Burnout - forum lotgenoten

Heb ik ook, niks raars.

Hi Agnes,

Vervelende klachten en ik snap je angst. Het spontaan bewegen van mijn vingers herken ik niet, maar heb wel regelmatig vergelijkbare klachten. Voornamelijk dat ik mijn handen en armen niet stil kan houden. Vaak helpt +\- 30min mediteren per dag en een stukje wandelen om weer een beetje tot rust te komen en het blijft bij mij meestal niet langer dan 2 a 3 dagen aanwezig. Heeft er bij mij volgens mij vaak mee te maken dat ik overprikkeld ben.

Sterkte met de terugval! Hopelijk kom je snel weer tot rust.

Bedankt Taco

Bedankt Lennart voor je reactie

Hoi Agnes,

Bedoel je dat ze trillen? Of maken je vingers een grotere beweging?
Sinds mijn burn out heb ik gedurende de dag vaak een trillende hand. Ik ben hiermee naar de huisarts geweest en zij gaf aan dat dit komt door Vit B tekort of stress. Uit bloedonderzoek kwamen normale waarden.
Twee weken geleden was ik bij de neuroloog vanwege spiertrekkingen over mijn hele lichaam en heb ik meteen gevraagd naar mijn hand. Zij zag het ook trillen toen ik daar was. Ze gaf aan dat het een fysiologische tremor is. Dat kan verder geen kwaad.
Hopelijk kan je iets met deze informatie.
Groetjes Kim

Hoi ja dit herken ik ook. Had het in mijn pinken... eert een dan ander. Hoort erbij kan kan oook door BFSS komen is ook door stress en op hol sutonoom zenuwstelsel gedreven. Nu minder maar wel trekkingen overal .. wisselend.

Wauw,

Maar we gaan door! Hoe rot het ook is, uitzichtloos en eenzaam.
Heel tergend langzaam zodat je het bijna niet in de gaten hebt wordt het beter. Het leven wordt mooier... daar houd ik mij aan vast !

Ja ik heb ook al heel lang veel last van mijn nek. Puur vastzittende spanning in mijn geval. Ik ben nu begonnen met transformational cupping, dat geeft wel wat verlichting. Ik hoorde van mijn therapeut dat zij ook cliënten heeft die baat hebben bij accupunctuur. Zelf heb ik daar geen ervaring mee. Sterkte!

Dankje Y voor je reactie ik krijg van de fisio therapeut dry needling dat helpt ook een beetje en jij ook sterkte 👍

Ja, schouders, nek en helaas ook kaken/hoofd. Heb heel hoge spierspanning in bovenlijf. Heb iedere dag hoofdpijn. Al 1,5 jaar in bo. Bepaald geen pretje. Ik wandel elke dag, 1x per 14 dagen massage. Volgens mijn psycholoog moet die spierspanning op n gegeven moment wel gaan zakken maar vooralsnog blijft mijn lijf in de stress stand staan. Heb ook 7 jr over gedaan om in die burnout te komen dus herstel gaat superlangzaam en gaat lang duren.

Dank je anoniem voor je reactie ik wandel ook veel met mijn hond en werk ook nog steeds dat lijd weer af en spreek mensen dan ja ben ook weduwe al 6 jaar lang en wil mijn kinderen er niet mee lastig vallen en krijg ook massage 1 keer per maand alternatief geneeskunde en bij de fysio therapeut dry needling duurt idd zo lang word er af en toe moedeloos van zo ben ik normaal niet pffff wil weer Lucy worden en jij ook sterkte 👍🍀

Ja zeker. Had ik in t begin van (zware) burnout. Totale uitputting. Douchen/haren wassen en daarna alweer moe. Bed verschonen was een megaklus etc. Heeft ca 4 mnd geduurd. Toen kwam er wat meer energie. Ik slaap nog steeds niet goed (na 16 mnd) door de zeer hoge spierspanning (veel hoofdpijn) en stresshormonen in mn lijf. Blijft
moeizaam. Herstel gaat echt met ups en downs. Als ik je n tip mag geven: ga elke ochtend wandelen, 10 -15 min. Daarna voorzichtig uitbreiden als dat gaat. Zorgt voor structuur in je dag en geeft een goed gevoel.

Heel herkenbaar echter wandelen zit er voor mij na 11 maand nog steeds niet in. Na een klein blokje ben ik al doodmoe en ik voel mij niet zeker op de benen omdat ze nog steeds slap zijn. Ik heb dan ook besloten dat ik van mijzelf niets meer moet. Ik luister naar mijn lijf en ga 2x per dag een uur naar bed. 's nachts slapen is ook nog een drama. Ik slaap van 10 tot 02.00 of als ik geluk heb tot 04.00. Ook daar geef ik mij maar aan over, het is niet anders. Alles kost bergen energie maar toch zie ik ook lichtpuntjes en schrijf iedere dag op wat goed gaat dit voor de motivatie.

Hoe lang duurt die vermoeidheid?
Wanneer merk je dat je energie weer terugkomt?
Ik vind het zo zwaar voelen die vermoeidheid. Het is slopend...
Lichaam is op ...
Zal wel lang duren denk ik.

😰😭😭😭

Ik ben nog steeds moe na 1,5 jaar. Ik kan wel al meer dan in t begin. Maar herstel gaat met babystapjes, ook al terugval gehad. Ik ben al blij als ik 2x per dag met hond kan wandelen, boodschappen doen, iets schoonmaken in huis, beetje lezen en savonds koken. Ligt ook aan mijn nacht. Slaap ik goed (8 uur bijv) dan kan ik meer aan. Maar probeer elke dag een beetje hetzelfde schema aan te houden.
C.

Hebben jullie nog meer klachten?

Naast vermoeidheid

Heb ik ook gehad idd. Ik zag een keer een spier in mn nek hele rare bewegingen maken. Doodeng maar blijkbaar ook een symptoom. Gelukkig wel overgegaan!

Hoi Anita,
Ik heb hier twee weken geleden een vraag over gesteld. Daar kan je mijn ervaring lezen en de reactie van andere mensen.
Ik ben wel benieuwd hoe het zich bij jou uit en op welke momenten.
Groetjes Kim

Hi ina,

Ja herkenbaar en ook dichtgeknepen keel gevoel, gevoel niet te kunnen slikken, etc. Heb jij dat ook?

Inderdaad Amber,heb ik ook

Had je eerst onrust en allemaal andere klachten? Daarna moe?
Of ben je alleen moe?
Hoor graag wanneer die overgang is geweest qua maanden

Hoi Eddy,

Ik heb in de aanloop naar mijn burn-out last gehad van heel veel klachten. En daar ver aan voorbij gelopen. Slecht geheugen, over grenzen gaan, piekeren, paniekaanvallen, hartkloppingen, duizelig, wazig, onrust.

November ben ik uitgevallen. En nu op het moment heb ik vooral zware vermoeidheid, hoofdpijn, slecht geheugen en last van angst. Ook ben ik er met mijn hoofd niet bij.

Begin februari was het heel erg toen kon ik alleen nog maar liggen, kon ik weinig prikkels verdragen. Dacht ik dat ik dood zou gaan. En had ik oxazepam standaard nodig om in slaap te kunnen vallen. Nu ben ik dit aan het afbouwen. Gaat nog moeilijk moet ik zeggen. Slapen gaat beter, maar slaap wel licht. En ik probeer nu iedere dag even te wandelen. Ook heb ik antidepressiva wat ik nu gebruik.

Ik ben in oktober uitgevallen.
Nu nog altijd in de aan stand. Heb die extreme vermoeidheid nog steeds niet..
Paniek valt mee.. wel gehad.
Vooral brainfog, hoofdpijn, aanstaan, onrust.
Kapot gevoel.
Vraag me af dus wanneer die vermoeidheid eindelijk eens toeslaat..ben kapot van het aan staan.

Bij mij was het een verandering in mijn situatie. Eigenlijk mijn grootste trigger voor mijn langdurige stress die wegging. En toen kwam er heel veel vermoeidheid.

Aah ok. Een positieve verandering denk ik zo? Kwam door een verandering qua een stressfactor die wegviel?
Ik heb het probleem dat ik mijn stress factor niet makkelijk kan wegnemen.
Ik hoop elke dag weer op verbetering.

Heel herkenbaar! Vooral dat je niet weet hoe lang je in deze fase blijft is zo frustrerend.

@eddy iedere situatie is natuurlijk anders, maar ik ben in mei uitgevallen met paniekaanvallen en heel veel angst, maar amper last van vermoeidheid. Functioneerde echt op adrenaline en nu sinds 2 maanden ben ik letterlijk een zombie. Constant moe moe moe! En ergens hoop ik dat het een goed teken is en je nu mag gaan herstellen, maar geloof mij dit is soms ook zo zwaar.

Ben wel benieuwd of mensen al uit die extreme vermoeidheid fase uit zijn en wat dan volgt…

Het wordt gezegt dat de vermoeidheid fase de laatste fase is naar echt opladen.
Ik ben benieuwd hoe het voor jou voelde die omslag..hoe ervoer je dat?
Van adrenaline cortisol junkie naar vermoeidheid?
Hoe gaat dat precies? Is dat halverwege de dag ineens of gelijk in de ochtend.bijvb?

@Eddy
Bij mij is het mijn scheiding. Wat wel zwaar is geweest toen de knoop werd doorgehakt. Maar voor de toekomst zie ik het wel als iets positiefs. Het was geen goede situatie meer. Al helemaal niet toen ik uitviel.

Ik vind het lastig om mijn trigger te vinden.
En als ik denk dat ik het weet vind ik het lastig om daarmee af te rekenen.
Ik zie mn dochter niet meer. Wil me niet meer zien. Ik heb haar 15 jaar opgevoed met liefde.

Vooral die knikkende knietjes en dat doffe hoofd elke ochtend en die aan stand. Ik ben er zo klaar mee..wanneer kapt dat een keer...

Wat naar voor je Eddy. En pijnlijk. Zit je wel bij een psycholoog om erover te praten?

Ja maar helpt geen flikker.. vindt haar niet zo erg goed. Ze luistert niet echt.
Groet
Eddy

Ik heb ook zo’n soort gelijke situatie met mijn zusje. Wij zijn door de jaren heen uit elkaar gegroeid en ik wil die band weer opnieuw opbouwen. Na meerdere pogingen lukt dat nog altijd niet. De afstand is groot. En dat doet mij ook pijn. Blijft een moeilijke situatie. Maar soms probeer ik het los te laten. Al blijft zoiets toch aan je hangen. Omdat dit niet is wat je zelf wilt. Mijn psycholoog heeft ooit aangegeven om een brief te schrijven. Is dat misschien iets voor jou? @Eddy

@eric ja een brief schrijven is een goed idee idd. Dat speelt al langer in mijn hoofd.
Ben alleen bang dat het niet veel zal uithalen. Even wat anders. Ben jij nooit bang dat al die klachten blijvend zijn? Vooral dat doffe hoofd elke dag maakt me angstig. Heb ook veel te veel stress gehad afgelopen jaar. Plus die paniekaanvallen en stuk derealisatie en verwardheid maakt me best wel eens angstig. Werkt niet echt mee aan herstel.
Hoe ervaar jij dat in jouw proces?
Denk je alweer aan daten of totaal niet mee bezig?
Toen mijn relatie destijds uitging vanwege het vreemdgaan en de dna test met een niet biologische dochter ben ik een jaar vrijgezel gebleven en toen ging het wel weer kriebelen. Eerste jaar vond ik alle vrouwen kuthoeren die onbetrouwbaar zijn en vreemdgaan.

Dat snap ik. Maar misschien is het wel een fijne eerste stap. Ook om je gevoel van je af te schrijven. Misschien zet het wel iets in beweging. Je kan ook aan de psycholoog vragen of je het samen kan opstellen.

Ik vind mijn vermoeidheid vooral heel vervelend en beangstigend. Ik ben zo moe. Dat ik me soms wel eens afvraag hoe mijn lichaam het volhoud. Volgens de huisarts ben ik gezond en is dat echt de burn-out. Alleen zulke vermoeidheid heb ik in mijn leven nog nooit zo gevoeld.

Verder ga ik zeker nog niet daten. Eerst herstellen. En als ik hersteld ben wil ik eerst lekker gaan genieten.

Heel begrijpelijk.
Zou ik ook doen.
Ik ben vooral benieuwd wanneer die vermoeidheid erin hakt.
Voor nu alleen nog een kak hoofd
Voelt kapot.
Probeer er niet te veel aan te denken.
Hoop dat het elke dag wat beter gaat.
Vooral ook op het gebied van alle andere klachten.

Heel begrijpelijk.
Zou ik ook doen.
Ik ben vooral benieuwd wanneer die vermoeidheid erin hakt.
Voor nu alleen nog een kak hoofd
Voelt kapot.
Probeer er niet te veel aan te denken.
Hoop dat het elke dag wat beter gaat.
Vooral ook op het gebied van alle andere klachten.

Sterkte Eddy

Ben zelf ook doodop van alle klachten. Niet zo zeer in vermoeidheid, maar ben er zo klaar mee. Elke dag hoop ik op een wonder. Het heeft tijd nodig zeggen ze. Echt dit proces is zo zwaar. Dit kan je echt alleen begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Voel me ook continu aan staan en veel energie. @eddy ieder lichaam is natuurlijk anders. Ik heb bijvoorbeeld gelezen dat je twee verschillende soorten overspannenheid hebt. Namelijk de hypo (doodmoe) en de hyper (continu aanstaan) variant. Wellicht heb je net als ik de laatste. Echter, er wordt wel geadviseerd het net zo rustig aan te doen als bij de hypo variant. Je bent namelijk wel opgebrand, maar vooral lichamelijk. Je autonome zenuwstelsel is in de war en komt niet meer uit de flight or fight zone. Erg vermoeiend, vooral mentaal. Denk jij dat een vermoeidheidsfase echt nodig is? Kunnen we niet ook herstellen vanuit deze positie? Ik ben zelf nu een halfjaar overspannen.

Groetjes!

@amber dat zou goed kunnen. Maar het is wel mateloos irritant
Hoe kom je daar uit.
Jij een idee?

@eric wat is jouw visie

Ik heb geen idee. Ik heb ook het opgejaagde, het aan staan en dergelijke gehad. Ik weet wel dat alle klachten die we hebben allemaal onder een burn-out vallen. En zou adviseren proberen je rust te nemen ook al voelt het onmogelijk. Starten met mediteren, yoga, wandelen, power-naps. Proberen je zenuwstelsel rust te geven. En vooral niet vechten tegen de symptomen die we ervaren. Het accepteren dat het zo is. En vertrouwen op herstel.

@eric
Werken de ad goed? Geen last van bijwerkingen ? Hoe werkt dat voor jou?

Ik gebruik het nu 3 weken. Heb wel last van bijwerkingen. Maar ze vallen me nog wel mee. Sta goed in contact met de huisarts dus bij vragen kan ik altijd bellen en ga er ook wekelijks langs. Ik moet zeggen dat ik me wel beter voel dan 3 weken terug. Maar hoe goed het uiteindelijk gaat werken ga ik pas echt na 6 weken merken. Er hangt een grote taboe op anti-depressiva. Maar het kan mensen wel echt ondersteuning geven.

Ah ok fijn dat het helpt.
Is de vermoeidheid pas gekomen na het gebruik van de ad?
Of was die er al ?
Wat heb jij zelf gedaan om dat omslag punt te bereiken naar je vermoeidheid?

Die vermoeidheid is erin gehakt toen ik wist dat ik ging scheiden. Ik zit momenteel namelijk ook niet thuis. Maar bij mijn ouders die mij hebben opgevangen. En ik merk dat dat ook veel rust geeft omdat mijn ex-partner mij aan het werk wilde zetten. En mij niet de ruimte en rust gaf om te herstellen. En ook een onderdeel was van mijn stress.

Bij mij is het lastig. Ik kan overal.hen gaan om tot rust te komen..echter voelt het overal hetzelfde
Mijn stress factor is min dochter. Heb haar 15 jaar opgevoed en ze wil me niet meer zien. Ze is erachter gekomen dat ik niet haar biologische vader ben.
Dus ik kan mijn stress emmer heel moeilijk echt legen. Het is een levende mentale hel waarin ik ben beland.

Hi Eddy en Eric, jullie persoonlijke situaties zijn wel erg heftig zeg. Heel begrijpelijk dat dit echt een plekje moet krijgen en jullie over het randje heeft geduwd. Persoonlijk weet ik de kern van mijn probleem niet. Dat frustreert mij heel erg. Ik heb wel 10 maanden met partner bij mijn ouders gewoon vanwege ons nieuwbouwhuis, ons oude huis verkocht wat veel stress opleverde, meer dan 40 uur per week werken, een drukke baan en best een reistijd. Waarschijnlijk is dat toch teveel geweest, maar natuurlijk niet te vergelijken met jullie situatie. Bij mij is het echt als klap gekomen. Ik had niks door. Was overdag naar werk en daarna naar vrijwilligerswerk een uurtje en kwam thuis en zat in de tuin (was zomer) en ineens was daar de paniekaanval, echt vreselijk en blinde paniek. Vanaf hier is bij mij alles begonnen. Ik heb ook al zoveel gedaan; onderzoek in het ziekenhuis/cardiologie, borsten laten checken in het ziekenhuis, kinelogie, osteopaat, hypnotherapie, orthomoleculaire therapeut, meermaals bloedprikken, meditatie, yoga, wandelen, alleen maar leuke dingen doen en ga zo maar door. Ik kom er gewoon niet uit. Hoe lang zitten jullie in deze rat race? Zou zo graag weer klachtenvrij willen zijn.

Lijstje van mijn klachten:
- 3x paniekaanval gehad begin van de overspannenheid
- Hartkloppingen
- Steken borst en beurs gevoel
- Veels te veel en hoog ademen
- Keelpijn, druk op de keel, samengeknepen gevoel
- In het begin amper eten, nu juist veel honger
- Spierpijn en steken bovenrug
- Door alle klachten angsten ontwikkelt

Ben nu aan het kijken voor cognitieve gedragstherapie. Hebben jullie daar ervaring mee?

Qua tips, lastig te zeggen. Ene dag voel je je goed om erop uit te gaan en de volgende dag bagger. Plus iedereen is anders. De balans is belangrijk, maar zo moeilijk.

@Eddy
Dat lijkt me ook zo zwaar voor je. Ik hoop dat je psycholoog je kan helpen. En als de psycholoog niet voldoende doet zou ik naar de huisarts gaan en het bespreken en doorverwezen worden naar iemand anders. Het is zo belangrijk om goede steun te krijgen.


@anoniem
Ik kreeg mijn eerste paniekaanval juni 2023. En ik ben tot eind oktober doorgelopen met mijn klachten. Toen even geprobeerd weer te werken en toch weer uitgevallen. Logisch ook als er niks veranderd. Ik kan inmiddels ook een hele lijst opnoemen aan klachten die ik heb ervaren. Vanaf juni 2022 heb ik iets traumatisch meegemaakt wat voor mij de start van mijn achteruitgang was. Ik zou cognitieve gedragstherapie zeker aanraden. Is heel fijn om bij een psycholoog je verhaal te doen en daar samen naar te kijken en lering uit te halen.

@eric
Wat goed en vooral fijn voor je dat je de scheiding los kan laten en dat je vermoeidheid eindelijk kunt toelaten.
Ik wacht er nog steeds op.
Elke dag weer hopen dat het anders voelt en dan weer elke keer teleurgesteld worden.
Pfffff.
Was er maar een quick fix. Maar die bestaat niet..
Dit noemen ze burnout met.complexe rouw.

Was er inderdaad maar een quick fix! Zo vaak geroepen dat als er een pilletje bestond om het beter te maken dat ik die gelijk zou innemen.

Ik hoop voor je dat die dag gaat komen Eddy. Hoe was je dag vandaag?

Hoi Eric
De dag was best ok.
Even wat anders. Jij had het over een traumatische ervaring. Is dat iets buiten de scheiding etc?
Hoe leeg jij je stress emmer trouwens en wat merkte je qua verschil met gebruik medicijnen..
Ik voel me elke dag. In de ochtend het meest ellendig. Angst. Slappe benen etc.
Ben er zo klaar mee.

Hoi Eric
De dag was best ok.
Even wat anders. Jij had het over een traumatische ervaring. Is dat iets buiten de scheiding etc?
Hoe leeg jij je stress emmer trouwens en wat merkte je qua verschil met gebruik medicijnen..
Ik voel me elke dag. In de ochtend het meest ellendig. Angst. Slappe benen etc.
Ben er zo klaar mee.

Hoi Eric,

Ik heb een soortgelijke situatie. 3 maanden geleden de relatie verbroken met mijn ex waarmee ik nog wel samen woon. Eerste maand was fijn, want de verwachtingen en spanningen waren er af, maar nu heeft ze geen respect en begrip meer voor mijn burnout en is het omgeslagen in haat en kwellen. Ik word de hele dag door afgezeken, bekritiseert, de grond in getrapt en bekogeld met een lading to do's en hoe oneerlijk het wel niet allemaal is voor haar. Hierdoor sta ik continue aan omdat het een te stressvolle omgeving is en ga ik toch nog over m'n grenzen met hier en daar dingen te doen voor het huis om het verkoopklaar te maken. Ik ben deze tijd gigantisch achteruit gegaan en herstel maar niet van m'n terugval. Ik heb nu eieren voor m'n geld gekozen en een chalet gehuurd als tijdelijke woonruimte, hier trek ik eind van de week in. Ik verwacht dat ik uit de fight/flight mode kom, intense vermoeidheid ga ervaren maar wel eindelijk de rust en ruimte ga vinden ok weer uit de terugval te komen (10e maand burnout waarbij ik afgelopen zomer weer even zulke goede weken heb gehad dat ik ook naar feestjes kon gaan, daarnaast heb ik ook buiten de terugvallen om 3-4x per week goede krachttraining kunnen doen (ik deed voor mn BO wedstrijden dus mn lichaam was wel wat gewend, ik raad dit niet voor iedereen aan)), hier houd ik maar aan vast want momenteel zit ik zo diep dat ik tegen het depressieve aan zit.

Take care iedereen en kies in welke omstandigheid dan ook voor jezelf op dit moment!

Acceptatie is stap 1 zeggen ze, maar wat is dat moeilijk zeg. Je wil erop uit, dingen ondernemen, maar ondertussen weet je niet of je het aan kan en wil je thuis blijven. Bang om de klachten erger te maken. Bij mij gaat het met vallen en opstaan. Soms denk ik he ik ben er weer en op andere momenten ben ik het weer zo zat. Vind het vooral heel lang duren allemaal, maar het hoort er waarschijnlijk bij.

@Eric, dank voor je tips en het delen van je ervaring omtrent cognitieve gedragstherapie. Ik ga hier achteraan. Hopelijk helpt het mij het vertrouwen in mijn lichaam terug te krijgen. Ik leg vooral veel focus op mijn hartslag en ademhaling, daardoor sta ik meteen 'aan' in de ochtend. Daarentegen val ik wel snel in slaap en slaap ik ook vaak door. Overigens gebruik ik geen medicatie en ben ik momenteel ipv 40, 24 uur aan het werk.

@Eddy @Wouter, veel sterkte, het is een hel af en toe en weet dat je niet alleen bent. Het is een zware periode, maar hopelijk kijk je er ooit dankbaar op terug. Je leert jezelf wel echt dubbel en dwars kennen door zo'n proces.

Zeker waar @amber
Het is zeker een hel. Zeker als het kapot aanvoelt in je hele lijf en hoofd. Hoe vertrouwen houden. Elke dag is een werkelijke hel en als ik hier op het forum lees houden die klachten lang aan. Fijn vooruitzicht niet echt
Ik ben strijd zo zat ik ben zo kapot zo moe. Maar mijn lijf blijft maar in de fight freeze stand en wil niet meer terug naar normaal..
Begin wanhopig te worden. Ik wil me weer voelen als voorheen. Kan wel janken, boos worden, schreeuwen.. maar het is zinloos

@Eddy
Ik ben er toen achtergekomen dat mijn ex-partner in een langere periode vreemdging. Dat was heel heftig voor mij toen ik erachter kwam. Vervolgens alleen gewoond en in relatie therapie gegaan. Wat was dat een klap. Ik vermijd nu alle stressbronnen. En de medicatie zorgt ervoor dat ik blijer ben, meer energie heb en minder angstig ben. Daar ben ik ontzettend blij mee want heb het echt nodig.

@Wouter
Herken ik zo erg! Dat is zo zwaar. Mijn ex-partner kon er ook niet mee omgaan. Ik kan alleen maar zeggen dat je er heel goed aan doet om weg te gaan. Take care voor jezelf! En als je hulp kan inschakelen doe dat vooral. Ik vond de vermoeidheid toen ik daarin kwam echt ontzettend zwaar. En ben blij dat ik zelf steun heb.

@Amber
Zou ik zeker doen. Ik heb/had ook veel focus om mijn hartslag en de hartkloppingen. Mijn arts gaf aan dat het goed is om te leren dat ons hart klopt en we niet angstig hoeven te zijn om dit te voelen. Doordat we niet goed in ons vel zitten leggen we heel snel de focus op zulke dingen zoals een hartslag. Omdat we ons niet fijn voelen. Vond ikzelf best logisch klinken. Als je lekker in je vel zit ben je daar ook veel minder mee bezig natuurlijk.

Voor mij is er nu een nieuwe klap bijgekomen.. Mijn werkgever gaat me uit mijn functie zetten. Man man wanneer houdt het een keer op! Ben boos, verdrietig en gelijk opgefokt.

Mijn ex vrouw ging vreemd en liet mij een dochter na die niet biologisch van mij bleek te zijn. Kwam ik na vier jaar achter.
Nu is ze ouder en er zelf achter gekomen via een kennis. Nu wil ze me niet meer zien nooit meer. Ik ben gebroken en kapot.

Heel pijnlijk Eddy. Als je je zo radeloos voelt zou ik kijken of er meer opties zijn. Ik wil het je niet aanpraten. Maar misschien is medicatie ook iets voor je. Je zou eens met je psycholoog of huisarts kunnen praten erover. Kijken wat zij vinden.

Hoi allen..
Hoe gaat het hier met iedereen?
Nog positieve opbeurende verhalen?
Of niet...
Groet
Eddy

Hi Eddy,
Ik moet zeggen dat ik merk dat het met mij steeds een beetje beter gaat. Voelt heel onwerkelijk en ook merk ik dan nu een beetje hoe naar ik me heb gevoeld.

Hi Eric
Komt dat door de medicijnen?
Of zijn er andere factoren die meehelpen?
Werk je trouwens of ziektewet.

Hoor graag meer van je..groet
Eddy

@eric
Ik zit in de 5e maand en het is nog niet echt erg lekker. Sommige goede momenten maar ook zeer slechte met angst, opgejaagd gevoel, hoofdpijn etc.
Het is waardeloos...wanneer stopt dit?

De medicijnen werken zeker. Ik merk dat me dat positiever heeft gemaakt en ik beter om kan gaan met tegenslagen of hevige emoties. Ik ben niet afgevlakt erdoor. Voel juist dat het negatieve minder zwaar weegt. En dat maakt me blijer.

Ook werkt het mee dat ik in scheiding lig en weet dat ik uit elkaar ga. Maar als ik dan een mail binnen krijg vanwege de verdeling van de spullen ed. Dan ben ik gelijk weer negatief en loopt mijn hele dag in de soep. Ben blij als dat afgehandeld is.

Ik zit in de ziektewet. Ik kan het niet opbrengen om te gaan werken.

Ik denk dat de klachten pas minder gaan worden als je een ander pad voor jezelf gaat bewandelen. Ik denk dat dat ons heeft gebracht in de burnout omdat we in situaties terecht zijn gekomen waar we uit moeten zien te komen.

Hoi Eric
Wat fijn voor jou.
Ik ga ook proberen meer los te laten.
Kijken of het helpt.
Ik heb alleen wel echt het gevoel dat ik een totaal andere man geworden ben en ook het bange idee dat dit voor altijd blijft. Voel me een schim van de persoon die ik was voor de crash..
Soms zou ik wel eens graag nieuwe hersenen willen hebben. Die van mij doen het niet.meer.goed.
Ik heb echt soms het idee van moet ik hier echt mee verder.elke.dag opnieuw? Pfff
Wat een hel

Groet eddy

Hoi Eddy,

Ik denk dat je jezelf weer terug gaat vinden en dat het nu meer de angst en het negatieve stemmetje is die die gedachte maakt en jou zo over jezelf laat voelen.

Het maken van een andere mindset is moeilijk maar je kan voor jezelf ook leren hoe je anders kan kijken naar je gedachten. En ze ook niet altijd te geloven!

@eric
Ja je zult wel gelijk hebben. Maar als je al die klachten ervaart maakt dat je moedeloos en wanhopig.
Nog frustrerender maakt het dat ik veel eerder hulp had moeten zoeken en eerder had moeten stoppen met werken.
Ik ben gewoon blijven doorgaan terwijl ik allang op was en gesloopt.
Dat zal ik mijn hele leven mee nemen dat gevoel en die herinnering.

Eddy

@Eric, fijn om te lezen dat je stappen aan het maken bent eb het iets beter gaat. Ook fijn dat ik wat erkenning in jou verhaal kan vinden

@eric @eddy, wat is gebeurd is gebeurd en kunnen we niet meer terugdraaien, we hadden het in die zin allemaal anders willen aanpakken als we er nu op terugkijken, maar helaas. Het enige wat we kunnen doen is accepteren, loslaten en verwerken. Uiteindelijk leren we hiervan en komen we er sterker uit, ookal is het een lange weg. Wat belangrijk is, is hoe moeilijk dan ook, iets te doen met de stressfactoren/zorgen die er nu nog zijn, hoe moeilijk de beslissingen rondom deze dingen ook zijn. Het is tijd voor een volledige schone lij en een nieuw begin Dit is wat ik er vooral uit geleerd heb en mogen ervaren tot nu toe

@Eddy
Dat snap ik ook. Het voelt ook uitzichtloos. Voor mij voelde het op een begeven moment zo dat ik dacht dat dit het einde van mijn leven was. Omdat ik zo in de put zat. En nog steeds kunnen de angsten me bekruipen al is dat wel minder geworden. Keep your head up! En houd vol.

Ik vind ook dat als je al ziek bent en voelt dat het niet meer gaat maar toch door blijft gaan ook laat zien wat voor een doorzettingsvermogen je hebt. En dat is een eigenschap die echt niet iedereen heeft en waar je ook wel trots op mag zijn als ik het zo bekijk. Hieruit kan je ook lering halen dat je eerder voor jezelf moet kiezen en eerder een halt toe moet roepen. Maar het laat ook een andere kant zien.

@Wouter
Mooi gesproken. Hoe is het verder met jou?

@Eric
Nog steeds slecht, dit is toch wel de slechtste periode van mijn 10 maanden burnout. Ondanks m'n terugval toch nog dingen aan het huis gedaan om het verkoopklaar te maken. Vandaag zijn er foto's gemaakt van het huis dus eindelijk kan ik dit hoofdstuk met 1,5 jaar in de verbouwing zitten en alle omstandigheden rondom afsluiten. Echter heb ik hierdoor afgelopen week wel een paar x zo diep gezeten dat ik s'ochtends tegen het depressieve aan zat en m'n lichaam volledig opgebrand, kan alleen maar op bed liggen etc. Ik slaap al 5 weken slecht, ik word steeds rond 3-4uur in de nacht wakker en doorslapen lukt niet meer. Ik zou morgen naar m'n tijdelijke woonruimte gaan, maar dit red ik niet qua energie. Ik hoop dit weekend een klein beetje op te laden nu er een last van m'n schouders is en dan na het weekend te verkassen. Op dit moment begrijp ik m'n klachten en kan ik zeggen "it is what it is" maar als ik echt zo diep zit, dan zie ik door de bomen het bos niet meer, ben ik onzeker en kan ik niet meer relativeren. Herkennen jullie dit laatste?

Knap van je Wouter dat ondanks alles je je wel inzet en ervoor gaat. Je moet ook wel, maar toch je doet het wel. Heb je ook hulp, iemand die je kan helpen verhuizen? Ik was zelf vandaag op kantoor aan het werk. Het werk gaat wel goed, maar blijf toch die spanningsklachten houden; spierspanning, keel, warm, tintelingen, hartkloppingen. Blijf ook een zere borst houden, alsof het beurs is. Ook m’n ribben en borstbeen aanraken is gevoelig. Maakt me weer angstig, vreselijk is het. Ene moment denk je eraan en is het er weer. Zou toch fantastisch zijn als we allemaal ooit van die klachten af zijn en weer vol in het leven kunnen staan.

@Wouter
Heel begrijpelijk ook weer. En ik vind het onwijs knap hoe je je toch blijft inzetten. Ikzelf heb enorme angst gecreëerd dat als ik voor me gevoel te veel doe dat dit tegen me gekeerd word. Ik hoop zo voor je dat je je rust krijgt in de tijdelijke woonruimte. En dat je het kan gaan afronden. En je meer positieve energie gaat krijgen. Voor mijzelf merk ik opzich wel een stijgende lijn in mijn blijdschap. Alleen mijn klachten zijn er zeker nog. Dus dat vind ik er zo moeilijk aan. Wanneer gaat dat echt beter worden. Het voelt als een lange weg die ik nog moet begaan.

Ik had vanochtend al uitgebreid gereageerd maar helaas is het niet geplaatst, dus even opnieuw;

@amber @eric bedankt voor jullie reacties, echter denk ik dat inzet/doorzettingsvermogen in een burnout niet beloond moet worden, dit is wat we ten aller tijden moeten zien te voorkomen natuurlijk, helaas toch even gedaan. Zelf heb ik ook angst om teveel te doen (en terecht, want het uit zich direct weer in allerlei klachten), het is dan ook belangrijk om deze klachten serieus te blijven nemen en liever te vroeg op de rem te trappen dan te laat, als we elke dag een beetje energie kunnen besparen aan leuke/minder leuke dingen dan komen we er wel!
Ik heb een huishoudelijke hulp en ik ga haar vragen om te helpen met de verhuizing, gelukkig is het al gemeubileerd en hoef ik in die zin niet veel mee te nemen, maar toch. Best ironisch gezien ik 10 jaar geleden nog in een tussenjaar zelf verhuizer ben geweest, paar jaar later actief begonnen met sporten (van 74kg naar 102,5kg gegroeid) en tot een paar maanden voor m'n burnout nog stenen aan het tillen was in sterkste man wedstrijden, maar nu hulp nodig heb voor een paar lullig doosjes. 10 maanden burnout later inmiddels teruggezakt naar 95kg en hoger vet percentage dan ooit, ik moet dit loslaten en accepteren maar vind het erg moeilijk. Zo zal bij jullie ook wel op bepaalde manieren je trots zijn beschadigd vanwege de burnout.

Wat mij vooral helpt om positief te blijven zijn in de ochtend en avond dankbaarheid meditaties, en vooral kijken naar welke dingen wel even fijn waren/goed gingen op de ellendige dagen ipv de focus te leggen op wat niet ging.

@eric

Hoe gaat het met je?
Ik zag in een andere post over hoofd klachten dat jij ook last had van een mistig gevoel,brain fog, hoofdpijn had.. wat had je nog meer voor spanningsklachten?
Wat merk je nu als grootste voordeel met de medicijnen?
Hoe zie je de toekomst? Ga je een andere baan zoeken? Heel wat anders doen?
Wanneer weten we eigenlijk dat we weer hersteld zijn. Er staat een jaar voor pfffff.
Zooo lang. Hoe houd jij hoop?

Groet eddy

Hoi Eddy,

Ik heb heel veel klachten gehad. Zal ze allemaal even op een rijtje zetten.

Hartkloppingen, paniekaanvallen, maag en darmklachten, vergeetachtigheid, labiel, slechte concentratie, derealisatie, verward, heel erg moe, verstijfde nekspieren, hoofdpijn, overprikkeling, brain fog, slecht slapen, piekeren, wazig zicht.

De medicijnen zorgen ervoor dat ik wat lekkerder in me vel zit en me minder angstig voel en ik merk ook dat ik minder pieker en er beter door slaap. Als ik tegenslagen heb zijn deze minder heftig. Merk dus dat ik dingen positiever bekijk.

Ik merk dat ik naar mijn idee heel veel dingen aan het verwerken ben psychisch. Ik ben veel aan het dromen. En er komen allerlei herinneringen voorbij. Misschien omdat ik nu meer rust heb? Of combinatie met medicatie?

Ik heb bedacht om me werk even links te laten liggen. En me op mezelf te focussen. Als het beter met me gaat wil ik wel gaan reïntegreren bij me werk. Dan kan ik kijken wat ik ervan vind dat ik mijn positie als manager kwijt ben. En anders ga ik rustig zoeken naar een nieuwe baan.

Ik probeer dingen positief te zien. Als ik angstig word of neerslachtig probeer ik die gedachten om te draaien en uit te kijken naar verbetering.

Ik loop ook bij een psychosomatische fysiotherapeut. Die helpt goed met inzicht krijgen in stress, piekeren, gedachten etc.

Hoe is het met jou? Heb je hier iets aan?

@eric
Dank Ja zeker kan ik daar wat mee.
Lukt jou het loslaten beter nu qua de scheiding? Of ben je bang dat de stress alles kapot gemaakt heeft? Ik heb zelf wel eens het idee met de klachten dat je er nooit meer vanaf komt. Geeft wel eens wanhoop. Die hoofdpijn met brainfog is zo eng. Probeer er niet aan te denken maar niet altijd makkelijk. Ik loop wel bij poh ggz en ga naar een haptonoom binnenkort. En we gaan op zoek naar een betere psycholoog qua trauma hulp.Heb jij nog een tip qua loslaten? Hoe doe jij dat? Loslaten van je stressfactor en je klachten?
Hoor het graag
Groet
Edwin

Ik ben niet bang dat de stress alles kapot gemaakt heeft. Ik ben opgelucht dat ik ga scheiden. En dat die last weg is. En daarbij hoop ik dat het steeds een beetje beter zal worden voor me.

