Burnout - forum lotgenoten

Jeetje Arend, volgens mij heb ik je wel eens eerder iets zien posten hier. Wat vreselijk balen dat je er nog niet uit bent.

Toch zie ik veel verhalen voorbij komen van mensen bij wie het lang duurt. Vele malen langer dan "de theorie" ons doet geloven. Officieel ben ik nu 9 maanden uit mijn burn out maar ervaar nog steeds rest klachten en vraag me af of ik er ooit helemaal uit kom.

Wens je heel veel sterkte!!

Ik zit nu 9 maanden in mijn burnout. Voel dat ik lichamelijk iets meer aankan dan in het begin. Ook al heb ik gemerkt dat ik ook snel overprikkeld raak op drukke plekken zo erg dat ik hoofdpijn kreeg en dat ik snel uit de situatie moest omdat ik me benen zelf voelde afzwakken. Wat ik alleen niet begrijp is waarom me ogen het dagelijks zo moeilijk hebben ze voelen altijd zwaar aan tv kijken op tel zitten veroorzaakt vaak al super vermoeide ogen ook als ik ga wandelen heb ik constant zware vermoeide ogen en et deinend gevoel. Hebben meer mensen last van druk aan de zeikant van de ogen dichtbij de neus. Ik word er zo onzeker van gister heel de dag pijn op mijn wenkbrauwen en misselijk

Heel vervelend arend ben nog niet zo ver zit er pas in.. mag ik vragen waarom je antidepressiva slikt als je je niet depressief voelt? Is et voor andere symptomen te bestrijden of heb je dan meer rust? Ik slik niks ik durf et niet ook omdat ik echt uitputverschijselen heb. En jackie hoe weet je dat je uit je burnout bent al 9 maanden? Hoelang heb je een hurnout gehad. Gr sofie

hoi,

Ik neem sinds een paar maanden wel antidepressiva, in een lage dosering. Wat je merkt is dat er een soort RUST in je brein neerdaalt. Dat helpt bij je herstel. En acceptatie dat je even niet meer kan wat je gewend was. Hoe harder je er tegen vecht (wat ik bijna 2 jaar gedaan heb) hoe langer het herstel duurt. Ook maakte ik de fout door ondanks mijn voortdurende duizeligheid en het onvast ter been zijn door te blijven werken. Heb me 3 maand geleden volledig ziek gemeld, omdat ik mijn gezondheid nu op de 1e plaats zet. Mijn burnout is begonnen met een periode van extreme spanning en twijfel die mij dagelijks bezig hield. Iedereen veel sterkte met het herstel!!

Hoi arend hoe is het nu met je? Tik ook al bijna de 2 jaar aan. Nu begonnen met medicatie. Wat ik echt pittig vind. Vroeg me af of je weer wat meer kan en misschien toch weer van de ad af of nog niet

Gr s

Nee, wel met escitalopram. Helpt wel tegen de angst maar kwam er ook veel van aan. Zou het niet aanraden eigenlijk omdat eraan beginnen veel extra angst gaf en eraf komen ook lastig is.

Hallo taco bedoel je geel angst in het begin als bijwerking en ben jij er nu vanaf of helemaal geen medicatie meer

Ik heb gelezen dat ssri of welke antidepressiva dan ook de hersenfunctie en lichaam kan verstoren. Daarom dat je ontwenningsverschijnselen krijgt omdat het de overdragt kan veranderen voorgoed. Vind het een eng idee.. maat als je b.o bent geraakt dan is het ook verstoord geraakt twijfel heel erg om medicatie in te nemen.

Ik slik nu sinds een half jaar sertraline tegen angst en paniekklachten. Ik was zo ‘op’ dat ik het nodig had. Vond het doodeng, vooral de bijwerkingen waren in t begin wel heftig. Toen het eenmaal stabiliseerde, gaf het mij veel rust.
Als reactie op iemand anders hier schreef ik al eens: sertraline of andere AD gaat je probleem niet oplossen. Zie het als een soort vangnet dat je ondersteunt terwijl jij het herstelwerk doet.

Ik heb 100mg geslikt en ben nu sinds kort terug naar 75mg omdat het veel beter met me gaat. Er komt best veel op je af als je start met sertraline. Ik heb ook nog dagelijks last van mijn buik als bijwerking. En je voelt toch dat je emoties geremd worden, dat is ook best een aparte gewaarwording.

Voor mij persoonlijk geldt dat ik het medicijn uiteindelijk wel weer volledig af wil gaan bouwen. Maar er zijn ook zat mensen die dit vele jaren slikken en er veel baat bij hebben. Dat is weer voor iedereen anders.

Kortom: sertraline kan zeker rust geven, maar het is geen “quick fix” en in mijn ervaring is het best een taai traject.

Ik slik ook escitalopram, vergelijkbaar dus. Heb een beetje dezelfde ervaring als Y. Het is misschien geen wondermiddel maar heeft voor mij wel voor een doorbraak gezorgd en daarna ging het echt bergopwaarts en kon ik pas écht gaan herstellen. Ik zag ook erg op tegen de start maar het is mij juist meegevallen. Ik slik druppels (10mg) en ben met 2 druppels begonnen (ipv 5 en dan meteen 10). Daarna telkens als het goed voelde (meestal al na 1 dag) een druppel erbij. Ik zat vrij vlot op 10 en heb nauwelijks oxazepam gebruikt. Het werd al snel iets rustiger in m’n hoofd. Na een week of 3,5/4 begon ik echt duidelijk effect te merken en dat nam nog toe tot ca 3 maanden. Ben nu werk aan het opbouwen, heb er vertrouwen in dat ik over een paar maanden weer rustig kan gaan afbouwen met telkens een druppeltje minder (wil er wel minstens 6 welen voor uittrekken dus echt heel langzaam afbouwen met het minste risico). Achteraf blij dat ik toch de stap heb gezet (was doodsbang toen ik startte). Sertraline of escitalopram werd mij geadviseerd en beide is er in druppelvorm.

Ik ben trouwens niet aangekomen van de AD (wel meer gaan sporten nu ik me beter voel en ik probeer gezond te leven/eten; doe alles om beter te worden ;). Veel mensen die die angst hebben.

Zo zie je maar dat medicatie op iedereen anders aanslaat. Y en M wat kunnen jullie nu meer dan het begin?

Ik ben ook op en ga aan Emdr beginnen en als dat niet werkt toch medicatie. Ik ben zo op ik hoop dat ik Emdr zonder medicatie kan volhouden?

Respect voor iedereen die nu steeds meer heeft kunnen bereiken de afgelopen tijd.

Ik hoop ook dat de EMDR voldoende voor je zal zijn. Als ik het verhaal van M. zo lees, lijken de druppels me een fijn alternatief. Mij is die mogelijkheid niet geboden, ik ben met tabletten van 50mg (ze waren me vergeten te vertellen dat ik rustig op mocht starten met 25mg). Vandaar dat het taai was.

Ik kan nu best veel meer: ik werk weer 4x een uur per week, ik ga weer naar winkels, ik spreek weer af met vrienden (hou ik meestal 1-1,5 uur vol). Ik kan weer langer wandelen en sporten lukt wat beter. Sinds de oxazepam eraf is rij ik weer auto.

Ik kom uit een periode waarin ik echt niks kon. 5 minuten heel langzaam wandelen en dan al helemaal kapot zijn. Veel slapen en nergens naartoe kunnen/durven.
Dus in vergelijking kan ik nu weer stukken meer.

Herken ook wat M. zegt, bij mij kwam de ‘doorbraak’ ook na de medicatie. Mijn moeder heeft EMDR sinds kort en dat helpt haar goed. Hoop voor jou ook!
Veel sterkte.

Hoe ben je in joun burnout gekomen Y kon je ook van de ene dag niks meer na een soort van paniekaanval of kwamen de klachten bij jou langzaam aan

Hoi Taco, heeft de medicatie jou wel vooruit geholpen.
Gr j

Ja medicatie heeft mij vergelijkbaar geholpen als M en Y, was wel een heel taai traject ook. Bij iedere ophoging weer tijdelijk extra angst (nog bovenop de angst die ik al had). Werd zeer gevoelig voor geluiden en licht.. zeer zware tijd. Sport doe ik nog niet zoveel maar werk wel weer 3x4 uur per week. Meer wandelen, veel zelfzorg, veel rust en meditatie etc.

Taco ben je wel van die overprikkeling af nu als ik vragen mag??

Ben gisteren begonnen met ad. Citalopram. 10mg eerste dag ging wel ok beetje soort van lichte spanning af en toe. Voor de rest niet veel bijwerking gehad. Net mijn tweede ingenomen benieuwd naar morgen. Ik zit zelf 1jaar en 9 maanden in deze b.o en nu ga ik het proberen om met medicatie eruit te komen was er heel erg tegen maar ik begon me soms beetje depressief te voelen doordat ik nog steeds zo weinig kan door alle angst vermoeidheid en spanning en de paniekaanvallen die om de hoek loeren als.je over je grenzen gaat. Wel nog duizelig en gevoel flauw te vallen op drukke plekken waar veel auto's rijden. Hopelijk gaat med. Mij helpen sterkte iedereen

Hoi medic ben je met setraline begonnen? Het is een pittig traject je word inderdaad weer angstiger en krijg meer last van geluid licht enz. Ik weet niet of ik het vol ga houden. Vermoeidheid is er ook weer wat meer had eindelijk een beetje meer schild opgebouwd voelt nu wel.langzaam wegzakken

Ja, herkenbaar. Ik krijg enorme pijn in mijn vingers. Specifiek zelfs 1 vinger. Bij flinke stress zet die vinger helemaal op, wordt blauw en is heel pijnlijk. Verder niets om je zorgen om te maken. Het is een uiting van stress.

Hoi S ,

Gaat dit denk je namate van tijd over ?

Ik heb het echt in de nacht en heb je nog tips?

Hi Anouk, ja, dit gaat altijd na loop van tijd over. Het is als het ware 'de druppel'. Dus als ik aan mijn tax zit en ik word boos door een iets over wat mijn man zegt of kinderen doen, dan doet het direct pijn. Niet een beetje, maar echt fors. De volgende dag heb ik dan een bloeduitstorting en houdt de pijn aan. Het ebt altijd weg en mijn huisarts gaf aan dat dit een uiting is van stress. Niets aan de hand dus.

Ik herken ‘t zeker en heb inmiddels soort van ‘ingecalculeerd’ dat die lastige momenten er zo nu en dan nog bijhoren. Soms in reactie op iets (stresstolerantie is nog wat laag), soms zomaar (hormonaal?). Ik merk dat het iets minder heftig wordt maar vooral dat ik me veel sneller weer herpak inmiddels. Zelf probeer ik me nu enerzijds te focussen op het leren omgaan met deze lastige momenten. En anderzijds op het verder opbouwen van mijn draagkracht (o.a. sport en meditatie, meer energie naar ook meer ontspanning). Eerder had ik ook vaak het gevoel weer terug bij af te zijn, nu kijk ik er iets anders naar.. ik focus me meer op wat wél goed gaat (er zijn veel meer goede dagen inmiddels) en wat minder op die mindere momenten. Het ‘lijden’ hoort er nog een klein beetje bij maar ik accepteer het nu ook wat makkelijker waardoor het sneller uitdooft ofzo. Het blijft een weg net hobbels maar probeer dankbaar te zijn voor de goede dagen zodat je daar weer even op kunt teren wanneer het weer zwaar wordt. Succes!

Hi Y.

Ik heb kortgeleden voor het eerst kennisgemaakt met meditatie. Nooit verwacht dat ik dat ooit zou doen in mijn leven. Binnen 1 proefles en een gesprek met de 'zen-meester' (moest eerst lachen om die titel), is er ongelooflijk veel gebeurd in positieve zin. Een van de belangrijkste dingen die hij zei is dat veel mensen burn-out op een rationele manier bekijken en proberen op te lossen. Dus 'als ik dit, dan gebeurt er dat'. M.a.w. Je denkt: ik slik alle supplementen die ik moet nemen, rust veel, maar ik voel mij nog steeds niet goed. Maar hoe kan dat, want gisteren ging het wel goed en je gaat proberen te bedenken hoe dat kan. Precies daar zit de fout. Het zit dieper dan dat, want het zit ook in je lichaam. Dit merk je door bijv. aangespannen spieren, kortademigheid, gejaagdheid, etc. Volgens hem, en hij heeft veel mensen al geholpen, is de kern aangetast. Dus het gevoel van rust/vrede heeft een dermate knal gekregen, dat je die kern van rust/vrede terug moet (en gaat) vinden. Enkel een rationele benadering zal nooit werken. Je leest op deze site veel verhalen van mensen die zeggen, 'ik doet dit en dat, maar niets werkt en ik voel mij nu radeloos'. Dat is dus precies waar het fout gaat. Ik dacht ook altijd zo en hield zelfs bij wanneer ik mij wel/niet goed voelde. Alsof het een puzzel was die je eventjes kunt oplossen. Maar ja, de ene keer loop je fluitend door de winkelstraat en de andere keer kom je nauwelijks de trap af. De kern is rust/vrede in jezelf. Klinkt logisch, want het klopt.

Bedankt Mikki en Frank voor jullie reacties!
Wat jullie schrijven, geeft weer wat steun. Het ‘gekke’ is dat het mij doorgaans steeds beter lukt om te accepteren en positief te denken. Meditatie en yoga doe ik ook al geruime tijd en helpt echt goed. Alleen in zo’n periode van terugval voelt alles weer onzeker, lijkt niks te helpen en raak ik weer zo snel overweldigd. Het is echt zo naar. Gelukkig merk ik wel in de kleine dingen dat ik er beter mee om kan gaan dan in het begin van m’n BO. Het idee dat er mensen zijn die je écht begrijpen, helpt mij ook. Ik gun het niemand dit te ervaren, maar het is fijn om te weten dat je lang niet de enige bent die zich soms een vreemde in zijn eigen lichaam voelt.
Anyway, diepe zucht en de schouders er maar weer onder. Dank jullie wel voor de bemoedigende woorden!

Het is inderdaad een proces van veel vallen en opstaan. Je gaat wel merken dat veerkracht gaat ontstaan naarmate je steeds vaker patronen herkent. Voorbeeld? Ik ben altijd erg snel enthousiast, wil dan gaan rennen, snel problemen aanpakken en oplossen, lukt het mij niet dan blijft dat aan mij hangen. Niet dat dit de oorzaak is van mijn burn-out, maar een eigenschap icm een familieprobleem dat maar niet op te lossen was. Afijn. Terwijl ik nu in mijn 'rust' periode zou moeten zitten, ben ik dagelijks bezig met een bedrijf aan het opzetten. En ja, hartstikke leuk en deze week werd duidelijk dat alle lichten op groen stonden. Dus? Rennen, snelsnel, website moest af, buitenlandse regelgeving moest gecontroleerd worden, inkopen, afspraken maken, etc. Ik merkte dat ik niet eens meer normaal kon ademen als ik sprak, hartkloppingen kreeg en vannacht lag ik de hele nacht hyper wakker. Ik kon maar niet slapen, totdat ik dacht... ik moet dit allemaal nog niet doen. Komt later wel, ergens na de zomervakantiee. Ik zette mijn website toen op 'under construction' en binnen 10 minuten viel ik in slaap. Ik denk er nu ook zo over. Komt nog wel. Zoveel prikkels en zo weinig energie, kan blijkbaar nog lang niet. Erg jammer, want ik wil zo graag verder... maar ja.. balans moet eerst terug. Wel weer wat geleerd. Wat ik heb geleerd van mensen die er volledig uit zijn gekomen is dat ze allemaal ontzettend veel gingen slapen. 2, 3 soms 4 keer per dag. Eventjes naar buiten en dan weer rusten.. Ik moet daar nog steeds aan overgeven, want zodra ik dat echt doe, merk ik pas hoe uitgeput ik ben. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Onder een steen en slapen maar..

Wat zijn je klachten wat je nu nog hebt frank
Gr t

Knap van je Frank dat het je toch lukte de website even los te laten voor nu! Ik vind dat ook zo lastig, je wil vanalles maar zo weinig lukt. En daardoor heb je dan weer tijd over om te piekeren… zucht. Ik slaap ook weer wat meer nu ik me weer wat slechter voel. ‘s Middags een uurtje, en die rust is wel heel fijn.

Herken wat je zegt, ik ben ook heel enthousiast en ben het ook zat om na bijna 11 maanden nog steeds “aan de zijlijn” te staan. Maar je hebt gelijk: eerst rusten en meedoen komt daarna wel weer. Sterkte, we kunnen dit!

Frank, ik herken mezelf zo hard in jou. Mijn hoofd staat nooit stil, ik ren van het ene van het andere (ik snelwandel letterlijk door het huis volgens mijn partner). Ik "moet" vanalles doen.

Het is pas wanneer ik mezelf ver genoeg krijg om gewoon op de bank te gaan liggen met mijn ogen dicht, dat het besef komt hoe uitgeput ik eigenlijk ben. Of als ik me zover niet gekregen heb dan heb ik uiteindelijk geen andere keuze dan neer te liggen omdat ik gewoonweg doodop ben.

Zie mijn antwoord op 405. Ik kan het echt aanraden. Heb geen last (meer) van bijwerkingen en het heeft mij enorm geholpen! Heb geen terugvallen meer gehad (1 kleine door iets op werk en toen ‘herpakte’ ik me heel snel), voel me nu ruim 3mnd later weer stabiel. Heb escitalopram (druppels, met 2 begonnen en in 2,5 week opgebouwd naar 10 mg cq 10 druppels).

dankjewel!!Ben nog lang niet de oude maar wel een stuk stabieler dankzij de medicijnen. minder piekeren, minder hoofdpijn en geen druk meer op me hoofd etc

Vanwaar al die hoofdletters?
Mijn B12 is juist aan de lage kant bleek 2x ma bloedonderzoek

Lage kant? Dat bedoel ik ook. Kijk eens bij B12 tekort symptomen

Oh stom te hoog bedoelde ik juist ipv te laag

Je bent inderdaad lekker relaxed geworden van die B12 injecties. Fijn zo die schreeuwende hoofdletters. B12 is een van de vele supplementen die nodig zijn om te herstellen. Magnesium staat (bijna) bovenaan. Het belangrijkste is balans zoeken en vinden en vooral veel slapen en rust. B12 is niet de oplossing, maar een onderdeel(tje).

Helaas een slechte ervaring. Vriendelijke man, maar duidelijk met de opdracht om mij weer snel aan het werk te krijgen. Dit is in principe ook waarop ze worden afgerekend. Mijn PO manager had ook vaak contact met hem om continue te peilen wanneer ik weer aan de slag kon. M.a.w. zo iemand heeft met 2 belangen te maken. De werkgever betaalt en wil dus dat je zsm weer aan de slag gaat. Eigenlijk een waardeloos systeem. Dus altijd een second opinion van je huisarts erbij halen.

Geen ervaring mee maar als iik het goed heb bestaat sertraline ook in druppelvorm, misschien kun je daar tijdelijk naar overstappen om zo de dosisverlaging in kleinere stapjes te doen?
Verder zeggen ze meestal pas na 6-9 maanden na herstel te gaan afbouwen. Ik begrijp echter je beweegredenen en misschien helpt inderdaad een iets lagere dosering tegen de bijwerkingen.

Hoi M.,
Late reactie van mijn kant.. maar bedankt voor jouw bericht! Ik ga het zeker eens aankaarten bij mijn psychiater over de druppelvorm, als ik lang genoeg stabiel ben om het volgende stukje te minderen. Dank je voor de info, ik wist niet dat deze druppelvorm ook bestond.

Supplementen heb je totaal niet nodig zolang je redelijk gevarieerd eet en nu en dan eens in de zon gaat wandelen.

Eén grote marketingmachine die supplementen. Als je echt supplementen nodig hebt dan zal je dokter je dit wel aanraden.
Het is sowieso aan te raden altijd je dokter te raadplegen als je supplementen wil nemen omdat deze inderdaad neveneffecten kunnen veroorzaken (of zelfs vergiftiging).

Ik wil alle mensen hier zo graag waarschuwen maar dat gaat niet. Kijk alsjeblieft op de site van het B12 instituut in Rotterdam. Kijk naar de symptomen. Bloedwaarden kunnen vals verhoogd zijn door pillen. Kans is zeer groot dat je een B12 tekort hebt. MELD je aan bij de B12 vergeten ziekte groep op Facebook. Daar zitten 2 beheerders die ieder persoonlijk helpen. NIET WACHTEN MAAR DOEN

Maag- en darmklachten zijn wel heel gebruikelijk bij burnout. In reactie op spanningen reageren maag en darmen al snel. Lijkt me een logischere verklaring dan de supplementen. Maar even bloedonderzoek om je waarden te checken lijkt me ook verstandig.
Ik slik ook o.a. Extra magnesium, omega 3 etc, nergens last van…

Hoi Leonie,
Ik heb daar ook enorm last van! Vreselijk he. Ik heb zelf wel AD en slik geen pil. Het is elke maand weer taai. Ik schakel dan sowieso weer een tandje terug en gelukkig wordt het meestal na de pms periode weer wat beter. Sterkte!

Inderdaad ook hier herkenbaar! En voorheen nooit zo’n last van gehad. Ik heb over een paar weken een afspraak met de gynaecoloog om dit te bespreken, ben benieuwd! Ben nu midden 40 dus ook de leeftijd voor mogelijke (pre)overgangsklachten.
Ben zelf wel gestart met AD paar maanden terug en ben daar heel blij mee. Sindsdien gaat het steeds beter of eigenlijk zelfs super goed, alleen de periode net voor en aan begin vd menstruatie voel ik me afglijden. Heb vooralsnog ook geen last van bijwerkingen vd antidepressiva gelukkig.

Hi Bert,

Die pds klachten had ik jarenlang. Pure spanning. In mijn geval wist ik waarom, maar kon niets doen tegen de oorzaak. Ik weet niet of dat ook voor jou geldt. De oorzaak is inmiddels opgelost, waardoor ik nu met de restanten zit. Oftewel zwaar oververmoeid, burn-out. Dus ik denk dat de wortel (de oorzaak) van je probleem er nog steeds is, waardoor je nog terugvalt en deze klachten hebt.

Succes,
Frank

Ik dacht PDS te hebben, ook mijn dokter stelde de diagnose.
Maar eens ik een tijd in burnout zat, begon ik te merken dat het puur de spanning is die de oorzaak is. Als ik rust vind heb ik er geen last van. Zodra er spanning komt is het daar terug.

Dit misschien een late reactie. Maar herkennen doe ik het zeker zit int zelvende schuitje

Hallo Elly
Ik weet niet of je dit nog leest maar ik zit sinds 8 mnd in deze ellende .
Ik heb sinds 3 wkn een zware terug slag en dan denk ik hoe dan ?
Ik ben bekend in mijn leven met veel angsten , volg nu sessies om trauma te verwerken , ik doe er alles voor maar sta machteloos.
Ben jij al weer hersteld?

Zelden het gevoel van een burnout zo duidelijk omschreven als dat van Elly.
Je bent jezelf kwijt en niets interesseert je nog.Het is inderdaad de hel op aarde.
Wist niet dat zoiets bestond.
Alle goedbedoelde raad kun je niet aanhoren want je kunt het gewoonweg niet omdat je dood en doodmoe bent, en niet kunt geloven dat het nog ooit overgaat.
Elly heel veel sterkte.

Ik herken dit ook. Hoe gaat het nu met jullie?

Ik kan dit helemaal onderschrijven, soms voel ik mij een paar dagen wat beter, maar vervolgens kan het weer een week huilen met de pet zijn. het is soms zo moeilijk optimistisch te blijven en gedachten te verzetten..

Heel heel herkenbaar. Ik loop ook al 3 jaar met dezelfde klachten. Tot aan dood gedachten toe, deze worden ook nog met de week erger. Nu ga ik een poging maken met rhodiola rosea misschien kan dit natuurlijk ook bij jou werken. Kijk eens op Google voor info sterkte mvg jan

Vitamine B12 tekorten, en vaak ook een gebrek aan micronutriënten, maar voorál een gebrek aan B12.
Uitgeputte bijnieren, waardoor ook nog eens je schildklier van de rel raakt. Dit ontstaat ALTIJD door een opeenstapeling van stress, en NIET door te hard werken! Maar meer waarschijnlijk nog is het gerelateerd aan stralingsziekte (5G/4G+) Hoogsensitieven hebben er het meest last van. Wij zijn het spreekwoordelijke 'kanariepietje in de mijnschacht'....... De rest van de mensheid volgt, een mensenlichaam is hier niet op gebouwd.
Bij 'Modernnative' kunt u B12 in capsule vorm kopen, aangezien wij geen orgaanvlees meer eten. Orgaanvlees is het beste vlees wat er is, voor een mens, maar ik krijg het niet door mijn keel, dus ben ik (sinds kort) overgegaan op B12 in capsule vorm.
En kijk voorál eens naar waar er in uw buurt, sinds de lockdown, allemaal 'straalpalen' (voor de uitrol van 4G+ en 5G, en wat er daarna nog op stapel staat!) zijn neergezet.......
Stralingsziekte, magnetronziekte, microwave disease etcetera.
Google het maar eens!
U zult verbaasd zijn wat dát met ons doet!

Ik herken me hierin ...al bijna 2 jaar thuis en idd....zij die dit nog nooit hebben meegemaakt kunnen het zich ook niet veronderstellen wat het eigenlijk is .

Dat is herkenbaar en maakt je nog angstiger.... jammer dat je hier geen contact met elkaar kan leggen.

Dag Jan,

Ik ben gecrasht voor de kerstvakantie. Ik was op door de drukke hectiek op het werk en alles moest zowel privé als op het werk snel gebeuren. Sport was mijn leven maar plots ging dit niet meer. Ik had geen zin meer in sport en het ging ook steeds moeilijker. Nu kreeg ik de diagnose burn-out. nooit gedacht het te krijgen want dit was voor watjes. Je lichaam is op en wil rusten. Geef het ook zijn rust... Ik vind het moeilijk te aanvaarden...

Al deze fysieke klachten die ik al maanden ervaarde maar negeerde.

Groetjes

Hoe is het ju elien?

Hoi Eefje,

Wat moet dat taai zijn om deze klachten te hebben én jonge kinderen te hebben. Heb zoveel respect voor jou en anderen in zo’n situatie. Ik heb zelf (nog) geen kinderen en vind het al moeilijk.

