Burnout - forum lotgenoten

Ook last van intrusies?

Door wie heb je de neuroscan laten uitvoeren? Is dit met een doorverwijzing van de huisarts?

Ja hoor, zeer herkenbaar. ook een constant deinend gevoel, maar je valt inderdaad niet om.. heb ik ook heel lang last van gehad +- 2 jaar .. nu komt het nog sporadisch voor.

Ik heb dat deinende gevoel ook, maar ook bij drukke plekken. Het word dan erger en krijg ook het gevoel dat ik me benen niet meer voel

Heb ik ook veel last van. Alsof je niet “stevig” op je benen staat. Vaak als ik moe ben of heel veel stress heb ervaren de dag ervoor, dus laag in mijn energie zit. Heel vervelend maar probeer mezelf altijd te vertellen dat ik niet “zomaar” omval en is gelukkig nog nooit gebeurd.

Dat heb ik ook gehad ja en soms nog wel. Vooral in supermarkten. Het heeft denk ik puur met de overbelasting van je hoofd te maken. Ik merk vooruitgang sinds ik bij een natuurgenezer loop en sindsdien zo natuurlijk mogelijk probeer te eten incl. goede supplementen (magnesium, zink, b12 etc). En wandelen in de natuur is ook goed en als het kan met blote voeten. Sterkte!!

Heel herkenbaar . Ik vraag aan mijn man of ik raar loop, nee zegt hij. Voor mijn gevoel wel en moet bij elke stap nadenken lijkt het. Heel bizar. Soms voelt het alsof mijn benen soort van los zijn v mijn lichaam

Ik heb dat ook. In het begin van mijn b.o voelde me hoofde bedrukt en alsof ik heel dronken was met daarbij me benen niet te voelen en angst flauw te vallen. Nu 2 Jr verder bijna nog wel last van maar njet meer zoals toen. Wel duurt het lang heb dagen dat de klachten wat meer na de achtergrond gaan en soms komen ze weer alsof et nooit over gaat.. maar toch geloven dat et goed komt. Sterkte

Ja! Dat ken ik! Haha, grappig eigenlijk. Mensen lijken meer op elkaar dan ze denken. Ik zal je mijn ervaring vertellen. Op school hadden we over het enge fenomeen of het waar was dat als je een kip de kop eraf hakt hij echt ging rennen. Meneer vertelde dat de aansturing voor lopen vooral vanuit je rugzenuwstelsel komt. Je loopt zonder er over na te denken. Een kip die in gevaar is wil vluchten. Dat gevaar signaal gaat naar zijn rug. Tjop! Koppie er af en kipje loopt. (brrr best eng) nou daarom voelt het gek als je beseft dat je loopt, en ademt. Hey denk eens aan je tenen. 1, 2, 3, nu voel je ze pas. Interresant he? Wetenschap. Door jou vermoeidheid voelt het nog vreemder. Om je vraag te beantwoorden: best normaal fenomeen. Hopelijk komt het goed met jou.

Heb ik ook al enkele maanden. Evenwichtstesten bij een neuroloog waren niet goed. ( 1 /2 minuut stilstaan met je voeten tegen elkaar en op een rechte lijn lopen waarbij je hiel de vorige het moet raken ). Maar kreeg geen verdere info..
Blijkbaar gebeurt het bij een overprikkeling van het zenuwstelsel dat de boodschap voor je evenwichtsorgaan verstoord is. Na lang zoeken op internet gevonden en werd dit door mijn huisarts bevestigd. Hoe en wanneer dit overgaat weet ik niet. Het enige waar men wel altijd met zwaait is anti depressiva. Ik wens je van harte veel moed en beterschzp

Wat een rare coach ! Je moet juist rusten en zeker geen grenzen opzoeken!! Je zit er pas een half jaar in dit is niet gek.
Mijn advies:
Rustig wakker worden met een mindfulness
Met aandacht ontbijten
Aankleden
Micro pauzes inlassen na iedere inspanning kwartiertje rusten of kopje thee iig geen prikkels. Aankleden is dus een inspanning
Wandelen binnen je grenzen bv 10 min in de natuur
Rusten
Iets lezen oid of gewoon echt niks doen zoals je opa of oma vroeger deed gewoon zitten in een stoel en voor je uit kijken .
Zeker een middagslaapje als je dat nodig hebt.
Daarna weer iets kleins doen waar je blij van wordt.
Neem eventueel een ergotherapeut
S'avonds voor slapen ook wandelen 10 min
Beter 2x kort wandelen als 1x lang en meteen uitgeput zijn

Geen cafeïne, en die voedingsmiddelen zou ik niet zomaar nemen .alleen als je een tekort hebt

Dank je voor je reactie. Vond het ook al vreemd dat mijn coach dat zei. Die 20 min.wandelen etc.is al een opgave.
Daarom weet je niet waar je goed aan doet hè. Zal je advies opvolgen. Nogmaals bedankt.
Wilma

Geen enkele goeie dag er tussen, heel herkenbaar
Ik ben in het begin ook teveel in beweging gezet door een coach. Misschien helpt het als je depressief bent maar niet als burn out ben Het werkte alleen maar averechts. Nu heb ik het advies gekregen om de 2 uur 20 min plat te liggen wanneer het goed gaat langere periode, zit nu op 3 uur. Want zitten schijnt ook al een inspanning voor je lichaam te zijn. Het werkt bij mij begin nu minder fysieke klachten te hebben. Dus heb nu eindelijk na meer dan een jaar eindelijk eens redelijke dagen ertussen

Oké,dus veel bewegen was ook niet in jouw voordeel. Dat gaan liggen is ook een idee,ga het in ieder geval doen. Bedankt voor je tip

Ben het zelf niet eens met wat jouw coach zei over bewegen. Ben zelf hersteld (na ong 12 maanden ziek zijn) en kan inmiddels weer intensief sporten, maar moest hier tot ong 9 maanden burnout echt niet aan denken. Wandelen kon ik, wat heel erg goed is voor je (binnen je eigen grenzen). Het is als je nog niet voldoende bent hersteld normaal dat je nog veel terugvallen ervaart en dat je misschien na 1 goede dag 3 slechte krijgt. Hoe moeilijk dat ook is, laat dat er zijn en bespreek dat met je omgeving.
Pas ook echt op met supplementen, er zijn vitamines waarvan je er teveel binnen kan krijgen zoals B6 en magnesium. Ik kreeg onwijze buikklachten van magnesium citraat, omdat de dosering te hoog was. Laat, indien dit nog niet is gebeurd, je bloed testen bij de huisarts. Heb ik ook gedaan. Ondanks allerlei vermoedens van huisarts en POH-GGZ, bleek ik enkel een licht vitamine d tekort te hebben (logisch, eerste 3 maanden kwam ik amper buiten in mijn burnout). Verder had ik dus geen supplementen nodig.
Rusten op bed is absoluut helpend voor je herstel. Men denkt vaak dat rust is: tv kijken, terrasje pakken etc. Maar nee, dat kan wel ontspanning zijn, maar veel prikkels tot je nemen is alsnog niet rusten. Blijf dit dus lekker doen totdat je merkt dat je energie toeneemt.

Veel sterkte en vooral vertrouwen in je herstel :)

Bij mij helpt magnesium wel en vitamine b12 succes

Idem. Het is een zeer hobbelig parcours. Fysiek en emotioneel. Ik kreeg de raad om eerst mijn reserves terug op neutraal te brengen en’pas dan weer energie op te bouwen. De info die je krijgt is vaak verwarrend omdat de klachten voor iedereen verschillend zijn. Die extreme uitputting is verschrikkelijk. Je moet echt moed putten uit kleine geluksmomentjes. . Ik vind het ontzettend jammer voor iedereen die hier mee kampt maar ben ook blij om te lezen dat ik lotgenoten heb. Oprecht veel beterschap

Niet meer dan 2 uur iets doen na 2,5 jaar rust? Niet flauw bedoelt, maar dan zou ik echt een andere burnout specialist in de arm nemen of andere psycholoog. Er zit duidelijk geen progressie in je herstel of is er nog spanning? Ik deel de dag op 1 twee delen. Dus zodra ik wakker ben (vaak erg vroeg), zit ik vol adrenaline. Ik heb dan ook nog steeds stress. Ik trek dan bewust sportkleding aan en laat de hond uit. Even een blokje om. Zo'n 10 minuten. Daarna ga ik altijd sporten. Of naar de fitness of wielrennen. Niet superfanatiek, maar vooral bewegen op hoger tempo. Dit doe ik 30 tot 60 minuten. Eenmaal thuis douche ik. Eet ik een stevige lunch en val dan in slaap op de bank. Na 1 uur word ik weer wakker en ga dan bijv. wat aan de tuin doen, huishouden, boodschappen of soms zelfs weer een (klein) rondje fietsen. S'avonds kijk ik geen film, maar youtube filmpjes. Soms met geluid uit. Je moet echt veerkracht gaan realiseren in je lijf en geest. Dus de lat steeds iets hoger leggen. Dus ik begon met 15 minuten wandelen en zit nu op 60 minuten fietsen. Dit alles binnen 2 maanden. En ja, ik heb al eens een terugval gehad, maar merk dat ik minder diep viel dan daarvoor. Ook dit komt door de veerkracht die je onbewust hebt gerealiseerd. Eet s'avonds stevig, zodat je ruim voldoende energie binnen krijgt. Maar beweeg/sport en laat anders een schema voor jezelf opstellen.

Ik zit er al 3 jaar in en herken het verhaal en de gedachtes wel.
Bij mij verloopt het zo traag doordat ik er ook een paar x corona overheen heb gehad
Welke geresulteerd heeft in klachten van Long covid. Wellicht heb jij dit ook?

Hi Anoniem,

Ook ik herken je verhaal, ben een ruime 2,5 jaar onderweg en door terugvallen + meermaals Corona met long covid nasleep, nu eigenlijk op hetzelfde punt als jij aangeeft.

Diana, ik ben even heel benieuwd of jij misschien nog advies of tips hebt (gekregen) mbt long covid in combinatie met burn-out? Valt daar nog iets extra aan te doen of is het gewoon accepteren dat de hersteltijd extra is?

Mvg,
A

Mijn tip is starten met antidepressiva ik slik nu citalopram 10 mg en daarbij doe ik de epiphora methode. Ik hoop dat ik zo het brein kan resetten en mijn lichaam wat rust kan gunnen om te herstellen. Ben net begonnen hiermee maar lees op de site long covid lotgenoten dat ze hier veel baat bij hebben.

Wat zijn jouw klachten?
Mijn klachten:
Slecht slapen gebroken en onrustig
Zweten
Koude tintelende voeten
Druk op hoofd en oren
Tinnitus
Angstig
Hartkloppingen en hartoverslagen
Vermoeid slap voelen van tijd tot tijd
Overprikkeld op hoofd en ogen
Geweldige spanningen van tijd tot tijd
Nekpijn
Continue gespannen spieren
Burning skin.

Verder ritme aanhouden
S'ochtends en s'avonds klein rondje wandelen
Gezond eten
Water drinken
Regelmaat korte rustpauzes inlassen
Middag slaap

Gr

(schrijver van originele post)

Ik heb contact gezocht met mijn psycholoog en hij bevestigt dat dit niet normaal is. Er gaat zich nu een team over buigen samen met mijn huisarts.

Ik heb voor zover ik weet nooit covid gehad (nooit klachten, nooit een positieve test), maar ik vermoed ook dat het long covid kan zijn. Anders misschien CVS. Helaas beiden niet te behandelen en CVS gaat nooit over. Ik ben aan de ene kant blij dat ik word bevestigd in mijn klachten, maar aan de andere kant ben ik doodsbang voor wat ik wel blijk te hebben. Een burnout kan je tenminste nog uit komen...

Nou ik lees toch positieve verhalen over long covid een ssri.

Wat zijn eigenlijk de klachten?

Hi Diana,

Ik hoop dat dat gaat werken voor je!
Zie er inderdaad veel lovende verhalen over, long covid + citalopram.

Ik moet mezelf even corrigeren; ik dénk dat ik long covid heb omdat ik er nadat ik er heel erg ziek van ben geweest, in een staat van totale lichamelijke luitputting terecht ben gekomen en dat sinds dien bizar langzaam herstelt.

Mijn klachten zijn;
- Opgejaagd gevoel / angstig
- Extreme prikkelgevoeligheid, vooral op geluid. dermate dat ik geen gesprekken kan voeren zonder duizelig te worden. Bij het voorzichtig inruimen van de vaatwasser moet ik al oordoppen in bijv.
- Onrustige slaap
- uitputting, ik heb eigenlijk geen leven omdat ik zo weinig tot niets kan.
- Druk op/in het hoofd
- Spierspanningen

Ik heb geen idee, en denk dat een huisarts je dat ook niet kan vertellen, of dit nog bij (complexe, langdurige) burn out hoort, of dat dit dus inderdaad long covid kan zijn en of citalopram daar dus iets voor doet.

Ik merk namelijk wel vooruitgang als ik onder mijn grenzen blijf, maar tergend langzaam, en ik val met stressvolle gebeurtenissen ook zo diep terug dat ik opnieuw moet beginnen..

Vind het ergens ook eng om met antidepressiva te beginnen, stel je voelt daardoor je lichamelijke grenzen niet meer die ik nu eindelijk na heel lang in dit proces, wel voel. Dan ben je straks uiteindelijk alleen maar verder van huis omdat het alleen maar beter lijkt te gaan door de onderdrukking, maar daaronder nog wel uitputting zit?

Als iemand hier verder inzichten / ervaringen over heeft, hoor ik die graag. Mijn geduld is na 2,8 jaar zó op..

Liefs en sterkte

Ik hen begrepen dat ssri niet onderdrukt maar als het ware je brein reset om

Sorry hierboven ging iets mis...

Ik heb begrepen dat het niet onderdrukt maar dat je hersenen (hypothalamus- hypofyse-bijnieras) moet weer leren ‘hoe met moet’. Ook moeten de cytokinen in je hersenen (waardoor je je ziek /uitgeput kunt voelen) rustig weer gaan dalen. Je hersenen zijn niet kapot, maar ontgregeld. Ze moeten als het ware gereset worden.”

Daarbij vermindert het wel angst en spanning en ga je beter slapen. Hiermee hoop ik de cirkel te doorbreken.


Hoe ziet jou dag eruit? Wellicht kan een ergotherapeut meekijken. Als je zo weinig energie hebt lijkt een uur sporten ook niet goed blijkbaar is dat veel te veel.

Hi Diana,

Dank voor de reactie. Waar ik even benieuwd naar ben: Hoe weet je dat de klachten die je ervaart, als gevolg van cytokinen / long covid komen, en niet van de daadwerkelijke uitputtingsstaat? Is dit op een bepaalde manier vastgesteld bij jou / vast te stellen? Ik twijfel hier aan bij mezelf namelijk.

Want van wat ik tot nu toe heb gelezen en geleerd, is dat burn-out (niet overspannenheid, maar dus echt totale uitputting) het eindstadium is van bijnieruitputting. Als gevolg van (chronische) stress, (dit hoeft niet enkel werk te zijn, kan ook verkeerde voeding, hitte, slopende relatie etc., vaak combinatie, zijn) hebben de bijnieren zo lang veel cortisol en andere hormonen aan moeten maken (aangestuurd door je hypothalamus / hypofyse), dat je bijnier, de ''leverancier'' van allerlei belangrijke hormonen, dus uitgeput is geraakt. Hoe langer je in die toestand blijft waar herstel uitblijft, gaat je lichaam om dat te compenseren en je nog enigszins te kunnen laten functioneren, andere voorraden plunderen. En zo ontstaat er nog meer uitputting van allerlei systemen, met daaruit voortvloeiend zo'n beetje alle mogelijke klachten die je je kunt voorstellen.

De oplossing is daarbij logischerwijs dan reserves gaan opbouwen die leeggeroofd zijn. (goede voeding, heel veel rust, slaap, supplementen, matig bewegen.). Corona (elke luchtweginfectieziekte) geeft een enorme extra uitputtingsslag op de bijnieren. Daardoor ga je er dus nog dieper ''in''. Even een flink verhaal zo, maar wellicht heb je nog wel wat extra's aan dit perspectief.

Ik vraag me dus vooral af; hoe weet je of je je ziek/uitgeput voelt door cytikinen in de hersenen (dus gevolg postcovid), of doordat daadwerkelijk alle voorraden zijn geplunderd?

Ik ben in elk geval super benieuwd naar wat het voor jou gaat doen, na zo lang onderweg wil je niks liever dan je leven terug.. Als je wil; hou me (ons) op de hoogte!

Mijn dagen zijn momenteel heel beperkt, wanneer ik genoeg energie heb probeer ik een stukje (2x10 of 2x20 min) te wandelen, daarna rust. Verder voel ik het met de dag aan; lezen, soms voorzichtig kort met een vriendin afspreken, daar dan weer van bijkomen..

tja ik zal misschien nooit 100% zeker weten of het nu Long covid is. Ik weet alleen dat ik daarna de druk op het hoofd oren, tinitus enz erbij kreeg. Maar wat ik wel weet is dat ik nu op geen enkele manier rust heb. Het is zo grillig en de tijd dat ik me tussendoor wat beter voel en wel een beetje goed slaap is zo minimaal dat dit ook niet opschiet. Ik hoop dat de citolapram de scherpe kanten eraf haalt en mij wat stabieler maakt qua slaap waardoor ik de kans krijg een beetje bij te trekken. Ik zie het niet als onderdrukking maar meer als een steuntje in de rug om een beetje op adem te komen. Maar ik zit hier dan ook al 3 jaar in....

Ik wens je in elk geval van harte toe dat je hiermee de goede richting op kunt gaan. Na 3 jaar (ook ik ben bijna op dat punt), is moed en acceptatie houden bijna niet meer te doen..
Veel sterkte

Je lichaam werkt op wat je erin stopt. Stop het goede erin, dan kan je lichaam en makkelijk energie uithalen en herstellen. Zorgt voor voldoende magnesium en zout. Stop gewoon geheel met bewerkt voedsel en zorg voor een stabiele suikerspiegel. Als ik het zo lees zit je in een semi-herstel wat heeeeel traag vooruit gaat. Je mist dus iets.

Citalopram kan inderdaad wel dat steuntje in de rug geven.. slik het nu 4 maanden spierspanning is iets meer gedaald en de angst lichtelijk ook.ik slik 10mg wil ook niet meer, want ben wel vanplan om het weer af te gaan bouwen. Het is niet zo dar je helemaal over je grenzen gaat .. ik blijf spanning en ontspanning met elkaar wisselen en neem ook mijn tijd om te ontprikkelen en de hersenen rust te geven. Door geen tv te kijken mediteren ademhalingsoefeningen journaleren koude douche 2.min. 2x per dag 30 min wandelen en iets doen war je leuk vind.. ik hou van koken en eindelijk kan ik het weer iets beter.. eerst werd ik zoo moe dar ik op bed moest gaan liggen.. dat was mijn 1ste jaar van me b.o

Hey, laat je niet kisten met long covid of CVS 'gaat nooit over'. Veel mensen blijven puur in dezelfde shit hangen waardoor ze niet vooruit gaan. Deze dingen zijn wél te genezen als je kritisch naar jezelf kijkt en grote veranderingen durft te maken. Je kan ook veel stress ervaren omdat je nog een onverwerkt trauma hebt, of simpelweg omdat je bepaalde voedingsstoffen te weinig binnen krijgen, of omdat je simpelweg te weinig eet om je lichaam de reparaties te laten doen die het moet kunnen doen.

Ik heb me de laatste jaren overwerkt. Ik voel dat ik in burnout zit. Ik kan me niet meer concentreren heb spanningen in mijn hoofd. Word s nachts wakker en lig bezig met mijnn werk. Krijg opmerlingen dati. k te traag werk wat stress geeft. Ik kon vroeger bergen verzetten. Nu gaat alles zo traag. Mijn dokter gaat nagaan of ik burnout heb. Ik heb geen idea jhoe ze dit kan checken en bevestigen.

@Liselotte, dat klinkt 95% zeker dat het overspanning is of iets soortgelijks. Een echte burnout merk je wel, want dan kan je niks meer en ook niks meer hebben. Je kan dus niet eens naar je werk fietsen/rijden. Overspanning kan wel overgaan naar een burnout, dus wees wijs en meld je vandaag nog ziek.

Hallo iedereen. Na jaren van een opeenstapeling van gebeurtenissen heb ik plots tijdens een drukke week een crash gehad van misselijkheid, duizeligheid en extreme vermoeidheid, trillingen, hyperventilatie. Na een dagje rusten en goed slapen veranderde niks, waardoor ik meer paniekaanvallen kreeg. Ben nu een weekje verder, dokter gaat nog onderzoeken doen. Maar het voelt aan als babystapjes. De vermoeidheid gaat gewoon niet weg. Het voelt alsof ik een zware griep heb, maar dan zonder enige symptomen. Zo slap, zwak en vermoeid. Ik leef al 5 jaar met een brughoektumor die ook voor duizeligheid zorgt, waardoor ik nu mijn balans helemaal niet meer vind. Mijn omgeving vermoed een burn out. Kan dit? Ik ben toch wel bang..

Hoi Yvonne,

Ik ben nu 3 jaar bezig en wil wel in contact komen.

Gr

Hoi Yvonne,
Ik ben nu 2 jaar bezig met het herstel. Waarvan twee keer een mega terugval waarin het voelt alsof je weer opnieuw begint omdat de rek er toch weer uit was. Ik zit nu weer in de terugval. Vind het vreselijk moeilijk om eruit te komen en het idee dat het 4/5 jaar kan duren, maakt me bang. Financieel lijkt me dat onmogelijk.

Google is onzin, enkele maanden? Dat kan bij overspannenheid, overspannenheid en burnout worden vaak door elkaar gehaald. Sommige zeggen 'burnout is als je overspannenheidsklachten 6 maanden of langer duren'. Ik ben het daar totaal niet mee eens, overspannenheid is alle klachten die daarbij horen. Burnout = compleet op. Je bent dus ook waanzinnig moe, slaapt enorm veel of kan gewoon niks. De eerste 3 weken heb ik van bed naar bank gelopen en kon ik soms wat fietsen door de vermoeidheid heen maar daardoor werden mijn overspanningsklachten erger. Iedereen doet of ze burnout en overspannenheid begrijpen, maar de waarheid is dat de wetenschap niet eens precies weet wat er op biologisch niveau gebeurt. Al die pseudoscience van 'je emmertje is leeg, je reserves zin op' is echt onzin maar goed.

Een burnout kan oneindig duren, zo lang je niet genoeg eet, de juiste dingen tot je neemt, de juiste positieve prikkels krijgt en de juiste rust dan kan je erin blijven hangen. Ik denk dat een ernstige burnout meestal 2-3 jaar duurt voor je hersteld bent, of zelfs nog iets langer om weer volledig de oude te worden (ja dat KAN, iedereen die beweert dat het niet kan blijft hangen in pseudo herstel en doet zichzelf tekort).

Het is dus niet gek dat het 5 jaar duurt als je burnout ernstig was, want niemand doet alles perfect. Ik ben volgende week ook 1 jaar verder vanaf een redelijk erge burnout (denk 7/10), er zijn super veel dingen die ik gelukkig al wel kan maar enorm veel dingen die ik nog niet kan. Ik denk dat het ook nog wel 2 jaar duurt voor ik weer 'de oude ' ben, met nieuwe inzichten!

Hallo Yvonne, ik zit er ook al twee jaar in en zit midden in een verschrikkelijke terugval. Het lijkt alsof ik weer van nul moet beginnen zo ellendig voel ik me op dit moment. Veel lichamelijk klachten, onrust, paniekaanvallen, vreselijk moe en zou het liefste de hele dag huilen. Burnout wordt door veel mensen verschrikkelijk onderschat !

Ik ben ook al 2 jaar verder. Ben wel vooruit gegaan sins ik ben ingestort, toen kon ik ook helemaal niks meer en geen prikkels aan. Bang emotioneel uit het niets worden elke dag duizelig alsof ik 10 flessen wijn op had en het gevoel continu out te gaan.. veel schokken in me hersenen gevoelt en oorzuisen.. opgejaagd angstig noem maar op. Nu 2 jaar verder is me lichaam iets rustiger. Wel nog snel overprikkels moe en overspannen. Wel durf en kan ik weer wat sneller ergens mee na toe dan in het begin toen lag ik veel omdat mijn hele hoofd draaide en me continu angstig voelde.. wel als ik loop voel ik me nog duizelig beetje last van me evenwicht vooral bij meer prikkels gevoel alsof mijn benen niet willen of geen gevoel meer.. ben ook bang sat et voor mij nog lang duurt..

Ik zit ook in de 2+. Vanaf het begin wist ik al dat ik niet meer de oude zou worden. Wat ik deed was wel extreem, geen super-topsport, maar wel veeeeeel. Die onzekerheid dat ik niet wist waar ik naar toe kon werken was heel deprimerend. Ook veel last gehad van m’n depressie gedeelte.

Eerst alleen maar liggen en huilen en later naar bankzitten. Na 7maanden misschien een keertje buiten wandelen met zonnebril, en koptelefoon met mindful walking op.
Ik ging langzaam vooruit, maar elke vooruitgang ging gepaard met dezelfde niveau van vermoeidheid. Echt meerdere dutjes moeten doen. Heel moeilijk om het positieve voor ogen te houden, omdat je nog steeds niet echt kan meedraaien met m’n gezinsleven.
En omdat ik ook zolang bezig ben, zorgen ook de life events bij mij voor een terugval. (Bruiloft familie, kinderen naar school, verhuizingen)

Op dit moment begin ik langzaam voor ogen te krijgen hoe ik mijn leven wil inrichten voor de komende 2 jaar en begin ik te hopen dat mijn nieuwe “eindstation” in zicht komt.