Ik snap dat je er negatief naar kijkt. Dat deed ik ook. En heb ik zo nu en dan ook nog. Maar ik denk dat het juist beter werkt om positief te kijken naar de dag wat juist wel lukt. Denk dat mijn antidepressiva daar ook aan bijdraagt.

Vind het goed van je dat je meer hulp bent gaan zoeken. Voor jou is het natuurlijk moeilijk wat er is gebeurd. En ik denk dat je dat niet los kan laten zonder de nodige hulp erbij. Dus ik denk dat trauma therapie je daarbij kan helpen om het te verwerken.

Ik heb geen tips voor loslaten. Had ik die maar!

Ben wel benieuwd naar de haptotherapie die je gaat doen.

@eric
Goed om te horen. Jij kunt een boek sluiten. En een hoofdstuk afsluiten.
dat geeft rust denk ik zo.
Ik heb het probleem dat het boek open blijft staan en niks kan afsluiten.
Ik zou niet weten hoe.
Ik zal een manier moeten vinden om mijn dochter even op een zijspoor te zetten voor nu. En wie weet wel voor altijd.
Ik ben er kapot van gegaan..stapsgewijs gebeurd totdat er geen weg terug meer was..ook blijven werken nog een tijd met paniekaanvallen onderweg naar huis van werk. Pas thuis komen te zitten toen het licht helemaal uitging.. had er ook nog een bruiloft tussen zitten. Daar zag ik mijn dochter voor het eerst weer eventjes kort
Paar dagen daarna ging het licht dus uit voor mij en kwam alles eruit.

Leuk he😠
Groet eddy

Ha Eddy,

Ik voel met je mee en het lijkt me ook moeilijk en zwaar voor je. Heb je steun in je omgeving?

Probeer vast te houden dat je hier uit gaat komen met de benodigde hulp die je gaat krijgen.

Voor mij ga ik verder ook nog in therapie om mijn huwelijk te verwerken. Dingen die ik heb meegemaakt hierin. Ik sta op de wachtlijst bij een psycholoog.

Het is gewoon klote allemaal. Dat mag ook gezegd worden. We moeten volhouden en erop vertrouwen dat het beter gaat worden en goed gaat komen. Dit is een periode uit ons leven waarin we heel veel leren en onszelf beter leren kennen, waardoor we als we beter zijn, ons zelf meer waarderen, het leven meer waarderen en misschien wel de keuzes gaan maken die we eerst niet durfden. Proberen positief te blijven, hoe moeilijk het ook is.

Vandaag zelf weer last van heel sterk ruiken en gek hoofd. Beetje zwaar/doffig gevoel.

@eric ja ik heb wel steun in mijn omgeving maar je moet er zelf doorheen die donkere tunnel. Vooral die angsten. Wat een afschuwelijke emotie is dat . Tot een jaar geleden totaal geen last van.. nu is alles om me heen qua de wereld eng..
Wel iets minder dof hoofd vandaag..komt vast omdat de angsten nu 100 procent losgaan. We zullen het morgen weer.zien.
Straks mediteren en slapen en dan morgen weer nieuwe dag met nieuwe kansen. Eric sterkte met de psycholoog en je verwerking.

@amber vervelen dat doffe hoofd. Zo herkenbaar. Hoe is jouw situatie eigenlijk ontstaan? Wanneer ging jouw licht uit?
Gebruik je medicijnen? Heb je hulp?
Hoe gaat jouw omgeving ermee om? Hulp of bezorgd?

Groet eddy

@amber.

De angsten zijn heel intens. Bang om wat ernstigs te mankeren en het geloven en de acceptatie dat dit soort (lichamelijke) klachten echt door een burn-out kunnen komen is soms moeilijk te geloven/accepteren. Ik heb mijn situatie eerder hier opgeschreven, maar zie dat er per ongeluk 'anoniem' bij staat ipv mijn naam. Is het bericht van 3 maart. Bij mij is de klap in de zomer gekomen. Was overdag naar werk en in de avond vrijwilligerswerk gedaan en ineens toen ik thuis kwam in de tuin een paniekaanval. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Wist niet meer waar ik het zoeken moest, herkende mezelf niet meer. Van iemand die vrolijk is, enthousiast en avontuurlijk was ik ineens een klein muisje geworden. Gaat echt al wel een stuk beter hoor, maar de angst is er nog steeds en op sommige dagen zit ik er echt doorheen. Zit zelf 6 maanden nu in deze periode. Medicatie heb ik niet gebruikt wel heel veel andere dingen geprobeerd, zie mijn berichtje ook van 3 maart. Heb wel vaak getwijfeld hoor om medicatie te gebruiken, maar wil het toch eerst zelf proberen. Weet de precieze kern van mijn overspannenheid niet en dit heeft me heel vaak gefrustreerd en ik bleef daardoor maar dingen opzoeken (ook Google), uitzoeken en hulp zoeken. Heb me er nu meer bij neergelegd en neem vooral meer rust en doe minder therapieen, etc. Waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden en mijn jeugd (gescheiden ouders en pestgedrag). Woon nu inmiddels met mijn partner in ons nieuwe huis en heb veel steun van hem. Verder vinden heel veel mensen het lastig te begrijpen en vinden ze het ook moeilijk om ermee om te gaan. Ik weet soms zelfs niet eens hoe ik me moet voelen, dus kan het hen ook niet kwalijk nemen. En eerlijk gezegd, ik dacht dat je vooral heel moe zou zijn als je burn-out bent, maar al die gekke lichamelijke klachten. Had geen idee, jij wel? Snap nu pas hoe intens dit is en volgens mij begrijp je dit alleen 100% als je het zelf hebt meegemaakt.

Hoi allen

Even een vraagje.
Hebben jullie ook dat gevoel van dat je hele leven overhoop is gegooid en alles totaal anders aanvoelt?
Ik voel me zo beroerd daaronder? Alles komt heel anders binnen ook. Heel eng.
Ik had een goed leven en deed leuke dingen naast werk en was energiek.
Nu het idee dat je nooit meer dat gevoel terugkrijgt.
Hoe kan een samenloop van omstandigheden alles totaal kapot maken en waarom gaat iemand er zo verkeerd mee om? Ik mis het.
Zijn er mensen al verder in het proces en die mij een hart onder de riem kunnen steken?
Groet eddy

Ha Eddy,

Dat heb ik zeker.

Bij mij valt de scheiding ook zwaar. Ben echt helemaal op. En we zijn nu per mail alles aan het regelen. Maar ze wilt het maximale eruit halen. Wat ook weer energie kost omdat ik het er niet mee eens ben. Heb een slechte dag vandaag. Lig op de bank uitgeteld. Pfff. Zou bijna zeggen veel geluk met de centen.

Hoi Eric
Zwaar lijkt me dat..ik heb ook een scheiding meegemaakt en gezeik verkoop huis dat was nadat ik erachter was gekomen dat ze vreemd was gegaan en later kwam daar nog bij dat ik erachter kwam dat mijn dochter niet biologisch van mij was..achteraf denk ik wel eens was ik maar een totaal nieuw leven begonnen en had ik kind en moeder maar aan de kant gedaan. Denk dat het achteraf beter was geweest. Maar goed dat kon ik niet en nam verantwoordelijkheid voor mijn het meisje. zeker omdat zij er ook niet om gevraagd had. Maar nooit gedacht dat er een situatie zou ontstaan dat ik haar kwijt zou raken..zij hield me destijds in de scheiding overeind. Dus als zij dus nu wegvalt uit mijn leven blijft er weinig Eddy over.
Misschien niet handig dat je zo kwetsbaar opstelt en afhankelijk bent van je kind. Ook nooit verwacht zo in te storten. Is dat naief? Ik vind het werkelijk waar schokkend zeker als ik nu terugkijk naar de afgelopen maanden en het feit dat ik me nog steeds waardeloos voel. Ik probeer het meer van me af te zetten zo goed en zo kwaad als het kan.
Maak me alleen zorgen met dat doffe hoofd en alle andere klachten dat er echt iets stuk is.
Waarom loopt een mens te lang door met klachten alvorens hulp te zoeken?
Normaal ga je toch ook met griep thuis blijven. Waarom loopt een mens nog door als hij al paniekaanvallen heeft?
Als ik eerder gestopt was dan was het nu minder erg geweest. Ik kan wel janken!

Eric

Nog even een aanvulling.
Heb jij ook dat gevoel van dat je gewoon even niet meer weet wie je bent, wat je kunt etc?
Lijkt wel of hersen delen gekrompen zijn en andere groter geworden zijn.
Het werkt iig niet meer gewoon voor me. Maar meer tegen.
Ik ben echt te ver gegaan
Ik ben zo bang en wat baal ik.

Uit je verhaal klinkt vooral je goedheid. En je had het natuurlijk zelf nooit kunnen weten dat zij niet jouw dochter is. En daarin ook nooit kunnen bedenken dat ze jou niet meer hoefte te zien. Dat moet je jezelf niet kwalijk nemen. Tuurlijk hadden we dingen anders kunnen doen. Ik ook. Maar dat is allemaal achteraf gezien. De keuzes zijn gemaakt omdat je dacht dat die de beste keuze voor je waren. Op dat moment.

Ook het doorlopen met klachten begrijpelijk. Ik heb precies hetzelfde gedaan. En zit net als jij met de gebakken peren.

Ik heb wel gehad dat het voelde alsof mijn innerlijke stem niet meer luid voelde voor mezelf. Zo in de war dat ik die ook niet meer goed kon volgen voor mezelf.

Ik merk wel dat ik mezelf meer een soort van terug aan het vinden ben maar dat komt meer doordat ik mezelf ben kwijtgeraakt in mijn huwelijk.

Ik heb gelezen dat er een krimp in de hippocampus optreed bij langdurige stress. Maar dat dit zich wel weer herstelt bij herstel. Dus uitgaan van het positieve!

Eric je hebt gelijk ook.
Dat herstel moeten we dan ook maar op hopen. Maar het voelt elke dag of ik uit elkaar getrokken wordt. Die pijn.
Steen op de maag, slappe benen, dof hoofd, angsten, verwardheid ook gehad.
Ik vind het eng allemaal Erik.
Het is slopend.
Heb jij je medicijnen vooral voor de.paniekaanvalen? Hoe heftig waren die?
Was dat alleen hyperventilatie of echt van die zware blackout paniekaanvallen?
Jij zit nu bij je ouders. Hoe bevalt dat?
Groet
Eddy

@Eric, vervelend dat de scheiding zwaar valt en dat het op die manier moet... dit kost veel energie die je waarschijnlijk niet hebt.

Zoals je weet zit in hetzelfde schuitje, ik heb eergister de financieel adviseur laten langskomen en alles laten vastleggen in een extra overeenkomst zodat er op geen manier gedonder kan komen. Gister ben ik naar m'n tijdelijke woonruimte verhuisd, deze 2 dagen kostte ook teveel energie maar heb wederom weer even doorgezet, vanaf nu ga ik niet meer over mijn grenzen heen. Vanochtend werd ik wel weer met veel spanning wakker, ik had verwacht/gehoopt dat dit weg zou zijn gezien ik uit de stressvolle omgeving van de narcist ben, maar het zit waarschijnlijk toch al aardig onderhuids. Daarnaast lees ik het bij iedereen terug ongeacht de situatie, dus zal het ook wel met de burnout te maken hebben.. ik wens jullie een fijne dag!

@Eddy
Mijn antidepressiva werkt vooral op angst, het zorgt voor meer rust, beter slapen, minder piekeren en een demping van hevige emoties. Moet zeggen dat het wel fijn is het zorgt ervoor dat ik minder in de put zit. En tegenslagen makkelijker op te vangen zijn.

Doordat ik minder angstig ben heb ik ook minder paniek.

De paniekaanvallen die ik heb gehad waren vooral met hartkloppingen, hyperventilatie, huilen, trillen, slap worden en niet lekker worden. Mijn lichaam gaf daardoor aan dat het te veel werd. 1 keer was het dusdanig erg dat mijn hart razend snel ging. Voor m’n gevoel wel 200. En het voelde alsof die zo me borstkas uit kon springen. Daar was ik echt heel erg door in de paniek. Ook een keer ‘s nachts gehad. Toen ging me hart ook tekeer. En spande al me spieren samen. En dacht ik dat ik een hartaanval kreeg. En ik niet meer kon lopen. En toen heb ik de spoedeisende hulp gebeld. Duurde toen 3 kwartier voordat ik rustiger werd.

Als ik nu teveel doe dan merk ik ook dat mijn geheugen het niet meer opslaat. Uberhaupt slaat het al weinig op. Maar dan al helemaal niet meer.

Merkte van de week ook dat ik hoger in me ademhaling zat. En een hogere hartslag had. Lichte hyperventilatie. Dus dan weer goed om te mediteren.

Het is fijn om bij mijn ouders te zitten. Ze ondersteunen me. En halen de zorg weg dat ik voor mezelf moet zorgen. Boodschappen, koken, wassen. Ook fijn om mensen om je heen te hebben waar je ook gesprekken mee kan voeren en steun kan vinden.

@Wouter

Slim dat je dat hebt gedaan. Ik ben zelf alles tot nu toe via de mail aan het regelen. Nog geen behoefte om rond de tafel te gaan. Gaat te veel energie kosten.

Het duurt wel even voordat dat ook weer gaat normaliseren voor je. Ook de overgang naar een andere plek brengt ook weer onrust en stress met zich mee. En daar zal ook weer een paar dagen overheen gaan voor je daaraan gewend bent en het goed voor je voelt denk ik zo.

En je zal ook dingen moeten verwerken en een plekje gaan geven.

Hoi Eric

Hoe is het ermee
Heb jij ook een werkgever die alweer bezig is met een reintegratie traject?
Of totaal niet. Wat is daarin wijsheid?
Ik ben wel met wat therapeutisch werken bezig nu. Maar is meer ter afleiding.
Voor de rest kan ik nog niks aan. Ben ook bang dat ik me voor altijd zo blijft voelen..
Wereld komt ook zo raar over en ben een schim van de persoon die ik was. Er lijkt geen einde aan te komen.

Groet eddy

Hoi Eddy,

Het ging weer wat minder. Was over me grenzen heen gegaan. Ik kreeg paniek en hartkloppingen. Vanmorgen lage bloeddruk. Is nu gelukkig weer beter.

Vanmiddag weer gesprek gehad. En dat heeft wel weer een beetje lucht en energie gegeven. Positieve mindset. Ik vind het namelijk zo zwaar allemaal.


Ik ga voorlopig nog niet reïntegreren. Eerst de scheiding afronden wat heel veel energie vraagt. En dan kan ik met mijn werk gaan kijken. Reïntegreren en dan kijken of ik nog wil blijven. Maar eerst met het ene opgelost zijn voor ik me op het andere kan focussen. Anders dan ga ik helemaal ten onder.

Je zal je niet zo blijven voelen wanneer je stappen gaat zetten! Daar geloof ik in! Voor mij is het ook loodzwaar. Maar we moeten er doorheen!

Ik weet het anders ook niet wat een nog betere oplossing is.

Hoi Eric.
Je benoemde ook verwardheid als klacht en brainfog toch? Hoe uitte die verwardheid zich bij jou?
Ik heb het gehad na stoppen met alcohol.
Eddy

Bij mij was dit meer in vergeetachtigheid zijn. En dan denken dat ik iets had gedaan maar dat had ik niet gedaan.

Ben ook dingen vergeten. Wat ik me niet meer goed voor de geest kan halen. Zoals dingen die zijn besproken.

Hoi.erik
Heb jij met je paniek aanvallen ook al angst voor de angst of ga je nog overal naartoe?
Ik probeer zoveel mogelijk rust te houden en ga alleen af en toe wandelen of fietsen.
Had jij ook van die spierspanning of beter gezegd een overbelast zenuwstelsel
Gevoel te trillen van binnen etc

Hoe ziet jouw komende tijd er.verder uit?

Hoi Eddy,

Ik heb ook angst voor de angst. Soms werkt het wel om dan toch iets te doen. Zodat je merkt dat je over je angst heen stapt. Doe alleen echt niet te veel. Ik ga 1 keer per dag de deur uit. Zeker nog niet te veel. Ik word dan gelijk teruggefloten door mijn lichaam. Dan krijg ik gelijk een slap gevoel in mijn armen, benen en borst. En begin ik paniekerig te worden.


Ik heb geen last van spierspanning gehad. Wel knopen in spieren in me nek als je dat bedoelt? En wat bedoel je met een overlast zenuwstelsel? Ik had wel in het begin last van adrenaline. Dus dat ik het gevoel had dat ik een marathon kon lopen. Terwijl ik echt kapot was.

Verder heb ik aankomende week afspraak met de arbo arts. Ga voorlopig nog niet werken. Eerst weer terug keren naar huis. En weer zelf boodschappen doen, koken etc.

Wat ik wel doe wekelijks is met iemand afspreken. Even 1 op 1 met iemand even bijpraten. Geeft mij hele fijne positieve energie. Laat me echt goed voelen. Dat houd ik zo’n 2 a 2,5 uur vol. En dan daarna weer rust nemen. Misschien ook iets voor jou Eddy? Of doe je dit al? Belangrijk voel ik wel om een beetje onder de mensen te blijven.

Hoe loopt het nu bij jou?

Hoi Eric
Ga je dan terug naar het huis van jou en je ex?
Ik bedoel met zenuwstelsel trillen/beven.
Angst voor de angst heb ik ook.
Welke ad gebruik jij?
Hoe probeer jij je lichaam te ontspannen?
Nog veel last van hyperventilatie en paniek?
Welke klachten nog meer?

Met mij is het heel wisselend
Van betere dagen naar hele slechte.
Ik kan er geen pijl op trekken.
Ik kan ook lastig de trigger eruit trekken en oplossen. Daar moet ik een oplossing voor bedenken.het is niet even van een probleem a opzij schuiven voor oplossing b
Heb jij een tip op advies voor mij?
Hoe leren loslaten.
Ik doe aan meditatie.

Groet
Eddy

Hoi Eric
Heb jij niet te maken met wet poortwachter en reintegratie?
Qua koffiedrinken etc om op te bouwen?
Mijn werkgever is daar wel erg pusherig in.
Niet heel fijn.
Jij hebt zeker het geluk van een vaste baan.
Groet
Eddy

Ja daar blijf ik wonen.

Ik kan soms wel eens last hebben van trillen. Maar meer in de vorm dat ik me ook slap voel erbij.

Ik gebruik citalopram.

Ik ben op een dag vooral veel aan het rusten. Ga iedere dag wel even erop uit. Of afspreken met mensen. Of naar afspraken met de praktijkondersteuner bijvoorbeeld. Of ik ga wandelen. En verder doe ik zo nu en dan meditatie. Doe ik dutjes.

Heb nu sinds donderdag geen last meer gehad van paniek. Dus daar ben ik blij mee.

Ik heb geen idee wat je het beste kan doen om te leren loslaten. Ik denk dat een psycholoog je daar het beste bij kan helpen! Lijkt mij ook erg moeilijk.

Ik heb inderdaad te maken met de wet poortwachter. En ik zit in vaste dienst. En zo lang ik me niet goed voel ga ik niet werken. Een werkgever mag je ook helemaal niet verplichten tot langskomen. Alleen de arbo arts gaat daarover. Zou dat ook aangeven bij de arbo arts als je daar een afspraak hebt.

Hoi Eric
Ah ok. Dat is mooi. Dus je ex partner gaat elders wonen.
Lekker in vaste dienst. Dan kun je 2 jaar ziek blijven. Ik heb slechts een jaar contract. Dus dat wordt ziekte wet denk ik.
Reintegratie lukt nog niet.
Ben je niet vooral teleurgesteld op jezelf dat juist jou deze ellende is overkomen?
Ik vind het vooral rot. Ik had een leuk leven. Nu alles weg. Ik ben zo bang dat dit blijvend is en dat ik idd ook aan de ad moet. Hoop dat te vermijden maar geen idee of het gaat lukken. Elke willekeurige gebeurtenis die onverwachte is en ik sta gelijk aan. Duurt weer even voordat dat zakt. Zo irritant.
Belastbaarheid is drama.. na 5 maanden burnout. Ik baal er zo van. Acceptatie pfff
Zit soms tegen randje van paniek. Wel van die doem gedachtes zoals bang om controle te verliezen of gek te worden... Idiote stomme gedachten.

Ik mediteer ook elke avond voor het slapen. Is mijn line of defence. Als dat ooit wegvalt dan ben ik de sigaar.

Ik ben mijn hersens zo zat.
Wat een waardeloos dna. Of heb ik gewoon pech met mijn levenspad.
Ik mis goede coping stijlen.
Nu zit ik met de gebakken peren en met gebrande hersens.

Wat baal ik

Groet
Edwin

Ha Edwin,

Het heeft mij wel uit de diepste put geholpen de ad. Het is voor mij zeker een hulpmiddel maar moet nog steeds me shit oplossen. Wat mij de stress geeft.

Ben zo blij als ik eruit ben. Had me ex dit ook meer gegund. Ze gaat lekker verder met haar leven en ik zit inderdaad zoals jij zegt met de gebakken peren. Heel vervelend om dat zo te zien.

Wat voor jou denk ik wel helpt Edwin is dat je misschien gaat proberen dingen wat minder angstig te gaan zien. Voor mij werkt de ad daar goed bij. Maar je blijft dan in zo’n negatieve spiraal zitten en angst kost ook energie.

Hi Eric en Eddy,

Hopelijk hebben jullie vandaag een goede dag. Persoonlijk lijkt het bij mij wel of de aan stand iets gaat liggen. Merk echt dat ik veel spanning op mijn bovenrug en schouders heb gehad en dat ik nu juist mega spierpijn heb. Herkennen jullie dat? Helaas nu ook geveild door een griep/verkoudheid. Zal wel komen door het verminderde immuunsysteem. Ook nog wel last van hartkloppingen en keelpijn/dichtgeknepen gevoel. Hoe gaat het bij jullie?

Hoi Amber,

Heb ik zelf geen last van. Ik merk dat als ik de aan stand heb dat ik vol met adrenaline zit en me hartslag wat hoger ligt. Ik ga dan wel juist me rust pakken. Zodat me lichaam zich kan kalmeren.

Ik heb vandaag een wat mindere dag. Gesprek gehad met mijn werkgever. Wel goed verlopen. Maar er komt nu veel vermoeidheid uit. Toch spanningen voor gehad.

Van hartkloppingen heb ik zeker nog wel last. Maar zeker het meeste nog wel ook vermoeidheid. En wat wazig voelen. En slap. Maar merk wel verbetering.

Hoi amber
Hoe heb je die aanstand uit gekregen
Kun je me een tip geven?

Eric helpen de ad ook bij onrust bij jou of alleen op de angst.. ik wordt zo moe van die aanstand.
Waar werken de medicijnen goed voor?

Hoi Amber,

Heb ik zelf geen last van. Ik merk dat als ik de aan stand heb dat ik vol met adrenaline zit en me hartslag wat hoger ligt. Ik ga dan wel juist me rust pakken. Zodat me lichaam zich kan kalmeren.

Ik heb vandaag een wat mindere dag. Gesprek gehad met mijn werkgever. Wel goed verlopen. Maar er komt nu veel vermoeidheid uit. Toch spanningen voor gehad.

Van hartkloppingen heb ik zeker nog wel last. Maar zeker het meeste nog wel ook vermoeidheid. En wat wazig voelen. En slap. Maar merk wel verbetering.

Dank Eric voor je reactie. Klinkt inderdaad als een intensieve dag. Wel fijn om te horen dat het gesprek goed is gegaan. Hoe vervelend het ook is, het kost echt mega veel tijd. Fijn als ze je die tijd willen en kunnen geven.

Eddy, ik denk dat het per dag verschilt. Ben er zelf nog lang niet hoor. Veel pijn in m’n lichaam. Spierpijn en af en toe gekke handen. Alsof ik de niet kan bewegen, maar ik kan ze wel bewegen. Denk dat die aan stand meer gaat liggen als ik me erbij neerleg. Ik was continu aan het vechten van dit klopt gewoon niet die klachten, maar hoe meer je denkt laat het er maar zijn hoe meer je dus ook moe bent. Kan overigens ook zijn dat ik nu moe ben van de griep/verkoudheid. Heb wel een keer gelezen dat je een hypo en hyper burn-out/overspannenheid kan hebben. Heb je daar weleens over gelezen? Hyper is continu aan staan, maar moet je wel behandelen als de hypo variant. Dat betekent, rust nemen.

@Eddy
Dan zou je beter voor een oxazepam oid kunnen vragen. Die werken meer tegen spanningen en onrust. Mag je alleen niet te lang gebruiken.

Antidepressiva werkt meer voor me emoties, betere slaap, minder piekeren, minder angst

Wat heb je met werk afgesproken?
Ben benieuwd. Qua reintegratie etc.
Wat doet jouw bedrijfsarts?
Groet
Eddy

Ik sta nu voor de komende maand weer 100% ziek gemeld. Ik heb over 4 weken een afspraak met mijn werkgever weer. En een telefonisch gesprek met de arbo arts. En dan gaan we weer verder kijken

Hoi erik
Jij bent toch ook vanaf oktober november uitgeschakeld?
Is de werkgever bij jou makkelijker en symphatieker..

Groet eddy

Helpen de ad bij jou ook voor je paniek en eventuele drukke hoofd?

Ja mijn werkgever gaat er wel goed mee om. Misschien het voordeel dat ik een vrouwelijke werkgever heb. Ze heeft ook geen keus. Je mag je werknemer ook helemaal niet pushen om te komen werken. Dat is niet goed voor het herstel.

Werken ze wel bij. Piekeren en angst voor paniek dan vooral. Maar mijn hoofd kan soms ook nog te druk zijn hoor met allerlei gedachten. Dan doe ik een meditatie.

Hoe gaat het met iedereen? Vind het wel leuk om het contact een beetje te houden.

Hi Eric, zeker goed om elkaar te contacten. Met lotgenoten praten over de situatie is erg hulpzaam. Soms is het zo eenzame strijd. Ben vandaag weer op pad geweest winkel in en boodschappen gedaan. De klachten zijn iets minder aanwezig, maar nog wel zo af en toe hartkloppingen en een dichtgeknepen keel gevoel. De griep is gelukkig wat meer gaan liggen. Laat toch zien dat je lijf gezond is en het immuunsysteem goed werkt. Hoop dat de stijgende lijn door zet, maar je weet hoe het gaat. Kost heel veel tijd. Hoe gaat het met jou?

Hi Eric, zeker goed om elkaar te contacten. Met lotgenoten praten over de situatie is erg hulpzaam. Soms is het zo eenzame strijd. Ben vandaag weer op pad geweest winkel in en boodschappen gedaan. De klachten zijn iets minder aanwezig, maar nog wel zo af en toe hartkloppingen en een dichtgeknepen keel gevoel. De griep is gelukkig wat meer gaan liggen. Laat toch zien dat je lijf gezond is en het immuunsysteem goed werkt. Hoop dat de stijgende lijn door zet, maar je weet hoe het gaat. Kost heel veel tijd. Hoe gaat het met jou?

Hoi Amber,

Gaat bij mij ook langzaam aan de goede kant op. Ik probeer iedere dag wel even de deur uit te gaan. Als ik me goed voel zeker. Merk wel wanneer ik teveel heb gedaan dat ik teruggefloten word door mijn lichaam. 2 uurtjes echt wat doen of socializen is voor mij wel de max. Wil soms zo graag gewoon weer alles kunnen doen. Maar goed wie niet hè.

Knap dat je boodschappen ook doet. Is dat niet enorm zwaar om te doen? Ook met de prikkels die dan allemaal binnen komen? En het nadenken erbij.

Groetjes

Hoi Eric
Vraagje. Heb jij ook last van brainfog?
Hoe is het verder?
Qua de scheiding etc.

Hi Eric,

Fijn om te horen dat je ook goede dagen hebt. Het wisselt zich heel erg af merk ik. in het begin was het een tijdje slecht en dan weer wat beter en nu kan het echt per dag verschillen. Heb jij dat ook? Ik kreeg het gisteravond toen ik in bed ging liggen weer benauwd. Gelukkig wel in slaap gevallen en vanochtend stond ik weer gejaagd op met hartkloppingen. Waarschijnlijk afgelopen weekend teveel gedaan. Boodschappen doe ik vooral op de momenten dat het wat rustiger is en dan haal ik ook meteen veel, zodat ik niet te vaak naar de supermarkt hoef. In principe kan je boodschappen ook thuis laten bezorgen, maar het liefst ga ik wel dagelijks de deur uit om toch het ritme een beetje aan te houden. Een lijstje maken met spullen die je wil halen is wel aan te raden. Ben je vaak sneller en gerichter bezig. Misschien helpt het ook om oordopjes te dragen. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk sinds m'n bo meer in mijn eigen wereld zit. Let niet meer altijd zo op de mensen om me heen. Wellicht helpt dat ook qua prikkels. Ach ja, soms weet je ook niet zo goed wat nou wel of niet handig is. Het blijft een proces.

Hoe gaan jouw dagen? Geniet je een beetje van het zonnetje?

Groetjes!

@Eddy
Met mij gaat het steeds een beetje beter. Ik ben zo blij dat ik in scheiding ben. Vandaag gaan we onze spullen verdelen. Daar zijn we nu over uit met elkaar. Verder zie ik nu ook gedrag terug van haar wat mij blij maakt dat we uit elkaar zijn. Ik krijg woorden naar me hoofd dat ik een kleuter ben, kinderachtig, ik word uitgelachen. Alleen maar goed om uit elkaar te zijn.

Ik merk dat het steeds een beetje beter gaat. Ik ga me steeds meer helder voelen. Ik kan 2 uurtjes ongeveer iets doen. Het wordt allemaal steeds een beetje makkelijker. Vandaag wel wat vermoeider. Maar dan neem ik gewoon meer rust. Ik luister goed naar mijn lichaam.

Hoe is het met jou? Zijn er al vorderingen voor je?

Hoi Amber,

Herkenbaar hoor. Ik heb de afgelopen nachten dat ik niet zonder mindfullness in slaap kan komen. Mijn hoofd is dan zo druk. Richting de avond merk ik dat ik sowieso meer last van klachten krijg. Vermoeidheid, soms hoofdpijn, af en toe oorsuizen.

Ik snap ook wat je bedoeld met in je eigen wereld zitten. Ik heb dit zelf ook. Ik kon wel eens mensen tegen komen voordat ik echt mijn BO had. En ze riepen mij dan. En ik zat in me eigen wereld en hoorde het gewoonweg niet. Normaal heb ik dit nooit.

Het gaat steeds een beetje beter met mij. Ben daar onwijs blij mee. Ik voel heel goed wanneer de grens bereikt is. Wanneer ik rustig aan moet doen. Ik begin ook meer te merken wanneer anderen over mijn grenzen heen gaan en ben daar nu ook mee bezig om voor mezelf meer op te komen. Dus positief!

We komen er wel! Het is een belangrijk leerproces.

Hoi Eric
Goed om te horen.
Ik heb wisselende dagen.
Heb wel een dof hoofd wat lang aanhoudt. Probeer meer rust te nemen dan overdag.
Verder ga ik binnenkort maar een nieuwe psycholoog met ACT. Acceptance therapie of zoiets. Ik merk wel dat ik cognitief wel geraakt ben. Weet ook niet goed wie ik ben en wat ik wil. Dat is de krimp van de frontale cortex. Amygdala heeft de leiding qua angst en opgejaagd gevoel..meestal in de avond wordt het beter en ik doe dan aan meditatie. Verder heb ik wekelijks contact met de huisarts en de praktijkondersteuner.
Ik maak me best soms een beetje zorgen dat het zo lang duurt voordat de stress uit je lijf is. Heb ook af en toe trillen nog in armen. Dan neem ik ook extra rust en dan komt de vermoeidheid naarvoren. Maar het duurt allemaal zo lang..

Ha Eddy,

Ik snap dat het lang duurt en dat het soms kan voelen alsof er geen einde aankomt. Maar probeer de moed erin te houden dat het beter wordt.

Ik ben zelf ook onder behandeling bij een therapeut die werkt met ACT. En moet zeggen dat is echt wel fijn en ondersteunend. Ook werkt deze therapeut coachend. En je krijgt veel meer inzichten ook in stress. Zeker een goede dat je daarheen gaat.

Heb ik ook allemaal gehad. En nu het eindelijk wat beter wordt merk ik dat ik mezelf aan het terug vinden ben. En bij jou gaat dat ook gebeuren Eddy. Vertrouw erop! Soms voelt het voor mij gek om me meer mezelf te voelen, soms vraag ik me af of dat door de AD komt. Maar ik voel me wel sterker worden. En dat is heel fijn.

Goed dat je zoveel steun hebt! Probeer ook het positieve erin terug te zien.

Ik had dat ook, toen zei de huisarts tegen mij dat ik al mijn lichaam de rust aan het geven was. En toen ze dat zei schrok ik daarvan omdat ik me daar helemaal niet bewust van was. Zo ver zat ik in mijn angst en piekergedachten.

Hoi erik,

Morgen nog een gesprek met de huisarts over eventueel medicijnen. Kijken wat ze er van vind. Wilde eigenlijk ook een doorverwijzing hebben naar een psychiater voor een grondige diagnose.
Ik ben alleen wel echt eens bang dat mijn lichaam de stress maar blijft uitdragen elke dag. Wordt er wel eens moedeloos van. Iedere avond met mediteren en slapen hoop ik dat het de volgende dag weer wat beter is geworden.
Vooral qua spanningsklachten

Wel bijzonder dat jij ook een act psycholoog hebt. Wat is daar het grote voordeel aan? Hoe gaat dat precies in zijn werk?

Nog een aanvulling.
Eric heb of had jij ook last van een brainfog en spanningshoofdpijn hoofd? Ik vind dat nog het meest vervelende samen met de onzekerheid of je ooit nog weer beter wordt. Pff wat een klote zooi.
Hoe voel jij je er nu onder dat je pillen bent gaan slikken? Voorheen was je een heel ander mens. Doet het geen pijn?
Voor mijzelf wel. Voorheen stond ik midden in het leven.
Nu een schim van die persoon.
Het is werkelijk waar shokking.

Vanaf gisteren en vandaag weer is de dodelijke vermoeidheid erin gekomen..voel me gesloopt en leeg. Is dit een goed teken?
Maar ben tot niks in staat.
Lig op de bank lam en uitgeschakeld .

Hopelijk een goed teken... Maar ook zwaar.
Ik baal. Wat een waardeloze ziekte.

Eddy

Hoi Eddy

Lijkt mij alleen maar prima om naar een psychiater te gaan. Als jou dat helpt in je herstel zou ik dat zeker doen.

Ik denk dat je niet angstig moet proberen te zijn. Angst kost ook heel veel energie. En er zijn mensen die 2 jaar een burn-out hebben gehad. En zo ver zijn wij nog niet. Het is makkelijk praten. En dat weet ik ook. Maar probeer soms je gedachten niet te laten overheersen.

Bij mijn act therapeut wordt ik vooral gecoached in de onderwerpen die ik benoem. Ik krijg tips mee wat ik met situaties het beste kan doen. Ik heb uitleg gehad over stress, pijn en lijden, gedachten, regels die we onszelf opleggen. Dat soort dingen. Het is interessant omdat je het dan in het dagelijks leven gaat herkennen.

Ik heb nog steeds last van brainfog. Wordt wel al steeds minder. En af en toe last van spanningshoofdpijn nog.

Ik ben wel blij dat ik medicatie ben gaan slikken. Eerst zag ik er tegenop. Maar nu voelen de dingen allemaal wat minder zwaar en emotioneel. En dat zorgt ook weer voor ruimte en het geeft me een duwtje in me rug. Ik slik het nu bijna 8 weken. En merk echt een positieve verbetering. Ook voel ik me sterker en weerbaarder worden.

Bij mij is de zware vermoeidheid wel de ommekeer geweest en zit ik nu weer in de stijgende lijn. Ik hoop voor jou ook.

Sterkte.

Hoi Eric
Goed om te horen qua stijgende lijn.
Heb je al weer idee qua werk? Of doe je dat rustig aan?
Vraagje jij gebruikte de ad voor je angst klachten toch?
Merk jij daarmee dat alle angst weg is? Hoe moet ik dat voor me zien.
Ik hoop eigenlijk dat mijn hersenen het zelf weer kunnen oppakken. Alleen merk ik er weinig van nog. Dat frustreert best. Ik mis hoe ik was van de afgelopen jaren. Ik heb gewoon de balen ervan..
Ik merk dat ik compleet ben vastgelopen nu en kan niet verder.
Probeer wel wat qua werk op te pakken vanuit huis. Maar lukt nog niet echt best.
Binnenkort weer contact met de bedrijfsarts.
Vandaag bij huisarts geweest. Psychiater geen meerwaarde. We houden het bij huisarts, praktijkondersteuner en de psycholoog ACT binnenkort.
Groet
Eddy

Hi Eddy,

Nee aan werk wil ik nog even niet denken. Eerst wil ik zelf nog iets meer aansterken voordat ik alweer ga werken. Ik hoop misschien in mei daar iets mee te gaan doen. Maar ik wil niet te snel gaan.

Klopt ja. Citalopram is voor een betere stemming, betere slaap, minder piekeren en angstklachten. Mijn angst is er wel door geminderd. Ze zijn er nog wel de angst gedachten, maar ik word er minder hevig angstig van. Alles is wat minder heftig qua emotie en gevoelens.

Ik heb dat ook gehoopt en wilde het zonder medicatie doen. Totdat ik echt de bodem van de put bereikte en ik ook niet eeuwig meer oxazepam mocht blijven gebruiken. Dus toen dacht ik het wel nodig te hebben.

Ik ben benieuwd voor je Eddy hoe het gaat uitpakken met ACT.

Hoi Eric en allen

Even een reality check.

Hebben jullie ook sochtends last van hoog cortisol?
In de ochtend ben ik een stuiterbal en pas rond de middag zakt dit weer af.. schijnt normaal te zijn.. maar omdat het.bij ons burnout mensen de stofjes van slag zijn qua cortisol etc hebben wij er meer last van..ben benieuwd wie dit herkent?
Ben ook benieuwd hoe het weer is hersteld en wie daar een geruststellend antwoord op heeft..