Herken veel van wat je schrijft! Fysieke klachten, mentale klachten (angst), de machteloosheid en frustratie. Het is echt zo ellendig. Wat doe je al veel goede dingen, zo te lezen. Dat is echt al heel knap.
Ik hoop dat je er wat aan hebt om te weten dat er mensen zijn die jou begrijpen. Ik leef in elk geval met je mee, veel sterkte!

Hallo allemaal,

Ik heb zoveel lichamelijke klachten benen, armen, maag, darmen, duizelig, migraine , geen kracht , misselijk

Zeg aub dat dit erbij hoort of heb ik extreme klachten en moet ik hier wat mee. De artsen gooien het steeds op overspanning

Y hoe zit jij in je burn out proces op dit moment zag jou verhaal laatst voorbij komen dat je al grote stappen hebt gemaakt. Lukt alles nog een beetje ..

Ik heb steeds het gevoel dat ik opsta en dan weer val ;(

Hoi mia, in mijn geval heb ik ook al die klachten gehad heb ze nog alleen in het begin toen ik volledig op raakte was de enorme duizeligheid spanningsklachten zwakke benen tintelingen angst noem maar op, op zijn ergst. Bij overspannen b.o gaan ook je hersenen slechter met elkaar comuniceren. Hoelang zit je in je b.o?

Hoi Maartje,

Klopt het gaat nog wel vooruit, langzaam maar zeker. Op het moment ben ik wel weer veel moe, ‘s ochtends kom ik haast mijn bed niet uit. Dus weer een periode van rustig aan doen. Heb zeker nog ups en downs, alleen zijn ze niet meer zo heel heftig.
Vorige week gebeurde er vanalles wat stress veroorzaakte en dan voelt het weer als een terugval: paniekerig en veel onrust.
Moet daar dan ook echt weer van bijkomen.

Meestal als er een nieuwe maand aanbreekt (zoals vandaag) kijk ik terug op de vorige maand en dan zie ik wel de vooruitgang. Maar als ik per dag kijk lijkt het heeeel langzaam te gaan.

Wat mij vooral heel erg helpt is om positief te proberen te denken, veel aandacht te besteden aan wat wel lukt en minder belang te hechten aan wat (nog) niet lukt. Lukt lang niet altijd hoor en het heeft echt lang geduurd voordat t een beetje lukte. Heel veel oefening..

Wat rot dat je steeds dat opstaan en vallen zo ervaart. Ik hoop dat het bij jou met de tijd ook wat slijt en stabieler wordt. Veel sterkte!

Hoi anoniem nu vier maanden . De ene dag gaat het beter dan de andere. Heb last van spijsvertering, en me darmen moeilijke stoelgang. Probeer te bewegen waar ik kan maar door die vermoeidheid is dat ook soms killing. Slapen is ook zo lastig

Ja positief blijven dat piekeren is ook slopend. Je doet het goed hou vol!!

Helpt medicatie niet tegen die momenten van stress om rustig te blijven

Heb dinsdag een afspraak bij de psychiater twijfel nog steeds over medicatie

Hoi Maartje,

Medicatie kan je zeker helpen maar kent ook wel veel nadelen. Ik ben begonnen met oxazepam en sertraline (AD) in oktober. Dat was taai, vooral de bijwerkingen. Van de oxazepam ging ik me na een paar weken alleen maar slechter voelen. Van november tm 1 januari bezig geweest om dat af te bouwen. Dat was heel taai, ik lag letterlijk in bed te zweten en trillen van het “afkicken”.

Sertraline werkt voor mij op zich goed. Ik slikte 100mg nu 75mg omdat het beter gaat. Bijwerkingen in t begin ook heel taai en nu nog steeds elke dag darmklachten ervan. Maar het gaf wel veel rust in hoofd en lichaam. Uiteindelijk is het wel maar een hulpmiddel, je moet het herstelwerk nog wel zelf doen.

Kortom medicatie kan je helpen, maar er zitten zeker ook nadelen aan. Wat voor mij het allermeest helpt tegen stress is om het maar gewoon toe te laten en er niet teveel tegen te vechten. En relativeren: oke ik voel me nu slecht, maar ik weet hoe dat komt en dat er niks aan de hand is.
Is wel mega moeilijk!

Even opletten, niet 1,3 miljoen Nederlanders kampen met een BURNOUT, ze hebben burnout klachten. Dat is een heeeeel groot verschil. Burnout klachten kan zoiets simpels zijn als af en toe een hartslag die niet klopt, of erg moe zijn voor langere tijd, of dingen sneller vergeten. Een burnout is een hel waarbij je zenuwstelsel compleet in overdrive is, je angst torenhoog zonder goede reden waardoor licht en geluiden niet te verdragen zijn, je niet goed eten kan verwerken en je soms totaal niet kan slapen (er zijn mensen die 3-4 dagen NUL uren kunnen slapen). Een ernstige burnout is een HEL. Compleet anders dan burnout klachten.

Hoi Michel,

Allereerst vind ik het rot voor je dat je in deze situatie zit, en de zorgen die je noemt vind ik heel begrijpelijk.
Ik heb niet met alles wat je schrijft erkenning, maar wel het stukje PDS. Ik vraag me ook vaak af wat de wisselwerking tussen BO en PDS is, en hoe het elkaar beïnvloedt.

Je wisselende stemmingen herken ik ook. Ik kan ook energiek en positief zijn en me het volgende moment weer heel slecht voelen. Om gek van te worden.

Ik denk zelf, als ik je verhaal zo lees, dat je toch echt nog veel tijd nodig hebt. Als je voordat je BO raakte al zo lang over je grenzen heen ging, lijkt me dat de hersteltijd ook langer wordt.
Ben zelf vrij ‘plotseling’ BO geraakt na een aantal ingrijpende gebeurtenissen. Huisarts en bedrijfsarts dachten dat het met een week of 12 wel beter zou gaan. Ben nu 10 maanden verder en ik ben er ook echt nog niet. Kortom, ik denk dat de signalen die je beschrijft aangeven dat je lichaam nog volop aan het herstellen is.

Het is ontzettend frustrerend om het begrip in jezelf soms kwijt te zijn. Hoop dat het je steunt om te weten dat je daarin niet de enige bent! Ik ben mezelf een tijdje zelfs helemaal kwijt geweest en nu gaat het langzaamaan steeds beter.

Hoop je hiermee een beetje geholpen te hebben.

Ik heb geen context dus het is maar een wilde gok, maar misschien is ASS (autisme) een factor? Ik zit momenteel al een jaar aan de kant en voel me nog even slecht als de dag dat ik uitviel.
Nu blijkt dat ik ASS heb waarbij de normale BO behandeling niet effectief is.
Hoe dan ook ga je sowieso nog steeds over je grenzen zelfs al besef je het niet. Depressie gaat ook hand in hand met langdurige BO's wat je mood swings kan verklaren.

Wat naar dat je als alleenstaande vader die druk extra voelt. Ook ik herken die schommelingen, heel erg zelfs. Terugkijkend is het eigenlijk zo dat de goede dagen steeds beter zijn geworden (voel me soms super nu) en in aantal zijn toegenomen, maar er blijven ook slechte en dat blijft heftig. Dan kunnen klachten er ineens weer in alle hevigheid zijn en is mijn manier van denken direct weer 180% anders. Het helpt mij om te accepteren dat het er nog bijhoort, me vooral op het eerste te richten (steeds meer goede dagen en ik kan steeds meer). Inmiddels schud ik het iets makkelijker van me af door eht te accepteren en daardoor duurt het ook minder lang. Maar het blijft moeilijk.
Voor mij komt het UWV ook dichterbij nu ik in mijn tweede ziektejaar zit. Ook daarin merk ik dat wanneer ik me goed voel, ik me er weinig zorgen om maak. Maar wanneer ik me slecht voel, maak ik me daar ook veel zorgen om. Ik probeer het niet teveel toe te laten, kan er toch weinig mee. Probeer afleiding te zoeken enzo… En rationeel weet ik dat er ook dan wel weer een oplossing is. Maar ik heb een werkende partner dus dat is ook iets makkelijker praten.
Het komt goed maar feit is dat het ene lange weg is..

Ja ik vind het ook erg lang duren. Heb ook alle signalen van mijn lichaam te lang genegeerd. Van de een op de andere dag ging bij mij het hele systeem uit. Ik werd zwaar overprikkeld. (Ben ook het boek overprikkeld brein aan't lezen) nog steeds intens moe worden van de kleine inspanningen zoals het huis opruimen, of te lang wandelen haal maximaal 45 min maar wel met klachten. Wat zijn joun klachten? Ik vraag me soms ook af of het wel goed komt, ben bang dat het soms zo blijft.

Heel herkenbaar allemaal. Ik was weer gedeelte aan het werk maar zit sinds deze week weer thuis. Wat een ellende. Waarschijnlijk te snel weer aan het werk gegaan. De klachten komen deels terug. De spanning zit bij mij met name in mijn nek/hals/keel. Alles in dit gebied staat onder spanning. Ook veel tintelingen in mijn gezicht. Deze tintelingen heb ik overigens ook in mijn armen en benen. Hoe lang moet ik nu thuis blijven van mijn werk? Wat is jullie ervaring hierin?

@ Anoniem en Inge

Fijn om jullie reacties te lezen! Ik heb inderdaad ook momenten dat ik me niet kan voorstellen hoe ik hier ooit weer uit kom. Ik heb gelukkig ook contact met iemand die heel goed uit het proces is gekomen en als een 2.0 versie van zichzelf alles weer aan kan! Ook lang geduurd maar ziet het nu als een positieve verandering. Daar haal ik weer hoop uit.

Op de vraag wat mijn klachten zijn: het rijtje klachten die ik in bovenstaande tekst opsomde wisselen met elkaar af. De spanningshoofdpijn is wel het vaakst aanwezig samen met onrustige gedachten en gewoon een afwezig raar gevoel die ik niet zo goed kan omschrijven. Verder merk ik dat ik door de klachten niet lang kan boek lezen (serie kijken lukt wel weer thank god), ik durf niet goed alleen op pad te gaan, autorijden voelt als een achtbaan, kan weinig prikkels tegelijk hebben, als ik druk of spanning ervaar word ik snel angstig, gewoonweg niet normaal voelen, overal tegenop zien. Nou zo kan ik nog wel even doorgaan... 😅 Alles wat ik doe gaat bij mij idd ook altijd met klachten.

Wat vervelend die tintelingen! Met werk was ik ook weer begonnen. Ook te vroeg. Enorme tegenvaller. Opbouwen lukte niet en zat nog veel te veel spanning bij incl het reizen. Wanneer weer beginnen met werk vind ik ook een lastige.
Heb je misschien het idee dat je te snel in uren bent gaan opbouwen of dat er taken bij zaten die nog te veel van je hebben gevraagd? Heb je hier begeleiding in gekregen?
Mijn ervaring is dat ik te graag wilde maar veel beter naar mijn lichaam had te luisteren.. ik accepteerde mijn burnout ook nog niet volledig. Hoe zit dat bij jou?
Ik probeer maar te denken dat werk niet het belangrijkste is en je het beste niet te ver vooruit kan kijken.

Zit er ook al meer dan een jaar in. Was mijn werk aan het opbouwen maar toen vreselijke terugslag en weer volledig ziek moeten melden. Sommige dagen gaat het redelijk, maar andere dagen is een hel met heel veel lichamelijke klachten en gepieker. Om gek van te worden. Vraag me ook vaak af of ik hier ooit nog uit ga komen. Werkgever begint nu ook druk uit te oefenen wat het herstel ook niet echt bevordert. Krijg hierdoor het gevoel dat de tijd begint te dringen. Wil ook het liefste gewoon aan het werk en me weer beter voelen, maar wil maar niet lukken.

Hoi Bert,

Ik herken deze "valkuil" na 7 maanden thuis weer begonnen met arbeidstherapie eesrt 2 uurtje daarna 4 enz.
In maart weer fulltime begonnen hoewel ik nog steeds vermoeid was maar ik was het zat en wilde gewoon werken.
De vermoeidheid werd steeds erger en kwam weer ziek thuis te zitten, bleek na bloedonderzoek een erg laag vitamine D te hebben.
Omdat een laag vitamine D ook uitputting, angstaanvallen, duizelig, spierkrampen, geen energie enz . veroorzaakt viel ik ook weer terug in de burnout.

Laat je dus niet "pushen" door andere en begin weer niet te snel met werk anders kan het nog erger terug komen.

Hey e, de huisarts wilde bij mij bloedonderzoek in juli niet eens vitamines checken. Zo irritant als ik het zo lees. Je moet alleen NOOIT door je vermoeidheid doorduwen, zeker als je merkt dat het erger wordt moet je weer uren afbouwen. Ik slik multivit, B12, D3 en wat andere dingen puur uit voorzorg.

Herkenbaar maar ik ben gestopt met nr dokters te lopen want zij weten het ook niet. Vooral wat je zegt het gevoel krijgen dat je gek wordt heb ik ook. Dat is zo moeilijk uit te leggen....doktors snapoen dat niet want volgens het boekje bestaat dat niet. Het ergste bij mij is smorgens daarom sta ik altijd vroeg op dat mijn man en zoon dat niet zien. Ik loop te ijberen tot ik me beter voel, wat meestal na een uurtje ofz ook gebeurd.

hoi, dit heb ik ook maar doe nou dagelijks oogontspanningsoefeningen, bij het opstaan en voor het slapen gaan. Merk dat mijn ogen wat rustiger worden. Ik had ook veel te veel schermtijd, zit zo 3 a 4 u per dag naar mn scherm te kijken.
Ik merk dat door buitensporten mn ogen verbeteren. Hoewel ik enorm moet uitkijken dat ik niet over mijn grenzen heen ga.
De oogoefeningen die ik doe zijn van Volzicht, misschien interessant voor je.

Hoi arend, heb je niet een tijdje geleden ook al.je verhaal.hier op gedeeld? Hoe is et nu met je.

Hi arend

Hoelang heb jij deze klachten al? Ik maak mij met name zorgen om de tig schietende lichtflitsen/patronen stroboscoop in mijn gezichtsveld wanneer ik mijn ogen sluit. Dit gaat de ganse nacht door totdat ik m'n ogen open. Is dit ook herkenbaar? Ik zal een op de site kijken voor oefeningen.

hoi, fases met helderheid en rust in het hoofd wisselen zich af met fases van continue breinmist en overprikkeling. Ik heb mijzelf aangeleerd om niet te veel meer te focussen op de negatieve fases en het erover praten tot een minimum te beperken. Als mensen vragen hoe het gaat antwoord ik goed. Wat je denkt en wat je uitspreekt beïnvloedt je geestelijke en lichamelijke toestand.
Elke dag beginnen met uitspreken waar je dankbaar voor bent.
Minder TV/Iphone en meer lezen.
En: heel veel hersenmist en andere neurologische klachten houden verband met je voedingspatroon. We krijgen allemaal teveel binnen wat niet goed voor ons is (zware metalen, E-nummers bewerkt voedsel etc). Ik kwam via een oud-collega op het spoor van Anthony William, een medisch medium. Verdiep je er maar es in. Zijn aanpak komt er op neer dat je supergezond gaat eten (o.a. bleekselderijsap op de nuchtere maag) en dat je voedingsmiddelen die de virusbelasting in je lichaam aanwakkeren vermijdt (eieren, zuivel, gluten). Ik ben hier nu ruim 2 weken mee bezig en merk al meer helderheid en rust.
Sterkte iedereen!!

Ik lees hier: lichtflitsen/patronen stroboscoop. Dit kan ook door migraine komen. Google maar eens een keertje.

Meid wat maak je het allemaal moeilijk voor jezelf. Stop met die vent, ga in je eentje verder. Dat zal je veel rust geven. Ff doorbijten dit keer in de lastige fase van alleen zijn en niet teruggaan.

Je weet zelf ook dat dit niet hoort in een relatie. Waarom zou je jezelf dat allemaal aan willen doen. Als ik jou was zou ik stoppen en op therapie gaan, ook al is het ergens voor je een hele moeilijke keuze. Je hoort gelukkig te zijn en je zegt zelf dat je je rust wilt. Ga er dan ook voor je zult ooit wel weer de juiste tegenkomen

Hoi Bianca. Ik kan heel kort en bondig zijn. Jij hebt een ras echte narcist te pakken. Daar komen al jouw problemen vandaan! Wil jij jezelf redden en daarmee een gelukkig leven gunnen? Dan zou ik hem maar als de bliksem uit je leven bannen. Paar weken huilen, en ik beloof je, je zult gelukkiger zijn dan ooit tevoren!

Dump die gast.
Neem een nieuwe grote sterke vriend die hem eruit knikkert als hij weer eens langskomt.

Ik ben na een stressvolle periode overspannen thuis. Lange tijd veel stress gehad. Ineens lean ik erachter dat ik een actual zaken uit mijn verleden kwijt ben uit mijn geheugen. Sinds die tijd gaat het bergafwaarts. Wat ik eerst iets kwijt was heb ik nu een hele waslijst aan geheugenproblemen en voel ik me regelmatig verward. Dit is mijn verhaal:


Eind zomer 2017 ben ik gestart met hardlopen. Zo'n 3x in de week. Mijn vader die veel overgewicht heeft wilde graag afvallen dus toen ben ik samen met hem gaan sporten op de sportschool 2x per week. In het eerste kwartaal van 2018 viel het me op dat ik bij omhoog kijken wat trilling voelde in mijn nek. Daar maakte wel druk om, maar niks mee gedaan. Een tijdje later kreeg ik last van spiertrekkingen op willekeurige plekken. Ik ben toen gestopt met sporten. Ik dacht dat ik mijn spieren  overbelast had. Ik ben toen ook naar een neurolog geweest. Die deed en paar "standaard" onderzoekje maar kon niks vinden. Een tijdje later toen de spiertrekkingen erger werden begon ik me echt zorgen te maken en ben nogmaals. Ik was bang Parkinson te hebben en ben toen halverwege  voor een second opinion naar een andere Neuroloog gegaan voor onderzoek. Hier werd echt op trillingen gemeten met een speciaal apparaat. Daar kwam niks uit.  Ik maakte me wel echt zorgen, maar probeerde het naast me neer te leggen. Eind 2019 ging het steeds slechter met mijn oudste dochter op school. Mijn dochter werd gepest en veel van de stress die zij daardoor had werd this afgereageerd. Dit gaf erg veel extra stress en zorgde voor de nodige discussies in huis. Dit verhoogde uiteraard ook mijn stress. Rond deze tijd kreeg ik veel last van pijn in mijn maagstreek. Ik heb toen veel onderzoeken gehad. Echo's, gastroscopie. Dit gaf nog meer stress. Men kon niet vinden wat het was. Ondertussen maakte ik me steeds meer zorgen om mijn dochter, want het ging steeds slechter op school. Ik kreeg ook steeds meer last van mijn spieren en het was me opgevallen dat ik af en toe tijdens oplopende discussies met mijn dochter ineens kwijt was waar de discussie nou precies over gingen. Mijn angst voor Parkinson sluimerde nog steeds op de achtergrond en aangezien ik dacht dat Parkinson bijna altijd gevolgd werd door Alzheimer ging ik opnieuw naar de neuroloog. Deze verwees me door naar de top-neuroloog op dit gebied in Groningen. Dat een gesprek gehad en wat testjes, maar volgens haar niks aan de hand. Dit was in oktober 2019. Ik besloot het te laten rusten. In die tijd ging ik een keer met mijn dochter naar een grote zandkuil in een bos. Mijn dochter daagde me uit zo snel mogelijk er omheen te rennen. Ik deed te gek. Werd heel duizelig en kreeg wat ik nu denk dat een paniekaanval was. Hierna heb ik nog 2x zo'n aanval gehad en ik durfde met moeite nog ergens alleen met de auto naar toe. Bang voor een aanval. Achteraf gezien was ik toen al overspannen. In februari gebeurde er iets traumatisch waardoor ik volledig doordraaide. Ik bleef hier maar over piekeren. Elke dag was ik hiermee bezig. Volop tijd om te piekeren, want Corona was intussen uitgebroken en mijn bedrijf aan huis kwam hierdoor ook tot een halt. Maakte me elke dag vreselijk zorgen vanwege dat trauma en daar kwam Corona ook nog eens bovenop. Veel extra stress, kinderen online lessen, wat niet lekker liep. Oudste dochter nog verder in de stress. En toen kwam ik er ineens achter dat ik bepaalde dingen niet meer wist. Dingen als de geboorte van mijn 2e dochter, hoe de kinderkamer van mijn dochter er vroeger uit zag, dat de schildpadden vroeger ook op de logeerkamer gestaan hadden. Ik praatte er met de dokter over, maar die gaf het op stress.  Ergens april vergat ik zoveel dat ik overtuigd was Alzheimer te hebben. Ik werd depressief. Ik ging hele dagen op de bank zitten. Dag in dag uit. Zeker dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn gezin. Ik kreeg veel lichamelijke problemen met mijn sporten door het stilzitten waardoor ik me nog meer druk maakte. Zoveel krachtverlies dat ik bang was in een rolstoel te komen. 1 julli een hersenscan laten doen en een neuro psychologysche test gedaan. Uitkomst was dat ik geen Alzheimer had. Maar mijn geheugen is intussen steeds minder en een minder geworden en de stress steeds hoger. Ontussen kan ik bijna niks meer onthouden, maar mijn omgeving blijft zeggen dat het stress is een geen Alzheimer. Het leven voelt alsof het niet echt gebeurd en ik ben heel vaak overstuur, want overtuigd van Alzheimer. Hier een opsomming van een aantal dingen die me regelmatig overkomt:


Veel algemene kennis kwijt. Zaken van vroeger en zaken op kortere termijn.


Gesprekken moeilijk kunnen volgen. Soms na enkele zinnen de draad al kwijt zijn. 


Iets lezen/schrijven, afgeleid en dan niet meer weten waar ik gebleven was of wat ik wilde schrijven.


Geen of met heel veel moeite opsomming van enkele woorden/namen/korte teksten kunnen onthouden.


Iets willen zeggen/opzoeken/ doen en het ineens kwijt zijn.


Met enige regelmaat na moeten denken over mij wel bekende woorden en namen in gesprekken. Bijv. iets willen zeggen over je pols en niet op het woord pols kunnen komen. Wel de persoon kennen, niet op de naam komen. Soms komt het vrij vlot, soms echt later. Namen komen soms helemaal niet, dan moet ik vragen. Tig BN'ers ken ik, maar kom gewoon niet of niet meteen op de naam.


Mij wel bekende woorden komen soms toch ineens vreemd voor qua schrijven. Ik twijfel regelmatig how iets te schrijven. Moet ligt met ch of met een g? Moet zegt met ch of g? Dat had ik eerder niet.


Geen echt goed beeld in mijn hoofd kunnen vormen van de gezichten van familieleden en mensen die ik ken. Wel altijd herkenning als ik ze zie.


Veel vergeten op korte alswel lange termijn. Soms iets zien (bijv. de tijd op een klok) en enkele seconden later het niet meer weten. Iets doen en paar sec. Mijn rits dichtdoen en paar sec later ma afvragen of ik mijn rits wel dichtgedaan heb.


Niks meer kunnen reconstrueren ouder dan 1 dag. Wel flarden weten, maar echt geen dag kunnen reconstrueren. Soms enkele uren na het feit al niet meer weten dat ik met mijn vrouw en de hond gewandeld heb of wat wie ik tegengekomen ben.


Soms niet kunnen onderscheiden van geluiden. Bijv. cirkelzaag en slijptol op afstand.  Niet kunnen plaatsen waar een geluid op afstand vandaan komt (richting). Beiden vroeger zeer eenvoudig.


Telkens weer over (soms dezelfde) woorden moeten nadenken hoe je ze ook alweer spelt. Dingen als ineens de neiging om het woord "ze" als "se" te schrijven, maar dan iets later door hebben dat dit niet klopt.


Iets na veelvuldig herhalen onthouden via ezelsbruggetje en toch een paar uren/dagen later weer kwijt zijn.


Ik voel me de laatste tijd verward. Bijvoorbeeld als ik schoenen voor wandelen en gewone schoenen zie naast elkaar moet ik nadenken welke ik moet hebben, terwijl ik dat zou moeten weten. Dat ik eerst even na moet denken waar op mijn telefoon een icoontje staat waarvan ik weet dat hij op 1e pagina staat.


Ik vind informatie heel snel te veel. 

Ik kan dingen niet goed op een rijtje zetten. Weet niet wat waar op mijn lijstje staat.


Laatste tijd steeds meer nadenken over heel simpele dingen. Denken gaat constant moeizamer.


Het is soms net of dit allemaal niet echt is.


Laatste tijd heb ik vaak verkeerde woorden in hoofd. Wil het woord afdeling in een zin zeggen en dat zeg ik ook, maar denk dan het woord afbeelding.


Laatste tijd elke ochtend in bed gaan al mijn gedachten door elkaar heen. Heel veel niet logische zinnen. Geen samenhangend verhaal. Heel af en toe komen er niet bestaande woorden tussendoor. Heb er geen controle over. Soms denk ik dingen en dan ineens heb ik door dat het echt onzin is. Als ik uit bed ga gaat dat weg.


Bijna alles wat ik wegleg wat niet op een vaste plaats ligt weet ik niet meer te vinden.


Eigenlijk ben ik heel vaak iets kwijt als ik het net gedaan heb.

Laatste tijd ook vaker verward.
Enkele voorbeelden;

Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.

Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.

Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?

Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.

En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.

Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.

Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.

Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.

Hebjij ook ervaring met dergelijke verwarring?

Mijn huisarts en een psycholoog die ik eens sprak zeggen dat dit stress kan zijn, maar ik ben zoveel geheugen kwijt. Ik blijf gewoon bang voor Alzheimer.

Hoi Floris,

Ik herken dit ook heel erg. Ben nog maar 24, zit 9 maanden in burn out. Lees eens over wat chronische stress met je hippocampus doet (stuk brein wat verantwoordelijk is voor geheugen / concentratie). Dan kun je je er misschien bij neerleggen dat het inderdaad echt stress is! Dat stukje brein verschrompelt namelijk letterlijk. Je krijgt minder verbindingen in dat hersendeel. Het is wel omkeerbaar, maar daarvoor moet je logischerwijs wel uit die stressmodus komen en juist goede dingen doen. Meditatie en beweging staan op nummer 1 om dit te herstellen.

Liefs

Herken ook veel van deze klachten. Heb toevallig een artikel gelezen over hersenmist. Je moet mr eens googelen. Komt veel overeen

Hallo Lola, ik herken je verhaal. Zodra andere zien dat je iets meer kan , komen er gelijk allerlei verwachting. Terwijl eigenlijk de kunst is om ons aan de herstel fase te houden. Dus ritme, voeding , structuur en wandelen in deze fase. Het is makkelijker gezegd dan gedaan want piekeren , depressieve gevoelens, en stemmingswisselingen hebben hier ook impact op. En tijdens je burn out voel je zo onzeker en geprikkeld tegen over de buitenwereld. Ik kamp hier ook mee en voel je ook echt.

