Burnout - forum lotgenoten

Ja, maar hoort bij een burnout. Je schijnt s'nachts de stress te verwerken die je overdag hebt opgedaan en dat gaat gepaard met nachtelijk zweten. Dus hoe meer stress je ervaren hebt, des te meer je zweet.

Ook hormonen kunnen daarin echt een rol spelen (ontregeling daarvan)

Hi Klaarah, Jazeker. Absoluut het geval bij mij en ik denk bij velen. Je leven staat tenslotte op z'n kop, terwijl dat van je familie, kennissen en vrienden gewoon doorgaat. Dus als je voor de zoveelste keer moet afzeggen dat je niet kunt, stel je jezelf weer eens teleur en beginnen langzaam maar zeker mensen af te haken. Je twijfelt meer aan je zelf, wordt onzeker, wil jezelf ook niet teveel verheugen op dingen die eraan komen...puur omdat je weet dat je vlak ervoor te weinig energie kunt hebben, etc. M.a.w. het is eerder knap dat je daar niet depressief van wordt ;-). Toch moet je blijven beseffen dat dit de oorzaak is. Een bij effect van je BO. Wat ik bewust doe is dat ik mij soms even over die vermoeidheidsgrens heenzet puur om weer eens gezelligheid mee te maken. Ik kan daarna weer dagen vooruit.

M.a.w. het is niet gek en eerder normaal dat depressie veel voorkomt bij burnout. Probeer dus geluksmomenten te pakken en calculeer de klap die je erna ervaart in. De enige manier om je af en toe nog even happy te voelen en daarnaast is het goed voor je zelfvertrouwen

En nog een ding...ga er, zeker met dit weer, even uit. Hoe moe je ook bent. Pak de fiets en rijdt een rondje. Al blijf je dicht bij huis, dan maakt dat alsnog niets uit. Het gaat erom dat je 'in het leven' blijft staan en niet vereenzaamd in je 'grot'. Binnen blijven zitten met dit weer, terwijl je weet dat iedereen volop geniet, maakt je tenslotte nog depressiever. Dus spring er dagelijks even tussen.

Hey,

Ahw fijn dat hier in herkenning is maar vervelend dat je het ook hebt.. Dat is het ook je gaat aan jezelf twijfelen.ik wordt daar heel onzeker van. Mijn vriend ziet dan aan mij dat ik niet zo blij ben als voorheen en toch steunt hij me heel erg goed hier in. Maar stiekem wil ik blij zijn voor hem en dat werkt natuurlijk niet 😜 maar het is echt zo als ik echt een goed stuk gewandeld heb dan voel ik me veel beter dan ervoor. Ik merk wel dat het zo warm is , dat ik wel moeite heb om te gaan haha 😜.

Heel erg bedankt voor je reactie en voor je hulp ❤️

Geen probleem. Een BO heeft gewoon impact op je hele leven. Je wilt er snel uit, maar moet je erbij neerleggen en zodra je denkt...ik ben er bijna, schiet je weer terug. Tuurlijk doet dit iets met je zelfvertrouwen en maakt het je depri. Door steeds leuke dingen af te moeten zeggen (zelf mijn zomervakantie nu) isoleer je jezelf. Daar moet wel tegenover staan dat je gepast met je reserves nog leuke dingen onderneemt. Hoe stom het ook klinkt..ik heb een fatbike met gashendel, zodat ik niet hoef te trappen. Op die manier ga ik een rondje rijden als ik erg laag in mijn energie zit. Hierdoor blijf ik tenminste niet in mijn grot zitten. Als ik meer energie voel, dan begin ik met fietsen en bij nog meer energie zoek ik de sportschool op. 30 minuten fietsen en that is it. Maar als ik eventjes 1 uur denk te kunnen sporten, dan krijg ik direct een zware terugval. M.a.w. ik heb vandaag een hartslagmeter gekocht en plan nu ritjes waarbij ik max een 1/2 uurtjes fiets om de max toegestane bpm (140). Even stoppen voordat ik terugkeer, sprong in het water, even rusten en weer terugfietsen. Zo geniet ik alsnog van de zomer.

Heb je helemaal gelijk in! Vind het wel knap hoe jij dat doet 👍 heb ook een paar keer hardgelopen maar op 1 of andere manier haal ik daar niet de energie uit met voldoening. Met een wandeling van een uur dan wel weer :p

Maar fietsen werkt soms ook erg ontspannend. Gewoon eventjes rondfietsen en beetje rondkijken. Zeker met dit weer.

Wij komen er doorheen 👍

Yep, maar je moet echt alles op een weegschaaltje leggen. Ik viel vanmiddag in slaap. Ging daarna even naar de Appie en voelde mij goed, daarna in de tuin druk gesprek met gezin en nu is de batterij alweer op. Oorsuizen, hoofdpijn, trillende gezichtsspieren....de hele mikmak.
Een vriend van mij kwam uit zijn BO door alleen maar maandenlang een rondje te lopen, veel te lezen en door nagenoeg niets te doen. Maar ja, hij is dan ook verre van sportief. Ik ben :helaas' iemand die graag actief is en dus moeite heeft met stilzitten. Maakt het allemaal erg frustrerend. Nadar ik een uur had gewielrend, zat ik al te kijken welke langere route ik de volgende dag zou gaan doen...hoezo overmoedig 🙄

Plots warm hebben heb ik ook 1 week gehad en dat wordt geleidelijk aan minder

Ik heb dezelfde situatie meegemaakt. Mijn vriendin was ook randje burnout, terwijl ik het ook was. De kunst is om elkaar zoveeel mogelijk met rust te laten, de taken goed te verdelen en apart te gaan slapen. Eigen ritmes houden en eigen dagindeling. Afstemmen op elkaar is bijna onmogelijk, omdat het energiepeil nooit gelijk is. Soms kan de ene net iets meer (of minder) dan de ander. En zoveel mogelijk ontlasten.. dus online bestellen en laten bezorgen. Elkaar niet forceren, maar juist ontzien. Geen discussies aangaan en vooral geen conflicten opzoeken. Wil de ander niet koken...prima, laten gaan. Wil de ander even niet de vaat doen...prima, laten gaan. Kortom, geen ruzie en elkaar ontzien. Komt goed.

Even volhouden Derk.
Heb zelfs een verjaardag afgezet omdat ik even geen zin/energie had. Is nu met een BO dat je energielevels laag zijn.
Ik heb sinds vanmiddag L-tryptofaan gekocht op aanraden van een kennis BO’er die er baat bij had.

Ja ik herken het zeker, mensen begrijpen het vaak niet (gelukkig maar voor hen).
Het gevoel van nutteloosheid heb ik ook veel moeite mee. Je moet rusten, maar dat rusten ben je op den duur ook wel zat. En altijd maar proberen positief te blijven, wat soms voor geen meter lukt. Het is echt een ontzettend moeilijk iets.
Het valt pas écht te begrijpen als je het zelf meemaakt helaas. In het begin deed ik erg mijn best om begrepen te worden, ik wilde het zo graag uitleggen aan anderen. Als mensen nu dingen zeggen waarvan ik denk: je begrijpt het totaal niet, dan denk ik: ‘laat maar’. Ik heb het druk genoeg met zelf accepteren wat er allemaal gebeurt. Mij geeft dat wel rust. Mensen die oprecht willen weten hoe het met je gaat, die vragen ernaar en oordelen niet zo gauw, is mijn ervaring.

Sterkte ermee! Hoop dat het je helpt om te weten dat je hier herkenning kan vinden.

Hi Klaraah,

Het kan aan mij liggen, maar ik geef daar absoluut niets om. Ik vind het een gebrek aan inlevingsvermogen als mensen daar niet doorheen kunnen prikken. Daarnaast kunnen ze ook vragen hoe het met je gaat. Vragen ze dit niet, dan weet je dat de interesse in jou vanuit hun kant oppervlakkig is. Dus waarom zou jij je druk maken om wat de ander vindt? Boeit mij werkelijk totaal niets.

Haal je schouders op en besef dat ze niet beter weten. Alleen degene die weten wat een burnout met je doet, zullen het begrijpen.

Allebei bedankt voor jullie reactie!

Het is ook waar wat jullie zeggen en het helpt mij wel even hierin :) dankjewel!

Ik lees inderdaad hier de forum wel eens door z en ik merk dat mensen in deze achtbaan bijna allemaal dezelfde reeks klachten hebben. Maar ook soms positief dat ze er goed uitkomen en minder last hebben van de klachten. En dat geeft me hoop.

Echt super bedankt voor de reacties :)

Er is veel onbegrip als het gaat over burnout, zowel bij werkgevers, collega's, vrienden, familie maar zelfs bij (Arbo)artsen. Je moet eruit van je psycholoog, en als je dan iemand tegenkomt zie je ze gewoon denken van "hij was toch ziek😳". Vreselijk is dat. Ze zeggen niet voor niks dat je beter een been kunt breken...Begrip krijg je alleen van mensen die het zelf meegemaakt hebben en die weten wat het inhoudt. Dat merk je ook meteen aan de gesprekken met die mensen, zijn hele andere gesprekken.

Zo onwijs vervelend dat anderen het nog altijd niet (willen) begrijpen. Ze moeten blij zijn dat ze er zelf niet voor komen te staan. Ik ben nu 10 maanden thuis en vrijwel geheel hersteld, op een aantal lichte restklachten na. Ik studeerde nog en moest noodgedwongen stoppen. In september wil ik weer gaan studeren. De laatste maanden rust heb ik gereserveerd voor leuke dingen doen nu het eindelijk weer kan. Daar komen niet altijd fijne reacties op. Ik zou lui zijn, tijd teveel hebben en het zou niet normaal zijn dat ik nu soms meerdere keren per week ga winkelen of op het terras zit. Lekker laten kletsen, er waren genoeg maanden waarin ik totaal niks kon en overal pijn had.
Vrienden en familie geven me groot gelijk, nu heb ik nog tijd genoeg en kan het weer.

Het enige wat ik zelf ben gaan realiseren is dat ieders leven gebasseerd is op dezelfde dingen. Familie, gezin, werk, fysieke gezondheid, vrienden, leefomgeving, etc. Als 1 onderdeel wankelt, dan beginnen lichte klachten. Stort een onderdeel in, dan ontstaat er (veel) stress wat kan leiden tot een burnout, maar heb je meerdere onderdelen die ingestort zijn, dan wordt het een zware klus, maar niet onmogelijk.

In mijn geval spelen familie, werk en vriendenkring een rol. Op al die vlakken ben ik gestart met het herstellen. Het sociale leven door af te spreken met vrienden, familie weer actief te benaderen en vooral ook achterhalen wat ik nou écht wilde met mijn leven. Zolang die onderdelen niet hersteld zijn, blijf ik depressief, maar snap nu ook waarom. Ook snapte ik nu (eindelijk) dat vereenzaming door BO een enorme extra belasting is die mensen snel onderschatten.

Deed ik vroeger veel dingen alleen uit noodzaak, nu doe ik bewust alleen nog maar dingen met anderen samen. Ongemerkt levert dit veel energie op, positieve ervaringen en inzicht. Ik merkte ook dat ik juist wilde ouwehoeren tijdens de yoga les en de les zelf mwah vond. Gewoon behoefte aan gesprekken, plezier en gezelligheid.

Maw jij hebt zelf de sleutel en als je die hebt dan moet je pas echt aan de slag. Dus als je weet dat je vereenzaamd, ga dan bewust een praatje aan met mensen. Niet appen, maar bellen, niet de zelfscan gebruiken, maar bij de kassa gaan staan, praatje met de buren (ook al ben je moe). Je bent niet ziek, je zit 'gewoon' niet op de juiste weg en bent nu de bocht.uit gevlogen. Wil je terug naar die weg of ga je door de wildernis naar een weg waarop je wel wilt rijden.

Succes

Hi Yoeri,

Wat voor mij geldt, hoeft uiteraard niet voor jou te gelden, maar aangezien ik je verhaal herken, toch even dit.

Mijn levensloop is (zeker) niet gelopen zoals ik zelf wilde. Ik kon hier zelf weinig verandering aan inbrengen en ben een carriere gaan volgen die niet voor mij bestemd was. Bij veel banen vroeg ik mij vaak af 'wat doe ik hier' en 'ik doe maar wat'. Je zit uiteindelijk gevangen in een systeem waar je ook zelf van denkt dat het nou eenmaal zo is. Ik heb sinds kort systeemtherapie en allerlei diepere oorzaken en verlangens komen nu naar boven. Wie ben ik nou echt? Wat wil ik nou echt zelf? Etc. Dit leidt niet tot veel inzichten, maar ook tot conflicten want je gezin maakt onderdeel uit van dat systeem. Was ik eerst de grote geldschieter, nu besef ik mij dat ik dat werk eigenlijk nooit wilde doen, maar totaal iets anders wil. Ook ben ik weer een selecte groep oude vrienden aan het opzoeken en ga ik voortaan niets meer alleen doen (voorheen deed ik alles alleen).

M.a.w. voor mij lag de oorzaak (veel) dieper dan 'eventjes wat problemen op werk'.

Dus wat ik je wil adviseren is om goed naar je huidige situatie te kijken. Is het wel hoe jij het zou willen? Sta je fluitend op en heb je zin in de dag? Waarom bijvoorbeeld niet? Wat irriteert je mateloos? Wat wilde je als kind/student? etc.

Voor mij betekent dit dat ik een enorme carriere-switch zal gaan maken. Gisteren een gesprek gehad met een bedrijf en het voelde direct erg goed. Ook de hernieuwde contacten met oude vrienden doet mij ook erg goed.

Succes

Herken het.
Veel klachten gehad.
Opgebouwd.
Steeds beter gevoeld.
Toch weer doorgaan op adrenaline.

En nu moet ik rusten. Ik wacht totdat de adrenaline uit m’n lijf gaat. En dan komt er intense vermoeidheid.

Ik heb geen pasklaar antwoord voor je. Ik ben ook zoekende. Wat is goed? Hoe zorg ik voor mezelf? Hoe zorg ik dat ik blijf in mijn normale energie, en niet op adrenaline ga? Het bovenstaande is ook maar theorieën op wat ik heb ervaren.

Maar ik voelde me dus ook steeds beter. Kon steeds meer. Alleen de afgelopen 4 weken was iets teveel, maar toch maar doorgegaan. Want ja, de therapie helpt me wel. Voelde me ook nog goed.
Achteraf zie ik in dat het adrenaline was, en nu pas voel ik hoe moe ik ben en weinig ik kan.
Misschien is dat bij jou ook?

Hi beiden,

Dank voor de feedback. Systeemtherapie zat ik ook al aan te denken. Bij mij is het sowieso onderliggend, niet werk gerelateerd.

Ik ga ermee aan de slag.

Zit een beetje in zelfde schuitje. Ook een terugval na 11 maand.

Wat mij helpt is vertrouwen. Vertrouwen dat het weer goed komt, en dat je genoeg tools hebt geleerd de afgelopen maanden om hier snel bovenop te komen.
Daarnaast heb ik wel gemerkt dat na elke terugval het herstel wel steeds sneller gaat.

Hoe is het nu met je? Welke klachten heb jij allemaal?
Ik heb vooral last van m’n hartslag en ademhaling. & geen energie

Beste Madeliefje,

Ik ben wel weer even naar rock bottom gegaan. Voel mijn energiebalans heel snel kelderen. Ik weet dat het ook weer goed komt, alleen mijn relatie gaat minder goed. We hebben ook een dochter.

Mijn probleem is mijn energie. Cognitief gaat het niet slecht alleen mijn energiebalans is wel heel laag.

Weet niet of het verband met elkaar houdt, maar hebben jullie toevallig hooikoorts?
Ik wel, en ik zou kunnen zweren dat ik sinds een paar weken meer stress ervaar mogelijk hierdoor.
Ik merk ook bij t wandelen dat ik me licht in mijn hoofd voel, ik ben weer veel sneller moe, neerslachtiger en heb meer last van spierpijn. Allemaal symptomen die juist af aan het nemen waren. Verder niks veranderd qua routine o.i.d. Daarom denk ik dus aan een verband met de hooikoorts…

Het heeft er wel de schijn van. Voel je je ook (soms) gespannen en/of nerveus? Alsof het allemaal teveel wordt? Pieker je veel? Slaap je slecht? Heb je last van overslaande hartkloppingen? Mocht je er een aantal van herkennen, dan zou ik met een huisarts gaan praten. Niet t lang wachten, want dat hebben de meeste van ons gedaan. En geloof mij...dit wil je niet.

Een tip met betrekking tot de keelpijn: ga eens na hoe je ademhaalt. Doe je dat diep of oppervlakkig? Er is veel materie over te vinden op internet.
Reden dat ik dit zeg is omdat ik zelf door mijn burnout chronisch verkeerd ben gaan ademen. En daardoor ook regelmatig keelpijn heb. Het kan dus mogelijk helpen om met je ademhaling aan de slag te gaan.

Het intens moe zijn en niet kunnen opladen zijn wel symptomen die heel erg passen bij burnout. Verder denk ik goed om de vragen die Dennis stelt eens voor jezelf te beantwoorden.
Sterkte!

@Y
Helemaal gelijk, door verkeerd ademhaling (via borst en kort) krijg je brok in je keel (vaak schrapen erbij).

De jaren voor mijn BO. Was ik ook zo bezig. 2 aug '21 is het licht uitgegaan. Tot niets meer in staat. Achteraf besefte ik dat het gezin toen ook bleef draaien zonder dat ik alle ballen in de lucht bleef houden. Hulp v buitenaf, mijn man en kinderen(wel al 20 igers maar dacht dat ik alles moest voorzien voor hen) kwamen in actie en nu nog al ben ik nu veel beter. Mijn BO was voor mij een (verschrikkelijk) maar noodzakelijk geschenk om eindelijk verandering te brengen maar AUB laat het NIET zo ver komen. Ga in therapie, ism met je huisarts en doe aan zelfzorg en voel je daar niet schuldig over. In tegendeel. Zelgzorg zorgt ervoor dat je een betere mama en echtgenote en ... Bent.(lees het boek zelfzorg v nina moton, aanrader). Succes!

NAH [niet aangeboren hersenletsel] onderzoek - eventueel scan laten maken - afwijkingen zijn meestal te zien

Het erkennen van een burn-out zal je mijn inziens zelf vooral moeten doen. Erkennen en accepteren. Praten hierbij met een professional of mensen waarbij je je kunt uiten helpt daarbij. Die acceptatie blijft lastig. Verplicht gast terugnemen en geen peil te trekken op wat het lijf doet. Ik wou dat een burn-out zo aantoonbaar was als een gebroken arm.

Isamu psygoloog heeft een hele goede site met fasen waar je door heen gaat.

Ikzelf ben eerst naar de huisarts gegaan en gezegd dat ik psychologische hulp nodig heb. Je krijgt dan alvast een gesprek en een vragenlijst. Op basis daarvan volgt analyse en verwijzing naar het juiste type psycholoog. Laat je lichamelijke klachten ook onderzoeken. Het hoeft niet allemaal aan je psychische problemen te liggen. Denk aan vitaminegebrek bijv. Lichamelijke klachten kunnen psychische klachten versterken en andersom. Dit is je beste kans op herstel. Echt niet zelf blijven "dokteren". Ik weet het. Heb het allemaal zelf meegemaakt. Ben er uiteindelijk bovenop gekomen door me te laten helpen door professionals.

Ik herken wat je schrijft. Het klinkt vergelijkbaar als dat van mij.

Misschien proberen te negeren en doorgaan, dat het dan vanzelf weggaat?

zou het vooral niet negeren en doorgaan, maar rust nemen rust en rust en accepteren dat je iets heb het gevoel is er niet voor niets. zelf veel gehad aan radio luisteren. geen tv of andere beeld schermen deze gaven mij te veel prikkels.
veel sterkte en ja praat erover

Zeker niet negeren, heb ik 4 maanden gedaan dacht gaat wel over daarna ben ik helemaal uit gegaan. Eerst 2 maanden erg duizelig paniekaanvallen en hartkloppingen nu 5 maanden later nog erg moe en hartkloppingen. Met wandelen, yoga en meditatie is het een beetje beheersbaar.
Moeilijk te accepteren maar voor mij wel te begrijpen dat het zover is gekomen, vanaf begin 2019 eerst 1.5 jaar overspannen geweest dit tegen iedere advies ook van specialisten genegeerd en blijven werken
Dacht daarna dat het oke was en met oogkappen op doorgegaan, maar zit nu met de gevolgen

Ik herken dit ook. Sinds 7 maanden voel ik me een ouwe schim van mezelf. Ook lijkt het alsof m’n geheugen beschadigd is (?). Kan sommige dingen moeilijk terughalen en het lijkt wel alsof ik een heel ander persoon geworden ben. Heb nergens meer energie voor en voel me totaal nutteloos. Het is echt heel vervelend en ik leef met je mee. Hopelijk kunnen we onze oude zelf weer terug vinden!

Ik herken dit ook en mijn therapeut zegt dat dit komt omdat mijn blik altijd op de ander gericht was. Nu zit je met jezelf en kom je er pas achter dat je jaren je eigen behoeftes wat genegeerd hebt. Dat doet pijn! Je weet niet eens meer waar je zelf blij van wordt. Dat moet je opnieuw gaan ontdekken. Jezelf op nummer 1 zetten, is niet makkelijk, maar wel nodig. De sleutel moet in accepteren zitten. Jezelf veranderen kost tijd en geeft altijd weerstand in je lijf. Het is en blijft een lastig proces. Ik was hersteld. Tenminste dat dacht ik, maar wat ik deed was precies dat wat ik voor mijn burnout ook deed. Mezelf weer bewijzen dat ik de wereld weer aan kon. Mijn is nu verteld dat een volledige uitputting/burnout je energie pas na 3 tot 5 jaar in balans is. Ga je weer meer doen, omdat je denkt dat het kan dan trapt je lijf opnieuw op de rem. Dat is bij mij nu dus weer gebeurt! De oude ik werkt niet meer....je zal je leven anders in moeten richten. Met goede begeleiding moet het gaan lukken. Tenminste ik hoop dat ik straks weer volop kam genieten en deze vreselijke periode echt achter mij kan laten🙏 Sterkte

heel herkenbaar werk zelf ook in de jeugdzorg. Hoe is je herstel verlopen.gr

Wat een verhaal van jou, inderdaad je bent denk ik over je grens gegaan. Je hebt een therapeut gevonden is dat een psycholoog of een coach.
Hoop dat je snel weer de oude bent al zal dat wel even duren, maar misschien uiteindelijk kom je er sterker uit.
Succes van iemand die je begrijpt.

Had je ook last van geheugenverlies?

Ik ben ook letterlijk neergestort de ochtend ervoor was ik nog vrolijk had ik zin om op mijn vrije dag dingen te ondernemen. En in de middag een aanval gehad van duizeligheid angst flauw te vallen en letterlijk niks meer kunnen geen prikkel meer kunnen verwerken en geen inspanning meer aankunnen totaal uitgeput en enorm angstig. Het begin van me
B.o en nu 2 jaar nog steeds met klachten mijn leven is niet meer zoals het was omdat ik het niet kan kwq inspanning niet en mentaal wel iets meer maar moet oppassen

Hoi Maureen,

Ik herken mijn verhaal in dat van jou wat betreft je klachten en je gevoel. Ik ben twee maanden thuis geweest, terug aan de slag gegaan omdat ik me "beter" voelde en dacht dat ik het aankon. Maar na een paar moeilijke momenten op het werk die mijn zelfvertrouwen schaadden, ben ik dit weekend terug hervallen met paniekaanvallen - kokhalzen, opgejaagd voelen,....Ik wil ook zo graag mijn leven terug en ik wou ook dat ik de oplossing had of zag. Dus ik begrijp je volledig. Ik denk dat niemand ons kan helpen met tips, we zullen zelf moeten leren relativeren en zorg dragen voor onszelf. Maar dat is makkelijk gezegd he.

Dikke knuffels,

Nancy

Ik herken het de eerste 2 maanden bleef ik ook nog van alles doen de angst en paniek aanvallen komen denk ik vooral omdat je geest niet tot rust komt , ik sliep helemaal niet meer en de ochtenden waren het ergste ik was heel opgejaagd in de ochtend.
Ik heb er veel over gelezen en wat mij geholpen heeft is gezond eten helemaal geen koffie en suiker , 3x per dag eten en daar ook een moment van maken .
Weinig tv , meer dingen met me handen doen als bakken of breien.
Ik dacht ook dit komt nooit goed maar als ik terug kijk ben ik al heel ver , en dat helpt mij
Ik zit nog in de burn out heb het inmiddels een half jaar dus ja het duurt lang , maar het duurt ook lang om het te krijgen , accepteren is het moeilijkste .
Zet hem op !

Hoi Maureen,
Ik ben het volledig eens met de reactie hierboven.
Begin met goed voor jezelf te zorgen, probeer dingen te doen waar je plezier en rust in vindt.( sporten, wandelen in de natuur, hobby's)
Ik kan mezelf redelijk goed helpen met ademhalings meditatie.
Neem niet teveel hooi op de vork maar doe het stap voor stap.

Succes

Beste maureen

Toen ik je verhaal zo las raakte me dat heel erg.
Het gevoel angstig te zijn,verdrietig en eenzaam en alleen.
Helaas herken ik het ook,daarom weet ik hoe erg moeilijk het allemaal is.

De laatste tijd zoek ik ook meer de rust(wil meer alleen zijn)
omdat mijn energielevel soms erg laag is.

De beste tip die ik je kan geven is..
wees lief voor jezelf.
Gun jezelf af en toe echt een dagje tijd voor jezelf.
kijk een leuke serie,laat de boel de boel even en maak echt tijd voor jezelf.
Ik kon dat ook niet (ontspannen) maar heb geleerd als ik over mijn grenzen heen ga dat ik echt ziek ga worden.
probeer ook zoveel mogelijk(met de mensen waarmee het kan) af en toe je hart te luchten door te praten.
helaas zijn er ook weleens mensen waar je niet echt mee kan praten,maar de mensen waarvan je weet dat die naar je kunnen luisteren is heel erg belangrijk.
Kortom denk goed om jezelf.. gun jezelf tijd en wees lief voor jezelf.

Alles ook bij mij herkenbaar! Aangezien ik ook van mezelf dingen “moet” en dingen niet wil missen aangezien niet wil dat mijn leven stilstaat. Wat mij helpt is vooral proberen te begrijpen wanneer je klachten toenemen. Dus ik heb vandaag dit en dit gedaan, hoe vermoeid ben ik in de avond, hoe heb ik geslapen etc. Dus leren luisteren en zonder eerste instantie er iets mee te doen doen of te oordelen. Als je dat je in de gaten hebt wat energieslurpers zijn (en ja dat is alles in minder of meerder mate wat je doet, hoe leuk een activiteit ook is) leer je luisteren naar wat je voelt in je lichaam. Als dat goed gaat ga je naar de volgende stap. Als je 3 dingen aankan op een dag bv. bezoek ontvangen en een wasje draaien en boodschappen doen. Doe je 1 ding. Het andere is reserve bijv .wanneer er onverwachte dingen gebeuren (onverwacht bezoek, een telefoontje etc) , reserve is dus om mogen te herstellen. Deze mindset helpt omdat ik op deze manier mezelf op aardige manier begrens. En ja de eerste tijd zal dit heel onnatuurlijk voelen, misschien ben je daarna zelfs een tijd extra vermoeid maar je zult na enige tijd merken dat je bv sneller inslaapt, beter slaapt , minder piekert en minder lichamelijke klachten hebt. Geduld en niet afdwingen dus. Je lijf is aan het herstellen! Dus bij een burn out, hoe minder je doet hoe vermoeiender eerst, dit is dus helemaal normaal. Je pakt nu pas rust, dan ben je dus op de goede weg bezig 👍. En dat gaat niet werken als je de ene dag ontzettend veel doet en de andere dagen van wijze van spreken van een “zware inspanning” moet bijkomen. Dus reduceren en keuzes maken per dag. En als je deze tip gaat gebruiken, en je gaat over de grens, geef vooral jezelf niet op je kop. Dan pak je het gewoon de volgende dag weer op. Heel veel sterkte toegewenst.

Herkenbaar! Ik wil ook weer een " normaal" leven. Eerst dacht ik 5 weken dan ben ik uitgerust...toen een half jaar en nu ben ik al anderhalf jaar verder en vandaag weer een terugval die heftig is. Ik vind langdurig gedrag veranderen heel moeilijk want je weet soms niet beter...

Wat een heftig verhaal ik heb het vooral met perfectionisties zijn is ook vermoeiend en dan snachts niet slapen ervan.
Mindfulness oefeningen helpen goed

Ontzettend herkenbaar verhaal. Mijn burnout is mij ook, zoals heel veel anderen, overkomen. Opeens was de energie op en kon ik niks meer. Somberheid, huilbuien, hyperventilatie, paniekaanvallen, pijn in mijn hele lijf, hartkloppingen, niet kunnen slapen, rusteloosheid.. het ergste van alles was dat ik me niet meer mezelf voelde. Ik was toch altijd degene met energie? Die projecten oppakte, alles even combineerde op werk en daarnaast ook nog eens klaarstond voor vrienden en familie en gezellig vaak op stap was. Concerten, festivals, dagjes weg.. ik had zoveel zin in alles en die zin leek me opeens ontglipt te zijn. Zonder die zin moest ik weer opnieuw ontdekken wie ik was. En natuurlijk kwam ik erachter dat ik zoveel meer ben dan al die dingen die ik deed. Ik heb geleerd dat het écht teveel was, en ben ontzettend blij met de rust die ik nu steeds meer ervaar in mijn lijf. In het nu kunnen zijn en ontspannen. Zonder constant bezig te moeten zijn met de dag van morgen. Herstel zorgde er ook voor dat ik contact met mensen even op een lager pitje moest zetten. Lastig, want ik was gewend om altijd onder de mensen te zijn en vond het moeilijk om de tijd met mijzelf door te komen. Achteraf ontbrak het me aan zelfliefde, gaf ik veel meer van energie aan anderen dan aan mezelf. Ik kan eerlijk zeggen dat ondanks alle dipdagen en momenten (ik heb er nu een), ik een zoveel gezondere en leukere band met mezelf heb gekregen. Ik moet niet steeds van alles van mezelf, en ik ben zachter en liever geworden. Ik gun mezelf dezelfde manier waarop ik met vrienden en familie omga. Naast heeel veel wandelen op de hei en in het bos, en mezelf vermaken ga ik soms ook nog iets te vol gas op de dagen dat het goed gaat. Laatst voor het eerst naar een concert.. zo magisch na maanden vol spanningshoofdpijn en werkelijk waar in de tuin zitten met oordoppen om het vogelgeluid te dempen. Het is echt heel zwaar, een burnout. Maar ik geloof steeds meer dat outgoing mensen (letterlijk en figuurlijk) meer zichzelf leren vinden door deze nare periode. Heel veel sterkte met je herstel en je komt er wel!

Oh wat erg maureen,
Maar ik herken het helemaal,
Ik heb ook jaren de ballen hooggehouden, en nu heb ik een geweldige man ontmoet 2 jaar geleden. En november 2022...totaal in elkaar gezakt. Nu heb ik nog last van paniek aanvallen...als ik naar andere mensen kijk op straat ik ben totaal mezelf kwijt.
Zwaar allemaal. We komen hieruit, maar daar staat helaas geen tijd voor.
Wat mij helpt is energetische hulp. En ademhalingstechnieken.
Ik wens jou veel sterkte...jij bent niet alleen🙏

Hallo,

Heel herkenbaar jouw verhaal. Ik ben in burn-out sinds de kerstvakantie. De eerste maand zakte ik nog verder weg, hartbonzen, trillen, spierzwakte, paniekaanvallen, niet kunnen slapen, gejaagd, angst, geen eetlust… ik heb het eerst leren aanvaren en dat is een eerste stap in de juiste richting van genezing, ik doe nu aan yoga, trauma verwerking en ga bij een psycholoog. Het is een beetje zoeken é. Ik kijken wat je stress triggers zijn. Ik ga niet meer terug naar mijn oude job maar ga iets doen wat ik graag doe. De dokter schreef me nog enkele maanden rust voor. Ikzelf kom van heel ver. Ik bijna niks meer.,, geen levensvreugde, mijn lichaam was op. Komt goed. Stap per stap en dag tot dag. Niet te snel willen gaan.

Liefs Lien

Ik heb dit ook gehad, koude rillingen ziek gevoel duizelig lopen koppijn wazig zien paniek aanvallen angst flauwvallen zweten hart kloppingen druk op borst etc. Na 2 jaar werd t minder en bijna over. Het gaat over door iedere dag 30 min. - 1 uur buiten te lopen zoek de natuur op. Forceer niks, ga steeds iets verder. Loop op je gevoel. Schrijf iedrre dag op waar je dankbaar voor was die dag. Ook al was t t avondeten dat lekker was. Ik hoop je geholpen te hebben en gerust gesteld. Weet dat het ooit over gaat al vind je rust, balans, regelmaat en de natuur. Je moet wel je gezonde leven daarna aanhouden, terug naar je oude ik kun je beter loslaten.

Hi, herken alles wat je schrijft. Veel kleine rustmomenten kan helpen. Korte dutjes doen. Want geloof me, de klachten kunnen nog erger worden. Probeer dat te voorkomen.

Dit lijkt gewoon op een burnout. Je moet inderdaad goed na je lichaam luisteren en veel ontspannen. Ademhalingsoefeningen meditatie wandelen in het bos zijn dingen die je echt nodig hebt om heel langzaam je zenuwstelsel weer in balans te brengen en natuurlijk mentale stress weghalen zoals fysiek alles langzaam doen. Ik ben een jaar verder de ergste klachten ebben langzaam weg. Geef het tijd dan ga je zien dat als je om de 3 of 4 maanden terug kijkt je weer iets meer kan.

Wow ik herken je verhaal heel erg. Sinds de geboorte van de 3e (september 2021) voel ik me verschrikkelijk. In de winter veel paniekaanvallen gehad en nu geen aanvallen meer maar continue vermoeid en pijn op de borst en in de bovenrug. Ga momenteel door de malle molen bij de cardioloog en ben al op van alles bloedgeprikt, maar er lijkt niks uit te gaan komen.. denk zelf ook aan een burnout (want ja, nooit 1 moment rust hier in huis, bovendien kom ik uit een heftige baan waar ik nu mee gestopt ben) maar wil toch lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben want ik maak mezelf helemaal gek..

Hoihoi,
Allereerst wil ik je laten weten dat je niet alleen bent. Ik zit momenteel thuis overspannen en depressief met een zoontje van 1 jaar ( geboren Juli 2021 ). Ik vind het moeilijk om te dealen met mijn situatie, maar weet tegelijkertijd dat mijn zoontje mij nog enigsinds op de rit houdt. Hij geeft mij structuur omdat hij zorg nodig heeft. Had ik hem niet gehad dan weet ik zeker dat ik nu hele dagen in een hoekje van de bank lag. Want dat gevoel heb ik wel altijd.

Het is moeilijk maar ons verantwoordelijkheidsgevoel is toch net wat sterker dan wat ons overkomt. Maar ook sterke mama's moeten een keer nadenken of het pad wat we nu bewandelen de gezondste is. Goed voor jezelf zorgen om goed voor je kindje te zorgen mag je ook niet onderschatten. Misschien kun je een compromis met jezelf maken en je kindje alleen overdag een tijdje wegbrengen?

Veel sterkte met alles!

Hi,
Zo te horen is dit gewoon een burnout. Naja niet gewoon, maar ik heb er ook 1 en herken alles wat je zegt. Autorijden kon ik niet goed door spanning en doordat mn ogen vermoeid zijn dus de bewegende beelden niet kan bijhouden. Inderdaad, het gevoel dat je misschien wel "out" gaat en je lichaam niet onder controle hebt. Helaas hoort het er allemaal bij en is er nu niet 123 een oplossing voor, behalve rust. Ooit zei een coach tegen mij dat je "gewoon autorijden wee moet oefenen". Ik denk er anders over. Sinds ik mn lijf nu meer dan een half jaar echt rust geef, krijg ik geen paniekaanvallen meer, niet meer angstig in de auto. Wandelen helpt maar als je oververmoeid ben zal ik gewoon vooral lekker liggen met een rustig muziekje of gewoon lekker niks. En je zegt dat je kindje de enige reden is dat je je bed uit komt, en je hem daarom niet wil weg brengen? Dan zeg ik, de enige manier om te herstellen is je rust te pakken dus misschien wel juist dat bed kiezen in plaats van alle verplichtingen en stress. Wees lief voor jezelf en kies voor jezelf, dat is de enige manier!

Mijn zoon had deze symptomen ook. Niks geen Burnout maar een B12 TEKORT!!
ALS JE DAAR NIKS AAN DOET KUNNEN DE SYMPTOMEN EN KLACHTEN STEEDS GEKKER WORDEN. AUB MELD JE AAN BIJ DE FACEBOOK GROEP B12 DE VERGETEN ZIEKTE. DAAR IS EEN SPECIALIST DE BEHEERDER. ZIJ HEBBEN MÍJN ZOON GERED. DOEN!!

Ik zit ook al meer dan een jaar in deze strijd. Elke dag voel ik de spanning angst duizeligheid en vermoeidheid door mijn lichaam. Wel heb ik vooruitgang als ik et vergelijk met vorig jaar, toen was alles nog iets intenser. Veel rusten(en ook wel inspannen om dat systeem weer te leren ontspannnen) en ontprikkelen helpt en inderdaad toegeven aan je vermoeidheid. Duurt lang als je lichaam eenmaal de stekker eruit getrokken heeft. Ik had ook constant een licht gevoel in me hoofd enorm duizelig en continu het gevoel flauw te vallen met name de ochtenden vorig Jaar nog. Gelukkig heb ik dat nie meer zo. Wel als ik overprikkeld door de wijk loop en het me hersenen te veel word dan krijg ik het gevoel flauw te vallen samen met alle spanningen en duizeligheid sensatie. Daarom is het beter om te wandelen in de natuur.

Heel herkenbaar allemaal!
Ik heb een tijdje een burn out, maar mijn psycholoog heeft een andere diagnose gesteld als achterliggende reden. Zo zie ik het dan. Ernstige depressie, ernstige angstklachten en dan met lichamelijke klachten. (Ongeveer dezelfde pijn als jij).

Ook ik heb een jong gezin, en ik vind het heel moeilijk om niet volledig te kunnen meedraaien in het gezin. Het is zwaar voor mijn partner, maar hij wilt dat ik goed voor mezelf zorg. Als ik dat niet doe, dan ben ik echt een heks naar degenen die dichtbij me staan. Na 2 jaar gaat het een stuk beter. Ik doe meer qua activiteiten (werk en sociaal), maar nog steeds moet ik net zoveel rust pakken. Het is hartstikke logisch, maar toch ben ik er heel verdrietig en boos om.