Hi Eddy, veel mensen hebben er last van als ik de reacties lees. Een verhoogd cortisol is in veel gevallen de boosdoener. Als ik jou verhalen zo vaker lees zie ik wel dat je heel erg op zoek bent naar antwoorden. Een oplossing vinden voor het in jouw ogen probleem. Want dit kan toch niet zomaar? En deze klachten dan moet er toch wel wat aan de hand zijn.?Begrijp me niet verkeerd, maar ik snap je volkomen. Ik was ook continu en nog wel eens opzoek naar antwoorden. Acceptatie is moeilijk, maar wel stap 1. Ik zit nu zelf 7 maanden in deze hel. Heb heel veel geprobeerd en alles hielp voor even, maar ben nog steeds niet van de klachten af. Ik ga nu psychische hulp zoeken. Je hoofd maakt je namelijk gek en daardoor krijg je ook die klachten. Ik kan het ook niet geloven, maar ik ga het wel proberen. Jouw therapie start binnenkort toch? Hopelijk kan diegene je uitleggen wat de, op wetenschap gebaseerde, oorzaak is van deze verstoring. En vergeet niet juist de mensen die dit overkomt zijn te lief, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, controle, perfectionist, etc. Hoop echt voor jou dat je wat meer rust kan vinden en hou vol!

Hi Eddy,

Ik heb daar geen last van. Ik heb wel last van vermoeidheid, veel piekeren, daar word ik ook een beetje angstig van en kan het mij weerhouden van iets te ondernemen. Maar ik merk nu juist wanneer ik iets ga doen dat dit ook heel goed voor me is. Ik verzet me gedachten. Ik merk dat ik het wel gewoon aankan. En word daardoor ook positiever. Wel nog regelmatig hartkloppingen. En ook zeker mindere dagen dat ik niks wil ondernemen.

Voor mij heeft de acceptatie heel erg gewerkt. Je accepteert dat je ziek bent. En dan kan je je er ook aan toegeven.

Sterkte. Ook voor Amber!

Hoe is het met iedereen?

Hi Eric, hoe is het nu met jou? En met Eddy? Ik lees al een tijdje met jullie mee en ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Hier nu 2,5 maand burnout met extreme angsten en paniek. Eindelijk afgelopen week wat goede dagen gehad en zelfs weer wat blijdschap gevoeld. Gister de fout gemaakt wat glazen alcohol te drinken en vandaag heel erg duizelig, watten hoofd en angstig. Ik vermoed door de alcohol dus dat moeten we maar niet meer doen. Zijn er ook mensen die uit een burnout zijn gekomen en ons een hart onder de riem kunnen steken?

Groetjes E

Lieve allemaal, ik zit in exact hetzelfde.

@Eddy :

Alles wat jij omschrijft heb ik ook. De angsten zijn zo gekmakend dat ik soms onder een bus zou willen rennen. En alles wat zwart is en maar blijft.. Aan iedereen om me heen vraag ik bevestiging of dit nog wel goed komt. Tuurlijk zeggen ze dan. Maar zelf heb ik de hoop verloren. Ik heb geen zin in wat ook en doe liefst helemaal niks. Qua vriendschappen leid ik inmiddels een internetleven, want wil niemand zien. Ook omdat ik me schaam dat ik er nu ineens heel slecht uitzie en een schim ben van wie ik was. Ik schaam me kapot. Ik wil in bed onder dekens en niks. Waar ik me dan weer vreselijk lig te voelen want slapen lukt niet. Ik zou liefst van deze aardbol verdwijnen, zò erg is het.

groetjes, Chantal

Hoi E & iedereen die meeleest!

Ik moet zeggen dat ik uit mijn burn-out aan het komen ben! Ik ben zelfs weer aan het denken over mijn reintegratie. Ook ga ik nu starten bij een psycholoog bij een goede instantie van de GGZ. Alles besproken wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen 6 jaar. Dit was voor mij wel een beetje de start van mijn opgestapelde problemen. En voor mij kwam de druppel die de emmer deed overlopen zo’n 1,5 jaar geleden om in een burn-out te komen. Voor mijzelf was dat best confronterend om te horen toen ik alles bij elkaar vertelde. En ook vrij logisch dat ik zo onderuit ben gegaan. Aanstaande donderdag gaan we het behandelplan bespreken. En krijg ik ook te horen of ik nu een angststoornis heb of een paniekstoornis. En of ik ook aan depressie geleden heb. Als ik nu terug kijk weet ik het wel al een beetje.

Het is echt een ontiegelijke zware reis geweest. Zei laatst tegen een andere therapeut waar ik ook heb gelopen dat ik nu ook ga inzien dat ik ook echt veel aan het leren ben door deze zware burn-out.

Ik ben er zelf nog niet maar het gaat zeker beter dan voorheen. Met de juiste zorg en hulp komen we er! Dus geef niet op!

Hi E en Chantal,

Geef niet op! Geloof me ik snap jullie volkomen. Het is een hel, verschrikkelijke pijn/klachten, mentale aspecten waar je geen idee van had. Echt het hoort er allemaal bij en laat je niet gek maken door wat anderen zeggen. Er is geen vaste route om met je burn-out om te gaan. Iedereen ervaart het anders en klachten kunnen bij iedereen anders manifesteren. Ik herken ook het depressieve Chantal, had er ook geen zin meer in. Maar er zijn ook heel veel mooie dingen in het leven, probeer je daar aan vast te houden. Ik zit er nu 7 maanden in en het gaat langzaamaan beter. Soms heb ik zelfs dagen dat ik denk he ik ben er weer, maar zoals nu weer een dag dat ik denk nee ik ben er nog niet. Geloof me dan zit ik er ook weer doorheen. Weet dus dat je niet alleen bent. Dit soort gesprekken voeren helpt ook en laat het zeker weten mochten jullie specifiek nog wat willen weten.

@Eric, fijn dat het de betere kant met je opgaat. Jij bent ook al een flinke route aan het bewandelen, maar ooit op een dag zeg ook jij wat heb ik veel geleerd over mezelf.

Ook voor jou Amber. En onze mede lotgenoten. Sterkte en veel kracht voor iedereen.

Hallo allemaal,

Tijdje geleden dat ik weer wat van mij heb laten horen, het zijn nou eenmaal lastige tijden met veel ups en downs.
Ik moet zeggen dat ik mentaal sterker ben dan ooit, ik overzie alles meer, begrijp dingen (gevoelens e.d.) meer en kan het beter plaatsen en loslaten. Ik heb een enorm verruimd bewustzijn t.a.v. voorheen. Mijn energie is ook met ups en downs maar over het algemeen een stukje lager dan paar maanden geleden, het is dan ook een erg bewogen tijd geweest met beëindigen relatie, huis afmaken en verkopen en verhuizen.
Afgelopen dagen verkoudheid met koorts gehad (nog steeds) en hierdoor weer volledig energieloos, een blokje om wandelen was alweer teveel. Ik ben zelfs in het rood geschoten doordat ik 20 minuten te lang door gegamed heb terwijl m'n lichaam eigenlijk aangaf dat ik beter kon gaan rusten, dit resulteerde gelijk in verhoogde cortisol met spanningsklachten en adrenaline wat weer resulteerde in een slapeloze nacht (uiteindelijk halve oxazepam gepakt in toch paar uur te slapen, dit doe ik verder niet). Gister zo intens vermoeid en energieloos dat ik merkte dat er weer negatieve gedachten en angsten opkwamen (komt het nog wel goed etc, ik ben hier ook maar alleen, wat als er wat gebeurd etc etc) toch lukt het mij om dit uiteindelijk weer te relativeren (wat ik voorheen minder kon en mijn dag bepaalde) en het zelfs in een geluksgevoel om te zetten. Het lukt mij de laatste tijd om doormiddel van dankbaarheid en aan leuke dingen denken de geluks hormonen zo sterk op te roepen dat ik letterlijk Yes! roep en half aan het juichen ben en echt geniet op die momenten. Deze momenten zijn grotendeels bepalend voor mijn dag. Ik moet zeggen dat ik sinds mijn burnout ook veel intenser kan genieten van dingen, dit kon ik voor mijn burnout niet op dat niveau.
Ik ben er nog niet, en terwijl ik dit typ heb ik er ook weer een nacht opzitten van maar 4,5 uur slaap (ik hoop dat ik nu nog even 1 of 2 uurtjes pak), maar we blijven stappen zetten en ons best doen! Groetjes

Toevoeging;

Vandaag is toch wel weer heel pittig, de koorts lijkt nu aardig voorbij te zijn maar heeft wel alle energie uit mijn lichaam gezogen, ongekend.
Ik blijf toch het gevoel hebben dat ik dan naar buiten moet, het zonnetje in en/of blokje om wandelen om weer op energie te komen. Of om een zelfhulpboek dat ik aan het lezen ben, verder te lezen/online cursus breinfijn verder moet volgen vandaag om nuttig te zijn en aan mijn herstel te werken, terwijl ik hier niet echt de energie voor heb/voel, dit blijft toch wel een innerlijk gevecht. Weer de hele dag op de bank en in bed zoals afgelopen dagen heb ik wel gehad, maar het lijkt erop dat er niet veel anders opzit.
Ik sportte op hoog niveau en ik zie mijn lichaam alleen maar krimpen en het vetpercentage toenemen, het blijft toch erg lastig om eraan toe te geven dat sporten de laatste tijd niet lukt.

Hi Wouter,

Wat geweldig nieuws! Hoe is je dit gelukt? Door rust te nemen? En wat waren jouw klachten? Ik had eerst een hele angstige fase en nu een meer depressieve met rare gedachten en gevoelens die alle kanten op schieten. Ik vind het loodzwaar pfff.

Blij dat jij je stukken beter voelt!

Dag Wouter,

Wat fijn voor je. Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ik denk dat we qua herstel een beetje op hetzelfde punt zitten. Ik denk zelf dat het misschien toch nog wel goed is voor je om net even dat dagje rust te pakken. Soms werkt te hard aan je herstel werken ook weer averechts. Uiteindelijk komen we er wel.

Wat voor mij werkt bij een slechte nacht is om meditatie aan te zetten. Ik merk dat ik dan sneller in slaap val en ook dieper slaap dan wanneer ik dit niet doe.

Succes!

@amber, bedankt voor je bemoedigende woorden. Hoe was bij jou de eerste fase, waar had je allemaal last van? Ik heb vooral veel mentale klachten: angsten, rare gedachten die ik niet kan volgen, veel herinneringen die omhoog komen (herkent iemand dit?), derealisatie, paniekaanvallen, me onveilig voelen maar niet precies weten waarom. Soms heb ik een goede dag en ben ik maar een uur in paniek in plaats van uuuren. Maar ik vind het loodzwaar en heb af en toe het gevoel gek te worden. Ik twijfel dan ook om te starten met medicatie, dit heeft mij in een ver verleden ook goed geholpen dus misschien moet ik daar weer aan beginnen.

Wat fijn dat het met veel van jullie beter gaat! Ik ben wel nog erg benieuwd naar hoe lang de verschillende fases hebben geduurd. Ik merk dus nu voornamelijk angst door hoge cortisol maar het lijkt na 10 weken wat meer om te slaan naar (extreme) vermoeidheid. Is dit een bekende overgang? Ik hoop het want ik ben liever moe dan angstig.

@eric, ik volg je al een tijdje en ik vind het geweldig om te lezen dat het zoveel beter gaat.

@eddy, hoe is het nu met jou? Ik zie je niet meer op dit forum.

Veel succes allemaal!

Hoi E,

Ben ik ook zeker blij mee! Al gaat het nog echt wel met ups en downs. Vandaag had ik weer zo’n baal dag. Dan voel ik me hopeloos en ben ik alleen maar aan het denken aan de tijd dat ik me weer goed zou willen voelen. Voel me ook echt geremd nog en ik voel me dan zo somber.

Wat je zegt over opkomende herinneringen heb ik ook. Heel erg. De huisarts zei mij dat dit normaal is omdat er dan meer ruimte vrij komt in de hersenen. Ik herinner me allemaal gebeurtenissen van vroeger die ik ook totaal weggestopt had voor mijn gevoel. Of niet meer wist.

Bij mij was het op een begeven moment ook omgeslagen naar extreme vermoeidheid. Ik kon echt niks meer en daar werd ik ook weer angstig van. Toen aan de AD gegaan mede voor mijn angst. En heb nu nog wel vermoeidheid maar niet meer zo extreem als toen.

@Amber
Weet dat er heel veel mooie dingen in het leven zijn maar vooral nu dat ik die weer ga zien. Het is levend niet leven zeg maar. Alles gaat aan me voorbij en het is alsof ik niet besta. Rationeel weet ik alles, maar mijn brein drijft me tot waanzin 😞

@E
Die angsten.. het is idd niet te doen. Mijn cortisol maakt overuren. Hartkloppingen om niets. En zo gejaagd. Doodmoe -want slaap niet- en ondertussen kapot zijn. Maar zodra ik mijn ogen sluit begint het malen en dat maakt me gek! Ook lijkt het wel alsof ik er niet bij ben, brainfog en derealisatie. Herken jij dat ook?

Ik wilde dat ik niet zo’n pleaser was…. Zelfs nu ik zo aan de grond zit doe ik het nog. En na jarenlang te zijn leeggezogen van stress èn dat pleasegedrag wat energie kost ben ik nu op punt zero. Dieper dan dit kan niet. Blij ook positieve verhalen te lezen hier, elk lichtpuntje zou ik aan willen grijpen om de hoop te bewaren die ik niet meer heb.

@amber, bedankt voor je bemoedigende woorden. Hoe was bij jou de eerste fase, waar had je allemaal last van? Ik heb vooral veel mentale klachten: angsten, rare gedachten die ik niet kan volgen, veel herinneringen die omhoog komen (herkent iemand dit?), derealisatie, paniekaanvallen, me onveilig voelen maar niet precies weten waarom. Soms heb ik een goede dag en ben ik maar een uur in paniek in plaats van uuuren. Maar ik vind het loodzwaar en heb af en toe het gevoel gek te worden. Ik twijfel dan ook om te starten met medicatie, dit heeft mij in een ver verleden ook goed geholpen dus misschien moet ik daar weer aan beginnen.

Wat fijn dat het met veel van jullie beter gaat! Ik ben wel nog erg benieuwd naar hoe lang de verschillende fases hebben geduurd. Ik merk dus nu voornamelijk angst door hoge cortisol maar het lijkt na 10 weken wat meer om te slaan naar (extreme) vermoeidheid. Is dit een bekende overgang? Ik hoop het want ik ben liever moe dan angstig.

@eric, ik volg je al een tijdje en ik vind het geweldig om te lezen dat het zoveel beter gaat.

@eddy, hoe is het nu met jou? Ik zie je niet meer op dit forum.

Veel succes allemaal!

@Amber
Weet dat er heel veel mooie dingen in het leven zijn maar vooral nu dat ik die weer ga zien. Het is levend niet leven zeg maar. Alles gaat aan me voorbij en het is alsof ik niet besta. Rationeel weet ik alles, maar mijn brein drijft me tot waanzin 😞

@E
Die angsten.. het is idd niet te doen. Mijn cortisol maakt overuren. Hartkloppingen om niets. En zo gejaagd. Doodmoe -want slaap niet- en ondertussen kapot zijn. Maar zodra ik mijn ogen sluit begint het malen en dat maakt me gek! Ook lijkt het wel alsof ik er niet bij ben, brainfog en derealisatie. Herken jij dat ook?

Ik wilde dat ik niet zo’n pleaser was…. Zelfs nu ik zo aan de grond zit doe ik het nog. En na jarenlang te zijn leeggezogen van stress èn dat pleasegedrag wat energie kost ben ik nu op punt zero. Dieper dan dit kan niet. Blij ook positieve verhalen te lezen hier, elk lichtpuntje zou ik aan willen grijpen om de hoop te bewaren die ik niet meer heb.

@Amber
Weet dat er heel veel mooie dingen in het leven zijn maar vooral nu dat ik die weer ga zien. Het is levend niet leven zeg maar. Alles gaat aan me voorbij en het is alsof ik niet besta. Rationeel weet ik alles, maar mijn brein drijft me tot waanzin 😞

@E
Die angsten.. het is idd niet te doen. Mijn cortisol maakt overuren. Hartkloppingen om niets. En zo gejaagd. Doodmoe -want slaap niet- en ondertussen kapot zijn. Maar zodra ik mijn ogen sluit begint het malen en dat maakt me gek! Ook lijkt het wel alsof ik er niet bij ben, brainfog en derealisatie. Herken jij dat ook?

Ik wilde dat ik niet zo’n pleaser was…. Zelfs nu ik zo aan de grond zit doe ik het nog. En na jarenlang te zijn leeggezogen van stress èn dat pleasegedrag wat energie kost ben ik nu op punt zero. Dieper dan dit kan niet. Blij ook positieve verhalen te lezen hier, elk lichtpuntje zou ik aan willen grijpen om de hoop te bewaren die ik niet meer heb.

Hoe is het met Eddy? Heb hem al een tijdje niet meer gezien op het forum.

Gegroet,

Zoals al eerder omschreven gaan de dagen/weken bij mij met ups en downs, zo ook mijn nachten. Soms slaap ik een aantal nachten goed, nu is het weer even minder omdat ik toch weer stress ervaar rondom de afwikkeling van mijn oude huis en de verdeling/verhuizing van de spullen waar ik eigenlijk weinig energie voor heb. Het lukt mij hier en daar wel om boodschappen te doen en soms wat kleine activiteiten te ondernemen. Ik vraag mij af of de vermoeidheidsfase nog komt, of ofdat ik deze toch mondjesmatig al heb gehad. Kan niet wachten totdat alles rondom het oude huis afgesloten is en dus ook het laatste lijntje met mijn ex, dit zal vast meer rust geven.

@E, ik heb eerder mijn verhaal gedeeld in dit gesprek, maar het gesprek is onderhand wat lang geworden, dus ik deel het nog een keer. Nogmaals je bent niet alleen! Ik ga nu zelf ook weer door een wat moeilijkere periode.

Persoonlijk weet ik de kern van mijn probleem niet. Dat frustreert mij heel erg. Ik heb wel 10 maanden met partner bij mijn ouders gewoon vanwege ons nieuwbouwhuis, ons oude huis verkocht wat veel stress opleverde, meer dan 40 uur per week werken, een drukke baan en best een reistijd. Waarschijnlijk is dat toch teveel geweest, maar natuurlijk niet te vergelijken met jullie situatie. Bij mij is het echt als klap gekomen. Ik had niks door. Was overdag naar werk en daarna naar vrijwilligerswerk een uurtje en kwam thuis en zat in de tuin (was zomer) en ineens was daar de paniekaanval, echt vreselijk en blinde paniek. Vanaf hier is bij mij alles begonnen. Ik heb ook al zoveel gedaan; onderzoek in het ziekenhuis/cardiologie, borsten laten checken in het ziekenhuis, kinelogie, osteopaat, hypnotherapie, orthomoleculaire therapeut, meermaals bloedprikken, meditatie, yoga, wandelen, alleen maar leuke dingen doen en ga zo maar door. Ik kom er gewoon niet uit. Hoe lang zitten jullie in deze rat race? Zou zo graag weer klachtenvrij willen zijn.

Lijstje van mijn klachten:
- 3x paniekaanval gehad begin van de overspannenheid
- Hartkloppingen
- Steken borst en beurs gevoel
- Veels te veel en hoog ademen
- Keelpijn, druk op de keel, samengeknepen gevoel
- In het begin amper eten, nu juist veel honger
- Spierpijn en steken bovenrug
- Door alle klachten angsten ontwikkelt

Ben nu aan het kijken voor cognitieve gedragstherapie. Hebben jullie daar ervaring mee? Update: ik ga als het goed is binnen nu en 3 weken naar therapie/psycholoog. Dat duurde even, maar ben erg benieuwd wat daar uit gaat komen en ik hoop ook houvast en kracht. Momenteel nog last van hartkloppingen (niet meer zo erg als eerst), keelklachten (dichtgeknepen gevoel) en hoge rugpijn.

Lang verhaal, maar het helpt mij ook altijd enorm om te weten dat ik niet de enige ben.

Hoe gaat het nu met jou? En met Chantal?

Ik ben eigenlijk nooit gestopt! Soms is het eigen slepen naar sportschool… maar het lukt en rustig aan , beetje per beetje , stilzitten is achteruitgaan!

Hi Marre,

Bedankt voor je reactie!

Heb jij niet als gevolg van het sporten paniekaanvallen ervaren? Ik heb het hier ook over gehad met de praktijkondersteuner en die zei dat sporten, zoals ik dat deed, te veel en te intensief was wat resulteerde in een paniekaanval als gevolg. Het zenuwstelsel is nog overbelast en kan de afbraak van gewichtstraining op dat moment niet gebruiken.

Dit klonk voor mij best logisch, maar aan de andere kant lees je online ook veel verhalen vanuit de andere kant en zou ik wel graag weer wat fitter willen worden.

Ter referentie, ik squatte voor mijn uitval 180 kg, deadliftte 220 en benchte 120. Dit was dus wel redelijk taxerend denk ik.

Hoi,

Ik sport momenteel ook niet, bijna wel mijn hele burnout gedaan (bijna 1 jaar in bo), maar ik merk dat sinds mijn laatst terugval mijn lichaam niet genoeg hersteld na krachttraining, herstel is nog altijd belangrijker dan het soorten zelf dus ikzelf neem dit als graadmeter. Ik ben bijna 30, heb voor mijn burnout een jaar strongman gedaan incl wedstrijd en daarvoor powerlifting, mijn nummers zijn gelijk aan die van jou. Als ik ga sporten zijn het lichte full body "trainingen" zegmaar 40kg squats licht. Als ik merk dat ik daarna vervolgens weer vermoeid ben, slechter slaap en 3 dagen ongekende spierpijn heb, is dit voor mij een signaal om het niet te doen. Merk ik dat het niet teveel energiekost en mijn spieren enigzins wel herstellen van een lichte training, dan is het voor mij een signaal om het wel te doen. Thuis blijven is voor mij moeilijker dan naar de gym gaan, ook mijn leven bestond voornamelijk uit sporten en ik vond het heerlijk.

Hoi Wouter,

Bedankt voor je reactie.

Ik denk dat ik het maar gewoon weer eens een poging moet geven en goed in de gaten houden wat het effect dan is.
Heb ook een racefiets gehaald en ben van plan om deze ook zo nu en dan in te zetten als manier om iets rustiger cardio te doen in de buitenlucht. Hoop dat dit gaat helpen.

Hi, i

Ik zit nu 8 maanden in mijn burn-out. De eerste maanden was sporten echt uit den boze, maar de laatste 10 weken ben ik het rustig aan weer wat aan het oppakken. Een niet onbelangrijke sidenote hierbij is dat ik absoluut niet klachtenvrij ben. Er is uiteraard wel verbetering sinds het begin.
Rustig aan oppakken betekent op dit moment voor mij:
1 keer per week krachttraining met licht gewicht. Ik train nu met een PT die erop toeziet dat ik niet toch stiekem zwaarder ga trainen (tempting)
1 tot 2 keer per week 20 minuten hardlopen.

Dit lijkt nu goed te gaan en ik knap er ook van op, maar het zorgt er ook voor dat ik weer meer in mijn heppie de peppie doorga-modus raak en buiten het sporten om weer te snel te veel wil gaan oppakken.

Heel frustrerend blijft het, dus mijn les is nu opnieuw: accepteren dat je een burn-out hebt en keuzes maken met je lijf en niet met je hoofd. Dus wat heb ik nodig ipv wat wil ik.

Sterkte!

Als je na 3 weken alweer kan proberen te sporten heb je echt de lichtste burnout ooit, zou het dan eerder overspanning noemen.

Absoluut! Ik heb door de therapeut geleerd dat dit meer de regel dan de uitzondering is. Dus probeer je er niet te druk over te maken. Wat ik doe ( door therapie) is de klachten in kaart brengen met daarna de hevigheid. Hierdoor zie je dat je wel slechter gaat dan je laagste hoogtepunt, maar zeker niet op je begin punt zit. Dat houdt de hoop erin. Desalniettemin vind ik het ook elke keer weer even slikken.

Volgens de TMS visie komen emoties omhoog, je brein reageert met fysieke klachten om je deze emoties niet te laten voelen (vaak oud zeer). Is dus niet raar dat als je meer gaat doen je weer klachten krijgt. Erover journalen of therapie doen helpt.

Heel veel sterkte!

Komt echt goed!!! Goed luisteren naar je lichaam!!!! Niet over je grenzen heen gaan...een kleine terugval is niet gelijk weer B.O....sterkte

Herkenbaar, het gevoel weer terug te vallen is verschrikkelijk. Blijf positief!

Snap je helemaal ook al krijg je hulp je denkt echt dat je een gek bent je voelt je toch alleen

Ik snap het helemaal, ik zit ook thuis met een burn out maar ik probeer het niet aan de kinderen te laten merken. Elke dag moet ik rusten om dit vol te houden, ze allebei naar school brengen, gezond eten klaarmaken, helpen met huiswerk, de afwas en de was, boodschappen, .. eigenlijk is het mij allemaal te veel maar het moet!

Heel herkenbaar. Het slechte slapen en het gejaagde gevoel komt en gaat. Daar ben je helaas niet zo 1,2 van af. Ik heb dit wisselende gevoel nu al 9 maanden. Ik merk dat ik op veel zaken er op vooruit ga maar slapen en het gejaagde gevoel blijft een probleem. Er zijn 3 dingen die je hieraan kan doen; ademhaling vertragen ( 2x per dag trainen ) bewegen, en rusten.

Hoe is het gegaan sinds je post?

J, niet helemaal. Veel en goed eten zorgt voor een stabieler systeem. Je lichaam moet veel repareren en heeft veel stoffen nodig, waaronder kalium, magnesium en zouten. Als je te weinig eet zal je lichaam onstabieler zijn en je eerder paniek krijgen. Veel eten en 80% gezond en er lak aan hebben dat je aankomt.

Ontzettend bedankt voor jullie antwoorden!
Zo zie je inderdaad wel dat het verschilt per persoon. Ik had niet verwacht om zo snel al antwoorden te krijgen (:

Beetje laat, maar ik herken dit jammer genoeg erg. Ik weet niet waar of hoe ik hulp kan krijgen

Het hoort er allemaal bij. Ik heb in januari veel sociale verplichtingen gehad. Daarna verkoudheid. Voel me ook totaal gesloopt. Elke dag hoofdpijn. Spierspanning weer hoog. Volgens psycholoog moet ik mezelf beter begrenzen. Tja....dat is juist zo moeilijk voor mensen in bo, niet gewend om hun grenzen aan te geven. Dus ff n dip, moet mezelf weer herpakken. @Bart: je kunt een coach of psycholoog zoeken die je begeleidt in je burnout. Ik loop nu 15 mnd bij psycholoog, in t begin 2x per maand. Nu 1x per 6 wk. Zij houdt de vinger aan de pols en stuurt bij als dat nodig is.

Hi Chipotel, ik herken heel veel in jouw verhaal, ook bij mij gaat het een periode goed en dan ineens zit ik weer op mijn oude niveau. Wat een struggle! Ik wens jou (en alle mensen die hiermee worstelen) heel veel sterkte en doorzettingsvermogen!

Same here ! Paar weekjes redelijk gegaan, niets geks gedaan en nu weer terugval. Worstelen met de dagen en negatieve gedachten.

Het hoort er allemaal bij, gaat goed komen daar houd ik mij aan vast.
Hoi vol allemaal !!!

Dag Ruben, de milion dollar question op dit forum is toch wel of iedereen kan genezen van een burnout? Misschien kun je daar wat over schrijven?

Lijkt mij dat dat vooral met je woonsituatie te maken heeft.

Kan ik misschien aan jou vragen of je weet waarom mijn lichaam zo schokt,trilt,schommelt en raar ademt na afbouw betablokker???? O ja en zo duizelig dat ik niet kan lopen maar alle kanten opgeruwd word

@Rita je lichaam is aan het wennen aan de situatie. Het heeft de tijd nodig, en probeer je lichaam ook de tijd te geven daarvoor met voldoende rust.

Sorry Ruben, maar waarop baseer je dat "het vooral te maken heeft met je woonsituatie" of mensen herstellen van burn-out? Dat vind ik een hele vreemde opmerking. Burn-out is het gevolg van langdurige overbelasting van het stresssysteem en allerlei factoren kunnen daar een rol in spelen. Evenzo kunnen allerlei factoren het herstel belemmeren. Om nu te zeggen dat vooral woonsituatie bepalend zou zijn, is echt veel te kort door de bocht. Zo zet je mensen op het verkeerde been.
Groet Tamar

Ik geloof overigens dat in principe iedereen (grotendeels) kan herstellen van burn-out. Maar het heeft onder andere wel te maken met de veranderbaarheid van de zaken die aanleiding waren voor de burn-out. Zo zou een puur werkgerelateerde oorzaak zoals werkdruk makkelijker te handelen zijn dan wanneer het met allerlei moeilijke privé omstandigheden te maken heeft. Ook persoonlijke factoren spelen een rol, zoals de mate waarin je geneigd bent om te piekeren, of je andere psychische klachten hebt, en of het de eerste keer is dat je een burnout doormaakt of al de zoveelste keer. Ook de context waarin je herstellen moet is natuurlijk van invloed. Bijvoorbeeld, kun je voldoende tot rust komen (of heb je kleine kinderen waar je voor moet zorgen? etc.), ervaar je voldoende steun vanuit je omgeving? Kortom, er kan nóóit simpel geduid worden wie wel helemaal zal herstellen van burn-out en bij wie er misschien klachten blijven. Wat dat laatste betreft, ook als je klachten houdt is herstel mogelijk; het gaat dan misschien niet meer over genezen, maar wel over hoe om te gaan met de klachten en toch een zinvol leven te leiden waar je voldoening uit haalt. Dat is een heel proces op zich, het gaat daarbij eigenlijk om rouw (bv je oude beroep niet meer kunnen uitoefenen).
Groet Tamar

Lenn, wat goed dat je je verhaal van hoop deelt! Wat fijn om te lezen dat het nu zoveel beter met je gaat.
Ik wil er ook een positief verhaal aan toevoegen. Ik ben in september 2023 uitgevallen. Het duurde bij mij ook heel wat maanden om tot rust te komen. Eerst stond ik nog helemaal "aan" en kwam ik maar niet tot rust. Voelde me zo onrustig dat ik 's nachts uit bed ging rondjes lopen in mijn woonkamer, terwijl ik eigenlijk toch ook zo moe was. Ik had oxazepam nodig om te kunnen slapen. Kon alleen maar huilen, geen prikkels meer aan... kortom, ellende alom en dacht vaak dat het nooit meer goed zou komen. Toen ik tot rust kwam, de adrenaline tot bedaren kwam, volgde de enorme uitputting. Ik kon bijna niets meer, werd van alles moe. Kleine huishoudelijk taken moest ik in heel veel fases doen. Verder slapen, proberen wandelen, en nog meer slapen. Ik gaf toe aan m'n slaapbehoefte. En die was enorm. Ik vermeed zovel mogelijk prikkels en deed alleen dingen waar ik niet teveel hij moest nadenken, zoals schilderen, wandelen in het bos... Langzaamaan kwam de energie terug. Eerst voelde ik me daar schuldig over, want vond dat ik moest starten met reïntegreren als ik me beter voelde. Maar het schommelde nog zoveel, reïntegratie was totaal nog niet aan de orde. De bedrijfsarts begreep dat ik wel wilde werken, maar het nog niet ging. Ik kreeg gelukkig tijd om verder op te krabbelen. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen over goede dagen, maar kon er van genieten. Eindelijk.wat meer de oude ik terug! Toen het een tijdje vaker wel goed ging dan.slecht, startte ik met reïntegratie. Een half uurtje per week maar, en dat was genoeg. Nu zit ik op 2x3 uur en dat bouwen we langzaam verder uit. Dat het snel zou moeten, heb ik losgelaten. Het gaat zo vlug als het gaat. Gras gaat ook niet harder groeien door er aan te trekken.
Groet, Tamar

Hi Tamar,

Mooi dat ook jij je ervaring deelt. Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou ook geen makkelijke periode is, maar ben blij om te lezen dat je weer rustig aan het opkrabbelen bent. Uit nieuwsgierigheid: ben je achter de oorzaak gekomen waar de burn out vandaan komt? Of is die zoektocht nog bezig?

Succes verder met je herstel en ontzettend knap hoe je al bezig bent met het opbouwen van je uren en dicht bij jezelf blijft!

He Lenn,
Ja, bij mij kwam het door een periode van veel stress en hoge werkdruk. Ik werk als psycholoog, maar mijn werkzaamheden veranderden het afgelopen jaar en ik kon in de nieuwe functie niet aarden. Ik vond dat ik alles heel goed moest doen en voelde me erg verantwoordelijk. Nee zeggen en hulp vragen kon ik ook niet goed. Met als gevolg dat ik enorm over mijn grenzen ben gegaan. Dat was een harde leerles... maar het heeft me tot nu toe ook veel gebracht, nieuwe inzichten en meer waardering voor rust.

He Eric, het is super herkenbaar wat je schrijft. Het is zo fijn om je na een periode van uitgeput, slecht, angstig, gespannen etc. te hebben gevoeld, eindelijk weer wat energie te hebben. En het gevoel dat je weer een klein beetje je oude ik terugvindt. Maar dan doe je toch al gauw teveel heb ik gemerkt. Over je grenzen gaan ligt zo op de loer! Ik merk zelf dat ik dan weer oude klachten terug krijg, zij het niet zo heftig als toen. Deze week bijvoorbeeld, ben ik toch wat over mijn grenzen gegaan. En ik merk direct weer de moeheid, spanning op mn borst en neiging tot verkeerd ademhalen op. Ik begin ze wel steeds meer te zien als signalen dat het licht op oranje is gesprongen en dat ik weer moet rusten. Ik herstel er steeds sneller van, waar het voorheen rustig een week of twee duurde, kan ik nu na een aantal dagen alweer hersteld zijn. En dan weer aan de slag, met opnieuw voldoende proberen doseren... Het is een hele leerschool he ;-)
Groet Tamar

Zeker. We leren onze grenzen kennen als geen ander. Wat voor de toekomst alleen maar in ons voordeel zal werken.

Hi, ik heb dit ook gehad, bij mij was het veel onverwerkt verdriet uit een relatie en soms ook van dingen die ik overdag had meegemaakt. Het werd minder toen ik begon te herstellen (maand 4-5), mediteer je voordat je gaat slapen? Dat heeft mij erg geholpen. Niet lang …10–15 min voor het slapen gaan.

Hi Suus,

Bedankt voor je reactie!
Ik mediteer niet, in het begin wel een paar keer geprobeerd maar ik werd er juist een beetje door getriggerd omdat ik zo erg op mijn ademhaling ging letten dat ik het niet echt meer kon loslaten. Toentertijd had ik ook veel last van hyperventilatie en dat is nu een stuk minder dus wellicht is het wel weer eens een poging waard.

Wat doen jullie verder zoal om een stabiele nachtrust te krijgen? Bij mij is dit nog steeds erg onregelmatig, zelfs als ik een relaxte/ontspannen dag had.

Ik herken de dromen wel, vaak gepaard met zweten en spanning op mijn kaken. Ik heb het een periode gehad, maar lijkt nu wat minder. Ik slaap wel onrustiger na een drukke dag met te veel prikkels.
Ik gebruik regelmatig bach bloesem druppels, gewoon te koop bij de drogist. Deze helpen om beter te ontspannen.
Ik ben ook begonnen met yoga en dat helpt mij om beter en langer te kunnen ontspannen. Eerst dacht ik altijd dat ik mijn spieren ontspande maar als ik bewust ging voelen bleek er toch spanning te zijn.
Door yoga heb ik ook geleerd om op mijn ademhaling te letten en informatie gekregen wat sommige klachten zeggen.

Sinds een paar maanden slik ik op advies vd huisarts melatonine om beter in te slapen. Dat helpt wel.
Ik merk ook dat als ik een hele onrustige nacht heb gehad ik bang ben dat dat de volgende nacht ook zo zal zijn. Maar zo geef je je lichaam verkeerde signalen af. Ik probeer dat om te buigen en soms helpt dat. Maar dat is een lastig proces, zeker als je zo hard je kaken op elkaar klemt dat je tand ervan afbreekt.
Heeft de tandarts niet evt een bidje zodat je tanden beschermd blijven?

En denk terug aan de momenten dat je betere dagen had en stapjes vooruit maakte. Deze dagen gaan weer komen, weet ik uit ervaring.
Succes.

Groetjes Kim

Ik heb dit zeker ook gehad en wil toch nog een keer benadrukken dat dit soort angstklachten een veroorzaker zijn van je burnout en niet andersom. Die angsten moeten verholpen worden anders gaat je zenuwstelsel zich echt niet herpakken..
Vaak is er sprake van onderliggend trauma waarbij je het beste goede hulp kan zoeken voor jezelf.
Sterkte

Daar ben ik zeker geïnteresseerd in!

Ja graag!

Goed idee

Goed idee.

Ik heb de groep aangemaakt en heet letterlijk “Burn-out lotgenoten forum 🍀” - ik mag hier namelijk geen links plaatsen.

Ach ach heftig hé
Hier ook hoor
Soms krabbel ik wat op en toen sloeg het weer genadeloos hard toe
Duizelig pijnlijke handen de hele mik mak

Hoe lang duurde je vorige burn out ?
Was je wel echt hersteld ?

Hi An, ik heb dit ook, al 5 maanden lang, ik kan eigenlijk niemand verdragen en ben daardoor veel alleen. Alleen als ik alleen ben kan ik enigszins mijn dag aan, ik was nooit zo, dus eenzaam is het wel 😞.

Ik heb het ook vooral met geluid; bijvoorbeeld die irritante reclames op tv of radio, series met snelle beelden kan ik maar slecht volgen, straks weer Max 🏎️ kijken wordt ook een uitdaging. Ik luister veel podcasts om burnout beter te begrijpen en dan schijnt het allemaal normaal te zijn.

