Burnout - forum lotgenoten

Heel herkenbaar. En je omschrijft het heel mooi vind ik (heb ik zelf wel eens wat moeite mee). Klinkt alsof je al heel goed bezig bent. Ik ben nu een jaar onderweg en had net als jij ook rond de 7 maanden door dat ik nog veel weerstand had en het niet volledig accepteren mijn herstel blokkeert.

Wat ik heb geleerd is dat mijn herstel voor mijzelf is en niet voor de burnout of anderen. Met die gedachte lukt het mij om betere keuzes te maken die prettig voor MIJ zijn. Dit geeft mijzelf wat meer ruimte om plezier zo nu en dan voorop de klachten te stellen. Zodra het dan te veel wordt ga ik naar huis.

Misschien heb je ook wat aan camp burnout. Dit is een online hulpprogramma met praktische handvatten die jou ook kunnen helpen als ik je verhaal zo lees. Wat ik hier fijn aan vind is dat ik het elk moment er bij kan pakken en het mij vaak geruststelt. Daarnaast veel veel fijne inzichten.

En verder.... wees lief voor jezelf!!! Waarschijnlijk ben je dit te lang niet geweest waardoor je hierin bent beland. Luister wat je lichaam je verteld en doe wat goed voor JOU is. Je mag nu echt de tijd nemen om uit te vogelen hoe je die versie van jezelf wordt die niet in burnouts beland.
Wat de mensen om je heen betreft, hou ze op de hoogte van waar je aan werkt en hoe je je voelt. Ook al zullen ze het niet begrijpen, vaak vinden ze het wel fijn om te weten hoe ze je kunnen steunen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt. Veel succes!

Je verhaal is ook voor mij ontzettend herkenbaar. Ik zit er al bijna 11 maanden in en ik zie nauwelijks vooruitgang. Geen echt bemoedigende woorden, maar wel een geruststelling dat je niet de enige bent. Dit is mijn tweede burnout en de vorige keer is het ook uiteindelijk goed gekomen, dus daar klamp ik me maar aan vast. Maar aangezien ik nu weer in een burnout beland bent heb ik dus iets niet goed gedaan. Je moet echt je leven omgooien, anders blijf je op dezelfde voet doorgaan en kom je vroeg of laat toch de man met de hamer weer tegen.

Het frustreert dat veel mensen niet weten wat burnout inhoudt. Zelfs onder psychologen en bedrijfsartsen. Eigenlijk weten alleen de mensen die het zelf meegemaakt hebben wat het precies inhoudt. Dus ik snap wat je bedoeld. Maar uiteindelijk gaat het om jou en moet jij beter worden. De mening van andere mensen moet je met een korreltje zout nemen als ze zelf geen ervaring hebben met burnout. Je moet het ze niet kwalijk nemen, het is ook moeilijk te begrijpen als je het zelf niet meegemaakt hebt.

Sterkte ermee en blijf geloven in een goede afloop.

Ik heb ook twee jaar een burn out en het begint eindelijk beter te worden.
Ik sport nog niet, maar ben wel meer “normaal gaan bewegen”.

Kort verhaal: baby-stapjes!
Lang verhaal: lees hieronder

Ergens rond maart ben ik vaker op de fiets gestapt voor een pakketje terugbrengen of een klein boodschapje doen. Thuis deed ik 1-3x/week yoga op YouTube. Afwisselend savonds een korte wandeling. En dat met mindfulness, om echt in contact te komen met wat mijn lichaam doet (en uit mijn hoofd te komen).

Nu (sept) ga ik naar de fysio voor mn stress spierknopen en begeleiding. Hij zei ook: “Begin met baby-stapjes en met structuur! Dagelijks, vast moment 5 minuten wandelen!!! En dan na 1-2 weken kijken of je zo doorgaat, of meer doet.”
Het is logisch dat je eerst moet wennen aan de activiteit. Je hart klopt sneller en je ademt sneller. Wen eerst daar aan, loop dan rustiger/korter als het onaangenaam is. En door structurele basis, kan je lichaam ook op anticiperen en activeren. Mmisschien al alvast het gelukshormoon afgeven.

Heel verhaal, maar succes!

Tis, geen zorgen het komt echt goed. Dat je kan wandelen in het bos betekent dat je niet ver heen bent. Bij een zware burnout liggen mensen eerst weken in bed. Hoeveel klachten heb je verder? Zo te horen ben je er net op tijd bij en zit je vooral in je hoofd. Loslaten, laten gaan, even overal lak aan hebben, je klachten gewoon laten gaan! Laat het je overkomen. Verder veel en gezond eten, veel groente en fruit en biologisch en volkoren waar kan. Zoek zo weinig mogelijk op, leg je telefoon zoveel mogelijk weg en ga lekker het bos in!

Dank je wel dat je een reactie hebt geschreven, dat doet me goed.

Ik probeer elke dag wat 'doelen' te halen. Als in huishouden, koken en boodschappen doen. Dat red ik echt niet altijd, alles voelt zo zwaar. Ik schrijf veel, alles wat er in mij opkomt en probeer te mediteren en ademhalingsoefeningen te doen.

Ik voel me regelmatig een soort van gefrustreerd, dan denk ik hoelang gaat dit duren. Zoals de tijd snel gaat als je leuke dingen doet, zo verschrikkelijk langzaam gaat de tijd nu. Elke dag de dag overleven. Opgesloten in jezelf.

Heb erge spanning in mijn lijf, vooral mijn schouder/nek/armen. Een raar onbestemd gevoel in mijn lichaam, een soort leeg gevoel.

Ik vind het moeilijk om op mezelf te vertouwen en zoek steun om me heen... Herken je dit?

Heel veel sterkte en kracht

Ik zit nu al een jaar in die vreselijke burn-out en je verhaal is zo herkenbaar. Ben ook veel te lang doorgegaan en heb ook alle signalen van mijn lichaam al die jaren genegeerd. Het piekeren maakt het er niet beter op. Mijn werkgever heeft nu mijn salaris teruggezet naar 70 % wat nog meer stress en gepieker oplevert omdat ik nauwelijks rond kom. Weet niet hoe ik hier ooit nog uit moet komen, blijf maar hoop houden maar dat is zo moeilijk als je niet echt verbetering ziet. Ik hoop dat het bij jou niet zo lang gaat duren.

Mij zeer goed. Je gaat leren luisteren naar je lichaam. En signalen herkennen. Haptonoom is top.

Mij ook enorm. Alleen al het aanraken helpt je een veilig gevoel geven en daarmee stresshormonen af te breken, maar ook leer je je lichaam veel beter kennen en word je op patronen gewezen. Absoluut een aanrader! Veel succes :)

Ik loop 2x in de week met een burn-out coach. Hij is tevens haptonoom, zo verschrikkelijk fijn dat hij mij goed kan begeleiden om écht te luisteren naar mijn lichaam. En wat het maakt dat het zover is gekomen...

Het geeft mij in deze toch echt zware/donkere tijd echt iets, ben dankbaar.

Ik gun jou dit ook!

Voor iedereen is de oplossing anders.

Bij mij zijn mijn lichamelijke klachten:
- kortademigheid en hyperventilatie.
- Spierpijnen in mijn bovenlichaam, echt onwijs pijnlijke spierknopen, en soms met uitstralende tintelingen vanuit nek naar mijn handen.

Ik moet heel goed letten op signalen van mijn lichaam en er óók wat mee doen (grootste probleem).
“Waar komen deze klachten vandaan? Wat voel je, welke emotie hoort erbij? Wat betekent dat? Etcetera”
Ik heb een nieuwe hobby gevonden wat me beter in contact laat komen tot mijn gevoel. Zingen/muziek.
Verder heb ik geluk gehad dat ik een manueel fysiotherapeut had die heel empathisch is. We oefenden met ademhaling en pijnprikkels, en hij stelde paar rake vragen. Hierdoor begreep ik eindelijk hoe mijn psyche op mijn lichaam werkte. En wat mijn lichaam tegen mijn psyche probeerde te zeggen. (10 maanden na de diagnose). Ik ben nog steeds aan het leren. Slechte gewoontes slijten slecht.

Hoe is het nu met jullie?

Bij mij slaat de burnout ook op mijn inspanningsvermogen, en ook een winkel als de kruidvat of albertheijn waar veel prikkels zijn reageert mijn lichaam ook heel erg aangespannen hou het njet lang vol daar. Dit na 15 maanden nog steeds. Elke dag last van me ogen te aangespannen door licht beelden njet goed kunnen verdragen. Loop wel 30 min per dag. Liever in het bos. En als ik te veel doe dan word ik ook angstig door de inspanning en dan moet ik me rust nemen. Duurt lang hopelijk komen we eruit. Ben benieuwd hoe je je nu voelt. Gr

Ik herken het. Ik ben moe, uitgeblust, geen zin in sociaal gedoe. Alles wat ik niet ben. Mijn vrienden snappen het denk ik niet waardoor alles versterkt. Het zijn vlagen eigenlijk. Zit er nu middenin dus ben weer gestart met een dagboek en ik probeer een ritme aan te houden. Dus elke avond bijvoorbeeld het aanrecht opruimen en elke ochtend even vegen. Dan heb ik toch een soort van voldaan de dag gestart en afgesloten.

Hai, mijn zoon van 18 heeft sinds februari een Burnout. Hij heeft vele klachten. Ook de oren hoor ik hem vaak over. Het ergste, dat zegt hij zelf, zijn de hele strakke spieren in zijn hals. Alsof iemand zijn keel dicht drukt. Heel veel angst gehad, en nog, om de spieren. Als dat weg zou gaan, zou hij letterlijk wat meer lucht en dus rust krijgen. Het is ontzettend heftig allemaal....

Ik ben nu 6 maanden thuis van een burnout van tinnitus had ik vroeger sporadisch last, sinds de burnout is dit wel verergerd. Voor ik ga slapen komt er steeds een misselijk makende vermoeidheid over mij. Dit verschijnsel heb ik ook overdag als ik lange tijd met een klus bezig geweest ben

Hier ook last van! Zelf hier nooit last van gehad….. heb nu een jaar een burnout en er zit sinds kort een constante ruis in mijn oor. Hoop inderdaad dat het overgaat want ik word er gek van.

Hallo Margje,

Ik heb cognitieve gedragtherapie gevolgd. Ik begon er redelijk sceptisch aan maar het heeft me zeker geholpen. Het is niet zo dat alleen die therapie me er bovenop heeft geholpen maar alles wat ik tijdens mijn burn-out heb gevolgd aan hulp, heeft een beetje bijgedragen aan mijn herstel. En met al die beetjes, ben ik een eind gekomen.Er is niet 1 oplossing denk ik maar het zit in de combinatie van verschillende dingen. Succes!

Beste Joop,

heb alles gelezen, ben zelf een end op weg geweest ook naar depersonalisatie-derealisatie. Wat mij rust geeft is mijzelf dagelijks te focussen op DANKBAARHEID. 's morgens zet ik een rustig muziekje op en in gebed dank ik voor al het goede wat ik heb mogen ontvangen, ontvang en nog zal ontvangen. En als je daar bij stil staat.. dan is er best veel om dankbaar voor te zijn. Ik merk een rust en liefde in mijn hart en ziel die ik eerder niet had. Wel merk ik dat ik nog erg weinig kan hebben, bij de minste tegenslag word ik weer teruggeworpen. Maar spanning, onrust en stress heb ik weten uit te bannen. Nu ben ik lief voor mezelf en stel mijn gezondheid op 1. Sterkte met je herstel!

Ik word ook iedere nacht wakker om 2 of 3 uur. Denk teveel stress en cortisol? Toen ik nog in een betere fase zat werd ik vaak om 1-3-5u wakker zwetend met een bonzend hart. Toen meer rustig gaan fietsen en natuur ingegaan en toen ging het vanzelf langzaam beter.

Jeetje ja dat herken ik ook...alles is neutraal. Je leeft zonder echt te leven...Maar wat fijn te lezen dat bij BB.dat met stapjes terug is gekomen!!! Kan niet wachten tot alles weer echt fijn voelt...

Fijn dat alles bij jou terug is! Kan niet wachten op dit moment. Zou ook graag weer willen fitnessen maar dat gaat nog lang duren ben ik bang….

Dag Suus,

Enorm herkenbaar je verhaal. Het is echt een hel op aarde. Heel gelijkelijk aan, zal de heftigheid afnemen, maar dit heeft veel tijd nodig. Probeer er niet tegen te vechten en probeer zo min mogelijk te doen, luister naar je lichaam.

Het is enorm lastig en het voelt verschrikkelijk. Wellicht herken je iets in verhaal 90, stel gerust vragen!