Hier ook inmiddels bijna 3 jaar, en onlangs door heftige gebeurtenis terwijl ik al wat onder de nullijn zat, een hele diepe terugval gehad. Nu weer opnieuw moeten opklimmen daarvan, maar qua energie ben ik nagenoeg terug bij af. Denk ook zeker nog wel 2 jaar onderweg te gaan zijn. Het eerste 1,5 jaar heb ik de ernstigheid ervan ook heel erg onderschat, omdat je jezelf toch gaat vergelijken met wat je van de huisarts hoort of op internet leest.

Komt het wel nog allemaal goed .. ook dat brein die zo weinig aan kan?

Hier ook inmiddels bijna 3 jaar, en onlangs door heftige gebeurtenis terwijl ik al wat onder de nullijn zat, een hele diepe terugval gehad. Nu weer opnieuw moeten opklimmen daarvan, maar qua energie ben ik nagenoeg terug bij af. Denk ook zeker nog wel 2 jaar onderweg te gaan zijn. Het eerste 1,5 jaar heb ik de ernstigheid ervan ook heel erg onderschat, omdat je jezelf toch gaat vergelijken met wat je van de huisarts hoort of op internet leest.

Dankjewel allemaal voor jullie reacties.
Ik vind het vervelend voor jullie dat jullie er ook al zo lang mee rondlopen. Het bevestigt wel mijn idee dat het herstel van een burn out veel langer kan duren dan 1 of 2 jaar. @Amber: Ik heb me tijdens het herstel ook van gemeten met wat “standaard” is. Vervolgens geeft het stress dat je minder snel bent en voor je het weet ga je jezelf over de kop jagen. Ik heb de ernst ervan ook zeer onderschat, maar dat doen hulpverleners ook. Daarnaast kun je jezelf niet kwalijk nemen dat je niet meer helder kan nadenken, door dat je hersenen niet goed werken. Daar heb je dus eigenlijk anderen voor nodig..
Als ik iets wel heb geleerd, is dat een deadline van herstel opleggen, echt niet werkt! Hoe moeilijk dat ook is..
@Taco, ik ben het met je eens dat als je niet de juiste dingen doet, het ook niet beter zal worden. Uit eigen ervaring: mijn eerste ziektejaar ben ik veel gaan sporten (@Pearl, dus erg herkenbaar), doorgegaan met dezelfde sociale activiteiten in mijn vrije tijd, en mijzelf druk opgelegd om mijn carriereswitch snel op gang te krijgen. Resulterend in verdere bijnieruitputting en neurohormonale ontregeling; een jaar die mijn burnout alleen maar heeft verergerd. Pas daarna had ik door hoe erg het was en kon ik omhoog klimmen.
Ik heb in de loop der tijd ook sterk de indruk gekregen dat er nog te weinig kennis over is. Vooral ook over ‘uitzonderingen’ (of misschien blijkt dit later juist de standaard te zijn), die meer dan 2 jaar nodig hebben om te herstellen. @Daniel, Daar ligt zeker het gevaar dat het onderschat wordt. Door jezelf, door hulpverleners (die het zelf niet hebben meegemaakt).
Ik zou wel graag een advies nog willen meegeven: zoek alsjeblieft hulp! Je moet het wel alleen ondergaan, maar je hoeft er niet alleen voor te staan. Daarnaast kan het zo goed zijn om iemand met je mee te laten kijken of denken.
Ik heb fases in mijn herstel, vrij koppig en eigenwijs, gedacht dat ik het wel zelf zou redden. Nu ik dan toch weer een psycholoog heb geregeld, merk ik hoeveel lucht dat geeft, alleen al dat ik mijn verhaal kan doen. Dat wens ik iedereen toe



Als iemand nog tips of adviezen heeft, of een herstelverhaal, of zich herkent in de lange herstelduur, wees welkom om te reageren :-)

Heel herkenbaar! Ook ik zit inmiddels bijna 3 jaar thuis. Vorig jaar zomer had ik een opleving, maar daarop volgde een terugval. Dit voorjaar ging het opnieuw crescendo en kon ik verschillende activiteiten weer oppakken: 35 minuten wandelen per dag, yoga, 2 km fietsen, lichte activiteiten in de volkstuin, boodschappen doen. En toen: wéér een terugval, en daar zit ik nu 2 maanden in. Waarom? vraag je jezelf dan af. Wat heb ik verkeerd gedaan? Het enige wat ik kan bedenken, is dat ik in de veronderstelling verkeerde "ik kan het weer!", terwijl dat dus in feite niet zo was. Ik probeer nu uit het dal te klimmen met een ijzeren regelmaat van korte inspanningen en veel rust. En ik ben tot het besef gekomen dat ik (voorlopig) niet veel meer kan bijdragen aan mijn gezin, en daar heb ik afspraken over gemaakt met mijn partner. Voor mij is het belangrijkste dat ik positief blijf en erin blijf geloven dat het ooit weer beter zal gaan. De vraag waar ik mee zit is: hoe kan ik voorkomen dat er weer een terugval volgt? Heeft iemandhier een antwoord op?

Hoe voorkom je een terugval?
Een terugval zie ik als een leermoment en kijk ik er naar uit om het met mijn psycholoog te bespreken. Voor de terugval zijn er altijd wel signalen geweest die ik negeerde of niet herkende.

Het belangrijkste voor mij is erachter komen wat mijn kernwaarde (waardeloosheid en eenzaamheid) is en hoe de mechaniek werkt dat leidt naar die kernwaarde.
Ik heb onwijs veel pijnklachten gehad, die ik altijd maar geaccepteerd hebt. Maar ik heb moeten leren wat die pijn in mijn lichaam tegen me zegt. En het blijkt mijn opgekropte emoties te zijn die ik woorden moest geven. Die emoties heb ik altijd vakkundig en ongemerkt geblokkeerd en moest ik het eerst leren herkennen.
Die emoties helpen me mijn grenzen te zien, door echt even bij stil te staan. Wat voel ik in mijn lichaam, wat zegt het tegen me, welke emotie is dat, wat heb ik nodig?

Ik heb op dit moment een psycholoog die onder andere werkt met EFT (emotion focused therapy) en mindfullness. Als ik geen goede klik met haar heb gehad, dan had ik naar een goede haptonoom gezocht.

@Frank. Terugvallen is echt vreselijk. Vooral als het een grote terugval is. Het brengt mentaal ook veel teweeg. Je gaat je inderdaad afvragen wat je verkeerd hebt gedaan of wat je nu anders moet doen. Daardoor had ik veel last van piekeren of angst. Ik denk dat al dat nadenken en stressen ook veel rem kan hebben op je herstel. Daar kan een psycholoog of andere hulpverlener goed bij helpen.

Terugkijkend heb ik het idee dat ik in een terugval terug komt, doordat ik weer kortdurend in diezelfde lichaamsprocsessen van adrenaline-cortisol terecht kom als daarvoor (waardoor de burnout iei ontstond). Daardoor voelde ik me dan kortdurend behoorlijk goed en energiek en leek het echt beter te gaan. Maar dat is dus schijn..
Ik probeer een terugval te voorkomen door dit in mijn achterhoofd te houden. Ik weet nu dat het niet ineens superveel beter kan gaan dan in de week ervoor. Het gaat telkens met heel kleine stapjes. Ik probeer telkens mijn 'basisniveau' van functioneren elke 2 a 3 maand een klein beetje uit te breiden. Omdat mijn belastbaarheid ook telkens een klein beetje groeit.

Wat voor lichamelijke klachten heb jij Priscilla?

Hoi Erik, luister naar je lichaam. Als je je nog steeds ziek voelt moet je je ziek melden. Doorgaan betekend dat je straks wellicht nog veel dieper gaat vallen. Dat heb ik meegemaakt. Snel weer aan het werk omdat ik me schuldig voelde en dacht dat het bedrijf waar ik voor werkte van mij was. Daarna helemaal ingeklapt en mes in mijn rug van werkgever ! M.a.w. ik heb mijn burnout daardoor alleen maar erger gemaakt en nu zit ik met de ellende.....denk goed na en luister naar jezelf. De huisarts weet niet hoe jij je voelt en als ik het zo hoor zou ik op zoek gaan naar een nieuwe huisarts want deze neemt je dus niet serieus.

Hoi Bas,

Ik heb diazepam en citalopram meegekregen na goed overleg met mijn huisarts en het heeft mij juist héél erg geholpen. Het verschilt dus echt per persoon hoe het aanslaat. Misschien was het net niet het middel dat voor jou goed was, maar zeker niet elke medicatie is rommel. Misschien helpt iets anders wel, sta er in ieder geval open voor en wees niet té sceptisch. Al snap ik wel dat het vertrouwen in medicatie is afgenomen. Nogmaals, bij mij was het nét het steuntje in de rug waardoor ik weer wat meer uit mijn burn-out kan kruipen nu. Ook maar een heel klein beetje hoor, maar het vermindert angst. En misschien helpt iets anders wel voor jou! Wees er open over met je behandelaar/arts/psycholoog en kijk rustig of medicatie voor jou op dit moment handig is. Misschien niet, maar misschien ook wel. Ik heb bij mijzelf het gevoel dat het heel weloverwogen voor mij is uitgekozen en dat het op dit moment precies is wat ik nodig had.

Heel veel sterkte, Bas.

Hoi anoniem. Fijn dat jij er wel baat bij hebt. Ik ga denk ik eerst weer terug naar "fabrieks instellingen", dus zonder medicatie en blanco. Vandaar uit maar kijken wat slim is om te doen. Het is een lastige puzzel. Bedankt voor je reactie, en jij natuurlijk ook veel sterkte in je herstel.

Hallo Bas,

Ik zit inmiddels 3 jaar en 6 maanden in een zware burn-out. Herstel is er wel, maar in een gestaag tempo. Mede te danken aan de werkgever en bedrijfsarts die in financiele termen denken ipv humanistisch.

Ik herken een paar klachten die je benoemde, waaronder de-realisatie. Bij mij is het stukken minder geworden, soms helemaal weg. Alleen als ik over mijn grenzen heen ga, bijvoorbeeld lang beeldscherm kijken, of drukte/lawaai mensen, komt het iets meer terug. Probeer dus prikkelingen te voorkomen die jouw (centrale) zenuwstelsel overbelasten.

Ik heb bewust geen medicijnen genomen, want die lossen de oorzaak niet op en kunnen het herstel juist in de weg zitten. Ook is er risico op nog een probleem erbij, namelijk het afbouwen. Maar goed, voor sommigen zit er niets anders op en moet het wel.

Zie B12 symptomen op internet!! Zie mijn reactie hierboven alsjeblieft.

Hoi bas,
Ik zit al 15 maanden in een zware burnout.
En heb bewust gekozen voor geen medicatie. Herken wel de spierzwakte ik kon in het begin van me burnout niet eens langer dan 10 min staan. Nu kan ik weer iets meer maar heb nog veel last van prikkels en spieren die daardoor ook aanspannen angstgevoelens duizeligheid nek kaak ogen oren middenrif. Heb iets heel erg emotioneels meegemaakt, en merk al gelijk dat me lichaam hier zwaarder op reageert. Het herstel duurt lang.. maar wat goed helpt is een goeie psycholoog ontspanning en inspanning ademhalingsoefeningen meditatie en de natuur.

Hoi Richard,
Jeetje 3, 6 maanden in een burnout.. heb je je verhaal hier ergens ook op gedeeld? Zit namelijk ook in een zware burnout met een zwaar overprikkeld brein

Sorry rachid

Beste Bas, mijn ervaring is ook geen medicatie gebruiken. Wat mij ontzettend heeft geholpen is iedere dag een stukje te wandelen. Ga naar buiten de natuur in. Kijk goed om je heen. Wat zie je, wat ruik je wat voel je? Met aandacht wandelen. Het hoofd leeg! Daarbij ademhalingsoefeningen en meditatie. Je wilt rust maar je voelt het (nog) niet. Probeer echt te luisteren naar je lichaam. Zoek de stilte op! Je moet hier doorheen. Ook een goede coach kan helpen. Wees vooral ook lief voor jezelf. Vertrouw erop dat het beter gaat worden. Ook kleine stapjes betekenen vooruitgang. Blijf de lichtpuntjes zien en blijf positief!! Drink veel groene thee en zo min mogelijk koffie. Wat ik wel extra slik zijn magnesium tabletten (bisgliycinaat). Neem dit 1 uurtje voordat je gaat slapen. Heel veel sterkte voor iedereen die in deze vervelende situatie zit !

Heb je wel uitleg gekregen? AD moet je opbouwen en kunnen klachten eerst verergeren. De oxazepam onderdrukt dat dan. Ook merk je de positieve effecten pas na 1-3 maanden.

Bij mij ook de medicatie heeft ook meer kwaad gedaan dan goed.
Ik ben er nu 2 maanden vrij van maar mijn hersenen vragen er nog steeds om dat doet die medicatie helaas nog een hele tijd als je gestopt ben.
Ik heb hier ook wel een trauma aan overgehouden

Ik wil juist aan de medicatie gaan beginnen, hoor ook heel veel positieve verhalen. Maar als je de wilskracht hebt en goeie steun van mensen om je heen. Dan probeer eerst maar zonder. Ik heb het al 2 jaar geprobeerd ben zker iets vooruit gegaan maar nog veelste snel overprikkeld en snel moe na wat inspanningen. Hopelijk onderdrukt de med. Iets meer de angst en de gespannen spieren. Hopelijk gaat et helpen herstellen. Veel succes met joun weg hierin

Hi Bas. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik ben ook begonnen met Zoloft tijdens een zware burnout. Het heeft alles alleen erger gemaakt. Ik heb het maar 4 weken geslikt maar had last van heel extreme bijwerkingen. Ook suïcidale gedachten. Ik ben er nu 4 weken af maar heb voel nog steeds ontwenningsverschijnselen. Hoe gaat het nu met jou?

Hoi Bas,

Je bericht is inmiddels van maanden geleden. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik hoop heel erg dat het wat beter met je gaat!

Hier een soortgelijke ervaring. Ik had wat last van (ik noem het zelf 'lichte') angstklachten die na mijn burnout van 5 jaar geleden nooit helemaal over zijn gegaan. Uit mijn burnout kwam ik, hoe cliche ook, echter sterker. Dat restje angstklachten echter nooit heel goed aangepakt (schaamte, alleen mijn man wist er van en met wat vermijdingstactieken werd het wat meer acceptabel). Angstklachten voor mij uiten zich in: uiteten met 10 man (druk restaurant, kan niet zomaar weg wanneer ik wil, bang om een paniekaanval te krijgen etc). Of in een meeting zitten op het werk. Het bleef toch altijd een dingetje. Ik wilde niet tegen dingen opzien omdat ik bang was angst te krijgen (mijn rationele hoofd denkt dan 'ik ben toch wel slim genoeg om niet angst te hebben voor angst?'). Dat vrat energie. En ik veel gevallen viel het uiteindelijk mee en was de activiteit toch leuk. Mja toch blijft dat een stress bron.

Anyhow, 2 weken geleden met Citolapram 10 mg (om 2 vliegen in 1 klap te slaan en die angst rond de pms ook wat te verminderen). De volgende avond begonnen de eerste klachten. Ik hield in mijn achterhoofd dat het met AD de eerste weken wat slechter kan gaan en daarna beter. Maar na 3 pillen gestopt. Ik was fysiek er erg ziek van (blijven spugen,zweten,diarree, niet meer kunnen slapen) en mentaal nog meer. Alleen maar paniekaanvallen en huilbuien. Zeker de eerste paar dagen alleen maar huilend de huisarts bellen dat ik naar een crisisdienst moet of een GGZ instelling en dat ik dit niet vol zou houden. Iedere minuut was angst en totale onrust. Normaal sta ik het liefst niet in het middelpunt dus om nu te gillen dat ik opgenomen moest worden geeft ook wel aan hoe erg het was. Ik hoopte na een week weer de oude te zijn, want die AD zou dan toch uit het lichaam moeten zijn?

Ondertussen ben ik al een geruime week aan de oxazepam (ongv 4x10 mg per dag). Mijn lichaam is nog vol adrenaline. Iedere nacht wordt ik rond 01:00 wakker slaap nauwelijks meer. Hartkloppingen, diarree in de nacht, misselijk, tintelingen. In de ochtend met name huilbuien en een gevoel dat dit nooit meer goed gaat komen.

Over 4 weken kan ik gelukkig al terecht bij een goede psycholoog. Ik ben op zoek naar controle en grip (al weet ik dat ik dat moet loslaten). De symptomen lijken erg op een burnout. Maar misschien ook in combi met depressie en een angststoornis. Of is het een trauma van de Citolapram?. Ik probeer af en toe de normale dingen op te blijven pakken en zorgen dat ik af en toe buiten kom (een stukje fietsen, halfuur wandelen per dag etc). Ook mindfullness en ademhalingsoefeningen (en een positief platform genaam soChicken met fijne tips and tricks).
De dagen wisselen nog sterk. Op sommige momenten ben ik gemotiveerd en gun ik mezelf de tijd en op andere momenten van de dag (vooral de ochtenden) kan ik alleen maar verzinken in nare gedachten en zie ik het moeilijk goed komen. Wordt ik nog de oude? Kan ik ooit weer in rust en kalmte genieten van dingen en zullen dagelijkse dingen weer normaal gaan voelen?

Mijn man is heel positief ingesteld en steunt mij gelukkig heel goed. Ik probeer me niet schuldig te voelen tegenover onze twee peuters, al is dat lastig soms.

De oxazepam zal ik ook binnenkort moeten gaan afbouwen verwacht ik. Aan de ene kant fijn, maar ook best eng als de klachten of ontwenningsverschijnselen dan weer terugkomen.

Zoals ik het zelf nu zie (bij gebrek aan een diagnose van de psycholoog, wat er nu nog niet is) is mijn zenuwstelsel van slag en is er een hele disbalans ontstaan waarbij stress in het lichaam de grote overhand heeft. Soms wil ik vluchten uit dit lichaam en krijg ik het idee dat ik compleet gek wordt.
Ik ben geen arts, verre van, en kan geen antwoord geven op jouw vraag. Wat ik wel denk ik dat die AD het niet beter heeft gemaakt en je wat meer stress heeft gegeven in de burnout waar je al mee zit. Meer disbalans zeg maar.

Voor sommige zullen antidepressiva echt een goede uitkomst zijn, maar in ons geval heeft het geen goed gedaan.

Sorry voor het lange verhaal. Ik denk ook dat ik het nodige van mij af moest schrijven. Ondanks dat ik er nog maar 2 weken in zit.

Ik hoop dat het goed met jou gaat. Realistisch ben je waarschijnlijk nog niet 100% hersteld, maar ik hoop dat je je een stuk beter voelt dan op het moment je deze vraag hier stelde. Ik herken in ieder geval wel een deel van je verhaal.

ik ben ook begonnen met citalopram. Heel rustig opgebouwd naar 20 mg af en toe een oxazepam nodig. Duurt zeker een maand of meer voorat zoiets aanslaat. En klopt dat je de eerste weken juist ergere paniek krijgt. Is het bij jou wel rustig opgebouwd?

Hi Bert,

Alle fysieke klachten die je ervaart hebben direct een relatie met je burnout en niets anders. Ik kreeg bijvoorbeeld eczeem, anderen krijgen haaruitval, etc. Je hebt je laten onderzoeken en zoals ook bij mij destijds konden ze niets vinden. Pds zegt al genoeg. Pure spanning die je lijf niet kwijt kan. Probeer de oorzaken te achterhalen (vaak zijn het er meer) en ga stuk voor stuk oplossingen bedenken en zoek psychologische ondersteuning. Dat is een absolute must.

Ik heb exact hetzelfde daarom nu begonnen met een antidepressiva

Zou het helpen om de YouTubes van mensen die ‘n bijna-doodervaring hebben gehad te bekijken? De honderdduizenden gevallen vertellen in grote lijnen hetzelfde. Er is geen dood.

Anoniem
Angst voor….ja ken het,mede door heel veel stress ,sinds 8 maanden me man verloren, etc. Controles van ziekte van mezelf ,gaat goed gelukkig,maar zoveel angst voor alles!
Duizelig,lijkt wel kermis in me hoofd,eng ! In de loop van de dag iets rustiger,vind het zo erg .Bo en of overspannen,ik weet het niet. Heb ametriptelyne gehad 10 mg voor het slapen en rust,maar heb me twijfels!
De Ha,zei je hebt teveel meegemaakt !
Hoelang duurt het .

Hallo Adriaan, het zweven en de ademhaling herken ik wel. Ik heb ook een hard bonzend hart soms en trillen. Heb jij ook dat je wazig ziet en dat je jezelf anders ziet? Ook heb ik ineens dwang gekregen en dat is vreselijk. Welke CBD olie heb je? Duur?

Het wazig zien heb ik vaak, is heel beangstigend. Het gevoel dat je niet kunt focussen. CBD olie 5% van Renova 30 ml € 64 dus wel duur ja :-(

Ja herken ik ook wel veel van!
Zeker dat rare verloren te zijn in de ruimte!! Heel irritant als je buiten wandelt, loopt vind ik... ik heb geen medicatie...dus ook zonder voelt het raar😁lichtheid in mijn hoofd heb ik denk ik niet.... maar dat drukkende gevoel, bankschroef vanbinnen herken ik zeker!

Ik zit sinds juli 2020 in een burnout. Werk nu 8 uurtjes per week op AT basis (normaal 24).
Voel me zeker beter als in het begin maar ervaar nog dagelijks klachten zoals : de wereld "raar" zien hiermee bedoel ik een zweverig onwerkelijk gevoel. M.b.t
Slapen (veel dromen, s'nachts na 4 u wakker worden en dan moeilijk in slaap komen. Of heel vroeg wakker worden) . Continue een licht gevoel in het hoofd alsof ik op een bootje dein op het water. Rubberen benen van tijd tot tijd. Overslaan van het hart. Vaak gespannen gevoel rondom het middenrif. Kortom nog een hoop lichamelijke spanning...
Ik sinds kort 2x per dag oxazepam om mezelf toch wat meer lichamelijke rust te geven tussendoor. Wat ik zo lastig vind is dat ik therapie , fysio, ontspanningsoefeningen enz alles eraan heb gedaan maar dan na bijna 1,5 Jr nog steeds met al die klachten zit. Vaak denk ik wanneer houdt dit op

De meditaitie oefeningen van Frank Bruining helpen om tot rust te komen. Als je veel spanning in je lijf hebt gaat je ademhaling (m.n. uitademen) niet meer zo vanzelf. Het is ook goed om boeken over burn-out te lezen, zodat je begrijpt wat er gebeurt. Net op aanraden van mijn psychologe het boek 'gek op stress' besteld. Veel sterkte, het is geen fijne periode om door te maken maar we komen er doorheen!

Hey adriaan hoe gaat het nu met joun klachten.?

Hoi Lisa,

Even een vraagje. Je hebt het over bloeddrukschommelingen. Heb jij bewijs dat je bloeddruk daarwerkelijk laag word en je daardoor het gevoel hebt weg te vallen?

Ik herken namelijk dit gevoel. Als je flink burnout bent en heel weinig energie en prikkelgevoeligheid is het het ergst. Maar dit komt niet door je bloeddruk, maar door je hersenen die alle prikkels / emoties even niet kunnen verwerken. Misschien haalt dat ook een stukje angst weg.

Hoi Lisa,

Ik herken heel veel van je verhaal. Ook de angst om naar buiten te gaan vanwege de duizeligheid en het feit dat dit het herstelproces in de weg lijkt te zitten. Als het ware verlies je het vertrouwen in de werking van je lichaam, en dat is heel naar. Ik heb zelf een relatief lage bloeddruk. Niet gevaarlijk maar wel altijd al het geval. Sinds ik met een burnout thuis zit (vooral in het begin eigenlijk) vaak dat gevoel, en ook vaak dat het plots op komt zetten, alsof je uit het niets op een varende boot stapt terwijl je gewoon door je woonkamer loopt. Mijn huisarts wijdt dit aan een combinatie van lage bloeddruk en hormonale disbalans. Het schijnt dat vooral vrouwen bij hun burnout heel veel extra last krijgen van de hormonen, bij mij zijn veel symptomen ook extreem uitvergrote versies van zaken die ik in mijn pubertijd vlak voor mijn menstruatie voelde.

Waar ik benieuwd naar ben: ben je ooit daadwerkelijk flauw gevallen? Ik realiseerde me na een aantal maanden dat ik dagelijks de angst had flauw te vallen maar dat dit op geen enkel moment ook echt was gebeurd. Dit gaf me toch redelijk wat vertrouwen om gewoon de deur uit te gaan.

Sta je in contact met de dokter over de bloeddruk en meet je deze regelmatig? Er zijn wel manieren om dat wat omhoog te krijgen hoewel in jouw geval het voornamelijk klinkt alsof je gewoon tijd en rust nodig hebt.

Ik heb zelf geen kinderen dus daarover kan ik je niet adviseren. behalve dat het wel echt zaak is dat je goed de tijd hebt om te herstellen en dat dat met een kind toch wat moeilijker gaat. Stom gezegd: alle aandacht gaat even uit naar jou en je moet even egoistisch zijn. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je ouder bent, maar wellicht dat tijdelijke hulp met een steunouder in dit geval wel een oplossing kan zijn.