Je zou kunnen kijken of medicatie kan helpen ik ben die afweging nu ook aan het maken want het cirkeltje blijft op deze manier maar draaien door de stemmingswisselingen. En daarbij therapie. Welke therapie heb je nu al gehad en helpt het in je proces?

Uiteindelijk moeten wij beter worden en andere tevreden stellen gaat niet helpen. Probeer echt hierin je grenzen aan te geven voor mij is dit ook nog steeds heel moeilijk. Heb zelf ook een kindje die de aandacht van mama non stop wil en niet begrijpt waarom mama nu niet kan en dat is frustrerend.

Waar gaat het mis volgens jou. Grenzen verleggen voel je zelf aan wat je wil en niet kan . Als je uitgeput ben ga je dan door

Hoe zien jou dagen eruit wanneer je over je grenzen gaat. Schrijf die op

Wat kan je nu wel meer dan toen of is er helemaal geen verschil

Hou een vaste ritme aan en doe wat goed voelt voor jou inmiddels weet jij wel waar het fout gaat anders zou je dit niet aangeven daar moet dus verbetering inkomen

Ik herken je verhaal. Toen ik net uitviel van werk, betrapte ik mij snel op de gedachte "Wat moet ik doen om snel weer beter te worden?"

De realiteit is dat ik in een burn-out was gekomen, kwam onder andere door deze gedachten:
1. Het moet *snel* weer beter worden
2. Ik *moet* zelf iets eraan doen (ofwel: ik moet hard werken)
3. *Ik* moet iets doen

Je legt de druk op jezelf om snel weer aan de slag te gaan, want waarschijnlijk heb je dat altijd gedaan. Het is een manier van leven dat je jezelf hebt aangeleerd, maar een manier dat je dus in de burn-out heeft geduwd. Kortom: dat ik snel iets moet doen, heeft juist een averechts effect. Je krijgt er stress van dat dingen niet snel genoeg gaan, weer hartkloppingen, hyperventilatie-aanvallen, misselijkheid enzovoorts. Het zit 'm niet in snel, in het moeten of dat het altijd maar vanuit jou moet komen.

En dan kom je inderdaad bij loslaten, of het "rusten". Tijdens mijn tweede therapiesessie vroeg ik mijn therapeut: "Maar hoe rust je dan?". Het vervelende (maar uiteindelijk bevrijdende) is dat je er dus juíst niets voor *moet* doen. Het gaat erom dat je jezelf de ruimte geeft dat sommige dingen gewoon mógen. Het hebben van een regelmatig ritme helpt (dus rond dezelfde tijd slapen, wakker worden en ook een kleine invulling op de dag hebben). Ook een rondje wandelen elke dag helpt. Spotify en Youtube hebben goede podcasts met uitleg over burn-out (Jos Verheijden of Evelien Aarten)

Wat betreft die geldzorgen; vanuit de gemeente zijn er vaak ook vrijwilligers die je kunnen helpen om er meer inzicht in te krijgen en ook eventuele financiële ondersteuningen kunnen regelen. Kan veel kopzorgen wegnemen om daar eens mee in gesprek te gaan, maar ik zou eerst eens naar buiten gaan, de frisse buitenlucht inademen en bewonderen hoe de lente weer start.

Laat je niet ontmoedigen, ook al lijkt het een erg lange weg soms. Je kunt het!

Dat is zeker mogelijk maar het verliezen van vaardigheden kan ook een teken zijn van autistische burnout. Best eens bespreken met een psycholoog zodat je de juiste behandeling kan krijgen

Dat was al zo toen ik in 1990 een zieleknijper nodig was. Na maanden was ik eindelijk aan de beurt, echter het leven staat niet stil. Mijn hele situatie was al lang totaal anders. Zoals Robert Long zong: Het leven is een lange rij veranderingen. Sterkte.

Helaas is dat inderdaad ‘normaal’ op het moment. Ik heb zelf (maar) een maand op de wachtlijst gestaan, mijn moeder wel een maand of 4-5. Verschrikkelijk

Hoi Bert,
Jij hebt op mijn verhaal gereageerd en ik daar weer op en nu reageer ik op jouw eigen verhaal. Sommige dingen herken ik wel, zoals paniekerig gevoel, depressieve gevoelens en vaak plassen. Voor dat laatste ben ik naar huisarts geweest, helemaal binnenstebuiten gekeerd maar geen enkele lichamelijke aanwijzing waar dit door komt. Verder ook veel klachten die maar niet overgaan zoals ontstekingen en hoesten. Heel vermoeiend en voel me net een oud vrouwtje..Ik ben 58 dus niet piepjong, maar voel me 88.
Daarnaast dus ook heel erg onzeker in mijn werk, maar ook met andere dingen zoals autorijden. En ik ben dus heel warrig, zeker als ik ergens niet over nadenk en dingen doe op de automatische piloot gaat het nog wel eens mis. Ik weet niet hoe oud jij bent, maar soms denk ik bij mezelf aan beginnende dementie. Ik zou het kunnen laten testen, maar dat durf ik niet bang voor de uitslag.. Ik heb nu al het gevoel dat ik niet meer echt meedoe, laat staan als de diagnose dementie zou zijn. Dan sta je voor mijn gevoel direct buitenspel.
Heb je een coach, therapeut of psycholoog waar je naar toe kan? Ik heb wel een therapeut maar deze vind ik niet heel goed en nogal twijfelend. En dat kan ik er niet bij hebben want ik twijfel zelf aan ongeveer alles.. Maar ik denk dat goede professionele hulp wel heel belangrijk is. Wat zegt je huisarts? Wil deze je niet doorverwijzen naar GGZ hulp of iets dergelijks? En wat zegt de bedrijfsarts?

Ik ben 52 maar voel me ook alsof ik 80 ben..bedrijfsarts en werkgever beginnen steeds meer druk uit te oefenen maar het lukt me gewoon niet op dit moment. En die druk brengt uiteraard ook weer extra stress en zorgen met zich mee. Psycholoog was afgebouwd omdat het eigenlijk de goede kant uit ging. Begin binnenkort met hele intensieve therapie van 3 a 4 x per week.

Het is gewoon verschrikkelijk al die klachten en vaak denk ik dat het niet door stress kan komen. Dat stress dit niet met je kan doen en dat het toch ooit op moet houden dat gevoel. Maar na 1 jaar begin je echt hopeloos te worden kan ik je vertellen.

Als ik veel stress moet ik ook constant plassen. Je zit weer in je fight or flight mode en dus stress.

Beste Bert,

Heel herkenbaar jouw verhaal. Zit namelijk in hetzelfde schuitje. Al ruim 1,5 in een zware burnout met diversen lichamelijke klachten. Sinds kort heb ik ook last van oorsuizen. En ik vroeg mij af of die klacht bij jou na een tijdje is opgelost? En ben je voor je oorsuis probleem naar een bepaalde specialist geweest? Of is het na een tijdje vanzelf weggaan?

Wens je alle sterkte en hoop dat je je wat beter voelt.

Vriendelijke groet,

John

Hé Bert, ik zou dit zelf geschreven kunnen hebben. Buiten al die klachten die jij omschrijft ben ik ook nog heel duizelig. Je gaat op den duur ook denken er moet wel wat mis met mij zijn. Heb vele onderzoeken gehad en nooit wat gevonden. Weet niet hoe het nu met je gaat, maar wou even melden dat je zeker niet de enige bent en dat ik dit allemaal herken.

Jeroen

Hi Jeroen, dank voor je reactie. Op dit moment schommelt het heel erg. Voel me soms dagen / weken beter met weinig klachten en dan voel ik me weer dagen slecht en zijn alle klachten in alle hevigheid weer terug. En ik kom er maar niet achter wat de trigger is. Zit een soort patroon in, heel frustrerend. Ben nog steeds volledig ziekgemeld en eind februari al 1.5 jaar ziek volgens de wet hoewel ik dit zelf niet zo zie. Ben ook veel te snel begonnen met werken na mijn eerste ziekmelding. Volgens de bedrijfsarts ben ik pas sinds tweede ziekmelding (juli) aan het herstellen. Maar het duurt lang deze ellende...

Hoi Bert, ben ook nu 10 maanden verder. Ik kwam sinds kort tot de realisatie van het volgende gezegde: "Doing the same thing over and over again, and expecting a different outcome" Oftewel, ik begreep dat hetzelfde pad aldoor belopen, aldoor leidt tot hetzelfde resultaat. Ik heb besloten om niet meer verder te gaan in mijn oude werk (acute zorg verpleegkundige) Ik heb veranderingen aangebracht in mijn privé leven. Volwassen kinderen wat meer loslaten. Meer voor mijzelf zorgen. Overdadig groente en fruit. Geen koffie, maar rooibosthee, extra vitamine B12, d3, omega 3, vitamine C, ashwaganda, rhodiola. Lopen, fietsen, meditatie, yoga, tai chi leren via youtube, etc. Kijk geen tv, nieuws meer. Telefoontijd 25% En ik ben als volwassen "stoere" man, kleurplaten gaan inkleuren!!!! Dat was wel ff een drempeltje, maar het werkt. Jouw levenskeuzes hebben geleid naar een burnout. (Lees: waarschuwing dat het anders moet). Durf te kijken en te erkennen waar de kink ligt, en kies een andere weg. De bekende weg weet je al....

Hoi, heb je die klachten en kun je werk er niet bij hebben? Of belemmerd je iets om te gaan werken? Wat ik herken is uit mijn angststoornis tijd. In dat geval kan werken wel helend zijn maar je moet dan wel een prettige baan hebben. Zorg dat je niet in een participatiebaan terecht komt want dan heb je straks helemaal geen nagels meer over om aan je gat te krabben. Het ligt eraan wat belangrijker voor je is. Bij angst en stress zijn je symptomen normaal. Maar niet echt gezond als het jaren duurt. In het geval van burnout weet ik niet wat beter is.
Wat ik je wel kan vertellen over angst is dat het met de jaren steeds beter gaat. Maar ik ben eerlijk. Dat kan namelijk best wel lang duren. Als het echt niet gaat zou ik tegen die tijd misschien hulp zoeken. Misschien dat andere lezers hier je nog wat kunnen helpen? Ik ben ook maar een patiënt, cliënt what ever. Hou vol he?

Ik denk dat het wel logisch is dat die eerste stappen na zoveel maanden gepaard gaan met spanning, wat vervolgens weer leidt tot een veelheid aan lichamelijke klachten. Probeer mild te zijn voor jezelf. Ee is financiele druk, je hebt mega zware maanden achter de rug en nu wordt je weer in het arbeidszame leven gebracht, het is niet gek dat je lijf daarop reageert. Probeer het toe te laten en kijk even aan of het afzwakt als je er een paar keer bent geweest. En goed naar je gevoel luisteren, hele kleine stapjes.. Misschien is het écht te snel dan merk je dat vast ook en moet je misschien toch weer een stap terug.

Bedenk me nu dat je zei het enkel gecommuniceerd te hebben.
Ik herken zo’n hevige reactie wel (in andere context). Zelf besloot ik om die reden na een jaar met antidepressiva te starten. Daarna was het snel gedaan met die terugvallen en zware dagen/momenten. Heb toen ook vrij vlot alsnog het werk kunnen hervatten. Geen spijt van want ben nu aan het opbouwen op werk en het gaat supergoed. No way dat ik dat drie maanden geleden had gedacht! Toen kwam ik voor mijn gevoel op een dieptepunt (nadat ik eerder ook uit het dal leek te komen). Soms is een steuntje in de rug met medicatie echt wel een aanrader denk ik.

Hoi M,

Ik gebruik al zeker 1,5 jaar Citalopram 20 mg maar lijkt wel alsof het niets doet. Bij mij gaat het echt op en neer. Voel me twee tot drie weken beter en dan weer een week super slecht zoals nu bijvoorbeeld. Kan alleen maar janken op de bank terwijl ik me een week geleden redelijk voelde en weer leuke dingen kon doen. En nu weer terug bij af terwijl ik er niet achter kom waar het aan ligt.

Hoi Gilbert ga je dan niet te veel over je grenzen? Ik heb zelf nog geen medicatie maar kan ook niet veel eigenlijk. Heb je wel nog hulp bij je b.o herstel?

Ik weet het niet, ik zit al meer dan 1,5 jaar in deze shit !! Ik heb juist het gevoel dat ik alles rustig aan doe..... Ik heb hulp, maar het lijkt allemaal niet echt te werken

Deze echtgenoot steunt jou niet. Hij belemmert jouw herstel en is vooral met zichzelf bezig. Dit is echt triest. Hij zet je onder druk. Zo te lezen zorgt hij dan wel voor de financiën maar dat is het dan ook wel! Als je hem zijn zin geeft dan zal je nooit herstellen van jouw burn out. Kies je voor jezelf dan zal hij je verlaten. Wil hij dat je beter wordt? Dan zal hij jouw de tijd moeten geven en moeten steunen. Zo staan de zaken ervoor en niet anders. Mijn man is ook zzp er. Hij zet mij niet onder druk. Ik voel eerder druk vanuit mijn werkgever. Ik ben zelf gestart met anti depressesiva. Zoek alsjeblieft hulp. Desnoods met anti depressesiva. Liefs Inge

Ik denk dat het je gaat helpen als je gaat scheiden. Je bent dan alleen verantwoordelijk voor je kinderen en kunt een uitkering aanvragen. Het is geen vetpot maar als ik hoor hoe krachtig jij je huwelijk hebt doorstaan, werken en zorgtaken en een niet steunende man en vervelende schoonvader. Ik denk dat je het beter alleen kunt. Heb je vriendinnen? Vraag wat zij vinden en vraag of ze eerlijk willen zijn. Ook als ze iets moeten zeggen wat voor jou niet leuk is of over jou gaat.

Geen woorden voor, hoe er met je wordt omgegaan.

Je moet naar je lichaam luisteren.
Ik ben een moeder van 4 kinderen en
IK herken je verhaal meid.
15 jaar geleden was ik ook heel erg ziek heel veel me gemaakt liep bij psycholoog en therapie te Lang in ziektewet raakte mijn baan kwijt. Kreeg 3 jaar lang WAO
Toen zit te me man iedereen dag ga werken en waarom ben je thuis anders ga ik weg.
Terwijl ik voor de kinderen zorgde ik deed als thuis.
Na 3 jaar heb ik een baan gevonden en werk. Ik tot nu nog.
Maar ik heb het nooiet kunnen verwerken geestelijk/lichamelijk ben ik op ik ga met pijn naar bed en sta met pijn op.
Nu 12 jaar lang loop ik met deze klachten.
Mijn oudste dochter van 24 jaar zei in mei 2022 ma je meld nu ziek en maak een afspraak bij huisarts. En dat heb ik gedaan.
Ik heb een zwaar buro out en overspanning
Angststoornissen is vast gesteld.
En het komt allemaal door mijn man die zette het druk op mij en ik hield veel van hem en was bang dat hij weg gaat.
Maar nu ben ik nog steeds met me man.
Hij is weer bezig ga werken. Ik heb hem duidelijk gemaak als ik weer helemaal beter wordt. En als je het niet acepter ga je weg.
Ik weet hoe ik me voel.
Nu zegt me man niets meer over.
Daarom. Zeg ik je moet naar je lichaam luisteren. Jij kent je lichaam niet je man.
Doe niet mijn fout
Veel sterkte

Het lijkt erop dat jouw man zijn eigen angst om niet genoeg te verdienen voorrang geeft op jouw welzijn. Praat met hem en zeg duidelijk wat je van hem nodig hebt. Als hij je hierin niet ondersteunen wil en je niet geeft wat je nodig hebt, is deze relatie niet langer gezond voor je. Je kunt dan het beste de relatie beïndigen en opnieuw beginnen. Zoek ook pschologische hulp om sterker in je schoenen te staan en te leren om jezelf op de eerste plaats te zetten. (Van jezelf te houden).

NAH [niet aangeboren hersenletsel] onderzoek - eventueel scan laten maken - afwijkingen zijn meestal te zien

Het erkennen van een burn-out zal je mijn inziens zelf vooral moeten doen. Erkennen en accepteren. Praten hierbij met een professional of mensen waarbij je je kunt uiten helpt daarbij. Die acceptatie blijft lastig. Verplicht gast terugnemen en geen peil te trekken op wat het lijf doet. Ik wou dat een burn-out zo aantoonbaar was als een gebroken arm.

Isamu psygoloog heeft een hele goede site met fasen waar je door heen gaat.

Ikzelf ben eerst naar de huisarts gegaan en gezegd dat ik psychologische hulp nodig heb. Je krijgt dan alvast een gesprek en een vragenlijst. Op basis daarvan volgt analyse en verwijzing naar het juiste type psycholoog. Laat je lichamelijke klachten ook onderzoeken. Het hoeft niet allemaal aan je psychische problemen te liggen. Denk aan vitaminegebrek bijv. Lichamelijke klachten kunnen psychische klachten versterken en andersom. Dit is je beste kans op herstel. Echt niet zelf blijven "dokteren". Ik weet het. Heb het allemaal zelf meegemaakt. Ben er uiteindelijk bovenop gekomen door me te laten helpen door professionals.

Ga lekker vissen met een makker.

Wat rot Taco, dat je op zulk onbegrip stuit. Mensen die dit niet kennen hebben er soms een heel aparte kijk op. En inderdaad geen besef van de hel waar je doorheen moet. Erg frustrerend als je zo keihard werkt voor je herstel, en dit dan niet gezien/op waarde geschat wordt.

Ik wens je alle goeds toe, hoop dat je situatie op het werk verbetert en dat je op je eigen tempo goed verder mag herstellen!

Hi Taco,

Ik heb hetzelfde meegemaakt na 28 jaar gewerkt te hebben voor deze werkgever en eigenlijk bijna nooit ziek te zijn geweest. Ik weet niet of je het liedje als je wint heb je vrienden, rije dik "echte" vrienden kent ? Zolang het goed gaat is er niks aan de hand, maar gaat het even niet dan leer je ze pas echt kennen. Walgelijk, loyaliteit komt schijnbaar maar van een kant.

Groeten,
Gilbert

Wat naar voor je! Hopelijk lukt ‘t je om je enkel nog te richten op je herstel en proberen de rest wat los te laten, wat anderen ook denken, vinden of zeggen. Belangrijkste doel is dat je beter wordt. Als je eenmaal beter bent, kun je wellicht nog overwegen om weg te gaan of doen wat dan goed voelt. Zo’n herstelproces maakt soms ook dat je andere naar je week, je baas of het bedrijf gaat kijken.
Maar neemt niet weg dat het vervelend is. Ik heb ook altijd goed gefunctioneerd en toen ik ziek werd had ik alleen naar het gevoel dat ze me liefst kwijt wilden, heel triest eigenlijk.

Bedankt allemaal, heel fijn om te horen en om een hart onder de riem te krijgen! Ik ben wel iets uit mijn slof geschoten, dus moet het een beetje gaan lijmen. Maar het onbegrip is vooral heel vervelend, mensen vinden snel dat je je aanstelt of dat het lang duurt en zien niet dat je iedere dag met jezelf worsteld om te luisteren naar je lichaam en beter te worden. En inderdaad dat gevoel dat ze van je af willen doet pijn, want dat voel ik ook wel een beetje (als is het wellicht ongegrond).

Ik ken dit zeker zijn spanningsklachten. Ik heb dat vooral als ik spanning ervaar en moe ben

Heb je in al die jaren slaapproblemen gehad . Of alleen nu tijdens je herstel ?

En welke slaapproblemen ervaar je heb je het hier ook goed met je therapeut over gehad.

Ik ervaar ook veel dromen en zweten in de nacht . Ik denk steeds vaker meer na over medicatie want dit belemmerd mijn herstel ook . Daarom vroeg ik mij af wat jij al hebt ondernomen

Ik heb de slaapproblemen kunnen oplossen met een korte periode off-label slaapmedicatie (lage dosering quetiapine). Voordeel dat je er niet afhankelijk van raakt en daardoor ook makkelijk mee kunt stoppen. Kon na een paar weken alweer stoppen/afbouwen. Daarna ging het slapen weer vrij goed. Ben blij dat het me een moeilijke periode door heeft geholpen (en daar is ‘t ook voor ;). Daarna heel incidenteel nog ingenomen. Ik had totaal geen last van bijwerkingen.

Dat is heel normaal die twijfel (angst) voor terugval.
Ik heb ook moeite mee om erin te geloven, maar ik zeg het toch tegen jou: je moét helemaal niets.
Je bent nu al ziek. Dus als je je weer ziek meld, dan is het maar zo.
Heb je een bedrijfsarts gesproken? Die geeft vaak een kader of voorwaarden waar je aan kan vasthouden.

Heb ik ook.

Precies dezelfde shit loop ik ook steeds tegen aan. Wat is er gebeurd met Nederland? Polen uitbuiten, participatie uitbuiting, ze flikken het nu zelfs met Oekraïners! Kan het niemand meer iets bommen? Ik denk soms dat mensen die alles hebben het niet eens zien. Misschien hebben de Russen toch een beetje gelijk over westerse kapitalisten.

Yes heb ik ook. Ik accepteer het gewoon. Kijk misschien wel naar je dieet. Misschien minder lactose. Maar sws gezond blijven eten

Maagbeschermers. Een arts wil het waarschijnlijk niet voorschrijven. Maar ze zijn te koop bij drogist. Helaas weinig pilletjes en prijzig. Maar ze werken erg goed. Ik neem ze soms om de dag.

Ben je al in therapie bij een psycholoog? Zo niet vraag alsjeblieft om een verwijzing bij de huisarts voor depressieve klachten (dan wordt je makkelijker doorverwezen).

Huilen is goed voor je, laat alles eruit! Je lichaam raakt ook in de war van alle stress en opgekropte emoties.

Als je al in therapie bent, dan kan je voor lichamelijke begeleiding zoeken bij een fysiotherapeut, haptonoom, shiatsu, osteopaat etcetera.

Actief met je herstel bezig, vooral met trauma en dingen die je dwars zitten. Geeft achtergrond spanning en dat maakt je weer overspannen. Simpelweg rust nemen is meestal niet genoeg en duurzaam.

Heel herkenbaar! Ik dacht aanvankelijk ook dat het steeds beter ging, had nog wel wel regelmatig slechte dagen maar ook steeds meer goede. Na een aantal maanden ging het echter steeds meer bergafwaarts en werd ik ook bang dat het niet meer goed zou komen. Ik kreeg we ook oorsuizen bij en schrok daar nogal van. Uiteindelijk besloten met antidepressiva (escitalopram) te starten en sindsdien ben ik eindelijk verlost van de nare spanning in mijn lijf. Sta weer op zonder spanning en voel me grotendeels ‘de oude’ , ben weer gestart met paar iir werken en zie het echt weer zitten. Het oorsuizen heb ik nog aan 1 kant last van maar heb er vertrouwen in dat ik daar ook mijn weg in vind of dat het weer over gaat. Terugkijkend is de start vd medicatie (begon na 2w enigszins te werken en na 4 weken merkte ik echt effect) voor mij echt een kantelpunt geweest. Ik slaap ook weer heerlijk en heb het gevoel dat ik nu pas écht aan het herstellen ben.

Wat fijn mikki om te horen dat medicatie voor jou zo goed helpt. Ik ben et zolang zonder aan t doen. Maar heb nu besloten na alle therapieën en acupunctuur en fysio om toch ad te proberen. Wil ook weer mijn leven oppakken na 20 maanden

Goed om te horen! Ik was er ook zo onwijs klaar mee dat ik dacht ik grijp alles aan. Ben er nu blij om. Voel me weer zo goed! Laatste 2 wat zwaardere dagen zijn alweer een week of 7 geleden. Heb de indruk dat de medicatie na een week of 10 optimaal werkte. Heb m’n leven weer terug. Van oorsuizen weinig last meer (niet helemaal weg maar verwaarloosbaar inmiddels). Het komt dus wel echt goed maar dat stwubtje in de rug is soms hard nodig want oh wat is ‘t zwaar zo’n proces. Straks weer rustig afbouwen van AD maar weet zeker dat dat ook goedkomt!
Hoe gaat ‘t inmiddela met jou? Succes nog met je herstel?

Sterkte Frank. Wandel je wel af en toe of is dat niet aanbevolen door jouw dokter?

Dankjewel voor je motivatie frank elke keer we kunnen dit met ze alle . Hoe moeilijk het ook is hou vol lieve mensen

Hi Viviane,

De symptomen die je noemt passen bij burnout en zijn heel herkenbaar. Je verleden helpt natuurlijk niet om de rust te bewaren. Wees blij dat je in iedergeval nog voldoende nachtrust krijgt want anders was het nog veel erger geweest. Conclusie: het is zeer aannemelijk dat je burnout bent. Sterkte !

Hallo 5 mg lijkt me niet zo veel ik heb rhodiola rosea geprobeerd. Misschien moet je hier over eens wat info over zoeken baat het niet dan schaad het niet

Hoi Jan. Ik kreeg vd huisarts in mijn hoogste paniek, oxazepam en citalopram. Meteen ook volle dosering ipv opbouwen. Dat ging gruwelijk mis. Het werkte als benzine op een al laaiend angst vuur. Ik ben daardoor een stuk slechter geworden. Arts wou een andere AD dan proberen. Ik heb hem vriendelijk bedankt. Dat pad ga ik nooit meer op. Ik wil je niet bang maken, maar wil je mijn eerlijke ervaring delen. Succes Jan! Hang in there! Net als de rest van ons.

Ik krijg een duimpje. Wilt u ook reageren? Alstublieft? Ik voel mij zo ongelukkig!

Dag Patrick,

Ik herken me in uw verhaal. Slecht slapen, piekeren, schuldgevoel, moe, geen eetlust. Ik ben nu bijna 3 maand thuis van mijn werk. Ik voel me heel eenzaam en alleen. Soms denk ik dat ik in een depressie zit. Ben al bij een psychotherapeute geweest maar ga volgende maand bij een psycholoog. Ik neem alprazolam maar ook weinig effect. Ben nu ook begonnen met Zaffranax. Een goed herstel gewenst.

Bedankt voor uw reactie! Het is een geruststelling te lezen dat alle nare symptomen toch wel vaak ook bij anderen voorkomen. Dat voelt minder alleen.
Ik wens u ook een voorspoedig herstel!