Hi Suus,

Ik ben ook 24 en ook ik heb een burnout.
Je bent dus niet de enige.
Heb je al naar een betaalde burnout coach gekeken? Die hebben vaak geen wachttijd. Voor de rest zou ik zeggen probeer niks meer te bereiken, zoek iets wat de tijd vult en ook wat rust geeft (wandelen? tekenen?).
Ik zit er nu een jaartje in. Het is inderdaad een lijdensweg, maar het voordeel zal zijn dat wij sterkere en vollere mensen zullen worden. Heb vertrouwen en houdt moed.

Hi ik ben 21 en zit ook met een burn-out. Ben nu 1 jaar en een paar maandjes verder. Ik heb nogsteeds elke dag last van klachten waar je doodmoe van wordt.

Ja dat is normaal je brein raakt snel overprikkeld waardoor je allemaal gekke lichamelijke klachten krijgt. Angst aanval opeens is ook normaal als je vaak gaat mediteren en zorgen dat je elke dag gaat wandelen( het liefst in het bos) ga je merken dat die angst langzaam weggaat.. je lichaam heeft beweging nodig anders kom je in de vecht en vlucht modus.

Hey Johanna,
Ik herken goed wat je schrijft. Ik zit zelf sinds okt. 2019 ook thuis met een burn-out. Woon ook alleen wat soms indd eenzaam kan voelen. Afleiding/sporten helpt me en heb sinds een tijdje haptotherapie. Ik deelde het ook nooit met mensen als ik me slecht voelde, maar merk dat het wel belangrijk is nu voor me. De mensen die echt om je geven willen er ook voor je zijn, gun je zelf daar gebruik van te maken. Het kan je enorm helpen en dan heb je misschien minder het gevoel er alleen voor te staan. Veel sterkte en weet, je bent niet alleen :-)

tjemig, wat herken ik dit, vreselijk alleen voelen in deze situatie ,aangeven dat je graag steun ontvangt maar het krijge: ho maar..de meeste laten het voor wat het is en praten liever over hun leven..
mijn gedachte is dan ook: ik doe er niet toe....

Hi :)
Ik herken ook veel in wat jullie schrijven. Kwam ineens op deze site tereecht en zit wat te lezen.

Ik ben zelf 29 en zit in mijn 2e burnout (eerste op mijn 25e). Vreselijk, had nooit gedacht dat ik het weer zo ver zou laten komen. Sinds september ziekgemeld en na 2 weken weer begonnen met werken met het idee dat het wel kon. Opgebouwd tot 20 uur en daarna weer volledig ingestort. Nu 2 maanden thuis.

Ik ben ook single en iedereen om me heen onderneent doet leuke dingen! Snap helemaal dat je je eenzaam voelt. Maar je bent niet alleen. Dat zie je maar weer op deze site. Hoe ver ben je in je herstel? Kan je al weer wat qua beweging etc?

Sterkte <3

Heftig man!! Ontzettend veel sterkte!

Je bent niet de enige. Ook ik herken dit, toen ik tegen de 30 liep begon er een onrust te groeien. Mensen op je heen starten een gezin en ik kreeg steeds meer een groeiende angst. Ik probeer te werken aan mijn denkpatroon en de daarbij opkomende gevoelens. Ik ben nu 9 maanden verder
Sinds ik thuis raakte. Ik weet dat ik mezelf hierin ga overstijgen.. ik wil dat gewoon. De realiteit is nu ook dat ik net weer hyperventilatie had en nu dus hier mijn geruststelling probeer te vinden. Accepteren Ruben, accepteren dit is hoe het is. Maar het word beter. Want dit is geen normale
Staat voor je lijf. Ga dingen doen die je vroeger leuk vond, ga doen wat je wil, laat los wat is geweest. Wees trots op jezelf dat je jezelf zo kwetsbaar maakt. Probeer de kleine zegeningen te tellen. En wees lief voor jezelf. Luister niet naar die interne criticus als hij geen redelijke argumenten heeft. Vergeef jezelf en leg de focus op het positieve. ‘Water the flowers, not the weeds’.

Dank voor je reactie.. Wat vervelend dat jij er al zolang in zit ook. Had/heb jij het ook constant? Fijn dat er wel wat verbetering in zit bij jou. Ik merk idd bij intensieve gesprekken dat het nog erger wordt in mijn hoofd.

Ja ik heb het ook bij et zitten.. maar soms voel ik et niet. Gisteren met wandelen had ik het ook minder.. in het begin was ik ook constant duizelig of eigenlijk is et een soort onbalans gevoel.. de spanning in me nek hoofd en ogen is er wel nog dagelijks . Voel et wel ook afnemen als ik met mijn nek leun of als ik langer zit trekt et uiteindelijk weg

Ervaarde je dat gevoel van onbalans voornamelijk bij het lopen of ook in je hoofd qua duizeligheid? Met wandelen is het net alsof ik zweef. Heel irritant. Spanning in hoofd qua fysieke klacht?

Ik ervaar dat duizelig gevoel ook als ik lig of zit wel is et veel minder dan de eerste 5 maanden toen was et heel erg aanwezig. Nu zit ik al 8 maanden in mijn burnout en voel dat de duizeligheid ook eindelijk een beetje minder begint te worden. Maar voel et nu ook heel lichtjes alleen is et meer afgezwakt. Heb je ook last van vermoeide ogen.? Mijn fysieke klachten zijn gespannen buik soms want tintelingen in de armen.. in et begin voelde ik me angstig door de spanning.. maar ook dat is afgezwakt. Maar kan nog steeds niet veel doen.

Ik heb wel vermoeide ogen. Ook veel hoofdpijn. Kijk ook bijna geen tv. Hoop dat dat zich allemaal weer gaat herstellen. Heb je soms ook dat slappe gevoel in je benen?

Ik kon de eerste maand niet eens langer dan 5 min wandelen had ook last van elastische benen gevoel heel gek was dat.. gelukkig heb ik dat nu veel minder als ik te lang wandelvoel ik me wel zwakker worden in mijn benen. Ik kijk nu ook bijna geen tv altijd pas later in de middag of in de avond. En die hoofdpijn had ik de eerste maanden ook erger nu heb ik et niet meer dagelijks en voelt niet meer zo heftig als in het begin.. het is een lange weg je moet je lichaam en hoofd veel rust gunnen inspannen en ontspannen en niet te veel stressen en prikkels vermijden dat is mij gezegd.

Hoe voelt dat precies die elastische benen? Want ik heb ook zo'n slap wazig gevoel in de benen. Het piekeren is nog een ding want dat gaat de hele dag door. Zelfs als ik ontspan zijn de klachten wel aanwezig. Wordt dit met de tijd ook beter? Wel fijn dat jij vooruitgang merkt.

Ja heel gek gevoel was dat alsof je je moet concentreren op je benen om ze te moeten voelen was ook heel zweverig in me hoofd bij et wandelen et gevoel alsof je er was maar ook weer niet.. maar dat had ik de eerste 3 4 maanden vooral erg. En inderdaad bij het liggen had ik ook nog klachten nu als ik lig is mijn lichaam ontspannen dus het gaat met de tijd wel beter worden en je lichaam komt weer in de ontspanning modus. Je moet proberen als je lgt niet te piekeren maar echt een moment van rust nemen.. want joun gedachte gang doen ook veel sensaties oproepen vooral spanning in de buik. Maar ik denk dat je et nog moet leren te accepteren de burnout. Heeft mij ook veel tijd gekost omdat ik zoveel lichamelijke klachten had.. na de mri scan heb ik et eindelijk pas wat meer geaccepteerd. Toen was ik 6,5 maand verder

Oh ja herkenbaar.. Dat zweverige tijdens het wandelen. Het gevoel alsof dat door de benen gaat, misschien is dat het elastische gevoel? Mag ik vragen wat voor klachten je nog meer had? Ik vind het idd nog niet zo makkelijk om dit te accepteren. Vind het zo apart dat je zulke lichamelijke klachten kunt hebben door stress. Heb zelf een mri van het hoofd gehad ivm duizeligheid maar was allemaal goed. Net zoals het bloedonderzoek. Bedankt voor je tips. Ik moet idd meer uit mijn hoofd. Had jij ook dat de ochtenden veel zwaarder waren?

Heel herkenbaar allemaal, elastische benen en oogspierspanning. Je moet alle oorzaken van stress (tijdelijk) uitbannen uit je leven en rust nemen. Mijn valkuil is dat ik veel te veel op de iphone kijk, daar doe ik mijn ogen geen plezier mee. Doe es een keer overdag 10 minuten gewoon je ogen dicht, luister een rustig muziekje. Zit lekker in de zon met een kopje koffie. Dat soort dingen. Dit is een periode waarin je lief voor jezelf moet zijn. Sterkte allen!!
Overigens 1 CT scan en 2 MRI scans gehad, is goddank niets uitgekomen. Apart he dat je brein je lijf zo in de war kan schoppen!!

Beter wel één caffeine vrije koffie! Anders blijft dat cortisol gieren. Lichaam moet tot rust komen.. geef het wat het vraagt. Koppie ook :)

Je lichaam en je brein zijn overbelast, hoe verder jij in het rood bent gegaan hoe sterker de lichamelijke klachten zijn en hoe langer het duurt. Je moet jezelf echt je herstel gunnen, als je dagelijks te veel gaat piekeren ervaart je lichaam ook weer stress, zonder dar jij het door hebt. Je zou je meer moeten focussen op mindfullnis te zijn en je moet leren de burnout te omarmen en mee te gaan met de flow. Goed eten goed inspanning en ontspanning met elkaar wisselen. Optijd naar bed niet te veel in je hoofd zitten. Zoek podcast die je inspireren van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat helpt mij heel erg. Geloof dat je er ooit weer uit komt. Dat is de enige weg om je herstel te bevorderen. Ook al is het moeilijk probeer meer van die dagen te hebben een goede meditatie en ademhalingstechnieken. Je moet het echt zelf gaan doen ook je mentale stukje. Het komt goed.

Beste Daantje,

Ik heb dit ook gehad de eerste weken. Maar echt , GA naar buiten. 1 uur lekker wandelen in de natuur. Het liefst in de (vroege) ochtend. En kijk heel bewust om heen. Wat zie je, wat voel je wat ruik je. Dit klinkt misschien heel suf maar het werkt!! Bewustwording! Leef in het nu. Die medicatie helpt je nu wellicht maar ook hier moet je weer vanaf. Ook mediteren helpt. Ik gebruik de app van Meditation Moments. Echt heerlijk!! 🍀

Niet moe kunnen worden is juist perfect, dan kan je vanalles nog doen. Naja niet teveel natuurlijk als je burnout bent, bij echt burnout ben je trouwens heel erg moe en kan je meestal niet je bed uit. Dat terzijde, misschien ben je overspannen of ben je burnout maar niet geheel afgezakt. Tip hierboven is goud, de natuur in! Jezelf rustig maken en fysiek moe. Ook L-theanine + lemon balm kan je proberen om rustig te worden.

Ik heb dit ook, maar heb vooral ook heel veel slijm in mijn keel. Om gek van te worden. Ik heb ook een verdikking aan een kant en ben ook vaak misselijk.

Toevoeging, meer mensen met zoveel lichamelijke klachten? Soms twijfel ik en denk ik dat het iets anders moet zijn. Maar gezien het proces van geleidelijk afzakken, beetje vooruit gaan en weer afzakken met duidelijke aanleiding (stress en slecht slapen) kan het eigenlijk alleen een burnout zijn?

Hoeveel wil je er hebben ? Maag- en darmklachten, droge mond, branderige tong, oorsuizen, slap gevoel en tintelen in de benen, veel plassen, moe, duizelig, onrustig, warm, zweten. En dat gewoon gedurende de hele dag, dag in, dag uit.

Ik denk vaak dit kan toch niet door stress komen en denk vaak dat ik iets anders heb. Vraag me steeds vaker af of dit nog goed gaat komen en hoe ik ooit hieruit ga komen.

Kan zeker wel Bert, wsl met een Oxazepam is het tijdelijk weg? Daarom is wellicht (es)citalopram iets om uit de cirkel te komen?

Grappig dat je dit schrijft want ik heb precies hetzelfde. Dat komt dus door de hitte. Dit is ook een stressor en daardoor moet je lichaam nog harder werken. Ik kon op een gegeven moment weer joggen, maar nu heb ik al moeite met wandelen. Ik lig er helemaal af en mijn hartslag gaat ook als een tierelier. Ik vermoed dat straks wanneer de temperatuur zak je weer meer tot rust gaat komen en ook beter gaat slapen!