Ik ga nu maar mediteren proberen, er moet rust in het koppie komen…

Sterkte, je bent niet alleen 💗

Hoi Ans,

Ik herken dit ook inderdaad. Ik ben tijdens gesprekken met mensen ook heel snel moe en als het net iets te lang duurt, dan krijg ik een ruis in m’n oor en word ik duizelig. Ook geluiden en drukte vind ik heel lastig nog. Ik ben nu 11 maanden onderweg.. had gehoopt dat het onderhand wel wat minder zou worden. Ik heb wel ADHD dus misschien dat het hierdoor lastiger is ook, omdat ik sowieso al snel overprikkeld ben.
Ik denk dat het gewoon een kwestie van tijd en veel geduld is (lastig…). Er zijn echt bepaalde hersendelen anders gaan werken door de burn-out en dit kost veel tijd om te herstellen.


Sterkte ❤️‍🩹

Hoi Suus & Marieke,

Bedankt voor jullie reacties. Naar dat jullie er ook zo’n last van hebben..En toch geeft het steun om van elkaar te lezen dat we niet alleen zijn 💛

@Suus, dat je enkel de dag in je eentje een beetje oke doorkomt en het eenzaam is herken ik enorm.. zeker als je hiervoor juist graag afsprak. Heeft bij mij lang geduurd voordat ik me daaraan over kon geven, ik bleef toch 1 op 1 afspreken maar ook dat zorgt al snel voor overprikkeling.

@Marieke, het is echt heel lastig, het beperkt je enorm hè.. ADHD maakt dan inderdaad misschien dat dat stukje gevoeliger is, ik ben HSP (helaas testen ze dat niet, maar benoemd door huisarts / praktijkondersteuner als vermoeden) en wist het ook al van mezelf, ben ook altijd al sneller vermoeid geweest in drukte / te veel prikkels, stemmingen van anderen direct aanvoelen etc. Maar nu is het echt een soort handicap, inderdaad duizelig en soms zelfs een onwel gevoel bij bij contact of prikkels. Het blokkeert dan gewoon in m’n hoofd, hoe hard ik ook probeer. Zelf zit ik er al 3jaar in, waardoor ik soms bang ben dat die extreme overgevoeligheid nooit meer weggaat. Heb wel meerdere terugvallen gehad waardoor het zo lang duurt.

Soms zo moeilijk om vertrouwen te blijven houden.. maar we geven het maar heel veel rust en tijd.

Liefs en sterkte

Hi An,

Herkenbaar ook voor mij, het lijkt soms wel alsof ik me prima voel, lichamelijke klachten zijn zo goed als over maar prikkels trekken me compleet leeg waardoor ik zo lang vermoeid blijf. Ontzettend frustrerend en ben soms bang dat er iets kapot is in mijn hersenen.

Ik lees hier ook niet vaak over eerlijk gezegd (wel dat mensen geen drukke plekken kunnen bezoeken bijv, maar niet dat 1 op 1 of zomaar een klein uurtje rustig bezoek ook al enorm veel kost). En het gevoel dat je daarin alleen bent wekt soms extra zorgen

Ik herken heel veel van je verhaal mijn man zit in een burn-out en is al meer dan 1½ jaar thuis. Hij kan ook niet tegen drukte heeft heel erge geheugenproblemen en concentratie problemen ik merk soms dat we weer een beetje de goed kant opgaan en dan pats 1stap vooruit en 2 terug het is een lange weg, ik las ..het zijn sterke eigenschappen die er voor zorgen dat je ziek werd en het zijn dezelfde eigenschappen die je herstel in de weg zitten En het ergste voor mensen met burn-out is dat niemand je begrijpt ik snap mijn man ook niet ik ben zelf heel positief en ziet alles zitten. Door hem ben ik nu ook altijd thuis wil hem niet alléén laten heeft al veel gekost, vrienden die je laten zitten, sommige mensen zeggen ik snap het hoor dat het moeilijk is en ze fietsen vervolgens fluitend weg dan denk snappen man je snapt er niks van Ik sta erbij en ik snap er ook niks van Maar ik wil je deze raad geven laat het maar over je komen Sterkte

Bedankt voor je reactie en herkenning anoniem. Wat rot dat je man hier ook zo’n last van heeft. Het klinkt alsof hij aan jou een hele fijne steun hebt, ondanks dat je het niet helemaal snapt, klinkt het wel alsof je de situatie/klachten respecteert en er voor hem bent. Dat is super belangrijk en inderdaad, er is zo weinig begrip van buitenaf. Het zijn ook klachten die, als je je het zelf niet hebt gehad, je het totaal niet kunt voorstellen dat je je uberhaubt zo kunt voelen.

Ik laat het vanuit acceptatie over me heen komen maar het duurt al zo lang, en ben soms bang dat ik altijd gevoelig blijf waardoor ik snel leeg blijf lopen..

Sterkte ook voor jullie!!

An

Lieve mensen,

Hier ook zelfde probleem, kon in het begin van de burnout niet eens meer in winkels komen omdat alles begon te draaien voor mijn ogen (winkels zijn hele intense plekken qua prikkels: alle verschillende producten, mensen, lawaai, muziek, kleuren etc.). Heb trouwens ook ADHD.

Maar ik wil hier toch even plaatsen: het wordt echt beter! Ik zit nu zelf ruim een jaar in het herstel van de burnout en hoewel ik er zeker nog niet helemaal ben merk ik qua prikkelverwerking dat ik echt steeds meer aan kan. En soms ga ik net over mijn grens en dan moet ik even twee dagen weer heel rustig aandoen. Maar vergeleken met 6 maanden geleden is het bij mij echt een wereld van verschil. Wellicht geeft het jullie wat hoop.

Hou je taai en wees niet te hard voor jezelf, overprikkeldheid dient zich vaak pas aan op het moment dat je al ver over de grens bent gegaan. Dat maakt het moeilijk om intuitief aan te voelen waar de grens ligt, je wordt plotseling overvallen door een enorme golf van duizeligheid en vaak ook hoofdpijn. Probeer dus wat zachter naar jezelf te zijn voordat je dingen inplant. Liever extra voorzichtig dan overmoedig. Voorkomen is beter dan genezen.

Liefs.

Hi, ik loop hier ook al enorm lang tegenaan. Vanaf 19e begonnen klachten erger te worden. Rond 23e burn out en nu weer rond het niveau van vlak voor burn out. Alles in medische wereld al getest en was allemaal gezond. Met psychologen ook minimaal vooruitgang. Echter lijkt het erop dat het wel een naam heeft, waar ik binnenkort voor naar drechtsteden ga. Het heet PPPD. Ik vond mijn herkenning bij het youtube kanaal 'The Steady Coach'. Ik denk dat de videos onder de playlist 'specific symptoms' mensen hier wel aanspreken. Hopelijk kunnen jullie hier ook iets mee.

Altijd leuk om mensen wat meer te spreken tho, hier is mijn discord/instagramnaam:
Kelvinschouten

Ik heb hier ook veel last van. Denk dat t vooral bij mensen speelt met n zware burnout. Ik heb t vooral met harde geluiden en idd sociale interactie. Afspraken met vriendinnen beperk ik tot 1,5 uur. Doe ik t langer, lig ik met n suizend hoofd op bed. Ik ben ook t liefst alleen, lekker in de natuur, op n bankje zitten etc. Maar t wordt heel langzaam iets beter, dus houd moed! En mijn man snapte t ook heel lang niet. Ik heb toen n artikel laten lezen waarin heel goed werd uitgelegd dat de biologische component v burnout bij zware burnout een dominante rol speelt: je zenuwstelsel is zwaar overprikkeld, kost jaren (in mijn geval) om dat terug te draaien.

Ja herken ik helemaal ik wist ook niet wat het was maar heet hersenmist brain fog zoek maar eens op…
Ik was blij te weten wat ik had dacht nl aan een tia in mijn hersenen ofzo
Heeft bij mij 7 mnd geduurd
Echt je kan bijna niets en er alleen maar aan toe geven…
Ik nu een jaar burn-out voel me de laatste week eindelijk wat beter maar heb het gevoel dat ik moet bijkomen van een jaar uit staan pfffff

Hi! Heel herkenbaar, het word nu na 1 jaar en een poosje wel iets beter. Ik heb wel speciale oordopjes gekocht die harde achtergrond geluiden blokkeren en waarbij je wel nog een fijn gesprek kunt voeren aan tafel. Dit zorgt er wel voor dat ik soms op wat drukkere plekken kan afspreken en dan doe ik die oordopjes in. Misschien helpt het jou ook? Geeft mij ook rust dat ik ze altijd in mijn tas heb zitten en als ik te overprikkeld raak dan helpt het echt om even terug te schakelen met die dingen in. Ook als je in het OV stapt bijvoorbeeld.

Gr

Wat herkenbaar zeg, het is een heel naar en levensontwrichtend onderdeel van een burn out.
Ik vind het persoonlijk het meest moeilijke symptoom om mee om te gaan.
Ik kan niets meer aan, net als jij ben ik van een kort gesprek al volledig overprikkeld krijg dan een druk in mijn hoofd, paniekerig gevoel in mijn borst, oorsuizen gevoel van complete overweldiging en ik kom daar bijna niet meer uit, dit geldt ook voor kleine confrontaties, ik moet bijvoorbeeld met een buurvrouw dealen die constant klaagt en zeurt, ik heb daar gisteren iets van gezegd en vandaag lig ik de hele dag plat..het laat me dan niet meer los.
Hoe lang speelt dit al bij jou?
Heb je manieren gevonden om weer te ontprikkelen ?
Het duurt bij mij al jaren, ik ben zo bang dat dit nooit meer weggaat.. ik denk aan toekomstige kleinkinderen, bruiloft van mijn kinderen.. ik zou het in deze toestand niet aankunnen, dat maakt me heel wanhopig en verdrietig

Dit herken ik zo erg. Vooral de duizeligheid en angstig gevoel na overprikkeling. Dit is dan meestal inderdaad al te laat. Mijn hele leven staat in teken van de duizeligheid omdat ik er zo angstig voor ben. Ik ben echt al 75-80% beter dan 7 maanden terug maar ik kan tegen zo weinig prikkels. Vandaag een aantal dingen gedaan en toen ineens was het teveel en was ik mega moe en duizelig. Het hoort erbij zo te lezen?

Hier is ook de overprikkeling de ergste en langdurende klacht van allemaal. Sinds juni vorig jaar in burn-out, maar ben eigenlijk na 10 weken al weer begonnen met wat uurtjes thuiswerken, waarvan ik me afvraag of dat eigenlijk niet al veel te snel is geweest. Na vele hobbels en bobbels inmiddels op 20u per week beland, maar wel vanuit rustige omgeving thuis dus. Mijn baan is planner in de logistiek, dus de eigenlijke werkomgeving is hectisch, met talloze telefoontjes, mailtjes en meetings, waarvan ik me afvraag of ik dat ooit weer aan zal kunnen. Gesprekken van max een half uur kosten al bakken energie, en daarna vaak compleet overprikkeld en uit mijn doen. Verder een sluimerende hoofdpijn met druk op de ogen, die nooit echt helemaal weg lijkt te gaan.

Helemaal niets doen qua werk lijkt bij mij ook niet te werken, want dan pieker ik me de ziekte, wat uiteindelijk ook vrij deprimerend is.

Wat zijn juiste keuzes, en wat niet, het blijft lastig…….

Ja Marre ik ben geen dokter maar t goede nieuws is dat kan echt 'slechts' een burnout zijn. Ook al lijk je dat zelf eerst niet te geloven.. Zo ben ik ook begonnen. En ik herken echt al je klachten en meer die komen en gaan. In het begin lijkt t alleen maar erger te worden en google je angstig naar alles. Telkens weer. Ook Omdat artsen eigenlijk geen echte harde diagnose kunnen stellen omdat er geen gouden checklist is en bij iedereen dit net ff anders manifesteert is het zeer goed mogelijk. Zeker als je lang over je grenzen bent gegaan als je goed nadenkt. De arts zal proberen andere oorzaken uit te sluiten. Dat voelt wel vaag.

Kijk eens op CSR centrum of je daar jezelf herkent. Dit legt t echt goed uit. ZIJ weken met fysiologische experts en je lijf reageert eerst lichamelijk. Of anders OOK.kijk op nick de waard.nl. of burnoutcamp. Arjan luijendijk.

Het goede nieuws is... het komt goed.. maar het duurt tergend langggg. Bij n burnout!

Zit er oook nog middenin. 3 maanden na lange aanloop van meer dan 4 jaar. Na angstige chaotische zoekfase... via acceptatie... naar moe moe en soms nog wel wanhopig. Maar samen moed houden en baby stapjes. Lees ook verhaal 834 maar eens van Lieke!! Dat helpt. Sterkte kop op.

Bedankt voor je bericht en nuttige tips! Zal deze eens doornemen.

Zoals je zegt best is deze symptomen aanvaarden en beseffen dat het hebozg is geweest om ermee aan de slag te gaan want negeren zou het alleen maar erger maken. Ik probeer nu bog zonder antidepressiva die is voorgeschreven, heb ze nu ook liggen in geval dat het echt niet meer zou gaan, heb wel wat supplementen verhoogd en tracht nog door te sporten op een lager pittje om bezig te blijven en lichaam en geest een goed gevoel te geven.

Veel sterkte ook aan je gewenst, zal eens je verhaal ook doornemen.

Groeten,

Marre

Hoi Marre, fijn dat je er wat aan hebt. Luister echt goed naar je lijf of je nog kan sporten... Ik heb t ermee verergerd. Want mijn lijf leek t wel aan te kunnen. Ik tapte echter uit mijn reserve tankje. Zelfs op n laag pitje. Als oud topsporter dacht ik ook bewegen doet goed. Je moet minimaal daarna meteen rusten en ademhaling naar rustig.. en letterlijk ff liggen...anders maakt je lijf meer cortisol aan en gaat je gaspendaal in je zenuwstelsel weer ovrrwinnen. Succes hoop dat t voor jou wel werkt.. bij overspannenheid kan je wel meer dan bij completely burnout.

Hoi Marre,
Vervelend die klachten die je beschrijft.
Ik zit ook in een burn out en heb weer andere verschillende klachten.
Ik heb laatst een webinar gevolgd; burn out of overgang. Deze klachten lijken erg op elkaar en veel vrouwen krijgen een verkeerde diagnose. Ik weet niet hoe oud je bent, maar een aantal klachten die jij omschrijft lijken ook bij de overgang te passen.
Dit kan je overigens niet in het bloed terug zien gaf zowel de huisarts als de overgangsspecialst die het webinar gaf aan. Of je moet al heel vroeg in de overgang komen.

@ Kim apart dan dat mijn huisarts d.m.v. bloedtest duidelijk kon zien dat ik in de overgang zat. Maar destijds door gehobbeld met al mijn klachten en toen rechtstreeks in burn-outbeland ben, waar ik nu 2 jaar mee worstel. Boek van Caroline Tensen een aanrader “ Het verboden woord”

Dit soort klachten na een periode van langdurige stress lijkt wel op burnout ja. Hopelijk voor jou ben je er op tijd bij en ga je een stap terug doen/rust nemen. Ik heb er 7 jaar over gedaan om in een zware burnout te raken en heb nu jaren nodig om te herstellen helaas. SSRI's worden vaak voorgeschreven om de overprikkeling van je zenuwstelsel wat af te remmen en wat rustiger te worden.

Zijn er meer mensen met ervaring met SSRI’s? Ik twijfel er ook over om het te nemen, zit sinds drie maanden in een burnout met veel paniek en angst en er lijkt geen einde aan te komen.

Ik hoor graag andere ervaringen!

Hi Cher,

Klinkt heel bekend die rij-angst. Ik heb dat op mijn dieptepunt ook gehad. Ik reed alleen naar de dingen die moesten. Dus naar een huisarts, POH of de psychosomatische fysiotherapeut. Voor mij hielp het dat ik mezelf vertelde dat dit goed zou zijn voor me herstel. En zo kreeg ik met de weken meer vertrouwen terug in het autorijden. En natuurlijk ook met veel rust. En nu krijg ik juist energie als ik bij een afspraak ben geweest.

Hoop dat je hier iets aan hebt.

Hi Eric,

Bedankt voor je verhaal. Ik ga jou advies meenemen in mijn herstel!
Moet ook eerlijk bekennen dat het na zo een afspraak zoals gisteren bij de psychosomatische fysio altijd net wat beter voelt.

Sterkte met jou herstel!

Dit heb ik ook! Ontzettend herkenbaar!!! Je denkt bijna dat het iets lichamelijks is. En ergens is het dat ook, want ons lichaam gaat op de rem voor ons. Ik heb niet echt een tip ik wordt ook gek als ik het heb. Wie heeft wel tips of kan zijn ervaringen delen?
Samen staan we sterk toch?

Herken alles en dit was op mijn dieptepunt ook zo.
Wellicht kan je je echt een keer uitgebreid laten onderzoeken bij een cardioloog..kan je uit ervaring vertellen dat zelfs dat niet volledig geruststelt, maar je kan je lichaam wel leren kennen. Dus je gaat steeds meer snappen wat voor enge sensaties je echt uit paniek kunt krijgen.
Daarnaast kan je kijken of emdr voor de paniekaanvallen bij jou aansluit.
Ik heb er goede ervaringen mee

Hoi Natasja,

Ik ben inderdaad naar een cardioloog geweest en alles was prima. Maar zoals je zegt zelfs dat stelt niet gerust. Als het aan mij lag had ik al 80x bloed geprikt, hersenscans gehad enz. Dat kan gewoon niet maar ja. Had jij ook last van een gek dof hoofd alsof je er niet ben ofzo helemaal afwezig raar wazig gevoel?

Ik herken mij zo in jullie verhalen. Vreselijk is het.
Ik heb ook een soort dof raar gevoel in mijn linkeroor. Beetje alsof er water in zit en dat niet constant, maar af en toe van die korte momentjes. Ik heb hier nog niemand over zien schrijven. Wie heeft dit ook?

Oooh bah alles is zo herkenbaar
Dat met me oor heb ik ook wordt door weer angstig van
Heb de kno arts al bezocht je raad het al niks te vinden

Absoluut een gek gevoel in mijn hoofd. Ik heb met momenten op m'n eigen hoofd getikt omdat ik t idee had dat ik er niet meer was. Soort watten matrix duizelig gevoel. Heel lastig uit te leggen.
Ik kan het nog steeds weleens hebben. Ook weleens een gevoel wat je in je buik hebt als je een glijbaan afgaat, maar dat in m'n hoofd ofzo. Echt bizar.
Mijn angstaanvallen zoals jij omschreef konden echt uuuuuuuuuuren aanhouden nu begint dat wat korter te worden en het is zelfs ook weleens dagen weg. Tips die ik heb opgevolgd;

Edmr therapie
Massage therapie
Somatische oefeningen
Dag in blokken verdelen met echt rust ertussen ( geen tv tel)
Meditatie en ademhalingsoefeningen
Krachttraining
Je hoofd leeg schrijven
Afleiding dmv spelletje, kleuren
Gedurende de dag korte rek en strek oefeningen

Mijn man is afgelopen 3 januari 2021 overleden aan corona. Hij lag 3 mnd op de ic.
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.

Ja hoor dat mag. Ik heb 2 jaar geleden een dodelijk ongeluk aanschouwd. En eigenlijk kreeg ik al vrij kort daarna angstige klachten en lichtere paniekaanvallen. Het heeft zo gesluimerd zonder dat ik doorhad dat ik daar eigenlijk trauma had opgelopen. Vanaf de zomer werden m'n hartkloppingen en paniekaanvallen steeds heviger en zocht ik het in de medische hoek. In november kon ik op mijn werk echt niet meer op m'n woorden komen en ben naar huis gegaan. Vanaf daar stortte ik eigenlijk in en kreeg hevige burnout klachten. Echt het zwarte gat zeg maar voor een aantal weken.
Ik ben vrij snel weer begonnen met opbouw van werk ( binnen 4 weken) omdat ik ook plezier haal uit m'n werk en mijn klachten daar niet vandaan komen.
Ik kan echt al veel meer dan november, maar het is nog elke dag hard werken met goede en zeker ook hele pittige dagen!

Vanmorgen stond ik op uit bed en voelde me wat licht in mijn hoofd. Niks bijzonders op zich. Ik liep naar de badkamer en werd niet lekker, begon te zweten en werd duizelig. Ik ging op de grond zitten en werd vervolgens erg misselijk en kreeg braakneiging. Hoefde uiteindelijk niet te braken. Mijn hoofd begon te suizen en mijn lijf te tintelen. Later verkrampte mijn lijf, mijn handen gingen vreemd staan door de verkramping en mijn spraak werd slecht, waarschijnlijk door verkramping tong? Dit proces duurde ongeveer 15 minuten, waarna mijn lichaam weer ontspande en mijn spraak ook weer goed werd.
Ik heb zo’n ‘aanval’ een aantal jaren geleden ook gehad. De huisarts dacht toen aan een koorts stuip, omdat het toen gebeurde terwijl ik ook wat ziek was. Nu is daar echter geen sprake van. Mijn broer, die ambulancechauffeur is, heb ik hiernaar gevraagd en hij denkt aan een hyperventilatie aanval. Ik heb zelf niet het idee dat ik angstig was, een paniekaanval had of hyperventileerde, maar het kan natuurlijk wel.
Mijn vraag is of er hier mensen zijn die dit herkennen en/of mee gemaakt hebben.

Ja heftig hé!
Ik had zelf geen idee dat het daardoor kwam. Ik kreeg steeds angsten en achteraf zie ik wel de linken met het ongeluk, maar toen niet. Bij mij gaf de psycholoog aan er direct wel een emdr aan te wagen en ik moet zeggen dat dat direct erg hielp. Er kwamen beelden omhoog die ik me tot dat moment niet meer bewust kon herinneren. Dus dat heeft zeker bijgedragen aan het herstel.
Alleen krijg ik ook nog niet echt de uitknop gevonden. Om het minste geringste kan m'n lichaam toch nog paniek aannemen, terwijl m'n hoofd dat niet meer zo voelt.
Dat is wel echt een langer proces dan ik had gehoopt.

Heel veel sterkte ook gewenst! Zorg voor goede hulp voor jezelf

Hebben jullie ook zoveel last van jullie spieren erbij pijnlijke boven rug schouders nek enz.. ? Ben ook vaak duizelig wazig zicht soms gevoel te verkrampen als ik te veel gedaan heb

Herken het allemaal zo...word er gek van. Sinds 8 maanden loop ik thuis en nog steeds veel klachten. Vooral de hoofdpijn, duizeligheid en misselijkheid vind ik lastig. Elke dag weer...heb therapie voor angststoornis maar vandaag lukte dat ook niet, voelde me zo beroerd, naar huis gegaan, bed in en 3 uur geslapen. Doe je teveel of te weinig er is altijd wat. Ben het echt zoooo zat.

Ik het ken het ook, nu een 8 maand thuis van het werk, ik word soms gek van mezelf, soms gewoon uit het niets, mijn hart dat overslaat of kloppingen en daarbij ook duizelig en gevoel van wegvallen.
Soms loop ik de hele dag zo rond, het is zo vermoeiend, ook heel veel spierpijnen in bovenrug en precies band rond borstkas. Ik wil zo graag terug de oude zijn, nooit paniek, nooit stress,... Ik heb zoveel plannen in het leven, maar mijn lijf wil soms niet mee. Ook al onderzoek gehad bij de cardioloog, heb nu opnieuw gebeld voor afspraak gewoon omdat ik echt niet zeker ben.

Wat ik hier vaker lees in verschillende topics zijn dat dit soort klachten onder burnout symptomen worden genoemd. Nu kan ik niet voor een ander spreken natuurlijk, maar mijn ervaring is dat dit ook echt angst paniek symptomen zijn.
Paniekstoornissen gaan vaak hand in hand met burnout achtige klachten. Wanneer je deze niet goed behandeld met de juiste zorg kan je ( denk ik) lang wachten tot ze vanzelf weggaan. Je lichaam blijft namelijk in angst zitten en komt niet tot rust.
Ik heb deze echt tot in extreme vormen allemaal gehad en nu ook wat verder ben in het verwerken van mijn angsten merk ik dat de echte burnout klachten ook anders en milder aanvoelen

Wat ik ermee wil zeggen is; zoek goed uit wat de oorzaak is want als je ergens angst voor hebt verdient dat de aandacht zodat het opgelost kan worden en je lichaam ook daadwerkelijk kan gaan rusten

Hoi Natasja,

Dit is zeker waar wat je zegt. Ik heb een burnout maar inderdaad met een angststoornis. Vooral die rare wereld heb ik heel erg. Alsof ik niet echt ben of de wereld niet echt is. Hierdoor kan ik amper buiten lopen. Hoe deed jij dit?

Ik heb zelf best veel therapie gehad. Emdr en regressietherapie. Om te beginnen was emdr erg helpend om de angel eruit te halen. Nu ging het heftigste bij mij om een eenvoudig trauma ( ongeluk) dus dat schijnt emdr wat vlotter te laten verlopen.
Toen ik iets of wat kon dempen in de heftigste angst ben ik intensief bezig geweest met de acceptatie en vertrouwen op je lichaam. Ik ben echt letterlijk begonnen met 3 squads in mijn woonkamer en angst daarna want hoger hartslag. Nu doe ik weer krachttraining en loop op de loopband ect.
Het is zo lastig in een berichtje uit te leggen want het is zo'n veelzijdig proces met ups en downs. Maar toch is de sleutel denk ik jezelf gaan loskoppelen van je angst reacties. In alle zachtheid naar jezelf praten. Ik raakte helemaal in paniek door de derealisatie, maar ging gewoon zitten en zei tegen mezelf dit ben ik niet, dit is tijdelijk, ik geef hier niet aan toe. Rust nemen en vertrouwen dat het weer overgaat want dat gaat het!!

Herkenbaar wat er hieronder allemaal beschreven wordt. En inderdaad is de angst die erbij komt kijken niet helpend! Je komt in een vicieuze cirkel terecht. Hoe je daar uitkomt is een persoonlijke ontdekkingstocht. Zoek naar wat stress geeft (hier liggen diepe kernovertuigingen aan ten grondslag) en naar wat écht ontspant. En probeer de focus van alle vreemde, vage lichamelijke klachten af te halen. Want die focus zorgt voor een alerter systeem! Een moeilijke opdracht maar het is wel een kern in je herstel!

Wat ook belangrijk is, is wel te gaan wandelen met angst met trillende benen en duizeligheid en gevoel flauw te vallen.. doe het liever op een rustige plek leer je lichaam weer te ontspannen door te gaan lopen. Leer je hersenen en zenuwstelsel dat angst er mag zijn ga mee met de golf van angst.. je valt niet flauw.. bouw het langzaam op en leer je lichaam te vertrouwen. Zo begin je langzaam aan weer draag kracht te krijgen.. ik heb heel diep in b.o gezeten kon niks meer door de heftige spierspanning en angst. Maar toch ben ik elke dag met al mijn klachten gaan lopen en soms was het moeilijk soms heb ik gehuild dat et niet lekker voelt om je zo raar in je lichaam en hoofd te voelen.. maar geloof me het komt goed daag jezelf uit en heel belangrijk laat de golf van angst op je af komen zonder er iets van te vinden.. zo leer je je zenuwstelsel weer opnieuw te herstellen

Helaas zo herkenbaar dit verhaal. Ik zit zelf al 2 jaar in deze ellende en sinds een tweetal maanden lijkt het alsof ik weer helemaal terug bij af ben. Heb toen een antibiotica kuur gehad maar geen idee of dat er mee te maken heeft.

Onbelangrijk moest onbalans zijn

Ik herken het helemaal...is allemaal puur spanning volgens mijn haptonoom...
Vind t ook lastig hoor....
Wil er graag vanaf...maar blijf maar piekeren...alleen juist DAT moet je echt stoppen...t hoort erbij...bij BO...echt gaan ontspannen en los laten succes

Ervaar je dat gevoel dan alleen omdat je veel piekert of gewoon zomaar elke dag. Want ik ervaar et gewoon elke dag continu en als ik lig gaat et beter. Helpt de haptonoom? Ik d8 aan pshygosomatie fysio te gaan doen

Ik herken het heel erg, vooral het stukje dat je schreef over wandelen. Ik voel mij sowieso al beetje zweven als naar buiten ga, maar na een halfuur wordt het vaak erger. Alles wordt precies meer vloeibaar en ik kan geen snelle bewegingen meer volgen. Verschrikkelijk. Ik zit er ondertussen tien maanden in, maar veel herstel merk ik nog niet ondanks mijn slaap al veel is verbeterd…

Heel veel sterkte in deze hel.

Hoe is et bij jou begonnen Michiel?

Ik had op het werk een zeer drukke en stressvolle periode en ik ging even ‘rusten’ na die periode. Toen begon ik echt als een pudding in elkaar te zakken, en de opgenoemde klachten kwamen dan ook sterk opzetten. Mijn psychiater noemt het echt uitputtingsverschijnsel. Jouw hersenen kunnen de vele prikkels niet meer tijdig verwerken waardoor je een soort verstoord realiteitsbeeld krijgt. Ik heb ook enorm last van auditieve overprikkeling, dus het hangt allemaal wat samen denk ik… jij wellicht ook?

Die druk op mijn ogen herken ik ook zeer erg. Blijkbaar is dat spanning in uw oogspieren…

Ik ga over tien dagen naar een oogarts gewoon om het eens te bespreken. Echter, ik vrees dat het erbij hoort…

Ja ik heb het drukkende gevoel gedurende de dag door...het neemt toe als ik iets moet gaan doen wat ik pittig vind of als ik ergens heen moet waar ik even "normaal" wil zijn, als ik auto rijd soms als het een langere rit is en ik dat spannender vind, als ik sociaal moet doen met mensen die niet weten dat ik nu zo in m'n vel zit😁ik herken het gevoel v de benen ook. Dat komt doordat je angst voelt als je je raar voelt...slaat op Je benen... en het onbalans gevoel heb ik ook...je zit waarschijnlijk voortdurend in je hoofd, te voelen wat je voelt, hoe naar t voelt etc. Je bent n beetje ongegrond, uit je lichaam en alleen boven in...daardoor voel je je wankel...als een tuimelaar...op zn kop...komt allemaal goed! Ik heb nu al zoveel mensen gehoord die dezelfde BO symptomen hebben als jij...en ik...en...dat gaat gewoon weer over! Niet bang zijn😁

Ok, dankjewel voor jullie reacties ik voel me daarbij ook nog eens de hele dag echt ziek alsof ik 40 gr koorts heb maar dan zonder koorts. Heb een verwijskaart gekregen. Hopelijk kunnen ze het ook verklaren en is et niks ernstig. Ik heb vandaag 50 min gelopen ging wel goed laatste 10 min begon ik steken te krijgen in me hoofd en merkte ik dat ik moe werd.

Michiel als je het hebt over zweven, bedoel je dan dat het voelt alsof je hoofd los zit van je lichaam en net alsof het los van elkaar is?

Michiel ben je al bij de oogarts geweest want ik heb nu ook een afspraak. Voor die oogspierspanning die nooit weggaat pff

Hoi,

Ben benieuwd hoe het is gegaan bij de oogarts?! Michael en anoniem?!

Ik heb dat gevoel al zolang ik mij kan herinneren, zeker sinds groep 7.. Dus nu zeg maar meer dan 16 jaar. Vele onderzoeken gehad; oogarts, neuroloog, fysiothetapeut, ga zo maar door. Met stress verergeren deze klachten naar volledige overprikkeling en niet meer op kunnen blijven, alleen liggen en de ogen dicht doen helpt dan.

Sinds mijn burn out zijn deze klachten weer in alle hevigheid toegenomen. Volgens mijn fysiotherapeut komt het door spierspanning in rug, hals, nek en kaken. Verhoogde spierspanning van de ogen als gevolg.. Heel vervelend met name omdat er weinig aan te doen is..

Sterkte!!! Ik weet hoe vervelend het kan zijn..

Ook ik heb erg veel last van vermoeide ogen tijdens burn out.Ik krijg binnenkort een ooglidcorrectie omdat er teveel huid zit. Hoop maar dat het helpt!
Acceptatie valt voor mij ook niet mee.Ik wil alleen maar slapen.Ik heb 's ochtends 2 uur energie en dan dooft de kaars en vallen mijn ogen dicht.

Ik ben hier terecht gekomen nadat ik deze klacht ook googlde. Ik merk ook een druk op me voorhoofd(frontale kwab?) en achter de ogen. Zweverig gevoel, niet helder. Moeilijk focussen op een punt tijdens rijden. Ik ken niet veel mensen die dit ook zo ervaren. Overprikkeling is echt nu na 6 maanden thuis zitten nog niet weg.

Ik schreef dit 2 jaar geleden.. het is er nog steeds maar veel veel minder dus iedereen die dit ook heeft het komt langzaam aan weer goed. Hou vol.. ik heb gelukkig niet meer die erge verkramping zoals.in het begin

Dag Thijn, ik herken je klachten en de wanhoop.. helaas moet ik zeggen ‘Welkom bij de Club’.

Ik zit er nu 6 maanden in, er ben er ook he-le-maal klaar mee, maar ja, ons lichaam bepaalt nu het tempo van herstel en niet ons hoofd. Voor de burnout was dat precies andersom, ons hoofd bepaalde alles en hebben we ons lijf genegeerd en nu zitten we in deze ellende.

Het enige was helpt is de dooddoener ‘acceptatie’, ik heb er ook nog moeite mee, sommige dagen kan ik het accepteren en andere dagen zit ik huilend op de bank mezelf te pijnigen met de gedachte dat het nooit meer goed komt. Alleen die gedachte blokkeert je herstel dus probeer dat los te laten.

Dus ja, het hoort erbij: ik herken mezelf nl. ook niet meer, ik ging van een sociale vrouw die fulltime werkte en altijd voor alles en iedereen klaar stond naar een in zichzelf gekeerd, verdrietig hoopje mens wat continue met een huilbui weer zichzelf ergens verstopt. Ik heb ook geen zin in vakantie, want hoe kom je die dag dan door? Ik herken alles wat je schrijft, het hoort er allemaal bij ben ik bang. Kwestie van tijd uitzitten en jezelf onder de loep nemen waarom dit is gebeurd. Krijg je hulp of heb je een psycholoog? Het is lastig om dit allemaal alleen te doen.

Sterkte ermee, en geloof me, het komt een keer goed. Alleen bij de een langer dan bij de ander (ook afhankelijk van hoelang je aanloop is geweest), maar iedereen herstelt uiteindelijk (heb ik gelezen in een boek en staat op internet).


.

Ik ben al 4 jaar depressief met ups en downs. Momenteel zut ik in een diepe crisis, ben constant moe, kom niet meer uit de zetel en heb verleden week een overdosis dafalgan codeine genomen, gelukkig zonder fatale afloop. Ben in behandeling bij een psychiater maar de medicatie die ze mij voorschrijft maakt me nog zieker en lustelozer. Kan iemand me helpen?

na 20 jaar voel ik het nog steeds

Dag Thijn, de wanhoop is echt killing he?

Ik heb het ook als ik misselijk en negatief opsta, dat ik bijna niks meer van mijn dag kan maken. Je zult zien als je klachten afnemen dat je automatisch positiever in het leven gaat staan. Dit is een tijdelijke crisis, ik herhaal dit dagelijks tegen mezelf om rustig te blijven als er weer een paar klachten voorbij komen.

Doordat we in een burn-out zitten, hebben we simpelweg een andere bril op. Ik had een depressieve fase, nu zit ik in een angstige fase. Al die fases (brillen) zorgen voor een vertekende realiteit met als gevolg dat we helemaal de controle verliezen voor ons gevoel en daar komen natuurlijk veel emoties (en ook angsten) bij kijken.
De chemie is ons hersenen is door de burn-out veranderd, en ons emotionele brein in (tijdelijk) groter dan normaal. Misschien stelt je dit een beetje gerust? Ik was ook altijd een positief iemand, had nooit depressies of huilbuien, maar nu is het voor mij ook dagelijkse kost. Dit is echt sinds mijn burn-out en niet wie ik echt ben.

Je schrijft dat het een tijdje beter ging en nu weer terug bij af bent; wat is hier gebeurd? Ben je weer gaan werken of kreeg je een tegenvaller?

Hoi Suus,

Wist ik maar wat er gebeurt is. Ik heb wel een tweetal maanden geleden een antibiotica kuur gehad en daarna ging het alleen maar bergafwaarts.

Voor de rest weet ik het ook niet, maar het is wel behoorlijk frustrerend. Ik heb wel echt zeker 5 jaar roofbouw gepleegd op mijn lichaam en geest. En maar doorgaan en doorgaan tegen beter weten in. Misschien hoe langer je aanloop, hoe langer je burnout.

Maar wordt er wel echt moedeloos van dat het me niet lukt om eruit te komen.

Ook ik herken dit. Misschien een kleine andere invalshoek..soms als ik opsta met een intens emotioneel, leeg of angstig gevoel ga ik toch iets ondernemen. Ik spreek met mezelf af dat ik wel iets sociaal ga doen, Werken, Sporten of wat dan ook en het een uurtje geef.
Ik kan er met mensen om me heen open over zijn en geef even aan hoe ik erbij zit. We hebben t over andere dingen of doen iets anders en echt waar, soms kom je even toch in een goede flow!
Ik zou dit niet in de beginfase doen als je er dingen voor moet onderdrukken, maar zeker in de herstelfase kan het werken.
Ik ben weliswaar kapot na een etentje, maar die paar uurtjes dat ik mezelf weer mezelf voelde geven me toch energie. En je haalt jezelf echt uit een negatief denkpatroon en voed je hersenen weer even met andere " praat"

Hi Thijn, ja 5 jaar is een behoorlijke periode, ik heb geleerd dat je hersteltijd ongeveer 1/3 deel van je aanloop is, mits al je middelen voor herstel optimaal zijn, maar deze middelen weet jij zelf het beste. Werk je minder of niet? Zijn je dagelijkse energielekken (stressbronnen) uit je leven? Heb je al in gedachte hoe de nieuwe Thijn na de burn-out eruit komt te zien? Ik heb dit geleerd bij Camp Burnout (online cursus), misschien heb je er wat aan.

