Burnout - forum lotgenoten

Haii, welke ad neem je en werkt het ?

Citalopram. Voor mij geeft het wel wat verlichting van angst..

Ik zit al 2,5 jaar in een burn-out herstel. Deze klacht nog nooit gehad. Sinds kort mag ik dit ook ervaren.

Nou bizar ik ook 2,5 jaar en ook sindskort deze klacht gekregen en ook brandende huid van de benen. In de voorafgaande jaren een scala aan klachten gehad maar deze symptomen zijn ook nieuw voor mij

Trillingen niet, maar hoe hoger ik in de stress zit, hoe extreem veel meer druk ik ook mijn kaakgewricht voel.

Slaap altijd al met een bitje voor het tandenknarsen/klemmen, dus blijkbaar is dit een geval dat een burn-out op je zwakke plekken extra naar voren komt.

Deze extreme spanningspijn voel ik trouwens ook altijd ik mijn hoofd en nek, om gek van te worden….

Yes, erg herkenbaar. Achteraf gezien is dat één van de symptomen van mijn startende burn-out toen ik nog werkte. Gespannen kaken met tinnitus (pieptoon in oor) als gevolg.

Ik kan je aanraden naar een kaakfysio (orofaciale fysiotherapeut) te gaan. Of, als dat te veel is, heel vaak je wangen als een ballon op te blazen en langzaam te lucht door je mond laten ontsnappen. Op die manier ontspannen je kaken.

Ik heb al jaren hoge spierspanning op kaken. Naarmate de dag vordert wordt spierspanning hoger (want vermoeider). Dit wordt mede in stand gehouden door je centraal zenuwstelsel dat ontregeld is.

Goedenavond,

Ik heb momenteel last van vertraagd zien. Het lijkt erop dat wanneer mensen praten dat ik hun lippen later zie bewegen en dat alles niet zo vloeiend gaat.

Is het met jou beter nu? Zicht alweer beter?

Hoor graag van je.

Hoi Joy,

Dwanggedachten heb ik ook gehad. Handelingen op zich niet. Maar als gevolg van mijn gedachten durfde ik niet meer alleen te zijn.
Onderstaande reactie schreef ik laatst toevallig onder een ander bericht:

Ja ik had ook last van intrusies als gevolg van de angst- en paniekstoornis die ik door mijn BO ontwikkelde.
Omdat ik niemand wil triggeren zal ik niet in detail treden maar ik was vreselijk bang dat ik gek werd en mezelf of een ander dan wat aan zou doen. Durfde niet alleen in de kamer te zijn met mijn nichtje dat toen nog een baby was daardoor.
Die gedachten kwamen echt puur door de overload aan stress en nu heb ik ze niet meer. Hooguit denk ik soms: o ja toen had ik van die rare gedachten.

Maar toen vond ik het doodeng en dacht ik dat ik gek werd, schaamde ik me ervoor enz. Dmv therapie heb ik geleerd; het zijn maar gedachten en ze betekenen niks. Ze worden alleen belangrijk als jij ze belangrijk maakt.

Het kan ook helpen om een beetje de spot met jezelf te drijven. Ik noem mijn angstbrein ‘dramaqueen’ en als ik onrealistische gedachten had/heb, dan denk ik: o de dramaqueen is weer even op zoek naar aandacht hoor. En dat maakt het dan allemaal wat minder beladen.

Veel sterkte en houd moed, je klachten kunnen écht veel minder worden en overgaan.

Hallo, Ik zit momenteel ook in een zware BO en heb ook sinds kort last van intrusies. Heb hier verder ook nooit last van gehad is zo uit het niets komen opzetten. Bang om gek te worden of gekke dingen te gaan doen. Hopelijk gaat het snel weg. Ik weet niet hoelang dat bij jou heeft geduurd Y?

Hoi Joy
Ik heb dit ook dus wellicht een geruststelling. Als je meer wilt horen over mijn verhaal mag je me mailen inez_333@hotmail.com.
Ik weet in welke hel je zit en dat het eng is jezelf zo erg te verliezen. Momenteel ben ik constant overprikkeld vandaar ik nu niet goed kan typen. Misschien kunnen we elkaar ondersteunen omdat we hetzelfde meemaken
Gr inez

Hoi T.,
Ik weet het niet eens precies meer, maar ik geloof dat de dwanggedachten maar een paar weken, hooguit twee maanden waren. Ik slikte toen wel al AD, dat hielp.
Ik meen me te herinneren dat ik na een maand of 2 er minder last van kreeg.