Wat rot J! Ik kreeg ook permanente angst vorige week na de achteruitgang. Ben toch met die medicatie begonnen maar bijwerkingen vallen niet mee. Zoooo moe

Hey J, hoe is het nu? Ik loop rustig kwartiertjes, durf nog niet veel verder. Hartslag wel genormaliseerd. Denk zelfs iets te laag misschien? Bouw voor mn gevoel geen conditie op.

Hoi Theo, ik herken heel goed je verhaal en ik heb ook mijn verhaal hier ook neergezet omdat ik niets meer snap van mezelf. Ik ben veel kwetsbaarder geworden, lijk verandert te zijn als persoon. Niet half de vrouw die ik ben geweest. Je bent absoluut niet de enige die zich zo voelt. Ik heb geen raad voor je maar het beetje hoop wat ik heb, wil k met je delen omdat ik wel weet, je komt er sterker uit en de zon gaat komen
Dikke oprechte knuffel van mij iig

Dank voor je reactie Caroline. Fijn dat je de moeite neemt om een reactie te geven. Ik heb net je verhaal gelezen en herken me hier maar al te goed in. Wat een ellende zo'n burnout en wordt naar mijn idee niet serieus genoeg genomen ook niet door bedrijfsartsen. Die laten je vaak denken dat het aan jou ligt en duwen je vaker nog meer in de shit.

Tuurlijk neem ik de tijd voor je reactie omdat je wat wezenlijk zinnigs verteld wauww. We willen mi toch ook graag weten dat we gehoord en begrepen worden toch... Het valt me op idd dat dit niet een standaard is. Dit betreur ik want je herkend elkaars shit nl maar al te goed. Wat ik wel minder lees hier, dat je in wezen merkt dat je intern verandert bent, en kwetsbaarder bent. Mijn vraag dan hierbij dan: is dit van tijdelijke aard.... Want idd las ik ergens, angst voor dementie/cognitie problematiek- ander gevoelsleven omdat ik merkt dat mijn cognitie nog steeds niet op het niveau is van wat het was nl.
Bij vlagen heb k hoop en kracht maar dat is nog wel schaars waardoor onzekerheid altijd aanwezig is.
Theo we moeten hoop houdenen vooruit blijven kijken, daar is de zon en warmte..
Theo ik lees je...

Vooral dat terug bij af na een paar goede dagen, die herken ik sterk. Mijn slechte dagen zijn lang zo slecht niet als wat jij beschrijft. Bij mij blijft het beperkt tot het hebben van darmklachten met slaapstoornis tot gevolg. Daardoor vervolgens futloos en in korte spanningsboog. En vooral op het moment dat dingen niet gaan zoals ik wil.

Ik ben onder behandeling bij een haptotherapeut om de signalen van mijn lichaam te leren herkennen voordat ik echt in paniek schiet. Dat helpt enorm, maar nog steeds duurt het allemaal te lang. Ik zit er in sinds december vorig jaar en volledig ziektewet sinds april dit jaar.

Wat mij ook geholpen heeft is een 6 module programma van campburnout.nl De beste tip die ik eruit gehaald heb is een puntentelling voor de dag.

Je neemt een oke dag en schrijft je activiteiten van die dag op. Vervolgens geef je die activiteiten punten. (ontbijt/lunch/avondeten kost 1 punt, een uurtje netflix 2 punten, een uurtje klussen 8 punten) Dan kom je op een totaal van x.

Met dit puntenaantal ga je vervolgens een planning maken voor je dagen, waarbij je zorgt dat je onder dit aantal punten blijft.

Wat ik eruit haal is dat het nu zichtbaar is hoeveel ik kan doen en wat ik zou moeten laten om die avond met vrienden wel door te laten gaan.

Mijn grootste uitdaging nu is dat ik omhoog ga in mijn aantal punten per dag, maar niet meer precies weet wat mijn max per dag zou moeten zijn.

Ik hoop dat je er iets mee kan. Sterkte in ieder geval.

Hoi heel herkenbaar voor mij. Ik merk dat de laatste tijd iedereen meent mij te moeten analyseren. Zo van ja, jij bent ook zo perfectionistisch en geeft je grenzen niet aan. Of je bent ook zo onzeker en daardoor heb je faalangst. Ik vraag niet om een analyse en ook niet om advies. Maar toch krijg ik het zomaar van iedereen, familie, vrienden en collega's. Ik word er soms helemaal naar van en heb laatst ook gezegd dat ik het idee heb dat het gesprek daardoor niet gelijkwaardig is. En zo voelt het ook. Maar dan krijg ik weer de reactie dat dat niet de bedoeling is en dat dat ook een kenmerk is van mij, dat ik mij altijd de mindere voel. Dus ben ik weer terug bij af. De laatste tijd denk ik steeds vaker ik zeg maar helemaal niets meer. Of ik zeg al aan het begin dat ik er wel over wil vertellen, maar dat ik geen oplossing verwacht maar alleen een luisterend oor. Dat laatste heb ik overigens nog niet toegepast, alleen in mijn hoofd. Kortom ik zoek net als jij naar een manier om dit analysegedrag te pareren. Het lijkt net alsof iedereen mij in een soort slachtofferrol duwt, dat voel ik me sowieso wel een beetje zeker in deze periode, maar die positie is niet erg fijn.
Een echte oplossing heb ik dus niet , maar wel soortgelijke ervaringen. Misschien zijn er meer mensen die wat tips hebben om hiermee om te gaan.

Ik zou je graag hoop geven en mezelf ook. Ik zit nu 10 maanden thuis en omdat mijn werkgever ooit heeft gelezen dat een burn out na 6 maanden overgaat... spreekt die al van medisch ontslag. Ook de ziekteverzekering doet moeilijk, niet echt rustgevend allemaal en zo oneerlijk. Ik werk al zo'n 30 jaar en was nooit lang afwezig of ziek. ...Ik maak me nu ook grote zorgen om het financiële want ik ben een alleenstaande moeder met 2 kinderen. De zorg om de kindjes zorgt er ook voor dat ik niet echt kan rusten ..ik heb ook geen opvangmogelijkheden, geen familie in de buurt. Soms zie ik het totaal niet meer zitten, ik kan ook niet meer tegen geluiden, drukte ...zelfs het roepen en zingen van de kinderen, hoe erg is dat. Ik zie torenhoog op tegen de vakanties omdat mijn zoon Asperger heeft met af en toe woede uitbarstingen waar ik dan weer niet meer tegen kan. Ik doe alles wat ik moet doen, koken, de was, het huis proper houden en me sterk houden in het bijzijn van de kinderen maar soms wou ik gewoon dat alles stopte ...

Prachtig! Het is ook een wake up call. Ook ik ben te ver gegaan in mijn gedrevenheid. Een prachtige gedrevenheid voor een nobele zaak. Maar ook daar kun je te ver in gaan, dat leert mijn toestand mij nu. Dit wil ik accepteren, heb daar soms nog moeite mee, maar weet dat het een nieuwe mooiere kijk op het leven met zich mee zal brengen. Een leven waarin ik centraal sta, als regisseur van mijn eigen geluk !
Succes allemaal..

Ik zelf kamp al 2 jaar met een burnout en heb door de burnout een depressie erbovenop gekregen. Wat ik in jouw verhaal lees, is dat je het anderen graag naar de zin wil maken. Dat je loyaal bent, ondanks dat je voelt dat je leegloopt. Ik kan je vertellen dat dit 1 van de karaktereigenschappen zijn van mensen die gevoelig zijn voor zowel burnout als depressie. Je gaat op wilskracht door, omdat je denkt dat andere dit van jou verwachten, maar je loopt jezelf hierin voorbij. Als je door blijft gaan, komt de man met de hamer en is zelfs uit bed komen, douchen, aankleden als een hele grote opgave. Dat wil je niet meemaken!!! Je lijf geeft je nu al een signaal om het rustiger aan te gaan doen. Weet niet wat je voelt. Ik voelde een constante onrust, pijn in mijn nek, gespannen benen en makende gedachtes die ik niet kon stoppen! Mijn zelfvertrouwen daalde naar het nulpunt! Ik kon overigens op het laatst niet meer slapen. Ik was doodmoe, maar dacht echt dat ik mijn hoofd niet stil kon krijgen! Ik wist op een gegeven moment niet eens meer wat ik voelde. Ik wist dat ik gek op mijn man en kinderen en mijn honden was, maar voelde er niks meer bij.....Het is een pittig proces, wat je nooit alleen op kan lossen. Zoek therapie, praat met je huisarts....de man met de hamer moet je voorblijven! Een overspanning is nog wel snel om te buigen. Burnout of depressie zeker niet. Pas na 3 tot 5 jaar zit je dan weer terug op je oude energieniveau! Een depressie alleen kan wel vlotter herstellen. Als je jouw patronen en valkuilen maar leert kennen en daar heb je iemand bij nodig die je die spiegels voor gaat houden. Patronen komen uit je vroegere jeugd. Eigenlijk overlevingsmechanusmes in moeilijke tijden. Bij mij werd bv vroeger nooit over emoties gepraat. Pijn mochten we niet laten zien. Dan stelde we ons aan. Of als ik op school een slecht punt had behaald, was dat mijn eigen schuld, want dan had ik niet genoeg mijn best gedaan. Problemen hoefde ik thuis niet mee aan te komen. Zoek het zelf maar uit, was dan het antwoord. Emoties deden er niet toe. Dus wat deed ik? Ik stopte ze weg. Schouders eronder en door! Met hard werken, kreeg ik wel complimenten. Dus wat deed ik "hard werken om waardering te krijgen" Die patronen neem je mee naar je volwassen leeftijd en daar kunnen ze op enig moment voor Problemen gaan zorgen. Vaak is langdurige stress de oorzaak....als je jouw blik altijd naar buiten zet, denk je niet aan jezelf maar aan de ander. Je cijfert jezelf dan weg. Ik heb nog steeds moeite met de vraag " wat wil ik nu eigenlijk?" Dit omdat ik jarenlang over mijn grenzen ben gegaan om andere maar te pleasen. Nu geniet ik pas echt weer van me-time! Heeft nog lang geduurd, want als ik op de bank lag, voelde ik mij nutteloos en schuldig 😉 dus ga met je huisarts praten en zoek een psycholoog. Je moet nu even jezelf op 1 zetten. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin! Accepteren dat het niet goed gaat, is de belangrijkste stap naar herstel. Hulp vragen is stap 1!

Hoi Tim,

Heel herkenbaar. De onzekerheid bekruipt je heel stilletjes, tot je op een bepaald moment merkt dat je een schim van jezelf bent. Goed dat je hulp bent gaan zoeken. Je hebt het heel lang volgehouden, nu is het tijd om voor jezelf te zorgen. Langzaam zul je je ook weer beter gaan voelen. Heel veel succes en sterkte, je kunt dit!!

Wow ik herken je verhaal heel erg. Sinds de geboorte van de 3e (september 2021) voel ik me verschrikkelijk. In de winter veel paniekaanvallen gehad en nu geen aanvallen meer maar continue vermoeid en pijn op de borst en in de bovenrug. Ga momenteel door de malle molen bij de cardioloog en ben al op van alles bloedgeprikt, maar er lijkt niks uit te gaan komen.. denk zelf ook aan een burnout (want ja, nooit 1 moment rust hier in huis, bovendien kom ik uit een heftige baan waar ik nu mee gestopt ben) maar wil toch lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben want ik maak mezelf helemaal gek..

Oxazepam 10mg erin. 2/3x per week te gebruiken of 2 weken achter elkaar en dan periode niet.

Herkenbaar dit. Ik zit al een jaar thuis. Ik had wel het idee dat het de afgelopen maanden beter ging. Ik was positiever (kijkend naar de toekomst zag ik alles wat rooskleuriger in). Alleen sinds dat ik beter ben verklaard, begin ik me moe te voelen en twijfel ik aan wat ik kan (op werkvlak). Ben heel benieuwd hoe dit verder uitpakt straks.

Hallo M
Mag ik vragen of de dwang er nog is en had je er ook paniekaanvallen en angst naast? Heb je medicijnen gekregen? Bedankt

Hoi M,

dit is herkenbaar. Is het 1 gedachte of meerdere?