Het vriendinnetje van mijn dochter (15) moest ook s'nachts naar het ziekenhuis vanwege een paniekaanval, kort daarna ook een moeder (45)van een vriend van onze zoon.

In beide gevallen kennen wij de geschiedenis van beide personen. In beide gevallen gaat het om het gebrek aan een stabiele leefomgeving. Scheidingen, nieuwe vader/moeders, toch weer weg gaan, ruzie, onrust, etc. Het gebrek aan veiligheid, geborgenheid en stabiliteit in je leven is allesbepalend hoe jij je voelt. Dit is de kern van je leven, de basis van de pyramide van Maslov. Alles valt en staat met deze basis. Een paniekstoornis is zo'n foute benaming voor een momentopname. Je zit in een crisis , je zit vast. Je moet dus terug naar de basis en kijken wat daar niet goed gaat.

Ik heb zelf ook een onveilige jeugd gehad, wat een enorme impact op mijn hele leven tot nu toe heeft gehad. Pas nu zie ik ook dat je hierdoor je leven totaal anders gaat structureren om te kunnen overleven. Wat nu pas duidelijk voor mij is geworden is dat ik sterke verbindingsangst heb ontwikkeld, doordat ik mijn ouders niet kon vertrouwen. Dit heeft zich (onbewust) voortgezet in mijn eigen relatie. Bindingsangst, verlatingsangst, verbindingsangst komen allemaal voort uit je opvoeding. Dit komt vaak later pas tot uiting. De klachten die daarbij horen zijn o.a. Veel spanning, volledig uitgeput, apatisch, vluchtgedrag of juist vast willen klampen, angstgevoelens, terugtrekken, impulsief, etc. etc. Erg veel mensen hebben onbewust hiermee te maken. Voor mij geldt verbindingsangst overduidelijk. Niet de oorzaak, wel het gevolg.
Op Youtube staan hele goede video's met uitleg hierover. Ik zeg niet dat je hiermee te maken heeft, maar voor mij was het een eye-opener en precies waar ik zelf nu mee te dealen heb en oorzaak was van mijn burn-out.

Succes!

Bedankt voor jullie reacties. Ik zal systeem therapie eens opperen bij de psycholoog.

Autistisch burnout ken ik als term niet. Maar lijkt me neer te komen op structureel autistische behoeften negeren en op die manier over grenzen heen gaan in het leven? :)

Vervelend zeg!

Paniekaanvallen krijgen gebeurt als je op je tenen loopt, of al burnout bent.

Dus als je de rek er uit is en je gaat door, krijg je paniek.
Paniek zijn de alarmbellen van je lichaam dat er iets anders moet.

Als het goed met je gaat en je krijgt alleen paniekaanvallen in specifieke situaties heb je last van een paniekstoornis.

He Evelien,

Ik weet niet wat de zonde is die je begaan hebt maar weet dat uit het leven stappen altijd de verkeerde keuze is. Kun je je verhaal bij iemand kwijt? blijf er niet alleen mee rondlopen! Je kan mij ook mailen

Groeten Ruben

Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing

Dit is te heftig voor een zomaar burn out topic. Hulpverleners kijken jullie mee, en grijpen jullie even in?

Hi Evelien, ik denk dat je niet beseft hoeveel mensen er een of nog veel meer zonden begaan. Daarnaast worden er ongelooflijk veel mensen gepest op hun werk of gewoon genegeerd. Dit is niet goed te praten, maar ook daar ben je niet uniek in.

M.a.w. je bent niet alleen met je problemen en zeker niet de eerste. Zoek hulp en trek familie aan hun jas. Hier kom je uit.

Jeetje ik schrik hier best wel van……
Denk alsjeblieft goed na over je beslissing. Ik weet niet wat je hebt gedaan maar je mag er met mij altijd over praten, als je dat wil dan reageer je maar dan krijg je mn mailadres ook.
Er zijn altijd mensen die van je houden en wat er ook gebeurd is, iedereen verdient een tweede kans. Ik hoop dat je dit optijd leest.
Er zijn genoeg mensen die jou willen en kunnen helpen, misschien kan je ergens anders je leven weer proberen op te pakken.

Evelien, mocht er iets in je zijn dat twijfelt.... Kijk eens op 113.nl. Daar kun je (anoniem) terecht als je eraan denkt om zelfmoord te plegen.

Zie mijn antwoord op 405. Ik kan het echt aanraden. Heb geen last (meer) van bijwerkingen en het heeft mij enorm geholpen! Heb geen terugvallen meer gehad (1 kleine door iets op werk en toen ‘herpakte’ ik me heel snel), voel me nu ruim 3mnd later weer stabiel. Heb escitalopram (druppels, met 2 begonnen en in 2,5 week opgebouwd naar 10 mg cq 10 druppels).

dankjewel!!Ben nog lang niet de oude maar wel een stuk stabieler dankzij de medicijnen. minder piekeren, minder hoofdpijn en geen druk meer op me hoofd etc

Wat rot Taco, dat je op zulk onbegrip stuit. Mensen die dit niet kennen hebben er soms een heel aparte kijk op. En inderdaad geen besef van de hel waar je doorheen moet. Erg frustrerend als je zo keihard werkt voor je herstel, en dit dan niet gezien/op waarde geschat wordt.

Ik wens je alle goeds toe, hoop dat je situatie op het werk verbetert en dat je op je eigen tempo goed verder mag herstellen!

Hi Taco,

Ik heb hetzelfde meegemaakt na 28 jaar gewerkt te hebben voor deze werkgever en eigenlijk bijna nooit ziek te zijn geweest. Ik weet niet of je het liedje als je wint heb je vrienden, rije dik "echte" vrienden kent ? Zolang het goed gaat is er niks aan de hand, maar gaat het even niet dan leer je ze pas echt kennen. Walgelijk, loyaliteit komt schijnbaar maar van een kant.

Groeten,
Gilbert

Wat naar voor je! Hopelijk lukt ‘t je om je enkel nog te richten op je herstel en proberen de rest wat los te laten, wat anderen ook denken, vinden of zeggen. Belangrijkste doel is dat je beter wordt. Als je eenmaal beter bent, kun je wellicht nog overwegen om weg te gaan of doen wat dan goed voelt. Zo’n herstelproces maakt soms ook dat je andere naar je week, je baas of het bedrijf gaat kijken.
Maar neemt niet weg dat het vervelend is. Ik heb ook altijd goed gefunctioneerd en toen ik ziek werd had ik alleen naar het gevoel dat ze me liefst kwijt wilden, heel triest eigenlijk.

Bedankt allemaal, heel fijn om te horen en om een hart onder de riem te krijgen! Ik ben wel iets uit mijn slof geschoten, dus moet het een beetje gaan lijmen. Maar het onbegrip is vooral heel vervelend, mensen vinden snel dat je je aanstelt of dat het lang duurt en zien niet dat je iedere dag met jezelf worsteld om te luisteren naar je lichaam en beter te worden. En inderdaad dat gevoel dat ze van je af willen doet pijn, want dat voel ik ook wel een beetje (als is het wellicht ongegrond).

Heel herkenbaar! Ik kan de signalen van mijn lijf totaal niet meer lezen. Probeer ook zo veel mogelijk in beweging te blijven en als ik dan eindelijk wat energie heb en even ga hardlopen dan kan ik totaal mijn eigen grenzen niet aanvoelen. Tijdens het rennen helemaal oké en dan de volgende dag lig ik weer plat (soms 2, 3 dagen). Heel, heel frustrerend. Je moet helemaal opnieuw uitvinden hoe je lichaam werkt.

Mijn psycholoog zei dat het belangrijk is om op goede dagen juist niet te veel te doen omdat je alsnog een tekort aan energie aan het opbouwen bent. De tank is nog steeds halfvol (of in mijn geval iets van 20%) ook al voelt het op zo’n dag allemaal bijna normaal. De kunst is dus om niet dan gelijk al je energie weer te verspillen zodat je weer terug bij af hebt.

Makkelijk gezegd wel als je al tijden thuis zit en je rot verveelt. Maar geduldig blijven en niet te veel van jezelf vragen. Succes!

Ik voel me vaak na het wielrennen en de dag/dagen erna beter dan voorheen. Mijn therapeut zei gisteren dat dat komt omdat je tijdens je geliefde sport weer in verbinding komt met je lichaam. Andere dagen ervaar ik een gebrek aan eenheid tussen lichaam en geest, m.n. de voeten bungelen maar wat aan mijn lijf vast, zo voelt het.

Heb je er ooit over nagedacht waar topsport op slaat? Is een wielrenner misschien eigenlijk een beetje gek zichzelf zo af te matten? Op mijn netvlies staat nog altijd een hardloopster die vlak voor de finnish instortte maar als een robot heel traag en bijna kreupel toch verder liep. Mensen: sport hoeft geen zelfmarteling te zijn. Fiets rustig, loop rustig. Daar gaat het toch om?

Yep, herken ik volledig en zelfs exact dezelfde gevoelens. Ik was gisteren ook gaan fietsen en ook gaan lunchen. Moest jij ook je paniekgevoel steeds wegdrukken?
Eenmaal thuis voelde het wel (en nog steeds) als een overwinning. Eindelijk een doorbraak. Heerlijk voelde dat. Ik was alleen niet afgepeigerd, maar kon heel slechts in slaap vallen. Vandaag dacht ik, toen ik happy wakker werd ...mooi, dan ga ik weer even sporten, maar merkte al heel snel dat mijn kracht weg was. Ik wilde weer naar huis. Eenmaal thuis allemaal taken gedaan en daarna tranen van vermoeidheid in mijn ogen. Simpelweg veel te veel gedaan. Focus je niet op je lichaam, die is echt gewoon aan het herstellen. Zo adem ik heel oppervlakkig, voel ook mijn hart en heb barstende hoofdpijn. Ik ging ook nog 'eventjes' langs de voetbalclub omdat ik graag weer wil voetballen, maar toen ik in gesprek raakte met iemand, steeg het gevoel van paniek weer omhoog. Rustig verder praten en vooral trager gaan lopen naar mijn fiets om weer naar huis te gaan. Daarna viel ik in slaap en werd doodvermoeid wakker.

Mijn vriendin gaat een schema voor mij maken waar ik mij aan ga houden. Zij heeft ooit ook een burnout gehad en kreeg toen direct professionele begeleiding. Die heb ik nooit gehad, maar krijg die gelukkig binnenkort wel. De uitdaging is dat je niet je grenzen passeert. Misschien was het sporten van vanochtend prima, maar had ik gewoon niet die huishoudelijke klusjes daarna moeten doen? Dat soort dingen zijn heel lastig om zelf te bepalen, omdat jezelf nog steeds in de oude modus zit. Niet zeiken, doorgaan... Superfout, maar zo logisch zonder begeleiding.

Ja heb ik ook last van. Constant die hartslag in de gaten houden. Ook al is er niks mis mee. Heel irritant. Heb geen tips helaas want ik kom er zelf ook moeilijk van af

Een tip die ik op een ander forum tegen kwam:

Er bestaat geen ‘beetje ziek’ hart. Wanneer je hart gecheckt is, en de dokter zegt dat alles oké is, is dit gezond. Als je problemen hebt met je hart is je hart ongezond. Er zit niks tussenin. Een ongezond hart kondigt zich duidelijk aan en daar kun je ook niet te lang mee door blijven lopen. Bot gezegd: dan was er inmiddels wel iets ernstigs gebeurd. De meeste mensen met hartproblemen weten het ook niet, totdat er iets mis gaat.

Een bonzende hartslag is heel normaal bij een overactief stressysteem. Je lichaam kan heel wat aan, ook je hart. Accepteer dat je hart op dit moment wat sneller klopt omdat je lichaam aan het herstellen is en je zult merken dat je er steeds minder mee bezig bent.

Ik ken het, heb er zelf heel erg last van gehad. Heb uiteindelijk mijn hartslagmeter weggegooid en dat is een wereld van verschil gebleken.

Dank voor jullie reacties! Sowieso al fijn om te horen dat ik niet de enige ben die hiermee zit, al blijft het voor iedereen naar natuurlijk. Ja, paniek slaat bij mij nog snel toe en kan eigenlijk soms al bij de minste inspanning nog voorkomen door de focus en angst voor die hartslag. Ik hoop heel erg dat het met de tijd overgaat omdat je als het goed is steeds meer onderneemt en daardoor dus steeds meer vertrouwen opdoet en ziet dat er niks gebeurt. had alleen gehoopt dat ik weer kon gaan genieten van weer de energie hebben om dingen te doen. Dat is er helaas nog niet bij..

Die angst zul je weer moeten overwinnen door enerzijds jezelf in kleine stapjes uit te dagen (bv hoge hartslag opwekken met sport en ervaren dat er niet gebeurd, ademhalen door een rietje, iets doen wat je spannend maar wel heel kort etc) en anderzijds technieken aanleren die je kunt toepassen wanneer spanning oploopt. Ademhalingsoefeningen, ontspanningsoefeningen, juist vertragen ipv versnellen. Wanneer je weer kalmer wordt en verder bent ik je BO zal dit gaandeweg ook verdwijnen. Maar hou de stapjes klein zodat het succesjes zijn en je vertrouwen in jezelf en in je lichaam weer groeit. Succes!

Ik herken heel sterk die golven van energie en leeg zijn. Wat ik vorige week nog fluitend kon, kan ik dan ineens niet meer. Heel raar. De ene week heb ik een lang gesprek met iemand en de week daarop kost het mij ineens heel veel moeite om mij te concentreren. Dit geldt ook voor beweging. Ik denk (omdat het mij ook verteld is door deskundigen op het gebied van burnout) dat je systeem soms terugschiet in zijn oude modus. Je traint dus telkens de nieuwe modus. Dit maakt het ook allemaal zo frustrerend. Telkens als je denkt ..ik ben eruit, word je weer onverwacht teruggezet. Dit betekent niet naar nul, maar wel dat je daarna weer rustig opnieuw kan gaan bouwen omdat je systeem ook de nieuwe ervaringen heeft 'onthouden', op een gegeven moment ben je er echt uit. Vallen en weer opstaan dus.

Hallo,

Ik herken jouw verhaal. Veel sterkte… accepteren is al een hele grote stap. Ook nooit gedacht dat dit me ging overkomen.
Nu een 8-tal weken in burn-out.

Groetjes

Wat fijn dat dit forum er is,beste anoniem zo herkenbaar alles wat je schrijft zelf ook burnout na alle signalen te hebben genegeerd totdat het lichaam het overging nemen STOP!!!nu al een jaar bezig met accepteren dat ik burnout ben of te wel herstellende ik heb vooral dat mijn hoofd aan staat net als een tv alles komt binnen vreselijk!!en ook ruis in mijn hoofd het is er steeds,ik heb besloten het te omarmen en aan mezelf te werken en niet meer weg te lopen niets anders is nu ff belangrijker dan Jij,begonnen met sporten 1 x in de week psycholoog om traumas te verwerken zodat het uit mijn systeem gaat het dient mij niet meer!!

Hi,
Ik ben ook een psycholoog met een burn-out… erg lastig… sinds begin 2020 overbelast geraakt op werk, werd erg ziek door Corona (mogelijk speelt long COVID ook een rol), mijn relatie liep super slecht (ik had altijd een meer zorgende rol en kon dit niet meer vervullen, dus er ontstonden allerlei problemen). Sindsdien niet meer fit geweest. Ander werk geprobeerd maar dat lukte ook niet. Was al overbelast en het hele systeem met werkdruk was me ook te veel. Heb me in de zomer 2021 ziek gemeld. Relatie is ook kapot gegaan, hier veel in te verwerken gehad en nog steeds. Heb last van chronische hyperventilatie, continue spanning, inwendig trillen, angst, slecht slapen, piekeren, somber, onzeker. Ik ben ondertussen bezig om voor mezelf te gaan starten en dit geeft me wel positieve energie. Probeer ook op de goede dingen te focussen ipv alleen op wat er nog niet goed gaat. Maar acceptatie is soms nog altijd lastig. Houd alsnog vaak een masker op. De oude zal je nooit meer worden maar dat zou ook niet goed zijn. Ik vergelijk mezelf altijd met hoe ik me vroeger voelde maar dit is daarmee ook niet helpend. Ik hoop dat met mijn nieuwe doel, de droom die ik altijd al had, ik me een nieuwe, fijne zelf ga voelen.
Wat mij helpt is dansen, zingen, in beweging komen. Los komen van dat verkrampte. In je lichaam komen. Huppelen over straat, haha…
Ik voel wel dat dit uiteindelijk alleen maar leidt naar waar ik mag zijn. Hopelijk is dat voor jou ook zo. En dan kunnen we straks mensen alleen maar beter helpen! ❤️

Beste anoniem, hoe gaat het nu met jou? Zelf geen BO maar een familielid, help hem met samen wandelen en praten.

Hi Wim, heel herkenbaar. Je ademhaling staat in vecht en vluchtstand. Foutief.... Je moet het gaan temmen door ademhalingsoefeningen te gaan doen. Als je het echt goed wilt doen dien je dat 3/4 x 10 min per dag te doen. Je zult zien dat het snel verbetert. Wat betreft de ademhalingsoefeningen; leer de Buteyko methode. Op internet is terug te zien wat dit inhoud.

Bedankt voor je reactie. Inderdaad doe ik al een half jaar diverse ademhalingsoefeningen die ook zeker werken. De Buteyko methode helpt ook, maar geven mij tegelijkertijd heel paniekerige gevoelens, een uurtje nadat ik het gedaan heb. Het gevoel alsof m'n lichaam heel erg van slag is dat m'n ademhaling ineens 'goed' is, kan het niet anders uitleggen. Daarom zag ik hier na twee keer proberen vanaf, maar misschien moet ik door die fase heen, want van m'n ademcoach hoor ik ook al veel goede verhalen over die methode.

Ja! Doorheen gaan! Het is inderdaad een fase en het is het totaal waard om door een periode van ongemak te gaan. Je zult je daarna veel beter voelen!

Heel herkenbaar dit

Hoi Wim, hoe gaat het met je?

Hi Karel, toevallig had ik net een gesprek met mijn vriendin erover. Bij mij speelt het ook al geruime tijd, andere oorzaak, maar wel dat ik momenteel zo'v 4 maanden burnout ben.

Schuldgevoel had ik eerst heel veel, maar dat heb ik van mij afgezet en relativeer heel veel. Het is voor jou/ons veel zwaarder, dan voor mensen die gewoon door kunnen gaan en vrolijk en energiek er op los leven. Ik heb net verteld dat mijn vriendin dit jaar voor het eerst alleen met de kinderen op zomervakantie zal moeten gaan. Ik vond dat vervelend om te zeggen, maar dacht ook direct, ik wil niet meer doen alsof het allemaal wel meevalt, want dat doet het zeker niet. De teleurstelling is groot bij mijn vriendin, maar ook op dit gebied moet je nou eenmaal je grenzen aangeven. Het gaat gewoon niet. En alhoewel een zomervakantie als rust klinkt, zal ik dat niet zo ervaren, want ik ben zo'n vader die altijd veel ondernam met het gezin.

Ook alle borrels van vrienden zeg ik al maanden af. Slechts 2 blijven interesse tonen in mij. Die waren en zijn ook het meest waardevol voor mij. De rest boeit mij werkelijk niets. Het is nou voorlopig eenmaal zo.

Dus hoe ga ik ermee om? Kiezen voor jezelf, hooguit jammer als anderen dat niet begrijpen en laten we wel zijn...een burnout is ook niet uit te leggen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Dus begrip voor hun onbegrip heb ik wel, maar dat is dan ook alles

Maar nog even iets anders..

Je geeft aan dat je vaak terugvalt. Wat zijn jouw grootste fouten die je maakt, waarvan je achteraf denkt...tsja, was logisch.

Ik heb dat namelijk vaak. Nog steeds denk ik met mijn oude mindset, dat was...ach, waarom zou ik dat niet gewoon nog eventjes doen. Dit geldt voor alles. Van huishouden, sporten, even boodschappen doen, etc. Vanmiddag had ik bijvoorbeeld een afspraak om 16:30 terwijl ik er al een boswandeling op had zitten, wat huishoudelijke klussen en boodschappen doen.
Ik twijfelde eigenlijk om het af te bellen, totdat ik dacht...wat zou je nou eigenlijk écht willen? Ik belde direct af, sloot mijn ogen en viel als een blok ruim 1 uur in slaap. He-le-maal gesloopt. Normaal zou ik wel gegaan zijn, maar nu pas snap ik dat ik wéér in de verleiding kwam om 'eventjes' door te bijten.

Zo blij dat ik dit steeds meer ga leren, want dit is volgens mij het begin van het begrijpen van de balans.

Ik ben dan ook van plan (als test) om de dingen die ik wil gaan doen (sporten, boodschappen, iets) in de ochtend te doen en na mijn middagdutje totaal niets meer. Gewoon de activiteiten beperken tot die paar uurtjes voor de lunch en middagdutje. Gezonde mensen kunnen de hele dag door, dus waarom zou je niet die dag halveren? Je bent tenslotte ziek.

Heb jij bepaalde dingen die voor jou werken? Waar je vaker ingetrapt bent? s'avonds sporten betekende voor mij al ruim 1 jaar geleden dat ik dan s'nachts tot 03:00 wakker lag. Compleet hyper. Ik was eigenlijk toen al berg afwaarts aan het gaan. Veel te hoog in de cortisol/adrenaline.

Ja dat is herkenbaar. Je ziet er tenslotte gewoon normaal uit. Bij mij denken ze nog vaak dat ik depressief ben of dat ik bang ben om ergens heen te gaan ( angst voor de angst) Terwijl ik gewoon al aan mijn spierspanning voel wnr ik te veel doe en hoeveel prikkels ik aan kan.ik heb mijn spierspanning dan ook gelijk bij me nek hals ogen en duizeligheid. 22 maanden verder. Veel mensen waar ik niet meer mee om ga, omdat het me niet lukt om met iedereen maar af te spreken. Hulp krijg ik gelukkig wel nog. Ik hoop dat je wel tenmiste iemand heb die je kan steunen in dit, en diegene blijven uitleggen wat je voelt. Zodat ze je beter begrijpen.

Goedemorgen,

Dank voor de reacties. Omtrent de terugvallen, dit heeft zeker te maken nog met mijn oude mindset, ik ga het toch maar gewoon even doen. Ook omdat ik er dan klaar mee ben dat ik in een burn out zit. Ik heb niet veel terugvallen, maar toevallig laatst een flinke terugval. Achteraf gezien is het logisch dat het gebeurde want ik liet de grenzen een beetje vieren. Ik vind het erg lastig om een goede balans te vinden, ik heb namelijk een vriendin en een dochter, ik wil toch snel teveel en mijn vriendin is juist van het doorgaan.

Nu is het weer een kwestie van bijschakelen en rust nemen. Ik ga mijn weg er wel in vinden, maar het blijft lastig. Mijn omgeving heeft het steeds over ‘mindset’ maar dat is het niet alleen. De energietank is sneller leeg of nog niet vol genoeg of dergelijks. Met mijn hoofd is niks mis, tenminste geen klachten (behalve somberheid vanwege de situatie) het is op dit moment puur fysiek/energie. En dat lijkt niemand fatsoenlijk te begrijpen.

Ik ga het wel proberen van me af te zetten het schuldgevoel, want dat is bij mij wel groot. Ben nu met een ergotherapeut aan de gang voor energie balans & ga weer psycholoog inschakelen om verder de diepte in te gaan. Uiteindelijk kom ik waar ik hoor te zijn, maar de weg is lang en hobbelig.

Groeten Karel

Hi Karel, goed om je positieve inslag te horen. Daar draait het allemaal om. Ik ben nog aan het klimmen en op een dag als vandaag merk ik hoe lastig het is om keuzes te maken. Binnen zitten wil ik niet, maar wat dan? Fitnessen een 1/2 uurtje en daarna de sauna? Maar dan is het klaar voor vandaag. Buiten de heg gaan snoeien? Ergens gaan zwemmen? Toch iets afspreken met een vriend? Of weer somber voor mij uit zitten staren? Het probleem is dat ik energie voel, maar inmiddels best huiverig ben geworden voor de terugval. Wat nou als ik mij weer onbewust over een grens heen die? 'De straf' is dan nooit echt 'prettig'. Dat doseren is zo'n ding.. ik baal daar echt van. M.a.w. ik wil graag verder, maar waar ligt die grens. Veel roepen dat je die moet voelen, maar ja, dat voelen is juist het dingetje

Het klinkt alsof je re-integratie topdown verloopt in plaats van op geleide van klachten en je gevoel. Heb je wel aangepast werk of zou je de stapjes iets kleiner kunnen maken zodat elke stap goed voelt (en je zelfvertrouwen weer groeit) alvorens je een volgende stap zet? Ik sta ook voor groepen en bij mij speelt beginnende overgang ook een rol. Toen ik eenmaal weer in rust kon ontspannen ben ik langzaam gaan opbouwen, ook in werk. Maar dat begon met administratieve dingen, toen telefonisch weer wat clientcontact, daarna ook online en toen pas weer face tot face. Voor de groep staan lijkt me een van de laatste stappen (het gevoel dat je er echt moet staan idd snap ik helemaal). Laat je niet leiden door anderen maar luister goed naar je gevoel. Enkel doen wat goed voelt is zo belangrijk in deze fase. En uiteindelijk is dat ook voor je werkgever belangrijk anders duurt het alleen maar langer.
Als je nu pas beter slaapt, heb je lang ingeteerd. Ik denk persoonlijk dat herstel pas echt inzet wanneer je weer goed kunt slapen en weer echt kunt ontspannen (met momenten iig), -dus ook lichamelijk/spieren- en daarna ga je pas weer veerkracht opbouwen en neemt stressbestendigheid weer toe (zoals het aankunnen om iets spannends te doen, voor een groep staan, clienten te woord staan, prive weer meer aankunnen etc). Bij mij duurde dit ruim een jaar. Ben ook bij de gynaecoloog geweest en die schreef bio-identieke progesteron voor. Ik vind het laatig te zeggen wat het doet (en wat waardoor komt) maar ik slaap er goed/beter op en ben er wat kalmer door geworden geloof ik. Misschien een idee die er ook in te betrekken. Als je hormonale systeem op hol is, is dat ook erg ontregelend. Succes!

Heel erg bedankt voor je reactie. Ik ga je suggesties overwegen en kijken hoe ik dit kan gaan toepassen. Enkel doen wat goed voelt is nog lastig te onderscheiden. Er zijn zoveel dubbele signalen in je hoofd en lijf. Elke avond denk ik, ach morgen is het misschien anders. Maar is vooralsnog een desillusie. Probeer me af te leiden, maar m’n hobby’s zijn momenteel onvindbaar. Altijd gedacht dat ik me nooit zou vervelen als ik thuis zou zijn, verveel me rot, naast huishouden en wandeling. Dus blij dat ik weer een beetje mee kan doen aan het gewone leven en op m’n werk ben. Ik ga kijken wat ik kan vereenvoudigen, misschien iets later onder de mensen komen zodat wanneer mijn les begint ik niet teveel interactie heb vooraf. Ik ga wat dingen uitproberen, dankjwel

Ik noem ze angstaanvallen. Ik krijg ookeen nasleep aan klachten als et gebeurd, en enorme vermoeidheid bij de kleinste inspanning. De laatste keer duurde et 6 weken voordat ik weer op mijn energie zat voor de aanval. Maar ik heb ook wel een zware b.o en ben nog aan t herstellen.

Ben je al eens getest op vitiamine tekort?
Ik was bijna uit mijn burnout maar door grote vermoeidheid en hoop andere klachten viel ik weer terug.
Laat je eens testen op vitamine D , B12 en Magnesium.
Ik bleek dus een groot vitamine D tekort te hebben wat vermoeidheid, spierpijn ,krampen en angst! veroorzaakt.

Heb je ook weleens laat van branderige gevoel in je lichaam door alle aanspanning en emotioneel zijn alsof de prikkels te veel zijn

Ja dat is normaal, en juist die modus moet je in gaan want dan kan je lichaam rusten. Voldoende eten, neem goede thee soorten, neem magnesium (pilvorm maar ook voor op de huid via olie en zouten oplossen in een (voeten)bad), 5-HTP kan.

Hallo,

Ik ben een 4-tal weken gecrasht en kreeg de diagnose burn-out. Ook kreeg ik covid waardoor ik nog meer vermoeid was. Ik slik nu ook vitaminen en magnesium en moet ook zeggen dat ik me beter voel maar als ik iets doe wat me energie kost dan ben ik doodop. Ik vind dit zo kut!

Ik hoop hier snel terug de oude te worden maar wil alles te snel...

Heel herkenbaar! Ik zit de laatste tijd ook in wat rustiger vaarwater na een intensieve tijd met angst en paniekklachten bovenop mijn burnout. Ben sinds kort begonnen met yoga tegen stijve/gespannen spieren. En nu denk ik daardoor wat meer rust in mn lichaam, maar ook enorme vermoeidheid. Zou die vermoeidheid een soort ontlading zijn? Ik heb geen idee en het is zo irritant om steeds weer nieuwe onbekende sensaties mee te maken!

Dat is een heel goed teken! Het is vervelend maar als je je er aan kan overgeven dan krijg je de rust die je lichaam nodig hebt. Om de tijd door te komen zou je bijvoorbeeld audioboeken kunnen luisteren of gewoon tv/series kijken, maar vooral ook dutjes en bijvoorbeeld ontspanningsoefeningen zoals yoga nidra doen.

Wat je beschrijft doet me denken aan een autistische burn-out.
Het vastzitten voor lange tijd in BO, onverwachte/omgekeerde effecten van AD, het verlies van vaardigheden, sociale situaties niet aankunnen, ...

Misschien is het eens het interessant om eens deze optie te verkennen.
Ik vermoed dat je al "alles" geprobeerd hebt in een lang heftig pad zoals je beschrijft, dan lijkt het me dat er iets achterliggends moet zijn die nooit gevonden/aangepakt werd.

Hi Alan,

Ik heb precies hetzelfde meegemaakt als jij, zelfs nog langer dan dat. Ik heb heb letterlijk 25 jaar met darmklachten rondgelopen. Talloze onderzoeken gehad, waarbij er telkens niets gevonden werd. 25 jaar lang dus...en raad eens wat.. de dag nadat mijn vader was overleden, waren al mijn klachten verdwenen. Hij zorgde voor zo ontzettend veel stress in mijn leven, dat dit de oorzaak was.

Dit is inmiddels 3 jaar geleden en ik ben nog mijn eigen leven aan het opbouwen. In de tussentijd heb ik 3 banen gehad, maar telkens klapte ik weer in elkaar. Sinds 2 weken krijg ik systeemtherapie, waardoor ik steeds meer dingen ben gaan beseffen op welke vlakken ik totaal was afgedreven van mijzelf. Ik had een carriere die totaal afweek van wat ik zelfde ooit wilde doen (kon niet door de problemen die mijn vader had), maar ook het totale isolement waarin ik terecht was gekomen (parentificatie, symbiose). Mijn leven was dus totaal vervlochten en aangepast aan de wensen van iemand anders.

Ik weet niet of jij ook 'bent geleefd' of niet de dingen hebt kunnen doen in je leven die je wilde, maar dit kan een oorzaak zijn, waardoor je jezelf zo voelt.

Pas nu realiseer ik mij bijvoorbeeld dat ik al als student kantoorbanen vreselijk vond. Iedere dag op één plek met dezelfde collega's hetzelfde riedeltje en dat jarenlang. Ik zag dit zeker niet als toekomstdroom, maar had geen andere keuze door de issues met mijn vader en ik wilde natuurlijk wel carriere maken met mijn hbo diploma. Maar van alle opties, was een kantoorbaan de enige optie. Nooit voelde ik mij gelukkig, nooit was ik trots op mijzelf, altijd keek ik op de klok, en altijd baalde ik ervan dat gesprekken eindigde omdat je weer achter je schermpje moest kruipen. Dit gevoel had ik bij mijn laatste 3 banen dus ook. Ik keek alleen naar de branche en de functie, maar 'vergat' telkens dat ik helemaal niet een persoon ben die op een kantoor moet zitten, maar dit had ik mijn hele leven al zo gedaan, dus zag dat niet eens als oorzaak voor mijn depressieve gevoelens. Dit heb ik door systeemtherapie (al na 2 gesprekken) leren inzien. Ook werkte ik ver buiten mijn woongebied, dus collega's waarmee ik klikte woonde ver van mij vandaan, dus het opbouwen van een vriendenkring via werk zat er niet in. Eenzaamheid sluipte erin en ik deed steeds meer dingen alleen. Ook dit onderdeel ga ik nu per direct aanpakken. Sporten in groepslessen, vrijwilligerswerk (natuurbehoud..dus buiten), met 1 vriend iedere week 2 keer zwemmen, weer naar een borrel die iedere vrijdag wordt georganiseerd, etc.

Kortom, ik herken exact wat jij voelt. Ook ik lig s'nachts wakker van een 'drukke' dag, maar begin nu eindelijk in te zien wat daar allemaal achter verscholen zit.

Zoals een oud-collega die ooit zwaar burn-out was en er al jaren uit is tegen mij zei: Zoek jezelf en vind jezelf. Ook hij kreeg systeemtherapie.

Ik zeg niet dat dit ook voor jou geldt, maar wel denk ik dat je nog niet bij de laag/lagen bent gekomen waar de onrust allemaal echt zit.

Bedankt voor jullie reacties. Ik zal systeem therapie eens opperen bij de psycholoog.

Autistisch burnout ken ik als term niet. Maar lijkt me neer te komen op structureel autistische behoeften negeren en op die manier over grenzen heen gaan in het leven? :)

Bij mij zijn het ook mijn darmen die voor veel last zorgen. Denk vaker dat het niet door stress kan komen en dat ik een ernstige ziekte heb. Maar ik lees dus dat meerdere mensen zo'n last hebben van maag- en darmen. Dat stelt wel wat gerust..

Loop nu al meer dan 10 jaar met darmklachten waarvan officieel 2 jaar in burnout. Ben maar doorgegaan en doorgegaan totdat het echt niet meer ging en zelfs toen wilde ik nog doorgaan. Ik heb helaas ook geen oplossing, maar weet dat je niet alleen bent.

Hi Madeliefje, ik las net je bericht. Wij hadden al wat gechat. Wat voor mij geldt hoeft niet voor jou te gelden, maar hier mijn reactie.

Vanochtend zat ik er helemaal doorheen. Twijfelde weer aan van alles, dacht weer dat ik het allemaal niet aankon, maar weer dacht ik 'fuck it'. M.a.w gewoon meegegaan met vrienden gaan zwemmen. De eerste 30 minuten was een hel, maar daarna sloeg het om. Wijntje erbij, leuke gesprekken en telkens bij ieder negatieve gedachte, dacht ik weer 'fuck it'. Al met al...5 uur lang genoten.

Het boeit mij niet meer hoe ik mij dan 'voel' morgen, want wederom was dit goud waard en ga ik lang nagenieten. 10 maanden is lang en niet nodig. Doorbreken, herpakken en loslaten.

Nou, om eerlijk te zijn lijkt me dat ook niet helemaal de manier.
Je lichaam schreeuwt, doe rustig aan. Je negeert het en gaat door.. dit heb ik in het begin van mijn burn out ook gedaan, maar heb daardoor een hevige terugval gehad.

Moet je niet juist leren luisteren naar je lichaam? Respect krijgen voor je grenzen?
Op die manier heb ik gevoeld en gemerkt dat mijn energie terug is gekomen.. elke keer een korte activiteit, stoppen als het lichaam wat aangeeft. En op die manier kun je best veel korte activiteiten

En ja, je moet soms even je vrienden zien, om niet neerslachtig te worden,, maar bewust over mijn grens gaan, heeft bij mij averechts gewerkt..

Waar ik nu meer mee zit. Hoe zorg ik dat ik niet in de actie stand/overlevingsmodus blijf hangen. Hoe ga ik ermee om. Hoe ervaren jullie dit ..

Hoi Anoniem,
Ik vind je visie erg verfrissend! Ik lees van niemand anders op dit forum dat ze er zo tegenaan kijken. Ik denk eigenlijk dat veel mensen zo gewend zijn geraakt om over hun grenzen te gaan, dat het nodig is om eerst te wennen aan een leven waarin je juist niet overal aan mee hoeft te doen, naartoe hoeft te gaan, niet alles af hoeft te krijgen etc. Maar zodra er een bepaald nulpunt is bereikt, kan ik me voorstellen dat voor sommige mensen jouw aanpak goed kan werken. De aandacht van je gedachtes verleggen van "kan ik dit wel, is dit wel of niet goed, hoe ga ik me morgen voelen etc" naar "ik geniet van mijn leven, zelfs al moet ik er soms een prijs voor betalen".

Ik kreeg et ook na 4 maanden in me burnout het is daarna over gegaan maar pas begonnen met ad. En na 4 weken weer oorsuizen door medicatie

He Rob,

Komt zeker herkenbaar voor. Ik had zelf zelfs last van hallucinatie. Ik hoorde de wasmachine gaan terwijl hij niet aan stond. Het gaat zeker weer over als je van je burnout af bent! Ik kon zelf ook nooit geloven dat zulke klachten echt weer over zouden gaan en dat ik ooit weer vrij zou zijn van klachten. Maar ik ben nu toch al weer een paar maanden er volledig bovenop. Probeer echt afstand te houden van stress bronnen. Blijf goed ademen en laat je emoties de vrije loop. Krop je emoties niet op, dat remt je herstel.

Hou vol!

Groeten Ruben

Hoi Ruben,

Fijn om je reactie te lezen. Dat sterkt me enorm. Hoe lang heb je er over gedaan om er bovenop te komen?

Groetjes,
Rob

Fijn deze reactie! het sterkt mij ook. Ik heb 2 jaar last van oorsuizen. begon met een sirene niet te doen. ook hallucinaties en hyperacusis. dat is nu over. de suizen zijn zachter geworden en ik ervaar dat het met stress, vermoeidheid en overprikkeling te maken heeft. Ik kan ze elk moment van de dag horen als ik wil. het lukt me soms om ze uit te schakelen maar in een stille ruimte hoor ik ze. ik hoop dat het allemaal zal verdwijnen! ik ben benieuwd naar je reactie ruben!