Ik heb in therapie geleerd: je wordt echt niet zomaar “gek”. Juist het feit dat je bang bent om gek te worden, is een teken dat je dit absoluut niet wilt, dat je je gekke gedachten niet tot uitvoering wil brengen.

Bij mij kwamen deze gedachten voort uit een drang naar controle. Ik was heel bang om controle over mezelf te verliezen.

Als je er middenin zit, lijken die dwanggedachten iets ontzettend engs. Het heeft tijd nodig (en in mijn geval therapie - wat ik zeker aan zou raden) om er wat afstand van te kunnen nemen en de gedachten te kunnen zien voor wat ze zijn: slechts gedachten.

Ik weet hoe zwaar het is, iedereen die hiermee kampt wens ik heel veel sterkte

Lieve allemaal, bedankt voor jullie berichtjes. Helaas gaat het nog steeds niet goed. Zoontje niet alleen thuis van de BSO maar ook van school. Ik heb dus echt geen moment dat ik mijn rust kan pakken. Lichaam en hoofd staan 24/7 aan. Heb mirtazapine voor het slapen maar het doet eigenlijk niks. Ik slaap meer niet dan wel. Psych wilt dat ik fluoxetine ga gebruiken... maar de bijwerkingen daarvan is niet slapen?! + klachten die erger worden in het begin... hoe dan als ik altijd alleen ben met Me zoontje..... iemand ervaring met antidepressiva ? Zo ja, welke en wat deed het met angst en slaap angst etc.
Zodra ik in bed ga liggen doen me armen pijn en val af en toe wel in slaap maar schrik constant wakker en ben ik uren bezig met in slaap vallen. Dit resulteert dan in denken maar niet dromen of in diepe slaap. Morgen moet ik weer naar de psych want ik heb de pillen al een week in huis liggen maar durf ze gewoon niet te nemen. Ook de bijwerkingen die ik las: maagbloeding, schock als je allergisch bent etc. Heb me huisarts vandaag gevraagd of ze een aanvraag wilde doen voor mij om die test te doen welke antidepressiva het best bij je past en de minste bijwerkingen geeft. Zij wilde dit niet doen, psychiater moet dit aanvragen. Het is gewoon niet te doen zo, continu alleenmaar stresss vanwege me zoontje, constant alles moeten doen maar niet tot weinig slapen. Ik stop vanaf vandaag ook met de mirtazapine want omdat ik snachts er alsnog amper op slaap ben ik overdag nog mooier omdat het dan lijkt te werken.
Ik ga volgende week beginnen met neurofeedback naast mijn xsposure therapie. Ben benieuwd of dat helpt... hoe gaat het nu met jullie ?

Ja herkenbaar. Hoewel ik wel nu ik begin te 'reïntegreren', dus met een paar uurtjes dingen doen ineens BAM tegen een muur van moeheid kan aanlopen. Het is onduidelijk of dat fysieke of mentale moeheid is. Dan denk ik meteen oh, das mn signaal. Maar verder is dat na een uur of wat rusten ook wel weer wat doen. Ik kan vanalles nog fysiek. Naar de winkel, naar een feestje. Wandelen, fietsen. Sport. Er 'lijkt' dus niks aan de hand. Maar van binnen is dat heel anders.... Hoe is het nu?

Heel herkenbaar! Ik ervaar ook weinig vermoeidheid, maar raak de spanning niet goed kwijt. Sport/beweeg veel en rust/mediteer veel en merk wel progressie maar die spanning blijft op de voorgeond staan (nu 9 mnd verder). Hormonen op hol, zenuwstelsel op hol… Soms ook nog angst dat het niet meer goedkomt (op mondere dagen). Gelukkig zijn er wel steeds meer momenten dat ik in rust en zonder stressoren wel kan ontspannen.

Yes ik heb ook hetzelfde

Hier nog 1 heel herkenbaar!