Na mijn burn-out ben ik op zoek gegaan naar allerlei oorzaken. Hierbij kreeg ik twijfel gedachtes over de relatie met mijn vrouw. Ik schrok hier enorm van en deze dwanggedachtes bepaalden mijn leven enorm.
Ik sta daarnaast al 2 jaar op met onrust in m’n buik/lichaam. Heb hierbij hulp van een psychosomatische therapeut.
Sterkte en groet Eduard

Heel herkenbaar, deze gedachtes gaan aan de haal met mij. O er alles twijfel ik, denk na over mijn relatie is dit wel wat ik wil, elke hobbel die k tegen kom wil ik uit de weg gaan omdat k geen keuze lijkt te kunnen maken. Dit is zo zo, niet wie k ben. Loslaten en accepteren is zo makkelijk gezegt, hoe doe je dat.... Ik ervaar een zwarte kant v mij zelf waar ik uit wilt vluchten maar hie
Als iemand de sleutel heeft ROEPEN want daar hebben we wat aan
Eduard sterkte sterkte en blijven roepen, de zon komt ergens.... M

Wat zijn joun klachten en welke therapieën heb je gevolgd

Ja, heel herkenbaar.
Nu 2 jaar in burn out en kan nog vrij weinig. Ik merk dat het voornamelijk zit in dat ik zo graag wil en altijd doorgezet heb. En dat doe ik nu nog steeds, maar dit werkt averechts. Als ik een terugval heb en ik ga echt weer alleen rusten en zo min mogelijk doen, behalve wat wandelen en toch proberen te mediteren, dan gaat het weer beter. Zodra het beter gaat denk ik weer dat ik alles kan en val ik weer terug. Dus voor mij is het heel belangrijk dat ik blijf rusten. Iets kleins doen is een kleine stap vooruit en dan weer rusten. Constant bezig met herstel en ontspanning en dat is toch wel echt wat mij het beste helpt. En accepteren dat het niet over gaat in een jaar tijd. Maar het gaat zoals het gaat en accepteer het. Dat verzacht.

Het is goed te ontdekken wat je belastbaarheid is.
Bijvoorbeeld:
een kwartier telefoneren lukt. daarna een kwartier weer ontspannen en mediteren zodat je lichaam weer gaat snappen om na inspanning te ontspannen.
Het is een hele klus om dit bewust te doen, maar uiteindelijk gaat het erom dat je zenuwstelsel weer autonoom wordt.

Dit herken ik zeker. Bij iets meer inspanning merk ik dat mijn lijf gaat trillen. Alsof ik net uit de sportschool kom :)

Ik heb momenteel ook een burn out, ik heb al 2 jaar last van trillende benen , branden knieën bij het minste inspanningen.
Hopelijk gaat dit voorbij?
Zijn er mensen waarbij dit voorbij is gegaan ?

Wat fijn om te lezen dat er mensen zijn die dit herkennen want ik merk dat ik er weinig over terug kan vinden.

Ik ben al een heel eind hersteld maar deze klacht is er nog steeds. Begonnem toen ik ongeveer een half jaar in de burn out zat, dus nu al ruim 15 maanden heb ik er last van.

Ik zou willen dat ik er vanaf kon komen want het maakt heel onzeker.

Heb je magnesium tabletten geprobeerd?
Magnesium voetenbadjes of magnesium olie schijnen ook goed te helpen tegen trillingen.

Bij mij hielp ook door genoeg water (of ander vocht) te drinken.

Hi Jacky,

Het trillen doen dieren automatisch om de energie van stress en trauma's die in de spieren opgeslagen waren, los te laten.
Het is dus 'n wijze, gezonde reactie van het lichaam die we niet moeten bestrijden.
Wij denken teveel en vertrouwen te weinig.
Weerstand tegen bepaalde pijnen en fysieke sensaties creëert alleen meer spanning. De neiging om van b.v. pijn weg te lopen maakt dat het lichaam zich sterker laat voelen. Het moet gevoeld en gehoord worden. Naar de pijn toe gaan, zonder (ver)oordelen, zonder de behoefte om "er vanaf te komen" maar om je er mee te verbinden, kan je op weg helpen.

Veel kracht, hou je soepel.. :-)

Marcel

Heel herkenbaar!! Dit heb ik ook. Kan gesprekken ook niet meer volgen, zoveel moeite mee . En kan ook niets meer onthouden. Zit nu 5 mnd in B.O.

Nooit gedacht dat ik hier uit pure wanhoop mijn verhaal zou zitten typen. Met een bijna 1 jarige koter om mij heen. In september 2021 is mijn zoon geboren.

Op eerste kerstdag kreeg ik mijn eerste “paniek aanval”. Hier is natuurlijk veel aan vooraf gegaan. Jaren misschien wel.

Ik ben 7,5 jaar samen met mijn partner en werken samen in zijn bedrijf. Hier heb ik voor gekozen om mijn droom, een gezin, waar te maken. Een periode zijn wij thuis en een week varen we. Nu zorg ik daar voor mijn gezin en personeel. Zelfstandig heb ik hiervoor mijn papieren gehaald. Tijdens mijn 34 wkn zwangerschap heb ik mijn laatste examen gehaald.

Ook een verbouwing van ons huis tijdens de gehele zwangerschap heeft er voor gezorgd dat ik continue in chaos zat. Ik nam geen tijd voor mijzelf en ook na de bevalling ben ik na 3 weken weer gaan doen wat ik altijd al deed. Zorgen voor iedereen, behalve voor mijzelf.

Op eerste kerstdag werd ik afgevoerd met een ambulance en hebben ze bloedonderzoek gedaan. Het eerste wat ik vroeg aan de arts is of ik “dood ging”, want zo voelde het. Deze situatie is traumatiserend voor mij geweest. In januari heb ik met een hartkastje rondgelopen en hier kwam niets uit. Ik kreeg er symptomen bij zoals: gevoel van flauwte, duizelig, hartkloppingen. Een tijdje bij een hypnotherapeut gezeten waardoor het een hele korte tijd beter ging. Ook een psycholoog, waar ik nu sinds een tijdje zit.

Bij de hypnotherapeut ben ik gestopt. Het was even goed, maar al vrij snel ging het weer slechter. Dit vond ik zonde van de kosten want hiervoor ben ik niet verzekerd.

Ik heb een aantal paniekaanvallen ervaren, maar het zijn nu meer de lichamelijke klachten die mij nekken met af en toe een paniek aanval. Het autorijden gaat op dit moment ontzettend slecht. Vooral de gedachte dat ik niet lekker wordt en onwel wordt achter het stuur met mijn zoontje heeft ervoor gezorgd dat ik de snelweg vermijd. Ook omdat ik niet lekker geworden ben op de weg met hem achterin beangstigt me. Ik rijd nu 2 weken niet meer op de snelweg om spanning te vermijden. Het rijden op de normale weg gaat ook steeds meer achteruit. Ik ervaar in het dagelijkse leven af en toe ontzettende druk bij mijn voorhoofd. Niet pijnlijk, maar beangstigend. De gehele dag, behalve bij liggen en slapen heb ik pijn in mijn ribben, borst en borstbeen. Dit alleen zorgt natuurlijk voor spanning óm de spanning die ik mee draag. Hier ben ik voor naar de dokter geweest en die heeft (in 10 minuten tijd) het syndroom van tietze vastgesteld.

De psycholoog heeft mij de diagnose paniekstoornis gegeven. Ik ben natuurlijk mama en moet voor mijn zoontje zorgen. Al kan ik hem altijd bij de oma’s brengen. Er is zelfs aangeboden dat hij tijdelijk daar blijft zodat ik kan aansterken. Dit vind ik natuurlijk ontzettend moeilijk, want hij is de enige reden dat ik uit bed kom op dit moment en een doel heb voor elke dag. Het voelt als falen als ik dit zou doen.

De ene dag is de supermarkt al te veel en de andere dag zou ik zó graag gaan winkelen met die ene vriendin, maar mijn lichaam trekt het niet.

Nu mijn vraag.. waarvan ik hoop dat er “lotgenoten” dit lezen en iemand zich hier in herkent? Is dit een paniekstoornis of is er meer? Hoe deal jij met dit én een klein kindje?

Hoi Anoniem, Ik heb je reactie als verhaal geplaatst. Het is verhaal nummer 242.

Vriendelijke groet,

Ik ga joggen of zwemmen. Het vertrekken is moeilijk, soms lukt het me zelfs niet maar eens bezig voel ik me mentaal heel goed.

In geval van kinderen. Breng ze op regelmatige basis weg. Gebruik u netwerk. Hoe vreselijk dit ook klinkt. Mijn kind gaat gewoon naar de onthaalmoeder ondanks dat ik thuis ben. De periode dat ik bij haar ben is kwaliteitsvoller dan dat ik continu als een vod erbij lig.

Spreek met u partner als je er één hebt en maak afspraken. Betreft huishouden, kinderen maar ook uitstapjes. Heel vermoeiend en energievretend maar je haalt het eruit.

Ga na een psycholoog en als het na een tijd niet helpt ga naar een ander. De ene is de andere niet.
Ik had alvast de volgende tips gekregen;

Doe hoe weinig ook iets in het huishouden. Dat kan bijvoorbeeld de vaatwasser vullen.

Een piekermoment per dag inlassen en erbuitenuit telkens refereren dat daarover gepiekerd kan worden tijdens dat moment.

Absoluut niet naar vacatures kijken en in het nu leven. Contact met het werk beperken tot het noodzakelijke. Stuur een bericht ipv bellen.

plan momenten in het mate wat mogelijk is.
Als een hele dag naar de zoo niet gaat misschien naar de speeltuin in de buurt.

Durf te genieten. Het betekend niet dat als je eens een goede dag heb je meteen aan de slag moet of plots genezen ben.

Ik weet niet hoe het met anderen is maar ik voel me verplicht naar mijn huidige situatie te kijken en conclusies te trekken zowel op werk als privevlak.

Hey G,

Ik vind het allereerst heel erg voor je dat je er zo doorheen zit makker. Je hebt ook nog eens enorm veel hooi op je vork op dit moment. Je werk, een huis bouwen en een ernstig zieke vader maken het leven niet makkelijk.

Misschien is het hard om te zeggen tegen je, maar accepteer eerst eens even dat ook jij, net als zoveel andere sterke, onverwoestbare mensen een beperkte accu-lading hebben, zowel lichamelijk als geestelijk en dat die wanneer je niet goed oplet deze op een gegeven moment op noodstroom springt. Dat zou een heel duidelijk signaal moeten zijn voor je om aan de bel te trekken en te zeggen ''Dit kan zo niet langer, mijn omgeving, werk, maar vooral ik lijden hieronder.''

Mag ik je aanraden om naar je vriendin te luisteren en allereerst eens naar je huisarts te gaan? Vertel hem/haar wat je hierboven hebt beschreven en laat het gesprek van daaruit verder gaan. Huisartsen weten over het algemeen wel welke vragen ze moeten stellen om een beter beeld te kunnen schetsen van de situatie.


Je huisarts gaat jou waarschijnlijk zeggen dat jij je moet ziekmelden en doorverwijzen naar een specialist. Niets om je voor te schamen en ook niet denken dat ze nu op werk niet verder kunnen omdat jij er niet bent. De mensen die echt om je geven begrijpen dit en zullen het alleen maar erg vinden voor jou.

Als laatste kerel, praat erover, speel geen toneel, je mag best ziek zijn, want dat ben je nu op dit moment gewoon. Je bent niet alleen en hier zijn ook altijd mensen die naar je luisteren als je iets kwijt moet!

Sterkte makker!

Hallo G., Je put jezelf uit, waardoor je klachten krijgt, steeds meer. Op enig moment stopt jouw lichaam ermee. Huisartsen en bedrijfsartsen bekijken die klachten medisch en vinden geen medische oorzaak, omdat de oorzaak niet medisch is. De oorzaak bevindt zich in de omstandigheden en de keuzen die je daarbinnen maakt. Helaas heb ik dit zelf te laat ontdekt. Mijn advies is: ga - via de huisarts - naar een gespecialiseerd psycholoog voor een innamegesprek. Zelf ben ik zeer tevreden over HSK. Zonder hen was ik nooit hersteld. Ik wenste dat ik dit advies 20 jaar geleden had mogen ontvangen.