Hoi,

Heel erg herkenbaar. Ik heb hetzelfde patroon: voel ik mij 1 procent beter? Dan doe ik direct teveel en val weer terug. Daar zit ook de valkuil en het is eerst accepteren en nog meer rust nemen… steeds terugvallen duurt alleen maar langer…. Stapje voor stapje…. Alsof je een baby bent die opnieuw alles moet opbouwen… zo kijk ik ernaar en dat werkt….
Ik ben bijna 2 jaar verder, maar had vorig jaar een heftige terugval dus kon weer opnieuw beginnen. Dat heeft mij geleerd om mij niet meer te laten pushen door anderen.

Het is jouw leven en jouw lichaam…. Nu even nog wat stappen terug voor herstel is beter dan maanden blijven hangen…

Hoe gaat het nu met jullie?

Beste Patrick,
Angst is een slechte raadgever.
Zo kom je in een vicieuze cirkel terecht.
Zoek daarom afleiding.
Ik moest dat ook leren tijdens mijn angststoornis.
En aan allen hier wil ik zeggen dat een hoge hartslag op zich niet gevaarlijk hoeft te zijn. Ik ging dan vaak even rennen door het bos ofzo. Als je dan stopt voel je jou meestal beter. Zelfs een achtbaan kan rust geven. Je moet er juist in stappen en naar voren willen met die kar. Ik heb het wel over een angstoornissituatie. Ik heb sinds kort ook BO. Na mijn hartoperatie kreeg ik een enorm hoge hartslag door paniek. Ik was bang dat het gevaarlijk was. Achteraf gezien was het denk ik eerder nuttig sport.
Nooit jezelf bang maken dus.
Dit zijn natuurlijk mijn ervaringen en ik ben dus geen arts. Let niet te veel opjezelf. En elke angstaanval gaat weer over. Dus waarom zou je er bang voor zijn? Grote kans dat ze verdwijnen.

Zeer herkenbaar Patrick, ik zit thuis vanaf begin november 2022.
Vreselijke hel. Iedere dag lichamelijke pijnen en angsten. Soms heb ik nu n paar dagen dat t goed gaat maar de angst voor terugval is groot. Dat zorgt weer voor nieuwe onrust..pff. de wanhoop begrijp ik totaal van jou. Maar t komt goed. Veel mensen lijden hieronder erg genoeg. Wat mij helpt is ademtherapie. Daar word je zen van. En tevens verwerk je veel.
Sterkte!!

Koude handen en voeten zijn zeker herkenbaar. Is onderdeel van de stress/angstreactie van je lijf. Ook slecht slapen, heftige dromen. Hoort er allemaal bij.

Helaas is het inderdaad wel een vicieuze cirkel want een goede nachtrust draagt bij aan goed herstel. Je zou ontspanningsoefeningen kunnen doen voordat je gaat slapen. Meditatie of bodyscan helpt mij wel. Ook geen schermen 2 uur voor het slapen gaan kan helpen. Boek lezen of lekker warm douchen. Overdag wat bewegen en/of buiten zijn is ook goed voor de nachtrust (als dat lukt). Medicatie ben ik zelf niet zo dol op want dan kun je de volgende dag heel suf worden.

Spierpijn herken ik maar al te goed.
Ik heb het zelfs in rust, het is alsof mijn lichaam niet kan ontspannen en in een soort stress modus blijft hangen. En mocht het wat afzwakken krijg ik weer een paniek aanval en dan staat de spanning er weer op

Dat is de reden dat ik aan de ad. Wil beginnen elke dag voel ik alleen maar als ik zit enorme spierspanning schouders nek hoofdpijn op me ogen . Bij staan te lang spanning ook bij me middenrif soms als ik te veel doe gaat het branden van de inspanning moet k weer liggen. Daarbij doet tv licht en geluid mijn ogen ook aanspannen waardoor ik vaak hoofdpijn heb. Lichtelijk duizeligheid. Hopelijk geeft de ad. Ook hierin meer rust en niet alleen de angst en paniek.

Nooit van gehoord.

Ik herken het deels. Heel erg. Ik heb een 2de burn out momenteel ben teruggevallen. En deze is een stuk intenser en heviger. Herkennen jullie ook zo’n intense hoofdpijn? En dat tv kijken soms niet eens last? Steken in je hoofd dat je soms niet weet wat te doen? Je hoofd voelt alsof het kookt soms. Als een kloppend hart ook. Ook heb ik het al geaccepteerd maar wel in een lastige situatie

Ik zelf had besloten om het eerst in het alternatieve geneeswijzen te zoeken. En met supplementen zoals vit b complex omega 3 magnesium te gebruiken. Ik had in het begin van me burnout ook moeite met inspanning de eerste 6 weken liep ik nog niet buiten omdat ik snel afzwakte en enorme druk en duizeligheid had (nog steeds nu maar niet meer zo heftig)mij hele systeem was uitgeput. Drukte maakte me angstig gespannen en overprikkeld emotioneel noem maar op (zoals verjaardagen) zelfs in de auto kreeg ik het niet geregeld. Dat was mijn beginfase. Zelf nooit geloofd dat ik b.o had alles laten nakijken bij de huisarts en zelfs een mri scan laten maken, omdat ik echt dacht dat er iets anders aan de hand was. Zelfs toen in een traject volgde was ik alsnog bang dat ik iets anders had dan b.o. door alle lichamelijke klachten. Mijn advies aan jou is als je eenmaal geaccepteerd heb dat je b.o bent en eraan wilt werken en je voelt datr je er dieper inzit, ga dan voor therapie samen met medicatie en zorgen dat je de medicTie inneemt voor ondersteuning. Het is heel moeilijk om er zo uit te komen hoe ik het geprobeerd heb uiteindelijk. Na meer dan een jaar ook ging ik wel vooruit maar alsnog niet veel kunnen doen en njet kunnen werken. Toch pas begonnen aan de med. Had ik het maar eerder gedaan. Veel succes

Ano ik denk inderdaad dat dit beste oplossing is.

Welke medicatie heb jij en waar helpt het jou vooral mee

Idem hier, was achteraf liever rerder gestart met medicatie (escitalopram. 10mg, druppels). Angst is weg, spanning is weg, ik verdraag weer wat spannende dingen en pikeer weinig meer, slapen gaat ook goed nu. Nu nog veerkracht verder opbouwen. Qua energie ging het bij mij eerder al de goede kant op.

Hoi, je klachten komen mij zeker bekend voor. Depressie en echt slecht slapen heb ik niet zo gehad, wel dat ik wat neerslachtig kon zijn (soms nog ben) en dat ik moeilijk kon inslapen.
Ik slik antidepressiva tegen de angst, dat helpt me heel goed. In het begin van mijn angst en paniekstoornis slikte ik ook oxazepam. Dat hielp lichamelijk wel met wat rustiger worden, maar het afbouwen ervan was heel taai. Nu sinds bijna 3 maanden geen oxazepam meer en alleen nog AD. Ik heb er baat bij, ben erg tot rust gekomen sinds ik het gebruik. Als ik een half jaar stabiel ben is de kans groot dat ik de AD ook mag gaan afbouwen.

Kortom ik zou medicijnen niet uitsluiten als ik jou was, het kan je helpen. Je moet er echter wel zelf 100% achter staan en je moet ook nog echt zelf je herstelwerk doen. Zie medicatie als je “vangnet”: het kan je rust geven zodat je aan herstel kan beginnen. Hoop dat je hier wat aan hebt, veel sterkte.

Kan je ook weer wat meerdere dingen doen als je ad. Pakt ik kan niet eens echt na de stad zonder dat ik me slecht voel. Fitnis ruimte binnen lopen prikkeld mij ook nog te veel en.voel me angstig en duizelig op drukkere plekken
Gr l

De eerste +/- 3 maanden dat ik AD slikte kon ik ook echt nog niks. Werd ook overal angstig en duizelig van. Alleen korte wandelingen in rustige omgevingen gingen wel. Ben dat dagelijks gaan doen en met de tijd lukte steeds iets meer.
Ik slik het nu 5 maanden en ik doe al best weer veel: op rustige momenten naar winkels, 2x een uur in de week werken. Afspreken met vrienden (lukt me max. 1,5 uur).

Dus ja ook met AD heeft het wel wat tijd nodig voordat je wat dingen kan oppakken, maar als ik er nu op terug kijk zie ik dat ik in die 5 maanden best flink vooruit ben gegaan. Dus ik denk wel dat ik dat aan de AD te danken heb.

Dag J.

Start eens met slaaprestrictie. De eerste dagen zijn erg zwaar maar daarna wordt het steeds beter. Je moet zorgen dat je overdag genoeg slaapdruk opbouwt en veel beweegt. Medicatie is pas de laatste optie. Probeer daarnaast ademhalings oefeningen te doen om jezelf te kalmeren. 3x10 minuten per dag. Dit zijn basis regels om weer een betere slaap te krijgen. En acceptatie is dan ook nog erg belangrijk, je zult moeten accepteren dat er klote nachten bij blijven zullen zitten.

Ja herkenbaar. Ik had ook moeite met slapen omdat ik me niet mentaal kon ontspannen. Om me af te leiden van negatieve en zinloze gedachten gebruikte ik een 3x3 rubikscube. Ik leg me vaak 's middags neer als de kleine slapen is. Die gsm moet je NIET meenemen naar de slaapkamer. Bewegen is heel belangrijk. Het moeilijkste is voor mij persoonlijk om door die voordeur te gaan. Eens daaruit is er geen weg terug en geniet ik er zelfs van.

succes

Hallo J, ik slaap zelf nu matig tot goed, soms haal ik zelfs 8-9 uur! Zit maar op 5mg lexapro wat niet eens de therapeutische hoeveelheid is maar het geeft net een zetje wat mij helpt. Meestal zetten ze je op 10-20mg lexapro/escitalopram of de dubbele hoeveelheid citalopram (halve werking), of sertraline/zoloft. Bijwerkingen waren even klote maar sommige mensen hebben er geen last van, anderen meer. Begin bij max 5mg lexapro bouw dat rustig op. Het helpt echt enorm. Je moet je alleen beseffen als je weer stabieler bent en uit je burn-out komt dat je wel je achterliggende issues aan moet pakken. Als je stopt met AD en je achterliggende issues zijn niet opgelost dan kan je snel een 2e BO krijgen.

Hoi J. Er zijn tegenwoordig tig studies die uitwijzen dat AD niet altijd heel geschikt is bij een burnout. Meestal moeten er issues uit en er moet vaak ruim gehuild worden. Dat is een natuurlijk proces van je lijf. AD zit dat proces vaak juist in de weg.
Hoe cliché het ook is: Meditatie, yoga, gezond eten, Vit C, D, B12, Omega 3. Wandelen, wandelen, wandelen!!! Het helpt echt. En zoek uit wat de factoren waren waarom je in een burnout bent geraakt. Zijn het invloeden van buitenaf? Of hoe jij met deze invloeden omgaat? Of beide? De wachtlijsten voor psychologen zijn mega lang. Niet op wachten. Je kunt zelf al wat doen. You tube staat vol met meditaties, voorbeelden van cognitievevgedragstherapie, etc
Slaapmedicatie's zijn benzo's. Daar ben ik ook ingetrapt. Geloof mij maar; je wilt er geen verslaving bij!! Artsen schrijven het moeiteloos voor, maar verder weten ze niks als je afhankelijk raakt. Apotheker ook niet. Heb ik allemaal zelf moeten uitzoeken. Mocht je toch wat hulp bij het slapen willen: Droomsap (zie google) een natuurlijke slaapdrankje met een anti histaminicum. Werkt als een trein! Kreeg ik als tip van een psychiater.
Succes! En zet hem op. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Je bent niet alleen! Onthoud dat!

Je post is al een tijdje geleden, dus kan ik wel een tegengestelde suggestie doen.
Bij mij hielp dutjes juist goed voor mijn slaap snachts. Niet direct hoor. Maar ik had dan een ietsjepietsje energie overdag om wat te doen. En dan werd ik op een goede manier moe savonds.

-Bodyscan meditatie om toch een beetje te rusten zonder slaap.
-Yoga With Adriene om thuis yoga te doen. Haar aanbod is groot. Ik koos eerst steeds dezelfde die maar 10 minuten duurde.

Ik was ook bang om ermee te beginnen maar met druppels ging dat helemaal goed. Ben begonnen met 2 druppels escitalopram en dan op gevoel elke dag een druppel erbij als ‘t goed ging. Heb 1x paar dagen dezelfde dosering gehad maar verder gewoon druppeltje erbij en na ca 2w zat ik op 10mg. Het heeft mij geholpen van de angst en diepe dalen af te komen. Ben nu stabiel en écht aan het herstellen.
Heb de eerste twee weken tijdens de opbouw al met al geen erge toename van klachten gehad, het is me echt meegevallen. Heb denk ik 3x in die twee weken voor de zekerheid een oxazepam ingenomen, omdat de huisarts zei dat ik het mezelf niet te lastig moest maken. Meer preventief dan dat het perse moest. Ik blijf nu druppels slikken iov tabletten, hoop over aantal maanden weer heel rustig af te kunnen bouwen, heb er alle vertrouwen in dat dat lukt. Voor mij was het echt het kantelpunt in mijn BO voor de weg naar herstel die antidepressiva (het nam de angst en spanning weg)

Jeetje wat heftig en dat al op zo’n jonge leeftijd! Heb je hulp (therapie)? En medicatie?

Wat rot voor je Ramir, ik leef erg met je mee.
Mij helpt het om de angst en paniek een beetje toe te laten, want als je er teveel teven vecht wordt het alleen maar erger.
Ik stel mezelf dan de vragen:
- wat voel ik nu?
- waar ben ik nu bang voor?
- is dat realistisch? Is het terecht dat ik bang ben?

En benoem naar jezelf: het is oke dat ik dit nu voel. Dat gevoel is er nu, maar ik ben veilig. Je angst “liegt” als het ware namelijk tegen je.

Ik heb ook een periode gehad waarin ik niks alleen durfde te doen en me niet veilig voelde. Geloof me als ik zeg: dit kan echt over gaan! Ik doe nu weer veel alleen. Het heeft veel tijd en rust nodig. Houd moed, houd hoop en weet dat je niet alleen bent! Zoveel van ons delen jouw gevoel!

Knap dat je ondanks alles toch werkt! Ik denk dat je lijf veel tijd nodig heeft om te herstellen, niet voor niets dat je lichaam om zoveel slaap vraagt. Geef eraan toe en luister goed naar je lijf..

Dank voor je reactie.
Rationeel weet ik dat dit er bij hoort. Emotioneel vind ik het zo zwaar.
Machteloos, verdrietig, moe.
Ik wil mijn leven terug.

Vraag jouw huisarts een bloedwaarden test te doen op vitamine B12 + MMA en Homocysteine. Zorg er wel voor dat je eerst minimaal 3 maanden geen supplementen neemt met toegevoegde B12. Dat geldt ook voor voedsel en drank met kunstmatig toegvoegde B12.

Zie mijn reactie op post hierboven 342. Super herkenbaar! Denk je weer wat op te krabbelen en dan weer zo’n heftige dagen waardoor je voor je gevoel weer 5 stappen terug doet en het onwijs moeilijk herstellen is. Ik werd er steeds angstiger van, bang dat het nooit meer goed kwam. Door medicatie ben ik er nu 3 mnd verder (na laatste erge terugval) dan toch bijna bovenop. Geen hele slechte dagen meer gehad gelukkig.

Zo herkenbaar! Hoe gaat het nu met je? Ik werd ook gek van die terugvallen elke keer en werd steeds banger dat het niet meer goed zou komen. Aanvankelijk ging het steeds beter maar in december dan toch weer een dieptepunt, weer tegen paniek aan en toen was ik er klaar mee. Knoop doorgehakt en aan escitalopram begonnen. Daarna voelde ik me met de week beter en doofde de angst langzaam uit. Nu pas écht het gevoel dat ik aan het heestellen ben. Ik verdraag weer wat stress, voel me veel stabieler, heb weinig last meer van spanning en kan weer rustig opbouwen qua werk. Het voelt alaof ik m’n leven weer terug heb en daar ben ik zo onwijs blij mee want oh wat is het zwaar zo’n heftige burnout!

Voor mij heel herkenbaar. Niet zozeer qua re-integratie (daar ga ik nu pas mee starten). De angst ging mij ook telkens parten spelen waardoor ik gaandeweg steeds banger werd bij elke ‘terugval’ (cq mindere dag) dat het niet meer goed zou komen. Ik hou ook van mijn werk (ook zorg) maar werd wat bang voor m’n werk en clientcontact. Heb uiteindelijk besloten om toch de stap te zetten om met medicatie te starten (antidepressiva) en sindsdien merk ik dat het elke week beter gaat. Ik ben weer een schildje aan het opbouwen, zo voelt het toch. Had bv deze week een lastig gesprek op het werk en dat ging goed, de spanning liep niet zo op en ik merk dat ik weer assertiever word. Al met al geeft dat weer vertrouwen en nu zie ik het ook weer echt zitten om uren op te gaan bouwen. Voor mij dus echt een steuntje in de rug die medicatie (had nooit verwacht het te gaan slikken, dacht het wel zelf te kunnen maar het is gewoon echt zwaar; nu dus blij dat ik toch die stap heb gezet en vertrouw erop dat het afbouwen tzt met druppeltjes in kleine stappen ook goed komt)

Zeer veel rust nemen, luisterboeken luisteren, jezelf afleiden. Als die cursussen is het veel te vroeg voor denk ik, als je diep in een burnout zit heb je volle rust nodig. Ademoefeningen, meditatie, positieve visualisaties.

Het is denk ik belangrijk dat je re-integratie op geleide van herstel gaat. Dus pas wanneer het echt goed voelt, een vokgende stapje zetten. Dus niet omdat de bedrijfsarts het zegt of je manager of jij vind dat het moet maar omdat je lijf aangeeft dat het kan. Je kunt het niet forceren en je omgeving zal ook moeten inzien dat het mogelijk alleen maar langer duurt als je te snel wilt gaan cq over je grenzen gaat. Als ik je zo hoor zet je nu stappen op wilskracht en dat is niet bevorderlijk voor je herstel. Ietwat angst is misschien onvermijdelijk maar hoog oplopende angst mag niet meer de bedoeling zijn (denk ik toch ;). Succes!

Fijne reacties! Behulpzaam.
Angst voor terugval heb ik ook erg last van. Het belemmert/vertraagt me om stappen te nemen om voor mezelf op te komen.
Duidelijk zijn in wat je nodig hebt naar buiten toe. Dat is op dit moment mijn oefening.
Bovendien, die terugval zal je ook van leren.

Veel mensen in een BO hebben dit ook, ook is het herstellen van beide een gelijk proces. Dus ik zou er geen naam op plakken, dat maakt je alleen maar bang.

Heb ook echt steken en aanvallen waarbij mijn spieren door heel mijn lichaam pijn doet. Is dat ook normaal bij burnout

Ik herken dit absoluut. Op het piekmoment van mijn burnout werd ik wakker met pijn in mijn handen, kaken en helemaal bezweet. Ik begreep daar lang helemaal niets van, totdat ik een keer 's nachts wakker werd en merkte dat ik mijn vuisten heel krampachtig gebald had, alsof ik wilde vechten. Het vechten, vluchten of bevriezen verhaal dus. Dit is inmiddels over, maar ik merk nog geregeld dat ik mijn beenspieren ongemerkt aanspan. Klaar om in actie te komen. Hoort allemaal bij het proces, want ik merk ook dat dit steeds minder vaak voorkomt.

Ik denk dat je beter naar de getrainde neuroloog kan luisteren dan random mensen op een forum. Ik zou in ieder geval rust nemen komende tijd.

Hi Martin, het is inmiddels ruim 2,5 maand verder, hoe gaat het nu met je? Ik reageer op jouw verhaal omdat ik me erg herken in het elke dag zo vreselijk vroeg brak wakker worden, misselijk, enorm moe, droge mond, niet meer kunnen slapen, gelijk weer in paniek schieten over de dag (ik werk momenteel niet) en hoe het verder allemaal moet. Ook angst voor ziekte speelt bij mij een grote rol. Want het is toch niet normaal om nooit meer eens lekker tot 07.00 uur te kunnen slapen en dan uitgerust en met zin in de dag wakker te worden? Net als jij heb ik, spaarzame, iets betere momenten. Dat ik me maanden of weken goed voelde is nu minstens een jaar geleden, soms is het een paar dagen, meer niet. Het gekke is, in de avond, voor ik naar bed ga (om 22.00 uur want als je zo mega vroeg wakker wordt moet je toch je uren zien te maken) voel ik me soms beter, fit bijna. Zodat je denkt ‘dit moet gewoonweg zo blijven’. En dan heb ik geslapen en word ik weer zo beroerd wakker. Bizar!
Je bent dus niet de enige, herken me in wat je schrijft. Hoop oprecht dat je nu in een wat betere periode zit!

Hoi,

Ik heb exact het zelfde. Als ik mijn glas van de tafel pak dan denk ik dat de tafel beweegt of als ik op een oneffen vloer loop heb ik het gevoel alsof ik op zee zit. Dit zou ofwel (in mijn geval) horen bij een burn-out of long COVID. De internist vertelde mij dat na de vaccinaties 10 mensen in 1 week bij hem waren met het gevoel alsof ze op water zitten en continue deinen. (Ik heb ook hashimoto maar mijn bloedwaarden waren nog goed, wel tpo-antistoffen).

Bij mij helpt een ergotherapeut heel erg. We werken aan mijn prikkels dempen en straks mijn prikkelemmer vergroten om minder last te krijgen. Het heeft denk ik te maken met je sensorische informatie die niet goed wordt verwerkt (je plaatsing in de ruimte). Ik ben geen arts maar dit is mijn conclusie tot zover. Met mij gaat het nu wel al wat beter. Hoe is het nu met jou?

Hoi,
Sorry voor mijn hele late reactie. Wat fijn om te lezen dat m’n klachten herkent worden. Het gaat met mij wel beter maar ben nog zeker niet te de oude. Vreselijk vind ik het. Hoe lang heb jij hier totaal last van gehad?

Groetjes

Hallo, ik heb het verhaal 365 geschreven.
Ik herken absoluut de extreme vermoeidheid. Ik heb periodes/dagen waarop ik met gemak 45 min stevig wandel en ik heb dagen waarop ik mezelf amper kan afdrogen na het douchen. Het angstige komt inderdaad ook sneller op na inspanning. Mijn ervaring is eigenlijk dat dit altijd optreedt als ik teveel gedaan heb of overprikkeld ben geraakt.

Wat mij wel erg helpt, is om de dag een paar yoga oefeningen doen (max 20-30 min). Ik merk dat de spanning minder is, en het ook minder vastzit. Ook is het in mijn hoofd rustiger, waardoor mijn lichaam ook iets makkelijker kan ontspannen soms.

Heel vervelend dat je dit doormaakt, veel sterkte!

Ik vroeg me af of antidepressiva helpt om meer te kunnen doen of tegen de overprikkeling en vermoeidheid zodat ik beter mijn therapie kan doen. Zonder met een gespannen lichaam vermoeidheid en duizelig hoofd daar te moeten zitten. Iemand ervaring of ad. Je kan helpen steuntje in de rug te geven?

Ik gebruik AD, 100mg sertraline. Het heeft mij voornamelijk erg geholpen om uit mijn diepste dal te komen (angst/paniek). Nu (bijna 5 mnd verder) zie ik het vooral nog als vangnet: ik doe zelf het herstelwerk, maar ik weet dat de medicatie mij ondersteunt.
Het hielp bij mij niet per se direct tegen overprikkeling of vermoeidheid, dat heeft echt tijd nodig.

Hoelang zit je erin als ik vragen mag

Mijn eerste paniekaanval was begin juni 2022 en ik zit sinds begin oktober 2022 in de psychiatrische hulpverlening (toen is dus ook de medicatie gestart). Merk wel dat ik sindsdien beter vooruit ga dan toen ik het nog “alleen” moest doen.

Y mag ik vragen of jij merkt dat je na maanden wel wat meer kan. Hoe zien jou dagen eruit.

Ik zit sinds november in een burn out hulpverlening moet nog starten. Heb een kleine meid van 4 jaar. Vraagt veel aandacht. Ik hoop echt dat ik ooit voor mijn kleine meid weer 100 procent kan zorgen.

Door jullie verhalen te lezen heb ik hoop.

Veel en/of vaak rustmomenten pakken. Het gaat lastig met een kleine, dus vraag om hulp van familie of vrienden, zodat je paar uurtjes voor jezelf hebt.
Zodra ik de gordijnen dicht deed, kwam ik tot rust als een warme deken over me heen. Ik kon me niet opbrengen om naar buiten te gaan (advies van m’n behandelaars). In plaats daarvan 10 min yoga via internet. Voordeel is dat je de oefeningen doet die je kan, en wat kan overslaan als het niet gaat.

Heb je nog een algemene screening gehad bij de huisarts? Uitsluiten dat je geen bloedarmoede of vitamine (B2) tekort hebt enz?

Hai Paerl,

Wat fijn dat je reageert

Ik loop nu bij internist. Krijg volgende week uitslag. Daarnaast sta ik op de wachtlijst bij psq en start ik tussentijds bij psycholoog tot ik daar terecht kan voor de burn out paniek en angst aanvallen. Ik probeer me rust te pakken waar ik kan . Ga jij nu wel naar buiten. Ik kan nu heel slecht tegen prikkels als ik alleen in huis ben begin ik gelijk angstig te worden en te piekeren.

Ps door deze burn out slaap ik ook heelll slecht komt jullie dit bekend voor ?

Ik kan me voorstellen dat het extra moeilijk moet zijn als je een kind hebt om voor te zorgen! Ik heb (nog) geen kinderen en ik heb al genoeg aan mezelf op het moment.

Ik kan inderdaad de laatste tijd wel wat meer. Ik wandel elke dag, op een ‘slechte’ dag 10-15 min en op een goede dag 30-45 min. Ik ga weer (kort) naar winkels, spreek weer af en toe af met vrienden (max 1,5 uur, dan is de koek wel weer op). Verder vul ik mijn dagen vooral met heel rustig aan doen. Lezen, mediteren, yoga, puzzelen, spelletje op de Nintendo. Als ik me goed voel ga ik 1x per week naar zumba. Lukt niet altijd..
Ik pieker veel als ik alleen ben. Als mijn man aan t werk is ga ik daarom vaak naar mijn ouders, het helpt mij om wat aanspraak te hebben anders zit ik 5 zagen per week alleen thuiz.

