Burnout - forum lotgenoten

Hier ook twijfel. Klachten zijn wel duidelijk ontstaan na paar weken ziek zijn van COVID maar alsnog had ik ook wel veel stress en ben perfectionistisch etc etc. Dus ik weet het ook niet precies. Arbo arts houdt het op long COVID. Voor wat ik begreep word je hiermee ook een stuk serieuzer genomen dan burn-out (ook al is dit natuurlijk onterecht). Er is volgensmij heel veel overlap in klachten..

Brankele Frank omschrijft het mooi in haar boek, de diagnose burn-out valt niet meer onder de DSM-5. Dat betekent dat behandelingen om burn-out te voorkomen- of genezen niet meer worden vergoed door de verzekeraar. Om deze reden blijven artsen maar ook psychologen, arbo-dokters, HR medewerkers en therapeuten het liefste helemaal weg bij de term en proberen ze de patienten met iets anders te diagnosticeren zodat de patient en/of werkgever niet zelf hoeft te betalen voor de behandeling.

Het is allemaal vrij onfortuinlijk en verwarrend voor de patient. Veel mensen met een burnout worden gediagnosticeerd met een depressie, angtstoornis, bipolaire stoornins, adhd of autisme terwijl de oorsprong van de klachten in overspannenheid/burnout zit. Het lastige is dat een patient normaliter juist veel baat zou hebben bij de diagnose burn-out (veel minder grote impact op de lange termijn) en een gerichte behandeling daarvan. Je ziet dat mensen nu vaak van specialist naar specialist worden gestuurd omdat de diagnoses niet helemaal aansluiten op de klachten.

Nou weet ik niet exact hoe het zit met long-covid maar ik denk dat er dusdanig veel overlap in de klachten op te merken is dat de artsen geneigd zijn iemand eerder aan te merken als long-covid patient dan als burn-out patient wanneer er sprake is geweest van een besmetting rond de periode van uitvallen. Ook is het zo dat bij een burnout de weerstand dusdanig verzwakt raakt dat de kans aanwezig is dat je veel zieker wordt van een virus dan in je normale staat. Een beetje kip/ei verhaal dus. Vlak voordat ik uit viel met mijn burn-out kreeg ik een buikgriep die drie weken aanhield, zo ziek ben ik nog nooit eerder geweest.

Voor zover ik weet is er geen aantoonbaar verschil te vinden tussen long-covid en burn-out omdat er in beide gevallen alleen een klinische diagnose te stellen is (diagnose op basis van de klachten en niet op basis van lichamelijk onderzoek).

Je zou eens kunnen overleggen met jouw huisarts of het verstandig is om te onderzoeken of er mogelijk sprake is van long-covid, maar ik ben bang dat deze gaat zeggen dat dat heel moeilijk te bepalen is.

Heel veel sterkte!

Ik heb ook mijn twijfels nog steeds. Ik heb ik denk ongeveer 2 weken voor het officieel in nederland arriveerde een zware verkoudheid gehad die samen ging met spierkrampen en koorts. En daarna zeker een anderhalf jaartje zwaar kortademig geweest en maagdarm klachten die maar niet over gingen. Was niks te horen bij de doktor en het was gewoon goed maar ik was zo uitgeput en mijn onderrug deed heel erg zeer en was helemaal verstijfd en mijn bovenbenen waren loodzwaar, en mijn menstruatie duurde maar 3 dagen en na dat het gestopt was de week erna bijna 2 weken lang heftig ongesteld geweest. Nooit eerder voorgekomen tot dat ik de eerste vaccinatie kreeg, was het weer zo ver. Onregelmatige menstruatie’s. Mijn arts dacht eerst maagproblemen, daarna een middenrifonsteking, en elke keer wat anders. Nu ben ik er wel vanaf geraakt na een hele lange periode herstellen maar vorig jaar in februarie weer flink verkouden geweest en toch maar voor de zekerheid laten testen en ja hoor.. daarna heb ik zeker 8 maanden last van migraine hoofpijnen gehad en visuele sneeuw met slechte oog cordinatie. Ook dat is op een gegeven moment weg gegaan maar duurde echt zo lang tot het eindelijk eens over ging. Van prikkels moest ik ineens overgeven of ik kreeg oogmigraine met duizeligheid Die waren ook verergend na de infectie had ik er 3 per dag, daarvoor 1-2 per jaar.. ja wie zal het zeggen he..
mijn hooikoorts lijkt verergerd na een besmetting te hebben gehad ook voor familieleden die ineens last lijken te hebben van hooikoorts, of in ieder geval langdurig last hebben van het licht alsof je daar allergisch voor bent en vaak pijnlijke traan ogen.

Informeer 's naar 'n aanvulling voor deze situatie. Soms heb je daar recht op. Kun je aanvragen..

Hoi Marcel, waar kun je dat aanvragen?

Bij het UWV. Het gaat om de WIA-aanvulling, afhankelijk van de hoogte van je salaris. Als dat hoger is krijg je het niet, maar het is het proberen waard..

Ik weet de reden niet, maar ik ga overmatig zweten nadat ik iets met zout gegeten heb. Hoe zouter ik eet, hoe meer ik zweet. Op een zwart t-shirt verschijnen er dan witte zoute zweet strepen.

Heb ik ook gehad, soms nog steeds… hoort erbij helaas.

Ja ik herken dit heel erg. Ik heb al een half jaar vanaf het begin het gevoel dat er een baksteen in mijn hoofd zit. En soms voelt het lichter, en juist tijdens gesprekken wordt mijn hoofd zwaarder. Of als ik bijvoorbeeld niet goed gegeten heb of als ik te lang doorwandel. Ik geloof dat bij mij een goede balans het beste werkt tussen goed (suikervrij) eten, activiteiten en rust. Maar je bent dus niet alleen. Ik heb trouwens ook vaak een drukkend gevoel op mijn voorhoofd en het gevoel dat mijn neus dichtgeknepen wordt. Dat lijkt dus wel op de klachten die je omschrijft.

Ja ik herken dit heel erg. Ik heb al een half jaar vanaf het begin het gevoel dat er een baksteen in mijn hoofd zit. En soms voelt het lichter, en juist tijdens gesprekken wordt mijn hoofd zwaarder. Of als ik bijvoorbeeld niet goed gegeten heb of als ik te lang doorwandel. Ik geloof dat bij mij een goede balans het beste werkt tussen goed (suikervrij) eten, activiteiten en rust. Maar je bent dus niet alleen. Ik heb trouwens ook vaak een drukkend gevoel op mijn voorhoofd en het gevoel dat mijn neus dichtgeknepen wordt. Dat lijkt dus wel op de klachten die je omschrijft.

Dag Marie, ik heb met hetzelfde probleem geworsteld echter je tank is geheel leeg en deze laad je niet op met sporten maar met rust. Je uithoudingsvermogen en conditie bouw je ook op door te wandelen. Dus forceer niets en voorkom teleurstellingen ennterugvallen. Succes.

Mij heeft wandelen best goed geholpen, ook al kwam ik amper vooruit in het begin. En dat hyperventileren in het begin…. Het werd in ieder geval steeds beter maar in het begin was echt heel moeielijk omdat ik vaak hart overslagen had en een verkeerde ademhaling. Ik zou zeker wat meer proberen te bewegen zeker omdat het goed is om de spanning te verminderen en ter verkoming van stramme spieren/vast zittende spieren. En bij dat opgejaagd gevoel heb ik ergens gelezen dat trap rennen goed doet. Zelf geprobeerd en dan zakt dat opgejaagd gevoel. Het werkt bij mij in ieder geval wel ook al voelen mijn benen als bakstenen

Je batterij is leeg en kan niet leger dus je kunt van je lichaam niet verwachten dat je veel conditie hebt. Je gaat dus al heel snel over je grenzen en werpt je weer terug. Gewoon wandelen, kleine huishoudelijke klusjes, beetje in de tuin werken, boek lezen en tijdens de middaguurtjes gewoon rusten/slapen. Ik loop nu 10 maanden en merk als ik ook iets teveel doe ik weer onrustig wordt, paniekaanvallen krijg, migraine met aura krijg en rare hartkloppingen/ritmestoornissen. Ik probeer echt niets te forceren wat me ook weer depressief maakt. Ik slik ad en 2 x 10 mg oxa, maar zo er ook wel 3 willen slikken.

Ik sport wel 2x per week, dan ga ik een minimaal rondje a 3,5 km hardlopen, en probeer mijn hartslag onder de 140 te houden, dus laag tempo.

Mijn burn-out klachten lijken zich ook met name te richten op het mentale (overprikkeling, hoofdpijn, piekeren, etc), en ik vind het heerlijk om af en toe toch even het gevoel te hebben te leven, terwijl en nadat ik aan het hardlopen ben.

Is het verstandig, geen idee, maar ik krijg steeds vaker het idee dat niemand echt weet wat nou het beste is bij een burn-out .

De hele dag op de bank liggen werkt voor mij in elk geval averechts….

Ja ik denk het ook A, het zal wel sterk per persoon verschillen of sporten wel/niet kan. Ik hou het nog lekker even bij wandelen.

Ik sluit me aan bij A. Ik zit nu in de tiende maand van mijn burn-out, en sport sinds een maand of 3 weer. Wat hardlopen op een laag tempo, en wat krachttraining ook een beetje low key... met als kanttekening dat de ene week de andere niet is. Soms lukt het om te sporten en soms heb ik gewoon teveel last van mijn klachten en lukt het niet. Hierdoor is het lastig om iets van een routine in het sporten op te bouwen maar dat moet ik nu ook maar niet teveel willen.

Soms denk ik wel dat ik door sporten cortisol aan maak, iets wat ik niet perse kan gebruiken. Maar ik ben in een fase beland waarin ik me af en toe echt een beetje depressief begin te voelen omdat ik zo'n extreem uitgekleed bestaan leid, en dat sporten af en toe laat me een beetje mens voelen en haalt de depri randjes eraf. Als ik dan "buiten de lijntje ga kleuren", dan maar met sporten..

Liefs en sterkte met je herstel

Hoi Marie,
Herkenbaar wat je zegt! Wandelen en yoga gaat prima, al het andere is bij mij echt opbouwen. Krachttraining doe ik heel af en toe met licht gewicht. Vooral gewoon om de boel te laten stromen vanbinnen.

Zelf hou ik van dansen, ik deed 3 danslessen per week voordat ik ziek werd. Dat kan ik niet meer, maar ik doe nog wel eens een half uurtje (gewoon thuis). Dan neem ik wel echt de tijd om even rustig op te starten en af te sluiten. Gaat eigenlijk altijd goed. In het begin kon ik 10 minuutjes en nu dus al wat meer.

Verder sport ik niet intensief. Was laatst gaan fietsen en dan ga ik toch al gauw te hard, ik was daarna helemaal gesloopt.
En ik sluit me aan bij wat hierboven wordt gezegd: beetje klusjes in en om het huis doen, tuinieren enz. kan ook een fijne manier zijn om te bewegen.

Oh en zwemmen vind ik heerlijk! Lekker alle spieren los. Maar naar he zwembad gaan, omkleden enz en dan nog banen zwemmen, vind ik doodvermoeiend. Dan liever een dagje sauna en daar lekker in en om het zwembad hangen :)

Sterkte!

Nog even als aanvullende info, ik heb eigenlijk gedurende die hele re-integratie periode wel last gehouden van zo’n vage druk in mijn voorhoofd, die op de mindere dagen dan overging in knallende hoofdpijn, en enorme druk achter mijn ogen.

Ik ben sinds een maand terug dus helemaal stil gevallen met werk, en vraag me af of je echt helemaal volledig klachtenvrij moet zijn voordat je weer gaat werken…

Bedankt en sterkte allemaal!

Hoi, ik zit ook een jaar thuis nu. Heb paar maanden terug 2 pogingen gedaan tot re integratie, maar niet gelukt. Ik was er niet klaar voor maar onder druk van manager toch gestart. Nu ga ik echt pas starten als ik grotendeels klachten vrij ben en de dagen redelijk normaal doorkom in mijn privé leven, wat momenteel nog niet het geval is. Arbo arts is het hier ook mee eens. Ik word ook simpel van het thuiszitten en weinig kunnen maar ik weet ook dat forceren of er tegen in gaan alleen maar averechts werkt bij mij. Uiteindelijk is werk maar werk en is mijn gezondheid het aller belangrijkst. Ik had niet verwacht dat dit zo lang kan duren. Mijn weerstand is ook laag dus ben ook nog eens op de haverklap ziek (2 kleine kinderen thuis dus dat helpt niet). Persoonlijk zou ik dus pas reïntegreren als het ook goed voelt en als ik je zo hoor zit er veel twijfel en heb je nog steeds klachten wat in mijn ogen voldoende zegt. Luister vooral naar je gevoel, dat klopt altijd

Hoi A.,
Ik ben al 2 jaar ziek en bij mij is de WIA aanvraag dus al gedaan. UWV heeft enorme wachtlijsten dus ik wacht nog tot ik gekeurd word.
Ik ben in feb/maart 2023 begonnen met opbouwen, van een half uurtje naar uiteindelijk 2 uur per week. Dat opgebouwd tot 2x 2 uur, dat werd 3x2 uur en nu moet ik 3 x 3 uur werken. Ik ben echter ook nog steeds snel overprikkeld en overbelast. Met die 3x 3 uur hou ik nergens energie voor over, ik slaap alleen maar en zit thuis. Inmiddels heb ik al 1,5 week niet gewerkt omdat ik echt moet bijtanken.
Dus denk dat dit aantal uren nog teveel is. Vooral het MOETEN opbouwen is wat mij nekt. En alles rondom reintegratie eigenlijk. Het is een heel proces, vooral vanaf 1 jaar ziek zijn. Ik heb maanden moeten solliciteren etc voor die WIA aanvraag. Dat heeft zoveel extra onrust opgeleverd.

Dus ja aan de ene kant snap ik dat je snel wilt opbouwen om verdere ellende te voorkomen, maar maak niet dezelfde fout als ik. Werk is inderdaad maar werk en hoe meer je het forceert, hoe verder je van huis bent. De klachten die je omschrijft lijken mij een teken dat het teveel is. Neem je klachten serieus, zou mijn advies zijn (nu zelf nog opvolgen ;-) )

Veel sterkte!

Hartelijk dank voor jullie reacties, ik weet nu wat mij te doen staat. Ik heb volgende week mijn 1e jaars evaluatie met Arbo en werkgever, en zal hierin duidelijk aangeven dat ik te veel klachten ervaar om te kunnen werken.

Ik ben inderdaad best bang dat als ik wel door blijf werken met mijn klachten, de kans groot is dat ik nog steeds niet hersteld ben als de 2 jaar ziektewet voorbij zijn, met alle gevolgen van dien.

Wat bedoel jij precies met een heel proces vanaf 1 jaar ziek zijn? Zolang ik echt niet kan werken, kunnen zij toch niet veel meer doen dan mijn loon naar 70% terug brengen? Of zie ik dingen over het hoofd?

Ik heb zelf nu ook die eerste jaar evaluatie achter de rug en 2e spoor is opgestart. Mijn werkgever betaalt het tweede ziekte jaar 80 ipv 70 procent bij helemaal niet werken dus dat is prettig. Als ik eenmaal start wordt het 85 procent en als ik weer meer dan 50procent werk 95 procent. In principe is spoor 2 een verplichting in je tweede ziekte jaar. Bij mij is dat elke twee weken een afspraak van een uur. Ik zit bij een bureau die zich richten op kanker patiënten, burn-out en long COVID etc dus voel me wel begrepen. Verder blijf je met je werk in contact maar meer verplichtingen zijn er volgensmij niet. Volgensmij raden ze ook aan om eerst een tijdje in het groen te zitten en dan pas met werk te starten, dat is mij vertelt althans.

Bij mij is spoor 2 afgelopen augustus gestart. Ik had eens in de 2-3 weken een digitale afspraak met een reintegratiecoach. In spoor 2 moeten jij en je werkgever gaan aantonen dat jullie er alles aan hebben gedaan om passend werk te vinden, eventueel inhoudelijk ander werk dan je eigen functie. In mijn geval; ik ben leerkracht maar dat gaat nu niet. Dus ik werk en reintegreer nu als onderwijsassistent.
Maar daarnaast moest ik op zoek naar andere mogelijkheden, zoals administratief werk. Ik moest dus solliciteren en kijken of iets anders beter passend was bij mijn situatie. Dat was natuurlijk niet zo, want ik kan niks lang. Ook computerwerk is doodvermoeiend.
Dat is wat ik bedoelde met het proces: die gesprekken en de sollicitatieactiviteiten, met uiteindelijk dossieropbouw en de WIA aanvraag. En natuurlijk de periodieke consulten bij de bedrijfsarts.

Ik hoop dat het je niet afschrikt, maar dat het helpt om een beetje te weten hoe zo’n traject eruit kan zien. Ik vond het in het begin taai, omdat ik nog moest verwerken dat ik überhaupt niet meer op korte termijn mijn eigen werk zou kunnen doen. Maar het wende ook snel, de coach dacht goed mee en uiteindelijk heeft het me rust gegeven: het is me niet binnen 2 jaar “gelukt” dus ik kan stoppen daarvoor te vechten.

Goedemorgen Aswin, ik herken je verhaal en heb tijdig een ergotherapeut in de arm genomen. Met haar kan ik dit soort dingen bespreken en ik krijg van haar tools aangereikt hoe ik beter mijn dag kan indelen en mijn energie kan verdelen. Na 15 maanden zit er bij mij een duidelijke vooruitgang in het herstel en energie.

Zeker herkenbaar. Ik besprak het ‘niet begrepen worden hoe ik me voel door anderen’ met mijn haptotherapeut. Zij gaf aan dat het inderdaad zo is dat anderen mensen vaak niet begrijpen hoe je je voelt, en dat dat misschien juist alleen maar goed is. Dan is het juist ook beter te dragen dat je soms de steun niet krijgt die je verwacht, omdat ze gewoon niet doorhebben hoe rot je je voelt. Als er iemand is waar je wel door begrepen wordt (misschien een vriend ?) dan kun je je daar aan vasthouden. Ik heb dat gelukkig wel, een vriendin die ook een burn-out heeft gehad. Daar haal ik steun uit door haar wat vaker te zien.

Hallo M,

Mag ik jou vragen wat jouw ervaringen zijn met de haptotherapie? Ik heb zelf vorige week een kennismakingsgesprek hiervoor gehad, maar weet niet zo goed of het iets voor mij is, het voelt allemaal een beetje abstract ofzo.

Alvast bedankt voor je reactie.

Heel herkenbaar dit! Met mij gaat het ook al stukken beter dan een jaar geleden maar ik merk op momenten dat het wat drukker is en ik wat meer onderneem, ik gelijk lichamelijke klachten krijg zoals spanning in mn nek en ook heel veel last van mijn middenrif. Een duizelig gevoel heb ik soms ook. Ben dan gelijk bang wat de symptomen alleen maar versterkt. Ik hoop ook echt dat er een keer een tijd komt dat ik gewoon weer alles kan doen zonder gelijk lichamelijke klachten te krijgen. Ik krijg daar steeds zo'n stress van.

Heel herkenbaar echter ik heb een ergotherapeut en een psychosomatisch fysiotherapeut in de arm genomen. Bij beiden krijg ik tools aangereikt om de spanning in mijn lichaam te verminderen. Nu na 15 maand BO kan ik zeggen dat er een duidelijk stijgende lijn in mijn herstel zit.

Hoi allemaal

Door stress ook heel veel last van de rug.
De Grote rugspieren aan weerskanten. En nek.
Veel meegemaakt, stresskip .denk gelijk aan de longen….
Maar voel ook ,na parade dat het iets beter is.dus dan zal het spierspanning zijn. Tijdens deze dagen ook veel huilbuien, stel dat,is het dit, gelijk in de stress!
35 jaar nooit alleen,Ben nu 1.5 jaar alleen, man overleden ,en heb dus veel shit meegemaakt. Vind het zwaar, ! En iedereen zegt wel: je moet eruit gaan,leuke dingen doen,maar pffff. Nog niet veel zin! Ben ik dan een kluizenaar?! Ook vaak duizelig,door de stress, huilen om alles ,dan maar 5 mg oxazepan,dat helpt dan even !
Sorry voor het zeuren😢

Heb net geschreven…maar er moet paracetamol staan!

Lieve mensen,

Ik herken dit verhaal heel erg goed, en ben sinds kort in behandeling bij een lichaamsgerichte therapeut. Via deze therapie kwam ik er achter dat ik ontzettend veel aan het compenseren en aan het bijstellen ben vanwege lichamelijke klachten die er helemaal niet meer zijn. Zo hebben we bestudeerd hoe ik sta- en loop en gaf mijn therapeut aan dat ik ontzettend veel spanning op mijn benen zet, dit omdat ik de eerste maanden zo duizelig was dat ik uit angst voor omvallen alle spieren in mijn onderlijf extra aanspan. Dit zorgt voor verhoogde spanning in de heupen, wat uiteindelijk weer omhoog trekt en de ademhaling (middenrif) beinvloedt.

Volgens mijn therapeut is dit aanpassen/bijstellen heel gebruikelijk bij mensen met chronische pijn en zien ze tegenwoordig veel vaker dat mensen met burnout klachten hier ook last van krijgen. Je houdt in essentie dus je eigen klachten in stand door te compenseren voor klachten die je niet meer hebt en daarbij te veel spanning op andere spiergroepen zet. Het is een vorm van gewenning die je weer moet afleren.

Ik kan iedereen hier die last heeft van aanhoudende lichamelijke klachten en spierspanning enorm aanraden om een body-based therapie te volgen. Zoals een haptonoom, ergotherapeut maar ook zeker psychotherapeuten die zich meer richten op het lichaam kunnen hierbij helpen.

Ik merk na een paar weken al vooruitgang.

Succes allemaal!

Hoi Marco,

Grappig genoeg besef ik mij door het lezen van deze post dat mijn ogen eigenlijk weer bijna normaal zijn nadat ik ook een jaar lang klachten heb gehad bij beeldschermgebruik en veel beweging. Ook de duizeligheid is grotendeels verdwenen. Ik heb eigenlijk geen tips behalve dat het met je algehele herstel zal verbeteren zonder dat je dat echt door hebt. Wat denk ik wel belangrijk is is dat je op een gegeven moment stopt met screenen hoe je je voelt en welke klachten je hebt zodra je opstaat. Door dat te doen wakker je juist vaak de klachten aan. En bij problemen met beeldschermgebruik zou ik toch kijken of ik de ogen wat meer rust kan geven, en dan niet met een beeldschermbril oid maar eventueel overleggen met werk of je tijdelijk iets anders kan doen waarbij je je ogen minder nodig hebt.

Wat mij hielp met de draaiduizeligheid was de focus leggen op mijn benen (vooral onderbenen) en voeten, en de realisatie dat deze voor mij eigenlijk juist wel stabiel zijn. De duizeligheid komt bij BO vaak meer uit de bovenregio, strakke kaken, veel spanning in de nek en schouders, klachten die je in de holtes voelt of richting het evenwichtsorgaan. Soms helpt het mij om even op 1 been te gaan staan en te realiseren dat ik hartstikke stabiel ben ondanks dat mijn hoofd een beetje tolt. Dat geeft mij al een veel rustiger gevoel omdat ik weet dat ik niet zomaar ga omvallen.

Hoop dat het helpt! Succes.

Hoi Marco ik heb ook veel last gehad van duizeligheid en kwam vanuit mijn nek en schouders en doe veel oefeningen van Nick de waard op youtube je kan hem zo opzoeken meditatie en vooral die oefeningen op bed liggen en met je benen helpt mij en ademhalings oefeningen en heb het nog af en toe hoor succes 👍

Heb ik ook 2 jaar zker gehad alsof ik 10 flessen alcohol.op had zo voelde mijn hoofd . Evenwichtsptoblemen samen met een zenuwachtig gevoel.. ik werd van beeldschermen juist duizeliger omdat ik al veel spanning in me nek schouders had door de b.o.. mij heeft et geholpen om veel schermtijd weg te laten . Omdat je hersenen extra geprikkeld worden door de licht enz. En dan langzaam prikkels opbouwen

Hi Marco, doe je niet gewoon al teveel? Ik lees hier mijn eigen verhaal. Ben nu een weekje vrij geweest, even de natuur in, en mijn duizeligheid was gelijk een stuk minder. Toen viel het kwartje: ik werk gewoon al teveel. Kun je niet even op een korte vakantie?

Ik heb niet direct tips maar ik had ook erge duizeligheid! Alsof ik op een boot stond te deinen. Zweverig. Dit is in de loop der tijd vanzelf afgenomen naar mate ik beter in mijn vel begon te zitten en kon ontspannen.

Alleen duizeligheid of ook raar hoofd

Heel herkenbaar dit. Precies die worsteling is een van de dingen die een burnout zo zwaar maakt vind ik. Je twijfeld constant aan jezelf, of je nu wel of niet iets moet gaan doen. Het is enorm vermoeiend...

Wat me enigszins helpt is om te accepteren dat ik soms een verkeerde keuze maak. Soms zit ik dagenlang thuis en word ik daar depri van, waardoor ik vervolgens alsnog slecht slaap en oververmoeid ben. Aan de andere kant doe ik soms teveel, en slaap dan ook niet. Soms heb ik geen idee wat ik "fout" heb gedaan.

Hoe dan ook, mezelf vergeven voor wat er ook gebeurd helpt enorm. Soms gaat het klote, soms gaat het goed. Ik merk wel op de lange termijn (bijna 1.5 jaar nu) dat de dalen steeds minder diep zijn bij zo een kleine terugval. Hieruit put ik dan maar hoop: het gaat immers toch steeds iets beter.

Weet niet of je hier iets aan hebt, maar misschien in ieder geval herkenning. Veel sterkte!

Ontzettend herkenbaar en voor mij ook de grootste struggle in het herstellen momenteel. Ik ging zeker in het begin als het eindelijk iets beter ging, zó snel over de grens heen en daar moest ik dan weer een paar dagen of soms weken van opkrabbelen om weer op het niveau daarvoor te zijn. Eerst heb ik het een hele tijd zo gedaan, omdat die momentjes van leven voor mij het verschil waren tussen zware depressie en nog enigszins mentaal ok voelen. Maar na een paar flinke en zoals je zelf ook echt terecht benoemd, traumatische terugvallen ben ik inmiddels nog veel voorzichtiger geworden. Ik wil / kan dat niet nog eens meemaken.

En die voorzichtigheid is ook echt nodig, want zelfs nu ga ik vaak genoeg alsnog over de grens de keren dat je weer eens wat probeert. Zo ben ik nu nog aan het bijkomen van een fietstochtje van 20 min eergisteren.

Heb inmiddels wel geleerd dat ik, hoe deprimerend ook, me echt veel moet afzonderen en moet rusten. Het voelt bijna als een soort opgeven, maar het is acceptatie denk ik. De kunst is om je grenzen voorzichtig op te blijven zoeken, en er dan onder te blijven. Die balans vinden is haast onmogelijk, ook omdat je grenzen natuurlijk steeds als het goed is iets opschuiven.

Mij helpt het om elke dag op te schrijven wat ik doe, en welke symptomen ik heb. Op een gegeven moment krijg je inzicht waar je zit en wat je wel en niet kan. Ook bouw ik wandelen op door een schema op te stellen voor mezelf, en dan eerder te laag inzetten dan te hoog. En als ik voel dat het te ver is of ik te moe ben, doe ik het gewoon niet.

Voorzichtig blijven aftasten.. Veel sterkte

Heel erg bedankt voor jullie reacties, het helpt me alleen al te weten dat anderen het ook zó moeilijk vinden en hard terugvallen. Soms voelt t alsof ik de enige ben die t maar niet wil leren. Maar dat is dus niet zo. Ik probeer inderdaad ook op te schrijven wat ik op een dag doe en dat als basis te gebruiken, niet opeens veel meer doen op een dag dan dat..

Sterkte aan jullie ook, we komen er wel ❤️

Vorig jaar mei belandde ik in een burn out vanwege jarenlange heftige omstandigheden in mijn gezin.
Rust kreeg ik hierdoor niet. Ik zette mezelf steeds op de 2e, 3e ...plek.
In bijna een jaar tijd krabbelde ik weer op totdat 2 geleden er weer heftige dingen gebeurden in mijn familie. Ik voelde dat het teveel was, maar kon ook geen nee zeggen.
Hierdoor heb ik een enorme terugslag. Werken lukt nu niet. Ik voel me opgejaagd, gespannen, pieker heel veel en weet het allemaal niet meer.
Ik probeer ontspannende dingen te doen, maar het ontspant mij niet...
Heeft iemand hier ook ervaring mee? Tips zijn welkom.

Hoi A,

Wat vervelend om te lezen. Ik leef met je mee. Ik was ook langzaam aan t opkrabbelen en ging van overlevingsstand naar vermoeid en opladen stand. Helaas zit ik nu te piekeren over mn relatie, het voelt alsof hij niet meer wil. Dus ook ik zit nu weer vast in stressmodus, waar ik juist geen energie voor heb.. zo lastig.

Ik probeer ontspanning te zoeken via meditation moments app. Allerlei meditaties enzo. Maar eerlijk gezegd lukt het voor geen reet en wil ik gewoon schreeuwen. Maar ook daar geen energie voor. Hoe kan ik ook nog liefdesverdriet gaan meenemen in deze shitshow? Ik weet t ook allemaal ff niet.

Sterkte, ik heb ook geen antwoorden, lijd wel met je mee :(

Ik zit precies in dezelfde fase. Het aanvoelen vind ik ook erg lastig. Alles wat voorheen normaal was lijkt nu zo moeilijk. Dat frustreert mij enorm. Word er moedeloos van. Heel veel sterkte

Het is inderdaad allemaal zo lastig.
Gisteren een beetje schoongemaakt in huis. Twee slaapkamers. Ik moest tussendoor 2x even op bed liggen. Niet normaal.
Het 'gewoon kunnen leven' lijkt zo ver weg.
Het maakt me verdrietig en soms wanhopig.
In theorie weet ik het wel: zorgen dat je meer herstelt dan dat je energie verbruikt.
En zo zal de batterij zich weer langzaam vullen.

Hier ook enorme terugval
Duizelig zelfs een broodje klaar maken is teveel werk ik lig in bed het lijkt het enigste te zijn wat ik nu kan doen

Gelijk weer die angst wat heb ik nu weer fout gedaan

Hoi lieve anoniem,

Ik voel je , zelfde situatie hier. Weet ook niet wat er dit x fout is gegaan. We komen er echt uit!

Groetjes P

Burn-Out is dat je bent doorgebrand. Ik zie het als een lege accu met versleten elektriciteitkabels.
Hoe moet je opladen als je accu én je kabels het niet goed doen? Het is logisch dat je geen energie hebt, en dat je signalen niet goed doorkomen.

Structuur deed ik heel goed op, omdat het voorspelbaar was en geen denk-energie kostte. Op mijn dieptepunt deed ik maar 1 klusje per dag met verplichte rust (slapen) en leefde ik naar de dagdelen toe.
-Ochtend: ontbijten , decafe koffie, omkleden en yoga en dan slapen.
-Middag : lunchen,misschien een klusje en dan slapen.
- Avond is avondeten ,misschien douchen en slapen…

Daarnaast is balans vinden niet hetzelfde als structuur. Ik hield rekening met hoe zwaar het klusje was, of hoe nieuw de activiteit is en hoe sociaal. Daarna dacht ik: “wil ik dit graag? Krijg ik er energie van? Hoe lang moet ik hiervan bijslapen?”
Visite was bijvoorbeeld 1-2 dagen van bijkomen. En dan moet je jezelf afvragen of dat je wel waard is. Soms doe je het wel, soms stel je het uit…

wees lief voor jezelf

Ola allemaal,

De betere dagen geven een mentale opkikker. Des te confronterender zijn vervolgens de mindere dagen. Dan tettert er dan weer zoveel onzekerheid in onze uitgebluste hoofden.

Een rollercoaster zonder aanwijsbare redenen. "Hoe dan? Waarom toch? Wat nu weer? Pak ik het wel goed aan?"
Continu innerlijke vragen en piekeren hoe we die malaise teboven komen. Oplossingen zoeken, aanhoren, inlezen. Peinzen over wat ons beter maakt of op zijn minst de malaise tempert.

Dat hoort bij een BO. Dat doet een BO met ons.