Ik kreeg het na ca 7 maanden burnout tijdens een flinke terugval. Na een maand of 2 werd het gelukkig milder. Inmiddels heb ik er gelukkig nauwelijks last meer van, al is het er nog altijd. Soms merk ik ‘t pas aan het eind vd middag op bv. Ik ben ook benieuwd of het helemaal over gaat maar zoals het nu is, kan ik er prima mee leven dus ik maak me er ook niet druk meer om. Gelukkig gaat het een stuk beter met me inmiddels, al ben ik er nog niet helemaal. Hopelijk wordt bij jou het oorsuizen ook snel minder want ik weet hoe vreselijk het kan zijn, sterkte!

Yes! Herkenbaar. Wel is het nu een stuk beter dan een paar maanden geleden. Merk je ook dat je klachten minder worden in de loop van de tijd? Doe je ook preventie maatregelen om te voorkomen dat je lichaam zo blokkeert? Of dat je zegt, een kwartiertje winkelen.. Want volgens je lichaam is het te veel..

Ja de klachten worden wel beter, ik ga meestal rond 11uur na de winkel en dan zorg ik ervoor dat ik niet langer dan 30min of 45 min daar ben. Want dan worden de klachten erger. Maar heb eigenlijk iemand nodig die me begeleid met mijn belastbaarheid

Dit is heel herkenbaar, de ene keer kan ik rustig een middagje winkelen aangezien het al wat beter met me gaat qua spanning, wel ben ik bijna elke dag duizelig echt dat deinende gevoel zegmaar. Maar de andere keer ervaar ik soms na 1 winkel al duizeligheid en hoofdpijn. En wanneer ik naar buiten loop dan word het nog erger door de heldere scherpe lucht, dan zie ik allemaal zwarte stipjes en begin ik wazig te zien. (Ogen getest en die zijn 0 dus echt perfect zei de oogarts, ik begon namelijk aan mn ogen te twijfelen) Mij helpt het heel erg om mijn zonnebril buiten te dragen met redelijk donkere glazen. Hierdoor dempt de felle scherpe lucht en ben ik minder overprikkeld. Soms draag ik hem ook wanneer de zon niet schijnt (maar de lucht wel scherp is) mensen kijken je soms aan of vragen waarom ik mijn zonnebril draag, ik schaam me dan soms wel en dat is lastig omdat je schaamte en angst niet kunt gebruiken bij je herstel, ik probeer het los te laten omdat dit mij echt helpt voor buiten de deur.

Dat van die gespannen kaken is trouwens ook heel herkenbaar, zeker wanneer ik me druk maak of dingen aan het regelen ben. Dan praat ik wat meer en sneller en dan spannen mn kaken helemaal aan tot hoofdpijn aan toe…

Yep, herkenbaar. Ik liep een rondje door het park met mijn vriendin en ging daarna even op een terrasje ergens zitten. Continue was ik gespannen en paniekerig en wilde eigenlijk terug naar huis. Daarna thuis rust genomen, maar direct (omdat ik dan denk..mooi, heb ik toch maar gedaan), weer rondgefietst en de laatste energie er onbewust uitgeperst. Zelfs autorijden heeft stress. Maanden geleden was het echt erg. Ik raakte gewoon in paniek in de auto...zoveel prikkels...en raad eens wat...stopte de accu ermee. Kon ik de auto niet meer starten... Lekker moment, maar gelukkig wel doorgekomen.

Ja! Ook meegemaakt toen ik net ziek was. 2 straten gelopen, met een hartslag van 140 en ik deed er ruim een kwartier over.

Advies wat ik kan geven is: blijf wel proberen te wandelen, al is het maar 50 of 100m. En doe het echt heel sloom als dat nodig is.
Ik zit er nu 11 maanden in, het gaat een stuk beter maar soms heb ik ook nog dagen dat ik gewoon lekker een beetje slenter omdat dat beter voelt.

Veel sterkte gewenst!

Hallo,

Zeker herkenbaar. Op mijn slechtste moment kon ik maar 100 meter lopen en liep mijn hartslag op naar 140. Totale uitputting... maar het wordt beter als je goed blijft eten, drinken en ademen. Probeer wel te wandelen maar inderdaad zo rustig mogelijk en terug gaan als dat nodig is....

Goede vraag. En toch denk ik dat je er zelf alleen goed antwoord op kan geven. De volgende vragen/gedachten komen wel bij mij naar boven:

- misschien voel je in de kringloop onbewust toch wat druk van presteren?
- je ziet heel veel spullen. Nieuwe spullen. Zelfs dat kan intensief zijn. Zou dat ook niet meehelpen? (Toen ik een aantal weken terug even in de kringloop kwam, overviel het mij. Er was zoveel. En vond het veel energie kosten om goed te kijken.)
- heb je van te voren last van spanning om heen te gaan? Dat kost natuurlijk ook energie, wat verklaard dat huishouden beter is
- in de kringloop zijn mensen, thuis niet
- thuis ga je er makkelijker even bij zitten. Even lekker uitrusten. Nu voelt het dat je vast zit aan je pauze?

Om eerlijk te zijn vind ik het super goed van je dat je dit doet! Ik zou het ook een grote stap vinden. En meestal wordt het ook makkelijker als je het vaker doet.
Als je net begint met een nieuwe baan als je ‘gezond’ bent, kost het ook energie.
Lief zijn voor jezelf hè (:

Dankjewel madeliefje, zo had ik het nog niet bekeken! Dat had ik even nodig:-)

Ik heb ook toevallig in de kringloopwinkel gewerkt voor m’n re-integratie. Goed van je dat je dit doet! Ik herken me helemaal in je verhaal en in de reactie van Madeliefje

Hi Ethias, je schrijft letterlijk 'ee bleef iets knagen' waardoor je opstapte. Ik denk dat dit 'iets' misschien veel meer inhoud dan je denkt.

Gho, ik weet het niet, ik had een gevoel dat het veel beter ging de laatste maanden, ik sliep goed, had terug plezier in alles, keek uit naar de weekenden, ...
Nu ik veranderd ben van job overviel me de angst en stress al van dag 1, ik kon er niet blijven zitten. Hoe dom kan je zijn om dan zelf ontslag te nemen en je zonder inkomen te zetten (ja dat ben ik).

Ik ben een beetje somber momenteel, maandag krijg ik het verdict of ik terug naar mijn oude werk mag (vertrouwde omgeving). Ik ben bang dat als ik ergens anders ga werken dat ik weer na 1 week ga opgeven.

Ethias, goed dat je dit bespreekbaar maakt! Voor de lezers denk alsjeblieft zorgvuldig na over ontslag en bespreek het eerst met een vertrouwenspersoon of bedrijfsarts.
Ik ben ziek uit dienst gegaan, maw heb ik mijn tijdelijk contract laten aflopen. Ik kreeg dan weliswaar een ziektewet uitkering, en rust van m’n baas, maar jemig wat was het moeilijk om een (betaalde) baan te vinden om te reintegreren…
Ik heb enorme last van (faal)angst gehad om te solliciteren. Bang voor afwijzing en bang voor nieuwe mensen.

Nu gaat het goed met me, en is dit het pad geweest wat ik nodig had. Nu is ergens reintegreren heel lastig. Ik werk nu voor minimum loon en ben al heel lang op zoek naar iets op HBO denkniveau waarbij ik opbouwend kan werken.

Pearl, hoe heb je je hierover kunnen zetten? Als ik maandag niet terug genomen wordt door oude werkgever heb ik een probleem. Iedereen zegt dan zoek je toch wat anders, maar ook ik heb die angst voor andere nieuwe mensen!

Jee wat naar, heftig! Hoe heeft je werkgever uiteindelijk nog gereageerd? Hopelijk kunnen jullie nog iets regelen.

Ik herken deze klachten, zit sinds september2019 thuis. Als je het accepteert wordt het al een stuk beter.

Ik heb dat gevoel ook. Vreselijk. Het moet slijten. Langzaam perioden dat het weg is, dagen dat het weg is om in normale omstandigheden te verdwijnen.
Sterkte en troost dat er nog iemand is met dat gevoel.

Ik heb sinds vorig jaar een hele heftige burnout,hartritmestoornissen,hoge bloeddruk,pijn op de borst en hoofd(een strakke band)en pijn in de oogkassen en wangen.Heel vaak een grieperig gevoel.Ben nu een jaar en 3 mnd in deze uitzichtsloze rollercoaster en probeer er aan alle kanten uit te komen.Ik herken jouw verhaal.Mijn arts zei me dat het bij mij nog wel even duurt voordat ik eruit ben.Ik voelde al 2 jaar dat ik constant achter alle feiten aan liep en toch maar doorgaan,want kom op!vooruit!moeten!Ik kan nu niet veel meer,ben zo moe.Dus tijd geven en rust,dat is alles wat je kunt doen.

Ik herken dit ook heel goed. Ik ben al 12 jaar mantelzorger en kan echt niet meer. Ik ben ook al 1 jaar thuis en voel me nog even moe, lusteloos en bijna depressief. Ben gevangene door de zorg... Compleet op.

Ik herken wat je schrijft, ik ben nu inmiddels jaar verder, ik voel wel dat het beter gaat, maar dat laatste stukje is knap lastig. Je wilt graag weer, maar je hoeft maar iets teveel te doen, en je wordt weer terug gezet.

Klinkt als dubbele burnout, je accepteert je burnout niet, of je hebt nog een depressie naast je burnout. Ben je een doorzetter, niet zo snel klagen, ik moet niet zo zeuren, altijd schouders eronder dan erken je burnout niet. Wees lief voor jezelf (minder streng zijn), heb compassie voor jezelf (dat ontbreekt erbij mij soms wat aan).

Veel sterkte, heb geduld, het komt goed.

Hi,

Ik herken dit. Ook plusminus een jaar in BO en ervaar zelf de vooruitgang als nihil. Flink frustrerend soms en aan de andere kant ook bewustwording dat er maar een weg is en dat is de weg van acceptatie. Lief zijn voor jezelf, goed voor jezelf blijven zorgen en je vooral niet meten aan andere mensen en verhalen.

Sterkte!

Ik had ook een burnout, maar deze werd veroorzaakt door slaapapneu.

Zo herkenbaar!!
Gisteren voor het eerst sinds 8 maanden wat vrienden uitgenodigd en daardoor 6 u even geprobeerd gezellig te doen wat ook aardig lukte en ik vond het ook weer gezellig maar vandaag de hele dag geslapen en het gevoel alsof ik marathon heb gelopen….zelfs armen en benen voelde als lood, eraan toegeven en accepteren is het enigste wat zorgde dat je hier doorheen komt!! Sterkte ook!!

Zo pijnlijk herkenbaar. Ik mis m'n leven, mijn passie, m'n kracht. Ik probeer m'n focus te verleggen en oa te reïntegreren in het werk maar merk dat k onzeker ben over alles en m'n passie mus , wat k normaliter niet nooit heb.
K zoek naar de knop cq sleutel die k kan om draaien maar het lukt niet en hierdoor ervaar ik eenzaamheid tot op m'n bot
De buiten wereld werkt hierin ook niet echt mee want ze beoordelen en veroordelen je, dat het niet gaat lukken en degraderen je, ongevraagd.
K ben opzoek naar lotgenoten herkenning maar geen klaag muur en adviezen tips om dit vol te houden en licht, jezelf weer te (her) ontdekken

Ik herken dit heel erg goed, ik heb nu 4 jaar na de burnout nog steeds last van de naweeën. Weinig tot geen sociaal contact en moeite met drukke plekken.
Het belemmerd mij in mijn leven om bijvoorbeeld nieuwe vrienden te maken of door te groeien in mijn werk. Bij de meest simpele dingen als boodschappen doen of een praatje met een buurman kan er een angstaanval opkomen, dit zit natuurlijk altijd in je achterhoofd en daardoor word het erger en stel je dingen uit of zeg je het af. Ik zou graag een keer naar een praatgroep gaan omdat je daar zeker weet dat niemand oordeelt en iedereen weet hoe het is, dit zou voor mij ook een manier zijn om weer te wennen aan sociaal contact.
Met alleen positieve gedachtes kom je er niet. Je moet iets veranderen in het patroon wat voor een burnout heeft gezorgd. Ik werk nu 36 uur ipv 40 en probeer 2x in de week even te wandelen.

Heel herkenbaar! Je wil zo graag weer fijne gevoelens voelen ipv de dagelijkse interne worsteling. Ik heb naast mijn BO ook echt depressieve klachten. We doen het zelf! Denk dat de sleutel zit in accepteren dat op dit moment niet gaat zoals je het zou willen. Door er constant tegen te vechten, zak je dieper, want hey het lukt weer niet. Alle burnout ers die lang worstelen zijn m.i allemaal harde werkers, denken te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen. Want door hard te werken, krijg je waardering. De ander is belangrijker...eigenlijk een pijnlijke conclusie. Ik was hersteld, was weer aan het werk, maar ging ook steeds meer doen. Over mijn grenzen. Ik gaf ze aan, maar mensen kennen je van voor de BO en denken dan dat je weer kan wat je kon! Nee, dat lukt niet meer. Moet je ook zeker niet willen, want dan ga je weer onderuit! Lief zijn. Kijk wat je op een dag kan doen. Liefst maar 1 klusje. Wees trots als dat gelukt is. Lukt dat niet, dan lief zijn voor jezelf. Ook al is dat lastig, want hey je hebt voor je gevoel weer gefaald. Ik denk dat je altijd last blijft houden van dat kritische stemmetje in je hoofd. Ik schrijf dagelijks op waar ik over mijzelf tevreden over ben. Wat iemand anders deed om tevreden over te zijn en wat er die dag gebeurt is waar je tevreden over bent. Op deze manier ben ik meer tevreden met deze rotte periode! Ademhalingsoefeningen helpen mij om rust re creëren. Stapje voor stapje moet het goedkomen niet te snel willen, want daar stort je wederom in. Het is een pittig proces!

Herken ik zeker. 1.5 jaar geleden begon bij mij ook de ellende. Dag in dag uit een heel vreemd gevoel. Je zit waarschijnlijk heel erg in je hoofd en je voelt je misselijk-achtig. Het is alsof de wereld maar door blijft draaien maar jezelf volledig stil staat. Dat gevoel gaat slijten. Ik was op een gegeven moment ook zo wanhopig geworden. Advies van huisarts was om te gaan wandelen. Dat hielp mij niet genoeg. Ik ben gaan hardlopen wat mijn herstel echt serieus in een stroomversnelling heeft gebracht. Probeer dat ook eens! Ook als je niet zo sportief bent. Bouw dat langzaam op en probeer op een gegeven moment een rondje van 5km te rennen zonder te stoppen. Het gaat erom dat je echt even lekker zweet. Je zult bij thuiskomst merken dat je je gelijk beter voelt. Succes!

Huh was het een burnout dan? Of een depressie? Ik kan net 500 meter lopen met HS 120.

Hoi. Dus ik wil graag ook mijn ervaring meedelen. Ik zit al 12 maanden in die toestand. Het is veel om te vertellen maar ik ga kort en to the point houden. Ik neem al vanaf begin doulexitine 60mg. De moeheid en en griep aftige verschensellen waren weg binnen een maand. Ik was een programeur dus constant logisch nadenken en leren. Na 6 maanden te rusten ik wou terug gaan beginne te werken. Maar ik deed dat thuis voor mijzelf. In begin was dat zo. 1 a 3 uur en ik was plaat. Met tijd en dar was ongeveer 4 maanden, ik kon 4 uur, 3 a 4 dagen en ik was plaat. Ik ben toen naar een burnout coach gegaan. Ik doe nu afgelopen 2 maanden zo. Ik wandel met meditatie app, 40 tot 1 uur. Maar enkel dat volstaat niet. Uit ervaring. Dus ik jog ook 40tal min rustig. Enkel na zo een sesie voel ik me normaal. Ook heel belangrijk om te gaan verder uit de huis. Ga is voor paar uur naar de strand of bos. Leer beetje hier en nu principe van mind fullness. Helaas ik ben nog steeds niet volledig ok Maar ik voel dat deze aanpak kan werken. Als iemand wil meer info of heeft meer info graag wil ik dat horen of zeggen. Groeten

Hoi, ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb geen idee hoelang ik al een burnout heb, maar heb begin van dit jaar mijn of meer zelf de diagnose gesteld. Sindsdien is het een worsteling van acceptatie en mijn grenzen in de gaten houden. Wat erg moeilijk is met ADHD. Begin van de week had ik wat energie en ben ik denk ik weer over mijn grenzen gegaan. Gisteren kwam de klap weer. Beroerd van uitputting, misselijk , hoofdpijn en huilen. Ook ben ik alcohol verslaafd en nu 16 maanden nuchter. Gaat op zich best goed, maar gisteren wilde ik zo graag vluchten van die burnout malaise. Ik heb mensen gebeld waar ik goed mee kan praten, maar niemand begrijpt burn out. Iedereen komt met goed bedoelde adviezen. Je moet dit en je moet dat...daarom reageer ik nu op jou stukje. Ik weet dat je niet in woorden uit kan leggen hoe je je voelt want ik heb dat ook. Zelfs mijn in vriend met wie ik 36 jaar gelukkig samen ben begrijpt me niet. Heel eenzaam.

Ik heb dit ook gehad, koude rillingen ziek gevoel duizelig lopen koppijn wazig zien paniek aanvallen angst flauwvallen zweten hart kloppingen druk op borst etc. Na 2 jaar werd t minder en bijna over. Het gaat over door iedere dag 30 min. - 1 uur buiten te lopen zoek de natuur op. Forceer niks, ga steeds iets verder. Loop op je gevoel. Schrijf iedrre dag op waar je dankbaar voor was die dag. Ook al was t t avondeten dat lekker was. Ik hoop je geholpen te hebben en gerust gesteld. Weet dat het ooit over gaat al vind je rust, balans, regelmaat en de natuur. Je moet wel je gezonde leven daarna aanhouden, terug naar je oude ik kun je beter loslaten.

Therapie lijkt mij ook fijn, maar ik ben geen prater :(

Wat fijn om te horen dat therapie jouw heeft geholpen. ik begin volgende week vrijdag en kan niet wachten. Ik ben juist wel een prater en merk dat praten met vrienden en familie me goed doet. Deel de last, je bent echt niemand tot last.

Blij te horen dat het ook mensen overkomt die hun jog graag doen, maar wel vaak naar perfectie streven en hun lichaam doet t uiterste drijven. Ben nu al 8 weken thuis en onder begeleiding dokter en psyloloog.

Ik herken je verhaal helemaal! Mag ik vragen welke therapie je hebt gedaan? En had je naast de burnout ook klachten als angstaanvallen?

Als je geen prater bent is Brainspotting de tip die ik je wil geven.

Ik stap vandaag voor de 2de maal een "bruine kroeg" binnen. Het type waar een handvol mensen de hele dag aan de toog zitten.
Ik ben nooit een caféganger geweest maar hier praten mensen wel, wie je ook bent. (ik denk dat velen hier zelf eenzamen zijn).
Als je zoiets in de buurt hebt kan je dit eens proberen, dan kan je ook op ieder moment terug vertrekken zonder verantwoording af te leggen.
Of misschien geeft het je ideëen om "out of the box" te denken.

Ja, lijkt zo dat berichten weggaan. Alleen ze worden geplaatst op een andere plek. Verder naar boven.
Heel vervelend, want op sommige vragen worden daardoor geen antwoord gegeven.

Wat ik doe om niet te vereenzamen is, ver van te voren korte afspraken plannen. Alles op voorbehoud. Dus het lukt niet; afzeggen. Lukt het wel, gaan.
En als je iets wat verder in voren plant, kun je soms je energie op opsparen voor het moment. En je hebt iets om naar uit te kijken.

Bedankt voor de tips. Daar heb ik echt wat aan. Ik had net een korte ontmoeting met een (trouwe) vriend en ik merk direct dat ik die positieve energie voel.

Even een biertje pakken vind ik ook een slimme truuk, alleen wil ik voorkomen dat als ik mij relaxt voel, dat ik dan telkens denk...komt vast door de alcohol 😁

Het idiote is dat door de enorme klap die je hebt gekregen met een BO en de rare emoties etc. je zelfvertrouwen ook tot het minimum is gedaald. Vaak ben ik in gesprek met iemand, weet dat ik 'gewoon' sterk en relaxed overkom en altijd een makkelijker prater was, maar op een of andere manier blijf je onzeker. Luisteren vind ik lastiger dan zelf praten. Wellicht heeft dat iets met concentratie te maken.

De enige tip die misschien kan werken is dat je ervoor zorgt dat je vriendin ontlast wordt.

Je kunt kosteloos hulp vragen bij je gemeente. Zij kunnen ervoor zorgen dat je huishoudelijke hulp krijgt. Zo iemand helpt dan met de dagelijkse dingen, zodat de situatie weer dragelijk wordt. Kijk ook of je de boodschappen online kunt bestellen en laten bezorgen, ook dat scheelt een hoop extra werk voor je vriendin.

Kortom, maak een lijstje met wat ze teveel vindt en probeer daar oplossingen voor te vinden.

Alle beetjes helpen.

En nog even een ding.. Als een straatje uitwandelen no steeds pittig is, dan maak je duidelijk geen progressie. Je moet je grenzen proberen steeds iets verder te leggen. Pittig in het begin, maar je gaat merken dat je leefgebied steeds groter wordt. Ik ga altijd op de fiets en houdt hem dicht bij mij, zodat ik weet dat ik snel terug.kan als ik wil. Nu merk ik dat ik onbewust de fiets laat staan en ergens ga wandelen. Niet ver, maar wel weer een extra doorbraak. Dit sterkt je zelfvertrouwen. Ik was net naar een terrasje aan het water geweest met mijn vriendin. Ik weet inmiddels dat als ik zelf ga dat dit redelijk goed gaat, maar met haar samen is het pittiger. Waarom? Je kunt dan niet direct terug als je wilt. Volstrekt logisch en verklaarbaar, maar daar moet je niet naar luisteren.en zeker niet aan toegeven Kortom, exact dezelfde plek waar ik gisteren nog zelf was, was ineens veel pittiger met haar erbij. Zij deed een 1/2 uur over 1 biertje...tergend langzaam. Ik neem dan bewust mijn zwembroek mee om 'even te gaan zwemmen', terwijl het puur het afblazen van spanning is. Werkt voor mij prima. Beweging zet je lichaam in beweging en zorgt voor het wegvloeien van spanning. Zij vindt het geen probleem en vindt het leuk dat we er even uit zijn. Je moet echt gaan leren balanceren en uitrekken van je mogelijkheden en er zeker niet in blijven hangen. Nogmaals, het is allemaal logisch wat je voelt, maar het is onlogisch wat je denkt. Dit komt omdat je een flinke knauw hebt gehad. Dit zit ik je systeem en moet je afleren. Er is geen gevaar, je hoeft helemaal niet snel terug naar je grot. Je moet je systeem weer leren dat het allemaal goed en veilig is. Dat is precies waar je nou nog steeds mee knokt. Dus besef dat je dit zelf kunt oplossen door opnieuw te leren. Kleine stapjes, maar met groot resultaat. Ik ben er zeker nog niet, maar heb wel weer een voldaan gevoel. Zij blij, ik blij. Praten met een psycholoog helpt, maar zelf doen nog veel meer.

Ps ben sowieso al een hele tijd aan t stoeien geweest met allerlei fysieke klachten en angst door BO die ik had..

Het begon bij mij allemaal met het gevoel naar links te vallen tijdens het wandelen of sporten. Sindsdien al 1,5 jaar problemen met balans zie ook mijn verhaal 126. Helaas nog dagelijks dit gevoel....sterkte

Oh ja heb ik gelezen. Is er iets aan vooraf gegaan dat je balans slecht werd?
Oor ontsteking of duizelig door BPPD of iets anders? Of gewoon ontstaan door stress...
En ben je er veel mee bezig? Bang voor wat je allemaal voelt? Piekeren?

Nee gewoon door de stress en burnout. Het meeste ben ik bang als mijn hart onregelmatig slaat

Ik voel een soort druk als ik loop en ook een onbalans gevoel. Lukt me nog steeds niet om langer dan 30 min te wandelen want word dan alleen erger. Het lijkt wel minder te zijn dan 3 maanden geleden toen had ik et nog erger. Vraag me ook af wanneer het allemaal minder word. Pff

Hoi! Late reactie maar heeft jouw psychologe wel eens uitgelegd hoe het komt dat je balans klachten hebt? Of had?
En hoe gaat t nu met je? Ben wel benieuwd!

Heel herkenbaar. Dit heb ik ook een tijd gehad. Voelt ook een beetje alsof je op een bootje deinst. Dit gaat vanzelf over als je genoeg rust neemt en je lichaam een beetje laat wennen aan het lopen. Ga dus vooral niet over je grenzen en stop als je moet stoppen. Maar na aantal maanden is dit bij mij over gegaan, enkel als ik te ver ga en mezelf te moe maak komt dit terug.

Ik ben benieuwd hoe het nu gaat. Ik ervaar dit zelf ook, het opstarten van de dag gaat moeizaam, maar met twee jongen kinderen is er voldoende afleiding. Gedurende de dag begint het geschommel dan, ik weet dat ik dan teveel heb gedaan, het is alleen zo ontzettend moeilijk om het ‘rustiger’ aan te doen. Iemand tips?
De angst die ik had is ondertussen weg en er is nuchterheid voor in de plaats gekomen.
6 maanden geleden de diagnose burn-out gekregen.

Hoi, nog niet helemaal over helaas...maar ik denk dat dit komt door de bovenmatige aandacht die ik er aan gegeven. heb. Ik was vooral wel echt bang voor alles wat ik voelde...dat heeft het erg belangrijk gemaakt, die angst en aandacht. Ik ben nu zover dat ik wat nuchterder kan kijken naar alles maar toch blijft ook de angst die niet weet hoe lang het nog gaat duren🤔

Hallo,

Ik ervaar dit ook. Ik heb al een lange tijd hyperventilatie en de laatste maanden had ik heel veel stress en spanning op het werk. Ik momenteel volledig gecrashed en kan bijna niks meer. Mijn lichaam wil de hele tijd wiebelen of ik ben zo danig gefixeerd op mijn lichaam dag ik elke beweging te hevig voel. Als ik adem, ervaar ik dit als een duizeling, terwijl mijn lichaam gewoon beweegt door het in en uitademen. Als ik mijn evenwicht moet bewaren, ervaar ik dit ook als een duizeling. Als ik stil moet zitten, wiebel ik de hele tijd van heel lichtjes van links naar rechts. Echt heel raar, maar ik ben dan ook volledig gestrand door de druk op het werk. Ikzelf heb het moeilijk om toe te geven een burn-out te hebben, maar als ik toch toe geef dan blijf ik maar huilen. Ik ben zo op!

Groetjes Lien

Ik heb dit nu een aantal weken en het maakt me zeer onzeker. Het komt links vanuit mijn nek en straalt dan door naar mijn linkerbeen en inderdaad met lopen heb ik dan het gevoel of ik naar links val. Dit is nu voor het eerst dat ik zie iemand met dezelfde klachten. Ik heb hiervoor last gehad van mijn evenwichtsorgaan heeft dit hier nu mee te maken of heeft het met stress te maken?

Hi anoniem,

Nog last van je duizeligheid?

Ik heb ook veel last van spierspanning in mijn kaken en een spanning in mijn borstgebied. Ontspannen van mijn spieren lukt heel moeilijk. Heel vervelend, maar ik denk dat het bij een B-O hoort. Veel sterkte en succes!

Ja die tinnitus is vooral ‘s avonds niet te doen soms. Ook het focussen op dingen die mij normaliter rust zouden geven zoals lezen of een film kijken zitten er op dit moment nog steeds niet echt in. Belangrijk is om lichte activiteiten te doen waar je met je hoofd en lichaam in balans op moet focussen maar die niet al te belastend zijn en prikkels geven. Dus inderdaad, golfen is een hele goeie activiteit voor iemand met een burn-out (lees wel; puur om te focussen op het slaan van de bal of om je hoofd even leeg te maken, zonder jezelf hier weer druk bij op te leggen). Zo zijn er nog wel meer lichte activiteiten die je kan doen zoals schilderen, kleien, of een andere hobby. In het begin misschien even wennen maar het zal heel goed voor je zijn. Ook een dagboek bijhouden en je gedachten een beetje wegschrijven werkt goed. Succes, het zal weer beter gaan als je probeert uit die gedachten te blijven!

Hi,

Hoe gaat het nog met je? Ik las jouw verhaal en het was net alsof ik mijn eigen verhaal las.

Terguvallen zijn heel normaal. Even terug op de rem staan en heropladen.
Maar ook eens stilstaan of je niet toch weer over je grenzen bent gegaan. Misschien waren die "2 weken" enkel het gevolg van een langere periode waarbij je misschien toch wat te snel aan het gaan bent. Even een stapje terugnemen kan zeker geen kwaad

Hi Y,

Ik herken veel in jouw verhaal. Dan gaat het ineens goed, dan ineens val je weer een stuk terug, dan weer prima, etc.

Ik ben dat gaan zien als een proces dat erbij hoort. Ik liep al jarenlang (zelfs onbewust) zwaar overspannen rond. Ik dacht dat ik fysiek iets mankeerde en focuste mij op mijn voeding, maar ging verder gewoon door. M.a.w. mijn lichaam is gewend geraakt aan het niveau van spanning. Dus ook al heb ik een zeer goede dag achter de rug, dan kan ik s'ochtends weer heel gespannen wakker worden, alsof het allemaal niets uitmaakte.

Toch zie ik het telkens als stappen vooruit. Want 5 maanden geleden was ik totaal uitgeput. Nu kan ik moeiteloos kletsen met mensen, terwijl ik in het begin ongelooflijk gespannen was en nu kan ik vaker rustig genieten ergens van, terwijl dat jarenlang niet kon.

M.a.w. je komt er wel, maar zie het als een leerproces die niet alleen mentaal maar ook fysiek is. Niet alles is te begrijpen, maar leg je erbij neer, maar geef nooit op, want de volgende goede momenten komen er ook weer aan en zorgen voor de volgende positieve rek. 2 stappen vooruit, 1'tje terug.

Ik herken het exact.
Zit nu ook op de bank. Zware benen. M’n spieren in nek voelen raar. Heb het al 3 dagen.

Af gelopen twee weken ben ik op reserves wat doorgegaan. Ik dacht het al, maar wist het niet zeker. Ik voelde me goed, alleen een hoge hartslag van 90. Ook in rust.

Mijn theorie is,, ik heb weer gesnoept van mijn reserve energie en ben nu aan het herstellen. Ik voel me beter dan het begin van mijn BO, want toen had ik niet eens reserve energie.
Nu voel ik intense moeheid, want ik voel hoe leeg ook mijn normale batterij is.
Geef het de ruimte. En gelukkig herstel je steeds sneller. Het kan best dat je met een week of een paar dagen weer op het oude niveau zit.
Ik denk dat je vaker zo’n terugval zult krijgen. Vooral omdat je ook zoekt naar grenzen. Je probeert wat je kan. Maar je zal steeds sneller herstellen van de terugval/stapje terug..

Ik blijf wel fysiek bewegen, rondjes lopen. Voor mijn gevoel is dat wel heel goed..

Beste Allen,

Dank voor jullie reacties. Erg fijn om te sparren met lotgenoten. Voelt vertrouwt.

Ja, is zeker waar. Gedeelde smart & zo. Ik zit echt in hetzelfde schuitje als jij. Je wilt graag, begint langzaam weer tot leven te komen, maar wordt telkens weer teruggefloten op een pittige manier. Mij is uitgelegd dat je lichaam en geest nog in 'de oude' mindset zitten. Door nieuwe ervaringen op te doen, train je eigenlijk steeds 'je systeem' op positieve ervaringen waar je vervolgens weer van leert. Dus je weet bijvoorbeeld hoe relaxed je kon zijn tijdens een picknick. Dit had ik laatst. Eerst erg gespannen, maar vrij snel daarna voelde het weer als vanouds. Gezellig, leuk, veel gelachen en vrolijk in slaap gevallen ..maar ja, dan wordt dat gevolgd door een enorme klap. Uitgeput, gaar, gespannen, zelfs weer angstig. Maar feit is...je was toch weer een stapje verder gekomen, dus de volgende keer ga ik weer graag mee. Daarnaast merk ik ook dat hoe meer verschillende dingen ik op de dag doe, des te drukker het in mijn hoofd wordt. Gisteren zo'n dag gehad..en ik merkte op verschillende momenten dat het genoeg was, maar het was onmogelijk om dit te stoppen. Afijn, compleet van slag vannacht. Uiteindelijk wel in slaap gevallen, maar het blijft telkens weer proberen en testen.

Waar ik het meest van baal is dat ik zo godvergeten eigenwijs ben. Mijn collega die ooit lang burnout was geweest en nu weer helemaal goed in zijn vel zit, zei telkens tegen mij als antwoord op mijn vragen... het enige wat je moet doen is veel rusten en slapen als het kan. Verder deed hij hooguit een ommetje en had gesprekken met een therapeut. Hij is er dus helemaal uit gekomen, werkt weer fulltime en heeft zijn leven op de rit. Het grote verschil tussen hem en mij is dat hij totaal niet sportief was en is, en ik juist graag sport.

Maar ja, ik ben er nu wel van overtuigd dat letterlijk 2 dingen op de dag echt voorlopig max zijn en een middagdutje essentieel is.

Wat zijn je lichamelijke klachten? Als je te veel doet of hebt gedaan?

Fysiek is het vooral spanning. Niet zo zeer vermoeidheid.

Ik heb net mijn eerst wandelcoachsessie gehad van iemand van Liberi. Dat beviel mij ongelooflijk goed. Mijn ademhaling weer gemeten. Ik zat op 19 keer per minuut en na wat verder gewandeld te hebben en wat tips zat ik ineens op 4!

Juist doordat ademhaling essentieel is voor het tot rust komen, is dit een zeer belangrijk onderdeel. Rustig door de neus inademen, heel even vast houden en dan heel langzaam door de mond naar buiten (niet door de neus).. je hele gestel reageert op een rustige ademhaling en voldoende zuurstof.

Afijn, weer wat geleerd. Jammer dat veel info zo versnipperd is.

In mijn geval moet ik juist dagelijks 30 minuten bewegen (tussen 125 en 140 bpm) en sauna daarna nemen, zodat je lichaam van inspanning weer naar ontspanning gaat.

Hangt van je fase af, in de beginfase was dit absurd veel. Vaak was mijn dagactiviteit 1/4e van wat jij nu omschrijft. En je geeft het al aan, je merkte dat het teveel was en toch ga je door. Dan is het tijd om te stoppen.

Hi Taco, bedankt voor je reactie. Hoeveel maanden duurde het totdat jij bovenstaande lijstje kon verrichten?

Bij mij 10 maanden. (Het bovenstaande lijstje)
Maar als je goed al vanaf het begin je grenzen kan voelen, en serieus kan nemen, je er sneller bent dan mij.
De eerste 4 maanden heb ik nodig gehad om mijn grenzen te leren kennen. Of te wel, ik ben na 4 maanden op m’n plaat gegaan,, omdat ik mezelf niet op 1 zette, maar de afspraken.
Succes.

En ja, in de beginfase was alleen de hond uitlaten en naar het bos gaan, voor 1 dag genoeg.
Oh, en ik slaap echt tot 11 uur.

OK, duidelijk. Ik ben (erg) slecht in het aanvoelen van mijn grenzen, alhoewel ik nu wel moet toegeven dat ik na het kletsen met de buren er eigenlijk wel klaar mee was voor die dag. M.a.w. ik voelde het dus eigenlijk wel goed aan, maar luisterde er niet naar. 'Even' de klus afmaken stond bij mij bovenaan. Beter kan ik dergelijke taken over 2 of 3 dagen verdelen. Weer wat geleerd.. en net weer wakker. Ik overigens nu ook 4 maanden bezig, dus ik ga je niet inhalen denk ik ;-)

Maar uitslapen tot 11:00...wow.. ik ben altijd om 05:00/06:00 wakker. Hoe laat ik ook naar bed ga.

Herkenbaar probleem. Ik moet ook gaan leren om te gaan denken in energieniveau ipv taak/doelniveau. Dus bijv. waarom zou je die tuindouche met spoed willen afmaken? Je hebt tenslotte alle tijd, de zomer moet nog beginnen en vandaag is het toch bewolkt. Mijn vrouw redeneert alles vanuit haar energieniveau. Ze gaat letterlijk nooit voor 1 ding veel moeite doen. M.a.w. één keer de boodschappen voor een week, één keer winkelen, maar dan wel uitgebreid incl. borrelen, etc. Dus clusters energie ipv continue energie verspillen aan 'losse dingetjes'. Ik ga bijv. juist vaak even naar de supermarkt voor 1 dingetje of ging vaak een stuk rijden alleen maar om een winkel te bezoeken (en niets te kopen). Echt energieverspillers, maar nooit zo over nagedacht. Zij zal ook nooit tot het uiterste gaan met sporten, terwijl ik dat juist wél altijd deed.

M.a.w. zij heeft 'voelen' van haar energieniveau tot een kunst verheven. Zodra het op is, dan maakt ze dat direct duidelijk en is ze met geen stok meer te verzetten. Andersom ben ik (nog steeds) zo iemand die dan denkt...ok, toch maar doen..

Zeker nu ik burnout ben, merk ik dat ik continue verkeerd denk. Die ene taak moet af en wel het liefst nu. Net weer. Dan schiet mij een idee te binnen, die ik dan blijkbaar direct moet gaan uitvoeren. Dit terwijl ik compleet gesloopt op de bank lag en ineens denk...leuk idee, laat ik even naar de stad rijden om te gaan praten... zo bizar allemaal.

Ben nu 8 maanden verder en zou je lijstje wel redelijk eenvoudig kunnen doen zonder gesloopt te zijn, maar dat was mij 4 maanden geleden echt niet gelukt. Maarja tijd zegt niet zoveel, de één zit na 2 maanden al op dit niveau en de ander pas na 2 jaar. Gewoon goed voor jezelf zorgen, beter dan voorheen. Goed eten, goed slapen, rustig de tijd nemen.

11 maanden ver hier, je lijstje zou mij KO op de bank gooien.
Maar net door dezelfde reden als jou ben ik nog steeds niet ver in mijn herstel. Ik blijf regelmatig mijn grenzen negeren en toch doorgaan ondanks dat ik tegenwoordig wel goed aanvoel wanneer het te veel is.
Geleidelijk aan ben ik wel de knop aan het omdraaien, alle familiefeestjes/afspraken zeg ik af, winkelen alleen het hoogst nodige, mijn tuin is net een oerwoud maar dat zal ik tenminste voor deze zomer toch gewoon moeten aanvaarden.
Luister naar je signalen en heb geduld.

Bedankt voor je reactie.