En sinds kort probeer ik 2x per week max een uur naar mijn werk te gaan (ik ben leerkracht). Maar dit lukt niet altijd, soms ben ik echt veel te moe.

Op het moment gaat het weer wat minder met mij, ik ben heel moe, heb spierpijn en voel me licht in mijn hoofd. Hoop dat dit tijdelijk is want ik zat net in een lekkere flow. Accepteren is dan echt zooo moeilijk.

Hoop dat je hier wat aan hebt!

Y. Ja klopt je denkt op bepaalde momenten ik kan de wereld aan. En op bepaalde moment is het moeilijk te accepteren. Dankjewel voor je indeling . Ik ga ook weekenden naar mijn ouders anders blijf ik maar piekeren. En piekeren zorgt bij mij weer voor angst.

Je bent lekker bezig en de flow komt terug als ik jou stuk lees heb ik hoop ondanks ik een kind heb. We komen er wel stap voor stap

Dankjewel, zeker weten dat we er wel komen! Geduld is het moeilijkste dat er is.
Ik wens je veel sterkte en ik zal aan je denken.

Het eerste jaar was roerig, waardoor mijn herstel vertraagd werd, maar mijn gezinssituatie wél verbeterde.
Ik woonde in de stad en durfde niet met mijn kindje naar buiten door het verkeer en alle mógelijke gevaren. Hyperalert was ik. Pas na een paar maanden durfde ik in mijn eentje naar buiten op een rustig tijdstip voor 5-10min.
Na een half jaar verhuisd naar een dorp, wat een enorme aanslag was op mijn tolerantie en energie. Ook een half jaar alleen maar in de tuin eventjes geweest of onder begeleiding.
Nu ruim 2 jaar na de diagnose kom ik dagelijks buiten, en werk ik parttime. Ik moet nog steeds flink uitrusten, maarja ik heb ook bijna niks kunnen doen hiervoor. Dus wel een flinke verbetering, dankzij de lange steun van mijn familie en gezin.

Pearl neem je ook medicatie ? Ik tik bijna de 2 jaar aan. Nog steeds zonder. Maar voel dat me zenuwstelsel nog heel erg alert is wandel wel iedere dag 2 x 30 min. En dar helpt. Maar nog heel gevoelig en snel duizelig op drukke plekken energie ook nog niet helemaal op peil.

Welkom in je burnout. Helaas ben je jezelf voorbij gelopen. Verzachten, voor jezelf kiezen, goede voeding kiezen en hulp zoeken. Psycholoog, POHGGZ, een burnout coach, je moet je brein weer het gevoel geven dat het veilig is. Veel vrolijke dingen proberen te doen die je leuk vindt!

Bij mij knapte er ook iets in de zomer 2021 van de zelfde ochtend nog lachend en rennend door het huis heen vliegen.. dezelfde middag op terrass kreeg mijn lichaam en geest een kortsluiting. Gevoel flauw te vallen geen kracht meer zicht werd wazig enorm duizelig niet meer kunnen staan. Moest weg!. 1,7 jaar later nog steeds herstellen van de crash. Zwaar overprikkeld en burnout geraakt. Succes zoek goed hulp

Hey, stoppen met de angst. Een burnout is vooral een probleem vastgeknoopt in de hersens: Je lichaam beschermt je tegen stress. Omdat wij allen zo lang over onze grenzen zijn gegaan is ons systeem geklapt, dit is een hardwire in het brein (zie het als de hond van Pavlov) dat er gevaar is. Dus telkens als jouw brein 'gevaar' ziet zal het klachten geven. Deze klachten dus constant erkennen, je er zorgen over maken, erover praten. Dit helpt allemaal niet! Iedere keer gaat je onderbewustzijn zich weer zorgen maken en ga je de stressmodus in. Dus relax, verzacht, verwarm, eet juiste voeding en regelmatig, doe dingen rustig aan. Grenzen herkennen maar ook langzaam verleggen. En als je een keertje teveel doet moet je je lichaam veilig stellen, dit kan je doen van 'top down' via meditaties, visualisaties. Of 'bottom up' via bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen of EFT tapping. Slappe benen is angst, had ik ook. Beetje te vergelijken met een freeze respons.

Kan je al wat meer Taco? Helpt medicatie ook om weer verder te.komen in het herstel? Ik herken inderdaad wat je allemaal zegt over het brein en stress je brein is zodanig overprikkeld geraakt dat die in het oerbrein is gaan leven hij ziet prikkels als gevaar en je moet (wat ik meestal doe) met je ademhaling het een beetje kalmeren en tot rust brengen. En hoes aanvoelen hoeveel energie je hebt

Ja afgelopen 6 weken veel vooruitgang geboekt. Doe nu ook mee met het Primal Trust programma. Kost wel wat maar fijne community, veel informatie om je zenuwstelsel weer te kalmeren en normaal te krijgen. Ik werk nu paar uurtjes in de week en probeer het langzaam op te bouwen. Hoop dat meer rustig zenuwwerk mij nog verder zal brengen :) AD geeft ook wel een zetje in de rug, maar als ik het opnieuw zou mogen doen zou ik eerst zonder proberen!

Bedankt voor de reacties, het gaat heel wisselend, slechte dagen met dagen incl klein lichtpuntje. Ik weet dat ik het moet accepteren, maar zover ben ik denk ik nog niet.

Hoi Taco, ik ben het al 19 maanden proberen eruit te komen zonder medicatie. En kan nog steeds niet heel veel doen. Kan ook nog niet werken. Mijn lichaam spant zich heel snel aan en drukke plekken komen nog steeds hard binnen dan voel ik me lichaam zich weer aanspannen. Wat me duizelig lichtelijk angstig maakt en dan krijg ik slappe gevoel in me benen. Ik denk dat je de juiste keuze gemaakt heb met medicatie

Ik heb ‘t ook maanden zonder medicatie geprobeerd, dacht er wel zelf uit te komen. Had buiten de burnout ook geen zorgen prive en heb nooit mentale klachten gehad. Aanvankelijk was er ook progressie maar na een half jaar ging het ineens weer zo slecht dat ik steeds angstiger werd dat ‘t niet meer goed zou komen en richting paniek ging. Die ups en downs (had al die maanden ook goeie momenten) vond ik zo zwaar. Ik wilde niet dat het nog ooit zover zou komen (paniekerig en eindeloos piekeren cq zware gedachten) en om de angst te beteugelen ben ik toch met antidepressiva begonnen. Na een paar weken ging ‘t steeds beter en sindsdien geen echt slechte dagen meer gehad. Enkel 2 moeilijke dagen door iets op werk maar ik merkte dat ik me heel snel kon herpakken. En nu voel ik me weer vrijwel vrij van spanning (alleen bij ‘t ontwaken even kort) en ben ik rustig aan het opbouwen. Ik begin weer wat stress te verdragen en de draagkracht neemt toe, zo fijn! Achteraf zou ik misschien juist eerder met medicatie zijn begonnen, gewoon als steuntje in de rug omdat het zo onwijs zwaar is. Heb er vertrouwen in dat ‘t helemaal goed komt en dat ik tzt de AD weer rustig kan gaan afbouwen. Als je last hebt van angstige gedachten kan ik het iig zeker aanraden. Ik begin mijn leven weer terug te krijgen!

Hey Nico,

Ik kan u geen positief verhaal vertellen, maar wel erkenning geven. Ik ben net ook tien maanden burn-out. Ik ervaar nog heel veel spanning en volledig doorslapen lukt ook nog niet, al is dat wel al serieus verbeterd in vergelijking met eerste maanden. Maar echt herstel is er nog niet vind ik… enorm rap overprikkeld en nog steeds heel moeilijk ontspannen. Ik verlies de hoop soms ook… moedeloos word je ervan.

Heel veel sterkte alleszins!

Groetjes,

Michiel

Ik heb precies het zelfde wat een hel .
Ben volledig mezelf kwijt , ik voel me elke dag grieperig en vooral veel onrust en angsten in buikstreek .
Ga nu vlg week naar GGz om ingesteld te worden op medicatie.
Verder volg ik alles wat in mijn vermogen ligt , trauma verwerking enz ik keer letterlijk binnenstebuiten.
Wat kan ik nog meer doen .
Terug val sinds 3 wkn wat een ellende weer terug bij af .
Heel veel kracht en sterkte toe gewenst🙏

Verspil niet te veel tijd met balen.
Het leven is erg kort.

Als je op de bank ligt kun je ook teveel nadenken en daardoor angst kweken. Doe daarom iets! Bv de afwas of iets dergelijks. Krijg je gelijk je huishouding af.

Heel normaal om IBS te krijgen, je nervus vagus heeft lagere activiteit dus je darmen werken niet optimaal. Niks om je zorgen over te maken.

Dankjewel Taco dat stelt me gerust!

In mijn geval: wél medicatie. Nadat ik met antidepressiva begon, ging het snel weer de goede kant op en nam mijn belastbaarheid weer toe. Ik werd rustiger en de diepe dalen bleven uit. Achteraf blij dat ik toch begonnen ben (al had ik nooit verwacht dit ooit te gaan slikken). Heb ‘t maanden eerst zelf geprobeerd maar het bleef met ups en downs gaan dat ik steeds banger werd dat ‘t nooit meer goed kwam.

Hoelang slik je nu ad? Ik wist niet dat het ook je belastbaarheid weer op peil zou brengen.

Als je al een jaar bezig bent en nog steeds zoveel spanning nodig hebt is AD misschien toch een zetje in de rug. Aan jezelf werken kan heel lastig zijn met kinderen om je heen en als niks meerwerkt.

Hoi Sabine,

Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Mensen die zelf nooit een burn-out meegemaakt hebben, hebben geen idee wat voor een hel het is waar je doorheen moet. Ik merk dit ook bij familie, vrienden en werkgever. Die laatste heeft me helemaal laten vallen na 1,5 jaar burn-out terwijl ik me 25 jaar bij dit bedrijf kapot gewerkt heb. Nooit ziek, altijd paraat, 60 tot 80 uur per week gewerkt en dan laten ze je vallen als het even niet gaat. Thuis merk ik ook dat ze in het begin heel meelevend waren, maar nu zoiets hebben ga gewoon werken.

Het is allemaal erg pijnlijk en help zeker niet bij het herstel. Ik heb een groot gezin waardoor het altijd druk is en iedereen altijd vanalles van je verwacht. Ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan dus een oplossing heb ik ook niet. Ik probeer rust te bewaren in mijn hoofd en mezelf voor te houden dat het ooit goed gaat komen. Maar het is en blijft een vreselijke ellende.

Ik ben ook geen schim meer van de persoon die ik ooit was. Eigenlijk ben ik het tegenovergestelde geworden. Ik vind het vreselijk maar het is op dit moment helaas niet anders. Ik heb ook nog steeds moeite met accepteren dat dit gebeurt en kan het niet verkroppen op een of andere manier. Ik wil gewoon weer de oude ik zijn.....

Sterkte in ieder geval

Het stukje dat je aan alles gaat twijfelen herken ik heel sterk. Ook ik dacht na vele maanden dat ik er nooit meer uit zou komen, ging zelfs aan mijn werk twijfelen terwijl ik altijd van mijn werk hield. Inmiddels merk ik dat ik echt wel progressie heb geboekt (ook mede door ad-medicatie denk ik), ik pieker veel minder en kan weer meer aan, voel me ook steeds vaker weer ‘normaal’ (cq de oude). Ben er nog niet en het kost tijd maar het komt uiteindelijk wel goed. Het is voor de mensen om je heen ook moeilijk te bevatten denk ik, zeker met al die schommelingen.

Hoi Sabine,

Misschien een hoopvol bericht voor je. Ook ik heb een burn out gehad waar ik maar niet uit leek te komen. Het heeft me ongeveer 2 jaar geduurd voordat ik er weer bovenop was. Nu 2.5 jaar later heb ik soms nog steeds last van vage klachten, zoals een onrustig gevoel en spanning voelen op mijn slaap. Ik weet inmiddels een beetje hoe ik dat kan verminderen. Kracht training en hardlopen heeft mij enorm geholpen. Ik weet dat je daar nu echt geen zin in hebt, dat had ik ook absoluut niet. Maar op de momenten dat het je teveel wordt, trek je schoenen aan en ga een stukje joggen in de natuur. Ga dan ook echt door tot dat je in een soort trans komt en die negative gedachtes wegebben. Als je thuis komt zul je merken dat je je een stuk beter voelt! Geloof me en probeer het eens.

Heel veel succes! Het komt uiteindelijk goed, houd daar maar aan vast. Ik weet dat dat niet zo lijkt

Sporten cq veel bewegen heeft mij ook echt geholpen. Moet wel zeggen dat bij mij de spanning voorop stond, meer dan de vermoeidheid. Gaandeweg ging ik me energieker voelen. Door te sporten kon ik me (daarna) ook beter ontspannen.
Dit in combinatie met gezonde voeding en veel rustmomenten (yoga, meditatie, ademhalingsoefeningen) en na een jaar antidepressiva omdat ik steeds banger werd om er nooit meer uit te komen, hebben ervoor gezorgd dat ik uit het dal klom en weer een ‘schildje’ kon gaan opbouwen.

Hoi M, welke ad heeft voor jou geholpen? Denk dat ik ook moet gaan beginnen na 1 jaar zonder medicatie te hebben geprobeerd. Ik wil wel opbouwen maar daarna ook weer afbouwen

Ik ben er nog niet uit, maar ik merk dat ik mezelf enorm leer kennen en groei als persoon. Ik hoop dat anderen dit ook mogen ervaren.

Wat heb jij ondernomen om te komen waar je nu bent .

Ik heb heel veel dingen opgepakt en me eigen gemaakt, die mij houvast geven:

Elke dag even wandelen, soms maar een paar minuten en soms ruim een half uur, afhankelijk van wat lukt. Ik heb ook een spijkermatje en spijkerkussen aangeschaft, daar lig ik elke avond in bed 20 minuten op te mediteren. Verder doe ik ook ‘s ochtends een korte meditatie zodra ik wakker ben. Ademhalingsoefeningen zoals een minuut lang diep ademen helpt mij ook. Om de dag een korte yoga workout. Als ik me goed voel, 1x per week een uurtje zumba. Dit laatste is me heel lang niet gelukt hoor en lukt vaak nog steeds niet.

Ik ben met creatieve hobby’s gestart: kleuren, haken, knutselen. Ook schrijf ik af en toe mijn gevoel van mij af. Ik heb ook een journal boekje waarin ik elke dag kort kan invullen hoe ik me voelde die dag.

Verder heb ik wel AD en therapie, waarin ik het trauma van het plotseling overlijden van een dierbaar familielid en het verdriet daarbij leer verwerken.

Ik heb de afgelopen tijd geleerd om lief voor mezelf te zijn, letterlijk mezelf te omarmen en te laten voelen dat ik er voor mezelf ben. Door alle emoties voorzichtig te voelen ipv ertegen te vechten, merk ik vooruitgang.

Ik blijf wel ups en downs hebben en de downs vind ik nog altijd heel moeilijk om te accepteren. Maar de dingen die mij houvast geven, helpen me er doorheen.
Hoop dat je hier wat aan hebt!

Ik vergat nog wat:
Ik neem ook om de paar weken een half uurtje een massage voor mijn rug- en nekklachten en ‘s avonds voor het slapen gaan smeer ik mijn rug en nek in met spiergel of magnesiumgel. Ik vind dat zelf fijn werken, de spierpijn en vastzitten van de spieren zijn echt minder geworden.

Ik heb ook veel last van me rug nek en straalt zo na naar me hoofd en ogen . Ben je ook duizelig op iets drukkere plekken zoals een drukke buurt? Heb nog geen ad. Zit er al 1,6 jaar in. Voel me ook als ik te lang sta wankel worden en spierspanning neemt toe en vermoeidheid

Ja dat klinkt allemaal wel herkenbaar. Als ik op een drukkere plek ben zoals in een winkel moet ik ook echt even schakelen. Vooral als er veel te zien is. En idd een soort onvast/duizelig gevoel. Lang staan leidt bij mij ook tot vermoeidheid en spierspanning. Na trappenlopen moet ik ook echt even zitten.
Nek- rug en hoofdpijn ook allemaal herkenbaar! En dat is heel hardnekkig helaas.. misschien is de magnesiumgel een optie?

Na hoelang konden jullie weer tv kijken mis dat wel

Er zijn idd veel verhalen hier van mensen die er al jaren inzitten. Niet heel bemoedigend… Gelukkig ken ik ook andere verhalen, al moet ik zeggen dat in mijn omgeving ik ook mensen zie die er ca 9mnd tot 1,5 jaar over hebben gedaan. Uiteindelijk herstelt het lichaam vanzelf maar dan moeten de onstandigheden wel goed zijn.
Voor mij is het nog net te vroeg om te zeggen dat ik er uit ben maar ik ben denk ik een heel eind ben nu na 10 maanden (vanaf moment dat ik volleodg thuis zit, daarvoor tijdje 50% gewerkt). Start komende week met reintegreren op kantoor (al wel wat vanuit huis gewerkt) en heb eindelijk het gevoel dat ik er echt klaar voor ben. De spanning is eindelijk (grotendeels) uit m’n lijf, m’n energie is weer vrij goed. Het lastigste vond ik die eerste maanden het niet kunnen ontspannen terwijl het voor je herstel belangrijk is dat er rust en ontspanning is. Ik heb veel gesport (wandelen maar ook toen dat ging hardlopen -daarna kon ik me nl. Beter ontspannen-) en dat afgewisseld met veel rust, ademhalingsoefeningen, meditatie/yoga, gezond eten etc. Bij mij stond de spanning/angst wel voorop, qua vermoeidheid ging het nog wel. Weinig belastbaar maar niet dat ik niks kon (huishouden, naar de winkel enzo lukte wel). Het hangt dus wel beetje af vd klachten.

De meeste mensen die er goed uitkomen zoeken dit forum niet of niet meer op…
Ik vind dit lotgenotencontact fijn, maar laat je niet gek maken door gedachtes als: ‘Zie je wel, niemand komt een burn out te boven!’
Er komt vanzelf een dag dat jij deze site ook niet meer bezoekt :)

Kan heel goed te maken hebben met het weer. In de afgelopen maanden was het warm en moest je lichaam hard werken om dit kwijt te kunnen. Vandaar dat je in de minder warme maanden "betere maanden" had. Dit speelde bij mij namelijk een hele grote rol. Je lichaam heeft namelijk een hogere cortisol spiegel als het warm is. Hopelijk ga je je dus de komende maanden beter voelen wanneer het af koelt. En het slecht voelen hoort er gewoon bij, probeer dit te accepteren. Je bent zeker niet de enige, ik heb dit namelijk ook. Ga een plan voor jezelf maken om er weer bovenop te komen. Wandelen, dieet, kwaliteit van slaap verbeteren. Als je je hier op focust dan gaan die pieker gedachten vanzelf weg.

Loop je bij POH GZZ/psycholoog? Als je piekeren niet stopt kom je er namelijk ook niet uit door de stress, het is een cirkel dan. Als het je echt niet lukt je gedachten te sussen, zoek een medicatie uit met je arts/psycholoog etc. Kunnen flinke bijwerkingen hebben maar beter dan 1 jaar lang hiermee op deze manier doorlopen.

Hallo Taco, ik slik al meer dan 1 jaar Citalopram 20 mg. Twijfel of ik dat moet ophogen vanwege die bijwerkingen. Ik start op advies van de bedrijfsarts hopelijk ergens begin november met een intensief traject van 17 weken. Helaas zijn er wachtlijsten waardoor het niet eerder kan. Ik hoop dat dat me gaat helpen. Ik zat trouwens op 6 uur per dag dus was aan het herstellen, maar in Juni ging het helemaal mis en heb ik me weer 100 % ziek gemeld..

Hoe gaat het nu met u anoniem?
Ik zit in het zelfde schuitje.. wat een ellende.
En ook nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.
Ik raak erg onzeker en gefrustreerd hiervan, moedeloos.
Ook veel mensen met onbegrip om mij heen.
Maar dit verzin je niet. Dit wil je ook niet.
Beleef geen vreugde van dingen. Ik slaap ook niet dus herstel lukt ook niet

Eindelijk iemand die mij energie geeft en vertrouwen dat het goedkomt. Dit mag wel vaker in de groep


Hoeveel vitamine c neem jij en heb je aanrader kwa vitamines frank

Hi Yess,

Tuurlijk moet je vertrouwen blijven houden. Even voor de duidelijkheid, ik ben burn-out door prive-omstandigheden. Een getraumatiseerde vader die mijn leven lang aan mij heeft gehangen en 3 jaar geleden overleed. Ik kon daardoor niet meer ontspannen, want ik moest 'blijven staan', anders kon hij zichzelf iets aandoen. Na zijn overlijden zat ik nog in de overleef stand en pas sinds kort snap ik dat ik absolute rust moet nemen. Een mens bestaat uit een fysiek en mentaal deel. Beide kun je beschadigen en beiden kunnen herstellen én beide kun je zelfs verbeteren en weerbaarder maken. Ik ben zo vaak in elkaar geklapt en er telkens weer uitgekomen. Van mijn 14e tot mijn 51e alleen maar de (enorme) druk van mijn vader. Ik bespaar je de details. Afijn. punt is, je komt er écht wel uit. Ik heb dit al 3 keer meegemaakt, kon amper 100 meter lopen, maar toch lukte het altijd weer. Dit wordt de laatste keer ;-) Het gaat er om dat je beseft dat burn-out net als een gebroken been allemaal extra symptomen geeft, waar je geen aandacht aan moet geven, behalve dat je veel rust neemt en dagelijks een rondje maakt. Ik heb het net weer gedaan. Heerlijk weer. Een truukje is om met de fiets aan de hand te gaan wandelen. Je kunt namelijk in deze fase soms ineens ongelooflijk moe worden, waarna bijv. angst ineens komt opzetten. Ben je dan lopend, dan wil je haast gaan rennen. Heb je je fiets aan de hand, hoef je alleen maar op de fiets te springen. Die beweging zorgt er direct voor dat je 'bezig bent' en leidt af. Werkt echt perfect. Maar rustig opbouwen, niet teveel hooi op je vork en luisteren naar je gevoel. Een feestje of borrel afzetten is niet erg. Schuldgevoel is killing en eigenlijk belachelijk, want niemand verwacht dat je in het gips naar een feestje komt. Mbt vitamines kan ik kort zijn. Vitamine B-12 is erg goed. Vette vis en visolie, bananen, 2 sinaasappels (of meer), water en s'avonds af en toe een wijntje. Waarom? Nooit vergeten te genieten ;-)

En nog even 1 ding.. Leer van kinderen en dieren. Klink zweverig, maar is het totaal niet. Zij zijn het meest pure voorbeeld van hoe 'het' zou moeten. Zij zijn altijd met het hier en nu bezig. Ik ben nú moe, ik heb nú energie, ik heb nú trek...etc. Volwassenen proberen dat te reguleren. Is een kind of dier moe, dan gaat het direct slapen. Of het nu dag of nacht is. En ja, met een baan kan dat lastig zijn, maar als je thuiswerkt, kan je dat echt wel ertussendoor fietsen. Het valt mij nu juist op hoe goed ik al mijn reacties voel. Een druk gesprek kan ineens teveel voelen. Voorheen bleef ik dan luisteren, maar nu stop ik het gesprek en neem rust. Je hersenen gieren dan rond, maar de reactie is zo puur, dat je juist daarvan moet leren én het vooral begrijpen..

3 x b.o geraakt. Welke van de 3 heeft je et meest overprikkeld of uitgeput en na hoelang ben je eruit gekomen met of zonder medicamenten

OK, dit is dus niet wat ik wil. Ik ben niet je therapeut en heb mijn adviezen al gegeven. Grenzen trekken is trouwens ook een belangrijke.

Alles draait om accepteren, praten, rust en een positieve instelling. Ja, het komt zeker goed, maar concentreer je op de positieve ontwikkelingen en niet de negatieve ervaringen. The only way is up ;-) Dus koester je positieve ervaringen, leer juist daarvan en de rest is bijzaak en hoort er nou eenmaal bij.
Succes

Denken wat ik zou willen doen?
Ik zie het helemaal niet meer zitten.
Dat Is de ellende in mijn geval.
Ja ik wou dat het anders was.
Oh en de bedrijfsarts?
Die neemt me niet serieus. Het ligt er maar aan wie je treft. Gelukkig begrijpt mijn psychiater mij wel. Ik ben moe van het moe zijn. Toch geef ik niet op.

Tjsa, begin gewoon eerst met het besef dat je bent ingestort net zoals 1,2 mln anderen en dat je niet de eerste en zeker niet de laatste bent. Jouw klanten zijn niet uniek en zijn exact hetzelfde als iedereen met een burnout. Jij hebt zelf de keuze hoe je dit gaat oplossen. Alles heeft met mindset te maken en jij kiest voor de verkeerde. Ik zie het niet meer zitten is 'nogal' negatief. Je hebt werkelijk geen flauw idee. Op mijn 11e kreeg ik hyperventilatie-aanvallen en al vanaf mijn 15e ben ik in een staat van 'overspannen' geraakt door mijn vader. Iemand die dreigde met zelfmoord als ik hem niet steunde. Ongelooflijk veel meegemaakt en meerdere malen hierdoor burn-out geraakt. Ik ben nu 51. M.a.w. 40 jaar ellende. Hoor je mij piepen? Nee, absoluut niet. De oorzaak is duidelijk, het effect is logisch, en het herstel heeft tijd nodig. Jij bent zelf in controle en zelfmedelijden mag, maar tot een bepaalde grens. Succes.

Ik heb (zeg maar 'gelukkig') dit ook een keer meegemaakt met mijn vriendin. Haar manager op haar, destijds, nieuwe baan, was een control-freak. Letterlijk alles controleerde hij en luisterde hij haar zelfs af. Binnen enkele maanden stortte zij in een keer een. Alhoewel zij een ontzettend krachtige vrouw is, zat ik met haar bij de 1e hulp omdat ze hartkloppingen hart, kortademig was en dacht dat zij iets mankeerde. En ja, precies wat ik dacht...tegen burn-out aan. Ook zij kreeg toen paniekaanvallen. Gelukkig is zij daar snel weggegaan en is zij weer helemaal de oude. Geen enkele klacht meer. Het heeft dus ook duidelijk met de duur te maken van de stress, voordat je herstelt. Wat zij toen vooral deed was ontzettend veel rusten en veel slapen. Rust, rust, rust.. en vooral niet twijfelen aan jezelf. Jij bent niet de oorzaak. Alles wat je nu overkomt zijn effecten van die stressvolle periode. Je bent over de grens heen gegaan en je lichaam en geest moeten herstellen. M.a.w. veel rusten en veel slapen. Ik ben overigens nét wakker ;-) Omdat ik mij vanochtend fit voelde, dacht ik direct...ik ga fitnessen...onderweg kreeg ik een paniekaanval. Waarom? Op een of andere manier voelde ik aan dat het nog veel te vroeg was. Eenmaal daar liep ik langs de apparaten en dacht bij mijzelf...maar dit trek ik helemaal niet.. dus..hup de sauna in, koude douche..naar huis en slapen. Ruim 2 uur lang. Nu voel ik mij weer fit, maar besef (daar gaat het allemaal om) dat mijn accu binnen no-time leeg is.

