Burnout - forum lotgenoten

Ik heb ook prikkelingen onder de huid bij burnout. Voeten zijn het ergst, branden en soms steken. Verder ook benen en handpalmen en ook voorhoofd. Naar.

Je zou amitriptyline in lage dosering (10-20 mg) kunnen proberen. Dit wordt vaker gegeven bij slaapproblemen. Na langere tijd gebruik neemt t effect wel af helaas.

Ik neem Sertraline 100mg en slapen lukt nog steeds niet.

Ik neem Sertraline 100mg en slapen lukt nog steeds niet.

Ik nam de eerste maanden 12,5 mg quetiapine. Zorgt voor rust in je hoofd en beter slapen. Nadat ik een beetje was bijgeslapen kon ik afbouwen en zelf mijn slaapritme weer hervatten. Slapen is zo belangrijk om te kunnen herstellen. Dus ik zou het jezelf wel gunnen om hierbij tijdelijk hulp te krijgen van bijv antipsychotica of antidepressiva. Laat je uiteraard wel goed informeren door je huisarts en zorg dat je na een tijdje afbouwt!

Bedankt allemaal. Ik neem nu 7.75 mirtazapine en slaap wel weer redelijk. Ook merk ik dat ik er overdag baat bij heb ook al is het een hele lage dosering. Ben alleen nu wel angstig dat ik er misschien niet van af kom en straks helemaal niet meer zelf kan slapen pfff.

Heel fijn dat het zo goed helpt! Afbouwen en stoppen is idd niet makkelijk maar heb vertrouwen dat het mogelijk is. Zodra je enigszins bent hersteld, kan je meer aan en is afbouwen wel pittig maar je lichaam kan het hebben. Ik zou vooral je arts vragen om een afbouwschema indien je het wil proberen over een tijdje.

Ik heb een vraagje heb je ook last van vermoeide ogen of gespannen oogspieren? Want ik denk vaak dat door mijn ogen de samenwerking niet goed gaat naar mijn hersenen en dan inderdaad die duizeligheid en licht gevoel ervaar. Als dat zo is moet je eens oogbalans Googlen.. daar staat iets ook over visuele burnout

Dat overdreven reageren op stress is heel herkenbaar. Ik denk dat je moet proberen meer te gaan sporten ( als je dat al niet doet ) en hierdoor endorfine aanmaakt die je cortisol level doet dalen en moet gaan trainen meer in je parasympatische zenuwstelstel te gaan komen door o.a mediatie etc. Dit is trainbaar maar vergt wel heel veel inzet. Succes!

Kan je wel al leuke dingen doen en werken na 3,5 jaar.. wat waren je klachten in het begin?

Ja heel herkenbaar dit! Zelf ook meegemaakt en ervaar nog steeds lichte klachten gaat ook niet meer over.

Dit zou exact mijn verhaal kunnen zijn. Ik ben ook al zo lang bezig en ook ze ver heen geweest. Ik ben nu citalopram gaan slikken 20 mg in de hoop de cirkel te doorbreken.
Ik reageer ook heel heftig op spanning. Oogklachten herken ik ook. Ik heb momenteel last van burning skin, oorsuizen veel duizeligheid , trillende kaken en andere spieren, brandende vermoeide ogen de wereld "raar" zien en licht slapen. Het lijkt wel een gebed zonder eind. Zit 100% in de WIA

Ik heb ook na 2,2 jaar nog steeds elke dag last van hoge spierspanning .. in mijn boven lichaam nek kaken ogen die elke dag brandend bij elke soort inspanning en licht vooral schermen. Elke dag een duizelig gevoel in me hoofd.. vraag me af of het ooit over gaat. Kan wel meer dan toen ik ook volledig b.o raakte. Maar nooit meer klacht vrij geweest.. de angst is wel minder

Voor wat betreft spierspanning en je zenuwstelsel weer in balans krijgen…probeer een osteopaat. Heeft mijn klachten enorm verminderd…

Inmiddels 5 jaar verder, nooit helemaal klacht vrij geweest, maar het was wel leefbaar. Na een zomer weer aan alles deel nemen, en nog wat extra stress op m’n bordje, weer een dikke terugval…. Angstig, beven, dood moe, hoge ademhaling en hartslag, en me zo akelig voelen….. ik weet het niet meer, ik ben het zo beu, zo ontzettend beu dat ik niks meer aan kan.

Herken veel! Ik drink in de ochtend gelijk veel water, dat lijkt wel wat te helpen.
Die druk is pure spanning...en kan door de nacht, slecht slapen of andere dingen komen. Bij staan duizelig kan komen doordat je moe bent, doordat je heel veel in je hoofd zit waardoor je minder contact voelt met de rest v je lichaam...mij is aangeraden vooral heel veel te fan gronden. Terug het contact gaan voelen door je lichaam heen naar je voeten tovenaar de grond. als je staat of zit kan je steeds oefenen. Maag heb ik geen last maar zou lekker gaan liggen af en toe als je kan...je lijf is moe....succes sterkte

ps zie je ook AG en toe wazig?

Herken dit precies! Ontzettend frustrerend en lijkt wel alsof je gewoon niet meer jezelf bent er er niet meer bij bent.
Veel sterkte en hopelijk komen we hier snel uit.

ik herken de klachen, loop er nu 1 jaar mee. Ik verdraag voornamelijk geen schermen, kijk nu al 1 jaar geen tv meer.

Meest belemmerend zijn mijn hoofd en oogklachten:
Druk ik mijn hoofd, schedel en ogen
branderig pijnlijk ogen,
soms het gevoel scheel te kijken en visuele duizeligheid. Trillende oogleden-oogbollen.
trillend beeld, ook wanneer ik mijn ogen dicht doe, ik zie dan een caleidoscoop effect. tig patronen schieten heen en weer en mijn ogen schieten dan ook alle kanten op.

Hi,

Ik herken dit heel erg en twijfel ook of ik long covid erover heen heb omdat ik 1,5 jaar terug daar even flink ziek van ben geweest.

Ik zit momenteel ruim in het derde jaar van mijn burn-out, en heb afgelopen maand een hevige terugval gehad door een heftige gebeurtenis, waardoor ik nu terug bij af lijk te zijn. Buiten adem / hartkloppingen van het wisselen van je beddengoed, halverwege de trap moeten opladen om verder te kunnen.. het is echt vreselijk.

Ik weet wel dat burn-out een soort eindstadium is van bijnieruitputting. Je bijnieren maken onder andere cortisol aan, en met te weinig cortisol, heb je geen of heel weinig conditie / fysieke energie.

Mvg en veel sterkte,
Amber

Weet je zeker dat je overspannen bent? Is het geen long covid? Mijn zoon heeft ruim 2 jaar thuisgezeten met een burnout/depressie. Coach, psycholoog en psychotherapeut is er aan te pas gekomen en medicatie om goed te kunnen slapen. Nu blijkt dat hij long covid heeft.

Ik heb ook flinke conditie klachten gehad. Mijn burn-out ontstond half 2020 en ik heb pas na de 3e vaccinatie ronde COVID gehad met milde symptomen (3-5 dagen klachtenvrij). Dus ik kan voor mezelf met zekerheid zeggen dat ik geen long COVID heb.

Spanningsklachten kost ook veel energie, dat zou nog je conditieverlies verklaren.

Mijn persoonlijke ervaring:
Ik heb altijd een redelijke conditie gehad, maar toen het kwartje eindelijk viel na de diagnose burn-out met depressie heb ik veel geslapen en gehuild. Hierdoor wel conditie verlies gemaakt.
Vervolgens kwam de energie-depletie onder andere door prikkelovergevoeligheid, verhoogde spanning, en veel lichamelijke pijn. Toen de klachten verbeterden merkte ik dat het hebben van spanning nog echt veel energie kost. Ik moest zorgvuldig mijn activiteiten plannen om te kunnen rusten.

Hoe is het nu na al die tijd met je Pearl? Kan je al wat meer Dow en vakantie?

In het eerste half jaar van mijn burn out kon ik nog redelijk wandelen en fietsen. Dat nam met ieder terugval verder af, tot ik op een zeker moment in bed belandde. Daarna heb ik een half jaar lang niet meer dan 4 minuten kunnen wandelen. Toen ik vervolgens in therapie ging is mijn conditie in enkele maanden tijd sterk verbeterd, en kon met opbouw ca 35 minuten per dag wandelen of 4 a 5 km fietsen. Daarna legde ik de lat nog hoger en dat bleek teveel: er volgde een zware terugval. Het wandelen heb ik inmiddels weer kunnen oppakken daarna (20 minuten), fietsen blijft te zwaar voor me.

Dit is exact wat ik ook heb en het vervelendste vind. Ik hou zo van wandelen maar ik ben na 10 minuten duizelig. Op het dieptepunt bijna een jaar geleden had ik geen energie om onder de douche te staan, dus er is wel vooruitgang maar wat duurt het lang.. Ik probeer elke dag niet over mijn grenzen te gaan, zowel per activiteit als over de gehele dag. Als ik dat wel doe merk ik dat vooral in mijn slaap, ik word dan vaak wakker en moet soms ook naar adem happen van de spanning.

Wat voor therapie heb je gedaan Frank?

Ik ben nu 1 jaar thuis en sta nog steeds in de actie/vecht stand. Cortisol vliegt door heel mijn leef bij het minste geringste. Is het zo dat wanneer cortsiol zakt of leeg is dat dan de fysieke moeheid komt? Voel wel mijn benen maar niet dat ik de trap niet af kom! Ben zo bang geworden door al deze verhalen! Dit komt dus ook nog…Ik heb 12 jaar in de overlevingstans gestaan met veel stress. Heb zoveel spijt…

Hi!
Ik herken me in je verhaal, thuis sinds juni en vergelijkbare complicaties. Ik verbaas me er ook over dat het zo fysiek is: kortademig, plots een heel slechte conditie, het gevoel 200 kilo te wegen.. Ik weet wel bijna zeker dat ik geen covid heb gehad (voor zover je dat zeker kunt weten) en denk dat het echt bij de burn out hoort. Veel sterkte, ik lees mee voor adviezen!

Nu 1 jaar burnout, (nog ca 1-2 jr te gaan) was door al mn reserves heen, totaal uitgeput. Toen tot weinig in staat: douchen/haren wassen nog een opgave, boodschappen doen was teveel, een wc schoonmaken zag ik tegenop etc. Je moet echter toewerken naar steeds wat meer gaan doen, zgn " graded activity". Je activiteiten langzaam uitbreiden bv steeds iets langer wandelen, fietsen. Zo kan je lichaam weer wennen aan meer inspanning. Ondertussen niet over je grenzen gaan en luisteren naar je lijf! ( alhoewel dit wel bij mij soms misgaat: maar daar leer je dan ook weer van)

Conditie helemaal naar de filistijnen door deze burnout. Niet verwonderlijk eigenlijk dat ik zo ongelofelijk vermoeid ben. Heb jarenlang mijzelf uitgeput. Hard werken onder moeilijke omstandigheden, veel sporten als vluchtgedrag. Adrenaline en endorfine waren mijn vrienden. Marathons gelopen, triathlons, crossfit. Geen drank, roken of drugs. Wel goed eten. Veel te weinig kwalitatieve rust, vakantie.
Gevolg een zware burnout. Gevoel van falen en al dat soort shit.
Ga hier doorheen komen en dan mooi werken aan mij lichamelijke herstel. Niet meer die bewijskracht maar mooi sporten, lekker sporten.
Eerst dit!

Je bent niet alleen, je komt er wel. Zeg dit nu terwijl ik mij heel klein voel, slecht voel. Ook om mijzelf hoop te geven.
This too shall pass !

Oh ja, dit herken ik heel erg! Dacht dat ik raar was...

Ja dat herken ik ook algehele malaise. Ook alsof mijn zicht iets vertraagd is met een lichten duizeligheid geen draaiduizeligheid.

Ja herken dit sinds zaterdag grieperig gevoel wat nu afzakt, maar het bleek later toch de spanningen te zijn van mijn burn out of gewoon een virus. Zo moeilijk te herkennen.

Herkenbaar.. zenuwachtig gevoel, slappe benen, soort griepgevoel in hoofd dat komt en gaat

Absoluut! Heel herkenbaar. Duurt al zeker een maand.

Jazeker algehele malaise. Spierzwakte en lusteloosheid...
Voor een man die veel sportte moeilijk te verdragen. Loop al ruim anderhalf jaar met deze klachten. Soms wil ik er met wilskracht doorheen maar slaap dan meteen een stuk slechter. Nog slechter... verstoring van t herstelsysteem door jarenlange uitputting. Zal zichzelf weer resetten, maar WANNEER ???
Hou vol, je bent niet alleen.

Ja heel herkenbaar. Ik heb bijna altijd tussen 15:00-17:00 een dip, ene keer langer dan de andere keer. Hoewel ik dat normaal ook heb, zonder burn-out. Alleen niet zo erg.

Maar nu ook soms halverwege de ochtend en dan gaat het daarna weer prima.

Goedemorgen Anna,

Ik heb hier ook heel veel last van. Dacht eerst dat het vanuit mijn nek kwam, maar dat lijkt niet zo te zijn. Ik heb het nu minder dan eerst maar het blijft wel eng. Is dit inmiddels bij jou verbeterd?

Yes, traag of zoals ik het noem, onwerkelijk. En ook ik denk vanuit mijn nek, maar het is waarschijnlijk meer dat de nekklachten komen door de spanning die je krijgt van dat gevoel.

He Renzo,

Heb jij hier ook veel last van? Hoe voelt het bij jou? Ik heb bij God geen idee meer wat ik er tegen kan doen.

Heb jij nog enige tips?

Groetjes ano

Hey Ano,

Het is lastig uitleggen hoe het voelt. Ene moment is het onwerkelijk als je bent er wel, maar het is een soort van vaag(gevoel dat je zo nog wakker gaat worden), soms is het weer net alsof je heel moe bent, dan krijg je alles ook traag mee(net alsof je al half in slaap bent gezakt).

Sowieso merk ik vooral dat ik mentaal erg moe ben aan mijn ogen, die voelen regelmatig erg zwaar.

Of ik tips heb.. Ik denk dat deze gevoelens komen omdat we gewoon heel erg moe zijn en daardoor veel verkeerde hormonen door het lichaam gaan. Als we gaan letten op wat we voelen(en dat doen we eigenlijk ook) dan wordt er ook weer vanalles aan verkeerde hormonen aangemaakt en daardoor blijft dit gevoel. Tip is dus eigenlijk om er geen aandacht aan te geven, maar dat kost heel veel tijd. Elke keer dat we het voelen en er negatieve aandacht aan geven helpt de verkeerde stoffen weer vrij spel te geven en we moeten juist opladen.

Groetjes

He Renzo,

Thanks voor je reactie.

Inderdaad veel rust nemen dat helpt wel en ook letten op je ademhaling. Bij mij werkt het om in te ademen via de neus uit te ademen via de neus en dan een pauze. Vervolgens weer hetzelfde te doen totdat je je rustiger voelt. De meeste klachten zullen dan wel verdwijnen.

Ik heb alleen dat trage zicht nog zelfs het gamen lukt niet meer. Als men ook tegen mij praat dan zie ik de lippen iets later bewegen dan dat de woorden hoor. Bizar. Herken je dit ook?

Probeer wat te ontspannen en te letten op je ademhaling. Ik hoor van je.

Groetjes

Ano

Wat je zegt over het vertraagde zien qua horen en bewegen van de lippen herken ik niet maar ik denk dat dit hetzelfde is als wat ik merk, iemand die tegen mij praat neem ik anders waar, soort vertraagd en waziger. Denk dat iedereen dit anders waarneemt.

Het is hoe dan ook erg lastig en ook lastig om er geen aandacht aan te geven, maar veel zit uiteindelijk in ademhalen, dat klopt ook.

He Renzo,

Dat denk ik ook idd dat iedereen het anders waarneemt. Hoelang kamp jij hier al mee?

Dit wordt denk ik mijn 5de maand.

Ben ook benieuwd of andere hier ook last van hebben gehad.. reageer gerust.

Mvg

Als je overspannen/burn-out bent krijg je te maken met allemaal fysieke en mentale klachten. Die spanning uit zich in fysieke verschijnselen. De ene krijgt darmproblemen, de andere hartkloppingen, zweetaanvallen, trillen, slappe benen, pijnlijke gewrichten, hoofdpijn, etc. Eigenlijk alles kan voorkomen en wijst niet op een specifieke fysiek probleem. Het is puur de uiting van onderliggende spanning, dus maak je daar geen zorgen om. De kunst is om veel te praten en tot de kern te komen van het probleem. Je zult dan gaan merken dat veel fysieke klachten langzaam maar zeker zullen verdwijnen.

Naast praten ook veel bewegen! Wandelen, fietsen, yoga etc. Zo help je ook de spanning uit je lijf te krijgen.

Hoi Martijn,
Heel herkenbaar. Ik zelf word elke dag tussen 4 en 5 wakker en bij mij slaat mijn burn out ook heel erg op mijn spijsvertering. Gevolg: ik ben kotsmisselijk en moet continu kokhalzen en kan niet meer slapen. Het schijnt dat je lichaam vanaf een uurtje of 4 begint met cortisol aanmaken. Jouw lichaam in staat van spanning en stress heeft daar echter al genoeg van, dus gevolg is een overschot waardoor je ‘aan’ staat, en ook in je organen helaas. De tip heb ik niet voor je helaas.. ik kamp hier ook al maanden mee..

J, ik kwam er vanaf met 5mg escitalopram. Had ook het niet kunnen slapen vanaf 4 uur en kokhalzen. Dat is angst/spanning in het lichaam. Het was mij 1x gelukt er zelf vanaf te komen, veel rusten en veel rust oefeningen, zoveel mogelijk je symptomen negeren en accepteren dat dit normaal is. Goed en veel eten en wandelen als kan, niet over dingen nadenken. Toen was het binnen enkele weken weg. Na een flinke crash kon ik niet zonder SSRI verder. Nu slaap ik vaak tot 7-8 uur. Heerlijk!

Ik merk zelf ook dat mijn darmen aardig geluid maken. Geen hongergevoel en heel slecht slapen. Ik wist niet goed dat ik een burnout heb want mijn dokter helpt mij niet goed. Nu ik dit allemaal lees komt het mij erg bekend voor.
Als je de goede magnesium slikt dan slaap je wel wat dieper. En soms rustgevende reiki muziek.

Burnout en problemen met de darmen is volgens mij iets wat veel voorkomt als ik zo de verhalen lees. Ik heb hier zelf ook veel last van. Soms gaat het redelijk en heb ik nergens last van en dan plotseling uit het niets begint de ellende weer. Ik weet dat het ook weer overgaat maar kan het niet naast me neerleggen, dat is volgens mij het grootste probleem in mijn geval. Ik blijf er tegen vechten en blijf me afvragen wat me nu mankeert. Dan zeggen mensen accepteer dat je je zo voelt en laat het gebeuren, MAAR HOE ? Mij lukt dat dus op een of andere manier niet waardoor ik mijn klachten alleen maar erger maak. Meer klachten, meer stress dus nog meer klachten en vervolgens nog meer stress. Allemaal logisch als je het zo leest maar toch blijf ik erin hangen en lukt het me niet om eruit te komen.

Zit nu ook al meer dan een jaar in mijn burnout en steeds als ik denk dat het beter gaat krijg ik weer een gigantische klap waardoor ik voor mijn gevoel weer terug bij af ben. Herkennen mensen dit ? Weet niet of het wellicht komt doordat ik teveel heb gedaan en daardoor de klachten weer komen of dat het een andere oorzaak heeft. Vaak denk ik dat stress dit allemaal niet met je kan doen, maar als ik dan de verhalen lees ben ik schijnbaar niet de enige.

Taco, slik je maar 5mg escitalopram ? En heeft jou dit geholpen weer te kunnen slapen ?? Ik ben namelijk ook radeloos!!

)a, dat is de adrenaline die door je lijf giert. Je lijf heeft zo lang onder stress gestaan dat het er nu uit komt. Ik heb hier in de eerste maanden van mijn burn-out ook heel erg last van gehad. Ademhalingsoefeningen hebben mij hierbij geholpen.

Hoi Stefanie, bedoel je meer zo'n onrustig en paniekerig gevoel ? Het doet geen pijn maar is wel een heel akelig gevoel. Ik heb dat ook maar dan constant. Maar niet altijd, soms is het ook weg voor een week of twee en dan komt het in alle hevigheid weer terug voor een dag of 4 of 5...en vervolgens gaat het dan weer een week of twee redelijk !

Haii, welke ad neem je en werkt het ?

Citalopram. Voor mij geeft het wel wat verlichting van angst..

Ik zit al 2,5 jaar in een burn-out herstel. Deze klacht nog nooit gehad. Sinds kort mag ik dit ook ervaren.

Nou bizar ik ook 2,5 jaar en ook sindskort deze klacht gekregen en ook brandende huid van de benen. In de voorafgaande jaren een scala aan klachten gehad maar deze symptomen zijn ook nieuw voor mij

Trillingen niet, maar hoe hoger ik in de stress zit, hoe extreem veel meer druk ik ook mijn kaakgewricht voel.

Slaap altijd al met een bitje voor het tandenknarsen/klemmen, dus blijkbaar is dit een geval dat een burn-out op je zwakke plekken extra naar voren komt.

Deze extreme spanningspijn voel ik trouwens ook altijd ik mijn hoofd en nek, om gek van te worden….

Yes, erg herkenbaar. Achteraf gezien is dat één van de symptomen van mijn startende burn-out toen ik nog werkte. Gespannen kaken met tinnitus (pieptoon in oor) als gevolg.

Ik kan je aanraden naar een kaakfysio (orofaciale fysiotherapeut) te gaan. Of, als dat te veel is, heel vaak je wangen als een ballon op te blazen en langzaam te lucht door je mond laten ontsnappen. Op die manier ontspannen je kaken.

Ik heb al jaren hoge spierspanning op kaken. Naarmate de dag vordert wordt spierspanning hoger (want vermoeider). Dit wordt mede in stand gehouden door je centraal zenuwstelsel dat ontregeld is.

Soms heb ik dat ook, vooral als ik teveel gedaan heb, bijvoorbeeld laatst in huis met een vriend geklust. Toen kwam alles met een vertraging door en lopen was heel erg het omgekeerde tuimelaar gevoel. Lopen gaat nu wat beter, fietsen kost me nog heel veel moeite. Wat helpt is onder de mensen zijn, variatie zoeken in je dagen. Een paar goede vrienden. Ben nu vooral nog erg licht in mijn hoofd. Gisteren bij een osteopaat geweest, zij zegt je hoofd zit vol met spanning. Na haar behandeling merkte ik dat ik ineens weer mentale energie kreeg.
Het hoofd los van je lichaam gevoel herken ik zeker, dat je over je stappen na moet denken.
Een vriend van mij raadt mij aan om weer aan de anti depressiva te gaan maar daar werd ik nou juist zo duizelig van. Probeer nu eerst met voeding/beweging/rust/berusting mezelf wat beter te voelen.
Sterkte Anne wanhoop niet.

Hoi A,

Dankjewel voor je reactie!!!! Wat fijn om te horen die herkenning...ik merk dat ik nog steeds moeite heb om te geloven dat al mijn fysieke rare klachten door overspannen zenuwstelsel komen...
Blijf maar piekeren en focussen op die gekke sensaties...ben zo bang dat ik het al zo erg gemaakt heb dat het alleen maar meer sensaties worden ipv minder.
Weet dat ik moet stoppen met steeds opletten op elk gek gevoel, sensatie...maar omdat ik steeds weer wat raars voel, dan weer die beweging, dan weer die vertraging en idd...die tuimelaar op zn kop is zo herkenbaar ook!!! Merk dat ik steeds opnieuw ga twijfelen...of er toch een andere reden is voor al die gekkigheid 🙈en ben medisch al helemaal doorgelicht dus nee...
Als ik je mag adviseren...niet die anti depressiva hoor!!!!
Als t echt niet meer gaat zou ik eerder St Janskruid nemen...die helpt ook als t nodig is en kan niet zoveel kwaad als anti depressiva...
ps ben je ook zo aan het twijfelen steeds door alles wat je voelt?

klopt ik ben zelf ook zeer terughoudend met AD. 2e helft '20 mirtazapine 15 mg geslikt, slapen ging weer perfect maar oh zo'n zombie gevoel. Ik heb serotonine booster in huis, met griffiona extract. Misschien moet ik dat maar weer es proberen.
Ben al bij oogarts, kno en 3 x neuroloog geweest (incl ct scan jun'20) en zit nu te wachten op de uitslag van een mri scan.
Cognitief heb ik wel stappen gemaakt (heb een fase gehad dat ik zo wazig zag dat ik nauwelijks kon werken) maar lichamelijk wordt eea nog niet goed door de geest aangestuurd.
Ben fysiek altijd heel actief geweest dus rustig aan doen vind ik erg lastig. Probeer wel elke dag minimaal een half uur te wandelen of een uur te fietsen. Het fietsen kost me erg veel moeite.
Iedere therapeut waar ik kom merkt op dat ik vol met spanning zit.
O ja voetreflexzone massage een paar keer gehad, daar word ik heel ontspannen van. Aanrader.

Weet je zelf wel waar je spanning door komt?
Waar je BO door is gekomen?
En die medicatie of booster die je wil gebruiken, is dat omdat je last hebt van angst? Door wat je voelt?
En kan je de fysieke kwalen nu plaatsen? Of ben je nog steeds bang dat het door iets anders komt?
Heb zelf verhaal 131 eerder geschreven...herken je daar dan misschien ook nog dingen van?
Ben inmiddels zelf nu wel echt ivertuigd eindelijk, dat al mijn fysieke kwalen echt door pure spanning komen en continue piekeren en denken, in mijn hoofd zitten malen wat er aan de hand was met me. Waarom ik al die gekke kwalen had, of het stiekem toch iets heel ergs of gevaarlijks was...door het niet weten waarom en waardoor het kwam, de hele dag ermee bezig en de klachten op gestapeld..hoe meer ik er op lette, hoe rotter het voelde, hoe meer angst er bij kwam kijken omdat ik het idee had dat ik er geen invloed op had. Nu weet ik dat ik juist de reden was dat het steeds meer werd...
De reden van mijn kwalen weet ik nu dus wel...mag nu eindelijk gaan accepteren dat het enkel door opgebouwde spanning komt...alleen die verrekte flight sensaties die zijn echt super irritant...ook al weet ik nu, het is echt ok...miet dat nog wel echt gaan zakken...

ps Waarvoor ben je zo vaak naar de neuroloog geweest? Twijfelt je aan bepaalde symptomen? En oogarts voor de vertraging?

hoi, omdat ik krachtsverschil tussen linker- en rechterbeen merk. Het kan komen doordat ik in de fase van 'rubberen benen' toch vaak de racefiets heb gepakt, de banden van de linkerknie zijn nu opgerekt. Ik doe elke dag oefeningen om dat te compenseren. De oogarts voor de vertraging en dagelijkse duizeligheid. En om enge ziektes uit te sluiten. Het zwaar hoofd, onbalans en moeilijk lopen wat jij beschrijft heb ik ook.