Herkenbaar ook voor mij maar nu ik meer uit de onrust paniek en angst fase kom is de muur van vermoeidheid gekomen. Waarschijnlijk in de periode dat je onrust en gejaagdheid ervaart maakt je lichaam stofjes aan waardoor Je je vermoeidheid niet voelt, was toen ook continu in beweging, ik weet het anders ook niet.

Ik heb dat ook maar vooral ook de gespannen spieren in schouders nek kaken ogen .. dan weer last van evenwicht. Herkenbaar. Vandaag weer erge last van spanningshoofdpijn

Dan zit je wsl in de categorie zwaar overspannen. Als je hierna instort en compleet geen energie meer hebt ben je 'burnout', maar deze termen lopen nogal door elkaar heen.

Heb/had ik ook last van.

Voor mijn gevoel komt het door adrenaline. Als het zakt, voel je moeheid, is het hoog voel je onrust.
Ik zie het letterlijk in mijn hartslag terug. Boven de 80? In adrenaline en onder de 80, komt mijn lichaam in rust en voel ik moeheid.

Als ik lang doorga in de adrenaline duurt het lang (een paar dagen) voordat mijn hartslag weer zakt. Maar wanneer ik goed rust neem en ervoor zorg dat de stress reactie stopt, kom ik weer tot rust.

Persoonlijk vind ik het nog heel erg zoeken, maar denk dat het wel belangrijk is om terug te gaan naar de rust. Ik heb gemerkt dat ik terugvallen krijg als ik doorga in mijn adrenaline. Ik maak dan energie op, welke ik niet heb.

Hopelijk heeft iemand aan mijn verhaal (:

Ik herken het helemaal en loop er nu een jaar mee rond. Periodes dat het prima gaat slaan soms plotseling om in onrust, overprikkeling, angst, onzekerheid, hyperventilatie en het niet meer kunnen overzien. Ik huil en slaap dan veel, blijf het liefst in bed liggen want alles voelt als teveel. Het lijkt wel een soort kortsluiting in mijn hoofd.

En toch wordt het na een dag of paar dagen weer rustiger. Ik ben dan meestal een dag erg vermoeid en kan daarna de wereld weer aan.

De onrust voel ik vooral in mijn buik en in mijn hoofd, met name ‘s ochtends als ik wakker word. Dan heb ik ook geen eetlust. Meestal keert tegen de avond de rust terug en lukt het eten ook weer.

Herkenbaar, vooral in de ochtenden het ergst. Als het in de middagen wat beter gaat en ik weer wat meer ga doen. Want je wilt zo graag. Val ik vaak weer terug. Denk eigenlijk dat ik eerst van die stress af moet zijn voor ik weer wat meer ga doen. Heeft iemand hier ervaring mee? Ook neem ik als ik erg veel stress ervaar nog wel eens een oxazepam, hoewel ik daar weer niet zoveel van durf te nemen, omdat je vaak hoort dat je dit niet moet nemen. Zijn er meer die dat ook hebben? Heb gelezen dat er een hyper en hypo variant van BO is. Dit is dus de hyper, stress hormonen op hol. Bij de hypo werken ze niet meer en ben je als maar moe. Ik heb wel het idee, dat die hypo vorm vaker voor komt.

Heel herkenbaar..
Die onrust..
Alsof Je opmoet voor een rijexamen
Of het gevoel dat je iets heel spannends moet gaan doen. En dat de hele dag
Kamp al 9 maanden met dit gevoel. Ene moment beter dan t andere moment
Acceptatie zeggen ze...
Makkelijker gezegd dan gedaan..

Herkenbaar. Bij mij slaat het vooral op darmen en maag. Wordt heel vroeg wakker en kan niet meer slapen. Periodes gaat het redelijk en dan plots slaat het om en voel ik me dagen ellendig. Zit al meer dan een jaar in deze situatie en na twee betere weken lig ik nu alweer vanaf 4 uur wakker met een heel onrustig en paniekerig gevoel en darmen die behoorlijk tekeer gaan.

Net als Leonie lukt mij die acceptatie op een of andere manier ook niet. Accepteren en er niet tegen vechten, maar hoe ? Hoe doe je dat als je wakker wordt en op de klok kijkt en het is pas 4 uur, je voelt je onrustig en je hebt vreselijk last van je darmen en maag.