Mijn aanlooptijd was bijna 7-10 jaar, dus ik heb nog een flinke tijd te gaan. Echt zo kansloos ook.

Wat Natasja schrijft sluit ik me helemaal bijna aan, even uit je burn-out bubbel kan je echt goed doen.

En als ik opsta en me slecht voel, ga ik meestal eerst douchen en wandelen, dat breekt al een beetje het slechte gevoel en dan kom ik ergens.
Voorheen bleef ik tot 11:00 uur op de bank zitten en zat ik een beetje doelloos te zappen, maar dan ga je je alleen maar slechter voelen.

Overigens heb ik eerde rop het forum gelezen dat iemand na een antibiotica helemaal terugviel, ik denk omdat het toch ook je goede cellen aantast, je weerstand is dan weer helemaal op 0.

Houd je sterk Thijn, het is lastig, i know, ik stel mezelf ook nog dagelijks te vraag wanneer word ik in hemelsnaam weer de oude? Maar er niet teveel me bezig zijn, is eigenlijk het beste medicijn. Vanmiddag ben ik naar de Action gegaan (sinds maanden), nou dat is alles behalve rustig, maar ik heb het toch gedaan. Nu heb ik toch het gevoel dat ik een beetje mijn leven terug heb... en die gedachte geeft toch hoop ;)

Sorry voor de spelfouten Thijn, deze website loopt steeds vast op mijn telefoon, heel irritant.

Beste Tijn,
Beste Tijn, Dit herken ik ook,
Ik ben altijd een extreem enthousiast en energiek mens geweest. Geïnteresseerd in alles en ik wist niet wat het was om overprikkeld te zijn. Op het diepte punt van mijn burn-out was ik een futloze, apathische 'zombie' en had ik amper de concentratie om naar een simpel verhaal van iemand te luisteren. Op dat punt was ik bang dat dit ik me nooit meer als mezelf ging voelen. Maar beetje bij beetje herkende ik weer dingen van mezelf. Tot ik een paar maanden geleden vol enthousiasme begon te ratelen over een documentaire en ik mezelf weer voelde. Van wat ik hier lees begrijp ik dat dit niet ongewoon is.

Je gaat pas beginnen met uitrusten als je écht stopt met alles. Begin pas met opbouwen als je denkt 'ik moet energie kwijt'. En zonder proffesionele hulp zal het heel moeilijk worden om echt te herstellen. Het is belangrijk dat je leert welke gedachten/emoties/gedrag tot jouw burn-out hebben geleid. Dat is tenminste wat ik heb geleerd de eerste keer dat ik compleet thuis kwam te zitten ben ik veel te vroeg weer begonnen. Als ik dat niet had gedaan was ik er waarschijnlijk met een half jaar vanaf geweest. Nu al bijna 2 jaar bezig, maar het gaat de goede kant op. Ik herken mezelf eindelijk weer en dat geeft hoop! Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.

Google Daniel van Loosbroek, hij kan je helpen.

Hoi Jolante,

Dank voor je reactie. Ik zit er ook al 2 jaar in en ben in het begin twee uur per dag blijven werken. Daarna snel opgebouwd totdat ik 8 maanden later helemaal inklapte. Heb mijn eigen burnout erger gemaakt. Had meteen vanaf het begin rust moeten nemen maar kon het werk niet loslaten.

Heb het gevoel dat ik na een antibiotica kuur een aantal maanden geleden weer helemaal terug bij af ben. Ontzettend veel lichamelijke klachten waardoor je meteen al negatief aan de dag begint. Vroeg wakker, misselijk, brok in de keel, oorsuizen, maag- en darmklachten, depressief, emotioneel.....en dan moet de dag nog beginnen 😢

Hou vol Thijn !

Ik zit ook al twee jaar met deze ellende, maar het komt goed ! Eigenlijk weet ik wel, en jij denk ik ook hoe het zover is gekomen. Dit is een reactie van je lijf en ik zie het zo dat ik straks een tweede kans krijg om het anders te doen. Ben gestopt met het werk wat ik doe, uit noodzaak maar ga daar ook niet meer in terug. Blijf wel sporten maar hoef geen eerste meer te worden of de beste te zijn... Niet meer het hoogste woord. Rust en genieten van het leven, dat houd ik mijzelf voor. Sterkte

Je bent niet alleen !

Hoi Eer,

Dank voor je reactie. Heb jij ook nog steeds zoveel lichamelijke klachten ? Volgens mijn psycholoog leg ik de lat bij alles veel te hoog, ook bij mijn herstel. Zoek naar een quick fix maar die is er dus niet. Heb mezelf jaren overbelast nog voordat ik definitief uitviel. En maar doorgaan met oogkleppen op. Totdat het echt niet meer ging. En zelfs toen bleef ik doorgaan tegen beter weten in omdat ik het werk niet los kon laten. Zit nu in de WIA en maak me druk over hoe het nu verder moet.

Ik denk vaak dat stress dit niet met je lichaam kan doen en dat ik een of andere enge ziekte heb. Accepteren en loslaten is zo ontzettend moeilijk 😥

Hoi Thijn,

Vervelend hoor allemaal. Ik heb vooral last van onrust en spanning. Als ik teveel heb gedaan, en dat is al snel. Slaap dan ook minder en gedachten gaan in negatieve spiraal.
Het is bij mij echt een ontregeld stresssysteem, ben ik van overtuigd. Accepteren, wat een beladen woord is dat geworden. Maar ik hou vast aan herstel, merk dat als ik een leuke ontmoeting heb mijn mindset beter is. Dan lijkt alles wel makkelijker te gaan, zeker ook rusten en slapen. Als ik maar binnen mijn eigen grenzen blijf.

Ook ik heb een WIA uitkering, waar ik mij ook rot over voelde. Nu wel geaccepteerd, het is even niet anders. Jaren hard gewerkt, nu herstellen.

We komen er wel , hou vol.

Hi Kristel,

Klinkt als een bekend verhaal. Heb je wel dat je vorderingen hebt gemaakt tov in de beginfase? Ik probeer zelf soms terug te kijken en te bedenken dat ik al veel heb overwonnen. Restklachten kunnen een tijd duren en het ligt er ook aan hoe je omgaat met je bo en hoelang je erover hebt gedaan om de bo op te bouwen. Ik heb zelf heel veel moeite met acceptatie en denk vaak nog dat ik wat ernstigs mankeer. Iets wat het herstel niet bevorderd. Wellicht heb jij dat soort gedachtes ook, waardoor je in de viceuze cirkel blijft. Heb je hulp? Verder hoor ik van mensen die het zelf hebben meegemaakt en zijn hersteld dat het echt heel lang kan duren en veel tijd nodig heeft. Een jaar bo is nog niet zo lang hoor en we hebben in NL een goed vangnet. Hou je daar ook maar aan vast en neem de tijd!

Hoi Steven,

heel bekend klinken al je klachten. Zo had ik het vannacht nog ik werd wakker en duizelig joh. Had het idee dat ik soort van gek werd zat verwilderd om mij heen te kijken enz. alles zag er raar als een plaatje uit ofzo.

Hi Steven, heel herkenbaar, ook het niet goed kunnen uitademen. Ik had dit vooral aan het begin van mijn burnout, nu wat maanden verder wordt dit minder.

Ook het duizelig zijn: ik voelde me eigenlijk de hele dag een beetje dronken ofzo, sommige dagen meer alsof ik op een bootje zat mee te deinen. Heel raar allemaal, maar het went.

Hoe lang zit jij er nu in?

Super herkenbaar. Duizeligheid, ogen die gek doen, niet goed kunnen uitademen maar soms ook het gevoel niet diep genoeg in te kunnen ademen. En ook de spiertrekkingen. Nu al ruim twee jaar last van. Soms even een tijdje niet. Ook veel tintelingen en soms een rare pijn in m’n ledematen en vaak een slap gevoel. Heb je nog andere klachten?

Goedemorgen,

Ik zit er vanaf juni 2023 in. Kan nu al wat meer dan toen maar toch nog wel klachten vooral nog last van af en toe niet goed kunnen uitademen, duizeligheid en spiertrekkingen. Af en toe nog hartkloppingen had ik in het begin heel veel last van.
Wanneer ik mijn hartslag verhoog dmv sport of douchen dan lijk ik beter te kunnen ademen geen idee wat dan het verschil zou zijn. Doorbloeding, ademhaling hart die sneller pompt?

Hoe gaan jullie hiermee om en wat hebben jullie tot zover al getest of laten testen en waar hebben jullie het meest last van?

Is het mogelijk om op een of andere manier in contact met jullie te komen? We lijken wel heel veel klachten te hebben die op elkaar lijken?

Heel veel sterkte

Mvg,

Steve

Hallo,

Dat kan allemaal veroorzaakt worden door stress. Het is ook voor mij heel herkenbaar. Op het moment dat de klachten heftig zijn kan het moeilijk te geloven zijn dat de oorzaak stress/overbelasting is. Ik heb zelfs momenten gehad dat het haast als een psychose voelde. Maar het hoort echt bij de burn out, dit heeft een psycholoog ook weer bevestigt aan mij. Het lijkt moeilijk om te geloven, maar het wordt echt beter.

Hoi loeske en Steve,
Ik lees net jullie berichtjes over spiertrekkingen. Ik heb daar net een apart onderweg/vraag voor geopend. Zouden jullie kunnen aangeven hoe zich dat bij jullie uit?

Veel van jullie/mijn klachten lijken onder chronische hyperventilatie te passen. Hebben jullie daar weleens aan gedacht?

Kim, ik heb geen last van spiertrekkingen maar wel duizeligheid en andere klachten. Ik heb ook weleens gedacht aan chronische hyperventilatie danwel paniekaanval met name doordat als ik de duizeligheid/hoofdpijn/wazig ziet etc negeer, ik hele rare/nare benen krijg, nodig moet plassen, tintelende lippen, zweten etc.

Ik liep net over straat en alles begon opeens te draaien, alsof ik elk moment op de grond kon vallen. Het duurde maar een seconde of 10 denk ik maar ik ben er wel van geschrokken. Zal dit chronische hyperventilatie zijn? Ons zenuwstelsel is flink overbelast dus het kan ook mentale en fysieke vermoeidheid zijn. Merk wel dat mijn ademhaling ook erg hoog is. @steve, ik ervaar hetzelfde als jij, tijdens het sporten heb ik er niet zoveel last van en lijk ik ook weer goed uit te kunnen ademen. Ik zucht trouwens erg veel ook gedurende de dag, dat hoort volgens mij ook bij chronische hyperventilatie. Veel sterkte en succes allemaal ❤️

Hi, ik heb dit maanden gehad en nu soms nog steeds. Het is de cortisol/adrealine is mij verteld. In de namiddag/avond zakt het vaak bij mij.
Sterkte ermee

Ik heb dit ook gehad en heb er ondansetron voor gekregen omdat ik op een bepaald moment zo radeloos was van telkens opnieuw zo misselijk te zijn. Ik heb het maar een paar weken genomen maar ben wel van de misselijkheid af, echter wel nog altijd maagklachten. Deze worden wel elke maand beter. Ik zit nu 7 maanden thuis en heb voor het eerst een week achter de rug waarbij de maagklachten zo goed als weg waren maar ik weet uit ondervinding dat het op en af gaat en van zodra ik wat stress ervaar is er een directe lijn met mijn maag. Het helpt wel als ik dan op mijn ademhaling let, het trekt dan vlugger weg.
Het komt uiteindelijk wel goed ook al denk je soms van niet en ik heb ook de wanhoop gevoeld ( nu nog soms) en is het frustrerend dat het allemaal zo traag gaat...maar als ik zie van waar ik kom...
Ik heb de "fout" begaan in het begin van het allemaal zo snel mogelijk opgelost te willen hebben.
Ik heb vanalles gedaan omdat ik dacht dat er iets mis was met mijn maag. Allerlei onderzoeken waar niets uitkwam. Naar de diëtist geweest, de osteopaat, accupunctuur, psycholoog,.... niets hielp tot ik stil viel en het moest aanvaarden dat het echt mijn lichaam is die rust vraagt en ben na gegaan waar de stress juist vandaan komt en daar heb ik iets aan veranderd ( zaken uit handen gegeven, erkennen dat ik niet de perfecte persoon ben die ik graag zou willen zijn en dat dit ok is,...).
Sindsdien is er een last van mijn schouders gevallen ...
Ik hoop dat je je vlug niet meer zo misselijk gaat voelen want dat vond ik zelf het ergste gevoel.
Voordeel van ondansetron, je voelt het effect onmiddellijk.

Veel sterkte,
Groetjes

"dat je niet de perfecte persoon bent die je graag zou willen zijn en dat dit oke is "

Prachtig gezegd Kiki !!

Ik ontleende een deel van mijn identiteit, dacht ik, aan ontzettend hard trainen, tilde bijv 150kg deadlift op mijn 56ste, liep marathons, zwom kilometers lang. Eenmaal geheel door het ijs gezakt dacht ik dat mijn vrienden mij anders zouden zien. Één maat verwoordde het mooi, hij zei : ik heb jou nog nooit 150kg zien tillen maar je bent voor mij altijd mijn vriend geweest.

Hoi Jorrit,

Ik heb precies hetzelfde. Soms trekt de misselijkheid weg, maar soms ben ik de hele dag door misselijk. Daarnaast ook constant brok gevoel in mijn keel.

Ik herken dit heel erg! Zelf weet ik het ook allemaal weer niet. Soms denk ik een betere dag te hebben wanneer ik best veel doe. Helemaal overprikkeld. De dag hierna kan ik mij weer super klote voelen met vooral veel duizeligheid (dat is een bekende klacht van mij die maar niet over gaat)..

Ik heb na 7 chronische pijn door spierspanning een zware bo gekregen waar ik nu 1,5 jaar in zit. Mijn pijnklachten zijn nu wat minder, ik slaap iets beter. Maar alles is nog erg wisselend en grillig. Ik heb mijn 1e terugval gehad afgelopen maand doordat mijn spierspanning opeens weer heel erg werd en heftige pijnpieken. Het duurde wel even voordat ik door had dat ik een terugval had, mezelf teveel belast over n periode van ca 2 mnd. Het vergt heel goed luisteren naar de signalen van mn lijf. Ik word daar wel steeds iets beter in. Gaat met vallen opstaan. Ga 1x per mnd naar psych: zij kan dingen ook uitleggen en duiden. Zorgt ook voor morele steun want zij snapt wat overprikkeling is.

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb inmiddels wel door dat ik een terugval heb.
De adrenaline zorgt gewoon voor dat wat opgewekte gevoel en prikkels minder binnen komen.
Ik ben mezelf weer continu aan het bezighouden, alles voelt weer als prioriteit en mn spieren doen weer veel pijn.
En dat na 1 weekje de dingen gedaan te hebben die ik gewoon leuk vond om te doen.

Als de vermoeidheid erin hakt?

Beste E,
Kan me voorstellen dat het uitzichtloos is maar het is ook twee stapjes vooruit en dan weer een stap terug.
Blijf de positieve kleine dingen benoemen en val niet teveel terug in negatief denken.
Ik weet dit valt niet mee maar het zal ooit over zijn en dan ben je veel sterker dan voorheen

Beste e
Hoe is het nu?

Ik heb dit ook meegemaakt. Ik ervaar het alsof ik altijd maar half heb geleefd. Het is heel heftig om doorheen te gaan en het lijkt alsof ik niet meer weet wie ik ben. Het lastige is dat je nergens meer aan vast kunt houden. Want er is niets meer normaal. ER is geen plezier meer en er is overal angst en mensen met korte lontjes. Wat een bizarre tijd is dit. Een afschuwelijk verleden en geen toekomstperspectief omdat mijn lichamelijke integriteit opnieuw geschonden wordt. Nu door een overheid.

Bedankt voor je bericht! Doet me goed. Samen komen we er uit!

1,5 jr in burnout. Elke dag wandelen met de hond (30-45 min). Pilates (1 of 2 x per week). Lezen, rusten op bed of bank, huishoudelijke klusjes, boodschapje op de fiets. Op de fiets naar de bieb. Nieuw recept uitproberen. Heel af en toe lunchen met vriendin (kost veel energie, snel overprikkeld)
Kortom, een leven als n bejaarde 😭.
C.

Hi anoniem,

Ik ben daar ook erg benieuwd naar. Ik heb zelf dat ik wel dingen kan doen en niet moe ben, maar heb wel alle andere klachten die je beschrijft + hartkloppingen en daardoor dus angst. Die keelpijn is ook heel raar. Alsof iemand je keel dichtknijpt, brok in je keel gevoel etc. Heb nu echt ontzettende spierpijn in mijn bovenrug en daardoor maak ik me weer zorgen. Waar manifesteert bij jou de spierpijn?

Hey,

Ik heb ook nooit last gehad van concentratieproblemen. Bij mij is het vooral lichamelijk: misselijkheid gehad, maagklachten, oorsuizen, niet kunnen slapen, vaak moe maar nooit zo extreem dat ik niets kon...vandaar dat ik eerst de medische toer ben opgegaan met mijn klachten want dit kon toch niet alleen door stress zijn dat ik me zo slecht voelde ...maar als er niets uit alle onderzoeken komt...en je dan eindelijk eens stil staat bij de afgelopen jaren dan kan ik niet anders dan erkennen dat het allemaal te maken heeft met stress en over mijn grenzen heen gaan.
Ik dacht oorspronkelijk dat burn-out vooral extreme vermoeidheid was, zo erg dat je niets meer kon, dat zelfs boodschappen doen of koken al te veel energie vroeg, dat je niet meer helder kon nadenken.
Ik had nooit gedacht er zoveel andere klachten konden zijn...

Groetjes,

Ja, dat kan zeker. Bij iedereen manifesteren de klachten zich anders. Mijn vermoeidheid was en is vooral lichamelijk, ook omdat ik al jaren met spierspanningspijn loop (wat het lichaam heel veel energie kost). Dus in eerste fase na bv opstaan/douchen/haren wassen alweer doodmoe, of na het verschonen van een 2p bed. Ik kon echter best wel lang achter elkaar lezen (30-60 min) of achter de PC zitten.
Het kan ook zijn dat de mentale klachten overheersen zoals angst en paniek. Of je hebt van beiden veel last, ook geen leuke combi...

Raar hoofd, adrenaline rushes bekend.

Graag Kurt, zal steun geven. Wat goed dat je dit positieve geluid laat horen.
Kijk naar je verhaal uit !!!

Hoe lang ben je onderweg geweest Kurt?

sept.2019 is het begonnen, achter het stuur onwel geworden, wat gebeurt er. . .? ik had idd veel stress en emoties door de achteruitgang van mijn ouders op korte tijd, jaren dagelijks voor hen gezorgd het einde kwam dichterbij met vele tranen . . ik kon niet meer functioneren psychisch en lichamelijk, ik kon niet meer op mijn benen staan, wazig zien, angst van alles, duizelig niet meer slapen werken ging echt niet meer, hartkloppingen die niet overgingen meer dan 60 klachten niet wetend wat er gebeurd. uiteindelijk 14 maand thuis . .neurologische onderzoeken gehad 4 ziekenhuizen afgelopen, hart hersenen alle scans gehad. . .zeer prikkelbaar, sociaal afgezonderd ik kon geen info meer opnemen niet meer autorijden de angst keerde telkens terug ,actiefilms moest ik afzetten tekenfilms dat ging nog net . . .niemand gaf mij een antwoord. . .en daar zit het hem net. . .je gaat zelf zoeken ( dokter google ) wat ik nu kan vertellen het is het eerste wat je van je lijst moet schrappen richting herstel. ik had een zware burnout. . .mensen laat me a.u.b toch eens gerust!!! jan 2021 begon ik nog steeds met vele klachten 2 dagen per week terug te werken zeer moeizaam want je moet volgens de wet en het ziekenfonds terug de draad opnemen als er geen bewijs is dat je idd iets mankeert. Ik merkte dat door afleiding welke dan ook ik al eens een goed moment beleefde kortstondig maar het was er . . .er is hoop! jan 2022 nog steeds klachten maar iets minder terug voltijds gaan werken tot vandaag , ik kan aan alle lotgenoten nu vertellen het herstel komt er. . . hou je vast aan de positieve impulsen waar ze ook vandaan komen ze zijn er. . . ook al zie je het niet meteen gemakkelijker gezegd dan gedaan, wees geduldig , laat de angst maar komen. ik kan aan iedereen nu vertellen ik ben erdoor geraakt door afleiding ,sociaal isolement , wat vandaag niet kan is voor morgen, je hoeft niet perfect te zijn ,wees lief voor jezelf en '''aanvaard de burnout '''je gaat merken het piekeren en vele klachten verminderen, ook mijn lieve vriendin die enorm veel geduld heeft gehad, ben ik enorm dankbaar ,probeer de rust (het uiteindelijke begin van herstel) in je hoofd terug te laten keren de dag dat je jou burnout verslaat komt, geloof me maar. . .

@kurt
Hoe heb je vertrouwen gehouden?
Wanneer merkte je echt de weg naar boven ? Herstel

Hi Kurt, hoe wist je dat je genezen was? Ging het van de één op de andere dag of elke dag een klein beetje beter (en sommige dagen weer minder)?

Bedankt suus en anoniem, het was niet van de ene op de andere dag, de vele klachten houden je in een neerwaartse spiraal, het zijn je hersenen die je iets duidelijk willen maken, en onthouden de prikkels, de erkenning voor jezelf dat je idd een burnout hebt is een stap in de goede richting, ik kan je de hele lijst van klachten opnoemen, blij dat ik erdoor ben , en heb soms nog een slechte dag , en dan weet ik morgen word het weer beter en het is ook zo. jullie komen er uit maar heb geduld. grts kurt

@kurt wat was die lijst van klachten?

Wauw, bedankt man !! Wat fijn te horen..

Dit geeft hoop en blij voor je dat het goed gaat met je !!

Dank...

Beste eddy, ik had toen in de wanhoop en zoektocht het gratis E-book van Ruud Meulenberg gedownload en gelezen, daarin staat een ellenlange lijst en daarbij nog veel bijkomende klachten, de ergste waren angst , geen kracht meer in mijn benen, zeer prikkelbaar , oorsuizingen niet meer op woorden kunnen komen 24/24 brok in de keel en hartkloppingen ik voelde het overal noem maar op . . .noem maar op, ik ben er al enige tijd doorgekomen en besef nu , dat als je bedenkt dat je lichaam vol spieren zitten ook ademhalingsspieren etc. en elke spier door angst word gespannen verschiet ik er nu niet meer van dat het de stress en angst de oorzaak was van niet meer te functioneren. ook je hersenen krijgen geen rust door het blijven denken, tobben omdat je niet helemaal zeker bent van wat je overkomt, Burnout is geen lachertje en onbegrijpbaar voor hen die het niet meegemaakt hebben. grtjs kurt

Heb je nog anti dep gebruikt. Of alles maar doorleefd? Welke tips en adviezen heb je nog eventueel? Hoe vertrouwen gehouden?
Groet eddy

Ik heb toen op korte periode in 2020 max 2 maand alprazolan, oxazepam, trazodone, deanxit , lexotan, dormonoct, xanax geprobeerd, niks hielp echt niet ik ging nog verder achteruit. toen niets meer genomen tot nu, meeste mensen weten niet dat elk medicijn bijwerkingen geeft en je het soms laat doorhebt. wat me wel opviel is dat van melatonine ik dacht 3mg vrij verkrijgbaar bij drogist de angst heel veel daalde. tips van mezelf voor mezelf waren toen: weinig tv , geen dr. google (zeer moeilijk) , veel kamille thee, warme waterkruik in zetel en bij het proberen slapen ,smartphone zoveel mogelijk aan de kant, zeer korte gesprekken en weinig sociaal contact want het ging toch niet. . . eigenlijk mijn tijd genomen voor alles, zeer moeilijk als je vele klachten hebt. wees geduldig het moment zal komen dat de bergen van vandaag terug kiezels worden. . .ik heb die periode bijna iets meer dan 2 jaar ondergaan en ben nu terug een tevreden mens van 54 jaar. grtjs kurt

Heftig verhaal..wel fijn voor je dat je er weer uit bent. Heb je nog aan sport gedaan tijdens je.crash. of alleen wandelen of fietsen.hoe hoop gehouden. Welk doel voor ogen gehouden?
2 jaar wauw. Ik ben net 5 maanden onderweg. Zit er nog diep in.
Vooral angsten, raar gevoel in hoofd. Brainfog , hoofdpijn, spierspanning, trillen af en toe. Het is een hel.
Wat deed jij met die angsten..ik doorleeft het maar gewoon.je kunt niet anders.
Groet
Eddy

@kurt
Wat doe je qua werk? In het dagelijks leven?kon je 2 jaar er tussen uit?
Hoe rust bewaard dat het wel goed kwam?
Wat voor coaching, psycholoog, ervaringsdeskundige heb je erbij getrokken om je te helpen?
Groet
Eddy

sporten en wandelen ging niet wegens geen kracht in de benen en totaal uitgeput, alleen beetje op de fiets duizelig voorwaarts, zoals jezelf zegt het is idd een hel, bij elke stap die ik maakte leek het of mijn hersenen dit niet kon vatten en volgen. U bent nu 5 maanden in burnout, heel moedig van jou dat je zegt . .ik doorleef het gewoon . .d.w.z dat je burnout erkent en dat is de eerste stap in de goede richting. .de tweede stap zal ook op een dag volgen. . n.l her en der een positieve prikkel , niet opgeven zou ik zeggen . zoals velen je bent niet alleen. grtjs kurt

Hoi kurt

Welke klachten bleven het langste hangen?
Ik denk angst. Althans dat is het bij mij. Heel irritant.
Heb je je herstel helemaal alleen gedaan?
Wat hield je overeind in de hel? Vooral de wanhoop vind ik het ergst. Je moet er doorheen. De angst van het misschien nooit meer beter worden ook pfff
Groet
Eddy

Reactie:
@kurt
Vraagje..kreeg jij op een gegeven moment ook die enorme uitputting en vermoeidheid..ik heb van die momenten dan kun je niks en voel je je gesloopt.
Is dit een goed teken qua de fase waarin je je dan bevind? Hoor het graag
Groet
Eddy

Kurt. Had je ook last van die adrenaline rushes? Die zomaar ontstaan als je in rust bent? Hoe stopte dat? Ik vind dat zo ellendig?
Ineens een opgejaagd gevoel terwijl.je zit.
Groet
Eddy

Wat ik herken is het mij niet kunnen concentreren op wat een arts allemaal zei. Ook bij andere instanties. En als ik dan thuis ben maal ik er dagen over door. Dat is echt ***. Hou er alstjeblieft een beetje vertrouwen in dat het wel goedkomt. Pak ook je rust momentjes. Niemand verdiend deze ellende. Jij ook niet.

Hé,

Ik herken het helemaal! Ik heb na 1,5 jaar burn-out ook nog problemen met prikkelverwerking, al is bij mij dan sinds kort ook vastgesteld dat ik hooggevoelig ben. Dus ja wat is “normaal”? Ieder persoon heeft zijn eigen proces. De een heeft dit, de ander dat. Ik ben ook nog herstellende van mijn burn-out nu dus 1,5 jaar geleden. En wat betreft of je ooit nog eens tegen prikkels gaat kunnen. Misschien wel, misschien niet. Misschien zul je dingen blijvend aanpassend en andere dingen ook weer niet. Maar dat is OK. Je merkt vanzelf wel wat goed voelt voor je. Maar denk vooral positief! Dat helpt vooral in de uitkomst.

Sterkte en succes!

Groetjes

@M, Ook hier heel herkenbaar. Intense gesprekken blijven maar malen in mijn hoofd, wel dagen lang. Ik kan niet meer relativeren en ben naar iedereen wantrouwend en wil controle houden. Door dit malen slaap ik ook enorm slecht en net als jij tot 03.30 - 04.00 uur. Ik ben ervan overtuigd dat het met veel rust goedkomt en dat ik moet proberen los te laten en negatief denken om te zetten in positief denken.

Zoek eens 'The Steady Coach' op op youtube. Gaat over het label PPPD. Soort duizeligheid (en lijst van andere klachten) door angst in het lichaam waar je aan moet werken. Onder de playlist 'specific symptoms' vind je wel soortgelijke klachten waar ik ook veel herkenning vond. Beelden die te snel gaan is echt een enorme klacht voor mij, gepaard met overprikkeld gevoel. Laat maar weten hoe het voor jullie klinkt.
Discord/insta: kelvinschouten

Herkenbaar. Overprikkeling speelt bij mij heel erg want zware burnout. Nu 1,5 jaar onderweg. Nog steeds moeite met sociale interactie (praten en luisteren), dat vergt heel veel van mij. Dus die contacten beperk ik. Harde geluiden kan ik ook slecht tegen. Met supermarkten, winkels ed heb ik dan weer geen moeite. Ook langer dan 1 uur lezen teveel. Volgens psycholoog gaat herstel wel 3 jaar duren....ze waarschuwde me ook dat er n kans is dat ik nooit meer helemaal zal herstellen (ook niet leuk om te horen). Maar ben al blij als ik voor 80% herstel! En weer parttime kan werken straks. Probeer ook positief te blijven, en blijf de kleine lichtpuntjes zien.
C.

Elke situatie is anders, maar om je een lichtpuntje te geven; vorig jaar november gecrasht. Vanuit daar kon ik de lampjes in m'n Kerstboom en het knisperen van een kaars niet meer handelen. Afgelopen weekend ben ik na een drukke karaokeavond met mensen muziek en lampen geweest en heb k de oordopjes in m'n tas kunnen laten. Dus ja, het kan zich echt herstellen!!
Kanttekeningen is dat het wel kan schommelen en het samenhangt met m'n algehele vermoeidheid

Heel mooi en herkenbaar!

Wauw, ik lees dit met dikke tranen in mijn ogen.. wat prachtig geschreven!

Wauw dit is moedig , dit ga ik ook opschrijven omarm de situatie en vertrouw dat het weer beter gaat worden .🙏♥️

Wat ver-schrik-ke-lijk mooi omschreven!

💓

Het is precies zo al je het heb omschreven ❤️

Dat is acceptatie en volledig waar...
Prachtig verwoord!

Wauw sprakeloos! Wat mooi!

Goede instelling! We komen hier uiteindelijk sterker en gelukkiger met meer grip op eigen leven uit!

Je raakt me!

Wat mooi geschreven. Ik zeg ook regelmatig tegen mezelf: dankjewel lief lijf dat je me hebt gestopt in mijn destructieve gedrag. Uiteindelijk komen we hier allemaal sterker uit, met meer zelfliefde en empathie voor anderen.
C

Heel mooi knap van je dat je het op deze manier kunt bekijken

idd je raakt me dankje

@kurt
Vraagje..kreeg jij op een gegeven moment ook die enorme uitputting en vermoeidheid..ik heb van die momenten dan kun je niks en voel je je gesloopt.
Is dit een goed teken qua de fase waarin je je dan bevind? Hoor het graag
Groet
Eddy

Dag S,

Ik kreeg 8 maanden na de start van mijn burnout een voorhoofdholteontsteking. Dit heeft geleid tot een terugval. Maar uiteraard is het voor iedereen anders. Ik was erg ziek maar als je een lichte griep krijgt kunnen de gevolgen veel minder heftig zijn. Rustig aan doen en meer kun je niet doen. Sterkte!

Ik heb sins gister een zware griep en enorme spierpijn, zorgt altijd wel voor een kleine terugval tenmiste ik heb et ook toen ik 8 maanden in me burnout zat corona gehad.. duurde 2 tot 3 weken dat me energie weer et zelfde werd als voor de griep. Maar je hersteld gewoon weer verder na mijn ervaring.

Goed om te weten! Dank voor jullie reacties.

Ik ben juist even helemaal van m'n klachten af als ik ziek ben. Misschien dat het gevoel van even echt helemaal niets hoeven me rust geeft.

Hier niet in een burnout (5 jaar geleden wel), maar in een erge disbalans door antidepressiva waar ik 8 weken geleden mee startte (en stopte na 3 dagen vanwege hevige angst en paniek). Dit om PMS (wat heftiger leek te worden, achteraf gezien wss door stress oid) en een restje angstklachten aan te pakken vanuit mijn burnout destijds. Bijv ik had nog spanning als ik een kerstborrel of bruiloft in het verschiet had. Verder echt een goed leven, dus achteraf gezien zo'n zonde dat ik daarmee startte. Op een of andere manier zijn die pillen een grote trigger geweest bij mij om me volledig uit balans te brengen. Symptomen komen veelal overeen met burnout overigens, vandaar dat ik toch even antwoord.

Sinds een paar dagen ook griep. Begon met wat pijn op de borst en veel zweten snachts. Dus ik dacht 'Wat zijn deze klachten nou weer? Nog meer gedoe?? Het gaat echt nooit meer over!' Maar inmiddels weet ik dat het griep is. Koorts en hoest de longen uit mijn lijf. Mijn slaap ging steeds wat beter, maar nu weer wat meer terug bij af. Ik was meteen bang voor een terugval naar de situatie zo'n 8 weken geleden.

Gek genoeg gaf het me ook een soort van rust (ondanks de usual huilbuien en paniekgedachten die ik nog wel steeds heb op de dag). Mijn psycholoog gaf gister ook aan 'vertrouw echt op je lichaam'. Het voelt zo dubbel op nu met deze situaties tegelijk, maar ik probeer ook echt realistisch te denken dat ook deze griep echt voorbij gaat en ik dan verder kan met mijn herstel (bijv een halfuurtje joggen).

Hopelijk voor iedereen een oppepper: je gaat er echt uitkomen. Daar probeer ik mijzelf ook aan te herinneren. Want 5 jaar geleden kwam ik er ook uit. En ik had zo'n vrijer gevoel. Heerlijk om grenzen te kunnen stellen, nee te zeggen, geen volle agenda's meer, emoties niet te hoeven maskeren etc. Ik gun dit echt iedereen!

En het grappige is dat ik mezelf steeds laat overspoelen in gedachtes als 'dit komt nooit meer goed! Wat als.. wat als..'. Dit gebeurt echt als mijn lichaam weer in die volledige adrenaline stand gaat en ik het niet even kan uitzetten. Zo'n naar gevoel. Echt van die angstaanvallen. Vast herkenbaar voor velen hier.

Kortom, geen idee waarom ik er zo'n lang verhaal van heb gemaakt maar als iemand dit leest en die voelt zich soms echt verloren en wanhopig: het komt goed! En als je ziek wordt tijdens je burnout of ander soort crisis: ook hier kom je uit!

Ik herken wat s. Zegt. Heb een insult gehad en in burnout beland. herstel 8 mnd. Nu griep, direct extreme paniek en angst. Ik ben zo bang voor een terugval, maar hoop nu eigenlijk dat ik me na de griep beter voel en alles verdwijnt?

Ik herken wat s. Zegt. Heb een insult gehad en in burnout beland. herstel 8 mnd. Nu griep, direct extreme paniek en angst. Ik ben zo bang voor een terugval, maar hoop nu eigenlijk dat ik me na de griep beter voel en alles verdwijnt?

Ik heb er ook veel last van. Bij mij komt het vaak vanuit m'n nek volgens mij. Ik doe rek/strekoefeningen, yoga, zorg dat ik goed rechtop zit en zorg dat ik niet te lang met hoofd voorover zit (zoals bij lezen, kleuren, op telefoon scrollen). Dat helpt een beetje.

Hi Eva, dit idee heb ik ook. Ik had 5 weken terug ook echt een draai duizeling aanval (echt dronken idee) en toen moest ik echt in bed. Een spier in m’n nek stond super stijf en die masseerde ik en toen was het zo goed als weg. Maar een licht onvast gevoel heb ik over de dag heen helaas wel. Gelukkig niet constant. Hoop dat het ooit ophoudt.

Ik heb er ook veel last van. Bij mij komt het vaak vanuit m'n nek volgens mij. Ik doe rek/strekoefeningen, yoga, zorg dat ik goed rechtop zit en zorg dat ik niet te lang met hoofd voorover zit (zoals bij lezen, kleuren, op telefoon scrollen). Dat helpt een beetje.

Gek, datn reactie van gister vandaag weer geplaatst is?

Anyway, ik heb soms idd ook aanvallen van echte draaiduzeligheid maar niet vaak. Meestal is het een soort dizzy, dronken gevoel, gepaard met lichte misselijkheid en soms stevige hoofdpijn. En soms ook stijve spieren overal. Ik hoop ook dat 't ooit overgaat, want dit is een van de grootste beperkende factoren. Ik krijg er ook meer last van na veel (lees: iets meer) prikkels, sociale dingen, met mensen praten. Ik heb het ook niet continue, maar dagen dat ik er helemaal geen last van heb zijn zeldzaam. Ik ben nu 7 mnd onderweg. Jij? Ik begin het wel frusterend te vinden, maar me er druk om maken helpt natuurlijk echt niet.

Dit herken ik ja. Dat dronken gevoel dat omschrijf ik vaak beetje als onstabiel/onvast staan op mijn benen. Het overvalt mij soms. Soms inderdaad niet eens aanwezig en dan weer een dag wat erger. Staat inderdaad ook echt in verband met hoe je je voelt en prikkels l. Heb het bijvoorbeeld in drukke winkels vaak nog meer dan thuis. Thuis soms ook maar vaak met stilstaan oid. En wat je zegt; dit is het meest beperkende en frustrerende van alles zowat. Ik ook trouwens echt 7 maanden onderweg! Het is echt vreselijk. Ben nu ook pas moeder geworden en juist voor haar wil ik zo normaal mogelijk zijn om van alles te genieten en te kunnen doen.