Ah ja...ok...maar oogarts etc dus allemaal niks uitgekomen denk ik...
Ja klote he...jeetje wat ellendig kan je hoofd je laten voelen...
Maar ben je dan ook echt duizelig als in draaien? Of draait iets om je heen? Kan je dat beschrijven?
Heb je trouwens dan ook zo'n druk van achter uit nek, in door je hoofd heen richting ogen? Misschien bij inspannende dingen of wanneer je spanning voelt?

nee geen draaiduizeligheid, meer een constante breinmist en een onbalans met lopen en fietsen. Heb ook dagen dat mijn ogen voortdurend pijn doen, word elke dag met rode ogen wakker. Moet zoveel mogelijk spanning vermijden maar eentonigheid vind ik ook killing.

Breinmist..
zo lastig..ik ervaar echt n aantal sensaties waar ik gewoon geen woorden aan kan geven..weet niet zo goed hoe ik breinmist moet zien...las al wel dat dit vaker zo genoemd wordt...
Heb je eigenlijk ook een psycholoog ofhuisarts etc bezocht? Hebben die aan je uitgelegd waar jouw klachten vandaan komen? Of hebben ze je geprobeerd uit te leggen wat en waardoor alles komt?
Ik vind vooral die onbalans steeds zo lastig! Ik weet dat mijn haptonoom het uitlegt als: je zit teveel.im je hoofd en daardoor niet gegrond...maar vind t nog steeds een lastig iets om te snappen waardoor je je dan maar zo wankel voelt🙈

Ben al diverse keren bij de psychologe geweest. Zij geeft wel goede tips. Tja ik zit ook veel te veel in mijn hoofd, en vind het lastig om te aarden. Het Wankel voelen is verschrikkelijk, net als het bij vlagen wazig zien. Vaak heb ik ‘s morgens helemaal geen zin om de dag te beginnen, weer een dag vol met duizeligheid. Nou sterkte, gedeelde smart is halve smart hè

Laatste vraag, heb je ooit een echte duizeligheid ervaren, zoals meniere of bppd of iets anders? Of kwam de duizeligheid en onbalans pas nadat je overspannen/ BO? werd..? Je zou een kunnen zoeken bij google op seeking balance australie kunnen kijken. Is can Joey Remeny. Staan heel leerzame dingen over jezelf verbeteren via neuroplasticiteit...er is ook een boek, Rock Steady..misschien heb je daar wat aan...

Vraag maar raak hoor 😉
Nee die echte duizeligheid niet. Met de overspannenheid kwam de duizeligheid. Dankjewel voor de tips, lees graag over dit onderwerp 👍

Ok dankje!!! Succes sterkte met herstellen!! Hebt me geholpen met wat herkenning!!!
💪

Hoi A. nog een vraag..
ik heb mijn balans, evenwicht, hoofd, dizzy klachten denk ik echt heel erg versterkt door er de hele dag op te letten, alles zo waar te nemen steeds weer met schrikken!..
herken jij dat...dat je klachten daardoor misschien erger zijn geworden of er dus juist nog zo sterk zijn.
Doordat je er steeds mee bezig bent?

dat is zeker waar. Je moet echt proberen te leven in het hier en nu. Je geest vliegt waarschijnlijk alle kanten op. Die moet je tot de orde roepen, de aandacht focussen op wat je nu aan het doen bent. Je er bewust van worden dat je een onrustige geest hebt. Mindfulness kan helpen.

Ik vraag me ook echt af wanneer het ophoud die duizeligheid en al die klachten wat jullie hebben heb ik ook. Begin nu onzeker te worden lijkt alsof dit lang gaat duren alsof et niet meer weggaat.. me ouders hebben me nu 8 maanden lang goed geholpen. Alleen hun zien mij niet vooruit gaan omdat ik veel moet liggen en niet lange afstand kan lopen door die duizeligheid. Wat een ellende dit.. ik wil zo graag mijzelf weer zijn. Ik hoop echt niet dat dat duizeligheid langer dan 2 jaar in totaal gaat duren dat ga ik niet overleven hopelijk is er iemand die kan zggen dat die duizelingen enz.. echt wel weggaat die het al heeft meegemaakt

Komt goed anoniem!!! Echt..

Ik had soms ook dat bv beelden van tv waargenomen werden door mijn brein en ik het later pas zelf waarnam. Ik moest aan het volgende fenomeen denken dat duidelijk maakt hoe ons brein eigenlijk normaliter werkt. (Ik liet chatgpt het even uitleggen). Als je naar een analoge klok kijkt, kan het soms lijken alsof de secondewijzer langer stilstaat dan 1 seconde. Dit komt door de manier waarop ons brein werkt. Ons brein verwerkt informatie niet altijd op een lineaire manier, waardoor het lijkt alsof de tijd soms sneller of langzamer gaat dan normaal. Dit fenomeen wordt ook wel de "stopped clock illusion" genoemd. Het is een veelvoorkomend verschijnsel en heeft niets te maken met de werking van de klok zelf. Het is puur een optische illusie die wordt veroorzaakt door ons brein. Technisch gezien heeft dit te maken met de manier waarop ons brein informatie verwerkt. Ons brein neemt informatie waar in kleine stukjes en verwerkt deze informatie vervolgens tot een geheel. Hierbij kan het voorkomen dat ons brein sommige stukjes informatie sneller of langzamer verwerkt dan andere stukjes, waardoor het lijkt alsof de tijd soms sneller of langzamer gaat dan normaal. Het is dus eigenlijk een heel natuurlijk verschijnsel en niets om je zorgen over te maken. Het kan wel handig zijn om te weten dat dit kan gebeuren, zodat je niet in de war raakt als het lijkt alsof de tijd niet helemaal klopt. nu ik weer. Voor mij is het nu wel duidelijk hoe burnout dit soort fenomenen kan versterken.

Hallo allen,

Ik heb hier sinds kort ook veel last van. Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Soms lijkt alsof ik dronken ben en dat alles vertraagd binnenkomt.

Hoor graag van jullie

Veel herkenning wat hier allemaal staat. Sinds vorig jaar oorsuizen en af en toe periodes van angst en rare waarneming(onwerkelijk, verttraagd), last van nekspieren en ga maar door. Steeds weer ups en downs. Nu sinds een week of 8 enorm moe en dezelfde klachten weer, nek heel erg en trekt door naar mijn ogen, vaak slap gevoel en gevoel dat ademhaling onrustig is waardoor je weer klachten oproept. Maar vooral dat onwerkelijke gevoel is enorm rotgevoel. Ik werk momenteel nog wel, maar daardoor blijf ik zo moe en dat helpt niet erg voor herstel denk ik. Hoewel ik voorheen met dit soort periodes er wel doorheen kwam.

In ieder geval wel fijn om te lezen dat deze klachten dus voorkomen.

Ja heb ik ook. Droge mond en daarna veel slijmvorming in keel en neusholte. Maagzuur/reflux ook zo erg dat ik soms moet hoesten

Ik heb eigenlijk de hele dag heel veel slijmvorming in mijn keel en een brok gevoel. Verder constant maagklachten vooral boven in mijn maag. Pantoprazol helpt niet en biedt geen verlichting. Daardoor steeds onrustig en paniekerig gevoel

Hallo Bert, pantoprazol/omeprazol helpen bij mij wel om maag/maagzuur rustig te krijgen.
Binnenkort gaat slangetje erin bij mij om keel/slokdarm/maag en stukje 12-vingerig darm te bekijken.
Heb BO sinds 3 maanden maar wil lichamelijk eea uitsluiten.
Heb jij ook s avonds als je slaapt/wakker wordt uitgedroogde mond?
En ontlasting bij jou diarree of afwisselend?

Hoi Richard, vaak wel maar niet altijd. Maar wel altijd dat vervelende slijm. Echt heel taai slijm. Heb pantoprazol omdat dit beter samen zou gaan met citalopram dan omeprazol. Ontlasting is bij mij heel wisselend, dan diarree, dan brijige ontlasting, dan hard, soms slijm.

Dank Bert voor reply, hebben eenzelfde klachten als ik zo lees.
Gebruik geen AD, ook niet bij slaapproblemen dat ik had. In plaats van AD heb ik vaste dagelijkse ritmes aangehouden (ieder dag zelfde tijd wakker worden, ontbijten, lunchen, dineren en…. vaste slaaptijd aangehouden om 22uur. Na 20uur deed ik alleen lezen of nieuws luisteren. Slaapkamer was fris en gebruik het alleen voor slapen.

Ik word ook altijd wakker met enorm veel slijmvorming in mijn keel, soort brok gevoel. Maar heb hier gewoon door de dag ook veel last van. Naast slijm ook onrustig gevoel en veel boeren. Dat laatste vooral als ik iets eet of drink, begin dan meteen te boeren. En veel te vroeg wakker, meestal rond 05.00 uur. Kan dan niet meer slapen. Het sloopt je en val overdag dan ook regelmatig in slaap.

@Bert en Anoniem, hoelang hebben jullie deze klachten ? Bij mij is het begonnen na een stress periode gevolgd door luchtweginfectie (mogelijk corona besmetting). Hierna een en al ellende met maag/pds/stress en stress keel.
Hoe gaat het bij jullie?
En bij mij lijkt omaprazol/pantoprazol 10mg veroorzaker van droge mond/diarree/stresskeel

@Bert en Anoniem, hoelang hebben jullie deze klachten ? Bij mij is het begonnen na een stress periode gevolgd door luchtweginfectie (mogelijk corona besmetting). Hierna een en al ellende met maag/pds/stress en stress keel.
Hoe gaat het bij jullie?
En bij mij lijkt omaprazol/pantoprazol 10mg veroorzaker van droge mond/diarree/stresskeel

Hoi Richard, ik heb die slijmvorming nu toch zeker al een maand of twee. Volgens de huisarts is het allemaal te wijten aan stress. Maar begin me steeds meer af te vragen of het niet iets anders is.

Voel me al jaren niet best maar steeds doorgaan en niet naar mijn lichaam luisteren. Officieel zit ik nu 13 maanden in burnout. Leek even iets beter te gaan, maar laatste weken weer veel minder en veel lichamelijke klachten. Vraag me soms af of stress dit met je lichaam kan doen...wat een ellende is het toch.

Bert,
Over 2 weken onderga ik een gastrocoscopie (of iets dergelijks).
Kijken dan in neusholte, keelholte, maag en stukje 12-vingerig darm.
Ook bij mij zei huisarts door stress dat er verl slijm vrijkomt vanuit neusholte.
(Als ik neus snuit is slijm net plakkend doorzichtig lijm).
Misschien heeft ze wel gelijk maar wil toch weten wat er aan de hand is.

Ook ik heb iedere morgen een prop slijm
Geen zuur maar ik slik al jaren maagbeschermers

Ik heb voor de derde maal een burnout - depressie. Voor nu voel ik me voor eerst op emotioneel energetisch vlak de zaken helen.

Toch heb ik helemaal andere klachten dan de eerste twee keer.
Sinds juli kreeg ik keelpijn. Wat bij mij vaak signaal is van vermoeidheid, gaat dan over na enkele keren goed slapen .
Het bleef aanhouden.
Tot ik me in september zwakker voelde fysiek en dan de erkenning kwam van dat ik op pauze en herstellen mag gaan staan .
Bijna dagelijks heb ik een klein taai slijm stukje dat ik in m'n keel voel loskomen en dan ophoest.
De dokter zegt dat dit hierbij hoort.
Herkenbaar voor iemand?
M'n keel voelt dik aan.

Groeten

Goedenavond,

Ik heb momenteel last van vertraagd zien. Het lijkt erop dat wanneer mensen praten dat ik hun lippen later zie bewegen en dat alles niet zo vloeiend gaat.

Is het met jou beter nu? Zicht alweer beter?

Hoor graag van je.

Hi Wil,

Ik ben een paar weken onder begeleiding bij een Psycholoog. Ik moet zeggen dat het qua inzichten hulpzaam is en in kaart brengt waar het mis is gegaan en welke fase ik nu ziet. Echter heb ik het gevoel dat ik het herstel echt zelf moet doen. Dit is ook iets wat ik van een eerdere depressie heb geleerd. Coaches/ psychologen/ medicatie etc kunnen je de juiste handvatten geven maar uiteindelijk moet je het zelf doen.

Hi Wil,

Waar het om draait (volgens mij) is dat je in een gedachtenpatroon vast zit en er daarom niet zelf uit kunt komen. Je repeteert simpelweg wat je altijd doet en op een gegeven moment zit je vast, maar snapt niet waarom. Bij mij was systeemtherapie de stap naar het vinden van mijn foute patronen. Dit was enorm verhelderend. Om deze denkpatronen te gaan veranderen ga ik schematherapie volgen. Dit schijnt zeer goed te werken, maar het succes is afhankelijk van jezelf. Sommige mensen willen nou eenmaal niet veranderen, want levert veel spanning op. Het schijnt dan ook behoorlijk pittig te zijn, want je visie op de wereld zal gaan veranderen. Ik geloof er absoluut in dat veel mensen die al jaren in een burnout zitten (on)bewust niet willen veranderen, terwijl jezelf de sleutel in je handen hebt.

Ik ben in gesprek met een psycho-sociaal therapeut en Brainspotting. Ik ben er nog niet, maar maak elke keer stapjes vooruit en heb erg veel steun aan mijn therapeut. Brainspotten zorgt ervoor dat je psychische blokkades opheft en pijnlijke momenten uit je leven verwerkt.

Hoi Wil
Ik loop sinds 1 jaar bij psycholoog, zware burnout. Vooral in t begin fijn, tips voor dagindeling, inspanning/ontspanning afwisselen, grenzen weer leren aanvoelen. Nu heb ik contacten afgebouwd, gaat inmiddels iets beter. Mijn ervaring is ook dat je het toch echt zelf moet doen.
Sterkte

Goed en genoeg eten, meeste mensen eten sowieso te weinig. Mensen om mee te praten hielp mij enorm, gaat tijd sowieso sneller.

Op het moment dat je zo snel overprikkeld raakt zou ik het zoeken in slapen, mediteren, ademhalingsoefeningen, wandelen, misschien rustig muziek luisteren? Ik ging op een gegeven moment ook kleurplaten voor volwassenen kleuren, of dat schilderen op nummer doen. Weet niet of dat je al lukt? Als je die piekergedachtes toch hebt, schrijf ze anders eens op. Dan staan ze op papier en kun je later, als je je weer jezelf voelt, eens kijken of dit dingen zijn waar je nog iets mee wil/moet.

Ik kleur veel heel erg ontspannend en rustgevend verder luister ik boeken

Ikben met diamant painting bezig,maar ondanks dat nog veel gedachten in me hoofd.
Onrust, ook vaak huilen, en soms ook dat het 1 dag redelijk gaat! Maar ik vind het heftig allemaal!
Overspannen,b.o….nooit geweten dat het zo heftig kan zijn.aan alles twijfelen.
Ik wens allen veel sterkte!

Ik kleur veel heel erg ontspannend en rustgevend verder luister ik boeken

Licht tuinieren, potten kleien of schilderen, tekenen, kort een luisterboek. Ik zou vooral lichte werkzaamheden met je handen doen. Uit je hoofd met je lijf maar wel Licht en afwisselen met rust en progressieve spierontspanning

Ik vond zelf geleide meditaties erg prettig, bijvoorbeeld van het kanaal great mediations op YouTube of via de app Calm of de app Headspace. Dat hielp mij ook met wel iets ontspannends doen, maar waarbij mijn hoofd geen overuren bleef maken (daar had ik moeite mee als ik helemaal stil zat) omdat er rustig wordt verteld wat je moet doen, dus het is niet helemaal stil.

Ik probeer toch wat te werken maar met zo min mogelijk contact of wisseling van werk. Wel ben je snel geneigd teveel te doe. En een 3d puzzel werkt bij mij ook goed, met rustige muziek erbij

Herkenbaar.Elke dag opstaan en de dag aan gaan was voor mij een enorme uitdaging. Samen met mijn therapeut heb ik gekeken wat ik allemaal zou kunnen. Eigenlijk was de vraag wat ik leuk vond, maar niets was leuk in die periode. Zo hebben we samen een roostertje gemaakt met stukje wandelen, fietsen, verplicht iets creatiefs doen, kort even lezen, enz. Daarmee was de dag nog steeds niet helemaal gevuld natuurlijk maar mij gaf dat wel houvast. Sterkte!

Om de dagen door te komen keek ik vaak natuurfilms zonder geluid.
Ook doe ik veel yoga nidra , kun je op internet wel video’s van vinden.
Het blijft moeilijk om een slechte dag door te komen.

Ik ken dat en een brandend hart. Stress resten denk ik. Sterkte!

Ja ik herken dat zeker. Het heeft echt te maken met angstaanvallen.

Zeker herkenbaar! Heb het zelfs afentoe als ik rustig in bed lig…ineens steken en zweet breekt me dan uit, hartkloppingen….rustig blijven, adem halingsoefeningen willen nog weleens helpen en als het echt niet anders kan neem ik een oxazepam of echt slaap pil als het savonds in bed is…sterkte

Wat vervelend dat je in deze situatie beland bent. Gelukkig voel je je al iets beter. Komt dit door de medicatie ?
Welke gebruik je als ik vragen mag ? En hoe gaat het met slapen ?

Liefs

Ook ik heb teveel meegemaakt,ook mede door ziekte.
Heb nu een flinke Bo. Sinds 6 maanden of langer.
Heb van de Ha. Ametriptelyne 25 mg gehad,dacht even dat het ging, maar toch niet ,malen angstig,overal tegenop
Zien ,veel huilen zomaar etc. Veel spierpijnen in bovenbenen en kuiten🤷‍♀️angrtig weer.
Nu certraline 25 mg gehad,vanavond mee beginnen.zie ertegenop , nergens zin in,en alles is teveel! Ben ook zo moe.
Veel doe k niet, maar huishouden,boodschappen doen,
Hoop ook dat iemand het herkend, ben ook sinds 9 maanden mijn man kwijt,dus ja , alles is heftig.
Nu dan wisselen van Ad. Ben nu 65 jaar, maar vind het zo niet leuk. Wil me gewoon iets beter voelen,en niet altijd de beren op de weg.😢
Ik hoop dat iemand reageert!

Hoi Joy,

Dwanggedachten heb ik ook gehad. Handelingen op zich niet. Maar als gevolg van mijn gedachten durfde ik niet meer alleen te zijn.
Onderstaande reactie schreef ik laatst toevallig onder een ander bericht:

Ja ik had ook last van intrusies als gevolg van de angst- en paniekstoornis die ik door mijn BO ontwikkelde.
Omdat ik niemand wil triggeren zal ik niet in detail treden maar ik was vreselijk bang dat ik gek werd en mezelf of een ander dan wat aan zou doen. Durfde niet alleen in de kamer te zijn met mijn nichtje dat toen nog een baby was daardoor.
Die gedachten kwamen echt puur door de overload aan stress en nu heb ik ze niet meer. Hooguit denk ik soms: o ja toen had ik van die rare gedachten.

Maar toen vond ik het doodeng en dacht ik dat ik gek werd, schaamde ik me ervoor enz. Dmv therapie heb ik geleerd; het zijn maar gedachten en ze betekenen niks. Ze worden alleen belangrijk als jij ze belangrijk maakt.

Het kan ook helpen om een beetje de spot met jezelf te drijven. Ik noem mijn angstbrein ‘dramaqueen’ en als ik onrealistische gedachten had/heb, dan denk ik: o de dramaqueen is weer even op zoek naar aandacht hoor. En dat maakt het dan allemaal wat minder beladen.

Veel sterkte en houd moed, je klachten kunnen écht veel minder worden en overgaan.

Hallo, Ik zit momenteel ook in een zware BO en heb ook sinds kort last van intrusies. Heb hier verder ook nooit last van gehad is zo uit het niets komen opzetten. Bang om gek te worden of gekke dingen te gaan doen. Hopelijk gaat het snel weg. Ik weet niet hoelang dat bij jou heeft geduurd Y?

Hoi Joy
Ik heb dit ook dus wellicht een geruststelling. Als je meer wilt horen over mijn verhaal mag je me mailen inez_333@hotmail.com.
Ik weet in welke hel je zit en dat het eng is jezelf zo erg te verliezen. Momenteel ben ik constant overprikkeld vandaar ik nu niet goed kan typen. Misschien kunnen we elkaar ondersteunen omdat we hetzelfde meemaken
Gr inez

Hoi T.,
Ik weet het niet eens precies meer, maar ik geloof dat de dwanggedachten maar een paar weken, hooguit twee maanden waren. Ik slikte toen wel al AD, dat hielp.
Ik meen me te herinneren dat ik na een maand of 2 er minder last van kreeg.

Ik heb in therapie geleerd: je wordt echt niet zomaar “gek”. Juist het feit dat je bang bent om gek te worden, is een teken dat je dit absoluut niet wilt, dat je je gekke gedachten niet tot uitvoering wil brengen.

Bij mij kwamen deze gedachten voort uit een drang naar controle. Ik was heel bang om controle over mezelf te verliezen.

Als je er middenin zit, lijken die dwanggedachten iets ontzettend engs. Het heeft tijd nodig (en in mijn geval therapie - wat ik zeker aan zou raden) om er wat afstand van te kunnen nemen en de gedachten te kunnen zien voor wat ze zijn: slechts gedachten.

Ik weet hoe zwaar het is, iedereen die hiermee kampt wens ik heel veel sterkte

Lieve allemaal, bedankt voor jullie berichtjes. Helaas gaat het nog steeds niet goed. Zoontje niet alleen thuis van de BSO maar ook van school. Ik heb dus echt geen moment dat ik mijn rust kan pakken. Lichaam en hoofd staan 24/7 aan. Heb mirtazapine voor het slapen maar het doet eigenlijk niks. Ik slaap meer niet dan wel. Psych wilt dat ik fluoxetine ga gebruiken... maar de bijwerkingen daarvan is niet slapen?! + klachten die erger worden in het begin... hoe dan als ik altijd alleen ben met Me zoontje..... iemand ervaring met antidepressiva ? Zo ja, welke en wat deed het met angst en slaap angst etc.
Zodra ik in bed ga liggen doen me armen pijn en val af en toe wel in slaap maar schrik constant wakker en ben ik uren bezig met in slaap vallen. Dit resulteert dan in denken maar niet dromen of in diepe slaap. Morgen moet ik weer naar de psych want ik heb de pillen al een week in huis liggen maar durf ze gewoon niet te nemen. Ook de bijwerkingen die ik las: maagbloeding, schock als je allergisch bent etc. Heb me huisarts vandaag gevraagd of ze een aanvraag wilde doen voor mij om die test te doen welke antidepressiva het best bij je past en de minste bijwerkingen geeft. Zij wilde dit niet doen, psychiater moet dit aanvragen. Het is gewoon niet te doen zo, continu alleenmaar stresss vanwege me zoontje, constant alles moeten doen maar niet tot weinig slapen. Ik stop vanaf vandaag ook met de mirtazapine want omdat ik snachts er alsnog amper op slaap ben ik overdag nog mooier omdat het dan lijkt te werken.
Ik ga volgende week beginnen met neurofeedback naast mijn xsposure therapie. Ben benieuwd of dat helpt... hoe gaat het nu met jullie ?

Zeker, vreselijk is dat. Ik heb daar ook heel lang last van gehad. Ben zelfs na een maand of 9 om die reden uiteindleijk met escitalopram gestart. Achteraf geen spijt vab want vanaf toen heb ik niet echt hele heftige dagen meer gehad en kon ik weer rustig een beetje gaan opbouwen. 3 mnd daarna begonnen met werken en inmiddels 6 mnd later weer helemaal aan het werk. Het komt goed maar het gaat met hobbels. Uiteindelijk ga je spanning weer verdragen. Ik heb nu nog weleens onrust (vooral in de ochtend) maar ik heb er geen last meer van, alsog ik het weer kan handelen. Neem veel rust. De onrust is niet zomaar weg maar een ontregeld stressysteem (idd alsof je elk moment rij-examen hebt) kost tijd en de rust komt terug. Succes!

Ik ben benieuwd of je nog steeds antidepressiva slikt en of je er al aan denkt om ze af te gaan bouwen?
Ik heb net als jij nog veel last van angsten die blijven hangen.
Ik slikte escitalopram 10 mg en daarna 5 mg, maar ging afbouwen naar 4 en 3 mg en kreeg daarna helaas weer m’n angstklachtwn terug, dus heb nu besloten weer op te bouwen naar 5 mg en daar voorlopig bij te blijven.

Hoi Emma,

Wat naar is dat he.

Ik gebruik nog steeds sertraline 100mg. Eventueel afbouwen ga ik pas over een jaar bekijken, na voldoende tijd stabiel geweest te zijn. Dit in overleg met de huisarts.

Danique

Wauw Danique, wat fijn om zo’n positief verhaal te lezen. Ik had ook veel last van fysieke klachten, niet slapen en veel angst. Ben nu na een jaar vrijwel hersteld. Ik begin snel weer met mijn studie, die moest ik helaas pauzeren terwijl ik bijna klaar was. Door combi van privéomstandigheden, weinig vrije tijd door een verhuizing, bijbanen, studie etc is het mij teveel geworden. Op alle vlakken liep ik tegen problemen aan die ik niet kon oplossen. Ik voel mij inmiddels erg goed en idd net als jij voel ik mij zelfs veter dan de jaren ervoor.
Ik ben erg benieuwd hoe het gaat zodra ik mijn studie oppak. Ook twijfel ik of ik het daarbij moet laten of dat ik er ook bij kan werken zoals ik eigenlijk altijd deed. Ben beetje bang voor een terugval nu ik echt een heel jaar thuis nodig had om te herstellen. Hoe denk jij over het oppakken van verplichtingen? Wat doe je om geen terugval te krijgen bijvoorbeeld?

Wat super dat het zoveel beter met je gaat! Geweldig. Wat betreft weer dingen oppakken, wat mij nog steeds helpt vanuit mijn coaching is de zin 'na inspanning, komt ontspanning', dus wat je ook weer op wil pakken prima als dit is wat je wil, maar na inspanning komt ontspanning. Eerst heel klein, later in wat grotere 'blokken', en bv iedere 2 weken een vast evaluatiemoment voor jezelf met bv iemand die je vertrouwt, of de POH ofzo, waarin je even kort langsloopt hoe het gaat, of je iets moet bijstellen of niet. Als je klachten krijgt kun je die voor jezelf ook labelen als signalen, op basis waarvan je bij kunt sturen. Terugval maakt het snel zo zwart wit en negatief, signalen geeft meer richting aan een behoefte. Want terugval is het nooit, je weet altijd meer dan de dag ervoor.

groetjes Danique

Hebben jullie ook last van een duizelig gevoel op drukke plekken et gevoel je evenwicht te verliezen samen met spanningsklachten.. hoe meer prikkeld hoe erger de duizeligheid gespannen spieren

Wat fijn om een positief verhaal te lezen. Ik zelf merk ook dat ik blijf schommelen. Zo slecht als ik ben geweest ben ik nooit meer gelukkig, maar die angstklachten blijven. Ik ben ook aan het overwegen terug naar de huisarts te gaan voor evt. antidepressiva. Hadden jullie veel last van bijwerkingen daarvan?