"Zijn de betere dagen of uren slechts een kado'tje? Wat doe ik fout? Waarom lukt het herstellen me verdomme niet? Waarom ik?"

"Waarom die terugvallen? Waar krijg ik energie van? Waarom ben ik angstig?"

De herhaling van de terugval is best confronterend, waarbij/alsof kortstondig optimisme in de grond wordt geboord.
Om moedeloos van te worden.

Bij de teveel inspanning (wat heet...) is terugval eigenlijk wel te verklaren. De aanhoudende malaise op de dagen waarbij we wel rustig aandoen is moeilijk te verkroppen. Dan gaan we daar weer over piekeren. "Houd het dan nooit op?"

En Ja! Het gaat een keer over. De klachten worden naar verloop van tijd minder heftig/ingrijpend. Dan ligt het gevaar op de loer dat we weer teveel willen doen. (Ergens misschien ook wel de verloren tijd in willen halen?).

Je merkt op een gegeven moment dat je meer 'ruimte' tussen de oren krijgt, prikkels minder heftig zijn, wat meer kleine klusjes in huis aankan, weer wat kan autorijden, minder vaak terugslag en tevens minder heftige terugslagen, langer bezoek, meer boodschapjes doen. Als een vel papier dat heel heel heel langzaam uitvouwt. Haast onmerkbaar. En soms stagneert het uitvouwen een tijdje. Of rolt het vel weer wat terug. Ook dat hoort erbij.

Jammergenoeg is het herstelproces zeer langdurig. Bij de een duurt het gewoon langer dan bij de ander. En toch gaat het over. De eindstreep scheelt per individu.

Accepteer dat herstel tijd kost hoe rot we ons vaak voelen. Iedere medisch- en psychologisch specialist is ervan overtuigd dat we hiervan genezen. De cijfers zijn er trouwens ook naar.

Het voelt nu als uitgeput maandenlang zwemmen naar een kust die maar niet in beeld komt.

Het vaste land is er wel degelijk. Blijven zwemmen. Voorzichtig, behoedzaam en met veel rust. Dobberen mag ook als het lijf erom vraagt. Verzuip niet in het uitzichtloze gevoel wat de BO met zich meebrengt. We zijn geveld. Stevig geveld.
De tijd zal ons helen.

Ons lijf/geest eist nu dat we zeer zeer zeer rustig aan moeten doen. Die signalen zijn overduidelijk en zit er niets anders op dan toe te geven. We voelen ons gedecimeerd, maar dat is volkomen normaal bij een BO. Haast vanzelfsprekend. Niets om ons over te hoeven schamen.

Dat eeuwige piekeren, depressies, angsten,lusteloosheid, hoofdpijnen, derealisatie, enz.. het hoort (gewoon) bij een BO. Daarmee kunnen we elkaar stuk voor stuk de hand schudden. We hebben niet gefaald. Het is ons overkomen. We zijn nu 'gewoon' uitgeschakeld. Dat mag, want we ook maar ,gewoon' een mens.

Misschien moeten we niet continu teveel van het herstel verwachten. We zijn nu noodgedwongen uitgestapt in de sneltreinvaart van ons leven. Dat moest, al is dat vaak nogal moeilijk te accepteren.

Poco poco is het devies. We komen heus wel weer terug op perron 'Levensvreugde'.

Houdt vertrouwen!

Sterkte allemaal en ik wens jullie allen een gestaag herstel!

Cactus

Dankjewel Cactus !!

Weer prachtig verwoord Cactus! Jouw woorden zijn enorm helpend in mijn herstel.

Ooo, dat deed deugd Cactus om te mogen lezen!
Dank u!

Mooie woorden Cactus, dankjewel!!

Sluit me hier bij aan! Zo herkenbaar!

Bedankt Cactus, mooi verwoord!
Hartelijke groeten!

Hoi Liesje herkenbaar hoor ik zit er nu ook 1 jaar in duurt erg lang en sommige mensen snappen niet wat je mee maak pfffff. neem gewoon je rust en wandel wat dat geeft ook rust en het gaat wel over al duurt het lang en doe af en toe wat korte meditatie ik meestal van Nick de waard op YouTube je staat er niet alleen voor heel veel hierzo sterkte ook 👍

Dankjewel het komt bij jou ook goed, houd moed 🍀

Je staat er zeker niet alleen voor. Hier ook dezelfde soms hopeloze gevoelens. Eenzame gevoelens omdat het lastig is de vermoeidheid te omschrijven. Maar het zal goed komen hoor ik van mensen die er goed doorheen zijn gekomen. Is alleen een live changing event...
Ik doe twee keer in de week yoga, helpt mij bij ontspannen.

Hou vol, Liesje !

Hoi Liesje,
Ik ben nu 2 jaar aan het herstellen en ik herken heel erg wat je zegt. In mijn ervaring hebben de meeste mensen wel begrip voor het feit dat je niet kunt komen bijv, als je het uitlegt. Dat ze het niet écht snappen, is een feit. Maar zolang jij weet dat jij je best doet, is het goed.

Ik had ook erg die angst van niet mee kunnen doen enz. Soms blijft dat frustrerend, maar het geeft ook wat rust als je het (met de tijd) een beetje los kan laten.

Om je wat vertrouwen te geven: op mijn dieptepunt kon ik helemaal niks, durfde ik niet meer alleen te zijn, werkte ik niet, was ik hele dagen compleet in angst en paniek.
Nu werk ik weer 9 uur in de week, breng ik wat meer tijd door met dierbaren, kan ik weer makkelijk een uur wandelen (kon eerst nog geen 5 minuten). Ik doe weer alles alleen en voel me daar prima bij. Laatst zelfs voor het eerst alleen naar de wellness geweest en daar enorm van genoten. Kortom dat zijn dingen die ik een jaar geleden absoluut niet voor mogelijk hield. Het komt echt wel weer. Misschien moet je wel accepteren dat je voorlopig niet op je oude niveau/tempo terug gaat komen. Dat vond ik zelf supermoeilijk. Maar als je het eenmaal accepteert, kun je gaan bedenken hoe fijn het kan zijn om op een rustiger tempo te gaan leven.

Tijd, rust, praten, huilen, bewegen, buiten zijn, veel slapen enz. Maar vooral tijd heelt.

Heel veel sterkte!

Mooi en duideljjk omschreven Y.

Een BO begrijpen blijft voor de buitenwereld of buitenstaanders een ding. Het is afhankelijk van de bereidbaarheid van anderen om je BO serieus te nemen en hoe ermee om te gaan.

Begrip en empathie zijn o zo belangrijk al moeten we ons ook realiseren dat het leven van mensen die (nog) vol in de maatschappij staan gewoon recht hebben op een actief en kwalitatief goed leven.

Gelukkig, helaas, komen BO's steeds vaker voor en is er daarom meer alegemeen begrip.
Ook bij jongeren! Waarbij overigens de BO ook steeds frequenter voodkomen.

Hoe leg je bv je angsten die bij een BO horen uit? Da's voor anderen wel eens moeiijk te begrijpen. Theoretisch is het wel uit te leggen, maar ik snap dat moeilijk voor anderen is om het te interpreteren. Zeker als ze een emotioneel gebroken BO-patiënt die langdurig huilt zonder aanwijbare oorzaak moeten troosten.

Iemand met een BO kan hooguit een afgetobt gezicht of een doffe gezichtuitdrukking hebben. De duvel bespeelt ons zenuwstelsel iedere dag als harp. De sinistere melodie heeft onze geest en lijf in zijn grip.

Niet tegen vechten. uitzingen, uithijgen,
engelengeduld, accepteren en geboden handvaten aanpakken. Denk aan yoga, ademhalingsoefeningen, beetje wandelen, een haalbaar dagschema volgen, puzzelen, schrijven, lezen of soms ff bezoek of iemand bellen.

Aaibare dicipline en regelmaat zijn belangrijk. Lief zijn voor je zelf. Ondertussen rusten lijf en brein uit hetgeen het herstel bewerkstelligd. Dat
voelt niet zo maar het gebeurt wel degelijk!!

Ik voel me bv al wat beter dan 6 weken geleden en vooral t.o.v. 3 maanden terug.
De derealisatie en angsten zijn stukken minder en ben veel vaker positief. Hoe lang dit nog gaat duren? Geen idee. Ik weet dat het overgaat.

Het liefst morgen, maar over derealisatie gesproken....;-)

Houd de moed erin! Het gaat over!

Bedankt voor je mooie woorden Cactus, er zijn veel momenten dat ik niet in mijn eigen herstel geloof maar ik kan kracht putten uit jouw tekst.

Hoe langer de BO duurt, en er soms geen verbetering lijkt door terugvallen, hoe moeilijker ik t soms vind om in mezelf te geloven en in het proces. Ook omdat de omgeving dan ook nog meer laat merken het niet meer te vertrouwen of t geduld is op. Zo zit ik in vicueuze cirkel waarin ik ook nog banger word voor t verliezen van mensen. En dat helpt dan weer niet met burnout.

Wat me helpt is iemand vinden die onvoorwaardelijk van je houdt die je moed in blijft spreken (bij mij mn vader), én blijf tot in den treure mediteren, affirmaties doen, jezelf oppeppen. Jij bent sterk, jij komt hieruit, jij bent veerkrachtig. Ook als de omgeving/omstandigheden ff niet meezitten. Als je diep in BO zit en toch niks kan, kan je maar beter een pro in meditatie/yoga nidra worden. Rust in je hoofd is the way out.

Succes

Hallo Liesje,

Het gaat er niet om wat anderen hiervan vinden! Als iemand het niet "kan" begrijpen ligt het probleem bij die persoon.
Men kan vaak niet anders omdat ze het echt niet begrijpen. Gelukkig voor hun want dan heb je er niet mee te maken gehad.
Ik lees de berichten op dit forum en ben dankbaar voor deze berichten!
Het behulpzaam zijn, elkaar steunen, tips, begrip enz, enz.
Het komt goed Liesje! Laat de tijd los en geniet van de stapjes die je maakt!
Sterkte en een liefdevolle knuffel 🍀

Net alle reacties gelezen, en ontzéttend bedankt allemaal!!!!!🍀🌸😘🙏🏻🥹

Als het je financieel gezien lukt om rond te komen van 32 uur werk dan kun je daar gewoon voor gaan, toch. Heb je al een berekening voor jezelf gemaakt?

Als je er zelf achter staat en het te doen is, dan is dat voldoende. Je kunt ook altijd weer meer gaan werken later mocht dat echt nodig zijn.

Hi M., dat is het lastige: ik weet nog niet wat mijn eigen huurwoning straks gaat kosten, want die is moeilijk om te vinden.
Ik zoek in de lagere klasse, maar overal wachtlijsten etc.

Het enige wat ik zeker weet: als ik minder werk en geen dure huurwoning kies, heb ik recht op zorg- en huurtoeslag. Zodra ik fulltime werk verdien ik teveel en vervallen deze toeslagen. Helaas ons systeem werkt zo.

Uberhaupt ervaringen van anderen met anti depressiva zijn zeer welkom, alvast bedankt!

Hai arjan

Mijn ervaring is stoppen met de Sri
Je burn out genadeloos terug komt
Je was immers nog niet hersteld

Ik heb het zelfde gehad ik kreeg een enorme terug slag nu zit ik me burn out uit hoe lastig ook

Heel veel succes

Bedankt voor je reactie, dat verklaart dus blijkbaar een en ander. Herdenking moest trouwens hersenmist zijn in mijn originele bericht.

Werk jij al wel enige uurtjes, of helemaal niet?
Ik twijfel wat wijsheid is. Als ik niets doe pieker ik me helemaal de pleuris, maar misschien dat het deeltijd doorwerken mijn herstel wel juist in de weg staat?

Ik werk helaas niet
Kan dat nog niet mijn hoofd doet zulke rare dingen
Ik heb het wel geprobeerd maar hier door alles erger gemaakt

Ha Arjan,

Ik slik citalopram al sinds februari. En voor mij werkt het tegen me angst en paniek. Zorgt voor een vangnet. Ik heb als bijwerkingen verwijde pupillen, af en toe spiertrekkingen en ik heb meer dorst.

Wat mij werd geadviseerd is dit zeker een half jaar nog verder door te slikken als het al goed gaat. Zodat ik ook stabiel blijf.

Je kan altijd andere ssri proberen als de bijwerkingen vervelend zijn. Iedereen reageert weer anders. In ieder geval denk ik dat je te vroeg bent gestopt. Bespreek het anders met de huisarts.

4 jaar geleden ook gestopt met deze medicatie , heb wel over langere periode afhebouwd, van 10 naar 7,5 na paar weken naar 5 dan 2,5 omdan nog om de 2 dagen te slikken tot ik het eigenlijk ze vergat te nemen, wijnig bijwerkingen gehad. Of tis eens een zwaar gevoel in hoofd

Ik gebruik sertraline (50 mg) nu sinds een maand.
Zit al echt 2,5 jaar in burnout (echt gestopt met werken sinds oktober’23)
Omdat ik al 2 jaar niet slaap en ik mijn kind vermijd toch maar aan de antidepressiva.
Ik voelde mij gelijk de eerste dag al beter.
Negatieve lading weg, lichamelijke klachten veel minder en pieker/angst gedachten op de achtergrond.
Ik heb helemaal geen bijwerkingen.

Ik twijfel wel om dit te blijven gebruiken omdat ik wel mijn grenzen hierdoor moeilijk tot niet aan voel. En mijn emoties/gevoel ook vlak zijn.

Tjonge, helemaal geen bijwerkingen, dat is het tegenovergestelde van hoe het bij mij ging. Zowel tijdens het opbouwen als het stoppen heb ik zo’n beetje alle bijwerkingen ervaren die er mogelijk waren.

En toch zit ik er nu ik gestopt ben sinds 2 maanden terug weer aan te denken om weer te beginnen, want sindsdien is mijn toestand hard achteruit gegaan, en ben bang dat ik anders nooit meer door mijn situatie heen zal komen….

@arjan

Ik was er zelf ook verbaasd over want ik heb altijd pech met zulke dingen.

Ik had ook afgesproken met mezelf om maximaal 50 mg te gebruiken omdat ik het zie als een steuntje in de rug.
Ik ben namelijk ook bang dat als ik stop de klap 2 keer zo hard krijg.
De kunst is om niet te herpakken waar je bent gebleven voor je burn out.
Die drang had ik namelijk ook toen ik mij na een dag medicatie gebruiken al beter voelde. Ik dacht zo nu ben ik weer de oude en nu kan ik weer alles doen. Maar dat is dus niet zo.

Ik hoor vaker heftige bijwerkingen op de citalopram. Sertraline heeft dat het minste is mij verteld.

@arjan
Hoe lang had jij last van bijwerkingen?
Ik gebruik het nu ook.
Werd het minder met de tijd.
Ik zit op 20mg vanaf begin.
Kan dat gewoon?
Groet
Eddy

Hallo Eddy,

Dat is wel erg extreem volgens mij, om direct aan de 20 mg te gaan.

Ik ervaar al intense bijwerkingen met rustig opbouwen, van 2,5 naar 5 naar nu 7,5 mg, maar het verschilt per persoon blijkbaar.

Ik heb met name last van warm en koud tegelijk hebben, nog extremer piekeren, oorsuizingen en een wazig hoofd.

Duurt als t goed is enkele weken voordat het beter wordt, dus daar maar op hopen 🙏

Sterkte!

Tnx vind het maar niks.
Ik heb duizeligheid en onrust gehad en hoofdpijn.
Hopelijk niet al te lang gebruiken..
Ben niet van de pillen

Nee ik ook niet, maar terugkijkend ging het met medicatie toch een heel stuk minder slecht dan zonder, dus ik blijf het nu gewoon doorgebruiken tot ik volledig hersteld ben, of iets wat daar op lijkt…

Bijwerkingen zijn ellendig, maar hoe ik me voel zonder medicatie is nog ellendiger…

Ja idd. Heb jij ook van die elektrische schokjes af en toe? Net als Eric?
Die vind ik wel eng
Groet
Eddy

Hi Eddy,

Die schokjes zijn normaal en verdwijnen weer als de medicatie helemaal is ingewerkt. Hoe lang gebruik je het nu?

Hi Eddy,

Die schokjes zijn normaal en verdwijnen weer als de medicatie helemaal is ingewerkt. Hoe lang gebruik je het nu?

Hallo mensen,

Ik gebruik zelf inmiddels 2,5 maand Escitalopram 10 mg, merk wel dat het de nodige verlichting geeft op mijn burn-out.

Enige grote nadeel wat ik ervaar, is dat ik onnoemelijk vaak moet gapen elke dag.

Weet iemand of dat nog wegtrekt na verloop van tijd?

Alvast bedankt voor jullie ervaringen.

Ik ben ook gelijk op 20mg gezet.

Qua bijwerkingen je moet er even doorheen! Ik heb ook last gehad van gapen, onrust, hoofdpijn, 1 keer een schokje, dorst, spiertrekkingen en nog wel een aantal. Het hoort erbij. Maar wel de moeite waard.

Hallo Erik,

Hoe lang gebruik jij het inmiddels? En je merkt dus wel duidelijk een verbetering, en dat de bijwerkingen minder worden na verloop van tijd?

Arjan wat had jij zonder medicatie?
Hoe ben jij omgevallen?

Bij mij was het een combinatie van een veeleisende kantoorbaan in een nieuwe functie, waarvoor ik tevens in mijn vrije tijd een studie er naast heb gevolgd.

Daarnaast was mijn tactiek om zodra het kon extreem hard te gaan sporten, om zo weer de spanning / stress kwijt te raken.

Sociale en leuke dingen jarenlang op een laag pitje, want geen energie meer voor in de weekenden, en raakte nog vermoeider van sociale interactie..

Dit op die manier toch nog heel wat jaren vol gehouden, tot het bandje knapte zeg maar…

Hoe gaat inmiddels jouw opbouw van de medicatie? Best heftig wel hè?

Ik ben pas drie dagen onderweg
Best heftig ja. Niet echt een feest.
Ik ben ingestort langzaam door werk druk en mijn dochter die me niet meer wil zien. Ik heb haar 15 jaar opgevoed als mijn eigen dochter (niet biologisch)..nu ze erachter isgekomen wil ze me niet meer zien. Dat hakte erin. Paniekaanvallen etc. Verwardheid. Vandaar.
Hopelijk komt het ooit nog goed.
Vrees het ergste.
Hoop van niet

Dat is ook een heftig verhaal, maar uiteindelijk gaat het weer goed komen, of in elk geval iets wat daar op lijkt.

Ik heb eerlijk gezegd ook vaak momenten dat ik het tegenovergestelde denk hoor, maar volgens mij herstelt nagenoeg iedereen in meer of mindere mate van een burn-out, dus wij ook!

Sterkte ook in deze lastige tijd! 💪

Arjan ik denk erover na om over te stappen op sertraline
Ik vind die. Spasmes echt niet fijn
Groet
Edwin

Ik denk dat het voornamelijk te maken heeft met dat je direct op 20 mg gestart bent. Volgens mij is 10 mg de standaard dosering, en 20 mg de max.

Ik zou eens kijken hoe het gaat met 10 mg per dag, maar die keuze moet je uiteraard zelf maken!

Mensen ervaring met onwel worden in de nacht door de anti dep?het leek wel op het serotonine.syndroom
Ik werd helemaal eng en draaierig alles tintelde en ik kreeg het warm en voelde.me.heel.erg ziek en raar.
Nu in de ochtend .
Ik ga straks huisarts bellen en denk te stoppen met dit middel. Wat een afschuwelijke.ervaring!

Eddy,

Nogmaals mijn advies op langzaam op te bouwen.
Eerst een week met 5 mg, en daarna een week 10, en zoals ik al zei is 10 eigenlijk de standaard dosering, dus vraag me af of je wel door moet gaan met 20….

En aanvullend de tip, vraag de huisarts om Oxazepam om de opbouwperiode door te komen….

Ik ga stoppen met dit middel.
Vraag wel wat anders.

Ik denk dat je per abuis onder mijn naam reageerde (kan gebeuren uiteraard), maar neem anders contact op met je arts, en van daaruit kijken hoe nu verder…

Succes!

Eddy, hoe gaat het nu met je?
Gestopt met de medicatie?

Hier ook even bevestiging van wat Arjan zegt Eddy; in 1x 20mg escitalopram is heel erg veel. Daar kun je je inderdaad goed ziek van voelen. Langzaam opbouwen is erg belangrijk.

Ikzelf neem citalopram, was er altijd op tegen maar ben erg blij dat ik er toch mee ben gestart. Maar ik begon met 2mg en heb dat langzaam opgebouwd naar nu 20mg (druppelvorm). Dan heb je echt nauwelijks last van bijwerkingen. (Dosering citalopram en escitalopram zijn natuurlijk verschillend). Maar 20 mg escitalopram zou voor mij zo’n 40mg citalopram zijn. Ik moet er niet aan denken om dat in 1x te nemen..

Succes

Hallo A,

Hoe lang gebruik jij het inmiddels? En merk je al de nodige positieve effecten?

Bij mij begint het wat beter te voelen, wel veel last van gespannen kaken, en nog wat duizeligheid. Maar zit ook pas op mijn 2e dag a 10 mg, dus hopelijk verbetert e.e.a. nog verder….

Hi Arjan,

Begin december afgelopen jaar begonnen. De eerste twee weken waren bij mij wennen / lichte bijwerkingen, na een maand voelde ik eigenlijk pas wat het deed. Toen het even de tijd gegeven en 4 maanden op 10 mg gezeten, dat deed wel dus wel iets maar wilde graag proberen of een wat hogere dosering misschien nog meer positief effect zou hebben, en dat had het.

Nu een ruime maand op 20mg en merk dat ik wat beter tegen prikkels kan, veel minder pieker en me algeheel rustiger voel. Hou me nog steeds heel streng aan rust en alle andere maatregelen, maar ik zie het als het dichten van een energielek om zo wat meer over te houden voor herstel.

Voor jou denk ik dus inderdaad nog te vroeg om het al te analyseren, ik hoop dat het je over een tijdje helpt!

Hi, ik ben gister na lange tijd twijfels, begonnen met escitalopram (5mg). Ik ga langzaam opbouwen. Kan het zijn dat ik nu al minder spierspanning ervaar, beetje sloomheid ook? Misschien is dat alleen het idee, hopelijk vallen de bijwerkingen mee.

Hoe is het nu Eddy?

@anoniem
Wat het meest lastig quanuitzitten?

Hallo Eddy, hoe gaat het inmiddels met jou?

fucking profiteur, je weet niet eens wat het is een burn out laat staan PTTS. Pfff geniet er maar van.

Excusde my French, maar dit soort mensen mogen van mij inderdaad ook oprotten. ''lekker gratis uitkering lang leve vakantie?!'', terwijl de mensen hier op dit forum komen voor herkenning en steun in de hel waar ze doorheen gaan en er alles aan doen om beter te worden, sommigen tot suïcidaal aan toe omdat het zo heftig is wat we / ze meemaken.. En jij komt hier vertellen dat je je prima vermaakt al terend op het geld van hardwerkende mensen. Schaam je diep.

Niet druk maken om dit figuur mensen, deze man is waarschijnlijk afgekeurd door een psychische stoornis. Welk figuur zou dit nou zomaar op internet zetten dat hij profiteerd. Je speelt dan met je eigen uitkering. Ook op dit forum kunnen de instanties er zo achter komen als er melding van word gemaakt.

Dag, held in de nacht

Als dit is wat jou gelukkig maakt blijf het dan vooral doen.
En toch..........ik hoop voor jou dat je dit voortaan overdag kunt doen en 's nachts lekker kunt slapen.
En geloof me, ieder die op dit forum is doet aan topsport!!

Veel geluk 🍀

Ja ik herken me volledig in je verhaal, ik ben nu 7 maanden onderweg en alleen gevoelsmatig wat stabieler geworden door de rust, verder heb ik ook geen ervaring met oplossingen en laat het vooral over me heen komen. Ooit komt het goed

Dank voor je reactie Jan! Terwijl ik het allemaal opschreef besefte ik ook weer dat de enige weg hieruit toch echt betekent dat je naar je lichaam moet gaan luisteren met enorm veel zelfcompassie. Dus schaamte over een langzaam herstel heeft geen zin.
Ooit komt het inderdaad allemaal goed! En stiekem kan ik soms ook al dankbaar voor de lessen die ik hier allemaal van leer. Heel veel succes met je herstel in ieder geval!

Lees jou verhaal eens alsof het van een ander is en die dit meemaakt. Ik huil en vindt het verschrikkelijk voor je. Leven doe je allang niet meer en de enigste oplossing is slapen en een reset. Je weer opnieuw opbouwen. Ze hebben je leven afgepakt en dit is het die jaren krijg je niet terug geen extra jaren. Dit is jou leven, niet van hun.

De ups en downs horen erbij.

Ik had vorige week 2 aardige dagen. Toen met de hond op het strand gewandeld, op bezoek geweest, thuis was gerommeld, beetje opgeeuimd.

Low impact allemaal weliswaar, maar naar tevredenheid. Nu weer drie dagen redelijk futloos, angstig zonder reden (in de rug), slap, moe en geluiden die keihard binnenkomen en vooral piekeren.

Ik laat dat dan ook 'gewoon' gebeuren.
Afleiding door te liggend te lezen, af en toe in te dutten, beetje Instagram of een kruiswoordpuzzel.

Ongeduld ligt altijd wel op de loer. Zeker op de mindere dagen. Een vast dagritme
helpt me er wel doorheen. Dat probeer ik soms wat op te rekken qua inspanning.
De ene keer gaat dat wel. De andere keer sputteren geest en lijf tegen.

Maar ik voel me toch zeker wat beter dan 3 mnd geleden. Goed is het zeker nog niet. Vertrouwen in het herstel is er bij mij, net als bij jullie, ook zeker wel.

Het is wel prertig dat het nu zo nu en dan lekker weer is. Tussen het groen op een bankje in de natuur, langer licht, zon op het gelaat of een eend met pulletjes die voorbij zwemmen.

Er echt van genieten lukt nog niet vanwege de lijflijke en geestelijke dofheid.
En toch bespeur inmiddels regelmatig een glimlach bij mezelf.

Dank voor de delen van jullie ervaringen.
Het geeft me ook wat extra vertrouwen dat het goed gaat komen.

Sterkte allemaal.

Cactus

Herkenbaar. Een paar dagen doe je wat meer en dan gaat het weer minder. Ik worstel zo al 2 jaar. Heb wel hulp gehad, maar voelde me op een gegeven moment toch gepusht om meer te doen. En dat gaf me juist weer meer stress. En ook vaak niet begrepen. Zeker het feit, dat ik 's morgens me het naarst voel en 'savonds beter. Ook bij de arbo zo en ook daar veel drang ervaren. Nu gelukkig vanaf mei met pensioen. Heb het gevoel dat dit juist alle stress in stand hield. Wil nu proberen meer naar mijn gevoel/lichaam te luisteren, wat ik hier ook nogal eens lees. Kijken of dat gaat helpen!? Groet, Wilma

Ik ervaar precies hetzelfde. Echt om gek van te worden. Ik was aan het opbouwen met werk. En nu weer terug naar 2x 1 uur. Ik werd zo moe, paniek, kon niks meer. Het duurt me zo lang.

Sterkte Eric en alle anderen. Fijn hier te lezen dat je niet de enige bent. In je omgeving niet altijd begrip hiervoor.

Het is begrijpelijk en ook te verklaren. Het emmertje van je zenuwstelsel zit vol (zoals bij iedereen hier). Dit emmertje is het onderbewuste en zit vol met stress, verdrongen emoties en (mini) traumas van het het hele leven tot en met nu. Deze begint te drukken en/of overstroomt zelfs en zorgt voor alle klachten. Het brein is bang voor deze emotionele pijn die er uit wilt, en verzint klachten om het te indrukken (kaakspanningen, andere spanningsklachten, eigenlijk alle burnout klachten) en vaak zet t brein het lichaam ook in overlevingsstand en deze stand kost gigantisch veel energie, en gaat ook al je energie naartoe (dit kennen we ondertussen allemaal en alle klachten lezen we hier terug). Voor het brein weegt emotionele pijn (het emmertje) zwaarder dan fysieke pijn, dus dan maar liever klachten en het op deze manier onderdrukken. Dit is een automatisch proces van het brein en hier heb je geen directe grip op. Soms na een aantal rustige momenten/dagen zijn er wat scheutjes uit het emmertje verdwenen waardoor het voelt alsof je weer wat kunt, maar bij elk kleinigheidje komen deze scheutjes weer terug en begint het riedeltje klachten weer opnieuw. Je zou concluderen dat dit de burnout ook in stand houd en de burnout een gevolg is en niet een oorzaak die aangepakt moet worden. Het emmertje moet leeg, hier zijn verschillende manieren voor waar jullie je in zouden moeten verdiepen, hieronder wat steekwoorden en dergelijke waar je op kunt googlen:

-emotionele pijn
-emoties verwerken zenuwstelsel
-BRT Body trauma release
-Holistisch
-Lees ook zeker de berichten van Taco en Roos op dit forum!

Ik ben dit proces 2 weken geleden gestart, ik kan zeggen dat mijn emmertje al aardig leger aan het raken is, ik kan weer sporten, kan makkelijk boodschappen doen en uitgebreid voor mijzelf koken, kan weer afspreken met vrienden etc etc ik ben van overleven naar leven aan het gaan. Een maand geleden kon ik niet eens tv kijken of een kwartier wandelen! Ik ben dit proces bij Dennis van Miltenburg gestart, er is ook veel informatie op zijn insta te vinden hierover.

Succes allen

Durft niemand iets te melden?

Hi Suus,

Het is zwaar! Ik ken zelf ook vlagen van misselijkheid & ben ook 6 kg afgevallen (inmiddels wel weer paar kilo erbij). Bij mij komt dat vooral door spanning op m’n maag. Als ik erg misselijk was, heb ik ook wel overgegeven. Dat gaf wel een soort van verlichting vaak.
Het is een symptoom van de burn-out/stress. Je kunt er niet zoveel aan veranderen, behalve te voelen en doorvoelen wat voor emotie eronder zit.

Zet ‘m op! 💪🏻
Een medeburnie

Hoi suus ja dat heb ik ook weleens afgelopen dinsdag en woensdag nog vet vervelend ik zet vaak Nick de waard op YouTube dan in bed ontspanning oefeningen doen met de benen 10 of 15 min omhoog knieën net niet tegen elkaar aan dan gaan ze trillen dan ontspande je maag en 10 keer diep ademhalen en uitblazen zoek hem maar op wie weet helpt het jou ook succes en sterkte ook 👍

@Sanne: ja overgeven helpt inderdaad, alleen binnen no time is het dan weer terug bij mij.
Heel irritant, frisse lucht lijkt nog wel een beetje te helpen

@L: dank, ik ken deze oefening, ik heb ook zijn cursus gevolgd, het heeft wel geholpen, maar dit blijft een dingetje.

Hoi Suus,
Wat vervelend voor je. Dat soort dagen zijn ontzettend taai en ik begrijp precies wat je doormaakt.
Heb ook een tijd gehad dat ik heel slecht kon eten en afviel. Dat is vanzelf over gegaan en de kilo’s zijn er inmiddels weer aan.
Enige wat we kunnen doen is het maar “gewoon” proberen het te laten zijn wat het is. Misschien kan je wat afleiding vinden in de vorm van naar buiten gaan, een podcast of boek luisteren of iets creatiefs doen. Dat zijn voor mij in elk geval de beste manieren om met moeilijke momenten om te gaan.

Je mag trots op jezelf zijn, je doet wat je kan! En dat het vandaag niet lukt, ben je over een paar dagen/weken/maanden weer vergeten (dat idee vind ik zelf altijd wel hoopgevend).

Veel sterkte!