Het loop inderdaad precies tegen hetzelfde aan als jij. Ik had gisteren een hele drukke dag. Boodschappen doen (ging goed), telefonisch sollicitatiegesprek (ging goed) meehelpen met wat zware dozen tillen ivm verhuizing (ging goed), maar merkte wel dat ik intens vermoeid was. Toen kwam er een kennis spontaan langs, even mee gekletst (voelde mij nog erg goed), toen kwamen er nog 2 monteurs langs (tijdens gesprek voelde ik mij afgleiden en wilde het lange gesprek diverse keren al kappen), daarna wilde ik rust, maar mijn dochter moest nog thuiskomen op de fiets van ver, dus ik moest wel wakker blijven. Mijn vriendin was de stad in. Toen zij eenmaal thuis was, ging ik direct naar bed, maar was helemaal hyper, gespannen en vervolgens angstig. 2 slaaptabletten genomen en 6 uur geslapen.

Ik wist het eigenlijk al, want ik had mijn zoon nog gevraagd mensen te regelen voor de verhuizing wat uiteindelijk niet gelukt was. M.a.w. ik weet eigenlijk wel wat ik wel/niet moet doen en voelde goed aan wanneer ik mijn grens naderde (maar dat gesprek niet kon kappen).

Echt balen dit. Het doet zoveel met je gevoel van zelfvertrouwen en hoop dat het eindelijk ophoudt.

Mijn schoonvader komt nu en dan eens een handje helpen. Maar dan heb ik het enorm moeilijk om mijn trots opzij te zetten en ook niet de handen uit de mouwen te steken.
Ik heb dus de luxe van wat hulp om mij te ontlasten en dan ga ik mezelf belasten! Het is soms enorm frustrerend dat ik het maar niet kan laten terwijl ik me er wel bewust van ben.
Maar stapje per stapje word ik er wel beter in, die trots leren opzij zetten, beseffen dat ik ziek ben en me niet moet bewijzen. Geduld...

Mijn passie waar ik al van jongs af aan mee bezig was werd mijn beroep. Eens uitgevallen met BO ben ik de passie volledig kwijtgeraakt, van de ene op de andere dag.
Zit nu een jaar verder en vrees dat het misschien gewoon niet meer terugkomt. Het is moeilijk om me voor te stellen dat ik iets anders kan/moet vinden..

Hi Ethias,

In welke branche was je werkzaam?

Ik heb exact hetzelfde. Ik heb de afgelopen 4 jaar 3 banen gehad. Telkens hetzelfde verhaal. Binnen 1 maand (eigenlijk sneller) had ik het al gezien. Volstrekt geen zin meer. Het enige wat ik nog wilde was kletsen met collega's en gewoon plezier hebben. De drive om nog te scoren, mij in te zetten, etc. was volstrekt verdwenen. Ik ben mijn hobbies/passies nagegaan om te 'voelen' wat ik nou echt wil. Het antwoord kwam eigenlijk vrijwel direct. Het zal een ommezwaai zijn in mijn carriere, geen kantoorbaan meer (yes!) en vooral al die zinloze uren/weken/maanden vergaderen behoren dan tot de verleden tijd. Is op zich ook niet vreemd als je, zoals jij ook heb meegemaakt, veel hebt bereikt en voor je gevoel aan je max zat te werken. Op een gegeven moment is het klaar. Iedere dag kaviaar is ook niet alles.

Ik had mij opgewerkt van magazijnnier naar manager in 13 jaar tijd, verschillende tussenfuncties ook nog gehad..
Als ik mij zo nog 30 jaar naar het werk moet gaan slepen ga ik niet volhouden denk ik...

Zal de motivatie ooit nog terugkomen?

Of misschien is 8u achter een computer zitten niks voor mij, dat kan natuurlijk ook.

Hi Ethias, Ik denk dat je het zelf al duidelijk zegt. Je bent er klaar mee. Kan toch? Dat gebeurt toch ook in relaties? Eerst hevig verliefd, trouwen, etc. en dan alsnog gaan scheiden? Totaal niet vreemd.

Ik weet niet of je alleen daar hebt gewerkt in je leven, want het is heel normaal dat je van werkgever wisselt om zo ervaring op te doen wat wel/niet bij je past. Ik heb die ervaringen wel opgedaan en het luistert veel nauwer dan je denkt. Daarnaast heb ik jarenlang een eigen bedrijf gehad, waarbij ik ongelooflijk veel vrijheid had. Dit heeft ervoor gezorgd dat banen waarbij je van 9 to 5 op kantoor moet zitten, voor mij volstrekt onvoorstelbaar zijn. Ik vind dat pure zelfkwelling. Dus als jij 8 uur achter een computer zit, vind ik dat ronduit knap, maar zeker ook begrijpelijk dat je er op een gegeven moment klaar mee bent.

De kunst is dat je al je interesses, passie, sport, sociale contacten, etc, in een blender stopt en probeert te achterhalen in welke richting ze wijzen. Sommige mensen vinden onderwijs ineens interessant, of blijken altijd heel zorgzaam te zijn geweest of zoeken juist (veel) meer spanning, of willen meer buiten zijn? Of juist meer creatief, etc. etc.

Ik vind het juist onvoorstelbaar dat mensen hun levenlang bij één bedrijf kunnen werken. Hij hebt het over 13 jaar... mijn max bij een bedrijf was 8 jaar ;-)

Ik ben nu 1 week begonnen in een ander bedrijf (ook een kantoorbaan) maar dat lijkt me nu al nix, ik heb al met een loopbaancoach gepraat maar geen uitkomst. Ben een beetje radeloos. Het werk moet niet geweldig zijn maar het moet ook niet zijn dat je iedere dag met tegenzin gaat

Ook dat heb ik exact hetzelfde gehad. Ik liep de eerste dag het bedrijfsverzamelgebouw binnen in Amsterdam, voelde mij goed, sprak even met mijn nieuwe collega (nog steeds leuk), liep het kantoor binnen. klapte mijn laptop open en dacht....daar gaan we weer...ik wil dit helemaal niet...en boem...spanning, angst en vervolgens paniek. Ik wilde daar helemaal niet zijn, dacht direct gadverdamme...gaan we weer...afijn , de dagen daarna thuis gewerkt en er kwam helemaal niets uit mijn handen. Totaal geen zin meer in. Nog 3 keer op kantoor geweest en iedere keer hetzelfde...

M.a.w. voor mij duidelijk een teken dat ik absoluut iets anders moet gaan doen. Persoonlijk ga ik iets zoeken richting sport, buiten en coaching. Wat precies laat ik nog open. Het uwv betaald de omscholingskosten. Maar hele dagen achter mijn laptop en elke keer weer mensen bellen....nee, nooit meer.

Ja idem maar ik weet ook niet wat ik anders zou willen, terug in het magazijn werken voor een piep loon zou ik ook niet meer willen (denk ik). In mijn ogen gaat 80% van de bevolking met tegenzin werken :) misschien verwacht ik er teveel van.

Er zal absoluut een heel groot gedeelte met tegenzin gaan. Zonder twijfel. Kunst is om zo dicht mogelijk bij je eigen interesse en passie te blijven. Voor mij geldt dat ik veel watersporten erg leuk vindt, graag met mensen in contact sta, mensen graag enthousiasmeert en coach en houdt van sport/activiteit. Kinderen en scholieren vind ik leuker om mee te werken dan bejaarden en of hulpbehoevenden. Zo wordt mijn lijstje met mogelijke banen steeds iets groter. Zo ga ik mogelijk als vrijwilliger helpen bij een buitenzwembad om te ervaren of het sfeertje mij aanspreekt en het werkt. Qua loon ga ik naar de helft, maar dat maakt mij werkelijk niets uit.

Ps..een gebeurtenis wat compleet los staat van het werk kan ook je interesse in of visie op het werk ineens compleet veranderen. Het overlijden van iemand, iets wat je aan het denken heeft gezet, iets in je relatie, etc. Een vriend van mij moest van zijn vader perse een universitaire studie volgen en zo hoog mogelijke cijfers halen. Die jongen ging er dus voor, pa financierde alles, zodat hij zich kon focussen op z'n werk, slaagde met meerdere cum laudes, ging werken bij een universiteit als hoogleraar, schreef enkele boeken....afijn, zijn vader overleed, en die jongen (inmiddels vader) stortte volledig in. Compleet burnout, angstaanvallen, etc. Hij wilde niets meer met zijn werk te maken hebben en is nu al 8 jaar lang huisman Zijn vrouw verdient de kost en hij doet de kinderen en gaat vaak racefietsen. M.a.w. onderschat het verleden niet mbt wat er nu met he gebeurt. Bij mij speelt het verleden namelijk ook een zeer grote rol mbt mijn werk.

Tjah, buiten dat ik vader geworden ben is er niet veel gebeurd in mijn leven, huisman spelen en je vrouw voor alles laten opdraaien is ook niet bepaald netjes in mijn ogen... ik kan me gewoon niet voorstellen dat je tot 69 jaar iedere dag al zuchten, blazend, .. naar het werk zal moeten gaan.

Klopt, dat vond ik ook direct toen ik zijn verhaal hoorde. Maar zijn Pa was vermogend, dus zij teren op zijn erfenis. Dus van zeer ambitieus is hij compleet de andere kant opgegaan.

Ik denk persoonlijk dat je misschien juist doordat je vader bent geworden vraagtekens zet bij je werk. Je zult niet de eerste zijn die van ambitieus naar 'kan het wat minder' gaat. Sterker nog, sommige bedrijven nemen juist liever jonge honden aan, dat mannen/vrouwen die al in de volgende fase zitten (dus met kinderen). Simpelweg om zij hun prioriteiten dan anders hebben. Thuis gaat voor en werk komt op de 2e plaats.

Jij bent duidelijk klaar met je baan. Ben wel benieuwd of het aan het werk ligt of bijv. de bedrijfscultuur, je collega's, een nieuwe baas of richting, etc. Mijn buurman werd burnout toen zijn werkgever (overheidorgaan) werd overgenomen door een commerciële buitenlandse partij. De targets schoten omhoog en je werd op het matje geroepen als je die niet haalde. Kortom, stress... hij werkte er al 25 jaar en nu dus moest hij zich ineens aanpassen. Hij is 4 jaar daarna met vervroegd pensioen gegaan en lanterfantert nu de hele dag.

Wat je altijd kunt doen is overwegen om iets voor jezelf op te starten. Had ik ook gedaan van 2003 tot 2018. De voordelen is dat je vogelvrij bent. Tijden zelf indeelt en goed kan verdienen, mits je een baan hebt waar je als adviseur kan optreden. Als je bijv. koerier bent, dan moet je nog steeds hard werken. Of een baan waarvan je weet dat het zeer seizoensgebonden is. Een kennis van mij heeft een ijssalon, waar hij zijn eigen ijs maakt. In de zomermaanden werkt hij zich drie slagen in de rondte. Heeft 12 man (seizoens)personeel, verdient erg veel geld in die periode en daarna gaat hij 9 maanden rusten in zijn vakantiewoning in Italië. M.a.w. hij werkt maar 25% per jaar. Niet gek toch? T'is maar hoe je het indeelt.

Ik ben al van werk veranderd, maar na 1 week lijkt het mij weer niks, misschien verwacht ik gewoon te veel van het werkend leven... vroeger ging ik liever werker dan thuis zitten.. ik denk dat ik altijd in de omgekeerde wereld geleefd heb 😉 ik kan momenteel niks bedenken waar ik eventueel plezier uit zal gaan halen.

Ik ben geen psycholoog, maar wel ervaringsdeskundig, aangezien ik niet alleen zelf, maar genoeg mensen uit mijn omgeving zoiets dergelijks hebben meegemaakt. In alle gevallen zat er 'dieper' iets wat meespeelde. Twijfelen aan je werk is niet meer dan normaal, maar het helemaal wegvallen van überhaupt alles wat met werk te maken heeft, is wat anders. Vergeet niet dat sabbaticals niet voor niets bestaan. Mensen die 'even' afstand van hun dagelijkse leven willen nemen en eruit willen. Vaak leidt dit tot het definitief stoppen bij hun werkgever, omdat men dan lang de tijd heeft om na te denken wat men wil doen en op reis vaak nieuwe ervaringen opdoen. Ook worden de meeste overstaps gemaakt na de zomervakantie, omdat mensen dan ook langer de tijd hebben om na te denken over hun toekomst. M.a.w. het is is niet meer dan normaal dat je spirit weg is. Dit betekent zeker niet dat het voorgoed weg is. Daarnaast denk ik dat je in bovenstaande reactie eigenlijk al een belangrijk deel van de reden zelf geeft. Als je hart en ziel eerst bij je werk ligt, waardeerde je je priveleven minder. Wellicht hecht je nu, door je gezin, veel meer waarde aan thuis, waardoor alles waar je ooit waarde aan hechtte ineens veel minder waard is geworden. Eigenlijk maar een goed ding, want werk heeft zeker niet de waarde van je priveleven en gezin. Heb je al een beroepskeuzetest gedaan?

Ja ook al gedaan, maar kwam ook niks uit.. als ik goed nadenk zie ik mij momenteel geen werk doen maar helaas iedereen moet werken..

Vroeger zei ik tegen de mensen, ik snap niet dat jullie niet graag gaan werken, ik zou niet weten wat ik thuis moet doen en nu lig ik snachts wakker als ik moet gaan werken en waarom... geen idee. Zal zeker een fase in mijn leven zijn zeker 😀

@Annoniem is het bij jou terug gekomen de motivatie, zoja na hoelang en welke acties heb je ondernomen?

Ik zit nu midden in die fase. Letterlijk sinds vorige week zag ik 'het licht'. Dit komt omdat ik een opdracht meekreeg na mijn intake bij een therapeut (systeemtherapie). De vraag was.. schrijf op wat je vader je allemaal ontnomen heeft (dit geldt voor mijn geschiedenis uiteraard).

Al vrij snel begon ik mij te realiseren dat ik door zijn toedoen allemaal b-keuzes heb moeten maken in mijn leven qua beroep. Ik kwam in de sales terecht, wat nooit mijn droom was (daar werken overigens veel mensen die eigenlijk niet weten wat ze willen...) en bleek daar goed in te zijn. Juist omdat ik op sociaal vlak sterk ben of beter gezegd, gewoon geïnteresseerd in de mens (en mensen niet zie als 'klant'). Altijd ben ik in de sales gebleven en in verschillende branches (reclamewereld, IT wereld, VR/AR, overheid, etc). Het idiote was dat ik mij nu pas realiseer waarom ik mij eigenlijk nooit gelukkig voelde tijdens al die banen. Ook niet toen ik jarenlang een eigen bedrijf had, want het was nog steeds een afgeleide van mijn b-keuze. Het enige wat mij interesseerde was (en is) gezelligheid, een goed gesprek, humor, 'spelen', maar vooral niet achter je computer zitten en 'werken'. Ik had/heb daar totaal niets mee. Ik was ook nog gaan werken als sales manager in het buitenland, maar ervoer toen de eenzaamheid van het alleen op reis moeten gaan.

Kortom, ik heb veel vergelijkingsmateriaal. Ik kan dus nu heel eenvoudig opschrijven wat mij absoluut tegenstaat en waar ik wel energie van kreeg tijdens al die banen. Dus vooral beginnen met
het analyseren van jezelf. Wat staat je absoluut tegen. Werken is een algemeen begrip, dus naar mijn mening kan je niet zeggen dat je niet van werken houdt, maar van een (flink) aantal aspecten die je niet aanstaan. Ik kan erg slecht tegen regelmaat en voorspelbaarheid. Maar ook tegen alleen werken en binnen zitten. De lijst is wel wat langer dan dit, maar het gaat je inzicht geven.

Wat mij wél aanstaat is sociale interactie, afwisseling, creativiteit, buiten, natuur/water (ik word letterlijk depressief van industrieterreinen ;-)), mensen enthousiasmeren, etc.

Ik heb mij sinds kort aangemeld bij een lokaal natuurzwembad waar veel jonge gezinnen komen. Je bent dan de hele dag buiten, staat in contact met kinderen/jong volwassen, maar ook ouderen komen daar zwemmen. Je doet een beetje horeca, onderhoud, beveiliging, etc. en uiteindelijk zou ik (als ik merk dat dit het is) een cursus kunnen volgen als zweminstructeur ABC (en dit verder gaan uitbreiden). Mijn doel daarna zou zijn om zelf iets op te zetten hiermee (sporttraining, coaching etc. icm watersport).

Maar ik moet uiteraard eerst beleven of dit iets is waar ik direct een klik mee voel. Binnenkort ga ik langs voor een gesprek en vooralsnog wil ik dit als vrijwilligerswerk gaan doen. Mijn dagen kan ik dan zelf uitkiezen incl. duur en tijdstippen. Je bent tenslotte vrijwilliger.

Even verderop bij mij zoekt men mensen die mee willen helpen bij het verbouwen van gewassen in een niet commerciele setting. Ook dat sprak mij direct aan. Waarom? buiten, sociale interactie, natuur, etc. Ook weer vrijwillig, dus kan ik zelf bepalen wanneer ik (even) langskom om te helpen.

Ben benieuwd wat jou aanspreekt. Zie het niet gelijk als 'werken', maar gewoon 'wat vind je leuk?' Kan van voetbal tot kunst zijn of van kinderen tot bonsai boompjes ;-)

En nog iets. Ik ga bewust met een psycholoog praten, simpelweg omdat er dingen zijn uit het verleden die ik niet zelf kan oplossen. Ik was gewend dat ik dit allemaal zelf wel eventjes kon doen. Mocht je dat al doen, dan is dat goed. Mocht je het niet doen, dan kan je een gesprekje via je huisarts aanvragen voor een kosteloos gesprek met een praktijkondersteuner (zo noemen ze het bij ons). Dit is iemand die verhaal aanhoort, vaak algemeen psycholoog is en je direct kan helpen met je eerste vragen. Hij/zij kan je ook doorverwijzen, zodat je meer je leven weer op de rit kunt zetten. Het klinkt namelijk als een (milde) depressie...zo van, is dit het nou? Huisje, gezin en werk. Veel mensen kampen hiermee, zeker als zij voor hun gevoel alles hebben bereikt wat ze wilden, maar toch niet happy zijn met de situatie, maar niet snappen waarom. Jouw houding tov werk is overigens exact dezelfde als die van mij. Zodra het als werken aanvoelt, dan heb ik er geen zin meer in. Het moet wel leuk blijven en precies dat moet je dus gaan onderzoeken. Wanneer is iets leuk voor je. Gewoon plezier hebben in wat je doet. Mijn vriendin heeft zich net weer opgesloten op haar kantoortje thuis. Is eventmanager en vindt het organiseren van evenementen ontzettend leuk. Steeds iets nieuws, bijeenkomsten regelen en daarna het succes vieren. Zij komt af en toe even naar beneden, fietst een rondje of laat de hond uit en gaat weer verder. Altijd vrolijk en altijd zin in het volgende event. Die spirit is wat ik mis, maar nu dus ga zoeken door verschillende dingen uit te gaan proberen die compleet het tegenovergestelde zijn van wat ik ooit deed.

Hoe oud ben je als ik mag vragen?
Depressie zou kunnen maar haal wel nog plezier uit mijn hobby's en goed gaan uiteten etc... enkel het nut van werken gaan is mij wat ontnomen, heb al eens 4 gesprekken gehad met een psycholoog maar dat deed me nix.. jij zegt dat veel mensen hiermee kampen met het feit is dit het nou.. ik ken toch niemand van mijn vriendengroep die dit heeft hoor, gaat het überhaupt nog over?

Hi Ethias, ik ben 51 jaar en heb dus al een stapeltje vrienden en kennissen die tijdens of al ver voor hun midlife crises werden geconfronteerd met hun dromen vs de werkelijkheid.

Ik ken veel mensen die compleet geswitched zijn na een lange tijd uit de running te zijn geweest. Mijn overbuurman was IT'er en werd uiteindelijk fotograaf, een vriend van mij werkte bij Oracle (topsalaris), werd binnen een paar jaar burnout en is nu al jaren Yoga leraar, een andere buurman was jarenlang coach bij bedrijven en is nu al jaren fysiotherapeut, etc. etc. Allemaal op een punt belandt waarbij ze geen voldoening meer haalden uit hun (goedbetaalde) banen en een tijdje langs de zijlijn stonden. Bij een vriend (topbaan bij IBM) ging de knop om toen zijn jongere zus overleed. Hij klapte in elkaar en is volledig gestopt met werken. Zit nu bij diverse buurtclubjes als vrijwilliger en sport een beetje. Maar om te zeggen dat hij gelukkig is...nou nee.

Het is echt niet meer dan normaal, herscholing is erg populair bij het UWV omdat veel mensen die thuiszitten willen switchen van baan.

Ik denk dat je er gewoon klaar mee bent. Voor mij was het ook een eye-opener toen ik mijn 3de baan in 3 jaar tijd ging doen wat ik je al vertelde. We hadden een gesprek met een vrouw die mogelijk bij het bedrijf zou komen. Het boeide mij voor geen meter (kan je nagaan eerste week van mijn werk) en dacht de hele tijd 'wat doe ik hier'. Ik wilde de hele tijd weg, zat tegen het plafond aan, en toen ik eindelijk weg kon lopen, voelde ik mij echt 'verlost'. Maar ja, daarna weer achter mijn excel-sheet met honderden klanten die ik moest gaan benaderen...zo geen zin meer in.

Wat is jouw leeftijd overigens?

Ik ben 35, bij mij is het gevoel pas gekomen nadat ik 3 maanden uit de running van mij werk was. Eerlijk gezegd werd hoe langer ik thuis was hoe erger mijn "depressief" gevoel werd, nu ik bezig ben heb ik minder tijd om te malen.. nu thuis blijven is het dus ook niet, werken gaan is het ook niet.. werken gaan zal moeten.. maar ik praat nu veel op mijn werk met mensen hierover en geloof het of niet 80% zegt dat ze niet graag komen werken en de uren aftellen om naar huis te gaan.. dus ik denk persoonlijk dat dit normaal is en wij denken dat het abnormaal is 😀 dus jij wilt nu zeggen dat jij je al +- 30 jaar mild depressief voelt?

Mijn issue is net als iedereen op dit platform weer anders. Mijn vader was zwaar getraumatiseerd, eigenlijk psychiatrisch patiënt en moest geholpen worden. Dit durfde hij niet aan. Hij leunde volledig op mij. Ik was de krachtigste zoon en als je op je 14e 'eventjes' van je vader te horen krijgt dat hij een einde aan z'n leven wilt maken en ik dat niet tegen 'de rest' mocht zetten, dan staat je wereld op z'n kop. Ik werd vanaf dat moment 'de vader' en ondersteunde hem met alles.Ook probeerde ik hulp in te schakelen, maar hij haakte steeds af bij de eerste gesprekken, terwijl hij veel ellende had gezien in zijn jeugd. Door zijn trauma liet hij mij niet los en kon ik niet de dingen gaan doen die ik wilde met mijn leven en heb zodoende banen gezocht die eigenlijk totaal niets meer te maken hadden met mijn toekomstdromen. Kortom, als ik nu terugkijk op wat ik allemaal gedaan heb in mijn leven, dan is 'aanpassen' het juist woord. Hij is nu 3 jaar geleden overleden. Een rare gewaarwording want je kunt je voorstellen dat er talloze emoties naar boven kwamen van woede, blijdschap tot verdriet. Een hele pittige periode. Nu ik iets verder ben en hiervoor nu systeemtherapie ga volgen, waarbij ik de opdracht kreeg vorige week na mijn eerste gesprek om op te schrijven wat mij allemaal ontnomen is, kwam automatisch ook 'carriere' voorbij. Door hierop in te zoomen zag ik pas wat ik had gedaan (kon niet anders) en waardoor ik mij nooit gelukkig voelde tijdens mijn banen. Maw ik kom vanuit een andere invalshoek, maar qua werk kan ik mij goed voorstellen dat veel mensen door hun verleden of omstandigheden iets gaan doen waarvan ze achteraf denken....wat doe ik eigenlijk hier.

Ben ik mee eens, veel mensen hebben ook geen keuze, als je geen opleiding/diploma hebt heb je maar een beperkte keuze.. ik kan me niet voorstellen dat mensen vrolijk worden van achter de vuilkar te lopen of aan de band auto's staan te maken. This maar hoe je ermee omgaat.. echter ben ik 13 jaar zeer gelukkig geweest op mijn werk. Als inkoper,verkoper, team leader en als magazijnnier en nu plots niks meer.. this raar meer kan ik er niet van zeggen

Soms is het klaar. Kan ook in relaties gebeuren. Ineens is het vlammetje weg. Vaak logisch en soms onverklaarbaar.

Dan moor hopen dat het vlammetje ooit terug zal aanwakkeren 😉

Maar als ik je zo hoor ben je dus op je 22e begonnen bij je werkgever en daar dus 13 jaar gewerkt. Op mijn 22e was is net afgestudeerd en had tot mijn 35e al zo'n 4 werkgevers gehad. De langste duurde 6 jaar. Maar dat was dan ook een leuk bedrijf met leuke collega's. Maar sowieso dus meerdere werkgevers. Het kan misschien voelen als een echtscheiding van je werkgever. De liefde is voorbij ;-) Niet vreemd en eigenlijk doodnormaal dat je verder gaat zoeken. Even liefdesverdriet..

Ja klopt, en altijd graat gewerkt daar, tot het laatste jaar, dat ik angst en paniek aanvallen kreeg op het werk, tijdje uit geweest en terug gekomen maar het gevoel was nooit meer hetzelfde.. kan je je werkplezier ooit nog terugvinden denk je?

Jazeker, ik denk echt dat je er klaar mee bent. Je sleept je naar je werk toe, wat natuurlijk 'niet echt' een goed teken is.
Je bent zo te horen een harde werker, dus iemand die altijd maar door gaat en aangeeft dat hij liever voor zijn werk koos, dan zijn prive-leven. Ik denk dat dit gewoon een fase was in je leven. Carriere maken, hoog eindigen, kind krijgen en realiseren dat er meer is in het leven. Nogmaals, niets vreemd aan. Je hebt wellicht te lang doorgelopen daar, over je grenzen heen. Ik zou je tijd nemen, beseffen dat het een signaal was dat je klaar was en bewust gaan kiezen voor iets wat je ziet als hobby/vrije tijd. Je vergelijkt werken veel banen die inderdaad niet echt leuk zijn om te doen. Vuilnisman, lopende band, autowasserij, etc. zijn niet de banen waar veel mensen om staan te springen. Jij hebt in principe een interessante CV voor bedrijven, omdat je niet alleen toont dat je klom binnen het bedrijf, maar daar ook 13 jaar hebt gewerkt. Die loyaliteit vindt men altijd zeer interessant. Je redenatie van 'werken is per definitie waardeloos' is wel erg stellig. Ik kan meerdere beroepen voor mijzelf noemen die ik leuk vind. Feit is wel dat ik jarenlang voor mijzelf werkte als ZZP'er. De vrijheid die je daarmee kunt krijgen is enorm en daarom is voor mij een 9 to 5 baan echt geen optie meer. Ook het 'vast' zitten op een werkplek en dat nagenoeg dagelijks vind ik persoonlijk een vorm van moderne slavernij ;-)

Je kunt via je werkgever of het UWV kosteloos cursussen gaan volgen. Soms hoeft dit niets met je werk te maken te hebben, maar is het puur voor zelfontplooiing. Je zei dat je hobbies had, dus wellicht kan je kijken of er iets te verzinnen is waar je je geld mee kunt verdienen.

Een vriend van mijn zoon startte 6 jaar geleden een online webstore voor technisch lego onderdelen. Die vriend was daar gek op. Zijn bedrijfje draait ongelooflijk goed en hij krijgt wereldwijd bestellingen van andere hobbiesten. Die jongen heeft alles geautomatiseerd, waardoor het inpakken, versturen, retours, etc. allemaal door een derde partij wordt gedaan. Hij hoeft alleen maar zijn website bij te houden en zijn bankrekening te bekijken. Een sportmaatje van mij handelt online in 3 speciale producten. Heel simpel, via alibaba koopt hij in. Hij draait een omzet inmiddels van 130.000 Euro en maakt ieder kwartaal een grote reis. Net terug van skieën in Japan en 1 maand later alweer met z'n gezin naar Nepal. Egypte staat als volgende bestemming gepland. Zijn vrouw hoeft niet eens te werken..

Tis maar hoe je het zelf organiseert.

Je hebt gelijk, ik spreek er nu veel over met andere mensen en die switchen ook vaak van job, reden ik was het zo beu 😀

Dacht ik al. Er zijn zat mensen die dit overkomt. Ineens ben je er klaar mee. Minister Fred Teeven werd ineens buschauffeur...😁 Gewoon rustig laten bezinken en kijken wat je volgende stap wordt. Los van branche en inkomen. Gewoon wat leuk lijkt.

Hi Ethias, ik werd vanochtend wakker en bedacht mij, na een optelsom van afgelopen weken, waarbij ik mijn banen onder de loep nam, wat mij nou wel en geen energie geeft, wat de meest geschikte baan zou zijn voor mij. Net een bedrijf benaderd voor algemene info en direct werd ik uitgenodigd voor een gesprek morgen. De enrgiestoot die dat gaf is echt hetgeen wat voor mij aangeeft dat dit de oorzaak is van mijn burnout. Door overmacht in een functie en branche gerold omdat er immers geld verdiend moest worden. Nu kies ik niet voor het salaris, maar voor wat ik leuk vind. Mijn salaris zal nog naar de helft zijn, maar dat vul ik aan met een online shop die redelijk rendeert. Bij elkaar het salaris wat ik anders ook zou krijgen voor een 5 daagse kantoorbaan. Helemaal prima dit.

Hi Sandro, ik ben na 3 maanden gestart, simpelweg omdat ik begon te merken dat ik fysiek steeds meer kon en eruit wilde. De eerste 2 weken heel rustig aan, kleine uitstapjes en rustig terug gaan als je merkt dat het teveel wordt. Begrijpen wat er gebeurt en snappen dat er niets aan de hand is
Daarna een 1/2 uur fietsen bij de fitness en tussen 125-140 bpm blijven. Echt aan houden. Daarna rustig de sauna in en douchen. Eenmaal thuis vaak s'middags even slapen en de rest van de dag niets. Daarna pas in de middag ook iets doen. Al is het een boodschapje of iets anders. In ieder geval proberen. Gaat niet makkelijk, maar gaat wennen. Soms een dag even niets en jezelf inhouden (bij mij echt een probleem, maar komt goed....vanmiddag weer gezwommen en veel gekletst). Zorg ervoor dat je het meeste voor max 16:00 doet. Je hebt daarna alle tijd om te zakken qua rust. Nu ben ik 2 maanden verder en begin te merken waar mijn grens ligt. Dit is puur testen en uitproberen. Weer even wat stappen terug, energie opladen. Goed eten.. ik eet 2 bananen per dag, pure chocolade, gezonde maaltijden en af en toe een wijntje. Alleen decafe en veel lullige spelletjes op m'n mobieltje. Zo dom mogelijk houden 😁 Stapje voor stapje bouw je dan alles op. Wat voor mij ook hielp is analyseren waar ik nu sta en wat ik ooit wilde. Gaf veel eye openers en een steeds duidelijker blik op wat ik over enige tijd wil gaan doen. Een ommezwaai qua carrière, maar zeker een waar m'n hart sneller van gaat kloppen.

Ga je ook meer op jezelf focussen. Je uiterlijk, verzorging, kleding, voorkomen, etc. Bijv sporten, op je voeding letten, vitamines, etc. Een gezonde geest zit in een gezond lichaam. Oude wijsheid klopt altijd..

Is het normaal dat je tijdens je burn out totaal geen zin hebt om te werken? Ik ben 13 jaar met hart en ziel gaan werken, was de meest gemotiveerde persoon van het bedrijf, maakte op 13 jaar maar liefst 4 promoties, ik ergerde mij dood aan mensen die constant ziek waren en nu zit ik hier.. kreeg paniekaanvallen op het werk en melde mij 3 maanden ziek, erna 1 jaar 3/5 gewerkt maar het werk geluk kwam niet terug, nu net gestart terug voltijds bij een ander bedrijf maar ook daar geen motivatie om te werken, ik ben steeds op zoek naar zingeving in het werk.. ik verlang terug om de gemotiveerde werknemer te zijn van vroeger, en mij niet iedere dag naar het werk te moeten slepen!

Herkenbaar?

Totaal niet vreemd. Je zou ook een bore-out kunnen hebben. Je kunt ergens gewoon echt klaar mee zijn, ook al was het je passie. Ik las een tijdje terug nog over topsporters die hun hele leven bezig waren met hun sport met maar één doel 'de beste' worden. Of ze werden het of niet, maar voor velen was van dat doel van de ene op de andere dag weg. Dit kan door een gebeurtenis zijn of een inzicht of wat dan ook, maar zo vreemd is dit niet. Ik ben zelf 51 jaar en herken je gevoel goed. Mijn hele leven in de sales gezeten en ook telkens hogerop geklommen. Riant salaris, etc. maar de drive is weg. Te vaak hetzelfde spelletje gedaan en nagenoeg alles al meegemaakt. Zinvol werk is eventueel ook iets wat ik zou willen gaan doen. Volgende week heb ik voor het eerst een gesprek met een coach van het uwv om daarover te praten. Maar een commerciële baan is zeker niet meer wat ik zoek. Dus ja, het is heel herkenbaar en komt veel voor.

Als ik nog 30 jaar zo moet gaan werken wordt ik gek denk ik, of zouden de meeste mensen hun naar het werk moeten slepen? Misschien was ik overgemotiveerd, een bore out kan ook maar dan zou ik echt niet weten welke job mij hieruit gaat halen. Heb een riant salaris nu opgezegd en volgens mij zit ik nog niet goed nu...

Misschien een tip:
Ga eens vrijwillegerswerk doen in een tak van sport waar je iets mee hebt. Je leert zo het sfeertje kennen en je zult merken of het wel of niet iets voor je is. Zo kan je bijv. voor culturele instellingen inspringen, maar ook binnen de sportwereld, sociale opvang, vluchtelingenwerk, dierenverzorging, natuurbehoud, etc. Gewoon snuffelen, kan altijd en kan je die onverwachte prikkel geven die je zoekt.

Bedankt voor je inzichten! Heb ik weer veel aan. Ik denk dat dit bericht ook hoorde onder 507? Het bovenstaande topic?

Klopt..

Nog een (lekkere) tip.
Pure chocolade eten helpt echt. Heeft een kalmerende werking én zorgt voor een opgewekt gevoel. Ik neem het dagelijks (minstens 70% puur nemen).

En nogmaals...bewegen, naar buiten, rusten, goed eten, lullige spelletjes spelen (uno, 4 op een rij, etc). Ochtend uitstapje en middag uitstapje, maar echt alleen als je voelt dat je het fysiek kunt en probeer mentale vermoeidheid daar niet mee te verwarren. Ik 'voel' mij vaak moe, maar begrijp inmiddels dat dit puur mentaal is. Als ik eenmaal fiets, merk ik hoe makkelijk ik het fysiek aankan. Maw telkens even experimenteren. Stilzitten en uit het raam kijken kan, maar geen mens is daarvoor gemaakt en wordt op den duur een kwelling. De komende dagen/weken wordt het erg mooi weer, dus dat werkt alleen maar motiverend. En besef dat we allemaal hier zitten met dezelfde klachten (niet dezelfde oorzaak). Dus gespannen, nerveus, angstig, paniekerig....heel normaal dus. Besef dat continue als je wat onderneemt. Het hoort er nou eenmaal bij.

Hi Madeliefje, nog eentje (als bewijs dat je door de zure appel moet). Omdat het morgen mooi weer wordt en ik graag in natuurwater zwem, ging ik net doelgericht een zwembroek kopen. Zonder dat ik het eigenlijk zelf doorhad was ik zeker al 25 minuten bezig, praatte met personeel en had mijn fiets een stuk verderop staan en ging ik nog even een andere winkel in. 1 maand geleden stond ik met een kloppend hart, half hyperventilerend in diezelfde winkel en was binnen 5 minuten weg en durfde ik mijn fiets niet eens aan de overkant van de straat te parkeren. Afijn, wat ik ermee wil zeggen...oefening baart kunst. Je moet jezelf opnieuw uitvinden en dit rustig gaan trainen.
Winkelen in 'de grote stad' staat op het programma, maar alles op z'n tijd.

En nog een ding Emily, ik ben in mijn leven 2x burnout geweest. Dit kwam door een familieproblemen waar ik 'de oplossing' voor was vanaf mijn 14e. Ik ben dus al 2x uit mijn burnout gekomen en nu is de laatste, aangezien de oorzaak nu weg is en de verwerking is begonnen. Ik weet dus precies hoe het voelt, wat je moet doen en wat helpt. Binnen zitten en rusten/slapen, Jazeker, in het begin, maar daarna begint de klus. Erg pittig, maar je moet er doorheen. Alles weer opnieuw opbouwen, je grenzen steeds wat verder verleggen en op een gegeven moment denk je...huh? Dat ik deze straat niet eens uit kon lopen een paar maanden geleden. Een 1/2 jaar later ben je nagenoeg vrij van klachten. Sporten altijd blijven doen om je 'fabriekje' goed te laten werken.

M.a.w. het is voor mij niet nieuw en je hoeft hier echt niet langer dan een 1/2 jaar in te zitten, mits je beslist dat het genoeg is en je uit je grot komt. Ik ben vandaag een stuk wezen fietsen, boodschappen
gedaan, even wezen winkelen en heb zojuist onze hond uitgelaten in het bos. Ik ben nu op, maar ik heb het wel gedaan. 1 maand geleden lag ik nog lusteloos op de bank. Morgen s'ochtends naar de tandarts, daarna wielrennen, 's middags rust/slapen en goed eten en s'avonds even een duik in de rivier. Nu al zin in.. ;-)

Komt goed, maar gaat niet vanzelf.

Goed en hoopvol om allemaal te lezen. Zit er ook al langer in, en het gaat hier ook steeds beter. Sinds een week de knop omgezet om elke dag te bewegen en meer buiten te zijn. Sindsdien voel ik me een stuk beter (: dus herken wel wat jullie zeggen

Mooi! Je zult zeker goede en slechte momenten gaan ervaren, maar zie 'de slechte' als een leermoment en neem de consequenties voor lief. Het is nou eenmaal zo. Ga daarna weer gewoon verder waar je gebleven was en begin weer met bouwen..even een klein stapje terug en daarna weer verder. Niemand leert voetballen door ernaar te kijken...je moet trainen ;-)

De voorbeelden helpen mij enorm. Vandaag weer een stapje verder reintegreren op werk. Je voorbeelden hielpen mij om inderdaad te bedenken, ja even door de zure appel. Nu nog strak van de spanning, maar het komt wel weer goed (;

Fijn om elkaar zo te kunnen helpen!