Dank voor je reactie Danique! Ik heb nog steeds therapie elke 2/3 weken. We gaan niet meer in op de burnout, de oorzaken zijn bekend en ik heb ermee leren omgaan. Ook ben ik inmiddels hersteld. Ik ga nu nog omdat ik een zeer heftige bloedtraumafobie heb sinds ik klein ben. Maar toch vraagt hij me wel hoe het gaat qua herstel dus houdt hij vinger aan de pols. Dat is heel fijn!
Verder merk ik dat hoe meer ik herstelde, hoe minder ik bezig was in mijn hoofd met ziek zijn. Deels positief, maar signaleren en evalueren blijft heel belangrijk. Die momenten neem ik nu vaak door even op dit forum te scrollen of blogs/youtubevideo’s te bekijken van lotgenoten. Helpt mij heel erg om even stil te staan bij mijn eigen herstel

@J ik heb bij sertraline in het begin wat bijwerkingen gehad, maar behapbaar en zo goed als over gegaan

@danielle: fijn :)!

Dankje voor dit positieve verhaal! Dat doet me erg goed, lucht op en bied een perspectief!

Je verhaal lijkt exact op de mijne! Alleen zit ik een jaar nu thuis en heb na uur per dag wat leuks doen dagen last. Graaf zou ik willen werken maar het gaat gewoon niet:( hoelang zat jij thuis?
Fijn om te lezen ook dat het goed komt als ik mezelf met jaar geleden vergelijk voel ik het ook wel. Maar so snel moe nog

Ook hier heel veel gelijkenissen! Hele zware burnout met veel angstklachten, werkzaam in GGZ. Uiteindelijk maand of 10 volledig thuis gezeten, daarna in ca. half jaar tijd gereïntegreerd, waarbij vooral angst me nog veel parten speelde. Maar ben nu weer volledig aan het werk. Ontregeld stressysteem en hormonaal systeem kost veel tijd. Ik heb veel gerust, gesport en ontspanning proberen zoeken (lastig als je zo gestressd bent), oa mindfulness, zo’n (‘spijker’)matje, ontspanningsoefeningen etc. Supplementen doen weinig maar SSRI heeft mij ook geholpen (werd gek van de terugvallen elke keer). Ik heb amper bijwerkingen gehad (ga over aantal maanden pas afbouwen) en ook opstart met druppels viel mee. Tijs was de allerbelangrijkste factor. En blijf echt weg bij stress als je net als ik veel spanning hebt. Nu kan ik het weer handelen gelukkig!

Zeer herkenbaar, hier sinds een maand of 3 thuis met een burn-out, maar heb eigenlijk qua fysiek weinig last, kan gerust 2x per dag gaan fietsen of wandelen, boodschappen doen enz.

Klachten zijn met name dwangmatig piekeren, soms hele gesprekken met mezelf, en ik denk daardoor dus veel lichamelijke onrust, spanning in buik, nek, kaken en hoofdpijn. In slaap komen gaat wel, maar na een uur of 5 slaap altijd weer wakker, en dan gaat de malende gedachtenstroom weer op volle toeren.

Ik werk in de ochtenden 3 uurtjes per dag vanaf huis, maar dit misschien met name nog wel om wat afleiding uit mijn hoofd te krijgen.

Misschien dat ik eens ga kijken of ik medicatie tegen het dwangmatig piekeren kan krijgen, als dat we is zou dat al een slok op een borrel verschil maken vermoed ik….

Ja herkenbaar. Hoewel ik wel nu ik begin te 'reïntegreren', dus met een paar uurtjes dingen doen ineens BAM tegen een muur van moeheid kan aanlopen. Het is onduidelijk of dat fysieke of mentale moeheid is. Dan denk ik meteen oh, das mn signaal. Maar verder is dat na een uur of wat rusten ook wel weer wat doen. Ik kan vanalles nog fysiek. Naar de winkel, naar een feestje. Wandelen, fietsen. Sport. Er 'lijkt' dus niks aan de hand. Maar van binnen is dat heel anders.... Hoe is het nu?

Heel herkenbaar! Ik ervaar ook weinig vermoeidheid, maar raak de spanning niet goed kwijt. Sport/beweeg veel en rust/mediteer veel en merk wel progressie maar die spanning blijft op de voorgeond staan (nu 9 mnd verder). Hormonen op hol, zenuwstelsel op hol… Soms ook nog angst dat het niet meer goedkomt (op mondere dagen). Gelukkig zijn er wel steeds meer momenten dat ik in rust en zonder stressoren wel kan ontspannen.

Yes ik heb ook hetzelfde

Hier nog 1 heel herkenbaar!

Herkenbaar ook voor mij maar nu ik meer uit de onrust paniek en angst fase kom is de muur van vermoeidheid gekomen. Waarschijnlijk in de periode dat je onrust en gejaagdheid ervaart maakt je lichaam stofjes aan waardoor Je je vermoeidheid niet voelt, was toen ook continu in beweging, ik weet het anders ook niet.

Ik heb dat ook maar vooral ook de gespannen spieren in schouders nek kaken ogen .. dan weer last van evenwicht. Herkenbaar. Vandaag weer erge last van spanningshoofdpijn

Dan zit je wsl in de categorie zwaar overspannen. Als je hierna instort en compleet geen energie meer hebt ben je 'burnout', maar deze termen lopen nogal door elkaar heen.

Heb/had ik ook last van.

Voor mijn gevoel komt het door adrenaline. Als het zakt, voel je moeheid, is het hoog voel je onrust.
Ik zie het letterlijk in mijn hartslag terug. Boven de 80? In adrenaline en onder de 80, komt mijn lichaam in rust en voel ik moeheid.

Als ik lang doorga in de adrenaline duurt het lang (een paar dagen) voordat mijn hartslag weer zakt. Maar wanneer ik goed rust neem en ervoor zorg dat de stress reactie stopt, kom ik weer tot rust.

Persoonlijk vind ik het nog heel erg zoeken, maar denk dat het wel belangrijk is om terug te gaan naar de rust. Ik heb gemerkt dat ik terugvallen krijg als ik doorga in mijn adrenaline. Ik maak dan energie op, welke ik niet heb.

Hopelijk heeft iemand aan mijn verhaal (:

Ik herken het helemaal en loop er nu een jaar mee rond. Periodes dat het prima gaat slaan soms plotseling om in onrust, overprikkeling, angst, onzekerheid, hyperventilatie en het niet meer kunnen overzien. Ik huil en slaap dan veel, blijf het liefst in bed liggen want alles voelt als teveel. Het lijkt wel een soort kortsluiting in mijn hoofd.

En toch wordt het na een dag of paar dagen weer rustiger. Ik ben dan meestal een dag erg vermoeid en kan daarna de wereld weer aan.

De onrust voel ik vooral in mijn buik en in mijn hoofd, met name ‘s ochtends als ik wakker word. Dan heb ik ook geen eetlust. Meestal keert tegen de avond de rust terug en lukt het eten ook weer.

Herkenbaar, vooral in de ochtenden het ergst. Als het in de middagen wat beter gaat en ik weer wat meer ga doen. Want je wilt zo graag. Val ik vaak weer terug. Denk eigenlijk dat ik eerst van die stress af moet zijn voor ik weer wat meer ga doen. Heeft iemand hier ervaring mee? Ook neem ik als ik erg veel stress ervaar nog wel eens een oxazepam, hoewel ik daar weer niet zoveel van durf te nemen, omdat je vaak hoort dat je dit niet moet nemen. Zijn er meer die dat ook hebben? Heb gelezen dat er een hyper en hypo variant van BO is. Dit is dus de hyper, stress hormonen op hol. Bij de hypo werken ze niet meer en ben je als maar moe. Ik heb wel het idee, dat die hypo vorm vaker voor komt.

Heel herkenbaar..
Die onrust..
Alsof Je opmoet voor een rijexamen
Of het gevoel dat je iets heel spannends moet gaan doen. En dat de hele dag
Kamp al 9 maanden met dit gevoel. Ene moment beter dan t andere moment
Acceptatie zeggen ze...
Makkelijker gezegd dan gedaan..

Herkenbaar. Bij mij slaat het vooral op darmen en maag. Wordt heel vroeg wakker en kan niet meer slapen. Periodes gaat het redelijk en dan plots slaat het om en voel ik me dagen ellendig. Zit al meer dan een jaar in deze situatie en na twee betere weken lig ik nu alweer vanaf 4 uur wakker met een heel onrustig en paniekerig gevoel en darmen die behoorlijk tekeer gaan.

Net als Leonie lukt mij die acceptatie op een of andere manier ook niet. Accepteren en er niet tegen vechten, maar hoe ? Hoe doe je dat als je wakker wordt en op de klok kijkt en het is pas 4 uur, je voelt je onrustig en je hebt vreselijk last van je darmen en maag.

Ik herken het verhaal ik heb autisme en ben heel vaak overspannen. Ik heb een fikse verkoudheid te pakken en sloeg de angst weer toe. Ben al uren wakker nerveus gevoel. Ik heb dit al vaak gehad en meestal duurt het 1 week tot 8 weken zoiets dat het wegtrekt. In de avond gaat het dan het beste.

Heel herkenbaar.
Loop al weken met angst en onrust en een snelle hartslag.
Huisarts heeft me nagekeken en ziet geen reden tot onderzoek ver mbt het hart oid. Ze zegt dat het echt komt door de spanning.

Accepteren en loslaten is het enige wat moet maarja dat is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan

Ik heb precies dezelfde klachten. Niet zo zeer vermoeidheid maar paniek en angstaanvallen, daarna natuurlijk wel heel moe als die aanval afneemt. Werd in het begin standaard wakker met hartkloppingen. Dat is nu gelukkig voorbij. Heb Ademtherapie, hypnotherapie gedaan en nu doe ik haptotherapie. Heb eig wel baat gehad bij alledrie. Ook naar de psycholoog geweest maar daar niet veel nieuws geleerd/gehoord. Het gaat langzaamaan steeds wat beter. De onrust is er nog zeker met momenten maar de perioden ertussen worden gelukkig groter. Ik probeer toch steeds dingen die zorgen voor extra onrust maar dan door kleine stapjes te zetten en niet teveel van mezelf te verwachten.

Kantoorbaan moet het trouwens zijn, geen kantoorpand 🙈

Ik ben iets meer dan een jaar herstellende en ik herken het moe opstaan wel. Ik kan overdag aardig moe zijn, ga altijd op dezelfde tijd naar bed (vrij vroeg) maar alsnog lig ik dan standaard 1,5 - 2 uur wakker voordat ik in slaap val. Ik slaap dan wel goed, maar word ‘s ochtends ook altijd heel moe wakker. Maakt niet uit hoe lang ik dan heb geslapen: ‘s ochtends voelt t altijd alsof ik nog uren door had kunnen slapen.

(Hevig) snurken heb ik geen last van als ik mijn man mag geloven, maar ik word wel altijd wakker met een vrij verstopte neus.

Sterkte en hopelijk heb je hier wat aan!

Hi Tim, ik herken je medische speurtocht en je radeloosheid. Ik heb dat jarenlang gehad. Pas toen de oorzaak van al mijn spanningen overleed (details doe ik even niet aan), waren al mijn klachten binnen 24 uur verdwenen. Letterlijk...nooit meer last van gehad. Wel heeft die jarenlange periode en vooral de verwerking ervan mij nu in een burnout gebracht. M.a.w. het verwerken van die hele periode is nu begonnen. Ik weet niet of jij ook te maken hebt met een bepaalde bron van spanning die jou die chronische stress en darmklachten oplevert. Daar zat de angel voor mij.

Hi Tim,

Ik heb hetzelfde! Continu in de stress en adrenaline door mijn lijf. Hoe gaat het nu met jou?

Groetjes,
Daphne

Hoi Tim,

Zeer herkenbare klachten en heel vervelend!

Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat je klachten onstaan door stress en stress alleen. Dit kan je natuurlijk laten onderzoeken om het zeker te weten, als je dit nog niet gedaan hebt. Het is vervolgens de ‘uitdaging’ om de stress omwille van je klachten te laten varen. Dit klinkt heeel makkelijk maar uit ervaring weet ik dat dit niet zo makkelijk is. Maar met kleine stapjes kan het wel minder worden. Stress om klachten (piekeren) kan dan langzaamaan uitgeschakeld worden.

Dan rest nog de klachten om stress, als je begrijpt wat ik bedoel. Als tip voor je darmklachten wil ik je beweging aanraden. Milde beweging dat je verteringssysteem gaat helpen / versnellen. Daarnaast helpt beweging verschillende hormonen aan te maken dat je helpt onspannen. Weet wel, dit verschil merk je niet na een dag of 3. Maar na 1-2 weken zou je heel rustig aan verschillen kunnen merken. Persoonlijk ben ik niet zon wandelaar, maar rustig fietsen heeft mij enorm geholpen bij mn darmklachten. Daarnaast helpt lekker naar buiten gaan, de zon op je huid ook met het hebben van positievere gedachten. Deze helpen weer met het lager houden van je stresslevels. Besef dat dit een lange termijn project is, hoe vervelend het ook is. Wellicht helpt het jou ook!

Hi Frank, dank voor je reactie. Soms denk ik echt dat stress dit niet kan doen met je lichaam. Maar heb alle verdere zaken uitgesloten door diverse onderzoeken dus wat overblijft is die stress.

Ik wordt misselijk wakker met zuurbranden en een gevoel van een steen op mijn maag. Onrust en rommelende darmen. Oorsuizen en veel slijm in mijn keel. Is dit herkenbaar ? Probeer het gevoel te accepteren en er niet tegen te vechten maar is zo moeilijk...

Hoi Daphne,

In een week tijd is er helaas niks veranderd...

Veel last van zuurbranden, slijmvorming in de keel, soort gevoel van steen op de maag. Darmen die rommelen als een gek, oorsuizen, depressief gevoel, emotioneel, vreselijk moe en nog van alles. Om gek van te worden in iedergeval 😥

Dag Tim,

Ik heb nog steeds eenzelfde klachten. Schrapende/keelslijm gaat bij mij goede kant op.
Huisarts vertelde dat vele spieren in je lichaam ook gespannen zijn en dat dit klachten geeft.

Hoi Tim,
De knoop in je maag komt door je gedachten misschien voel je je verdrietig doordat je in deze ellende zit.. geest en lichaam werken samen. Ik had dat ook in het begin. Was ook zo op dat ik elke dag wakker werd met een knoop in me maag oorsuizen en een enorme gespannen paniekerig lichaam. Wandelen helpt echt. Dat zorgt dat je stressysteem ook weer gast ontspannen. Maar ontspannen betekent ook echt ontprikkelen geen schermen geen gedachtes die je emoties oproepen maar proberen in het hier en nu te zijn.. meditaties doen en ademhalingsoefeningen. Succes

Ademhalingsoefeningen zijn goed, koud douchen ook. En: probeer eens minder dierlijke producten te eten. Zelf begin ik de dag met citroensap met lauw water op de nuchtere maag en vervolgens bleekselderijsap (net als Djokovic trouwens ;-)). Uiterst voedend en hydraterend voor je lichaam. Probeer maar eens.

Hoi Tim,

Hier dezelfde ellende. Veel last van mijn maag en darmen. Denk ook vaak dat stress dit niet met je lichaam kan doen maar blijkt maar steeds dat we niet de enige zijn. Ben ook constant misselijk en erg onrustig. Zit nu 13 maanden in burnout maar voelde me daarvoor al langer niet goed, jaren eigenlijk maar ging gewoon door onder het motto stel je niet aan. Totdat de echte klap kwam.

Ook ik heb veel last van mijn maag en darmen. Schijnt toch een typisch burnout symptoom te zijn als ik zo veel verhalen lees. Wordt er ook soms moedeloos van en kom er maar niet vanaf. Beïnvloedt nu vaak mijn hele dag, verschrikkelijk frustrerend allemaal.

Ik heb ook buikpijn en maagpijn en pijn in anus
dan weer diarree en dan kan ik 4 dagen niet dan
Blijft het voor de anus zitten hebben jullie dat ook
Iedere dag buik en maagpijn

Ik heb ook zoveel last van mijn darmen. Zit nu midden in een verhuizing wat het allemaal ook niet beter maakt. Vraag me af hoe ik hier ooit nog uit ga geraken, begin langzaam hopeloos te worden hiervan. Soms gaat het even redelijk goed en heb ik weinig last en dan begint de ellende weer opnieuw. Weet niet of het pure stress is of wellicht toch met eten te maken heeft. Denk soms dat stress dit onmogelijk kan veroorzaken. Voel me ook zo leeg en zit al meer dan een jaar in mijn burnout

Hallo Tim, hier hetzelfde liedje. Gaat bij mij paar dagen tot max 2 weken goed en dan weer een week ellende. En altijd die darmen die me gek maken. Voel me vandaag ook weer super slecht met veel onrust en paniekerig gevoel. Zijn er meer mensen die de combinatie darmen en onrust/paniek herkennen ? Verder heb ik ook een gespanne maag, oorsuizen, een branderige tong en het gevoel alsof iemand mijn keel dichtknijpt. Vraag me steeds vaker af of dit nog wel over gaat. Duurt nu al jaren dat ik me zo voel waarvan 1 jaar officieel in burnout

Probiotica van lucovital. Voor je darmen. Magnesium voor je rotgevoel.kruitvat natures magnesium complex bevat bisglysinaat en tauraat voor de hersenen en citraat voor de spieren

Ik heb het ook
Maar dan heel veel lucht in de darmen en maag
Buik helemaal opgeblazen en gespannen middenrif. Ik krijg dan ook altijd hartoverslagen heel typisch

Zelf ook last van buik en maagklachten. Merk dat m’n buik opgezet is vooral s avonds en ik kotsmisselijk kan zijn vooral deze week nu het zo warm is. Ik doe dan toch weer teveel zoals vandaag en dan ben ik kotsmisselijk einde van de middag en wil ik alleen maar in bed liggen.. Herkenbaar ook dat paniekerig wakker worden. Als je wakker wordt begint de spanning weer opnieuw..

Hier ook veel last van darmen en maag. Vooral darmen. Wordt misselijk wakker met veel slijm in mijn keel. Verder erg onrustig. Afgelopen week ging het eigenlijk redelijk goed, maar vandaag weer waardeloos 😢 en ik snap niet waarom. Misschien moet ik dit ook niet willen snappen want ben nu constant weer aan het zoeken (Google) wat het kan zijn. Daardoor nog meer onrust. Ik weet het, maar blijf steeds hetzelfde doen. Lijkt wel alsof ik niet meer normaal kan nadenken... herkennen mensen dit ?

Hier ook veel last van maag, darmen en misselijkheid. Maar het ergste vind ik nog dat ik hierdoor heel onrustig en paniekerig wordt. Daardoor worden de klachten ook nog eens erger en daardoor de onrust natuurlijk ook. Elke nacht om 4 uur wakker worden en niet meer kunnen slapen helpt ook niet echt mee.

Alles wat je omschrijft hoort bij een burnout, dus ook problemen met eten. Je lichaam en geest staan 'gewoon' op tilt. Waar het om gaat is dat je gaat beseffen dat burnout geen ziekte is, maar een noodrem die je het signaal heeft gegeven...tot hier en niet verder. Wat de oorzaak is, is voor jou om uit te vinden. Veel praten, veel opschrijven en vooral goed gaan analyseren wat je voelt tijdens contactmomenten met anderen. Mijn eye-opener was toen ik een persoonlijkheidsonderzoek liet doen. Je krijgt dan een goed beeld wat je zwakke kanten zijn. Zodra je dingen begint te herkennen, dan gaat het heel snel en ga je merken dat je bepaalde gedachtepatronen hebt die je in deze situatie heeft doen laten belanden. Die patronen ontstaan vaak in je jeugd. Je verleden moet je eerst leren loslaten en stoppen met anderen de schuld te geven, zodat je je kunt focussen op jouw eigen probleem. Ik weet inmiddels waar mijn bottle-neck zit en herken nu dagelijks dat ik inderdaad op een bepaalde manier denk en doe. Dit heeft voor al mijn problemen gezorgd, zowel prive als op mijn werk. Nooit bewust van geweest, maar nu 100%.

Dus focus je vooral niet op de rare effecten die je allemaal voelt in je lichaam lichaam en geest. Daar gaat het allemaal niet om.

Dank voor je reactie. Maar hoe kan ik me nou niet focussen op wat ik voel in mijn lichaam als ik vreselijk misselijk opsta na een nacht van weinig slaap, veel onrust en een paniekerig gevoel. Ik weet ook wel dat dat wat je aandacht geeft groeit en dat ik het zo erger maak. Dat ik moet proberen om het te accepteren, maar hoe ??

Constant darmklachten en die vreselijke onrust. Ik wil niets liever dan accepteren maar weet niet hoe, het lukt me gewoon niet door al die klachten die zo dominant aanwezig zijn. Vraag me af of dit ooit nog goed komt aangezien ik nu al 11 maanden thuis zit. Soms gaat het ietsje beter om vervolgens weer een gigantische klap te krijgen. Het is zo frustrerend allemaal

Ik snap wat je bedoelt. De eerste stap is dat je begrijpt waarom het je is overkomen. Dit kan van alles zijn, zoals perfectionisme, teveel hooi op je vork, persoonlijke eigenschappen die je hebt aangeleerd, etc. Bij iedereen start het als een chaos, zowel fysiek als mentaal. Het is de noodrem van jezelf. De tip die ik je kan geven is om systeemtherapie te volgen. Hiermee krijg je inzicht in hoe je bent opgevoed, de familiedynamiek en waarom je bepaalde beslissingen hebt genomen in je leven. Dit leidde bij mij tot een besef. Je vormt jezelf in je leven, maar dat kan gebaseerd zijn op volstrekt verkeerde gedachtepatronen. Het moet perfect zijn, het moet gaan zoals ik wil, het moet snel, het moet netjes, etc. Dat moeten is de crux. Zodra je dit inziet, dan start de genezing. Ik ben gaan inzien dat ik (omdat ik altijd op handen ben gedragen door mijn ouders) narcistische trekken begon te vertonen die ik zelf niet eens bewust doorhad. Continue problemen op mijn werk met mijn meerdere, 4x ontslagen, continue wisselende vrienden, problemen in de relatie, denken alles 'even' te kunnen doen, manipuleren, etc. Nu pas snap ik het en nu ik dit inzicht heb, kan ik mijn denken en handelen gaan aanpassen. Die onrust blijft in je lichaam zitten als je niet eerst de kern blootlegt. Ik had werkelijk nooit gedacht dat ik een (verborgen) narcist ben, laat staan dat ik het zou toegeven. Maar als ik alles nu bij elkaar puzzel, dan is dat toch echt de rode lijn in mijn leven. Een vriendin van ons was perfectionist. Al tijdens haar studie moest alles netjes, op tijd af en zij haalde de hoogste cijfers. Vanaf het moment dat zij het bedrijfsleven inging, stortte ze in. Waarom? Ze had ineens niet meer alle tijd om projecten af te ronden. Ze kreeg te maken met deadlines, andere verwachtingen, overleg, veranderingen, etc. Het perfectionisme nekte haar. Een andere vriend maakt een overstap naar een branche vanwege het geld. Na 3 jaar stortte hij in. Hij deed gewoon niet meer wat hij leuk vond en moest continue presteren. Een andere vriend ontmoette op zijn werk een manager die nog narcistischer was dan hij. Die manager ontsloeg hem binnen een 1/2 jaar wat die (ex) vriend van ons niet kon verkroppen. Inmiddels 5 jaar verder werkt hij nog steeds niet. Hij blijft in zichzelf geloven en vertelt iedereen hoe ze moeten leven. Hij weet alles (althans dat denkt hijzelf) ;-) Wat ik hiermee probeer duidelijk te maken is dat je kunt doorschieten door je opvoeding. Dit heb je vaak niet eens door. Mijn vriendin is bijvoorbeeld een pleaser, dus als mensen/collega's daar gebruik van maken, dan komt ze in de gevarenzone, want ze heeft moeite met nee zeggen. Afijn, het komt allemaal goed, zolang je actief blijft en je gaat focussen op wat de oorzaak kan zijn. Omdat je er zelf niet achterkomt (omdat het simpelweg je eigen gedachtenpatroon is) kom je er zelf niet achter. Jouw logica is (net als die van mij) ongezond. Schematherapie is een (zeer) goede manier om daarmee om te gaan of zelfs er vanaf te komen. Succes

Ik had gisteren een redelijke dag en vanochtend weer vreselijk misselijk wakker met veel oorsuizen en zuurbranden. Gisteren weer teveel gedaan. Dus wat je omschrijft komt mij in iedergeval erg bekend voor. Zelf vind ik het moeilijk om het rustig aan te doen als ik me even wat beter voel. Ga dan te snel weer teveel doen en krijg vervolgens de rekening weer gepresenteerd. Echt frustrerend om je na een betere dag weer zo ellendig te voelen. Lig nu weer jankend op de bank 😥 en vraag me af wanneer dit ooit over gaat.

Precies de manier van mijn lichaam om te laten zien dat ik weer eens over mijn toch al beperkte grenzen ben gegaan. Zodra ik meer dan 2 uur iets doe word ik misselijk. Al 2 jaar lang.
Ik heb allerlei onderzoeken gedaan omdat de burn-out begon met iedere avond overgeven na mijn werk. In korte tijd trok mijn energie ook helemaal leeg en kon ook maar 10 minuten wandelen, dat is gelukkig wel verbeterd maar nog is mijn belastbaarheid minimaal.
Uit de onderzoeken kwam een kapot maagklepje wat voor de reflux zorgde en heb ik Pantoprazol gekregen wat me enorm helpt te functioneren. Ideaal is het medicijn niet maar ik heb nog iets van een leven zo.

Ik heb een redelijke week achter de rug maar vanochtend weer heel vroeg wakker en kotsmisselijk. Verder heel erg onrustig gevoel en angstig. Wil huilen maar lukt niet. Vraag me ook af of dit komt doordat ik teveel gedaan heb. Ik herken het dus wel, maar weet niet hoe ik ermee om moet gaan. De onrust blijft de hele dag in mijn lijf zitten. Zit ook constant op mijn telefoon te zoeken wat het kan zijn maar brengt me alleen maar nog meer stress. Lukt me niet om gewoon te accepteren. Iemand tips ?

Volgens mij zijn er heel veel mensen waarbij de burnout op maag en darmen slaat. Ik heb dit zelf ook maar ben dan tevens ook heel erg onrustig. 4 uur wakker, vreselijke onrust in je lijf, darmkrampen en hoorbaar rommelen. Brandend maagzuur en kotsmisselijk.