Ik wens je heel veel sterkte,
R

Ik heb in het begin 2 jaar geleden ook deze extreme klachten gehad. Ook het gevoel continu out gaan. Het is inderdaad overprikkeling.. hormonen een hele disbalans in je systeem. Je moet gaan ontprikkelen en flauwvallen is ook bij mij nooit gebeurd.. je moet je systeem weer leren ontspannen maar ook weer energie opladen door te bewegen. Langzaam aan doen en goed je grenzen bewaken.. ook emotionele stress of continu piekeren zorgt dat je mentaal niet goed oplaad waardoor ook minder energie na je lichaam stroomt.. je zal waarschijnlijk wel spanningsklachten hebben met name nek schouders??

Hallo ja ja zeer herkenbaar
Duizeligheid
Zwaar oververmoeid
Geen besef omgeving
Piekeren
Dood gedachten
Hoofdpijn enz enz en ja ook het gevoel of je van,de sokken gaat. Kan nog geen gesprek meer voeren of ik dwaal af en val,in slaap staren de,hele dag enz om gek van te worden .hoe is het nu met je ?

Het gaat heel langzaam beter worden.. 2 jaar geleden kwam ik ook in een zware b.o. kon letterlijk niks meer door al mijn klachten ook enorm duizelig het gevoel out te gaan angstig overprikkeld, spieren die snel afzwakte.. ook bij et middenrif, geen emotie aankunnen gelijk gespannen angstig enz.. heb de eerste 2 maanden vooral moeten rusten. Alleen snapte ik toen niet sat ook dat brein rust had dus continu aan t googlen naar al mijn klachten te veel jn me hoofd zitten. Als je op een gegeven moment het gaat accepteren dat je echt niks hebt maar toch echt in een b.o zit.. dan kan je er langzaam werk van maken om je langzaam weer beter te voelen. Het is een moeilijke weg heb heel veel steun nu nog steeds. Maar het gaat langzaam aan beter worden ook de klachten .. succes

Hallo goed om te horen. Welke weg ben je ingeslagen mbt hulp? Zelf ga ik nu naar hypnose terapuet. Mag ik hopen het wat gaat helpen. Net pas 2x geweest mvg anoniem

Ik heb een hele team toen gehad.. psycholoog, lifestyle coach, fysio,.. eigenlijk hebben ze me geleerd hoe stress werkt in je lichaam.. je lichaam beter aanvoelen om te gaan met prikkels enz.. ze hebben gekeken naar mijn manier van denken en waarom ik maar altijd doorging.. uiteindelijk er veel aan gehad veel geleerd alleen moet je et uiteindelijk zelf uitvoeren om beter te worden.. duurt lang kan nog steeds niet werken en moet bij inspanning nog veel rusten door et gevoel in me hoofd en spierspanning rond nek keel schouders kaken enz.. maar voel wel verschil de vermoeidheid is niet meer zo heftig als in het begin. En de angst is ook wat minder. Wel ben ik begonnen met citalopram. Geeft me wel een steuntje in de rug. En daarbij vitamine b complex magnesium omega 3 ook voor darmen heb ik vitamines .. osteopaat accupentuur dry needling.. helpt allemaal wel.

Wou nog zeggen dat ik na 2 jaar wel nog wat meer moeite heb met daglicht moet met zonnebril oplopen.. tv schermen telefoon of zelfs boek lezen word ik sneller duizelig of gespannen van .. ook pijn bij de ogen en rond oren en kaken.. dat vind ik wel lang duren.. kan niet zoals de meeste lekker netflixen. Kijk pas tv in de avond

Heeft iemand medicijnen tegen duizeligheid gehad of gewoon afwachten en rusten..?
Ben nu 6 mnd onderweg

Nou dat heel verhaal geef de burger weer moet. Maar het is lood en lood zwaar. De vermoeidheid is zo zwaar Dat zelf hier de gehele concentratie er niet meer is .auto rijden, winkel bezoek enz enz vergeet het maar,maar naar jouw verhaal wel veel helderder.,op zijn tijd en dat is toch wel veel ben je er echt klaar mee om dat het zoö zwaar vermoeidheid mee speelt trek je het gewoon niet meer .je staat kapot op uit bed en gaat er weer dood in.slapen, slapen en nog eens slapen. Maar,als ik in je verhaal hoor je totaal niks meer kon Dan kan het dus nog erger. En heb het echt gehad met mijn bo en het gevecht tegen de niet meer leefbare uitputting en zware vermoeidheid. Maar nogmaals zeer bedankt voor je verhaal. Hoop nog eens van je te horen .het lezen hier van ervaringen is prima. Maar aan steun hebben we natuurlijk ook veel..top mvg,anoniem

Ik ben op ik voel mn lichaam niet meer

Nee, maar ik denk dat je even wat minder gegrond bent, Plien.
Niet gek in tijden van stress. ‘n Goeie mesologe/loog zou kunnen helpen om je energie in kaart en in balans te brengen.
Stress-release is ook ‘n benadering. Die richt zich meer op de spieren zelf, kan ook heel goed werken.
Het is maar net wat bij je past. Je vind je weg ongetwijfeld..

Marcel

Als je benen schommelen is dat vaak omdat je door een blokkade heen moet lopen, als je dat niet doet gaan je benen soms vanzelf schommel ga dan op een stoel zitten bv met een extra kussen zodat ze vrij kunnen bewegen en geef je over aan dat gevoel. Het kan meerderen keren terug komen soms komt er een huil bui achter aan accepteer het en laat je tranen de vrijen loop. Je zal uiteindelijk dan door heen komen. Veel liefde licht en kracht.

Beste Corrina,

Ik ga het proberen. Ik heb ook steeds het gevoel een beetje te wiebelen/deinen terwijl ik gewoon stil sta.

Dat heb ik ook regelmatig. Het is een beetje zoals duizeligheid maar niet helemaal hetzelfde. Alsof ik onstabiel sta.
Over het algemeen heb ik hier last van als ik over mijn grenzen gegaan ben en mijn stress terug aan het zakken is

Ja dat deinende gevoel komt inderdaad door dat het stressysteem aanstaat. Je moet rust nemen maar ook weer prikkels opzoeken ook al word je er nog duizeliger van of voel je je snel angstig. Het word echt beter . Maar dan wel met gezonde voeding je voorraden weer aanvullen met extra vitamines. Kijk op youtube voor pppd klachten daar heb je oefeningen voor ook ademhalingsoefeningen. Pppd is eigenlijk het brein die te veel prikkels binnen krijgt door een stressysteem die weer opnieuw moet leren zich veilig te voelen. Alle kleine beetjes helpen. Succes

burning skin

Ik heb dit ook van hoofd tot teen. Zou een symptoom van overprikkeling kunnen zijn. U regelmatig insmeren met een vochtinbrengende crème zonder bewaarmiddelen kan verlichting brengen.

Ook zachte aanraking kan helpen vb ontspannende massage, een badje...

Ontprikkelen door ademhalingsoefeningen.

lichaamsbeweging

Hallo zeer herkenbaar hoe is het nu met je mischien wil je ervaring uitwisselen mvg anoniem

Ja duidelijk een burnout. 4x oxazepam per dag is wel veel, en dat spul permanent gebruiken wil je niet. Net zo verslavend als heroine. Verder wil niemand dit, maar het betekent simpelweg dat je niet goed voor jezelf zorgt en niet doet waar je hart ligt. Angstaanvallen kan zeker wel, als worden ze lichamelijk gestuurd voornamelijk bij een burnout. Dus je kan negatieve gedachtes hebben die paniek opwekken, maar in een burnout is je lichaam zo van slag dat je ook angst krijgt zonder rede. Dat je misselijk bent is waarschijnlijk door een lage bloedsuikerspiegel. Rustig beginnen met eten en dat opbouwen. Zeker zoveel eten tot je minstens op normaal gewicht bent.

Als je daar voor open staat zou je kunnen zoeken op youtube naar Jan Bommerez en transformatie, vond ik zelf zeer interessant en behulpzaam, geeft enorm veel nuttige inzichten in de relatie tussen lichaam en psyche. Veel sterkte en succes

Er is geen zichtbare stijgende lijn. Zie het als een kind wat groeit. Als je je kind elke dag ziet zie je niet hoe deze groeit. Als je ze soms ziet zie je het wel. Maar ik weet hoe frustrerend het is als sommige mensen zeggen dat je al zoveel verder bent terwijl je zelf denkt maar ik kan nog niks. Het ligt aan de mind-set. Ik heb net als jij een hele lange tijd een burn-out gehad toen dacht ik precies zo. Niet helpend. Helaas heb ik ook weer een pittige terugval. Ik probeerde een pittige studie en hup daar ging ik weer. We komen er wel heb liefde voor je zelf. Wees niet te streng. Ik denk dat we moeten leren tevreden te zijn met het moment. Die ene paar goede.

als ik jouw verhaal zo lees , krijg je steeds een terugval zodra je weer op je werk verschijnt , miss eens over iets anders nadenken.

wel knap dat je er zoveel aan doet !

Hi,

Dit heet depersonalisatie , is een beschermingsmechanisme van het lichaam.
Ik heb het zelf ook , word minder dmv brainspotting- emdr.
Hopelijk heb je er iets aan!

Wat is brainspotting?

Is een diepere verwerking van blokkades dan emdr. Zoek het maar eens op op internet. Wellicht helpt dit jou

Hi Romy, je hebt alle tekenen van een burn-out. Wacht er niet te lang mee. Trek de stekker uit alle verplichtingen, beperk alles tot het minimale, neem veel rust, vertel het aan de mensen waarmee je het meest te maken hebt en accepteer dat je de komende maanden alles, maar dan ook letterlijk alles, tot het minimale reduceert. Je lichaam liegt nooit, dus als men niets kan vinden, dan blijft er duidelijk een oorzaak over. Ga ook met een praktijkondersteuner praten van je huisartsenpraktijk en vertel alles wat op je hart ligt. Vaak is dat een goed begin.

Ik zit 2 jaar in mijn b.o.. heb ook alle klachten wat jij hebt . Nadat ik een mri scan had gedaan en ook daar niks was uitgekomen. Kon het niks anders dan een b.o zijn. Dus het lijkt wel dat je inderdaad al.in een b.o zit.. heb je ook angst aanvallen? Gevoeligheid voor licht en geluid?

Angstaanvallen af en toe. Heb dit zelf nooit echt gezien als een paniekaanval maar als ik er nu op terug krijg waren het wel degelijk momenten van veel angst met daarbij trillen en onregelmatig ademhalen. Geen gevoeligheid voor licht en geluid. Wel bij vermoeid zijn last van piep in oren.

Hé hier ook een jaar geleden bevallen daarna kreeg mijn 2ling zus borstkanker veel in haar gezin geholpen wat ik met heel veel liefde deed en toen alle behandelingen achter de rug waren en het weer de goede kant op ging werd ik zelf ziek erge rugpijn waardoor ik niet meer sliep spiertrekkingen allemaal vage klachten ook helemaal door de medische molen gegaan kwam niks uit achteraf ook paniekaanvallen en stress gaat nu redelijk
De ene week beter als de andere probeer me nu alleen te focussen op mijn gezin familie en paar vriendinnen grote groepen kan ik nog niet gr en sterkte

Juist goed! Dat is herstel! je adrenaline is eindelijk je lichaam uit, en nu pas begin je te voelen hoe moe je eigenlijk bent.
Neem fijn de tijd. De moeheid neemt na een paar weken af, en als je rustig door blijft gaan met inspanning-ontspanning, gaat je normale energie niveau stijgen.

Hallo ook ik zit hier op het forum. En ben eigenlijk ook op zoek naar mensen voor persoonlijk contact om elkaar te steunen en te helpen, weet jij hoe in contact te komen is Dit zeer welkom ,ik zit niet iedere dag op het forum. Maar probeer je reactie in de gaten te houden mvg anoniem

Adrenaline rush kan best, had ik ook veel in de nacht. Even volle yohurt met honing nemen als nachtsnack.

Hi,

Ik vroeg me af hoe het nu gaat? Ik heb hetzelfde; ik sta continu in de stress-modus en weet ook niet goed hoe ik hieruit kom.

Ik hoor het graag :)

Zo herkenbaar zit nu in de ziektewet 100% arbeidsongeschikt door uwv weet ik dat ik al 2 jaar in de burnout zit 1 jaar ziekenhuis onderzoeken uiteindelijk internist 1 jaar psychiater lichaam gooit letterlijk de stekker eruit als ik beetje stabiel ben en stress om de hoek komt kijken nu 6de terugval 1ste x is 2jaar geleden hart stopte gewoon en daar lag ik dan lopen ging toen ook niet meer in de tussen tijd wel temazepam op recept slecht slapen doe ik al sinds ik denken kan moet stapvoets lopend door het leven fybromyalgie en spastische darm en bundel aan allergieën had ik al van af 15 jarige leeftijd opgebouwd intussen ben ik pas 38 geworden rust nemen is moeilijk als je je bedenkt arboarts om de 6 weken koffie bezoek nu ex werkgever onderzoeken in het ziekenhuis echt alle nare onderzoeken heb ik gehad en dan nog 1 jaar lang psychiater en toen kwam uwv bezoek wia uitkering en 100% arbeidsongeschikt nu 6de terugval en kijken hoe lang ik nu nodig heb om gedeelte herstellen lig nu weer in bed flauwvallen hartkloppingen en noem maar op als ik het niet meer volhoudt met te hoge pijngrens temazepam en ff ademhalen zonder te denken nu eindelijk staat burnout therapie op de planning

Hoi Anna,
Ik heb ook zoveel last van me ogen en zit al 15 maanden in een burnout. Last van tv kijken krijg dan branderige soms stekende ogen. Doe ik dus alleen 2 uurtjes in de avond. Ook als ik buiten wandel heb ik last van licht en lijkt het net alsof ze helemaal aangespannen raken en vermoeid. Ik wissel het af met een zonnebril dat helpt. Eigenlijk lijkt het alsof er continu spanning op zit. Misschien bouw jij ook veel spanningen bij je nek ogen kaken en oren. Accupentuur en dry needling geven wat verlichting. Het helpt bij mij om mijn lichaam zich te leren ontspannen plus natuurlijk de afspraken bij de psycholoog en stress verminderen en vermijden. Ik kan ook nog niet veel voel me snel aangespannen. Heb je ook gemerkt dat wanneer je spanning voelt duizeliger bent?

Ik ook 15 maanden in een burnout en enorm herkenbaar. Ene dag ook erger dan de ander. Snelweg rijd ik niet want mijn ogen/hersenen kunnen alle bewegende beelden en prikkels niet bijhouden. Kleine stukjes binnendoor lukt nu al wel.

Ik herken dat. De ene dag denk ik een bril nodig te zijn, de andere is mijn zicht weer scherp. Soms 1 oog wazig. Best vervelend. Niks te vinden bij oogarts en opticien.

Ik zit nu sinds eind maart thuis, dus ten tijde van schrijven 4 maanden op weg in de burnout. De afgelopen 2 maanden heb ik al oogklachten, terwijl ik hier daarvoor nog nooit last van gehad heb. Aan het begin een antibioticakuur gekregen voor oogontsteking en later via de optometrist druppels voor traanfilm-instabiliteit. Uit de onderzoeken kwam niks naar voren en ik weet op dit moment niet of het aan de ogen licht of dat het overprikkeling is. Alsof m'n brein alle informatie die binnenkomt niet kan verwerken, om gek van te worden. Autorijden lukt niet en op slechte dagen wordt ik er heel depri van. De ene dag is het erger dan de andere, maar helaas zijn er nog geen "goede" dagen geweest waarop het weer normaal was. Ik zou een moord doen voor zo'n normale dag. Online vind je weinig mensen met dat "aangeschoten zicht", dus fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Ik herken dit heel erg, met name wat je vertelde alsof er een filter in je hoofd weg is en alles direct je brein binnenkomt. Heb ik met autorijden gehad en met naar de supermarkt gaan lange tijd ook. Meditaties helpen en zoveel mogelijk prikkels vermijden. Probeer es meditaties van Joe Dispenza, hij is geweldig.

Ik zit tegen een burnout aan, heb ook veel last van ogen, een paar keer bij de oogarts geweest, heb ook druppels gekregen voor oogontsteking en nu kunsttranen. Verder niet te zien in oog.
Heb last van licht en een drukkend en moe gevoel aan ogen. Blijf maar piekeren wat het kan zijn.
Nooit aan gedacht dat het met stres te maken heeft.

Hey, wat fijn om.tw horen dat er herkenning is. Hoe gaat het nu?
Ik vind vooral het niet lekker kunnen focussen en het vertraagde gevoel zo onprettig...

Hoi Anne,

Kan het kloppen dat ik al meerdere verhalen van jou heb gelezen? Jij zit toch ook al lang in een burnout?
Ik herken het helemaal met de ogen. Heb ik zeker 1,5 jaar non stop gehad. Nu is het wat minder en zitten er ook dagen bij dat het wel goed gaat met de ogen. Hoewel ik de wereld toch een beetje "raar" scherp ofzo blijf zien. Maar ja heb ik de ene klacht niet dan komt de andere wel weer opzetten......grrrrr

Herken dit zeker. Maar ik vind het bizar dat je na een half jaar weer halve dagen werkt. Je lichaam geeft dus duidelijk aan dat het rust wil, maar je vindt de ruimte er niet voor om rust te vinden met je zaak. Enige optie om spanning uit je lijf te krijgen is rustiger aan doen. Anders heb je zo weer een terugval, ben al 2 jaar verder.

Ik kan maar een ding zeggen gebaseerd op mijn ervaring. Als ik terugkijk op mijn leven dan is het absoluut niet zo verlopen zoals ik had gewild. Dit had te maken met parentificatie. De zorg voor mijn ouders op veel te jonge leeftijd. Ik ben (met hulp) gaan inzien dat ik heel anders ben geworden dan ik in feite ben. Hierdoor ben ik nu stappen aan het nemen, zoals ik mijn leven wél had willen invullen. Klinkt makkelijk, maar is het niet door ingesleten gedachten en patronen. Je komt er namelijk niet zelf uit...iemand moet je er op wijzen en jij moet gaan graven wat je intrinsieke wensen waren en waarom je op dit punt bent beland. Mocht dit herkenbaar zijn dan is systeemtherapie i.c.m. schematherapie de juiste keuze.

Hallo bedankt voor je verhaal en informatie als je nog meer kwijt wil over je zelf met betrekking tot je klachten en informatie hier over mag dat en is het zeer welkom. Ik ga mij er eens in verdiepen alvast zeer bedankt. Mvg anoniem

Dag lieve jij,
Dank voor het dapper onder woorden brengen van waar jij last van hebt. Ik herken veel van je symptomen. Ik ben zelf 2,5 jaar geleden uitgevallen met burn-out klachten: waar ik vooral last heb van de heftige angst- en paniekaanvallen die mij zo gevangen kunnen houden. Ik ben zelf ook regelmatig verward, maar herken inmiddels ook dat die verwardheid veel waarde heeft. En zo uiteindelijk ook het overgeven aan al die andere symptomen, al lukt me dat nog lang niet altijd.

Ik ben zelf psycholoog van huizen uit, en heb (mijn) psychische pijn altijd zo goed mogelijk willen leren begrijpen. Dit was ook vaak een coping strategie om maar niet te hoeven voelen. Inmiddels kan ik niet meer anders dan mijn pijn voelen, ook al ben ik nog steeds een groot expert in het vermijden of dekken van de pijn. Het resultaat hiervan: mijn symptomen worden uiteindelijk alleen maar heftiger en moeilijker te verdragen tot een punt dat ik niet anders kan dan me overgeven. Ergens in dat proces ontstaat bij mij altijd een punt van verwarring. Ik verlies mijn controle, en de overtuiging die ik omhoog wilde houden, breek langzaam af. Ik vind het mega heftig om daar middenin te zitten. Maar ook als ik me daar aan over weet te geven ontstaat vervolgens vaak ruimte voor nieuwe inzichten.

In de afgelopen 2,5 jaar heb ik met vallen en opstaan inmiddels veel mogen leren en ontdekken - maar waarbij ik dus nog steeds regelmatig tegen diezelfde ellendige muur blijf aanlopen. Inmiddels doe ik mijn best om weer meer een beroep te doen op de kracht van mijn lichaam ipv zelf cognitief mijn grootste best te doen om hier bovenop te komen. Zo ben ik oa begonnen met het beoefenen van TRE (Trauma Release Exercise). Juist de focus op mijn lichaam, en het loslaten van mijn verstand helpt me enorm om weer meer in mijn lijf, en het moment te komen. Al gaat ook dit nog met vallen en opstaan.

Ik wens jou de rust toe, om ook te zakken in je volledige ervaring. Hoe eng dat ook kan zijn. En om de steun te verwelkomen bij de mensen om je heen die je lief hebben, en in je eigen lichaam. Want jouw lichaam weet hartstikke goed hoe het moet herstellen. Jouw lichaam is er tenslotte op gericht om homeostase te creëren. Daar heeft het alleen de ruimte voor nodig om dit ook daadwerkelijk te kunnen realiseren.

Een knuffel, en een high five. Maarten

Hallo ten eerste iedereen bedankt voor jullie tips en verhalen .zeer confronterend. Maarten ook jij ,je verhaal zet mij aan het denken, en geeft weer moet. Zijn er ook mensen voor persoonlijk contact ter ondersteuning ,beter een goed gesprek, dan mensen om je heen die je niet begrijpen toch mvg anoniem

Hi Sanne, eigenlijk is het 'goed' wat er nu met je gebeurt. Klinkt hard, maar ook ik heb dat meegemaakt. 'Er zijn dingen gebeurt die nu naar boven komen'. Ja, dat is precies wat jou in je burn-out heeft gekregen. Nu komt dat opzetten, dus nu komt het besef. Dat je meer wilt praten had ik ook. Zoveel emoties, zo'n stortvloed aan vragen, zo'n beerput. En nee, grijp niet naar drank en drugs, want je moet het voelen en je niet ervoor verdoven. Je bent tot de kern gekomen en dat doet pijn. Schrijf alles op, al je gedachten, maar ook (vooral) je positieve momenten. Moedig jezelf aan, want het komt ook goed, maar wel door jezelf 100% in te zetten. Dus actief en niet passief. Ook ik heb nog een lange weg te gaan, maar snap nu alles. Een korte opsomming: Jeugdtrauma's en daardoor bindingsangst en angstgevoelens. EMDR was stap 1, systeemtherapie was stap 2 en nu start ik met schematherapie. Mijn leven stond vanaf mijn 25e op overlevingsstand en weet simpelweg weinig tot niets meer van het opgroeien van mijn kinderen, de vakanties, uitetentjes, etc. Echt 25 jaar compleet in een roes geleefd. Bizar, maar was de enige mogelijkheid om te overleven. En eenzaamheid...tsja, dat krijg je kado. Zorg dat je naar buiten gaat, een praatje maakt met wie dan ook, 'normaliseer', word lid van een fitnessclub en begin een praatje. Stel vragen aan iedereen, begin te kletsen, doe mee aan groepslessen, etc. Enne...koop een hond. Die van mij is goud waard. Alleen lopen is pittig en met een hond geeft je afleiding en een doel. Helpt echt. Succes & ga van je eigen kracht uit.

Hoi Anna, ik herken je verhaal voor het zware drukkende gevoel en dichtheid.

Voor mijn gevoel zit er een zware mist in mijn hoofd, waardoor alles trager reageert. Ik ervaar niet echt die fysieke zwaarte waar je het over hebt. Voor mij voelt het echt alsof mijn hoofd vol mist zit.

Alles wat probeert binnen te komen komt heel langzaam binnen en botst voor mijn gevoel tegen mijn hoofd. Als ik dan moet reageren dan moet ik heel veel moeite doen om erbij te komen.

Ik ben nu bijna 9 maanden onderweg in mijn burnout verhaal en het gaat beter dan een paar maanden terug. Maar alsnog, zodra iets mij raakt zoals vorige week, dan slaap ik weer slecht en dan is het er weer.

Voor mij is het inderdaad accepteren en rust.

Sterkte, we komen eruit... voor mij gaat het nog even duren, maar het gaat goed komen.

Hi Anna,
Zo herkenbaar het zware hoofd. Continue willen liggen of je hoofd ergens tegen aan hangen. En wanneer er iets teveel wordt, dan "slipt die dicht" zeg ik altijd. Waardoor alles in je schedel helemaal strak gaat staan en je een drukkend gevoel in je oren krijgt. En duizeligheid krijg je er ook gezellig bij. Hoort erbij helaas. Ik zit er twee jaar in die burnout met recent een terugval en dus deze klachten. Dit waren de klachten die het snelst weg gingen in mn gehele herstel. Het hielp mij om mn nek te kraken bij de manueel therapeut om mijn hoofd minder zwaar te maken. Moet je daarna wel bij de stess wegblijven anders komt het terug, want het slaat blijkbaar bij jou ook daarop.