Komt echt goed... Ik ben gisteravond toch nog even wezen zwemmen in de Kromme Rijn en ben nu net terug van 1 uur racefietsen na vanochtend bij de tandarts te zijn geweest en boodschappen te hebben gedaan. Doe ik het fluitend? Nee, zeker niet, maar je moet het doorbreken en weer leren 'spelen'. Zo kom je iedere dag een stapje verder. Goed om te horen dat jij dit ook bent gaan doen, want dat is de weg naar herstel. Zie het inderdaad als die zure appel. Die spanning die je daarna voelt moet je zien als een overwinning op jezelf. Je hebt het mooi geflikt!!

Goedemorgen Madeliefje, wat ik eigenlijk wel verwachte, gebeurde vannacht. De man met hamer kwam even langs. Niet fysiek een klap, maar mentaal. Qua conditie kan ik het wel aan, maar het doorbreken van prikkels is dan het ding. Dus ik werd weer erg nerveus gespannen en angstig.. het bekende riedeltje. Dit is een duidelijk signaal dat ik te hard ga. Ik pas dan mijn schema aan, ga terug naar 25-30% en zie dat dan als 0-punt en rust weer zoveel mogelijk uit (toch mooie weer). Op die manier ben ik in 3 weken al 25-30% verbeterd en ga zo iedere keer weer langzaam een stuk omhoog. Je kunt ook thuiszitten en verwachten dat je daar helemaal hersteld om vervolgens probleemloos naar buiten te wandelen, maar zo werkt het (helaas) niet. Maar experimenteer zelf hiermee.

Een vriendin van een vriend van mij was ooit tijdens haar studententijd burnout geraakt. Perfectionisme en prestatiedrang waren haar valkuilen. Tot op de dag van vandaag (25 jaar later) blijft ze die a-relaxte, overspannen houding aannemen. Dus bij iedere prikkel kruipt ze direct haar grot weer in en verzet ze haar grenzen niet. Haar zelfvertrouwen is dan ook ver te zoeken. Bijzonder triest, maar het is maar hoe je ermee omgaat.

Wat goed dat je even een stapje terug doet!

Het blijft zoeken hè, wat goed is..
ik doe ook vandaag even rustig aan, om mijn lichaam en geest te laten herstellen van gisteren (werk).
In rust komen er vaak weer meer klachten openbaar. En dat is denk ik wel belangrijk, dan alleen maar doorgaan.
Daar heb ik eens een terugval van gehad. Juist elke keer stil staan, en jezelf checken, hoe gaat het nu echt met me, welke signalen geeft mijn lichaam..
dat helpt mij

Tsja, dat balanceren is ongelooflijk lastig. Vanaf Vrijdag krijg ik daar begeleiding in, want om het wiel zelf uit te vinden kan een eeuwigheid duren. Ik ben wel met overigens even gaan buiten kort gaan zwemmen en op een terrasje gaan zitten. Na een 1/2 uurtje was het genoeg. De rest van de dag in de tuin zitten.
Ik wil perse iedere dag met een goed gevoel in slaap vallen. Zolang je kleine geluksmomenten inbouwt sterk dat je dagelijkse gevoel.

Cheers

Ik zou dat moeten/willen weglaten..

Ach, je snapt wat ik bedoel denk ik. Ik moet niets, maar geluksmomentjes vind niemand door dagenlang op de bank te zitten. Dus moeten/willen zou je kunnen vertalen als 'na te streven dagelijks doel' ;-)

Haha ja. Goed om zo een eventuele depressie of iets anders te voorkomen. (:

Tsja, vrijheid voelen en doen wat je zelf wilt. Precies de issue waar ik al jaren mee loop. Ik had te maken met een ouder die mijn normen en waarden bepaalde. Binnen dat kader had ik mij leven (tegen mijn zin in) opgebouwd. Nu hij overleden is, heb ik eindelijk de vrijheid om te doen wat ik zelf wil, maar zit ik nu in een bepaald kader. Erg vervelend, want het heeft impact op alles in mijn opgebouwde leven. Mijn relatie, mijn gezin, mijn werk, mijn dromen, etc. Een enorme omschakeling met erg veel impact. Het verklaart heel veel emoties in mijn leven. Ik was niet eens blij toen ik ging samenwonen, onze kinderen geboren werden, wij ons huis kochten, mijn bedrijf als een tierelier liep, ik mijn eerste cabrio kocht...het deed mij allemaal niets. Het was niet het leven wat ik zelf wilde. M.a.w. een heel rare situatie, wat heel veel impact heeft op mijn rust. Ik krijg nu systeemtherapie om het hele verhaal eens goed door te nemen en terug te komen bij wie ik zelf ben en vooral waar ik zelf voor sta. Van zelfverzekerde vent, naar een hoopje ellende. Past absoluut niet bij mij, waardoor het allemaal raar aanvoelt. Maar ja, een kennis van mij heeft hetzelfde meegemaakt. Eerst terug naar de kern. Hij heeft daardoor nu alles weer op de rit, kent zijn valkuilen en weet wat hij wilt. Compleet weer in balans.

Fijn dat je zo weer gelukkig kan worden! En je er hulp bij krijgt. Sterkte en geniet van de reis (:

Wordt een flinke reis, maar eentje die veel gaat opleveren. Het vereist echter wel een compleet nieuwe mindset. Eigenlijk is de basis dat ik mijzelf altijd op de 2e plek heb gezet. Altijd het geluk van anderen op de eerste plek zetten, om vervolgens jarenlang braaf te doen wat die andere wil. Kortom, je eigen geluk op de 2e plaats. Nu ik dit steeds meer begin te herkennen, komen er ook wat 'lastige' situaties aan. Zet ik het geluk van mijn partner op de 1e plek of die van mij. Alleen zal je dan de situatie gaan krijgen dat je de andere moet uitleggen waarom je niet meer in de pas wilt lopen 'want het was toch altijd leuk'... pfff, zo geen zin in, maar het moet.

De meeste personen verliezen hun levensvreugde net door een BO. Depressie als gevolg van BO is veel voorkomend, want plots kan je de dingen die je leuk vond niet meer doen.
Dan doorduwen om toch zaken te doen zal je herstel enkel in de weg staan of je zelfs dieper duwen.

Persoonlijk was ik juist wel gelukkig van niets doen vroeger. Ik zat op een stoel buiten, gewoon te genieten, een hele dag lang. Op mijn vakantiejob was ik nogal snel tevreden met weinig. Ik was graag op mezelf.
Dan gingen mensen zeggen dat ik lui was e.d. dat ik meer moest werken. Da ik buiten moest komen en socializen.
Dat is blijven hangen en in mijn volwassen leven is dat geëvolueerd naar me constant willen bewijzen, perfectionisme, nooit opgeven, geforceerd tussen mensen zijn. En zo ben ik dan in een BO beland :)
Nu verlang ik terug naar de eerder teruggetrokken, relaxte zelf die ik vroeger was - en dat is ook waar ik terug naar toe moet om te herstellen.
Goed genoeg is goed genoeg en leef naar hoe je bent, niet naar wat anderen verwachten.

Hi North,

Je hebt helemaal gelijk. Het is ook wat ik bedoel, maar dat ervaar je alleen maar door naar buiten te gaan en dingen te ondernemen die je leuk vindt. Weer leren spelen, zeg maar.

Ik herken (erg) veel in jouw levenshouding. Ik was/ben precies hetzelfde. Tevreden met weinig. Door familie-omstandigheden kwam ik op een sales afdeling in een snelle branche terecht. Absoluut niet iets waar ik ooit zou hebben gewerkt. Leuk voor de buitenwereld, maar ik vond het vreselijk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog maar om anderen trots te maken. Voor de rest vond ik er helemaal niets aan. De afgelopen 2 jaar maar liefst 3 banen gehad, maar iedere keer was ik niet gelukkig...kantoorbaan, vaste werktijden, scoren, targets...bah.. Ik denk dat het nu wel tijd is om mijn hart te gaan volgen. Ik ben nu iets aan het opzetten dat exact aansluit op wat ik zelf wil, want eigen ondernemer zijn biedt de mogelijkheid om zelf je tijd in te delen. Dit betekent wel dat het grote geld en aanzien zal gaan stoppen, maar ik weet dat ik dan (veel) gelukkiger ben. Het wordt steeds duidelijker welke kant ik op moet gaan. Nu nog even aan mijn vriendin uitleggen, want die is nogal gesteld op status ;-)

Fijn dat dit voor jou goed werkt. Persoonlijk vind ik dit geen goed advies. Als ik mijn signaal van teveel prikkels negeer dan heb ik weer een week paniekaanvallen. Dus nee bedankt.
Natuurlijk is het wel goed om actief te blijven en kleine dingen te vinden om van te genieten. Maar je prikkels negeren en er doorheen zetten is nou juist de manier om weer terug te vallen.
Ik zit al een jaar met burn-out dus ik spreek uit ervaring.

Hoop voor jou dat je manier blijft werken

Hi Anoniem 2,

Iedere burnout is anders, dus ik spreek voor mijzelf. Feit is wel dat ik een knop heb omgezet en dagelijks nu steeds meer dingen doe, waaronder sporten, sociale activiteiten, sauna, etc. Ik heb nog geregeld last van prikkels, maar om daardoor maar binnen te blijven zitten lijkt mij niet de juist oplossing. Dus als jij zegt ik zit al een jaar thuis, dus ik spreek uit ervaring, dan is dat heel vervelend, maar wel jouw ervaring en niet automatisch een feit als je burnout bent. Ik zat 4 maanden thuis en begon te merken dat het averechts begon te werken. De kunst is relativeren, accepteren en ervaren. Als je bijvoorbeeld paniekerig wordt tijdens het winkelen of wat dan ook, dan juist je pas vertragen. Juist het tegenovergestelde gaan doen.

Maar nogmaals, iedereen ervaart het anders en gaat er anders mee om.

Succes!

Dit klinkt echt niet juist, dit gaat in tegen alles dat we leren wat je moet doen bij BO. Ik stel me de vraag of je wel in BO zit of dat je in een ontkenningsfase zit en nog een terugslag zal krijgen.
Je prikkels negeren is over je grenzen gaan wat per definitie BO veroorzaakt/onderhoud.

Om nog even aan te vullen.

Ik ben zelf gaan graven wat er allemaal gebeurd is in mijn leven door de problemen die ik had met een ouder die ik mijn levenlang moest ondersteunen. Partificatie, symbiose trauma, etc. liggen ten grondslag aan mijn burnout, feit is (bij mij) dat ik mijn leven moest indelen zodat het dragelijk was. Dus veel onvrijwillige keuzes gemaakt. Ik heb daardoor nooit mijn eigen wil en wensen kunnen nastreven. Ik werd geleefd. Nu ik de focus ook op dat onderdeel heb gelegd, begin ik te begrijpen waardoor ik gaandeweg steeds verder wegzakte en in deze situatie ben beland. Het is een kwestie van een reset-knop die je moet zien te vinden. Zoals een collega tegen mij vertelde die jarenlang burnout was 'zoek jezelf en vindt jezelf'. Hij is al jaren van zijn burnout af en is gelukkiger dan ooit. Maw duik in je levensloop, ale keuzes die je hebt gemaakt (of hebt moeten maken) en hopelijk vind je dan ook meerdere dingen die kunnen gaan leiden naar je herstel. Er is vaak niet een oorzaak, maar een combinatie van meerdere factoren.

En nee, ik ontken helemaal niets. Ik heb vaker met dit bijltje gehakt. Ik weet wat een BO is en hoe het werkt. Niets nieuws. Er is een breekpunt die je goed moet aanvoelen. Je vermoeidheid, stress etc. zit in je lichaam en geest. In de beginfase ben je op, maar je fysiek hersteld zich sneller dan je geest, want ook je zelfvertrouwen heeft ee knal gekregen. Je bent op een gegeven moment alleen nog mentaal moe. Dit moet je gaan trainen. Niet door op de bank te zitten, maar er op uit te gaan. De eerste paar keer is erg pittig, maar op een gegeven moment merk je dat je dingen weer automatisch gaat doen. Je leert weer vertrouwen in jezelf te krijgen. Hoe langer je thuis zit, des te lastiger het wordt. Het kan wel, maar je vertrouwen is dan verder weggezakt.
Ik zat ook op een punt dat ik dacht dat zelfs de vaat uitruimen teveel was, maar fysiek was het geen probleem. Op dat moment draai ik de knop om en startte ik met een stukje fietsen, toen 15 minuten, 30 minuten en zoals de laatste paar keer 1 uur. Je kunt je eeuwig burnout voelen, maar dat denk je. Dit is juist het mentale gedeelte en dat kan je alleen maar herstellen door uit je grot te komen. Dus ik ontken niets, ben nog zeker burnout, maar zorg er nu voor dat ik weer vertrouwen in mijzelf opbouw. Essentieel om steeds positiever in het leven te staan. Vanavond zou ik een borrel hebben, maar sla die helaas weer over omdat ik vandaag gesport heb, boodschappen heb gedaan en een paar kleine huishoudelijke klusjes. Morgen weer sporten, de tuindouche afmaken en luieren. Verder geen plannen. 3 weken geleden ging bij mij de knop om.

Beweging (los van een korte wandeling) en sport is aangeraden bij het terug opbouwen van je veerkracht. Maar eerst moet je rust vinden en reserve opbouwen. Als je niet eerst "reset" dan blijf je jezelf gewoon uitputten.
Als jij nog gaat winkelen en huishoudtaken dan ben je zeker nog niet aan het "resetten".
Ik vind het zelfs ongeloofelijk dat je de prikkels van de sportschool überhaupt kan verdragen. Het moet zijn dat je momenteel nog keihard over je grenzen aan het gaan bent en constant in stressmodus staat.

Ga eens een uur op een stoel zitten en staar door het raam. Geen telefoon of radio of eender wat. Lukt je dat? Kan je "niets" doen? Of loop je de muren op?

Ik kan niet 1 uur uit het raam kijken als je dat bedoelt. Nooit gekund overigens. Ik ben van mening dat je jezelf dan ook wel erg forceert. Wel moet ik leren om niet in 'klussen' te denken. Als ik bijv. naar de tuin kijk, dan wil ik direct de heg gaan snoeien of de schutting schilderen. Daar zit juist mijn probleem. Als het heel warm is vertraag ik en vind ik het heerlijk om lang relaxed te zonnen of in de sauna te zitten. Voor mijn gevoel heb ik dan iets gedaan wat weinig energie kost

Ik kan de prikkels van de sportschool ook nog niet aan. Je zou wel bijv als je al wat meer kan stukje gaan wandelen door et boos of fietsen en als je dan thuis komt lekker in de zon zitten of schaduw niks doen. Dan leer je je lichaam ook weer inspannen en ontspannen.
Gr s

Ik heb vanochtend uitgebreid gesproken met een coach.

Ik had wat vragen over sporten, cortisol, endorfine, supplementen, etc. Zij hanteren 1 regel en dat is dagelijks naar buiten en bewegen. Het beste is om te fietsen, wandelen, zwemmen met een hartslag tussen de 125-140. Zij legde uit dat cortisol in veel gevallen te hoog is bij burnout patiënten en dat bij deze hartslag de endorfine opwekt en de overtollige cortisol afvloeit. Door dit ongeveer 5 dagen per week te doen (niet verplicht, maar is een advies), leert je lichaam weer een normaal niveau te krijgen en sta je niet altijd op scherp. Binnen blijven zitten en lang uit het raam staren heeft niemand geholpen en zij krijgen veel klanten die bijvoorbeeld al 2 jaar in een burnout zitten, maar dus alles passief proberen op te lossen...wat dus nooit werkt.

Ik ben zojuist naar de sportschool gegaan en heb hun advies gevolgd. 30 minuten op hartslag 135. Ik zweette als een otter, maar de beloning is uitstekend. Sommige zullen zeggen 'tsja, dat komt door de endorfine ..ja, dat klopt, maar dat is juist ook de bedoeling. Positieve 'stofjes' die de negatieve afbreken.

Doe ermee wat je wilt, maar ik wilde dit even delen.

Heb je ook last van spierspanning met name nek kaken en ogen? Ik kan wel fietsen in het buiten lucht en lopen op niet drukke plekken .. maar loopband spant mijn systeem aan en dan voel ik me slecht. Herkenbaar? en doe het op een lage niveau

Die spierspanningen in mijn kaken had ik. Wat betreft mijn ogen lijkt het vaak alsof ze 'hangen'.

Wat ik momenteel doe is dat ik fiets in de fitnessclub. Ik ga in de ochtend op momenten dat het vrij rustig is. Ik fiets dan 1 uur met een hartslag tussen de 125 en 140. Daarna neem ik de sauna die bij de fitnessclub hoort en ga er max 12 minuten in. Daarna koude douche en even buiten liggen. Daarna naar huis, stevige maaltijd (altijd eieren, volkoren brood, banaan, decafé, melk) en daarna ga ik op de bank liggen en val dan vaak in slaap. Soms een 1/2 uurtje of 1 uur. De rest van de dag doe ik vrijwel niets, trakteer mijzelf op iets met chocolade, maar verplicht mijzelf wel om nog even naar buiten te gaan voor een fietsrondje door het dorp. Max 15-20 minuten. De reden is dat ik dan voor mijn gevoel
mijn ruimte weer pak in het leven. Winkelen, naar de stad, etc. zijn nog wel even een stap te ver. Ik probeer het soms, maar merk dat ik dan teveel druk of zo ervaar.

Als je zoveel last hebt van de lopende band, dan kan je overwegen om te gaan zwemmen. Dit is eigenlijk de meest ideale sport, omdat je dan je lichaam het minst belast (omdat je drijft), maar wel enigszins inspant door te zwemmen.

Ik wil ook graag van alles, maaar fysiek lukt me echt niets

Hi Annan,

Helemaal herkenbaar.

Even een paar tips (misschien inkoppers, maar toch..)
- lichaam en geest zijn beide op. Gesloopt. Door werk en/of prive-omstandigheden. Dat je hoopt er binnen 2 maanden vanaf te zijn is omdat je graag verder wilt ..maar laat dat los. Je bent ziek.
- stop met koffie drinken of neem decafe/thee.
- doe op dit moment niets. Eerst je lijf. Die moet op krachten komen. Extra vitamines, zoals vitamine C, B12, magnesium, schijnt te helpen, maar eerlijk gezegd is gezond eten veruit het belangrijkste naast rust.
- voel je niet schuldig
- zoek een burnoutcoach. Ik heb hieronder een bericht geschreven hoe je die kosteloos kunt krijgen. Iedereen 'doet maar wat', terwijl kennis op het gebied van burnout gewoon aanwezig is. Zelf googlen is wat ik maanden deed, maar dat helpt maar weinig.
- voel je je even moet, ga direct slapen, ook al denk je dat het meevalt. Ieder uurtje is meegenomen.
- doe wel 'iets' in huis. Al is het heel klein. Vaat uitruimen, iets schoonmaken, etc en rust daarna lang uit. Zo voel je jezelf niet nutteloos. Doe bijv. 1 klein ding in de ochtend en eentje in de middag. Gaat het niet, dan is dat hooguit jammer
- kijk geen films. Ik merk zelf dat dit 'teveel' is. Te druk, te snel, te veel herrie.
- schrijf dingen op, zodat je patronen kunt gaan herkennen.
- ga niet te snel juichen als het weer beter gaat. Ik ben zo'n 'eikel' die sinds kort weer sport, maar uit enthousiasme mijzelf dan weer voorbij een.
- laat eten thuisbezorgen
- kies voor volkoren, spinazie, veel groenten, vette vis, weinig/geen alcohol.

En nogmaals, zoek een coach. Je bent zeker niet de eerste en absoluut niet de laatste.

Succes!

De belangrijkste reden om een coach te nemen is omdat ik nu helaas alweer een lichte terugval heb (zoveelste keer). Heerlijk buiten wezen wielrennen (maar heel rustig) en 3 keer ergens gestopt. Voelde wel als 'spannend' maar werd steeds relaxter. De volgende dag voelde ik mij top. Ging s'ochtends gelijk even de sportschool in, maar merkte dat mijn spierkracht een stuk minder was en stopte na 20 minuten. Daarna 'eventjes' de voortuin gedaan, 'eventjes' de was opgehangen, 'eventjes' de vaatwasser uitgeruimd en nog 'eventjes' naar de AH. En daar zit ik weer...compleet gesloopt op de bank. Barstende hoofdpijn, zware ogen...doodmoe.. Stom, stom, stom... terwijl morgen weer een prachtige dag is. Waarom neem ik niet gewoon een hele dag rust. Afijn, dit soort dingen moet je allemaal zelf uitvinden of juist door een professionele burnout coach voor je laten uitwerken. Kennis = macht.

Komt goed, maar heb geduld.

Wat fijn (eigenlijk niet) dat je je herkent in mijn verhaal. Dat helpt toch een beetje.
En dank je wel voor de tips. Ik ben dus ook al maanden aan het googelen. Misschien dat het toch nog iets anders kan zijn? Hoe kom ik snel van mijn burn-out af? Welke fases zijn er? Hoe lang duurt vermoeidheid? Etc. etc.
Ik ga op zoek naar een burn-outcoach.

Thnx!

Ook voor jou, beterschap nog!

> Hoe kom ik snel van mijn burn-out af?
Die vraag moet je echt laten vallen. Zolang je bezig bent met alles te proberen om "snel" beter te worden ben je niet aan het loslaten.
Loslaten is het allerbelangrijkste bij een BO (en het moeilijkste).
Er zijn geen magische trucjes of behandelingen, anders waren we hier allemaal terug op de been in no-time. De realiteit is dat velen er een jaar of jaren inzitten. Je moet leren loslaten, terug leren (echt) rusten, je grenzen leren herkennen en ze te leren stellen. Terug naar je lichaam leren luisteren.
Het is een lang process van vallen en opstaan.

Ik wil mensen waarschuwen om op te letten met een "coach". Er zijn zeker capabele mensen! Maar jij, ikzelf en mijn moeder kunnen morgen coach worden, het zijn geen psychologen. Doe zeker goed je research en wees kritisch.

De laatste opmerking is zeker waar. Ik liep in de beginfase van mijn BO ook bij een man die ik in het begin hoog had zitten, maar gaandeweg begon te merken dat hij maar wat deed. Hij bedoelde het goed, wilde mij helpen, had zeker een aantal goede punten...maar vanaf het moment dat hij mij een spijkerbed adviseerde en geestverruimende middelen, haakte ik af ;-)

En daarnaast, zelfs al heb je een beëdigde coach of psycholoog, dan is het nog steeds erg belangrijk dat je een klik voelt.

Anna,
Na verlies, collega, broer en dochter afgelopen februari.,ben ik ook niet vooruit te branden.
Knieën verzuren en snel doodmoe.
Hoort bij het rouwproces zeggen ze.
Is natuurlijk ook zo, maar slecht te accepteren.

Hi Cock, wat een vreselijk zware emotionele dreunen heb je te verduren gehad. De impact zal voor iedereen enorm zijn. Zeker als het ook om je kind gaat.

Afgelopen Februari zelfs...dat is wel heel kort geleden. Als mijn zoon of dochter iets zou overkomen, dan durf ik nu al te voorspellen dat ik veel langer van slag zal zijn. Het is niet meer dan logisch dat al je kracht uit je lichaam is. Je kind is een van de bronnen van levensvreugde. Dus als een zo'n bron wegvalt, dan is dat zwaar om te verdragen.

De enige tip die ik je kan geven (omdat in mijn vriendengroep zoiets degelijke is gebeurd) is het volgende. Voor degene die overleed is er een herdenkingsboom gepland in het bos bij ons in de buurt. Hier komen dagelijks veel mensen, omdat niet alleen jij maar ook vrienden, familie en kennissen vaak aan de overleden persoon denken. Ik weet dat veel mensen langs die boom gaan om te kunnen rouwen en te herinneren. Zo deel je het verlies en groeit er iets moois uit die herinnering.

Heel veel sterkte met het verlies en het hoort inderdaad bij het rouwproces.

Dit klinkt ook wel als ME/CVS. Zou je eens kunnen googelen.

Bij mij ook privéomstandigheden. Nu bijna een jaar verder werk ik wel weer een paar uur in de week, maar ik heb m’n werk elke dag gemist afgelopen jaar.

Iemand die dicht bij mij staat is nu ook mentaal ingestort door opeenstapeling van traumatische gebeurtenissen van jaren geleden. Bij ons beiden zijn de problemen begonnen met het plotseling overlijden van een dierbare.

Vind het heel rot voor je dat je dit mee moet maken. Fijn te horen dat je nog energie hebt om een beetje bezig te blijven. En ook dat je met behandeling gaat starten, ik hoop dat het je gaat helpen. Sterkte!

Bij mij was het vooral werk, als speelt de combi met huishouden en gezin met 3 kinderen ook een rol. Het begon met spanning op het werk en dat werd steeds erger tot ik ook in rust niet meer kon ontspannen (ben nog heel lang doorgegaan). Het heeft lang geduurd voordat ik dat weer kon maar ik ben al die tijd wel op een heel laag pitje thuis dingetjes blijven doen, qua energie kon ik dat aan. Het verloop was wel heel grillig, al die tijd goede en slechte dagen/momenten. Gaandeweg wist ik dat die ‘terugvallen’ er hoe dan ook bijhoorden en kon ik ze beter accepteren. De spanning werd minder maar mijn draagkracht was nog minimaal en ik schoot nog snel in die spanning. Inmiddels merk ik dat ik weer veel meer aan kan en ook weer stress begin te verdragen. Ik kan weer ontspannen en kan weer opbouwen qua werk. Het vraagt veel tijd, dat vooral. Ben een jaar verder en heb het gevoel dat ik nu de laatste fase in ga.

Dag Hans,

Eigenlijk moet je loslaten, je bent ziek en je moet herstellen dus is het normaal dat je nu een niet meer kan stofzuigen en winkelen of wat dan ook. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik ben 11 maanden ver en heb nog altijd het probleem die je beschrijft. Ik doe nog steeds te veel en kan mezelf er moeilijk toe zetten echt rust te nemen. Ik wil telkens mijn gezin ontlasten en begin dan toch dingen te doen. Wel is er gaandeweg minder dat ik doe, simpelweg omdat ik steeds minder kan. Ik schiet mezelf dus telkens in de voet. In plaats van mijn gezin te ontlasten geef ik net meer last op langere termijn. Toch kan ik het zo moeilijk laten.

Je moet echt rusten, slapen, rusten en slapen.
En indien mogelijk een korte wandeling maken iedere dag.
Pas dan kan je opbouwen, aanvoelen wat lukt, terugschakelen als het te snel gaat enz...
Ik hoop dat je sneller de klik kan maken dan mij :)

Bedankt.

Welke stappen heb jij gezet in die 11 maanden die jou echt merkbaar geholpen hebben? Niet meer achter laptop? Niet met werk bezig zijn? Ben je mindfulness gaan doen (of zoiets), etc. Doe je nu helemaal niets meer aan huishoudelijke dingen? Ik heb begrepen dat je systeem weer moet leren om te in- en ontspannen. Dus wel milde inspanning (zoals stofzuigen), maar daarna bewust rust nemen. Kleine opdrachtjes verdeeld over de dag.

Ik zit veel op mijn mobieltje spelletjes te spelen. Puur uit verveling.

Het idiote is dat ik mij telkens afvraag...wat doet een relaxed iemand nou op een dag? En het meest idiote is, dat mijn vriendin het perfecte voorbeeld is...alles heel rustig, rustig ontbijten zonder iets te lezen. Gewoon om zich heen kijkend..ik vraag dan ook altijd, waar denk je aan, maar zelfs daar is ze dan niet mee bezig. Helemaal zen. Ze is aan het ontbijten en dat is het. Ik moet er altijd wat bij doen en prop mijn eten naar binnen alsof ik haast heb, terwijl ik vervolgens denk...wat moet ik nu gaan doen..

Helemaal eens met wat L. schrijft.
Een paar tips waar je misschien wat aan hebt, die mij erg hebben geholpen de afgelopen bijna 12 maanden (en nog steeds):

- mindfulness /meditatie
- yoga (niet te intensief, op je eigen tempo)
- dagelijks wandelen (soms 5 min, soms 30; heel afhankelijk per dag wat je kan)
- creatieve hobby’s: tekenen, schilderen op nummer, kleurboek, haken etc
- lezen
- eens in de zoveel tijd een massage boeken
- zingen en dansen (wanneer mogelijk, werkt wel echt ontspannend)
- middagdutjes
- af en toe op je telefoon oid is niks mis mee, ik speel wel eens videogames
- (educatieve) podcast luisteren
- legpuzzels
- journalen / schrijven. Er zijn ook veel fijne invulboeken te vinden voor burnout enz.

Tsja en dan nog zul je vaak blijven denken: ik voel me nutteloos, ik zou iets productiefs moeten doen. Maar alles wat je doet aan je herstel is productief. En het is noodzakelijk, voordat je weer de “moetjes” kan gaan doen.
Heel veel sterkte! Hoop dat je hier wat aan hebt.

Ik doe inderdaad zo goed als niets meer van huishoudelijke dingen. Nu en dan kan ik het niet laten maar dan betaal ik daar de prijs voor.
Ik zit ook wel voor de TV of achter de laptop maar zelfs deze zaken behandel ik nu als activiteit, niet als rusten.
Rusten is ogen dicht op de bank, gewoon door het raam staren, op een bankje zitten buiten. Echt niets doen.
Moeilijk maar na 10-15 minuten merk ik dat mijn hoofd vertraagd en dat de rust komt. En zoals met alles, oefening baard kunst.

Tsja, het is een ziekte, dat is het zeker, maar eentje die erg complex is. Endorfine is het stofje wat ik op de dag mis. Gewoon plezier en genieten van dingen. Ik merk duidelijk dat als ik iets gedaan heb wat ik echt leuk vind, dat ik mij happy voel en dan glijdt de vermoeidheid van mij af. Hiermee toont het weer eens aan dat het vaak (in de 2e fase) vooral mentale vermoeidheid is. Het nadeel (bij mij) is dat als ik mij dan weer een hele dag happy voel, dat ik dan direct doorschiet naar méér. Dus weer doelen stellen..niet handig.

Als ik op de site van Ruud Meulenberg kijk (een gespecialiseerd bedrijf op het gebied van burnout), dan geeft men aan dat een 1/2 uur sporten per dag (duur of krachtsport) juist aanbevolen wordt. Ook op talloze andere site staat dit vermeldt. Zolang het maar niet fanatiek is, maar 'genietend'. Ik moést van mijzelf altijd perse een minimale afstand afleggen en nog vaker 'tot het gaatje gaan'. Dit is juist niet de bedoeling. Wielrennen is eigen gewoon fietsen en genieten van de natuur. Geen doel stellen, maar gewoon er op uit.

> Voor een boswandeling heb ik letterlijk de rust niet..
En dat is net waar je naar toe moet. Zolang je dit niet kan is het omdat je stress nog te hoog staat.

Sporten zou ik enkel starten eens je terug aan het opbouwen bent, maar jij hebt nog niet eens rust teruggevonden, dan moet je zeker nog niet gaan sporten.
Eerst rust, die constante stress moet eerst weg, je lichaam moet terug leren wat de ruststand is en reserve opbouwen.

Bedankt voor je advies. Er zit nog inderdaad veel onrust in mij omdat ik nog niet alles verwerkt heb wat mij overkomen is. Zodra ik rust neem, dan ga ik piekeren. Maw rust betekent onrust.

Plan een vast piekermomentje in, in je dag. Bv. om 15u ga ik een kwartier aan tafel zitten en mag ik piekeren.
Alle piekergedachten die opkomen doorheen de dag verwijs je naar dat momentje.

Ik heb ook vanaf het begin juist gesport. Wandelen vond ik vreselijk, dan was ik teveel met mezelf bezig en kon enkel piekeren. Hardlopen hielp mij juist wel om daarna beter te kunnen ontspannen (alsof ik de spanning eruit rende). Sportschool ging aanvankelijk (vanwege spanning) niet maar na een maand of 8 ongeveer ben ik daar ook begonnen.
Ik heb ook lang getwijfeld waar ik goed aan deed (ook tijdje niets gedaan, enkel wandelen, maar ging me juist slechter voelen). Terugkijkend kan ik alleen naar zeggen: doen! Doe wat goed voelt maar niet té intensief. En wissel inspanning af met voldoende rust.

Wel een goede uitleg ja (;

Stress = dat er meer gevraagd wordt, dan je denkt aan te kunnen.

Zo...ff mijn zenuwgestel flink getest gisterenavond. Onze dochter had haar laatste examendag, dus dat moest gevierd worden met een uitetentje, dus hele gezin incl. aanhang mee naar een restaurant. Alhoewel ik er zin in had, zag ik er enorm tegenop. Op zich ging het allemaal redelijk tot (veel) beter dan verwacht.

Alleen werd ik om 05:00 wakker. Badend in het zweet, barstende koppijn, enorme spanning en angstige gevoelens.

Overprikkeling dus... wat is burnout toch waardeloos..

@Anoniem, rond die tijd neemt je cortisol toe, dus waarschijnlijk ben jij zo ver over je grens gegaan dat je lichaam reageert met extra cortisol en je nu het resultaat ervaart van over die grens gaan. Je bent daar duidelijk dus nog lang niet. Ik zou adviseren om nieuwe dingen in kleine stapjes te proberen en niet te lang. Dus ga je mee uit eten, ga dan voor een uurtje en ga naar huis. Jammer dan als mensen je raar aankijken, je bent ZIEK momenteel en hoe meer je dit negeert hoe langer het nog gaat duren.

Hi Taco, bedankt voor je uitleg. Je hebt helemaal gelijk. Ik moet mij echt beseffen dat ik ziek ben.

Wat doe/deed jij overdag in deze fase? Ik zit veel achter mijn laptop..suffe spelletjes te spelen als Uno of 4 op een rij. Niet spannend en vrij relaxed en heeel veel ijsberen in de huiskamer....

Ga zitten, kijk naar buiten.
Zit wat op een bankje in de zon.
Leg je op de bank en sluit je ogen.

Je moet terug leren dat niets doen ok is.
spelletjes, gsm'en etc... is ook actief bezig zijn zelfs al voelt het niet zo. Je brein blijft prikkels ontvangen.
Je bent verleerd om gewoon eens lekker niets te doen en dat moet je terug leren.

Hallo Allard,

Ik herken veel van je klachten. Bij mij is de diagnose officeel nooit vast gesteld, maar ik had alle symptomen die bij een burn out horen. Als ik je verhaal zo zie dan heb je vooral last van angsten die niet echt gerelateerd zijn aan lichamelijke klachten maar aan iets anders? Zelf had ik ook heel veel last van angsten, maar die waren allemaal gerelateerd aan mijn heftige klachten zoals hartkloppingen, hyperventilatie etc. Ook heb ik weken lang maar ene paar uur per week kunnen slapen. Toch heb ik heel weinig slaapmiddelen gebruikt, maar een paar keer als het echt niet anders kon voor mijn gevoel. Ik kon ook een paar maanden geen auto rijden en slechts een paar honderd meter lopen, veel te bang dat ik zou gaan hyperventileren. Ik denk dat het goed is dat je toch blijft proberen om te gaan fitnessen en te fietsen, want elke keer dat je ondanks de angst toch weer even hebt gefitnest is een overwinning. Maar let daarbij wel op dat je niet te veel doet. En laat de angst toe, vecht er niet tegen. Blijf goed ademen als de angst piekt. Het is de hel ik weet het. Maar de angst ervaren is hem ook kwijt raken. Dit kan best lang duren. Ik heb wel 7 weken elke dag paniekaanvallen gehad. Je moet er doorheen. Zelf heb ik ook ongelovelijk veel gejankt om allerlei zaken waarvan ik niet wist dat ik er om janken zou moeten. Dat heeft mij ook erg geholpen.

Bedankt voor je tip. Ik doe dat ook. Ik ga juist er vooral op zonnige dagen even tussenuit. Op een of andere manier is fietsen beter dan lopen. Ook fitness voelt beter. Feit is wel dat op dagen dat ik mij inspan ik er meer last van heb dan als ik niets doe. Dus inspanningen hebben duidelijk een negatieve invloed.

Het is een misconceptie dat een burnout werkgerelateerd is. Meestal is het een combinatie van factoren binnen en buiten werkcontext. Studenten of huismoeders kunnen ook burnout krijgen, het is over je grenzen gaan, niet genoeg rusten, te veel stress, ...

Klopt. Bij mij heeft het niets met werk te maken.

'Grappig' verhaal... Ik had gevraagd aan het UWV of ze mij burnout begeleiding konden geven. Jazeker, was geen probleem. Het dossier zou worden opgemaakt en een arts worden toegewezen. Afijn, na 3 weken niets gehoord te hebben, belde ik maar weer. Bleek de persoon die mijn dossier behandelde ziek thuis te zitten..burnout. Inmiddels 2 weken verder nog niets gehoord...maar dat is het ambtenarentempo denk ik..

Hi Tommy,

Zeer herkenbaar. Irreële angsten komen vaak voor. Maar troost je bij de gedachte dat (heel) veel mensen hier volledig uitkomen. Je bent op, afgefikt. Niet alleen fysiek maar ook mentaal, dus je gedachten gaan alle kanten op. Besteed er niet teveel aandacht aan en ga kijken wat er naast werkdruk nog meer speelt. Bij mij heeft het een (zeer) duidelijke link met mijn getraumatiseerde vader, waardoor ik gevloerd ben. In mijn geval is systeemtherapie de juiste therapie. Gaat het om patronen die je moet doorbreken, dan is schematherapie de juiste keuze. Succes

Bedankt voor je oppeppende berichtje en vind het mooi om te zien dat zoveel mensen hier actief zijn en elkaar een helpende hand en steun aanreiken.
Ik heb zelf sinds een aantal maanden ook Wellbutrin een soort anti depressieve wat ook goed werkt voor mensen met ADD, maar sinds die heb ik ook de klacht van kramp in mijn handen en voeten en soort van kracht verlies / verzuring in armen en benen zijn hier nog meer mensen bekend mee en is dit een bijwerking van de Wellbutrin en ander woord is Bupropion

Groetjes

De basis is dat alles van slag ik. Zowel fysiek als mentaal. Je begrijpt gewoon niet meer wat er allemaal aan de hand is en voelt van alles. Je emoties schieten alle kanten op en van relaxed kan je ineens doorschieten naar gespannen. De oplossing is véél praten, accepteren en rust. Voor veel mensen (ook voor mij) is het doorbreken van aangeleerde denkpatronen de oplossing. Daarom zijn de wachtlijsten bij schematherapeuten zo enorm lang (velen hebben een stop en de laatste die ik vroeg kon mij over 37 weken behandelen...). Vaak zijn die denkpatronen hardnekkig, waardoor langere therapie noodzakelijk is, wat weer verklaart waarom veel schematherapeuten vol zitten. Ik zit bewust niet aan de medicatie, omdat ik letterlijk wil voelen op welke momenten ik piek en wanneer niet. Anders vlakt alles af. Ik heb gelukkig een situatie waarin ik mij financieel niet druk hoef te maken, waardoor ik mij kan focussen op deze issue. Er is altijd een oorzaak en met de juiste therapie is dit te herleiden en kan eraan gewerkt worden. Die angsten zijn gewoon bij-effecten die los staan van de onderliggende oorzaak.