Probeer het te accepteren en er niet tegen te vechten maar lukt me niet echt. Onrust en paniek nemen het van me over. Vreselijk als je in zo'n slechte periode zit.

Ik herken jou situatie.
Mijn verleden komt sterk overeen.
Leer om meer van jezelf te houden.
Schuldgevoel om je werk? Niet doen. Deze situatie is niet jou schuld! De oorzaak beschreef je zelf al. Je bent in je jeugd geprogrammeerd om naar andermans pijpen te dansen. In je brein staan meningen opgeslagen alsof het jou conclussies waren. Kijk eens opnieuw naar al die dingen maar vorm nu je eigen mening. Belicht alles van meerdere kanten en pik eruit waar jij je in kan vinden. Je hoeft niemand te volgen om een goed mens te zijn. En je geld moet je al helemaal niet afstaan in ruil voor vriendschap. Sektes... Echt allemaal hetzelfde. Ik wens je een beter leven.

Hey, ik heb helemaal hetzelfde meegemaakt zo 2 maanden lang, maar wij denken dat wij een de Corona hebben gehad. Ik had enorme spanningsklachten in mijn benen, duizelig, geen evenwicht , ik zag wazig. Het leek of ik aan de drugs was! Mijn man werd later onwel met 39,2 koorts en begon ook te panikeren maar hij kwam er vrij snel weer boven. Mijn oren beginnen los te komen het maakt je zeer benauwd. Ook last van smaakverlies die nu ook terug is. Pompen met je handpalm en zout water spoelen en je weerstand versterken met vit C. Wat ook goed is met een burn-out . X

Hi Sammy,

Dit was één zin..??
Nou, dat je hart zo tekeer ging is dan wel gelijk verklaard.. 🤯

Ik heb dat ook na verslaving van 10 jaar nu eindelijk gestopt met roken blowen ik heb ook tijdje vriendin gehad en ging alles goed totdat het uitging ik sluit me ook op en kom liefste niet buiten of na de winkel dan krijg ik ook paniekaanvallen en angst gespannen kaken en gespannen benen ben ook me werk verloren en zit nu veel thuis ook omdat ik druk op me borst heb ben wel na de huisarts geweest ziekenhuis die zeiden dat alles goed was maar puur in me hoofd zit heb therapie aangevraagd maar kan pas in oktober terecht

Beste raad die ik u kan geven luister naar u lichaam ik ga nu deeltijds werken om terug alles op te bouwen ik push mij niet en ga ik lang niet doen wil 2 jobs maar lukt niet en ge moet dat dan accepteren

Nee, dit zal door middel van een vragenlijst of een gesprek zijn ook basis van klachten. Een bloedonderzoek kan eventueel om te kijken of bepaalde klachten door vitaminetekort komen. Overigens neemt niet iedere huisarts en werkgever het altijd serieus en is het belangrijk ook goed aan je zelf te denken. Gesprekken kunnen helpen, en een plan voor herstel. Waarom heb je zo weinig vakantie genomen? Zorg goed voor jezelf.

Helaas is niet iedere baas of bedrijfsarts bewust van de gevaren van een burn-out. Onderschat dit niet en luister naar je lichaam. Er is iets wat eruit moet en dat kun je beter niet negeren.
Goed laten onderzoeken of alles in balans is dmv een bloedtest is nr.1 maar komt daar niets uit, dan zou ik zsm om een kundige psycholoog vragen die kennis heeft van neurodiversiteit en trauma. En ben je ziek, dan heb je rust nodig. Trek op tijd aan de bel als je lichaam reageert!

Mij hielp het enorm om het vertrouwen in jezelf terug te krijgen. Vertrouwen in je lichaam, en dat het vanzelf weer hersteld.

Toen ik die eyeopener kreeg, van joh, Madelief, het komt echt goed, en als het weer iets minder gaat, ben je niet terug bij af. Je zit op de goede weg. Toen pas ging de angst weg, en hield ik bakken met energie over. Angst is een enorme energiekiller.

Hallo,

Ik heb precies hetzelfde. Maar bppd staat los van een burnout. Het kan wel dezelfde klachten geven. Zelf heb ik bppd en na allerlei onderzoeken etc ben ik nu ook in een burnout geraakt met dezelfde klachten als die jij omschrijft. Sinds dec vorig jaar al last van. Heb jij het ook bij stil zitten dat het zweeft door je lijf? En dat het als golfjes duizelt door je ogen met lezen en idd in winkels?

Hoi,

Heb je nog last?
Heb je ooit BPPD gehad? Kortdurende draaiduizeligheid?
Of gewoon vaak duizelig sinds burnout. En draait het dan echt of alleen n vervelend gevoel?...

Ik heb zowel BPPD en PPPD.
Bij BPPD schieten je oorsteentjes los in je halfcirkelvormige kanalen.
Dit geeft duizeligheid.
Dmv de Epley Manouevre bij de fysio worden de oorsteentjes terug geplaatst.
Zodat de duizeligheid weg gaat.
Bij mij duurt het wel meer dan 6 weken voordat het over is
Ik heb het vanaf 2008.
De PPPD zijn de restklachten van de BPPD.
Supermarkten, wandelen, fietsen, trappen, overprikkeling.
Dat zijn klachten die ik heb.
Van de zomer heb ik 6 weken lang een intensieve behandeling gehad in Houten.
Bij Mert Medical.
Mijn hersenen zijn ongevoelig gemaakt voor bewegingen die duizeilgheid geven.
Dit dmv virtual reality bril en een draaiplateau.
Ik heb hier veel baat bij gehad.
Ik heb BPPD en PPPD in forse mate.

Groetjes Petra.

Je moet echt even naar "the steady coach" gaan kijken. YouTube.
Daar zal jij echt veel baat bij hebben

Goedemiddag

Ik heb ook bbpd en pppd en gaat iets beter,maar heb nog wel veel last van pppd en ik ben brildragend en dacht dat het daar aan zou kunnen liggen.Ik heb al diversen glazen geprobeerd maar niet met het gewenste resultaat en heb nog steeds last.
Ook de kno en dokter weten niet wat het zou kunnen zijn...
Ik wordt licht in het hoofd bij nekbewegingen en dan wordt ik heel licht in het hoofd.
Is er iemand die dit herkend?
Ik hoor graag een oplossing :-)

Gr Marcel

Hoi
Gaat het al beter? Ik ervaar dezelfde klachten

Hoi A, heel herkenbaar.
Ik had dit ook, en een goedkope smartwatch heeft bij mij hierbij geholpen. Ik had hier een alarm op ingesteld die om de 15 min trilde, en ik voor mezelf even moest nagaan hoe ik op dat moment zat, dat ik dan weer goed rechtop ging zitten, en dat ik even moest ontspannen . Heel veel succes met het opbouwen van je uren.

Zeker herkenbaar! 3x2u is wel meteen best veel. Ik ben heel rustig gaan opbouwen en telkens wanneer de spanning wat afnam ben ik er kleinde dingetjes bij gaan doen. Uiteindelijk hielp het me juist ook wel om weer te werken, het gaf me ook vertrouwen. Maar echt goed naar je gevoel luisteren en heeeeel rustig aan, soms 2 stapen terug en weer 1/2/3 vooruit.

Hoi, ik doe al jaren elke dag ademhalings oefeningen en yoga. Zeker nu ik een burnout heb. Alle tijd hiervoor. De ademhaling voor de parasympaticus is een hele goede. 10 minuten rustig via de buik inademen, dan langer uitademen via de mond en vervolgens een paar seconden adem vasthouden. Dit doe ik 3 x per dag. Uiteindelijk ga je vanzelf rustiger door ademen. Heel veel succes

Schermen zijn gewoon heel erg belastend voor je brein.. ik heb dat ook dat duizelig gespannen kaken schouders nek hals middenrif.. zelfs bij een boek lezen of kleuren. Maar je moet dan inderdaad rust nemen en even je lichaam en brein qeer ontspannen. En denk dat je in de ochtend er meer laat van heb.. dan als je smidsags op je laptop zou zitten. Veel succes

Idd een teken dat jouw hoofd de prikkels nog niet kan verwerken. Waardoor het stresssysteem aangaat en je deze klachten krijgt. Op het moment dat je de klachten ervaart weer even rust nemen en goed proberen aan te voelen wat wel lukt en wanneer de klachten beginnen. Inspanning -> ontspanning -> inspanning -> ontspanning.

Hoi Bjorn, het lijkt erop dat je jezelf helemaal uitgeput hebt. Als je er zo lang over doet om in de burnout te komen zal het ook wel lang duren om eruit te komen als je begrijpt wat ik bedoel. Ik herken het goed voelen om vervolgens weer helemaal terug bij af te zijn. Kan bij mij ook niet achterhalen wat nu de triggers zijn, denk ook vaak teveel doen hoewel ik zelf dat idee niet heb. Of teveel doen in je hoofd. Zit al twee jaar in deze ellende met soms een week of soms zelfs twee redelijk voelen en dan vervolgens dagen tot een week weer super slecht. Zit gewoon een patroon in. Kan bijna de wekker erop gelijk zetten wanneer ik me weer slecht ga voelen. Houdt een dagboek bij maar kom er niet achter wat het nu is wat heel frustrerend is. Soms heb ik echt het idee dat ik geen stress heb of dat er niets geks gebeurt is, maar toch ga ik me dan weer slecht voelen.

Ik herken je strijd en het lijkt op mijn eigen situatie. Veel sterkte !

Ik heb hetzelfde met 10 jaar bo klachten voordat ik eindelijk eens ziek heb gemeld. Ben er zo gewend aan geraakt en was zo eenzaam daarom gegaan. Geleefd op stress en adrenaline. Nu zit ik met de gevolgen. Ben bang dat ik dit proces niet meer aankan, het herstel zal heel lang duren dus….als ik al deze verhalen lees ben ik zo bang geworden! Zoveel spijt! Ik sta na 1 jaar nog steeds aan elke dag en zo niet dan ga ik helemaal kapot van de klachten.

Ik zit er ook een jaar in.

Wat mij helpt is activiteiten verkorten.
Dierentuin, heel leuk, maar voor mij veel te hoog gegrepen.

Max een half uur iets leuks. Dan alleen komt er bij mij geen terugval.
Later hoop ik het uit te kunnen breiden.

Misschien ook iets voor jou? De lat lager leggen? Met 1 dag zon, is het nog geen zomer (;

Hoi Madeliefje, Tja de lat lager leggen....de lat lag bij mij juist altijd heel erg hoog (te hoog), vandaar dat ik ook in deze situatie terecht ben gekomen. Dus voor mij is het heel erg moeilijk om die lat lager te leggen, maar zal toch wel moeten. Ik hoop dat het me gaat lukken. Maar voel me ook schuldig ten opzichte van de kinderen dat ik niks met ze onderneem.

Hoi Pieter, mensen die uiteindelijk burnout gaan zijn die mensen met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel die doorgaan ook al gaat het eigenlijk niet meer. Ik had me ook veel eerder ziek moeten melden maar doordat ik me schuldig en zwak voelde gewoon doorgegaan totdat het echt niet meer kon. En zelfs toen bleef ik paar uurtjes vanuit huis doorwerken waardoor ik het uiteindelijk nog erger gemaakt heb. En de werkgever heeft me laten vallen als een baksteen....stank voor dank. Nooit ziek, altijd doorgaan en 80 uur in de week werken zelfs in het weekend en op vakantie. Gezin verwaarloosd en nu ook heel veel spijt. Vooral die constante onrust en die lichamelijke klachten maken me gek. En hoe ik eruit kom, geen idee. Ik hoop dat de tijd alles zal helen.

Pieter, na een jaar is het helemaal geen schande om eens een anti depressieva te gebruiken. Is geen wondermiddel, ik had nog steeds mindere dagen maar ik was wel van een heel diep gat naar iets kunnen werken (3x2u in de week) binnen 4 maanden. Nu weer na 1 jaar er vanaf aan het gaan.

@Bjorn Schuldig moet je je niet voelen, dan word je niet beter. Kom voor jezelf op, je bent hierin gekomen door jezelf te negeren, wat je nu echt nodig hebt en wilt. Ja de lat laag leggen, ik werk nu weer 60% en sport weer een beetje en wandel rustig, energie is goed verbeterd. Dierentuin ben ik nog niet geweest, terwijl ik in maart al regelmatig ~5km kon wandelen (en daarna een 2 uur durende middagdut). Stukje voor stukje onderneem je meer, nét wat je aankan. Dan herstelt je lichaam en ga je de volgende keer weer 1% meer. De dierentuin zit helaas op 50%, daar moet je nog lang niet aan beginnen of het gaat allemaal nog veel langer duren.

Hoi Taco, ik heb 8 jaar overlevingsstand gestaan. Continue zwaar over mijn grenzen gegaan. Al jaren hersenmist en wazig gevoel. Ben nu 6 maanden thuis. Sta nog steeds ik de actie stand maar voel geen fysieke vermoeidheid. Ben al die tijd ook oververmoeid geweest. Komt dit dan nog? Ik denk er volgens mij nog steeds te makkelijk over als ik deze verhalen lees..

Ik herken veel. Ook lange aanloop gehad en enorme ups en downs, soms ook totaal onduidelijk waarom. Mijn hele lijf was ontregeld (stressysteem, hormonaal systeem). Het kost echt veel tijd voor dat hersteld. Ik had uiteindelijk wel steeds meer goede dagen maar die slechte bleven. Het is belangrijk om dat te accepteren. Uiteindelijk na 9mnd ook besloten om met antidepressiva te beginnen (nu 8 maanden geleden). Was achteraf toch een goede zet. Nu ben ik bijna hersteld en zit in laatste deel qua opbouw uren werk. Het kost veel tijd, ban de stress zoveel mogelijk uit waar mogelijk, gaandeweg ga je weer meer verdragen en meer kunnen doen.

Ik herken veel. Ook lange aanloop gehad en enorme ups en downs, soms ook totaal onduidelijk waarom. Mijn hele lijf was ontregeld (stressysteem, hormonaal systeem). Het kost echt veel tijd voor dat hersteld. Ik had uiteindelijk wel steeds meer goede dagen maar die slechte bleven. Het is belangrijk om dat te accepteren. Uiteindelijk na 9mnd ook besloten om met antidepressiva te beginnen (nu 8 maanden geleden). Was achteraf toch een goede zet. Nu ben ik bijna hersteld en zit in laatste deel qua opbouw uren werk. Het kost veel tijd, ban de stress zoveel mogelijk uit waar mogelijk, gaandeweg ga je weer meer verdragen en meer kunnen doen.

Hoi, ja heel herkenbaar allemaal. Ik heb geen idee hoelang ik al een burnout heb maar ik kan niks hebben. Het piepje van de magnetron is al teveel. Ik ben voornamelijk vreselijk moe en heel snel overprikkeld. Ik werk 2 uur per week. Dat gaat net. Verder veel thuis zitten en mezelf proberen te vermaken. Maar een depressie ligt op de loer. Ben blij dat ik dit forum gevonden heb want ik voel me vreselijk eenzaam hier in. Ik wens je het allerbeste. Groetjes, Diaan.

Aanvulling: in de zon lopen/liggen/zitten helpt ook maar ook dat effect is maar van korte duur.

Wat voel je precies bij je voeten? ik heb dan vaak hele koude voeten en voel een soort van stroompjes.

Ja ik had ook last van intrusies als gevolg van de angst- en paniekstoornis die ik door mijn BO ontwikkelde.
Omdat ik niemand wil triggeren zal ik niet in detail treden maar ik was vreselijk bang dat ik gek werd en mezelf of een ander dan wat aan zou doen. Durfde niet alleen in de kamer te zijn met mijn nichtje dat toen nog een baby was daardoor.
Die gedachten kwamen echt puur door de overload aan stress en nu heb ik ze niet meer. Hooguit denk ik soms: o ja toen had ik van die rare gedachten.

Maar toen vond ik het doodeng en dacht ik dat ik gek werd, schaamde ik me ervoor enz. Dmv therapie heb ik geleerd; het zijn maar gedachten en ze betekenen niks. Ze worden alleen belangrijk als jij ze belangrijk maakt.

Het kan ook helpen om een beetje de spot met jezelf te drijven. Ik noem mijn angstbrein ‘dramaqueen’ en als ik onrealistische gedachten had/heb, dan denk ik: o de dramaqueen is weer even op zoek naar aandacht hoor. En dat maakt het dan allemaal wat minder beladen.

Veel sterkte en houd moed, je klachten kunnen écht veel minder worden en overgaan.

Derealisatie is géén mentale klacht... dan is je spanning in je lichaam zo groot dat je lichaam je bewustzijn half uit gaat zetten, door de natuur ingebouwd als je bijvoorbeeld door een roofdier gepakt wordt...

Hoi!

Je hartslag is natuurlijk verschillend van persoon tot persoon. Maar als je je gestresst voelt of langdurig gestresst bent stijgt je cortisol. één van de gevolgen van een hoger cortisol niveau is een hogere hartslag. Ook in rust. Zodra je je weer rustiger zal voelen (langdurig), zal je hartslag ook weer dalen. Op de top van mijn burnout was mijn hartslag tijdens slapen 15-20 slagen per minuut sneller dan dat hij nu is. Een hartslag van 100 als je iets spannends gaat doen is herkenbaar. Ook niet iets om je zorgen over te maken. Als de hartslag maar weer rustig daalt na de stressvolle situatie.

Ik hoop dat je er iets aan hebt

Groeten,

Bij mij is die nu 70-80 in rust, tijdens lichte activiteit 100-120, als ik wandelen ook rond de 110-120. In een burnout gaat je conditie er ook aan, is niet raar om dat een hogere hartslag te krijgen.

Bedankt voor jullie reacties!

Hallo Bas, heel herkenbaar jouw verhaal. Ik heb met twee verschillende psychologen te maken gehad en beiden komen met een ander verhaal. De eerste stelt een angststoornis vast en adviseert ook om leven zo veel als mogelijk te blijven leven. De tweede stelt overspannenheid vast, waarbij angst een gevolg is. Rust nemen zou de overspannenheid en angst dus doen verdwijnen. Tot nu toe probeer ik mijn leven zo veel als mogelijk te leiden maar zak inderdaad ook steeds verder weg.

ik heb ook veel angsten en beheersen momenteel heel m'n leven..heb het daar pas geleden met mijn man over gehad, maak met name over hem veel zorgen omdat hij met hartklachten zit en daar een tijd geleden aan geholpen is ( stent geplaatst) nu gaat het weer niet zo goed en volgen er volgende week onderzoeken. dus hij is eigenlijk in goeie handen..maar ik kan het niet loslaten en kan van bijv al helemaal in de stress schieten als hij me belt...zo bang dat het mis is. ook met de Kids kan ik dat zo hebben..kortom bang dat er enge dingen gebeuren, bang om mensen te verliezen. ik ben 47 en heb beide ouders ook al enkele jaren niet meer. dus allemaal misschien niet zo gek..maar tis zowat ziekelijk, heb er ook veel lichamelijke klachten van, moe!, spierpijn, hoofdpijn etc. ik was t ineens helemaal beu! en start volgende week met IEMT therapie ( lijkt op EMDR) Maar dit is vooral voor angsten ...hoop dat dit me voor een deel gaat helpen

Als je in een b.o zit dan betekent het dat je lichaam en hersenen rust nodig hebben.. dus extra prikkels opzoeken of sporten met een zwaar overspannen lichaam en brein gaan je niet beter maken... voel je grenzen aan voel hoeveel spierspanning je hebt die dag. Ga elke dag in de natuur wandelen om je zenuwstelsel rust en ontspanning te geven het liefst 30min kijk niet veel tv of alle schermtijden verminderen ook je tel.. probeer te accepteren dar je je nu zo voelt maar dat et ook weer langzaam aan beter en beter gaat mits je je lichaam ook de tijd geeft zich te herstellen.en als je je weer war beter voelt ga dan jezelf prikkelen.. na de stad bijv.

Hoewel ik graag andere mensen willen helpen loop ik ook zelf rond met angst. Nu heb ik volgende week afspraak met een therapeute en hoop daarmee geholpen te kunnen worden.Volgend jaar moet ik eventueel een nier afstaan aan mijn zieke zoon die nu elke 2e dag aan de dialyse vastzit. Ik heb hem sinds 1993 thuis verzorgd met dagelijks katheters,medicatie en elke 3e week naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Dit was tot 2010,toen kwam hij door omstandigheden in beschermd wonen.Omdat hij nu steeds slechter wordt en zijn lichaam steeds zwakker willen de artsen mij als donor. Begin oktober hoor ik of ze mij echt zeker willen voor de donatie. Mijn zoon wil niet op de wachtlijst staan, de waxhttijden zijn gemiddeld 4 jaar via eurotransplant. Maar deze situatie roept angst bij mij op. Ze gaan in mijn lichaam snijden en wat als mijn andere organen beschadigd raken of reageren op dat een nier verdwijnt? Misschien heel onlogische gedachten maar dit voelt zo spannend voor mij. Ik ben alleen met 2 jongere kinderen en kom uit een andere land. Ik heb een klein netwerk en voel me vaak eenzaam. Heb iemand anders ook een nier afgestaan?

Hoi y heb je ook veel hoofdpijn en spanningsklachten met name schouder nek keel gezicht en soms beetje drukkend gevoel op de borst? Wat zijn joun lichamelijke klachten

Hoi Bas,

Ik worstel hier zelf ook al een tijdje mee. Wel geloof ik dat ik het stadium van angststoornis voorbij ben. Ik zal proberen uit te leggen hoe ik daar zelf tegenaan kijk.

Mijn inziens komt een angststoornis voort uit een burnout (langdurige spanning en dus overbelasting van je zenuwstelsel)
Door de lichamelijke sensaties die jouw lichaam geeft door de spanning denkt je geest dat er gevaar is. Je lichaam maakt adrenaline aan en adrenaline zorgt ervoor dat je cortisol waardes stijgen. Cortisol bouwt geleidelijk op en bouwt ook geleidelijk weer af. Een angststoornis wordt vaak ingeleid door terugkerende paniekaanvallen (mensen die dit ervaren hebben weten dat het letterlijk voelt of je doodgaat). Dit gaat natuurlijk in je brein zitten, dit wil je niet nog eens ervaren. De spanning die vervolgens opkomt wanneer er situaties voorbij komen waarbij je eventueel een paniekaanval kan krijgen veroorzaken vervolgens opnieuw paniek. Een vicieuze cirkel. Een paniekstoornis slaat een enorm gaat in je energie en drijft je cortisol weer verder omhoog. Terwijl je juist herstelt door je cortisol te laten dalen. Veelvuldig in paniek zijn is dus funest voor je herstel. Mijn inziens begint het met het stapsgewijs afbouwen van de paniek en paniekaanvallen. Een psycholoog kan je hierbij helpen door cognitieve gedragstherapie.

Uit je verhaal kan ik opmaken dat je dingen onderneemt die jou heel veel stress geven terwijl je stresssysteem nog 'te hoog' zit en je hier direct extreme stressreacties van krijgt en dus weer paniekerig word. Ik denk dat het voor jou handig is om dit geleidelijk en met maten aan te vliegen. Voel je dat je heel veel spanning ervaart voor een activiteit, niet doen. Voel je een klein beetje spanning, wel doen. Je mag best iets spannend vinden maar probeer dingen met babysteps te gaan doen. Als je echt in paniek raakt dan was het te veel. Lekker laagdrempelig en vooral iets dat je een beetje leuk vind. Als je dan moe en uitgeput, maar niet angstig thuiskomt, denk je van: "poeh dat is me toch weer gelukt".

Op deze manier kan je langzaam je cortisolniveau laten dalen en van je paniekklachten afkomen. Je zal zien dat je over een langere periode steeds wat spannendere dingen kan gaan doen, zonder dat je lichaam er enorm op reageert. Let wel op: dit gaat met vallen en opstaan.

Nog een paar tips die mij ook enorm geholpen hebben:

Ik ben slaap gaan zien als iets heiligs, tijdens je slaap daalt je cortisol en beginnen je hersenen met herstellen.
Als je moeite hebt met inslaap komen, wellicht helpt een blauw licht bril. Vond ik zelf een verademing om deze in de loop van de avond op te zetten.
Voor de rest de standaard dingetjes: relatief gezond eten en elke dag een stukje wandelen / fietsen. Mocht je hier op een gegeven moment gek van worden (werd ik ook) ga lekker muziek of podcasts luisteren terwijl je onderweg bent.

Sorry voor het enorm lange verhaal maar ik hoop dat je er iets aan hebt.

Groetjes!

Hoi Anoniem,

Ja zeker hoofdpijn heb ik ook veel gehad, nu is dat ook nog het eerste symptoom wat ik heb als ik moe ben. Spanningsklachten in nek, schouders, gezicht en kaken heb ik ook nog steeds. Wel een stuk minder dan voorheen maar ik hou nog veel spanning vast in die gebieden. Lijkt wel of het daar het hardnekkigst is.
En ik heb elke avond in bed hartkloppingen, niet heel hard of snel of onregelmatig maar gewoon iets harder dan mijn normale hartslag zeg maar.
En aan het eind van de dag soms pijnlijke benen van vermoeidheid.

Alle klachten zijn wel veel heftiger geweest ten opzichte van nu.

Als aanvulling op Frank:
Ik heb veel last van faalangst gehad (nog steeds). Ken je de window of tolerance?

Zoek op YouTube naar : window of tolerance dr tracey marks
Het is een korte en duidelijke uitleg over window of tolerance, angst/stress en in welke “State of mind” je moet zijn om spannende of nieuwe dingen te ondernemen.

Na die uitleg, vind ik een andere illustratie van de “window of tolerance” fijn om het beter te begrijpen.
Google naar: window of tolerance boat. En klik op de afbeelding met een eenhoorn-bootje.

Hoi allen. Ik heb ook een burn-out met angstklachten. Door het overbelaste zenuwstelsel komen die angsten, dat is heel normaal. Soms kan ik heel reeel kijken naar de angsten maar een ander moment grijpt het me enorm aan.
Ik doe nu lichaamswerk met mijn therapeut en hatha yoga, heel helpend!
Verder kost het geduld en tijd….

Pure stress. Niets anders. Oorsuizen, hartkloppingen, kortademig, overmatig zweten, hoofdpijn, 'rare' vermoeidheid, spierpijn, trillende spieren, aangespannen spieren, nerveuze trekken, trillende oogleden, rugpijn, aangespannen schouders, slappe benen, kramp in vingers, slecht slapen, niet door kunnen slapen, piekeren, emotionele buien, lamlendig... en het rijtje is nog veel langer. Dus maak je geen zorgen, hoort er allemaal bij. Het zij de bij-effecten, dus leg daar de focus niet op.