Ook herken ik dat zware hoofd. Zit nu een jaar en 4 maanden met veel fysieke klachten, vooral in m’n spieren, ook ik ervaar dat het rechtophouden en niet teveel van links naar rechts kijken en naar beneden zoals nu naar m’n telefoon het beste werkte. Het vervelende is dat je er continu mee geconfronteerd wordt en er toch weer over na gaat denken en dat is wat je juist niet moet doen.
Inderdaad goed slapen is ook bij mij echt nog een dingetje. Denk dat hier ook veel mee te maken heeft, spieren raken ook niet goed hersteld. Het is gewoon waardeloos lijkt geen einde aan te komen. Maar zo ervaren het er veel zoals ik op dit forum lees

Ik heb ook veel nekspanning en een druk op me hoofd inderdaad ook druk op me ogen oren kaken het gevoel duizelig te zijn.. heel vervelend . Zit er nu 2 jaar in kraken helpt maar ook dry needling

Ja, ik ken je verhaal volledig. Ik ben al een eind onderweg, maar zaak is dat je actie onderneemt mbt professionele hulp. Ja, de wachtrijen zijn enorm, maar blijf zoeken, want het is allemaal erg slecht geregeld.
Ik had ook trauma's waarvan de belangrijkste mbv EMDR zijn verdwenen. Daarna is het belangrijk om te kijken naar wat voor therapie er goed zou zijn. Ik volg zelf nu systeemtherapie, omdat mijn problemen met mijn familie te maken hebben en op die manier veel dingen duidelijk worden. Je moet je partner daarbij betrekken, omdat dit ook verhelderend kan werken. Naast deze therapie ga ik in augustus ook schematherapie volgen in groepsverband (schijnt beter te werken). Meditatie, voeding, supplementen....allemaal handig, maar pakken niet de oorzaak aan. Om een voorbeeld te geven hoe 'raar' alles werkt.. ik had jarenlang last van nachtelijk overmatig zweten. Niet een beetje, maar altijd wakker in een drijfnat bed. Na 4 gesprekken is dat totaal gestopt. Waarom? Omdat ik een aspect totaal anders ben gaan zien. Een ex-collega van mij had in totaal 15 gesprekken nodig en is er volledig vanaf gekomen (ook trauma's en angsten). Succes & er zijn zeker oplossingen.

En niet geheel onbelangrijk...accepteer dat je hier doorheen moet, dat je zeker niet de enige bent, het een pittig traject is, maar dat je verbaast zal gaan staan wat het allemaal zal gaan brengen. Doorlopen met een trauma doen veel mensen en passen hun leven daarop aan totdat het niet meer werkt. Op dat punt zit je nu en moet je niet alleen de trauma's gaan verwerken (door o a. Emdr), maar ook jezelf weer terug gaan vinden. Dit kan soms pijnlijk zijn, want je zult een masker gaan afzetten die je lang gedragen hebt. Maar wees gerust, dit is juist wat er moet gebeuren. Vanaf dat moment kom je meer tot jezelf, maar ben je ook kwetsbaar. Ook dat vergt tijd en veel praten. Pas vooral op dat je niet vereenzaamd. Dit is echt een onderdeel dat vaak wordt vergeten. Blijf in contact met anderen, probeer naar buiten te gaan en nogmaals....accepteer het. Je moet hier doorheen.

Lijkt mijn verhaal wel, het begin althans… Vorig jaar in de meivakantie kwam ik ook niet meer tot rust, liep ineens continu met spanning rond, tegen paniek aan. Ik ben er nu bijna helemaal bovenop maar dus wel dik jaar verder. Zorg eerst dat er rust komt qua werk/prive en dat de omstandigheden gunstig zijn om ook lichamelijk weer beetje bij beetje tot rust te komen. Mijn lijf was compleet ontregeld, het schommelde enorm naar altijd die onrust. Vanaf september had ik steeds meer goeie dagen maar in het najaar toch weer gevoel van fikse terugval en steeds meer angst dat ik er niet meer uit kwam en week kwijt zou gaan raken bv. Uiteindelijk met antidepressiva gestart, achteraf zou ik eerder zijn begonnen. Dat hielp me echt tegen de angst en vanaf toen ging het echt bergopwaarts. Sinds januari ervaar ik het als een stuk minder zwaar en kon ik ook echt gaan herstellen voor m’n gevoel. Nu ben ik grotendeels opgebouwd qua werk en voel me eigenlijk super. Soms popt de spanning weer even op maar nooit meerdere heftig. Heb geen trauma’s en therapie enkel laagfrequent, was fijn met iemand te praten maar niet perse nodig in mijn geval. Ik had vooral tijd nodig en rust. En medicatie heeft me dus ook echt geholpen (ook slaapmedicatie zo nu en dan in het begin en paar keer oxazepam; kon er zo weer mee stoppen). Antidepressiva ga ik in het najaar rustig afbouwen. Terugkijken ging ik al jaren over m’n grenzen en had ik al vaker zo nu en dan teveel spanning. Nu voel ik me weer een stuk kalmer. Ik sport veel meer dan voorheen maar neem ook echt veel meer rust. Het komt echt goed maar heb geduld en zorg goed voor jezelf. P.s. Dit jaar een heeeeeerlijke meivakantie gehad, dubbel genoten ;)

Hoi, ik herken je klachten en verhaal. Wat mij heel erg heeft geholpen. Ik weet niet of dit bij iedereen werkt maar ik ga naar acupunctuur en tuina massage. Dat brengt je lichaam weer inbalans en de stress wordt uit je lichaam gehaald. Daarnaast slik ik magnesium, Ashwagandha en visolie. Ik wandel elke dag een stukje met meditatie of natuur muziek. Daarnaast heb ik in het begin toen het heel erg was 3 x per dag ademhaling oefeningen gedaan. Ik ben nu 7 maanden verder en ik ben echt met grote stappen vooruit gegaan. Ik heb geen paniekaanvallen meer gehad en het onrustige opgejaagde gevoel is weg ( zo goed als) ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan maar het wordt beter echt waar!

Zo herkenbaar ik heb al jaren last van mijn maag pantoprazol ervoor dat hiep wel in mei begonnen de klachten weer na 5jaar van de dood van mijn man die viel van de trap geen afscheid kunnen nemen week coma gelegen en wij de kinderen besloten de stekker eruit te trekken heel moeilijk loop nu bij praktijk Hellinga die doet haptotherapie veel praten ook en heel veel mee gemaakt vroeger ze zegt dat komt er nu allemaal uit pfffff ik hoop dat het helpt raak er mee aan bang voor een burnout succes ook

Dank voor jullie reacties. Doet mij toch ergens goed om te weten dat ik hier niet alleen doorheen ga. Het gaat echt met vallen en opstaan, maar ik moet hoopvol blijven en uiteindelijk gaan we hier uit komen. Veel liefs !!

Beweeg/sport jij? Ik herken het namelijk wel een beetje. Ik heb soms voordat ik in slaap val een soort van zindering in mijn hele lijf. Soort kortsluiting lijkt het wel. Heel kort duurt dat. Wat ik juist ben gaan doen is sporten. Niet superintensief, maar wel genoeg om mijn adrenaline kwijt te raken. Ook ben ik meer gaan doen qua dingen die mij energie geven, zoals opknappen van het huis. Schuren, schilderen, etc. Dingen die misschien wel energie kosten, maar ook zorgen dat je adrenaline afneemt en je een voldaan gevoel geven. Werken met je handen is daarnaast ook goed om uit je hoofd te gaan.

Ik heb na een paar keer toegegeven te hebben aan mijn mentale vermoeidheid toch weer gekozen voor deze aanpak. De reden is dat ik mij alleen maar slechter voel als ik niets doe. Ik werd gewoon depressief van 3 maanden op de bank zitten en naar buiten te staren. Ik (race)fiets bijna iedere dag max 25-30 km en op een rustig tempo. Dit werkt voor mij echt een stuk beter.

Luister naar je lichaam zou ik zeggen. Als jij echt nog zoveel slaap nodig hebt en je niet door je middagslaap s'avonds problemen hebt om in slaap te vallen, dan is dit toch echt wat je lichaam wilt. Als ik s'middags slaap, dan val ik vaak moeilijk in slaap s'avonds, wat een teken is dat ik nu moet gaan opbouwen door dingen te ondernemen. Lastig, want je doet al snel onbewust teveel.

Dus slaap zoveel je kunt, totdat je lichaam aangeeft dat je de volgende stap kunt gaan zetten. Let er wel op dat je wel beweegt en je fysiek soms ook even uitdaagt. Dus ook vermoeidheid door inspanning ervaart. Niet alleen maar zitten en liggen, maar dus ook actief even gaan wandelen/fietsen/licht huishoudelijk werk. Inspanning en ontspanning is wat je langzaam aan moet gaan herinvoeren.

Mijn lichaam heeft ook nog veel slaap nodig na een jaar.
Ik luister er gewoon na. Slaap gerust 11 uur per nacht. Dan pas ben ik wat uitgerust en kan ik de dag 'aan.'
Wanneer ik eerder opsta, ben ik heel moe, en voel ik mij een stuk slechter.

Eigenlijk is het goed om 8 uur naar bed te gaan, en zo 11/12 uur te slapen. Dan houd je een normaal ritme.
Dit lukt mij helaas niet.

Bedankt voor jullie reacties!
Actief bewegen lukt me gelukkig aardig, dat helpt inderdaad goed om ook op een gezonde manier moe te worden.

En ik herken zeker wat jij zegt Madeliefje. Ik lig altijd rond 22.00 in bed maar slaap bijna nooit voor 00.00u. Vervolgens ‘s ochtends pas rond 9-10 uur weer wakker.
Het helpt me wel om te horen dat dit voor jou herkenbaar is. Inderdaad zoals jullie zeggen gewoon ernaar luisteren lijkt me het beste.

Ooit laadt het batterijtje vast wel weer op ;)

Ja ik slik ook sertraline. Begonnen in oktober icm oxazepam 4x per dag. Sinds 1 januari helemaal van de oxazepam af. De sertraline opgebouwd van 50mg tot 100mg en sinds een paar maanden weer wat verlaagd naar 75mg. Mij heeft het enorm geholpen. Er kwam eindelijk weer wat rust in mijn hoofd. Sinds oktober gaat het nu heel veel beter met me. Waar ik in het begin constant paniek en angst had, kan ik nu weer de realiteit zien. Ik heb nog wel een paar keer paniekaanvallen gehad, maar minder ernstig en korter durend. De laatste is al zeker zo’n 2 maanden geleden.

Geen idee hoe ik het zonder de sertraline had moeten doen. Mijn ervaring is dus zeker positief. Enige bijwerking waar ik last van heb is buikklachten, elke dag na de lunch een keer diarree. Nou dat 100x liever dan de paniekklachten hoor.

Succes en sterkte!

Dank je voor je reactie. Lief dat je daar de tijd voor neemt!

Had jij ook dat de klachten in het begin erger werden? Ik vind het zo heftig. Eind van de dag is m’n lijf rustiger en wordt m’n hoofd dat ook.
Creëer alleen maar meer angsten in m’n hoofd zo :(

Bij iedere huisartsenpost is er een vertrouwenspersoon cq praktijkondersteuner. Dit zijn psychologen waar je man mee ingesprek kan gaan en in vertrouwen kan vertellen waarmee hij worstelt. Zo iemand man hem dan ondersteunen en adviseren waarom en waar hij hulp kan zoeken. Zonder praten komt hij er niet uit en wordt een last voor zijn omgeving. Helaas was mijn vader ook zo, wat mij uiteindelijk in deze situatie heeft doen belanden. Hij moet beseffen dat zijn weerstand effect heeft op jou en anderen en hij daarmee alles op het spel zet.

hallo beste mensen,ik ben roelof laning en 48 jaar en woon tijdelijk wegens verbouwing in delfzijl en mijn locatie van de verbouwing is in Appingedam en dat ligt in de provencie groningen en ik ben een ptts patient door mijn jeugd probleem en die is nog aktief,wil wil mij leren kennen en ptss met mij delen?

Gewoon (veel) stress. Dus maak je nergens zorgen om en ga herleiden waar die stress vandaan komt. Bij mij is het (eindelijk) duidelijk en heeft met mijn opvoeding en de daarop volgende levenstijl te maken die totaal afweek van wat ik zelf echt wilde. Dus werk had ermee te maken, maar het zat (veel) dieper.

Herkenbaar

Je lichaam is niet meer in staat om te ontspannen en staat wat dat betreft voortdurend op spanning (door een opgebouwd fysiologisch gebrek).

Dat geeft een akelige cocktail van geestelijke klachten. Zo herkenbaar.

Middels veel rust, een beetje beweging, lezen, goede voeding, ontspanning (dat valt niet mee), wat sociale kontakten en rustgevende afleiding zal het 'defect' herstellen. Je lichaam leert dan zelf weer te ontstressen. Neemt hiervoor ruim de tijd.

Hoe uitzichtloos het nu ook mag voelen: het komt goed. Wellicht met ondersteuning van een coach of begeleider.

Veel sterkte!

Heel herkenbaar ik heb al jaren last van mijn maag heb daar tabletten voor maar helpen sinds 3maanden niet ook bij de dokter geweest en zit nu bij iemand die doet hypnotherapie je kan je ei kwijt en heerlijke aanraking op je lijf hopelijk gaat het werken wacht het af en denk dat ik een beginnende burningout heb succes

Ik zou zeker thuis blijven! Veel beter voor je. Als je je thuis al niet goed voelt dan voel je je ergens anders vaak nog slechter. Thuis is je basis, ik zou er naar toe werken dat je je daar als eerste weer prettig voelt. Dan kun je daarna vanuit die basis verder opbouwen.

Groeten Ruben.

Je zegt het al. Je vakantie zou weleens averechts kunnen uitpakken. Ik zou het uitstellen.

Ok, duidelijk. Het voelt ook helemaal (nog) niet goed. We behoorlijk balen, want mijn vriendin en mijn kinderen hebben er erg veel moeite mee als ik niet mee ga, daarnaast zal het best een pittige week worden als je zo alleen thuis rondhangt. Maar ja, er is even geen andere keuze.

Thuisblijven, het is misschien ook eens goed voor je partner om er tussenuit te zijn zonder de last van een zieke partner. En voor jezelf ook om eens gewoon tot jezelf te komen zonder rekening te moeten houden met anderen.

Ik ben vorig jaar ook niet gegaan. Uiteindelijk wel uitstapjes gedaan (1 nachtje hotel) en dat ging redelijk goed. Luister naar je gevoel.
Ik ben volledig uitgevallen na een vakantie (werkte daarvoor al 50%). Tijdens vakantie in het buitenland had ik zoveel spanning dat het besef kwam dat ik echt ver heen was en dit niet kon oplossen met even rustig aan doen. Daarna 100% ziekgemeld. Paar maanden later in de zomervakantie dan ook niks geboekt omdat ik wist dat het me enkel spanning zou geven. Dit jaar in de meivakantie pas een week van tevoren geboekt (met vlucht) en nu heb ik enorm genoten en wei ig spanning gehad, ik was er weer klaar voor blijkbaar.

Mee eens; vakantie is te hoog gegrepen. Je staat toch meer aan en moet bv alle maaltijden 'regelen' of er iets voor ondernemen.
Daarbij moet ik er zelf ook niet aan denken om 'druk' te voelen van 'vakantie vieren'. Inderdaad, als het thuis al minimaal gaat, dan op vakantie nog minder.

Wel jammer. Want een deel in mij verlangt enorm naar 'vakantie'. Maar dan in de zin van 'echt helemaal niks en verzorgd worden. En mooie natuur.'

Ik heb het uiteindelijk wel gedaan. En wat was het heerlijk…. Even buiten m’n eigen muren en genieten van wandelen, lekker eten in een hele rustige omgeving in Limburg. Hou het heel simpel. Winkelen in Maastricht was voor mij nog te hoog gegrepen, dus heerlijk de natuur in met af een praatje met andere mensen. Heeft mij goed gedaan

Ik ben wel gegaan en ik had het niet moeten doen. Op vakantie voelde ik me eigenlijk nog rotter dan thuis omdat er meer prikkels zijn, je voelt meer spanning en wordt continue geconfronteerd met wat je niet kan en anderen wel. Lekker doen als je er klaar voor bent!

Ik heb het uiteindelijk wel gedaan. En wat was het heerlijk…. Even buiten m’n eigen muren en genieten van wandelen, lekker eten in een hele rustige omgeving in Limburg. Hou het heel simpel. Winkelen in Maastricht was voor mij nog te hoog gegrepen, dus heerlijk de natuur in met af een praatje met andere mensen. Heeft mij goed gedaan

Ik zit nu 2 weken thuis met burn-out klachten, mist/ licht in het hoofd, moe, emotioneel en prikkelbaar. Nu heb ik 2 kinderen die deze week hun laatste schoolwerk hebben. Wij hebben een seizoensplek op een camping, dus zodra het kan gaan wij die kant op. Daar kunnen de kids nr de animatie en spelen met hun vriendjes! Moet er nu niet aan denken om ze alle dagen ‘ gewoon ‘ thuis te hebben want papa moet nog 3,5 week werken.
Ze weten de weg en ons straatje weet van mijn situatie. Dus smiddags even liggen en echt NIKS doen ga ik vooral aanhouden. Daar hoeven we echt even niets!!
Maar ieder zijn keus! Voelt het niet goed, dan niet doen.

Hi Yoeri,

Uitgebreid boodschappen doen is veel te inspannend, dus wat je kunt doen is om online je boodschappen te doen. Ik doe dat via Picnic. Voor een paar dingetjes ga ik dan wel langs de supermarkt, want je moet je niet gaan opsluiten. Dus bijv. voor traktaties (positive vibe) snoep, chocola, wijntje, ga ik even langs.

Daarnaast is het handig om je sociale contacten te houden. Dit kan ook een ijscotentje, koffiebar of cafeetje in de buurt zijn. Gewoon dat je even langsgaat, een praatje maakt en weg kunt gaan wanneer je wilt.

En qua huishouden...tsja, sommige gemeenten subsidieren huishoudelijk hulp en misschien kan het uwv ook iets betekenen qua info. Ook, als je het geld hebt, kan je een schoonmaakhulp inschakelen voor de basic dingen. Wel is het raadzaam om zelf wel ook dingen te blijven doen. Bewegen is key qua herstel en het voorkomt depressie.

Succes.

Misschien moet je juist wel alleen boodschappen doen. Anders raak je geisoleerd. Heb je geen vrienden of vriendin? Misschien willen ze samen boodschappen doen? Gezellig toch?

Hi Yoeri,

Ik heb nu 2 jaar een burnout en woon sinds die tijd ook alleen met recentelijk een terugval.

Misschien helpt het je om een positief verhaal te horen in plaats van de angsten en negatieve gedachten in je hoofd.
Mij is t namelijk enorm goed bevallen om alleen te wonen tijdens mijn burnout. Je moet even je draai vinden hoe je alles doet, maar probeer niet teveel te moeten van jezelf. Ik maakte bijvoorbeeld in 3 dagen mn huis schoon. Elke keer sochtends een uurtje met pauzes. Ook kom je beter tot rust als je alleen woont qua prikkels omdat er niet steeds mensen zijn die tv kijken of tegen je praten. Wanneer je wel behoefte hebt aan mensen kunnen ze altijd langskomen of je kan ze even bellen. Qua boodschappen heb ik die zelf 1x in de week op een ochtend gehaald, maar bestel ze vooral aangezien supermarkten de bron van prikkels zijn. Probeer elke dag even te wandelen in de buurt, wellicht met oortjes, dan ben je er even uit.

Ondanks dat ik het maar al te goed herken probeer ik bij het woord 'even' altijd aan dit verhaaltje over L….even te denken:


Er was eens een vrouwtje (of man) dat zichzelf voorbijliep.
En dat is een heel erge ziekte. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan de
middag, en als ze ‘s middags aan tafel zat dan was het weer:
”Wat zal ik vanavond eten?’ en als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed
ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden:
‘Die loopt zichzelf voorbij die vergeet te leven’
Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte.
En weet je wat ze zei?
‘Ik moet nog even…..
Laat ik nog gauw even …..
Ik moet nog even’……….
Nou was er een dokter, die zeer wijs was.
Toen hij dat vrouwtje zag en zo hoorde praten, zei hij:
‘Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en weet u wat u mankeert?’
‘Zeg het dan maar gauw, dokter’, zei ze ‘ik moet nog vlug even …..
’‘Zie je wel, daar heb je het weer’, zei de dokter, ‘jij bent zo haastig,
jij laat telkens de ‘L’ liggen’
”Wat laat ik liggen?’ vroeg ze.
”De ‘L’ zei de dokter. ‘Zet de ‘L’ steeds voor ‘EVEN’
‘Goed dokter, ik zal het doen.’ antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de ‘L’ voor ‘EVEN’ zette, schrok ze zich dood.
Ik moet nog ‘L’even…..
Laat ik nog gauw ‘L’even…..
Ik kan nog net ‘L’even …..

Ik heb precies dezelfe klachten. Met name de zware slappe benen geven veel hinder.

Hallo Frank,
Zo herkenbaar wat je beschrijft. Ik word er nu zelf ook mee geconfronteerd. Laveren tussen de wil om toch wat te doen en de overgave aan wat het lichaam eist.

Pogingen tot sporten werkten geheel averechts, waarbij de energie meerdaags tot 0 werd gereduceerd. Wellicht dat het voor anderen wel effectief is, maar bij mij geheel niet. Kleine stukjes fietsen of wat wandelen gaat wel. Al is dat pet dag verschillend.

Opgeblust opstaan met een pistool in de nek en het gevoel van uitzichtloosheid. Beweging reduceert dat gelukkig wel al blijft het toch echt een gevecht om balans te vinden.

Positief is het vooruitzicht dat het over gaat. Niet in dagen, weken of maanden denken. Het komt goed. Heb het 17 jaar geleden in veel ergere mate meegemaakt.
Ook toen is het goed gekomen. De shit die je/we nu ervaren is tijdelijk.

Blijf vasthouden aan die gedachte. Het is geen wishfull thinking. Het komt echt goed.

Hi Davy, de lijst met klachten die mensen hebben met een BO is ongelooflijk lang. Waar het op neerkomt is dat je lichaam en geest compleet van slag af zijn en hunkeren naar energie. Omdat het ze elkaar beënvloeden, maakt het allemaal nog lastiger.

Kortom, de een heeft nek-rugklachten, de andere darmklachten, de andere slappe benen, de andere continue tintelingen, pijn aan kaken, vingers, etc. etc.

Focus je dus niet op je lichamelijke klachten, maar op het mentale gedeelte. Uitpluizen wat je op dit punt heeft doen belanden. Pas dan begint het herstel.

Ik herken een vreemd gevoel in mijn hoofd. Elektrisch gevoel en/of licht gevoel. Mist gevoel. Wat als iemand slaapapneu heeft én burnout? Juist dát heb ik! Té ingewikkeld voor artsen en ervaringsdeskundige psychologen.
Net zoiets als een vraag over je maag aan de cardioloog.
Tip: praat eens met GPT chat.
De toekomst voor ons.
Sterkte allemaal.

Het wakkert te veel je stressysteem aan sporten. Ik zelf kan ook het beste elke dag een wandeling doen van 30 tot 45 min.. heb zelf andere sport geprobeert en heb na een paar weken een enorme angstaanval gehad.. weer 5 stappen achteruit duizelig gespannen moe weer meer last van licht en geluid. 7weken geduurt voordat ik weer war beter voelde

Heel erg bedankt voor je reactie. Dit is inderdaad ook mijn reactie. Zowel fysiek als mentaal een enorme klap

Ik hielp gisteren buren met het verstouwen van loodzware pre-fab wanden. Al bij de eerste merkte ik dat ik dit enorme impact had op mijn lichaam. Maar ja, ineens afhaken vond ik vervelend voor hun, dus nog een paar wanden erna. Maar eigenlijk gaf mijn lichaam al direct duidelijk een signaal waar ik eigenlijk direct op had moeten reageren. Dit geldt ook met sporten. Het eeuwige gevecht tussen graag weer 'normaal' willen zijn en de situatie waarin je zit. Punt is natuurlijk ook dat er mentaal een hoop moet veranderen, want anders raak je niet burnout. Maw ook dat vreet energie zonder dat je het gevoel hebt dat je iets doet.

Maw waar anderen mentaal in balans zijn en de energie die ze hebben vullen met sporten, sociale contacten, etc. Is bij ons de batterij al bijna leeg, doordat je mentaal continue bezig bent. Dus heb je de situatie steeds meer onder controle en krijgt je leven weer een duidelijke positieve wending, dan neemt de energie die je hebt om te sporten en dingen te ondernemen ook toe. Bij mij vallen steeds meer dingen in de juiste vakjes, dus ik merk dat er steeds vaker wat energie overblijft, alleen zie ik het dan gelijk als kans om dat te benutten om te sporten of iets te ondernemen. Eigenlijk moet ik gewoon eerst het bad vol laten lopen ;-)

Ik ga maar eens een boek schrijven.

Ik denk dat je dit noet over 1 kam kunt scheren. Ben hetver persoonlijk dan ook niet mee eens, zo zwart-wit is het echt niet. Sport heeft mij juist erg geholpen. Als ik heel hoog in mijn spanning zatvwas hardlopen zelfs het enige wat echt hielp. Daarna kon ik me pas een beetje ontspannen.
Mensen worden bang genaakt met dit soort opmerkingen. Ga niet twijfelen maar doe vooral wat goed voelt (en dat kan dagelijks wisselen)

@M dat hangt echt wel af van de mate van burnout.

Zeer herkenbaar! Wandelen moest ik echt opbouwen in de eerste maanden. Ik had veel last van hyperventilatie en spierspanning rondom mijn longen dus was altijd benauwd. Sporten lukte me echt totaal niet. Toen ik eenmaal meer rust kreeg en mijn hyperventilatie en spierspanning verdween, ging ik rustig weer wat intensiever bewegen. Na 10 maanden herstellen (en bijna elke dag wandelen of fietsen), kan ik nu gewoon weer naar de sportschool en tennissen (wat ik het allerliefste doe). Ik raad ook absoluut aan om rustig te bewegen, pas zodra dat steeds beter gaat kun je verder kijken, maar niet eerder! Bewegen helpt, maar als jij niet slaapt en je spieren strak staan dan moet je dat echt niet willen.