Hey Suus,

Ik herken het helemaal. Ook 9 maanden thuis met burn-out en ELKE dag word ik ook wakker met stress op mijn maag, welke gedurende de dag verbetert, zodat ik 's avonds normaal kan eten en ik telkens opnieuw hoop dat ik me in de ochtend ook zo ga voelen maar dat is niet zo...
Het komt bij mij in golven qua ernst en lijkt samen te vallen met mijn cyclus...momenteel zit ik in de goede periode waardoor ik terug wat moed heb maar tegelijk ook inzie dat ik er nog lang niet ben...
Anderzijds denk ik, mocht ik geen maagklachten hebben, dan was ik alweer aan het werk, ook al ben ik nog moe...mijn lichaam zorgt er nu voor dat het niet lukt.
Ik lees hier ook dat je gevoelens moet doorleven dus vraag ik me af: wat ligt er op mijn maag of met wat zit ik allemaal nog in mijn maag?..ik heb al therapie gehad maar ga in juli terug in therapie (mede ook om het gevoel te hebben dat ik iets doe ipv enkel te ondergaan)...zo voelt het vaak: ik onderga dit, elke dag opnieuw...
Ik heb soms ook dagen dat ik me afvraag of dit echt door de burn-out komt...maar ik heb al verschillende onderzoeken gehad en men kon niets vinden.
Het is allemaal heel frustrerend en ik wou dat ik degene was die zorg kon dragen voor de andere maar dat heeft me net in deze positie gebracht.
Ik trek me op aan de gedachte dat iedereen uit een burn-out kan komen en dat het vooral tijd nodig heeft...en stilletjes wens ik dat we nog al een jaartje verder waren en ik dit allemaal achter mij kan laten...er is vooruitgang, een half jaar geleden was ik een "hoopje ellende" met maagklachten, nu een "hoopje" met maagklachten.

Suus, je bent niet alleen, kop op, de moed erin houden, dag per dag en genieten van de avonden vooral.

Lieve groetjes,

Hallo Annet,
Ja dit herken ik 100 procent. Dat hele zware gevoel met doofheid kan liggen dat je onbewust te hoog ademt en een verstoring komt bij je spieren. Ik heb jaren geleden een stressperiode gehad waarbij ik met zenuwpijn kwam te zitten, allerlei onderzoeken waaronder voor MS maar kwam niets uit, nu 10 jaar verder weer jaren rare spier en zenuwpijnklachten, wat een gevolg is van heel lang hoog ademen en extreme maar onbewuste spierspanning door stress. Ook daarbij dus continue zware armen en dood en doodmoe

Dank je wel voor je reactie. Dat hoge ademen kan wel kloppen dat ik dat doe. Ik zal eens wat bewuster met ademhaling omgaan. Zo vervelend dat die angststoornissen zo af en toe weer tevoorschijn komen, je hebt dan even geen grip meer op jezelf en gaat dan maar weer met allerlei vervelende gedachten aan de haal van ernstige ziektes.

Hoi Annet
Ja ik herken jouw klachten heel goed, ben nu bijna een jaar in mijn burn-out. De eerste 6/7 maanden kon ik bijna niets en wilde ik ook niets doen nergens interesse in. De laatste paar maanden heb ik steeds vaker een positief gevoel en wil dan van alles doen.
Maar iedere keer als ik een halfje ergens mee bezig ben dan begin ik te zweten en mijn lichaam begint overal te tintelen.
Ik weet dan dat ik moet stoppen maar ga dan toch nog door omdat ik dan mijn klusje af wil hebben. Heel dom omdat ik dan helemaal op slot sla en met moeite de bank kan halen om daar dan totaal uitgeput neer te vallen.
En dan de angst stoornis weer in beeld.
Ga je weer piekeren over alles en nog wat. En is je lichaam uitgeput maar je hoofd slaat weer op hol met allerlei gedachten.
Vaak de dag erna weer helemaal op en niet vooruit te branden, en ga ik weer veel negatieve gedachten krijgen.
Als je begint met Google dan kom je in een wereld met ziektes en aandoeningen te zitten waar je totaal in verwart raakt.
Op dit moment luister ik veel naar boeken met mensen die een burn-out hebben gehad.
Het geeft me veel steun en haar er ook wat tips uit.
Verlang zo naar mijn oude ik. Heel at en toe mag ik het even ervaren en daar moet ik dan steun in zien te vinden dat het goed gaat komen.
Waar ik wel moeilijk vind is dat mensen die om me heen staan het niet begrijpen. Ik probeer vaak om in mijn betere momenten onder de mensen te komen. En vertel dan dat ik een uur later op de bank liggen en in de overlevingsstand zit.
Maar ik probeer iedere dag positief te beginnen en hoop dat het met kleine stapjes beter gaat.

Ik wens jouw de komende tijd veel geluk en kracht toe om te kunnen herstellen.
Groet Aswin

voor jou ook heel veel sterkte en kracht om te herstellen.
ondanks paniekstoornissen en alle andere ellende weten we dat het goed gaat komen........maar die weg naar dat herstel is zwaar. Groetjes, Annet.

Hoi Annet en Floor
Wat ik uit jullie verhalen haal is het woordje STRESS. Ik denk dat de oorzaak is van heel veel lichamelijke problemen.
Mijn huisarts stuurt mij naar allerlei onderzoeken toe waar iedere keer niets uitkomt. Terwijl ze nooit echt naar mijn klachten luistert. Sinds mijn burn-out ben ik heel stressgevoelig terwijl ik voorheen heel veel kon hebben.
In het boek uitgeblu(t)st van dokter (huisarts) Luc wachtelaer heb ik veel informatie gekregen die veel dingen voor duidelijk maakte.
Weet niet of iemand hier iets mee kan maar ben wel overtuigd dat je zelf naar een oplossing moet zoeken.. zelf haal ik veel steun uit boeken en dit forum.
Succes met jullie herstel.
Groet Aswin

Dank je.......zal eens googelen op dat boek......hahaha.......internet is toch ergens goed voor.

Oh ik herken ook heel erg van die slappe armen en benen, voel t soms ook een beetje in m’n kaken. Ik was me lam geschrokken als hypochonder dacht ik gelijk het ergste. Het is bij mij begonnen toen ik last van angst en paniek kreeg. Het is daar dus eigenlijk inherent aan. Als ik ergens sta, dan komt de paniek op en de slappe benen (raar eng gevoel inderdaad) en dan ben ik bang door m’n benen te zakken en moet ik gauw naar huis. Vind t zo naar! Beheerst bijna m’n leven. Maar wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Sterkte iedereen

Anoniem.....jij ook heel veel sterkte..........en is inderdaad fijn om te lezen dat de klachten die aanwezig zijn bij meerdere mensen voor komt .......dat maakt je toch weer iets sterker in deze hele vervelende periode.

Herken dit ook heel erg. Zware, vermoeide benen, alsof er 100 kg lood aan hangt. En dan word ik er ook bang van. Maar.pas geleden, ik voelde me aardig, gebeurde er iets met onze hond waar ik bang van werd. En in 1 keer, slappe benen, heel erg! En toen dacht ik, ja, het is dus echt stress gerelateerd.

Hi Belle,

Dit heb ik ook. Ook een branderig gevoel in mijn neus en onderin mijn keel. Herkenbaar dus

Hi Belle,
Hoe is het nu met je? Ik heb precies dezelfde klachten.

Hoi Agnes,

Helaas niet veel beter...de klachten zijn er nog steeds. Uit lichamelijke onderzoeken komt niets, dus dan wordt het op het hoopje stress gegooid

Groeten,
Belle

Hi Belle,

Vervelend dat je nog last hebt! Wat zijn jouw klachten precies? Heb jij het idee dat het met stress te maken heeft? Lastig hè als artsen je ook niet verder kunnen helpen. Sterkte!

Bij mij heb ik het gevoel of mijn hele slokdarm is geïrriteerd en heb ook extra slijm/zure smaak. Omdat maagzuurremmers niet helpen komt het bij mij miss eerder door te weinig maagzuur, want door stress/burn-out wordt eerder je spijsvertering platgelegd. Maar ik weet het ook niet.

Liefs, Agnes

Hallo,

Ik ben vanaf half maart ook afgebouwd van Escitalopram van 10 mg naar 5 mg naar stoppen.

Ik heb met name 4 weken lang extreme hoofdpijn ervaren, en de zogeheten brain zaps.

Aangezien ik inmiddels nog dieper in mijn burn-out ben beland, ben ik 2 weken geleden toch weer begonnen met opnieuw opbouwen, en weer last van veel bijwerkingen.

Ik heb nu de keus gemaakt om het te blijven gebruiken, net zo lang tot ik minstens een jaar hersteld ben van mijn burn-out. En mocht ik daarna weer terugvallen, blijf ik het gewoon gebruiken, dan is het niet anders….

Ben jij al wel helemaal hersteld van je burn-out dan? En welke bijwerkingen bleef jij op de langere termijn ervaren?

Bij mij was dit met name veel zweten en veel gapen.

Succes en sterkte!

Hallo A,

Ik ben nog steeds niet hersteld van mijn burnout helaas. Mijn klachten waren met name veel darmklachten, niet meer klaar kunnen komen, onrust in mijn lijf en oorsuizen. Door de ad werden mijn klachten steeds erger. Ik werd hierop geattendeerd door een huisarts in opleiding terwijl mijn eigen huisarts alleen maar wilde ophogen. Ben me toen eens gaan inlezen en blijkt dat heel veel mensen bijwerkingen hebben van ad en daardoor juist niet uit hun depressie of burnout komen.

De ontwenningsverschijnselen kunnen helaas lang aanhouden waardoor je denkt dat je depressie of burnout nog erger terug is gekomen.

Ik heb zelf jaren lang 60 tot 80 uur per week gewerkt en zelfs toen ik me ziek gemeld had bleef ik 2 uur doorwerken. Toen ik na 10 maanden op 7 uur per dag zat helemaal ingeklapt. Ik had dus mijn burnout nog erger gemaakt. Bedrijf van 0 opgebouwd tot enorm succesvol en profitabel, 25 jaar gewerkt alsof het bedrijf van mij was en toen een mes in de rug waardoor ik nog dieper terug viel.

Excuses voor de spelfouten. Ik had de tekst wat beter moeten controleren.

Ik herken nagenoeg alles wat je benoemt, met name de extreme overprikkeling, hersenmist, dwangmatig piekeren en bij mij extreme hoofdpijn zijn dagelijkse kost.

Verder wandel ik ook veel, en zoek wat afleiding met lezen/puzzelen/muziek etc.

Welke AD gebruik jij? En wat bedoel je met professionele dagbesteding met lotgenoten? Dit forum, of zit je bij een speciale groep of iets dergelijks?

Succes met deze hel in elk geval, komt uiteindelijk weer goed zegt men….

Adrenaline junkie... stond altijd aan. Heftig werk, hard sporten en in de vakanties nog meer sporten. Gevolg altijd aan staan. Het lichaam en geest kent alleen die toestand. Rust, yoga en rust.. het lichaam moet hieraan wennen. Het is niet altijd actie of gevaar. Stresssysteem moet hier aan wennen.

Voel mij ook eenzaam omdat ik zoals velen de energie vaak ontbeer om iets te ondernemen.

Ben erg benieuwd ook naar die burnout lotgenoten groep waar jij t over hebt. Lijkt mij ook erg fijn. Dankjewel voor je bijdrage, we komen uit deze hel. Vast en zeker !!!!

Hoi Cactus,

Het is alsof ik mijn eigen verhaal terug lees, ik ben ook in mei uitgevallen, vervolgens samen met een psycholoog best ver weer gekomen en uiteindelijk begin dit jaar vanwege omstandigheden enorm gezakt met alles wat je beschrijft van dien. Ik ben erg benieuwd wat voor begeleiding je krijgt en wat voor soort therapie. Ik ben afgelopen maandag beginnen aan citolapram aangezien ik de laatste 2 weken steeds vaker somberheid ervaarde en ik op sommige momenten niet tot minder kon genieten (iets was ik daarvoor nog wel heel sterk kon en goed kon oproepen), ik heb nu angst om depressief te worden en rare gedachtes te krijgen, ik ben en heb het nog niet maar heb wel paar slechte momenten achter de rug afgelopen tijden. Ik twijfel toch om met de citolapram weer te stoppen, ik reageer enorm heftig op de bijwerkingen (ik ben ook zeer gevoelig en gebruik nooit medicatie of dergelijke, als ik het wel al deed was een halve paracetamol al voldoende voor mij vroeger), spanningen angsten en alle andere bijwerkingen zijn enorm aanwezig evenals de slapeloosheid waar ik al aan leed de laatste weken. Benieuwd naar jouw traject!

Gr

Goedemorgen allen,

Arjan, Ik slik behalve Lorenzepam ook
Duloxetine als AD. 2x 30 mg per dag.

De Dagbesteding (heet ADB) gaat van Parnassia uit. 6 tot 8 weken, 2x per week, bij elkaar met lotgenoten en enkele begeleiders. Geeft inzicht, ergens ook ontspanning, maar ook confronterend.
Ik ervaar het als prettig. Het doorbreekt de eenzaamheid en de daaraan gekoppelde angst.

Het ADB is een vervolg op het IBT uit Zaandam die me 6 weken goed hebben ondersteund vanaf het moment dat ik brak en niet meer verder wilde leven.

Beide instanties zijn dus crisisbegeleiding.
Over een week of 5 stopt de ADB voor mij. Langer kan ook niet. Ondertussen wel in behandeling bij een psycholoog en iemand die lichaamsbewustziijn coach.

Zodra de ADB afgerond is of stopt dan denk ik erover om gebruikt te maken van Reakt. Dat zijn centra waar je onder de mensen bent en kan tekenen, schilderen, muziek maken, filmpje kijken, zwemmen, enz. Wat je eigenlijk wilt. Ik ga volgende week bellen/horen hoe rustig het daar is en of ik me met een paar anderen bv af kan zonderen om rustig te tekenen of iets in alle rust te doen.



Dat voorkomt eenzaamheid en het eeuwige gepieker (door de cortisol weliswaar). Aanspraak en afleiding kan daar zeker gegeven worden.

Hi Eric,
Dat op adrenaline leven is zo herkenbaar.
Duiken (ook buiten NL), (ver) motorrijden, (verre) reizen, voormalige oorlogsgebieden in Europa bezoeken.

Nooit ook halve kracht werken of leven.
Altijd boven in willen zitten, omdat het kon en omdat ik zelf wou.

Daardoor is de innerlijke dimmer vastgelopen. Waarbij de onrust in het verleden me/ons overal bracht, daar staat het opgebrande lijf nu nog van in de overdrive. Maar dan in overprikkelde, ontregelde en uitgeputte toestand.

Covid was het laatste scheutje water in de bekende emmer.

Check voor de ADB en Reakt het antwoord dat ik naar Arjan had gestuurd.

Ook jij veel sterkte. Het komt goed. Bijna 20 jaar geleden was ik ook goed hersteld na een zware burnout. Dat gaat nu ook wel lukken ondanks dat het allemachtig zwaar is.
tof werk als zzp'r...Eruit halen wat erin zit.

Welke professionele dagbesteding heb je dan En waar ?

Hi A,
Zie de antwoorden op je vraag ik de vorige reacties in dit verhaal.

Gaat om ADB en Reakt. ADB is crisisbegeleiding van 6 tot 8 weken.
Reakt is een instantie waaraan dagbesteding is verbonden.

Dan kun je bv alvast wennen om in de maatschappij terug te keren, maar ook zeker om met mensen of gelijkgestemden aldaar in kontakt te komen. Er zijn best veel opties bij hun. Tekenen, schaken, muziek maken, wandelen, enz.

Ik lees zojuist een stukje op site : kak, ik heb een burnout.

307: Waarom je niet altijd naar je lichaam moet luisteren (en rusten soms eng kan zijn)

Fijn om te lezen !! Mijn aandacht wil ik t liefst richten op kwalitatief rusten, rusten en rusten !! Veel te weinig aandacht aan besteed. Now is the time...

Hoi Cactus,
Alles heel herkenbaar. Ik zit al 1,5 jaar in burnout. Hele forse spierspanning en veel pijnklachten. Pijn in kaken, nek, schouders en rug. Slecht slapen etc. Sta ook de hele dag aan terwijl ik toch echt rustig aan doe. Veel wandelen, beetje lezen, boodschap doen, koken. Heel veel thuis want, zoals jij zo treffend schreef, daar is het veilig en geen prikkels. Als er iemand op bezoek komt ben ik daarna weer doodmoe. Ik zeg altijd: ik heb nu geen leven om straks weer een leven te hebben. Maar het is idd een zware beproeving, her gaat bij mij ook heel traag. Mijn 1e terugval al achter de rug.
Maar kan nog wel genieten van kleine dingen, bv fietstochtje met mijn man, terrasje pakken etc. Maar je moet jezelf voortdurend begrenzen, dat ben ik zoooo zat, nog afgezien van de pijn door spierspanning waar ik elke dag mee moet dealen....
Geloof houden dat ik werk aan herstel en beter word houdt mij op de been. Zit nu in ieder geval niet meer in een neerwaartse spiraal en snap nu hoe mijn lijf werkt.
C.

Hoi cactus
Vraagje
Hoe bevallen jouw. De medicijnen? Last van bijwerkingen?
Hoe weet je trouwens zo zeker dat je weer hersteld?
Groet
Eddy

Hi Eddy,
Ik slik 2x 30 mg duloxetine en Loranzepam tegen de scherpere randjes bij de sterke overprikkeling.

De burnout waar ik nu in verkeer is de derde keer. Van de vorige 2 goed hersteld. Bij de allereerste keer dacht ik nooit (meer) te herstellen. Zo akelig, zo mensonterend. En toch ging het over.

Ook deze x gaat het voorbij. Wanneer? Geen idee. Half jaar nog? Een jaar? Niet aftellen is m'n devies. En soms zijn de dagen inktzwart. Laat daar geen twijfel over zijn.

Dezelfde valkuilen waadoor ik hier in terecht ben gekomen na het herstel dichtstorten. Er zal meer rust moeten komen, vaker down to earth, meer naar mijn lijf luisteren.

Hoi Eddy,
Verder geen vervelende bijwerkingen van de medicijnen. Door de Loranzepam heb ik een redelijk goede nachtrust.

Groet,

Cactus

Ik heb ook inktzwarte dagen..zenuwstelsel over de zeik..voelt alsof het nooit overgaat.
Wat een hel. Kan wel janken, schreeuwen.
Zit ook wel te denken aan medicijnen ter ondersteuning. Zit er zeven maanden in.
Geen gevoel van vooruitgang
Au

Cactus wat merk jij van de anti dep. Waar helpt het bij?
Groet
Eddy

Hoi Eddy,
Duloxetine 30 mg van het merk Pensa.

Het bevordert de heropname van serotonine. Het stofje in/voor de hersenen waar we ons prettig bij voelen.

Ik merkte toen echt wel verschil dat ik er toen 'vrediger' van werd. Meer de oude ik.

Anderzijds kan ik sinds die burnout niet meer zonder. Tig keer geprobeerd af te bouwen. Maar er is met die BO toen iets beschadigd, maar ik kan er prima mee leven het te moeten slikken.

Het was verstandiger geweest als ik destijds gelijk was begonnen met het slikken ipv ertegen te vechten dat ik geen burnout had. Wellicht dat dat een fysiologisch proces voorgoed ontregeld heeft.

Na de BO van toen gewoon weer de energieke enthousiaste oude ik geworden.

Eddy,
De anti-depressiva gaf toen ook wat energie. Een boostertje naar herstel.

Cactus helpt het tegen onrust of ook andere dingen?
Wel bizar dat je nu. Je derde burnout hebt. Ik heb nu mijn tweede. Had het liever bij een gehouden. Zit 22 jaar tussen..
Eerste zonder medicijnen doorheen gekomen. Nu ben ik bang dat het een te zware is. Klotezooi.

Groet eddy

Hi Eddy,
De eerste BO kwam na een paar jaar 'gewoon' doorwerken met de ziekte van Pfeiffer en lekkende darmen. Eigen bedrijfje, huis gekocht en doorbijten maar. Met sporten vroeger ook zo vaak af moeten zien, dus nu ook niet bij de pakken neerzitten. En nog eens veel werk verzetten ook nog. Herstellen komt vanzelf wel. Tuurlijk....

Dan is op een gegeven moment de koek op. Ben van alledrie de klachten goed hersteld, hoewel ik bepaalde voeding beter achterwege kan laten.

De tweede burnout was 4 jaar later tijdens een pittige scheiding. Die duurde een maand of vijf en ook daar goed van hersteld. Deze was veel minder heftig dan de eerste keer. Noem het maar de light-versie. Maar echt wel uitgeput.

Inmiddels had ik wel door welke signalen of alarmbellen af gingen als ik weer teveel hooi op de vork nam. Met name kwamen de geluiden dan harder binnen en wist ik bijtijds op de rem te trappen.

Deze keer is de BO anders. Althans de eerste waarschuwingen waren sowieso anders. Zeker geen overprikkeling van geluiden. 6 Weken covid gehad en kreeg daarna vreemde onherkenbare klachten.
Het werk stapelde zich op en ik maakte vele uren. Ik hou van mijn werk. En dat ging eigenlijk best ok. Maar de vage klachten namen in 2.5 maand rap toe. Hartkloppingen en een heel raar huilerig gevoel in rug en benen. Ik dacht dat het nog met long-covid te maken had.

Want immers kwamen er geen geluiden of prikkels hard binnen. Ik werd toch slapper en slapper. En toen was weer de koek weer op. Pas nadat ik noodgedwongen gestopt was met werken kwamen 2 weken later de prikkels wél keihard binnen. Ik begreep wel dat het een BO was, maar die extreme overprikkeling was voor mij nieuw. Het 'aanstaan' dus. En dan nog de uitputting die daar uit voortkomt.

Dezelfde hel als bij de eerste BO, maar ik wordt nu meer op het zenuwstelsel gepakt. Voel me veel kwetsbaarder, fragieler, jankeriger en vaker verdrietig dan de eerste 2 BO's. Voel me afwezig in de buitenwereld. Vaak ook angstig, haast neurotisch. Toch veel minder zware en doffe hoofdpijnen dan de eerste x.
Ieder geluid komt vaak hard binnen en sommige momenten ook weer niet. Vaker wel dan niet trouwens.

Verder een prima leven voor deze BO. Echter de signalen van de BO onderschat en altijd aangestaan met werk, duiken, motorrijden, fotograferen, reizen, enz.

3x Is scheepsrecht. Jezus, hoe stom kon ik toch wezen. ;-) Na mijn herstel moeten er structureel dingen gaan veranderen in mijn leven. Vaker down to earth. Weer aandacht krijgen voor het kleine. Balans. Vaker genieten van de eenvoudige dingen. Meer berusting.

Over een tijdje hoop ik een soort plan te maken over hoe mijn weken eruit gaan zien. Of maanden eigenlijk. Vaker naar de sauna, langer met de hond in de natuur wandelen, langer op een terras aan zee blijven hangen. Meer quality-time zonder adrenaline-pieken. Meer musea bezoeken, lol in het eenvoudige vinden,
meer grenzen stellen en vaker socializen.

Dat moet lukken met een waakzame vernieuwde instelling.

Natuur en de zee is wel lekker
Ik heb dat niet echt in de buurt..
Hoe lang duurde de eerste burnout.
Ik heb trouwens ook die angsten en totaal uit balans zijn. Ook neurotisch. Zit ook te denken aan medicijnen..
Snap niet hoe je in de ellende kan terecht komen.bij mij langzaam ontstaan vanuit prive situatie en na stoppen met alcohol.
Nu lijkt het wel alsof je er nooit meer uit komt.
Wat een rotgevoel als je lichaam de regie over heeft genomen.
Ik vind het zo onrechtvaardig in mijn geval. Ik stond altijd klaar voor iedereen.wat een enge ziekte. Ben zo bang cactus.

Cactus.
Moet jij alles alleen doen of heb je ook e n partner?
Voel je je niet enorm eenzaam? Wanhopig?
Wanneer de keuze gemaakt voor anti dep?
Of gebruikte je die al?
Wanneer merkte jij met je eerste burnout herstel?
Wat voelde je. Merk je dan de eigen persoon in rust weer terugkeren?
Hoe voelt zoiets? Ben zo benieuwd? Ik droom van dat moment.
Al ben ik als de dood dat dat moment er niet meer van gaat komen.

Hoi Cactus,

jij schrijft :

"Over een tijdje hoop ik een soort plan te maken over hoe mijn weken eruit gaan zien. Of maanden eigenlijk. Vaker naar de sauna, langer met de hond in de natuur wandelen, langer op een terras aan zee blijven hangen. Meer quality-time zonder adrenaline-pieken. Meer musea bezoeken, lol in het eenvoudige vinden,
meer grenzen stellen en vaker socializen."

Hahahaha... Dit stukje heb ik bijna één op één in een ACT training geschreven. Over hoe mijn leven er uit gaat zien. vooral die opmerking "langer ergens te blijven, langer te genieten en écht te genieten van waar je bent. Zonder op zoek te zijn naar alweer de volgende adrenaline stoot..

Rust in mijn donder, ademhalen en om je heen kijken. NU leven .... zin in !!

All the best

@cactus herken jij ook de schokjes in het middenrif?

Helpt de anti dep ook tegen de aanstand?
Cactus

Hebben jullie ook wel.eens last van een benauwd en beklemmend gevoel, alsof je niet door kunt ademen?

Cactus hoe was je eerste burnout. Kun je daar meer over vertellen. Die was zo mensonterend zoals je zelf al benoemde.
Welke klachten en hoe verliep het herstel?

Hi allemaal,

De eerste burnout heeft een jaar geduurd. Toen was ik enorm uitgeput met doffe hoofd-en aangezichtspijnen. Continú rugklachten, duizelingen en steken linksonder in de buik en lies.
Wazig zien, geestelijk gemangeld, labiel, huilerig en paniekaanvallen.

Hele kleine stukjes wandelen. 100 meter was al ver! Het concentratievermogen en de energie van een krop verlepte sla.

Na zo'n driekwart jaar kon ik wat meer. Verder wandelen, beetje tv kijken, kleine klusjes in huis, meer ruimte tussen de oren.

Een paar maanden daarvoor met therapie en antidepressieva gestart.
Maar bij teveel inspanning (niet dat dat heel veel was) weer rerugval met paniekaanvallen (en dat verdomde gevoel van uitzichtloosheid).

De eerste voorzichtige vorm van herstel was dat ik scherper begin te zien en daarom gelukkig veel kon lezen, waardoor de slaap ook beter werd.

Opvallend waren de laaste drie maanden de BO. Toen ging het herstel vrij vlot. Beetje fietsen, Playstation, heel veel lezen, Tv kijken, enz. De luiken in mijn hoofd gingen toen open. Er waaide weer wat wind tussen de oren.

Vanaf toen weer voorzichtig begonnen met werken en merkte na een paar maanden dat dat goed ging. De malaise was voorbij. Wat ik nog wel een tijd heb gehad waren metname koude voeten en lichte angst in drukke ruimtes.

De BO die ik nu onderga is toch anders.
Iedere dag sta ik 'aan'. bij het opstaan.
Angstig, zwaar overprikkeld en emotioneel, slap, futloos, trillende handen, enz. Deze verschijnselen putten het grote lijf uit.

Dan helpt praten, wandelen, mindfulness, ontspanningsoefeningen, meditatie.
De Loranzempam haalt de scherpe randjes van de emoties af. Dit middel inmiddels wel afgebouwd naar 'slechts' een halve pil per dag, dus nog maar 1/3 van wat het eerst was.

Voor het slapen gaan 2 supplement-pillen innemen waar ik redelijk goed van slaap.

Wel weer voorzichtig met autorijden begonnen en...dat gaat eigenlijk wel. Verder binnenkort starten met acupuntuur en reeds naar een coach die voor ontspanning zorgt en me daar ook in traint.

De BO maakt me een ander mens. Zowel geestelijk als fysiek. Maar....hoe zwaar en vertwijfelend het ook is...het gaat over.
Voor nu: Uitzingen, uithuilen, uitrusten, uithijgen, uitpiekeren, uitzitten.

En er ook aan werken. 2x per dag wandelen. (Is echt niet ver hoor), coaching krijgen, begeleiding en sowieso een beetje onder de mensen blijven. Alles met low-impacht. Hele kleine bezigheden in huis om me het gevoel toch ergens van nut te zijn.

Soms de vaatwasser legen en vullen. Een andere dag de airfryer schoonmaken. Weer een andere dag wat onkruid uit de tuin halen. Of op een andere dag met een stofdoek over de vensterbanken.

Activiteiten die je normaal op 1 dag doet en nu over 2 weken moet uitsmeren. So be it.

Tijd...tijd...tijd....Het lijf vraagt...nee sterker nog....eist rust van ons. En dat heeft het ook wel verdiend blijkbaar.

Hoi Eddy,
De antidepressieva helpt om een wat betere stemming en wat meer energie te krijgen.

De Lorazepam helpt goed tegen de angst en overprikkeling.

Groetjes en sterkte!

Bedankt voor je uitleg cactus.
Heb jij nu ook dat je constant aan staat?
Helpt de ad daar tegen als een soort van bèta blocker?
Ik zit er aan te denken om ook ad te nemen. Ik kom maar niet uit die aanstand.
Waarom duurt dat zo lang. Er zou allang cortisol uitputting moeten zijn. Dit is zo slecht voor een mens.
Ik ben zo op. Loop alleen maar te adrenaline rush ademhalen lijkt het wel. Heel spaarzaam normaal. Ben al 8 maanden bezig. Ik ben kapot
Misschien met ad sneller herstel. Geen idee

Waar doe je de proffessonele dagbesteding¿

Hi,

Ik zit er nu 2j. En 10maanden in.
Duurt lang slik nu 1 jaar citalopram 5 mg soms iets meer.. kan veel meer.. maar gevoeligheid voor licht schermen en drukkere plekken blijven en voel ik nog in me lijf. Veel last van spierspanning met name rug nek schouders.. vaak hoofdpijn duizeligheid.. soms.kort het gevoel mijn bewustzijn te verliezen wcht 2sec en dan gaat het over.. soms branderig gevoel door.mijn spieren.. lichtelijke vedrietig gevoel zenuwachtig of hele.lichte angst.. het duurt lang ook kan ik meer dan toen ik plotseling b.o ging en niks meer kon. Hoelang gaat dit nog duren. En komt het wel nog goed met het overactieve brein? Of is er voor altijd iets overactief strks in je systeem. Ben niet meer die fitte snelle rennende persoon die alles kon. Rennen lukt ook nog niet echt met die.duizelingen.. hopelijk komt et ooit goed.

Gr s

Na 1,5 jaar burnout herstel vind ik het nog steeds best moeilijk om aan mijn omgeving aan te geven waar mijn sociale grenzen liggen, de mensen die een burnout krijgen zijn over het algemeen namelijk de mensen die het heel moeilijk vinden om anderen teleur te stellen. Wat ik heb geleerd de afgelopen tijd is om vooral gewoon heel eerljk en open te zijn, en om wat minder anderen te willen pleasen en vooral mijzelf trots te maken door mijn grenzen beter aan te geven.

Je kunt ze heel open en eerlijk laten weten dat je heel graag aansluit zodra dat weer gaat maar dat het je op dit moment te veel energie kost. Ik vind na 1,5 jaar zelfs groepen nog steeds best heftig, laat staan na 4 maanden. Dat is de periode waarin je misschien een beetje kan gaan gaan denken aan 1-op-1 contact maar dat is ook afhankelijk van de persoon, en van de zwaarte van je burnout.

Daarnaast is het voor sommige mensen ook goed om even helemaal niets te maken te hebben met kantoor en de collega's, juist omdat die omgeving ook de plek is waar de burnout is ontstaan. Als de gedachte aan naar kantoor gaan al stress geeft (even los van de reistijd) dan denk ik dat je daar beter even niet aan kan beginnen.

Mijn belangrijkste les is dat het oke is om af en toe mensen teleur te stellen. Je hebt de tijd en ruimte voor jezelf nodig, en als anderen dan niet begrijpen: pech voor hen. Jij gaat nu voor. En als deze mensen echt het beste met je voor hebben dan zullen ze dat gewoon begrijpen, maak je daar maar geen zorgen over. Het is alleen heel moeilijk voor mensen die hier niet doorheen gaan om in te schatten wat jij precies voelt, en wat je wel of niet kan.

Ik kreeg een tijd geleden een discussie met een goede vriend van mij toen ik niet op zijn verjaardag (met 25 anderen erbij) kon komen, hij zei: "ik zou het gewoon zo leuk vinden als je erbij was." mijn antwoord daarop was: "ik zou het heel leuk vinden om erbij te zijn wanneer ik er zelf ook van kan genieten, maar als ik nu kom doe ik dat puur alleen maar om jou tevreden te houden en heb ik zelf een hele zware en moeilijke dag.". Dat besef kwam bij hem wel even binnen en sindsdien is hij veel begripvoller.

De meeste mensen zijn zich helemaal niet bewust van hoe heftig de symptomen van overprikkeling kunnen zijn in een sociale setting.