Ik moet ook zeggen; als ik het voel uit het niets, merk ik ook in mijn lijf direct een angstsensatie opkomen. Dat werkt inderdaad al helemaal niet mee. Soms dacht ik ook echt dat ik ernstig ziek was, puur omdat je soms niet weet wat je ermee aanmoet omdat het iets is wat je niet kan zien en niet makkelijk weet waar het vandaan komt. Maar hier op het forum zijn er zoveel mensen met deze klacht. Bizar eigenlijk!

Gek, datn reactie van gister vandaag weer geplaatst is?

Anyway, ik heb soms idd ook aanvallen van echte draaiduzeligheid maar niet vaak. Meestal is het een soort dizzy, dronken gevoel, gepaard met lichte misselijkheid en soms stevige hoofdpijn. En soms ook stijve spieren overal. Ik hoop ook dat 't ooit overgaat, want dit is een van de grootste beperkende factoren. Ik krijg er ook meer last van na veel (lees: iets meer) prikkels, sociale dingen, met mensen praten. Ik heb het ook niet continue, maar dagen dat ik er helemaal geen last van heb zijn zeldzaam. Ik ben nu 7 mnd onderweg. Jij? Ik begin het wel frusterend te vinden, maar me er druk om maken helpt natuurlijk echt niet.

Hey! Dankjewel om jouw verhaal hier te delen, ik herkende er veel van mijn eigen proces in. Ik was 24 en studeerde aan de universiteit toen ik in een burn out terecht kwam en ben net als jij nu ook 9 maanden aan het herstellen. Ik heb ook veel nagedacht over hoe ik ooit weer zou kunnen gaan studeren zonder weer onder deze druk en stress te bezwijken. Ik weet niet of dat voor jou ook zo aanvoelt maar ik denk dat je jezelf heel erg goed leert kennen in zo'n zware burn out, je herkent sneller je symptomen die je krijgt van stress die je vroeger misschien niet herkent zou hebben en waarbij je nu de tools hebt geleerd en ervaren om er op in te spelen en zo dus een 2de burn out kunt voorkomen. Dus vooral heel goed naar je lichaam en grenzen luisteren en hier mee om leren gaan zodat je ook optijd kunt ingrijpen moest het nodig zijn. En genoeg tijd nemen voor jezelf en dingen waar je veel energie uithaalt naast je studie later lijkt me belangrijk, om af en toe wat afstand te kunnen nemen van je studie. Ik weet niet of je hier iets aan hebt maar dacht dat het misschien wel fijn was om een reactie te krijgen van iemand die ook vrij jong is en aan het herstellen is van een burn out. Veel sterkte nog met je herstelproces!

Herkenbaar! Oordruk kan een gevolg zijn van extreme stress (hoge cortisol/ adrenaline waarden) en kan gedurende de Burn Out aanhouden. Maar houd moed! Het gaat over wanneer je herstelt! Wat precies zal helpen in jouw Burn Out is een persoonlijke ontdekkingstocht. Zoek naar wat écht ontspant. En zoek naar welke diepe overtuigingen achter jouw stressreacties liggen.

Heel herkenbaar. Ik heb 7 maand lang op en af (meer op dan af) last gehad van dichte oren. Het zorgt er tevens voor dat je je wankel voelt waardoor het lopen ook weer moeizaam gaat. Uiteindelijk gaat het over echter zo nu en dan merk ik toch weer dat mijn oor of oren dicht zitten. Rust is heel belangrijk in deze.

Na 2 jr mijn partner verzorgd te hebben, uitgezaaide prostaatkanker, ben ik in een diep gat gevallen. Hij is voor 3 mnd geleden overleden. Hartkloppingen, slappe trillende benen, futloos, vreselijk moe, zweten, koude handen, darmklachten, een vol hoofd vol met watten, huilen, en zo verschrikkelijk duizelig. Die duizeligheid beperkt me in alles. Nu heb ik ook al 8 mnd mijn oren dichtzitten, ben bij KNO arts geweest, heb veel vocht achter mijn trommelvliezen. Morgen worden er buisjes geplaatst. Ik hoop dat ik hierdoor een beetje van de duizeligheid afkom.
Wat een hel is een burn-out!

Ik heb dit ook gehad, een maand of 4-5. Het is vanzelf over gegaan, geen medicijnen voor gehad.

Naar mijn mening zijn therapien voor de rust in je lichaam verzachtend, maar heb je hulp nodig op de bron/ oorzaak.
Dus ofwel psycholoog of een andere vorm van therapie.
Wanneer je onderliggend trauma, angst ect aan gaat pakken gaat je lichaam steeds meer in Ontspanning. Dat is mijn ervaring.
Daarnaast zijn ontspannende therapieen wel helpend. Ik doe nog steeds holistische massagetherapie

Dag Eric, ik heb geen ervaring met de door jouw genoemde therapieën.
Ik loop nu zelf bij een psycholoog en krijg binnenkort EMDR (traumatherapie), daarnaast heb ik zelf de cursus Campus Burnout en cursus omgaan met Angst en Stress van Nick de Waard gevolgd. Ze geven je vooral inzicht in je valkuilen en hoe om te gaan met de stress die tijdens de burn-out naar boven komt (althans bij mij is dat wel). Voor de rest is het gewoon een beetje afwachten wanneer het weggaat. Ook weer teveel doen is ook niet goed. Ik probeer nu zoveel als mogelijk gewone dagen te leven, de leefregels een beetje los te laten, dat werkt… succes 🍀

Hallo Eric,
Ik ben op dit moment in behandeling bij de ggz, daar doe ik schematherapie, cognitieve gedragstherapie en heb ik kort EMDR gedaan. Naar een psycholoog gaan raad ik zeker aan! Daarnaast is vooral het uitrusten belangrijk. Probeer erachter te komen waar jij energie van krijgt en wat ontspannend is voor jouw lichaam en brein. Burn-out wordt vaak veroorzaakt door te goed willen presteren, dus probeer er om te denken dat je niet te goed wil gaan presteren op het gebied van herstellen.

Hoi,

Ik zit ongeveer dezelfde tijd al jij in een burnout met angstklachten. En idd wat een rare klachten kan je hebben. Duizeligheid, heel raar afwezig vol gevoel in je hoofd, hoofdpijnen, paniek, slappe benen en, enz. Ik wilde ook een scan laten maken maar ik doe dit niet. Er is niks maar ons hoofd maar dit ons wijs omdat ons hoofd vol is. Probeer die gedachten te laten varen er is niks dit hoort bij de burnout.

Wat mij enorm heeft geholpen is de klachten écht accepteren. Constant op je klachten letten zorgt (onbewust) voor stress, waardoor je klachten alleen maar versterken. Echte acceptatie heeft bij mij maanden geduurd, maar sindsdien is dat duizelige gevoel nagenoeg geheel afwezig (alleen op slechtere dagen nog wat vlagen).

Niet doen. Ik heb ook dagelijks hoofdpijn, maar loop al jaren met hoge spierspanning dus het hoort erbij. Als ik meer stress heb wordt t bijna migraine. Ik ken nu de patronen van mijn "burnoute" lijf. Acceptatie en hier mee leren leven is idd heel belangrijk.

Maar hoe accepteren jullie dan je burnout zonder in de stress te schieten van alle bijkomende klachten?

Hoi Mieke,

Ik had hier ook veel moeite mee en mijn klachten wisselen nogal dus elke keer was ik weer verrast.
Ik heb zelf emdr gehad en de psycholoog heeft dit ook doorgevoerd op mijn angstige reacties op de fysieke sensaties. Nu volg ik nog bewegingstherapie waarbij je dus leert omgaan met die klachten.

Hier en daar moet k mezelf nog steeds weleens stevig toespreken dat het stress is en niks anders, maar het heeft me wel geholpen met niet continu bang ervoorzijn en dat helpt weer met de afname van de klachten

De truc is om je klachten te accepteren. Ze horen bij een burnout, dus je hoeft je geen zorgen te maken dat er iets ernstigs aan de hand is. Hoe meer je op je klachten focust, des te meer last je er van krijgt. Probeer het bovenstaande tegen jezelf te zeggen zodra je door hebt dat je op je klachten aan het letten bent. Het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je eenmaal voorbij het acceptatiepunt bent dan zal je merken dat je er een stuk minder last van hebt.

Misschien een scan van je hersengolven laten maken bij eengoeie neurofeedback? Heb ik gedaan. Mijn amygdala was/isoveractief en ik heb teveel trage golven. Helemaal uit balans. Dit zijn we nu aan het trainen zodat mijn hersenen weer blijvend in balans komen en blijven
Ben heel benieuwd naar de resultaten, maar de intake (scan) maakte mij wel duidelijk waar al mijn klachten vandaan komen.

Hoi Ilse, ik ben wel benieuwd naar wat je dan precies doet om deze weer te trainen . Was dit een oorzaak van je burnout of het gevolg?

Neurofeedback is onbewezen hocus pocus waar veel geld voor wordt gevraagd. Zie aflevering van Pointer van kro-ncrv.

Ik hou er nooit zo van om iets als onzin af te schilderen. En wat de npo zegt doet me al helemaal vrij weinig.
Ik heb " bewezen" therapieen gevolgd en bijvoorbeeld ook reiki behandelingen en beide hebben me enorm veel gebracht.
Zolang Iets voor iemand werkt, lijkt het me geen onzin.
Dus Ilse, ik ben nog altijd erg benieuwd naar je ervaringen 😊

Ja en waar doe je dat? In een ziekenhuis of een speciale kliniek oid?

Hoi, ik had soortgelijke klachten. Heb morgen afspraak bij de neuroloog maar ik verwacht niet dat er een scan gemaakt hoeft te worden aangezien mijn klachten de laatste weken enorm zijn afgenomen. Nu ik beter in mijn vel zit zijn de klachten ook stukken minder. Wanneer ik weer gespannen ben op (te) drukke momenten wil het nog wel eens toenemen. Gr.

Ook ik heb nog steeds last van duizeligheid/vlekken zien etc na al 9 maanden in herstel. Ik maak me hier soms ook zorgen om, maar dan bedenk ik hoe lang ik mezelf en vooral mijn brein overbelast heb en besef ik dat het eigenlijk best logisch is. Het kan ook dat je nog meer stress krijgt van de onzekerheid dat het misschien een andere oorzaak kan hebben. Een scan doen kan denk ik geen kwaad als dit je rust geeft en je hebt de middelen.

Hi Eddy, ja nog steeds dagelijkse kost bij mij (na 6 maanden), sommige ochtenden zelfs nog misselijk/geen eetlust.
In de middag trekt dit weg en na het avondeten lijkt er niet meer zoveel aan de hand: ik voel me dan weer ontspannen en vrolijk, niet zoveel aan de hand.

Maar in de ochtend bij het ontwaken begint het hele circus weer opnieuw. Ik doe nu overdag somatische oefeningen om het zenuwstelsel te reguleren, dit begint te werken. Kijk maar eens op Youtube ;)

Is dit meetbaar thuis?

Heel herkenbaar.
Ik stond elke ochtend op met maagklachten, moeheid en tegen s avonds na mijn avondeten leek ik weer terug mijn oude zelf alsof er nagenoeg niets aan de hand was.
Ik merkte wel dat het steeds vlugger beter met me ging, dat het opeens al kort na de middag beter ging tot ik nu al een week zelfs opsta met relatief weinig last...ik ben voorzichtig optimistisch hierdoor want ik weet uit de voorbije tijd dat het op en af gaat, dat terugval erbij hoort.
Het is vooral ondergaan en dat is het moeilijke eraan...vertrouwen hebben dat je lichaam zich zelf zal herstellen en dat dit vooral veel tijd vergt.

Veel hoop en geduld gewenst,
Groetjes,

Herkenbaar, smorgens al wakker worden met zon nerveus onaangenaam gevoel ik heb dit al heel lang.

Jazeker, heel herkenbaar ! Zit nu weer met een gejaagd gevoel terwijl ik dit schrijf. Slaapkwaliteit gaat er ook ernstig op achteruit. Maar het zal goedkomen.

Ik word 's-morgens altijd wakker met veel slijm in mijn keel, misselijkheid en een branderige tong. Herkennen jullie dat en heeft het misschien ook te maken met een te hoog cortisol ?

Hi Eef, ik heb dit dus ook, Ik ben 39 jaar, maar nog niet in de overgang.

Ik zit nu 6 maanden in mijn burn-out. Mijn oor thermometer ligt sinds mijn burn-out eigenlijk altijd in de buurt, ik denk vaak dat ik koorts heb, maar dan heb ik net 37 graden of eronder.

Soms zit ik in de avond met gloeiende wangen op de bank, en tijdens het werk (ik werk nu 16 uur) zit ik ook vaak met gloeiende wangen mijn werk te doen. De kachel is dan uit en het raam een stukje open.

Ik heb er ook meer last van na een drukke dag of visite thuis, ik denk dat het lichaam reageert op overprikkeling o.i.d.
Ik heb het ook wel eens als ik op zaterdagochtend naar de markt ga, maar dan bijv. na 10 min weer wegga omdat ik het nog helemaal niet trek.

Tijdens mijn menstruatie lijkt het ook allemaal erger (ik gebruik geen anticonceptie meer), heb jij dit ook?

Hoi Suus,

Ja ik heb het ook erger tijdens de menstruatie. Ik ben dan ook veel onrustiger dan normaal.
Ik meet mijn temperatuur niet heel vaak, dit durf ik eigenlijk bijna nooit. Ben veel te bang dat ik dan toch hoge koorts heb.

Ik hoop dat die opvliegers snel een keer ophouden want ik word er zo onrustig van.

Ja door stress kunnen je darmen heel gevoelig zijn heb ik ook last van ik probeer me te ontspannen wel moeilijk

Hoi Suus,
Ik heb dit dus ook. Zeker een jaar of 1,5 al. Gloeiende wangen en denken dat ik koorts heb. Dit is niet zo.. zelf ben ik 36 en heb gewoon een perfecte cyclus. Werkelijk geen idee wat het is maar ik word er vaak wel "angstig" van. Soms pak ik een handdoekje die ik nat maak met koud water om enigszins een beetje te koelen. Ben benieuwd of meer hier last van hebben!

Hoi Suus,

Ik heb een natuurlijke cyclus en ook regelmatig. Ik wil ook liever die troep niet in mijn lijf, in het verleden wel de pil geslikt maar ik werd daar juist heel onrustig van.

Ik heb ook regelmatig last van erg koude handen en voeten, heb jij dit ook? Ik sport verder niet maar wil hier wel mee gaan beginnen. Misschien dat dit ook helpt tegen de warmte aanvallen.

Hoi Suus, burnout zorgt voor onregeling autonome zenuwstelsel zoals ook je thermostaat. Ik zit ook in n zware burnout... met paniek.. ben denk ik door de overgang en heb ook weer hitte aanvallen.. bij stress of overgang rust naar actie. Als je schrikt... kan je dat ook wel ns gemerkt hebben. Effe een hiite aanval. Jouw en mijn zenuwstelsel moet weer tot rust komen... en dus niet op tilt slaan bij overprikkeling... kan van alles zijn. Ps geldt ook bij mannen. Hou je taai
. Moet ik ook doen

@Eef
Ik krijg het vaak in de avond koud na zo'n 'gloei-aanval'. Ik ga meestal gloeien na het avondeten en een uurtje later krijg ik het koud en trek ik maar weer snel een trui aan. In de nachten vaak weer zweten... soms word ik wakker onder een natte/klamme deken.
En gloeien op werk is eigenlijk ook een vast patroon, ik denk zenuwen. Als ik weer naar huis ga, voel ik me weer beter.

@Cher
Ik word er ook snel angstig van, maar de laatste tijd negeer ik het wat meer wetende dat het toch weer weggaat.

Ik kom wel steeds vaker tot de conclusie dat ons lijf helemaal ontregeld is. Ik kan bijvoorbeeld nog steeds niet tegen harde geluiden (bijv. reclames op tv, of hard pratende mensen), concentratie is nog moeizaam, en ben gewoon nog snel moe.
Het moet allemaal slijten ben ik bang.

Hi Suus,

Vervelend dat valeriaan je niet heeft geholpen. Ik weet van mijn moeder dat oxazepam zo'n rustgevend middel is. Echter ligt daar wel echt gevaar voor verslaving op de loer.
Ik heb zelf veel rij spanning gehad en nog steeds wel wat, dus begrijp dit enorm.
Wellicht is cdb olie nog een optie?
Dat moet je wel enigzins opbouwen.
Maar met alles wat ik heb geprobeerd , blijft het toch echt alleen verzachting en geen wondermiddel. Voor een wat sterkere medicatie zal dat wellicht anders zijn, maar ook dat was bij m'n moeder een zoektocht. Haar klachten verergerde en nu is t een hele klus om er vanaf te komen. Voor mij de reden om ze te laten staan

Hi Natasja, ja de ‘pammetjes’ kunnen verslavend zijn he? Ik las het al… was daarom ook benieuwd naar een medicijn wat wat langer gebruikt kan worden zonder eraan verslaafd te raken. Ik las goede verhalen over bètablokkers, maar goed, dat is ook niet zonder bijwerkingen.
Die olie ken ik niet… ik zal het eens opzoeken.

Ik heb jouw advies voor trainen geprobeerd trouwens, het werkt inderdaad, maar bij mij maar zo kort helaas. In de ochtend wat krachttraining en in de middag zat ik alweer als een stuiterbal op de bank 🤪.

Hoe gaat het nu met jou?

Bètablokkers is best heftig toch? Haalt je hartslag naar beneden. Ik heb die ooit heel kort geslikt toen m'n schildklier op hol sloeg en continu op 120 a 140 tikte. Grappige is dat ik toen geen angst had en dat toen dus ook niet als heel heftig heb ervaren. Zie je toch het mentale stuk.

Ik heb ondertussen steeds langere momenten dat m'n lichaam weer stil is. Tussendoor nog wel paniekaanvalletjes maar daarna kan m'n lichaam wel weer tot rust komen. Voorheen duurde dat uren zoals bij jou . Ik blijf wel echt op m'n hoede en ook in de stilte kan ik nog steeds piekeren. Dus tja😅

Geef niet op met de krachttraining. Die korte momentjes nadien worden steeds langer echt waar! Savonds miss even afsluiten met wat fijne stretch/ Somatische oefeningen. Als je die kleine momenten al voelt ben je dichterbij dan je denkt!

Hoi,
Ik zit in een zware burnout, lijf stond al jaren in de stress stand voordat ik instortte. Zit met zeer hoge spierspanning en pijn, mn in schouders, nek en kaken. Heb voor die kaakspanning ooit amitriptyline gekregen in lage dosering, 30 mg (dit is een antidepressivum dat ook voor pijn kan werken). Slik het nog steeds want remt de overprikkeling van je brein wat af.
Waarschijnlijk zal je arts ook een ad voorstellen, dat gebeurt vaak bij burnout.
Ik doe paar keer per dag ademhalingsoefeningen, dat kalmeert ook je zenuwstelsel. Verder wandel ik veel en doe ik pilates (1, 2 keer per week). Beweging is super belangrijk om de spanning te ontladen. Je zou ook yin yoga kunnen proberen. Kun je gewoon thuis doen.
C.

Ik heb een slaaptablet gekregen voor max 2 weken: zolpidem 5 mg, maar ik merk geen enkel verschil: nog steeds om 05:00 wakker.
Ik wandel elke dag, volg mindfulness en meditaties, ademhalingsoefeningen, somatische oefeningen om het zenuwstelsel te laten ontspannen en sommige dagen wat fietsen. Het zal wel moeten slijten? Als dit allemaal niet helpt…

Je moet op n gegeven moment alles gaan loslaten, acceptatie dus...dat heeft bij mij ongeveer een jaar geduurd. En ik heb nog wel 1-2 jaar te gaan volgens mijn psycholoog. Je moet dus ook weer niet te hard van alles gaan proberen, je kunt het proces niet versnellen, je lijf moet het biologisch herstel zelf regelen, jij moet alleen zo gunstig mogelijke voorwaarden scheppen. Medicatie kan hierin ondersteunend zijn.

Ik herken dit absoluut. Zat in hetzelfde schuitje en had het gevoel niet echt verder te komen. Soms wel rustigere momenten maar de spanning bleef zo zwaar wegen. Daarom na een jaar toch besloten om alles aan te grijpen en met antidepressiva begonnen. Achteraf super goeie keuze geweest want daarna had ik pas echt het gevoel dat mijn herstel begon. Die hele zware dagen bleven sowieso uit en ik kon weer rustig werk gaan opbouwen. Inmiddels zijn we weer ruim een jaar verder en ben ik alweer een hele tijd volledig aan het werk. De AD heb ik weer heel rustig en moeiteloos afgebouwd (gewoon op gevoel elke keer een druppeltje eraf), inmiddels gaat het weer super goed met mij en slik ik niets meer. Zo blij mee. Ik kan het dus enkel aanraden! Tip, vraag om druppels dan kun je ook veel rustiger op- en afbouwen. Ik had 10mg escitalopram. En voor slapen korte tijd quetiapine 12,5mg dat hielp ook super en was niet verslavend. Opbouwen AD is me trouwens reuze meegevallen en vrees aan te komen bleek ook voor niets. Enige bijwerking was minder libidio. Dat nam ik graag op de koop toe ;)

Een plantaardig medicijn die bij mij helpt is sedatic pc os verkrijgbaar bij bijvoorbeeld een drogist. Moet even paar daagjes inwerken maar daardoor minder spanning en beter slapen.

Ik herken dit absoluut. Zat in hetzelfde schuitje en had het gevoel niet echt verder te komen. Soms wel rustigere momenten maar de spanning bleef zo zwaar wegen. Daarom na een jaar toch besloten om alles aan te grijpen en met antidepressiva begonnen. Achteraf super goeie keuze geweest want daarna had ik pas echt het gevoel dat mijn herstel begon. Die hele zware dagen bleven sowieso uit en ik kon weer rustig werk gaan opbouwen. Inmiddels zijn we weer ruim een jaar verder en ben ik alweer een hele tijd volledig aan het werk. De AD heb ik weer heel rustig en moeiteloos afgebouwd (gewoon op gevoel elke keer een druppeltje eraf), inmiddels gaat het weer super goed met mij en slik ik niets meer. Zo blij mee. Ik kan het dus enkel aanraden! Tip, vraag om druppels dan kun je ook veel rustiger op- en afbouwen. Ik had 10mg escitalopram. En voor slapen korte tijd quetiapine 12,5mg dat hielp ook super en was niet verslavend. Opbouwen AD is me trouwens reuze meegevallen en vrees aan te komen bleek ook voor niets. Enige bijwerking was minder libidio. Dat nam ik graag op de koop toe ;)

Bedankt voor jullie reacties, ik kan hier echt steun uit halen.

Vannacht heb ik 2 tabletjes ingenomen ipv 1 (dit mocht volgens de bijsluiter) en ik heb eindelijk 7,5 uur kunnen slapen na maanden van 4-5 uur. Ik ga zo opnieuw het vak van dr. Vogel afspeuren in de drogisterij want ik kan me heel goed voorstellen dat deze tabletten super verslavend kunnen zijn omdat ze zo goed werken.

Voor de rest ga ik proberen het allemaal een beetje los te laten. Ik ben echt dagelijks bezig met mijn burnout, en inderdaad dat helpt niet.

Fijn om te lezen dat er met medicatie ook succesverhalen zijn.
Voor Suus; mocht je daar toch niet voor gaan dan kan ik je vertellen dat ik ondertussen ook een hele Kruidvat in m'n kast heb staan en dat niks op korte termijn die hele hoge spanning weggehaalt. Ik lees ook van je slaapproblemen en ik gok dat je , net als ik, een sterk onbewuste verzet ofwel angst vanuit je systeem hebt waardoor geen pil je in slaap gaat brengen. Ik heb mezelf weken lang , nachtenlang, wakker weten te houden dus ik begrijp je!

Wat misschien effectiever is om je lichaam goed te ondersteunen met hoogwaardige supplementen en dan met name visolie en Magnesium. Je lichaam is namelijk roofbouw aan t plegen. Kies dan echt voor bijvoorbeeld. vitakruid en geen kruidvatmerk

En verder ; zou je je verplichtingen een poosje kunnen parkeren? Ik lees dat je auto moet rijden en wellicht dus ook verplichtingen hebt. Dat levert ook een stress op met het gevoel dat je MOET slapen. Als je eens even 2 a 3 weken alles schrapt en gewoon slaapt wanneer je wil?
Ik werd er toe gedwongen en dat hielp

Hi Natasja ❤️

Ik ben inmiddels reïntegrerend (5 korte ochtenden van 3 uur) dus moet dagelijks weg met mijn auto. Ik kan deze verplichting niet parkeren helaas. Met het OV zou nog kunnen, maar ik tram die drukte in de tram nog slecht.

Jij bent dus ook al los gegaan in de Kruidvat? Haha… ik ben vandaag voor een potje van dr. Vogel gegaan. Supplementen heb ik al, slik ik al jaren, toch bedankt voor de tip.

Ik zie het maar als iets tijdelijks, tijdelijke crisis, voor mijn burnout had ik nooit meditatie of slaappillen nodig. Ik sliep eerder te lang dan te kort. Kon altijd lekker slapen en werd weer heel relaxed wakker in de morgen. Jeetje, waar is die tijd gebleven. Soms word ik daar ineens heel verdrietig van.

Maar goed, we komen er wel, het gaat al beter dan in het begin, ik werk weer wen beetje, ben niet meer zo misselijk, het zijn kleine stapjes, maar het zijn wel stapjes denk ik dan maar.

Sterkte allemaal 🩷

Zie je reactie nu pas. Ik snap het, zelf ook weer aan het werken en dan wil je niet graag teruguit.
En idd de Kruidvat staat hier ook binnen.
De hoge spanning zoals in het begin is er ondertussen wel vanaf. Lees her en der dat je lekker bezig bent met het sporten en oefeningen dus ik denk dat je wel echt de juiste kant opgaat. En die is eenmaal ook met hobbels. Hoor ook weleens dat veel mensen nooit meer helemaal de oude worden.
Nu ben ik zelf 40 en hoop toch nog wel op een 2.0 versie van mezelf haha

Hi Natasja, het is zeker een weg met hobbels, vandaag heb ik 4 uurtjes gewerkt, wat admin en af en toe een telefoontje, maar eenmaal thuisgekomen zit mijn hoofd weer helemaal vol met watten en ben ik een beetje duizelig. Echt stress had ik niet, maar eenmaal op kantoor blijf ik een soort van zenuwachtig ofzo, ik kom nooit ontspannen binnen en ga nooit ontspannen weg.

Ik betrap mezelf steeds vaker op zere kaken, ik klem bijna heel de dag door mijn tanden en kiezen op elkaar. Doe jij dit ook?

Hoe kom jij thuis na een paar uurtjes werk?

Klemmen met mn kaken daar begon het ergens mee en soms doe ik dit nog idd.
Ook m'n Schouders tig keer op een dag bewust omlaag moeten doen. Door die holistische massagetherapie leer ik steeds meer te ontspannen. De nachten gaan hier nu 90 procent van de tijd goed en geloof me, die waren een ramp.

Ik sta zelf voor de klas dus die prikkels, dat zenuwachtig gevoel, het is precies hetzelfde. Ik bespreek dit met mijn arboarts en dan stelt ze me toch elke keer weer gerust dat ze deze verhalen continu hoort. Ofwel, het hoort erbij..
Het feit dat je toch alweer werkt is knap hoor. Vergeet dat niet!

Oh en hoe ik thuiskom..
Heel wisselend. Soms vol adrenaline en ga ik nog Sporten vanuit het werk. Dan slaat de spanning als t ware om naar energie. Hier ga ik ook vaak nog over m'n grens. En ik heb dagen dat ik op m'n tandvlees ga, duizelig, druk op m'n keel borst en dat ik echt een potje jank.
Dat soort dagen proberen we wel echt te vermijden.

Mocht je geen goede ontbijter zijn, raad ik je aan dat te doen. Veel gezonde vetten eten zodra je opstaat. Ei, avocado dat soort zaken. Niet teveel brood( suiker). Ik heb namelijk gemerkt dat zelfs honger mij dat zenuwachtige gevoel geeft. Ik heb deze tip meegenomen en fijne ervaringen mee. Je cortisol is namelijk al erg hoor dus je wil en geen lege maag ( stress voor je lijf) en geen overbodige suiker

Hi Natasja, wat knap dat jij al voor de klas kunt staan. Wow. Ik vind praten met 1 collega al veel, laat staan een hele klas!

Jouw dagen zijn dus ook nog wisselend, dat stelt me toch een beetje gerust… ik vind het zo’n vage fase van ons leven die burn-out.

Als ik niet misselijk opsta, ontbijt ik graag. Meestal wat yoghurt of een beschuitje. Maar soms ook pas later, ik krijg het dan gewoon niet weg.
Thanx voor de suikertip, ik ben chocola verslaafd, dus daar is wel ruimte voor verbetering 😂🤦🏻‍♀️

Ja dat is ook echt wel een pittige baan. Alleen heb ik altijd veel plezier in m'n werk gehad en lag daar t probleem niet dus zodoende haal ik er wel ook plezier uit. En ik heb natuurlijk intensieve therapie achter de rug en houd deze ook nog steeds aan.

Ik was niet zo'n goede ontbijter, maar alles verandert in je systeem en honger is eigenlijk ook een stressalarm voor je lijf.

Ik heb een blikje red Bull zonder suiker , ijskoud als een lekkere zonde die ik eens in t weekend nam. Dat heb ik al maanden niet gedurfd vanwege de anxiety. Zelf koffie laten staan. Dus de dag dat ik die weer een opentrek en ervan kan genieten is het feest haha

Ja dit heb ik ook. Ik ben hiervoor naar de fysiotherapeut gegaan en dat maakte het iets beter. Zal wel spanning zijn of een verkeerde houding door verkrampt te zitten. Ik heb bij Bol.com een massagegun gekocht, elke dag even 15 min dat apparaat erop en dat scheelt echt.

Een jaar 24 uur per dag .met hartversnellingen gezeten....
Nu duidelijk opvliegers..en uitblijven van menstruatie.
Was t long covid of....hormonenkwestie
Alles is inmiddels nagekeken..zelfs catheterisatie gehad...alles in orde..
Tja...een heel moeilijk jaar geweest...

Ik had 5 maanden een hoge hartslag in rust. Paar dagen terug naar ziekenhuis gegaan en veel onderzoeken laten doen en bloed onderzoek.

Ik had een overactieve schildklier en neem die medicatie hiervoor en mijn hartslag was na 1 dag al terug normaal !!

Ik heb na een burnout, paniekaanvallen met hyperventilatie gekregen. Toen laatste 2 stopten kreeg ik last van heftige hartkloppingen die vaak een halve dag aanhield. Ook al zat ik rustig op de bank het leek alsof ik een marathon liep! Het verschoof naar de avond. Lag ik rustig in bed dan kreeg ik het weer, kon er uren niet door slapen. Afwisselend met s nachts wakker worden door hartkloppingen. Ben binnenste buiten gekeerd. Cardioloog zei dat mijn lichaam stress vast hield en dat vertaalde naar adrenaline. Ik heb van alles geprobeerd. Van baan veranderd. Minder gaan werken. Elke dag wandelen. Yoga. Massage. Ademtherapie. Gesprekken praktijk ondersteuner, body stress release therapie, lavendel. Geen cola. Alcohol en thee of snoep waar zoethoutwortelextract in zit. Koffie dronk ik sowieso al niet. Niks hielp! Magnesium ook nog geslikt. Totdat ik een maand geleden naar een osteopaat ging. Zij behandelde mijn bijnier en het was gelijk over. De eerste week was ik voorzichtig positief, maar nu 4 weken verder ben ik uitzinnig van vreugde. Waarom weten huisartsen dit niet???

Ik heb hetzelfde de laatste dagen.. enorm moe en wakker worden met het gevoel alsof ik de marathon heb gerend. Misselijk, etc.
Ik kan niet meer.. ben er zo zat van :( morgen maar weer eens bellen naar de huisarts ookal heb ik het idee dat dat niets oplevert verder.

Isabella, als ik je verhaal lees word k weer emotioneel omdat ik ook nachten wakker heb gelegen met dezelfde angsten en echt niet meer durfde te slapen.
Continu schoot ik wakker met verhoogde hartslag. Ik had hevige angsten die ik onder andere behandel met Emdr. Hoop dat je ook goede hulp voor jezelf neemt. Mocht je meeer willen weten dan kan dat.

Miranda, ik ben ontzettend benieuwd naar jouw verhaal. Ik ben ook al een aantal keer wat tegengekomen hierover. Wat gebeurt er bij zo'n behandeling? Is het pijnlijk?

Een griep(je) kan net de trigger zijn en je het laatste zetje richting burn-out geven. Maar het kan ook zijn dat je overspannen bent en de griep het erger doet voelen. Ik was zelf aan het herstellen maar flinke terugslag gehad en weer volledig ziek moeten melden. Niemand wil dit, maar het overkomt je gewoon. Het moeilijkste is het accepteren! Over je werkgever zou ik me niet druk maken. Ik had ook die angst maar kon op gegeven moment niet meer anders. Doorgaan is geen optie, het gaat niet vanzelf over. Ik ging ook veel te lang door en daar ervaar ik nu de consequenties van.

Ik heb 25 jaar gewerkt voor mijn huidige werkgever en jaren lang 60 tot 80 uur per week gewerkt en bedrijf opgebouwd van 0. En als ik zie hoe ze nu met me omgaan is echt schandalig. Geen bloemetje, geen kaartje, geen contact, niks. Na zoveel jaren had ik meer loyaliteit verwacht, maar het enige waar ze zich druk over maken is hoe dit op te vangen. De persoon erachter interesseert ze niet....

Dus denk nu vooral aan jezelf. Sterkte ermee.

Bij mij heeft uiteindelijk corona me de das om gedaan. Daarvoor ging het al een paar maanden niet goed, maar bleef ik net overeind. Na toen een week ziek thuis te hebben gezeten dapper weer aan het werk gegaan. Lukte niet, ik was zoooo moe. Dus weer twee weken thuis. Twee weken op m’n tandvlees gewerkt en daarna had ik vakantie. Na die vakantie nog een week doorgezet en toen helemaal uitgevallen op werk. Voelde toen onverwacht, met terugwerkende kracht zie ik hoe lang het al op de loer lag en dat ik maanden ervoor al klachten had. Alsnog is die complete knock-out super eng.
Ik ben ook alleenstaande moeder en zat ook in paniek met: de kinderen komen thuis en ik Kan Het Niet. Echter, ik kon het wel. Het is zwaar, nu nog, maar mijn moederrol heeft me niet in de steek gelaten.
Sterkte

Het is helaas heel herkenbaar
Ga zo ie zo even naar de dokter maak het bespreekbaar
Het komt echt goed heeft tijd nodig

Ik zit al 5 maanden in de klote aan stand.
Wanneer gaat die liggen? Ik zit al een tijd thuis. En probeer stil te vallen. Lees isamu psych.blogs..ga.naar praktijk ondersteuner en ga binnenkort naar act psycholoog.
Verder doe ik aan meditatie.
Iemand een rustgevende mededeling?

Snap niet helemaal jouw reactie onder m'n vraag Eddy..

Kan te maken hebben met spanning in je lijf. Ik heb hetzelfde gehad, had niets eens meer in de gaten dat ik nooit gaap. Zo gespannen. Ik doe ademhalingsoefeningen om mijn middenrif te ontspannen. Ademen met je middenrif, je ademhalingsspier. Ik gebruik daar onder andere de app Breath voor, doe yoga.
Dat stukje gaat beter bij mij, is vooruitgang.

Sterkte, we komen er wel

Misschien ben je aan het tanden knarsen/kaakklemmen door spanning? Daarmee blokkeer je een beetje je gehemelte/keel.

Kan wel gapen , bij mij trilt het onder m’n lever kan daardoor niet slapen , moest hier enorm van kokhalzen in het begin , bepaalde zenuwen zijn van de leg denk ik zit 8 maanden in m’n burn out

Dit hoort typisch bij chronische hyperventilatie, waar veel mensen met een burn-out volgens mij ook last van hebben. Ik heb dit heel regelmatig. Ook veel moeten zuchten en het gevoel hebben niet diep genoeg adem te kunnen halen. En inderdaad willen gapen maar het laatste stukje net niet redden, zo voelt het. Super vervelend

ik heb al een aantal jaar last van mijn middenrif dat ik een opgejaagd gevoel krijg, kortademig, last van de maag, vaak hyperventileren vooral tijdens en na het eten krijg ik er last van, Een strakke band eromheen.

Ik heb geen tips wel vind ik het een akelig gevoel. Heb dan ook wel eens last van hartkloppingen, overslagen. Ik adem wel chronisch verkeerd maar lukt niet om goed te ademen omdat mijn buik dan zo opblaast

Vooral elke ochtend de dag beginnen op knikkende knietjes. Elke dag keer op keer en een dof hoofd.
Dan ben je toch gewoon kapot?
Ik ben er zo klaar mee.
Herkenbaar?

Ik heb precies dezelfde klachten, heel vervelend maar dus zeker herkenbaar!
Ik ben onlangs gestart met transformational cupping, dat heeft de spieren in mijn rug, nek en armen losser gemaakt. Heb nu nog maar 1 sessie gehad dus nog niet veel ervaring, maar tot dusver positief. We gaan het ook op mijn middenrif toepassen want dat schijnt ook te kunnen. Verder heb ik helaas geen tips, bij mij werken ademhalingsoefeningen en meditatie ook niet echt.

Ik heb 14 jaar in een fake reality geleefd met de opvoeding van mijn dochter. Die niet biologisch mijn dochter bleek te zijn. Nu is zij erachter gekomen en wil ze geen contact meer. Trigger genoeg denk ik zo.

Ik heb ook zoveel spierspanning. Hebben jullie ook het gevoel dat je spieren branden als ze aanspannen met licht zenuwachtigheid of huilend gevoel.. en wat doen jullie ertegen.. heb et meestal in de ochtend erger probeer dan rust te nemen en naar me buik te ademen.