Sporten (wielrennen) helpt mij juist in mijn herstel. Je komt dan nl. weer in verbinding met je lichaam. Maar geen mens is gelijk natuurlijk.

Heb je wel eens acupunctuur geprobeerd? Misschien dat zenuwbanen knellen..

Dit herken ik zeker. Zit nu 1 jaar en 4 maanden in burn-out. In bed geen last maar overdag trekkingen in spieren van benen en voeten. Vooral na bewegen in rust. Ik heb het idee dat spieren op bloedvaten duwen. Daarnaast kunnen ze ook weer stijf, stram en heel vermoeid en zwaar voelen en dat voel ik ook in m’n nek. Bij beter slapen gaat het beter maar tis een weggetje hoor. Heeft denk toch echt z’n tijd nodig

Hier heb ik soms ook last van. Met stress wordt er erg veel magnesium uit je lichaam getrokken, wat erg goed kan helpen is goede kwaliteit magnesium supplementen. Of een bad met magnesium zout.
Is erg goed voor de spieren te ontspannen.

Heb ik al 10 jaar, ben er bij andere ook op gaan letten en heel veel mensen hebben dit, bij mij op de voetbal quasi iedereen, denk dat dit normaal is wanneer je gesport hebt. Ben er 10 jaar geleden mee op spoed beland, kreeg een angstaanval ervan :) geen zorgen om maken, mijn spieren trekken al 10 jaar overal samen. Is Stress, sport, ... mijn vader heeft het al 40 jaar btw

Hier heb ik soms ook last van. Met stress wordt er erg veel magnesium uit je lichaam getrokken, wat erg goed kan helpen is goede kwaliteit magnesium supplementen. Of een bad met magnesium zout.
Is erg goed voor de spieren te ontspannen.

Iemand bekend met tinnitus?

Dit herken ik zeker. Zit nu 1 jaar en 4 maanden in burn-out. In bed geen last maar overdag trekkingen in spieren van benen en voeten. Vooral na bewegen in rust. Ik heb het idee dat spieren op bloedvaten duwen. Daarnaast kunnen ze ook weer stijf, stram en heel vermoeid en zwaar voelen en dat voel ik ook in m’n nek. Bij beter slapen gaat het beter maar tis een weggetje hoor. Heeft denk toch echt z’n tijd nodig

Heb al jaren tinnitus. CME’s zijn er ook ‘n grote mogelijke oorzaak van. De zon is erg actief deze jaren. Niet alles wat we voelen heeft ‘n BO-oorzaak. ‘n Beetje overgave en minder angst zijn soms wel op z’n plaats..

Wat bedoel je met cme?

Ik kreeg het ook tijdens m’n burnout op een moment dat het echt heel slecht ging en ik veel angst/paniek voelde. Na enkele weken werd het gelukkig milder. Het is er nog altijd naar ik heb er gelukkig naiwelijks last meer van. Merk het alleen op bij stilte en dan is het ook niet overheersend. Ben ergens wel benieuwed of het ooit nog weg zal gaan maar ik maak me er totaal geen zorgen meer over (in het begin daarentegen… gekmakend), nu is het echt ‘leefbaar’. Hopelijk wordt het bij jou ook gauw beter.

CME: Coronal Mass Ejection. ‘n Zonneuitbarsting. Dagelijks hebben we hiermee te maken. Niet verkeerd maar niet te onderschatten.

Marcel

Ik herken dit zeker. Heb nu 1 jaar een B.O. welke in de donkere periode ook nog gezorgd heeft voor een depressie met angst en paniekaanvallen. Mijn oorsuizen merk ik vooral op bij drukte, drukte in de zin van veel geluiden om me heen, drukte op het werk en na een eventuele spanning of aanvaring. Deze gaan dan samen met duizeligheid en druk op de linkerkant van mijn hoofd. Tevens ook aan de linkerkant ervaar ik dan op mijn achterhoofd en nek een pijn.
Ik ben gelukkig op de goede weg maar ben er nog niet. En ja ook ik hoop dat ik van deze suizen en druk afkomt, wanneer maakt niet uit als het maar is.

Ik zit 2 jaar in de b.o in het begin ook erge last van tinnitus.. duizeligheid enorme gespannen lichaam nek hals schouders .. nu hoor ik het heel soms als het stil is maar niet meer O als in het begin

Ik herken de klachten, hoort dus ergens bij de burn-out. Sommigen zeggen dat magnesium helpt bij die pijn in de spieren/benen,, maar dat weet ik niet zo goed.

Wat betreft je weekend weg, gewoon gaan. Maar doe aanpassingen. Ga niet overal mee mee. Trek je steeds terug als het teveel is. Let ook daar op jezelf, en zet jezelf op 1.

Bedankt voor je reactie Madeliefje. Had of heb jij zelf ook dat nerveuze gevoel in je hartstreek bij wakker worden? De benen doen niet echt pijn,maar zijn zwaar en lijken vol stress. Lastig met lopen en staan.

Toch wel meegaan zeg jij. Is misschien ook wel goed,maar zal niet de gezelligste zijn denk ik. Je gaat toch weg met een behoorlijk malaise gevoel.

Herkenbare klachten. Er is een constante spanning aanwezig in je lichaam. Hierdoor zijn alle spieren 'wat' aangespannen. Dit kan je nerveuze gevoel in je hartstreek verklaren. Kan het zijn dat je hier ook extra op focust?

Wat betreft het weekendje weg. Als je voelt dat je enigszins energie hebt om iets te gaan doen, zou ik absoluut gaan. Het is niet erg om niet met alles mee te kunnen doen of je af en toe terug te trekken. De positieve / geluksmomenten zijn heel belangrijk voor je herstel.

Bedankt Frank

Zo te lezen zit je nog niet heel lang in een burnout. Mijn advies zorg voor een ritme.
Vaste tijd naar bed en opstaan in vaste dutjes als je moe bent
Geef je vooral over als je erg moe bent

Iedere ochtend een klein rondje wandelen en dan ook echt klein en als he't kan ik de avond ook mini . Wees vooral lief voor jezelf. Neem een bad , laat je lekker masseren. Als een weekend weg je zoveel stress brengt nu en et wordt ook van alles van je verwacht ga dan NIET
Ik kon dat het 1e jaar absoluut niet. Kost veel te veel energie. Denk aan JEZELF

Dank je voor je reactie. Weekendje weg is idd nog een twijfel hoor.

Ja zou het zeker niet doen!
Ik deed de volgende test bij mezelf;hoe lang kan ik geconcentreerd een bladzijde uit een boek lezen. De tijd dat je dat kan is de tijd die je kan uitgeven aan sociale en lichamelijke activiteiten. Nou dat was bij mij nog geen 5 min de eerste maanden.
Denk echt aan jezelf en kies voor jezelf
Met anderen een weekend weg dan wordt er toch iets van je verwacht. En je gaat jezelf toch over een grens gooien denk ik .

Ik ben het eigenlijk ook wel eens met de laatste reacties. Het is ook goed om niet te gaan, als je lichaam aangeeft dat het niet lukt.

Ik vertel het vooral uit persoonlijke ervaring. Ben wel een paar keer weg geweest, en vond het juist fijn om op die manier toch sociaal wat op te laden.
Dus kort even in de woonkamer zitten met de mensen, en als het teveel is, gelijk terugtrekken. Overdag ging ik niet mee met uitjes en dergelijk.
En zag het juist als een persoonlijk leerproces om tijdig de grenzen aan te geven, de mogelijkheid te hebben om snel terug te trekken naar je eigen kamer.

Even een update. Ik ben het weekendje weggeweest en het is gelukkig redelijk gegaan. Mijn rustmomenten gepakt en ook niet te gek gedaan. Toch blij dat ik gegaan ben. Nu afwachten of het niet teveel geweest is.

Ik heb precies hetzelfde. Ook vreselijke darmklachten waardoor ik nog meer in de stress schiet en vervolgens nog meer last krijg van mijn darmen. Zo zit ik in een visueuze cirkel waar ik niet uitkom.

Hi Marco, ik herken het (van een tijd geleden). De reden is dat je nog steeds onderliggende spanning hebt die zich onbewust op deze manier fysiek manifesteren. De ene krijgt enorme rug en nekklachten l, de andere slappe benen en jij (en met jou velen) krijgen darmklachten. Wat dit inhoud is dat je moet gaan zoeken wat er voor spanning bij je speelt. Vaak gaat dat terug naar je jeugd en/of traumatische ervaringen die je nog moet verwerken. Voor mij is het duidelijk en weet ik inmiddels waar ik aan moet werken. Hierdoor zijn mijn darmklachten over.

Gegroet & sterkte,
Franm

Ja heel herkenbaar ik heb heb precies het zelfde , heel frustrerend.
Ik ga soms dan toch iets ondernemen en gaat dan wel goed. Dennison’s ook dat het een deel mindset is.

Hoi Marco, ook ik herken je verhaal. Heb soms het gevoel dat mijn darmen uitgewrongen worden als een zeemleer. Soms helemaal nergens last van en dan weer vreselijke darmkrampen. Heb veel stress en psycholoog en huisarts zeggen dat dit de oorzaak is hoewel ik me vaak nauwelijks kan voorstellen dat stress dit met je kan doen.

Nauwelijks kunnen voorstellen? Ooit van PDS gehoord? Last van je darmen, galstenen, bloedverlies, etc. horen allemaal bij kenmerken van overmatige stress dat zich heeft opgehoopt in je darmsysteem. Ik kan het weten, want ik heb er 25 jaar mee rondgelopen en alles laten onderzoeken. Totdat de oorzaak (de stressbron overleed) weg was. Binnen 24 uur was ik van mijn klachten verlost. M.a.w. het is juist heel logisch dat je darmgestel op stress reageert.

Ik ervaar het zelfde darmproblemen ik heb ook burnout,en nu man met dementie thuis dus darmen gaan er niet beter van worden. S'morgens vaak diarree en krijg nu problemen met weg gaan want kan er niet meer op vertrouwen. Als ik goede dagen hen net als u dan zijn de darmen rustig. Ook helemaal onderzocht ook geen concrete aanwijzingen dat er iets mis is met de darmen. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem. Groetjes.

Goedenavond,

Ik heb lange tijd hetzelfde ervaren. Wat mij erg heeft geholpen is mijn metabolisme verhogen doormiddel van milde beweging. Voor mij hielp regelmatig fietsen. En dan een flink stuk op een rustig tempo (als dat lukt natuurlijk). Ik merkte dat tijdens het bewegen mijn klachten aanmerkelijk minder waren. En met een aantal dagen werd ook in rust mijn darmklachten stukken minder.
Misschien helpt het

Hi Loes,

Volledig herkenbaar. Ik heb jarenlang in een op zich leuke branche gewerkt, maar ben er helemaal klaar mee. Te lang gedaan en ik begon te herhalingen van zetten te merken. Op zich toch ook helemaal niet vreemd? Ik vind het juist vreemdere als iemand zijn hele leven een bepaald beroep uitoefent tot aan zijn pensioen. Dat zou ik niet kunnen.

Hoi Loes,

Je ziet vaak dat mensen na een burnout een totaal andere weg inslaan. Meestal is de burnout ook een signaal van het lijf dat het werk niet genoeg voldoening geeft. Zo zie je tegenwoordig veel mensen switchen van kantoorbaan naar meer fysiek werk, of andersom. Heb je weleens nagedacht over een loopbaan adviseur? Die kun je zelfs vaak via jouw arbodokter in laten schakelen.

Er is in elk geval niks mis met je, dit overkomt een heleboel mensen.

Succes met je herstel,
Gr
X

Heel erg bedankt voor de reacties 🌺 ik hou het even in mijn achterhoofd.!

Sterkte ermee!
Als je ziek wordt leer je je echte vrienden kennen.
Heb het jammergenoeg zelf ook ervaren.

Klinkt niet als een oprecht persoon , als je eerst vol oordelen zit en dan vrienden mee word, het licht niet aan jou maar aan die persoon , waait met de wind mee wat er op haar pad komt , en zieke mensen zijn niet altijd leuk om mee om te gaan dat doe je niet expres dat is nu zo .
Ik ben ook wat vrienden kwijt geraakt en met sommige closer mee geworden .
Als je weer de ouwe bent denk je er luchtiger over . Maar op slechte dagen zijn insta en Facebook niet altijd handig, als je zo een dag heb kijk je een dagje niet dat mij uiteindelijk wel
Succes

Hoi
Ik heb mijn fb verwijderd zit nu ook in een burn-out. Ik adviseer jou om dat ook te doen. Vind het heel misselijk dat mensen zo kunnen zijn. Ik wens jou het allerbeste je komt hier sterker uit. En misschien kan een ayurverdisch arts je helpen. Ik heb er baat bij. Succes iedereen

Ik heb gelukkig geen face book. Kan al die prikkels niet aan en loop het risico mijn 'kluizenaarsleven' te vergelijken met die van hen waarmee het zo goed lijkt te gaan.

Herkenbaar en je weet nu wie je echte vrienden zijn zit nu ook in een fikse dip ook bij de Haptotherapie daar veel praten en behandelingen en zit nu heel weinig op de fb geen zin in al die verhalen te lezen en maar leuk hebben sterkte

Ik praat wel met mijn vriendin over haar struggles met mijn situatie. Tenslotte hebben jullie er allebei mee te maken. Door het te bespreken krijg je meer begrip voor elkaar, want anders groei je uit elkaar. Wij hebben zelf een 'speeekuurtje' bedacht. Eigenlijk een halfuurtje, waarin we allebei rustig bespreken wat je bezighoudt. Na dit halfuurtje is het klaar. Ik weet niet of jij niets kunt doen of dat je wel helpt in het huishouden. Ik doe bijv. Mijn eigen was, laat de hond uit, doe huishoudelijk dingen (stofzuigen, vaat uitruimen, soms koken en sinds kort bestellingen bij Picnic regelen, want boodschappen doen vind ik een onnodige energieslurper). Maw ik probeer mijn vriendin ook te ontlasten. Wij hebben daardoor nu wel een balans gevonden. Het is niet goed om je vriend niets te laten delen met jou, ook al lijkt het je teveel. Het is zwaar voor jou en voor je vriend. Gedeelde smart & zo...werkt echt.

Zorg dat je je dag zo indeelt dat je in de ochtend en in de middag iets doet dat voor je gevoel zinvol is. In de ochtend ruim in bijvoorbeeld de vaatwasser uit, en loop een klein stukje met de hond. Daarna speel ik wat spelletjes op mijn mobieltje (ik houd niet van lezen) en kijk zonder geluid wat YouTube filmpjes op tv (bijvoorbeeld het schoonmaken van auto's, hogedrukreiniginf van gebouwen of tuinonderhoud). Vraag mij niet waarom, maar dat is erg rustgevend en geeft totaal geen spanning. Het laat de tijd voorbij gaan, zonder dat je het doorhebt. Een middagdutje moet je ritueel worden, lukt het niet, dan is dat niet erg, zolang je maar probeert uit te rusten. Probeer als doel te stellen dat je over enkele weken 30 minuten kan wandelen of fietsen en bouw dat heel rustig op. En schrijf vooral alles op wat je bezighoudt. Ik schrijf mij suf en neem dan gedeeltes ervan mee naar mijn psycholoog. Allemaal oud zeer wat eruit komt. Ik heb het geaccepteerd en vind het eigenlijk niet meer dan logisch dat ik ingestort ben. Kon niet anders 🤷

Als je op zoek bent naar goede therapeut in omgeving Amsterdam die ervaring heeft met burnout, kijk dan even op deze site.

Je kunt zoeken op plaatsnaam in combinatie met de klacht burnout.

Succes!

Persoonlijk vond ik de blogposts van Isamupsychologen uit Amsterdam erg fijn om te lezen, uit de post blijkt hoe goed ze het begrijpen. Als ze ook vanuit die kennis werken dan denk ik dat het een aanrader is.

Hi Y, jij maakt precies mee wat ik meemaak. Zingeving is het juiste woord.

Ik had eerst een zeer passieve houding en ging ervan uit dat ik weer in dezelfde soort functie zou belanden, maar begon toen op te schrijven wat mij nou echt gelukkig maakt en heb daardoor al verschillende afspraken gemaakt met bedrijven om 'even kennis te maken'. Dit werkt heeeeeel verhelderend en wil ik je ook met klem adviseren. Schrijf termen op die je te binnen schieten (in volgorde van belang) wat jij echt zou willen (doen). Ik kom steeds meer tot een slotconclusie en heb deze week een gesprek met een bedrijf dat exact datgene biedt waar ik naar zoek/verlang.

De kans is erg groot dat ik daar aan de slag ga en alhoewel ik mij compleet gesloopt voel, voel ik ook dat dit mij de energie boost zal gaan geven die ik zoek. Mijn vriendin was compleet op na een weekend met allemaal leuke dingen en vertrok vanochtend fluitend naar haar werk (een project in Groningen). 2 uur rijden, maar volmaakt gelukkig en vol energie. Waarom? Omdat ze doet wat ze leuk vindt.

Daarnaast onderhoud ze haar contacten met vrienden en haar familie erg goed, dus zij is volmaakt in balans.

Dus gebruik je BO als de time out die je nodig hebt om uit te vinden wat je wilt en wie je bent. Ik zat mijn levenlang in de commerciële hoek, verdiende veel, maar gelukkig was ik nooit. Dus volg je hart en ga in gesprek met partijen die gezamelijk de oplossing van je puzzel zullen gaan geven.

Succes!

Hoi Anoniem,

Dank voor je reactie en voor de tips!
Wat fijn dat je het zo positief hebt kunnen omdraaien. Hoop dat je in je nieuwe functie veel plezier en geluk zal vinden.

Ik werk in het basisonderwijs, dit heeft me altijd getrokken en ik heb me via zij-instroom een paar jaar geleden laten omscholen. Ik ben echt een juf in hart en nieren. Bij mij zit het “wie ben ik”-verhaal ‘m dan ook vooral in wie ik ben buitenom mijn werk. Ik werd altijd een beetje geleefd door een drukke sociale agenda, vaak ook met vrienden van mijn man die ik heus écht graag mag, maar toch waren dit vaak verplichtingen.

Als ik nu op mijn werk ben, vraagt het veel van me omdat kinderen nu eenmaa voor veel prikkels zorgen. Maar ik vind het contact met de kinderen en collega’s wel heerlijk. Denk dat als ik meer zou kunnen (fysiek gezien), en ik weer meer zou werken, ik vanzelf weer gelukkiger word.
Maarja, geduld he…. Zo moeilijk!

Ook nu weer herken ik veel. In de periode dat ik werkte (tot 5 maanden geleden) had ik jarenlang alleen 'vrienden' via mijn vriendin. Maw niet mijn eigen vriendenkring. Dit kwam weer omdat ik mijzelf steeds meer terugtrok door problemen in de familie en door mijn werk. En ja, naast het omturnen qua werk, weet ik ook dondersgoed dat ik mijn eigen vriendenkring weer moet opbouwen. Ik ben vrij toegankelijk en kan met veel mensen overweg, maar toch moet ik weer 'wennen' hieraan. Vorige week werd ik door een vriend opgehaald om te gaan sporten. Hoe stom het ook klinkt, mijn dag kon daarna niet meer stuk. Het gaf mij een enorme energieboost. Het is zo ongelooflijk belangrijk om je eigen vriendenkring te hebben.

Heel herkenbaar ja! Geldt voor mij ook, wel toegankelijk maar gewoonweg geen tijd om alle sociale contacten te onderhouden. Ook nog eens een grote schoonfamilie, dus regelmatig verjaardagen. Gelukkig ook nog wel mijn eigen kringetje, merk ook dat ik daar meer energie uithaal.
Blij om te horen dat zoiets “gewoons” (bij gebrek aan een beter passend woord) als sporten met een vriend je zoveel energie gaf! Dat zijn de mooie dingen.

Hi Y,

Het grootste probleem bij mij is dat ik mij leven heb moeten indelen naar de wil en wensen van een ander. Hierdoor is de koers van mijn leven totaal gaan afwijken van wat ik zelf wilde. Ook please-gedrag hoorde daarbij. Als ik het maar deed zoals geëist werd, dan was het goed. Er tegenin gaan had geen zin.

Nu jaren later zit ik in (hopelijk) mijn laatste burnout. Wat wel een enorme domper is, is dat letterlijk bij alles ik nu vraagtekens moet zetten en soms tot behoorlijk pijnlijke conclusies kom. Wilde ik wel samenwonen? Wonen waar ik nu woon? Wilde ik eigenlijk wel kinderen? Qua werk is het duidelijk..dat was zeker niet mijn keuze, maar het hele kaartenhuis is ingestort en moet ik weer opbouwen.

Ik krijg systeemtherapie die eigenlijk start met het laten inzien van hoe je gevormd bent en wie welke rol speelde. Ik krijg steeds meer inzicht in wie ik ben (en ja, ik begin steeds meer te herkennen), maar de consequenties voor mijn vriendin zullen niet fijn zijn. Ik pas perfect in haar kaartenhuis, maar in die van mij past zij niet. Echt vreselijk om te realiseren, maar ik ben bang dat dit toch echt het geval is. Ik heb haar al gevraagd om enkele maanden uit elkaar te gaan zodat ik kan gaan ervaren of ik meer lucht krijg en mij meer mijzelf ga terugvinden, maar helaas neemt zij dit niet serieus. Ik zou overspannen en in de war zijn...tsja, wat nu?

Heb ik ook veel last van. Alsof je niet “stevig” op je benen staat. Vaak als ik moe ben of heel veel stress heb ervaren de dag ervoor, dus laag in mijn energie zit. Heel vervelend maar probeer mezelf altijd te vertellen dat ik niet “zomaar” omval en is gelukkig nog nooit gebeurd.

Hallo,

Ik voel mij al een half jaar niet lekker. Het begon met veel buikpijn en misselijk zijn. Ik ben bij de huisarts geweest en hij gooide het op een prikkelbare darm. De klachten werden erger en hierna ben ik weer bij de huisarts geweest. Ik kreeg een urine, ontlasting, bloed en echo onderzoek. Er kwam niks uit en dus heb ik het maar zo gelaten. Inmiddels heb ik heel veel pijn in de boven en onder rug en uitstralend naar billen en benen, ik kan ook niet meer goed zitten van de pijn. Ook ben ik zo moe en emotioneel dat ik niet weet wat met mezelf aanmoet. Ik weet niet wat het is en is dit echt stress? Is dit herkenbaar?

Laat maar .. hoogmoed en weer te positief. Mijn valkuil (voor de zoveelste keer). Compleet hyper en gesloopt alleen al door het uitzoeken, regelen van afspraken, etc.

Ik ga maar eens luisteren naar de deskundigen, want hier was ik al voor gewaarschuwd. Klein houden en accepteren dat ik nog niet de energie heb die ik steeds denk te hebben. Kortom, vrijwilligerswerk en dan ook dat beperkt...zo moeilijk om dat te accepteren..

Heel goed, klein houden en kleine stapjes dan kom je er wel. Niet te snel willen, ik ken de valkuil :)

Hoii,

Wat fijn dat het het zo goed gaat,
Ik denk dat je het best iets kan kiezen wat bij je past en leuk vind om te doen.
En kijken hoe dat gaat. Het gaat misschien met vallen en opstaan maar ook dat komt wel goed.
Zit je al lang in een burn out?

Heel veel succes!!

Hoi, ik herken je klachten en verhaal. Wat mij heel erg heeft geholpen. Ik weet niet of dit bij iedereen werkt maar ik ga naar acupunctuur en tuina massage. Dat brengt je lichaam weer inbalans en de stress wordt uit je lichaam gehaald. Daarnaast slik ik magnesium, Ashwagandha en visolie. Ik wandel elke dag een stukje met meditatie of natuur muziek. Daarnaast heb ik in het begin toen het heel erg was 3 x per dag ademhaling oefeningen gedaan. Ik ben nu 7 maanden verder en ik ben echt met grote stappen vooruit gegaan. Ik heb geen paniekaanvallen meer gehad en het onrustige opgejaagde gevoel is weg ( zo goed als) ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan maar het wordt beter echt waar!

Hoi wat vervelend om te horen dat ze je niet goed hebben geholpen .Ik denk vaak dat opgeleide mensen wel heel slim zijn...
Maar van jouw verhaal hoor ik dat ze niet goed naar jou hebben geluisterd. Wat zijn jouw behoeftes ,wat heb je nodig om verder te kunnen? Ik hoop dat je ergens terecht kan misschien bij een psycholoog om de oorzaak te achterhalen achter jouw angsten en dat ze jou echt steun en hulp kan geven.

Ja een te actieve zenuwstelsel b.o

Jaa ik zit nu ook 2 jaar in mijn b.o het is inderdaad een overbelasting van je hoofd wat Arend zegt. Voel wel dat het beter voelt dan vorig jaar.

Oxepam is niet goed zeker niet 3 x per dag ik nam altijd een halfje nu niks meer ik kort geen Oxepam meer hebben.

Hoe is et nu mer je rob.. b.o is verschikkelijk mensen die dit nooit gehad hebben kunnen zich niet voorstellen hoe et voelt.. opgebrand overprikkeld geen inspanning kunnen. Hele systeem ontregeld fysiek en emotioneel.