‘Ziekmelden is geen optie want dan kan ik mezelf niet meer bewijzen’. Heel veelzeggend deze zin. Je lichaam geeft zoveel signalen, probeer er echt naar te luisteren voor het écht te laat is en dan is de weg terug helemaal lang, waar niemand bij gevaar is. Je hoeft je niet te bewijzen (dat heb je zelfs al lang gedaan)

Bij gebaat is bedoelde ik…

Lastig inderdaad. Overspanning / burn-out werkt heel ontregelend en elke vorm van druk kan te veel zijn. Daardoor kijk je wellicht ook anders naar je werk (dat herken ik althans; altijd met veel plezier gewerkt en nu roept werk enkel nog spanning bij me op, net als heel veel andere zaken die ik normaliter niet spannend vindt zoals hoogtes bv). Hopelijk ga je het antwoord vinden. Luister iig goed naar je lijf, daar vind je vaak de antwoorden denk ik (juist wanneer je dat lang niet hebt gedaan)

Hoi Marga,
Ik zit nu in mn 4 e maand van mijn burn out. Eerste maand ontkenning dus te snel a h werk gegaan. Daarna terugval en nu 4 mnd verder is mijn reserve batterij leeg. De psych kwam met het verlossend antwoord: burn out.
Ben dus twee x terug gevallen en nu breng ik mijn dag veel liggend door ip de bank. Wat hel hel. Smorgens idd : kokhalsen, nerveus, hartkloppingen en piekeren, paniek en geen energie
De psych zei dat ik onrust moet vergaren. Dus mijn lichaam tot rust laten komen. Het komt er op neer.. niks doen en evt kleine activiteit.
Vreselijk dit.. blehhh.
Ik herken jou symptomen. Maar idd hoe lang nog.
Sterkte
Gr Heidi

Hoe gaat t nu met je?

Ik heb daar ook heel lang last van gehad. Door de burn out raak je snel overprikkeld. Ik kwam daardoor nauwelijks buiten in het begin, omdat ik in de stad woonde.

Ik droeg ook een zonnebril en “festival”-oordoppen. Het geluid wordt deels gedempt, maar je kan nog wel iets horen voor de verkeersveiligheid.

Hoi Pearl, hoelang zit je al in je burnout? Is de overprikkeling bij jou weg of niet ? Ik weet dat er tijd nodig heeft..

Ik heb nu bijna een jaar een burnout en dit is super herkenbaar. Ik kan nu gelukkig zeggen dat dat echt herstelt. Als ik in percentages moet denken wat in t begin 100% was hoe snel je overprikkeld raakt met die situaties zit ik nu denk ik op 40%. Maar ik heb wel een flinke terugval gehad van 3 maanden. Dus wanneer je dat niet hebt zal het sneller zijn! Neem je rust en oefen de prikkels af en toe zodat je je hersens kan laten wennen. Maar rust is key

Zoooo herkenbaar, je slaat de spijker op zijn kop. Ik doe precies hetzelfde wat jij doet en ik denk dat daar de oplossing v herstel ligt. Verandering van werk is vaak ook erg verhelderend, ook al ga je minder verdienen.

Die pleinvrees herken ik. Vaak spanning met veel mensen om me heen. Lastig om dit te combineren met sommig werk. Sterk dat je voor een ander pad hebt gekozen. Je zal jezelf hier uiteindelijk hartelijk voor gaan bedanken!!

Veel sterkte. Uiteindelijk komen we er wel :)

Hoi ik wou weten of joun burnout een angststoornis was ? Omdat je veel klachten zoals mij ervaar. Of is je stresshormoon ontregeld heb je misschien een ontregeling in je systeem. hebben ze jou daar duidelijkheid in gegeven? Psycholoog of praktijk ondersteuner

Ja ik heb alle klachten die jij ook hebt. Ze zeiden tegen mij dat ik een burnout had en angst..omdat ik na 6 weken in me burnout een angstaanval kreeg maar is maar eenmalig gebeurd gelukkig. Tot nu toe nooit meer gehad maar wel al die andere klachten voorhoofd pijn en gespannen bij me slapen. Vooral als ik in de wijk ga wandelen waar veel auto s voorbij rijden en veel auto's geparkeerd zijn. Maar ik kan wel weer tegen drukte als er een feestje is en ik zit rustig op een stoel dan gaat dat wel ok.. moet wel de dag erna bijkomen

Wat goed dat je al vooruitgang boekt.
Had/heb jij ook die duizeligheid bij de slapen of is dat meer een drukkend gevoel? Want dat heb ik er ook nog bij idd. En had je die klachten ook regelmatig? Succes met je verdere herstel.

Ik herken die klachten duizelig druk op hoofd

Ademhalingsoefeningen, bodyscans, yoga, een lekker bad voor het slapen gaan. Gedurende de dag GEEN cafeïne (funest bij BO), geen schermpjes voor slapen gaan, veel focussen op het tot rust brengen van het lichaam. Zoveel mogelijk proberen je parasympathische zenuwstelsel tot rust te brengen. UIT je hoofd IN je lichaam 🍀

Hoi Anne,

Erg herkenbaar je verhaal.
Als je gevoel zegt 3 dagen, dan zou ik dat vooral volgen!
Ik zit er zelf al dik een jaar in, ben 35 en heb een enorme kinderwens. Ook ben ik single en heb dan toch t gevoel dat ik moet daten(gezien m’n leeftijd), terwijl ik er eigenlijk echt geen energie voor heb..
Wat voor hulp heb jij gehad?
Je kan me ook persoonlijk benaderen, mocht je willen sparren.

Liefs!

Hi. Ik herken dit heel erg. Kreeg een burn-out toen ik 28 was en wordt nu bijna 31 en zit er nog steeds in. Ik zou graag met jullie in contact komen. Waar wonen jullie? Ik in Groningen.

Hoi Hanneke en Emma,

Dank voor jullie reacties.
Het is zo fijn om te weten dat je niet de enige bent die hier mee kampt.

Wat mij het meest heeft geholpen is een analyse van mij als persoon/mijn karakter en mijn patronen. Hiermee heb ik samen met mijn behandelaar gekeken naar een soort handleiding voor mezelf, om anders met valkuilen om te leren gaan en minder of minder snel mijn grenzen over te gaan.

Ik merk ook heel erg dat ik niet zo goed mee kan komen met mensen van mijn leeftijd, qua energie en hoeveelheid prikkels. Nu met corona is er veel minder te doen, maar als alles straks weer kan is dat voor mij weer een gevaar om mijn grenzen over te gaan. Ik wil altijd alles goed bij houden qua contact met mensen, uitstapjes, etc..

Jullie mogen mij ook contacten als je daar behoefte aan hebt :)

Groetjes Anne

Beste Dave,
Ik herken mezelf bijna helemaal in je verhaal. Ik sukkel reeds 10 maanden met een burn out. Heb al verschillende keren thuis gezeten, maar uit angst om mijn baan te verliezen telkens opnieuw maar tegen beter weten in herbegonnen. Ook nu weer. Terwijl mijn lichaam volledig op is. Mijn lichamelijke klachten zijn: paniekaanvallen gepaard met heftige zweetbuien, 24u op 24 vermoeid zijn en indommelen maar nooit kunnen doorslapen, pijn in slokdarm en mond, tandpijn, slikproblemen, kortademigheid, verkoudheidssymptomen die al vele maanden aanhouden, verkrampte nekspieren, aanhoudende hoofdpijn en duizeligheid, vermoeide armen en benen en mogelijk ben ik er nog enkele vergeten. Ben al onderzocht door een neuroloog: niks speciaals te vinden. Heb al een hersenscan en longscan laten doen: alles ok. Tanden zijn ok. NKO is ok, bloedwaarden zijn ok. En toch voelt het alsof ik terminaal ben en regelmatig heb ik dan ook zelfmoordgedachten want een leven zoals dit kan ik niet langer meer aan. Ik heb reeds de hulp van een psycholoog ingeroepen, maar moet op dit moment nog steeds een maand wachten voor ik nog maar een eerste keer op gesprek kan. Ondertussen ben ik verondersteld om verder te werken en te presteren, zowel professional als privé. En dat terwijl ik meerdere huilbuien per dag krijg van pure uitzichtloosheid. Kon ik toch maar enige hoop koesteren om uit deze situatie nog uit te geraken...

Hoi, ik herken me wel een beetje in je verhaal. Ik ben nu 6 maanden thuis en de klachten waar ik heel bang voor was waren de spierspasmen.Mijn armen, benen, polsen schokten soms alle kanten uit.Ik was ervan overtuigd dat ik een spierziekte had.Na 2 bloedonderzoeken en onderzoek door neuroloog bleek het ook stress te zijn.Ondanks wat iedereen zei twijfelde ik toch soms nog.
Daarna heb ik ook heel vaak de trillen en beven gehad.ook vaak inwendig...dat kwam precies uit het niets en bleef enkele dagen aanhouden...heel vervelend...
Het gevoel in je armen en benen die jij beschrijft herken ik voor een deel...ik heb een tijdje precies altijd kippenvel gekregen aan mijn benen, een heel vreemd gevoel...daarnaast zijn mijn benen zo moe, alsof ik de marathon gelopen heb en ook vaak stijf.
Ik had ook heel wat andere klachten, maar die zijn bijna allemaal verdwenen...behalve dus die spasmen(wel veel geminderd), waar ik dus het meest angst voor had/heb en die moeheid en stijfheid in mijn benen...
Tijd en geduld zegt mijn huisarts me...
Alles komt wel weer goed...
Groetjes

Hoi Katrien,

Fijn om een stukje herkenning te lezen. Het is dus blijkbaar heel raar wat een lichaam allemaal voor gekke klachten kan geven. Het is bij mij ook niet erger geworden en dat stelt me wel wat gerust maar de onzekerheid en angst blijft soms nog opkomen.

Hoe vind jij je weg daarin? Tips om angst los te kunnen laten?

Mij helpt het me om er veel over te lezen.Er zijn symptomen die iedereen herkent, maar er zijn er ook die dan een heel stuk minder voorkomen.Die maken mij het meest angstig.Die spierspasmen die ik had, daar las ik nooit iets over, tot ik enkele dagen een artikel las waar het beschreven werd.Dat was voor mij een opluchting, want ondanks de gerustellende woorden van de artsen en de onderzoeken bleef ik me daar zorgen om maken...

Mij helpt het ook enorm om te praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben.
Al is het maar om die herkenning.Zulke mensen weten wat het is, hebben gevoeld wat ik nu voel en zijn eruit geraakt.

Afleiding helpt mij ook. Wanneer ik afgeleid ben denk ik niet aan de mankementen😄waardoor ze minder worden.
Wanneer ik dan weer een minder moment heb kan ik me zelf geruststellen door de gedachte dat de symptomen echt door de stress komen, want dat ze veel minder zijn als ik er niet aan denk...(sorry beetje moeilijk uitgelegd)

Het is wel al een hele geruststelling dat veel andere symptomen min of meer weg zijn...en hou me dan voor dat de rest gewoon nog wat meer tijd nodig heeft om te verdwijnen...

We komen er wel...

Hoi,

Ik zit nu zelf bijna een jaar in een burn-out en heb van alles gehad qua klachten. Ben ook door de medische molen gegaan mri enz. Nu heb ik vooral heel veel last van duizeligheid/licht in het hoofd. En dit heb ik vooral als ik ga zitten of liggen. Het is echt een "wiebelend" gevoel in mijn hoofd alsof ik heen en weer dein op golven heel naar. Daarbij heb ik ijskoude tintelende voeten en regelmatig een hele stijve nek.
Mijn duizeligheid is even een paar weken minder en zelfs weg geweest maar helaas sinds een week weer aanwezig. Mogelijk heb ik teveel gedaan of onbewust toch stress gehad. Herken jij je ook in deze deze duizeligheid?

Gr

Hoi Claudia,

De duizeligheid die jij beschrijft heb ik in de eerste maand gehad. Dat was bij mij de start zeg maar. De huisarts dacht toen eerst nog aan positiedraaiduizeligheid maar ik wist dat dat het niet was. Vooral inderdaad bij liggen en zitten voelde ik het, alsof ik op een boot zat. Dat je daar al bijna een jaar last van hebt,lijkt me heel naar.

Hoi Katrien,

Dat herkenning zoeken door veel te lezen doe ik ook. Aan de ene kant verzamel ik artikelen van "hoopvolle" of herkenbare artikelen, aan de andere kant geeft het ook veel onrust als ik dan niets vind. Ik heb in google alle trefwoorden al wel gehad volgens mij haha.

Mijn klachten aan armen en benen vind ik het meest vervelend. De laatste weken trillen vnl mn armen en handen snel, voelt een beetje als zwakte in mijn armen. Heel irritant. Ook word ik iedere nacht rond 5 uur of half 6 wakker en dan voelt mijn lijf zo naar aan. Alsof ik onder een bus vandaan kom. Ook weer armen en benen. Bah....

We proberen de moed er maar in te houden.

@Katrien: in het zoeken kwam ik trouwens uit bij video's op Youtube van Improvement path. Engelstalige video's waarin wordt ingegaan op angst en de uitwerking daarvan op je lijf. Hier hebben ze het ook over spierspasmen en tintelingen etc. Misschien heb je er iets aan...

@Jackie, merci voor de tip.Ik zoek het zeker eens op.