Succes en sterkte met je herstel!

Wat een mooie reactie G! Raakt mij wel... omdat ik er zoveel van herken. De gevoeligheid voor groepen, hoe lastig het blijft om om te gaan met verwachtingen, onwetendheid en een stuk tijdsdruk vanuit zowel mezelf als mijn omgeving.

Zelf vind ik het heel vervelend om steeds maar weer te moeten benoemen dat "het nog steeds niet zo goed gaat" na 9 maanden. Het "geklaag", ben het echt zat. Terwijl ik er tegelijkertijd ook zoveel van leer! Dat ik beter leer om lief en zacht te zijn naar mezelf, en mijn "geklaag" de ruimte te geven die het nodig heeft... dat de prioriteit en de aandacht mag liggen bij hoe de realiteit is, gewoon hier en nu op dit moment. En het niet hoef af te zwakken vanuit de overtuiginh dat dit prettiger is voor mijn omgeving. Blijft een proces... natuurlijk.

Lieve Maartje, ik zou als ik jou was echt proberen om de druk (hoe goed ook bedoeld) vanuit werk niet te laten winnen van de werkelijke behoefte op dit moment van jouw lijf. Je hoofd wil er misschien best graag bij zijn maar vergeet niet dat je er alleen van kunt genieten als je lichamelijk gezond bent en je een beetje fit voelt! Het tegenovergestelde met een burn-out is waar. En als je er toch voor kiest om wel gehoor te geven aan de verzoeken vanuit werk... dan zal je er ook weer wat van leren :-). Goed of fout is er niet... in elke gever zit een nemer, en in elke nemer zit een gever.

Mooi Willemijn, en ook herkenbaar.

Er gaat voor mijn gevoel vooral vaak iets mis in het verwachtingspatroon. Mensen verwachten iets van een versie van jou die op dit moment niet bestaat. Zij hebben dat zelf helemaal niet door omdat in hun ogen jij gewoon dezelfde persoon bent. Jij bent de enige die voelt wat er in jou hoofd en lijf omgaat en hoe anders het leven op dit moment is vergeleken met daarvoor. Dat gevoel is tijdelijk, maar heel moeilijk om uit te leggen aan andere mensen. Ik durf zelfs te stellen dat je het nooit echt kan begrijpen totdat je het zelf mee hebt gemaakt. Volgens mij worstelt iedereen die een burnout heeft hiermee.

En het gevoel van het geklaag zat zijn herken ik goed. Wanneer iemand vraagt: "hoe gaat het nu?" ben ik snel geneigd om te zeggen "ja wel beter." omdat ik het gevoel heb dat hoort, dat het nu wel lang genoeg heeft geduurd. Het gaat ook wel beter, maar het gaat nog niet per se altijd goed. Een van de mooiste lessen uit mijn burnout is om aan mijn dierbaren te durven uiten en laten zien wanneer het even niet zo goed met me gaat. Dat is iets waar ik heel dankbaar voor ben, en schept ook juist veel diepere en mooiere banden dan ik voorheen met mensen had.

Bedankt voor jullie fijne reacties. Dat helpt.

Ach Maartje, het klinkt niet echt alsof jouw werk ziet waarin je zit en meer bezig is met wat zij denken. En dat is ergens ook te begrijpen, want als iets onbegrijpelijk is voor een ander, dan is het wel een burnout. Mensen willen gewoonweg graag vooruitgang kunnen merken. Al is het ininmini. Als iemand anders dat niet ziet, ja, dan is het gewoon onvatbaar. Maar er gebeurt waarschijnlijk heel heel veel van binnen en in je omgeving met jezelf. Het zal vast soms zo hard stormen dat het stil voelt. Of zo vol zijn in je hoofd, dat je leeg bent. Het is een eenzaampad. Niet heel opbeurend dit, maar dat hoeft misschien ook niet. Het voelen van hoe het is, daar zou ook ruimte voor moeten mogen zijn.

Het Nodige toegewenst in alles.

Ik herken mij in je verhaal, dit is ook hoe ik mijn jeugd doorstaan/overleefd heb. Hierbij zijn er onbewust een hoop emoties verdrongen en opgeslagen in het zenuwstelsel, dit zorgt voor een vol emmertje en die is nu overstroomt met alle klachten rondom de burnout van dien. Deze opgeslagen emoties mogen gehoord, gezien, gevoeld en geuit worden, zodat het emmertje weet wat leger raakt. Het is belangrijk om hierop te focussen, informatie hierover op te zoeken en een passende methode voor jou waar je (met hulp van) mee aan de slag kunt. Je bent niet alleen, succes!

Herkenbaar.

Kies voor jezelf en houd van jezelf is belangrijk. Zet jezelf op nummer 1 en houd eerst rekening met jezelf en niet met anderen.
Je bent meer dan goed genoeg! En wees niet zo onzeker, ook al is dat moeielijk. Wees lief voor jezelf en blijf wie je bent. Ik zie zo wel aan je bericht dat je een goed hart hebt maar dat is ook een “trap” voor men om daar misbruik van te maken. Leef niet voor andere maar voor jezelf.

Heel veel sterkte gewenst

Ik herken dit ook. En ook in de andere reacties.
Ik vond het heel moeilijk om onvoorwaardelijk van mezelf te houden. Met nadruk op het woord onvoorwaardelijk.
Heel veel last gehad van waardeloos voelen door onverwerkte trauma’s uit mijn jeugd en last van faalangst.

Voor mij hielp het om over de kleine ik (kind) en de volwassen ik te praten.
Ik kom wel op voor anderen van wie ik hou, dus ik weet dat ik als volwassene wel de tools heb, alleen die gebruik ik niet voor mezelf.
Wat voelt de kleine ik, wat heeft die nodig? Wat kan jij als volwassene hem/haar bieden?

Ik pieker ook zoveel. En er vliegen allerlei herinneringen door mijn hoofd. Ook van echt jaren geleden. Toen ik nog veel jonger was. Herkent iemand dit? Help me out

Hoi Eric,

Ik herken die herinneringen van vroeger of korter geleden heel erg! Soms leuke maar ook komt vaak de pijn langs. Ik doe er ook lang over om in slaap te vallen en ga daarom elke dag rond 20:30/21:00 naar bed. Dit ritme helpt me om rond een iets acceptabelere tijd in slaap te vallen.

Als ik je zo hoor zou ik integreren op een lager pitje zetten of stopzetten. Slapeloosheid betekent dat je te onrustig bent. Denk dat werk je niet gaat helpen om die ontspanning te vinden die je hard nodig hebt. Maar goed ik weet niet hoe je er verder aan toe bent. Probeer te voelen of je er energie van krijgt of dat t teveel is.. probeer in ieder geval het niet te doen omdat t verwacht wordt door wie dan ook.

Ik gebruik soms cbd olie en dat lijkt te werken. Ook droomsap geprobeerd, dat werkte nog beter maar had wel t idee dat ik ook weer instabieler werd ervan. Heb t pas paar nachten geprobeerd dus ben er nog niet uit. Is voor iedereen anders denk ik. Misschien t proberen waard

Succes en sterkte

Hoi Eric ja dat heb ik ook veel slapeloze nachten heel veel wakker piekeren ik neem elke dag magnesium tabletten 1 per dag en ga op tijd te bed meestal door de weeks 9 uur slaap dan niet meteen hoor en werk ook als ik teveel doe dan moet ik het de volgende dag bekopen en wandel wel veel met de hond dat geeft mij rust zal iets minder gaan werken als dat kan he sterkte en succes ook 👍

Hee Eric,
Ik weet niet of er je heel goed aan doet om nu al te reïntegreren. Ik ben nu zo'n 3 jaar bezig met burnout herstel en ben door te snelle reïntegratie 2 keer volledig teruggevallen. Ik herken mij ook erg in het feit dat je zegt dat je veel herinneringen hebt van vroeger die op poppen. Er wil waarschijnlijk een hoop heel graag gezien en gevoeld worden. Ik merk zelf pas sinds ik therapie ben gaan doen waarbij je ruimte geeft aan al die herinneringen en die ook te doorvoelen, er daarna ook ruimte ontstaat om t lijf weer te laten stromen. In mijn ervaring is het niet aankijken hiervan, de oorzaak niet aanpakken dus dweilen met de kraan open

Dank allen.

Ik heb de huisarts gesproken en ga nu 3 nachten oxazepam slikken om te kunnen slapen. Kijken of ik daardoor weer in een beter ritme terecht kom. En na die 3 nachten weer proberen om het meditatie te doen.

Ik ga in ieder geval ook aangeven dat de reintegratie zwaar valt. En ik niet wil opschalen meer tot het oké gaat. Ik loop voor me gevoel achter de feiten aan. Ik lig in ieder geval een dag krom als ik ben geweest.

En ik heb een boekje aangeschaft waarin ik heel veel herinneringen aan het opschrijven ben. Het slechte slapen komt door het onbewuste piekeren en verwerken. Dus ergens is het ook weer goed denk ik zo.

Hoi Eric,
Ik slik op advies van de huisarts melatonine om beter in slaap te vallen. Dit is een lichaamseigenstof, maar vaak wordt die bij een burn out onvoldoende aangemaakt. Deze pilletjes kan je gewoon bij de drogist kopen. Misschien helpt het je.
En waar je al mee bezig bent is situaties opschrijven uit het verleden. Ik heb 3 maanden online het programma bij breinmedicijn gevolgd. Zij geven ook veel inzichten in klachten, gedrag, emoties etc. Maar ook goede handvatten. Waaronder situaties uitschrijven en hier emoties aan koppelen.
Ik ben in november begonnen met reïntegreren. Tussendoor ben ik weer wat teruggevallen en stond ik te werken met pcm en ibuprofen. Daarna had ik veel te veel hersteltijd nodig na het werken. Toen weer wat terug gegaan in uren en
vandaaruit weer op gaan bouwen. Dat gaat best goed en zo gaan we weer stapje voor stapje verder.
Dus goed luisteren naar je lichaam en kijken of het werken je ook weer energie geeft. Daar een balans in zoeken is moeilijk, maar uiteindelijk lukt het.
Succes,
Groetjes Kim

Dank allen.

Ik heb de huisarts gesproken en ga nu 3 nachten oxazepam slikken om te kunnen slapen. Kijken of ik daardoor weer in een beter ritme terecht kom. En na die 3 nachten weer proberen om het meditatie te doen.

Ik ga in ieder geval ook aangeven dat de reintegratie zwaar valt. En ik niet wil opschalen meer tot het oké gaat. Ik loop voor me gevoel achter de feiten aan. Ik lig in ieder geval een dag krom als ik ben geweest.

En ik heb een boekje aangeschaft waarin ik heel veel herinneringen aan het opschrijven ben. Het slechte slapen komt door het onbewuste piekeren en verwerken. Dus ergens is het ook weer goed denk ik zo.

Hier zelfde probleem het is 2.00 in de nacht en kan weer iets niet slapen.
Vandaag redelijke dag gehad was vanavond moe en moest moeite doen om wakker te blijven tijdens het eten. En dan denk je ja lekker ga zo naar bed en dan ineens sta je weer helemaal aan. Lichaam ZEGT SLAPEN maar mijn hoofd zegt nee moet nog over heel veel dingen nadenken en piekeren. Maar waarom ik dat doe is me een raadsel. Word er soms moedeloos van. Moe zijn en je toch verzetten tegen de slaap. Op dit soort momenten verlang ik om na een dag hard werken heerlijk op tijd naar bed te gaan.
Maar dat gevoel is al heel lang weg.
Uitslapen is een woord dat mijn hoofd niet meer kent. Voor mijn burn-out zeiden bekenden vaak tegen mij gezegd je moet wat meer rust nemen en wat eerder naar bed gaan. Riep toen altijd die slaap haal ik wel als ik dood ben. Denk dat ik nu voor word gestraft. Een hele harde wijze les pfff.
Nu een uur verder 1 keer in slaap gevallen tijdens het schrijven van dit bericht ga ik toch proberen nog even te slapen.
Veel sterkte iedereen met slapen loosheid.
Ooit komt het goed toch
Groet Aswin

Droomsap heeft bij mij erg goed geholpen om sneller in slaap te vallen en beter door te slapen, en als ik wakker word makkeliljker terug in slaap te komen. Ben er zelf ontzettend blij mee, wellicht heb je er wat aan!

Hier ook in het begin van mijn bo. Denk ook wel 2 maanden last ervan gehad. Ik werd ook helemaal gek.

Hi Y, wat vervelend! Hoe ben jij er uiteindelijk vanaf gekomen?
Liefs

Het zit bij mij ook altijd aan de rechterkant, de ene keer voelt het meer als een brok de andere keer meer stekend... Had jij het ook op een specifieke plek?

Hi Agnes,

Ik herken het rotgevoel. Bij mij uit mijn angsstoornis zich in allerlei klachten, maar de klachten die voorop liggen zijn toch wel hartkloppingen en keelklachten, zoals dichtgeknepen keel gevoel, druk op de keel, gevoel niet meer te kunnen slikken/ademen. Momenteel 7/8 maanden. De ene periode wat meer dan de andere. Weet in ieder geval dat je niet de enige bent. Wat mij helpt is het maar te laten zijn zoals het is (hoe moeilijk dat ook is) en er echt in te geloven dat dit allemaal bij de stoornis/burn-out hoort.

Heb je hulp?

Liefs en sterkte!

Hey, ik had het ook voor een maand of 3, nadat ik met het innerlijke kind werk aan de slag ben gegaan is het eigenlijk weggegaan.

Hoi Agnes,

Enorm herkenbaar. Alsof er slijm vastzit, hier ook een drukkend gevoel op borst en schouderbladen. Ik hoop dat het snel minder word

Hi allemaal,

Bedankt voor jullie reactie! Wat rot dat jullie er ook last van hebben :( toch doet het mij goed dat er herkenning is en ik niet de enige ben met deze klachten. Door die vage lichamelijke klachten ga ik telkens aan mijzelf en mijn lichaam twijfelen. Ik weet ook niet goed of ik nu naar de KNO-arts moet, gezien dit een nieuwe klacht is opeens, misschien dat het een stukje onzekerheid wegneemt als ik weet dat alles goed is. Het is zo moeilijk te bevatten wat je lichaam allemaal uit de kast haalt. Nouja, fijn om elkaar te steunen.

@Amber, lief dat je het vraagt, ik heb vorig jaar hulp gehad toen ik ook meer depressieve klachten had, dat is inmiddels afgesloten. Heb alleen een ergotherapeut nu, maar als ik eerlijk ben kan ik misschien nog wel wat hulp gebruiken nu het de laatste tijd alleen maar weer slechter gaat.

Sterkte!

Hoi Agnes,
Bij mij is het globusgevoel een paar jaar geleden begonnen toen mijn moeder ongeneeslijk ziek werd. Ik heb toen therapie gekregen van een logopedist. Zij heeft middels massage mijn keel losser gemaakt en ik heb ontspanningsoefeningen van haar gekregen. Ook ademhalingsoefeningen omdat ik verkeerd ademde en veel te veel spanning op mijn spieren rondom mijn keel zette. Het heeft toen een aantal maanden geduurd voordat het over was. Daarna kwam het met periodes weer terug, waarin ik veel onrust ervaarde. Bij mij hielp het dat ik wist waar het vandaan kwam, dat het niks ernstigs was en daardoor kon ik het accepteren en wist ik ook dat het vanzelf over zou gaan. Je bent bij het globusgevoel geneigd om het weg te slikken waardoor je het probleem alleen maar vergroot.
Ik hoop dat je iets hebt aan deze tips.
Groetjes Kim

Hi Kim,

Wat naar om te horen Kim.. wel fijn dat de logopediste je kon helpen bij het globusgevoel. Ik heb inmiddels ook een afspraak met de logopedist. Dankje voor je reactie :)

ik voel met je mee

Ik heb dit zelf ook gehad, herken alles wat je schrijft.
Belangrijk is onder de mensen te blijven, en je angst te overwinnen.
Angst lijd tot al deze vreselijke klachten, wanneer je je angst de baas bent verdwijnen deze klachten ook langzaam weer.
Sterkte in je herstel.

Ik herken dit wel , maar by my wordt het erger als ik thuis zit.
Soms voelt alles dan zo onwerkelijk en van die gekke gedachtes . Vaak last om zelfde tijd uur of tien smorgens ineens dood moe en duizelig. Na een uurtje gaat het dan wel weer.
Denk uitzitten , veel sterkte

Of ik mijn eigen verhaal lees. Een ware hel en bij mij duurt het nu al 10 maanden. Duizelig, paniek, hartkloppingen/ritmestoornis en heel heel veel huilen.

Hi Anja,

Ik ben vorig jaar ook op vakantie geweest, voelde echt alsof ik het wel aankon. Het was echt een niks doen vakantie en heb alleen maar gelegen, geslapen en gegeten. Maar de vliegreis en de warmte hakten er bij mij zó in dat ik er ook slechter van terugkwam. Niet zo zeer terug bij af, maar wel 2 maanden lang dat ik veel meer last had. Het kostte dan dus toch gewoon te veel energie, ondanks dat het hartstikke leuk en fijn is.. super naar en lastig om te accepteren dat zelfs zulke dingen dus gewoon niet gaan.

Sterkte

Hi Anja,

Ik ben vorig jaar ook op vakantie geweest, voelde echt alsof ik het wel aankon. Het was echt een niks doen vakantie en heb alleen maar gelegen, geslapen en gegeten. Maar de vliegreis en de warmte hakten er bij mij zó in dat ik er ook slechter van terugkwam. Niet zo zeer terug bij af, maar wel 2 maanden lang dat ik veel meer last had. Het kostte dan dus toch gewoon te veel energie, ondanks dat het hartstikke leuk en fijn is.. super naar en lastig om te accepteren dat zelfs zulke dingen dus gewoon niet gaan.

Sterkte

Hoi Bjorn,

Zou het kunnen dat je allergisch bent voor pollen? Ik ben altijd gevoelig geweest met luchtwegallergieen maar dankzij mijn burnout is mijn hooikoorts plots veel erger geworden. Mijn dokter vermoedt dat dit te maken heeft met een ontregeld immuunsysteem dankzij de stresshormonen.

Ik word de afgelopen twee weken ook elke ochtend wakker met veel slijmvorming in de keel dankzij die allergie. Ben er inmiddels een beetje aan gewend maar voor mijn burnout was het niet zo erg. Je kunt pollen allergie klachten al vanaf januari/februari ervaren helaas met ons huidige klimaat.

Misschien heeft het er niks mee te maken maar je zou eens kunnen overleggen met je dokter of dat een oorzaak kan zijn.

Succes met je herstel Bjorn!

Liefs,

Hallo M.

Ik heb het al vanaf ongeveer begin november, daarvoor nooit gehad. Hooikoorts of een andere allergie heb ik nooit gehad. Naast maag- en darmklachten, oorsuizen, onrust, vermoeidheid is dat erbij gekomen 😥

Langzaam wordt ik echt moedeloos van al die klachten

Hi Bjorn,

Als je ook last hebt van maag- en darmklachten, zou het misschien ook maagzuur of reflux kunnen zijn wat terugstroomt en slijmvorming in je keel veroorzaakt?

Sterkte!

Yep. Met slijmvorming/brok in mijn keel daar begon mijn burnout mee. Heeft echt een tijdje geduurd (denk 2 maanden) voordat het wegging en ik werd er gek van.

Hi Bjorn,

Hoe is het nu met je?

Transcedente meditatie cursus gaan volgen. Heb hier ook een topic over geschreven

Ik zit het zelfde en zat in de nacht op de rand van het bet gezetten met jou gedachtenis tot me hond hele maal dol tegen me te springen en doen dag nee laat jou nooit alleen ik ben alles in twee maanden alles verloren vader moeder oom tante beste maatje rijd zig dood tege een boom me hond lag dood op de plaats en als ramp gaat me vrouw ook van me af dus alleen rouwr alleen huilen er was geen schouder dus hop ik heb het gehaald ik slaap bijna geen een nacht en zo wel dan met 5 slaap pillen maar op geven doen we niet ook jij niet kom op mijt

Hoi Roos,

Welke topic nr is dat ? Wil ook TM gaan leren. Ik mediteer wel maar zou wel eens echt leren hoe je dat precies doet. Jou ervaringen ?

Dank.. groet en hou vol allemaal.

Hi Corrine,

Ik herken je machteloosheid & ook het niet meer zien zitten. Is er iemand die jou kan steunen, waar je misschien een tijdje op mag leunen? Heb je goede hulpverlening om je verdrongen emoties te verwerken (daar ligt vaak de kern)? Het is loodzwaar. Ik weet het. Zit er middenin.

Ik zit het zelfde en zat in de nacht op de rand van het bet gezetten met jou gedachtenis tot me hond hele maal dol tegen me te springen en doen dag nee laat jou nooit alleen ik ben alles in twee maanden alles verloren vader moeder oom tante beste maatje rijd zig dood tege een boom me hond lag dood op de plaats en als ramp gaat me vrouw ook van me af dus alleen rouwr alleen huilen er was geen schouder dus hop ik heb het gehaald ik slaap bijna geen een nacht en zo wel dan met 5 slaap pillen maar op geven doen we niet ook jij niet kom op mijt

Hoi Corrine

Ik lees nu dat het niet echt geweldig gaat bij jou ! Wat erg !

Jij hebt mij toen meerder malen opgebeurd…weet niet of je dat nog herkend?!
En dat wil ik bij jou ook doen…heb begrepen dat je ook met A.d. en oxazepan bezig was. Heb je dat nu sinds kort ?
ik hoop dat je het volhoud. ..

Zelf zit ik nu na 40 jaar ook alleen,geen vrienden of zo.altijd gewerkt,man overleden etc.
Dus ik vind het ook zwaar,niemand zegt wat. Huilbuien en weer door gaan. Ook met A.d. paroxetine 10 mg,🤷‍♀️niet veel ,maar het doet wat. Tranen komen zomaar op,en ik laat ze ook lopen,waar ik ook ben ! Kan het niet tegen houden. In golven komen de emoties op .
Houd vol !! Ook ik ken het ! Verschrikkelijk!

Ja.... zo overdreven veel piekeren dat je het zat wordt en niet meer WIL piekeren!

Hallo tips heb ik niet voor je .maar kan me wel goed vinden in je verhaal. Heb hier dus ook last van .kan je wat meer aangeven van je zelf mvg anoniem

Wakker worden met piekeren, moe en hoe gaat de dag nu weer verlopen. Ben vaak al helemaal op als ik naar beneden ga en daar weer op de bank onder mijn dekentje kruip...en dan moet de dag nog beginnen. Die vermoeidheid en kortademigheid ben ik echt zo zat dat ik daar dan weer heel verdrietig van wordt. Wil ook vaak niet meer verder want het houdt maar niet op. Loop sinds 15 augustus thuis met een forse burnout. Letterlijk neergestort en kon helemaal niets meer. Wat ik ook lastig vind is die terugval elke keer weer. Pffff durf ook niet meer te zeggen dat ik me af en toe een klein beetje beter voel..is hier dan echt helemaal niets aan te doen. Liefs van een hoopje ellende op de bank...

Nou, ik herken mij volledig in je verhaal. Ook ik voel mij radeloos, heb al zoveel geprobeerd. Weet dat je er niets aan hebt maar je bent niet alleen.

Liefs, ander hoopje ellende op de bank.

Eric

Bedankt voor de reacties allemaal. Het helpt om te weten dat ik niet de enige ben, al vind ik het heel rot voor jullie dat jullie het ook meemaken.

Iets meer over mij:
Ik werd ziek in juni 2022, had ineens een paniekaanval en wist totaal niet wat me overkwam. Beetje aangemodderd tot oktober ‘22 en toen ben ik compleet ingestort, diagnose angst- en paniekstoornis bovenop mijn BO. Sindsdien slik ik medicatie en heb ik therapie. Nu een jaar verder zeker wel vooruit gegaan, maar ik blijf moeite hebben met controle loslaten. Eigenlijk de enige momenten dat ik niet pieker, is als ik iets aan het doen ben wat mijn volledige aandacht vereist.

Ik besef nu wel dat mijn BO niet uit de lucht kwam vallen maar dat ik echt veel te veel ballen in de lucht hield voordat ik ziek werd. En dat het ook in mijn karakter zit: perfectionisme, verantwoordelijkheidsgevoel, controle willen hebben.

Lichamelijk blijf ik veel last hebben waardoor ik niet zoveel kan, dat helpt ook niet mee tegen het piekeren. Hele dagen thuis zitten in je eentje met je eigen gedachten… pffff. Zo klaar mee na bijna 1,5 jaar.

Nou het is beangstigend hoezeer onze verhalen overeenkomen.
Ik sinds februari 2022 thuis. In eerste instantie ging t nog wel totdat tijdens reïntegratie er een incident voorviel. Nachten niet kunnen slapen, zo erg gespannen en angstig dat mijn broer en schoonzus mij in huis hebben genomen. Ook angst/ paniekstoornis, piekerstoornis. Ook medicatie en ook alleen thuis met mijn piekerhoofd.

We komen er wel ! Hou je taai

Precies dit heb ik dus ook. Zit er al 15 maanden in en kom er maar niet uit. Af en toe gaat het even wat beter en dan vanuit het niets weer slecht. Vooral heel veel lichamelijke klachten zoals maag- en darmklachten, droge mond, branderige tong, hoofdpijn, oorsuizen en heel veel onrust. Een oplossing heb ik helaas ook niet, maar wel de vraag of jullie ook zo ontzettend veel lichamelijke klachten hebben ? Ik word er echt gek van en vraag me af of ik hier ooit nog uit ga komen. Na 15 maanden zou het toch beter moeten gaan 😢

Ik zit hier al 20 maanden in bij mij ook angst en pieker. Zonder medicatie.Inderdaad toch gewoon dingen gaan doen., die aandacht vragen maar het gaat als een ruis met me mee. Wat een energie kost het.In grote angst is de douche m’n vriend. Ga dan maar gewoon staan en is een prikkelvrije omgeving
Sterkte allemaal!!

Erkennen dat er stress speelt in de relatie.

In tijden van Corona kan er verhoogde stress spelen in de relatie.
De dynamiek, het patroon dat speelt in de relatie is belangrijker om te zien dan de inhoud van het gesprek zelf. Het maakt niet uit of het conflict gaat over het symbool: snijdende stilte, de opvoeding, de rommel in huis of de afwas. Het gaat om het inzien van het proces. Ook ten tijde van corona kunnen zo relatieproblemen aangepakt worden.
Kunnen jullie het patroon zien en dit erkennen? Hier een aantal vragen die jullie jezelf en elkaar kunnen stellen. Want als deze coronacrisis iets toont, is het wel onze kwetsbaarheid, afhankelijkheid én vermogen tot verbinding.

Er wordt een beroep gedaan op ons vermogen tot (zelf) empathie. Kunnen we de brug slaan naar de ander en met dat wat er dieper in ons leeft? Wat voel jij in deze tijd? Erken je wat je voelt, bijvoorbeeld onzekerheid? Kan ik die ander werkelijk zien? Kun je het gevoel van de ander erkennen? Horen we wat onze onderliggende behoeften zijn? Mogen we kwetsbaar zijn? Wat heb je zelf nodig? Wat kun je jezelf bieden en wat kun je aan de ander vragen?

Veel plezier.

Ik heb ook zoveel lichamelijke klachten dat ik vaak denk dat het nooit door stress / burnout kan komen en dat ik een of andere ziekte heb...heb voor mijn gevoel geen bewuste stress, maar zou het onbewuste stress kunnen zijn ? Voel me vaak slecht ogenschijnlijk zonder aanleiding en dat snap ik dus niet. Het is net alsof het zo uit de lucht komt vallen. Heel vreemd !

Ja ik denk dat het goed kan om onbewust stress te hebben. Dat heb ik zelf ook meermaals ervaren. Dat is denk ik ook de reden dat je uiteindelijk instort, omdat je al zo lang onbewust met stress loopt.

Zelf heb ik ook vaak het idee dat er soms ineens stress “loskomt” op een moment dat ik me juist weer wat rustiger voel. Alsof er dan weer een stukje stress afbrokkelt vanbinnen ofzo. Geen idee maar dat is mijn theorie erachter

En als je dan denkt ik heb de bodem bereikt...zak je toch nog verder. 2 hele slechte dagen achter de rug met zoveel verdriet en depressief zijn. Ook heel duizelig en paniekaanvallen. Pffffff wanneer hoidt het op en mag ik weer gaan klimmen. Weet het af en toe echt niet meer en wil dan alleen maar er niet meer zijn 😔

Herkenbaar!
Piekeren en jezelf compleet gek denken.

Ben zelf sinds kort gestart met een traject bij een Haptonoom.
Zit teveel in mijn hoofd, en moet weer leren om meer vanuit mijn lijf te gaan voelen.
Ook emoties voelen komen aan bod, en daar ruimte aangeven ipv er blind aan voorbij gaan wat bij mij de grootste trigger voor een burn out was.
Merk nu na een aantal sessies en oefeningen dat het me steeds vaker lukt om ook echt uit mijn hoofd te komen en het piekeren wat meer onder controle te krijgen.

Misschien heeft iemand er iets aan!

Beste anoniem,

Ik heb 2 tips voor je:

Tip 1: angst onder ogen zien/angsten uitschrijven-uitwerken:
Onder piekeren zit vaak een angst: wat als dit en wat nou als dat, en wat vindt die van dit en en wat denkt die van dat, en waarom zus en zo. etc.
Vaak zijn onze angstige gedachtes geen realiteit en piekeren we er helemaal op los.
Gedachtes en angsten - en de gevolgen van die gedachte - voor jezelf uitschrijven op papier heeft mij erg geholpen, en dan kwam ik wel vaak tot de conclusie dat die piekergedachte helemaal niet zo realistisch was, waardoor het gepieker ook minder werd.

Tip 2: de piekergedachte vervangen door een positieve, helpende gedachte (ook wel cognitieve gedragstherapie):
Als je je angstige/piekergedachte vervangt door een helpende, realistische gedachte en dit meermaals herhaald, zul je jezelf een reset geven in je negatieve gedachten.

Ik bijvoorbeeld maandenlang de gedachte gehad 'ik word nooit meer beter'.
Toen ben ik dit op briefjes gaan schrijven en op de achterkant van dat briefje de nieuwe gedachte: ik word beter, maar ik moet geduld hebben. Mijn lichaam heeft een eigen tempo.
Hoe vaker ik dit briefje las, hoe meer ik er in ging geloven en hoe meer rust er kwam in mijn hoofd.

Misschien heb je er wat aan!

Corine hoe gaat het nu

Hai Eddy hoopje ellende zit nog steeds op de bank. Escitalopram deze week verhoogd van 10 naar 15 mg met alle bijwerkingen die je naar junt bedenken erbij. Vooral nog vermoeider en veel hoesten. Ben vang dat het niet meer goedkomt en de moedeloosheod slaat weer steeds vaker toe. Ik wil dit gewoon niet meer. Denk ook nog steeds dat de vermoeidheid van mijn hart komt maar als ik dan alle verhalen hier lees komt dit exact overeen met hoe ik me borl...een wrak....snik

Hallo Corrine,
Gewoon even een liefdevolle knuffel voor jou!
Sterkte met alles.

Ik heb hier een boekje voor me “de lachende boeddha”. Daarin staat dat piekeren hoort bij je milt energie die blokkeert. Je Eventueel laten ondersteunen door acupunctuur denk ik zelf?

Het boekje zegt dat je moet zingen/neuriën, oefenen met uit je hoofd in je lijf. Dus yoga enzo. Op je ademhaling concentreren ipv denken.

Verder denk ik Oefenen met beseffen dat je niet je gedachtes bent. Je proberen niet met je gedachtes te identificeren. Gedachtes zijn vooral een uiting van hoe je je in je lichaam voelt. (Makkelijker gezegd dat gedaan allemaal, I know)

Hopelijk heb je hier wat aan!

Ik heb hier een boekje voor me “de lachende boeddha”. Daarin staat dat piekeren hoort bij je milt energie die blokkeert. Je Eventueel laten ondersteunen door acupunctuur denk ik zelf?

Het boekje zegt dat je moet zingen/neuriën, oefenen met uit je hoofd in je lijf. Dus yoga enzo. Op je ademhaling concentreren ipv denken.