Ik heb ook zo’n last van spierspanning, maar dan in de achterkant van m’n benen en onder mn voeten. Na inspanning maar ook bij verkeerde focus en al helemaal als ik er bij stil ga staan met m’n gedachten, maar zo verrekte moeilijk omdat het zo aanwezig is al heel mijn burn-out. Probeer maar gewoon door te leven maar het ontneemt gewoon je plezier erin

@eric k ga Ik zit op 5 maanden en het is nog steeds heel wisselvallig..
Momenten dat het redelijk gaat en weer diepe dalen met angsten en een opgejaagd gevoel.
Geen idee wanneer het echt beter zal gaan.
Het is een hel.

Groet
Eddy

Hoi @eric

Vraagje..hoe heftig waren bij jou de angst aanvallen? En wat doen de medicijnen bij jou!?
Welke heb jij eigenlijk?
Kun je de scheiding een beetje loslaten en verwerken? Of doet dat veel pijn en mis je de goede momenten?

Ik heb veel moeite met het loslaten van mijn dochter en het misschien kwijtraken van haar.
Daarnaast heeft mijn lichaam een opdonder gekregen van het stoppen met bier drinken. Dacht dat het gezonder was en beter om het rouwproces zonder door te gaan. Maar dat viel tegen.

Groet
Edddy

Ik heb er 2 jaar mee gezeten. De dokter zei me als er echt iets mis is met je lichaam dan blijft het continu pijn doen en niet alleen bij momenten . Ik heb mezelf moeten overtuigen dat het schrik was . Ik heb mijn gsm tijd beperkt naar max 30min per dag ; gsm geeft veel stress aan hersenen . Saffraan vis en noten en vitamines gepakt. Leuke dingen gaan doen . Erg veel gaan slapen met slaappillen. En ik kan nu zeggen dat ik terug een vrij normaal leven heb . Afentoe nog heel hard bijten op mijn tanden en soms verkramping van mijn maag als ik stress heb

Hi Sven, wat fijn te horen dat het beter met je gaat en je weer beter voelt. Ook wel fijn zo’n bericht voor veel mensen denk ik, aangezien het soms zo snel eenzame strijd is. Mag ik vragen of jij uiteindelijk de kern wist van jouw burn-out/overspannenheid? Ik heb zelf echt nare lichamelijke klachten. Dat verkrampte middenrif heb ik ook gehad. Een osteopaat heeft me hierbij geholpen en het is bij mij stuk minder. Wel blijft ik last houden van hartkloppingen en keelpijn, dichtgeknepen gevoel (heel frustrerend) en daardoor adem ik hoog en teveel. Het houd me tegen in me leven. Daarnaast heb ik echt veel geprobeerd, maar kom maar niet tot de kern of kan een bo echt een samenloop zijn van omstandigheden? Vandaar ook mij vraag, wil het zo graag oplossen. Maar goed accepteren blijft voor mij een struikelblok. Ik zit er zelf nu 6 maanden in. Had jij ook moeite met geloven dat je overspannen was?

Ik ben laatst bij de fysio geweest voor ademhalingsoefeningen. Zij gaf aan dat mijn middenrif ook veekrampt was.
Ze heeft mij geleerd om deze te masseren. Misschien een idee om een fysio te bellen en dit te vragen. Ik weet niet of ik het je op de goede manier uit kan leggen.

Hi Eric, wat naar dat je je zo voelt door een gesprek. Is dit gesprek met iemand geweest die professioneel werkzaam is en mensen kan begeleiden, zoals een psycholoog of iemand die zelf een burn-out heeft of heeft gehad of een random persoon/familielid? Dat maakt wel degelijk verschil denk ik. Persoonlijk ook angsten ontwikkelt door de vele lichamelijke angsten en daardoor dus bang om iets ergs te hebben. Nooit verwacht dat je in een burn-out zoveel lichamelijke klachten kon ervaren. Dacht dat je vooral doodmoe kon zijn, maar dit … Wellicht herken je jezelf hier ook in. Persoonlijk ken ik mensen die heel goed hersteld zijn en echt weer 100% in het leven staan. Zelf zie ik het momenteel ook weer minder rooskleurig, andere dagen weer wat positiever, maar dat hoort erbij zeggen ze en gaat bij mij echt met ups and downs. Weet dus dat je echt niet alleen bent al voelt de strijd soms wel zo.

Hi anoniem,

Het gesprek was met een familie lid. Het greep me best wel aan. Opzich kan ik het nu wel weer een beetje loslaten. Maar de angst die komt op zo’n moment is erg vervelend om te ervaren.

Hoelang zit jij al in je burn out?

Goedemorgen Eric,
Laat je niet gek maken, afgelopen dagen las ik nog andere berichten met stijgende lijnen van jou👍 deze stijgende lijnen zijn echt, de angst dat je van het gesprek hebt gekregen is niet de realiteit. Stel je had het gesprek niet gevoerd, had je dan nu of afgelopen tijd ook angst of is het een beetje aangepraat?
Blijf bij jezelf, je bent goed bezig en gaat hier uitkomen!

Dag Eric,

Dank je wel! Doet me goed je bericht. Voel dan gelijk weer die angst opkomen. Wat een naar gevoel is dat. Als ik dit gesprek niet had gehad dan was ik ook niet angstig geweest inderdaad. Goed om dat even te herinneren aan mezelf.

Herkenbaar hoor. Je bekijkt de wereld vaak door een andere 'kleur' bril in tijden van burn-out en vele klachten, waardoor je kijk op mogelijke scenario's en angsten ook wat kunnen vergroten.

Zelf heb ik daar ook last van, probeer dan maar zo te denken dat ik (ziel) niet mijn gedachten en angsten ben, en dat deze gewoon mogen passeren en er zijn. Zonder teveel oordeel of aandacht aan te besteden.

Hoe meer de klachten uiteindelijk gaan verminderen, hoe beter het hoogstwaarschijnlijk ook met dit soort dingen gaat ;)

Hi Janine,

Dank je wel. Voel me gerust gesteld. Mooi hoe je het beschrijft hoe je er het beste mee om kan gaan.

Herkenbaar hoor. Je bekijkt de wereld vaak door een andere 'kleur' bril in tijden van burn-out en vele klachten, waardoor je kijk op mogelijke scenario's en angsten ook wat kunnen vergroten.

Zelf heb ik daar ook last van, probeer dan maar zo te denken dat ik (ziel) niet mijn gedachten en angsten ben, en dat deze gewoon mogen passeren en er zijn. Zonder teveel oordeel of aandacht aan te besteden.

Hoe meer de klachten uiteindelijk gaan verminderen, hoe beter het hoogstwaarschijnlijk ook met dit soort dingen gaat ;)

@Eric, foutje, die reactie was van mij en ik zette perongeluk jouw naam eronder! Keep up the good work man, deze meditatie (verschillende brillen) gaat jou waarschijnlijk helpen, probeer hem maar eens vandaag of morgen:

Youtube: Denisee van Beek - meditatie om los te laten

Of een vertrouwens meditatie van Dolly, hiervan zijn er meerdere

Komop tijger, je bent al ver en zit op het juiste pad

Hoi Eric
Heel herkenbaar.
Ik hoef het niet eens te horen van iemand anders. Ik ben zelf al bang genoeg dat ik er nooit uitkom. Elke dag die aanstand. Elke dag wakker worden met het idee van oja we zijn ziek. Elken dag die strijd van hoe kom ik de dag door. Elke dag niet lekker in je vel en niet kunnen ontspannen.
Het is een mentale hel.
Er wordt gezegd en geschreven dat na de onrust de moeheid erin komt.vanwege de cortisol. Het lijf is uitgeput. Alleen merk ik er niks van.
Wanneer geeft mn lijf eindelijk er aan toe..wanneer kan ik eindelijk afscheid nemen van deze hel?

Groet
Eddy

Dank je wel allen!

Nog een vraag. Hoe delen jullie je dag in? Gaan jullie dan wel alsnog de deur uit op een dag? Iets ondernemen? Of helemaal niets? Ik heb ook angst dat ik te veel doe.

Ik ga elke dag wel erop uit.
Maar ben ook snel bang dat ik te veel doe.
De dagen zijn ook heel verschillend.
Dus lastig om te zeggen. Je moet het per dag bekijken en proberen aan te voelen wat voor jou goed voelt.

Hoi Eddy,

Nu ik in een burn out zit en daar openlijk over praat met collega's, familie en vrienden, hoor ik pas hoeveel mensen een burn out hebben gehad. Zij zijn er allemaal sterker uitgekomen. Dat geeft mij hoop want ik denk ook regelmatig of het nog wel goed komt. Maar het helpt als je het per dag of per dagdeel bekijkt. Als je moeilijke dagen hebt dan vergeet je de goede momenten. Ik schrijf deze altijd voor mezelf op en kijk deze dan soms terug zodat ik zie dat er goede momenten of dagen zijn.

Hoi Eddy,

Ik lees dagelijks meerdere berichten van jou en merk dat je het erg moeilijk hebt. Wat erg belangrijk is, en ook moeilijk, alles in en rondom burnout is ontzettend moeilijk en we zitten in het zelfde schuitje ondanks de verschillende situaties. Is dat je een beetje uit die slachtofferrol krabbelt en dingen gaat proberen te accepteren hoe ze zijn, hoe moeilijk en onterecht ook. Ik heb het beste met je voor en hoop je toch een klein beetje op weg te kunnen helpen zonder vervelend op je over te komen.

Ik ben momenteel 29 en heb geen vader meer, deze is 10 jaar geleden overleden. Mijn moeder heeft 8 jaar geleden een herseninfarct gehad en woont eindelijk in een toepasselijke zorginstelling nadat ik jaren voor haar gezorgd heb (en mede aan onderdoor ben gegaan). Nu ik met een burnout kamp heb ik ontzettende behoefte aan steun van een ouder en was het de eerste periode erg moeilijk dat ik in die zin geen ouder meer heb om op terug te vallen nu ik ze zo hard nodig heb. Nu kan ik hier elke dag van balen, mij er somber door gaan voelen en oneerlijk vinden (andere mensen zijn gezond en hebben beide ouders), maar het lost niets op. Waar ik mijn mindset toe heb moeten trainen is; Ik ben dankbaar dat mijn vader in mijn leven is geweest, ookal was het maar zo kort. Ik ben dankbaar dat mijn moeder niet overleden is en ik haar nog kan zien en van haar kan genieten, ondanks dat ik thee voor haar moet zetten en eten moet maken i.p.v. zij voor mij. Ik meen deze dankbaarheid ook oprecht, ik accepteer de situatie en maak er het beste van. Hierdoor voelt het niet oneerlijk, voel ik mij geen slachtoffer, kan ik mijn zorgen en sombere gedachten loslaten en mijn lichaam tot rust laten komen. Dit is even een voorbeeld van mijn kant, er speelt bij mij nog meer en ook ik zit nog volop in mijn herstelproces van de burnout, maar ik hoop dat het je op een positieve manier een beetje helpt!
Take care Eddy

Tnx wouter

Iemand verliezen kan een heftig emotioneel life event zijn. Het maakte bij mij meer los dan ik had gedacht en doorhad. Ik heb mijn emoties moeten leren aangaan/ toelaten om ze te kunnen verwerken. We hebben namelijk niet altijd door dat we emoties uit de weg gaan, verdoven, verdringen. Ik heb veel gehad aan een Psycholoog die mij verdiepende vragen stelde waardoor ik bijvoorbeeld ineens volschoot bij bepaalde vragen. En dan nog dacht, ‘Nou ja, waar komt dat nou ineens vandaan?’ Rouw vroeg emotioneel meer van me dan ik doorhad. Geef het de ruimte en wees mild voor jezelf. Zo te lezen ben je hartstikke goed bezig, op de goede weg.

Hallo Eddy,

Mijn vader is 6 jaar geleden overleden, waarvoor ik jaren heb gezorgd. Mijn moeder werd 2 jaar daarna ziek en voor haar heb ik 20 maanden gezorgd naast fulltime werk en een gezin met 3 jonge kinderen. Na hun overlijden ben ik maar door blijven gaan met alles omdat ik dacht dat het wel ging. Een paar jaar heb ik lichamelijke klachten negeert en in mei ben ik thuis komen zitten met een burn out. Ik had mijn emoties niet verwerkt en heb de signalen van mijn lichaam niet serieus genomen. Ik hen bij de psycholoog een emdr traject gevolgd en dat heeft mij heel erg geholpen rondom de rouw. Ik kijk nu met een ander gevoel naar ingrijpende situaties. Natuurlijk mis ik mijn ouders nog steeds, maar de scherpe randen zijn er vanaf.
Ik heb nog steeds last van lichamelijke klachten, maar die zijn niet zomaar over na jaren chronische stress.
Maar ik kijk terug op alle mooie momenten met mijn ouders en ben blij dat ik voor ze heb kunnen zorgen.
Ik weet niet of je al EMDR hebt gevolgd, maar mogelijk kan jou dat ook helpen.
Succes,
Groetjes Kim

Ja regelmatig dit ook gehad..
Heel erg naar. Bij mij tekenen van onderliggend trauma en extreme uitputting.

Ja dit kan ik zeker, bijna iedere dag ga ik zo naar bed neem altijd oxazepan om rustig te worden en dan slaap medicatie om te kunnen slapen. Maar meestal na paar uurtjes wakker en gaat het gewoon door. Sta dan op en ga dingen doen om mijn gedachten op iets anders te krijgen. Maar is wel heel vermoeiend en maakt het herstel ook niet makkelijker maar je moet het maar gewoon laten gebeuren word mij verteld en hoop dat het snel beter zal gaan.
Dus denk dat je het maar moet accepteren en hopen dat het langzaam beter gaat worden.
Sterkte hiermee
Groet Aswin

Ik ben al een tijd opgenomen op de PAAZ vanwege burn out. De psychiaters erkennen het verschijnsel burn out niet dus noemen het een angststoornis. Ik heb eerder psychiatrische klachten gehad en ik denk dat dat zeker meespeelt in de mate waarin ik last heb van klachten.

Ik ben 20 jr geleden opgenomen geweest, nav forse paniek- en angstklachten die resulteerden in een depressie. Eigenlijk was het ook een burnout maar werd toen niet zo genoemd.

Anniek, hallo, hoe lang ben je al opgenomen? En brengt het je wat je nodig hebt ?

Ik ben opgenomen vanaf 13 februari. Ik ben niet veel opgeknapt. Een aantal dingen zijn wel verbeterd zoals mijn slaap. Ik slaap over het algemeen door nu en maak meestal nachten van 8 uur. Ik heb veel minder last van angst en paniek (ik slikte al medicatie en die is verhoogd). Ik ben niet minder moe en heb veel last van psychosomatische pijn.
Ik heb een burnout sinds augustus vorig jaar.

Heel herkenbaar. Je krijgt dan een soort dof raar vol gevoel in je hoofd alsof je hoofd volloopt met iets. De wereld wordt raar je wordt afwezig enz. En dat duizelig is herkenbaar. Het is niet duizelig van ik zie alles draaien maar meer duizelig in je hoofd ofzo heel raar iets.

Ik heb al jaren last van dezelfde klachten, soms heb ik betere periodes, maar het komt altijd terug en blijft altijd in mijn hoofd dwalen. Sinds een week zit ik op het spoor van PPPD. Misschien herken jij je daar ook in en heb je er wat aan. Ik ga er binnenkort maar eens voor naar de huisarts, hopelijk voor een doorverwijzing voor vervolgonderzoek.

Heb je ook last van spiertrekkingen?

Heel herkenbaar! Overvalt me meestal opeens, als iets blijkbaar teveel is. Meestal is het dan na een nacht slapen over, soms ook niet. Een enkele keer word ik er spontaan mee wakker (maar dan is het we meer echt draaiduizeligheid). Mijn vriendinnen zien het inmiddels ook aan me, zeggen 'je gaat weer uit'. Duizeligheid zonder dat alles draait maar wel met vage misselijkheid erbij, vaak ook hoofdpijn, nekpijn, moe, alsof ik dingen niet meer scherp zie. Het voelt ook alsof m'n hoofd 'uit' gaat. Ik moet dan ook echt meteen naar huis want ga me snel alleen maar beroerder voelen.

@ Steve: af en toe ook spiertrekkingen, met name in periodes dat ik meer gespannen ben. Moet zeggen dat het momenteel eigenlijk heel goed gaat met mijn klachten. Ik ervaar stukken minder angstgevoelens en wellicht daardoor ook veel minder klachten in mijn hoofd. Kan drukte ook veel beter handelen. Ik denk dat alle interventies die ik de afgelopen maanden toepas zijn vruchten beginnen af te werpen. (Yoga, Psycholoog, orthomolucair therapeut, werk op een laag pitje, wellicht de start van het lenteseizoen).. merk zelfs dat ik tijdens werk weer beter kan concentreren en weer scherper ben in mijn hoofd!

Heel herkenbaar alles wat je schrijft ook ik ben herstellende maar het gaat echt met hele kleine stapjes en met af en toe een stapje terug. Ik kon echt niks meer ging geen winkel meer in niet autorijden enz. Zelf douche was teveel. Nu gaat het beter de paniekaanvallen zijn veel korter en minder heftig ik rij al weer auto en dat gaat stapje bij stapje beter. Door de derealisatie is lopen erg moeilijk kreeg daar paniek van. Met behulp van een psycholoog ben ik langzaam aan het leren hoe ik daarmee om moet gaan. En vandaag is me dat gelukt heb 20 min gelopen. En ja ik had een hele rare wereld, veel lichamelijke pijntjes, raar hoofd maar het is me gelukt!
En ja de klachten zijn voorlopig niet over eerst moet meneertje angst beseffen dat die verkeerd reageert en dat duurt lang. Maar hoe beter jij meneer angst leert dat er niks is hoe minder meneer angst en de lichamelijke klachten gaan komen. Ik ben okk heel vaak nog duizelig slappe benen, trillen, hoofdpijn, raar dof hoofd en ga zo maar door. Maar dit hoort erbij

@lieke
Jouw verhaal klinkt bekend..
Hoe ga jij om met dat doffe hoofd..die spanning en trillen?
Ik word er wanhopig van.
Net stevig gehuild..ik zit er 5 maanden in en ik merk nog geen verschil..
Hoe houd jij vertrouwen..

Hoi Anoniem,

Dit is zooooooo herkenbaar je lichaam gaat op zo'n moment gewoon in de ankers voor je. De spanning voor het concert was waarschijnlijk gewoon teveel gevraagd nog op dit moment.

Herkenbaar

Ik ben mijn dochter ook kwijt.
Ze wil geen contact meer.

Ik ben totaal ingestort
Groet eddy

Ja, je kunt er volledig vanaf komen. Mijn ex-collega is daar een voorbeeld van. Hij kreeg de zorg over zijn zieke moeder op zich vanaf zijn 16e. Zij claimde hem volledig. Dus continue bellen, aandacht vragen, etc. Hij kreeg op een gegeven moment angstaanvallen en het idee dat zijn kinderen ziek zouden zijn. Hij is toen in systeemtherapie gegaan en had 15 gesprekken. Een hele zware periode zoals hij omschreef, maar hij is er nu volledig vanaf gekomen. Hij omschrijft het als 'zoek jezelf en vind jezelf'. Hij is nu een zeer positieve man met veel energie en voelt zich beter dan ooit (al jaren inmiddels).

Ik heb een vergelijkbare geschiedenis en ben ook in systeemtherapie gegaan. Op veel vlakken ben ik nu aan het veranderen. 'Een transitiefase' zoals mijn therapeut het omschrijft. Het terugvinden van jezelf. Pittig, dat wel, maar ik merk dat het helpt. Wel is nu het probleem dat ik af en toe te enthousiast ben en dan teveel wil, terwijl ik laag in mijn energie zit en 'eventjes' fanatiek ben ga sporten. Veel te vroeg. Die collega van mij deed juist het tegenovergestelde. Hij deed vrijwel niets, las boeken, keek films en liep af en toe een blokje om.

Kortom, ja het kan en het heeft absoluut te maken met hoe je je leven weer vorm geeft. Jezelf terugvinden dus.

Ik probeer iedere dag te bewegen. Maar zoals tv kijken en schermen lukken me niet echt krijg dan pijnlijke ogen en voel me hoofd drukken. Hetzelfde met lopen of fietsen moet telkens met een zonnebril lopen. Energie gaat inderdaad sneller op als ik te veel doe dan voel ik me op slechte dagen gespannen duizelig angstig en emotioneel. Heb last van me nek schouders daardoor ook sneller overprikkeld

Zoals hierboven ook gezegd wordt, kan je er zeker van afkomen. Met de juiste hulp en eventueel medicatie als je dat nodig zou hebben en zou willen, kun je al ver komen. Het kost veel tijd, een lang en zwaar proces. Je emoties moeten de ruimte krijgen om los te komen en tegelijkertijd moet je leren je angsten niet teveel te geloven, je bent immers niet je gedachten. Het lijkt nu misschien moeilijk te geloven, maar uiteindelijk kan je echt weer positiever gaan denken en rust vinden in jezelf. Weet niet of je al bekend bent met mindfulness, maar als je daar dagelijks mee aan de slag gaat kan het je ook enorm vooruit helpen.

Ik kreeg in oktober de diagnose paniekstoornis met angststoornis en het gaat nu echt stukken beter met me.

Er is dus zeker hoop, dat overactieve brein (en lijf) heeft rust nodig. Zoek hulp, neem rust, probeer je gedachten niet teveel waarde te geven. Sterkte en succes!

Ik ben er ook vanaf gekomen. Nooit klachten gehad in m’n leven, kon ‘de hele wereld aan’ bij wijze van spreken. Echter, blijkbaar toch over m’n grenzen heengegaan. Gezin met drie kinderen, pittige maar super leuke job, extra studies.. Terugkijkend had ik al langer zo nu en dan ineens spanning bij nieuwe dingen. Toen ik echt uitviel was ik een wrak; compleet ontregeld stressysteem en hormonaal systeem, nauwelijks slapen. Mijn lichaam stond continu in overdrive en ik voelde me de hele dag paniekerig. Kon het huishouden doen maar verder vrij weinig. Alles gaf spanning en ik verdroeg geen enkele druk. Uiteindelijk heb ik er een angststoornis aan overgehouden, sociale contacten gaven spanning, de gedachte dat ik clienten moest zien in de toekomst op werk.. (gaandeweg weer online begonnen, kleine stapjes, dat hielp). Inmiddels voel ik me gelukkig weer de oude. Het ging erg met ups en downs (gaandeweg steeds meer dagen dat ik me goed voelde maar die ‘terugvallen’ waren telkens zo heftig). Uiteindelijk toch met medicatie begonnen vanwege de angst en de terugvallen (ik had al even slaapmedicatie en oxazepam die ik soms innam, later dus antidepressiva). Vanaf toen ging het echt bergopwaarts en begon ik weer een schildje op te bouwen. Inmiddels kan ik alles weer, nu 6 maanden verder vanaf start AD. Ik ga straks rustig afbouwen (al ben ik er heel tevreden over, heb geen bijwerkingen, mijn gewicht is stabieler dan ooit, zelfs iets afgevallen), geen haast dus.. Het komt echt goed maar het kost tijd. Ik had geen therapie nodig (wel gehad overigens) maar vooral geduld, een ontregeld lijf wat weer tot rust moet komen heeft tijd nodig. Op dagen dat ik me slecht voelde was mijn denken ook 180 graden anders (alles eng, twijfelen etc), dag later kon het compleet anders zijn en kon ik dan wel helder denken bv, daarvoor was geen therapie nodig. Maar ik heb geen trauma’s of iets dergelijks, dat is voor iedereen weer anders. Heb veel gesport toen dat eenmaal weer ging, ben actief gebleven maar heb ook veel rust genomen (incl mediteren, wandelen, klassieke muziek luisteren etc). Ben waanzinnig blij met hoe ik me nu voel. En doe het voortaan écht wat rustiger aan want dit wil ik nooit meer meemaken.

Ik zit er toch echt lang in.. heb nog heel veel spierspanning. Mijn nek schouders doen elke dag pijn en daarbij oog en kaaklijn hals en middenrif. De duizeligheid is iets minder dan vorig jaar. Maar alsnog snel overprikkeld ook met medicatie zit wel op 10mg nu 3 maanden welke ad. Gebruik je M? Ik heb citalopram

Ik heb escitalopram 10mg

Hi! Ik wil even inhaken op je vraag wat het verschil is tussen angststoornis en BO. Dit vind ik ook lastig.
De eerste maanden van mijn burn-out wist ik nog niks van mijn angsten en paniekaanvallen af en dacht ik dat alles bij mijn burn out hoorde (hartkloppingen, zweten, duizeligheid etc in bepaalde situaties). Nu sinds een maand weet ik dat ik last heb van angsten en paniekaanvallen.
Nu zit ik heel vaak met de vraag: moet ik het nog rustig aan doen vanwege mijn burn out, of moet ik juist dingen gaan aanpakken omdat ik anders gehoor geef aan mijn angsten? Bijvoorbeeld sociale situaties opzoeken, meer uren gaan werken.
Ik vind de combinatie BO en angststoornis soms erg lastig.

Ik ben het met Mila eens. De symptomen liggen dicht bij elkaar en als je angstig bent, zorgen de burnout klachten ook vaak voor paniek en de paniek weer voor nog meer stress en dan heb je een warrig cirkeltje rond

Zoals mij is uitgelegd is een burnout een ontregeld zenuwstelsel en is dat heel vaal de uiting van angsten en trauma's. Je lichaam staat onnodig en hevig in een vluchtstand en raakt overbelast.
De burnouts door drukke banen dus door overmatige stress/ drukte bestaat, maar kennelijk spreek je dan eerder van overspannenheid. Dit is qua zenuwstelsel vaak wat beter terug te draaien.

Hi Suus, ook hier ga ik weer op je reageren want ik weet hoe spannend die dingen kunnen zijn en herkenning kan helpen. Ja ik heb dit gehad 🫠
Herinner me de keren dat ik mezelf sloeg zo van ben ik er nog.
Bij mij was dit wel vooral in de beginperiode en echt een uiting van paniekaanval/ chronisch verkeerd ademen. Had namelijk dan ook weleens het gevoel dat m'n adem zo langzaam was dat ie zou stoppen ofzo.
Een precieze tijd kan ik het niet geven, maar volgens mij was het wel een van de eerste signalen die afnam toen m'n herstel begon.

Hi Natasja 🩷
Ik merk niet echt iets aan mijn ademhaling, wel dat het erger wordt bij concentratie oid, heel vaag gevoel.
Ik denk steeds vaker ‘had ik maar een gebroken been’, dat is lang zo spannend niet… pffff wat een hel dit.

Ben jij nog voor een cursus gegaan? Ik zit nu in Camp Burnout, echt een aanrader!

Liefs 👋

Dat is wat behapbaarder idd. Maar dit is echt een andere situatie. Ik ben niet meer voor de cursus gegaan omdat ik al zoveel andere dingen doe..
Wat je hebt klinkt echt ook als angst. Hoe banger je voor de symptomen wordt hoe heftiger ze allemaal worden.
Je hebt volgens mij ook net uitgevonden met je therapeut dat er wel sprake was van trauma toch? Dus het kan zijn dat je nu in een diepere verwerking komt en alles nog even wat heviger zal zijn.
Vertrouw erop dat je echt aan t opruimen bent. Je lichaam wil dit niet langer in je leven en dwingt je tot rust en verwerking.
Probeer samen te werken met je lichaam en te vertrouwen 😘

Bedankt voor je ondersteuning Natasja… ik denk dat er inderdaad een diepere verwerking gaande is, ook door die cursus ga je de diepte in. Na de cursus stop ik er ook even mee, het is best veel allemaal. Zo had ik het nog niet bekeken, dankjewel. En voor jou ook het beste 😘

Hoi Suus

Zeker heel herkenbaar. Ik heb het ook gehad en kan het zo nu en dan nog wel eens hebben. Zeker als ik mindere dagen heb en al te veel geprikkeld ben en extra vermoeid

Wanneer je er last van hebt kan het helpen om even goed met je voeten op de grond naar je buik te ademen. Vaak even wat meer uitademen dan in. En tegen jezelf zeggen: ik ben hier ik ben aanwezig en dit is enkel angst. Ook kan je het gewoon even aangeven bij degene met wie je praat. Dan is het niet zo'n gevecht in je eentje en voel je de druk niet dat ze snel weg moeten.
Zet em op☺️

Ik heb dit ook heel erg. Alsof je hoofd ineens dof wordt en je alles niet meer meekrijgt. Terwijl dat wel gewoon zo is. Ik wordt op zo'n moment angstig en ben bang dat ik doodga en dat ik iets ernstigs heb in me hoofd echt drama. Tegenwoordig doe ik wel wat meer ondanks alle klachten voorheen zat ik thuis en kon ik niks. Nu heb ik dezelfde klachten maar die II het gewoon en kan ik rustiger blijven. Maar de angst van dat wegvallen en het rare gevoel in me hoofd is vreselijk. En dan nog die gedachtes dat het iets ernstigs is is helemaal rot. Ik kan dat ook niet relativeren.

Bedankt voor jullie reacties, dit geeft weer wat moed 🩷

Dit herken ik heel goed.. ik heb dat ook met gesprekken bij de psycholoog. Dat het mij eigenlijk al teveel is om naar haar te luisteren hoewel ik weet dat zij mij juist gaat helpen/helpt. En mensen die random maar tegen je doorkletsen en je eigenlijk denkt hou aub je kop

Ja Saskia precies dat 😂… ik moet echt m’n best doen om niet onaardig te doen!

Hi Suus,

Dit is echt heel herkenbaar. Ik zit nu bijna een jaar in de burn out en het overkomt me soms nog steeds. Ik werk in de horeca, een sociale omgeving dus. Ik ben aan het re-integreren. Op een goede dag sta ik open voor sociaal contact en kan ik een praatje maken. Andere dag kan ik denken: ga alsjeblieft weg. Als iemand dan een verhaal tegen me verteld, kan ik blijkbaar aan de buitenkant nog geïnteresseerd over komen, waardoor die persoon door begint te vertellen. Hoe langer het verhaal duurt, hoe meer ik van binnen naar wordt en gevoel van desoriëntatie krijg.

Nu door gesprekken bij psycholoog weet ik dat er angst ook ten grondslag aan ligt. Omdat ik me ondertussen dat het gebeurd druk maak of ik nog wel geïnteresseerd over kom bijvoorbeeld, en ga malen: shit ik heb eigenlijk de helft niet gehoord. Of in paniek raak omdat de persoon niet stopt met praten tegen me, terwijl ik lucht wil. Dus de angst krijg om naar te worden, omdat ik voor mijn gevoel niet weg kan uit het gesprek.

Nu probeer ik meer aan te geven aan collega’s als ik een iets mindere dag heb. Maar het is moeilijk voor hen te begrijpen. Ik kan moeilijk van ze vragen niet tegen me te gaan praten!

Daarnaast heb ik er in mijn sociale omgeving ook last van. Nu weet ik dat er vaak gedachtes aan ten grondslag liggen: hoe kom ik over, ben ik wel leuk genoeg, kom ik wel geïnteresseerd over, shit ik weet niet meer wat ik aan die persoon moet vragen. Als ik zo’n pieker moment heb, kan ik ook wegzakken in een gesprek/naar worden.

Ik ben pas 3x bij de psycholoog geweest en heb nu al onwijs veel inzicht hierin gekregen. Door de angst aan te pakken zal het zeker opgelost worden!

Dankjewel Mila, het gevoel van geen lucht meer krijgen als men maar door blijft ratelen herken ik heel erg. Vooral als het van die klaag/zeur gesprekken zijn. Ik heb een collega die heel negatief is en zodra zij mijn kamer opkomt is het raak. Maar ook als ik een volle mailbox zie… pffff het duurt zolang dit. Ik zit pas op 6 maanden maar het lijkt alsof ik er al 3 jaar in zit ofzo. Zo blij dat dit forum er is, het is zo’n steun 🙏

Dag Karin, ik zou je graag willen meegeven dat zo'n hevige paniekaanval, waarbij je echt op de ha post komt omdat je denkt dat je echt doodgaat, niet in je eentje thuis denkt te verwerken.
Dit is een heel hevige angst die de juiste begeleiding mag krijgen. Ik heb dit namelijk precies zo gehad.

Een goede emdr behandeling kan hierin echt helpend zijn. De burnout is namelijk van de hevige angst en aanknop waar je lichaam in heeft gestaan voor een langere tijd en heel waarschijnlijk ben je onbewust nog steeds bang voor een volgende aanval.

Angst en paniek is echt een losstaand symptoom dus aub neem de juiste hulp.

Sterkte

Ik herken alle symptomen, waarmee je te maken hebt. Ook ik ga mijn vierde maand in wb een heftige burn-out. Behalve met de hond een stuk wandelen, kom ik nagenoeg niet buiten. Bang om een paniekstoornis te krijgen, wat heel eng aanvoelt. Heb enorm last van mijdgedrag.
‘s morgens word ik over het algemeen kotsmisselijk wakker, gepaard met een hyperventilatie aanval. Angst wat de dag gaat brengen. ‘s Avonds ben ik soms zelfs de oude; kan er niet meer zoveel gebeuren, vermoed ik.

Slaap soms maar twee/drie uur per nacht. Gekmakend, gelijk piekeren en AAN staan. Oxazepam gekregen van de huisarts, maar daar ben ik mee gestopt. Loop als een zombie rond.

Ik ben drie jaar geleden mijn moeder verloren na een heftig ziekbed en daarna direct mijn vader gaan betuttelen. Daarnaast heeft mijn zus een hersenbloeding gehad in april, waar ze nog niet echt van hersteld is. Zo ligt ze nu weer in het ziekenhuis, waar ze inmiddels weer een klein stukje aneurysma hebben gedicht.

Ik ben een vrouw van 60 jaar. Sta/stond volop in het leven. Tekort aan 24 uur in een dag en dan ineens zegt je lichaam: STOPPEN, het is genoeg geweest.

Praten, praten, praten met geliefden en een coach/psycholoog zijn de handvatten die ik nu aanneem.

De oorzaak proberen te achterhalen van je burn-out en daaraan gaan werken. Bij mij is het echt de angst voor verlies van dierbaren. Ik moet proberen als een helicopter boven mijn leven te gaan hangen. Iedere dag is er één en deze komt nooit meer terug. Het leven gaat nooit zoals je het denkt te plannen.

Ik weet heel goed hoe ik het allemaal moet verwoorden, maar het daadwerkelijk anders voelen is toch echt een opgave.

Ik houd ervan de controle overal op te houden en dat gaat gewoon niet in alle gevallen.

Een burn-out is heel eenzaam; je MOET zelf de stappen nemen eruit te komen en dat heeft tijd nodig. Iets wat je 60 jaar hebt ‘opgebouwd’ staat rotsvast! Helaas

Hi Karen, ik had ook een narcistische ex en ben ook burn-out geraakt, mede door hem. Hij heeft me helemaal leeggezogen op zowel emotioneel als financieel gebied. Hierdoor heb ik veel stress gehad, veel geldzorgen, veel verdriet. De beste remedie is je narcistische ex op afstand houden en als het kan helemaal no contact gaan. Dit is ontzettend moeilijk, maar het zal je echt helpen in je genezing. Door de narcist staat je lijf heel lang in vecht-/vluchtmodus met burn-out als gevolg.
Ik herken je klachten, maar houd moed, je lijf zal herstellen.

Psychische mishandeling is niet niks, probeer professionele hulp te zoeken. Je moet door de pijn heen om jezelf weer te resetten 😘

Hallo ik ben 53 jaar en herken me ook in jullie verhaal.
Agaat je legt het ook heel duidelijk uit en ik kan het ook goed verwoorden naar een ander. Maar mijn probleem is dat ik niemand kan vinden die mij begrijpt.
Ben al bij verschillende instanties geweest maar staan me vaak aan te kijken waar heb je het over en komen met vreemde ideeën waar ik weer niets mee kan.
Hoe doen jullie dat?
Groet Aswin

Ik denk dat je zoekende blijft naar de juiste manier wat bij jou persoonlijk past.

Zo hebben mijn familie, vrienden en kennissen
heel begripvol gereageerd en zag eigenlijk iedereen dit wel aankomen. Ik ben een pleaser en mensen-mens en dan is het een keer genoeg.

Lastigste vind ik de lichamelijke ongemakken, die hiermee gepaard gaan. En ook het slechte slapen. Alleen zolang ik niets doe aan datgene wat me teveel energie kost, zal er niets veranderen.

Ik doe iedere dag één ding. Vandaag krijg ik mijn coach op bezoek en mocht ik genoeg energie hebben ga ik naar de dierenarts, maar lukt het niet, dan laat ik mijn man alleen gaan met de hond. NIETS moet; accepteren dat je ziek bent en een lange weg te gaan hebt.

Iedereen adviseert natuurlijk iets anders. Ik heb mezelf voorgenomen niet langer te doen wat anderen van mij verwachten te doen, incl mijn narcistische vader. Hij verwacht dat zijn dochters voor hem zorgen. En dat gaat eenvoudig niet langer. Hiervoor hebben we nu thuiszorg ingeschakeld. Beetje bij beetje krijg is hierdoor mijn ‘leven’ hopelijk weer terug.

Voor een ieder geldt, wellicht, een andere weg. Zo persoonlijk

Dit is voor mij ook erg herkenbaar op het begin voelde ik mij maanden alleen maar slecht en nu wisselt het zich af soms voel ik me slecht soms goed het is een zwaar proces en je gaat 2 stappen vooruit en weer een terug heel veel sterkte!

Heel herkenbaar helaas
Dit is echt burnout

Heel herkenbaar vooral de negatieven en somberen gedachtens en veel piekeren . Ik heb ook vooral heel veel last van spanning op de kaken en mijn nek . Dit is indd echt een burn-out .

Jazeker, houd moed, het gaat over. Blijf proberen ontspanningsoefeningen te doen. En focus op leuke dingen om je heen, al zijn ze klein, uiteindelijk wordt alles beter en ben je weer je mooie zelf...zet em op!