Hi,

Echt heel herkenbaar deze verhalen. Mijn klachten begonnen vorig jaar juli met duizeligheid en vermoeidheid. Die duizeligheid heeft me heel erg bang gemaakt en ik heb ook bloed laten prikken en. Na een week of 3 ging de duizeligheid weg, maar de angstklachten bleven. Ik tussen jullie vorig jaar en nu heb ik allerlei verschillende vage klachten gehad waaronder ook spastische spieren op allerlei plaatsen. Dat heeft me heel erg bang gemaakt want je leeft inderdaad dat dit een teken kan zijn van een spierziekte. Dit heb ik ook besproken met mijn huisarts en zij hebben een aantal neurologische test gedaan en gaven aan dat ik kans zo klein is. Ondertussen heb ik ook gemerkt dat in periodes van angst En stress die spasmen erger werden. Ik heb me zo druk gemaakt over al dit soort lichamelijke klachten en tintelingen waren daar ook één van, dat ik weer een periode van overspanning meemaak. Wat ik heel erg heb gemerkt is dat de aandacht het probleem juist erger maakt. Het is echt heel moeilijk om die aandacht te verleggen. Ik ben in behandeling bij een psycholoog voornamelijk voor mijn angst klachten. Dat gaat nu een stuk beter.

Beste allemaal,

wat een lijdensweg he. En herkenbaar.. En nu een jaar burn-out. Dr Google vertelde mij ook dat het MS zou kunnen zijn maar een CT-scan een neurologische tests door de neuroloog en later door de huisarts sluiten dit uit. Heb nu psychosomatische fysiotherapie om mij te leren ontspannen. Goed ademhalen is verschrikkelijk belangrijk, ik merk vaak aan mezelf dat ik veel te oppervlakkig ademhaal. Doe dus mindfulness/ademhalingsoefeningen. Tevens loop ik bij een goede psycholoog nu, ik heb nooit mijn scheiding goed verwerkt (schuldgevoel). Heel veel sterkte iedereen en wees lief voor jezelf.

Hoi Arend,

Mag ik vragen welke lichamelijke klachten jij met name ervaart?

Ik mediteer me suf en voel wel meer ontspanning dan maanden geleden maar toch lijken mijn klachten daar niet op te reageren. Soms gaat het een paar dagen of week een stuk beter en dan ineens zikn de klachten er weer. Ik kan het niet meer relateren aan druke of spanning. Volgens de bedrijfsarts zijn deze klachten een eigen leven gaan leiden, somatische klachten en een verkeerd afgesteld pijn-alarm systeem.

Voel jij nog angst dat het voortvloeit uit een lichamelijke ziekte of geloof je echt in de burnout?
Ik heb soms nog momenten dat ik twijfel en toch bang ben voor iets ernstigs.

Hoi Jackie,

ben diverse keren bang geweest voor een lichamelijke aandoening ja. Heb een periode gehad dat ik bijna elke 2 weken bij de huisarts zat. Heel bang voor MS.. Wat ik met name ervaar is dat geest en lichaam niet 1 geheel zijn. Alsof een deel van mijn brein slaapt. Vooral minder gevoel in mijn onderbenen. Dit is een naar gevoel met lopen en fietsen. Mijn therapeute vergelijkt het met een tuimelaar-poppetje: deze is zwaar aan de onderkant, kun je omduwen maar telkens veert hij weer overeind. Bij mij is het andersom, zwaar in mijn hoofd en licht in mijn lijf. Heb ook regelmatig dat ik moeilijker uit mijn woorden kan komen. De sessies bij de psychologe helpen mij wel, stukje traumaverwerking. Ook moet ik als gezegd veel aandacht besteden aan mijn ademhaling.
Misschien kan voor jou psychosomatische fysiotherapie helpen?

Hoi Arend,

Klinkt als vervelende klachten. Hopelijk helpt de therapie die je volgt.
Ik heb al ruim een half jaar psychosomatische fysio. Het helpt voor de ontspanning, alleen worden mijn klachten niet veel minder. Mn de onvoorspelbaarheid vind ik lastig. Soms is het een dag of paar dagen wat beter (krijg je weer hoop) en dan, uit het niets, zijn de klachten er weer. Ik heb mn veel last in de nachten. Dan val ik fijn in slaap maar vanaf einde nacht veel last van benen en soms armen.

Ik vind het een moeilijke weg.

Tja de balans tussen lichaam en geest is weg he. Waardoor je allemaal vage lichamelijke klachten krijgt. Wat zich dan uit in zwakke plekken in je lichaam. Bij mij is dit mijn onderrug. De duizeligheid is het ergste en het gevoel dat je met je hoofd in een glazen stolp leeft. Wat helpt is praten, afleiding zoeken.
Succes hoor.

Veel dingen als tintelingen, doof gevoel, pijn, zwakte ed horen ook bij fibromyalgie en dit komt juist vaak tot uiting bij chronische stress of burn out.

100% herkenbaar.

Ik ben 1.5 jaar geleden omgevallen met/door een burnout, het begon (dacht ik ook met extreme duizeligheid), maar bij nader inzien had ik al veel langer wazige klachten, zoals inderdaad pijnen in armen en benen, pijnlijke en stijve gewrichten. Krampen op plekken waar je ze niet wil hebben en veel meer.
Na een hele langen tijd ineens vaak een super-opgejaagd gevoel en hele erge trillende vingers, ook armen en benen. Met heel veel moeite mezelf wijsgemaakt dat het de stress moet zijn. Daarna werd het beter, maar het is weer terug, samen met vreemde pijnen in ledematen, net geen spierpijn, vreemd en dus eng.

Ik denk nog steeds dat door de stress de hormoonhuishoudig aan gort is. Zeker de bijnieren, die ook testoteron produceren. Doen die het niet goed, dan merkt je dat aan je spieren.

De angsten zijn het ergst, die houden deze cirkel mooi rond. En als ik iets nieuws voel, dan blij ik daarop focussen, waardoor het zeker niet weggaat.
Ik kan klachten oproepen als ik wil. DUs je opmerking dat de klachten waar je bang voor bent het langst duren is ok herkenbaar. De oplossing die soms bij mij werkt is veel afleiding, in de hoop dat je de kalchten vergeet door er minder op te letten. Helaas is er weinig energie voor leuke dingen. Dus ja, herkenbaar

Allemaal zo herkenbaar. Die extreme duizeligheid en tintelingen en stijfheid in de armen en benen. Daarnaast heel snel vermoeid. Sinds kort thuis. Zolang doorgegaan dat ik zo duizelig was en echt niet meer kon. De huisarts dacht aan overspannenheid of burn out. Nu ook een verwijzing naar de neuroloog vanwege die armen en benen.

Wat lastig zeg. Ik ben nu 5 maanden b.o dat rare gevoel in het hoofd heb ik ook zweverig onwerkelijk en licht gevoel en branderige zware vermoeide ogen. Zijn je klachten wel minder geworden naar 1,5jaar ? Want al die klachten die jij hebt ervaar ik nu. Ik hoop toch ook dat et allemaal goed komt. Soms denk ik dat er hersens beschadigd zijn daarom die onwerkelijke gevoel

Ik heb het ook al een half jaar. Huisarts zegt dat het wegtrekt, maar wanneer?

Ik heb eigenlijk precies hetzelfde, ook dat gevoel, zweverig. En ook slecht slapen. Hoop dat het snel weer over gaat.
Nooit geweten dat je je zo kan voelen. Ook snel last van hoofdpijn bij drukmaken of veel prikkels.

Ik herken t ook allemaal...
Ook een soort onbalans gevoel elke keer....herken je dat ook?
En een soort druk in mijn. hoofd alsof t een opgeblazen ballon is waar eigenlijk echt lucht uit moet...vooral op momenten dat ik iets graag wil doen waarbij ik me juist ok moet voelen om het te kunnen....dan voel ik juist die druk zo groot en wankel in mijn hoofd...

Ik heb het ook. Soms hele dagen. Door piekeren of te veel doen.

Ik heb dit na een jaar nogsteeds. Wel zijn de paniekaanvallen en het trillen gestopt. Veel last van duizeligheid en savonds moe

Hoi!

Heb je ook het gevoel alsof je hoofd niet echt meer verbonden is met je lichaam?
Zoiets?
Je verteld ook dat het beter gaat dan in het begin, mag ik vragen wat er toen was en minder is geworden?
Zit ook met diezelfde klachten veelal die jij beschrijft.

Dag Sjoerd,

Ik heb de zelfde klachten (verhaal 90), wel herken ik de heftigheid.

Het eerste stadium waar je nu in zit komt mij erg bekend voor. Dit heeft bij mij z'n 3 maanden geduurd voordat de acceptatie er was en ik niet meer dacht dat ik kanker had of een andere ernstige aandoening. Het piekeren is daarmee ook gestopt (af en toe).

Doe vooral wat voor jou in het moment goed voelt, het is een enorm proces die je doormaakt. Klachten kunnen enorm variëren, met alle heftigheid van dien en bij een ieder komen die in andere vorm naar buiten.

Wat je in je hoofd hebt, probeer dat gerust uit, anders blijft dit in je hoofd en kan je het niet afsluiten.

Klachten kunnen erg lang aanhouden. Probeer je er niet tegen de verzetten en probeer te voelen/begrijpen wat er in je lichaam gebeurd.

Wat mij enorm helpt is af en toe 30 minuten helemaal voor mezelf nemen en aantal momenten per dag. Ademhalingsoefeningen doen, rustgevende muziek luisteren. Het klinkt enorm suf en lijkt in het begin niet te werken.

Gewoon stoppen daar... die maken jou kapot! Stoppen! Er komt wel iets veel beters op jou pad! Geloof in jezelf!!

Hi Ed.

Wat vervelend om te horen (lezen) dat je nog steeds erg ziek bent en veel last ervaart.
Heb je hulp gehad de afgelopen 1,5 jaar? Zo ja, wat voor hulp?

Groetjes...

Hoi Anne,
Ik herken dit zeer zeker. Ik ben ook nog zoekende hierin. Heb jij het in rust ook erger? Sws is mijn lichaam helemaal uit balans en wil wel graag er vanaf.
Heb jij ook andere klachten ernaast?

Ik heb niet dezelfde ademhalingsklachten, maar de basis is hetzelfde. Je lichaam is op spanning waardoor je normale ademhalingsspieren (middenrif) niet goed bewegen.

Bij mij hielp de combinatie van mediteren, yoga, en later fysiotherapie.
Verder was zangles voor mij een aanvulling/ondersteuning op het eerder genoemde.

Uiteraard ook psycho-therapie om te ontdekken waarom ik op spanning stond.

Buteyko ademhaling doen. En je middenrif oprekken doordat deze continue gespannen is. Hierdoor heb je geen ruimte om laag te ademenen. Ik ga altijd op een bal liggen, geen fijne oefening maar zo rek je je spierweefsel op dat zo verkrampt is.

Hallo,

Ben even benieuwd, omdat ik dezelfde hoofd klachten ervaar, hoe lang je deze klachten al hebt en of het bij jou ook duizelt in het hoofd bij het te lang lezen, schermen, en het luisteren naar andere mensen.

Soms wel. Krijg t vooral heel warm, pijn in m’n hoofd, een soort kortsluiting bij teveel inspanning. Dat klinkt gewoon als overspannenheid als ik het zo opschrijf alleen ervaar ik geen lichamelijke vermoeidheid. Vandaar de vraag in hoeverre het gevaarlijk is om veel te gaan hardlopen oid

Burn out precies omschrijven is lastig… Daar kan ik niet op antwoorden.
Als je verval wilt voorkomen, dan moet je nagaan of het hardlopen jou energie geeft of ontneemt.
Als je er beter van voelt dan moet je daarmee doorgaan :)

Bij mij in de aanloop naar mijn diagnose sportte ik wel graag en werd ik tijdens het sporten er blij van. Maar als ik thuis kwam, kon ik niks meer met mijn hoofd en was ik gedemotiveerd. Veel erger dan als ik niet had gesport. Dan deed ik liever dagelijkse beweging zoals fietsen naar werk of de trap nemen.

Beste J, interessant verhaal heb het met belangstelling gelezen. Je hebt veel waardevolle inzichten gedeeld die ik inmiddels ook heb ervaren. Alle ellende begon bij mij ook met spanning, onrust en gejaagdheid. Die factoren zijn nu weg, probeer nu met een nieuwe mindset te leven. Merk dat ik nog weinig kan hebben. Een beetje stress of tegenslag doet mij al terugvallen. Intensief sporten doe ik zo graag.. Moet mij daarin afremmen. Bedankt voor het delen van je verhaal en idd je gezondheid is het allerbelangrijkste. De meeste chronische ziektes worden door chronische stress veroorzaakt!