Verder denk ik Oefenen met beseffen dat je niet je gedachtes bent. Je proberen niet met je gedachtes te identificeren. Gedachtes zijn vooral een uiting van hoe je je in je lichaam voelt. (Makkelijker gezegd dat gedaan allemaal, I know)

Hopelijk heb je hier wat aan!

Hoi Corrine,

Jouw verhaal lijkt gelijk aan de mijne. Ik ben nu 14 maanden ‘onderweg’ en er lijkt inderdaad weinig vooruitgang. Zeker het afgelopen half jaar.
Toch zal dit voorbij gaan. Dat geloof ik zeker. Alleen hebben onze lichamen en geest daar tijd voor nodig.

Weet dat je niet alleen in je strijd bent!

Dank je wel, altijd zo fijn om je door lotgenoten gesteund te voelen.

Het gaat voorbij.
Maar hoe en met hoeveel restschade
Brainfog, hoofdpijn,etc

Het kan te maken hebben met burnout, maar het lijkt ook wel op een piekerstoornis. Door het piekeren, raak je uitgeput en ervaar je angst. Kun je niet meer goed functioneren en ga je slechter slapen. Door de angst kun je gaan hyperventileren. Je adem zit dan te hoog. Ademhalingsoefeningen kunnen helpen. Misschien verstandig om nog een keer naar je huisarts te gaan en het te bespreken. De klachten moeten serieus genomen worden. Helemaal als je al altijd veel piekert.

Hallo heel veel van je symptomen zijn erg herkenbaar. Hoe gaat het nu met je?

Volgens mij een fase die langzaam wegtrekt. Eventueel een rits propranolol halen en nemen als je je zo voelt.

Het is joun zenuwstelsel die overprikkeld raakt .. misschien reageert joun lichaam op die manier op overprikkeling. Je hersenen zijn opgebrand tijdens een burnout waardoor die in de stress stand komt. Daardoor voel je die spanningen heel snel. Het beste om van die spanning af te komen is om je zenuwstelsel weer tot rust te brengen door ademhalingsoefeningen. Ik zit er al 1 jaar in en met hele kleine stappen ga je merken dat et steeds beter gaat. Probeer ook wanneer zoiets gebeurd niet in stress te raken want dan word de spanning erger. Maar gewoon het tijd gunnen . Het komt weer goed. Gr

Dus je bedoeld dat ik door het goed voelen overprikkeld ben geraakt en me daarom slecht ben gaan voelen ? Je zou verwachten dat dat je juist eruit zou trekken. Tsja en niet in de stress raken is natuurlijk juist wel wat er gebeurd en daardoor wordt het alleen maar nog erger, ik weet het 😥...maar hoop altijd dat ik langzaam uit het dal klim maar het lukt maar niet en ik zit al meer dan 11 maanden ziek thuis. Periode ietsje beter gegaan en nu lijkt het wel alsof ik weer helemaal terug bij af ben en me nog slechter voel dan 11 maanden geleden...

Hé David,
Hier precies hetzelfde. Ging afgelopen dagen goed en ineens gevoel van terug bij af. Heb ook een dichtgeknepen keel gevoel. Ook oorpijn (drukkend gevoel 1 oor). Heb ook tinteling in mijn armen en benen. Zelfs af en toe in mijn gezicht (rondom mijn neus/mond). Word er ook helemaal gek van. Geeft weer extra onrust en dit wil je juist niet. Meditatie/ademhalingsoefeningen helpt bij mij wel iets. Maar of ik nou echt een burn-out heb, weet ik ook niet…..Huisarts wil nu eerst weer bloedprikken op vitamine B12.

Iemand?

Hi Tessa en David,

Is dit keel-gevoel (slijm, misselijk, brok) bij jullie uiteindelijk weer weggegaan? Wat heeft jullie geholpen?

Groetjes

Heel herkenbaar dit maak ik de laatste weken vaak mee. Het ene moment ben je over veel dingen positief en wil je ook weer dingen gaan doen. En voor je het weet zit je weer als een zielig mannetje thuis. Mijn partner vraagt dan of er iets is gebeurd. Maar kan vaak geen reden vinden waarom dit gebeurd.
Hierdoor komt onze relatie vaak onder spanning te staan waardoor ik begin te piekeren en dat weer veel stress geeft.
Of dit bij een burn-out hoort weet ik niet omdat ik al een jaar op zoek ben of enig arts me kan vertellen wat er een jaar geleden met mij is gebeurd. Wil graag weten wat er gebeurt is en wat ik er aan kan doen. Maar mijn huisarts die luistert half naar mij en laat
me steeds bloedprikken waar iedere keer niets uitkomt.
Ben blij dat dit forum er is zodat ik verhalen kan lezen van mensen die ook de zelfde klachten hebben. Want de meeste mensen in mijn omgeving snappen vaak niet waar ik het over heb.
Heb het gevoel dat ik me steeds moet bewijzen en anderen moet overtuigen dat er iets niet goed met me is. Dit is erg vermoeiend en zeg dan ook steeds vaker laat maar.
Hoop voor je dat die positieve momenten vaker komen en de mindere momenten af nemen.

Hoi,

Ik heb dit geprobeerd en vond het wel echt ok. Vooral de psycho-educatie en het zoeken naar dieper liggende patronen die aan de basis liggen van je burn out. Het heeft me vooral heel bewust gemaakt van bepaalde zaken die me helpen relativeren, aan te pakken,…
Je kan het na aanschaf ook nog een jaar gebruiken en ik heb het ook een tweede keer doorlopen op betere momenten omdat je er dan nog meer uitneemt.

Veel succes!

Hoi Marcel,

Ik vond het een fijn programma in het begin van mijn burnout, het is natuurlijk geen wondermiddel en ik heb inmiddels de meeste van de tips in meer detail behandeld met mijn haptonoom. Maar het gaf mij wel een kleine boost in het begin. Zeker omdat ik in die periode eigenlijk niet de deur uit wilde gaan vanwege de hevigheid van de klachten op dat moment.

Ik vond het wel redelijk prijzig voor wat je krijgt, maar dat komt denk ik omdat ik zelf al redelijk bekend was met een hoop van de mindfulness technieken.

Conclusie: het was fijn om even wat omhanden te hebben in de periode dat ik zo overprikkeld was dat ik nauwelijks tv kon kijken of een boek kon lezen. Zeker geen wondermiddel, verwacht niet dat het je burnout gaat 'fixen' maar het kan zeker een zetje in de goede richting geven.

Ik heb persoonlijk vooral heel erg veel gehad aan de app Insight Timer. Daar staan honderden meditaties op die gericht zijn op het omgaan en/of omlaag brengen van angst, overprikkeling en oververmoeidheidsklachten. Veel goede ademhalingsoefeningen ook, als je zoekt op vagus nerve krijg je veel meditaties die gericht zijn op het kalmeren van het zenuwstelsel. Elke dag 1 of meerdere van dat soort meditaties doen geeft een enorme rust en zorgt dat je ook over een langere periode beter om leert gaan met stress. Mocht je op zoek zijn naar iets in die trant dan zou ik persoonlijk liever die app in duiken, de meeste meditaties zijn daar gratis.

Hi Marcel, ik heb hem ook gevolgd, de cursus geeft vooral inzichten en een soort van geruststelling dat je niet gek aan het worden bent en zeker zult herstellen.

Ze gaan best diep in op het stuk hoe je in je burnout bent terechtgekomen. Na 3-4 maanden heb ik deze vragen weer eens doorgenomen, ook mijn aantekeningen weer bekeken, het is een extra houvast tijdens deze moeilijke tijd.

Verwacht niet als je klaar bent met deze cursus dat dan ook je burnout weg is, dat kost echt veel meer tijd.

Hoi Karen,

Hier precies hetzelfde! Heb nu twee jaar op rij een flinke piek in klachten door de start van het hooikoortsseizoen. Gevoel dat ik ook angstiger word dankzij de hooikoortsklachten en die sufheid, wazig hoofd en enorme vermoeidheid doen mij ook denken aan de burn-out en dat zorgt weer voor stress.

Mijn hooikoorts is nog nooit zo erg geweest als sinds mijn burnout, pilletjes helpen mij ook nauwelijks, daar word ik vooral nog suffer van. Heb het altijd wel een beetje gehad maar deze piek zal vast te maken hebben met een verzwakt immuun systeem door de burn-out (of juist overactief).

Hoi Karen,

Heel herkenbaar. Ik heb met periodes last van hooikoorts, maar de piek is altijd rond deze tijd. Keelpijn, jeuk in mijn ogen, mond, oren, neus en heel erg moe. Vooral dat intense moe zijn bovenop mijn burn out is zwaar. Ik heb sinds vorige week andere medicatie en tape op mijn rug en het gaat nu beter. Nog steeds klachten maar niet meer zo extreem.
In die week van intense moeheid twijfelde ik heel erg of ik weer 5 stappen terug had gedaan in mijn burn out of dat het door de hooikoorts kwam, wat dan weer onrust met zich meebrengt. Maar het lijkt het laatste. Het kost normaal gesproken het lijf veel energie om tegen de hooikoorts te vechten. En tijdens een burn out nog meer lijkt mij.
Ik heb van andere mensen gehoord dat acupunctuur ook goed tegen hooikoorts kan helpen. Mogelijk ga ik dat nog proberen.
Succes met je herstel
Groetjes Kim

Bedankt voor jullie reactie. Jammer te horen dat jullie er ook zoveel last van hebben! Langs de andere kant stelt het me ook wel wat gerust! 🙃
Veel moed dit pollen-seizoen!

Dat intens moe zijn herken ik ook, ik wist niet zeker als dat van hooikoorts af komt maar ik denk het wel, tegen de middag kan ik zo in slaap vallen. In februarie beginnen de neusklachten en rond mei is het een ramp. Continu traan ogen en een loop neus en dat wisseld af met een dichte neus, echt super vervelend. Mijn ogen voelen dan ook opgezwolle en zwaar maar je ziet niks aan de buitenkant., en irritatie van de luchtwegen als ze het gras hebben gemaaid pff. Word daar zo benauwd van. Ik kan fruit waar pitten inzitten niet verdragen tijdends de hooikoorts seizoen want dan zit ik ziek op de wc met darmkrampen, en make up kan ik niet meer verdragen op de een of andere manier, dat is sinds de afgelopen 2 jaar begonnen.

Wat ik nog het vervelendst vind is dat mensen me zelfs aanspreken op straat,

“Wat kijk je boos zeg”

Last van me ogen door hooikoorts..

En thuis: wat is er, Waarom ben je verdrietig? Ja hooikoorts..
Zit je ergens mee? Je kijkt zo droevig.
…Hooikoorts….
Men denkt gewoon vaak dat ik huil of boos ben maar heb gewoon last van mijn ogen en dan kan ik gewoon niet normaal kijken, haha. Het steekt maar je ziet het niet aan de buitenkant

Ik heb gisteren net mijn 2de sessie emdr gehad. Na de eerste was ik doodmoe en na 3 dagen had ik enorme hoofdpijn maar een groot deel van de angst was weg. Gisteren voelde ik mij na de sessie enorm goed en niet zo moe echter vandaag heb ik weer enorme hoofdpijn en ben uiterst gespannen. Ik ben totaal niet mijzelf vandaag. Ik probeer het te accepteren maar vind het moeilijk en hoop dat morgen een betere dag is.

Dank voor het delen. Het goed voelen na de sessie en de hoofdpijn heel herkenbaar! Na de eerste keer vond ik de verwerking erg pittig. Zwetend wakker worden, veel onrustige nachten.
Het feit dat je je goed voelt betekent dat het wel iets goeds doet. Dus hopelijk zet het zo door!

Beste Natasja,
Zelf heb ik 2 sessies emdr gehad over dezelfde gebeurtenis. Het was voor het begin van de EMDR sessies niet duidelijk of de gebeurtenis een verband had met mijn angsten of niet. Maar bij het erover vertellen had mijn lichaam een heftige angstreactie, dus daarom besloot ik eraan te beginnen. Na 1 sessie was die angstreactie al bijna helemaal weg, echt wonderlijk! Maar het kostte me zoveel energie die ik op dat moment niet had dat ik ermee besloot te stoppen. Toen ik sessie 2 had was ik eigenlijk nog niet goed genoeg hersteld van de eerste sessie. Daarna duurde het weer 1,5 maand om die energie terug te krijgen. Dus ik zou je aanraden om na te denken over hoe lang je wil dat er tussen de sessies zitten. Misschien heb jij liever dat het snel klaar is en je wat langer moe bent of juist wat meer tijd ertussen maar wel wat sneller verwerkt, persoonlijke voorkeur is dat. Ik heb minder last van angsten, maar welke van de therapieën hiervoor gezorgd heeft is voor mij onduidelijk. Misschien dat ik binnenkort verder ga met EMDR voor andere gebeurtenissen aangezien ik inmiddels wat meer energie heb. Mijn paniekaanvallen zijn er bijna alleen maar in situaties waarin ik moet presteren voor mijn gevoel, die heb ik op dit moment weinig dus daarom ben ik eerst bezig met therapieën voor de onderliggende redenen van de paniek. Veel succes!

Bedankt voor je reactie. Ik heb mijn emdr doorgezet en ondertussen ook afgerond. Ik heb er veel baat bij gehad. Het was niet het enige dat ik in heb gezet maar voel mezelf ondertussen zo goed als beter!

Hoi Natasha

Ik heb eer gisteren mijn tweede EMDR sessie gehad. Op de dag zelf voelde ik mij redelijk goed maar nu ben ik al twee dagen gevloerd en kan ik weinig tot niets. Hebben de EMDR sessies jou geholpen bij je burn out? Is het het waard om je zo moe te voelen? Ik heb het idee dat ik mezelf alleen maar verder afbreek en energie geef die ik allang niet heb met de EMDR.. vraag mij af wat jou ervaring is.

Hoi Sandra,

Mijn huisarts en haptonoom hebben dit allebei heel nadrukkelijk afgeraden. Precies om de reden die je zelf al aangeeft. Je hele systeem is al in de war, dan is het een risico om dit nog verder in de war te schoppen met synthethische hormonen. Uiteindelijk zal je lichaam zelf weer terug in homeostase moeten komen en daarbij komen uiteindelijk de hormonen ook weer in balans. Zware PMS is helaas een veel voorkomend symptoom bij vrouwen met burn-out, ik heb er zelf ook heel erg last van gehad. Je zal merken dat je minder last hebt van hormonale klachten naarmate je weer wat beter gaat voelen. Helaas zorgt het nu wel elke maand voor een kleine terugval, dat ken ik ook. Maar je kunt je denk ik het beste daar maar voor nu gewoon bij neerleggen.

Ik ben uiteraard geen medisch specialist maar mijn onderbuikgevoel zegt: beter niet doen.

Ik herken de zware PMS tijdens een burn-out enorm, ik denk elke maand weer dat ik weer helemaal terug bij af ben. Zodra ik dan ongesteld word lijken de donkere wolken en de extreme vermoeidheid opeens op te lossen.
Zelf ik heb ik een aantal jaar geleden de pil geslikt, maar ik ben hier mee gestopt omdat het voor mij voelde alsof ik daardoor continu PMS verschijnselen had. Ik werd er enorm emotioneel en boos door, zo erg zelfs dat mijn relatie bijna stuk liep.
Nou ken ik ook vriendinnen die de pil wel fijn vinden, ik kan me dan ook voorstellen dat het voor iedereen net andere (mentale) effecten heeft. Maar persoonlijk zou ik de pil niet aanraden, zeker niet om PMS klachten te verhelpen - al ben ook ik natuurlijk geen medisch specialist.

Bij mij heeft de pil juist wel goed geholpen. Ik was voor de pil zeer angstig en de emotionele buien waren dan ook niet normaal, heel erg vermoeiend en ik was gewoon echt onhandelbaar. ik werd zelfs voor gek uitgemaakt op een gegeven moment Als er al iets viel naast mij dan kreeg ik meteen tranen in mijn ogen zo erg was het en heel wat relatie’s naar de klote omdat ik heel erg overgevoelig was, uitgemaakt voor heks en weet ik wat. Ik was al op mijn 8ste ongesteld en toen ben ik naar ik weet niet hoeveel psychologen gestuurd: ptss dan weer angst stoornis dan weer borderline. Vervolgends uit de bloedtest heb ik PMS en daardoor met tijden onhandelbaar, en ik heb endometriose en 3 keer zware bloedarmoede erbovenop gehad dat ik zelfs aan het infuus moest, en daardoor moet ik persee doorslikken maar mijn emoties zijn stabiel gelukkig.

Ok dank, ik kan me nog herinneren dat mijn PMS-klachten voor mijn burnout veel minder heftig waren. En als jullie het herkennen dan geeft me dat een beetje vertrouwen.
Dank!

Hi Anoniem, wat gebruik jij dan nu als je geen pil gebruikt? Ik zou het liefst condooms gebruiken, maar mijn partner is daar niet blij mee. Natuurlijke methodes vind ik te risicovol en een koperspiraal kan volgens mij ook niet goed voor je zijn.

Ik zit ook in dubio, zat altijd aan de pil en eigenlijk sinds ik ben gestopt begon langzaam de ellende. Ik wil niet nu beginnen omdat ik ook bang ben dat ik mn balans nog meer door de war schop. Ik wil het allemaal op de natuurlijke manier fixen. Maar soms is er twijfel omdat ik ook merk dat het de 1/2 weken voor ongesteldheid allemaal nóg moeilijker is. Ik lees nu boeken zoals de cyclus strategie om beter met mn cyclus om te leren gaan, misschien helpt jou dat ook. De pil maskeert alleen maar problemen en lost ze niet op, geloof ik in ieder geval. T blijft een lastig dilemma

Hoi,

Ik heb precies het zelfde en ben daarom gestart met de pil en slik deze door zodat ik niet die hormoon schommelingen heb.
Mijn conclusie is dat het qua vermoeidheid dagen/momenten er niet minder op word. Het is wel helpend voor mij om niet nog eens de klachten van een menstruatie erbij te hebben tijdens deze rot tijd.

Ik ken wel dat de prikkels op je spieren slaan. Bedoel je dat? Dat alles prikkelt.

Ik ga trillen / beven tijdens paniek(?)aanvallen. Vaak duurt dit dan een half uur en ben ik daarna doodop.

Ja dat het is meestal als ik uit bed kom
Als ik dan rustig in bed ga zitten trekt het weg
Vreselijk vind ik het

Ik herken het inwendig trillen in mijn hoofd. Heel gek. Meestal merk ik het op in de nacht, rond 4.00 uur. Het voelt dan alsof er een kleine aardbeving plaatsvindt in mijn hersenen. Herken je dat?

Komt me bekend voor. Idd de heftigste verschijning van het trillen in de ochtend.

Het begint met zachte trillingen bij de spieren in de ruggengraat. Na het uit bed opstaan gaan mijn vingers trillen en soms ook de handen, bovenarmen, hoofd. Soms zelfs met schokken.

Vanochtend voor het eerst weer auto gereden. Maar het was zo druk in het verkeer dat mijn handen begonnen te schudden. Het aparte is dat ik zelf kan bepalen welke hand kan trillen/schudden.

Alsof het zenuwstelsel een uitlaatklep nodig heeft bij opgebouwde spanning.

Loranzepam helpt bv goed tegen het trillen, want dat het de scherpe kantjes uit onze overspannen zenuwen. Het is middel is alleen wel verslavend op de langere termijn.

Dat trillen is het gevolg dat je helemaal 'aanstaat' in een BO. Ook wel een hyper-burnout genoemd. Dan sta je aan en ben je ook regelmatig hierdoor uitgeput.

Inmiddels ben ik de Lorenzepam tot een minimum aan het minderen. Als afkickverschijnsel komen de trillingen weer terug. Vooral bij drukte.

Maar o wat ben ik blij een tijd redelijk trillingvrij te zijn geweest middels de Loranzepam. Nu hopen, nee...er vanuit gaan...dat ik het middel uiteindelijk niet meer hoef te slikken en geheel tremor vrij ben.

Houdt vertrouwen dat het echt een keer overgaat. Overleg vooralsnog medicatie met je huisarts.

Veel sterkte en beterschap!

Ja ik herken dat....vind het zo'n akelig gevoel...alsof er een enorm sterk kippenvel door je lichaam trekt !!!
Heel vervelend

Ik heb dat intern trillen ook, soms alleen mn hoofd, soms heel mn lichaam. Weet precies wat je bedoelt. Naar mijn idee helpt het om minder te doen op een dag, oefeningen doen die je zenuwstelsel kalmeren (zoek op vagus nerve oefeningen), en goed slapen als dat lukt (bij mij helpt CBD olie)

Wat ''"fijn"'' om dit te lezen. Was hier eigenlijk ook wel naar op zoek, ja ik heb dit ook.

Vooral s' nachts en ja ik heb het ook in bed en lijk er soms gewoon wakker van te worden. Ook een tijdje flinke schokken gehad op verschillende plekken in mijn lichaam net voor het in slaap vallen.

Nu is dit een herkenbaar iets, ook wat vele gezonden mensen zullen herkennen. Maar dit waren hele heftige schokken.

Ik ga me de meest gekke dingen in mijn hoofd halen maar als meerdere mensen dit ervaren zal het ook wel 1 van de (bij)verschijnselen van een BO zijn.

Mijn lichaam was onverwoestbaar, dacht ik altijd. Het feit dat je ook iets kunt mankeren en sterfelijk bent maken het soms lastig

Je moet je stress emmer blijven legen, dan komt et langzaam aan goed. Goed met stress omgaan en prikkels doseren. Ontspanning en inspanning balanceren

Herkenbaar. Heb het ongeveer 8 maanden dagelijks gehad. En nu ik 15 maanden verder ben en weer 'volledig' functioneer elke week nog wel eens.

Druk in hoofd en achter mijn ogen, vooral het linkeroog. Ook nog wel eens duizelig en het gevoel om te vallen. Het lijkt ook wel uit het niets te komen.

Maar de gedachte eh de wetenschap dat er niets ergs gaat gebeuren, zoals ik nu weet. En het feit dat het lang duurt maar toch steeds ietsjes minder frequent is geworden helpen me er doorheen.

Maar zoals je kunt lezen. Er zijn mensen die het nog veel heftiger en langduriger hebben. Het verschilt per persoon.

Ik ben ook constant duizelig en misselijk.. Ik merk dat het erger wordt zodra ik er angstig voor begin te worden. Wat bij mij denk ik hielp is ook goed letten op het eetpatroon, ik ging vooral opzoek naar voeding die stress verlagend werkt, zoals vette vis, fruit, noten en andere dingen.

Ik ben ook de hele dag misselijk.. is dit bij jullie over gegaan?

Wow wat mooi geschreven en zo herkenbaar. Dank je wel! Ik net wakker, 1e oxa zit erin voor vandaag zodat ik niet begin met angst en paniek. We gaan er maar weer voor...tot er een ochtend komt waarop je denkt, hè wat fijn dat ik weet wakker geworden ben, we gaan er een mooie dag van maken. Helaas ben ik daar nog niet 😔

Fijne zonnige zorgeloze goede dag!

Hoi cactus, Corrine…

Precies wat ik ook voel en heb🙈een ramp is het !

Na veel ellende nu ook sinds 4 weken eigen huisje,moet er echt aan wennen.
Ben nooit alleen geweest,na 40 jaardag wel.overlijden man,altijd druk gewest…etc.ook veel huilbuien,en wat angstig ,hobby’s,lezen.spelletje doen. Maar ,je bent toch alleen.omdat we altijd aan het werk waren,geen vrienden/vriendinnen. Mijn kinderen wil ik ook niet altijd lastig vallen.
Als k hierboven dit lees…tranen in me ogen ! Ben dus net de enige ,
Hoe doen jullie dat? Het vliegt me aan,duizelig even dan,door het piekeren denik🤷‍♀️. Nooit gedacht dat het zo’n impact heeft.
Hou vol !

Hi dames,
Afgezien van de malaise veroorzaakt onze BO ook veel (beangstigende) eenzaamheid en stilte. Dat doet een BO met je....

Het voelt nu als die gewonde drenkeling. Aangespoeld op een stil onaangenaam eilandje.

De drenkeling stond kort daarvoor zelf fier aan het roer en zag de klippen niet. Of althans te laat. De zee was woest en het zicht vertroebeld. Maar hij had beter moeten weten. Daar zit hij nu zo alleen. De eenzame drenkeling heeft het zwaar. Verschrikkelijke dorst en honger kwellen hem dagelijks. Zijn geest wordt geteisterd.

De dagen worden weken. De weken worden maanden. De seizoenen gaan voorbij.

Orkaanstormen beuken lang op het akelige eilandje in. De zon ontziet de tanige verbrande kop van de drenkeling geheel niet. Het zware leven tekend hem. Van binnen en van buiten.Hij wordt er soms moedeloos van.

De geselende eentonigheid brengt zijn hoofd regelmatig op hol.

Dan ziet de drenkeling in de verte een zeil tussen de enorme golven door. Het schip komt langzaam dichterbij. Het duurt echter nog weken voordat hij aan boord wordt gehesen. Hij heeft er zelf voor gekozen om naar de boot toe te zwemmen. Dat was niet makkelijk en toch enorm dapper. Zeker in zijn toestand. De reddingsboei die naar hem toe was geworpen heeft hij dankbaar vastgegrepen. Een boei om nooit meer los te laten.

De drenkeling voelt zich gered. Al duurt de zeereis naar de veilige bekende haven nog altijd maanden. Hij
vertrouwd volledig op de kundige navigatiekennis van de bemanning. Dat geeft hem rust om aan te sterken.

Ondertussen hersteld hij langzaam en voelt zijn oude krachten terugkomen. De zee is echter nog steeds ruw en onvoorspelbaar. Maar de drenkeling voelt dat het goed gaat komen. Het was hem al verteld toen hij aan boord werd gehesen. Nu weet hij het zeker.

Als hij aan vaste wal klimt beseft hij daar pas helemaal veilig te zijn. Vooral door eindelijk de vaste grond onder zijn eeltige voeten te voelen. Hij is weer thuis.

De hoop, diep in zijn zeemanshart, had hij nooit opgegeven. Hoe uitzichtloos zijn verblijf op het akelige eilandje ook was. Hij is nu gered. Mede door zijn vertrouwen en de wetenschap dat hij op een dag gered zou worden.

Iedereen sprak hem aan en waren zo blij dat hij weer terug was. De sympathie was er voor hem altijd geweest. Ook toen hij maandenlang uit beeld bleef. De drenkeling hoorde hun verhalen aan. Hij had immers zo lang zoveel mens3n niet gesproken. En wat bleek:

Voor hem bleken achteraf velen van dat zelfde eilandje te zijn gered. Man, vrouw, jong en oud. Allemaal mensen die met een ruwe staalborstel over hun ziel eenzaam aanspoelden. Ze kozen ervoor om te vechten en te overleven. En dat lukte.

De eenzaamheid en ontberingen die de drenkeling doorstond vormden hem. Hij werd een bedachtzamer zeeman. Een die zonder vrees en met een gezonder vertrouwen nog jaren lang prachtige zeereizen maakte.

Ook dan voelde hij de vaste wal onder zijn voeten.

Cactus? Heb jij ook een dof en kapot gevoel in je hoofd?

Hi Eddy,
Bij de eerste BO zeker dat doffe drukkende gevoel in mijn hoofd.
Hoofd -en aangezichtpijnen toen ook erbij. Gevoel dat er idd iets stuk was!

Maar het gevoel is verdwenen denk?
Ik moet echt mijn leven ook anders gaan indelen. Ik moet eerder aanvoelen als er te veel projecten dicht achter elkaar liggen en er ook prive zaken spelen dat ik eerder.moet stoppen.
Als ik ooit nog beter wordt.
Heb ook verwarring gehad erbovenop
Dus ben als de dood dat het rare gevoel in mijn hoofd hersenschade heeft opgeleverd.
Ben zo bang😭

Jij hebt het geschreven...maar het lijkt 100 % mijn verhaal !!
Soms haat ik de vogel geluiden..ze doen gewoon echt pijn in mijn hoofd.
Ook kunnen mijn benen en armen ontzettend pijnlijk zijn...ook snachts..alsof alle aderen in brand staan in mijn lijf!
Wie herkent dit..?
Soms zo bang dat het nooit meer over gaat.....

Eddy,
Nee joh. Je hebt geen blijvende hersenschade. Je zal in de toekomst wel gevoelig blijven voor een burnout.

Maar echte schade? Ik heb er nooit over gehoord met een BO.

Je twijfel begrijp is begrijpelijk. Dag in...dag uit... dat k-gevoel. Ik ken lotgenoten die ook door deze hel zijn gegaan en uiteindelijk herstelden.

Zelf sta ik ook eigenlijk bijna elke dag met het gevoel van uitzichtloosheid op. Het heeft tijd nodig, dat zeggen alle behandelaars.

Luister anders naar podcast-verhalen
op Spotify. Mensen die ook een zware burnout hebben gehad en toch echt zijn hersteld.

Cactus jij had het toch ook over schade?
Omdat je ad gebruikt?

Wanneer merk je vooruitgang?
Het lijkt wel of elke dag hetzelfde is en blijft
Wat een hel.
Kan wel huilen.
Ik heb nu ook ad als ondersteuning.
Duurt lang zeker. Een jaar langer?
Zou zo fijn zijn om het licht aan het einde van de tunnel te zien

Ondanks dat mijn slaap verbeterd, vandaag meer last van spanning en stress dan anders. Mogelijk omdat ik morgen naar mijn psychiater ga wat spanning geeft. Maar het kan ook 'gewoon de overspannenheid' zijn.

Ben ook enorm moe, ondanks de redelijke slaap.

Ik leef mijn leven in het tastbare, en een burnout/mentale gezondheid is zo ontastbaar voor mij, dat ik me vaak genoeg afvraag wat er met me aan de hand is. Ik? In een burnout? Maar ik kan toch alles aan?

Hi Cactus 🌵

Nou ik kreeg gisteravond ineens last van koude rillingen, dus 2 dekens op bed, sloffen aan etc. Vervolgens om 02:00 weer wakker omdat ik het bloedheet had, en zo misselijk.
Vanmorgen 38,5 op de thermometer, het lijkt een buikgriep te zijn want ik houd niks binnen. Maar zo begon ook mijn burnout: hele dag misselijk en niks kunnen.

Vandaag weer moeten ziekmelden terwijl ik 6 uur zou werken, de angst neemt me over: ik zal toch niet weer helemaal terug bij af zijn? Ik zal toch niet te snel zijn gaan reïntegreren?

Heel erg hoofdpijn nu, weer naar bed, gaan we weer…. 😞

Hoi

Hier nog een…6 weken mijn eigen huisje 🙈 sinds 1,5 jaar mijn man kwijt, nu na 40 jaar ineens alleen wonen,ben 66 jaar nu. Veel ellende meegemaakt, b.o. of overspannen🤷‍♀️,
Heb 10 mg antidepressiva,het gaat.
Nergens zin n, heel veel huilen,als iemand me aankijkt al,kan me draai niet vinden(nog). Alle stress en shitzooi komt er nu uit zegt de H.a.. hartkloppingen,hoofdpijn,draaierig of duizelig,slappe benen ,moe etc. Verschrikkelijk!!!😢
Komt dat ooit goed als je je zo k..t voelt ? Sorry voor het klagen.

Vreselijke dag. Ik zou gaan werken vandaag. Maar 2 uur. Tot niks in staat. Extra geslapen. Ben heel warrig en niks komt binnen. Hopelijk morgen beter. Ben het zo zat!

Redelijk geslapen, dat gaat wel beter de laatste tijd. Slik sertraline en Tranxene al geruime tijd. Nam nooit een paracetamolletje, was nooit ziek... maar ja accepteren maar. Het grote beladen maar o zo belangrijke accepteren !!
Doe heel rustig aan, maak een wandelingetje. Yoga lerares belt af dus geen les vanmiddag. BAM... dan is er in eens een gat, mijn routine weg.
Goede op kunnen vangen, door maar een extra wandelingetje te maken en even bij buurvrouw in verzorgingshuis langs. Goede daad weer gedaan.
Ben met een ACT cursus bezig om schone pijn en vervuilde pijn. Om hier mee aaan de slag te gaan. Heftig maar geeft wel inzicht. Heb schematherapie om mijn eigen patronen inzichtelijk te maken.
Lastig dagje, vooral als ik dan verplicht op de bank even moet rusten. Maar weet dat dit verplichte rusten zo belangrijk is voor het resetten van mijn stresssysteem...

Dat was mijn dag.. we komen er wel. Morgen weer een nieuwe dag.