Wat klote, ik kan je 1 tip meegeven die mij enorm veel rust en stabiliteit heeft gegeven: Voedsel. Ik ben van ~2500kcal naar ~4000kcal gegaan (was 90kg en 1,80m, gespierd). Ben nu wel flink aangekomen maar werk weer 50% en vooruitgang is goed te merken. Je lichaam zit in een zwaar tekort van energie, dat moet je aanvullen met energie. Lees anders maar wat voor symptomen mensen hebben die van anorexia herstellen.

En kom niet aanzetten met 'ik eet genoeg', volgens mij eet momenteel 80% van de bevolking te weinig. Wist je dat bruggenbouwers in de 19e eeuw 6000kcal+ per dag aten? Ja ze waren actiever, maar niet 4000kcal actiever. We ondereten massaal tegenwoordig.

Ja ik heb dat ook precies
Heel eng
Zware ogen en duizelig
Hele dag licht en zweverig in je hoofd
Zitten gaat goed maar bij beweging gaat t mis

Jaja nou nou wat een gedoe. Kan je een heel verhaal hier neer zetten zit in het zelvende schuitje vind je het fijn om in contact te komen om er mischien beter van te worden, of ter info. Laat het me dan weten hoe,zoek mensen voor persoonlijke contact lijk me beter als alles hier te beschrijven. Ik wens je natuurlijk veel sterkte mvg anoniem

Dag Pien,
Ik zit in dezelfde situatie. Herken wat je zegt. Door de dingen die ik voel ga ik in een neerwaartse spiraal en ga ik weer denken dat ik een ziekte heb. Kan moeilijk uitleggen wat ik voel. Merk wel als ik afgeleid ben en iets leuks doe het weg of minder is. Hoe ga jij er mee om

Hallo Pien,

kan heel goed te maken hebben met chronische hyperventilatie, heb er ook erg last van gehad en vond het beangstigend. Kijk maar eens op gezondeademhaling.nl

Hoi Pien,
Dit herken ik ook. Nu 6 maanden na instorten/diagnose burn-out zijn die tintelingen het vervelendst. En de ene nacht erger dan de andere. Ik denk zelf dat het nog steeds bij de verwerking hoort. Overdag heb je grip op je lijf en kun je je best doen te ontspannen. In de nacht niet. Dan doet je lichaam mee met wat je verwerkt, vaak in een droom. Oftewel in de nacht span je je spieren ongewild aan waardoor je bloed niet goed doorstroomt en dan krijg je slapende ledematen. Als ik er dan wakker van wordt, merk ik dat ik gespannen ben en ga rustig ademen en na een tijdje krijg ik weer gevoel in de desbetreffende ledematen. Wel heel vervelend want heb het soms meerdere keren per nacht. Maar net als alle andere klachten verwacht ik dat dit na een tijd ook wel minder zal worden en weg zal gaan.
Gaat het bij jou ondertussen al iets beter?

Zijn nu twee jaar verder, terwijl ik jouw ervaring met burnout lees, vraag mij af hoe het nu met je gaat. Heb je je studie weer opgepakt, of stuggle je nog steeds met je burnout / depressie....

Ik heb zelf een burnout, en ook klachten in al mijn ledematen. Maar ben ook medisch bioloog, dus ik heb wel uitgezocht hoe klachten ontstaan.
Bij een burnout is je hormoonhuishouding niet in balans (geweest). Daardoor is je autonome (onbewuste) zenuwstelsel de weg een beetje kwijt. Hierdoor kun je bijvoorbeeld spijsverteringsproblemen ervaren omdat je darmperistaltiek een onbewust aangestuurde beweging is.
Hetzelfde geldt voor je bloedvatwanden, die zijn gespierd, zodat bloedvaten kunnen verwijden en vernauwen. Als je onbewuste zenuwstelsel de weg kwijt is, vernauwen/verwijden je bloedvaten niet goed. Dat geeft klachten in ledematen, zoals tintelingen, doof gevoel, kou, etc.
Bewegen helpt. En niet gaan piekeren over je al je kwalen, want dat leidt tot stress, en dan komt je zenuwstelsel nooit in balans.
Tijdens het burnout herstel zullen de klachten aanhouden. Pas als je een paar maanden lang weer volledig aan het werken/bewegen bent, zullen de klachten in je ledematen echt langzaam gaan verdwijnen.

Ik heb hetzelfde. Voel mij mentaal al een stuk beter maar heb inwendig trillen wat met name overblijft. Erg vervelend. Maar het kan ook zijn dat dat nog stress of oud trauma is wat loskomt. Omdat je nu in een “veiligere” situatie zit. Misschien herken je dat. Eigenlijk is het dus een positief signaal.

Lijk het alsof je armen en benen het letterlijk uitschreeuwen van de pijn? Ik vind het altijd moeilijk te omschrijven maar zo voelde het bij mij. Dat je niet weet of het nou je spieren zijn of dat je letterlijk je bloed door je aderen voelt stromen. Nadat ik weer een keer volledig over mijn grenzen was gegaan en een zware dag had gehad werd ik de volgende dag wakker en alles deed pijn. Ik kon mijn armen en benen amper bewegen en ik kon mijn bed niet meer uit. Mijn vriend is die dag eerder naar huis gekomen om mij uit bed te hijsen en ik kon alleen meer schreeuwen en janken van de pijn.
Bleek een magnesium tekort te zijn waar ik blijkbaar sinds het begin van mijn burnout last van had. Elke keer als ik ook maar een beetje te veel energie verbruik is magnesium het eerste wat opraakt in mijn lichaam en dit zorgt voor spierkrampen. Men zegt ook dat magnesium helpt om beter te slapen. maar let op want bij teveel magnesium krijg je buikpijn.. Heel veel sterkte!

Ja ik heb dat ook precies
Heel eng
Zware ogen en duizelig
Hele dag licht en zweverig in je hoofd
Zitten gaat goed maar bij beweging gaat t mis

Hi Jay, wat een ontzettend goede reactie op een moment dat ik zelf in dat schuitje zit. Angst voor angsten is precies waar ik mee kamp. In mijn geval door parentificatie/symbiose trauma opgelopen. Het is echt een hele speurtocht om de juiste hulp te vinden en het vervelende is dat iedere therapie iets verheldert. Dus nu doe ik systeemtherapie en ineens is mijn bindingsangst verdwenen (stukje van de puzzel).maar ook schematherapie is een belangrijke. Kortom, een hele roedel die je moet afwerken. Lastige puzzel, maar komt goed.

Leg jezelf voorlopig echt even geen druk op. Pas als er wat meer rust komt en er meer momenten gaan komen dat je kunt ontspannen, kan je lijf echt gaan herstellen. Zolang je druk voelt of er iets moet, slaat de paniek toe. Ik zat er een aantal maanden terug ook zo bij. Kon aanvankelijk niks (bijna alles gaf spanning), gaandeweg kon ik weer kleine dingen en inmiddels oan ik vrijwel alles weer en begin ik zelfs weer wat stress te verdragen. Het komt echt goed maar het kost tijd. Zorg voor goede herstelmogelijkheden (rust, geen moeten) en lees evt de blogs van Robbert Houtman eens, dat hielp mij echt.

Wat goed dat je je stukken beter voelt! Ik ben nu 10 maanden onderweg en vrijwel alle klachten zijn verdwenen en mijn energielevel is enorm gestegen. Nog wel restklachten zoals hartkloppingen (wel veel minder intens dan eerst) en soms wat spierspanning (eerst stond alles in de fik dus valt nu nog mee). Hoe zit het bij jou? Merk je nog dat je een burnout heb gehad?

Reactie hierboven hoorde bij een andere post, gek ;)
Maar fijn deze positieve noot!

Zal er even bij vermelden.

Vroeger ben ik zwaar gepest alleen maar omdat ik stil en terug getrokken was.
Mijn vrienden hebben me daardoor laten vallen waardoor mijn wereld nogal ingekrimpt was.
Na mijn 16 jaar kreeg ik een relatie met een leuke jongen, maar kwam volgends andere narcistisch over.
Voelde me ook elke keer leeg als we samen waren, haalde mijn bloed onder de nagels vandaan. En pas na 10 jaar relatie heb ik gezegd, Stop. Het is genoeg geweest. Elke keer met alles werd de vinger naar mij gewezen. Ook al zat ik goed. Ik was de schuldige. En daardoor werd ik een tijdje opgenomen omdat ik gek begon te worden, En uiteindelijk zeide ze dat het niet aan mij lag. Maar ben daardoor heel erg lang in de war geweest van, ja het zal wel aan mij liggen dan. Ik doe tenslotte bijna alles verkeerd. Terwijl ik altijd voor hem heb klaar gestaan, naar hem heb geluisterd, alles voor hem deed. Maar het Was het uiteindelijk niet waard. Door mijn terug getrokkenheid (zo was ik gewoon) werd ik wel vaak als de zwarte schaap bestempeld. En het doet nog steeds pijn. Soms lijk ik een soort van ptss te hebben en word daarna erg agressief. Heb erg veel wantrouwen in andere gekregen, en heb een grote deuk in mijn eigenwaarde opgelopen. Heb een tijdje heel veel gehuild en gestiert omdat mijn lichaam het gewoon niet meer af kon. Nu tegenwoordig zeggen andere dan wel dat ik sterk ben geworden, omdat na wat ik allemaal heb mee moeten maken nog steeds op 2 benen sta. Ja.. je zou es moeten weten. Ben van binnen helemaal kapot en leeg. Kan zelfs geen traantje meer laten vallen want dat kost me teveel moeite..

Heb Het gevoel alsof de hele wereld tegen mij is. Ben trouwens bestempeld met burn out sinds een jaar of 2 geleden. Heb daar oxepram voor gekregen en werkt prima maar ik moet er zelf uit zien te komen. Ik zit vast in de tijd, alles draait maar door en ik blijf stil staan

Ja, die fase heb ik ook gehad. Het is eigenlijk de woede en vooral onmacht die je voelt mbt je situatie en hoe jij je voelt. Die agressie was puur een uiting daarvan. Hoe 'stom' het ook klinkt maar het heeft allemaal te maken met waarderen, koesteren, liefhebben, etc. Zolang je niet in balans bent je situatie, zal er niets veranderen. M.a.w. je moet gaan kijken naar jouw situatie, wat je mist, zoekt en je gelukkig maakt. Vaag, maar wel de basis. Soms is het een 180 graden draai in je opvattingen.

Leg jezelf voorlopig echt even geen druk op. Pas als er wat meer rust komt en er meer momenten gaan komen dat je kunt ontspannen, kan je lijf echt gaan herstellen. Zolang je druk voelt of er iets moet, slaat de paniek toe. Ik zat er een aantal maanden terug ook zo bij. Kon aanvankelijk niks (bijna alles gaf spanning), gaandeweg kon ik weer kleine dingen en inmiddels oan ik vrijwel alles weer en begin ik zelfs weer wat stress te verdragen. Het komt echt goed maar het kost tijd. Zorg voor goede herstelmogelijkheden (rust, geen moeten) en lees evt de blogs van Robbert Houtman eens, dat hielp mij echt.

Heel herkenbaar, ik was het vertrouwen in mijn lichaam ook helemaal kwijt.
Tijdens rondjes wandelen constant het idee dat ik het niet zou redden tot thuis.
Echt ontzettend rot, maar dit wordt echt minder! Vooral toch wel blijven bewegen, maakt niet uit als het heel mild of langzaam is.

Angst en paniek beheersten mijn leven, dat is nu heel anders. Het is naar de achtergrond “verdwenen”. Probeer je angst af en toe een beetje toe te laten, in feite treedt het op om je te beschermen. We zien het vaak als iets engs of slechts, maar je lichaam doet juist wat het biologisch gezien moet doen als je onder veel stress staat.

Sterkte, succes en probeer vooral zacht voor jezelf te zijn.

Hoi David,

Ja dat is frustrerend , ik heb soms ook dagen dat ik me goed voel en dan van alles onderneem. En dan de volgende dag een teleurstelling is. Maar ik probeert die dag dan wat rustiger aan te doen. En dankbaar te zijn dat ik die ene dag dan wel van alles heb kunnen doen in de hoop niet in het negatieve blijft zitten en ga piekeren. Dat doet niemand iets goed.

Ook hier ben ik de ene dag positiever dan de andere, nu de vakantie dichterbij begin te komen ben ik meer aan het piekeren om van alles en nog wat , begin ik weer slechter te slapen heb ik veel buik klachten zenuwachtig ,angstig en opgejaagd gevoel hoge hartslag . Zo vermoeiend . Ik denk dat tja het is een mindset gewoon positief denken want anders blijf je in het negatieve en dan voel je je eigen niet lekker. Dat is ook met iets ondernemen alles zeg dat nee moet je niet doen je bent niet lekker enz. Maar nu ga ik dan toch en gaat het gewoon prima.

Geen ervaring mee dus daar kan ik je helaas niet mee helpen. Waar ik je hopelijk wél een beetje mee kan helpen, is je te laten weten dat ik begrijp hoe je je voelt, je kan je soms zo eenzaam voelen in een omgeving die het niet begrijpt.

Vervelend dat je wordt opgejaagd. Ik ben zelf bijna 13 maanden BO en ben ook echt nog lang niet helemaal de oude. Het heeft ontzettend veel tijd nodig, hoe hard je er ook je best voor doet. Veel sterkte gewenst.

Wat een rot gevoel, het idee dat niemand je begrijpt, zeer herkenbaar.
Zelf heb ik steeds de neiging om het te verklaren/uit te leggen, waar ik sta en waar ik doorheen ga/ben gegaan, maar aan reacties(van mensen die absoluut niet weten wat een burn-out en depressie is)merk ik vaak onbegrip. Alleen diegene die het zelf meemaken geven reacties die zeer herkenbaar zijn en hier put ik steun uit.
De symptomen die jij beschrijft heb ik erg lang gehad, geen zin in niks, niet naar buiten willen/kunnen, duizelig, hoofdpijn, misselijk en die giga vermoeidheid etc.
Ben nu 19 maanden onderweg(en wie weet hoe lang ervoor al). Eindelijk ben ik nu zover om te zeggen, ik leg het niet meer uit, het is wat het is. Ik heb er niet om gevraagd, het is mij(en zoveel anderen)helaas overkomen.
Klachten zijn nog aanwezig, minder heftig, maar het heeft echt heel veel tijd nodig.
Vertel ik nu heel 'stoer' maar ben pas sinds kort tot dit inzicht gekomen😊


Phi is een intensief traject, waar je op zowel mentaal als fysiek gebied ondersteuning krijgt. Je kan er je 'ei' kwijt en samen werk je aan doelen.
Ik wens je heel veel sterkte!

Hier hetzelfde vroeg wakker en ellendig voelen tot rond de middag....echt vervelend

Zit ook al maanden met BO. Vooral dat ellendige lamlendige gevoel. Onrustig word ik ervan. Je bent niet alleen.

Ja hartkloppingen heb ik ook al een jaar dagelijks. Wel minder heftig dan in t begin, maar bij elk klein stress momentje is dat de eerste klacht die weer opkomt.
Als ik moe/overprikkeld ben krijg ik ze ook.
Hartoverslagen heb ik heel af en toe gehad, maar over het algemeen heb ik die verder niet.

Heel vervelend he.. geen aandacht aan besteden werkt het beste maar dat is ook erg lastig. Sterkte!

Ja vreselijk veel last van. Plotseling hoge hartslag en ook aanvallen van overslagen en dat voelt zeer beangstigend.

Ja, dat begrijp ik, en omdat het zo beangstigend is, neemt het vaak alleen maar toe. Wat misschien helpt, is om te bedenken: mijn lichaam doet wat het moet doen, ook al voelt dit niet fijn. Die hartkloppingen zijn een natuurlijke reactie op stress. Als de cardioloog niks kan vinden, is dat een goed teken. Dan is het dus waarschijnlijk toch “alleen maar” stress (wat ook mega heftig is).

Mij hielp het verder ook om mijn smartwatch af te doen, ik was veel te obsessief bezig met die hartslag in de gaten houden. Dat helpt uiteindelijk niks.
Nog steeds als ik stress heb, meet ik handmatig mijn hartslag. Terwijl ik weet dat het me helemaal niks oplevert.

Wat ook helpt voor mij is om dan juist even rustig wat te bewegen, zodat de hartslag van de beweging een beetje stijgt. Dan de bewegingen rustig afronden en dan gaan de hartkloppingen vaak over.

Heb ook wel eens gelezen dat het eten van een sinaasappel helpt, en moet zeggen dat ik wel het idee heb dat dat mij ook heeft geholpen. Wellicht het proberen waard.

Sterkte en het komt goed! (Cliché maar waar). Het wordt echt minder naarmate je lichaam opknapt.

Overigens is het idd bij mij ook het meest ‘s ochtends. Dan is over het algemeen je cortisol niveau het hoogst, omdat het je lichaam aanwakkert om op te staan.

Het kan mss ook geen kwaad om je bewust te zijn van de invloed van elektromagnetische velden op onze eigen EM. We lopen langzaamaan in ‘n magnetron rond met z’n allen.
Alle fysieke processen zijn elektromagnetisch. Celmembranen worden EM aangestuurd. Hersenen draaien op elektromagnetisme.
Het kan helpen om al die gadgets wijs te gebruiken, of op z’n minstens te onderzoeken of je ergens gevoelig bent.

Herkenbaar helaas, ook hier alles onderzocht met ECG, hartregistratie en meerdere bloedonderzoeken. Al moet ik wel vermelden dat in de eerste maanden van mijn burnout ik een torenhoge bloeddruk had. Nu is deze weer helemaal goed, maar ik merk na 10 maanden herstellen nog altijd regelmatig hartkloppingen. Wel veel minder intens dan eerst en mijn rusthartslag is ook weer gedaald.
Wat mij heeft geholpen is toch leren omgaan met de angst en juist ook intensief bewegen zodat ik leerde dat mijn hart gewoon goed werkt. Hartklachten etc zijn helaas veelvoorkomende restklachten van een burnout dus daar ben je niet zomaar van af.

Sterkte!

@Marcel, goeie ja. G5 vertrouw ik ook niet trouwens.

Ja dat betekend dat je hoog ademt. Je moet meer ontspannen en naar je buik ademen. Dat angstig voelen erbij is normaal. Maar als je tegen jezelf zegt dat het door stress komt word je er niet nog eens extra angstig door. Dus wanneer je et voelt accepteren rustig liggen goed naar je buik ademen en tegen jezelf zeggen dat het door stress kkmt

Dit herken ik zeker! Doordat je zo hoog ademt en/of je buikspieren steeds gespannen zijn, blijft je lichaam ook in de stress-stand. Weet in ieder geval dat het niets geks is, ik heb hier ook last van. Met de onderstaande oefeningen steeds minder.

Je kunt hiervoor het beste op zoek gaan naar manieren om lager te ademen en om de spieren in je buik te helpen ontspannen.

Ik heb op YouTube dit gevonden en het doen van deze oefeningen helpt mij erg:
1: Zoek op ''releasing abdominal tension'' van 'the vocal yogi'
2: Zoek op Yoga for Your Mental Health│Burnout and Exhaustion Recovery│Yoga for Anxiety, Depression, and Stress - van Honey Lion.

Ik doe meestal eerst de oefeningen uit 1 en dan een korta yogasessie van 2. Je kunt het natuurlijk ook omdraaien als je dat fijner vindt. Het helpt mij in ieder geval heel erg om mijn buikspieren te ontspannen en om op de juiste manier te ademen.
Hoop dat jij er ook iets aan hebt!

Heftig man!! Ontzettend veel sterkte!

Heel erg herkenbaar dit verhaal!
Hoe kan je in contact komen met mensen op dit forum om ervaringen te delen in een soort chat?
Heelveel behoefte aa mensen met dezelfde leeftijd en deze klachten

Bijzonder om je ervaringen te lezen. Ik herken veel dingen. Zelf ben ik ook tijdens mijn studie geneeskunde ziek geworden (meerdere burn-outs, pfeiffer, epilepsie) en daardoor uiteindelijk met de studie gestopt. Zoals je verteld over de realiteit van geneeskunde is heel herkenbaar. Ik dacht een mooie combinatie: met mensen werken, mijn interesse voor biologie, deels praktisch, deels met je hoofd. Maar er wordt enorm veel van je gevraagd en ik ging me steeds meer ergeren aan de cultuur en de sfeer.
Ook het deel van "niks doen", maar ondertussen zo hard aan het vechten zijn herken ik. En poe ja wat kan douchen zwaar zijn.
Liefs.

Vraag mij nu eind 2022 af hoe het je vergaat heb je de burnout en depressie kunnen overwinnen ben je weer aan je studie begonnen?.....

Hoe gaat het nu met je?

Same story here for 35 years still not well and not knowing when it stops.

Heel normaal, je staat in actieve stand dus wil je dingen doen, invulling vinden. Niets doen gaat in tegen de stand dat je lichaam in staat. Maar toch is dat net wat je moet doen.
Je staat in versnelling 90 te rijden terwijl je auto zo op is dat je maar 50, 30 of misschien wel helemaal niet meer kan rijden en ieder moment uit elkaar gaat vallen. je kan terugschakelen door minder te doen en onder de snelheid rijden die je nog aankan maar die grens is soms moeilijk te vinden omdat je zo gewend bent aan over die grens te gaan. Dus best even aan de kant gaan staan om af te koelen.

Hoe meer je niets doet en rust, hoe minder de stem in je hoofd zal zeggen wel iets te doen. Het is iets die je terug moet leren. Met vallen en opstaan. Het kan helpen om vaste rustmomenten in te plannen, of telkens nadat je iets actief gedaan hebt, zelfs als is het maar douchen of de vuilzakken buitenzetten, telkens rusten. Je lichaam moet echt weer leren dat activiteit ook rust nodig heeft om te compenseren

Hallo J,

Helpt dit jou goed en hoelang zit je in een burn out. Ik ben ook op deze manier bezig en vraag me soms af of ik wel goed bezig ben of echt alleen moet rusten. Maar van heel de dag niks doen komt het piekeren en depri. Daarom helpt dit mij goed actie rusten actie rusten

13maand,
als je piekert, las dan een kwartiertje per dag in waar je jezelf toestaat te piekeren. Als je op een ander moment in je dag wil piekeren dan vertel je jezelf dat je het houd voor je piekermomentje maar niet nu.
Actie rusten is ok wanneer je je eigen grenzen al goed aanvoelt, maar als je nog te veel over je grenzen gaat is het beter enkel te rusten en te slapen op wat reserve terug op te bouwen.

Hi J,

Bedankt voor je input! Net mijn siësta gehad ;-)

Als ik iets 'moet' van mijzelf, dan is het wel 2x per dag slapen. Ik kijk er echt ieder ochtend alweer naar uit.
Echt fijn dat je wat duidelijkheid geeft over hoe je het zou kunnen aanpakken. Merk jij zelf aan bepaalde dingen wanneer jouw grens nadert en/of heb jij een methode waardoor je nooit in de buurt van die grens komt.

Hogere hartslag, druk op men borst, alert zijn, zinderingen. Het is een lange weg geweest om terug te leren 'voelen'. Het is iets dat je ook terug moet leren, beetje per beetje merk je beter de signalen op.

Hi J,

Wederom bedankt! Dit soort tips zijn goud waard.

Is het dus zo dat het allemaal draait om het terugvinden van je werkelijke grens? Al ver voor de grens afremmen? Doe jij bijvoorbeeld ook aan mindfulness, yoga of meditatie? Eet jij bepaalde dingen juist mbt extra energie/herstel? Neem je visolie, b12 en dat soort dingen? Of is de kern simpelweg...rust, slapen en op tijd stoppen.

En alcohol en koffie? Drink je beiden? Ik wel. Alcohol af en toe, maar véél minder dan vroeger. En koffie was op een gegeven moment mijn benzine, wat ik dan ook veel te veel dronk voordat ik inklapte. Zo'n 10 of meer per dag, waarvan 5 in de ochtend. Achteraf bizar, maar geeft wel aan dat alle signalen al op rood stonden. Ik 'moest' van mijzelf niet zeiken. Dus doorgaan terwijl je eigenlijk gesloopt bent. Bizar, maar de oorzaak ligt hiervan bij mijn opvoeding, dus het was ingebakken gedrag. Bewust schrijf ik 'was', want aan alles merk ik dat mijn nieuwe leefstijl aanzienlijk meer rust geeft.

Gegroet,
Frank

Ik spreek natuurlijk voor mezelf maar als ik de signalen voel dan ben ik eigenlijk al te ver gegaan. Dat betekent dat ik terug moet schakelen voor een tijdje om meer reserve op te bouwen voor ik terug omhoog kan.

Het is je grenzen leren aanvoelen en dan daaronder blijven. Maar alvorens je grenzen terug te zoeken moet je eerst een tijdje keihard op de rem om terug wat reserve op te bouwen.

Ik dronk sloten koffie, nu drink ik decaffeine en probeer ik zoveel mogelijk frisdrank te bannen want caffeine duwt je cortisol de lucht in. Alcohol drinkte ik sws al zogoed als nooit maar het is geen geheim dat alcohol voor niets goed is. Het kan ook een coping worden sinds je je slecht voelt, dus nog eens extra gevaarlijk bij burnout... afzweren zou ik zeggen, toch tenminste tot je grotendeels herstelt bent.

En nee ik neem geen vitaminen of andere speciale zaken. Dat vind ik allemaal flauwekul. Zolang je gezond eet heb je alles dat je nodig hebt. En zodra je weer wat energie reserve hebt, geregeld wandelen, bij voorkeur in de natuur om de prikkels te minimaliseren.
Toegeven, gezond eten is een uitdaging wanneer je de energie niet hebt om te koken, maar tegenwoordig zijn er veel opties.
Ik heb meditatie gebruikt om te leren stilvallen, headspace op netflix. Daar heb ik dan een beetje een persoonlijke versie van gemaakt die voor mij het best lijkt te werken.