Ik herken het verhaal ik heb autisme en ben heel vaak overspannen. Ik heb een fikse verkoudheid te pakken en sloeg de angst weer toe. Ben al uren wakker nerveus gevoel. Ik heb dit al vaak gehad en meestal duurt het 1 week tot 8 weken zoiets dat het wegtrekt. In de avond gaat het dan het beste.

Heel herkenbaar.
Loop al weken met angst en onrust en een snelle hartslag.
Huisarts heeft me nagekeken en ziet geen reden tot onderzoek ver mbt het hart oid. Ze zegt dat het echt komt door de spanning.

Accepteren en loslaten is het enige wat moet maarja dat is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan

Ik heb precies dezelfde klachten. Niet zo zeer vermoeidheid maar paniek en angstaanvallen, daarna natuurlijk wel heel moe als die aanval afneemt. Werd in het begin standaard wakker met hartkloppingen. Dat is nu gelukkig voorbij. Heb Ademtherapie, hypnotherapie gedaan en nu doe ik haptotherapie. Heb eig wel baat gehad bij alledrie. Ook naar de psycholoog geweest maar daar niet veel nieuws geleerd/gehoord. Het gaat langzaamaan steeds wat beter. De onrust is er nog zeker met momenten maar de perioden ertussen worden gelukkig groter. Ik probeer toch steeds dingen die zorgen voor extra onrust maar dan door kleine stapjes te zetten en niet teveel van mezelf te verwachten.

Tijdens de gesprekken met de psycholoog is er ook uit gekomen dat er sprake was van parentificatie. Ik vond het juist heel fijn om die erkenning te krijgen. Het gaf mij namelijk een soort van rust en bevestiging. Het ‘nieuwe gedrag’ pas ik al toe, maar dit vind ik soms heel lastig, want ik ervaar dan zoveel schuldgevoel.

Hoi anoniem,

Wie je ook bent; ik herken de term parentificatie als horende bij mijn burn out. (Ik vind het al 3 x niks om het op te schrijven…dat burn out dan…)
Daarnaast een verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen dat heel sterk aanwezig is evenals het niet goed kunnen trekken van mijn eigen grenzen. Is dit ook wat bij jouw situatie past?
Momenteel spelen er ernstige zaken rondom mijn moeder en mijn broer. Rondom de laatste speelt dat eigenlijk al zeker 12 jaar in zijn relatie met mijn schoonzus. Duidelijke zorgmijders en maar verder in de problematische relatie wegzakken. Niet mijn probleem feitelijk, maar ja de zorgen erom waren en zijn er en je laat het toch allemaal maar niet zomaar gaan?
Kortom; in het verleden komt veel zorg vanuit mij rondom mijn moeder naar voren en de term parentificatie.
Hoe diep zit je inmiddels? Ben je rock bottum of alweer op de weg terug?

Groetjes en veel sterkte!

Heb al twee burnouten achter de rug, vorig jaar derde burnout en zware depressie met opname als gevolg. Nu nog steeds thuis en vechten om niet terug ten onder te gaan. Ook bij mij idem: parentificatie, te groot verantwoordelijkheidsgevoel , zorgen voor een ander behalve voor mezelf, te grote onnodige schuldgevoelens vooral naar eigen gezin toe (ik ben hen tot last) en moeilijk grenzen afbakenen. Ben sinds oktober 2023 dus niet meer aan het werk. Bij eerste twee burnouten te snel terug aan 100 % gaan werken. Nog steeds grote zorgen naar mijn mama en broer toe. Heb ook narcistische vader, ondertussen geen contact meer mee. Volg nu een revalidatieprogramma en moet aanvaarden dat ik er nog lang zal overdoen om gedeeltelijk te herstellen (jarenlange roofbouw op mijn lichaam en in overlevingsmodus). Ben enorm bang voor de toekomst, hoe moet het nu verder. Als ik me wat beter voel, is het zo moeilijk om uit schuldgevoel naar mijn gezin toe niet teveel te gaan doen, met dagenlange recuperatie als gevolg. Neem ook medicatie, dik tegen mijn zin, maar moest omdat ik zo diep zat. Sertralibe en mirtazipine. De dosis moet nu verhoogd worden (daar baal ik enorm van en zie dat als falen) omdat mijn broer kanker heeft en het niet goed gaat aflopen en dat mijn herstel tegenhoudt. Ben zo bang voor klap als mijn broer komt te sterven en mijn mama weer erg op mij gaat steunen.