Ga juist iedere ochtend een klein stukje wandelen en voel de wind en luister naar de vogels wind enz
Even naar buiten je zinnen verzetten de ergste adrenaline eruit
Het is bewezen dat wandelen in de natuur je geest kalmeert
Leen desnoods een hond van iemand dat deed ik dat leidde ook extra af van denken aan mij lijf.
Begin klein het gaat erom dat je even gaat en niet hoe lang en ver. Veel buiten zijn desnoods in je tuin luister naar de vogels. Kijk naar de wolken

Jouw klachten herken ik zeker. De oorsuizen, vlekjes/ bewegende deeltjes voor de ogen, angstig gevoel, paniek. Zelf ben ik bijna 2 maanden geleden bij de huisarts hiervoor geweest. Een 4dkl (klachtenlijst) ingevuld waar ook veel van deze klachten op staan. Zeker het wazige zien en vlekjes voor de ogen bevestigden mijn grote disbalans in stress en angst. Heeft (veel) tijd nodig. Probeer hulp te zoeken. Een psychosomatische fysio heeft deels geholpen. Nu begin ik binnenkort bij een psycholoog. Het is belangrijk om niet teveel focus te leggen op de klachten.
Veel succes en beterschap.

Hoe heb je gezocht? Dat zijn ongeveer de meest voorkomende symptomen.

Ik ken deze klachten. Ik heb al deze klachten min om meer gehad. Waar ik nu het meeste last van heb is druk en pijn in mijn kaak. Wat doorloopt naar mijn oor en nek. Ik heb dit als 5 jaar. Dit is plotseling gekomen met allerlei andere klachten. Heel bizar dat dit in 1 keer kan komen. Opgebouwde stress van jaren opgeteld... dan krijg je chronische pijn.

Je klachten lijken ook op een b12 tekort. Stress heeft daar ook invloed op.

Ik herken et ook.ik kreeg zelf ook een aanval van paniek draaierig worden angst flauwvallen energie ging weg spierkracht ging weg en me ogen bleven zwaar vermoeid achter. Dat gebeurde er bij mij. Daarna begreep ik pas dat ik op uitgeput was en overprikkeld niet normaal. Ook hoofdpijn enorm rare duizelig bedrukte gevoel in het hoofd alsof de boot van links naar recht na voren na achter gaat. Zo voelde et als ik eventjes liep, mijn benen voelde als elastiek en was angsitg ben ik nog steeds wel. Nu 1,6 jaar verder nog steeds herstellende. Hoe is et nu met je? Heb je medicatie erbij gekregen?

Hoe gaat et nu met je? Heb zelfde b.o klachten.

Helemaal hetzelfde hier. Steeds weer van alles willen ondernemen en dan keihard mijn grenzen voelen. Het doet wat met een mens. Heel moeilijk om iedereen rond je te zien functioneren en zelf niks te kunnen. Een strategie om te doseren ben ik zelf nog aan het zoeken. Misschien is de eerste stap het in vraag stellen of je wel of niet in staat bent om een taak op te nemen ipv er gewoon in te vliegen. En jezelf in te fluisteren dat het niet moet als je voelt dat het teveel is? Dit zou ik wel willen proberen. Kan het nog niet hoor, ook volop bezig!

Herkenbaar. 14 maanden BO en mijn batterij staat nog steeds op 0. Ik weet niet hoe ik moet loslaten. Ik blijf maar over mijn grenzen gaan op alle vlakken. Ik heb moeite ze aan te geven aan anderen of voor mezelf toe te geven dat het me te veel is.

Ik ben "verplichte" rustmoment gaan inbouwen door bv. voor iedere maaltijd een halfuur met mijn ogen dicht op de bank te liggen. Dit helpt maar dan ben ik zo slim om dat beetje energie direct weer op te gebruiken. Telkens spijt van, vraag me af waarom ik het deed, en doe het de volgende dag opnieuw.
Het is alsof het "dingen willen doen" en vechten een verslaving is.

Jouw verhaal klinkt voor mij heel herkenbaar. Ik ben nu 2,5 jaar verder en heb een stuk of 5, 6 of 7 grote terugvallen meegemaakt, misschien zelfs meer. Als ik vanaf dag 1 een goede coach had gehad was dit misschien te voorkomen geweest, nu moet ik het allemaal zelf ondervinden en uitzoeken. De belangrijkste tip die ik kan geven is: vanaf nu is je lichaam de baas en niet je hoofd. Daarmee bedoel ik dat je geen verwachtingen meer mag stellen aan jezelf in de zin van "dit moet ik toch kunnen". Dit besef gaat gepaard met teleurstellingen, zoals het moeten afzeggen van bezoek e.d. omdat je dat op dat moment niet kunt opbrengen. Verder ervaar ik dat als ik binnen bepaalde grenzen blijf, dat mijn lichaam dan voldoende kan herstellen, maar zodra ik denk: ik doe er een schepje bovenop, dan gaat het mis. Het komt dus heel nauw, of je in "groen" blijft of in "rood" bent beland. Vooruitgang kun je alleen bereiken door héle kleine stapjes te maken. Dit vraagt om een ijzeren discipline.

Ik begrijp je volkomen, het is zo lastig om je gewoonweg leeg te voelen. Ik was altijd een actieve sporter. Ik sportte zelfs tijdje op nationaal niveau. Mijn conditie was ruim boven gemiddeld. En nu... Boodschappen doen voelt als een marathon. Ik ben inmiddels 1,5 jaar op weg. Ik heb gelukkig weer betere dagen maar soms voelen simpele dingen zoals de boodschappen nog steeds als een marathon. Sporten gaat nog steeds niet, ook door frustratie want ik kan nu alleen op "oma" niveau bewegen ipv het vrij hoge niveau wat ik gewend was. Dus ik ga veel te snel te ver, met het gevolg dat je door 1 sportsessie daarna soms weken lang niet meer normaal functioneert.
Mijn schoonfamilie heeft veel sporters, als ik uit moet leggen hoe het voelt zeg ik altijd. Stel je voor dat je een zware wedstrijd heb gespeeld en helemaal kapot bent. Houd dat gevoel vast, maar dan voor dagen/weken/maanden achter elkaar.
En zelfs dat komt niet helemaal overeen natuurlijk, maar voor mensen die het niet snappen/hebben mee gemaakt lijkt dit de beste uitleg.

En aanvulling op frank
Het is zo frustrerend om die mini stapjes te nemen terwijl je zoveel meer wil.

Hey mensen, echt stapje voor stapje! En ik kan het coachingsprogramma 'echtinbalans' nog aanbevelen. Lang niet alles is perfect en soms wat teveel gericht op supplementen of andere aankopen, maar in algemene zin is het in de basis een goed programma om de ergste periode uit te komen. Ik kan het niet voorstellen dat ik nog in dat dal zou zitten na zo'n lange tijd... Heb precies 1 jaar terug mijn grote crash gehad na 3 maanden aankloten en mij suboptimaal voelen. Ondertussen weer 50% werkend maar wel veel aangekomen. Het komt goed, gewoon heel rustig aan!

Helemaal met Frank eens! Je lichaam is de baas, luister daar naar! Als ik teveel doe nemen spierspanning/(hoofd)pijn direct toe (overprikkeling). Zorg voor een goede dagstructuur met vaste eetmomenten, huishoudelijke taken/taakjes. En continue doseren, tussendoor rusten. Wat je per dag aankunt verschilt enorm. Het gaat om er om dat je kleine stapjes zet. En zoek een externe coach die je op t rechte pad houdt.

Ik zou veel schermtijd vermijden om je batterij op te laden wandelen in het bos, af en toe na een vriend of vriendin fam ofzo. Gezond eten supplementen nemen bcomplex omega magnesium ect.. ik heb ook last van spierspanning hoofdpijn en als.ik loop soort van evenwicht problemen.

Heel herkenbaar helaas. Zit zelf nu 13 maanden in burnout en zit op dit moment midden in een verhuizing. Daardoor flinke terugslag omdat ik gewoon veel teveel heb gedaan (tenminste ik denk dat dat het is). Moet nog de laatste loodjes maar ben niet meer vooruit te branden.

Uit zich bij mij met enorm veel lichamelijke klachten, slecht slapen en depressieve gevoelens. Veel onrust en paniekaanvallen. Kun je je zo ellendig voelen doordat je teveel gedaan hebt vraag ik me af ???

pff..wat herkenbaar allemaal! ik ben vanaf 1 maart 2023 thuis. ik werk 20 uur in het ziekenhuis op bloedafname. ik ben sinds een paar weken weer aan het opbouwen 3x3 uur. ik werk eigenlijk 4 ochtenden van 07.15u tot 12.30u. nu net vakantie gehad en merkte in de vakantie al dat het weer minder werd hoe dan?!) ik ben vreselijk moe, spierpijn in zowat heel m'n lijf, hoofdpijn. ik kan gewoon niet begrijpen dat ik zo moe blijf, heb bijna 3 mnd volledig thuis gezeten..maar lijk de batterij niet eens halfvol te krijgen. ik heb 3 Kids en dus ook een druk huishouden..en ja..doe t rustig aan, laat dingen liggen, vermijd stress..allemaal zo makkelijk gezegd, soms zit je nou eenmaal in een situatie waarin je niet zomaar uit kan. mijn man anderhalf jaar geleden gedotterd, maar nu weer opnieuw onderzoeken wegens wederom hartklachten..
ik blijf dus maar " aan " staan..
ben bijna blij te lezen dat ik niet de enige ben waarbij het zolang duurt. in oktober zou ik weer volledig aan de gang moeten zijn.. maar ben zo bang dat ik t niet ga redden en wil zo graag ook voor mijn collega's

Hoi lisette. Wat zijn joun klachten..ik deed ook altijd op hoge niveau sporten. Kan nu ook na 2 jaar niet sporten zelfs de loopband kan mijn klachten down verergeren. Krijg dan last van me evenwicht en voel enorme spierspanning middenrif hals nek en hoofd. Terwijl buiten wandelen dat niet zo veroorzaakt..

Hi, als iets niet goed is, is het wel dat jij je schuldig voelt. Dat moet je echt naast je neerleggen. Ik zit ook al enige tijd in een burnout, maar schuldig voel ik mij daar allang niet meer over. Het is wat het is. Zo simpel is het. Niet alleen moet jij dat accepteren, maar ook je naasten. Doen zij dat niet, dan is dat hooguit jammer en zegt meer over hun dan over jou.

Probeer het positief in te zien. Onbewust (maar wellicht ook bewust) weet je wat de oorzaak is, maar werk je er nog niet aan. Ik heb er heel lang omheen gedraaid en heb nu pas, na jaren, toegegeven voor mijzelf dat ik de wortel aan moet pakken en niet de neveneffecten. Je kunt yoga, meditatie, mindfulness gaan doen, maar als je jezelf niet openstelt voor het aanpakken van het onderliggende probleem helpt dat allemaal niets.

Je lichaam liegt niet, dat heb ik nu al diverse malen meegemaakt. Dus zodra ik een goede stap zet in de richting van het probleem, merk ik duidelijk dat bepaalde symptomen ineens gestopt zijn. Bijv. darmklachten en nachtelijk (erg) zweten. Ik ben er zelf nog niet, maar weet nu wel dat het aanpakken van de kern van het probleem de oplossing is en niet lamlendig op de bank zitten. Succes!

Dank voor je reactie. Het is natuurlijk niet zo dat ik me graag schuldig wil voelen, maar denk ook dat het meer onbewust is. Volgens mijn therapeut is het meer schaamte. Heb een bedrijf opgebouwd van niks tot 24 mio omzet, was de gevierde man en toen ik ziek werd hebben ze me laten vallen als een baksteen. 60 tot 80 uur gewerkt als een gek, gezin, familie en vrienden verwaarloosd, alleen maar oog voor het werk. En als het dan even niet gaat, bam mes in de rug.

Ondanks dat ik me niet goed voelde veel te lang doorgewerkt om alles maar draaiende te houden en inmiddels mezelf nog dieper in de burnout gewerkt. Stank voor dank !

Lamlendig op de bank liggen probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Probeer wel een dagritme aan te houden. Ik zou willen dat ik het kon accepteren, maar is schijnbaar erg moeilijk voor mij. Soms voel ik me ook wel beter en zijn mijn darmklachten als sneeuw voor de zon verdwenen en als donderslag bij heldere hemel zijn ze er weer.

Het is gewoon vreselijk frustrerend dat ik er niet uitkom. Probeer ook positief te blijven maar wordt steeds moeilijker

Ah, same here. Niet dezelfde omzet, maar wel jarenlang een eigen succesvol bedrijf gehad in de reclamebranche. Grote klanten, internationale projecten en iedereen trots...maar ja, ik had er totaal geen plezier in. Deed alles zelf, had veel petten op en was bezig met mijn werk terwijl de rest van mijn gezin vakantie vierde. Papa moest altijd nog 'even bellen'. Dit was overigens niet dé reden dat ik burnout ben geraakt, want dat zit dieper. Ouders die ik heb moeten ondersteunen vanaf mijn 14e. Ongelooflijk pittig allemaal.

Maar wat jij omschrijft zijn juist positieve tekens. Je bent aan het stuiteren tussen helemaal goed in je vel tot diep in de put. Same here.. Wat mij erg helpt is om zelf de regie te nemen en zelf de stappen te bepalen. Dus vorige maand lag ik nog op de bank en vanochtend ging ik een stuk racefietsen. Koppie leegmaken. De spanning laten afvloeien. De vermoeidheid die je voelt is dan ook vaak niet fysiek. En vergeet niet dat een ondernemer onderneemt. Maw stilzitten is voor dat soort types extra moeilijk, daarnaast zijn het ook solistische vechters. Maw ik doe bewust meer met mijn gezin, maar leg wel telkens een grens. Zo gingen zij vandaag naar het strand, maar is dat voor mij nog even teveel. Ik wil eerst rustig alles opbouwen, dus koos voor een rondje racefietsen. Je wilt (denk ik) te snel resultaat zien (deed ik ook. Dus alles te snel opbouwen en ik zat zelfs alweer een eigen bedrijf op te starten terwijl ik op de bank lag. Eigenlijk ben je terug bij 'start'. Accepteer dat veel dingen opnieuw moeten en je moet wennen. Dus boodschappen doen, terwijl je gespannen bent. Wandelen terwijl je je afgepeigerd voelt, etc. Alcohol zoveel mogelijk laten staan en decafe als surrogaat.

Het komt goed, maar zelfinzicht is cruciaal in deze periode. Waarom ben jij ingeklapt? En vooral stoppen met het wijzen naar anderen. Ik heb daar ook alle reden toe, maar het helpt je niet. Sluit dat boek voor altijd en focus je op jouw herstel. Wat kan/moet jij aan jezelf veranderen om weer in balans te komen? Gaat het om bepaalde gedrags- of gedachtenpatronen? Dan is schematherapie mogelijk interessant voor je.

Succes!

Wat jij zegt heb ik ook nu vier keer een burn-out gehad en toch iedere keer weer proberen te werken uit schuldgevoel.en als ik dan aan het werk ben houd ik het nog geen twee weken vol dan heb ik het gevoel dat ik weer helemaal bij af ben

Een werkgever is loyaal totdat je niet meer dat binnen brengt wat hij verwacht. Doet me denken aan een liedje van Herman Brood en Henny Vrienten "als je wint heb je vrienden". Heb het zelf ook mogen ervaren. Zolang de omzet binnen kwam was het hosanna, totdat ik in een burnout kwam. Na 30 jaar kapot werken werd er nog niet meer naar me omgekeken. Na 2 jaar met de stille trom vertrokken. Dit gedrag van de werkgever heeft me een gigantische terugval bezorgd.

Wat voor bijwerkingen had je? En wat gebruikte je? Ik heb ook last van bijwerkingen steken in mijn buik, patronen raar zien. Pijn aan de blaas steken onder de navel en ook tintelingen in mijn hand en vingers. Slikte trazadon 100 mg

Tijdens de gesprekken met de psycholoog is er ook uit gekomen dat er sprake was van parentificatie. Ik vond het juist heel fijn om die erkenning te krijgen. Het gaf mij namelijk een soort van rust en bevestiging. Het ‘nieuwe gedrag’ pas ik al toe, maar dit vind ik soms heel lastig, want ik ervaar dan zoveel schuldgevoel.

Hoi anoniem,

Wie je ook bent; ik herken de term parentificatie als horende bij mijn burn out. (Ik vind het al 3 x niks om het op te schrijven…dat burn out dan…)
Daarnaast een verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen dat heel sterk aanwezig is evenals het niet goed kunnen trekken van mijn eigen grenzen. Is dit ook wat bij jouw situatie past?
Momenteel spelen er ernstige zaken rondom mijn moeder en mijn broer. Rondom de laatste speelt dat eigenlijk al zeker 12 jaar in zijn relatie met mijn schoonzus. Duidelijke zorgmijders en maar verder in de problematische relatie wegzakken. Niet mijn probleem feitelijk, maar ja de zorgen erom waren en zijn er en je laat het toch allemaal maar niet zomaar gaan?
Kortom; in het verleden komt veel zorg vanuit mij rondom mijn moeder naar voren en de term parentificatie.
Hoe diep zit je inmiddels? Ben je rock bottum of alweer op de weg terug?

Groetjes en veel sterkte!

Heb al twee burnouten achter de rug, vorig jaar derde burnout en zware depressie met opname als gevolg. Nu nog steeds thuis en vechten om niet terug ten onder te gaan. Ook bij mij idem: parentificatie, te groot verantwoordelijkheidsgevoel , zorgen voor een ander behalve voor mezelf, te grote onnodige schuldgevoelens vooral naar eigen gezin toe (ik ben hen tot last) en moeilijk grenzen afbakenen. Ben sinds oktober 2023 dus niet meer aan het werk. Bij eerste twee burnouten te snel terug aan 100 % gaan werken. Nog steeds grote zorgen naar mijn mama en broer toe. Heb ook narcistische vader, ondertussen geen contact meer mee. Volg nu een revalidatieprogramma en moet aanvaarden dat ik er nog lang zal overdoen om gedeeltelijk te herstellen (jarenlange roofbouw op mijn lichaam en in overlevingsmodus). Ben enorm bang voor de toekomst, hoe moet het nu verder. Als ik me wat beter voel, is het zo moeilijk om uit schuldgevoel naar mijn gezin toe niet teveel te gaan doen, met dagenlange recuperatie als gevolg. Neem ook medicatie, dik tegen mijn zin, maar moest omdat ik zo diep zat. Sertralibe en mirtazipine. De dosis moet nu verhoogd worden (daar baal ik enorm van en zie dat als falen) omdat mijn broer kanker heeft en het niet goed gaat aflopen en dat mijn herstel tegenhoudt. Ben zo bang voor klap als mijn broer komt te sterven en mijn mama weer erg op mij gaat steunen.

Even ter toevoeging: ik bedoelde dat ik de situatie erger vind voor mijn kind dan voor mezelf omdat ik er niet voor haar kan zijn. Sterker nog: ik kan niet de moeder voor haar zijn die ze nodig heeft.

Hoi Lisa

Al die klachten die je voelt zijn volkomen normaal als je een burn out hebt. Ik weet dat het eng is maar uiteindelijk kom je er sterker uit. Gewoon rust nemen, je grenzen duidelijk aangeven en zoveel mogelijk hulp accepteren. Alleen gaat je dit niet lukken.

Voornamelijk acceptatie is een heel belangrijk aspect. Je ook niet schuldig voelen naar anderen want hier kan je helaas niks aan doen. Je naasten begrijpen dit heel goed.

Ook ik heb dit een geruime tijd zo ervaren. Ik kon in het begin mijn bed niet meer uit en als ik naar het toilet moest, tolde alles om mij heen en leek het alsof ik zo door mijn benen zou zakken. De trap op of af, iets later in het proces, was niet te doen. Heel hoge hartslag en wisselende bloeddruk ook steeds daarbij.. en het gevoel of je elk moment flauw gaat vallen. Echt uitputting, dus.. Laat alles checken bij de huisarts. Komt daar niets uit.. dan kan het duidelijk een burnout zijn. Bij mij is het met veel rust en stap voor stap dingen proberen weer wat beter geworden. Ik heb geen kinderen en heb niet veel hulp gehad dus daar kan ik je geen advies in geven…heel veel sterkte!

Hoi Lisa,

Wat naar moet dit voor je zijn!
Ik herken dit van de eerste paar weken. Bij mij is dit inmiddels iets minder geworden gelukkig.

Wat betreft het niet kunnen zorgen voor een kind, herken ik dat. Ik heb zelf drie kinderen en mezelf ongelooflijk rot gevoeld deze zomervakantie dat ik er nu niet voor ze kon zijn. Ik probeer nu een aantal momenten per dag bewust een quality moment met ze te pakken, door even voor te lezen of samen een spelletje te doen. Verder trek ik mezelf als het kan veelal terug. Er half bij zijn kost mij veel energie en is voor de kinderen ook niet leuk, omdat ik niet op mijn best ben..

Veel sterkte!!

Groetjes,

Daphne

Ook last van intrusies?

Door wie heb je de neuroscan laten uitvoeren? Is dit met een doorverwijzing van de huisarts?

Ja hoor, zeer herkenbaar. ook een constant deinend gevoel, maar je valt inderdaad niet om.. heb ik ook heel lang last van gehad +- 2 jaar .. nu komt het nog sporadisch voor.

Ik heb dat deinende gevoel ook, maar ook bij drukke plekken. Het word dan erger en krijg ook het gevoel dat ik me benen niet meer voel

Heb ik ook veel last van. Alsof je niet “stevig” op je benen staat. Vaak als ik moe ben of heel veel stress heb ervaren de dag ervoor, dus laag in mijn energie zit. Heel vervelend maar probeer mezelf altijd te vertellen dat ik niet “zomaar” omval en is gelukkig nog nooit gebeurd.

Dat heb ik ook gehad ja en soms nog wel. Vooral in supermarkten. Het heeft denk ik puur met de overbelasting van je hoofd te maken. Ik merk vooruitgang sinds ik bij een natuurgenezer loop en sindsdien zo natuurlijk mogelijk probeer te eten incl. goede supplementen (magnesium, zink, b12 etc). En wandelen in de natuur is ook goed en als het kan met blote voeten. Sterkte!!

Heel herkenbaar . Ik vraag aan mijn man of ik raar loop, nee zegt hij. Voor mijn gevoel wel en moet bij elke stap nadenken lijkt het. Heel bizar. Soms voelt het alsof mijn benen soort van los zijn v mijn lichaam

Ik heb dat ook. In het begin van mijn b.o voelde me hoofde bedrukt en alsof ik heel dronken was met daarbij me benen niet te voelen en angst flauw te vallen. Nu 2 Jr verder bijna nog wel last van maar njet meer zoals toen. Wel duurt het lang heb dagen dat de klachten wat meer na de achtergrond gaan en soms komen ze weer alsof et nooit over gaat.. maar toch geloven dat et goed komt. Sterkte

Ja! Dat ken ik! Haha, grappig eigenlijk. Mensen lijken meer op elkaar dan ze denken. Ik zal je mijn ervaring vertellen. Op school hadden we over het enge fenomeen of het waar was dat als je een kip de kop eraf hakt hij echt ging rennen. Meneer vertelde dat de aansturing voor lopen vooral vanuit je rugzenuwstelsel komt. Je loopt zonder er over na te denken. Een kip die in gevaar is wil vluchten. Dat gevaar signaal gaat naar zijn rug. Tjop! Koppie er af en kipje loopt. (brrr best eng) nou daarom voelt het gek als je beseft dat je loopt, en ademt. Hey denk eens aan je tenen. 1, 2, 3, nu voel je ze pas. Interresant he? Wetenschap. Door jou vermoeidheid voelt het nog vreemder. Om je vraag te beantwoorden: best normaal fenomeen. Hopelijk komt het goed met jou.

Heb ik ook al enkele maanden. Evenwichtstesten bij een neuroloog waren niet goed. ( 1 /2 minuut stilstaan met je voeten tegen elkaar en op een rechte lijn lopen waarbij je hiel de vorige het moet raken ). Maar kreeg geen verdere info..
Blijkbaar gebeurt het bij een overprikkeling van het zenuwstelsel dat de boodschap voor je evenwichtsorgaan verstoord is. Na lang zoeken op internet gevonden en werd dit door mijn huisarts bevestigd. Hoe en wanneer dit overgaat weet ik niet. Het enige waar men wel altijd met zwaait is anti depressiva. Ik wens je van harte veel moed en beterschzp

Wat een rare coach ! Je moet juist rusten en zeker geen grenzen opzoeken!! Je zit er pas een half jaar in dit is niet gek.
Mijn advies:
Rustig wakker worden met een mindfulness
Met aandacht ontbijten
Aankleden
Micro pauzes inlassen na iedere inspanning kwartiertje rusten of kopje thee iig geen prikkels. Aankleden is dus een inspanning
Wandelen binnen je grenzen bv 10 min in de natuur
Rusten
Iets lezen oid of gewoon echt niks doen zoals je opa of oma vroeger deed gewoon zitten in een stoel en voor je uit kijken .
Zeker een middagslaapje als je dat nodig hebt.
Daarna weer iets kleins doen waar je blij van wordt.
Neem eventueel een ergotherapeut
S'avonds voor slapen ook wandelen 10 min
Beter 2x kort wandelen als 1x lang en meteen uitgeput zijn

Geen cafeïne, en die voedingsmiddelen zou ik niet zomaar nemen .alleen als je een tekort hebt

Dank je voor je reactie. Vond het ook al vreemd dat mijn coach dat zei. Die 20 min.wandelen etc.is al een opgave.
Daarom weet je niet waar je goed aan doet hè. Zal je advies opvolgen. Nogmaals bedankt.
Wilma

Geen enkele goeie dag er tussen, heel herkenbaar
Ik ben in het begin ook teveel in beweging gezet door een coach. Misschien helpt het als je depressief bent maar niet als burn out ben Het werkte alleen maar averechts. Nu heb ik het advies gekregen om de 2 uur 20 min plat te liggen wanneer het goed gaat langere periode, zit nu op 3 uur. Want zitten schijnt ook al een inspanning voor je lichaam te zijn. Het werkt bij mij begin nu minder fysieke klachten te hebben. Dus heb nu eindelijk na meer dan een jaar eindelijk eens redelijke dagen ertussen

Oké,dus veel bewegen was ook niet in jouw voordeel. Dat gaan liggen is ook een idee,ga het in ieder geval doen. Bedankt voor je tip

Ben het zelf niet eens met wat jouw coach zei over bewegen. Ben zelf hersteld (na ong 12 maanden ziek zijn) en kan inmiddels weer intensief sporten, maar moest hier tot ong 9 maanden burnout echt niet aan denken. Wandelen kon ik, wat heel erg goed is voor je (binnen je eigen grenzen). Het is als je nog niet voldoende bent hersteld normaal dat je nog veel terugvallen ervaart en dat je misschien na 1 goede dag 3 slechte krijgt. Hoe moeilijk dat ook is, laat dat er zijn en bespreek dat met je omgeving.
Pas ook echt op met supplementen, er zijn vitamines waarvan je er teveel binnen kan krijgen zoals B6 en magnesium. Ik kreeg onwijze buikklachten van magnesium citraat, omdat de dosering te hoog was. Laat, indien dit nog niet is gebeurd, je bloed testen bij de huisarts. Heb ik ook gedaan. Ondanks allerlei vermoedens van huisarts en POH-GGZ, bleek ik enkel een licht vitamine d tekort te hebben (logisch, eerste 3 maanden kwam ik amper buiten in mijn burnout). Verder had ik dus geen supplementen nodig.
Rusten op bed is absoluut helpend voor je herstel. Men denkt vaak dat rust is: tv kijken, terrasje pakken etc. Maar nee, dat kan wel ontspanning zijn, maar veel prikkels tot je nemen is alsnog niet rusten. Blijf dit dus lekker doen totdat je merkt dat je energie toeneemt.