Hi J,

Wederom bedankt voor al je informatie.

Wat ik merk is dat er een knop om moet qua denken en doen, pas dan ontstaan de veranderingen. Het is niet alleen rusten en slapen. Voor het eerst begin ik mij bij bepaalde handelingen af te vragen...waarom doe ik dit eigenlijk? Wat nou als ik dat eens niet doe? Zodra ik merk dat ik dan een soort 'afkickverschijnselen' krijg, dan weet ik daar aan moet werken. Dat gaat van koffiegebruik tot altijd online willen zitten, roken als ik 'rustig' ergens ga zitten en vooral overal hééél snel op willen reageren...alsof dat moet. Maar ja, de enige die dat doet ben ik zelf. Vaak ben ik dan nog verontwaardigd, waarom 'de andere' niet zo snel reageert... hoezo overspannen ;-)

Daarnaast heb ik een eigen bedrijf(je) sinds 2003. Hartstikke leuk, super creatief en financieel niet verkeerd...alleen door mijn enthousiasme klap ik de laptop s'ochtendsvroeg al direct open, prop mijn lunch naar binnen en ga in de weekenden ook 'gewoon eventjes' wat dingen uitzoeken of chatten met mijn Chinese leverancier (daar moet burnout uitgevonden zijn). Dit gedrag moet ik echt gaan stoppen. Wel k&%, want ik vind het oprecht erg leuk.

Alcohol drink ik wel geregeld, maar dan 1 of hooguit 2 glaasjes. Ik zal vanaf nu zeker letten op mijn koffiegebruik. Ik start daar standaard mee in de ochtend en merk dan dat ik van 'redelijk chill' naar 'hyper' schiet. Vroeger wenselijk, maar nu niet meer.

Gegroet,
Frank

Hallo Frank ,

Ik zou echt alcohol laten staan het is echt slecht voor een herstel van burn out. Ik zelf probeer zo gezond mogelijk te eten en drink alleen water en thee. Ik heb het boek het geprikkelde brein aangeschaft en kookboek van charlotte labee als je dit leest dan krijg je meer inzichten over hoe belangrijk voeding eigenlijk voeding is. Zelfs koffie bij een burn out is een no go. Doe lekker rustig aan even de rem erop

@J is niet helemaal waar. Grond wordt steeds minder voedzaam waardoor voedsel ook minder voedzaam is dan 100 jaar geleden. Ook gebruik je enorm veel stoffen in 'paniek stand', vooral zout en magnesium. Als je dit niet aanvult kom je in de problemen want dit wordt bij allerlei processen gebruikt. Ik zou dus zeten hymalaya zout kopen (bij Holland en Barret bijv.) en dagelijks 2x een halve theelepel oplossen en drinken in water en magnesium supplementeren. Ik haal het zelf bij iHerb, neem 'Calm' magnesium poeder opgelost in water in de ochtend en magnesiumtauraat in de avond voor het slapen.

Daarom word ook wel veel gezegd om meer te eten bij een burnout. In stress-modus neem je inderdaad minder voedingstoffen op. Maar dat geld voor alle voedingstoffen dus een supplement voor X en Y nemen heeft dan weinig zin.
Eens je bloed laten onderzoeken door de dokter kan wel acute tekorten aan het licht brengen maar dit is veelal genetisch, indien nodig zal de dokter je dan zelf wel iets aanraden. Op eigen houtje supplementen beginnen zou ik sowieso altijd afraden.

Hebben jullie ook zo n last van enorme spierspanning met name nek gezicht ogen en ook als ik op me tel of tv kijk voel ik spanning op me ogen en kaken en lichtelijk duozeling kan nog wel zo doorgaan. Emotie maken me ook wat meer angstig en gespannen als ik soms emotioneel ben omdat ik nog in mijn b.o zit en niet zoals vroeger zonder angst duizelingen en et gevoel van slappe benen de deur uit te gaan om een rondje te lopen.. hoe drukker te plek hoe angstiger gespannen en duizelig ik word en doet nu na 2 jaar ook pijn in me lichaam die spierspanning.. eerste 1,6jaar geen pijn in me spieren.

Ook heb ik steeds erger wordende obstipatie!!! ( vergeten te vermelden)

B.o ontregeld je hele systeem zo heb ik het ook ervaren. Enorme spierspanning angst duizeligheid weinig energie pijn in je spieren oorsuizen hartkloppingen en ga zo maar door. Zit er zelf 2 jaar in. Bij mij knapte er iets in een keer en ik kon niks meer. Het word normaal wel minder, al deze klachten. Waar ligt het aan dat het bij jou na 4,5 jaar erger is geworden?

Ik loop er ook al jaren mee. Iedere dag wordt ik in een zeiknat bed wakker. Toch zijn er verbeteringen, maar dat komt vooral doordat bij mij de oorzaak ligt in de prive-sfeer (vanaf kind af aan een groot probleem in de familie gehad).

als je 4,5 jaar deze klachten hebt, denk ik dat je wellicht weet wat er speelt. Iets houdt jouw spanning hoog, waardoor je deze klachten blijft houden. Dat 'iets' kan je wellicht gelijk noemen. Je bent tenslotte niet zomaar zo erg BO.

Je moet dus gaan werken aan dat 'iets' wat jou nog steeds zo gespannen maakt. Dit kan je relatie zijn, je familie, etc. Je hebt een 'ventieltje' waar al die spanning door kan wegvloeien, maar dan moet je die wel eerst zien te vinden.

Succes!

Stress.
Werken werken
Doorgaan tot snachts
Cafés alcohol en fastfood

Hey Dex,

ga voor die obstipatie naar de huisarts. Niet zeiken, gewoon doen en laten checken en doorvragen als het langer duurt.

Verder is dit 'normaal' in een burnout, maar meestal maar voor een paar maanden. Libido komt vanzelf weer (zeker op AD gaat dit vaak weg), overige klachten gaan ook vanzelf weg tijdens je herstel.

Ik heb zelf veel informatie gezocht de eerste maanden, ook al bevolen ze mij dit af. Uiteindelijk wel blij, want er is echt zeer matige begeleiding. Ik neem nu zeker 2-3x per zout himalyan seasalt in water (zeker met dit weer), magnesium carbonaat (van Calm) in de ochtend en magnesium tauraat in de avond (beide van iHerb). Verder heb ik veel gewandeld, veel ademoefeningen doen, gemediteerd, veel gegeten (ben ook enorm aangekomen). Was begin september net als jij, nu werk ik 20 uur en kan weer vrij veel sociale dingen normaal aan. Succes.

Bedankt lief mensje.
Dit betekend veel voor me
Ik had het over de vermoeidheid.
Maar had jij dit ook van de spier vermoeidheid? Dat je diep in de cellen geen energie voelt.
Wat een vies gevoel..
Terwijl ik kan wel kracht zetten...alleen ze voelen zo totaal uitgeblust.

Woensdag ga ik met het werk stoppen.
Waar ik mee bezig was.
Ik ga op vakantie.
Want ik ben al die tijd nog door gegaan...
Ik ben gewoon steeds door gegaan, en het rare is soms ging het iets beter terwijl ik niks anders deed.
Ma goed...
Bedankt voor deze tips.

Dex

Hey dex heb je ook last van spanningsaamvallen? Dat je systeem zich aanspant met name schouders nek en hoofd? Zelf ook 2 jaar verder. Je kan wel op vakantie zie ik. Dat gaat mij niet lukken dan raak ik denk ik overprikkeld en angstig

Ja zeker heb ik dat.
Ik heb alle klachten.
En ja ben nu op vakantie en lig de hele dag op bed.

Het heeft er wel de schijn van. Voel je je ook (soms) gespannen en/of nerveus? Alsof het allemaal teveel wordt? Pieker je veel? Slaap je slecht? Heb je last van overslaande hartkloppingen? Mocht je er een aantal van herkennen, dan zou ik met een huisarts gaan praten. Niet t lang wachten, want dat hebben de meeste van ons gedaan. En geloof mij...dit wil je niet.

Een tip met betrekking tot de keelpijn: ga eens na hoe je ademhaalt. Doe je dat diep of oppervlakkig? Er is veel materie over te vinden op internet.
Reden dat ik dit zeg is omdat ik zelf door mijn burnout chronisch verkeerd ben gaan ademen. En daardoor ook regelmatig keelpijn heb. Het kan dus mogelijk helpen om met je ademhaling aan de slag te gaan.

Het intens moe zijn en niet kunnen opladen zijn wel symptomen die heel erg passen bij burnout. Verder denk ik goed om de vragen die Dennis stelt eens voor jezelf te beantwoorden.
Sterkte!

@Y
Helemaal gelijk, door verkeerd ademhaling (via borst en kort) krijg je brok in je keel (vaak schrapen erbij).

De jaren voor mijn BO. Was ik ook zo bezig. 2 aug '21 is het licht uitgegaan. Tot niets meer in staat. Achteraf besefte ik dat het gezin toen ook bleef draaien zonder dat ik alle ballen in de lucht bleef houden. Hulp v buitenaf, mijn man en kinderen(wel al 20 igers maar dacht dat ik alles moest voorzien voor hen) kwamen in actie en nu nog al ben ik nu veel beter. Mijn BO was voor mij een (verschrikkelijk) maar noodzakelijk geschenk om eindelijk verandering te brengen maar AUB laat het NIET zo ver komen. Ga in therapie, ism met je huisarts en doe aan zelfzorg en voel je daar niet schuldig over. In tegendeel. Zelgzorg zorgt ervoor dat je een betere mama en echtgenote en ... Bent.(lees het boek zelfzorg v nina moton, aanrader). Succes!

Ja heel herkenbaar. Duizeligheid in drukke of prikkelrijke omgevingen. Geen draaiduizeligheid, maar een deinend 'slap' geval. Alsof je elk moment flauw kan vallen, maar dit gebeurt niet. Heel vervelend maar onschuldig. Opgejaagd en angstig gevoel ook aanwezig. Komt mijn inziens door onbewust te snel of hoog ademhalen. Ik heb zelf geen last van spierpijn of een brandend gevoel. Wel heb ik last van een beetje 'vaste' nek, waar ik voorheen nooit last van had. Ook een constante buikspanning die erger word na het eten. Klachten komen en gaan. Wanneer er rust en vooral positiviteit in de dagen komt wordt dit allemaal weer minder.

Ik denk dat de strekking van je verhaal in best veel gevallen klopt maar zelf herken ik me er helemaal niet in. Ik heb helemaal niet hoeven graven, er viel ook weinig te graven. Heb nooit psychische klachten gekend en mega fijn leven tot nu toe maar ben ‘gewoon’ te lang doorgegaan met ploeteren, altijd 32-36u gewerkt, moeder van 3 kinderen, man met zware baan waardoor er veel op mij neerkomt en baan die vroeg om nog vervolgstudie. Knap dat ik die kans kreeg (en een eer ook) maar het was een brug te ver. Gaandeweg grenzen gaan verleggen maar dat houdt een keer op en dan is ineens de man met de hamer daar.m (achteraf wel wat signalen nl. spanning maar die zakte weer en dan ging ik weer verder). Het duurde lang voor mijn lichaam weer in de ruststand kon maar terugkijkend heeft vooral de tijd z’n werk gedaan. En ja, ik voel me weer de oude (ook zo’n uitspraak die alleen naar bang maakt, je zou nooit meer de oude worden). Ik maak alleen net wat andere keuzes en doe het iets rustiger aan. Gelukkig was ik altijd al, ook die drukke jaren maar nu geniet ik extra. M’n hormonen lijken weer aardig in balans (misschien speelde overgang ook een rol, wie weet). Het hoeft niet altijd veel dieper te liggen..

Herken ik zeker. Ik kon ook maandenlang amper geloven dat het goed komt. Nog steeds als ik een dipje heb, verlies ik snel dat vertrouwen.

Ik zou zeggen, blijf proberen de mindfulness door te zetten. En neem het jezelf niet kwalijk als het niet goed lukt. Mij lukt het ook vaker niet goed, dan wel. Maar het blijven volhouden is wat je uiteindelijk toch kan gaan helpen.

Dingen googlen is ook heel erg herkenbaar. Wees niet te streng voor jezelf, het is logisch dat je verklaringen/uitleg zoekt. Maar bedenk wel: gaat het je helpen? Of is het googlen meer een manier om controle te behouden?
Zelf heb ik heel lang heel erg vastgeklampt aan controle, op allerlei manieren zoals ook googlen. Het heeft me niet geholpen. Juist in het accepteren en loslaten zit de groei. En die keren dat ik dan weer wel in die patronen “terugval”, neem ik het mezelf niet meer kwalijk of zie ik het niet als iets negatiefs.

Het feit dat jij besef hebt van wat je doet en dat sommige dingen je niet helpen, is echt al heel wat. Gun jezelf de tijd om steeds een klein beetje meer afstand te nemen van de dingen die je niet helpen. Het gaat helaas niet over één nacht ijs, maar heeft echt tijd nodig.
En ja het is een cliché en soms kan je het totaal niet accepteren of geloven, maar het wordt echt met de tijd beter.

Succes en sterkte!

Hi Marco, ik ben bijna 'blij' om jouw bericht te lezen. Ik heb exact hetzelfde. Te optimistisch, te graag willen,.etc. Als het een dag goed gaat begin ik al te juichen en denk dan vaak om de volgende dag exact hetzelfde te gaan doen 'want dat werkte toch zo goed?'...maar nee, dat werkt dus niet zo...dus ga je weer zoeken naar verklaringen, etc. En ja, continue spanningen, droge mond, paniekerig, etc. Toch is mindfulness de beste oplossing en ja, ook ik moet mij dan 'dwingen' om rustig te worden. Ik had eerst meditatie geprobeerd, maar moest telkens eventjes weg om te lopen....gewoon te a-relaxed en bang om niet de rust te vinden. Toch heb ik toen 2x ervaren wat écht rust in je hoofd is....man...ik voelde mij als herboren. Maar weer....te snel, te vlug, etc. Meditatie is zwaarder dan Mindfulness. Je zit dan veel meer in je hoofd Mindfulness is wat dat betreft milder. Mijn therapeut benadrukte vorige week weer dat ik dat echt moest gaan doen en ook mijn vriendin doet dit. Zij zweert erbij. Zij is volkomen in balans en was ooit ook burnout. Ik sta altijd in de actie stand en begin altijd met projectjes. Ik ben nu letterlijk verplicht door mijn reintegratiecoach om te stoppen met projectjes en toekomstdromen, maar puur de dingen te doen per dag. Dus wel iets van bewegen/sporten, klusjes in/om het huis en vrijwilligerswerk. Dat laatste wil ik ook graag, want het geeft een goede invulling en je kunt weg wanneer je wilt. Het gaat om de juiste balans, want nu heb ik vaak een doelloos gevoel, handel wat op marktplaats, rijd doelloos door de stad en blijf gespannen...want tsja, die overdrive zit er nog op. Ik zit er nu een 1/2 jaar in en snap nu dat mij oplossing niet de goede was. Ik loop bij een systeemtherapeut wat mij ongelooflijk veel nieuwe inzichten geeft. Ook schematherapie ga ik volgen vanaf augustus (die combinatie doen meer mensen, alleen de wachtlijsten zijn erg lang). Bij schematherapie ga je patronen doorbreken. Dus ik los spanning op door er spanning tegenover te zetten. Niet echt handig en werkt zeker niet. Loslaten, accepteren, omarmen, etc. Klinkt vaag, maar is toch echt de oplossing..anders blijf je maar bezig in je eigen gedachten.

Wat overigens het grootste probleem bij mij is, is dat ik vaak uit enthousiasme een afspraak maak als ik mij goed voel en denk dat ik de wereld weer aankan,.maar de volgende dag dan ineens maar op 1 been sta. Zo raar. Soms word ik zwaar depressief wakker, maar sluit ik de dag vrolijk fluitend af... Geen touw aan vast te knopen. Afijn, mindfullness is wat ik ga doen. En ja, het helpt echt.

Ik herken het ook wel ja.

Wat bij mij alleen verkeerd ging was dat in de goede dagen ik veel teveel deed. In mijn adrenaline zegmaar doorging.

Wat mij helpt is om in de goede dagen ook rust te pakken. Ademhaling omlaag, hartslag omlaag proberen te halen.

Op die manier heb ik minder heftige ups en downs en echt een stijgende lijn.
Sterkte!

Herken ik helemaal. Ik hoor vaak verhalen van mensen met een burnout die het moeilijk blijven vinden zich aan hun grenzen te houden. Ik heb het tegenovergestelde, ik ervaar heel veel spanning als ik iets ga doen wat mogelijk over mijn grens is, omdat ik inmiddels weet wat er kan gebeuren als ik er overheen ga. Ik hoop ook dat het geleidelijk minder wordt en dat goede ervaringen mij mijn vertrouwen teruggeven, maar tot nu toe gaat dat erg langzaam.

Volgens mij doe je het super..
Je staat niet stil in je ontwikkeling maar bewaakt nu je grenzen..dat is de vooruitgang
Voor je gevoel te streng..maar je leert ze zo het beste kennen..
Ik wou dat ik al zo ver als jou was..

3 maanden rust voor een burn out is zowieso te kort. Minimaal 8 maanden. In 3 maanden kalmeer je niet je autonome zenuwstel

Ik ervaar hetzelfde. Ik ben momenteel aan het re-integreren na 3 maanden niet gewerkt te hebben. Ik heb nog niet geleerd hoe ik mijn grenzen moet bewaken. Maar nu ik alweer aan het werk ben, heb ik niet het idee dat ik daartoe in staat ben. Tegelijkertijd hoor ik van mensen om mij heen die een burn-out hebben gehad dat zij langer dan 6 maanden thuis hebben gezeten. Ik heb mijn burn-out de eerste 2 maanden niet geaccepteerd en nu heb ik niet kunnen wennen aan mijn burn-out. Het voelt voor mij te snel, omdat ik weet dat ik niet de juiste handvaten heb aangeleerd om niet weer over mijn grenzen te gaan.

Hi Tiny,

Ik spreek uit eigen ervaring.

Vaak weet je heel goed waar het probleem ligt, maar zie je geen oplossing, waardoor je erin blijft. Of doe je iets uit gewoonte, maar gevoelsmatig sta je er niet achter of 'ben jij het niet'. Zo leef je jarenlang met een masker op. Dit maakt je zwak, ziek en wanhopig. Misschien please je teveel of is het iets uit het verleden. Je moet in ieder geval actie ondernemen, want ziek thuiszitten zal je niet helpen.

Zo herkenbaar. Hoe is het nu met je?

Ik heb het geaccepteerd 🤷 ik word altijd tussen 4 en 5 wakker en ga dan in de huiskamer op de bank liggen. Soms val ik dan weer in slaap. Ik neem mij dan voor om in de ochtend nog wat te gaan doen (sport/boodschappen) en beloon mijzelf daarna met een siësta. Dit werkt vaak wel. Hierdoor maak ik mij niet zo druk als ik weer eens slecht slaap. Het is even niet anders..

Hi Gunther,

Ik volg sinds kort systeemtherapie. Dit is echt voor mij de uitkomst. Letterlijk alles gaat op de schop. Je krijgt heel veel inzicht, verandert ineens 180 graden qua visie en overtuiging en daardoor komen je gedachten 'los'. Ook jij zit compleet vast. Een andere therapievorm is schematherapie, waarbij je denkpatronen leert doorbreken.

Thuis zitten, medicijnen gebruiken, 'rusten' is niet de oplossing, maar dat wist je al.

Succes, komt goed.

Hi Gunther,

Zoek hulp en houd dit nooit voor jezelf. Spreek dit uit en houd geen masker op. Je zult verbaast staan hoeveel mensen je kunnen helpen en welke nieuwe dingen je zult ontdekken. Jij zit duidelijk in een cirkeltje en komt er zelf niet meer uit. Dat komt veel vaker voor dan je denkt. Sterker nog, daarom zijn de wachtrijen bij psychologen ook zo lang..

Je zegt dat je de perfecte vrouw hebt DUS een prachtig leven zou moeten hebben. Was het maar zo simpel ;-) Ik heb ook een pracht van een vrouw, maar wij zijn uit elkaar gegroeid door familie-omstandigheden. Dit hadden we niet eens door, maar is zo gegroeid. Therapie heeft daarbij (erg) veel geholpen. Ook andere zaken speelden een rol, zoals nooit écht gedaan wat ik wilde, nooit écht hardop gezegd dat ik iets anders wil (pleasen) en ga zo maar door.

Je komt er echt wel uit, maar hebt goede begeleiding nodig. Dit kost tijd, maar zal je heel veel gaan opleveren.

Ik heb hetzelfde gevoel, maar snap inmiddels dat het lusteloze, lege gevoel waarmee je iedere dag opstaat te maken heeft met het feit dat je niet de situatie hebt die je graag zou willen. Voor je gevoel heb je alles (ik ook), maar veel dingen waren zonder diepere emoties. Écht houden van, écht dingen doen die je leuk vindt, écht alleen met vrienden omgaan die je energie geven, écht je leven invullen zoals JIJ wilt en niet van je verwacht wordt.
Ik zat aan de kant waar jij nu ook zit. Je hebt iemand nodig die jou gaat laten inzien dat er meer is en dat het anders kan (en moet). Je zit vast in je eigen structuur en denkpatronen. Dit realiseer je niet van de ene op de andere dag, maar ik weet zeker dat je voor jezelf al een lijstje kunt opschrijven van wat je anders zou willen of die je nog moet verwerken van vroeger.

Je depressie geeft aan dat je stappen moet zetten, want alleen in het cirkeltje blijven rondlopen zal je niet helpen. Je moet echt je naasten hierover vertellen. Schaam je niet en het is duidelijk dat dit nu moet gebeuren.

Hi Gunther,

Net als wat hierboven staat. Mijn therapeut zegt (terecht) dat een burnout niets anders is dan een signaal dat je op het verkeerde pad zat. Als je niet gaat spitten en je hele levensloop niet grondig gaat onderzoeken, dan blijf je in zo'n burnout. Tevens zegt hij dat binnenzitten juist stressverhogend kan werken, naast vereenzaming. Dus dwing jezelf om naar buiten te gaan en niet in die neerwaartse spiraal te blijven zitten. Er is een reden (of meerdere redenen) waardoor je je zo down voelt. Jij komt er dus zelf niet uit, maar met de juiste therapie én vooral door er eerlijk en open over te praten, zal je de oorzaak/oorzaken vinden. Zodra je dat hebt opgelost, begint je nieuwe leven. Klinkt simpel en achteraf denk je...goh, wat logisch, maar nu voelt het als loodzwaar. Ik ken genoeg mensen die deze rit gemaakt hebben en er allemaal uitgekomen zijn. Allen zeggen ze dat ze zich als herboren voelen. En waarom? Omdat ze uit het oude systeem zijn gestapt.

Ja, maar hoort bij een burnout. Je schijnt s'nachts de stress te verwerken die je overdag hebt opgedaan en dat gaat gepaard met nachtelijk zweten. Dus hoe meer stress je ervaren hebt, des te meer je zweet.

Ook hormonen kunnen daarin echt een rol spelen (ontregeling daarvan)

Voor mij ook herkenbaar. Ik had van huisarts 20000 ie vitamine D ampullen gekregen (20000 ie per maand). Maar daarnaast was mijn magnesium ook laag is latwr gebleken. Na 3 maanden aan de magnesium pillen en na 3 weken stopte spiertrekkingen rond knie en oogleden.
Weet niet of het magnesium of vitamine D dit heeft opgelost.

Ja misselijkheid had ik lang last van, dit kwam bij mij door simpelweg te hoog cortisol/teveel spanning, sommige mensen worden daar misselijk van. Betekent dat je te ver gaat, lekker rustig aan doen en magnesium nemen. Deze warmte helpt ook niet voor herstel.

Erg vervelend! Ik was ook vaak misselijk in het begin, ik ademde hoog en was meestal benauwd. Het is daarom echt heel belangrijk om je tempo daarop aan te passen. Hartstikke leuk dat je wordt verteld om te gaan wandelen, sporten etc. Maar wel pas wanneer jouw lichaam dat aankan.
Probeer dus je tempo en de intensiteit van inspanning te verlagen voor zover mogelijk, lichter te eten. Weet niet of je bloed al eens is onderzocht, maar dat zou je evt kunnen doen. Magnesium zoals hierboven is genoemd zou kunnen, let wel goed op de dosering. Ik had al veel maag/darmklachten en nam magnesiumcitraat 400 mg. Ik kreeg alleen nog maar meer pijn. Daarna 200 mg blijven nemen en tot op heden gaat het goed!

Veel sterkte en succes in je herstel

Voor mij ook herkenbaar. Ik had van huisarts 20000 ie vitamine D ampullen gekregen (20000 ie per maand). Maar daarnaast was mijn magnesium ook laag is latwr gebleken. Na 3 maanden aan de magnesium pillen en na 3 weken stopte spiertrekkingen rond knie en oogleden.
Weet niet of het magnesium of vitamine D dit heeft opgelost.

Laat maar...vond zelf al via Facebook enkele groepen.

Ps: overschrijdt NOOIT de stelregel van een 1/2 uur bewegen. Ik heb dit met mijn stomme kop wel gedaan en was zeker 1 uur gaan wielrennen. Niet bloedfanatiek, maar rustig tempo. Letterlijk na 38 minuten voelde ik mij minder worden, maar moest nog terugfietsen. Dat ging op zich goed en dronk daarna na 2 wijntjes met mijn wielrenpartner.