Ik ben nu bewust bezig om vanuit mijn luie stoel een online webshop op te zetten m.b.v. Wix (zijn templates). Hierdoor kan je zeer eenvoudig iets opstarten. Leuk om te doen, beetje knippen en plakken. De voornaamste reden is dat ik iets wil opzetten waardoor ik niet van 9 tot 5 hoef te werken, maar mijn dagen zelf in kan delen. Heb je een uitkering, dan kan je die behouden totdat je omzet begint te draaien.

En nogmaals, 1,2 miljoen Nederlanders hebben burn-out verschijnselen. Je bent niet alleen en de klachten komen allemaal overeen. Doe rustig aan en herhaal als mantra dat het allemaal bijverschijnselen zijn. Ben je moe na thuiskomst...hup...gelijk liggen en slapen als het kan. Succes.

Bedankt Frank. Deze post is fijn om te lezen en dat komt vooral door het eerste stukje. De bumpy ride, wanneer stopt die nou eens en vooral: was ik maar nooit in de rij gaan staan :D

Hoi Jannie, ja ik denk dat het wel goed kan komen. Op dit moment heb ik ook een burnout. Maar ik had het vroeger eens na een feest waarbij ik alleen cola dronk (maar wel erg veel) kreeg ik op de terug weg ook auto rijd angst. Ik weet wat je doormaakt! Telkens weer had ik er last van. Ik kreeg na maanden het idee dat als ik de auto maar onder controle hield het eigenlijk niet uitmaakte hoe ik mij voel.
Ik zweette mij kapot achter het stuur!
Maar ik kreeg op den duur wel weer de controle terug. Mocht het nou niet lukken, er zijn cursussen voor om er vanaf te komen. Google maar eens een keer. Hoe dan ook wens ik je succes.

Wat is dat voor gedoe met afkopen?
Dat probeerden ze met mij ook.
Ik vertrouwde het niet en sloeg het af.
Waarom hoorde ik er nog nooit iets over?

Hoi Sophie, ja mega herkenbaar! Ik ben ook 27, zit er nu 10 maanden in. Bij mij slaat vermoeidheid ook op mijn (boven)benen. Vd week nog een dag gehad waarop ik zo moe was dat ik halverwege het koken dacht dat ik door m’n benen zou zakken..
Wat vervelend voor je dat het al zo lang aanhoudt. Bij mij helpt yoga wel een beetje, gewoon zomaar een paar oefeningen en geen hele intensieve.

Sterkte ik hoop dat je goed vooruit blijft gaan!

Hi Y.

Bedankt voor je reactie! Fijn en niet fijn dat dit herkenbaar is. Bij mij is het gek dat de rest van mijn lichaam dan niet moe is, maar alleen mijn bovenbenen branden en een beetje trillerig zijn. Alsof ze heel snel overbelast zijn. Heb jij dat ook?

Ja zeker, en vaak heb ik hele stijve benen na inspanning. Het trillerige gevoel is ook zeker herkenbaar, en ook het feit dat je dan alleen last hebt van je benen herken ik! Denk dat je gelijk hebt dat het een soort overbelasting is. Bij mij is het de ene keer heel snel overbelast en de andere keer niet. Laatst had ik een dag waarop ik bijna niet op m’n benen kon staan (had niks bijzonders gedaan).. en nog geen week later had ik weer nergens last van en kon ik weer prima een eind wandelen.
Denk dat het erbij hoort maar vervelend is het wel he

Oké gelukkig ben ik niet de enige met deze vage benen, dat stelt me enigszins gerust. En het is zeker vervelend. Soms gaat het een paar dagen beter en dan ga ik m’n belasting opbouwen en dan moet ik er weer doorheen.
Het is me wat.

Thanks in ieder geval voor je reactie! En veel beterschap.

Jouw verhaal lijkt erg op die van een vriendin van ons (mij en mijn vriendin). Burn-out door zorg voor naasten. Zij kreeg ook angstaanvallen, zat er geregeld doorheen, fysieke problemen, maar is inmiddels weer aan het werk en is er nagenoeg volledig vanaf.
Eigenlijk is het 'zo simpel' dat je geregeld wilt checken of het wel normaal is wat je voelt en denkt, want vaak denk je.. WTF! En ja, gelukkig door dit soort chatgroepen kom je er dan achter dat het veel vaker voorkomt. Iedereen focust zich op de bij-effecten van een brein die zwaar onder druk heeft gestaan, terwijl het niet meer dan logisch is dat je (erg) veel spanning en ervaringen moet laten afvloeien door praten en (veel) slapen (= verwerken). Hiermee wil ik zeggen dat mensen zich snel alleen vinden staan met hun problemen en emoties, maar onder de streep gaat het om hetzelfde. Langdurige stress vergt veel van je hersenen, niet van je knieschijven :-) De rare sprongen die je hersenen dan soms maken qua emoties, zijn niets anders dan ontladingen waar je niet teveel aandacht aan moet besteden. Word je ineens overvallen door angst, dan is dat simpelweg een teken dat je brein aan z'n max zit. Teveel prikkels, teveel in de emmer. Kortom, besef dan dat dit je max voor de dag was. Ik had het net nog. Even boodschappen doen werd toch een operatie waarbij ik mij totaal niet lekker voelde en opgejaagd. Terug naar huis. Bewust langzaam wandelen en thuis even vitamientjes eten en tot rust komen. Tax weer bereikt. Erg? Nee, gewoon een logisch feit. PS: Wist je dat de Romeinen na veldslagen hun soldaten een lange periode lieten bijkomen in compleet aangelegde rustoorden met sauna's, baden, restaurants, verzorging, etc. Waarom? Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal essentieel. Zo nieuw is het allemaal niet.

Hai,
Fijn dat je reageert, helpend verhaal ook.
Je hebt helemaal gelijk, het ontladen en bijkomen van alles wat er gebeurd is, is juist het moeilijke.

Als het makkelijk zou zijn, dan bestond burn-out niet ;-) Het is een natuurlijke manier waarop je lichaam aan de noodrem trekt. En ja, mensen die mentaal sterker/harder zijn voor zichzelf, lopen meer risico. 'Niet zeiken' houding is daar debet aan. Dus draai het nu om. "Niet zeiken' dat je jezelf overgeeft aan de rust. Je hebt een hoop te verwerken. Komt goed.

Je moet gewoon uitleggen dat het echt niet gaat en dat je totaal niet tegen inspanning kunt en prikkels.. als je een goed verhaal hebt dan kunnen ze je niet dwingen. Je moet ervoor zorgen dat je een therapie hebt voor psygische klachten

Wat zegt de bedrijfsarts? Die bepaalt of je in staat bent om te werken.
En verder: toon je bereidwillig en als het niet gaat dan gaat het niet, dan koppel je dat terug.

De bedrijfsarts heb ik nog niet gesproken, wel een adviseur. Ik heb psychische hulp, doorverwezen door huisarts, maar sta op een wachtlijst.

Niet gaan werken luister naar je lichaam. Als je in deze situatie gaat werken wordt je burn out erger. Gewoon je grenzen aangeven wat hun ermee doen is hun probleem. Jou gezondheid staat voorop

Hi Mik, ga naar je huisarts en bespreek dit met hem. Aangeven dat je er nog helemaal niet aan toe bent, zodat hij een second opinion kan geven. Hiermee kan je gaan wapperen. Ga daarnaast voor jezelf bepalen of het werk zelf en je collega's je energie geven of niet. Als werk de enige oorzaak is, dan zou ik je willen adviseren om rustig te gaan googlen en naar verschillende vacatures te gaan kijken. Vaak dwalen mensen af van hun studiekeuze gedurende hun carriere en komen dan uiteindelijk ergens terecht waar ze niet zouden willen zijn en voelen zich dan erg ongelukkig. Dus, wat was je studie, wat waren je dromen, bij welke vacatures krijg je een positief gevoel en wat is hun gemene deler? Is dat reizen? Is dat veel contact met mensen? etc. Dus niet gebaseerd op salaris, locatie en secundaire voorwaarden, maar puur op basis van je gevoel. Ennu...geen werkgever kan je forceren, dus niet op ingaan en voel je daar zeker niet schuldig over.

Hallo allemaal,

Ik vroeg mij af wat jullie helpt tegen slaapproblemen. Ik probeer echt alles te doen om over dag rustig aan te doen. De nachten zijn een hel. Ik droom over alles en nog wat en zweet en krijg pijn in mijn handen . Ik doe een ritueel om rustig naar bed te gaan. Wat heeft jullie geholpen om weer beter te gaan slapen . Ik zit er nu vier maanden in.

Vitamine b complex ochtend samen met vit c en omega 3 en half uur voor het slapen magnesium citaat 400. Heeft mij geholpen en natuurlijk niet piekeren proberen te ontspannen. En denken dat slaap belangrijk is voor herstel. Zelfs in me diepste b.o deed ik alles voor veter te slapen en niet te stressen of in angst te schieten

Het nadeel van rituelen voor het naar bed gaan in deze fase is dat je voor jezelf de verwachting schept dat het dan wel goed zal gaan. De teleurstelling en de frustratie is dan alleen maar groter. Ik ga geregeld met mijn dekbed op de bank in de huiskamer liggen en val dan als een blok in slaap. Gewoon een andere plek. Maakt mij niet uit, want uiteindelijk slaap ik dan wel voldoende. En ja, spierpijn in je handen, gebalde vuisten, (veel) zweten...allemaal herkenbaar en gelukkig al achter de rug. M.a.w. je komt er wel vanaf, maar zorg voor een 2e 'slaapplek' in huis. Helpt bij mij enorm.

Voldoende bewegen overdag (cq voldoende stappen zetten) helpt mij om beter te slapen. Ik herken de onrust en het gepieker (al dan niet dromend). Toen ik een beetje bang werd voor de nachten heb ik een tijdje quetiapine (12,5mg) geslikt. Ben na week of 2 alweer gestopt (paar keer half en toen kwart tablet) en daarna ging ‘t weer beter. Daarna enkel heel sporadisch nog gebruikt. Inmiddels slaap ik meestal weer prima. Ik probeer weer te genieten van het in bed liggen (warmte snuggle deken helpt bv) cq slapen weer als iets fijns te zien. Overdag ademhalingsoefeningen of meditatie kan ook bijdragen. En laatste iur voor het slapen alvast wat ‘afschalen’

Plan van aanpak zijn ze trouwens verplicht vanuit de wet poortwachter

Ik ben na een stressvolle periode overspannen thuis. Lange tijd veel stress gehad. Ineens lean ik erachter dat ik een actual zaken uit mijn verleden kwijt ben uit mijn geheugen. Sinds die tijd gaat het bergafwaarts. Wat ik eerst iets kwijt was heb ik nu een hele waslijst aan geheugenproblemen en voel ik me regelmatig verward. Dit is mijn verhaal:


Eind zomer 2017 ben ik gestart met hardlopen. Zo'n 3x in de week. Mijn vader die veel overgewicht heeft wilde graag afvallen dus toen ben ik samen met hem gaan sporten op de sportschool 2x per week. In het eerste kwartaal van 2018 viel het me op dat ik bij omhoog kijken wat trilling voelde in mijn nek. Daar maakte wel druk om, maar niks mee gedaan. Een tijdje later kreeg ik last van spiertrekkingen op willekeurige plekken. Ik ben toen gestopt met sporten. Ik dacht dat ik mijn spieren overbelast had. Ik ben toen ook naar een neurolog geweest. Die deed en paar "standaard" onderzoekje maar kon niks vinden. Een tijdje later toen de spiertrekkingen erger werden begon ik me echt zorgen te maken en ben nogmaals. Ik was bang Parkinson te hebben en ben toen halverwege voor een second opinion naar een andere Neuroloog gegaan voor onderzoek. Hier werd echt op trillingen gemeten met een speciaal apparaat. Daar kwam niks uit. Ik maakte me wel echt zorgen, maar probeerde het naast me neer te leggen. Eind 2019 ging het steeds slechter met mijn oudste dochter op school. Mijn dochter werd gepest en veel van de stress die zij daardoor had werd this afgereageerd. Dit gaf erg veel extra stress en zorgde voor de nodige discussies in huis. Dit verhoogde uiteraard ook mijn stress. Rond deze tijd kreeg ik veel last van pijn in mijn maagstreek. Ik heb toen veel onderzoeken gehad. Echo's, gastroscopie. Dit gaf nog meer stress. Men kon niet vinden wat het was. Ondertussen maakte ik me steeds meer zorgen om mijn dochter, want het ging steeds slechter op school. Ik kreeg ook steeds meer last van mijn spieren en het was me opgevallen dat ik af en toe tijdens oplopende discussies met mijn dochter ineens kwijt was waar de discussie nou precies over gingen. Mijn angst voor Parkinson sluimerde nog steeds op de achtergrond en aangezien ik dacht dat Parkinson bijna altijd gevolgd werd door Alzheimer ging ik opnieuw naar de neuroloog. Deze verwees me door naar de top-neuroloog op dit gebied in Groningen. Dat een gesprek gehad en wat testjes, maar volgens haar niks aan de hand. Dit was in oktober 2019. Ik besloot het te laten rusten. In die tijd ging ik een keer met mijn dochter naar een grote zandkuil in een bos. Mijn dochter daagde me uit zo snel mogelijk er omheen te rennen. Ik deed te gek. Werd heel duizelig en kreeg wat ik nu denk dat een paniekaanval was. Hierna heb ik nog 2x zo'n aanval gehad en ik durfde met moeite nog ergens alleen met de auto naar toe. Bang voor een aanval. Achteraf gezien was ik toen al overspannen. In februari gebeurde er iets traumatisch waardoor ik volledig doordraaide. Ik bleef hier maar over piekeren. Elke dag was ik hiermee bezig. Volop tijd om te piekeren, want Corona was intussen uitgebroken en mijn bedrijf aan huis kwam hierdoor ook tot een halt. Maakte me elke dag vreselijk zorgen vanwege dat trauma en daar kwam Corona ook nog eens bovenop. Veel extra stress, kinderen online lessen, wat niet lekker liep. Oudste dochter nog verder in de stress. En toen kwam ik er ineens achter dat ik bepaalde dingen niet meer wist. Dingen als de geboorte van mijn 2e dochter, hoe de kinderkamer van mijn dochter er vroeger uit zag, dat de schildpadden vroeger ook op de logeerkamer gestaan hadden. Ik praatte er met de dokter over, maar die gaf het op stress. Ergens april vergat ik zoveel dat ik overtuigd was Alzheimer te hebben. Ik werd depressief. Ik ging hele dagen op de bank zitten. Dag in dag uit. Zeker dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn gezin. Ik kreeg veel lichamelijke problemen met mijn sporten door het stilzitten waardoor ik me nog meer druk maakte. Zoveel krachtverlies dat ik bang was in een rolstoel te komen. 1 julli een hersenscan laten doen en een neuro psychologysche test gedaan. Uitkomst was dat ik geen Alzheimer had. Maar mijn geheugen is intussen steeds minder en een minder geworden en de stress steeds hoger. Ontussen kan ik bijna niks meer onthouden, maar mijn omgeving blijft zeggen dat het stress is een geen Alzheimer. Het leven voelt alsof het niet echt gebeurd en ik ben heel vaak overstuur, want overtuigd van Alzheimer. Hier een opsomming van een aantal dingen die me regelmatig overkomt:


Veel algemene kennis kwijt. Zaken van vroeger en zaken op kortere termijn.


Gesprekken moeilijk kunnen volgen. Soms na enkele zinnen de draad al kwijt zijn.


Iets lezen/schrijven, afgeleid en dan niet meer weten waar ik gebleven was of wat ik wilde schrijven.


Geen of met heel veel moeite opsomming van enkele woorden/namen/korte teksten kunnen onthouden.


Iets willen zeggen/opzoeken/ doen en het ineens kwijt zijn.


Met enige regelmaat na moeten denken over mij wel bekende woorden en namen in gesprekken. Bijv. iets willen zeggen over je pols en niet op het woord pols kunnen komen. Wel de persoon kennen, niet op de naam komen. Soms komt het vrij vlot, soms echt later. Namen komen soms helemaal niet, dan moet ik vragen. Tig BN'ers ken ik, maar kom gewoon niet of niet meteen op de naam.


Mij wel bekende woorden komen soms toch ineens vreemd voor qua schrijven. Ik twijfel regelmatig how iets te schrijven. Moet ligt met ch of met een g? Moet zegt met ch of g? Dat had ik eerder niet.


Geen echt goed beeld in mijn hoofd kunnen vormen van de gezichten van familieleden en mensen die ik ken. Wel altijd herkenning als ik ze zie.


Veel vergeten op korte alswel lange termijn. Soms iets zien (bijv. de tijd op een klok) en enkele seconden later het niet meer weten. Iets doen en paar sec. Mijn rits dichtdoen en paar sec later ma afvragen of ik mijn rits wel dichtgedaan heb.


Niks meer kunnen reconstrueren ouder dan 1 dag. Wel flarden weten, maar echt geen dag kunnen reconstrueren. Soms enkele uren na het feit al niet meer weten dat ik met mijn vrouw en de hond gewandeld heb of wat wie ik tegengekomen ben.


Soms niet kunnen onderscheiden van geluiden. Bijv. cirkelzaag en slijptol op afstand. Niet kunnen plaatsen waar een geluid op afstand vandaan komt (richting). Beiden vroeger zeer eenvoudig.


Telkens weer over (soms dezelfde) woorden moeten nadenken hoe je ze ook alweer spelt. Dingen als ineens de neiging om het woord "ze" als "se" te schrijven, maar dan iets later door hebben dat dit niet klopt.


Iets na veelvuldig herhalen onthouden via ezelsbruggetje en toch een paar uren/dagen later weer kwijt zijn.


Ik voel me de laatste tijd verward. Bijvoorbeeld als ik schoenen voor wandelen en gewone schoenen zie naast elkaar moet ik nadenken welke ik moet hebben, terwijl ik dat zou moeten weten. Dat ik eerst even na moet denken waar op mijn telefoon een icoontje staat waarvan ik weet dat hij op 1e pagina staat.


Ik vind informatie heel snel te veel.

Ik kan dingen niet goed op een rijtje zetten. Weet niet wat waar op mijn lijstje staat.


Laatste tijd steeds meer nadenken over heel simpele dingen. Denken gaat constant moeizamer.


Het is soms net of dit allemaal niet echt is.


Laatste tijd heb ik vaak verkeerde woorden in hoofd. Wil het woord afdeling in een zin zeggen en dat zeg ik ook, maar denk dan het woord afbeelding.


Laatste tijd elke ochtend in bed gaan al mijn gedachten door elkaar heen. Heel veel niet logische zinnen. Geen samenhangend verhaal. Heel af en toe komen er niet bestaande woorden tussendoor. Heb er geen controle over. Soms denk ik dingen en dan ineens heb ik door dat het echt onzin is. Als ik uit bed ga gaat dat weg.


Bijna alles wat ik wegleg wat niet op een vaste plaats ligt weet ik niet meer te vinden.


Eigenlijk ben ik heel vaak iets kwijt als ik het net gedaan heb.

Laatste tijd ook vaker verward.
Enkele voorbeelden;

Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.

Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.

Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?

Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.

En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.

Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.

Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.

Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.

Hebjij ook ervaring met dergelijke verwarring?

Mijn huisarts en een psycholoog die ik eens sprak zeggen dat dit stress kan zijn, maar ik ben zoveel geheugen kwijt. Ik blijf gewoon bang voor Alzheimer.

Bij mij andere omstandigheden, maar dezelfde klachten.
Ontzettend vergeetachtig, korte termijn geheugen en geheugen van 1-2 jaar terug. Concentratiestoornis. Geïrriteerd, passief agressief, angstig en paniekerig onder bepaalde omstandigheden.

Er werd een mindfulness cursus via mijn bedrijf aangeboden. Bij de eerste paar keer mediteren van slechts een paar minuten merkte ik hoe razendsnel mijn gedachtes gingen non-stop! Na de diagnose burn-out met depressie bij de psycholoog, realiseerde ik me dat ik op werk niet goed functioneer en heb me ziekgemeld. Eenmaal thuis stortte ik in. Alleen maar slapen, alles vergeten, of in verkeerde volgorde. Ik kon niks zonder to-do-lijst of post its.

Ik kreeg ook talloze lichamelijke klachten. Ontzettend pijnlijke spierknopen in rug, schouders en zelfs in een halsspier bovenop mijn strottenhoofd! Trillingen en spiertrekkingen gepaard met extreme moeheid (die ik vroeger heb gehad na extreem sporten).
Het ging alleen weg met rust, mediteren en goed gevarieerd eten (om vitamine/mineralen tekort tegen te gaan).

Mijn hoofd was zo druk en vol, dat mijn lichaam verkeerd aangestuurd werd.
Ik hoop dat mijn ervaring je helpt.
Groetjes op 8/3/2021

Floris helaas lees ik je verhaal nu pas. Heel herkenbaar! Ben ook heel vergeetachtig en watrig en heel bang voor alzheimer. Durf geen testcte doen of MRI te laten maken, want stel het is tich alzheimer wat dan? Dan is mijn leven toch ook een grote ellende want er is geen genezing mogelijk en het wordt alleen maar slechter. Heel beangstigend lijkt mij zo"n diagnose van Alzheimer. Burn out is wat de huisarts denkt.
Ik word ondertussen steeds warriger..

Ik ben ook enorm vergeetachtig en niet instaat om praktische dingen uit te voeren. Ik regelde vroeger alle kalenders van de kinderen, tandarts afspraken, orthodontist enz, iedereen eraan herinneren. Nu loopt dat in het honderd. 7 maand in burn out en voorlopig geen verbetering. Wel heel duidelijk na veel sessies met mijn psycholoog dat ik al jaren over mijn limiet ga. Vb iedereen thuis moet het wat beter zelf regelen. Op werk had ik kalenders en to do lijsten met reminders, maar eenmaal op ziekteverlof werd het zo zichtbaar en erger. Aardappelen op vuur zetten zonder water, 5 foto’s in een foto kader steken op volgorde lukt niet, verhaal van mijn beste vriendin haar moeder die terug kanker heeft vergeten, iets niet kunnen uitleggen, niet op woorden komen,… helemaal niet meer mijzelf. Blijkbaar is dit een normaal gevolg van te lang onder stress zitten, te hoge cortisol waarden. Ons lichaam beschermt ons tegen extra overlast in ons brein, het orgaan dat we het meest belasten met stress. Dus potje is vol en met rust moet er meer ruimte gecreëerd worden voor normaal te kunnen functioneren, het brein rust te geven. Dat heeft de psycholoog en arts mij uitgelegd, herhaaldelijk. Want ik vind dit het meest beangstigend van burn out. Ik zat ook al een tijdje met angst voor alzheimer, maar arts was zo overtuigd dat het stress was dat er zelfs geen scans zijn gebeurd. Wel een poging, maar toen was ik voor de eerste keer in mijn leven ook nog is claustrofobisch voor de buis waar je in moet blijven liggen. Na 7 maand nog geen verbetering door thuis te zitten, maar een verschillende artsen beamen dat dit een herkenbaar stress fenomeen is. Dus aanvaarden en angst trachten te laten varen - heel lastig! Maar essentieel om het brein te laten rusten. Er is een goede uitleg met details over hoe het brein functioneert onder stress dat ik waarschijnlijk niet zo goed kan uitleggen, maar in een stress moment (vb gevaar) krijg je meer cortisol in je bloed om snel te kunnen reageren en vluchten. Een deel van je brein is dan actief ingesteld op actie en niet denken - dat is gevaarlijk in risico situatie. Langdurig onder stress, geeft continu cortisol die we eigenlijk niet nodig hebben en een analoog effect op het brein, ook al zijn we niet in gevaar. Ik heb geen artikel hierover gekregen, maar ga er wel nog eens achter vragen.

Ik vergat toe te voegen dat ik een vrouw ben met PMDS, een heftiger vorm van PMS, en dat ik in die periode van de maand veel meer klachten ervaar, zoals de klachten hierboven genoemd en toename in neerslachtigheid en emotioneel zijn.

Ik heb elke dag last van mijn rugspieren nek ook ogen door alle spierspanning denk ik.. kan burnout angst uitputting overgaan na fibromyalgie. Heb ook daar alle symptomen van na 1,2 jaar

Ja, die ervaring heb ik altijd gehad. Het lichaam ontlaadt zich zodra het de gelegenheid krijgt en de hoogste nood opgevangen is. Ik zie het lichaam als de stoppenkast. Eerst moet het lichaam aan de bak om de crisis of het trauma te vangen. Fysiek verwerken komt later.
Dit soort processen begrijpen en toestaan is de kunst. Angst kan iemand in zo’n proces laten hangen, de neiging om alles vast te zetten en zich er mee te identificeren. Er doorheen stromen is uiteindelijk het doel.

Buiten alle aanwijsbare verklaringen van symptomen werken ook externe invloeden op ons in die niet te onderschatten zijn. De zon is heel bezig (zonnevlammen e.d.), het magnetisch veld van de aarde verzwakt (‘n normale cyclus) en heel veel mensen gaan door de mangel van fysieke, emotionele en mentale klachten. Ook daar geldt: toestaan (weerstand vergroot (spier)spanning..

Hallo Marcel,
Heel erg bedankt voor je reactie! Het doet me goed om te horen dat het herkenbaar is. Wat je zegt vind ik ook heel logisch klinken, zo zie ik het zelf ook. Ik blijf het lastig vinden om los te laten en me eraan over te geven als het even wat minder gaat. Maar je hebt gelijk: toestaan is wat uiteindelijk gaat helpen.
Nogmaals dank!