Veel sterkte en vooral vertrouwen in je herstel :)

Bij mij helpt magnesium wel en vitamine b12 succes

Idem. Het is een zeer hobbelig parcours. Fysiek en emotioneel. Ik kreeg de raad om eerst mijn reserves terug op neutraal te brengen en’pas dan weer energie op te bouwen. De info die je krijgt is vaak verwarrend omdat de klachten voor iedereen verschillend zijn. Die extreme uitputting is verschrikkelijk. Je moet echt moed putten uit kleine geluksmomentjes. . Ik vind het ontzettend jammer voor iedereen die hier mee kampt maar ben ook blij om te lezen dat ik lotgenoten heb. Oprecht veel beterschap

Niet meer dan 2 uur iets doen na 2,5 jaar rust? Niet flauw bedoelt, maar dan zou ik echt een andere burnout specialist in de arm nemen of andere psycholoog. Er zit duidelijk geen progressie in je herstel of is er nog spanning? Ik deel de dag op 1 twee delen. Dus zodra ik wakker ben (vaak erg vroeg), zit ik vol adrenaline. Ik heb dan ook nog steeds stress. Ik trek dan bewust sportkleding aan en laat de hond uit. Even een blokje om. Zo'n 10 minuten. Daarna ga ik altijd sporten. Of naar de fitness of wielrennen. Niet superfanatiek, maar vooral bewegen op hoger tempo. Dit doe ik 30 tot 60 minuten. Eenmaal thuis douche ik. Eet ik een stevige lunch en val dan in slaap op de bank. Na 1 uur word ik weer wakker en ga dan bijv. wat aan de tuin doen, huishouden, boodschappen of soms zelfs weer een (klein) rondje fietsen. S'avonds kijk ik geen film, maar youtube filmpjes. Soms met geluid uit. Je moet echt veerkracht gaan realiseren in je lijf en geest. Dus de lat steeds iets hoger leggen. Dus ik begon met 15 minuten wandelen en zit nu op 60 minuten fietsen. Dit alles binnen 2 maanden. En ja, ik heb al eens een terugval gehad, maar merk dat ik minder diep viel dan daarvoor. Ook dit komt door de veerkracht die je onbewust hebt gerealiseerd. Eet s'avonds stevig, zodat je ruim voldoende energie binnen krijgt. Maar beweeg/sport en laat anders een schema voor jezelf opstellen.

Ik zit er al 3 jaar in en herken het verhaal en de gedachtes wel.
Bij mij verloopt het zo traag doordat ik er ook een paar x corona overheen heb gehad
Welke geresulteerd heeft in klachten van Long covid. Wellicht heb jij dit ook?

Hi Anoniem,

Ook ik herken je verhaal, ben een ruime 2,5 jaar onderweg en door terugvallen + meermaals Corona met long covid nasleep, nu eigenlijk op hetzelfde punt als jij aangeeft.

Diana, ik ben even heel benieuwd of jij misschien nog advies of tips hebt (gekregen) mbt long covid in combinatie met burn-out? Valt daar nog iets extra aan te doen of is het gewoon accepteren dat de hersteltijd extra is?

Mvg,
A

Mijn tip is starten met antidepressiva ik slik nu citalopram 10 mg en daarbij doe ik de epiphora methode. Ik hoop dat ik zo het brein kan resetten en mijn lichaam wat rust kan gunnen om te herstellen. Ben net begonnen hiermee maar lees op de site long covid lotgenoten dat ze hier veel baat bij hebben.

Wat zijn jouw klachten?
Mijn klachten:
Slecht slapen gebroken en onrustig
Zweten
Koude tintelende voeten
Druk op hoofd en oren
Tinnitus
Angstig
Hartkloppingen en hartoverslagen
Vermoeid slap voelen van tijd tot tijd
Overprikkeld op hoofd en ogen
Geweldige spanningen van tijd tot tijd
Nekpijn
Continue gespannen spieren
Burning skin.

Verder ritme aanhouden
S'ochtends en s'avonds klein rondje wandelen
Gezond eten
Water drinken
Regelmaat korte rustpauzes inlassen
Middag slaap

Gr

(schrijver van originele post)

Ik heb contact gezocht met mijn psycholoog en hij bevestigt dat dit niet normaal is. Er gaat zich nu een team over buigen samen met mijn huisarts.

Ik heb voor zover ik weet nooit covid gehad (nooit klachten, nooit een positieve test), maar ik vermoed ook dat het long covid kan zijn. Anders misschien CVS. Helaas beiden niet te behandelen en CVS gaat nooit over. Ik ben aan de ene kant blij dat ik word bevestigd in mijn klachten, maar aan de andere kant ben ik doodsbang voor wat ik wel blijk te hebben. Een burnout kan je tenminste nog uit komen...

Nou ik lees toch positieve verhalen over long covid een ssri.

Wat zijn eigenlijk de klachten?

Hi Diana,

Ik hoop dat dat gaat werken voor je!
Zie er inderdaad veel lovende verhalen over, long covid + citalopram.

Ik moet mezelf even corrigeren; ik dénk dat ik long covid heb omdat ik er nadat ik er heel erg ziek van ben geweest, in een staat van totale lichamelijke luitputting terecht ben gekomen en dat sinds dien bizar langzaam herstelt.

Mijn klachten zijn;
- Opgejaagd gevoel / angstig
- Extreme prikkelgevoeligheid, vooral op geluid. dermate dat ik geen gesprekken kan voeren zonder duizelig te worden. Bij het voorzichtig inruimen van de vaatwasser moet ik al oordoppen in bijv.
- Onrustige slaap
- uitputting, ik heb eigenlijk geen leven omdat ik zo weinig tot niets kan.
- Druk op/in het hoofd
- Spierspanningen

Ik heb geen idee, en denk dat een huisarts je dat ook niet kan vertellen, of dit nog bij (complexe, langdurige) burn out hoort, of dat dit dus inderdaad long covid kan zijn en of citalopram daar dus iets voor doet.

Ik merk namelijk wel vooruitgang als ik onder mijn grenzen blijf, maar tergend langzaam, en ik val met stressvolle gebeurtenissen ook zo diep terug dat ik opnieuw moet beginnen..

Vind het ergens ook eng om met antidepressiva te beginnen, stel je voelt daardoor je lichamelijke grenzen niet meer die ik nu eindelijk na heel lang in dit proces, wel voel. Dan ben je straks uiteindelijk alleen maar verder van huis omdat het alleen maar beter lijkt te gaan door de onderdrukking, maar daaronder nog wel uitputting zit?

Als iemand hier verder inzichten / ervaringen over heeft, hoor ik die graag. Mijn geduld is na 2,8 jaar zó op..

Liefs en sterkte

Ik hen begrepen dat ssri niet onderdrukt maar als het ware je brein reset om

Sorry hierboven ging iets mis...

Ik heb begrepen dat het niet onderdrukt maar dat je hersenen (hypothalamus- hypofyse-bijnieras) moet weer leren ‘hoe met moet’. Ook moeten de cytokinen in je hersenen (waardoor je je ziek /uitgeput kunt voelen) rustig weer gaan dalen. Je hersenen zijn niet kapot, maar ontgregeld. Ze moeten als het ware gereset worden.”

Daarbij vermindert het wel angst en spanning en ga je beter slapen. Hiermee hoop ik de cirkel te doorbreken.


Hoe ziet jou dag eruit? Wellicht kan een ergotherapeut meekijken. Als je zo weinig energie hebt lijkt een uur sporten ook niet goed blijkbaar is dat veel te veel.

Hi Diana,

Dank voor de reactie. Waar ik even benieuwd naar ben: Hoe weet je dat de klachten die je ervaart, als gevolg van cytokinen / long covid komen, en niet van de daadwerkelijke uitputtingsstaat? Is dit op een bepaalde manier vastgesteld bij jou / vast te stellen? Ik twijfel hier aan bij mezelf namelijk.

Want van wat ik tot nu toe heb gelezen en geleerd, is dat burn-out (niet overspannenheid, maar dus echt totale uitputting) het eindstadium is van bijnieruitputting. Als gevolg van (chronische) stress, (dit hoeft niet enkel werk te zijn, kan ook verkeerde voeding, hitte, slopende relatie etc., vaak combinatie, zijn) hebben de bijnieren zo lang veel cortisol en andere hormonen aan moeten maken (aangestuurd door je hypothalamus / hypofyse), dat je bijnier, de ''leverancier'' van allerlei belangrijke hormonen, dus uitgeput is geraakt. Hoe langer je in die toestand blijft waar herstel uitblijft, gaat je lichaam om dat te compenseren en je nog enigszins te kunnen laten functioneren, andere voorraden plunderen. En zo ontstaat er nog meer uitputting van allerlei systemen, met daaruit voortvloeiend zo'n beetje alle mogelijke klachten die je je kunt voorstellen.

De oplossing is daarbij logischerwijs dan reserves gaan opbouwen die leeggeroofd zijn. (goede voeding, heel veel rust, slaap, supplementen, matig bewegen.). Corona (elke luchtweginfectieziekte) geeft een enorme extra uitputtingsslag op de bijnieren. Daardoor ga je er dus nog dieper ''in''. Even een flink verhaal zo, maar wellicht heb je nog wel wat extra's aan dit perspectief.

Ik vraag me dus vooral af; hoe weet je of je je ziek/uitgeput voelt door cytikinen in de hersenen (dus gevolg postcovid), of doordat daadwerkelijk alle voorraden zijn geplunderd?

Ik ben in elk geval super benieuwd naar wat het voor jou gaat doen, na zo lang onderweg wil je niks liever dan je leven terug.. Als je wil; hou me (ons) op de hoogte!

Mijn dagen zijn momenteel heel beperkt, wanneer ik genoeg energie heb probeer ik een stukje (2x10 of 2x20 min) te wandelen, daarna rust. Verder voel ik het met de dag aan; lezen, soms voorzichtig kort met een vriendin afspreken, daar dan weer van bijkomen..

tja ik zal misschien nooit 100% zeker weten of het nu Long covid is. Ik weet alleen dat ik daarna de druk op het hoofd oren, tinitus enz erbij kreeg. Maar wat ik wel weet is dat ik nu op geen enkele manier rust heb. Het is zo grillig en de tijd dat ik me tussendoor wat beter voel en wel een beetje goed slaap is zo minimaal dat dit ook niet opschiet. Ik hoop dat de citolapram de scherpe kanten eraf haalt en mij wat stabieler maakt qua slaap waardoor ik de kans krijg een beetje bij te trekken. Ik zie het niet als onderdrukking maar meer als een steuntje in de rug om een beetje op adem te komen. Maar ik zit hier dan ook al 3 jaar in....

Ik wens je in elk geval van harte toe dat je hiermee de goede richting op kunt gaan. Na 3 jaar (ook ik ben bijna op dat punt), is moed en acceptatie houden bijna niet meer te doen..
Veel sterkte

Je lichaam werkt op wat je erin stopt. Stop het goede erin, dan kan je lichaam en makkelijk energie uithalen en herstellen. Zorgt voor voldoende magnesium en zout. Stop gewoon geheel met bewerkt voedsel en zorg voor een stabiele suikerspiegel. Als ik het zo lees zit je in een semi-herstel wat heeeeel traag vooruit gaat. Je mist dus iets.

Citalopram kan inderdaad wel dat steuntje in de rug geven.. slik het nu 4 maanden spierspanning is iets meer gedaald en de angst lichtelijk ook.ik slik 10mg wil ook niet meer, want ben wel vanplan om het weer af te gaan bouwen. Het is niet zo dar je helemaal over je grenzen gaat .. ik blijf spanning en ontspanning met elkaar wisselen en neem ook mijn tijd om te ontprikkelen en de hersenen rust te geven. Door geen tv te kijken mediteren ademhalingsoefeningen journaleren koude douche 2.min. 2x per dag 30 min wandelen en iets doen war je leuk vind.. ik hou van koken en eindelijk kan ik het weer iets beter.. eerst werd ik zoo moe dar ik op bed moest gaan liggen.. dat was mijn 1ste jaar van me b.o

Hey, laat je niet kisten met long covid of CVS 'gaat nooit over'. Veel mensen blijven puur in dezelfde shit hangen waardoor ze niet vooruit gaan. Deze dingen zijn wél te genezen als je kritisch naar jezelf kijkt en grote veranderingen durft te maken. Je kan ook veel stress ervaren omdat je nog een onverwerkt trauma hebt, of simpelweg omdat je bepaalde voedingsstoffen te weinig binnen krijgen, of omdat je simpelweg te weinig eet om je lichaam de reparaties te laten doen die het moet kunnen doen.

Ik heb me de laatste jaren overwerkt. Ik voel dat ik in burnout zit. Ik kan me niet meer concentreren heb spanningen in mijn hoofd. Word s nachts wakker en lig bezig met mijnn werk. Krijg opmerlingen dati. k te traag werk wat stress geeft. Ik kon vroeger bergen verzetten. Nu gaat alles zo traag. Mijn dokter gaat nagaan of ik burnout heb. Ik heb geen idea jhoe ze dit kan checken en bevestigen.

@Liselotte, dat klinkt 95% zeker dat het overspanning is of iets soortgelijks. Een echte burnout merk je wel, want dan kan je niks meer en ook niks meer hebben. Je kan dus niet eens naar je werk fietsen/rijden. Overspanning kan wel overgaan naar een burnout, dus wees wijs en meld je vandaag nog ziek.

Hallo iedereen. Na jaren van een opeenstapeling van gebeurtenissen heb ik plots tijdens een drukke week een crash gehad van misselijkheid, duizeligheid en extreme vermoeidheid, trillingen, hyperventilatie. Na een dagje rusten en goed slapen veranderde niks, waardoor ik meer paniekaanvallen kreeg. Ben nu een weekje verder, dokter gaat nog onderzoeken doen. Maar het voelt aan als babystapjes. De vermoeidheid gaat gewoon niet weg. Het voelt alsof ik een zware griep heb, maar dan zonder enige symptomen. Zo slap, zwak en vermoeid. Ik leef al 5 jaar met een brughoektumor die ook voor duizeligheid zorgt, waardoor ik nu mijn balans helemaal niet meer vind. Mijn omgeving vermoed een burn out. Kan dit? Ik ben toch wel bang..

Hoi Yvonne,

Ik ben nu 3 jaar bezig en wil wel in contact komen.

Gr

Hoi Yvonne,
Ik ben nu 2 jaar bezig met het herstel. Waarvan twee keer een mega terugval waarin het voelt alsof je weer opnieuw begint omdat de rek er toch weer uit was. Ik zit nu weer in de terugval. Vind het vreselijk moeilijk om eruit te komen en het idee dat het 4/5 jaar kan duren, maakt me bang. Financieel lijkt me dat onmogelijk.

Google is onzin, enkele maanden? Dat kan bij overspannenheid, overspannenheid en burnout worden vaak door elkaar gehaald. Sommige zeggen 'burnout is als je overspannenheidsklachten 6 maanden of langer duren'. Ik ben het daar totaal niet mee eens, overspannenheid is alle klachten die daarbij horen. Burnout = compleet op. Je bent dus ook waanzinnig moe, slaapt enorm veel of kan gewoon niks. De eerste 3 weken heb ik van bed naar bank gelopen en kon ik soms wat fietsen door de vermoeidheid heen maar daardoor werden mijn overspanningsklachten erger. Iedereen doet of ze burnout en overspannenheid begrijpen, maar de waarheid is dat de wetenschap niet eens precies weet wat er op biologisch niveau gebeurt. Al die pseudoscience van 'je emmertje is leeg, je reserves zin op' is echt onzin maar goed.

Een burnout kan oneindig duren, zo lang je niet genoeg eet, de juiste dingen tot je neemt, de juiste positieve prikkels krijgt en de juiste rust dan kan je erin blijven hangen. Ik denk dat een ernstige burnout meestal 2-3 jaar duurt voor je hersteld bent, of zelfs nog iets langer om weer volledig de oude te worden (ja dat KAN, iedereen die beweert dat het niet kan blijft hangen in pseudo herstel en doet zichzelf tekort).

Het is dus niet gek dat het 5 jaar duurt als je burnout ernstig was, want niemand doet alles perfect. Ik ben volgende week ook 1 jaar verder vanaf een redelijk erge burnout (denk 7/10), er zijn super veel dingen die ik gelukkig al wel kan maar enorm veel dingen die ik nog niet kan. Ik denk dat het ook nog wel 2 jaar duurt voor ik weer 'de oude ' ben, met nieuwe inzichten!

Hallo Yvonne, ik zit er ook al twee jaar in en zit midden in een verschrikkelijke terugval. Het lijkt alsof ik weer van nul moet beginnen zo ellendig voel ik me op dit moment. Veel lichamelijk klachten, onrust, paniekaanvallen, vreselijk moe en zou het liefste de hele dag huilen. Burnout wordt door veel mensen verschrikkelijk onderschat !

Ik ben ook al 2 jaar verder. Ben wel vooruit gegaan sins ik ben ingestort, toen kon ik ook helemaal niks meer en geen prikkels aan. Bang emotioneel uit het niets worden elke dag duizelig alsof ik 10 flessen wijn op had en het gevoel continu out te gaan.. veel schokken in me hersenen gevoelt en oorzuisen.. opgejaagd angstig noem maar op. Nu 2 jaar verder is me lichaam iets rustiger. Wel nog snel overprikkels moe en overspannen. Wel durf en kan ik weer wat sneller ergens mee na toe dan in het begin toen lag ik veel omdat mijn hele hoofd draaide en me continu angstig voelde.. wel als ik loop voel ik me nog duizelig beetje last van me evenwicht vooral bij meer prikkels gevoel alsof mijn benen niet willen of geen gevoel meer.. ben ook bang sat et voor mij nog lang duurt..

Ik zit ook in de 2+. Vanaf het begin wist ik al dat ik niet meer de oude zou worden. Wat ik deed was wel extreem, geen super-topsport, maar wel veeeeeel. Die onzekerheid dat ik niet wist waar ik naar toe kon werken was heel deprimerend. Ook veel last gehad van m’n depressie gedeelte.

Eerst alleen maar liggen en huilen en later naar bankzitten. Na 7maanden misschien een keertje buiten wandelen met zonnebril, en koptelefoon met mindful walking op.
Ik ging langzaam vooruit, maar elke vooruitgang ging gepaard met dezelfde niveau van vermoeidheid. Echt meerdere dutjes moeten doen. Heel moeilijk om het positieve voor ogen te houden, omdat je nog steeds niet echt kan meedraaien met m’n gezinsleven.
En omdat ik ook zolang bezig ben, zorgen ook de life events bij mij voor een terugval. (Bruiloft familie, kinderen naar school, verhuizingen)

Op dit moment begin ik langzaam voor ogen te krijgen hoe ik mijn leven wil inrichten voor de komende 2 jaar en begin ik te hopen dat mijn nieuwe “eindstation” in zicht komt.

Hier ook inmiddels bijna 3 jaar, en onlangs door heftige gebeurtenis terwijl ik al wat onder de nullijn zat, een hele diepe terugval gehad. Nu weer opnieuw moeten opklimmen daarvan, maar qua energie ben ik nagenoeg terug bij af. Denk ook zeker nog wel 2 jaar onderweg te gaan zijn. Het eerste 1,5 jaar heb ik de ernstigheid ervan ook heel erg onderschat, omdat je jezelf toch gaat vergelijken met wat je van de huisarts hoort of op internet leest.

Komt het wel nog allemaal goed .. ook dat brein die zo weinig aan kan?

Hier ook inmiddels bijna 3 jaar, en onlangs door heftige gebeurtenis terwijl ik al wat onder de nullijn zat, een hele diepe terugval gehad. Nu weer opnieuw moeten opklimmen daarvan, maar qua energie ben ik nagenoeg terug bij af. Denk ook zeker nog wel 2 jaar onderweg te gaan zijn. Het eerste 1,5 jaar heb ik de ernstigheid ervan ook heel erg onderschat, omdat je jezelf toch gaat vergelijken met wat je van de huisarts hoort of op internet leest.

Dankjewel allemaal voor jullie reacties.
Ik vind het vervelend voor jullie dat jullie er ook al zo lang mee rondlopen. Het bevestigt wel mijn idee dat het herstel van een burn out veel langer kan duren dan 1 of 2 jaar. @Amber: Ik heb me tijdens het herstel ook van gemeten met wat “standaard” is. Vervolgens geeft het stress dat je minder snel bent en voor je het weet ga je jezelf over de kop jagen. Ik heb de ernst ervan ook zeer onderschat, maar dat doen hulpverleners ook. Daarnaast kun je jezelf niet kwalijk nemen dat je niet meer helder kan nadenken, door dat je hersenen niet goed werken. Daar heb je dus eigenlijk anderen voor nodig..
Als ik iets wel heb geleerd, is dat een deadline van herstel opleggen, echt niet werkt! Hoe moeilijk dat ook is..
@Taco, ik ben het met je eens dat als je niet de juiste dingen doet, het ook niet beter zal worden. Uit eigen ervaring: mijn eerste ziektejaar ben ik veel gaan sporten (@Pearl, dus erg herkenbaar), doorgegaan met dezelfde sociale activiteiten in mijn vrije tijd, en mijzelf druk opgelegd om mijn carriereswitch snel op gang te krijgen. Resulterend in verdere bijnieruitputting en neurohormonale ontregeling; een jaar die mijn burnout alleen maar heeft verergerd. Pas daarna had ik door hoe erg het was en kon ik omhoog klimmen.
Ik heb in de loop der tijd ook sterk de indruk gekregen dat er nog te weinig kennis over is. Vooral ook over ‘uitzonderingen’ (of misschien blijkt dit later juist de standaard te zijn), die meer dan 2 jaar nodig hebben om te herstellen. @Daniel, Daar ligt zeker het gevaar dat het onderschat wordt. Door jezelf, door hulpverleners (die het zelf niet hebben meegemaakt).
Ik zou wel graag een advies nog willen meegeven: zoek alsjeblieft hulp! Je moet het wel alleen ondergaan, maar je hoeft er niet alleen voor te staan. Daarnaast kan het zo goed zijn om iemand met je mee te laten kijken of denken.
Ik heb fases in mijn herstel, vrij koppig en eigenwijs, gedacht dat ik het wel zelf zou redden. Nu ik dan toch weer een psycholoog heb geregeld, merk ik hoeveel lucht dat geeft, alleen al dat ik mijn verhaal kan doen. Dat wens ik iedereen toe



Als iemand nog tips of adviezen heeft, of een herstelverhaal, of zich herkent in de lange herstelduur, wees welkom om te reageren :-)

Heel herkenbaar! Ook ik zit inmiddels bijna 3 jaar thuis. Vorig jaar zomer had ik een opleving, maar daarop volgde een terugval. Dit voorjaar ging het opnieuw crescendo en kon ik verschillende activiteiten weer oppakken: 35 minuten wandelen per dag, yoga, 2 km fietsen, lichte activiteiten in de volkstuin, boodschappen doen. En toen: wéér een terugval, en daar zit ik nu 2 maanden in. Waarom? vraag je jezelf dan af. Wat heb ik verkeerd gedaan? Het enige wat ik kan bedenken, is dat ik in de veronderstelling verkeerde "ik kan het weer!", terwijl dat dus in feite niet zo was. Ik probeer nu uit het dal te klimmen met een ijzeren regelmaat van korte inspanningen en veel rust. En ik ben tot het besef gekomen dat ik (voorlopig) niet veel meer kan bijdragen aan mijn gezin, en daar heb ik afspraken over gemaakt met mijn partner. Voor mij is het belangrijkste dat ik positief blijf en erin blijf geloven dat het ooit weer beter zal gaan. De vraag waar ik mee zit is: hoe kan ik voorkomen dat er weer een terugval volgt? Heeft iemandhier een antwoord op?

Hoe voorkom je een terugval?
Een terugval zie ik als een leermoment en kijk ik er naar uit om het met mijn psycholoog te bespreken. Voor de terugval zijn er altijd wel signalen geweest die ik negeerde of niet herkende.

Het belangrijkste voor mij is erachter komen wat mijn kernwaarde (waardeloosheid en eenzaamheid) is en hoe de mechaniek werkt dat leidt naar die kernwaarde.
Ik heb onwijs veel pijnklachten gehad, die ik altijd maar geaccepteerd hebt. Maar ik heb moeten leren wat die pijn in mijn lichaam tegen me zegt. En het blijkt mijn opgekropte emoties te zijn die ik woorden moest geven. Die emoties heb ik altijd vakkundig en ongemerkt geblokkeerd en moest ik het eerst leren herkennen.
Die emoties helpen me mijn grenzen te zien, door echt even bij stil te staan. Wat voel ik in mijn lichaam, wat zegt het tegen me, welke emotie is dat, wat heb ik nodig?

Ik heb op dit moment een psycholoog die onder andere werkt met EFT (emotion focused therapy) en mindfullness. Als ik geen goede klik met haar heb gehad, dan had ik naar een goede haptonoom gezocht.

@Frank. Terugvallen is echt vreselijk. Vooral als het een grote terugval is. Het brengt mentaal ook veel teweeg. Je gaat je inderdaad afvragen wat je verkeerd hebt gedaan of wat je nu anders moet doen. Daardoor had ik veel last van piekeren of angst. Ik denk dat al dat nadenken en stressen ook veel rem kan hebben op je herstel. Daar kan een psycholoog of andere hulpverlener goed bij helpen.

Terugkijkend heb ik het idee dat ik in een terugval terug komt, doordat ik weer kortdurend in diezelfde lichaamsprocsessen van adrenaline-cortisol terecht kom als daarvoor (waardoor de burnout iei ontstond). Daardoor voelde ik me dan kortdurend behoorlijk goed en energiek en leek het echt beter te gaan. Maar dat is dus schijn..
Ik probeer een terugval te voorkomen door dit in mijn achterhoofd te houden. Ik weet nu dat het niet ineens superveel beter kan gaan dan in de week ervoor. Het gaat telkens met heel kleine stapjes. Ik probeer telkens mijn 'basisniveau' van functioneren elke 2 a 3 maand een klein beetje uit te breiden. Omdat mijn belastbaarheid ook telkens een klein beetje groeit.