Oh ja, niet geheel onbelangrijk. Mijn ex-collega (man 56 jaar) had de angst dat een van zijn gezinsleden een ernstige ziekte had. Jarenlang mee rondgelopen, raakte volledig burn-out, ging in systeemtherapie waaruit bleek dat hij een soort trauma had opgelopen doordat hij vanaf zijn 18e alleen voor zijn zieke moeder moest zorgen. Zij claimde hem volledig. Na 15 sessies was hij klaar, snapt hij het hele plaatje en inmiddels kan hij zich niet mee voorstellen hoe hij zich zo rot kon voelen al die jaren. Als herboren, omschrijft hij het zelf. Zijn advies is : "Zoek jezelf, vind jezelf"

Ook een vriendin van mij. Zelfde verhaal, ingestort, angstaanvallen, talloze therapieën totdat ze de juiste tegenkwam. Inmiddels ook volledig herstelt. Oorzaak was ook in haar geval een zieke vader die zij jarenlang verzorgde en waar ze zich dagelijks zorgen om maakte. M.a.w. dit zijn voorbeelden waaruit blijkt dat de sleutel altijd ergens ligt. Ik heb gelukkig de sleutel na zeker 5 jaar ook gevonden en kan niet wachten totdat mijn therapie zal gaan starten. 5 jaar lang zinloze gesprekken gehad zonder enig resultaat en zelf veel geprobeerd, maar allemaal zonder resultaat. Het idiote is dat zelfs mijn huisarts exact weet wat mijn probleem was, maar simpelweg niet wist welke therapie daarvoor geschikt was. Je bent dus totaal op jezelf aangewezen. Ook de vriendelijke praktijkondersteuner wist nauwelijks iets over de verschillende soorten therapieën. M.a.w. hier ligt de kern van de duur van je herstel. Hoe eerder je weet welke therapie er voor je geschikt is én je de juiste therapeut vindt (het moet altijd klikken, anders werkt het niet), dan ben je er (veel) sneller uit. Dus heb je een familiesituatie gehad waarin iets speelde (depressieve ouder, alcoholistische ouder, afstandelijke ouders, etc.), dan is systeemtherapie de juiste manier. Omdat je moest leren om met zo'n situatie om te gaan heb je patronen ontwikkeld (coping strategie). Dit doet ieder mens. Die patronen waren een noodgreep, maar zitten nog diep geworteld in je dagelijkse denken en doen. Hiervoor is schematherapie de juiste oplossing. Veel mensen doen een combinatie van die 2, waardoor de wachtlijsten nóg langer worden.

He Tommy,

Ik herken je klachten. Je bent nu zo moe dat je het niet meer kan relativeren allemaal. Ook ik dacht dat ik dood zou gaan, dat mijn darmen nooit meer goed zouden gaan werken, dat ik hart klachten voor het leven zou houden etc. Het is allemaal niet waar gebleken. Ik ben er nu weer een paar maanden uit en pas achteraf zie je hoe opgebrand je echt bent geweest. Zorg dat je situatie zo is dat je een tjijdje niet hoeft te werken. In het begin was mijn ervaring dat echt rust nemen een hel was omdat toen de spanning pas echt goed los kwam. Maar na een paar weken of maanden zal dat verbeteren en kun je je weer echt ontspannen zoals vroeger. En dan kun je ook goed nadenken over je toekomst en wat er moet veranderen. Dit kan heel confronterend zijn want je hebt tot nog toe genegeerd dat er iets moest veranderen. Ik moest bijvoorbeeld leren om veel meer tijd voor mezelf te nemen en dat ik er daardoor veel beter voor anderen kan zijn.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Groeten Ruben .

Hi Ruben

Bedankt voor je duidelijke berichtje, fijn dat jij er goed boven op bent gekomen. Ben je er nu ook zo goed als vanaf ? Want je zit toch nog steeds wel op een forum zoals deze. En als je dat alleen zou doen om andere lotgenoten een hart onder de riem te steken zou dat echt super tof zijn.
Om mijn heen krijg ik weinig begrip heb veel macho vrienden die dit allemaal niet kennen en ook niet erkennen dat dit probleem veel voor komt. Maar voor de goede orde jullie denken dus dat dit niet zou kunnen komen door het vaccin wat we me ze alle hebben genomen en wat nu opeens helemaal niet meer bestaat en nooit meer over word gepraat, veel mensen om me heen die het niet hebben genomen die zeggen dat als je het heb genomen je dood gaat binnen 10 jaar

Ik blijf er maar mee bezig en over piekeren het is zo erg dat mijn hele lichaam verzuurd en verkrampt wat eerst alleen hoofdpijn rugpijn en spierspanning in knieën was

Groetjes

Tommy

Burnout werkt zeer ontregelend en leidt er vaak toe dat je gepre-occupeerd raakt met iets. De een is bang om een hartaanval te krijgen, de ander om dood te gaan, ik werd vooral bang om nooit meer te kunnen werken en zo alles kwijt te raken; dat triggerde ook paniekgevoelens. Je kan vaak niet helder meer denken (soms de ene dag wel en de andere niet). Het kost veel tijd om eruit te komen maar uiteindelijk gebeurt dat wel en kun je weer helder denken en je niet meer laten leiden door angstige, irreële gedachten. De kans dat het klopt wat je denkt, dat je binnen 10 jaar sterft, lijkt me erg onaannemelijk. Niemand kan dit weten dus waar is het op gebaseerd? En het idee dat je je 10 jaar lang laat leiden door een angst die misschien onnodig blijjt, zou je veel kruin kosten. Probeer je niet teveel te focussen op de eventuele oorzaak (makkelijk gezegd…) maar op hoe ermee om te gaan. Eerdere keuzes kun je niet ongedaan maken en daar moet je hoe dan ook mee omgaan, maar wat je er in het hier en nu mee kan doen daar heb je wel invloed op. Ik ben ook gevaccineerd en geloof werkelijk niets van deze complotten, pure bangmakerij. Met je spanning die het oproept hou je veel kans je klachten in stand. Ga wandelen (of in mijn geval was rennen nog beter) zodra er angstgedachten opkomen, ga er niet te veel op in want dan ga ke je alleen maar slechter voelen.
Ik ben ook bijna van mijn klachten af en zit toch nog op dit forum ;)
Hou je taai, het komt echt goed!

Om nog even verder af te maken...ik ben gaan nadenken in welke situaties ik mij nu echt gelukkig voelde na in mijn leven verschillende banen te hebben gehad en voor mijzelf te hebben gewerkt. De conclusie was eigenlijk duidelijk...in loondienst vind ik vreselijk. Het moéten werken op gezette tijden, het moéten samenwerken in een bedrijfscultuur die je niet aanstaat of collega's waar je werkelijk niets mee hebt en vooral het werken in afgebakende functies zonder inspraak (of wekenlang vergaderen erover). Mijn leukste werk was in loondienst mijn 2e baan, waarbij ik zo vaak mogelijk buiten kantoor was en eindverantwoordelijk was voor het resultaat. Nu ben ik zelf weer iets gestart en ik voel mij als een vis in het water. Nu nog het nadeel van zelfstandige wegwerken en dat is het stukje eenzaamheid. Dit kan dmv groepssporten en andere sociale activiteiten. Dit inzicht en natuurlijk ook veel andere dingen zijn dingen die een start maken voor een nieuw begin.

Ik hoop oprecht dat iedereen op dit forum zich ook focust op de toekomst en analyseert waarom je op dit punt belandt bent en niet blijft hangen in de negatieve spiraal dat burnout heet.

Tsja, en dan merk je dat je positiviteit het toch weer eens had gewonnen. Na gisteren weer een drukke dag met sporten, kinderen, werken merkte ik dat ik de hele dag gespannen en angstig was. Kortom, mijn bovenstaande verhaal trek ik weer in. Pas op de plaats en zie uit naar mijn gesprekken met de psycholoog. Wat is burnout toch een mega-onderschat iets. Snel weer werken, is nog steeds het advies. Amehoela, eerst moet je er achter zien te komen wat de onderliggende oorzaak is, welke therapie voor jou zal gaan werken en met welke therapeut je een klik voelt. Een bedrijfsarts kan dit helemaal niet. Je bent makkelijk 6 maanden verder ivm de wachtlijsten.

Het gaat om balans in rust en activiteit. En door over je grenzen te gaan leer je je grenzen kennen.
Voor mij was het in begin rust absoluut nodig. Nu ben ik verder in mijn herstel en moet ik nu juist oppassen dat ik niet teveel doorsla in rust.
Ik ben eindelijk actiever aan het worden, maar dat gepaard met angst voor een terugval en dat ik in die angst verlamt raak en niks doe (depressief). Dat verwar ik weleens met “rust”.

Wat ik vaak doe is een to-do-lijst maken met maximaal 5 activiteiten, inclusief eten en dan na elke activiteit rusten. Aan het eind van de dag kijk ik naar de lijst en besluit ik wat ik laat afvallen of naar morgen schuif.

Je mag natuurlijk zelf bepalen hoeveel activiteiten je erop zet ;)

Het gaat om balans in rust en activiteit. En door over je grenzen te gaan leer je je grenzen kennen.
Voor mij was het in begin rust absoluut nodig. Nu ben ik verder in mijn herstel en moet ik nu juist oppassen dat ik niet teveel doorsla in rust.
Ik ben eindelijk actiever aan het worden, maar dat gepaard met angst voor een terugval en dat ik in die angst verlamt raak en niks doe (depressief). Dat verwar ik weleens met “rust”.

Wat ik vaak doe is een to-do-lijst maken met maximaal 5 activiteiten, inclusief eten en dan na elke activiteit rusten. Aan het eind van de dag kijk ik naar de lijst en besluit ik wat ik laat afvallen of naar morgen schuif.

Je mag natuurlijk zelf bepalen hoeveel activiteiten je erop zet ;)

Ik herken wel wat je zegt, in die zin dat ik lang twijfelde over waar ik goed aan deed. In het begin toen ik extreem hoog in mijn spanning zat, was hardlopen het enige wat hielp om een beetje spanning kwijt te raken. Daarna kon ik me dan iets beter ‘ontspannen’. Na maanden ups en downs ging het ineens weer heel slecht en toen was ik bang dat ik te veel had gedaan. Ik heb een poosje alleen maar rust genomen (enkel wandelen daarnaast) maar ging me steeds slechter en passiever voelen. Na een week of 3 besloten toch weer mijn gevoel te volgen en weer gaan sporten en toen voelde ik me direct weer wat beter. Slechte momenten bleven erbij horen maar meestal ging het best goed. Ik sport nog altijd veel maar niet te intensief. Ik voel me nu wel fit en energiek, al merk ik ook dat het belangrijk is dat ik nog veel rust neem. Gelukkig kan ik steeds beter ontspannen. Die terugvallen zoals jij ze ook omschrijft zij zo killing, het lijkt soms of je weer terug bij af bent. Ik heb gaandeweg om die reden besloten om met antidepressiva te starten en ben blij dat ikk die atap heb gezet. Sindsdien geen hele heftige downs meer. Nu ben ik aan het opbouwen, krijg weer een beetje een ‘schildje’ , belastbaarheid neemt toe (ik verdraag weer wat stress), ik werk weer 3x4u en krijg weer vertrouwen dat het echt goedkomt. Laat je niet uit het veld slaan door de terugvallen, het hoort er helaas heel lang nog bij en dat vraagt een bepaalde acceptatie, al is het heel frustrerend. Het is moeilijk om eruit te komen en vraagt geduld maar het komt, echt! En niet teveel psychologiseren, soms is er geen reden voor een terugval maar je lijf is ontregeld (hormonaal en stresssysteem) en dat geeft fikse schommelingen.

Wat erg, Dennis.. dat er dan niemand is die je dit aan heeft gekaart. Ik kan daar zo boos om worden, het lijkt of dit soort klachten erg vaak gebagatelliseerd worden, of niet/onjuist erkend. Het is allemaal al zwaar genoeg zonder dat we ieder voor zich het wiel weer uit moeten vinden!
Goed om te lezen dat je inmiddels met systeemtherapie op het goede spoor zit.

En wat schandalig dat verhaal over de psychologen. Echt schrikbarend dat het zo gaat.

Ja, dat is het zeker. Het is ook een complex probleem. Als kind zie je je ouders als referentiekader en die was niet gezond. Getraumatiseerde vader die mij op handen droeg en mij als strohalm zag, een moeder die hem niet kon stoppen, broers die beiden een andere vader hebben gekend (beter gezegd geen) en talloze rare uitspattingen. Ik heb tegen iedere therapeut gezegd dat ik mijn gevoel van vrijheid helemaal kwijt ben, waardoor ze in mij gingen graven terwijl het gaat om spiegelen. Dus emoties die niet van jou zijn en die je zelf ook niet kunt plaatsen. Dit komt veel voor bij volwassenen die tijdens hun jeugd en verdere leven te maken hebben gehad met een hulpbehoevende ouder. Iedere dag ben je er mee bezig. Afijn, de juiste therapie gevonden en nu aan de slag.

Dat van die gespannen kaken is trouwens ook heel herkenbaar, zeker wanneer ik me druk maak of dingen aan het regelen ben. Dan praat ik wat meer en sneller en dan spannen mn kaken helemaal aan tot hoofdpijn aan toe…

Ja, op deze website met als toevoeging /schematherapie vind je een hele lijst met therapeuten door heel Nederland die schematherapie kunnen geven.

Ik merk hier hetzelfde. Uit het niets weer lamlendig en erg gespannen terwijl ik geen idee heb waar het vandaag komt. Zelf hoop ik natuurlijk ook op voorruitgang

Ik zit nu 2,5 jaar thuis met een burnout, tot twee maanden geleden ging het echt de goede kant op en nu voel ik me weer ontzettend gespannen en ik kan weer weinig aan qua beweging waar ik in het eerste jaar ook heel veel last van had. Ik dacht dat het misschien kwam omdat ik te snel weer te veel wil doen en dat mijn lichaam weer een ritme probeert te zoeken dat voor mij werkt. Ik ben benieuwd waar je over deze theorie gelezen hebt want ik zou er graag meer over willen weten!

Op zich heb ik alleen s ochtends zenuwaanvallen de laatste tijd ..ik kon ook heel slecht slapen! Daarvoor gebruik ik slaap medicatie..op advies die ook smorgens nog in te nemen..maar ik voel me dan dubbel lamlendig en duizelig en moe.. ik eet ook superslecht. Zit nu 1.5 thuis doe aan mindfulness (ap) en probeer elke dag wat yoga en te wandelen kort. Ik hoop dat ik op de goede weg zit het liefst weg met de slaappillen maarja .. hele nacht wakker is ook vreselijk vooral als je de dag erop dan ook kapot weer bent.

Hier ook last van. Ik ging echt de goede kant op. Had nauwelijks fysieke symptomen meer en uit het niets een flinke terugval. Lig nu weer veel op bed, waarbij een rondje lopen van 5 minuten al erg vermoeiend is.. ontzettend frustrerend dit.

Kan iemand bevestigen of dit inderdaad klopt? Hier eenzelfde situatie.

Hee Sam!

Ik herken dit zeker. Dit gevoel past bij derealisatie/depersonalisatie. Het bestaat in zwaar en minder zware mate. Je kunt de term eens googelen.

Het is een mechanisme van het lichaam om je af te sluiten voor prikkels en het past zeker bij de symptomen van overbelasting door stress/burn-out. Ik ervaarde dit zelf vooral als beangstigend en erg in mezelf gekeerd, ik voelde afstand tot m’n emoties en gedachten en de wereld lijkt niet echt. Bij mij helpt het om even een rondje te wandelen of andere lichte inspanning. Goed je zintuigen gebruiken, ruiken, voelen, om je heen kijken en dergelijke. Probeer je focus te verleggen. En vooral in je achterhoofd houden dat het niet iets ergs is. Het komt goed!

Nee bin mij is anders om was 21 jaar getrouwd en plots naamen ze me alles af belangrijkste mijn kinderen

Ik had zelf een angststoornis toen mijn moeder mij vertelde dat ze het vroeger zelf ook had. Ze vertelde mij iets wat ik niet helemaal begreep. Ze was eens in een buurtsuper en dacht toen ze bij wat ruziënde mensen stond bij de kassa, waar maken jullie je toch druk over? We gaan toch allemaal dood. Ik moest daar vaak aan denken maar begreep nooit helemaal wat ze eigenlijk bedoelde. Nu ik jou verhaal en ook de reacties lees begin ik te denken dat het weleens hetzelfde fenomeen kan zijn.
Tot slot vraag ik mijzelf af of een angststoornis en burnout in de genen zit. Of word het misschien doorgegeven na trauma van een ouder?

Beste,

Dit is heel herkenbaar. Kun je vertellen wat je bron is?

Tegen mij zeiden ze (psychologen) dat het normaal is en voornamelijk in het begin van je burn out voorkomt. Mijn bedrijfsarts (toen nog in opleiding) dacht zelfs dat ik een obsessieve compulsieve gedragsstoornis had. Ik wist zelf dat ze het mis had, want ze kende niet het hele verhaal. En mijn psycholoog, die wel het verhaal kent, was met mij eens. Vooral omdat ik het daarvoor nooit had.

Mijn eigen dwanggedachten kwamen trouwens voort uit om controle te krijgen op de situatie. Ik had enorme behoefte aan structuur en duidelijkheid. Mijn hersenen waren gewoon op. Ik kon geen veranderingen aan of onvoorspelbaarheid.

Welke dwanggedachtes heb jij?

Ik ken dit niet maar weet wel dat Pieter Frijters er een hoop YouTube filmpjes over heeft gemaakt!! Ik vond ze heel interessant...zou eens kijken, misschien heb je er wat aan. Hij heeft ook een boek geschreven over angst en dwang etc...

Mijn klachten zijn anders, meer van neurotische aard. Ik wil precies weten wat er gaat gebeuren en kan slecht tegen onverwachte veranderingen. Mijn psycholoog heeft toen uitgelegd dat door mijn burn-out dat ik informatie moeizaam verwerk en veel behoefte heb aan structuur.

Heb je die dwanggedachtes kunnen bespreken met een professional?

Hallo Anne,.bedankt voor jouw tip

Hallo Pearl, ik had in de zomer een ander soort dwang die niet zo lang duurde als deze keer. Ik heb geen hulp. Wil ik voorlopig ook niet ik wil alleen maar rust en hoop houden dat alles goed komt

Hallo Pearl, is de dwang vanzelf gestopt bij jou?

Hoi pearl,

Helemaal herkenbaar. Ikzelf ben ook al een poos burn-out en deze gedachten gaan over alle bekende thema’s. Ze zijn hinderend, angstaanjagend maar toch zie ik er geen diepere betekenis achter. Psych zei dat dit vanzelf over gaat. Alle tests gehad, kwam niks uit. Helaas een symptoom van de burn-out. Pas was het een poosje weg, of heel zwak. Maar na wat stresserends zijn ze er weer. Huisarts geeft aan dat de oorzaak spanning /stress is. Ik heb hoop op herstel maar dit kan soms verlammend werken… ik was hiervoor er ook niet mee echt mee bekend.. natuurlijk heeft elk mens weleens hinderende gedachten maar met een gezonde balans dringen deze gedachten zich niet continu aan je op is mijn conclusie. Je moet er wel doorheen…

Hoe gaat het nu met de dwang Theo?

Hoi,
Het gaat goed gelukkig. Ik had nooit gedacht dat ik zover zou komen. Verdwenen nog niet helemaal maar ik heb goede moed. Het is kennelijk een gevoeligheid van me en onthoud dit : een BO Is een turbo op al je zwakheden. Naarmate het herstel vordert verminderen de klachten. Ben bijna 2 jaar bezig .. Maar ik zie licht aan het einde van de tunnel. Heb lang getwijfeld om medicatie te nemen maar ben er nu wel een beetje over uit dat dit de oplossing niet is in mijn geval. Als het een op zichzelf staande diagnose geweest was lag het anders voor me. Stress en onbalans kunnen nu eenmaal voor vreemde (angstaanjagende) klachten en gedachten zorgen. De balans hoop ik stukje bij beetje meer te vinden om ook zo in balans te blijven. Dit blijft een zoektocht, als ik dat in kaart had was ik nooit zover gekomen denk ik. Tips: niet teveel op internet zoeken, gedachten / beelden laten wat ze zijn hoe vervelend ook en geenszins toegeven aan compulsies. Hier heb je wel grip op namelijk.

Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik nu 2 maanden op weg met een zware depressie.
Ik voelde hem niet echt aankomen.
Tijdens mijn depressie zijn ook nare dwanggedachten ontstaan,
Gelukkig word mijn grootste angstgevoel onderdrukt met een medicijn.
Verder word gedacht dat mijn depressies te maken hebben met de mogelijkheid dat ik add zou kunnen hebben.
Hier wil ik mij graag op laten testen, ik hoef niet perse de stempel, maar dit zou in mijn geval veel kunnen verklaren over alles, mijn manier van denken.
LTO3 gebruik ik nu een week in combi met antidepressiva. Dit voelt wat rustiger.
Het geen waar ik veel aan denk en wat ook zo is voor jullie allemaal is de zin: ik ben ik en niet mijn gedachten.
Sterkte voor iedereen die met een depressie worstelt. We komen hieruit, allemaal!

Beste mensen,
Denk dat heel veel mensen in het begin van hun BO benzodiazepines gebruiken om te slapen en/of rustig te worden. Geloof mij, die kunnen de klachten versterken. Tussentijdse ontwenning (dus tussen de dosis door) kunnen je laten denken dat je gek aan het worden bent. Ook andere slaapmedicatie kan dit veroorzaken. Het afbouwen zorgt eveneens voor vervelende klachten. Kijk hier dus mee uit en gebruil het niet, of zo min mogelijk.

Ik ben het daar niet mee eens. Benzo’s en slaapmedicatie hebben mij juist erg geholpen om weer op te kunnen krabbelen uit een enorm diep dal. Een burnout is een proces van vallen en opstaan en die terugvallen elke keer zijn erg zwaar. Dankzij medicatie ben ik er toch doorheen gekomen. Ben er nog niet helemaal maar wel een heel eind op weg inmiddels.

Ik kan je hier moeilijk echt een antwoord op geven. Zelf heb ik al jaren burn-out klachten. Ook ik heb moeite met concentratie, overzicht houden en mijn geheugen. Omdat ik nog stress-klachten heb vind ik dit ook niet gek. Maar je leest op internet inderdaad dat je er nog lang last van kan houden.
Hopelijk gaat het over een tijdje beter. Ik vraag het mezelf ook wel eens af wat het nog kan doen.
Liefs

Ik herken het helemaal. Stress brengt me veel te snel in tilt-modus. Hyperfocus is verdwenen. Verschillende dingen tegelijk regelen is chaos organiseren. Geheugen is een zeef... Ik hoop nog steeds om opnieuw even bij de hand, stevig, duidelijk, georganiseerd en beheerst te worden als voordien, maar na 4 jaar ben ik nog steeds een schim van mezelf. Ik denk er soms aan om een uitvoerende job te zoeken en zo de confrontatie met de chaos in mijn hoofd niet meer te hebben.

Ik slik nu ruim 3 maanden eacitalopram en ben super blij dat ik de stap heb gezet. Dacht er zelf wel uit te komen maar de ups en downs elke keer waren gekmakend, iiknweed bang dat het nooit meer goed kwam! Nu ben ik weer vrijwel klachtvrij. Voel me soms nog een beetje ‘wiebelig’ maar ik kan alles weer doen, heb geen angst meer, het vreselijke gepieker is ovee en ik slaap ook weer heel goed. Nu weer rustig alles opbouwen (ik sport best veel maar neem ook veel rust, meditatiemomentjes etc).
Tip: vraag om druppels zodat je heel rustig kunt opbouwen zodat de bijwerkingen de eerste weken meevallen. Ik merkte na 2 weken de eerste vooruitgang al een beetje, na 4w wat meer en de weken erna ging het elke week beter, na week of 10 optimaal resultaat denk ik. Ook afbouwen ga ik tzt heel rustig doen met druppels.
Ben lief voor jezelf, het is al zwaar genoeg. En medicatie is ervoor, niet te bang voor zijn..

Ik vraag me soms af of medicatie niet je neurotransmitters in de war brengt misschien gaat het inderdaad wel goed met zo n pilletje alleen .. hoe gaat et dan met stoppen. Blijf je er niet iets an over houden zodat je eigenlijk wanneer je stopt en na de ontwenningsverschijnselen misschien alsnog klachten heb.. vind het zo moeilijke keuze om te maken wel of niet beginnen. Wil uiteindelijk zonder pillen leven. En zelf serotonine aanmaken. Veel mensen zeggen anders gaan eten emb test laten doen. Meditatie Veel rust momenten nemen trauma verwerken enz.. medicatie gaat alles onderdrukken denk ik dan. Maar ik kan ook nog niet echt veel blijf Veel apanningsklachten hebben vooral nek ogen enZ en dan niet lang kunnen staan na 20 maanden. Moeilijke beslissing. Iemand ervaring met afbouwen?
Gr

Ik weet niet of je dit leest
Maar vind het echt knap van je dat je het zolang hebt volgehouden met medicatie

Dankjewel Mikki voor je reactie. Ik ga er morgen mee beginnen.

Gr

Mocht je AD lastig vinden kan je ook starten met Saffraan. Dat is een natuurlijke AD bij mij werkt het erg fijn!
Ook icm ashwaganda en Rhodiola erbij. Je zou eens kunnen informeren bij een Stressoloog.
Succes

Helpt et ook bij volledige burnout .. ik kan niet tegen licht schermen en drukte plus kan ook niet veel inspannen door lichamelijke klachten. Of toch beter ad. Op drukkere plekken waar ik loop voel ik me sneller duizelig gespannen voelt alsof ik out ga.

Hoe is het Sandro al begonnen met ad?

Ben net begonnen met af en heb ook andere medicijnen voor het slapen gaan, slik ook veel vitamine pillen en eet super gezond. Ik merk lichtelijk al wat verschil, minder gepieker, meer ontspannen en een stuk minder somber ondanks dat ik me nog steeds erg vermoeid voel. Het helpt me wel, mijn 1e burn out zonder medicatie weten te doorstaan maar deze keer mezelf er toch maar aan over gegeven en er 2/3 weken geleden mee begonnen. Hopelijk voelt iedereen zich snel wat beter. Optimistisch blijven en accepteren dat je je slecht voelt en koester de dagen dat je je wat beter voelt maar verspil dan niet gelijk al je energie. We kunnen dit met zijn allen!

Hey sandro hier ook pas begonnen met ad. Pff wel heftige bijwerkingen smorgens al zenuwachtig en continu brandend tintelende gevoel . 5 dag vndaag. Hoe heb het doorstaan? Ik heb tot nu toe alleen ad heb je andere medicatie die de klachten verzachten.

Hoi Sandra, had je ook last van angst en paniek samen met je spankingsklachten?
Gr l

Ik sprak pas nog iemand die een paar jaar AD had geslikt en in 5 weken tijd was afgebouwd (lijkt mij vrij snel) zonder problemen (inmiddels alweer ruim een jaar geleden). Ik hoor ook hele goeie verhalen. En 10mg escitalopram is een hele lage dosering (je kan tot 40mg). Veel mensen schrijven recensies in de eerste weken of zijn dan zelfs alweer gestopt, dat soort recensies maken je bang. Voor mij voelt ‘t alsof het m’n leven heeft gered die 10 druppels ;)
Ik had ook forse angst (tegen paniek aan), dat is nu echt weg! En ik kan me ook weer echt ontspannen waardoor ik nu pas het gevoel heb dat ik echt aan het herstellen ben. Mijn zelfvertrouwen begint ook weer terug te komen.

Sorry voor de late reactie. Ik had wel wat angst ja maar in mijn 1e burn-out was dat maar afwezig. Het is er nog wel en ik accepteer het gewoon en schrijf het van me af. Positieve affirmeren helpt en ik gebruik mexazolam voor het slapen. En M? Hoeveel milligram zijn die 10 druppels ongeveer? In verhouding? En inderdaad focussen op het goeie en slechtere momenten accepteren, en ja dat is lastig maar is naar mijn mening de beste manier om er mee om te gaan. Sterkte iedereen en heb vertrouwen!

Herken mezelf in je verhaal. Sinds 3 maanden thuis met burn out. Opgejaagd gevoel, trillen de hele dag, angsten en paniek, depressief. Dus veel lichamelijke klachten. Zit aan de medicatie om de dag door te komen en om door te slapen. In januari kan ik in therapie.
Het is moeilijk, maar het komt goed.

Goed dat je naar je huisarts gaat en hulp van een therapeut wil.
Naar dat je je zo voelt.
Voor mij is het heel herkenbaar. Vreselijke periode in je leven.
Burn out diagnose, maar daarna begint het pas.
Heel veel succes. Kop op.

Paulien, hoe is het bevallen en welke medicatie had je?

Ta o, je reactie impliceert een beetje dat ze medicatie had, maar niet bij elke behandeling van een burn-out of depressie wordt medicatie voorgeschreven. Ik herken ook het bovenstaande en ben er aardig bovenop gekomen. Ik heb daarbij geen medicatie gekregen, maar iedere burn out is natuurlijk anders.

Wat mij onder andere heeft geholpen, is om de klachten met de psycholoog te verklaren. Mijn levensgebeurtenissen uit te schrijven en te bedenken welke kernwaarden daaruit voortgevloeid zijn. Daaruit kwam voor mij voort dat het logisch dat ik druk ervoer. En dat het logisch is dat ik te lang een veel te hoge werkdruk heb geaccepteerd, uit angst mijn baan te verliezen.

Ik was mij niet bewust van alle (onderliggende) gedachten die ik had die tot angst leiden.

Ik heb gezocht naar (soms onbewuste) gedachten die tot stress leiden uitzoeken en die uitgeschreven en van rationele onderbouwing voorzien, zodat als die gedachten opnieuw opkwamen je terug kon denken aan hetgeen je hierover zo rationeel mogelijk had uitgedacht.

Korte versie: Ik was bang mijn baan te verliezen? Waarom? Verlies van inkomen, zei ik eerst. Waarom zou dat zo erg zijn, was daar geen (tijdelijke) oplossing voor? Na het verder uitgedacht te hebben bleek dat ik mij waardeloos voelde zonder mijn werk. En ik was bang dat dat gevoel definitief werd als mijn tijdelijke contract niet verlengd werd door mijn ziekteperiode. Het baanverlies was reëel en gebeurde ook, maar de consequenties die ik daaraan in mij hoofd bewust en onbewust verbond waren dat niet. Want realistisch gezien
is niemand waardeloos is, of je nu wel of niet (bepaald) werk hebt. En er waren ook opties om na mijn herstel ander werk te doen, zonder dat ik financieel in de problemen kwam.

Zo heb ik met de psycholoog veel klachten uitgedacht.

Toen het allemaal redelijk ging en mijn depressie en burn-out wat naar de achtergrond verdween, gaf mijn psycholoog aangaf weg te gaan naar een andere werkgever, schrok ik en moest ik huilen. Ik had onbewust bedacht dat het alleen maar goed ging door mijn wekelijkse bezoek aan de psycholoog en dat ik mij als zij wegging direct weer zo zou gaan voelen als toen ik aan mijn therapie. Ze overtuigde mij ervan het vertrouwen te hebben dat ik deze lijn kon voortzetten, ook zonder haar, hoewel er altijd ups en downs zullen zijn. Inmiddels is dat gelukt en probeer ik m’n zowel in werk als privé mijn grenzen te bewaken, al blijft dat soms lastig.

Laatst zei ik tegen een vriend dat ik nog niet ben waar ik was voor mijn burn-out, dat ik nog niet hetzelfde aankon. Ik voegde eraan toe dat het ook logisch is, maar dat ik
de situatie voor mijn burn-out eigenlijk ook toen al niet aankon. Anders was ik niet na een (overigens best lange) periode in een burn-out geraakt. Realistisch gezien zit ik denk ik op wat ik ongeveer zou willen aankunnen,
met daarbij het gegeven dat ik extra aandacht moet blijven houden voor hoe het gaat.

Ta o, je reactie impliceert een beetje dat ze medicatie had, maar niet bij elke behandeling van een burn-out of depressie wordt medicatie voorgeschreven. Ik herken ook het bovenstaande en ben er aardig bovenop gekomen. Ik heb daarbij geen medicatie gekregen, maar iedere burn out is natuurlijk anders. Wat mij onder andere heeft geholpen, is om de klachten met de psycholoog te verklaren. Mijn levensgebeurtenissen uit te schrijven en te bedenken welke kernwaarden daaruit voortgevloeid zijn. Daaruit kwam voor mij voort dat het logisch dat ik druk ervoer. En dat het logisch is dat ik te lang een veel te hoge werkdruk heb geaccepteerd, uit angst mijn baan te verliezen. Ik was mij niet bewust van alle (onderliggende) gedachten die ik had die tot angst leiden. Ik heb gezocht naar (soms onbewuste) gedachten die tot angst en stress leiden en die uitgeschreven en van rationele onderbouwing voorzien, zodat, als die gedachten opnieuw opkwamen, je terug kon denken aan en lezen van hetgeen je hierover zo rationeel mogelijk had uitgedacht.

Korte versie: Ik was o.a. bang mijn baan te verliezen? Waarom? Verlies van inkomen, zei ik eerst. Waarom zou dat zo erg zijn, was daar geen (tijdelijke) oplossing voor? Na het verder uitgedacht te hebben bleek dat ik mij waardeloos voelde zonder mijn werk. En ik was bang dat dat gevoel definitief werd als mijn tijdelijke contract niet verlengd werd door mijn ziekteperiode. Het baanverlies was reëel en gebeurde ook, maar de consequenties die ik daaraan in mij hoofd bewust en onbewust verbond waren dat niet. Want realistisch gezien is niemand waardeloos is, of je nu wel of niet (bepaald) werk hebt. Overigens waren er ook nog opties om na mijn herstel ander werk te doen, zonder dat ik financieel in de problemen kwam. Zo heb ik met de psycholoog veel angsten uitgedacht. Toen het allemaal redelijk ging en mijn depressie en burn-out wat naar de achtergrond verdween, gaf mijn psycholoog aan weg te gaan naar een andere werkgever. Ik schrok en moest huilen. Ik had onbewust bedacht dat het alleen maar goed ging door mijn wekelijkse bezoek aan de psycholoog . En daardoor ook dat ik mij als zij wegging direct weer zo zou gaan voelen als toen ik aan mijn therapie. Ze overtuigde mij ervan het vertrouwen te hebben dat ik deze lijn kon voortzetten, ook zonder haar, hoewel er altijd ups en downs zullen zijn. Inmiddels is dat gelukt en probeer ik m’n zowel in werk als privé mijn grenzen te bewaken, al blijft dat soms lastig. Laatst zei ik tegen een vriend dat ik nog niet ben waar ik was voor mijn burn-out, dat ik nog niet hetzelfde aankon. Ik voegde eraan toe dat het ook logisch is, maar dat ik
de situatie voor mijn burn-out eigenlijk ook toen al niet aankon. Anders was ik niet na een (overigens best lange) periode in een burn-out geraakt. Realistisch gezien zit ik denk ik op wat ik ongeveer zou willen aankunnen, met daarbij het gegeven dat ik extra aandacht moet blijven houden voor hoe het gaat.

Hangt er echt vanaf wat JIj doet om beter te worden. Goede voeding, genoeg voeding, zout water beveel ik aan, bijvullen met magnesium, uitzoeken waarom je hierin bent beland. Ik vind 13 maanden en deze klachten nog hebben wel ernstig, bij mij waren na 4 maanden de 24/7 klachten grotendeels over. Stabiliteit wordt steeds beter.

Ik herken het wel heb dit gevoel in de benen na 3 jaar nog. Ik denk als je een zware burnout hebt gehad zoals ik dan kunnen die klachten jaren aanhouden

Je geeft teveel gas in een keer. Je geeft je zelf geen rust. Doorgaan en doorgaan zorgt niet voor herstel zodra je je goed voelt geef je gas.

Misselijk wakker worden heb ik ook gehad. Soms wel, soms niet. Als ik teveel deed/te weinig at, te weinig zout tot me nam dan kwam dat weer terug. Dan wist ik dat ik teveel had gedaan. Na verloop van tijd wordt dat beter, als dat niet zo is moet je gas terugnemen. En probeer eens een tijdje flink meer te eten.

Niet naar Leni luisteren… dat klapt iedereen in deze situatie nogmaals op de kop.

Ik herken je beschrijving helemaal. Allicht ben je een sterk gemotiveerd persoon met doorzettingsvermogen. Ik denk dat idd blijven zitten in de job per definitie een verderzetting is van de context die je ziek maakt. Of het nu 2u of 8u is… je neemt het net met je mee.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Mijn arts vraagt me al een klein jaar thuis te blijven met duidelijke burn-outsymptomen maar mijn sterke wil duwt me keer op keer weer door de smurrie… Ondanks mijn veerkrachtigheid en vermogen elke dag weer te starten, wordt het me steeds moeilijker… Ik weet niet wat ik meer kan doen om mijn leven weer op de rails te krijgen.

Ik snap niet wat je bedoelt met niet luisteren .ik bedoel om te herstellen moet je toch rusten bij een burn out of zie ik het verkeerd

Frans wat doe jij op een dag dan zoal.

Je zit nu thuis je werkt niet waar bestaan jou dagen uit?

Of heb je het gevoel dat het echt die inspanning van werk jou spanning geeft ?

Soms ga ik leuke dingen doen met mijn kinderen als ik me goed voel. Dan heb ik een leuke dag. Wat werken in de tuin. Voor de rest druk gezinsleven en probeer te rusten. Als ik me slecht voel dan is het meestal de dag doorkomen met veel liggen en huilen, maar toch proberen nog wat dingen te doen in huis bijvoorbeeld. Bij mij gaat het op en neer. Paar dagen goed en paar dagen slecht. De slechte dagen zijn een hel met veel lichamelijke klachten, geen eetlust, moe en emotioneel. Weet dan niet meer hoe het is als ik me beter voel en zak door de ondergrens. Automatisch veel piekeren en mezelf afvragen hoe ik hier ooit weer uit ga komen. Mijn werk is een bron van spanningen en een toxische omgeving waar ik niet meer terug wil. Maar zo slecht voelen en een nieuwe baan is op dit moment ook geen optie.