Kan me dat heel goed voorstellen dat je denkt komt het ooit weer goed. Ik herken het wel. Maar kijk waar je al staat vergeleken met in het begin. Dat zijn al stappen die je hebt gemaakt. En dat is super knap. Ik hoop ook tzt weer zo ver te komen. Hoe lang ben je duizelig geweest? En was je dat de hele dag door? Ik wel. Vind het heel naar. Had je meer fysieke klachten?

Herkenbaar, heb ook dagen gehad dat ik nauwelijks kon autorijden. Naar de supermarkt gaan was een drama, net alsof mijn benen niet meewerken. Verschrikkelijk. Inmiddels lichte medicatie en 100% ziek gemeld, dus 100% rustig aan en alleen dingen doen die je leuk vindt. Ja en dan gaat het langzaamaan vooruit. Heb ook veel het gevoel gehad te zweven, niet te aarden zeg maar. Dat wordt nu ook gelukkig beter. Maar ben er nog niet. De kunst is om te accepteren en lichte stapjes vooruit op te merken. En accepteren dat daar af en toe ook wat stapjes terug bij zijn. Sterkte met je herstel!!

Hallo,

Bij mij lukt slapen ook niet zo goed. Ik wordt snachts wakker en dan begin ik na te denken over vanalles en kan ik niet meer slapen. Welke hulp heb je waardoor je terug goed kan slapen?

Ik zit precies in hetzelfde.

Momenteel ook thuis door angststoornis en burnout voor een maand momenteel. Ik ga wekelijks momenteel naar een psycholoog en daar krijg ik opdrachten voor mijn angststoornis maar inderdaad heb ik de energie niet voor door mijn burnout..

Mijn collegas en baas hebben niks laten weten of geen reactie op mijn bericht dat ik een maand uit ben. Dit doet me wel pijn.

Ik ben nu aan het leren om aanmezelf te denken en naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb veels te veel signalen gemist dat ik “ op” was.

Gelukkig gaat het nu iets beter omdat ik de situatie geaccepteerd heb, en dat het oke is om een goed aantal stappen terug te zetten en rust te nemen. We komen hier sowieso sterker uit , succes!

Wat bedoel je met wazig? Voelt de wereld aan als onrealistisch?

Eventueel heb je last van dissociatie.

Bedankt voor je berichtje. Dit is het dan weer niet. Ik bedoel echt een wazig gevoel in de zin dat er een soort waas over mij heen hangt. Alles gaat langzamer, bijvoorbeeld als er een auto / fiets langsrijdt gaat dit te snel voor mij. Ook kan ik me op mijn werk amper concentreren op mijn werk en ik word telkens meer vermoeid wakker als wanneer ik naar bed ga. Ik ben nog maar 23 en ben radeloos op het moment. Ik hoop gewoon dat iemand mij er mee kan helpen..

Ben zelf 22 en zit al een jaar in een burn-out. Heb alle symptomen genegeerd en leef echt in een hel.

Als er uit dat bloedonderzoek niks is geconstateerd raad ik je echt aan om optijd rust te nemen. Blijf van de alcohol af en ga optijd naar bed. Hoop dat het snel beter met je gaat!

Hi K,

Had je ook soortgelijke klachten als die ik benoem? De wazigheid / het vage gevoel is er telkens. Het is zo hinderlijk en ik kan er slecht mee omgaan omdat het niet te negeren valt. Ik vind het zelf inderdaad ook best een stap om te maken om aan te kaarten op werk.

Mocht er iemand zijn met soortgelijke klachten mag deze ook altijd reageren, samen kunnen we elkaar wellicht helpen. Ik ben namelijk bang dat ik een andere soort aandoening heb omdat ik me zo slecht voel.

Hallo MH, mijn zoon van 19 heeft nu een jaar een Burnout. Achteraf ook al langer klachten zoals het wazige zien, gejaagd gevoel, hartkloppingen, rode vlekken die ineens op kwamen. Huisarts stuurde hem steeds weer weg. Hij moest maar gaan wandelen. Tot hij instortte. Hij kon letterlijk niet meer op zijn benen staan. Tot de dag van vandaag een scala aan klachten gehad. Mocht je behoefte hebben om vragen te stellen doe dat gerust. Denk aan jezelf. Pak je rust. Je lichaam geeft je die signalen, negeer ze niet. Jij weet hoe je je voelt. Wat een ander ook zegt!

Hi EK,

Ik herken veel klachten, bijvoorbeeld het wazige zien, het gejaagde / schrikkerige gevoel, en inderdaad wat raar is. De rode vlekken heb ik ook vaak last van gehad.

Ik kreeg bijvoorbeeld als ik mezelf aan het inspannen was, of mezelf druk maakte soms spontaan last van rode jeukerige vlekken over mijn borst / rug en soms nek. De jeuk tijdens zo'n aanval is echt ondragelijk.

Gaat het nu wel zichtbaar beter met jouw zoon? Of merkt hij dat het gevoel afneemt?

Hallo MH, hij heeft het op dit moment zwaar. De spieren trekken erg in zijn hals. Benauwd gevoel is dat voor hem. Weinig energie.

Ja de rode vlekken kreeg hij destijds als eerst door inspanning. Hij was aan het trainen thuis met gewichten. Wil hij nu niks meer van weten. Het wazige zien is er ook nog wel. En hij voelt zich soms klein. Letterlijk. Of hij door zijn benen zakt ook. En er is ook dwang bij gekomen. Dingen herhalen. Heel vermoeiend en zwaar allemaal

Wat vervelend ook om te horen. Ik herken hier inderdaad veel in de klachten, maar is er we verbetering in gekomen? Ik zit nu sinds maandag thuis en ben momenteel in de ziektewet met werken.

Ik ben momenteel even radeloos en weer niet wat ik moet doen, heb je enige tips?

Hi,

Zelf ook zware burnout terechtgekomen. Kan nu wel weer heel veel doen, en ook naar werk maar kon ook nauwelijks meer 100m lopen. Nu al 2.2 jaar verder. Heel eerlijk op de korte termijn gaat niks helpen. Heb van alles geprobeerd, osteopaten accupunctuur massages noem het allemaal maar op. Enige watbhelpt is systematisch rusten. Heel even wat doen zoals wandelen, en als je thuiskomt even goed rusten, echt even liggen ogen dicht en miss een kleine ademshaling oefeningen doen zoals langzaam door de neus ademen. Op deze manier leer je je lichaam ontspannen na inspannen en komt die balans weer terug. Ook dit ga je niet merken na een week. Maar op een gegeven moment merk je dat je na het wandelen bijv moe bent en als je thuiskomt toch weer wat hersteld. Die spanning op je ogen en nek is gewoon je zenuwstelsel die staat aangespannen. Iemand in de sportschool heeft dit ook, maar als die thuiskomt is die alweer ontspannen! Mensen met een burnout dus niet. Wat eventueel kan helpen een beetje tegen die spanning is L-theanine (geen medisch advies ik ben geen dokter) maar dit hielp bij mij. Het maakt wat serotonine aan, hierdoor is je hoofd wat rustiger. Serotonine wordt omgezet in melatonine, waardoor je weer beter slaapt. Probeer het een paar weken. Verder vermijd stress(fb insta twitter) ja dat geeft stress. Ga even leven op de ouderwetse manier. Groetjes

Ik kan aanraden om ademhalingsoefeningen te doen. Leek mij eerst bullshit, maar ik ben erachter gekomen hoe erg mijn ademhaling invloed heeft op mijn stressniveau en alle andere klachten die ik heb. Op youtube kan je de video ademhaling tegen stress en hyperventilatie vinden. Ik hoop dat dit helpt

Ga eens aan de slag met de Buteyko ademhaling. Zoek dat maar eens op op internet. Dat heeft mij heel erg geholpen

- Inderdaad genoeg rust nemen.
- Bij mij was het ook door houding. Schouders omlaag en naar voren. “Het leven is zwaar houding.”
Psychotherapie en vaker gaan wandelen (ik kwam helemaal niet buiten) is het belangrijkst
- ademhalingsoefeningen/ mediteren vanwege hyperventilatie en spierpijn in nek hals en schouders
- manueel therapeut met ervaring met burn-out cliënten. Ik vroeg of hij me een beetje kon kraken, en kon coachen om meer in beweging te komen.

Hij gaf uitleg over hoe het lichaam reageert op pijn en hoe je met ademhaling het laat verdwijnen. Hij heeft me flink geknepen om het me te laten voelen (heel pijnlijk). Toen pas begon ik eindelijk echt te snappen wat mijn psycholoog bedoelde. Hoe ik mijn lichamelijke en emotionele klachten compleet negeerde. Sindsdien lette ik er beter op én paste ik de tips van de psycholoog toe.

Mijn zoon heeft een Burnout sinds januari vorig jaar. De symptomen zijn zwaar. Behalve wat homeopathische tabletten, en een enkele keer een diazepam van 2 mg (dan moest het echt heftig zijn) neemt hij nu sinds 5 weken niets meer. Hij wil het op eigen kracht doen. Hij luistert goed naar zijn lichaam, en gaat overdag regelmatig naar bed. Wanneer het kan gaat hij naar buiten om een rondje te wandelen. Alles kost nog veel energie. In de ochtend is het ook zwaar. Echt op gang komen. Hartkloppingen zijn er ook nog steeds .Kleine stapjes vooruit, jij Komt echt van ver....

Hoi hoi. Wat vervelend om te horen. Bedenk dat jouw klachten niet gevaarlijk zijn. Ik merk zelf veel spanning voor het slapen gaan.
Ook ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog en twijfel over medicatie. Vooral omdat ik graag zelf wil herstellen. Gister voor het eerst oxzazepam genomen en dat vond ik heel spannend. De rust is nu toegenomen, maar ook ben ik een beetje suf.
Ik heb vandaag heel erg geconcentreerd op het accepteren dat ik mijn klachten heb en dat het even gaat duren. Dat maakt het draagelijker en maakt me minder paniekerig. Dit gaat natuurlijk niet in een keer, maar als ik jou was zou ik dat proberen. Anders blijf je in die vecht-vlucht stand.

Ik ben natuurlijk geen expert, maar dit heeft mij geholpen. Heel veel. Sterkte in ieder geval!

Doen wat je gevoel je in geeft!

Hoii BT,
Dat is puur spanning. Ik heb het ook.Als je gaat slapen probeer niet naar je hart te luisteren.Bij mij klopt mijn hart overaal in miji lichaam.(gevoel)Ga maar over iets anders denken,iets leuks.En vergeet niet dat je hier en nu bent.Dus niet piekeren. Alles komt goed!Beterschap en sterkte!

Heey Ed,

Dank je wel voor je bericht.

Dat probeer ik, maar net zoals jij hoor en voel ik het op zoveel verschillende plekken dat het zo overweldigend is dat ik er mij er haast niet aan kan onttrekken. Dat verschilt dan wel weer per dag.

Wat helpt jou om je er van te onttrekken?

Groeten BT

Hey BT,
Ik doe yoga nidra en heel vaak body scan oefeningen.Sinds 4 weken heb ik een andere probleem bij gekregen.Echt 24 uur per dag heb ik tintelende handen,schouders en benen en ben bijna hele dag misseljik....houd niet op

Herken dit precies! Ontzettend frustrerend en lijkt wel alsof je gewoon niet meer jezelf bent er er niet meer bij bent.
Veel sterkte en hopelijk komen we hier snel uit.

Bedoel je met zwevend hoofd alsof het lis van je lichaam zit?
Als je loopt bijvoorbeeld?

Hallo M,

Ik herken uw verhaal. Ik heb last van slecht slapen, schuldgevoel, moe, hyperventilatie,nergens zin in, geen eetlust. In het begin dacht ik burn out, maar twijfel ook of ik geen depressie heb. Voel mij ook heel eenzaam. Neem je medicatie?

Ik denk dat je hier heel goed aan hebt gedaan! Niks lui of verraad!

Ik zit zelf nu een half jaar in een burnout,echt aan het eind van mijn latijn zelfs in ziekenhuis gelegen zo ver was ik heen.
jou klachten horen inderdaad bij een burnout ,ik herken het gind met elk kwaaltje naar de huisarts.
Het is erg moeilijk maar probeer niet teveel toe te geven aan je kwalen ,maar eerst je vermoeidheid en psychische klachten weer wat op een rijtje te krijgen.
Ben nu halverwege met ups en downs ,wens je alle sterkte en beterschap .
gr joop

Ik herken het! Ben zelf ook jong (21). De lichamelijke klachten zijn echt een hel en vier echt feest als alles achter de rug is. Heb hier namelijk al een jaar last van en ik loop momenteel heel erg achter op leeftijdsgenoten die gezellig kunnen feesten terwijl ik dat voorheen ook kon. Zelf veel last van: zuur hebben, elke dag duizelig, moe, trillerig, heel slecht slapen, eetlust is niet optimaal. En ga zo maar door.