Wat voor lichamelijke klachten heb jij Priscilla?

Hoi Erik, luister naar je lichaam. Als je je nog steeds ziek voelt moet je je ziek melden. Doorgaan betekend dat je straks wellicht nog veel dieper gaat vallen. Dat heb ik meegemaakt. Snel weer aan het werk omdat ik me schuldig voelde en dacht dat het bedrijf waar ik voor werkte van mij was. Daarna helemaal ingeklapt en mes in mijn rug van werkgever ! M.a.w. ik heb mijn burnout daardoor alleen maar erger gemaakt en nu zit ik met de ellende.....denk goed na en luister naar jezelf. De huisarts weet niet hoe jij je voelt en als ik het zo hoor zou ik op zoek gaan naar een nieuwe huisarts want deze neemt je dus niet serieus.

Hoi Bas,

Ik heb diazepam en citalopram meegekregen na goed overleg met mijn huisarts en het heeft mij juist héél erg geholpen. Het verschilt dus echt per persoon hoe het aanslaat. Misschien was het net niet het middel dat voor jou goed was, maar zeker niet elke medicatie is rommel. Misschien helpt iets anders wel, sta er in ieder geval open voor en wees niet té sceptisch. Al snap ik wel dat het vertrouwen in medicatie is afgenomen. Nogmaals, bij mij was het nét het steuntje in de rug waardoor ik weer wat meer uit mijn burn-out kan kruipen nu. Ook maar een heel klein beetje hoor, maar het vermindert angst. En misschien helpt iets anders wel voor jou! Wees er open over met je behandelaar/arts/psycholoog en kijk rustig of medicatie voor jou op dit moment handig is. Misschien niet, maar misschien ook wel. Ik heb bij mijzelf het gevoel dat het heel weloverwogen voor mij is uitgekozen en dat het op dit moment precies is wat ik nodig had.

Heel veel sterkte, Bas.

Hoi anoniem. Fijn dat jij er wel baat bij hebt. Ik ga denk ik eerst weer terug naar "fabrieks instellingen", dus zonder medicatie en blanco. Vandaar uit maar kijken wat slim is om te doen. Het is een lastige puzzel. Bedankt voor je reactie, en jij natuurlijk ook veel sterkte in je herstel.

Hallo Bas,

Ik zit inmiddels 3 jaar en 6 maanden in een zware burn-out. Herstel is er wel, maar in een gestaag tempo. Mede te danken aan de werkgever en bedrijfsarts die in financiele termen denken ipv humanistisch.

Ik herken een paar klachten die je benoemde, waaronder de-realisatie. Bij mij is het stukken minder geworden, soms helemaal weg. Alleen als ik over mijn grenzen heen ga, bijvoorbeeld lang beeldscherm kijken, of drukte/lawaai mensen, komt het iets meer terug. Probeer dus prikkelingen te voorkomen die jouw (centrale) zenuwstelsel overbelasten.

Ik heb bewust geen medicijnen genomen, want die lossen de oorzaak niet op en kunnen het herstel juist in de weg zitten. Ook is er risico op nog een probleem erbij, namelijk het afbouwen. Maar goed, voor sommigen zit er niets anders op en moet het wel.

Zie B12 symptomen op internet!! Zie mijn reactie hierboven alsjeblieft.

Hoi bas,
Ik zit al 15 maanden in een zware burnout.
En heb bewust gekozen voor geen medicatie. Herken wel de spierzwakte ik kon in het begin van me burnout niet eens langer dan 10 min staan. Nu kan ik weer iets meer maar heb nog veel last van prikkels en spieren die daardoor ook aanspannen angstgevoelens duizeligheid nek kaak ogen oren middenrif. Heb iets heel erg emotioneels meegemaakt, en merk al gelijk dat me lichaam hier zwaarder op reageert. Het herstel duurt lang.. maar wat goed helpt is een goeie psycholoog ontspanning en inspanning ademhalingsoefeningen meditatie en de natuur.

Hoi Richard,
Jeetje 3, 6 maanden in een burnout.. heb je je verhaal hier ergens ook op gedeeld? Zit namelijk ook in een zware burnout met een zwaar overprikkeld brein

Sorry rachid

Beste Bas, mijn ervaring is ook geen medicatie gebruiken. Wat mij ontzettend heeft geholpen is iedere dag een stukje te wandelen. Ga naar buiten de natuur in. Kijk goed om je heen. Wat zie je, wat ruik je wat voel je? Met aandacht wandelen. Het hoofd leeg! Daarbij ademhalingsoefeningen en meditatie. Je wilt rust maar je voelt het (nog) niet. Probeer echt te luisteren naar je lichaam. Zoek de stilte op! Je moet hier doorheen. Ook een goede coach kan helpen. Wees vooral ook lief voor jezelf. Vertrouw erop dat het beter gaat worden. Ook kleine stapjes betekenen vooruitgang. Blijf de lichtpuntjes zien en blijf positief!! Drink veel groene thee en zo min mogelijk koffie. Wat ik wel extra slik zijn magnesium tabletten (bisgliycinaat). Neem dit 1 uurtje voordat je gaat slapen. Heel veel sterkte voor iedereen die in deze vervelende situatie zit !

Heb je wel uitleg gekregen? AD moet je opbouwen en kunnen klachten eerst verergeren. De oxazepam onderdrukt dat dan. Ook merk je de positieve effecten pas na 1-3 maanden.

Bij mij ook de medicatie heeft ook meer kwaad gedaan dan goed.
Ik ben er nu 2 maanden vrij van maar mijn hersenen vragen er nog steeds om dat doet die medicatie helaas nog een hele tijd als je gestopt ben.
Ik heb hier ook wel een trauma aan overgehouden

Ik wil juist aan de medicatie gaan beginnen, hoor ook heel veel positieve verhalen. Maar als je de wilskracht hebt en goeie steun van mensen om je heen. Dan probeer eerst maar zonder. Ik heb het al 2 jaar geprobeerd ben zker iets vooruit gegaan maar nog veelste snel overprikkeld en snel moe na wat inspanningen. Hopelijk onderdrukt de med. Iets meer de angst en de gespannen spieren. Hopelijk gaat et helpen herstellen. Veel succes met joun weg hierin

Hi Bas. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik ben ook begonnen met Zoloft tijdens een zware burnout. Het heeft alles alleen erger gemaakt. Ik heb het maar 4 weken geslikt maar had last van heel extreme bijwerkingen. Ook suïcidale gedachten. Ik ben er nu 4 weken af maar heb voel nog steeds ontwenningsverschijnselen. Hoe gaat het nu met jou?

Hoi Bas,

Je bericht is inmiddels van maanden geleden. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik hoop heel erg dat het wat beter met je gaat!

Hier een soortgelijke ervaring. Ik had wat last van (ik noem het zelf 'lichte') angstklachten die na mijn burnout van 5 jaar geleden nooit helemaal over zijn gegaan. Uit mijn burnout kwam ik, hoe cliche ook, echter sterker. Dat restje angstklachten echter nooit heel goed aangepakt (schaamte, alleen mijn man wist er van en met wat vermijdingstactieken werd het wat meer acceptabel). Angstklachten voor mij uiten zich in: uiteten met 10 man (druk restaurant, kan niet zomaar weg wanneer ik wil, bang om een paniekaanval te krijgen etc). Of in een meeting zitten op het werk. Het bleef toch altijd een dingetje. Ik wilde niet tegen dingen opzien omdat ik bang was angst te krijgen (mijn rationele hoofd denkt dan 'ik ben toch wel slim genoeg om niet angst te hebben voor angst?'). Dat vrat energie. En ik veel gevallen viel het uiteindelijk mee en was de activiteit toch leuk. Mja toch blijft dat een stress bron.

Anyhow, 2 weken geleden met Citolapram 10 mg (om 2 vliegen in 1 klap te slaan en die angst rond de pms ook wat te verminderen). De volgende avond begonnen de eerste klachten. Ik hield in mijn achterhoofd dat het met AD de eerste weken wat slechter kan gaan en daarna beter. Maar na 3 pillen gestopt. Ik was fysiek er erg ziek van (blijven spugen,zweten,diarree, niet meer kunnen slapen) en mentaal nog meer. Alleen maar paniekaanvallen en huilbuien. Zeker de eerste paar dagen alleen maar huilend de huisarts bellen dat ik naar een crisisdienst moet of een GGZ instelling en dat ik dit niet vol zou houden. Iedere minuut was angst en totale onrust. Normaal sta ik het liefst niet in het middelpunt dus om nu te gillen dat ik opgenomen moest worden geeft ook wel aan hoe erg het was. Ik hoopte na een week weer de oude te zijn, want die AD zou dan toch uit het lichaam moeten zijn?

Ondertussen ben ik al een geruime week aan de oxazepam (ongv 4x10 mg per dag). Mijn lichaam is nog vol adrenaline. Iedere nacht wordt ik rond 01:00 wakker slaap nauwelijks meer. Hartkloppingen, diarree in de nacht, misselijk, tintelingen. In de ochtend met name huilbuien en een gevoel dat dit nooit meer goed gaat komen.

Over 4 weken kan ik gelukkig al terecht bij een goede psycholoog. Ik ben op zoek naar controle en grip (al weet ik dat ik dat moet loslaten). De symptomen lijken erg op een burnout. Maar misschien ook in combi met depressie en een angststoornis. Of is het een trauma van de Citolapram?. Ik probeer af en toe de normale dingen op te blijven pakken en zorgen dat ik af en toe buiten kom (een stukje fietsen, halfuur wandelen per dag etc). Ook mindfullness en ademhalingsoefeningen (en een positief platform genaam soChicken met fijne tips and tricks).
De dagen wisselen nog sterk. Op sommige momenten ben ik gemotiveerd en gun ik mezelf de tijd en op andere momenten van de dag (vooral de ochtenden) kan ik alleen maar verzinken in nare gedachten en zie ik het moeilijk goed komen. Wordt ik nog de oude? Kan ik ooit weer in rust en kalmte genieten van dingen en zullen dagelijkse dingen weer normaal gaan voelen?

Mijn man is heel positief ingesteld en steunt mij gelukkig heel goed. Ik probeer me niet schuldig te voelen tegenover onze twee peuters, al is dat lastig soms.

De oxazepam zal ik ook binnenkort moeten gaan afbouwen verwacht ik. Aan de ene kant fijn, maar ook best eng als de klachten of ontwenningsverschijnselen dan weer terugkomen.

Zoals ik het zelf nu zie (bij gebrek aan een diagnose van de psycholoog, wat er nu nog niet is) is mijn zenuwstelsel van slag en is er een hele disbalans ontstaan waarbij stress in het lichaam de grote overhand heeft. Soms wil ik vluchten uit dit lichaam en krijg ik het idee dat ik compleet gek wordt.
Ik ben geen arts, verre van, en kan geen antwoord geven op jouw vraag. Wat ik wel denk ik dat die AD het niet beter heeft gemaakt en je wat meer stress heeft gegeven in de burnout waar je al mee zit. Meer disbalans zeg maar.

Voor sommige zullen antidepressiva echt een goede uitkomst zijn, maar in ons geval heeft het geen goed gedaan.

Sorry voor het lange verhaal. Ik denk ook dat ik het nodige van mij af moest schrijven. Ondanks dat ik er nog maar 2 weken in zit.

Ik hoop dat het goed met jou gaat. Realistisch ben je waarschijnlijk nog niet 100% hersteld, maar ik hoop dat je je een stuk beter voelt dan op het moment je deze vraag hier stelde. Ik herken in ieder geval wel een deel van je verhaal.

ik ben ook begonnen met citalopram. Heel rustig opgebouwd naar 20 mg af en toe een oxazepam nodig. Duurt zeker een maand of meer voorat zoiets aanslaat. En klopt dat je de eerste weken juist ergere paniek krijgt. Is het bij jou wel rustig opgebouwd?

Hi Bert,

Alle fysieke klachten die je ervaart hebben direct een relatie met je burnout en niets anders. Ik kreeg bijvoorbeeld eczeem, anderen krijgen haaruitval, etc. Je hebt je laten onderzoeken en zoals ook bij mij destijds konden ze niets vinden. Pds zegt al genoeg. Pure spanning die je lijf niet kwijt kan. Probeer de oorzaken te achterhalen (vaak zijn het er meer) en ga stuk voor stuk oplossingen bedenken en zoek psychologische ondersteuning. Dat is een absolute must.

Ik heb exact hetzelfde daarom nu begonnen met een antidepressiva

Zou het helpen om de YouTubes van mensen die ‘n bijna-doodervaring hebben gehad te bekijken? De honderdduizenden gevallen vertellen in grote lijnen hetzelfde. Er is geen dood.

Anoniem
Angst voor….ja ken het,mede door heel veel stress ,sinds 8 maanden me man verloren, etc. Controles van ziekte van mezelf ,gaat goed gelukkig,maar zoveel angst voor alles!
Duizelig,lijkt wel kermis in me hoofd,eng ! In de loop van de dag iets rustiger,vind het zo erg .Bo en of overspannen,ik weet het niet. Heb ametriptelyne gehad 10 mg voor het slapen en rust,maar heb me twijfels!
De Ha,zei je hebt teveel meegemaakt !
Hoelang duurt het .

Hallo Adriaan, het zweven en de ademhaling herken ik wel. Ik heb ook een hard bonzend hart soms en trillen. Heb jij ook dat je wazig ziet en dat je jezelf anders ziet? Ook heb ik ineens dwang gekregen en dat is vreselijk. Welke CBD olie heb je? Duur?

Het wazig zien heb ik vaak, is heel beangstigend. Het gevoel dat je niet kunt focussen. CBD olie 5% van Renova 30 ml € 64 dus wel duur ja :-(

Ja herken ik ook wel veel van!
Zeker dat rare verloren te zijn in de ruimte!! Heel irritant als je buiten wandelt, loopt vind ik... ik heb geen medicatie...dus ook zonder voelt het raar😁lichtheid in mijn hoofd heb ik denk ik niet.... maar dat drukkende gevoel, bankschroef vanbinnen herken ik zeker!

Ik zit sinds juli 2020 in een burnout. Werk nu 8 uurtjes per week op AT basis (normaal 24).
Voel me zeker beter als in het begin maar ervaar nog dagelijks klachten zoals : de wereld "raar" zien hiermee bedoel ik een zweverig onwerkelijk gevoel. M.b.t
Slapen (veel dromen, s'nachts na 4 u wakker worden en dan moeilijk in slaap komen. Of heel vroeg wakker worden) . Continue een licht gevoel in het hoofd alsof ik op een bootje dein op het water. Rubberen benen van tijd tot tijd. Overslaan van het hart. Vaak gespannen gevoel rondom het middenrif. Kortom nog een hoop lichamelijke spanning...
Ik sinds kort 2x per dag oxazepam om mezelf toch wat meer lichamelijke rust te geven tussendoor. Wat ik zo lastig vind is dat ik therapie , fysio, ontspanningsoefeningen enz alles eraan heb gedaan maar dan na bijna 1,5 Jr nog steeds met al die klachten zit. Vaak denk ik wanneer houdt dit op

De meditaitie oefeningen van Frank Bruining helpen om tot rust te komen. Als je veel spanning in je lijf hebt gaat je ademhaling (m.n. uitademen) niet meer zo vanzelf. Het is ook goed om boeken over burn-out te lezen, zodat je begrijpt wat er gebeurt. Net op aanraden van mijn psychologe het boek 'gek op stress' besteld. Veel sterkte, het is geen fijne periode om door te maken maar we komen er doorheen!

Hey adriaan hoe gaat het nu met joun klachten.?

Hoi Lisa,

Even een vraagje. Je hebt het over bloeddrukschommelingen. Heb jij bewijs dat je bloeddruk daarwerkelijk laag word en je daardoor het gevoel hebt weg te vallen?

Ik herken namelijk dit gevoel. Als je flink burnout bent en heel weinig energie en prikkelgevoeligheid is het het ergst. Maar dit komt niet door je bloeddruk, maar door je hersenen die alle prikkels / emoties even niet kunnen verwerken. Misschien haalt dat ook een stukje angst weg.

Hoi Lisa,

Ik herken heel veel van je verhaal. Ook de angst om naar buiten te gaan vanwege de duizeligheid en het feit dat dit het herstelproces in de weg lijkt te zitten. Als het ware verlies je het vertrouwen in de werking van je lichaam, en dat is heel naar. Ik heb zelf een relatief lage bloeddruk. Niet gevaarlijk maar wel altijd al het geval. Sinds ik met een burnout thuis zit (vooral in het begin eigenlijk) vaak dat gevoel, en ook vaak dat het plots op komt zetten, alsof je uit het niets op een varende boot stapt terwijl je gewoon door je woonkamer loopt. Mijn huisarts wijdt dit aan een combinatie van lage bloeddruk en hormonale disbalans. Het schijnt dat vooral vrouwen bij hun burnout heel veel extra last krijgen van de hormonen, bij mij zijn veel symptomen ook extreem uitvergrote versies van zaken die ik in mijn pubertijd vlak voor mijn menstruatie voelde.

Waar ik benieuwd naar ben: ben je ooit daadwerkelijk flauw gevallen? Ik realiseerde me na een aantal maanden dat ik dagelijks de angst had flauw te vallen maar dat dit op geen enkel moment ook echt was gebeurd. Dit gaf me toch redelijk wat vertrouwen om gewoon de deur uit te gaan.

Sta je in contact met de dokter over de bloeddruk en meet je deze regelmatig? Er zijn wel manieren om dat wat omhoog te krijgen hoewel in jouw geval het voornamelijk klinkt alsof je gewoon tijd en rust nodig hebt.

Ik heb zelf geen kinderen dus daarover kan ik je niet adviseren. behalve dat het wel echt zaak is dat je goed de tijd hebt om te herstellen en dat dat met een kind toch wat moeilijker gaat. Stom gezegd: alle aandacht gaat even uit naar jou en je moet even egoistisch zijn. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je ouder bent, maar wellicht dat tijdelijke hulp met een steunouder in dit geval wel een oplossing kan zijn.

Ik wens je heel veel sterkte,
R

Ik heb in het begin 2 jaar geleden ook deze extreme klachten gehad. Ook het gevoel continu out gaan. Het is inderdaad overprikkeling.. hormonen een hele disbalans in je systeem. Je moet gaan ontprikkelen en flauwvallen is ook bij mij nooit gebeurd.. je moet je systeem weer leren ontspannen maar ook weer energie opladen door te bewegen. Langzaam aan doen en goed je grenzen bewaken.. ook emotionele stress of continu piekeren zorgt dat je mentaal niet goed oplaad waardoor ook minder energie na je lichaam stroomt.. je zal waarschijnlijk wel spanningsklachten hebben met name nek schouders??

Hallo ja ja zeer herkenbaar
Duizeligheid
Zwaar oververmoeid
Geen besef omgeving
Piekeren
Dood gedachten
Hoofdpijn enz enz en ja ook het gevoel of je van,de sokken gaat. Kan nog geen gesprek meer voeren of ik dwaal af en val,in slaap staren de,hele dag enz om gek van te worden .hoe is het nu met je ?

Het gaat heel langzaam beter worden.. 2 jaar geleden kwam ik ook in een zware b.o. kon letterlijk niks meer door al mijn klachten ook enorm duizelig het gevoel out te gaan angstig overprikkeld, spieren die snel afzwakte.. ook bij et middenrif, geen emotie aankunnen gelijk gespannen angstig enz.. heb de eerste 2 maanden vooral moeten rusten. Alleen snapte ik toen niet sat ook dat brein rust had dus continu aan t googlen naar al mijn klachten te veel jn me hoofd zitten. Als je op een gegeven moment het gaat accepteren dat je echt niks hebt maar toch echt in een b.o zit.. dan kan je er langzaam werk van maken om je langzaam weer beter te voelen. Het is een moeilijke weg heb heel veel steun nu nog steeds. Maar het gaat langzaam aan beter worden ook de klachten .. succes

Hallo goed om te horen. Welke weg ben je ingeslagen mbt hulp? Zelf ga ik nu naar hypnose terapuet. Mag ik hopen het wat gaat helpen. Net pas 2x geweest mvg anoniem

Ik heb een hele team toen gehad.. psycholoog, lifestyle coach, fysio,.. eigenlijk hebben ze me geleerd hoe stress werkt in je lichaam.. je lichaam beter aanvoelen om te gaan met prikkels enz.. ze hebben gekeken naar mijn manier van denken en waarom ik maar altijd doorging.. uiteindelijk er veel aan gehad veel geleerd alleen moet je et uiteindelijk zelf uitvoeren om beter te worden.. duurt lang kan nog steeds niet werken en moet bij inspanning nog veel rusten door et gevoel in me hoofd en spierspanning rond nek keel schouders kaken enz.. maar voel wel verschil de vermoeidheid is niet meer zo heftig als in het begin. En de angst is ook wat minder. Wel ben ik begonnen met citalopram. Geeft me wel een steuntje in de rug. En daarbij vitamine b complex magnesium omega 3 ook voor darmen heb ik vitamines .. osteopaat accupentuur dry needling.. helpt allemaal wel.

Wou nog zeggen dat ik na 2 jaar wel nog wat meer moeite heb met daglicht moet met zonnebril oplopen.. tv schermen telefoon of zelfs boek lezen word ik sneller duizelig of gespannen van .. ook pijn bij de ogen en rond oren en kaken.. dat vind ik wel lang duren.. kan niet zoals de meeste lekker netflixen. Kijk pas tv in de avond

Heeft iemand medicijnen tegen duizeligheid gehad of gewoon afwachten en rusten..?
Ben nu 6 mnd onderweg

Nou dat heel verhaal geef de burger weer moet. Maar het is lood en lood zwaar. De vermoeidheid is zo zwaar Dat zelf hier de gehele concentratie er niet meer is .auto rijden, winkel bezoek enz enz vergeet het maar,maar naar jouw verhaal wel veel helderder.,op zijn tijd en dat is toch wel veel ben je er echt klaar mee om dat het zoö zwaar vermoeidheid mee speelt trek je het gewoon niet meer .je staat kapot op uit bed en gaat er weer dood in.slapen, slapen en nog eens slapen. Maar,als ik in je verhaal hoor je totaal niks meer kon Dan kan het dus nog erger. En heb het echt gehad met mijn bo en het gevecht tegen de niet meer leefbare uitputting en zware vermoeidheid. Maar nogmaals zeer bedankt voor je verhaal. Hoop nog eens van je te horen .het lezen hier van ervaringen is prima. Maar aan steun hebben we natuurlijk ook veel..top mvg,anoniem

Ik ben op ik voel mn lichaam niet meer

Nee, maar ik denk dat je even wat minder gegrond bent, Plien.
Niet gek in tijden van stress. ‘n Goeie mesologe/loog zou kunnen helpen om je energie in kaart en in balans te brengen.
Stress-release is ook ‘n benadering. Die richt zich meer op de spieren zelf, kan ook heel goed werken.
Het is maar net wat bij je past. Je vind je weg ongetwijfeld..

Marcel

Als je benen schommelen is dat vaak omdat je door een blokkade heen moet lopen, als je dat niet doet gaan je benen soms vanzelf schommel ga dan op een stoel zitten bv met een extra kussen zodat ze vrij kunnen bewegen en geef je over aan dat gevoel. Het kan meerderen keren terug komen soms komt er een huil bui achter aan accepteer het en laat je tranen de vrijen loop. Je zal uiteindelijk dan door heen komen. Veel liefde licht en kracht.

Beste Corrina,

Ik ga het proberen. Ik heb ook steeds het gevoel een beetje te wiebelen/deinen terwijl ik gewoon stil sta.

Dat heb ik ook regelmatig. Het is een beetje zoals duizeligheid maar niet helemaal hetzelfde. Alsof ik onstabiel sta.
Over het algemeen heb ik hier last van als ik over mijn grenzen gegaan ben en mijn stress terug aan het zakken is

Ja dat deinende gevoel komt inderdaad door dat het stressysteem aanstaat. Je moet rust nemen maar ook weer prikkels opzoeken ook al word je er nog duizeliger van of voel je je snel angstig. Het word echt beter . Maar dan wel met gezonde voeding je voorraden weer aanvullen met extra vitamines. Kijk op youtube voor pppd klachten daar heb je oefeningen voor ook ademhalingsoefeningen. Pppd is eigenlijk het brein die te veel prikkels binnen krijgt door een stressysteem die weer opnieuw moet leren zich veilig te voelen. Alle kleine beetjes helpen. Succes

burning skin

Ik heb dit ook van hoofd tot teen. Zou een symptoom van overprikkeling kunnen zijn. U regelmatig insmeren met een vochtinbrengende crème zonder bewaarmiddelen kan verlichting brengen.

Ook zachte aanraking kan helpen vb ontspannende massage, een badje...

Ontprikkelen door ademhalingsoefeningen.

lichaamsbeweging

Hallo zeer herkenbaar hoe is het nu met je mischien wil je ervaring uitwisselen mvg anoniem

Ja duidelijk een burnout. 4x oxazepam per dag is wel veel, en dat spul permanent gebruiken wil je niet. Net zo verslavend als heroine. Verder wil niemand dit, maar het betekent simpelweg dat je niet goed voor jezelf zorgt en niet doet waar je hart ligt. Angstaanvallen kan zeker wel, als worden ze lichamelijk gestuurd voornamelijk bij een burnout. Dus je kan negatieve gedachtes hebben die paniek opwekken, maar in een burnout is je lichaam zo van slag dat je ook angst krijgt zonder rede. Dat je misselijk bent is waarschijnlijk door een lage bloedsuikerspiegel. Rustig beginnen met eten en dat opbouwen. Zeker zoveel eten tot je minstens op normaal gewicht bent.

Als je daar voor open staat zou je kunnen zoeken op youtube naar Jan Bommerez en transformatie, vond ik zelf zeer interessant en behulpzaam, geeft enorm veel nuttige inzichten in de relatie tussen lichaam en psyche. Veel sterkte en succes

Er is geen zichtbare stijgende lijn. Zie het als een kind wat groeit. Als je je kind elke dag ziet zie je niet hoe deze groeit. Als je ze soms ziet zie je het wel. Maar ik weet hoe frustrerend het is als sommige mensen zeggen dat je al zoveel verder bent terwijl je zelf denkt maar ik kan nog niks. Het ligt aan de mind-set. Ik heb net als jij een hele lange tijd een burn-out gehad toen dacht ik precies zo. Niet helpend. Helaas heb ik ook weer een pittige terugval. Ik probeerde een pittige studie en hup daar ging ik weer. We komen er wel heb liefde voor je zelf. Wees niet te streng. Ik denk dat we moeten leren tevreden te zijn met het moment. Die ene paar goede.

als ik jouw verhaal zo lees , krijg je steeds een terugval zodra je weer op je werk verschijnt , miss eens over iets anders nadenken.

wel knap dat je er zoveel aan doet !

