog. Kreeg daar een panek aanval, en vandaar ging het steeds slechter me. Maandenlang dacht ik alle symptomen die ik had gerelateerd zijn aan de angstoornis die ik opgelopen had. Echter deze week weet ik 100% zeker dat het door post -covid komt. De klachten die je beschrijft lijken op die van mij ( heb er nog een aantal meer) en lijken veroorzaakt te worden dat er teveel histamine in je lijf zit. Daarmee krijg je een uitlopend aantal vervelende symptomen. Bepaalde voedsel soorten bevatten veel histamine, en een lange hete douche zorgt ook voor extra histmaine waardoor je lijf weer op hol slaat. Google eens een long covid en histamine dan begint een lampje te branden. Beterschap!

Hoi Kaylee,

Vooral het stuk hypochondrie en angstgevoelens komt mij zeker bekend voor. Daaromheen natuurlijk ook veel andere klachten die komen en gaan.

Waarom ben je bv bang dat er iets is met je hersenen? Ko0mt dat omdat je anders waarneemt dan je gewend bent? Wat je al zegt kost het veel energie en als je angstgevoel oproept dan gebeurd er heel veel in je lichaam wat van alles triggert waardoor je deze gevoelens krijgt.

Het is hoe dan ook totaal niet fijn en een erg rotgevoel.