Hou vol, kanjers !!!

Vandaag zo slap als een vaatdoek. Met de overprikkeling valt het tot nu toe wel mee.
Wel 2x met de hond wat gewiandeld en naar 2 behandelaars (vlakbij) in het dorp gefietst.

De koek is dan ook echt wel op ondanks het halen van een frisse neus.

Gisteren naar de dagbesteding geweest en sinds lange tijd in avond wat tv gekeken. En dan voel je de consequenties vandaag gewoon. Niet vreemd en ook niet fijn.

Verder niets gedaan behalve wat lezen en jullie lastig vallen met mijn vraag...;-) En af en toe de hond een aai over zijn bol gegeven. Meer zat er echt niet in.

Vanavond van plan languit op de bank te gaan liggen met een e-book. Gelukkig wordt tijdens het liggen dat huilerige slappe gevoel wel stukken minder.

Daar dus gehoor aan geven.
In ieder geval weer een dag afvinken.

Beterschqp Suus en sterkte allemaal!

Vandaag wat gefietst en in het huis wat gedaan aan huishouden..voor de rest veel proberen te rusten. Rare hoofd rust geven..vreemde spanningshoofdpijn/dof gevoel. Lijkt wel stuk..maar ja na een verwardheid tijdens mijn burnout ook wel weer goed mogelijk..ik ben zo bang mensen. Om me elke dag zo beroerd te voelen als een psych patient.
Die wanhoop van het misschien niet meer beter worden. Hoe houden jullie vertrouwen. Ik stond middenin het leven en nu ben je gehandicapt. Vind het afschuwelijk. Vooral het niet weten van hoe lang iets gaat duren en of het uberhaubt nog beter wordt is een regelrechte hel.

Hoe is dat bij jullie?

Hoe houd je het vertrouwen Eddy ? Wat zijn de alternatieven? Ik weet dat ik de juiste dingen doe, ik weet inmiddels dat ik heel erg mijn best heb gedaan om zo naar de klote te gaan. Ik vind het niet weten wanneer het over is moeilijk, maar houd mij vast een lichtpuntjes. Ik leer hier enorm veel van. Zeg geregeld nee tegenwoordig en verdomd dat wordt nog prima geaccepteerd ook. Krijg zelfs complimenten dat ik grens goed aangeef.
Ik werk niet meer, heb een uitkering. Heb mijn financiën goed geregeld en zing t wel even uit.

Vanochtend even een wandeling gemaakt met vriendin. Thee gedronken en gelachen. Thuis boek gelezen, zo even boodschap doen en vanavond een YOGA les.

Ik ben niet rustig en ontspannen van binnen maar probeer mij elke dag niet zo druk te maken. Dit gaat over, ik voel t !!!
Hou vol Eddy, schrijf de kleine pluspuntjes op. Maak een ander verhaal in je hoofd en geloof daar in. Lastig, enorm lastig...

het komt goed

Hoi cactus met mij gaat het redelijk deze week durf het bijna niet op te schrijven bang voor een terugval en weing last van duizeligheid en hoofd zei tegen mijn zoons raar weer zo je Moeder ben toch echt wel nu 1 jaar onderweg met de burnout of soort depressieve gevoelens terwijl ik echt niet zo ben maar mag dus niet mopperen en wandel veel en werk nog iedereen hierzo sterkte he we staan er niet alleen voor 👍

Ja dat kan zeker! Ik heb dit ook heel erg gehad. Heb daar zelfs maanden last van gehad. Maagzuurremmers die de ha mij voorschreef hielpen niet, zo gespannen was ik. Uiteindelijk is het over gegaan. Maar zo nu en dan heb ik er nog een beetje last van.

Dit was één van mijn eerste serieuze klachten toen ik een burnout kreeg. Gaviscon geprobeerd en maagzuurremmer geprobeerd maar dat werkte niet. Ontlastingsonderzoek gehad om te kijken naar een maagbacterie maar dat was het ook niet. Nadat ik me had ziek gemeld heb ik geen maagklachten meer gehad.

Ja zeker,
Hier begonnen met een maagontsteking op vakantie vorig jaar in juli. Dit wou niet overgaan, allerlei onderzoeken gehad, maagzuurremmers ook, blijven verder werken tot het in september niet meer ging. Sindsdien ben ik thuis en heb ik tot vandaag nog elke dag maagklachten.
Elke ochtend sta ik op met het gevoel dat er iets in mijn maag zit en 's avonds trekt dit meestal weg om de volgende dag opnieuw te beginnen...
Het is om gek te worden soms en af en toe verlies ik de moed maar er is geen keus...
@Eef: hoe lang heeft het bij jou geduurd? Hoe ben je ervan afgemaakt van dat gespannen gevoel?

Groetjes,

Jazeker Bodhi dat had ik vorig jaar heel veel wel dik 6 maanden ik gebruik maag tabletten dat al jaren hoor en doe veel oefeningen ervoor kreeg ik van iemand die haptotherapie deed en ook zit ik nu te mediteren komt zeker van stress en burnout en overbelasting heb ook veel last van mijn nek schouder daarvoor naar de fisioterapeut en vaak last van duizeligheid zwaar hoofd enz gaat nu iets beter maar af en toe ook weer een terugval nu 1 jaar verder sterkte en succes ook met alles 👍

Ik vul graag verder aan:
- Progressieve spierontspanning via filmpjes YouTube
- hartcoherentie met Moonbird
- tuinieren
- sudoku
- klassieke muziek
- spelen met de kinderen
- yin yoga

Humor middels filmpjes van standup comedians doet mij goed. Daar is bijvoorbeeld op Instagram veel van te vinden. Lachen is...eh...maakt gezond.

Niet té lang kijken ivm het voorkomen van overprikkeling.

Cactus weet jij of de hyper burnout zelf ophoudt of komt er eerst een tussenfase met vermoeidheid en daarna opbouw.
Wat is de verwachting?

In bad of voetenbadje
Meditation moments app
Buiten zijn, in de natuur
Restorative (yin) yoga
Focus op wat wel kan, dankbaarheid opschrijven dagelijks
Dagboek bijhouden

Zwaar is het he? En raar dat ze je op zoveel benzo's zetten, die zou ik eigenlijk maar 3 weken gebruiken of 2x per week want zijn zeer verslavend. Verder zou ik met diepte onderdrukte gevoelens en trauma aan de slag gaan. Dat zit er achter die paniekaanvallen, dat is oud trauma wat boven probeert te komen. Gabor Maté schrijft hier veel over, SOLK van Saskia de Bruijn is ook een goed boek, verder heb je stressortherapie en stichting Emovere heeft veel goede informatie. Hiermee ga je tot de KERN en dat is de snelste weg naar DUURZAAM herstel.

Succes, je komt hier uit!

Hoi Taco,

bedankt voor je bericht. De benzo's neem ik inmiddels al maanden. Ik ben op de hoogte van de verslaving maar het is duidelijk voor mij en artsen dat ik ze nu nog nodig heb. Het wordt goed in de gaten gehouden met de huisarts en psychiater.

Paniek aanvallen heb ik al niet meer, gelukkig. Maar ik wil in de toekomst inderdaad naar traumatherapie.

Ik hoop dat ik hier weer uit kom. Soms is dat moeilijk te geloven maar ik zie wel herstel plaatsvinden over de afgelopen maanden.

Hoi de gever

Zelf heb ik net ook geschreven bij nr. 1088. Lees maar als je het erkend!

Echt zwaar zo’n angststoonis. Ook ik heb 10 mg paroxetine sinds 4 maanden,maar kan niet zeggen dat het veel doet…al is het maar 10 mg🤷‍♀️ slik soms 2x halve 0,5 mg oxazepan ,en niet elke dag… maar ik wil misschien ook te snel ! Het is ook niet elke dag paniek, maar moeilijk te omschrijven. Kermis in mijn hoofd …en dan wat angstig !
Nee…echt geen pretje ! Wens ook jou succes!

Zo herkeenbaar die paniek en angst.

Blijf in je hetstel geloven, want dat gaat echt gebeuren. Niet aftellen of jezelf een termijn tot herstel opleggen.

BO...het gaat over.

Sterkte!

Bedankt voor jullie reacties An en Cactus.

@An: Ja een aantal jaar geleden ben ik dus ook al eens door generale angststoornis gegaan zonder slaapproblemen. Achteraf was dit ws ook al burnout, maar niemand, inclusief artsen en psychologen, vertelde mij dit en ook ikzelf zag dit niet. Dus ik stoomde vrolijk door.

@Cactus: Bedankt voor je reactie. De ene dag heb ik wel en de andere dag geen vertrouwen dat dit ooit weer over gaat.

Hoi de gever,

Ik herken mijn heel erg in jouw verhaal ik beleg helaas precies hetzelfde zo een beetje.
Ik zit nu 3jaar lamg ziek thuis met burn out klachten en ga binnenkort aan de slag met mijn Traumas die ik zo diep heb weg gestopt.
Nederlandse trauma centrum ga ik binnenkort en dat is een 8daagse intensieve behandeling.
Mijn behandelaars bv gaven ook allemaal andere diagnose omdat ze ook de burn out niet willen toegeven , omdat mijn behandelaar weer zeg dat een burn out Nooit...zo lang kan duren, maar integendeel hoor ik veel om mijn heen en lees ik er bv ook over en mijn huisarts bevestigd dit juist ook als ik niet voelde rust neem en echt aan mezelf echt een keer ga denken en aan de slag gaat. Kan je er heel lang in zitten.
Vandaar Ik herken mijn heel erg in jouw verhaal.
Ook geen angsten en paniekaanvallen gehad waarvan ik van de paniekaanvallen gelukkig niet meer heb.
Ik merk verbetering gelukkig er is hoop...thnxgod zeg ik dan altijd , want een hell is het wel als.je erin zit.

Allemaal heel veel sterkte en wij komen eruit betere versie van ons zelf zullen wij worden.athans ik voel en merk het ook wel.

Groetjes Esmiranda

Gever
Heb jij ook van die adrenaline schokjes in je middenrif of van die brainzaps?
Dat is nog het engste

Groet eddy

Heb je een angst stoornis? Want ik herken me wel in wat je zegt…
Heb je veel meegemaakt waardoor je deze angsten ervaart?

tja, loop vast in mezelf en wereld om me heen.
angststoornis is het zeker wel.
heb wel eea meegemaakt waardoor ik twijfel aan mezelf en de hele wereld om mij heen; geeft geen vertrouwen.
mensen vaak 'bedreigend' pffffffff
mijn moeder is overleden vorig jaar. dat is wrsl de genadeklap geweest om nu vast te lopen.
haar sterven (en de goede relatie die we hadden) is reden genoeg om de weg kwijt te zijn.
ik weet niet psycholoog of haptonoom; vooral zelfacceptatie in alle bijzonderheden die bij mij horen :)
dank

Herkenbaar bij mij is het verliezen van een dochter (nog in leven maar uit mijn leven) de genadeklap. Ik ben ook een gevoelsmens. Nu helemaal de weg kwijt..stond vol in het leven.
Nu een psych patient

Vreemd hoe dat bij iedereen weer anders werkt. Bij mij gaat autorijden eigenlijk vrij probleemloos (zolang het geen uren achter elkaar is), maar mijn overprikkeling is met name van tv / radio/ mensen die door elkaar praten / reclames en dat soort dingen. Of loop jij op dat gebied ook tegen overprikkeling aan?

Sterkte!

Hi Arjan,
Ja dat iedereen een ander verloop heeft maakt het er niet overzichtelijker op! Ik denk dat ik heel erg getriggered wordt in het stuk "me verantwoordelijk voelen voor de hele wereld" als ik in de auto zit... bang om het doorgaande verkeer te dwarsbomen mocht ik mijn auto een keer aan de kant moeten zetten. Laat staan de doemgedachten over het verliezen van mijn bewustzijn achter het stuur en daarmee een ongeluk veroorzaken..
Maar wat vooral zo maf is, is dat ik dat nu heb.. en eerder in mijn proces had ik daar veel minder last van. Oftewel: er is echt helemaal geen touw aan vast te knopen. Great! Hihi.
Van de dingen die jij noemt daar heb ik ook wel last, het is heel visueel bij mij... dus de supermarkt bijvoorbeeld vind ik ook heftig. Drukke plekken, schermen met bewegend beeld... maar ook niet bewegende beelden zijn intens. Zodra mijn ogen iets willen vastgrijpen wordt mijn stresssysteem geactiveerd. Van geluiden en geuren heb ik minder last, dat was alleen in het aller begin.
Aanraking verschilt een beetje per keer.. als ik me veilig voel is dat goed te doen.

Veel sterkte voor jou ook.. :-)

Ene keer gaat autorijden beter dan de andere keer. Lange stukken vermijdt ik ook. Vorige week ging ik naar therapie en had een lekke autoband en slingerde over de weg toen ik ging inhalen. Pff ik hield het niet meer en er waren ff geen afslagen waar ik veilig kon staan. Uiteindelijk wel goedgekomen, maar echt heavy als je mentaal herstellende bent.

Jeutje Y, dan ben je al niet fit en dan gebeurt er ook nog zoiets! Wat vreselijk voor je. Gelukkig is het goed gekomen maar kan me erg goed voorstellen dat je sindsdien extra opziet tegen het autorijden, weet niet of dat ook echt zo is bij jou. Hoop natuurlijk van niet. Welk element aan het autorijden is soms zo heftig voor jou? Ben wel erg benieuwd!

De angst tijdens het autorijden gaat over. Al kan het zijn dat dat een van de laatste symptomen van je BO is.

Het gekke is dat ik pad op het einde van mijn eerste en tweede burnout die amgstklachten kreeg, ook terwijl ik zelf niet reed.

Het gaat op een gegeven moment over. Echt waar.

Hoi Taco, wat geweldig om te lezen en fijn dat je dit met ons wilt delen. Ik heb gister gereageerd op jouw andere topic "emoties verwerken werkt echt" zou je daar misschien op kunnen reageren? Ik ben sinds kort aan hetzelfde proces begonnen en het voelt als het juiste, wel erg pittig.

Thanks!

Ik heb gereageerd Wouter, wat mooi dat je al zo diep in het proces zit. Het kan dat je klachten tijdelijk erger worden, dit omdat het 'mindbody' symptomen zijn en als je je diepe emoties in gaat dit beschermingsmechanisme sterker kan worden (tijdelijk). Daar moet je even doorheen.

Het zou wel fijn zijn als dit forum een login zou hebben, dan zou je meldingen kunnen krijgen als iemand reageert. Nu heb ik geen idee.

Ik heb gereageerd Wouter, wat mooi dat je al zo diep in het proces zit. Het kan dat je klachten tijdelijk erger worden, dit omdat het 'mindbody' symptomen zijn en als je je diepe emoties in gaat dit beschermingsmechanisme sterker kan worden (tijdelijk). Daar moet je even doorheen.

Het zou wel fijn zijn als dit forum een login zou hebben, dan zou je meldingen kunnen krijgen als iemand reageert. Nu heb ik geen idee.

Hi Taco,
Wat enorm fijn dat je hersteld en dat met ons deelt!

Progressie heeft idd tijd nodig. Neem dat ook en maak gebruik van de (vele) zinvolle handvaten die er zijn om er doorheen te komen.

Dank voor het delen en je adviezen!

Hi M, heel lastig te bepalen wat nou goed voor je is he? Althans ik heb daar moeite mee. Ik zit momenteel ook 7 maanden in deze situatie en ben nu een maand 24 uur aan het werk (3 volle dagen) en ook zeker nog niet klachtenvrij (hartkloppingen, dichtgeknepen keel gevoel/slijm, oorsuizen en soms nog wel depri) Toch merk ik ook wel dat werken me ook afleiding geeft. Hoe is dat bij jou? Ik hoop dat de klachten naarmate de tijd vordert afnemen. Wellicht hebben andere mensen die langer in deze situatie zitten daar ervaring mee? Maar weet dus dat je niet alleen bent en echt al superknap dat je 20 uur werkt. Dat doe je al vrij snel (dat hoor ik ook vaak), dus dat je dit al kan is een hele opgave en zeker knap.

Bij iedere dag nog duizeligheid
Zou ik zeggen je werkt al teveel
Je hersenen kunnen het duidelijk nog niet aan

Ik zou hier heel voorzichtig mee zijn voor je er weer vol in schiet

Ik ga per half mei starten met reintegratie. Ik ga starten met 2 uur in de week, verdeeld over 2 dagen. En dan kijken we na 2 weken hoe het gaat. Ik lig er sinds november uit. Ben heel benieuwd hoe het voor mij gaat zijn. Ben volop ermee bezig in mijn gedachten. Ook met hoe ik me wil gaan opstellen. Zeker omdat 1 bron van mij op mijn werk zit.

Hi Amber, het werk geeft mij ook afleiding, alleen als ik thuiskom ben ik echt helemaal op en dan begint het piekeren weer door alle klachten die ik voel.

Hoi,
Ik heb mijn contract na jaar ziektewet opgezegd, wilde die druk niet meer. Zit ook in zeer zware burnout met forse overprikkeling, spierspanning, pijn. Ben nog steeds blij met mijn beslissing, ik zou nu echt nog niet kunnen werken, red mijn huishouden niet eens. Jouw reïntegratie lijkt mij vrij snel te gaan. Mijn psycholoog zei een keer: je start met 2x 2 uur p/wk en dan komt er iedere maand een uur bij. Als jij iedere dag bekaf bent na je werk lijkt me dat niet goed. Dan duik je dus weer "in t rood" en heb je weer hersteltijd nodig. Het is ook mijn ervaring dat bedrijfsarts maar 1 belang heeft en dat is het bedrijfsbelang.
C.

Beste M,

Het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal lees in wat jij plaatst.
Hier vorig jaar juni burn-out geraakt, en na 10 weken eigenlijk al weer met enkele uurtjes aan t werk gegaan, met inmiddels 20u per week, maar vanwege overprikkeling alleen werk vanuit huis.

Ik slaap nog steeds niet goed zonder medicatie, en veel last van knallende hoofdpijn, die met name de laatste weken enorm toegenomen lijkt te zijn.

Toch twijfel ik, want helemaal stoppen met werken betekent de hele dag weer in de piekdermodus, dan word ik op gegeven moment ook gek van mezelf.

Wat is wijsheid, dat is de grote vraag…

@Anoniem,

Hoe heb jij dit financieel kunnen managen dan, met het opzeggen van je contract?
In zo’n geval kom je niet in aanmerking voor een uitkering of iets toch?

Lang? 7 maanden in een burnout is niet lang... ik zit al op 2 jaar ondertussen, ook 20u en strakke kaken en ook duizelig nog vaak, zit een emotie tegen het plafond aan om te releasen. Daar moet je je op concentreren, niet de klachten. En nee niet verder opschalen, klachten moeten vrijwel weg zijn en dan kan je weer iets opschalen. Laat je niet rushen door een klote werkgever die er geen conjo van begrijpt!

Hoi M ik werk nu 12 uur per week schoonmaakster en herkenbaar ik ben ook nog duizelig en soms wazig zien en ook aan de linkerkant bij mijn hoofd migraine ik zit nu al bijna 1 jaar in de burnout en vaak bij de dokter geweest en angstig maar mijn werk lijd wel wat af anders pieker ik me eigen gek en wandel veel met de hond heb nu afspraak gemaakt met een psycholoog daar juni heen en veel naar de fisioterapie voor mijn nek en schouderklachten duurt allemaal erg lang ik kreeg dit omdat ze zeiden dat ik het verlies van mijn man niet kon verwerken nu 6 jaar overleden en zat bij haptotherapie maar kan daar helaas niet meer terecht ivm omstandigheden bij haar zo jammer ging daar echt 2 stappen vooruit en 1 terug 8 maanden lang vorig jaar nu 8 maanden daarna 1 stap vooruit 2 terug pfffffff sterkte ook en hopelijk komen we er straks allemaal eruit bij de een eerder zo te lezen als de ander 👍

Het lijkt wel alsof ik hier nooit meer uit kom. Bijna elke dag komt een huilbui naar boven en niemand die me begrijpt door wat voor zorgen en angsten ik ga. Wat een hel dit. En dat allemaal door stress. Ik vind een burnout voelt als een straf, terwijl je voor je gevoel niks fout heb gedaan behalve niet goed naar je lichaam geluisterd.

Het is zeker een hel en waar heb je het aan verdiend...geen idee! Kan maar 1 ding zeggen, hou vol, het wordt ooit beter ☀️

Het enige wat ik kan zeggen is, luister naar je lichaam. Als jouw lichaam je vertelt dat t eigenlijk wat teveel is, wat je duidelijk zegt in je bericht, zou ik eerder afschalen. Leer van mij, al bijna 3 jaar burnout doordat ik 2 keer weer volledig ben teruggevallen wegens te snel alles opbouwen. Doe het liever te langzaam dan te snel anders herstel je niet

Ik ben nu gestart deze week met 2 keer 2 uur. Ik wil het aangaan. Maar ik merk dat ik zo ontzettend moe ben. Is dat normaal? Moet je daar doorheen? Of moet ik gaan slapen?

Hi Eric, heel herkenbaar, ik heb het nog steeds bij de eerste 1-2 weken wanneer ik verhoog in mijn uren. Maar ben je echt doodmoe en wil je slapen of ben je vooral overprikkeld?
Als je na het werk wilt slapen, zou ik daar vooral aan toegeven. Gewoon lekker in bed gaan liggen, uitrusten.

Ik vond de eerste weken ook echt loodzwaar, maar rustig weer je ritme vinden en niet te snel willen is echt wat nodig is om het vol te houden.

Ik ben na 4 maand thuiszitten inmiddels weer 1.5 maand aan het werk voor 32 uur in een nieuwe baan, gelijk lekker veel uren. Ik heb echt geleerd om mezelf uit te dagen en thuis zoveel mogelijk de rust pak, naast wandelen. De eerste 2/3 weken waren mega zwaar. Daarnaast ook een gelukje met de feestdagen gehad. In ieder geval ben ik de afgelopen 3 werkdagen vrijwel probleemloos doorgekomen naast een kriebeltje in mijn hoofd. Ik heb echt het idee dat ik beter word door te werken. Mijn bo heb ik ook opgelopen vanwege studie en deadlines, dat heb ik nu niet op het werk.

Ik ben moe. Als ik me eroverheen zet gaat het wel. Op werk eenmaal merk ik dat er klachten komen. Deze zijn wel te behappen. Een hoofd vol watten is de beste omschrijving. Samen met meer vergeetachtigheid en wat adrenaline. Dit is de na een nacht slapen weer weg.

Bij mij is het mijn relatie wat voor mijn BO heeft gezorgd en het niet kunnen omgaan met een collega. De relatie is over. Maar die collega zie ik nog. En merk dat ik daar soms nog wel mee bezig kan zijn. Net als of ik daar wil blijven werken. Dat is niet bevordelijk. Maar ik moet reïntegreren en langzaam opbouwen. Ik weet anders ook niet wat ik moet doen.

Nog even vol houden, dat gaat als het goed is weg op een gegeven moment. Zelf had Ik er ongeveer een maandje of 7-8 last van gehad, met wazig zicht erbij en vermoeide ogen

Zijn er ook medicijnen voor? Ik word er doodmoe van de hele dag.

Dag M, ik herken me volledig in jou beschrijving. Ik ben inmiddels ook weer aan het reintegreren en maak 16 uur, ben vorig jaar mei thuis komen te zitten. Hoofdpijn, drukkend gevoel, het gros van de klachten is verdwenen alleen de duizelingen, daar krijg ik geen grip op. Ik probeer me er minder op te focussen maar dit is laster gezegd dan gedaan. Benieuwd naar overige reacties...

Heel typische TMS symptoom (the mindbody syndrome)

Hi Marcel, nou dus precies dat!
Ik probeer er ook minder aan te denken, maar ja het is de hele dag als een soort irritante pop-up om je heen haha.

@Taco: TMS ken ik niet. Ik zal eens googlen.

@M mag ik vragen wat je op werkdagen doet zodra je duizelingen hebt? Werk je dan gewoon door? Neem je even rust? Ik werk stug door maar weet niet of dit alles verslechterd of niet

Hi Marcel, ik werk dan op een rustiger tempo door. In de pauzes een stukje wandelen. Soms helpt dit en soms doet het niks. Heel frustrerend allemaal. Maar thuiszitten en niet werken maakt het voor mij erger want dan ben ik de hele dag aan het piekeren en malen.

Hoi Marcel,
Heel herkenbaar.
Duizelingen heb ik dagelijks en een paar keer flauw gevallen hierdoor.
Vandaag nog aangegeven bij de psycholoog en deze gaf aan zolang ik nog slecht slaap, gemiddeld 4 a 5 uur, blijf ik hier last van houden. Zij gaf aan dat het raadzaam was om toch medicatie te nemen die ervoor zorgen dat ik mijn dagelijkse hoeveelheid slaap zou krijgen waardoor de duizelingen zouden afnemen. Het is natuurlijk afwachten.

Dag Danielle,

Zou ik t.z.t van je mogen weten welke medicatie je voorgeschreven hebt gekregen? Mijn BA wou me graag aan een milde vorm van antidepressiva zetten zodat de topjes van het piekeren wat minder zouden zijn en ik beter slaap, echter vind ik antidepressiva teveel van het goede.

@cactus zijn er ook drenkelingen die op het eiland vast zitten nog steeds?.beschadigd voor altijd?
Of bestaat dat niet.
Daar staat niks over beschreven in je mooie verhaal.
Ik voel.me.drenkeling die.kapot.is.voor.altijd

@cactus zijn er ook drenkelingen die op het eiland vast zitten nog steeds?.beschadigd voor altijd?
Of bestaat dat niet.
Daar staat niks over beschreven in je mooie verhaal.
Ik voel.me.drenkeling die.kapot.is.voor.altijd

Hi Eddy, 99% herstelt van een burnout, dus jij ook. We hebben gelukkig geen ongeneselijke ziekte, maar het duurt alleen wel irritant lang, bij mij ook.
De aanhouder wint… 💪

Wat prachtig Cactus !!!

Amen Suus! ;-)

Allemaal sterkte de komende week/weken. We houden kontakt!

Ik heb precies hetzelfde !!!!!
De maagpijn ..de misselijkheid elke minuut ...zooo de zenuw in mijn maag...alsof ik een zware operatie moet ondergaan...alsof er iemand overleden is...alsof ik levend begraven ben....zoooo een naar gevoel
Ik wil het niet meer
Verdrietig

Hoi Susan,

Ik ben nu zo'n 15 maanden zoet en ik kan je vertellen dat het echt beter wordt!

Ook ik ben er nog niet helemaal en heb nog weleens een terugval maar de meeste dagen voel ik mij eigenlijk wel gewoon prima. Leer steeds beter te vertrouwen op mijn lijf, kom steeds meer onder de mensen. Ja het duurt best een tijd. Het bedrijf waar ik werkte is failliet gegaan en ik ben ziek uit dienst gemeld waardoor ik ook geen druk heb gehad om te vroeg te gaan reintegeren. Ik denk dat het vooral heel erg belangrijk is dat je de tijd neemt en jezelf ook de rust en tijd gunt. En het is belangrijk om je niet te gaan identificeren met de klachten, de klachten zijn een tijdelijke hobbel, een signaal van je lichaam dat je dingen anders moet gaan doen. De klachten zijn niet je nieuwe realiteit, alleen maar een zetje in de juiste richting. Wees ook vooral niet boos op jezelf of op je lichaam, je lichaam probeert je alleen maar te beschermen.

Ik zit op het punt dat ik er bijna dankbaar voor ben en ook voel dat ik hier beter uit ga komen dan hoe ik hiervoor mijn leven had ingericht.

Wat mij hier goed bij heeft geholpen zijn drie boeken: DARE van Barry McDonagh, Hope and Help for your Nerves van Claire Weekes en vooral Over de Kop van Brankele Frank (een Nederlandse neurobioloog die zelf twee maal een burnout heeft gehad).

Daarnaast vind ik persoonlijk het beeld dat veelal in de media en soms zelfs hier geschetst wordt dat het herstel een aantal maanden tot een jaar duurt niet realistisch. Dit is natuurlijk heel persoonlijk maar ik ken genoeg mensen die zeker wel 2 jaar bezig zijn geweest, al dan niet langer. Dat wil niet zeggen dat je je in die hele periode zo slecht voelt als in het begin maar het kan best nog even na echoën, vooral het fysieke aspect van de angst en het trauma van de burn-out dat je lichaam moet zien te overwinnen.

Een therapie die gericht is op terugkeren in- en vertrouwen op je lichaam in plaats van zo vast te zitten in je hoofd/gedachten kan daarbij goed helpen. Bijvoorbeeld bij een haptonoom, ergotherapeut of zelfs een psychotherapeut die zich meer bezig houdt met somatische klachten.

Ik wens je heel veel sterkte, houdt hoop dat het echt beter gaat worden!

Hi Susan,
Je vertwijfeling is geheel begrijpelijk. Vooral als de BO lang duurt.

Niet vreemd dat je dan gaat piekeren of je echt wel een keer beter wordt.

Met het er niet meer tegen vechten is al een hele stap. Dan geeft onbewust rust in het hoofd, zodat herstel bevorderlijk is.

Het gaat uiteindelijk echt wel over. Het verschilt per persoon hoe lang dat duurt.
Heb je een BO met extreme vermoeidheid, doffe hoofdpijnen en een wereldvreemd afwezig gevoel?

Of sta je zogezegd 'aan' met een sterke overprikkeling die continu je emoties beïnvloeden? Dat is de hyper-burnout.

Heb je coaching?
Slik je (al) antidepressieva?
Heb je een vast dagritme? (Hoe beperkt dat ook mag zijn)
Eventueel traumaverwerking?
Ontspanningsoefeningen en ademhalingsoefeningen?
Gebruik je iets om de spanningen te temperen?
Andere wijze van aanpakken?
Stukjes wandelen(?)
Kun je lezen/schrijven/tekenen?

Ben zelf 2x goed hersteld van BO waarvan de eerste zeer zeer heftig was. Het herstel duurde toen bijna een jaar. De tweede keer 5 maanden.

Ben er nu toch weer ingetuind. Ik kreeg andere signalen binnen dan de vorige 2 BO's. Nu de hyper-BO ondergaan. Begon vorig jaar mei en was t/m eind van het jaar redelijk aan het herstellen. Achteraf toch weer te snel aan het werk gegaan en in februari dit jaar ging het licht uit.

Ik zal je de details besparen. Maar...ook hier zal ik van herstellen. Bepaalde dingen moeten in de toekomst drastisch anders om niet weer in dezelfde valkuilen te lazeren.

Wie ik trouwens ook spreek: er zijn (inmiddels) zoveel mensen die een stevige BO hebben gehad en tocht echt allemaal hersteld zijn. De oude jij komt echt wel weer terug. Vatbaar zul je altijd blijven voor een BO zolang je bepaalde structuren in je leven niet veranderd.

Misschien zijn die structuren inmiddels veranderd en dat kostte moeite. Wellicht is de BO daar nog uit voortgekomen.

Bij de een duurt het herstel gewoon wat langer dan de ander. Geloof nog steeds in de oude Susan. Die komt echt wel terug als je maar wel de juiste handvaten weet te vinden en ook vast te houden.

Tijdens mijn eerste BO wou en kon ik niet geloven ooit beter te worden. De therapeut zei van wel en ik moest niet zo eigenwijs zijn. Geheel duidelijk. Dat ben ik eigenlijk nooit meer vergeten wat hij toen zei. De beste man had zóóó gelijk.

Na de eerste 2 BO's kon ik weer werken, wandelen, duiken, motorrijden, plezier maken, reizen, enz. Gewoon weer normaal als de oude ik functioneren.

In ruimtes met veel ongecontroleerde drukte heb ik wel wat meer overprikkeling overgehouden. Ben daar liever niet dan wel, maar geen vluchtneigingen o.i.d.

Het gaat goedkomen. Echt waar. Het duurt alleen zo verdomde lang. Niet aftellen is mijn devies. Ondergaan met de juiste hulp en handvaten.

Heel veel sterkte en zelfvertrouwen!

Als je nog vragen hebt dan verneem ik dat wel.

(Overprikkelde) Cactus ;-)

Cactus ik heb de hyper burnout
Hoe geneest dat?
Wat.een hel..
Medicijnen helpen die goed of doen die niks?
Ik merk.weinig.vooruitgang.
Gaat die hyper een keer over ik vermoeidheid variant of is de.burnout gewoon weg een keer. Wat is jouw ervaring??