Hallo,

Ik heb precies hetzelfde. Maar bppd staat los van een burnout. Het kan wel dezelfde klachten geven. Zelf heb ik bppd en na allerlei onderzoeken etc ben ik nu ook in een burnout geraakt met dezelfde klachten als die jij omschrijft. Sinds dec vorig jaar al last van. Heb jij het ook bij stil zitten dat het zweeft door je lijf? En dat het als golfjes duizelt door je ogen met lezen en idd in winkels?

Hoi,

Heb je nog last?
Heb je ooit BPPD gehad? Kortdurende draaiduizeligheid?
Of gewoon vaak duizelig sinds burnout. En draait het dan echt of alleen n vervelend gevoel?...

Ik heb zowel BPPD en PPPD.
Bij BPPD schieten je oorsteentjes los in je halfcirkelvormige kanalen.
Dit geeft duizeligheid.
Dmv de Epley Manouevre bij de fysio worden de oorsteentjes terug geplaatst.
Zodat de duizeligheid weg gaat.
Bij mij duurt het wel meer dan 6 weken voordat het over is
Ik heb het vanaf 2008.
De PPPD zijn de restklachten van de BPPD.
Supermarkten, wandelen, fietsen, trappen, overprikkeling.
Dat zijn klachten die ik heb.
Van de zomer heb ik 6 weken lang een intensieve behandeling gehad in Houten.
Bij Mert Medical.
Mijn hersenen zijn ongevoelig gemaakt voor bewegingen die duizeilgheid geven.
Dit dmv virtual reality bril en een draaiplateau.
Ik heb hier veel baat bij gehad.
Ik heb BPPD en PPPD in forse mate.

Groetjes Petra.

Je moet echt even naar "the steady coach" gaan kijken. YouTube.
Daar zal jij echt veel baat bij hebben

Goedemiddag

Ik heb ook bbpd en pppd en gaat iets beter,maar heb nog wel veel last van pppd en ik ben brildragend en dacht dat het daar aan zou kunnen liggen.Ik heb al diversen glazen geprobeerd maar niet met het gewenste resultaat en heb nog steeds last.
Ook de kno en dokter weten niet wat het zou kunnen zijn...
Ik wordt licht in het hoofd bij nekbewegingen en dan wordt ik heel licht in het hoofd.
Is er iemand die dit herkend?
Ik hoor graag een oplossing :-)

Gr Marcel

Hoi
Gaat het al beter? Ik ervaar dezelfde klachten

Hi Sammy,

Dit was één zin..??
Nou, dat je hart zo tekeer ging is dan wel gelijk verklaard.. 🤯

Ik heb dat ook na verslaving van 10 jaar nu eindelijk gestopt met roken blowen ik heb ook tijdje vriendin gehad en ging alles goed totdat het uitging ik sluit me ook op en kom liefste niet buiten of na de winkel dan krijg ik ook paniekaanvallen en angst gespannen kaken en gespannen benen ben ook me werk verloren en zit nu veel thuis ook omdat ik druk op me borst heb ben wel na de huisarts geweest ziekenhuis die zeiden dat alles goed was maar puur in me hoofd zit heb therapie aangevraagd maar kan pas in oktober terecht

Beste raad die ik u kan geven luister naar u lichaam ik ga nu deeltijds werken om terug alles op te bouwen ik push mij niet en ga ik lang niet doen wil 2 jobs maar lukt niet en ge moet dat dan accepteren

Hallo jolanda ,

Klopt het word niet erkend ik heb ook veel lichamelijke klachten precies wat jij noemt alleen geen hernia . Het komt goed wat goed dat je 5 km loopt werk je inmiddels al

Hallo jolanda, jou klachten komen mij bekend voor de meeste met een stevige burn out lopen hier tegen aan. Zijn jou klachten wel na 16 maanden minder??