Hi Y, het is zeker geen ijdele hoop. Het is een proces met telkens verschillende fases. De basis is dat balans helemaal onderuit is gehaald en je die nu weer aan het opbouwen bent. Alles krijgt een nieuwe waarde, je krijgt nieuwe inzichten en creëert feitelijk een nieuw bestaan. Ik zit zelf al een tijdje in zo'n fase die jij beschrijft en merk dat onderwerpen waar ik nog geen jaar geleden van dacht..Dát is wat ik wil, binnen een jaar volledig verdwenen zijn. Niet omdat het onhaalbaar is, maar omdat de waarde die ik overal opnieuw aan het ophangen ben veranderd zijn. Mijn huis heeft zelfs te koop gestaan, omdat ik zo nodig moest emigreren, wat vanaf mijn jeugd mijn wens was. Doordat de markt was ingestort is dat niet gelukt. Nu een 1/2 jaar verder besef ik mij pas hoe gelukkig ik eigenlijk ben waar ik woon. M.a.w. inzichten opbouwen en nieuwe waarden gaan herkennen. Succes

Hoi Dennis,

Dank voor je reactie! Ben het volledig met je eens. Je ontwikkelt een totaal ander perspectief. Ik vind het mooi om te lezen dat je toch ook zo’n positieve ontwikkeling doormaakt. Merk dat bij mezelf ook, gelukkig. Ik ben ervan overtuigd dat we hier veel sterker uit gaan komen. Jij ook succes gewenst!

Waarom reageert hier niemand?
Is er ook een mogelijkheid contact te maken met elkaar?

Martin

Beste Maria,
Ik loop met dezelfde gevoelens rond.
Ik wens je heel veel sterkte. Veel meer kan ik ook niet doen. Sorry.

Altijd bij de huisarts beginnen. Die kan je adviseren en eventueel doorverwijzen naar andere behandelaars / specialisten.
het voorjaar is in aantocht (hoop ik), veel buiten wandelen in een rustige groene omgeving, tuinieren, en zorg ervoor dat je iemand hebt waarmee je je eigen problemen (zonder vooroordelen) kunt bespreken. Dat kan een huisarts praktijk ondersteuner gezondheidszorg zijn (POH-GGD) en wellicht voor specifiekere zaken een psycholoog. Een burn-out coach heb ik geen ervaring mee, maar die wordt vaak betaald door de werkgever en ik weet niet of deze moet rapporteren aan de werkgever.
neem op tijd rust en geef toe aan je vermoeidheid (tussen 12:00 en 14:00).

Hi Chris, Het allerbelangrijkste is dat je goed beseft hoever je al gekomen bent. Het is zeker niet vreemd dat je opkijkt naar een toekomst waar je weer een volgende stap wilt/moet gaan zetten. Precies daar gaat het om. Wil je het zelf of moet je het? Ik ken zat mensen die kerngezond zijn, maar al na hun studie kozen voor max 3 dagen in de week werken. Dit betekent in sommige gevallen 2 dagen thuis en 1 op kantoor. Ik herken het maar al te goed, werk 5 dagen per week, waarvan 4 thuis. Die ene dag naar kantoor is best een kluif. Wat meespeelt is dat ik jarenlang een eigen bedrijf heb gehad waarbij ik alle vrijheid had en totaal geen druk had. Mijn burnout komt dan ook niet door werk, maar door prive-omstandigheden die jarenlang hebben geduurd. Afijn, de norm full-time werken is allang passé. Dus doe gewoon waar jij je goed bij voelt.

gewoon lekker laten gaan je huilbuien. had er ook heel erg last van in het begin. is nu wel minder maar soms moet het er gewoon allemaal uit. het valt allemaal niet mee.

schrijven helpt mij door op te schrijven waar ik dankbaar voor ben . daar kijk ik op terug als ik in een negatieve spiraal zit.

hoelang zit je er al in?

Bedankt voor je reactie! Ik schrijf ook graag, zeker op moeilijke momenten vind ik dat heel fijn. Zit er nu 10 maanden in.
Het gaat wel vooruit gelukkig maar die extreme stemmingen vind ik lastig

Yep, volledig. Precies waar je last van hoort te hebben. Soort snotneus bij verkoudheid. Een reactie en niet de oorzaak. Net zoals koorts bij griep. Dit zijn fysieke reacties. Maar bij burn-out gaat het om geestelijke overbelasting. Wat je nu dus meemaakt is eigenlijk hetzelfde. Je brein reageert de onderliggende spanning (wat de oorzaak is) af met emotionele reacties zoals huilbuien en down voelen. Je snotneus dus ;-) M.a.w. accepteer dat het zo werkt en dat het net als verkoudheid op een gegeven moment weg is. Dus als je je down voelt, besef dan dat dit erbij hoort en laat het er zijn. Eigenlijk is het een ontlading.

Wat is er mis met B12 tabletten? Ik slik die namelijk wel nu en het gaat wel een heel stuk beter dan 2 maanden geleden. Trouwens wel goed dat je dit zegt, ik heb 2x bloed getest dit jaar en beide zonder vitamines, 'was niet nodig' volgens de huisarts, lekker dan.

ik slik ook hoge doses B12 omdat ik een aantal rare neurologische klachten heb: dove tenen links en rechts, gevoel op watten te lopen en soms tintelingen/schokjes. Mijn B12 waarde in mijn bloed was 205. Boven de norm maar na de verhalen gelezen te hebben van vit B12 tekort besloten om met een kuur te starten.
De klachten zijn nog niet weg maar moet het even de tijd geven.

Als jullie denken een B12 tekort te hebben, zou ik voor smelttabletten gaan met actieve B12. Neem dan de beide vormen tegelijk, Methyl en Adenosyl. Bij een extreme tekort, zou ik voor injecties gaan.

@EK,

Welke klachten hadden jij zoal?

Adriaan,

Een waarde van 205 ligt in het grijze gebied. Het kan dus heel goed jouw klachten verklaren. Vraag jouw huisarts om de actieve B12 te meten + MMA en Homocysteine.

Als je een opname probleem hebt dan helpen tabletten niet. Al zeggen ze van wel. Pas op met folaat! Laat je begeleiden door de 2 deskundigen in de B12 de vergeten ziekte groep op Facebook.
Mijn zoon dacht ook dat hij een Burnout had. Bleek een extreem B12 tekort te zijn. Als je niet de juiste behandeling ,injecties, krijgt, dan kunnen de neurologische problemen verergeren en dat wil je niet! Huisartsen weten hier te weinig van. Of kijk op Twitter bij Henk de Jong B12. Deze man strijdt al jaren voor B12, hij is een expert. Alsjeblieft zorg goed voor jullie zelf!
B12, Methylmalonzuur, Homocysteine laten prikken. Let op: als je al smelt tabletten slikt, dan moet je 3 maanden wachten met bloedprikken. Ivm vals hoge waarde vanwege het slikken.

EK

Je haalt 2 tabletvormen door elkaar. Namelijk de vorm die over de maag gaan en de vorm die via het mondslijmvlies gaat, oftewel smelttabletten. De tabletten die via de maag gaan helpen inderdaad niet bij een opnameprobleem. Immers, als men geen B12 meer kan opnemen via de maag uit voeding, dan geldt dat ook voor de variant tablet die via de maag/darmen gaat. Maar smelttabletten bevatten reeds actieve B12 (Methyl en Adenosyl) die niet meer omgezet hoeft te worden. Door ze onder de tong te laten smelten, worden ze direct via de mondslijmvlies opgenomen en slaat men de maag/darmen over. Althans, dat is wat de medische lectuur beaamt.

Bij een B12 tekort met neurotische klachten moet men altijd voor injecties gaan!

Mijn b12 is juist elke keer te hoog (2x bloedonderzoek gehad afgelopen jaar)

Je kan helaas vrij weinig doen. Ik heb slaap al 15 maanden nauwelijks en alle trajecten doorlopen slaapcentrum, neuroloog , sport arts etc. Ik was heel extreem in sporten naast mijn werk en dit heeft mij over het muurtje geduwd. Begin in ieder geval niet aan slaaptabletten als je geen angst, paniek etc hebt want dan krijg je dat wel van die tabletten. Probeer zoals (want daar hoef je geen cognitieve gedragstherapie voor te doen) op internet geschreven je te houden aan bed en eet tijden , het blauwe licht van je telefoon is niet schadelijk het zijn de activiteiten wat je er mee doet. Als de slaap weg is komt het ook niet in een keer terug dit is mogelijk een lang traject. Als je alles gecontroleerd hebt is loslaten de enige optie hoe moeilijk het ook is. Ik heb 15 maanden meer in bed gelegen dan dat ik onder ben kunnen zijn laat staan ergens naar toe. Ga trouwens ook geen vitamine slikken als je geen tekort hebt en laat je niet verleiden door al die semi-doctoreren die je handen vol geld laten uitgeven en supplementen omdat je denkt daar mee het gouden ei te vinden ..als je geluk hebt draag het placebo effect een beetje bij.

Hetzelfde hier. Drukt sochtends ook erg en neemt geleidelijk af. En het voelt alsof ik de hele dag op een boot sta.

Ik heb juist veel baat gehad aan medicatie. Korte periode lage dosis quetiapine (12,5mg, later halve tablet), had geen bijwerkingen en kon er zo weer mee stoppen. Het heeft mij geholpen om juist niet angstig te worden om niet te kunnen slapen. Benzo’s ben ik ook geen voorstander van maar incidenteel is ook dat prima.

Antidepressiva of propranolol misschien een eerste stap tegen het hevige trillen/beven? En met dat steuntje in de rug kun je dan aan de overige of onderliggende problemen gaan werken.

Bij mij was rechtsbijstand heel duidelijk: niet (met wederzijds goedvinden) opzeggen als je nog ziek bent of nog geen zicht hebt op volledig herstel. Het risico komt namelijk volledig bij jou te liggen. Bij het UWV hoef je niet meer aan te kloppen in ieder geval.
In de praktijk is het vaak lastig denk ik. Als de situatie bij/met je huidige werkgever heel ziekmakend is kan het in je herstel heel helpend zijn om afscheid te nemen. En als je een goede afkoopregeling hebt en daarmee voldoende tijd, geeft dat ook veel rust. Er word toch veel van je verwacht tijdens ziekte en re-integratie (mede vanuit wet poortwachter). Succes met je keuze!

Hey, ja misselijkheid herken ik in de ochtend! Als het beter gaat gaat dat weer weg! Mogelijk als gevolg van te hoog cortisol of te lage bloedsuiker.

Wat mij echt hielp is het stoppen met dit zien als iets externs. We krijgen een burn-out omdat we niet goed voor onszelf zorgen, zowel fysiek, mentaal en emotioneel. Tijd om vrede te sluiten tussen brein en lichaam en rust te vinden.

Mooi gezegd!

Misselijkheid niet maar bij mij begon het met veel zuurbranden en brokgevoel met slikken, en na elke slikbeweging moeten boeren, het voelt ook alsof mijn slokdarm/keelspieren verkrampt zijn, dus ja...ik herken dit zeker

Ja zoiets had ik ook eens. Later alleen dikke strepen op de huid als ik bv licht krastte op mijn arm. Het ging over op den duur. Volgens mij iets psychisch.
Ook blijk ik stoffallergie te hebben.

Herkenbaar. Kun je dit linken aan je cyclus? Ik wel. Twee weken voor ik ongesteld moet worden zijn de slechte weken.

Ja ik kan dit zeker linken aan mijn cyclus helaas.. ik weet alleen nog niet wat te doen om te voorkomen dat het slechter wordt die weken.. jij een gouden tip?

Je herstelvermogen ligt door burnout volledig op zn gat. Je hippocampus heeft langere tijd rust nodig. Ik herken dit ook bij mijzelf, zodra ik wat beter voel ga ik meteen weer dingen oppakken. Neem echt langer rust en laat je niet opdringen door aan het werk te gaan. Bouw alles langzaam op en geef jezelf de tijd.

Ik heb dit ook, maar bij mij zijn het 2 à 3 weken redelijk tot goed voelen en dan 5 à 6 dagen vreselijk slecht voelen met alle lichamelijke klachten. Maag- en darmklachten, slijm in mijn keel, droge mond, onrustig, slecht slapen, huilbuien, paniekerig enz.

Hou een dagboek bij maar kom er maar niet achter wat de oorzaak is. En ik zit nu al bijna 1,5 jaar in die vreselijke burnout. Er lijkt maar geen einde aan te komen.

Tijd heelt alle wonden.
Maar vergeet niet vandaag te leven

Hoe lang slik je het al? Benzos mag je volgens mij niet langer dan 3 weken achter elkaar gebruiken en werken steeds slechter.

Ik slikte het af en toe voor mijn burn out al voor de paniekaanvallen die ik had. Dus inmiddels al 4 maanden, maar niet achter elkaar door maar af en toe. Denk inderdaad dat ze toch slechter zijn gaan werken dan..

Bespreek het met je doctor/psycholoog. Een AD kan hierbij ook helpen. Bijwerkingen zijn hel de eerste maand en eraf gaan is ook weer heel lastig, maar voor een periode van ca 1 jaar gebruiken is het wel heel effectief voor je herstel. Wel je achterliggende problemen ondertussen met de psycholoog oplossen! Je komt niet in een burnout als je geen problemen hebt.

Hoi Margriet,

Ik heb dit ook heel erg gehad. paniek en angst namen mijn leven over, helaas werkte de Temazepam niet goed genoeg welke ik had gekregen van de huisarts. Inmiddels zit ik sinds een tijdje aan de Mirtazapine en een goede psygoloog.. Ik heb het voorgeschreven gekregen als slaapmiddel en het werkt heel goed bij mij. Inmiddels gaat het bij mij al iets beter, maar ik ben er nog niet helaas.. Hopelijk gaat het bij jou ook snel beter.

Wat doen jullie bij een burnout
Lukt het thuis nog om vanalles te doen?
En wanneer weten jullie of je erover gaan
Kijken jullie ook tv enzo want dat gaat er bij mij niet altijd in

Tijdens een angststoornis heel lang geleden slikte ik ook oxazepam. Ik had het idee dat het niets deed. Maar ja. Misschien had ik anders wel nog meer angst gevoeld.

Ja, mijn arts voorspelde het zelfs.

hoi, gezwollen ogen niet zo zeer maar wel rode en zeer vermoeide ogen en wazig zien. Gevoel dat mn hoofd te weinig zuurstof krijgt.

Dat gevoel van zuurstof te kort in mijn hoofd heb ik ook. Duizelig wazig zien onbalance gevoel en met lopen voelt het altijd alsof ik er niet helemaal bij ben. Mijn benen voelen ook raar als ik te lang door wandel, 30 min kan ik alleen wandelen en dan alleen in het bos waar niet zoveel prikkels zijn. Ben al 4 maanden b.o. vraag me af wanneer het beter gaat pf vooruit

Ik heb ook onwijs last van wazig zien en een gevoel van vermoeide ogen/hoofd. Ook lijk ik de wereld om mij heen niet in fucos te kunnen brengen ofzo. Het lijkt wel of het allemaal teveel is voor mijn hoofd/ogen om te verdragen

Heb je je schildklier al eens laten testen?

Droge ogen kan ook voorkomen.
Ook bv door alcohol.
Oogdruppels kunnen helpen.
Enne misschien een bril nemen?

Ik heb soms ook een dwang gedachte.
Ik schrijf anoniem dus ik vertel het.
Ik keek eens tv en een donkere vrouw zei een paar keer "helemaal niet waar" met een accent. Als ik nu in een stressvolle situatie iets vertel (wat dus gewoon waar is) komt die zin steeds op in mijn hoofd.
Ik denk dat het een lichte vorm van tourette is in mijn geval. Gewoon negeren lijkt mij het beste. Het heeft alles met stress te maken. Als kind knipperde ik ook strak met mijn ogen. Nu tijdens mijn BO speelt het meer op die dwanggedachte.

Probeer te mediteren met relax muziek op de achtergrond. Helpt je lichaam iets meer rust te krijgen

Mindfulness sessies op YouTube
Jezelf dwingen te luisteren totdat je echt luister. Zo leer je te voelen nl
Sterkte, ik weet als geen ander hoe kut dit is nl

Helpt dat zelfs als je constant paniek hebt en niet kan slapen?

Ik heb ervaring met een angststoornis.
Probeer niet zo op jezelf te letten.
Ga wat lezen ofzo.
Wat mij goed hielp was zon computerpel spelen. Dan ben je even in een totaal andere wereld. Zakje chips erbij.

Heel herkenbaar, heb het zelf ook. Constante focus op lichamelijke klachten wat dat uiteindelijk weer versterkt. Merk dat afleiding werkt maar zodra die weg is begint de ellende. Nu 4 maanden last van en al 3 maanden aan de lorazepam. Hoop dat het snel verbeterd...

Hoi ik noem mij vanaf nu maar Joost.
Ik ben van die klaplong.
Het is hier nog actief zoals je leest. Wat een rottige nacht voor jou zeg! Ik heb even gekeken wat Alprozolam is. Het is dus verslavend. Geen wonder dat je er naar greep. Een keertje zal toch wel geen ramp zijn denk ik. Maar wat ga je nu doen? Want ik las dat langdurig gebruik niet goed is.
Ik ben geen arts weet je. Ik heb er geen verstand van helaas. Maar vraag je nu alsteblieft even af wat wijsheid is. Die pil vannacht was een korte termijnoplossing dunkt mij. Je lijkt mij een lief persoon toe. Deze ellende heb jij niet verdiend. Ik weet zeker dat iedereen die jou verhaal nu leest met jou meeleeft en begrip voor jou heeft. Schaam je niet. Maar overweeg wel goed wat je nu het beste kunt doen. Misschien toch hulp zoeken? Sterkte lieve Lotte.
Hopelijk krijg je snel wat meer reacties.

Lieve Joost,

Erg hartelijk bedankt voor je reactie. Je hebt geen idee wat dat voor mij betekend!
Was idd vannacht noodoplossing.. en wil dat ook niet meer doen en gelukkig heb ik er nog maar Max 3 geloof ik. Heb nu in mijn hoofd oké hielp niet compleet maar uiteindelijk wel wat en goed genoeg. Dus mocht ik nog echt paar x nood hebben heb ik dit! Maar weet dat dag geen goede gedachtes zijn.. toch moet ik eerlijk zijn dat ik hieraan denk. Of ik gooi ze allemaal weg (weet niet of me dat lukt) of ik neem ze vandaag allemaal in want dan zijn ze weg en kan toch geen nieuwe krijgen en of aanvragen! En is Max 1 mg en slikte er vroeger 2 a 3 mg op een dag! Ik weet even niet meer want verstand en gevoel lopen erg in elkaar over..

Liefs

Neem even rust dit weekend.
En schakel dinsdag over naar verstand 😉

Groetjes van Joost.

Hallo Lotte,

Wat ontzettend knap dat het jou is gelukt te stoppen met deze pillen nadat je ze zo lang hebt gebruikt! Dat is echt heel moeilijk. Heb zelf maar 3 maanden oxazepam gehad en vond het ontwennen heel erg taai. Ik begrijp ook heel goed waarom je onlangs nog iets van medicatie hebt genomen. Op dat moment leek dat vast voor jou een goede keuze. Onmacht laat je soms gekke dingen doen of denken. Ik zou je willen zeggen: veroordeel jezelf niet en vergeef jezelf voor keuzes die je maakt, waar je later niet meer achter staat. Je doet je best en dat is soms al zwaar genoeg.

Je komt over als een lief en zorgzaam iemand, vaak zijn we dat wel voor anderen en minder voor onszelf. De gedachten die je hebt, zijn enkel gedachten (dit ben ik zelf ook nog aan het leren). Het kan een fijn idee zijn dat je iets in huis hebt, maar als je het liever niet inneemt, is het ook lastig dat het wel beschikbaar is.

Ik sluit me aan bij wat Joost schrijft, neem goed je rust en overweeg je opties. Ikzelf zou hulp inschakelen, eventueel bij de huisarts?

Ik hoop dat het gauw wat beter met je mag gaan, en hopelijk helpt het je te weten dat er mensen zijn die jou begrijpen!

Niet te hard zijn voor jezelf! Het is heel knap dat het je is gelukt om te stoppen. En als je het incidenteel gebruikt op de écht moeilijke momenten maar jet wel echt beperkt, is dat helemaal oke. Je hebt er ervaring mee dus dan weet je vast ook wat wel en niet kan. Ben trots op jezelf en schroom niet om het jezelf af en toe even wat makkelijker te maken. Zolang het met mate is… Gelukkig zijn ze er, die medicijnen.

Dag Can,

Ik ben in burn-out gegaan door dit soort druk en verantwoordelijkheid. Ik ga nu naar een psycholoog omdat ik net als jou dit soort druk ervaar. Je leeft maar 1 keer waarom je zo druk in maken? Tis een heel proces! Veel succes en weet dat je niet alleen bent.

Liefs Lies

Dit is waarom je tijdens overspannenheid/Burnout echt naar een psycholoog moet gaan. Jouw onderliggende gedrag is niet veranderd, dus je gaat dingen op dezelfde manier doen en dan loop je inderdaad dat risico. Je zorgen maken werkt overechts, als iets stress geeft is het zorgen maken hierover, dat gaat je niet goed doen. Relax, ga naar de psycholoog, fck je manager (excuses voor mijn taalgebruik).

Hoi Can,

Ik heb me 25 jaar kapot gewerkt voor mijn werkgever. Nooit ziek, 60 tot 80 uur per week waren meer regel dan uitzondering, alles opgebouwd en als het dan even niet zo goed met je gaat laten ze je vallen als een baksteen. Ik snap je probleem van het verantwoordelijkheidsgevoel maar geloof mij, het is het niet waard !!!!! Denk aan jezelf. Als je ziek wordt dan is je werkgever maar met een ding bezig, hoe ze dit op moeten vangen. Jij als persoon bent dan niet meer belangrijk.

Taco, je hebt helemaal gelijk.
Het geld ook voor mensen met een participatiewetbaan.
Een hele grote fout van Nederland om te denken dat je mensen met een flutuitkering ook nog kunt uitbuiten! Natuurlijk gaan die mensen ten onder!
Nederland: schaam je!

Goed dat je het zelf herkent. Misschien kun je het eerst met een collega bespreken, in vertrouwen? Of benoem naar je manager dat je het moeilijk vindt om het gesprek aan te gaan maar dat je ook merkt dat je het je aantrekt en daar spanning van krijgt. Negeer je gevoelens niet in ieder geval. En zorg voor voldoende hersteltijd (hoe ga je om met spanning?)

Hallo,

Ik neem Alprozalam. Eentje per dag en dat gaat vrij goed. In burn-out sinds kerst.

Liefs

Lies dat is een benzo, daar zou ik echt mee oppassen. Voor je het weet ben je verslaafd en afkicken is een hell heb ik gelezen. Kan je beter op een AD gaan. Nog steeds klote, maar beter dan benzo's...

Helpt antidepresiva bij de klachten wat hierboven staan

Wel doen als je blijft hangen in terugvallen! Uit een burnout komen is zo zwaar. Medicatie (antidepressiva) is echt een steuntje in de rug en helpt om er weer uit te komen en dat is het belangrijkste m.i. Daarna weer afbouwen, dat komt ook wel weer goed.
Voor te slapen had ik veel baat bij quetiapine in hele lage dosering (12,5mg of de helft daarvan). Sliep er goed op. Geen bijwerkingen en kon er zo weer mee stoppen. Bij opstart AD (in druppels, heel langzaam opgebouwd) heb ik enkele malen een benzo genomen.

Hoi wat zijn joun klachten? Ik zit er nu al 1,5 jaar in. Nog steeds aan herstellen. Ze zeggen dat het minimaal 2 jaar duurt als je echt een zware b.o hebt.

Tijdsduur is echt afhankelijk van hoe jij het doet. Het kan ook 5 jaar duren als je dingen niet goed aanpakt, en 1 jaar als je dingen heel goed aanpakt en de juiste hulp krijgt. Kennis is namelijk cruciaal. Na mijn grootste crash ging ik op de AD en duurde het ongeveer 2 maanden om eruit te komen.

Hallo,

Dit vraag ik me ook af. Ik wil steeds te snel gaan… zo frustrerend! Ik wil werken en terug alles kunnen doen maar het lukt en gaat niet.

Liefs Lies

Lies, je zit pas sinds december in je burnout lees ik, dan kan je niet verwachten na 1-2 maanden die dingen weer te kunnen. Meestal is het al tof als je na 2 maanden weer even naar de supermarkt kan en de lichten en geluiden kan overleven ;)

Zoek anders eens naar TMS, het geldt denk ik ook voor burnouts. Je brein denkt dat je onveilig bent en geeft al deze symptomen.

Na ruim 4 jaar (het gaat echt beter), maar word ik soms toch weer met mezelf geconfronteerd, het blijft zoeken naar balans

Hebben jullie ook last van duizeligheid bij bv lopen waar veel prikkels zijn. Zoals een drukke woonwijk. Ik kan nog steeds het gevoel licht te worden in me.hoofd vraag me af of antidepressiva je kunnen ondersteunen want kan nog steeds njet veel. Zit er 1 jaar in en lang staan kan ik ook nog niet

Na 4 maanden had ik weer regelmatig momenten dat ik me in rust kon ontspannen echter ook nog veel last van spanning en veel ups en downs. Nu na 9 maanden heb ik veel meer goede dagen dan slechte . Ik moet alleen weer een steviger ‘schild’ opbouwen merk ik. Zodra er iets is (bv op werk) kan ik daar nog enigszins heftig op reageren. Alleen herpak ik me veel sneller. Dat geeft ook weer vertrouwen dat ik hier echt wel volledig uit ga komen. Antidepressiva heeft me hierin ook geholpen.

Dag Martin,

Hoe gaat het nu met je?

Hallo naar mijn ide ben je op je werk gewoon een nummer. Tenminste zo heb ik het ervaren. Werk om te leven, maar leef niet om te werken. Vergeet hier bij niet je zelf .uiteindelijk krijg je een leuke envelop en mag je naar jarenlang werken gaan .denk meer aan je zelf en proberen te genieten van het leven. Als lukt dat hier ook niet altijd mvg Jan

Dag Marjolein.

Idd leef om te leven en niet om te werken. Dit was bij mij ook anders en mijn werk was alles voor me. Ik ben geknapt door de werkdruk en om voor alles en iedereen goed te doen. Daarbij nog eens een druk privé leven. Eind deze kerstvakantie onder druk van mijn familieleden naar de dokter geweest en kreeg het verdict burn-out. Accepteren was heel moeilijk. Nu in week 8 van mijn burn-out en het gaat iets beter maar het blijft vallen en opstaan. Je leeft maar 1 keer… denk aan jezelf. Voor mij is dit het grootste keerpunt in mijn leven.