Ik zit nu 17 mnd in burnout, in t begin duidelijk vooruitgang (mede door energie opbouw in zomer). Sinds eind febr een terugval, ook nog gezondheidsprobleem erbij waarvoor 2 weken geleden operatie. Dus hiervan moet ik ook weer herstellen. Daarbij heb ik een bo met veel pijnklachten/ hoge spierspanning die nu ook weer verergeren. Kortom, dit is heel pittig. Ik probeer niet te lang te blijven hangen in negativiteit, of slachtofferdenken. Dat helpt je niet vooruit. Ik blijf vertrouwen op mijn lijf en de kracht van het zelfherstellend vermogen. Hoop in de komende maanden weer een stapje vooruit te zetten. Wat mij goed helpt is elke dag wandelen, muziek luisteren waar ik van opknap. Ademhalingsoefeningen, op mijn yogamatje liggen.
C.

Ik herken dit. Ben ook hypochonder geworden sinds bo. Daarvoor nooit last van gehad. Ik heb sinds kort ook een bobbeltje in mn hals waar ik elke dag aan zit te voelen. Ergens weet ik dat ik er vanaf moet blijven maar blijf toch voelen. Ik weet dat lymfeklieren weken tot maanden opgezet kunnen blijven al na een simpele verkoudheid, maar blijf het toch een beetje eng vinden.

Hoi Eef,
ja precies dit inderdaad!
Ik ben naar de dokter geweest en die heeft even gevoeld. ze zegt 100 % is dit niet verdacht en vooral afblijven. En ook wil je je gerust gesteld voelen, toch blijf maar aan ergere dingen denken. Maar door hypochonder zijn en chronische hyperventilatie hebben, kan je soms ook je eigen klachten denken en creeren heb ik het idee. Hoe gaat het nu met jou?

Hoi Jamie,
Wat fijn dat er niks verdachts aan is! Geeft je dan toch weer een beetje rust. Ik denk ook zeker dat je je eigen klachten kan creëren. Heb al meerdere enge ziektes in mijn hoofd gehad en vervolgens kreeg ik bepaalde symptomen die daar bij horen. Eng is dat! Ik heb nog steeds dat bobbeltje maar zit er af en toe ook aan te voelen of dat ding gegroeid is of niet. Af en toe is het kleiner als ik er even niet meer aan heb gezeten dus ergens weet ik dat het niks ernstigs kan zijn.

Hoi Janine, ook hier is 2024 anders gestart dan gehoopt. Door jarenlange aanhoudende stress rondom "grote dingen des levens", eind '23 ook uit de bocht gevlogen. Veel lichamelijke spanning en met name ineens slapeloosheid. Voor mij totaal onbekend, en ineens niet kunnen slapen. Overprikkeling, overbelast, is de diagnose. Een continu "aanstaand" sympathisch zenuwstelsel. Niet kunnen ontspannen. Geen burnout zoals jij dus maar je klachten zijn wél herkenbaar. Ook ups ervaren en dan ineens weer downs en slecht slapen. Angsten om het niet kunnen slapen, waarmee je jezelf saboteert. En dat heeft ook hier een giga effect op mentale welzijn.

Hoi Janine,

Door een burn out raken je hormonen ook uit balans. Het zou goed kunnen dat dat ook mee speelt. Daardoor kan het 2 weken goed gaan maar ook weer een week slecht. Het zou ook kunnen dat je alsnog teveel onderneemt en meer rust in plannen.

Het piekeren hoort er echt bij is mijn ervaring! Voor mij heeft het geholpen om te besluiten dat ik alle beslissingen en keuzes uitstel totdat ik weer volledig hersteld ben en me mezelf voel. Zo wordt het makkelijker om te stoppen met piekeren, want misschien denk ik er over een poosje wel weer heel anders over! Mocht dit nu nog niet lukken (wat begrijpelijk is, heb er ook lang over gedaan namelijk) dan kan het misschien helpen om de zorgen die in je hoofd zitten op te schrijven of uit te typen. Dan kun je beslissen oke, ik heb het nu opgeschreven en leg het even weg. Indien nodig kan ik er altijd weer bij, etc.

Ook de schommelingen in energie en gevoel zijn normaal, die blijven maar worden wel steeds minder groot (ben nu zelf halverwege qua uren opbouwen in re-integratie). Bij mij is de week voor mijn menstruatie het moment dat ik een stap terug moet doen omdat ik veel minder energie heb. Misschien speelt dit voor jou ook mee?

Hi Janine,

Geheel herkenbaar wat je schrijft. Met name dat 'aanstaan' en overmatig piekeren. Bijna een continu gevoel van stress en tegelijkertijd fysieke en geestelijke uitputting.

Misschien dat je er inmiddels bekend mee bent: deze klachten/symptomen vallen onder het type 'hyper-burnout'.

Tegelijkertijd aan en uit staan. Soms maakt het me radeloos. Ook het piekeren staat in de overdrive. Trillende handen en dito in de centrale rugspieren.

Het schijnt er allemaal bij te horen. Medicatie, ademhalingsoefeningen, mindfulness, enz. geven wat verlichting.

Maar het blijft een geestelijke achtbaan.

En toch....troost je. Het gaat een keer over. Het lichaam heeft een sterk zelfherstellend vermogen als het rust krijgt.

Blijf daar in vertrouwen. Hoe eenzaam het soms ook mag voelen tijdens een BO.


Heel veel sterkte.


Cactus

Nu je het zegt.. ik zie inderdaad ook wat verschil, de kleur en de structuur is iets dunner. Voor mijn bo had ik voornamelijk last van verstoppingen, nu niet meer.

Heb ik ook last van, het hele lichaam lijkt wel een eigen leven te lijden...

Een ontregeld zenuwstelsel heeft ook invloed op de spijsvertering. Alle energie vh lijf gaat naar overleven, andere processen zoals spijsvertering, komen op een laag pitje te staan.
Ik heb zelf jarenlang last gehad (en nog steeds) van obstipatie.

Hi, dit had ik ook, mijn ontlasting rook ineens heel erg naar ammoniak. Het is vanzelf over gegaan, ik denk dat de burnout ook je hormoonhuishouding door elkaar schudt, en die zitten ook in je darmen, dus ja. Burnout is een grote crisis voor je lijf.

Ik heb hier ook last van. Meer brei en geler. Vettiger en minder fijne struktuur. Oorzaak kan zijn: minder zelf bewegen, minder energie voor je spijsvertering zelf en middenrifspanning en of disfunctioneel ademen. Kijk eens op hyperventilatiecoach.nl. bij middenrifspanning klachten in je zij kunnen ook komen uit je tussenribspiertjes. Heel pijnlijk beurs. Gaat over!! Oefenen en rust helpt.

Dag Arend,

Hier hetzelfde verhaal. Alles laten checken bij de huisarts en tevens een echo laten maken. Niks op te zien en wordt afgedaan als prikkelbaardarm syndroom.

Ik ben heel erg op mijn voeding gaan letten. Op vaste tijdstippen eten. Veel (gekookte) groenten en niet te veel brood. Daarbij neem ik probiotica. Hierdoor moet ik in de ochtend heel veel poepen, maar kan ik wel alles eten en is het wat steviger (voorheen alleen maar diarree gehad).

Succes! Het komt goed.

Dag allemaal, ook ik heb hier 8 maanden last van gehad. Kijk eens op internet bij hersen-darm-as. Uiteindelijk ben ik Metarelax gaan slikken en vanaf dat moment werden mijn darmen langzamerhand na ongeveer 3 maanden weer rustiger en werd mijn ontlasting ook weer wat steviger.

Dat heb ik ook heel erg ik wordt daar heel angstig van jij? Dit schijnt normaal te zijn bij een burnout.

Zoek afleiding. Ga iets bouwen of sporten. En het mag ook leuk zijn. Vaak helpt dat.

Heel herkenbaar. Hoe gaan jullie ermee om?

Zware vermoehijd duizeligheid verwardheid
En ja idd overleven per dag .een lijst aan klachten. Blij ik weer naar mijn bed kan .maar aan iedereen natuurlijk succes. En hopelijk gaat het jullie beter

Hey Eric,

Dat stukje bevestiging herken ik, vooral richting mijn ex had ik dit. Mijn ex was heel erg autoritair/narcistisch en uiteindelijk kom je er toch achter dat dit onderhuids is gaan zitten en is gaan vreten, ik lees natuurlijk al een tijdje met je mee en ik denk dat jij dit ook aan jouw ex hebt overgehouden. Wellicht kan je eens Googlen op verborgen narcisme en ik denk dat je er erkenning uithaalt, over hoe jij bewust/onbewust behandeld bent maar ook over waarom jij nu dingen doet/voelt op een bepaalde manier. Mocht het niet van toepassing zijn dan word je er nooit dommer van om het te lezen natuurlijk.
Daarnaast lijkt de tweede alinea die je typt een goede om op precies dezelfde manier met jouw werk/bedrijfsarts te delen.

Ik hoop dat het wonen in je eigen huis je weer goed gaat doen!

Dag Eric,

Ondanks dat je nog moeilijke dagen hebt lijkt het alsof je flink de goede kant op gaat. Ik kan me herinneren dat je in februari alleen nog maar op bed kon liggen dus dat is flinke progressie. Wat fijn! Ik zit nu 3,5 maand burnout en heb nog last van derealisatie wat ik doodeng vond maar nu wat beter mee om kan gaan. Ik heb nu helaas meer last van een leeg en somber gevoel en ben daardoor bang depressief te worden. Maar misschien is dit laatste meer een angstgedachte dan dat het daadwerkelijk zo is.

Ga zo door, ik lees al een tijdje met je mee en het gaat de goede kant met je op!

E

@Wouter,
Klopt ja. Mijn ex-partner is ook zeer narcistisch. Man wat is dat toch heftig om nu zo onder ogen te komen. Ik heb het wel eens vaker geroepen. Maar nu vallen alle puzzelstukjes en zie ik het allemaal. Ze houdt anderen voor de gek. En is ontzettend manipulatief en egoïstisch. Maar ook bij anderen zie ik het veel sneller. Ik had van de psycholoog de website verdwenenzelf.org meegekregen om te lezen. Ook heb ik er een boek over liggen wat heel interessant is om te lezen.

@E
Dat zou heel goed kunnen dat het angst is wat spreekt bij je. Ik heb daar ook ontzettend last van gekregen. Dank voor de positieve woorden.

Sterkte beide!

Hoi Eric,
Als je nog zo moe bent en last van hartkloppingen dan moet je niet gaan reïntegreren lijkt mij. Na het douchen alweer moe zijn herken ik van het 1e half jaar.
Ik heb ooit op een podcast gehoord dat je een tijdje "comfortabel in het groen moet zitten " alvorens weer te gaan werken. Volgens mijn psych doe je al snel weer te veel. Dat klopt inderdaad, heb mijn 1e terugval al achter de rug. Ik leer echter mijn grenzen steeds beter kennen en herkennen. Ik heb nog een lange weg te gaan maar ben blij dat ik het eerste (zeer moeilijke) jaar achter de rug heb.
We komen er uiteindelijk allemaal sterker en gelukkiger uit.
C.

Hi Eric/Wouter, ik ben ook burnout geraakt door mijn narcistische (inmiddels) ex. Als slachtoffer van een narcist mag je niet voor jezelf opkomen waardoor je slecht grenzen aangeeft of ze überhaupt nog voelt. Je lijf zit dan helemaal opgekropt met woede en verdriet en frustraties.

Dit put je helemaal uit, al die manipulaties en trucjes die ze flikken, mijn zenuwstelsel is hierdoor echt gefrituurd lijkt het wel.

Ik ben me er nu van bewust, hoe langer ik ‘no contact’ ben, hoe meer rust er komt, hoe minder de klachten worden. En ineens denk je dan ‘wat was deze relatie een mindfuck’ .
Het is een moeilijke beslissing, maar narcisten zijn eigenlijk niet te redden dus opgeven en de handdoek in de ring gooien is vaak de enige oplossing.

Pff jullie omschrijven het goed, ik ben gister weer even in het oude huis geweest met mijn ex en meteen heeft ze weer de boel lopen manipuleren en verdraaien en daar mensen bij betrokken, ik merkte dat ik het een vervelende situatie vond dus ben weer weggegaan, maar vervolgens de hele avond en nacht zware last gehad van de onderhuidse spanning, ik denk de emotie en trauma die in het zenuwstelsel opgeslagen en die gister weer even aangesproken zijn want ik reageer er weer enorm heftig op. Als ik wat langer in het groen zit moet ik dit serieus laten releasen/verwerken. Zijn jullie hier al mee bezig?

Hoi Wouter,

Ik heb het er bij de psycholoog wel over gehad maar ze willen er niet de meeste aandacht aan besteden omdat het niet als traumatisch wordt gezien omdat ik de herinneringen durf aan te kijken en het dus aan het verwerken ben. Ze adviseerden mij het op te schrijven zodat je het van je afschrijft. Maar wat ik deed was het naar mijn ex sturen om het kwijt te zijn. Natuurlijk erkende ze het niet. Maar ik had het wel bij de juiste persoon neergelegd. Voor mijn gevoel ben ik het nu wel even kwijt. Bij de psycholoog willen ze er opzich wel een sessie over praten. Dus dat kan altijd nog. Ik heb ook echt nog wel dagen dat ik ontzettend boos en verdrietig ben. En dan bel ik met mijn moeder om dat even te bespreken. Het moet eruit. Zeker voor het herstel heel belangrijk. Ik moet zeggen dat ik verborgen narcisme nu ook heel erg snel herken waarin ik vroeger daar niet bewust van was of naïef dacht.

Hi Wouter, ik heb er 2 sessies aan besteed tijdens mijn burnout traject bij de psycholoog. Hij heeft me heel goed kunnen uitleggen wat narcisme is en hoe destructief het is voor liefdesrelaties. Omdat ik er geen nachtmerries van heb, hebben we het bij die 2 gesprekken gelaten. Ik snap nu waarom ik er ben ingetrapt en hoe codependend ik eigenlijk was (angst om alleen te zijn), dat heeft mij lang in de relatie gehouden. Je kunt er ook superveel over terugvinden op Youtube en Instagram, kanalen die hierin zijn gespecialiseerd. Kies voor jezelf, geen ene partner mag je je gezondheid kosten ❤️

Overigens toch een uur op werk geweest vandaag. Geen paniek gehad. Wel last van hartkloppingen door de spanning en ook toen ik op werk was. Kreeg last van wazig zijn, dof gevoel. Naderhand moe, uurtje beetje weggedommeld thuis. En nu merk ik adrenaline door me lijf heen gieren.

@suus
Hoi, yes ik heb mij er inmiddels al een tijdje in verdiept, ik zie en snap nu hoe het werkt en begrijp ook wat ik er aan over gehouden heb, dit inzicht is inderdaad al een groot deel van het loslaten. Echter merk ik ook dat de opgedane schade dieper gaat dan dat en ik echt therapie of iets nodig heb om deze emoties/trauma uit mijn zenuwstelsel te krijgen.

@Eric wat goed van je, de klachten die je ervaart klinken begrijpelijk, ik zou dit ook loslaten en accepteren als dat lukt. Dat je een uurtje weggedommeld bent klinkt ook goed, dan heb je toch nog wat rust ervaren anders was dat niet gelukt. Natuurlijk wel belangrijk om te blijven voelen!

Groetjes

Fijn om te vernemen dat je hersteld. Ben blij voor je!

@eric en @suus, ervaren jullie ook de volgende klachten?

Onvermogen om te ontspannen, op je hoede te zijn en je veilig te voelen.
Altijd alert op tekenen dat uw partner boos en grof zou kunnen worden (bijv. luisteren naar voetstappen, stemgeluid, dichtslaan van voorwerpen; aandachtig kijken naar gezichtsuitdrukkingen en non-verbaal gedrag).
Moeite hebben met slapen en/of concentratie.

Ik merk echt dat bovenstaande opsomming mijn burnout in stand houd

Ja een soort van hyper alertheid als ik bij hem in de buurt ben, of recent ben geweest.
Dat is een traumarespons van het narcistisch misbruik. Zo kom je ook in je burnout: doordat je de hele tijd aan staat en je lichaam denkt dat je in gevaar bent.
Het word echt minder als je afstand neemt en naarmate de tijd vordert. Maar ik heb er soms ook nog last van.

Hi Eric, hoe is het gegaan afgelopen week? Zie je het weer een beetje zitten om deze week te gaan werken?
Ik had ook hartkloppingen deze eerste weken, ik voelde me heel zenuwachtig en kon bijv. geen kopje koffie drinken. Ook snel duizelig eenmaal aan het werk.
Ik hoop dat het snel beter gaat voor je.

Hoi Suus, inderdaad, dat is het. Al merk ik dat ik er nog steeds last van heb zelfs nu ik ergens anders woon. Bijv als ik smiddags een uurtje ga rusten en ik hoor een random geluid dan schieten bij mij de alarmbellen aan en m'n lichaam vol stress/spanning. Zelfs onbewust als ik net wel/net niet aan het slapen ben en ik de geluiden amper mee krijg, reageert mijn lichaam erop. Zelfs zo erg dat ik de laatste weken last heb van slapeloosheid en steeds meer medicatie gebruik, ik wil echt in therapie om dit te verwerken en de boel weer te reguleren.

Hi Wouter en Suus,

Ik heb die alertheid wel gevoeld in mijn relatie. Nu omdat ik haar niet meer zie is dat ook weg. Ik ben me er wel bewust van dat ik veel met haar bezig was in mijn hoofd.

Ook heb ik moeite met slapen. Ik ga het morgen bespreken met de psycholoog. Want wakker liggen of heel licht slapen is ook niet goed.

Ik ben me er nu ook van bewust wat ik niet meer wil in een eventuele volgende relatie. Al moet ik er nu nog echt niet aan denken. Ik krijg er de kriebels van.

En verder is het allemaal goed gegaan op werk. Ik heb zin om er weer naartoe te gaan. En kijk er niet tegenop. Ik merk verbetering in mijn herstel. Ik ben er nog lang niet maar als ik kijk waar ik vandaan kom is dit al super. Soms beangstigd het me ook dat ik weleens mezelf afvraag of dit zo hoort. Of ben ik bang dat ik opeens een mega terugval ga krijgen. Maar dat kan natuurlijk niet zomaar.

Wat me nu vooral ook opvalt is dat ik echt ontzettend veel aan het piekeren ben. En dan ook over alles. En ik veel negatief ben. Ook voel ik me best eenzaam in dit proces. Goed om het daar ook over te hebben bij de psycholoog.

Ik ben ook vooral zo boos op mijn ex. Maar ook op mezelf. Hoe kan je zo zijn. Hoe kan je met iemand zo omgaan. Hoe kan ik het allemaal geaccepteerd hebben. Dat vind ik zo erg. Eenmaal in zo’n relatie zit je er helemaal in. Pas naderhand denk je pas, hoe dan?

Oja nog iets. Ik ga ook wat meer de deur uit. Dat gaat ook steeds beter. Ik wil heel graag weer meer gaan bewegen.

Ook als ik nu bij vrienden ben geweest of even ergens een theetje heb gedronken op een terras merk ik wel reactie van mijn lichaam naderhand. Ik voel mijn hersenen dan aanstaan. Ik ben onrustiger. Ik heb een hogere hartslag en een beetje hartkloppingen en ik slaap minder. Hebben jullie hier al ervaringen mee?

Hi Eric,

Goed on te lezen dat je al best grote stappen maakt.

Wees niet te streng voor jezelf waarom je in een narcistische relatie bent ‘getrapt’, het gaat vaak heel langzaam en manipulatief. Ik ben opgegroeid met een dictator vader en hierdoor ben ik gaan pleasen als volwassene. Hiermee was ik een magneet voor de narcist, ja wist ik veel. Ik kwam hier pas achter na therapie.

Goed dat je vaak naar buiten gaat, dat helpt mij ook het beste, vooral omdat je dan even uit je hoofd bent en ik pieker dan ook echt minder. Het piekeren maakt je gek, en mij vaak ook heel verdrietig, ik ga dan maar naar buiten, even mijn zinnen verzetten.
Een meditatie luisteren voordat je gaat slapen helpt mij rustiger in slaap te komen. De app Balance is echt heel fijn, misschien wat voor jou?

Ik krijg welook steeds een reactie zodra ik wat heb gedaan: dit kan zijn werken of met een vriendin lunchen op een terras (max een uur).
Daarna als ik thuis kom heb ik zoemende oren en kan ik eigenlijk niks meer, maar ja, ik heb het er voor over want ik vind dit een ontzettend eenzame tijd.

Het wordt langzaam beter, maar echt langzaam, bij mij niet weken maar maanden. Maar goed, als ik me nu vergelijk met 6 maanden geleden is het al een wereld van verschil, bij jou ook, dus laten we hoop houden 🩷

Beste Willemijn,

Ik herken dit heel erg. Ongeveer de eerste drie maanden waren voor mij echt verschrikkelijk, helemaal niks kunnen doen en dan alsnog allerlei beangstigende symptomen. Daarna heel langzamerhand meer energie gekregen. Maar vanaf ongeveer februari ineens geen verbetering meer. Tot een paar weken geleden, nu heb ik in een paar weken verassend veel energie meer gekregen! Na maanden stilstand ging ik binnen 3 weken van om de dag een middag iets fysiek belastends te kunnen doen. Naar bijna weer op mijn fysieke belastbaarheidsniveau te zitten van voor de burn-out. Dus blijf hoop houden en blijf uitrusten! Mijn mentale energie niveau blijft nog erg achter, maar dit stelt me erg gerust. Veel succes!

Hoi Anoniem,

Wat super om te horen! Ben je er misschien bewust van wat de doorslag in jouw proces geweest is na die stilstand?

Heel herkenbaar! Ben nu 1,5 jr bezig. Eerste 5 mnd echt afschuwelijk. Daarna iets beter. Zomer 23 ging t echt goed. Met meer energie het najaar in. Maar door teveel sociale afspraken (overmoedig!) en ook nog af en toe wat freelance werk erbij weer enorme terugval in febr dit jaar. Heb nu deze achterstand weer ingehaald. Dus hoop komende zomer weer n stap te zetten. Ben wel voorzichtiger geworden, geef beter mn grenzen aan. Houd sociale contacten op max 1,5 tot 2 uur, ook maar heel af en toe want dit kost mij het meeste energie. Heb mn handen vol aan het huishouden (het hoognodige), boodschappen en koken. Dus ja, het gaat tergend langzaam maar het gaat wel vooruit, daar houd ik me aan vast.
C.

Dankjewel voor jullie reacties.
Doordat het herstel zo extreem langzaam gaat is het ook zo moeilijk te meten voor jezelf vind ik. Daarbij is het ook geen lineair proces, en dat is iets wat ik ook heel moeilijk vind in contact met mijn omgeving. Als het even ietsje beter lijkt te gaan dan groeien daarmee ook de verwachtingen van anderen mbt je belastbaarheid. En ook als het helemaal niet goed gaat is dit heel vaak niet aan mij te zien. Ik probeer soms wat te eten met familie en dan zitten we "gezellig" met elkaar aan tafel maar wat zij niet zien is dat ik naast dat ik gezellig probeer te doen ook in een onwijze overlevingsmodus zit. Gespannen spieren, overdreven hersenvermoeidheid, hoofdpijn, duizeligheid... nou, dat soort dingen.

What a trip.

Sterkte voor jullie allemaal :-)

Zelf ooit eerder 11 maanden een burnout in 2016/2017 gehad. Ik dacht toen bij mezelf "Gaat dit nou echt nooit over?"

Maar.....De laatste maanden herstelde ik toen eigenlijk lijk vrij rap. Dat leek uit het niets te komen! Dat was nogal bizar na maanden van stilstand.

Achteraf heb ik dit bij anderen ook wel gehoord. Geest en lichaam zijn dan blijkbaar toch goed uitgerust om sprongen in de verbetering te maken.

Het schijnt dat je onbewust toch aan het herstellen bent zodra je aan de burnout toe hebt gegeven en daar de nodige rust/maatregelen voor hebt getroffen.

Zaaien...oogsten....

Ik herken alles wat je benoemt Willemijn! Zeker die laatste reactie, dat de verwachtingen van je omgeving groter lijken te worden naar mate de tijd vordert / je meer dingen weer op pakt. Ik ben nu zo'n 1.5 jaar verder en doe sinds een aantal maanden vrijwilligerswerk een aantal uur in de week. Vaak is het enige wat vrienden / familie aan me vraagt hoe het bij mijn vrijwilligerswerk is. Ik snap dat dit lief bedoelt is, maar tegelijkertijd voelt het alsof ze negeren dat ik de rest van de tijd ook heel hard bezig ben, namelijk met mijn herstel, en dat dit op dit moment net zo belangrijk voor me is als dat vrijwilligerswerk.
Ook het gevoel dat mensen om je heen die nooit een burn-out hebben gehad ook geen idee hebben van hoe het fysiek/mentaal kan voelen kan soms zo frustrerend en eenzaam zijn.
Maar goed, weet dus dat je niet de enige bent en heel veel sterkte met je herstel! Ooit komt alles goed! :)

In mijn optiek zijn beide TMS (the mindbody syndrome), de aanpak van herstel kan hetzelfde werken (trauma's en onderdrukte emoties gecombineerd met positive signalen aan je brein dat dingen veilig zijn en genoeg ontspanning en rust).

Ik denk dat de symptomen veel op elkaar kunnen lijken, maar dat de oorzaak enorm kan verschillen (tenzij het een combinatie is van oorzaken, dat bijv. covid de laatste zet was naar volledig instorting). Ik zou dus bij jezelf nagaan hoe gestresst je was voordat je hierin belandde, hoe het mentaal met je ging etc.

In ieder geval veel sterkte gewenst bij het herstel!

Hoofdoorzaak vanuit mijn scriptie. Had geen balans tussen studie en privé. Vervolgens eerste baan salarisadministratie met weer een studie erbij, toen was ik na 1.5 maand volledig geknapt.

Vergelijkbaar met jouw situatie. Kantoorbaan met veel te weinig overzicht, geen structuur, hele drukke omgeving op kantoor, slecht management, en eigenlijk 24/7 bereikbaar moeten zijn en in contact staan met collega's. Liep er helemaal op leeg.

Heb 5 jaar in een theater gewerkt op redelijk hoge intensiteit en nooit ergens last van gehad. Bij de kantoorbaan was ik binnen 8 maanden helemaal op.

Combinatie privé en werk. Veel problemen op privéfront die stress veroorzaakten en werk in heel drukke huisartsenpraktijken (als assistente) waar je de hele dag door prikkels had van continue telefoon, mensen aan balie, werken onder tijdsdruk. Werk onder mijn niveau waar ik heel ongelukkig in was en achteraf gezien, ook niet bij mij paste. Daarnaast nog freelance werk thuis als vertaler met deadlines. Achteraf gezien gekkenwerk en mezelf jarenlang zwaar overbelast. Maar als je er midden in zit heb je het niet door.
C.
C.

Bij mij is het een combinatie geweest van privéfactoren. Onverwerkte emoties en niet meer kunnen voelen en geen binding meer hebben met mijn lichaam. Van alle emoties maakte ik een gedachten. Daarbij het blijven doorgaan, zonder bewust stil te staan met wat ik eigenlijk allemaal niet deed.

Ik werk in het onderwijs met vmbo basis/kader kinderen. Ik mis mijn werk en de leerlingen ontzettend. De rest eromheen niet.

De onderschatte intensiteit van beeldschermen, ad hoc continu improviseren, werkdruk, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, verwachtingspatronen, het voortdurend moeten of willen, werkdruk, relationele of sociale stress, pleasen, trauma, enz..

De emmer druppelt al snel vol met deze aspecten.. We willen en eisen steeds meer van onszelf of krijgen het (ongewild) toch opgelegd. We zijn een nuchter volk hier in Nederland, maar waarom zoveel ballen tegelijk in de willen houden?

Iedereen kan opbranden m.i. Ook het sterkste staal kan breken. (Helaas) neemt het aantal gevallen van burnout de laatste jaren stevig toe (wat ik las en begreep).

Één ding is zeker; een burnout gaat over.
Dat voelt vaak niet zo en is het een lange deprimerende struggle waarin niet afgeteld mag of zelf kán worden.

Houd vooral behoedzaam moed!

Sterkte allemaal.

Cactus

Best eens naar de dokter of psycholoog gaan, zijn zijn beter geschikt om een gepaste diagnose te geven.
Je kan ook overspannen zijn zonder een burn-out te hebben, of de klachten zouden op een medische aandoening kunnen wijzen. Sowieso best een professional raadplegen.

Het lijkt er wel op Nando, maar ga vooral naar je huisarts. Het zijn in ieder geval wel tekens die lijken op stress. Om het gelijk burn-out te noemen gaat misschien te ver, maar je hebt duidelijk spanning in je lijf (hartoverslagen, hyperventilatie, gejaagd, etc.)

Je moet echt z.s.m. hiermee aan de slag.

Ik ben helaas ook maar met die hartoverslagen bezig .
Ik twijfel ook of ik een burn out heb .
Ik heb wel alle symptomen ervan

Kijk eens op hyperventilatiecoach.nl. het lijkt erg op disfunctioneel ademen... daar kun je heel veel klachten van krijgen... en kan onderdeel zijn van burnout ovrrspannen in ieder geval stress klachten. Valt goed aan te errken... masr moet je wel gaan doen!@ komt helemasl goed... succes. Ik herken dit ook. Is bij mij altijd op de loer, als chronische hyperventilant... maar te hebben. Kop op.

Misschien een kleine geruststelling;
Woordvindingsproblemen had ik enorm. Ik stond voor de klas en stamelde het ene verkeerde woord na het andere eruit. Ik was enorm bang en dacht aan de ergste dingen.
Een paar maanden verder heb ik nog steeds weleens. Met name als ik werk em dus veel moet praten en denken tegelijk of probeer te multitasken.
De arboarts gaf aan dat dit zeker een symptoom van een burnout Out is. Wel een van een vergevorderd stadium.
Zo min mogelijk tegen verzetten en gewoon tegen jezelf zeggen; dit komt weer goed.
Zorg dat je meerdere keren iets op een dag doet wat je hersenen echt tot rust brengt. Dus volledig prikkelarm

Hi, herkenbaar, ik ben sinds mijn BO heel erg vergeetachtig geworden.
Ik het begin kon ik vaak niet op woorden komen en gooide ik spreekwoorden door elkaar. Het niet goed kunnen spellen van woorden heb ik nog steeds. Ook een grammaticaal kloppende zin maken, vind ik een hele uitdaging.

En dan nog andere zaken:
Laatst vergat ik hoe ik moest schakelen terwijl ik in de auto zat en er al een paar ritjes op had zitten.
Ik vergeet ook vaak waar mijn tas/sleutels liggen, of ik loop naar boven om iets te pakken en eenmaal boven ben ik weer vergeten waarvoor ik kwam.

BO laat een gedeelte van je hersenen krimpen, dit veroorzaakt denk ik al dit soort problemen.
Ik speel elke dag een spelletje om mijn geheugen een beetje te trainen (patience, Wordfeud) en een dagboekje bijhouden hoe je je voelt kan ook helpen, als is het maar om alles van je af te schrijven.

Probeer deze klachten te accepteren; het hoort erbij. Je lijf heeft al stress van de BO, als je daar nieuwe stress aan toevoegt (de lichamelijke klachten/angsten die je voelt) word je steeds meer gestrest en wordt het erger en erger.

Zijn er ook dingen die wel goed gaan of die zich verbeterd hebben? Ik schrijf ze regelmatig op, het geeft toch een beetje hoop 🩷

Ik heb dit ook allemaal! Ook bij BO/angst

Het hoort er allemaal bij denk ik. Ik heb zelf geen afasie achtige problemen gehad. Maar wat ik wel heb geleerd is dat het vooral vage, moeilijk te duiden klachten zijn. Je zenuwstelsel staat in verbinding met al je organen en dat kan bizar vreemde klachten veroorzaken. Maar houd moed! Het gaat over! De kunst is je niet te focussen op de klachten. En zoals ik het schrijf is dat echt een kunst, want ooh het kan je zo overspoelen.

Ik heb ook veel last van niet op woorden kunnen komen. Meestal komen ze op een later moment dan toch. Vergeet ook veel dus maak lijstjes van dingen die ik moet doen. Je hersens zijn overbelast, problemen met cognitie en geheugen, concentratie horen erbij.