Frans dit heb ik ook. Vooral met kids is het moeilijk grenzen te verleggen er moet gegeten worden , kids moeten naar school, het is nu vakantie leven gaat door

Maar ergens moeten we toch grenzen verleggen. Ik denk op de goede dagen reserves besparen in plaats van opmaken dus ook rustig aan doen op de goede dagen

Hoi Lennie,

Een burnout en kids is niet de ideale combinatie. Alles draait door en de kinderen begrijpen het vaak niet als ze jonger zijn. Ik heb er drie: 2, 4 en 8 ! Dus dan weet je genoeg. Rusten is vaak moeilijk. Heb jij ook dat gejojo op en neer ? Paar dagen goed en paar dagen super slecht. Echt om gek van te worden. En ik kom er maar niet achter wat het triggert. Vaak lijkt er niets aan de hand en ben ik ontspannen en dan toch voel ik me plots uit het niets heel erg slecht.

Ik herken mij helemaal in jou. Ik heb er een van vier ze gaat wel gelukkig wel naar school. Alleen zij is zo hyper en druk en vraagt veel aandacht. Ik had ook een wens voor een tweede kindje maar door allerlei omstandigheden en een trauma in het zh zit ik nu een burn out. Dubbel zwaar allemaal en nog heel wat te verwerken.

Dat gejojo heb ik ook. Ik moet wel zeggen dat ik eindelijk nu wel.kleine stapjes maak kon niet eens 5 min lopen was helemaal op en veel psygische klachten .

Dag Frans,

Wat rot voor je dat jouw herstel anders gaat dan je zou willen?
Heb je hulp?
Ik kom in mijn werk heel veel mensen tegen met vergelijkbare klachten en daar is echt veel aan te veranderen. Werken met hoe ons lichaam en zenuwstelsel werkt is daarbij een belangrijke ingang.
Wellicht is er een therapeut/coach bij jou inde buurt waarmee je dit kunt onderzoeken.

Veel succes, Monique

Hoi,

Ik zie nu dat het al maanden geleden is dat je dit hebt geplaatst, dus misschien heb je er geen behoefte meer aan. In ieder geval heb ik de app Smiling Mind. Dit is een Australische app die helpt bij meditatie en mindfulness. Hij is gratis. Ook gebruik ik Fitbit Premium voor mindfulness. Helpt wel.

je bedoeld medicatie?
Kijk even bij een stressoloog (op het internet) bij jou in de buurt die hebben echt tips.
Ik ben echt een eind op weg geholpen.

Ja, ik heb hier van nature ook “last” van. Nu in BO extra gevoelig voor huilen.
Waar anderen misschien boos worden of zich druk maken, moet ik snel huilen.
Ik schaam me er tegenwoordig maar niet meer voor, mensen doen het er maar mee. Mijn intenties zijn altijd goed en ik vind mezelf niet (meer) zwak, dat helpt mij om me er niet meer voor te schamen.

Kan wel goed begrijpen dat je het vervelend vindt, sterkte!

Hi frank klinkt erg interessant ben jij nu daardoor voor een groot gedeelte van je klachten af ? Ik denk dat je zoiets beter ook bij een zelfstandige goede psycholoog kan doen ipv bij een ggz instelling waar daar voel ik me echt niet serieus genomen

Groetjes

Ik herken het ook als ik bij mijn partner of vrienden mijn grenzen aangeef. Bijvoorbeeld als we ergens uitgenodigd voor worden, wat voor mij te druk is. Dan zit ik bij mijn partner te huilen op de bank en ik ben enorm aan het uitstellen om te zeggen tegen mijn vrienden dat ik niet kom.

Ik huil, omdat mijn grens geraakt wordt en het doet pijn. En door te huilen komt het eruit. Het geeft dan ruimte om het te verwerken. Het is inderdaad kwetsbaar en jij geeft daarom je grens aan. Ik heb zelf onwijs moeite om kwetsbaar te zijn. Maar dat heb ik nodig om mijn grenzen aan te geven.

Ja ja ja ja ja! Enorm herkenbaar. Elke maand weer. Maar elke maand gaat het wel weer minder slecht omdat je elke maand (hopelijk) wat meer herstelt. Het hoort er blijkbaar bij, dus doe dan gewoon wat rustiger aan als het kan!

Ja dit is zeker heel herkenbaar! Ik ervaar in mijn pms-week ook veel meer spanning, vermoeidheid, neerslachtigheid, gewoon een algeheel gevoel van ellende.
Ik merk dat artsen en professionals dit niet echt bevestigen. Maar toch heb ik het elke maand opnieuw. Bij mij klopt het dat het elke maand ietsje minder heftig wordt. Of misschien kan ik het nu beter accepteren.

Jaaaaaaa eindelijk iemand die mijn verhaal bevestigd! Ik weet ook geen echt wondermiddel maar er in berusten is het enige wat ik kan doen (niet dat het me altijd lukt) het gaat wel steeds wat beter. Ben bijna 2 jr verder na diagnose BO en na een jaar ontdekte ik het patroon. Mocht iemand tips hebben…graag!

Idem… PMDD/PMS-klachtenin toenemende mate sinds mijn burnout. Ik vermoed dat bij mij de overgang ook echt is begonnen (46 jr). Ben bij de gynaecoloog geweest en die heeft progesteron voorgeschreven. Ben pas begonnen dus nog te vroeg om te zeggen wat het doet maar het zou me rustiger moeten maken en verbetert de slaap. Ik zit dik een jaar in een BO en het gaat al stukken beter maaar de spanning/angst blijft me met momenten echt parten spelen, vooral rondom de menstruatie. Ik wilde alles aangegrepen hebben, vandaar de doorverwijzing naar de gynaecoloog. Ik slik nu ook enkele maanden antidepressiva en ben blij dat ik die stap heb gezet want sindsdien ervaar ik wel echt een stijgende lijn en gaat het meestal goed met me en geniet ik erg van de goeie dagen. Heb ook geen bijwerkingen (ook niet van de progesteron -utrogestan- vooralsnog).

Kijk eens op brein medicijn..en dokter Sarno.

Bedoelen jullie dan dat het oorsuizen ook over is gegaan?

Ben je al gecrashed? Zo niet, neem rust, vakantie, meld je ziek, verminder koffie, probeer l-theanine en Ashwagandha, loop veel in het bos en rust! Slaap goed bij.

Als je al gecrashed bent zal je dat zeker gaan merken in je energie.

Heb je vaccinaties genomen?

Beste Bo,

Heel herkenbaar jouw verhaal. Zit namelijk in hetzelfde schuitje. Al ruim 1,5 in een zware burnout met diversen lichamelijke klachten. Sinds kort heb ik ook last van dichte oren en oorsuizen. En ik vroeg mij af of die klacht bij jou na een tijdje is opgelost? En ben je voor je oorsuis probleem naar een bepaalde specialist geweest? Of is het na een tijdje vanzelf weggaan?

Wens je alle sterkte en hoop dat je je wat beter voelt.

Vriendelijke groet,

John

Beste Bo en John,

De klachten die jullie beschrijven komen exact overeen met die van mij.
Het begon bij mij afgelopen april, het werd van kwaad tot erger en ik werd er ontzettend angstig van. Verschillende onderzoeken plaatsgevonden, waar niks uit is gekomen. Thuis komen te zitten omdat ik er niet meer door kon functioneren. Verplichte rust..... En ik merk nu na 3 maanden thuis zitten dat de klachten, die ik langer dan een half jaar extreem heb gehad, zo goed als over zijn.
Ik hoop dat de klachten bij jullie inmiddels zijn verholpen, en anders hoop ik dat mijn verhaal jullie hoop geeft dat het over kan gaan! Ik dacht toen ik er middenin zat ook gaat dit ooit nog over.
Heel veel sterkte met jullie situatie, hoop dat het gauw beter gaat!

Groet Nicole

Hier ook, het beangstigde mij ook echt in het begin maar het werd snel (na ca 2 maanden) ook weer minder. Het is er nog wel een beetje maar ik heb er eigenlijk vrijwel geen last meer van. Soms is de dag al bijna om eer ik het voor het eerst opmerk die dag. Hopelijk hebben andere die dit lezen wat aan.

Exact dit, dankjewel

Bedoelen jullie dan dat het oorsuizen ook over is gegaan?

Hallo lieve jij,

Zooo herkenbaar dit! Zelf was ik ook helemaal niet klaar om met mijn oude werkgever "koffie" te drinken toen ik net 2 weken wist dat ik overspannen was. Deze fase waar je nu in zit gaat helemaal over leren je grenzen aan te geven... want helaas ben je nou eenmaal hier terecht gekomen doordat je dat wellicht te weinig (of helemaal niet) hebt gedaan. Je moet leren echt voor jezelf te kiezen, hoe onwennig dat misschien ook voelt! Dus als koffie drinken niet goed voelt dan: NIET DOEN. En dan zul je zien, dat er geen paniek meer is, maar juist heel veel rust voor in de plaats komt.

Liefs

Hallo Plien,

Ik heb precies het zelfde doorgemaakt. Maak je maar niet druk om je werk, je gezondheid is nu belangrijker. Als je je rust neemt zul je misschien ook paniekaanvallen krijgen, maar je moet er doorheen. Paniekaanvallen zijn heel vervelend, maar je gaat er niet dood aan ( al voelt het soms wel zo). Als je het laat gebeuren, goed blijft ademen en rust blijft nemen dan verdwijnt de paniek toch weer al lijkt het nooit te verdwijnen als je er midden in zit. En huil alles eruit, dat is heel belangrijk. Krop het niet op. Heb vertrouwen, je komt er weer uit.

Groeten Ruben

Die mist heb ik ook.
Voor het eerst lees ik dit bij iemand anders.
Alsof er een wolk door mijn hoofd trekt en alles lam legt. Doodmoe daarna.
En ook soms het gevoel alsof er elektriciteit door mijn brein gaat.

Martin

Die mist heb ik ook het verstoord mijn concentratie en kan ook niet meer goed plannen en organiseren wat ik vroeger wel kon. Is alsof er een stuk brein niet meer werkt. Dat geeft mij veel angstgevoelens

Ik ben het daar niet mee eens. Benzo’s en slaapmedicatie hebben mij juist erg geholpen om weer op te kunnen krabbelen uit een enorm diep dal. Een burnout is een proces van vallen en opstaan en die terugvallen elke keer zijn erg zwaar. Dankzij medicatie ben ik er toch doorheen gekomen. Ben er nog niet helemaal maar wel een heel eind op weg inmiddels.

Knal hetzelfde voor, ik denk nu wel dat ik ouder ben dan jij , maar ik heb ook nog een zoontje van 11 die mij ook veel aandacht vraagt. Ik heb dus ook wel roofbouw op mijn lichaam gedaan,veel werken etentjes alcohol enz. Nu loop ik tegen de 60 aan en heb een ferme tik gehad, ik hoop wel dat het geen 2 jaar duurt . Drink nu al 1 maand geen alcohol meer en dat heeft toch al een beetje geholpen alsook dagelijks een fiets of wandeltocht . veel vocht drinken en regelmatig maar niet te veel eten.
Mijn ervaring tot nu toe.

Goedenavond W,

Hoe gaat het nu? Ik hoop inmiddels wat beter? Heb je professionele hulp? Dat kan erg veel verschil maken. Zelf nu een half jaar in een burn-out en ik herken je verhaal. Stilvallen is moeilijk maar noodzakelijk en ik ben blij dat het je uiteindelijk is “gelukt”, al zou ik niet te hard zijn voor jezelf dat het niet eerder is “gelukt” want die stresshormonen razen door en in die staat is het zwaar om vooruit te komen. Even over je vraag om positieve verhalen: ik heb een goede vriendin én schoonzus die allebei een zware burn-out hebben gehad van meerdere jaren en die er nu echt veel beter aan toe zijn. Niet meer de oude, maar dat willen ze ook niet: stukken gelukkiger, wel nog gedoseerde energie, maar wel weer met meer belastbaarheid dus ook op vakantie kunnen, kunnen “hiken” in plaats van klein stukje slenteren en dan al uitgeput zijn, enz. Ook qua prikkels en sociaal leven plus belastbaarheid met werk gaat het met hen beter. Zo overigens ook met iemand anders die ik ken die een burn-out heeft gehad en met een tante van de ene kant van de familie en oom van de andere kant van de familie die het ook gehad blijken te hebben. Kom je pas achter als je het zelf hebt, heb ik gemerkt, dan zijn mensen ineens heel kwetsbaar… Hoe dan ook, allemaal succesverhalen. Ik hou me daar aan vast want vind het zelf ook erg pittig en “nu al” lang duren. Godzijdank heb ik een heel lieve vriend, geweldige beste vriendin en steunende ouders, anders zou ik niet weten waar ik nu was geweest. Fijn om te lezen dat jij ook een liefdevol thuisfront hebt met een kleintje: erg pittig lijkt me, die combi, maar ook zingeving gevend. Ik wens je veel geluk op je pad en veel herstel toe! En hoop dat het inmiddels beter gaat.

Vriendelijke groet,
Lou

Hoi meis
Ik herken het heb nu zelf al anderhalf jaar last van burn out en kreeg er ptss bij ondanks hard werken aan mezelf en problemen bog steeds doodmoe.
Ook krijg er allemaal kwalen bij zoals griep bronchitis nekklachten tintelingen in mijn arm.
Het lijkt of er geen eind aan komt.
Maar desondanks blijf ik goede moed houden en blijf eraan werken.
Diegene die zegt dat het makkelijk is heeft het goed mis.
Ik gun het niemand..had nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.

Succes en veel sterkte met je herstel blijf moed houden 👌

Hi,

Fijn dat jullie je verhaal delen, zo belangrijk om te weten dat je er niet alleen in zit. Ik heb sinds begin 2023 last van angst en kan daardoor niet slapen. Ben aan de lorazepam 1 mg in de avond. Onder behandeling van de psychiater en de psycholoog. Ik hoop dat het allemaal goed komt, ook met jullie. Liefs

Ik zit al 3jaar in deze hel zo denk ik het gaat goed en dan weer helemaal bij af vooral die duizeligheid en onstabiel op je benen staan heeft iemand hier ook zo'n last van ik ben alleen gelukkig wel een hond die moet eruit dus dat geef me wel een doel om aar buiten te gaan. En hulp vragen vind ik heel moeilijk mensen waarvoor ik altijd klaar stond laten je gewoon vallen als een bak steen. Verschrikkelijk vind ik dat maar zo kom je er wel achter wie je echte vrienden zijn het zijn moeilijke lessen die je leren in het leven en maakt je hard. Maar zo benik helemaal niet ik hoop dat hier snel eeneinde aan kom voor iedereen die hier mee worstelde. Heeeel veel sterkte

Heel herkenbare verhalen. Vooral de brain zaps en onophoudelijke duizeligheid en paniek. Zit nu 10 weken thuis. Mentaal gaat het iets beter, maar als ik fysiek teveel doe, ben ik 2 dagen "van de rel".
Ook ik probeer positief te blijven, maar ik weet nu al dat ik mijn werk nooit meer volledig kan doen (en dat wil ik ook niet)
Ik beschouw dit ook als een leerproces en dat ik niet terug wil naar mijn "oude ik". Dat was geen leuke versie. Heb wel angst dat ik die snelle overprikkeling hou. Hoe is dat voor mensen hier die al verder in het proces zijn? Sterkte voor iedereen!

Het moment dat bij mij de mentale spanning wat los is gekomen en is gezakt zijn mijn lichamelijke klachten juist veel meer op gaan spelen. Vermoedelijk omdat je daarvoor krampachtig vasthoudt en voornamelijk op adrenaline (?) doorgaat omdat je zo blijft hangen in het vluchtsysteem. Je lichaam is dan helemaal op en heeft best wat tijd nodig om daarvan te herstellen. Uit ervaringen van anderen maak ik ook op dat het lichamelijke aspect echt het laatste is dat volledig herstelt.

Ik moet zeggen dat dit bij mij wel steeds minder aan het worden is. Er zijn dagen dat ik er wel meer last van heb. En ik merk nog steeds dat ik veel sneller moe word dan voor de burnout. Maar dat zal allemaal wel geleidelijk weggaan.

Wat fijn om te horen dat meer mensen dit herkennen, ik ervaar het zelf ook zo. Elke keer als het mentaal wat opknapt, is het lichamelijk weer een dip. Ondanks dat ik dit weet, blijf ik het zo fijn vinden om bevestiging te lezen. Dankjewel daarvoor.
Ook super om te horen dat het bij jou ook de goede kant op gaat! Hoop dat je gauw nog verder op mag knappen.

Hoi Y.

Was nummer 388 misschien jouw bericht?

Ja klopt inderdaad! Even teruggezocht op 388 en dat is mijn verhaal. Bedankt, kon t zelf niet meer vinden

Als je een bericht zoekt, kun je het beste op de pagina zoeken op de naam of een gedeelte van de tekst. Ik heb gezocht op "Y." en vond jouw bericht snel terug.

Ben je dezelfde Frank als hierboven? Dan verbaasd het mij dat je fulltime werkt.. in de zin,, je klachten, moet je dan niet juist rust pakken, en eerst herstellen?

Okee, maar antwoord op je vraag,,
In de eerste maanden leefde ik behoorlijk nog op adrealine, en kon ik redelijk veel nog aan qua prikkels.
Op een gegeven moment (denk na 3 maand) verdween de adrealine op de achtergrond, en voelde ik de klachten veel beter, en merkte ik hoe ‘erg’ het was. En inderdaad kon ik ook veel minder prikkels aan.
Na deze ‘terugval’ gaat het steeds beter qua prikkels en nu kan ik een stuk meer aan.

Hoi madeliefje,

Nee ik ben niet dezelfde Frank, puur toeval 😉. Dit is mijn eerste post.

Goed om te horen dat je steeds meer aankan! En dat de snelle overprikkeling na een piek steeds minder wordt. Ik merk ook dat ik nu heel gevoelig ben voor stressvolle situaties. En dat dit direct op mijn lichaam en geest slaat. Waar dit voorheen veel minder het geval was, waarschijnlijk ook door de hoge niveaus van adrenaline en cortisol.

Bedankt voor je reactie!

Ik word ook na 22 maanden nog duizelig op drukke plekken en ervaar dan ook lichamelijke klachten, heb je er ook angst bij of een lichte gevoel van angst? Ik ervaar duizeligheid raar gevoel of even 3 sec out te gaan en dan gaat et weer over maar ook dagelijkse spanningsklachten. Wandel wel elke dag. Hebben wij mensen met een burnout ook een paniekstoornis of angstoornis?

Hahah, excuses voor de voorbarige conclusie.

Sterkte ermee! Goed dat je zo luistert naar je lichaam. Is denk ik heel belangrijk (:

Oh en ik moet ineens denken aan een voorbeeld. Je hebt het namelijk over dat je lichaam met steeds duidelijkere signalen komt, als je niet luistert.

Eigenlijk is je lichaam een auto. Als je doorgaat, gaat het eerst zachtjes voor je op de rem. Als je niet luistert, trekt het steeds harder aan de rem. Je kan door blijven gaan, maar de auto moet weer even opladen, dus zal op een gegeven moment schreeuwen, ik wil ruuuust.

Misschien heb je er wat aan (:

Hoi K.,
Ik denk dat als je er nog tegenop ziet om dingen te doen, je er beter nog maar langzaam mee kan beginnen. Kleine stapjes: ga eens kort iets doen en kijk hoe dat gaat.
Je er overheen zetten lijkt me geen goed idee, neem je angst/onzekerheid vooral serieus. Het is wel goed om jezelf een beetje uit te dagen zodat je uiteindelijk steeds weer wat meer gaat doen. Maar gun jezelf daar de tijd voor, zou ik zeggen.

Ik was zelf ook heel erg bezig met de vraag: wanneer kan ik weer ‘meedoen’. Mij heeft het niet geholpen. Ik luister nu heel erg naar mijn gevoel en probeer te doen waar ik zin in heb. En ik merk dat ik juist daardoor best al wel weer veel kan ondernemen (wel vaak kort).

Sterkte gewenst!

Dankjewel voor je reactie! Lijkt me inderdaad goed het rustig op te bouwen, maar mezelf wel steeds een een klein beetje uit te dagen. Dat ga ik nu maar doen dan!

Succes! Dat is inderdaad heel wijs. Steeds iets proberen. Je grenzen proberen aan te voelen bij een activiteit, deze bewaken en op reageren.
Misschien dat je dat nog wel moet leren? Je grenzen aanvoelen? Omdat je niet voor niets in een burn out bent terecht gekomen. (Moest ik ingg wel, en ja, ik ben keihard nog op mijn plaat gegaan)

Dat is inderdaad wat ik nog moet leren! Daarvoor loop ik nu al een paar maanden bij een haptonoom. Ik hoop oprecht dat ik genoeg geleerd heb om terugvallen te voorkomen. Wederom dank voor je reactie. Jij ook succes en de beste wensen!

Het is belangrijk om de oorzaak van de symptomen te achterhalen, zodat de juiste behandeling kan worden ingezet. Dit kan inhouden dat er bloedonderzoek wordt gedaan, een allergietest wordt uitgevoerd of dat er een slaaponderzoek wordt gedaan.

Ik ben het niet met de bovenstaande reactie eens. Je klachten uitten zich lichamelijk, maar het probleem is mentaal.
Ga juist naar een psycholoog Ipv een huisarts. Hoe kan het dat je lichaam opnieuw aangeeft dat het teveel is? Wat is er mis gegaan?
In mijn optiek zijn dat de vragen en de kern welke je moet aanpakken

Als ik soms een flare up heb komt misselijkheid ook terug. Gelukkig wordt het steeds minder en krijg ik he beter onder controle. Ook eet ik als een gek, veel eieren en veel supplementen, veel water en veel slaap, magnesium en zout.

Verder ben ik het niet eens met beide reacties. Bloedonderzoek kán handig zijn als je een B12 tekort hebt, maar ik ben van mening dat iedereen met een burnout een stevig B12 supplement moet nemen (1000mcg) iedere dag. Verder zullen T3/T4 waardes mogelijk afwijken, maar dit is normaal bij een burnout en moet je niet willen 'fixen' met nephormonen.

Bovenstaande: Ja deels waar, maar je zo klote voelen komt wel degelijk door iets fysieks, wat de oorzaak ook precies is. Je lichaam is in een chronische stressreactie en jij moet eruit zien te komen. Je wordt vroeg wakker omdat je cortisol te hoog is omdat je teveel stress hebt, of te weinig eten, of een groot tekort aan een stof als magnesium of sodium.

Ik heb al allerlei testen gehad. Bloed, ontlasting, voedselintolerantie. Komt niks uit. Diverse echo's gehad voor buik en keel. Ook alles goed. Slik B12 al jaren, Magnesium en Omega 3.

Hou een dagboek bij maar kom er maar niet achter wat de triggers zijn. Om hopeloos van te worden.

Al eens met hulpverlening er naar gekeken?

Hoi Madeliefje,

Ja uiteraard. Het is om moedeloos van te worden. Het ene moment gaat het redelijk om vervolgens weer heel diep te zinken.

Hoi Nina,
Ik herken niet al je klachten (wel de darmbewegingen) maar ik heb wel bij mezelf een patroon ontdekt wat ik met je wil delen: bij mij gaat het elke keer als ik mentaal wat opknap fysiek weer een tijdje wat minder. Alsof mijn lichaam tot ontlading komt, spieren wakker worden en druk aan het herstellen zijn.

Ik kwam er bijv achter dat ik ineens weer eens moest niesen af en toe (bleek ook al maanden niet te lukken toen ik nog op hoogspanning stond). En ook de darmen kwamen echt weer “tot leven”.
Slijm in mijn keel heb ik de laatste tijd ook wat meer, omdat ik mijn keelspieren heel erg aanspande onbewust en dat nu een beetje loskomt.

Kortom ik weet natuurlijk niet of dit voor jou ook allemaal geldt, maar dacht misschien heb je er wat aan. Veel sterkte!

Helaas geen tips voor je maar ik herken jou klachten 100%.
Ik heb al zoveel onderzoeken gehad maar ook met gerust stelling blijven de klachten heftig aanwezig .

Ik ga nu mijn 8 ste maand in. Veel angst aanvallen de gehele dag door. Hartkloppingen in de keel ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. ben echt doodmoe

Ben inmiddels al 3 jaar burnout. Heb ook nog veel klachten zoals onrustige maag misselijk. Duizelig merk wel als ik over mijn grenzen ben gegaan alle klachten weer terugkomen gevoel van weer terug na ar af moedeloos word ik ervan en dan ook nog die angst klachten verschrikkelijk ben nu vanaf december weer heftige terugval. Gevoel dat het nooit meer goed komt herkennen jullie dat ♥️

Gebruik je nog geen medicatie? Heb je last van je spieren ook spierspanning enz.. ook rondom nek hoofd enz. Ik voel wel vooruitgang maar voel ook echt spierspanning en snel vermoeidheid bij lopen

Ik heb nu 16 maanden een burnout
Heb ook last van spierspanning in nek uitstraling arm
Ook door angst en spanning heb ik last van middenrif maag
Brok in mijn keel soms door geen goeie ademhaling benauwd
Heb toen ik 4 maanden een burnout had ook een hernia gehad waarbij nog steeds last van mijn linkerbeen
Kan nu eindelijk 2 km lopen maar daarna helemaal uitgeteld
Vind het ook erg lang duren maar heeft ook lang geduurd voor je een burnout hebt
En duurt daarom ook lang voor het over is

Gaat een burnout wel ooit over? Nu 2 jaar verder nog steeds niet fatsoenlijk kunnen lopen zonder pijn aan me ogen en spanningsklachten. En een duizelig gevoel bij licht geluid en veel prikkels met lopen vooral. Laatst in de stad geweest voel de spierspanning in me lichaam maar ook et duizelig en deinende gevoel die opkomt door de drukte. Neem nu bijna 4 weken medicatie ad. Tegen angst.

Herkenbaar hoor, ik weet niet of je draaiduizeligheid ervaart of een deinend gevoel. Dit zijn allemaal symptomen van te veel stress. Ik ben ook een mensen mens en kon ook geen gesprek meer voeren, begon te zweten en kreeg last van derealisatie.

Ik ervaar eigenlijk beide, maar vooral een deinend gevoel inderdaad, wanneer ik rechtop sta het gevoel dat iemand me achterover gaat duwen. Maar ook de draaiduizeligheid ervaar ik vaak, ik kan me dan ook niet concentreren. Ik heb er vooral last van op mijn werk. Thuis heb ik die duizeligheid veel minder. Wel het vermoeide gevoel die dagelijks achter me aanloopt, het gevoel alsof mn hoofd dicht zit. En elke dag hoofdpijn.

Herkenbaar.
Heb ook af en toe een brok in mijn keel en andere klachten. Je lichaam geeft wat aan.
Ik vind het ook lastig om ermee om te gaan. Geeft toch spanning ofzo. Je verliest controle met deze klachten.
Maar eigenlijk schreeuwt je lichaam om rust. Als ik luister naar de klachten, wordt het een stuk minder.
Is er een mogelijkheid voor jou om een rustpauze in te plannen? Eventueel even in de ziektewet. Even herstellen?

Ik heb vanaf begin augustus tot februari in de ziektewet gezeten, hierdoor gaat het gelukkig al veel beter. Ik ben nu weer aan het werk maar ben ipv 5 dagen nu 4 dagen gaan werken om iets meer rust te creëren voor mezelf. Maar de moeheid blijft aanhouden. En mn conditie is erg slecht. Als ik iets heb gedaan moet ik eigenlijk alweer even zitten.

Ik begrijp het. Goed dat je al iets inzet. Toch zou ik als ik jou was nog meer inzetten. Beter voorkomen dat je lichaam nog harder aan de rem gaat trekken, en je nog minder kan werken.

Ik wandel elke dag met klachten licht gevoel in het hoofd spanningsklachten. Hoe meer ik bij het bos kom hoe beter ik me voel en minder duizelig. Als ik dan thuis kom voel ik juist dat me lichaam meer ontspannen is dan angstig en gespannen. Mij helpt elke dag wandelen enorm.

Ok, dan ben je wellicht al wat verder dan ik. Ik wandelde letterlijk vanochtend voor het eerst weer een stuk(je) en het viel mij op dat mij pas veel lager en relaxter was dan 1 week daarvoor. Ik had dan ook veel rust genomen. Ik was nogal overmoedig geraakt en stelde gelijk een 2e doel en dat was een rondje lopen door het bos, dus ging naar huis en haalde mijn auto op en ging weer wandelen. Had ik het dus gelaten bij de 1e wandeling en daar genoegen mee had genomen, dan was dat beter geweest achteraf.

Heel herkenbaar. Het voelt heel tegennatuurlijk om te stoppen als je je nog goed voelt. Toch is dat idd vaak wel het beste. Heb dat echt moeten leren (ben het eigenlijk nog steeds aan het leren).

Ik vind het wel positief om te lezen dat je zin had om nog even door te gaan, dat je er bewust bij stilstond dat het eerste stukje lopen goed voelde. Nu is de kunst nog om het daar dan bij te laten :)
Veel sterkte!

Het komt goed. Ik ken mensen die er volledig vanaf zijn gekomen, ook met exact dezelfde klachten (veel angsten, uitgeput, radeloos, aan huis gebonden, etc.).
Zie het als een proces waar je doorheen moét om te kunnen veranderen. Je gaat jezelf hervinden, maar dat gaat niet vanzelf. Wat ik als tips kreeg zijn: heel veel rust en slapen, oude patronen doorbreken, loslaten, resetten (nieuwe zienswijzen), etc.

Mijn leven is voor een groot gedeelte niet gegaan zoals ik wilde, vanwege een ouder met problemen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn leven totaal opnieuw moet resetten en het had talloze bijeffecten gekregen (o.a.verbindingsangst). Ook ging ik altijd wat doen..continue maar bezig voor afleiding. Dronk veel te veel, wilde liever alleen zijn, etc. etc.

Ook ik heb last van angstgevoelens, maar begrijp dat dit er nou eenmaal bij hoort. Het is chaos in je hoofd en je moet aan de slag om het te resetten. Volg vooral je gevoel, hoe raar en tegenstrijdig het ook is wat je doet. Het heeft je inzicht en daar is de burnout periode voor bedoeld. Een zoektocht naar jezelf.

Ja hoor, als ik het verschil bij nu zie van 1 jaar geleden en nu is enorm, heb wel een kleine terugval door domme keuze (zie verhaal hier boven) maar het gaat wel veel beter.

Angst is veel minder, kan beter tegen drukte, sliep terug goed,.. het gaat traag maar het gaat beter gaan. Ik kan je enkel 1 tip geven, verander niet teveel in je leven als je hierin zit.

Grote veranderingen zijn inderdaad te heftig, dus kleine stapjes, klein denken en doen. Kijk naar je dagelijkse patronen, veel dingen doe je automatisch, terwijl je niet beseft dat dit de oorzaken zijn van de situatie waarin je terecht bent gekomen. Kijk dus naar kleine aanpassingen en veranderingen. Van wat je eet en drinkt tot hoe je je dag indeelt en communiceert met anderen. Klinkt raar, maar ik heb mij moeten leren openstellen voor anderen. Ik was door omstandigheden mij steeds meer gaan afsluiten. Ik had dat niet eens door, maar ben mij steeds meer gaan beseffen wat liefde, genegenheid en het inzien van waarden allemaal voor effect heeft op je emotie en gevoel van geluk.

Dat merk ik ook wel, ik kan momenteel niet tegen veranderingen, maar hoe kan ik dan ander werk gaan opnemen als ik telkens die zware angst voor het onbekende ga voelen?

Mijn enige hoop is dat ik misschien voorlopig terug bij mijn oude werkgever terecht kan, anders zie ik het somber in..

Ik ben geen specialist, maar hooguit een ervaringsdeskundige. Door mijn opvoeding heb ik ongemerkt bindingsangst ontwikkeld. Dit houdt in dat ik juist nooit ergens vast aan wil zitten. Dit uit zich in alles. Dus niet alleen in mijn relatie (gaat nu aanzienlijk beter), maar ook qua werk. Als ik ergens ging werken, dan was ik al snel uitgekeken. Ik wilde juist steeds weg. Het tegenovergestelde is verlatingsangst. Dus precies het tegenovergestelde. Het kan dus zijn dat dit ook speelt in relatie tot je werk. Op youtube heb je veel Nederlandstalige video's die dit perfect uitleggen.

En ga uitzoeken waarom je eerst zo graag weg wilde. Kan je veel gaan opleveren qua inzicht.

Maar nogmaals...ik ben geen therapeut.

Succes

Ik ben ervan overtuigd dat het goed kan komen. Mijn dieptepunt qua angst en paniek was in oktober en het gaat nu echt al stukken beter met me. Een actieve aanpak helpt (mindfulness, yoga, schrijven, wandelen, creatief bezig zijn en in mijn geval ook medicatie en therapie) maar het heeft vooral gewoon heel veel tijd nodig. En dat is super frustrerend. Het is ook mega moeilijk om hoop te houden als je je zo slecht voelt. Maar echt: het kan zeker goedkomen!

Alles komt altijd goed, tenzij je ongeneeslijk ziek bent. Het leven is gewoon te druk momenteel en er worden veel te veel verplichtingen opgelegd door de maatschappij, wij mensen zijn niet gemaakt voor altijd maar te moeten en druk druk druk te ervaren, vandaar dat tegenwoordig zoveel mensen bezwijken hieraan. Kijk maar eens hoeveel mensen kalmeringsmiddelen, AD en slaappillen nemen, 1 persoon op 8? Hoe zou dit komen.... Wij als mens zijn nog altijd dezelfde persoon als 1000 jaar geleden, echter is de maatschappij enorm veranderd waardoor veel mensen niet meer kunnen volgen.

Even iets heel anders dat wellicht hier niet meteen thuishoort, maar ben toch benieuwd of er mensen zijn met soortgelijke ervaringen.

Ik ben al bijna 1.5 jaar burnout en moest van de huisarts Pantoprazol gaan slikken voor mijn maagklachten. Toen las ik recent een verhaal over iemand die in dezelfde situatie zat en gestopt was met Pantoprazol en zich plots veel beter ging voelen. Ik ging op onderzoek uit naar Pantoprazol en las de ervaringen van andere mensen en vooral de enorme lijst aan bijwerkingen. Vooral van bijwerkingen zoals depressie, paniekaanvallen, onrustig gevoel, kortademig schrok ik van. Precies dat wat je ook voelt als je burn-out bent. Daarnaast maag- en darmklachten. Dus mijn conclusie was stoppen met die troep. Je probeert immers alles om eruit te komen.

Nu las ik ook over dat de bijwerkingen/klachten erger worden als je stopt en dat dit na een paar weken tot soms zelfs twee/drie maanden langzaam afneemt.

Zijn er mensen die ervaring hebben met pantoprazol en hier ook mee gestopt zijn ? Ben benieuwd, denk namelijk dat veel mensen hier dit ook slikken of een vergelijkbaar medicijn.

Is iemand bekend met de wimhof methode koude douches ademhaling en intermetting fasting. Bij b.o

Dag Frank,
Ik ben recent veranderd van psycholoog en vertelde over hoe het maar niet beter wilde worden (ongeveer een jaar ver) terwijl ik zo men best deed met alles "volgens het boekje" te doen.
Dit waren ook de zaken die mijn vorige psycholoog op hamerde (wandel, rust, zoek een nieuwe hobby, mediteer, ...)

Na heel korte tijd vertelde ze me al snel, dat goede gewoontes aanleren natuurlijk niet slecht is, maar dat ik onmogelijk beter kan worden op dit moment. Omdat ik nog altijd tegen de burnout aan het vechten ben i.p.v. het te aanvaarden.

Het wandelen, mediteren etc... doe ik hoofdzakelijk omdat ik het mezelf opleg, omdat dit me beter zou moeten maken. Maar ik doe het dus niet uit eigen gevoel (door naar mijn lichaam te luisteren). Ik blijf dus in een "moeten" stand staan mentaal - "ik moet dit doen om beter te worden".

Nu ga ik alles dat ik doe en/of voel dat ik zou moeten doen neerpennen, en dan gaan we bekijken (en counteren veronderstel ik) waarom dit alles "moet".
Om zo hopelijk naar een aanvaarding te evolueren. Helaas bestaat daar geen knopje voor en moet ik uiteindelijk die klik maken.

Hi Lola, ik snap wat je bedoelt. Ik ben langzaam van het 'moeten' aan het afstappen. Iedere Dinsdag naar meditatie moeten was een hele opgave. Simpelweg te moe om te rijden en dan gestresst aankomen om je vervolgens weer te ontspannen. Feit is wel dat ik daar echt heel ontspannen vandaan kom, maar dit beklijft niet. Ik denk dat je door al deze ervaringen heen moet om te gaan beseffen wat wel en niet voor je werkt.

Mijn continue behoefte om zelf te doen is er zo een. Geen shirt kopen, maar zelf ontwerpen en net nog een ketting voor mijn vriendin willen kopen en denken...het is veel leuker om er zelf een te maken...'eventjes' denken dat ik het zelf allemaal kan. Dit 'te makkelijk/nonchalant' denken is wellicht iets waar ik aan moet werken. Loslaten van alles werkt het beste. Sinds ik besloten heb om mijn idee voor een bedrijf een 1/2 jaar uit te stellen voel ik mij direct al veel rustiger. Het aanvaarden dat je niet alles zelf moet doen (misschien herken je dat) is iets wat bij mij een rol speelt.

Wel goed dit soort chats, want het zet mij aan het denken.

Ik ben iemand die creatief is en veel innovatieve concepten bedenkt. Ik overtuigde moeiteloos klanten als een Nike, Heineken, T-Mobile of Tommy Hilfiger, maar moest dan vervolgens alles gaan realiseren. Dat vond ik vreselijk, want ieder detail moest ik met talloze mensen doornemen. Ik haatte dat. Juist het creëren vind ik leuk om te doen. Dit gebeurt nu ook met het concept wat ik nu bedacht heb. Helemaal gericht op de Franse markt en al met talloze partijen gesproken en iedereen enthousiast, maar nu moet ik het starten en klap ik in. Dat 2e gedeelte wil ik helemaal niet. Puntjes op de i, is niet mijn ding.

Bedankt dus...momentje van zelfinzicht.

Er zijn niet 1,3 miljoen Nederlanders burnout, er zijn er 1,3 miljoen met burnout klachten. Als je een burnout hebt ben je echt ingestort. Toen ik alleen klachten had was ik alleen moe en wat vage klachten maar kon ik alles nog.