Heftig hé
Probeer voorzichtig te bewegen hier soms al weer een dag zonder trillen

Als je al kan probeer rustig wat krachttraining. Geen heftige harde sessies, maar lekker wat spanning op de spieren.
Dat kan echt helpen. Veel verwijzen naar wandelen wat ook kan helpen maar ik werd daar onrustig van. Kon veel nadenken en hoge hartslag. Krachttraining werkt echt prettig hiervoor. En verder natuurlijk de nodige rust en ontspanning want je moet jezelf niet uitputten

Hoort erbij en gaat over! Soms trilde mijn lichaam zo dat ik dacht, ‘Dit houd ik niet.’ Maar ik ben er nog en het trillen stopte. Houd moed!

Wat fijn om dit te lezen
Hier is het iedere ochtend raak met rillen

Om 5.00 s ochtends begint het weer wordt er gek van

Hier idem.Vooral bij het inslapen of ontwaken vanaf 4 uur. Nu al 1.5 jaar. Eerst bij mijn hart nu buik en als ik echt niet goed ga trilt mijn hoofd. Nu even afkloppen maar sinds 4 dagen geen trillingen meer en daarvoor werd de frequentie ook al minder. Alsof de batterijen op waren.Dit is mede gelukt door voetreflexologie en ook echt mijn grenzen aangeven.

Wat goed om te lezen
Welke voetreflex raad jij aan ?
Heb ook in de ochtende een zenuwachtig gevoel bah

Bij mij doen ze puur ontspanning . Zenuwachtig gevoel had ik de hele dag door.Soort van gejaagdheid dat is nu ook minder.

Hi Lieke, ik herken alles wat je schrijft. Het is heel frustrerend en beangstigend. En elke keer als ik een topic open met een nieuwe klacht is er altijd wel iemand die het herkent dus voel je niet alleen.

Hoe lang zit je hier nu in? Ik 6 maanden.

Probeer je niet té druk te maken over de klachten, dat geeft weer extra stress bovenop je burnout en dan zal alles langer duren.
Ik probeer bij elke klachten te denken: ohja, ok, kom erbij. En als ik heel erg twijfel check ik even dit forum. Sterkte 🩷

Hoi Suus,

Ik zit er ook 6 maanden in. Beangstigend is het zeker. Heb jij ook als je bijvoorbeeld als je kleurt of puzzelt dat het gevoel ik je hoofd opkomt ik wel dan ben ik echt helemaal met het ding bezig en de rest lijkt beetje wazig. Ben zo afwezig en de wereld is zo rot. Vind het knap dat jr al zo kan denken ik blijf erg in de klachten en het negatieve hangen. Nooit geweten dat ren periode

Sorry mijn verhaal was nog niet af.

Dat een periode van stress tot zoveel klachten kon leiden. Vaak heb je gewoon het gevoel dat je je door de lichamelijke klachten je zo voelt in plaats van andersom.

Is herkenbaar hoor ik heb dit nu sinds een week soms is het even weg
Mijn hersenen draaien over uren
Ik wordt er angstig van

Hoi Lieke

Die dagen en nachten heb er al heel veel van gehad maar het worden er minder gelukkig.
Zit zelf even in een positieve fase wat morgen ook wel weer over kan zijn.
Maar probeer er nú van te genieten.
Maar al jouw klachten zullen veel hebben moeten doorstaan en dat is hele moeilijke periode. Maar er is hoop gelukkig.
Wens je veel sterkte en kracht om dit proces te kunnen doen.
Groet Aswin

Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb gelukkig ook beter dagen achter de rug. De klachten zijn er maar soms wat minder heftig of minder lang. Vanochtend voelde ik me nog lang niet de oude, maar wel wat rustiger en beter. Mijn hoofd was rustig en de wereld was maar een beetje raar. Rond een uurtje of 1 kwam het doffe druk gevoel op maar met vlagen neemt het ook weer af. Dank is het er weer even en krijg ik zelfs oorpijn en wordt ik misselijk en dan zakt het weer. Dus de intensiteit neemt voor nu in ieder geval wat af. Dit geeft de burger moed!!
Zo bizar dat zulke gevoelens in je hoofd komen doordat je te lang over je streep heb gelopen.

Ik zit sinds juli ziek thuis. Wat mij enorm heeft geholpen is échte acceptatie. Het heeft bij mij best lang geduurd voordat ik had geaccepteerd dat alle symptomen waar ik last van had ook echt bij een burn-out horen. Ik ben heel lang bang geweest dat er iets anders aan de hand was, waardoor ik alleen maar meer op de symptomen ging letten. Dit levert stressreacties in je lichaam op, waardoor je alleen maar meer last gaan krijgen van de symptomen.

Ondertussen heb ik bijna geen last meer van dat rare gevoel in mijn hoofd (heel soms nog als ik te drukke dagen achter elkaar heb gehad).

Ik heb ook een raar hoofd.
Is dit tijdeljjk? Kan iemand me gerust stellen dat dit verdwijnt?
Voelt zo eng.

Eddy

Wijs blij dat je er nog bent. En dankbaar zijn met wat je hebt..
Probeer gewoom bewust te leven en van elke dag te geniten..

@Jolanda, jouw gevoelens zijn mij niet vreemd en heel herkenbaar. Je mag je zo voelen daar is niets mis mee, laat het maar toe het moet er toch uit. Weet dat het uiteindelijk wel weer goed komt maar kan het zijn dat de opbouw vwb re-integratie iets te snel is gegaan? Misschien dat je het kunt bespreken met je ARBO-arts hoe je je nu nog voelt. Als het je nu nog iets te veel is dan lijkt het mij dat je nog niet voldoende reserve hebt opgebouwd. De tank moet weer vol zijn wil je je ook psychisch weer goed gaan voelen.

Je bent best wel snel weer veel gaan werken lijkt mij. Die opbouw moet echt langzaam gebeuren. Wellicht weer een gesprek met bedrijfsarts? En laat al je gevoelens er zijn, observeer het en laat ze weer gaan! Ik zit zelf in een zware burnout, na 1,5 jaar alleen mijn noodreserves pas weer aangevuld. Ook last van stemmingswisselingen, snel emotioneel of boos, maar kan ook ontzettend genieten van de zon op mijn gezicht of wandeling met de hond. Op een slechte dag waarop alles uitzichtloos lijkt denk ik "morgen gaat t weer beter". Dus probeer je mindset wat positiever te krijgen.

Hoi anoniem, allereerst heel goed dat je jezelf medisch hebt laten checken en fijn dat je niks ernstigs hebt. Je verhaal klinkt als een kleine hyperventilatie/paniekaanval. Heb het ook gehad. Heel erg is het, je denkt echt ik heb iets aan me hart tot ik het ergste geval ik ga dood. Ik zit zelf 6 maanden nu ik deze situatie en heb geleerd dat dit pure uitputting en angsten zijn. Je kan echt de meest gekke klachten krijgen. Probeer op zo’n moment de klachten te doorvoelen en jezelf toe te spreken dat er niks ernstigs aan de hand is. Ook kan het helpen twee korte snelle inademingen te doen en een lange uitademing. Die klachten op je borst komen namelijk door te hoog ademen en uitputting. Maak je dus geen zorgen! Overigens supergoed dat je meer naar buiten gaat. Het zonnetje en vitamine d kan je goed doen.

Om je gerust te stellen. Deze klachten ervaar ik: druk op borst, hartkloppingen, pijn borst en ribben, te hoog ademen, in het begin pijn middenrif/niet goed door kunnen ademen, keelpijn/drukken gevoel/samengeknepen gevoel, onwijze spierpijn bovenrug en schouders en tot slot tintelingen in mijn ledematen. Een heel lijstje dus, maar weet dat niet alleen bent.

Sterkte!

Hoi Pien,
Heel erg bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen dat ik niet de enigste ben. Weet je was het is ik weet van mezelf dit is mijn hart niet dat loop je niet gewoon door er is het maar 5 seconde, maar toch geloof ik alle negatieve gedachten. Kan je een hyperventilatie/paniekaanval hebben zonder dat je je van te voren druk maakte of iets dergelijks het kwam namelijk echt uit het niets.

Dat niet goed doorademen herken ik dat had ik gisteren ook dan ga ik allemaal van die droge kuchjes doen enzo. Ook mijn arm en schouders waren inderdaad flink stram en ook mijn benen voelen als slappe vaatdoeken. Verder ben ik dood en dood en dood moe.
Ik trek mezelf weer helemaal de diepte in nu. Zit weer helemaal vast in mijn hoofd en heb 0 vertrouwen op mijn lichaam.

Ook heb dit veel als klacht ervaren en nog weleens. Ook medisch onderzoek gehad bij de cardioloog. Met therapie en ademhalingsoefeningen onder begeleiding is het helemaal weg geweest, maar onlangs had ik het weer. Het blijft heel lastig om daar doorheen te komen zonder schrik.
Het schijnt zo te zijn dat het je spieren zijn. Ik ben er de 1e keer zo van geschrokken dat ik het ook met emdr heb behandeld.
Het trok qua druk ook naar m'n linkerarm dus dat was helemaal een compleet plaatje. Nu je weet dat je hart in orde is en het vaker voorkomt veel aandacht besteden aan hoe uit zo'n moment te komen. Anders kan het alles bepalend worden.

Dat kan ik geloven alcohol, blijven lopen, drugs, kopen kunnen allemaal verdovende kortstondige blij makers zijn. In deze maatschappij doen we alles op geen pijn te voelen. Terwijl dit een belangrijke conversatie is tussen lichaam en geest. En door die middelen kunnen we heel lang doorgaan met het misbruiken van onze geest en lichaam zelfs zonder die dingen want tegenwoordig is hardlopen in deze maatschappij normaal. Dus tegen de tijd dat lichaam en geest mankementen gaan vertonen, ben je al veel te lang door gegaan met het misbruik. Dus als je stopt met alcohol, hoor je eigenlijk de pijn en verdriet van je eigen geest en lichaam (depressief) maar je hebt zoveel cortisol (stresshormoon) aangemaakt dat duurt even. Dus even je lichaam en geest rust geven. Maar koste mij een half jaar en bijna totale shut down maar nu schilder ik poppetjes en dat vind ik niet raar, totaal nutteloos maar leuk. Mijn geest en lichaam werken weer mee, ben er nog niet maar ik heb geen medicatie nodig, geen psychiator, maar een goeie balance tussen werk en prive. Maar voorlopig wacht ik nog want ik wil maar als ik denk aan het tempo wordt ik letterlijk misselijk en angstig, dus ga ik lekker poppetjes schilderen en iets anders van werk zoeken en probeer te luisteren naar mijn beste raadgevers lichaam en geest. Ik huilde nooit nu, pas op, ik zorg dat niemand het ziet, en dan huil ik en daarna voel ik me ook verdooft maar goed en zonder verdovende dingen. Ik zou zeker geen bier even drinken en de depressie even uitzitten, het gaat over geloof me en pak een stomme hobby en probeer maar eens niks te doen, niet gemakkelijk hoor. Het beste Pam

Dit klinkt heel herkenbaar het lijkt wel alsof ons hoofd het dan begeeft ofzo. Ik vind dit heel beangstigend. Ik lees ook graag de ervaringen van andere hierover.

Dit is hersenmist ofwel brainfog
Ik heb het ook elke dag. Mega irritant.

durf open te staan naar de liefde van vrouwen want die hebben de zelfde rechten als mannen
mij maakt bijzonder dat ik vrouwen in hun waarde laat ik kan geven wat vrouwen nodig hebben.
en ik kan verwoorden wat mijn hart diep van binnen voelt ik kan dat uiten door te verwoorden wat echte liefde is want mijn bekende uitspraak is
ik hou van vrouwen zoals ze zijn
maar mijn doel is dat ik vrouwen wil laten inspireren en ik persoonlijk alle vertrouwen te geven want ik voor hun over heb
echte liefde is als geven en nemen als je liefde geeft krijg je liefde terug

Hoi Patricia je hebt het goed verteld allemaal en ik zie ook heel veel overeenkomsten.
Ik ben nu al een tijdje aan het strijden tegen mijn burn-out en met vallen en opstaan kom ik hele kleine stapjes vooruit. Maar heb nog een lange weg te gaan. Want genieten zit er nog niet in. Maar ik blijf strijden want ik wil terug komen voor mezelf.
Heb nu wel een hele andere kijk op de wereld en de mensen.
Ook de relatie met mijn partner staat vaak onder spanning omdat die weet wat ik mankeer maar vaak begrijp ze me niet. hoe ik ik me voel en erg haar steun mis. Ben dan erg eenzaam.
Maar ik kies nu ten alle tijden voor mezelf omdat ik dit anders niet ga redden.
Ik wens je veel succes en sterkte de komende maanden en jaren. Het moet een keer goed komen 🙏
Groetjes Aswin

haha ik heb net op jou verhaal gereageerd denk ik.

Dag allen,

Al jaren slik ik anti-depressiva en die ‘stroompjes’ die je voelt herken ik. Naar mijn gevoel zijn dat je hersenen die zoeken naar serotonine om je goed te laten voelen. Ik vind het een gerustellend idee. Op die manier weet je dat je hersenen aan het zoeken zijn naar herstel. Hopelijk geeft dit antwoord je juist een positief gevoel en helpt het! Sterkte! Het komt goed!

Ze kan dit niet snappen omdat zij nu alles moet doen en dat neemt ze je kwalijk en je daarom een slappe lul vindt.
Dus je gaat moeten stoppen je schuldig te voelen, jezelf willen uitleggen, een plek maken waar je alleen kan zijn en tot rust kan komen want, en haar negeren. Want het kan nog veel erger en dan bedoel ik paranoia verergeren. Ik zie aan je schrijfwijze dat je geheugen nog niet meewerkt en je moe bent na een kleine tekst te schrijven. Tijd om te rusten, ga wandelen, bedank haar met briefjes, dans met haar een liedje en ga hand in hand wandelen en dan kan ze misschien ervoor je zijn. Het is voor de partner ook niet gemakkelijk en zeker niet als je vent "het rustig aan moet doen". Wij zijn 27 jaar bij elkaar en dit is nog een van de grootste beproevingen. Wees lief maar zorg voor jezelf dan is het, het snelste over. Print dit uit en leg dit maar voor der neus en bedank er maar dat ze alles onder contole houdt.
Patrica 

Dag Ellen, ik ben nog geen oma, maar wel een moeder wiens moeder dit is overkomen. De oma van mijn kind dus.
Ze is rondom dezelfde leeftijd als jij in een gelijke toestand terechtgekomen. Ze gaf ook aan dat wij allemaal als vreemde voor haar voelde. In dat heftige moment konden wij haar ook niet meer helpen en is ze even opgenomen geweest.
Vanuit dat herstel deden we korte bezoekjes, echt maar Max 30 minuten voor een knuffel. Later even samen wandelen. Buiten met de hond is minder prikkels dan in huis. Kunt ook simpel ergens lekker gaan zitten in een park waar de kindjes spelen. Je hoeft dan zelf niet al te veel, de buitenlucht filtert en je bent toch even samen.
Wellicht kun je ook een leuke video chat in de week doen. Dat kunnen de kinderen tegenwoordig al heel snel.
En vanuit daar kijk je verder. Je herstel staat voorop. En de liefde verdwijnt echt niet! Sterkte

Wat een lieve en helpende reactie Natasja. Dankjewel!

Graag gedaan Ellen,

Hoop dat je er iets aan hebt. En ook hier is de band tussen oma en kleinkind nog hartstikke goed hoor. Kindjes zijn heel flexibel. Dus geniet van ze , zoals jij het aankunt nu. En de rest komt daarna.

Hey ellen!!

Ik zit ook rond dezelfde periode als jou thuis , en wat kun je een paar hobbels op de weg tegen komen.. iedereen reageert anders op de burnout. Im zelf heb inplaats van vermoeidheid meer last van het aanstaan. Ik kan dat niet goed uit leggen maar dat je lichaam de hele dag paraat wil staan terwijl het niet hoeft. Als ik natuurlijk die dag weinig ga doen dan gaat mijn mind er op in zitten en wordt het soms erger.

Zelf had ik precies hetzelfde na 6/7 maanden voelde ik eindelijk een kleine stuk verbetering. Dat ik eindelijk dacht van omg , ik geniet nu van een stukje wandelen. Ik kon opeens blij dansen in de woonkamer, muziek keihard aan en schoonmaken. Maar als ik eenmaal de deur uit ga en ik ga met mijn vriend boodschappen doen of ik ga ergens naar toe, merk ik dat ik heel moeilijk in de snelheid van de wereld kom. Daardoor voel ik me onzeker om binnenkort een keer te gaan opbouwen.

Na nieuwjaar kreeg ik weer een kleine terugval. En blijkbaar is dat volkomen normaal. Laat ik het zo zeggen , jou lichaam is ook de oude patronen gewend , ik leer nu nieuwe patronen wat ook tijd nodig heeft om door te zetten. In plaats van tegen de vermoeidheid in te vechten , laat het er maar zijn. Het is oke. En onthoud, dat helpt mij , het is tijdelijk!! We weten niet hoe lang, maar dit zou nooit altijd blijven. Onthoud dat 👋

Iedergeval krijg je een dikke knuffel van mij, want soms is het echt hell en kan je vaak door mensen om je heen onbegrepen worden ❤️

Hoop dat je hier wat aan hebt .

Liefs kiaraah

Het systeem waar binnen je probeert te functioneren is kapot, niet jij.
Je bent niet lui, je lichaam zegt het is genoeg, stop met werken en durf te genieten. Je bent 58 jaar, je hebt je plicht gedaan.
Je mag lekker niks doen, genieten met plezier iets maken, spelen of kijken naar je klein kinderen.
Je bent niet lui of nutteloos, je wordt niet gek en hebt geen medicatie nodig. Je bent perfect in evenwicht alleen we luisteren niet naar ons lichaam. We hebben meer vertrouwen in dat we moeten werken tot we dood vallen.
Accepteer dat je genoeg doet al doe je niks en laat anderen je niet wijs maken dat het anders is. Zij weten niet beter want ook zij moeten functioneren binnen dit systeem.
Lekker niks doen en zeggen dat je geen prikkels meer kan verdragen, je hoeft er niet eens voor te liegen.
58 jaar pfff en je zo voelen, mijn oprecht excuus voor u dat u zo behandeld wordt.
Patricia

Hoi Manon

Ik herken heel goed die to do lijstjes. Heb zelf jaren met die lijstjes gewerkt en het werd altijd meer en meer. Had 3 klussen gedaan maar er kwamen er dan weer 4 of 5 bij.
Dit werd steeds zo lastiger om te voldoen.
Ik ben er op dit moment ook mee gestopt en ja ik vergeet zo vele dingen die ik had moeten doen. En vind het soms lastig dat ik weer iets vergeten ben.
Ik denk dat het geen dementie is maar dat het te maken heeft met alles onder controle willen hebben en alles goed willen doen. Ik ben ook erg perfectionistisch ingesteld.
Op dit moment ga ik als ik een klus af heb naar de volgende klus. Maar is niet altijd makkelijk omdat ik er soms lang over doe en dat geeft dan weer een hoop frustratie.
En het moet dan altijd 100 procent goed zijn anders ben ik niet tevreden.
Maar gelukkig lukt dit me soms en dan zie ik dat echt als een overwinning.
Maar het blijft allemaal erg lastig omdat het herstel zo langzaam gaat soms voel ik me wel eens goed en wil dan van alles doen, maar dan na 1/2 uurtjes komt toch weer de man met de hamer en die zegt stop maar want meer gaat het niet worden vandaag.
En om me hierbij neer te leggen is erg lastig te accepteren.
Maar ik luister veel boeken en dat geeft me steeds weer moet om het positief te zien.

Hoop dat je ook ergens een rust ik kunt vinden want dat is zo belangrijk voor je.
Sterkte en succes de komende tijd.

Groet Aswin

Helaas heel herkenbaar. Ik ben 8 maanden thuis waarvan de 1e 6 maanden werkelijk heel slecht waren. Moe, extreem moe gewoon dat je niet verder kunt lopen. Niet buiten adem maar het lichaam stopt er gewoon mee. Verder is er elke keer een andere kwaal, misselijk, veel opboeren, hoofdpijn, migraine, duizelig, benauwd en moeite met normaal ademen, koud en dan weer extreem warm. Ik herken mezelf niet meer en wil soms ook gewoon niet meer. Geen zin om te overleven, en dat elke dag weer. Ik slik ad en 3 x oxa per dag en dan nog voel ik me zo klotuh!!

Denk je niet dat het idee terug full time gaan werken je beangstigt omdat het teveel is maar niet gezegd mag worden,dat je onbewust dingen psychisch laat aanslepen?

Wat ontzettend herkenbaar. Ik zit er nu (officieel) zo'n 20 maanden in maar voelde me daarvoor ook al jaren slecht. Zoveel geprobeerd, allerlei therapeuten, voedingssupplementen, diverse psychologen, antidepressiva, wandelen, affirmaties, noem het maar op. Maar kom er ook niet uit. Heb twee maanden geleden antibiotica gehad en sindsdien is het weer helemaal terug bij af. Het vertrouwen dat het goed komt wordt steeds minder helaas.

Na al die maanden nog steeds enorm veel lichamelijke en mentale klachten. Maag- en darmen, oorsuizen, tongbranden, onrustig, paniekerig, slijmvorming in mijn keel, hoofdpijn, depressief, emotioneel, slap gevoel, moe, noem het maar op of ik heb het wel. Het leven is zo echt niet meer leuk, heb nergens meer zin in. Ben veranderd in de tegenovergestelde persoon die ik was.

Ik ben ook wanhopig aan het worden op dit moment zeg ik eerlijk. Zoveel geprobeerd en niets lijkt te helpen.

Het is allemaal heel herkenbaar, ik zit nu 23 maanden in een burn out. De voedingsupplementen etc maakte mij ook slechter. Alle klachten die je opnoemt hebt ik ook dagelijks. Het is echt van de burnout, ik denk ook wel eens dat het medisch moet zijn, maar herstel van je lichaam duurt heel erg lang. Ik lees dat je teleurgesteld bent in jezelf en dat je misschien mensen teleurstelt. Mij enige advies zou zijn: ga meer op jezelf richten, hou van jezelf ipv richten op wat andere vinden.
Ik heb vaak het idee dat het nooit meer goedkomt, maar sinds ik gestopt ben om naar mijn lichaam te kijken, maar naar mijn zelf te kijken heb ik betere dagen.
Zelfliefde en selfcare is heel belangrijk.
Groetjes en heel veel sterkte

Het is allemaal heel herkenbaar, ik zit nu 23 maanden in een burn out. De voedingsupplementen etc maakte mij ook slechter. Alle klachten die je opnoemt hebt ik ook dagelijks. Het is echt van de burnout, ik denk ook wel eens dat het medisch moet zijn, maar herstel van je lichaam duurt heel erg lang. Ik lees dat je teleurgesteld bent in jezelf en dat je misschien mensen teleurstelt. Mij enige advies zou zijn: ga meer op jezelf richten, hou van jezelf ipv richten op wat andere vinden.
Ik heb vaak het idee dat het nooit meer goedkomt, maar sinds ik gestopt ben om naar mijn lichaam te kijken, maar naar mijn zelf te kijken heb ik betere dagen.
Zelfliefde en selfcare is heel belangrijk.
Groetjes en heel veel sterkte

Houd er ook rekening mee dat een antibiotica kuur je darmen aantast , heb je ook een goede priobotica erbij genomen?

Sterkte iig

misschien kunje en wil je niet meer full-time gaan werken en ze je dit als enige uitweg om dat te bereiken. Wat begon met eentrauma of burn-out lijkt me nu een oplossing geworden en bij veel mensen is het gewoon teveel, dat wij het liever als vrouwen ondergaan en ziek worden ipv te zeggen dat het voor ons er flink op achteruit gegaan is. Full-time baan, huishouden, kinderen, planning en dat alles tot 67 jaar. Ik heb het zelfde maar bij mij is het wel iets anders gegaan. Daar heb ik een serieuze klap van gekregen, maar 7 mnd verder en volgens mij zou ik kunnen werken alleen geen volle 5 dagen ongerespecteerd werk tot 67 jaar, heb er al voltijds 27 jaar opzitten.

Hoi ik zit nu 8 maanden in mijn burn-out , ik heb de eerste 5 maanden constant depressieve fases gehad en overwoog toen ook echt om aan de antidepressiva te gaan om dat het gewoon weg op sommige momenten echt niet meer ging en toch heb ik het niet gedaan . Ik heb een afspraak gemaakt bij een homeopaat die mij toen een natuurlijke antidepressiva heeft voorgeschreven , en ik moet zeggen het heeft echt wel even geduurd voor ik er wat van merkte maar ik heb nu toch soms weer wat licht puntjes op een dag.

Hier Ben ik wel aam de antidepresieva gegaan lage dosis voor mij heeft het wel de scherpe randjes er afgehaald
En langzaam weer beter gaan slapen

Ik wilde er eerst ook niet aan maar voelde me zelf steeds meer weg zakken

@Anoniem1, dank je wel voor je reactie. Heb jij een klassiek homeopaat bezocht? En krijg je pilletjes, druppels of ruik jij aan de supplementen? En hoelang heeft het geduurd voordat je voelde dat het aansloeg?

@Anoniem2, dank je wel voor je reactie. Mag ik aan je vragen welk antidepressiva jij gebruik en hoeveel mg? Ik zou ook graag weer goed willen slapen maar ben enorm bang voor de opbouwfase met alle gewenningsverschijnselen van dien.

Hoi ja ik ben naar een klassieke homeopaat gegaan en ik slik safraan L Theanine ik had hier wel pas ongeveer na 1,5 maand baat bij maar dit kwam om dat ik ook veel vitamines te kort kwam en verschillende allergieën had waar ik niks van wist .

Maand 14 van Burnout herstel en nog steeds niet aan de antidepressiva. Er zijn momenten geweest waarop ik het heel sterk heb overwogen en ik heb ook een afspraak met mijzelf gemaakt dat ik na een jaar er mee mocht beginnen als er geen duidelijke verbetering was in mijn psyche. Dat was er gelukkig wel.

Ik heb de mazzel dat ik een ongelofelijk goed vangnet heb, hele lieve en zorgzame partner, fijne familie die me veel helpt. Zonder die zaken weet ik niet of ik het zonder antidepressiva had gedaan. Maar het kan dus echt wel. Ik ben nogal verslavingsgevoelig dus het heeft mijn voorkeur om zo min mogelijk pillen te slikken, vandaar deze overweging.

Het belangrijkste is om te accepteren dat die somberheid er is, en vooral dat het ook echt weer weggaat! Ik heb echt hele diepe dalen gekend, maar momenteel zit ik weer op ongeveer 75% van mijn normale kunnen qua energie en ben ik bijna nooit meer somber. Alleen fysiek zijn er nog wel wat stappen te maken voor mij (en vooral het vertrouwen in mijn fysieke gesteldheid, daarvoor kan ik je het boek DARE van Barry McDonagh enorm aanraden).

Heel veel sterkte!

@Anoniem1, Dank je wel voor je reactie. Ik heb gelijk een afspraak gemaakt bij een klassiek Homeopaat.

@P, Dank je wel voor je uitgebreide reactie en wat enorm fijn om te lezen dat jij zo'n vangnet hebt. Ik denk ook dat ik het nog steeds op eigen kracht kan maar soms slaat de twijfel toe en dat was gisteren het geval.

Hoi, ik gebruik geen antidepressiva. Het is me wel aangeraden om e.v te proberen, maar ben er huiverig voor. Heb geen last van depressies, maar wel zwaar gevoel in'thoofd en lichtelijk paniekaanval vanmiddag. Dan neem ik een halve oxazepam, dat neemt de scherpe kantjes weg. En verder praten over wat er in je hoofd en lijf allemaal gebeurt, dat helpt ook. Daarna vaak heel moe gevoel, maar laat het maar gebeuren. Vooral de angst dat het nooit overgaat is dan groot. Je hebt dan bevestiging van anderen nodig, die het ook overkomt. Dat maakt het iets gemakkelijker. Fijn om te lezen dat je niet alleen bent, want je gunt dit niemand...rotgevoel.....

@ Anoniem3, Dank je wel voor je reactie. Nee, dit gun je inderdaad niemand. Oxazepam heb één maal geprobeerd maar daar heb ik zo heftig op gereageerd en ben daar zo van geschrokken dat in nadien ook nooit meer heb ingenomen. Ook ik ben na een jaar nog vreselijk moe en daar speelt de slechte nachtrust ook een grote rol in mee. Gemiddeld 4 a 6 uur slaap daar kan je lijf en geest niet echt van genezen. Maar ik houd vol en voel me door jullie berichtjes op mijn vraag enorm gesteund.

Hoi Anoniem,

Nog even 1 aanvulling op mijn eerdere reactie nu ik lees dat je ook slaapproblemen hebt. Ik neem geen traditionele medicatie maar wel heel af en toe een natuurlijk slaapsupplement. A. Vogel nachtrust tabletten of valeriaan pillen van valdispert. Kun je gewoon bij de Etos of Kruidvat kopen.

Ik reageer zelf ook heel heftig op eigenlijk elke vorm van medicatie (ook op Oxazepam bijvoorbeeld, dat werkt bij mij zo goed dat ik er 2 dagen een soort suf kasplantje van word). Die natuurlijke supplementen zijn echter met mate wel heel fijn om af en toe een beetje mee tot rust te komen. Ik zou het zelf niet zo snel twee of drie nachten achter elkaar gebruiken (omdat ik dan ook die sufheid weer krijg) maar als je echt heel moe bent en even diep door wil slapen kan ik het je wel zeker aanraden. Het is niks extreems je wordt er gewoon wat rustiger van en slaapt wat beter door. Je kunt de valeriaan pilletjes eventueel ook overdag nemen op dagen dat de stress heel hoog is.

Daarnaast: mediteren voor het slapen gaan kan wonderen doen. Bijvoorbeeld de House of Deeprelax app met fijne yoga nidra sessies. Ook ademhalingsoefeningen zijn fijn voor het slapen gaan (vooral oefeningen waar de focus ligt op twee keer zo lang uitademen als dat je inademt). En vooral zorgen dat je minimaal een uur voor de bedtijd geen schermen meer gebruikt. Misschien is dat heel persoonlijk maar ik vond het prettig om simpele kinderboeken uit mijn jeugd te lezen voor het slapengaan zoals Pluk van de Petteflet of Harry Potter boeken. Simpel leesvoer met een kopje thee ernaast.

Weinig slaap krijgen is vreselijk, ik heb er in de beginmaanden ook erg mee geworsteld. Ik hoop dat mijn tips je daar een beetje bij kunnen helpen.

Houdt hoop! Het wordt écht weer beter.

Ik vond het proces enorm zwaar en toen ik na een jaar met ups en downs weer in een mega diep dal zat (voortdurende stress, paniek) heb ik toch besloten de stap te zetten. Achteraf heel blij mee want vanaf toen heb ik nooit meer van die extreem zware dagen gehad. Het gaf ook de kans om heel rustig mijn werk weer op te pakken. Uiteindelijk volledig werk kunnen hervatten in ca 7-8 maanden en inmiddels ook weer bijna van de antidepressiva af. Eind december ‘’22 met druppeltjes escitalopram gestart, heel langzaam opgebouwd (erg meegevallen!) tot 10 druppels / 10mg. Met afbouwen hetzelfde, gewoon telkens een druppeltje eraf op gevoel, gewoon de tijd voor genomen. Heb het amper gemerkt. Nu allleen het laatste druppeltje nog en dan ben ik er weer vanaf :). Ik, vrouw, ben niets aangekomen en had (buiten wat minder libido en meer moeite met orgasme) eigenlijk geen bijwerkingen. Niks afgestompt whatever… de scherpe kantjes gingen er gewoon vanaf qua angst waardoor ik toen pas echt kon gaan herstellen voor mijn gevoel ipv overleven. Achteraf dus heel blij mee, voor mij heeft het heel goed uitgepakt. #positief

@P. Dank je wel voor je aanvulling en je bemoedigende woorden. Valeriaan heb ik ook geprobeerd. De eerste 2 kwamen enorm bij me binnen echter daarna had het geen effect meer. Helaas. Ademshalings- en ontspanningsoefeningen pas ik 4 maar per toe en net als jij lees ik en vermijd tv en beeldscherm. Omdat je aangeeft dat je in het begin van de BO ook zo heb geworsteld met slapen vraag ik mij af hoe het nu met je gaat en hoeveel uur per nacht gemiddeld aan één stuk? Ik kom tot hoogstens 5 uur per nacht.

@Mikki dank je wel voor het tonen van je kwetsbaarheid door te schrijven dat je aan de antidepressiva zit. Ik heb de naam van het medicijn in druppelvorm opgeschreven en opgezocht, ik houd het in mijn achterhoofd. Van om te lezen dat het jou zo enorm heeft geholpen en dat je alweer aan het werk bent EN zo dapper bent geweest om het afbouwen in te zetten.

Hoi Anoniem,

Het heeft mij een maand of 5/6 denk ik gekost maar sindsdien slaap ik eigenlijk weer gewoon normaal de nacht door en haal ik makkelijk 10 uur slaap 's nachts. In die eerste 5 maanden werd ik constant wakker 's nachts, en kon ik letterlijk voelen op welk moment mijn cortisolslevel omhoog schoot in de ochtend. Vanaf dat moment kreeg ik hele intense koortsachtige dromen waardoor mijn slaap helemaal niet meer voelde als tot rust komen.

Het klinkt voor mij alsof jij net zo heftig reageert op medicatie als dat ik doe. Sommige mensen hebben dat. Je ervaring met Valeriaan komt mij bekend voor, daarom neem ik het alleen maar heel af en toe een keertje. Zodra ik mijn lijf eraan laat wennen werkt het niet meer en word ik er alleen maar heel suf van.

Je zou nog eens kunnen kijken naar magnesium en calcium. Veel mensen met paniekklachten zweren daarbij, ik slik dat ook al een tijdje allebei en heb het gevoel dat het mijn spierpijn en angstniveaus wat naar beneden haalt. Het is wel iets wat je over langere tijd moet slikken zonder direct effect. Misschien doe je dat al.

Wat mij vreemd genoeg weleens helpt met doorslapen is 2 paracetamol nemen voor het slapen gaan. Ik heb wel dusdanig veel last van spierspanning en kaakklemmen dat dat in mijn geval wel logisch is maar je zou het eens kunnen proberen als je dat nog niet hebt gedaan.

En uiteindelijk is het ook een kwestie van afwachten en uitzitten. Hoewel slaaptekort wel heel vervelend is. Af en toe een nachtje doorslapen op een oxazepam kan ook nog als de nood echt heel hoog wordt (dan merk je eigenlijk niet hoe heftig je erop reageert want je slaapt door de piek heen).

@P, kun jij mij iets meer vertellen over jouw gebruik van magnesium en calcium ik slik namelijk al Metarelax waar dit in zit echter het slapen blijft na 12 maanden een probleem. Parecetamol heb ik het afgelopen jaar teveel geslikt er kreeg daardoor medicatie gewenningshoofdpijn. Op aanraden van de arts ben ik hiermee gestopt. En aan Oxacepam daar waag ik mij niet meer aan. Maar ik sta open voor alle input maar het moet bij me passen en inderdaad ik smacht naar een nachtje doorslapen. Lief dat je zo meedenkt. Dank je wel.

Hoi Anoniem,

Ik heb de supplementen tips uit een boek over angstklachten waar ik eerder hierboven aan refereerde en heb het hoofdstuk er even voor je bijgepakt.

"The type of magnesium you buy is important. For magnesium buy magnesium citrate, hydroxyapatite, or gluconate. Avoid magnesium carbonate, sulftate, aspartate, or oxide as they don't have the desired effect. For calcium you can use calcium carbonate or citrate."

Wel nog even de kanttekening dat je magnesium beter niet kunt slikken in het geval dat je hart- of nierproblemen hebt, en ook dat je even moet opletten wanneer je de calcium supplementen koopt dat hier niet al magnesium in zit.

Ik hoop dat het wat oplevert! Heel veel sterkte.

@Enorm bedankt voor je uitgebreide informatie ik ga vandaag eens inlezen in de voorbeelden die jij aangeeft.

Dank je wel en we houden contact.

Ik heb ook wel eens benauwdheid maar geen idee van de hartslag .. daar let ik niet echt op. Wel heb ik tijdens rust momenten dat ik me meer bewust ben van mijn ademhaling waardoor het lijkt dat ik benauwd ben.
Wat bedoel je eigenlijk met moeite? Adem stops/verstoorde ademhaling? Voelt het zwaar? Gevoel van dichtgeknepen keel?

Niet volledig kunnen uitademen. Een verstoorde ademhaling idd.

Dat niet goed kunnen uitademen is heel herkenbaar. Ik had jaren terug de huisarts gebeld want het voelde toen niet goed. ik mocht dezelfde dag nog langskomen bij de doktor (zelf dacht ik dat er iets mis wat met mijn longen zoals luchtwegen infectie) en volgends haar had ik een te zware ademhaling en mijn middenrif was gespannen. Ik had toen een verwijzing gekregen voor een psychosomatische fysiotherapie (voor dyspnoe) en dat heeft me goed geholpen. Wel niet meteen, duurde zeker wel een paar maanden, En ze leren je dan ook om een aanval te voorkomen, maar kreeg vooral een doorverwijzing vanwege spierpijn en omdat ik vaak in een hyperventilatie belande doordat mijn middenrif zo aanspande, en mijn middenrif deed pijn met in en uitademen waardoor ik niet verder kon uitademen. (Maar ik blijk ook huisstofmijt allergie te hebben en hooikoorts) rechterkant van mijn neus zit vaak dicht vooral smorgens en slaat ook op de luchtwegen. Maar ja, geen idee als je hier iets aan hebt.

Het hoeft niets ernstigs te zijn. Maar ik zou hiermee even langs de huisarts gaan om te laten onderzoeken wat het is.
Er zijn meerdere oorzaken mogelijk.

Hallo iedereen bedankt voor de tips tot zover. Ik ga naar de osteopaat hopelijk heeft dit wat effect. @tim wat voor oorzaken zouden er nog meer kunnen zijn?

Mvg steve

Nou bv medicijnen (beta blokkers), stress of astma etc.