Hi,

Dit heet depersonalisatie , is een beschermingsmechanisme van het lichaam.
Ik heb het zelf ook , word minder dmv brainspotting- emdr.
Hopelijk heb je er iets aan!

Wat is brainspotting?

Is een diepere verwerking van blokkades dan emdr. Zoek het maar eens op op internet. Wellicht helpt dit jou

Hi Romy, je hebt alle tekenen van een burn-out. Wacht er niet te lang mee. Trek de stekker uit alle verplichtingen, beperk alles tot het minimale, neem veel rust, vertel het aan de mensen waarmee je het meest te maken hebt en accepteer dat je de komende maanden alles, maar dan ook letterlijk alles, tot het minimale reduceert. Je lichaam liegt nooit, dus als men niets kan vinden, dan blijft er duidelijk een oorzaak over. Ga ook met een praktijkondersteuner praten van je huisartsenpraktijk en vertel alles wat op je hart ligt. Vaak is dat een goed begin.

Ik zit 2 jaar in mijn b.o.. heb ook alle klachten wat jij hebt . Nadat ik een mri scan had gedaan en ook daar niks was uitgekomen. Kon het niks anders dan een b.o zijn. Dus het lijkt wel dat je inderdaad al.in een b.o zit.. heb je ook angst aanvallen? Gevoeligheid voor licht en geluid?

Angstaanvallen af en toe. Heb dit zelf nooit echt gezien als een paniekaanval maar als ik er nu op terug krijg waren het wel degelijk momenten van veel angst met daarbij trillen en onregelmatig ademhalen. Geen gevoeligheid voor licht en geluid. Wel bij vermoeid zijn last van piep in oren.

Hé hier ook een jaar geleden bevallen daarna kreeg mijn 2ling zus borstkanker veel in haar gezin geholpen wat ik met heel veel liefde deed en toen alle behandelingen achter de rug waren en het weer de goede kant op ging werd ik zelf ziek erge rugpijn waardoor ik niet meer sliep spiertrekkingen allemaal vage klachten ook helemaal door de medische molen gegaan kwam niks uit achteraf ook paniekaanvallen en stress gaat nu redelijk
De ene week beter als de andere probeer me nu alleen te focussen op mijn gezin familie en paar vriendinnen grote groepen kan ik nog niet gr en sterkte

Juist goed! Dat is herstel! je adrenaline is eindelijk je lichaam uit, en nu pas begin je te voelen hoe moe je eigenlijk bent.
Neem fijn de tijd. De moeheid neemt na een paar weken af, en als je rustig door blijft gaan met inspanning-ontspanning, gaat je normale energie niveau stijgen.

Hallo ook ik zit hier op het forum. En ben eigenlijk ook op zoek naar mensen voor persoonlijk contact om elkaar te steunen en te helpen, weet jij hoe in contact te komen is Dit zeer welkom ,ik zit niet iedere dag op het forum. Maar probeer je reactie in de gaten te houden mvg anoniem

Adrenaline rush kan best, had ik ook veel in de nacht. Even volle yohurt met honing nemen als nachtsnack.

Hi,

Ik vroeg me af hoe het nu gaat? Ik heb hetzelfde; ik sta continu in de stress-modus en weet ook niet goed hoe ik hieruit kom.

Ik hoor het graag :)

Zo herkenbaar zit nu in de ziektewet 100% arbeidsongeschikt door uwv weet ik dat ik al 2 jaar in de burnout zit 1 jaar ziekenhuis onderzoeken uiteindelijk internist 1 jaar psychiater lichaam gooit letterlijk de stekker eruit als ik beetje stabiel ben en stress om de hoek komt kijken nu 6de terugval 1ste x is 2jaar geleden hart stopte gewoon en daar lag ik dan lopen ging toen ook niet meer in de tussen tijd wel temazepam op recept slecht slapen doe ik al sinds ik denken kan moet stapvoets lopend door het leven fybromyalgie en spastische darm en bundel aan allergieën had ik al van af 15 jarige leeftijd opgebouwd intussen ben ik pas 38 geworden rust nemen is moeilijk als je je bedenkt arboarts om de 6 weken koffie bezoek nu ex werkgever onderzoeken in het ziekenhuis echt alle nare onderzoeken heb ik gehad en dan nog 1 jaar lang psychiater en toen kwam uwv bezoek wia uitkering en 100% arbeidsongeschikt nu 6de terugval en kijken hoe lang ik nu nodig heb om gedeelte herstellen lig nu weer in bed flauwvallen hartkloppingen en noem maar op als ik het niet meer volhoudt met te hoge pijngrens temazepam en ff ademhalen zonder te denken nu eindelijk staat burnout therapie op de planning

Hoi Anna,
Ik heb ook zoveel last van me ogen en zit al 15 maanden in een burnout. Last van tv kijken krijg dan branderige soms stekende ogen. Doe ik dus alleen 2 uurtjes in de avond. Ook als ik buiten wandel heb ik last van licht en lijkt het net alsof ze helemaal aangespannen raken en vermoeid. Ik wissel het af met een zonnebril dat helpt. Eigenlijk lijkt het alsof er continu spanning op zit. Misschien bouw jij ook veel spanningen bij je nek ogen kaken en oren. Accupentuur en dry needling geven wat verlichting. Het helpt bij mij om mijn lichaam zich te leren ontspannen plus natuurlijk de afspraken bij de psycholoog en stress verminderen en vermijden. Ik kan ook nog niet veel voel me snel aangespannen. Heb je ook gemerkt dat wanneer je spanning voelt duizeliger bent?

Ik ook 15 maanden in een burnout en enorm herkenbaar. Ene dag ook erger dan de ander. Snelweg rijd ik niet want mijn ogen/hersenen kunnen alle bewegende beelden en prikkels niet bijhouden. Kleine stukjes binnendoor lukt nu al wel.

Ik herken dat. De ene dag denk ik een bril nodig te zijn, de andere is mijn zicht weer scherp. Soms 1 oog wazig. Best vervelend. Niks te vinden bij oogarts en opticien.

Ik zit nu sinds eind maart thuis, dus ten tijde van schrijven 4 maanden op weg in de burnout. De afgelopen 2 maanden heb ik al oogklachten, terwijl ik hier daarvoor nog nooit last van gehad heb. Aan het begin een antibioticakuur gekregen voor oogontsteking en later via de optometrist druppels voor traanfilm-instabiliteit. Uit de onderzoeken kwam niks naar voren en ik weet op dit moment niet of het aan de ogen licht of dat het overprikkeling is. Alsof m'n brein alle informatie die binnenkomt niet kan verwerken, om gek van te worden. Autorijden lukt niet en op slechte dagen wordt ik er heel depri van. De ene dag is het erger dan de andere, maar helaas zijn er nog geen "goede" dagen geweest waarop het weer normaal was. Ik zou een moord doen voor zo'n normale dag. Online vind je weinig mensen met dat "aangeschoten zicht", dus fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Ik herken dit heel erg, met name wat je vertelde alsof er een filter in je hoofd weg is en alles direct je brein binnenkomt. Heb ik met autorijden gehad en met naar de supermarkt gaan lange tijd ook. Meditaties helpen en zoveel mogelijk prikkels vermijden. Probeer es meditaties van Joe Dispenza, hij is geweldig.

Ik zit tegen een burnout aan, heb ook veel last van ogen, een paar keer bij de oogarts geweest, heb ook druppels gekregen voor oogontsteking en nu kunsttranen. Verder niet te zien in oog.
Heb last van licht en een drukkend en moe gevoel aan ogen. Blijf maar piekeren wat het kan zijn.
Nooit aan gedacht dat het met stres te maken heeft.

Hey, wat fijn om.tw horen dat er herkenning is. Hoe gaat het nu?
Ik vind vooral het niet lekker kunnen focussen en het vertraagde gevoel zo onprettig...

Hoi Anne,

Kan het kloppen dat ik al meerdere verhalen van jou heb gelezen? Jij zit toch ook al lang in een burnout?
Ik herken het helemaal met de ogen. Heb ik zeker 1,5 jaar non stop gehad. Nu is het wat minder en zitten er ook dagen bij dat het wel goed gaat met de ogen. Hoewel ik de wereld toch een beetje "raar" scherp ofzo blijf zien. Maar ja heb ik de ene klacht niet dan komt de andere wel weer opzetten......grrrrr

Herken dit zeker. Maar ik vind het bizar dat je na een half jaar weer halve dagen werkt. Je lichaam geeft dus duidelijk aan dat het rust wil, maar je vindt de ruimte er niet voor om rust te vinden met je zaak. Enige optie om spanning uit je lijf te krijgen is rustiger aan doen. Anders heb je zo weer een terugval, ben al 2 jaar verder.

Ik kan maar een ding zeggen gebaseerd op mijn ervaring. Als ik terugkijk op mijn leven dan is het absoluut niet zo verlopen zoals ik had gewild. Dit had te maken met parentificatie. De zorg voor mijn ouders op veel te jonge leeftijd. Ik ben (met hulp) gaan inzien dat ik heel anders ben geworden dan ik in feite ben. Hierdoor ben ik nu stappen aan het nemen, zoals ik mijn leven wél had willen invullen. Klinkt makkelijk, maar is het niet door ingesleten gedachten en patronen. Je komt er namelijk niet zelf uit...iemand moet je er op wijzen en jij moet gaan graven wat je intrinsieke wensen waren en waarom je op dit punt bent beland. Mocht dit herkenbaar zijn dan is systeemtherapie i.c.m. schematherapie de juiste keuze.

Hallo bedankt voor je verhaal en informatie als je nog meer kwijt wil over je zelf met betrekking tot je klachten en informatie hier over mag dat en is het zeer welkom. Ik ga mij er eens in verdiepen alvast zeer bedankt. Mvg anoniem

Dag lieve jij,
Dank voor het dapper onder woorden brengen van waar jij last van hebt. Ik herken veel van je symptomen. Ik ben zelf 2,5 jaar geleden uitgevallen met burn-out klachten: waar ik vooral last heb van de heftige angst- en paniekaanvallen die mij zo gevangen kunnen houden. Ik ben zelf ook regelmatig verward, maar herken inmiddels ook dat die verwardheid veel waarde heeft. En zo uiteindelijk ook het overgeven aan al die andere symptomen, al lukt me dat nog lang niet altijd.

Ik ben zelf psycholoog van huizen uit, en heb (mijn) psychische pijn altijd zo goed mogelijk willen leren begrijpen. Dit was ook vaak een coping strategie om maar niet te hoeven voelen. Inmiddels kan ik niet meer anders dan mijn pijn voelen, ook al ben ik nog steeds een groot expert in het vermijden of dekken van de pijn. Het resultaat hiervan: mijn symptomen worden uiteindelijk alleen maar heftiger en moeilijker te verdragen tot een punt dat ik niet anders kan dan me overgeven. Ergens in dat proces ontstaat bij mij altijd een punt van verwarring. Ik verlies mijn controle, en de overtuiging die ik omhoog wilde houden, breek langzaam af. Ik vind het mega heftig om daar middenin te zitten. Maar ook als ik me daar aan over weet te geven ontstaat vervolgens vaak ruimte voor nieuwe inzichten.

In de afgelopen 2,5 jaar heb ik met vallen en opstaan inmiddels veel mogen leren en ontdekken - maar waarbij ik dus nog steeds regelmatig tegen diezelfde ellendige muur blijf aanlopen. Inmiddels doe ik mijn best om weer meer een beroep te doen op de kracht van mijn lichaam ipv zelf cognitief mijn grootste best te doen om hier bovenop te komen. Zo ben ik oa begonnen met het beoefenen van TRE (Trauma Release Exercise). Juist de focus op mijn lichaam, en het loslaten van mijn verstand helpt me enorm om weer meer in mijn lijf, en het moment te komen. Al gaat ook dit nog met vallen en opstaan.

Ik wens jou de rust toe, om ook te zakken in je volledige ervaring. Hoe eng dat ook kan zijn. En om de steun te verwelkomen bij de mensen om je heen die je lief hebben, en in je eigen lichaam. Want jouw lichaam weet hartstikke goed hoe het moet herstellen. Jouw lichaam is er tenslotte op gericht om homeostase te creëren. Daar heeft het alleen de ruimte voor nodig om dit ook daadwerkelijk te kunnen realiseren.

Een knuffel, en een high five. Maarten

Hallo ten eerste iedereen bedankt voor jullie tips en verhalen .zeer confronterend. Maarten ook jij ,je verhaal zet mij aan het denken, en geeft weer moet. Zijn er ook mensen voor persoonlijk contact ter ondersteuning ,beter een goed gesprek, dan mensen om je heen die je niet begrijpen toch mvg anoniem

Hi Sanne, eigenlijk is het 'goed' wat er nu met je gebeurt. Klinkt hard, maar ook ik heb dat meegemaakt. 'Er zijn dingen gebeurt die nu naar boven komen'. Ja, dat is precies wat jou in je burn-out heeft gekregen. Nu komt dat opzetten, dus nu komt het besef. Dat je meer wilt praten had ik ook. Zoveel emoties, zo'n stortvloed aan vragen, zo'n beerput. En nee, grijp niet naar drank en drugs, want je moet het voelen en je niet ervoor verdoven. Je bent tot de kern gekomen en dat doet pijn. Schrijf alles op, al je gedachten, maar ook (vooral) je positieve momenten. Moedig jezelf aan, want het komt ook goed, maar wel door jezelf 100% in te zetten. Dus actief en niet passief. Ook ik heb nog een lange weg te gaan, maar snap nu alles. Een korte opsomming: Jeugdtrauma's en daardoor bindingsangst en angstgevoelens. EMDR was stap 1, systeemtherapie was stap 2 en nu start ik met schematherapie. Mijn leven stond vanaf mijn 25e op overlevingsstand en weet simpelweg weinig tot niets meer van het opgroeien van mijn kinderen, de vakanties, uitetentjes, etc. Echt 25 jaar compleet in een roes geleefd. Bizar, maar was de enige mogelijkheid om te overleven. En eenzaamheid...tsja, dat krijg je kado. Zorg dat je naar buiten gaat, een praatje maakt met wie dan ook, 'normaliseer', word lid van een fitnessclub en begin een praatje. Stel vragen aan iedereen, begin te kletsen, doe mee aan groepslessen, etc. Enne...koop een hond. Die van mij is goud waard. Alleen lopen is pittig en met een hond geeft je afleiding en een doel. Helpt echt. Succes & ga van je eigen kracht uit.

Hoi Anna, ik herken je verhaal voor het zware drukkende gevoel en dichtheid.

Voor mijn gevoel zit er een zware mist in mijn hoofd, waardoor alles trager reageert. Ik ervaar niet echt die fysieke zwaarte waar je het over hebt. Voor mij voelt het echt alsof mijn hoofd vol mist zit.

Alles wat probeert binnen te komen komt heel langzaam binnen en botst voor mijn gevoel tegen mijn hoofd. Als ik dan moet reageren dan moet ik heel veel moeite doen om erbij te komen.

Ik ben nu bijna 9 maanden onderweg in mijn burnout verhaal en het gaat beter dan een paar maanden terug. Maar alsnog, zodra iets mij raakt zoals vorige week, dan slaap ik weer slecht en dan is het er weer.

Voor mij is het inderdaad accepteren en rust.

Sterkte, we komen eruit... voor mij gaat het nog even duren, maar het gaat goed komen.

Hi Anna,
Zo herkenbaar het zware hoofd. Continue willen liggen of je hoofd ergens tegen aan hangen. En wanneer er iets teveel wordt, dan "slipt die dicht" zeg ik altijd. Waardoor alles in je schedel helemaal strak gaat staan en je een drukkend gevoel in je oren krijgt. En duizeligheid krijg je er ook gezellig bij. Hoort erbij helaas. Ik zit er twee jaar in die burnout met recent een terugval en dus deze klachten. Dit waren de klachten die het snelst weg gingen in mn gehele herstel. Het hielp mij om mn nek te kraken bij de manueel therapeut om mijn hoofd minder zwaar te maken. Moet je daarna wel bij de stess wegblijven anders komt het terug, want het slaat blijkbaar bij jou ook daarop.

Ook herken ik dat zware hoofd. Zit nu een jaar en 4 maanden met veel fysieke klachten, vooral in m’n spieren, ook ik ervaar dat het rechtophouden en niet teveel van links naar rechts kijken en naar beneden zoals nu naar m’n telefoon het beste werkte. Het vervelende is dat je er continu mee geconfronteerd wordt en er toch weer over na gaat denken en dat is wat je juist niet moet doen.
Inderdaad goed slapen is ook bij mij echt nog een dingetje. Denk dat hier ook veel mee te maken heeft, spieren raken ook niet goed hersteld. Het is gewoon waardeloos lijkt geen einde aan te komen. Maar zo ervaren het er veel zoals ik op dit forum lees

Ik heb ook veel nekspanning en een druk op me hoofd inderdaad ook druk op me ogen oren kaken het gevoel duizelig te zijn.. heel vervelend . Zit er nu 2 jaar in kraken helpt maar ook dry needling

Ja, ik ken je verhaal volledig. Ik ben al een eind onderweg, maar zaak is dat je actie onderneemt mbt professionele hulp. Ja, de wachtrijen zijn enorm, maar blijf zoeken, want het is allemaal erg slecht geregeld.
Ik had ook trauma's waarvan de belangrijkste mbv EMDR zijn verdwenen. Daarna is het belangrijk om te kijken naar wat voor therapie er goed zou zijn. Ik volg zelf nu systeemtherapie, omdat mijn problemen met mijn familie te maken hebben en op die manier veel dingen duidelijk worden. Je moet je partner daarbij betrekken, omdat dit ook verhelderend kan werken. Naast deze therapie ga ik in augustus ook schematherapie volgen in groepsverband (schijnt beter te werken). Meditatie, voeding, supplementen....allemaal handig, maar pakken niet de oorzaak aan. Om een voorbeeld te geven hoe 'raar' alles werkt.. ik had jarenlang last van nachtelijk overmatig zweten. Niet een beetje, maar altijd wakker in een drijfnat bed. Na 4 gesprekken is dat totaal gestopt. Waarom? Omdat ik een aspect totaal anders ben gaan zien. Een ex-collega van mij had in totaal 15 gesprekken nodig en is er volledig vanaf gekomen (ook trauma's en angsten). Succes & er zijn zeker oplossingen.

En niet geheel onbelangrijk...accepteer dat je hier doorheen moet, dat je zeker niet de enige bent, het een pittig traject is, maar dat je verbaast zal gaan staan wat het allemaal zal gaan brengen. Doorlopen met een trauma doen veel mensen en passen hun leven daarop aan totdat het niet meer werkt. Op dat punt zit je nu en moet je niet alleen de trauma's gaan verwerken (door o a. Emdr), maar ook jezelf weer terug gaan vinden. Dit kan soms pijnlijk zijn, want je zult een masker gaan afzetten die je lang gedragen hebt. Maar wees gerust, dit is juist wat er moet gebeuren. Vanaf dat moment kom je meer tot jezelf, maar ben je ook kwetsbaar. Ook dat vergt tijd en veel praten. Pas vooral op dat je niet vereenzaamd. Dit is echt een onderdeel dat vaak wordt vergeten. Blijf in contact met anderen, probeer naar buiten te gaan en nogmaals....accepteer het. Je moet hier doorheen.

Lijkt mijn verhaal wel, het begin althans… Vorig jaar in de meivakantie kwam ik ook niet meer tot rust, liep ineens continu met spanning rond, tegen paniek aan. Ik ben er nu bijna helemaal bovenop maar dus wel dik jaar verder. Zorg eerst dat er rust komt qua werk/prive en dat de omstandigheden gunstig zijn om ook lichamelijk weer beetje bij beetje tot rust te komen. Mijn lijf was compleet ontregeld, het schommelde enorm naar altijd die onrust. Vanaf september had ik steeds meer goeie dagen maar in het najaar toch weer gevoel van fikse terugval en steeds meer angst dat ik er niet meer uit kwam en week kwijt zou gaan raken bv. Uiteindelijk met antidepressiva gestart, achteraf zou ik eerder zijn begonnen. Dat hielp me echt tegen de angst en vanaf toen ging het echt bergopwaarts. Sinds januari ervaar ik het als een stuk minder zwaar en kon ik ook echt gaan herstellen voor m’n gevoel. Nu ben ik grotendeels opgebouwd qua werk en voel me eigenlijk super. Soms popt de spanning weer even op maar nooit meerdere heftig. Heb geen trauma’s en therapie enkel laagfrequent, was fijn met iemand te praten maar niet perse nodig in mijn geval. Ik had vooral tijd nodig en rust. En medicatie heeft me dus ook echt geholpen (ook slaapmedicatie zo nu en dan in het begin en paar keer oxazepam; kon er zo weer mee stoppen). Antidepressiva ga ik in het najaar rustig afbouwen. Terugkijken ging ik al jaren over m’n grenzen en had ik al vaker zo nu en dan teveel spanning. Nu voel ik me weer een stuk kalmer. Ik sport veel meer dan voorheen maar neem ook echt veel meer rust. Het komt echt goed maar heb geduld en zorg goed voor jezelf. P.s. Dit jaar een heeeeeerlijke meivakantie gehad, dubbel genoten ;)

Hoi, ik herken je klachten en verhaal. Wat mij heel erg heeft geholpen. Ik weet niet of dit bij iedereen werkt maar ik ga naar acupunctuur en tuina massage. Dat brengt je lichaam weer inbalans en de stress wordt uit je lichaam gehaald. Daarnaast slik ik magnesium, Ashwagandha en visolie. Ik wandel elke dag een stukje met meditatie of natuur muziek. Daarnaast heb ik in het begin toen het heel erg was 3 x per dag ademhaling oefeningen gedaan. Ik ben nu 7 maanden verder en ik ben echt met grote stappen vooruit gegaan. Ik heb geen paniekaanvallen meer gehad en het onrustige opgejaagde gevoel is weg ( zo goed als) ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan maar het wordt beter echt waar!

Zo herkenbaar ik heb al jaren last van mijn maag pantoprazol ervoor dat hiep wel in mei begonnen de klachten weer na 5jaar van de dood van mijn man die viel van de trap geen afscheid kunnen nemen week coma gelegen en wij de kinderen besloten de stekker eruit te trekken heel moeilijk loop nu bij praktijk Hellinga die doet haptotherapie veel praten ook en heel veel mee gemaakt vroeger ze zegt dat komt er nu allemaal uit pfffff ik hoop dat het helpt raak er mee aan bang voor een burnout succes ook

Dank voor jullie reacties. Doet mij toch ergens goed om te weten dat ik hier niet alleen doorheen ga. Het gaat echt met vallen en opstaan, maar ik moet hoopvol blijven en uiteindelijk gaan we hier uit komen. Veel liefs !!

Beweeg/sport jij? Ik herken het namelijk wel een beetje. Ik heb soms voordat ik in slaap val een soort van zindering in mijn hele lijf. Soort kortsluiting lijkt het wel. Heel kort duurt dat. Wat ik juist ben gaan doen is sporten. Niet superintensief, maar wel genoeg om mijn adrenaline kwijt te raken. Ook ben ik meer gaan doen qua dingen die mij energie geven, zoals opknappen van het huis. Schuren, schilderen, etc. Dingen die misschien wel energie kosten, maar ook zorgen dat je adrenaline afneemt en je een voldaan gevoel geven. Werken met je handen is daarnaast ook goed om uit je hoofd te gaan.

Ik heb na een paar keer toegegeven te hebben aan mijn mentale vermoeidheid toch weer gekozen voor deze aanpak. De reden is dat ik mij alleen maar slechter voel als ik niets doe. Ik werd gewoon depressief van 3 maanden op de bank zitten en naar buiten te staren. Ik (race)fiets bijna iedere dag max 25-30 km en op een rustig tempo. Dit werkt voor mij echt een stuk beter.

Luister naar je lichaam zou ik zeggen. Als jij echt nog zoveel slaap nodig hebt en je niet door je middagslaap s'avonds problemen hebt om in slaap te vallen, dan is dit toch echt wat je lichaam wilt. Als ik s'middags slaap, dan val ik vaak moeilijk in slaap s'avonds, wat een teken is dat ik nu moet gaan opbouwen door dingen te ondernemen. Lastig, want je doet al snel onbewust teveel.

Dus slaap zoveel je kunt, totdat je lichaam aangeeft dat je de volgende stap kunt gaan zetten. Let er wel op dat je wel beweegt en je fysiek soms ook even uitdaagt. Dus ook vermoeidheid door inspanning ervaart. Niet alleen maar zitten en liggen, maar dus ook actief even gaan wandelen/fietsen/licht huishoudelijk werk. Inspanning en ontspanning is wat je langzaam aan moet gaan herinvoeren.

Mijn lichaam heeft ook nog veel slaap nodig na een jaar.
Ik luister er gewoon na. Slaap gerust 11 uur per nacht. Dan pas ben ik wat uitgerust en kan ik de dag 'aan.'
Wanneer ik eerder opsta, ben ik heel moe, en voel ik mij een stuk slechter.

Eigenlijk is het goed om 8 uur naar bed te gaan, en zo 11/12 uur te slapen. Dan houd je een normaal ritme.
Dit lukt mij helaas niet.

Bedankt voor jullie reacties!
Actief bewegen lukt me gelukkig aardig, dat helpt inderdaad goed om ook op een gezonde manier moe te worden.

En ik herken zeker wat jij zegt Madeliefje. Ik lig altijd rond 22.00 in bed maar slaap bijna nooit voor 00.00u. Vervolgens ‘s ochtends pas rond 9-10 uur weer wakker.
Het helpt me wel om te horen dat dit voor jou herkenbaar is. Inderdaad zoals jullie zeggen gewoon ernaar luisteren lijkt me het beste.

Ooit laadt het batterijtje vast wel weer op ;)

Ja ik slik ook sertraline. Begonnen in oktober icm oxazepam 4x per dag. Sinds 1 januari helemaal van de oxazepam af. De sertraline opgebouwd van 50mg tot 100mg en sinds een paar maanden weer wat verlaagd naar 75mg. Mij heeft het enorm geholpen. Er kwam eindelijk weer wat rust in mijn hoofd. Sinds oktober gaat het nu heel veel beter met me. Waar ik in het begin constant paniek en angst had, kan ik nu weer de realiteit zien. Ik heb nog wel een paar keer paniekaanvallen gehad, maar minder ernstig en korter durend. De laatste is al zeker zo’n 2 maanden geleden.

Geen idee hoe ik het zonder de sertraline had moeten doen. Mijn ervaring is dus zeker positief. Enige bijwerking waar ik last van heb is buikklachten, elke dag na de lunch een keer diarree. Nou dat 100x liever dan de paniekklachten hoor.

Succes en sterkte!

Dank je voor je reactie. Lief dat je daar de tijd voor neemt!

Had jij ook dat de klachten in het begin erger werden? Ik vind het zo heftig. Eind van de dag is m’n lijf rustiger en wordt m’n hoofd dat ook.
Creëer alleen maar meer angsten in m’n hoofd zo :(