Hoe gaat het nu met jou?

Beste Anoniem,

Heel herkenbaar wat je schrijft. Proberen iedereen en vooral je leidinggevende steeds te 'pleasen' vergt veel energie en gaat vreten aan je. Dit is iets wat je op de lange duur niet kan volhouden want de lat wordt steeds maar hoger gelegd en wees maar gerust dat men weet dat men steeds bij jou terecht kan voor taken die ze zelf kunnen doen, maar liefst van zich afschuiven.

Je zou best eens bij jezelf te rade gaan welke taken je nog wil en kan doen en welke je 'teveel' vindt. Probeer aan je leidinggevende aan te geven dat de grens meer dan bereikt is voor je. Misschien hebben ze er wel begrip voor en kijken jullie samen naar een goede oplossing.

Je hoeft echt niet aan 200 % te presteren want tenslotte wordt je ook maar aan 100 % betaald.

Veel sterkte

Natuurlijk is een leidinggevende blij met zo'n harde werker.
Welke baas wil nou niet iemand die zich 200% inzet?!

Ander werk lost je probleem niet op.

Een goede balans tussen werk en vrije tijd is belangrijk voor zowel je geestelijke- als je lichamelijke gezondheid. Die balans moet jezelf bewaken!

Als je ziek wordt.....je baas gaat gewoon verder met iemand anders hoor,
Als het je niet lukt om die balans te vinden en te houden zoek dan een goed therapeut die je daar bij kan helpen.

Goed om in je aandacht te houden:
de mens werkt om te leven en leeft niet om te werken.

Het eerste wat ik in je verhaal lees is, “ik probeer mijn best te doen en mijn leidinggevende is blij met me”, het gaat om wat jij voelt en vind, daar moet je beginnen en niet anderen pleasen 👍🏻

Hallo
Ik zit sinds 10 januari thuis en heb veel herkenbare klachten die ik hier bij alle verhalen lees.
Ik zit in het onderwijs, leg de lat zelf erg hoog en ben een perfectionist. Ik wil dat alles klopt en als er iets niet helemaal ok was dan ging ik nóg harder werken en werd ik nog kritischer.
Niet alleen in mijn werk natuurlijk, maar in alles.
Gevolg is dus na 34 jaar werken nu een dijk van een burn-out. En ook mijn leidinggevende was lovend, en collega’s konden altijd op mij rekenen….
Ik weet niet hoe lang het nog gaat duren maar ik voel me heel eenzaam in mijn burn-out.
Ik zie echt soms geen einde.

Ik dacht al dat ik de enige was. Maar ik heb heb dat gevoel ook als ik me ogen open doe lijkt et normaal maar wanneer ik opsta begint et gevoel langzaam weer te komen. En het blijft zo de hele ochtend richting de middag word et minder. Ook met wandelen heb ik constant dat rare gevoel alsof je dronken ben en wazig zicht. wat bij mij helpt is om wat vaker in en uit te ademen dan haal je de spanning in je buik weg. Tegen angst en spanning.

Ja rot he...wanneer is dit bij jou begonnen? Als eerste klacht van B.O of eerst andere klachten 3n dan steeds meer dit?

Ja ik kon van de een op de andere dag echt niks meer. In het begin aanvaarde ik echt een soort hersenmist met vaak angstgevoelens wat hersenschokjes en spanningshoofdpijn vooral de eerste 3 maanden. En eigenlijk de moment dat ik begonnen ben met wandelen had ik door dat ik me zo voelde continu. Is nu al 5 maanden zo. Soms lijkt het af te nemen.

Ik heb ook last van mijn hoofd. Afwezig zweverig gevoel. Wazig zien. Eigenlijk altijd. Ze zeggen dat het wel wegtrekt. Al bijna een halfjaar last van. Heel vervelend en beangstigend..duurt me veel te lang

Ik heb ook een drukkend gevoel in mijn hoofd als ik zit. En krijg ik ook vermoeide ogen is dat normaal want zodra ik ga liggen word et minder

Bedankt Arend, goed on te horen. Alleen heb ik die energie nog niet. Ik wens jou ook alle sterkte

Hoe gaat het nu met je?
Ik zie en hoor veel van wat je beschrijft terug van mijn zoon. Met name het stukje lichamelijke klachten.

Ik herken ook veel innde lichamelijke klachten. Ik tob al 7 jaar met hartkloppingen dagelijks, extreme moeheid na inspanning, druk op borst. Voornamelijk de hartkloppingen is het ergste. Het beheerst mijn totale leven. Alles anders gaan doen in deze 7 jaar.

Daar begon het bij mij ook mee Johan, een enorme onrust en niet kunnen slapen. Heb in die tijd heel veel puzzels gemaakt (tv kijken lukte niet eens). Tips: probeer actief te blijven, wandelen, fietsen, sportschool en onderhoud je sociale contacten. Ben zelf begonnen met gitaarles, het is goed om jezelf nieuwe dingen aan te leren. Sterkte met je herstel.

Hallo John, luister goed naar wat je eigen lichaam je zegt. Áls een ander zegt probeer actief te blijven, en ik lees het woord sportschool, dan denk ik alleen maar: veel te gek! Als een ander dat kan, dan wil niet zeggen dat jij dat ook kunt. Die persoon weet niet wat jij voelt. Een minuut wandelen is voor mij nog teveel laat staan sporten! Opgejaagd, hoge hartslag, wazig zien,door de benen zakken, trillen, en sinds kort dwang. Ik ben thuis sinds begin dit jaar en leef met de dag en ook wel per uur. Ben het soms ook helemaal zat

Beste anoniem, het spijt me om dit te lezen. Ik wens ook jou veel sterkte, ik ben inmiddels 1,5 jaar verder. Het is inderdaad voor iedereen verschillend, maar probeer dingen te doen die je energie geven en kruip niet in je schulp. Het zombie/robot gevoel is afschuwelijk en wens ik niemand toe. Gisteravond heb ik bij vrienden gegeten en ik merk dat ik hier weer van op knap.

Bedankt Arend, goed on te horen. Alleen heb ik die energie nog niet. Ik wens jou ook alle sterkte

Het begint met accepteren. Accepteer de situatie waarin je zit. En inderdaad de weg naar herstel is bij iedereen anders.

Bij mij helpt psychotherapie middels cognitieve gedragstherapie.
Mentaal ben ik zo sterk én star, dat ik mijn lichaam, zenuwstelsel en hersenen heb opgebrand. Teveel gedaan en al mijn lichamelijke symptomen én emoties genegeerd. Ik moet opnieuw leren om ernaar te luisteren én ernaar te handelen.

Veel liefs aan jullie allemaal

Bedankt Arend, goed on te horen. Alleen heb ik die energie nog niet. Ik wens jou ook alle sterkte

Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze rotklachten. Inderdaad ben ik mentaal ook sterk en star en veel te veel pleaser van alles en iedereen. Kleine stapjes vooruit moet je waarnemen en jezelf belonen. Ik was gisteren heel blij dat het lukte om 1,5 u in de sportschool te sporten. Uiteindelijk weer wazig zien. Bij mij slaat de burn-out vooral op de oogspieren en het niet geaard voelen.

Beste anoniem,

Een korte reactie: ik heb ook last (gehad) van depressieve gevoelens. Zie mijn verhaal 128. Vooral in begin was het heel zwaar en zag ik niks meer zitten (niet suïcidaal maar gewoon heel somber en “donker” gevoel vanuit mijn buik). Uiteindelijk zijn die klachten wel behoorlijk afgezwakt. Ik heb soms nog buien, maar het zijn er veel minder. Ik kan soms weer lachen en echt lol ervaren. Belangrijk is acceptatie en geduld. Dat zijn termen die je niet direct wilt horen in een burn-out maar het is echt zo. Geloof mij, ik ben de eerste die zsm uit zijn situatie wilde raken. Helaas werkte dat averechts. Medicatie heb ik uit een soort wanhoop wel overwogen (om andere redenen, ik had last van angst en kon nauwelijks slapen), maar ik zie dat als laatste redmiddel. Als het écht maar dan ook écht niet gaat. Maar ik ken jouw situatie natuurlijk niet, mijn persoonlijke visie zou zijn: bespreek dit met je psycholoog. Zoek hulp voor zover je dat niet al hebt gedaan en laat je goed adviseren. Ik hou niet zo van artsen die je te snel naar een pilletje sturen maar goed. Sterkte!

Acceptatie en geduld is inderdaad heel belangrijk, maar ook heel moeilijk. Vooral omdat ik nu heel anders ben dan dat ik anders was. Soms heb ik goede dagen. Maandag ga ik weer naar de psycholoog, dan ga ik het overleggen.
Ik probeer er een goede dagstructuur op na te houden.
Ik heb ook 6 weken heel slecht geslapen, soms nachten niet of 2,3 uurtjes, daar raakte ik van in paniek en het breekt je helemaal op,toen heb ik een paar keer medicatie gehad .
Zodat ik even wat rust kreeg. Gelukkig gaat dat nu weer wat beter. Ik slaap nu 6 soms 7 uren per nacht zonder medicatie.
Ik probeer mijn sporten weer wat op te pakken en sociale contacten .
Ik ga 2 keer in de week naar mijn werk, soms vraag ik me af of het verstandig is, maar het geeft me wel afleiding.
Mijn man vind dat ik naar een psychiater moet. Ik maak me teveel zorgen of het wel weer goed komt. Vooral cognitief. Ik kan soms niet helder denken. Geheugen laat me soms in de steek. En het wazig, afwezige, heel beangstigend.
Soms snap ik niet waarom ik me zo depressief voel. Heb een lieve man, lieve kinderen, fijne woonplek. Ik ging met.plezier naar mijn werk.
Het zal zijn tijd wel moeten hebben.

Dag Ron,

Absoluut! Vooral de eerst periode (2 maanden) van mijn burn-out. Daarna werd het wat minder. Het Is wel zo dat het lichaam bij een ieder anders werkt. Veel rust nemen en weinig doen, je lichaam werkt je tegen bij een inspanning. Dat is niet voor niks ;)

Hier ook! Na 1 jaar ben ik altijd nog erg bang voor mijn hart. Gaat soms erg tekeer.

Beste Jasper,
Ik zou haptonomie aanraden; uit je hoofd en weer contact maken met je lichaam. Klinkt zweverig, is t ook maar ik heb er veel aan.
Je moet uit t oplossingsgericht analytisch denken (want dat kost enorm veel energie) en meer gaan luisteren naar je lichaam en gevoel.

Veel sterkte

Hoi Jasper,

Ik sluit me aan bij Jakob. Toch ook echt ademhalingsoefeningen en meditatie doen. Het klinkt inderdaad zweverig, maar het shift jouw zenuwstelsel can ‘fight/flight’ modus, waarin je dus zo onrustig bent, naar de rust modus, waarin je kalmte kan ervaren. Natuurlijk is dit alleen niet dé oplossing, maar wel het perspectief van waaruit het voor mij helpt deze hel op te lossen. Ik herken het overthinken enorm. Zelf ben ik hoogsensitief, en de supplementen LTO3 zou je eens kunnen onderzoeken, geven net wat meer rust. Ik persoonlijk ben een voorstander van natuurlijke supplementen, omdat je daar echt je lichaam mee ondersteunt en uiteindelijk in optimaliteit krijgt. Medicijnen bestrijden je symptomen, maar daarmee pak je het onderliggende probleem niet aan. Saffraan en 5htp supplementen hebben mij erg geholpen bij de depressie die ik door de burn-out had. Ik raad je echt aan daar eens je eigen onderzoek naar te doen (wij analytische overthinkers zijn daar toch goed al in). Succes!

Liefs, Amber

Hallo anoniem, mag ik vragen wat voor soort pijn aan de keel het was? Hoe voelde het? Alvast bedankt

Herken zo je verhaal
Ik inmiddels 10 maanden aan de gang en ben het kotse beu...
Ik ben al van ver gekomen echter dat nare zware, trillerige, nerveuze, duizelige stress gevoel is gewoon nooit weg, ben ook zo bang dat het nooit meer weg gaat 😓

Het gaat weg! Echt! Al is het een verschrikkelijk rotgevoel! Weet dat je niet alleen staat! Sterkte!!