Burnout is ook geen vastomlijnde gegeven. Voor ieder is de oorzaak anders. Burnout is ook niet alleen werkgerelateerd. Eigenlijk vaker niet dan wel. Dus ja, het klop dat er 1,3 miljoen mensen zijn die burnout verschijnselen hebben, dus burnout zijn.

Wat bedoel je met benen?

Sterkte Jackie, met je verdere herstel. Goed om te lezen dat ademhalingsoefeningen bij jou helpen.

Ademhalingsoefeningen helpen inderdaad en op je houding letten zorgen dat je je rug recht houd schouders ontspannen en als je zit je tenen ontspannen dat geeft ook een signaal door naar je hersenen dat het lichaam mag ontspannen. Ik zit bijna 2 jaar erin en nog steeds last van me evenwicht waardoor ik een raar zwaar gevoel in me benen krijg en hele drukke plekken maken me nog duizeliger. Wel als ik et vergelijk met 1 jaar geleden zijn de meeste klachten op de achtergrond. Het duurt lang lees ook heel veel over burnout voeding hersenen enz.

Wat is de oorzaak van een burnout?
Ligt het aan de persoon zelf of heeft het misschien ook te maken met een verrotte maatschappij? Tempo! tempo! is typisch Nederlands. Nederland lijkt vast te willen houden aan een middeleeuws systeem van uitbuiting. Het begon met de zogenaamde mensen van Adel. Graven, etc. En die "domme boeren" maar werken. De "edelen" hadden een kotsgat in hun kasteel. Om het vreten uit te kotsen die de boeren moesten aanleveren. En hoe is het nu anno 2023? Uitbuiting van Polen, ja zelfs Oekraïners. De participatiewet brengt ons terug naar de jaren 40 waarin men kanalen moest graven met de hand. En dat terwijl er graafmachines waren. Postbezorgers worden uitgebuit. Handig die "sukkels" met een afstand tot de arbeidsmarkt. Een cruciaal beroep, maar geen geld voor een normaal bestaan. Andere beperkten krijgen een gecreërde baan om groenten op te halen of in een fietsstalling te staan. Symptoombestrijding is geen oplossing voor de huidige maatschappij. Het fundament is nog altijd verrot. En de arrogante rijke Europeaan kan het geen reet schelen. Werken zonder eerlijk loon. Daar knappen mensen op af. Velen zullen nog volgen als er nooit iets veranderd.

Sorry, maar totaal niet mee eens. En nee, ik ben niet rijk. Het heeft alles te maken met keuzes die je zelf kunt maken. Wist je dat het gebied in Nederland waar de meeste kalmeringsmiddelen, slaapmiddelen worden gebruikt en de meeste psychologen zitten juist in rijke enclaves zijn? Bloemendaal Laren, Naarden, etc. Burnout komt juist heel veel voor onder het topmanagement en directie. Dus het klopt niet wat je zegt. Het gaat om keuzes. Accepteer je een slecht betaalde baan met hoge werkdruk of een prestigieuze topfunctie met enorme werkdruk dan zal het je gaan opbreken. Daarnaast zijn veel burnout totaal niet aan werk gerelateerd, maar zit het veel dieper . M.a.w. niet de anderen de schuld geven, want dat helpt je niet verder je moet zelf veranderen.

Geduld hebben is inderdaad 'het ding' wat het probleem is bij een burnout, omdat je juist altijd snel, snel, snel dingen deed en oplossingen bedacht. Gisteren ontzettend veel en diep geslapen. Doordat ik niet moest van mijzelf en vooral 'geduld' bovenaan de lijst had gezet, voelde ik mij erg relaxed. Ongemerkt gaapte ik continue (zeiden mijn kinderen) en kreeg ik zelfs spontaan meerdere keren tranen in mijn ogen van vermoeidheid en dat terwijl ik net een uurtje wakker was van mijn siësta.. Afijn, om 20:00 wilde ik al naar bed, maar uitgesteld tot 21:00, want anders word ik midden in de nacht wakker. Wéér heerlijk geslapen en opgewekt wakker in de morgen. Direct enthousiast en gelijk het gevoel van...yes, ik ben goed bezig en dit gaat nooit lang duren...binnen 2 uur is de batterij alweer op en verlang ik naar mijn volgende siesta. Ik ben er nog lang niet...geduld dus.

Kan heel goed te maken hebben met het weer. In de afgelopen maanden was het warm en moest je lichaam hard werken om dit kwijt te kunnen. Vandaar dat je in de minder warme maanden "betere maanden" had. Dit speelde bij mij namelijk een hele grote rol. Je lichaam heeft namelijk een hogere cortisol spiegel als het warm is. Hopelijk ga je je dus de komende maanden beter voelen wanneer het af koelt. En het slecht voelen hoort er gewoon bij, probeer dit te accepteren. Je bent zeker niet de enige, ik heb dit namelijk ook. Ga een plan voor jezelf maken om er weer bovenop te komen. Wandelen, dieet, kwaliteit van slaap verbeteren. Als je je hier op focust dan gaan die pieker gedachten vanzelf weg.

Loop je bij POH GZZ/psycholoog? Als je piekeren niet stopt kom je er namelijk ook niet uit door de stress, het is een cirkel dan. Als het je echt niet lukt je gedachten te sussen, zoek een medicatie uit met je arts/psycholoog etc. Kunnen flinke bijwerkingen hebben maar beter dan 1 jaar lang hiermee op deze manier doorlopen.

Hallo Taco, ik slik al meer dan 1 jaar Citalopram 20 mg. Twijfel of ik dat moet ophogen vanwege die bijwerkingen. Ik start op advies van de bedrijfsarts hopelijk ergens begin november met een intensief traject van 17 weken. Helaas zijn er wachtlijsten waardoor het niet eerder kan. Ik hoop dat dat me gaat helpen. Ik zat trouwens op 6 uur per dag dus was aan het herstellen, maar in Juni ging het helemaal mis en heb ik me weer 100 % ziek gemeld..

Hoe gaat het nu met u anoniem?
Ik zit in het zelfde schuitje.. wat een ellende.
En ook nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.
Ik raak erg onzeker en gefrustreerd hiervan, moedeloos.
Ook veel mensen met onbegrip om mij heen.
Maar dit verzin je niet. Dit wil je ook niet.
Beleef geen vreugde van dingen. Ik slaap ook niet dus herstel lukt ook niet

Hi Charlotte, wat een vervelende situatie. Ik ben vader, samenwonend en we hebben 2 kinderen (15 en 20). We praten er heel open over thuis. Je kunt burnout beter uitleggen als je het zelf wat meer begrijpt. Daarnaast is mijn vriendin ooit burnout geweest en snapt volledig wat de situatie is. Het enige probleem ben ik zelf. Ik heb ongelooflijk veel moeite met niets doen. Mijzelf ziek en zielig vinden. Op een of andere manier geef ik daar niet aan toe, terwijl dat de basis is. Mijn vriendin heeft mij een dagschema gegeven en daar houd ik mij nu aan (bijv verplicht op bed tussen 13:00 en 15:00. Als het lukt slapen, en anders gewoon niets doen. Sinds ik dat doe merk ik pas hoe enorme veel vermoeidheid er in mij zit. Maw het komt daardoor helemaal los. Dus hoe meer ik slaap , des te brakker ik mij voel. Maar dit schijnt in de beginfase normaal te zijn. Dat ze tiktokken, instagrammen zou ik als een voordeel zien. Ze vragen dan geen aandacht van jou. Precies wat je nodig hebt vanwege rust en zorg voor jezelf. En maak je vooral nergens druk om. Als zij het niet doen, dan hoef jij het zeker niet te doen. Wees lief voor jezelf.

Herkenbaar. Geluiden zijn heel vervelend. Ik haal gewoon altijd zijn oordopjes op en vraag aan mijn man om dat in te doen. Het is heel vervelend om overprikkeld te raken van zulke geluiden, terwijl je je energie beter kan gebruiken.
Ik ga ook wel eens naar boven. Om zo zelf rust te pakken.

Mijn kaken doen pijn van het gemaakt lachen als ik in een sociale situatie ben geweest, herken het dus helemaal.
Ik denk dat we ook veel een masker opzetten in de buitenwereld maar dat vraagt energie, energie die we nu niet hebben

Hi J, zeker herkenbaar, maar ik bedoel dat je gezichtsspieren iedere dag als het ware verstijfd aanvoelen. Dus een uitgestreken, vermoeid gevoeld. Als ik erg moe ben dan gaan mijn ogen ook 'hangen' en beginnen mijn ogen spontaan te tranen. Het idiote is dat dit soms gebeurt als ik net wakker ben en prima heb geslapen. M.a.w. er zit nog heeeel veel slaap dat er uit moet.

En het 2e idiote is, dat je bij ieder minimaal piezeltje energie jezelf gelijk 'goed' voelt en denkt dat alles eindelijk voorbij is...maar nee... natuurlijk niet. Dat maakt alles zo vreselijk frustrerend. Alsof het gips net verwijderd is dat maandenlang om je been zat en je gelijk wilt gaan rennen.

Het gebeurd bij mij als ik oververmoeid ben. Of overprikkeld. Is denk ik gewoon een signaal van je lichaam om te laten weten dat het teveel is.
Heb tegenwoordig zelfs last van een keelblokkade als er iets gebeurd wat ik niet fijn vind.

Hi Madeliefje..

Ja, dit herken ik. Het is precies zoals je omschrijft. Je hebt compleet leeg/op, middel en vol. Maar hoogstwaarschijnlijk noemt een 'normaal persoon' mijn 'vol' gevoel juist compleet leeg/op. Dit is denk ik de fout die iedereen maakt (in ieder geval ik). Met minimale energie denken dat je er al bent, omdat je wellicht al jarenlang op dat niveau zat en nu denkt...mooi, ik ben weer terug!

Ik merk nu pas dat als ik alle energie eruit heb geperst (daar is niet veel voor nodig), dat ik 2 a 3 dagen volledige rust moet hebben om mij weer een beetje beter te voelen.

Ik heb mij nu voorgenomen om 2 weken 'vakantie' te nemen. Dit houdt in dat ik zoveel mogelijk liggend doorbreng. Of het nu in de tuin in de zon is of binnen op de bank, iedere middag verplicht een siësta en wat domme spelletjes doen. Hooguit een blokje om met de hond (10 -15 minuutjes). Gewoon als test. Kijken hoe ik in mijn energie zit na die 2 weken. En als dat beter is, dan verleng ik mijn vakantie.

Ik betrap mij er steeds vaker op dat ik zelf niet door heb hoe intens moe ik ben. Alsof ik blijkbaar niet in staat ben om aan te voelen dat ik enorm moet aansterken. Hierdoor voelt ieder stukje opgebouwde energie direct alsof ik volgeladen ben.

Het idiote is dat ik als kind een oom had die altijd hyper was en uiteindelijk ook burned-out raakte. Alleen die term bestond toen nog niet. Ik vond als kind al dat hij altijd zo a-relaxed was. Altijd druk, altijd aanwezig, snel geïrriteerd, etc . M.a.w. als kind gewoon merken dat iemand afwijkt van de 'relaxed' norm. Best apart... Totdat mijn dochter vorige week tegen mij zei dat ze het zo druk had, omdat ze zoveel dingen te doen had...ze leek papa wel. Ik was stomverbaasd, want zo zie ik mijzelf helemaal niet, maar dit zei wel genoeg.

Ja enorm herkenbaar!! Ik had laatst ook weer zo’n periode van “terugval”, dat duurde een week. Daarna inderdaad weer ontzettend moe, moest echt weer opladen. Ik zit er nu 11 maanden in en ik merk wel dat de hersteltijd steeds korter en minder intensief wordt met de tijd.
Sterkte!

Bedankt voor jullie reacties! Heb ik veel aan (:

Anoniem, wat goed dat je zo vakantie gaat nemen! Het schijnt dan wel weer goed te zijn om elke dag bijv te wandelen, om je fysieke conditie omhoog te krijgen. Als die stijgt, gaat het mentaal ook steeds beter. Maar ben benieuwd hoe je vakantie je bevalt (:

Hé Frank, goed je weer te zien schrijven! Hoe is het met je?
Hahah wat confronterend om te horen van je familielid.
Jij en anoniem schrijven over een beetje nieuwe energie, en gelijk goed voelen. Ik had daar nog nooit zo over nagedacht, maar is denk ik wel zo.
Denk ik ook doordat je telkens eigenlijk 3 stappen vooruit gaat, en 2 achteruit,, je bij de volgende 3 stappen vooruit denkt, wauw! Nu gaat het echt goed, omdat de energie weer nieuw is, en je weer iets beter voelt…

Y,, dat is nu exact wat ik bedoelde ja! En ik merk ook wel dat de herstel tijd korter wordt.. fijn om te merken hè. Het blijft voor mij altijd zoeken tijdens een kleine terugval, oké wat gebeurd er, hoe kan ik hier het beste mee omgaan..

Vannacht heb ik goed geslapen, en merk dat ik me eigenlijk goed voel. (: (geen stress klachten)
Ik ben nu benieuwd of er ook nog vermoeidheidsklachten openbaar komen. Verwacht ik wel. Hoop ik niet. Ik hoop eigenlijk zo van mijn reserve in mijn normale energie te springen ^^

Hi Madeliefje, het is eigenlijk ook helemaal niet vreemd wat iedereen ervaart qua energieniveau. Ik denk dat je uit enthousiasme al (te) snel denkt dat je 100% de oude bent. Maar 'de oude' van de afgelopen jaren was iemand die op maar 50% of minder energie rondliep. Je raakt niet snel burnout, dat groeit gedurende langere tijd. M.a.w. je weet eigenlijk niet wat écht 100% energie is. Dus dat veel mensen juichen als ze pas 30 of 50% voelen is ook heel begrijpelijk, want je hebt geen flauw idee meer hoe 100% voelt.. maw die 30% energie die je voelt, schat je per definitie in als veel hoger en loopt je accu dan binnen enkele uren alweer leeg. Zo logisch eigenlijk 🤷

Dit bedoel ik....Na dit laatste berichtje, zat ik ik te denken...voel mij goed, wat zal ik eens gaan doen? Ik keek op het dagschema dat mijn vriendin voor mij gemaakt had. Daar stond op 'slapen'. Ik dacht nog ..ben daar veel te wakker voor. Afijn, ik ga liggen op bed en viel direct als een blok twee uur in slaap. Precies dit is wat ik bedoel.. blijkbaar ben je niet in staat om vermoeidheid te voelen (of zo).

Goede eye opener! Dat van eigenlijk had je de laatste jaren ook geen 100% energie.. je standaard van ‘goed’ voelen is ook inderdaad door de jaren heen omlaag gehaald.
Geeft ook hoop. Ik ben benieuwd hoe ik me weer ga voelen qua energie als ik volledig ben hersteld (:

Wat een zoektocht hè. Goed dat je je aan je schema hebt gehouden.

Het is echt bizar hoe een burnout werkt. Er is in feite geen logisch verband, behalve dat je compleet uitgeput bent en alles 'gewoon' teveel is.

Zo voelde ik mij vanochtend eigenlijk wel prima, maar ik liep 2 straten door met mijn hond en ik wilde wil snel naar huis, waarna ik als een blok in slaap viel.

Maar de logica dat je geleerd hebt om met minimale energie door te gaan, geeft je het foute signaal als je een beetje energie hebt opgebouwd. Ik merk dat vaak als ik een tijd letterlijk niets doe thuus en dan denk...ik ga ff naar de Appie, moet kunnen. Dus op de fiets, loop naar binnen en binnen no-time voel je de energie uit je wegtrekken word je nerveus en wil je naar huis. Een collega van mij was lang burnout en is er al jaren volledig uit. Het enige wat hij blijft herhalen als advies is 'slaap zoveel je kunt' en doe het minimale.

Welterusten 😁

Ik ben gisteren om 10u uit bed geklommen, bezoek gehad in de namiddag, eens ze weggingen direct volledig in elkaar gestort. Stond te trillen op men benen, overal spierpijn, hoofdpijn, hoge hartslag. Om 20u gewoon terug in bed gekropen.
Ik vind het moeilijk omgaan met het feit dat zaken die ik leuk vond nu gewoon totaal niet meer aankan

Je bent niet de enige. Mijn zoon werd 20 jaar. Groot feest in de tuin en telkens de vraag of ik ook kwam. Lag ik urenlang op zolder met oordoppen in..uiteindelijk naar beneden gegaan en met verschillende mensen gekletst. Ik was doodop daarna. Ik cancel nu alle borreltjes en verjaardagen. Ik heb geen zin meer om terug te vallen en mooi weer te spelen. Mijn vriendin vind dit natuurlijk niet leuk, maar burnout is op z'n zachts gezegd ook niet zo leuk. Het is (voorlopig) even wat het is.

Nog even dit: Ik sprak vanochtend een psychologe die gespecialiseerd is op het gebied van burn-out en ook gelieerd is aan deze site. Zij zei dat veruit het allerbelangrijkste is..heel veel slapen, wat beweging (dus niet de hele dag blijven liggen) en weinig prikkels. Deze periode moet je zo'n 2 maanden aanhouden en dan rustig wat gaan proberen.

Na het gesprek ging ik naar bed en viel direct 2 uur in slaap..

Ik ga mijn dag vanaf nu opdelen in 2x 12 uur, waarbij ik dus 2 momenten heb waarin ik naar bed moet.

Frank, het advies van je collega is wel echt waar haha. Op het punt waar jij nu bent, wat jij omschrijft, heb ik gehad. Wat bij mij hielp was om binnen je eigen grenzen te blijven. Of te wel, binnen je window of tolerance. Als je dat niet kent, moet je maar eens opzoeken.
Een winkel ga ik trouwens überhaupt niet meer in,, maar wat ik bedoel, bij een klein signaal, ging ik gelijk terug naar huis. Zo blijf je je ‘fijn’ voelen, en heb je minder last van bergen en dalen.
Nu lijk ik expert, maar is echt niet zo. En als ik jou zo lees, weet jij al heel veel.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Oh anoniem, ik zie dat mijn bovenstaande verhaal ook aansluit bij jou.
Maar jaaaa, zo herkenbaar. Ga je fijn gezellig doen, stort je volledig in..
Ik heb toen ook gezegd, en nu niks meer!
Helemaal niks is ook niet goed, tenminste, ik ging me wat down voelen.
Alle verjaardagen en feestjes skip ik ook. Probeer met mensen 1 op 1 af te spreken.
Als ik wel naar een groep mensen ga, heeel even. En bij 1 klein signaal, ben ik weg.

Ik merk trouwens wel dat ik buiten veel meer kan handelen. Jullie ook?

Oh, en je laatste reactie Frank., ik denk dat dat wel klopt. Of in ieder geval, zolang duurde het bij mij ook

Hi Madeliefje, bedankt voor je reactie.

Hoe ga jij om mijn alcohol en koffie? Ik drink zo'n 3 a 4 koffie op een dag (was ooit 10 of meer...achteraf puur als middel tegen mijn vermoeidheid) en qua alcohol drink ik zo'n 10-12 glazen wijn per week.

Alvast bedankt!

Haha. Het blijft lekker hè, koffie en wijn.
Ik dronk aan het begin best wat wijn. Vooral als ik ergens was, tankte ik om het vol te houden.
Geen goed idee ben ik achter. Je voelt niet meer wat je grenzen zijn.
Om eerlijk te zijn, met wijn op kun je toch niet echt herstellen? Je gaat je beter voelen dan je werkelijk bent..

tegenwoordig drink ik geen wijn meer (oke, Okee, afgelopen vrijdag een fles achterover gegooid, maar dan ook 2 dagen last van gehad). Maar over het algemeen niks meer. Puur om mijn grenzen goed te kunnen blijven voelen.

😁 Heel herkenbaar. Ik was de eerste die een fles wijn bestelde met Koningsdag..en ja, reuze gezellig, maar vraag mij niet hoe de volgende dag was. Maar toch blij dat ik gegaan ben.

En Koffie? Vanochtend merkte ik het weer duidelijk. Niet voor niets dronk ik sloten koffie voordat ik inklapte, want anders ging ik door mijn hoeven. Als ik nu 1 kopje drink in de ochtend, puur uit gewoonte, dan voel ik letterlijk de kick die het geeft.
Maw is.het wel handig om nog überhaupt koffie te drinken als je juist je vermoeidheid eruit moet laten komen...(retorische vraag eigenlijk).

Verder nog tips of tricks? Ik voelij geregeld ineens intens moe. Ga jij in zo'n geval gelijk proberen te slapen of doe/deed je dat in een schema? Dus bijv alleen tussen 12:00 en 15:00? Op dit gebied zijn er zoveel tegensteijde verhalen.

Cheers

Ook zo lastig hè. Er zijn zoveel tips en tricks wat betreft herstellen.

Ik kan namelijk moeilijk inslapen. Daarom slaap ik vooral in de nacht 10/11 uur. En wordt ik uitgeslapen wakker + hoef ik overdag niet meer te slapen. Ik deed het eerder nog wel eens overdag na een inspannende activiteit.

Ik heb regelmatig dat ik me ineens moe voel. Daar ben ik altijd blij mee haha. Omdat ik dan zoiets heb van, oh gelukkig, ik zit niet in mijn reserve energie en adrealine. Dus ik verwelkom het soort van, luister erna.

Het gaat nu zoveel beter. Ik moest door een periode waar ik bij elke klacht op de rem ging, wat niet altijd leuk was in het kader van gezelligheid. Maar echt dat 3 maanden volgehouden, en nu voel ik me stukken beter… dat kan ik echt iedereen aanraden. NIET doorgaan. En even denken, oh toch even een grens over voor gezelligheid/werk/omdat de ander zo leuk is. Dat voelt voor mij een beetje als de sleutel tot herstel. Maar ik kan me voorstellen dat dat voor iedereen anders is (:

Succes! Hoelang zit jij er nu eigenlijk in?

Hi Madeliefje, hoelang ik er in zit? Poeh...ik heb te maken gehad met een getraumatiseerde vader die aan mij hing vanaf mijn 14e. Op mijn 22e stortte ik voor het eerst in, later nog een keer toen ik 34 was en nog een keer na zijn overlijden (nu dus). Omdat ik gewend was dat de ellende maar door bleef gaan, kon ik nooit volledig uitrusten...nu dus wel, maar ik moet daar moet ik aan wennen. Ik ben er dus nooit echt uit geweest.

Dus hoelang..als ik de laatste keer reken, dan 3 maanden, waarbij ik sinds deze week pas echt volledige rust neem. Voel mij werkelijk gesloopt. Net wakker en nu alweer zin in mijn siësta.

Gegroet,
Frank

Nog even een vraag: Hoe was jouw dagindeling in de beginfase? Mijn vriendin was ooit burnout en sliep de eerste 3 weken continue en heel lang. Ik kan dat helaas nog niet. Dus s'avonds/s'nachts 6 a 7 uur en 1 a 2 uur overdag. Maar was jij nog actief in de zin van iedere dag wandelen of huishouden doen?

Heftig zeg! Wat ontzettend fijn dat je nu dus wel echt tot rust komt..
je ziet dat vaker, de eerste 3 maanden nog deels adrealine, en na 3 maand komt de moeheid naar boven.
Je gaat nu echt de stijgende lijn in. Rust = herstel.

Ja, eerste weken was ik nog actief met het huishouden. Eigenlijk om mezelf te bewijzen, zie je wel! Zo burn out Ben ik nog niet. Dit kan ik nog.
Ik heb moeten leren: vandaag ben ik vrij.
Ik hoef niets. Echt niets.
Dus dat was op een gegeven moment mijn dagindeling ook (:
Dus Niks. Alleen lezen. Toen wandelde ik ook echt niet dagelijks. Achteraf gezien was dat misschien wel beter.

Ook kon ik in het begin goed en veel slapen. Sliep heel onrustig. Qua totaaluren uiteindelijk wel veel. Om 12 uur werd ik meestal pas echt wakker. Tegenwoordig ook nog om 11 uur hoor. Slaap meestal pas om 00.00. En pas sinds 2 week denk ik, slaap ik echt door.

Ik denk dat voor iedereen het herstel nog weer anders is

Ook voor mij is het altijd nog zoeken hoor. Zoals vandaag, het is lekker weer. Mijn lichaam zegt, je bent moe. Lege normale batterij. Toch kan ik het niet laten om even naar familie te gaan om in de zon te zitten.
Nu ben ik wel zo ver dat ik er geen grote terugval meer van krijg, maar het blijft een zwakte van mij

Hi Madeliefje, echt heel herkenbaar wat je schrijft..alleen die lange uren slapen kan ik nog niet. Het is verdeeld over een dag dus 6 tot 8 nachtrust en ongeveer 1 a 2 uur op een dag.

Ik merk wel dat sinds ik daar aan toegeef, ik barstende hoofdpijn krijg. Ook het letterlijk niets doen, is iets wat ik nog moet leren...alsnog stofzuigen, vaat uitruimen, stukje rijden op mijn e-bike (hoef je niet te trappen ;-) Maar ik merk wel dat ik weer de neiging had om gelijk een flink stuk te gaan rijden, maar mijzelf direct tot de orde riep. Zo van...het was genoeg zo. Voor de rest in de tuin gelegen....prima weertje voor. Ik sta pas echt in de beginfase, want iedere week besef ik mij dat niets doen ook echt niets moet zijn.

Mei wordt voor mij de maand waarin ik echt het minimale ga doen en vooral veel ga bijslapen. Daarna ga ik kijken wat het mij heeft opgeleverd en wil ik rustig aan wat gaan ondernemen, maar wel erg beperkt. Even een blokje om met de hond is nu niet haalbaar. We hebben vakantieplannen om ik Augustus met de auto naar de Cote d'Azur te gaan...maar ik weet nog niet of dat mij lukt. Mijn vriendin vindt dat uiteraard niet leuk, maar is 'gelukkig' zelf ooit ook burnout geweest, waardoor ze weet hoe je je kunt voelen. Papa gaat dus misschien niet mee. Onze kinderen begrijpen het allemaal heel goed en zijn wat dat betreft echt een steun.

Vanaf vandaag ben ik ook gestopt met koffie drinken. Ik leefde al jaren op caffeïne. Nu ik het laat staan merk ik het effect. De onderliggende vermoeidheid komt nu volledig naar boven. Het is goed zo.

Groetjes,
Frank

Bizar hè wat er loskomt met rust. Ik vond het soms ook wel eng ofzo. Je lichaam geeft zulke rare signalen.
Wat goed dat je bent gestopt met koffiedrinken.

Ik moest nog denken aan het volgende voorbeeld. Mij heeft het geholpen om goed voor mezelf te zorgen.

Ruiter en het paard

Ruiter = je wil en doorzettingsvermogen
Paard = je gevoel

Je moet leren om te communiceren tussen de ruiter en het paard.
Misschien wil je ruiter wel veel. Nog even die activiteit en dit en dat. Maar als je het goed wil verzorgen heeft het juist liefde en aandacht nodig. Kijk naar het gevoel. Kan bijv de activiteit eigenlijk wel? Voelt het goed?
En na een intensieve activiteit, waar misschien vooral de ruiter ervoor heeft gezorgd dat het paard doorliep, moet het paard rusten. Zeker een paar dagen na zo’n wedstrijd, om uiteindelijk weer te kunnen presteren.

Klopt helemaal. Ik draaf maar door en wil nog van alle, omdat ik talloze voorbeelden heb van projecten die ik zelf heb opgezet en dat voor grote modemerken en ook nog internationaal. Ik genoot er echter niet van, want het volgende project stond dan al voor de deur. Als mijn gezin op het strand lag, moest papa weer ergens inloggen om te werken. De uitdaging vond ik leuk, maar het plezier ontbrak.

Ja, met de burn out moet je toch ineens weer uitvinden wat rust is. Goed voor jezelf zorgen. Gezin en jezelf op 1.

Succes met deze leuke zoektocht (;

Grappig dat je het leuk noemt, want zo sta ik er ook tegenover. Het is een harde leerschool, maar veel ex-burnouters hebben het er ook over dat ze zich beter en meer in balans voelen dan ze zich ooit voelde voor de burnout.

Voor sommigen betekende het dat ze volledig veranderde. Eigenlijk herontdek je jezelf. Ik merk dat ik gedurende de afgelopen maanden steeds meer strepen ben gaan zetten door wat ik wel of niet wil. Dit geeft rust, maar vooral inzicht in wat je daadwerkelijk wilt met je leven. Een aantal relaties van mij waren ooit de it ingestapt toen het zo goed verdiende (Oracle en zo), allemaal zijn ze tegen de muur aangelopen en zich gaan herbezinnen.

Met vallen en opstaan. Het probleem is dat je continue in actieve stand staat en dat je alleen door zoveel mogelijk te rusten terug naar een "normale" stand kan.
Wat ik zelf "probeer" is op vaste tijdstippen doorheen de dag neer te gaan liggen. Want het is pas dan dat ik eigenlijk voel dat ik in overdrive sta en besef dat ik eigenlijk gewoon moet rusten.
Zolang ik rondloop voel ik het gewoonweg (nog) niet.

Je omschrijft het perfect. Zolang je rondloopt voel je de vermoeidheid gewoon niet. Je bent er gevoelloos voor geworden of weet simpelweg niet waar de grens ligt.

Kan aan mij liggen, maar als iedere smartwatch in staat is om je bloeddruk, bewegingen, stappen, etc. te meten, om je vervolgens te verleiden om méér te bewegen, dan zou er eigenlijk ook een app moeten bestaan die juist stimuleert om geregeld rust te nemen. Zo niet...gat in de markt.

Ik heb al gelijk klachten bij staan lopen bewegen enz als ik te veel achter elkaar aan t doen ben begin me lichaam zich letterlijk aan te spannen . Ik ervaar continu een hoge spierspanning zelf met de medicatie. Ervaar je dit ook. Meestal als ik na de supermarkten ga dan neem ik eerst bewust rust

Ben je op die momenten echt moe of gaat je vluchtsysteem aan? Dat laatste is bij mij namelijk vaak het geval en daar word je automatisch gelijk ook zeer moe van. Dat is best moeilijk te onderscheiden merk ik. Soms heb ik dagen dat ik een beetje doorzet en niet toegeef aan dat gevoel en dat het eigenlijk allemaal wel gaat, maar er zijn ook dagen dat mijn benen te zwaar worden en ik uiteindelijk thuis echt een dutje moet doen.

Goed om na te gaan of je in een stress-respons (paniekreactie) zit of dat je gewoon echt heel moe bent. Het zal allebei namelijk voorkomen en bij vluchtsysteem is het juist wél goed soms om door te zetten. Autorijden zou ik dan echter niet doen, misschien alleen een klein stukje lopen om aan te voelen hoe het met je lijf gaat en wat vertrouwen weer in je lichaam te krijgen.

Ik wens je heel veel sterkte.

Ik ervaar ook vreselijke krampen in m’n nek schouder .
Pijn scheuten in m’n kaken .
En heel veel hartklachten .
Ik heb helaas ook geen tips want het lukt mezelf ook niet om te zorgen dat het beter wordt .

Ik herken dit ook. Ik ben nu ruim 1 jaar verder (na begin burn-out). Heb echt alles geprobeerd. Wat helpt (bij mij) is Yin yoga. Heel fijn en idd de chiropracter. Ik had last van oorsuizingen. Dit kwam vanuit mijn nek. Dit was na 2 bezoekjes aan de chiropracter over. Echt waar geen onzin verhaal. Zoek echter wel een goede. Ik woon in Noord- Holland dus als je interesse hebt in deze chiropracter dan hoor ik het wel.

Ja zeker herkenbaar. Ik laat me regelmatig masseren, ga naar de fysio voor ademhalingsoefeningen en mij helpt meditatie en yoga ook. De fysio zei dat er ook kaaktherapeuten zijn die mogelijk kunnen helpen met die spanning in de kaken. Wist ik zelf helemaal niet. Misschien heb je er wat aan

Jaaaa herkenbaar.
Denk bijna voor iedereen met een burn out. Je hart doet zo raar, dat je er bijna bang van wordt (:
Maar heel normaal. Komt vanzelf goed bij rust. Je hebt gewoon enorm veel adrealine in je. Ik denk dat je het moet vergelijken met sporten. Dan gaat je hart ook versnellen. Nu ben je gewoon een marathon aan het lopen. Continu. En kijk wat je lichaam allemaal doet om het vol te houden.

Ja, herkenbaar, maar gelukkig wel een tijd geleden. Ik werd s'nachts vaak wakker met pijn in mijn kaken (want ik beet mijn kaken stevig op elkaar in mijn slaap) en enorme pijn in mijn handen, omdat ik mijn vuisten altijd balde in mijn slaap. Gewoon in een vechthouding iedere nacht en vaak badend in het zweet wakker.

Sterkte & het komt goed

Ademhalingsoefening, met behulp van meditatie, fysio of psycholoog. Mijn fysiotherapeut deed aan manuele therapie en had een holistische aanpak. Ik denk dat een chiropractor ook zeker een goede optie is.

Yoga hielp om mezelf uit mijn gedachtes te halen en bezig te zijn met mijn lichaam in het hier en nu (gronden/ aarden).
Mijn reet van de bank af halen, omdat ik verkrampt raak omdat ik diep in mijn gedachten zit. Even staan en anders plat op de grond liggen voor een bodyscan meditatie.
Paracetamol Max 1-2x/dag als het echt teveel word.

Zoveel mogelijk voorkomen van pijn en spanning. Hoeveelheid prikkels verminderen of dempen. Zonnebril, oordopjes voor festivals of vliegtuigen, een pet. Autorijden of fietsen alleen als ik de weg al ken, zodat ik goed op het verkeer let.

Bij mij verdwijnt de pijn vaak na een goede sessie huilen bij de psycholoog. Als ik snap hoe mijn gedachtes werken en welke emoties ik voel dan is het alsof de spierknopen iets loslaten. Ik had anders een haptonoom of shiatsu masseur overwogen als ik geen goede klik had met m’n psycholoog.

Ik ervaar ook spierspanning nek ogen schouders ect. Plus dat lichte duizelig gevoel in me hoofd. Bij lopen vooral door de buiten licht maar ook bij schermen zoals tv iPhone en laptop. Wie ervaart dit ook

Ja als je er na een bruiloft zo lang af ligt was het uiteraard teveel! Je mag best een dagje wat moe zijn, niet dagen extreem moe.

Ja als je er na een bruiloft zo lang af ligt was het uiteraard teveel! Je mag best een dagje wat moe zijn, niet dagen extreem moe.

Ik heb ook last van het niet diep door kunnen ademen. Bij mij is het inderdaad spanning die er al maanden in zit en nog moet loskomen.
Gister mee naar de fysio geweest toevallig. Met haar een oefening gedaan: ga op je rug liggen en leg iets van 0.5 - 1 kilo op je buik, daar ga je naartoe ademen. In door je neus en langzaam uit door je mond. Dit gaat het beste met wat getuite lippen. Ik oefen dit nu 3 x 10 ademhalingen ‘s ochtends en nog een keer ‘s avonds.
Let op je kan hier wel een beetje duizelig van worden maar dat schijnt normaal te zijn. Je lichaam moet weer gaan leren ontspannen te ademen als het ware.

In elk geval zijn je klachten dus heel herkenbaar, sterkte ermee!

Hi Milou, zelfde ervaringen. Ik was met Koningsdag er toch op uit getrokken. Alhoewel ik mij s'ochtends al compleet gesloopt voelde en ik s'middags probeerde te slapen, maar van de spanning niet kon, was ik alsnog naar het lokale park gegaan waar het heel gezellig was. Ik had verwacht dat ik binnen een 1/2 uurtje alweer thuis zou zijn (of eerder), maar uiteindelijk urenlang tot het einde gebleven. De volgende dag was ik wederom moe, maar ik weet zeker dat ik mij misschien hetzelfde of zelfs slechter had gevoeld als ik niet was gegaan. M.a.w. dit soort dingen moet je blijven doen om uit je cocon te komen. Alleen de leuke dingen...geen moetjes. Voor mijn gevoel ben ik ook niet meer echt gespannen, maar soms betrap ik mijzelf er op dat ik kort en snel adem. Waarom? Soms geen flauw idee. Dit geldt ook voor momenten dat ik na 2 uur slapen middernacht wakker wordt en denk dat ik 8 uur of langer geslapen heb. Voel mij dan heel fit. Geen pijl op te trekken...Kortom, allemaal onderdeel van het herstelproces.

Hi Lost,

Ik herken veel van wat je vertelt. Ik ben overigens 51 jaar. Sterke emoties bij muziek of zelfs een reclame komt simpelweg omdat je emotioneel nog steeds 'labiel' bent. Alles is zich nog aan het resetten. Muziek roept emoties op, dus dat je dit voelt is niet vreemd.

Je komt er wel weer bovenop, maar dat resetten dat klopt. Stuiteren is wat je veel hoort. Dat van die fysieke klachten is puur een uiting van stress. Ik zou daar niet teveel op letten. De een krijg tintelende vingers, de andere een vastzittende nek, etc.

Succes!

Bedankt voor je reactie. Neem aan dat je hier ook door heen bent gegaan? Ben je weer volledig herstelt en kun je weer als voorheen omgaan met stres? Hoelang duurde jou volledig herstel

Hi Lost,

Als ik volledig hersteld zou zijn, dan zou ik niet op dit platform rondneuzen.

Het enige wat ik je wil meegeven is dat bij de mensen die ik ken die burned out zijn geweest, er allemaal iets met hun geschiedenis aan de hand was, waardoor ze gevormd zijn. Je bent niet burned-out alleen maar omdat je werkdruk zo hoog ligt of je baas zo rottig doet. Er heeft een onderdeel bloot gelegd waar je kwetsbaar bent of je liep eigenlijk al met je ziel onder je arm en het werk was het laatste zetje. In veel gevallen heeft het werk er maar deels mee te maken.

Dus focus je niet op 'hoelang nog' en 'wanneer is het over', want dan ben je een toeschouwer. Je bent deelnemer en dat vraagt om actie in de zin van onderzoeken waarom het zover gekomen is. Daarna begint het herstel.

Bedankt voor je reactie. Neem aan dat je hier ook door heen bent gegaan? Ben je weer volledig herstelt en kun je weer als voorheen omgaan met stres? Hoelang duurde jou volledig herstel

Om te beginnen weet ik wat angst is.
Wat angst ook is: een slechte raadgever.
Volgens mij ken jij jezelf het beste en kun jij daarom zelf ook het beste bepalen wat een betere keuze is.
Maar neem even de tijd en rust om er goed over na te denken. Wat je volgens mij ook kunt doen is eerst even afwachten of de huisarts methode voldoende helpt en anders evt later alsnog die keuze maken. Ik wens je in elk geval het allerbeste.