En wat onderneem je op een dag na 16 maanden

Marrie
Dank je wel voor je bericht ik loop 2,5 km geen 5 km 😉dat gaat echt nog niet lukken
Ik ben 55 jaar had zoveel druk vd bedrijfarts
Dat ik ontslag heb genomen
Had gehoopt dat ik wel weer kon werken
Maar niet dus heb nu sinds 4 weken veel last van mij arm
En de fysiotherapeut en dokter zeggen dat ik voorlopig niet kan werken
En voel dit zelf ook natuurlijk

Sabine

Ja het gaat langzaam vooruit
De druk van werk en bedrijfarts is weg
Dus heb geen pijn meer op mijn borst
Hernia had een jaar nodig om te herstellen En dat klopte zak nu niet meer door mijn been heen
Ik sta net als altijd gewoon op tijd op rond 7.00 uur
Ik ga rond 8.00 uur wandelen met de hond
Doe mijn huishouden waar ik zin in heb en wat nodig is
Ga knutselen ik heb inmiddels mijn eigen website met wat ik maak
Tussen de middag ga ik vaak nog even op bed liggen omdat ik dat nodig heb
S middags ga ik soms even fietsen of boodschap doen
Wandelen weer met de hond
Eten koken
Zo ongeveer

Die druk van instanties is verschrikkelijk.

In België word je om de zoveel maanden opgeroepen voor controle door de mutualiteit die voor je uitkering zorgt. Naast het feit dat ze je uitkering uitbetalen krijgen ze ook subsidies van de overheid als ze mensen terug aan het werk krijgen.
Je kan je dus al voorstellen welke hel het is om op controle te moeten gaan.
Telkens als ik een oproeping krijg sta ik dus al 2 weken van voordien stijf van de stress. Wat uiteraard niet bevorderlijk is voor mijn herstel...
Ik sta te bedenken hoe ik me het best kan verdedigen. Ik heb amper de energie voor mijn eigen basishygiëne, dus zelfs al zetten ze met terug aan het werk, dan val ik een week later toch gewoon terug uit.
Maar toch geeft het me zoveel stress omdat ik als de dood ben om zelfs maar 1 dag terug aan de slag te moeten. Als ik het uur reistijd naar mijn werk moet rijden door het ochtendverkeer, ben ik bang dat ik gewoon van uitputting in een ongeval zou terechtkomen.

Hallo J

Je kunnen je onder druk zetten maar als jij niet kan werken dan kan je niet werken klaar . En als ze dat toch willen doen dan ga je een dagje en dan zien ze met hun eigen ogen wat er met jou gebeurd . Ik heb een keer een paniek aanval gehad voor hun ogen ze hebben me gelijk met rust gelaten. Ga jezelf niet forceren echt en vooral niet stressen om zulke mensen . Heb in je hoofd dat hun ook betaald worden om jou onder druk te zetten. Focus je op je herstel en de rest komt later
Hoe lang zit je in een burn out

Beste J

Een uur reistijd dan zou je al helemaal uitgeteld zijn op je werk dat is al veel te veel
Dat kunnen ze toch niet verwachten van je
Ik heb veel gevraagd aan rechtsbijstand verzekering wat mijn rechten waren

Leg jezelf voorlopig echt even geen druk op. Pas als er wat meer rust komt en er meer momenten gaan komen dat je kunt ontspannen, kan je lijf echt gaan herstellen. Zolang je druk voelt of er iets moet, slaat de paniek toe. Ik zat er een aantal maanden terug ook zo bij. Kon aanvankelijk niks (bijna alles gaf spanning), gaandeweg kon ik weer kleine dingen en inmiddels oan ik vrijwel alles weer en begin ik zelfs weer wat stress te verdragen. Het komt echt goed maar het kost tijd. Zorg voor goede herstelmogelijkheden (rust, geen moeten) en lees evt de blogs van Robbert Houtman eens, dat hielp mij echt.

Wat goed dat je je stukken beter voelt! Ik ben nu 10 maanden onderweg en vrijwel alle klachten zijn verdwenen en mijn energielevel is enorm gestegen. Nog wel restklachten zoals hartkloppingen (wel veel minder intens dan eerst) en soms wat spierspanning (eerst stond alles in de fik dus valt nu nog mee). Hoe zit het bij jou? Merk je nog dat je een burnout heb gehad?