Hallo, zeker herkenbaar. Jammer genoeg kan dat er allemaal bij horen. Je brein is zo vermoeid en overprikkeld dat simpele dingen niet meer zo goed lukken. Op het ergste punt van mijn burn-out had ik last van soortgelijke klachten. Ik vergat simpele woorden zoals 'tafel' ben meerdere keren bijna aangereden omdat ik vergat uit te kijken. Kon me niet meer herinneren wat ik een paar uur geleden deed. Het zal echt beter worden, maar daar heb je wel hulp voor nodig. En probeer lief voor jezelf en je lichaam te zijn.

Stress zal de klachten alleen maar verergeren. Rust, therapie en jouw manier van ontspanning vinden hielpen voor mij het beste.

Hoi,
Ik ben blij jou klachten te herkennen!
Ik heb nl hetzelfde…
Nu een jaar burn-out en gaat het wat beter!
Voor jou beterschap gewenst en blijf positief het komt goed maar heeft tijd nodig pfff

Hay,
Ja heb ze ook allemaal.
Woordblok midden in een zin tegen een muur oplopen.
Echt struikelen in cognitieve taalvinding met klinkers.
Woord vindingsproblemen, niet op het juiste woord kunnen komen of er net niet bij komen en met gekke synoniemen klooien.
Gewoon kwijt zijn wat je wou zeggen midden in een zin.
Uitspraak van klinkers die verkeerd gaat en erg stotteren (nog nooit eerder gehad)
Een tijdje kon ik zelfs helemaal niet praten.
Mijn stem zelf is 9 maanden hees geweest.
Kno arts gaf aan dat er teveel spanning is op stembanden vanuit gespannen nekspieren en “te veel mijn best deed” om mij uit te kunnen spreken.
Dit was een flinke metafoor voor wat zich op alle vlakken afspeelde. Misschien heb je er wat aan. Als dit je grootste struikelblok is, is het misschien ook je eerste weg.

Dus zoek de wijsheid van je stilte waar je voelt dat je te veel tegen jezelf in spreekt, of meer hebt moeten uitspreken voor anderen dan goed voelt.
En spreek je uit waar je dat niet deed of jezelf verzweeg.
Wat zich uit in thema communicatie , geeft vaak iets aan over je relatie (s). Word je gehoord en voel je dat je jezelf kunt vrijelijk uitspreken ? Of is iets van dat vermogen, belast? Wat gebeurt er, als jij het overbruggen even niet meer kan? Wat of wie blokkeert jouw levensweg?

Van alle klachten bij BO vond ik dit en extreme hartkloppingen het beangstigste.
Ik leef dus met je mee.
Maar : Het gaat nu iets beter. Na 9 maanden.
En ik ontspan me in alle stilte, die ik als een warm bad kan omarmen.
Ik ben er achteraf blij mee, waar ik niet (meer) uit mijn woorden kwam. Ik moest mijzelf daar overschreeuwen en werd ook niet gehoord. Ik vertrouw nu mijn eigen stem, vooral mijn stemblokkade en mijn stilte. Waar ik niks te zeggen heb of last krijg van woordblok en stotteren daar ben ik dan niet of niet geheel thuis bij mezelf.
Een andere stem in mij klinkt dan sterker en die ben ik dankbaar. Hopelijk heb je daar ook wat aan als je angst voelt. Angst is ook de weg van Moed door hem aan te gaan. Zo te lezen bent je dapper op weg. Bel de Luisterlijn maar eens om te oefenen of je echt woordvindingsproblemen hebt of er minder last van hebt omdat iemand je tegrmoet komt of een scrabbleletter bijlegt. Een fijne ervaring.

Lieve groet en heb vertrouwen, u klinkt als een ontvanger van eenzelfde stille kracht.

Hay,
Ja heb ze ook allemaal.
Woordblok midden in een zin tegen een muur oplopen.
Echt struikelen in cognitieve taalvinding met klinkers.
Woord vindingsproblemen, niet op het juiste woord kunnen komen of er net niet bij komen en met gekke synoniemen klooien.
Gewoon kwijt zijn wat je wou zeggen midden in een zin.
Uitspraak van klinkers die verkeerd gaat en erg stotteren (nog nooit eerder gehad)
Een tijdje kon ik zelfs helemaal niet praten.
Mijn stem zelf is 9 maanden hees geweest.
Kno arts gaf aan dat er teveel spanning is op stembanden vanuit gespannen nekspieren en “te veel mijn best deed” om mij uit te kunnen spreken.
Dit was een flinke metafoor voor wat zich op alle vlakken afspeelde. Misschien heb je er wat aan. Als dit je grootste struikelblok is, is het misschien ook je eerste weg.

Dus zoek de wijsheid van je stilte waar je voelt dat je te veel tegen jezelf in spreekt, of meer hebt moeten uitspreken voor anderen dan goed voelt.
En spreek je uit waar je dat niet deed of jezelf verzweeg.
Wat zich uit in thema communicatie , geeft vaak iets aan over je relatie (s). Word je gehoord en voel je dat je jezelf kunt vrijelijk uitspreken ? Of is iets van dat vermogen, belast? Wat gebeurt er, als jij het overbruggen even niet meer kan? Wat of wie blokkeert jouw levensweg?

Van alle klachten bij BO vond ik dit en extreme hartkloppingen het beangstigste.
Ik leef dus met je mee.
Maar : Het gaat nu iets beter. Na 9 maanden.
En ik ontspan me in alle stilte, die ik als een warm bad kan omarmen.
Ik ben er achteraf blij mee, waar ik niet (meer) uit mijn woorden kwam. Ik moest mijzelf daar overschreeuwen en werd ook niet gehoord. Ik vertrouw nu mijn eigen stem, vooral mijn stemblokkade en mijn stilte. Waar ik niks te zeggen heb of last krijg van woordblok en stotteren daar ben ik dan niet of niet geheel thuis bij mezelf.
Een andere stem in mij klinkt dan sterker en die ben ik dankbaar. Hopelijk heb je daar ook wat aan als je angst voelt. Angst is ook de weg van Moed door hem aan te gaan. Zo te lezen bent je dapper op weg. Bel de Luisterlijn maar eens om te oefenen of je echt woordvindingsproblemen hebt of er minder last van hebt omdat iemand je tegrmoet komt of een scrabbleletter bijlegt. Een fijne ervaring.

Lieve groet en heb vertrouwen, u klinkt als een ontvanger van eenzelfde stille kracht.

Deze klacht herken ik ook. Soms heb ik het idee dat mijn werkgeheugen de boel niet meer tegelijkertijd geprocessed krijgt. Ik heb ook last van korte momenten van out zijn. Dan sta ik op een kruispunt en weet niet of ik nou door rood of groen gegaan ben...

Ja, best wel herkenbaar, lijkt dat alle spiertjes damen trekken zodat je ogen wil toe doen , zal met de tijd over gaan. Tussen in rusten kan zeker geen kwaad.

Succes

Beste burnies

Herkenbaar. Heb je ook van die schokken in het middenrif soms erbij?

Groet
Eddy

Dag Marcel, zelf ook ervaringen mee. Al is het bij mij breder. Ik heb ook moeite met bewegende beelden in het dagelijkse leven. Denk aan auto's die snel voorbij rijden, fietsers, alles aan snelle bewegingen is moeilijk. Maar idd, tv, laptop etc. doet me ook niet goed. Met name schokkende golvende beelden lijkt mijn brein moeite mee te hebben om te processen

Ja, ik heb ook veel moeite met beeldschermen. In een mum van tijd spannend mijn nek- en kaakspieren zich overdreven snel aan en begin ik duizelig te worden. Het wordt wel iets dragelijker... maar na 8 maanden is het nog steeds niet al te best. Zoiets als mijn verhaaltje typen hier op dit forum is echt een vreselijke energielek voor mijn gestel.

Hoi Sanne,
Ik snap je wanhoop. Ik zit zelf ook in een lang hersteltraject: heb 7 jaar met klachten gelopen zoals hele forse spierspanning, slaapproblemen en uiteindelijk totaal uitgeput. Mijn psycholoog gaf aan dat herstel ca 2-3 jr zou duren. (Richtlijn is ca eenderde vd tijd die je nodig hebt gehad om bo te raken). Ik ben nu 1,5 jaar bezig. Heb pas kleine stapjes gezet, wat meer energie, slaap iets beter maar spierspanning nog steeds heel hoog en daardoor elke dag (hoofd)pijn. Ik denk ook regelmatig: ik vind er niks meer aan zo, werk niet meer, beperkt sociaal leven (want dat kost veel energie), je wereldje is heel klein.
Maar ik probeer te focussen op de lichtpuntjes en kan nog wel genieten van kleine dingen zoals een wandeling met de hond in de natuur. Maar er zijn ook dagen dat ik me depri voel en blij ben als de dag weer voorbij is.
De kunst is om zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven en niet teveel na te denken over de toekomst. Dit zijn ook jaren waarin je leeft! Ik denk ook vaak: als ik depressief wordt heb ik alleen maar n probleem erbij...
Verder houd ik elke dag een redelijk strak schema aan van dingen die ik op n dag doe, (met veel rustpauzes tussendoor) dat zorgt voor structuur en geeft savonds toch n beter gevoel dan als je weinig tot niets doet op n dag. Ik geef mezelf regelmatig n compliment dat ik het goed doe! Zelfcompassie is heel belangrijk! Vooral omdat t idd een eenzame en lange weg is.
Ik ga regelmatig naar een massagetherapeut, werkt ontspannend en zo kom je meer uit je hoofd. Je zou ook yoga of pilates kunnen gaan doen (in groepsverband of gewoon thuis), dan ben je ook erg met je lijf bezig.
Ik vraag me wel af hoe jij bij n herstel van vijf
jaar komt? Dat lijkt me wel erg lang...
Sterkte
C.

Het is zeker herkenbaar
Maar hou vol langzaam komen de licht puntjes weer
Je kan het 💪

Dank voor de reacties. Ik denk dat het herstel te maken heeft met wat je ‘startpunt’ van de BO was. Ik was 4 maanden apathisch en kon geen licht verdragen, geen gesprek voeren. Moest bij mn ouders wonen, want het was echt een crisis situatie. Helaas is genieten een gevoel dat ik sindsdien niet meer ken. Leven per dag, inderdaad.

Hi Sanne,

Ik werd geraakt door jouw verhaal omdat ik me er heel erg in herken.

Ik ben in oktober dit jaar 4 jaar onderweg. (Maar ik heb meerdere ingrijpende omstandigheden tijdens herstel en daardoor terugvallen gehad waardoor het langer duurt, voor jou hoeft het hopelijk niet zo lang te duren).

Ik heb op het dieptepunt ook maandenlang als een soort zombie geleefd, wonen bij mijn ouders omdat ik echt nergens meer toe in staat was. Geen gesprek kunnen voeren, niet naar buiten kunnen, geen geluid kunnen verdragen. Een soort aanvallen van intense emotionele pijn, (oude trauma’s) waarin het op momenten zó vreselijk duister was dat ik in combinatie met de totale gehandicaptheid en het niet weten of en wanneer ik weer iets zou kunnen, soms geen uitweg meer zag.

Het is zwaar, ongelooflijk zwaar. En eenzaam. Maar weet dat je daarin dus niet alleen bent.

Hoe houd je kracht? Jezelf een ‘weten dat het beter wordt’ voorhouden. En dat ook écht geloven. Leven met de dag, en jezelf elke dag liefdevol vragen: wat heb ik nodig? En jezelf dat geven. Een wandeling, slaap, fijne muziek, meditatie, een warme douche; alles waar je je ook maar 1% fijner door zou kunnen voelen. En dit blijf je doen. Net zo lang totdat die 1%, op een gegeven moment 10% is geworden en je stapjes vooruit gaat merken. Vanaf daar kon ik op een gegeven moment weer genieten van kleine dingen. En dat steeds meer uitbouwen op jouw eigen tempo. Acceptatie en overgave van het feit dat het nu helemaal ruk is, maar weten dat je er doorheen gaat komen. Blijven voelen. Body scan meditaties (op YouTube), journalen, journal speak van nichole sachs, ademhalingsoefeningen, zijn allemaal dingen die daarbij kunnen helpen.

Al ben ik er zelf ook nog lang niet qua energie, het wordt beter, echt ♥️

Lieve Amber,

Dank je wel voor je berichtje. Het is inderdaad ontzettend zwaar en voelt intens eenzaam - omdat je je ook zo afgescheiden voelt van alles en iedereen-. Zelfs al weet je dat je niet de enige bent…
Mooi om te horen hoe jij die genietmenten weer mag ervaren. Ik hoop dat je snel weer meer energie mag krijgen.

Liefs

Hoe herkenbaar

Al jullie verhalen
Ik zit er pas 7 maanden in maar ook ik worstel me door de dagen.
Herstel merk ik weinig van. Merk alleen de terugvallen heel sterk..ik vertrouw mijn lichaam niet meer..
Ik zie totaal geen vooruit gang en ben alleen maar bezig met hoe voel ik me en welke klachten heb ik nu weer.

Het voelt zo zwaar.ik voel me zo eenzaam..donkere tunnel.

Ooit wordt het beter zegt men.
Pfffr

Het is allemaal zo herkenbaar. Ook ik worstel al 10 maanden met nu door een buikgriep weer helemaal op. Allleen maar huilen en alles is uitzichtloos. Ondanks een groot sociaal netwerk, gezin, psychiater en psycholoog blijf ik me zo rot voelen. Elke duizeling en pijntje komt keihard binnen en kan ik niet meer laten zijn. Van een super vrolijke energieke vrouw naar een zielig hoopje ellende op de bank/bed. En iedereen maar roepen...je bent sterk, een strijder, het komt weer goed...alleen geloof ik er zelf niet meer in. Heel veel sterkte allemaal ♥️

Ja heb ik ook. Vaak als ik ga wandelen of meer tot rust kom gaat het meestal weg. Leven in het NU

@erwin dat heb ik ook zooooo erg. Al 3 dagen. Gisteren heel de dag gehad en vannacht echt door heel me hoofd. nu heb ik het gevoel alsof me ogen eruit puilen. Het doet zo zeer. Lijkt alsof m'n ogen het niet meer aan kunnen.

Klopt Lisette, exact dat wat jij zegt ervaar ik er ook bij, alsof de spieren naar je ogen er uit puilen ofzo, heel vaag.

En Y, leven in het nu probeer ik ook zo veel mogelijk, maar valt niet mee met alle klachten die ik steeds ervaar, en waar je ongewild toch steeds over aan het nadenken bent (hoe komt dit, hoe kom ik hier van af, etc)

Ik probeer mijn aandacht zo veel mogelijk te verleggen door een boek te lezen, puzzel maken, wandeling, etc, en dan maar hopen dat er een keer progressie gaat komen…..

O jaah zeker herkenbaar me rechter oog doet er soms zeer van
Me hoofd voelt soms ook zo zwaar

En maar denken idd probeer ook afleiding te zoeken al ben ik na ieder half uur in eens weer dood moe

Vergeet niet dat er op het moment al zeker 'n week erg hoge zonnevlammen actief zijn.
Druk, loodzware energieën en meer van dat fraais. Eén grote schoonmaak.
Niks om je druk te maken..

Ga proberen om me er niet druk om te maken maar het beperkt me zo. Nu ook wer heel erge druk en op me voorhoofd en ogen. Hebben jullie ook dat pijnstillers niet echt werken?

Heb net het zelfde! Ogen en voorhoofd maar eerder van een allergie , histamine verhoging door een allergische reactie , er zijn namelijk ook veel pollen in de lucht, blij bloedonderzoek bleek ik nog eens pinda allergie te hebben , verdere testen worden binnen enkele weken gedaan voor nog meerdere allergieën uit te sluiten.

Succes

Pijnstiller doen hier niks slik ze ook niet meer

Marcel wat bedoel jij precies ?

Ik herken dit ook! Voor mij voelt het of m'n voorhoofd naar beneden wordt gedrukt in de richting van m'n ogen. Dat het soms al erg inspannend is om m'n ogen open te houden.

Hoi dit is herkenbaar, nu 2 jaar en nóg steeds aanwezig wel in minderen mate. Enorme deuk in mijn ogen voorhoofd en hoofd. Alsof ik een zandzak van duizend kilo op m'n hoofd heb. Ogen doen oog veel pijn en krijg dan ook last van visuele duizeligheid

Inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan maar je moet in het nu leven in plaats van in je hoofd. Ga voelen i.p.v denken.

Dit lukt mij ook nog altijd niet en ik balanceer dus ook op een dun lijntje. Een enkel uurtje hoeft maar minder te gaan en het doemdenken en piekeren is begonnen. Het is vervolgens moeilijk om uit deze gedachtes te komen.

Bovenstaande reactie is van 'n andere Marcel dan van degene die over zonnevlammen (CME's) sprak (ik dus).
@Anoniem Ik heb nog geen tijd gehad om daar nog iets meer over te zeggen..

Mss een paniek of angstaanval?
Goed proberen letten op je ademhaling kan helpen op zo’n momenten om je lichaam terug tot rust te krijgen.

Heb je deze klachten niet continu?

Ik herken dit ook! Voor mij voelt het of m'n voorhoofd naar beneden wordt gedrukt in de richting van m'n ogen. Dat het soms al erg inspannend is om m'n ogen open te houden.

Slappe benen en duizeligheid heb ik ook een aantal weken. Tijdens het lopen wil m'n been vaak niet mee, alsof je op watten loopt.

@marie
Deze klachten heb ik 3 dagen achter 1 volgens gehad vooral dat hoofd , die duizeligheid en die slappe benen. Alleen die intense misselijkheid niet.

Dat met je been snap ik heel goed dat heb ik met vlagen ook vreselijk is het. Alsof het gewoon niet meer wil.

@k ja kan alleen had niet intense angstvlagen althans toen ik misselijk rn kortademig werd dacht ik wel o nee ik heb wat ergs dus ja misschien wel ergens een angst/paniekaanval.

@marie Ik heb het heel vaak met 1 been en ik schaam me dan heel erg om plekken waar het druk is omdat ik het gevoel heb dat ik niet normaal loop en dat mensen er iets van gaan zeggen😥 ik voel me been dan minder

Snap het precies! Ik heb het dan ook aan 1 been. Heb dan verder geen pijnklachten in m'n been en kan ook geen specifieke plek aanwijzen waar ik dan iets voel.
Het voelt net of de motoriek verstoord is. Lijkt een beetje op een klapvoet of dat je het been voor je gevoel mee moet slepen.
Had het eerst ook met m'n arm aan dezelfde zijde, was ook heel vaag.

Dit komt me heel bekend voor, heb precies hetzelfde al een jaar. Nu helaas ook een depressie erbij...pffff

Dit is mij helaas ook herkenbaar ja
Echt een stuk wandelen lukt niet

Slappe benen herken ik niet. Wel verergering van klachten na een massage (hoofdpijn). Dit is vrij normaal, komt omdat de doorbloeding dan gestimuleerd wordt en je bloedvaten gaan verwijden.

Klopt, maar heb echt toenemende duizeligheid na een massage ( door de fysiotherapeut)

@corinne; vervelend dat je nu ook depressieve klachten ervaart. Ik hoop dat je jezelf snel weer beter gaat voelen.

Hi Karen,

Hier ook na een hele angstige periode ‘opeens’ last van somberheid. Mijn huisarts vertelde dat de angst en onrust zoveel energie heeft gekost dat het niet gek is dat je je nu somber voelt.

Ik hoop dat het snel beter met je gaat!

Bedankt voor de reactie! Ook veel herstel-moed voor jou gewenst!

Wouter knap die zelfkennis. Zo herkenbaar ik grijp ook steeds naar de telefoon als vlucht en om naar anderen te kijken die het overwonnen hebben. Net alsof kijken alleen ervoor zorgt dat je zelf beter word.
Het is voor mij ook super lastig om uit mijn hoofd te geraken. Ik heb ook verder niks ok handen thuis. Ja het huishouden en buitens huis het sporten (doe ik heel matig en rustig aan) gewoon ter afleiding. Ik heb alleen het gevoel niet echt na 7 maanden eruit te komen. Ook al veel boeken gelezen en ervaringsverhalen gezien. Het lijkt dan soms wel of ik chronisch en definitief kapot ben. En dan heb ik nog een partner..jij doet het helemaal alleen. Pittig man! Je moet wel.

Wouter, je bent goed bezig. Maak een sterk beeld in je hoofd van jezelf! Het zal echt weer beter gaan. Het lijkt mij dat je wellicht je opgebouwde energie weer wat te snel hebt verspeeld en in een forse terugval terecht bent gekomen. Dat betekent niet dat je het niet kunt! Alleen nog beter naar je lijf luisteren en niet te snel willen.
C.

Wat ontzettend herkenbaar en goed te zien dat je je zo bewust herpakt!
Ik zit momenteel ook in de "herstelfase" en merk dat ik het ook spannend vind omdat ik soms weer lichte klachten krijg doordat ik dan toch te snel ga/ teveel doe.. het is een uitdaging om erachter te komen wat daarin goed is en wat teveel is... Helaas merk ik dit vaak pas achteraf maar wat je zegt... ook ik heb de tools inmiddels om me weer te herpakken en met vallen en opstaan verder aan herstel te werken. In de hoop dat het uiteindelijk allemaal iets minder bewust hoeft .

Even een update,

Ik heb toch aan de bel getrokken bij mijn huisarts/behandelaar om te beginnen met traumatherapie, ik merk dat mijn opgeslagen traumas/emoties er voor zorgen dat ik zeer laag en ontregelt blijft, ondanks dat ik toch weer de motivatie en bewustwording heb gehad, merk ik dat er onderhuids iets serieus aangepakt moet worden voordat ik een stijgende lijn kan voortzetten. Waarbij ik een half jaar geleden bijna uit mijn burnout was en alle klachten daarvoor vele malen minder waren dan nu, ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn narcistische ex afgelopen maanden voordat ik ben vertrokken toch dermate veel schade onderhuids heeft aangericht waardoor ik nu zo diep gezakt ben. Natuurlijk helpt de bewustwording en die aanpak wel, maar tegelijkertijd zit het in mijn onderbewuste wat toch veel meer invloed uitoefent. Waarbij ik voordat die situatie begon nog 4-6 uur sliep in een slechte nacht, slaap ik nu maar +- 2 uur afgelopen weken/maanden, dat is niet te doen.

Gegroet,

Daar is maar 1 goed antwoord op; proberen en vooral heel goed voelen wat het met je doet en wat goed voelt. Leg de lat vooral niet te hoog en merk je tijdens het sporten dat het toch niet goed voelt, stop dan. Probeer eerst lichte sporten waarbij je je zenuwstelsel en spieren niet teveel belast, blijven voelen en je lichaam zal aangeven of je er goed aan doet of niet.

Succes!

Eerst beginnen met laag intensieve sporten zoals wandelen, fietsen, yoga. Dat vergt niet teveel energie. Als dat goed gaat evt wat zwaardere sporten proberen.

Ja ik heb ook voornamelijk dat er iets geknapt is in mijn hoofd. Ik ging al snel 4/5 keer naar de sportschool. Inmiddels heb ik na 4 maanden thuiszitten een kantoorbaan en het is kei heftig. Ik ben nu een maand aan het werk en heb er nu ook therapie bij. Ik merk wel dat als ik mijn hersenen weer aan het werk zet dat het met kleine beetjes beter word.

Bedankt voor je reactie, ik neem aan dat je bedoelt dat je voor je burnout 4-5 keer per week naar de sportschool ging? Of nog steeds?

En bedoel je dat je nu al weer een fulltime kantoorbaan doet? Ik werk 4 uurtjes per dag vanaf huis, maar merk dat dit me qua herseninspanning al meer dan genoeg lijkt te kosten…

Maar goed, bij niets doen is het de hele dag piekeren, waar ik ook niet echt beter van lijk te worden….

Ik zou zo'n beslissing niet te snel nemen
Het wordt echt nog beter. Bij mij ook vooral meer mentaal dan lichamelijk. Kan prima 1 uur wandelen of fietsen.
1 jaar burnout is heel gemiddeld. Bij mij gaat het 2-3 jaar duren. Mijn psycholoog heeft in het begin aangegeven dat ik volledig kan herstellen maar dat er ook kans is op "restschade" in de vorm van Verminderde concentratie, vergeetachtigheid (maar dat was ik altijd al haha).
Wel je dat switchen binnen een reïntegratie traject doen? Dat is dan wel de juiste gelegenheid want je werkgever moet hier aan meewerken (2e spoor traject)
C.

Ja ik sept begonnen de paniekaanvallen (in juni afgestudeerd, veel stress + bijbaan). In nov begon ik met mijn eerste baan 32u p.w. de klachten werden erger en erger en ik wist niet dat ik een bo had. Halverwege dec kwam ik thuis en kon ik niet zoveel meer en weinig prikkels verdragen. Begin jan begon ik met krachttraining na gesprek met praktijkondersteuner dat deed ik veel 4/5x per week. Dat was eigenlijk ook het enige wat ik deed op een dag en na de sportschool was ik vaak even af val al mijn lichamelijke klachten ookal waren die prikkels heftig want ik schrok nog van alles. Het ging best goed tot ik weer 32u p.w. ging werken halverwege april. De klachten kwamen keihard terug en dat vol met adrenaline. Inmiddels therapie en ik mag nog maar 2x p.w. krachttraining doen max 30 min en elke avond wandelen plus 2x per dag therapie. Gister op het werk ging het super goed na een lang weekend. Vandaag wat minder omdat ik niet zo goed kan slapen. Het is wel beter dan de eerste 2 weken in ieder geval en ik kan alles veel beter verdragen. Uiteraard ben ik er nog niet maar ik ben weer positief. Eerst stond ik op met een trillend lichaam, maar mijn lichaam kalmeert echt steeds beter, maar na werk doe ik rustig aan.

Hi Gerard, heel herkenbaar, ik zat ook in deze tweestrijd.

Ik ben begonnen met eerst max een uur per afspraak en dan vaak buiten samen wandelen oid. Ik heb dit na verloop van tijd uitgebreid naar max 2 uur per afspraak en ben al een keertje gaan lunchen buiten de deur. Juist even andere gesprekken halen je uit je hoofd, even wat anders dan die vervelende burnout. En soms, als je er helemaal doorheen zit, is een luisterend oor juist fijn.

Grotere groepen en daarbij gesprekken die door elkaar gaan, lukt me nog niet. Ik kan me echt op 1 persoon/gesprek concentreren.
Wellicht is dit een mooi begin voor je?
Hoe langer ik alleen zit, hoe meer ik in mijn hoofd zit en eigenlijk hoe verdrietiger ik word en het dus slechter met me gaat. Als ik die cirkel dan weer doorbreek door even met iemand te praten, knap ik er toch van op. Sterkte ❤️

Ik zit ook erg in mijn eigen bubbel thuis. Ga vaker met de hond wandelen, voordeel hiervan is dat je meestal wel een praatje maakt met andere hondenbezitters in de buurt. Verder spreek ik minimaal af: ca 1 x per 6/8 wk met vriendin. Het is altijd dubbel: ik merk dat die afspraken me goed doen (vooral bv iets buiten de deur doen) maar tegelijkertijd kost het ook veel energie. Heb inmiddels wel geleerd om die afspraken te begrenzen tot 1,5 of max 2 uur. Dat is nu mijn limiet. In het begin van mijn bo (1,5 jr geleden) was dat een half uur.
Verder komen mijn (volwassen) dochters ook regelmatig thuis. Ook dan geef ik na bv een uur praten aan dat ik even ga liggen omdat ik het dan niet meer "trek".
Ik ga 1 of 2x per week naar Pilates les, een leuke groep, ook daar klets ik meestal wel ff met iemand. Dat zijn echt mijn sociale momenten.
Kortom, het is net te doen zo, soms wel beetje eenzaam, maar ik weet dat het voor een goed doel is. Hoe beter ik mijn grenzen bewaak, hoe sneller ik hersteld ben.
C.

Hi, ik had dit ook, vooral in het begin van mijn burnout. Ik dacht dat ik andere lenzen nodig had, maar daar lag het niet aan.
Nu een jaartje verder, heb ik het nog af en toe. Vooral met mailtjes/appjes lezen.
Hoe lang zit jij al in je burnout?

Ik had het ook maar pas toen het wat beter begon te gaan begon ik wazig te worden met momenten en heb zelfs een maandje of 2 visual snow gehad en dat was ook ineens plotseling weer verdwenen. Ik zag heel slecht in de verte met wandelen, en met de tv heb ik het alleen bij gekleurde ondertiteling dan zit er een waas over de lettertjes heen maar.. Bij mij is de telefoon de grootste oorzaak, ik zat er erg vaak op vanwege negatieve gedachte en door het hyperventileren probeerde ik even uit de realiteit te zijn en dat was het enigste wat werkte voor mij door constante afleiding op de telefoon en ik zat dan ook echt in een hele slechte houding voorovergebogen. Het is in ieder geval wel weg gegaan op een gegeven moment

Ik neem wel paracetamol in 2 stuks. Werkt wel iets maar eigenlijk is slapen het beste. Dit werkt altijd goed tegen die knallende koppijn.

Bij mij werken ze niet. Heb voor een lange tijd hoofdpijnen gehad en sommige waren ondragelijk bonzend, dagelijks pijn en zelfs een vermoedelijke chronische bijholte onsteking maar dat kwam door dat ik schijnbaar TMDJ heb door te veel spanning ben ik gaan knarsen en klemmen en dat komt eruit als flinke hoofdpijnen en een pijnlijke stijve nek. Het enigste wat werkte tegen de hoofdpijn was spierontspanners en een bitje om mijn tanden te beschermen tegen het klemmen wat er vooral uit komt snachts. Hopelijk heb je hier iets aan.

Heel veel sterkte. Het is vreselijk

Dag Johan, ook ik heb vreselijke hoofdpijnen gehad en steeds paracetamol geslikt echter de huisarts heeft mij geadviseerd hiermee te stoppen omdat de kans groot was dat de hoofdpijn werd veroorzaakt door afhankelijkheid naar paracetamol. Medicatieafhankelijk hoofdpijn genaamd. Ik ben direct gestopt met slikken van paracetamol en na 3 weken heb ik nog maar sporadisch last van hoofdpijn.

Hi Johan,

Ik zit nu 8 maanden in mijn burn-out. De eerste 5 maanden had ik zoveel hoofdpijn en spierspanning en aangezichtspijn dat ik in overleg met de huisarts per dag het volgende slikte:
6x 500mg paracetamol
2/3x 400mg ibuprofen

Zodra het kon ben ik de ibuprofen af gaan bouwen, dit schijnt slechter voor je te zijn dan paracetamol.

Momenteel heb ik nog steeds last van hoofdpijn maar niet meer iedere dag (wel nog vaak). Vaak is 2x 500mg paracetamol dan voldoende.. ik neem trouwens altijd 1000mg in 1x.

Groetjes,
Willemijn

Het is normaal dat je lichaam hier een reactie op geeft. Zou gewoon even met de huisarts contact opnemen dan weet je het in ieder geval zeker

Dank u wel voor de reactie eric.

Ik zal dit weekend nog af en toe eens meten als het hoog blijft. Gister was de bovendruk goed maar de onderdruk is vaak boven de 90, 92-94. Tenzij ik flink trap ren dan zakt het naar de 86.. ik heb geen idee als dit nou goed is of niet. Mocht het toch aan de hogere kant blijven zal ik maandag even bellen..
Ik probeer iets aan mijn conditie te doen omdat ik het tijdends de burn out heb verwaarloosd (ik hyperventileer juist na te veel inspanning) en de spierspanning zakt maar niet

Hoge bloeddruk kan er echt bijhoren. Kijk maar ns wat er gebeurt als je heel negatief denkt... schiet ie omhoog en andersom als je probeert heel leuke dingen te bedenken en rustig ademhaalt. Mijne was ook hoog >160 en >90 nu weer normaler
Bij stress krampen ook je vaten meer... dus rust en bewegen in afwisseling helpt. Ps pas meten na 3min rustig zitten en zonder knellend horloge op je arm. Succes. Komt goed.

Ik zou je willen adviseren om vooral niet teveel te focussen op je bloeddruk, die schommelt de hele dag. En inderdaad stress en angst jagen je bloeddruk omhoog. Ademhalingsoefeningen zijn goed om je zenuwstelsel even te laten kalmeren. Of een rustige sport zoals yoga, wandelen.
C.