Afijn, nu 3 dagen geleden en ik ben werkelijk compleet gesloopt. Zowel fysiek als mentaal.

Als ik bij de fitness 30 minuten fiets en mijn hartslag onder de 140 bpm houdt, ervaar ik dit niet. M.a.w. ik ga voorlopig niet meer over die grens heen.

Frank, die regel slaat nergens op, is persoonlijk voor iedereen. Aan het begin was het 10-15min wandelen. In maanden tijd opgebouwd.

Ok, prima. Ik citeer puur degene degene die veel ervaring mee hebben. En natuurlijk moet je ergens starten. Na maanden 10 minuten is wel erg bijzonder overigens

Nee in maanden opgebouwd richting wat het nu is, weer 50% aan het werk en zo'n 60% hersteld. Jij zit veel te veel op de cijfertjes, dat werkt niet. Je moet voelen, voel hoe moe je bent, voel of je gespannen bent en stuur daarop. Regeltjes volgen mij vaste tijden werkt voor geen meter, want als je een terugval hebt en koppig 30 minuten gaan fietsen val je nog verder terug.

Wat vervelend wat er met je gebeurd is en ervaren hebt.

Ik zou mijzelf wel een aantal dingen afvragen.
1. Wil je eigenlijk wel terug?
2. Speelt er alleen op je werk iets of ook prive?
3. Wil je niet iets heel anders gaan doen in je leven? Ik sprak gisteren nog een zweminstructrice die jarenlang bij een bank werkte. Sinds haar overstap voelde zij zich beter dan ooit. Ik ga zelf ook zo'n overstap doen.

Succes!

Dank voor je reactie. Ik zou wel graag iets anders doen. Ik ben wel hoofdkostwinner en ben bang dat we de lasten dan niet meer kunnen dragen. Teruggaan zal zwaar zijn, maar om te reintegreren misschien wel verstandig. Iedereen raadt mij af om nu naar vacatures te kijken.

Geeft het spanning als je beIg bent net de toekomst en keuzes daarin? Het is wel riskant om op te zeggen wanneer je nog niet voldoende hersteld bent, het risico ligt dan immers volledig bij jou. Ik heb ervoor gekozen eerst te re-integreren (ben er weer bijna gelukkig, laatste atukje nog) en dan rustig rond te kijken. Een tijdje terug had ik heel erg het gevoel dat ik een keuze ‘moest’ maken en daarmee heb ik mezelf onnodig druk opgelegd. Mijn baas wilde ook liever van me af (niks persoonlijks maar een zieke werknemer is natuurlijk nooit fijn voor de cijfers, daar ging het haar enkel om). Ben nu blij dat ik toch gebleven ben en de rust heb teruggevonden. Ben wel elders in het bedrijf gaan reïntegreren overigens. Erg lastig dit soort vragen he… Succes!

Ik kan je maar één advies geven, mocht je het nog niet gedaan hebben.

Ga naar een systeemtherapeut. Zo iemand brengt je hele leven in kaart en geeft je veel inzicht hoe jouw leven in elkaar steekt en hoe dat zo gekomen is. Vaak weet je wel wat 'ongeveer' de aanleiding was, maar omdat je leeft in een eigen opgebouwd systeem, houd je het zelf ook intact. Je hebt niet eens door hoe vast je eigenlijk zit. M.a.w. je komt er nooit uit als je niet gaat inzien waar je telkens op vastloopt. Ook schematherapie zou een goede kunnen zijn (doorbreken van patronen). Veel mensen doen een combinatie van die 2.

Feit is dat je vastzit. Je komt duidelijk niet verder. Dit betekent maar een ding en dat is dat je systeem en/of patroon niet werkt voor jou. Je zit klem. De enige manier om daaruit te komen is veranderen. Het is ook niet één ding, maar een combinatie van dingen. Dus bijv. relatie, gezin, familie, vrienden, werk, etc. Allemaal speelt het een rol hoe jij je voelt, maar ook hoe je bent opgevoed. Je bent moe omdat je totaal geen energie meer krijgt. Ik heb datzelfde ook, maar sinds ik gestart ben met systeemtherapie, beginnen er langzaam dingen te veranderen. Vastgeroeste gedachten komen ineens los, overtuigingen worden anders, je draait letterlijk 180 graden qua visie, waardoor veranderingen gaan plaatsvinden. Wat ik vorige week absoluut geloofde, is 1 week later 180 graden gedraaid. Niet omdat de therapeut mij daartoe dwong, maar juist door nauwkeurig bekijken van situatie, gedrag, communicatie, houding, etc.

Ik kan je daar niet bij helpen, maar dit moet je zelf gaan ervaren. Veel mensen roepen 'het is wat het is'...nou nee, het is wat je er zelf van maakt. Dus doe hiermee wat je wilt, maar veranderen is bij jou noodzakelijk denk ik. Nieuwe koers, frisse blik, etc. Je zult verbaast staan hoe jij over een 1/2 jaar (of eerder) veranderd bent qua gedachten. Hierdoor trek je jezelf weer vlot en zal de energie weer gaan stromen en dat is precies wat je nu mist.

Succes!

Heel erg bedankt voor je verhaal. Ik ga eens opzoeken waar ik deze niet hulp kan vinden Kom er later even op terug ok mvg anoniem

Hi, even voor de duidelijkheid.

Iedereen zit om uiteenlopende redenen met een BO thuis. In mijn geval speelt dit al sinds mijn 25e en is de oorzaak een getraumatiseerde vader die zich mijn leven lang aan mij vastklampte. Dit was ongelooflijk zwaar, uitzichtloos en beheerste mijn leven totaal. Dit heeft mij leven volledig bepaald. Ik moet dus uit die kluwe komen en vind daarin mijn eigen weg. Systeemtherapie is mij geadviseerd en misschien kan dat voor jou ook een oplossing zijn. Dat is mijn reactie op jouw vraag.

Ik ben niet op zoek naar onderlinge ervaringen, want iedereen is anders en dit is daarom niet handig om te doen

Je therapeut is degene die je kan helpen en stel je vragen anders in het algemeen aan de chatgroep op deze site. Ook op Facebook zijn er verschillende groepen.

Veel succes

Hi Klaarah, Jazeker. Absoluut het geval bij mij en ik denk bij velen. Je leven staat tenslotte op z'n kop, terwijl dat van je familie, kennissen en vrienden gewoon doorgaat. Dus als je voor de zoveelste keer moet afzeggen dat je niet kunt, stel je jezelf weer eens teleur en beginnen langzaam maar zeker mensen af te haken. Je twijfelt meer aan je zelf, wordt onzeker, wil jezelf ook niet teveel verheugen op dingen die eraan komen...puur omdat je weet dat je vlak ervoor te weinig energie kunt hebben, etc. M.a.w. het is eerder knap dat je daar niet depressief van wordt ;-). Toch moet je blijven beseffen dat dit de oorzaak is. Een bij effect van je BO. Wat ik bewust doe is dat ik mij soms even over die vermoeidheidsgrens heenzet puur om weer eens gezelligheid mee te maken. Ik kan daarna weer dagen vooruit.

M.a.w. het is niet gek en eerder normaal dat depressie veel voorkomt bij burnout. Probeer dus geluksmomenten te pakken en calculeer de klap die je erna ervaart in. De enige manier om je af en toe nog even happy te voelen en daarnaast is het goed voor je zelfvertrouwen

En nog een ding...ga er, zeker met dit weer, even uit. Hoe moe je ook bent. Pak de fiets en rijdt een rondje. Al blijf je dicht bij huis, dan maakt dat alsnog niets uit. Het gaat erom dat je 'in het leven' blijft staan en niet vereenzaamd in je 'grot'. Binnen blijven zitten met dit weer, terwijl je weet dat iedereen volop geniet, maakt je tenslotte nog depressiever. Dus spring er dagelijks even tussen.

Hey,

Ahw fijn dat hier in herkenning is maar vervelend dat je het ook hebt.. Dat is het ook je gaat aan jezelf twijfelen.ik wordt daar heel onzeker van. Mijn vriend ziet dan aan mij dat ik niet zo blij ben als voorheen en toch steunt hij me heel erg goed hier in. Maar stiekem wil ik blij zijn voor hem en dat werkt natuurlijk niet 😜 maar het is echt zo als ik echt een goed stuk gewandeld heb dan voel ik me veel beter dan ervoor. Ik merk wel dat het zo warm is , dat ik wel moeite heb om te gaan haha 😜.

Heel erg bedankt voor je reactie en voor je hulp ❤️

Geen probleem. Een BO heeft gewoon impact op je hele leven. Je wilt er snel uit, maar moet je erbij neerleggen en zodra je denkt...ik ben er bijna, schiet je weer terug. Tuurlijk doet dit iets met je zelfvertrouwen en maakt het je depri. Door steeds leuke dingen af te moeten zeggen (zelf mijn zomervakantie nu) isoleer je jezelf. Daar moet wel tegenover staan dat je gepast met je reserves nog leuke dingen onderneemt. Hoe stom het ook klinkt..ik heb een fatbike met gashendel, zodat ik niet hoef te trappen. Op die manier ga ik een rondje rijden als ik erg laag in mijn energie zit. Hierdoor blijf ik tenminste niet in mijn grot zitten. Als ik meer energie voel, dan begin ik met fietsen en bij nog meer energie zoek ik de sportschool op. 30 minuten fietsen en that is it. Maar als ik eventjes 1 uur denk te kunnen sporten, dan krijg ik direct een zware terugval. M.a.w. ik heb vandaag een hartslagmeter gekocht en plan nu ritjes waarbij ik max een 1/2 uurtjes fiets om de max toegestane bpm (140). Even stoppen voordat ik terugkeer, sprong in het water, even rusten en weer terugfietsen. Zo geniet ik alsnog van de zomer.

Heb je helemaal gelijk in! Vind het wel knap hoe jij dat doet 👍 heb ook een paar keer hardgelopen maar op 1 of andere manier haal ik daar niet de energie uit met voldoening. Met een wandeling van een uur dan wel weer :p

Maar fietsen werkt soms ook erg ontspannend. Gewoon eventjes rondfietsen en beetje rondkijken. Zeker met dit weer.

Wij komen er doorheen 👍

Yep, maar je moet echt alles op een weegschaaltje leggen. Ik viel vanmiddag in slaap. Ging daarna even naar de Appie en voelde mij goed, daarna in de tuin druk gesprek met gezin en nu is de batterij alweer op. Oorsuizen, hoofdpijn, trillende gezichtsspieren....de hele mikmak.
Een vriend van mij kwam uit zijn BO door alleen maar maandenlang een rondje te lopen, veel te lezen en door nagenoeg niets te doen. Maar ja, hij is dan ook verre van sportief. Ik ben :helaas' iemand die graag actief is en dus moeite heeft met stilzitten. Maakt het allemaal erg frustrerend. Nadar ik een uur had gewielrend, zat ik al te kijken welke langere route ik de volgende dag zou gaan doen...hoezo overmoedig 🙄

Ik heb dezelfde situatie meegemaakt. Mijn vriendin was ook randje burnout, terwijl ik het ook was. De kunst is om elkaar zoveeel mogelijk met rust te laten, de taken goed te verdelen en apart te gaan slapen. Eigen ritmes houden en eigen dagindeling. Afstemmen op elkaar is bijna onmogelijk, omdat het energiepeil nooit gelijk is. Soms kan de ene net iets meer (of minder) dan de ander. En zoveel mogelijk ontlasten.. dus online bestellen en laten bezorgen. Elkaar niet forceren, maar juist ontzien. Geen discussies aangaan en vooral geen conflicten opzoeken. Wil de ander niet koken...prima, laten gaan. Wil de ander even niet de vaat doen...prima, laten gaan. Kortom, geen ruzie en elkaar ontzien. Komt goed.

Even volhouden Derk.
Heb zelfs een verjaardag afgezet omdat ik even geen zin/energie had. Is nu met een BO dat je energielevels laag zijn.
Ik heb sinds vanmiddag L-tryptofaan gekocht op aanraden van een kennis BO’er die er baat bij had.

Plots warm hebben heb ik ook 1 week gehad en dat wordt geleidelijk aan minder

Hi, herken alles wat je schrijft. Veel kleine rustmomenten kan helpen. Korte dutjes doen. Want geloof me, de klachten kunnen nog erger worden. Probeer dat te voorkomen.

Dit lijkt gewoon op een burnout. Je moet inderdaad goed na je lichaam luisteren en veel ontspannen. Ademhalingsoefeningen meditatie wandelen in het bos zijn dingen die je echt nodig hebt om heel langzaam je zenuwstelsel weer in balans te brengen en natuurlijk mentale stress weghalen zoals fysiek alles langzaam doen. Ik ben een jaar verder de ergste klachten ebben langzaam weg. Geef het tijd dan ga je zien dat als je om de 3 of 4 maanden terug kijkt je weer iets meer kan.

Wow ik herken je verhaal heel erg. Sinds de geboorte van de 3e (september 2021) voel ik me verschrikkelijk. In de winter veel paniekaanvallen gehad en nu geen aanvallen meer maar continue vermoeid en pijn op de borst en in de bovenrug. Ga momenteel door de malle molen bij de cardioloog en ben al op van alles bloedgeprikt, maar er lijkt niks uit te gaan komen.. denk zelf ook aan een burnout (want ja, nooit 1 moment rust hier in huis, bovendien kom ik uit een heftige baan waar ik nu mee gestopt ben) maar wil toch lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben want ik maak mezelf helemaal gek..

Hoihoi,
Allereerst wil ik je laten weten dat je niet alleen bent. Ik zit momenteel thuis overspannen en depressief met een zoontje van 1 jaar ( geboren Juli 2021 ). Ik vind het moeilijk om te dealen met mijn situatie, maar weet tegelijkertijd dat mijn zoontje mij nog enigsinds op de rit houdt. Hij geeft mij structuur omdat hij zorg nodig heeft. Had ik hem niet gehad dan weet ik zeker dat ik nu hele dagen in een hoekje van de bank lag. Want dat gevoel heb ik wel altijd.

Het is moeilijk maar ons verantwoordelijkheidsgevoel is toch net wat sterker dan wat ons overkomt. Maar ook sterke mama's moeten een keer nadenken of het pad wat we nu bewandelen de gezondste is. Goed voor jezelf zorgen om goed voor je kindje te zorgen mag je ook niet onderschatten. Misschien kun je een compromis met jezelf maken en je kindje alleen overdag een tijdje wegbrengen?

Veel sterkte met alles!

Hi,
Zo te horen is dit gewoon een burnout. Naja niet gewoon, maar ik heb er ook 1 en herken alles wat je zegt. Autorijden kon ik niet goed door spanning en doordat mn ogen vermoeid zijn dus de bewegende beelden niet kan bijhouden. Inderdaad, het gevoel dat je misschien wel "out" gaat en je lichaam niet onder controle hebt. Helaas hoort het er allemaal bij en is er nu niet 123 een oplossing voor, behalve rust. Ooit zei een coach tegen mij dat je "gewoon autorijden wee moet oefenen". Ik denk er anders over. Sinds ik mn lijf nu meer dan een half jaar echt rust geef, krijg ik geen paniekaanvallen meer, niet meer angstig in de auto. Wandelen helpt maar als je oververmoeid ben zal ik gewoon vooral lekker liggen met een rustig muziekje of gewoon lekker niks. En je zegt dat je kindje de enige reden is dat je je bed uit komt, en je hem daarom niet wil weg brengen? Dan zeg ik, de enige manier om te herstellen is je rust te pakken dus misschien wel juist dat bed kiezen in plaats van alle verplichtingen en stress. Wees lief voor jezelf en kies voor jezelf, dat is de enige manier!

Mijn zoon had deze symptomen ook. Niks geen Burnout maar een B12 TEKORT!!
ALS JE DAAR NIKS AAN DOET KUNNEN DE SYMPTOMEN EN KLACHTEN STEEDS GEKKER WORDEN. AUB MELD JE AAN BIJ DE FACEBOOK GROEP B12 DE VERGETEN ZIEKTE. DAAR IS EEN SPECIALIST DE BEHEERDER. ZIJ HEBBEN MÍJN ZOON GERED. DOEN!!

Ik zit ook al meer dan een jaar in deze strijd. Elke dag voel ik de spanning angst duizeligheid en vermoeidheid door mijn lichaam. Wel heb ik vooruitgang als ik et vergelijk met vorig jaar, toen was alles nog iets intenser. Veel rusten(en ook wel inspannen om dat systeem weer te leren ontspannnen) en ontprikkelen helpt en inderdaad toegeven aan je vermoeidheid. Duurt lang als je lichaam eenmaal de stekker eruit getrokken heeft. Ik had ook constant een licht gevoel in me hoofd enorm duizelig en continu het gevoel flauw te vallen met name de ochtenden vorig Jaar nog. Gelukkig heb ik dat nie meer zo. Wel als ik overprikkeld door de wijk loop en het me hersenen te veel word dan krijg ik het gevoel flauw te vallen samen met alle spanningen en duizeligheid sensatie. Daarom is het beter om te wandelen in de natuur.

Heel herkenbaar allemaal!
Ik heb een tijdje een burn out, maar mijn psycholoog heeft een andere diagnose gesteld als achterliggende reden. Zo zie ik het dan. Ernstige depressie, ernstige angstklachten en dan met lichamelijke klachten. (Ongeveer dezelfde pijn als jij).

Ook ik heb een jong gezin, en ik vind het heel moeilijk om niet volledig te kunnen meedraaien in het gezin. Het is zwaar voor mijn partner, maar hij wilt dat ik goed voor mezelf zorg. Als ik dat niet doe, dan ben ik echt een heks naar degenen die dichtbij me staan. Na 2 jaar gaat het een stuk beter. Ik doe meer qua activiteiten (werk en sociaal), maar nog steeds moet ik net zoveel rust pakken. Het is hartstikke logisch, maar toch ben ik er heel verdrietig en boos om.

Het vriendinnetje van mijn dochter (15) moest ook s'nachts naar het ziekenhuis vanwege een paniekaanval, kort daarna ook een moeder (45)van een vriend van onze zoon.

In beide gevallen kennen wij de geschiedenis van beide personen. In beide gevallen gaat het om het gebrek aan een stabiele leefomgeving. Scheidingen, nieuwe vader/moeders, toch weer weg gaan, ruzie, onrust, etc. Het gebrek aan veiligheid, geborgenheid en stabiliteit in je leven is allesbepalend hoe jij je voelt. Dit is de kern van je leven, de basis van de pyramide van Maslov. Alles valt en staat met deze basis. Een paniekstoornis is zo'n foute benaming voor een momentopname. Je zit in een crisis , je zit vast. Je moet dus terug naar de basis en kijken wat daar niet goed gaat.

Ik heb zelf ook een onveilige jeugd gehad, wat een enorme impact op mijn hele leven tot nu toe heeft gehad. Pas nu zie ik ook dat je hierdoor je leven totaal anders gaat structureren om te kunnen overleven. Wat nu pas duidelijk voor mij is geworden is dat ik sterke verbindingsangst heb ontwikkeld, doordat ik mijn ouders niet kon vertrouwen. Dit heeft zich (onbewust) voortgezet in mijn eigen relatie. Bindingsangst, verlatingsangst, verbindingsangst komen allemaal voort uit je opvoeding. Dit komt vaak later pas tot uiting. De klachten die daarbij horen zijn o.a. Veel spanning, volledig uitgeput, apatisch, vluchtgedrag of juist vast willen klampen, angstgevoelens, terugtrekken, impulsief, etc. etc. Erg veel mensen hebben onbewust hiermee te maken. Voor mij geldt verbindingsangst overduidelijk. Niet de oorzaak, wel het gevolg.
Op Youtube staan hele goede video's met uitleg hierover. Ik zeg niet dat je hiermee te maken heeft, maar voor mij was het een eye-opener en precies waar ik zelf nu mee te dealen heb en oorzaak was van mijn burn-out.

Succes!

Bedankt voor jullie reacties. Ik zal systeem therapie eens opperen bij de psycholoog.

Autistisch burnout ken ik als term niet. Maar lijkt me neer te komen op structureel autistische behoeften negeren en op die manier over grenzen heen gaan in het leven? :)

Vervelend zeg!

Paniekaanvallen krijgen gebeurt als je op je tenen loopt, of al burnout bent.

Dus als je de rek er uit is en je gaat door, krijg je paniek.
Paniek zijn de alarmbellen van je lichaam dat er iets anders moet.

Als het goed met je gaat en je krijgt alleen paniekaanvallen in specifieke situaties heb je last van een paniekstoornis.

Ja ik herken het zeker, mensen begrijpen het vaak niet (gelukkig maar voor hen).
Het gevoel van nutteloosheid heb ik ook veel moeite mee. Je moet rusten, maar dat rusten ben je op den duur ook wel zat. En altijd maar proberen positief te blijven, wat soms voor geen meter lukt. Het is echt een ontzettend moeilijk iets.
Het valt pas écht te begrijpen als je het zelf meemaakt helaas. In het begin deed ik erg mijn best om begrepen te worden, ik wilde het zo graag uitleggen aan anderen. Als mensen nu dingen zeggen waarvan ik denk: je begrijpt het totaal niet, dan denk ik: ‘laat maar’. Ik heb het druk genoeg met zelf accepteren wat er allemaal gebeurt. Mij geeft dat wel rust. Mensen die oprecht willen weten hoe het met je gaat, die vragen ernaar en oordelen niet zo gauw, is mijn ervaring.

Sterkte ermee! Hoop dat het je helpt om te weten dat je hier herkenning kan vinden.

Hi Klaraah,

Het kan aan mij liggen, maar ik geef daar absoluut niets om. Ik vind het een gebrek aan inlevingsvermogen als mensen daar niet doorheen kunnen prikken. Daarnaast kunnen ze ook vragen hoe het met je gaat. Vragen ze dit niet, dan weet je dat de interesse in jou vanuit hun kant oppervlakkig is. Dus waarom zou jij je druk maken om wat de ander vindt? Boeit mij werkelijk totaal niets.

Haal je schouders op en besef dat ze niet beter weten. Alleen degene die weten wat een burnout met je doet, zullen het begrijpen.

Allebei bedankt voor jullie reactie!

Het is ook waar wat jullie zeggen en het helpt mij wel even hierin :) dankjewel!

Ik lees inderdaad hier de forum wel eens door z en ik merk dat mensen in deze achtbaan bijna allemaal dezelfde reeks klachten hebben. Maar ook soms positief dat ze er goed uitkomen en minder last hebben van de klachten. En dat geeft me hoop.

Echt super bedankt voor de reacties :)

Er is veel onbegrip als het gaat over burnout, zowel bij werkgevers, collega's, vrienden, familie maar zelfs bij (Arbo)artsen. Je moet eruit van je psycholoog, en als je dan iemand tegenkomt zie je ze gewoon denken van "hij was toch ziek😳". Vreselijk is dat. Ze zeggen niet voor niks dat je beter een been kunt breken...Begrip krijg je alleen van mensen die het zelf meegemaakt hebben en die weten wat het inhoudt. Dat merk je ook meteen aan de gesprekken met die mensen, zijn hele andere gesprekken.

Zo onwijs vervelend dat anderen het nog altijd niet (willen) begrijpen. Ze moeten blij zijn dat ze er zelf niet voor komen te staan. Ik ben nu 10 maanden thuis en vrijwel geheel hersteld, op een aantal lichte restklachten na. Ik studeerde nog en moest noodgedwongen stoppen. In september wil ik weer gaan studeren. De laatste maanden rust heb ik gereserveerd voor leuke dingen doen nu het eindelijk weer kan. Daar komen niet altijd fijne reacties op. Ik zou lui zijn, tijd teveel hebben en het zou niet normaal zijn dat ik nu soms meerdere keren per week ga winkelen of op het terras zit. Lekker laten kletsen, er waren genoeg maanden waarin ik totaal niks kon en overal pijn had.
Vrienden en familie geven me groot gelijk, nu heb ik nog tijd genoeg en kan het weer.

He Evelien,

Ik weet niet wat de zonde is die je begaan hebt maar weet dat uit het leven stappen altijd de verkeerde keuze is. Kun je je verhaal bij iemand kwijt? blijf er niet alleen mee rondlopen! Je kan mij ook mailen

Groeten Ruben

Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing

Dit is te heftig voor een zomaar burn out topic. Hulpverleners kijken jullie mee, en grijpen jullie even in?

Hi Evelien, ik denk dat je niet beseft hoeveel mensen er een of nog veel meer zonden begaan. Daarnaast worden er ongelooflijk veel mensen gepest op hun werk of gewoon genegeerd. Dit is niet goed te praten, maar ook daar ben je niet uniek in.

M.a.w. je bent niet alleen met je problemen en zeker niet de eerste. Zoek hulp en trek familie aan hun jas. Hier kom je uit.

Jeetje ik schrik hier best wel van……
Denk alsjeblieft goed na over je beslissing. Ik weet niet wat je hebt gedaan maar je mag er met mij altijd over praten, als je dat wil dan reageer je maar dan krijg je mn mailadres ook.
Er zijn altijd mensen die van je houden en wat er ook gebeurd is, iedereen verdient een tweede kans. Ik hoop dat je dit optijd leest.
Er zijn genoeg mensen die jou willen en kunnen helpen, misschien kan je ergens anders je leven weer proberen op te pakken.

Evelien, mocht er iets in je zijn dat twijfelt.... Kijk eens op 113.nl. Daar kun je (anoniem) terecht als je eraan denkt om zelfmoord te plegen.