Ik heb ook veel last van spierspanning in mijn kaken en een spanning in mijn borstgebied. Ontspannen van mijn spieren lukt heel moeilijk. Heel vervelend, maar ik denk dat het bij een B-O hoort. Veel sterkte en succes!

Ja die tinnitus is vooral ‘s avonds niet te doen soms. Ook het focussen op dingen die mij normaliter rust zouden geven zoals lezen of een film kijken zitten er op dit moment nog steeds niet echt in. Belangrijk is om lichte activiteiten te doen waar je met je hoofd en lichaam in balans op moet focussen maar die niet al te belastend zijn en prikkels geven. Dus inderdaad, golfen is een hele goeie activiteit voor iemand met een burn-out (lees wel; puur om te focussen op het slaan van de bal of om je hoofd even leeg te maken, zonder jezelf hier weer druk bij op te leggen). Zo zijn er nog wel meer lichte activiteiten die je kan doen zoals schilderen, kleien, of een andere hobby. In het begin misschien even wennen maar het zal heel goed voor je zijn. Ook een dagboek bijhouden en je gedachten een beetje wegschrijven werkt goed. Succes, het zal weer beter gaan als je probeert uit die gedachten te blijven!

Hi,

Hoe gaat het nog met je? Ik las jouw verhaal en het was net alsof ik mijn eigen verhaal las.

Ps ben sowieso al een hele tijd aan t stoeien geweest met allerlei fysieke klachten en angst door BO die ik had..

Het begon bij mij allemaal met het gevoel naar links te vallen tijdens het wandelen of sporten. Sindsdien al 1,5 jaar problemen met balans zie ook mijn verhaal 126. Helaas nog dagelijks dit gevoel....sterkte

Oh ja heb ik gelezen. Is er iets aan vooraf gegaan dat je balans slecht werd?
Oor ontsteking of duizelig door BPPD of iets anders? Of gewoon ontstaan door stress...
En ben je er veel mee bezig? Bang voor wat je allemaal voelt? Piekeren?

Nee gewoon door de stress en burnout. Het meeste ben ik bang als mijn hart onregelmatig slaat

Ik voel een soort druk als ik loop en ook een onbalans gevoel. Lukt me nog steeds niet om langer dan 30 min te wandelen want word dan alleen erger. Het lijkt wel minder te zijn dan 3 maanden geleden toen had ik et nog erger. Vraag me ook af wanneer het allemaal minder word. Pff

Hoi! Late reactie maar heeft jouw psychologe wel eens uitgelegd hoe het komt dat je balans klachten hebt? Of had?
En hoe gaat t nu met je? Ben wel benieuwd!

Heel herkenbaar. Dit heb ik ook een tijd gehad. Voelt ook een beetje alsof je op een bootje deinst. Dit gaat vanzelf over als je genoeg rust neemt en je lichaam een beetje laat wennen aan het lopen. Ga dus vooral niet over je grenzen en stop als je moet stoppen. Maar na aantal maanden is dit bij mij over gegaan, enkel als ik te ver ga en mezelf te moe maak komt dit terug.

Ik ben benieuwd hoe het nu gaat. Ik ervaar dit zelf ook, het opstarten van de dag gaat moeizaam, maar met twee jongen kinderen is er voldoende afleiding. Gedurende de dag begint het geschommel dan, ik weet dat ik dan teveel heb gedaan, het is alleen zo ontzettend moeilijk om het ‘rustiger’ aan te doen. Iemand tips?
De angst die ik had is ondertussen weg en er is nuchterheid voor in de plaats gekomen.
6 maanden geleden de diagnose burn-out gekregen.

Hoi, nog niet helemaal over helaas...maar ik denk dat dit komt door de bovenmatige aandacht die ik er aan gegeven. heb. Ik was vooral wel echt bang voor alles wat ik voelde...dat heeft het erg belangrijk gemaakt, die angst en aandacht. Ik ben nu zover dat ik wat nuchterder kan kijken naar alles maar toch blijft ook de angst die niet weet hoe lang het nog gaat duren🤔

Hallo,

Ik ervaar dit ook. Ik heb al een lange tijd hyperventilatie en de laatste maanden had ik heel veel stress en spanning op het werk. Ik momenteel volledig gecrashed en kan bijna niks meer. Mijn lichaam wil de hele tijd wiebelen of ik ben zo danig gefixeerd op mijn lichaam dag ik elke beweging te hevig voel. Als ik adem, ervaar ik dit als een duizeling, terwijl mijn lichaam gewoon beweegt door het in en uitademen. Als ik mijn evenwicht moet bewaren, ervaar ik dit ook als een duizeling. Als ik stil moet zitten, wiebel ik de hele tijd van heel lichtjes van links naar rechts. Echt heel raar, maar ik ben dan ook volledig gestrand door de druk op het werk. Ikzelf heb het moeilijk om toe te geven een burn-out te hebben, maar als ik toch toe geef dan blijf ik maar huilen. Ik ben zo op!

Groetjes Lien

Ik heb dit nu een aantal weken en het maakt me zeer onzeker. Het komt links vanuit mijn nek en straalt dan door naar mijn linkerbeen en inderdaad met lopen heb ik dan het gevoel of ik naar links val. Dit is nu voor het eerst dat ik zie iemand met dezelfde klachten. Ik heb hiervoor last gehad van mijn evenwichtsorgaan heeft dit hier nu mee te maken of heeft het met stress te maken?

Hi anoniem,

Nog last van je duizeligheid?

Ben je al terug op et werk? Ik kan ook weinig prikkels hebben en drukte vraag me af hoelang et duurt voordat et weg is.

Update: Bijna 8 volle maanden thuis. Het gaat vrij goed maar als ik een twee a drie uur bezig ben in de tuin of een klus steekt die misselijkmakende vermoeidheid terug de kop op. Wel minder heftig dan vroeger maar toch niet om verder te werken. Wat wel opvalt: ik recupereer veel sneller dan vroeger een kwartje tot een halfuurtje in de zetel met mijn ogen dicht doet wonderen. Groepsgesprekken zijn nog altijd uitputtend.Na een paar uur ben ik gewoon uitgeput. Slapen is terug slechter aan het worden meestal meerdere keren wakker worden op een nacht, nooit langer in bed dan een zestal uren. Terug last van kou net zoals vorige winter terwijl ik dat vroeger nooit gehad heb. Gaan werken zit er voorlopig echt nog niet in.

Update 10 maanden thuis.....alle hoop opgegeven om terug aan de slag te gaan. De winter heeft zijn tol geeist te kort aan slaap amper 5a 6uur per dag. Alle dagen oververmoeid gaan slapen (misselijk makende vermoeidheid steekt in enkele minuten de kop op) en onder de ochtend moe opstaan ook steekt de prikkelbaarheid weer de kop op..licht, geluid en drukte zijn mijn grootste vijanden geworden.

Update 16 maanden thuis waarvan reeds 3 met pensioen terug in een neerwaartse spiraal ik slaap mijn 8 uur per nacht wordt doodmoe wakker en slaap nog 3 a 4 uur in de namiddag. Ik doe nog wat ik graag doe alles wat ik moet doen zijn onoverkomelijke hindernissen waar ik enorm tegen opkijk. Nog eenmaal contact gehad met mijn werk om mijn ontslagpapieren te tekenen. De collega's hadden nog iets willen regelen voor mijn pensionering maar ik heb dat vriendelijk afgewimpeld. Ik heb 40 jaar voor het bedrijf gewerkt ben uitzonderlijk goed betaald geweest maar een dank u wel heb ik niet gekregen.

Nog een update? Dat koude gevoel heb ik nu ook!

Update ruim 21 maanden thuis.......het wordt nooit meer zoals het ooit geweest is. De stresspijnen in schouder en nek zijn verdwenen. Van lage rugpijn heb ik soms nog last maar dit heeft zijn reden altijd een zwakke rug gehad door het zware werk in mijn jeugdjaren. Concentreren lukt me goed maar als er dingen verteld worden zonder dat ik aandachtig luister gaan ze aan mij voorbij. Vergeten doe ik ook nog gemakkelijk situaties gaan snel aan mij voorbij. Lezen doe ik niet veel meer om de haverklap moet ik bladzijden herlezen omdat ik te snel afgeleid wordt. Vermoeid ben ik nog steeds de ene dag wat meer dan de andere en slapen ....amper 5 a 6 uur per nacht. Het enige verschil met vroeger is dat ik nu in bed kan blijven liggen terwijl ik vroeger overal pijn had en daardoor moest opstaan. Trazodone heb ik proberen af te bouwen maar dan sliep ik nog minder dus blijf ik het van oudsher weer nemen. Conclusie: voor zover ik me kan herinneren ben ik mijn ganse leven opgejaagd geweest. Zowe thuis als op het werk. Nooit was er een moment van rust want ik moest dit nog en dat nog. Vakantie was een hel want ik had thuis en op het werk nog vele nuttige dingen te doen. Gelukkig ben ik daar veel in veranderd ik ben op pensioen de kinderen zijn de deur uit ik heb geen kleinkinderen dus alles kan en niets moet. Regent het vandaag dan doen ,e morgen het gras wel af............maar die verdomde burnout beinvloed na bijna 2 jaar nog altijd mijn mentale en lichamelijke gezondheid

Sterkte!

Wow ik herken je verhaal heel erg. Sinds de geboorte van de 3e (september 2021) voel ik me verschrikkelijk. In de winter veel paniekaanvallen gehad en nu geen aanvallen meer maar continue vermoeid en pijn op de borst en in de bovenrug. Ga momenteel door de malle molen bij de cardioloog en ben al op van alles bloedgeprikt, maar er lijkt niks uit te gaan komen.. denk zelf ook aan een burnout (want ja, nooit 1 moment rust hier in huis, bovendien kom ik uit een heftige baan waar ik nu mee gestopt ben) maar wil toch lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben want ik maak mezelf helemaal gek..

Hallo bedankt voor je reactie,Ja het is hier ondertussen zo erg ik echt in een overlevende fase zit.door de zware verwardheid, gewoon niet meer zie zitten. Komp de vermoeidheid nog bij. Maar goed ik hoop dat je het niet zo ver laat komen als ik hier boven beschreven heb ,en toch ergens goede hulp vind, maar dat is hier in Nederland blijkbaar ver te zoeken. Misschien eens een emdr laten doen. Of wat ook kan helpen een goede terapuet .mag je meer informatie willen hoor ik het wel ok.moet Zelf er ook nog mee beginnen vandaar. Bedankt voor je reactie top

Licht gevoel in het hoofd ken ik wel idd.
Wel lang geleden maar slechts een paar dagen geloof ik.
Maar... potverdikkie! Als ik internet mag geloven heb jij stress!
Daardoor licht in het hoofd.
Nou! als ik jou verhaal lees klopt dat wel!
Je maakte veel mee sind 2014 en hebt dus nog steeds stress vanwege je vader en schoonmoeder!
Krijg je wel de kans om dingen te verwerken?
Het ligt aan jou persoonlijke situatie.
Soms moet je in tijden van crisis niet op een stoel gaan zitten maar toch wat doen.
Maar soms moet je ook juist even stoppen om jezelf terug te vinden. Misschien er even een paar dagen tussen uit ofzo? Cijfer jezelf niet weg. Want als alles eens voorbij is zou je zelf gesloopt zijn! Hou dus ook van je zelf Wim! Sterkte!

Ik zou een keuze maken want anders maak je jezelf gek. Óf laten testen en de uitslag accepteren. Óf je niet laten testen en er verder ook niet meer over nadenken en roeien met de riemen die je hebt.

Ik heb jou verhaal gelezen en vraag mij af hoe het nu met je gaat.
Als het pittig word reageren maar weinig mensen lijkt het wel. Ik zette op de eerste dag van mijn burnout de koekjes in de koelkast. Zulke verhalen hoor ik wel vaker van andere mensen. Geen wonder met vermoeidheid en piekeren eigenlijk.
Maar door te veel piekeren vergist men zich nog vaker en daar krijg je dan weer stress van. In elk geval wens ik je kracht om door te gaan en beterschap. Ook met dementie gaat de wetenschap verder.Wie weet is er hoop.

Ik kon de eerste maanden ook geen enkele prikkel verdragen. Geen tv & telefoon, harde geluiden enz. Zag de wereld ook "raar" je bent er wel maar ook weer niet. Nu iets beters maar vaak nog momenten van zwakte slappe benen en gevoelens van flauwvallen. Het slijt maar heeft tijd nodig...

Ik herken dit helemaal.. Waarover ik allemaal nadenk.. Zo vreemd.. Zo heftig ook. Het leven lijkt gewoon nimmer normaal ofzo

Hi,

Volledig herkenbaar. Vorig jaar twee episodes van overspanning gehad. De klachten maakte mij erg angstig waardoor ik tot nu nog steeds niet hersteld ben. Vorige maand opnieuw ingestort. Vooral veel moeite met prikkels. Ik kan niet meer goed naar een scherm kijken en bijv. bewegend beeld zoals een voetbal volgen op tv gaat moeizaam. Ook erg veel last van duizeligheid.
Ik kon alles... 100 dingen op een dag en nu niks meer. Ik vind het vreselijk. Nu ervaar ik voor de 4e keer een episode en ik vraag me af of ik ooit de oude word.

Kijk eens op wakkere mensen

veel last van overprikkeling en rare hoofd gevoel en somber wakker worden
Dit gaat op een neer soms weken goed en dan ineens weer geheel bij af gevoel.
Trillerig en angstig gaat dit ooit over loop er al 10 maanden mee .
Gevoel van wanhopigheid .
Veel therapie gehad en deze zeggen dat het erbij hoort maar is erg lastig dit te accepteren.

Gr.
Nico

Ik heb ook last van overprikkeling en slappe gevoel in benen duizelig worden van schermen of drukke plekken energie gaaf snel op. Zit er bijna 1,7 jaar in, nog geen enkel medicatie uitgeprobeerd. Maar ben nu wel aan t twijfelen of ad helpt om de prikkels Un beetje te dempen zodat ik niet het gevoel heb flauw te vallen als ik loop op drukke plekken. Hoe is et met jullie? Gr

Beste Patrick,
Angst is een slechte raadgever.
Zo kom je in een vicieuze cirkel terecht.
Zoek daarom afleiding.
Ik moest dat ook leren tijdens mijn angststoornis.
En aan allen hier wil ik zeggen dat een hoge hartslag op zich niet gevaarlijk hoeft te zijn. Ik ging dan vaak even rennen door het bos ofzo. Als je dan stopt voel je jou meestal beter. Zelfs een achtbaan kan rust geven. Je moet er juist in stappen en naar voren willen met die kar. Ik heb het wel over een angstoornissituatie. Ik heb sinds kort ook BO. Na mijn hartoperatie kreeg ik een enorm hoge hartslag door paniek. Ik was bang dat het gevaarlijk was. Achteraf gezien was het denk ik eerder nuttig sport.
Nooit jezelf bang maken dus.
Dit zijn natuurlijk mijn ervaringen en ik ben dus geen arts. Let niet te veel opjezelf. En elke angstaanval gaat weer over. Dus waarom zou je er bang voor zijn? Grote kans dat ze verdwijnen.

Hi, Ik las net je verhaal. Alle machtig wat heftig zeg! En ik dacht dat ik nu al 1.5 jaar alleen maar shit had.. wat ik ook wel had maar niets vergeleken met jou. Lukt het een beetje om met die burn-out om te gaan? Heb je er hulp bij en iemand een partner of goede vriend of vriendin? Heb je beetje een idee hoe je dit moet aanpakken? Het geestelijk gedeelte bedoel ik dan.. ik vraag dit uiteraard door interesse, voor het tweede gedeelte ook voor mezelf want ook ik heb volgens mij een burn-out.. maar zijn er maar weinig die het begrijpen of gelijk zeggen oh joh valt toch wel gewoon even een stapje terug doen etc. Maar als iedereen het zo goed weet waarom leggen ze dan niet uit hoe ik dat aan moet pakken welke richting ik op moet?

Heel veel sterkte!

Lotje, bedankt voor je reactie.
Een burnout is voor iedereen vervelend.
Mijn voorgeschiedenis heb ik wel verwerkt hoor. Ik word er alleen maar harder van.
Ook hier zullen we toch wel eens doorheenkomen. Of het zal toch wel eens dragelijk worden? Hulp kan ik iedereen aanraden. Het hoeft niet gelijk de GGZ te zijn. Bij veel huisartsen kun je ook wel een psycholoog krijgen tegenwoordig. En je hoeft heus niet je hele leven te bespreken. Maar meer hoe je situatie nu is. Sterkte en vergeet niet te genieten van wat er nog wel voor je is. Ook al hebben we zelfs minder zin in hobby's. Doe iets. Bv kleuren voor volwassenen. (Ja dat blijkt niet zo gek 🤣)

Lotje, hoe gaat het nu met jou?

Wat is dit voor ziekte?
Help!
Ik wil het bestuderen.
Ik raak zelfs aan de drank!

Cgt is iets anders doen of denken. Dit is niet wat je gewend bent en dat geeft weerstand. Daar moet je echt doorheen en soms krijg je dan wel inzicht waar het in gedrag of denken knelt. Het is en blijft kei hard werken. Op de duur vlieg je situaties anders aan en dat geeft weer weerstand van de omgeving, want zo kent men je niet. Welke therapie je ook volgt, je moet dingen doen die vreemd kunnen voelen of waarvan je gaat denken, wat een onzin. Probeer gewoon en kijk of het bij je past. Doe niet te veel door elkaar, want dan ligt je focus te veel op snel van die klachten af zijn. Accepteren en de tijd zal het leren. Moeilijk is het....je wil zo graag, maar je lichaam gaat er niet in mee. Ik worstel er zelf ook nog steeds mee. Was hersteld, maar poef weer terug gevallen.

Hoi Monique, dankjewel voor je fijne reactie. Cognitieve gedragstherapie klinkt in jouw woorden heel anders als hoe ik het ervaar. Het is niet dat ik heel ongebruikelijke dingen meekrijg, of het gevoel heb dat ik “hard werk”. Integendeel. Vaak loop ik weg van het gesprek met de gedachte: wat heb ik eigenlijk opgestoken? Ik denk dus ook dat cgt wel helpt, maar in ieder geval niet met deze psycholoog of in mijn situatie. Ik krijg nauwelijks coaching hoe ik mn leven vorm kan geven tijdens mn burn-out of daarna, en dat persoonlijke gedeelte mis ik heel erg. Ik ga dus op zoek naar een andere coach.

Succes nog met jouw herstel!

De ene therapeut is de ander niet. Ik wil eerst goed gevoel hebben bij therapeut.
Ik doe nu haptonomie, probeer uit mijn hoofd terug bij mijn gevoel te komen. Eén sessie gehad, best tevreden.
Succes, ook acceptatie en rust helpt. Is voorwaarde voor herstel.

Bewegen zoals lopen in het bos Gezond eten en rusten zijn de 3 dingen die je echt gaan helpen. En natuurlijk helpt gedragsverandering en het herkennen van waarom je in die burnout bent gekomen ook. Maar de bovenste 3 zijn voornamelijk de dagelijkse behoefte in je burnout.

Hallo Tako,

Mijn ervaring met een burn-out coach was niet succesvol. Ze ging kijken naar wat ik nog kon doen voor werk om me zo terug te begeleiden naar de arbeidsmarkt. Maar ze hield alleen rekening met mijn mentale toestand (ik wilde heel graag, maar kon het niet aan) en niet met mijn lichamelijke toestand. Uiteindelijk kwamen we uit op onbetaald vrijwilligers werk met weinig werkdruk, maar ik kwam niet eens door het opleidingstraject waar weinig druk bij lag.

Ik zou zeggen begin pas aan een burn-out coach als je het idee hebt dat je het mentaal en geestelijk aankunt om weer langzaam terug te kunnen keren naar de arbeidsmarkt anders is het zonde van je geld. Als je nog niet zo ver bent kun je beter nog veel rust nemen en kijken of de psycholoog je meer inzicht kan geven in waar het misging, wat je valkuilen zijn, hoe deze te voorkomen en dat soort zaken.

Succes en heel veel geluk.

Hoi Tako,

Ik herken je gevoel! Ik heb momenteel ook cognitieve gedragstherapie bij de psycholoog en ik heb een hele goede klik met haar, maar ik weet ook eigelijk niet zo goed wat ik er mee opgeschoten ben. Ik ben op zoek naar wat tastbaars en een beetje een ‘nuchtere’ aanpak. Ik heb dat met haar besproken en wij zijn tot de conclusie gekomen dat een andere therapie misschien beter resultaat zal hebben, dus hier zijn we samen naar gaan kijken en ze heeft mij doorverwezen voor schematherapie. Misschien is dit ook een goed idee voor jou, om samen met je psycholoog te kijken welke therapiewijze bij jou zou passen en mogelijk beter zou werken?

In ieder geval veel succes en ik hoop dat je iets vindt wat jou goed helpen kan!

hoi, ik kan zwemmen ook aanraden als ontspanning. Je dwingt je ademhaling tot een rustige cadans en je hele lijf ontspant. Elke dag naar het bos wordt op een gegeven moment ook saai hoor ;-)
Iedereen heel veel sterkte met het herstel. Het is een lange reis, maar idd wees lief voor jezelf.

Hoi arend hoelang zit je al in.je burnout

Hoi Taco,
Hoe is het nu met je?
Ik heb ergens gelezen dat je aan de medicatie zat. Ben namelijk ook aan t twijfelen voor dat extra steuntje in de rug omdat ik zelf al 14 maanden in een b.o zit. Soms word ik er moedeloos van en kan nog steeds niet te veel inspannen en een winkel zoals de kruidvat of albertheijn maken me nogal snel gespannen zenuwachtig en voel letterlijk dat ik flauwval door alle prikkels. Hoe zit het bij jou met overprikkeling?
Welke klachten heb je
Gr s

Goed! Ben niet helemaal blij met de AD maar kan niet weten hoe het zonder was dus wel tevreden. Begin nu rustig te reintegreren, zwemmen, meer fietsen etc. Zit op 10mg Lexapro.

Ik vraag mij wel eens af of ik de ziekte van lyme heb. Daar van krijgt men ook veel dezelfde symptomen. Ik hoorde dat je het ook kan hebben zonder rode cirkel. Is er een test voor?

Hoi Taco,
Hoelang zit je al in je burnout?
Ik weet niet veel.over hartslag. Anders had ik je wel een tip gegeven. Ik zag dat je schreef bij iemand over jaden christopher. Heb er ook na gekeken, in welke fase denk jij te zitten. Ik zelf denk 2 en 3.. ben wel al 1 jaar en 2 maanden verder
Gr S

Ik vind de fases vaag, ik heb weinig klachten, alleen nog duizeligheid, soms brainfog en hoofdpijn. Hij koppelt symptomen aan je energieniveau, dit klopt volgens mij niet. Ik zit in ‘phase 2’ qua energie, maar eerder 3/4 qua symptomen. Heb mijn laagste punt eind augustus bereikt. Zit er dus eigenlijk pas 2 maanden in maar heb al klachten sinds maart.

Hoi Taco.. ok maar je bent dan niet volledig burnout geraakt maar eerder overspannen en dan in augustus iets verder naar onder geraakt. Hoe dan ook het blijft een lastig process. Ik ben ook nog heel snel moe na kleine inspanningen. Maar dan ook echt moe dat ik letterlijk mijn spieren voel afzwakken en moet gaan liggen voel ook dan spanning samen met angst. Omdat het systeem zo afzwakt.
Plus al die andere symptomen de duizeligheid heb ik ook nog steeds. Vertigo gevoel en moeite met te lang naar beeldscherm kijken snel oververmoeide ogen.
Gr S

Dat is erg rot S. Nee niet volledig bedbound burnout. Toen ik met escitalopram begon heb ik wel 2 weken alleen maar op de bank gelegen, toen wel volledig op. Enige tips die ik kan geven: veel en gezond eten, regelmatig, 3 stuks fruit per dag, zo weinig mogelijk e-nummers, 2x200mg magnesium, koop het boek over bijnieruitputting en zoek op wat hij zegt over zout (ik neem zelf 2-4 glazen met 1/4th teaspoon zout per dag), zoek rustige plekken op en skip zoveel mogelijk stressors. Ook het CSR boek vond ik handig.

Jou hartslag valt wel mee.
Ik had een poosje terug hartslag 40.
Ik heb een sporthart zeggen ze.
Aangenaam gevoel was anders.
Tja trager moet het niet gaan denk ik.
Maar nu met burnout heb ik 80-90

Herkenbaar, ik heb deze klachten ook en loop er al een half jaar mee. Heb jij ook dat je het gevoel hebt dat je spieren anders aanvoelen? En heb jij wel eens dat je klachten weg zijn? Bij mij is dat nooit helaas.

Ja ik herken dit wel. Heb mezelf maanden gek gemaakt met het idee dat ik iets lichamelijks mankeer. Ik weet dat acceptatie helpt, maar accepteren is heel moeilijk. Dat lukt mij vaak nog niet helaas..

Hoe is het nu met jullie? Ik herken dit ook heel erg! Sinds juni deze klachten, en bij een mindere periode lijken ze steeds sterker te worden.. misschien omdat ik me heel druk maak en er de hele dag mee bezig ben… iedereen zegt accepteren, maar dat lukt me nog niet echt

Dat deinende gevoel komt doordat je lichaam in een reserve stand of stress stand is geraakt.. ik had et in het begin heel erg leek wel alsof ik 10 flessen wijn had gedronken en mijn hoofd in elkaar werd gedrukt. Nu snap ik, dat ik ook heel veel spierspanning heb bij me nek kaken gezicht en ogen/wengbrauwen. En dat hoe meer mijn lichaam gespannen is hoe duizeliger ik me voel. Het is wel veel minder maar nog njet weg

Bedankt voor jullie reacties!
Sinds het schrijven van bovenstaand verhaal ging het met veel ups en downs. Ik kan nu wel eindelijk zeggen dat als ik zit en lig nergens last meer van heb en dat het langzaamaan zeker beter gaat. Het duizelige/lichte/zwevende gevoel is nog wel vrij vaak aanwezig (vooral bij het staan en lopen dus), maar ik probeer het nu te accepteren en ik probeer ademhalingsoefeningen en ´´aarden´´. Al levert het wel nog te vaak frustratie op als aarden niet helpt haha.
Accepteren blijft het meest lastige en is nog niet volledig gelukt.

Nee, niet mijn benen. Maar ik word soms wel heel duizelig tot ik mijn ogen open doe. Gewoon kalm blijven denk ik dan.
(Pfff)