Reactie hierboven hoorde bij een andere post, gek ;)
Maar fijn deze positieve noot!

Kantoorbaan moet het trouwens zijn, geen kantoorpand 🙈

Ik ben na een stressvolle periode overspannen thuis. Lange tijd veel stress gehad. Ineens lean ik erachter dat ik een actual zaken uit mijn verleden kwijt ben uit mijn geheugen. Sinds die tijd gaat het bergafwaarts. Wat ik eerst iets kwijt was heb ik nu een hele waslijst aan geheugenproblemen en voel ik me regelmatig verward. Dit is mijn verhaal:


Eind zomer 2017 ben ik gestart met hardlopen. Zo'n 3x in de week. Mijn vader die veel overgewicht heeft wilde graag afvallen dus toen ben ik samen met hem gaan sporten op de sportschool 2x per week. In het eerste kwartaal van 2018 viel het me op dat ik bij omhoog kijken wat trilling voelde in mijn nek. Daar maakte wel druk om, maar niks mee gedaan. Een tijdje later kreeg ik last van spiertrekkingen op willekeurige plekken. Ik ben toen gestopt met sporten. Ik dacht dat ik mijn spieren overbelast had. Ik ben toen ook naar een neurolog geweest. Die deed en paar "standaard" onderzoekje maar kon niks vinden. Een tijdje later toen de spiertrekkingen erger werden begon ik me echt zorgen te maken en ben nogmaals. Ik was bang Parkinson te hebben en ben toen halverwege voor een second opinion naar een andere Neuroloog gegaan voor onderzoek. Hier werd echt op trillingen gemeten met een speciaal apparaat. Daar kwam niks uit. Ik maakte me wel echt zorgen, maar probeerde het naast me neer te leggen. Eind 2019 ging het steeds slechter met mijn oudste dochter op school. Mijn dochter werd gepest en veel van de stress die zij daardoor had werd this afgereageerd. Dit gaf erg veel extra stress en zorgde voor de nodige discussies in huis. Dit verhoogde uiteraard ook mijn stress. Rond deze tijd kreeg ik veel last van pijn in mijn maagstreek. Ik heb toen veel onderzoeken gehad. Echo's, gastroscopie. Dit gaf nog meer stress. Men kon niet vinden wat het was. Ondertussen maakte ik me steeds meer zorgen om mijn dochter, want het ging steeds slechter op school. Ik kreeg ook steeds meer last van mijn spieren en het was me opgevallen dat ik af en toe tijdens oplopende discussies met mijn dochter ineens kwijt was waar de discussie nou precies over gingen. Mijn angst voor Parkinson sluimerde nog steeds op de achtergrond en aangezien ik dacht dat Parkinson bijna altijd gevolgd werd door Alzheimer ging ik opnieuw naar de neuroloog. Deze verwees me door naar de top-neuroloog op dit gebied in Groningen. Dat een gesprek gehad en wat testjes, maar volgens haar niks aan de hand. Dit was in oktober 2019. Ik besloot het te laten rusten. In die tijd ging ik een keer met mijn dochter naar een grote zandkuil in een bos. Mijn dochter daagde me uit zo snel mogelijk er omheen te rennen. Ik deed te gek. Werd heel duizelig en kreeg wat ik nu denk dat een paniekaanval was. Hierna heb ik nog 2x zo'n aanval gehad en ik durfde met moeite nog ergens alleen met de auto naar toe. Bang voor een aanval. Achteraf gezien was ik toen al overspannen. In februari gebeurde er iets traumatisch waardoor ik volledig doordraaide. Ik bleef hier maar over piekeren. Elke dag was ik hiermee bezig. Volop tijd om te piekeren, want Corona was intussen uitgebroken en mijn bedrijf aan huis kwam hierdoor ook tot een halt. Maakte me elke dag vreselijk zorgen vanwege dat trauma en daar kwam Corona ook nog eens bovenop. Veel extra stress, kinderen online lessen, wat niet lekker liep. Oudste dochter nog verder in de stress. En toen kwam ik er ineens achter dat ik bepaalde dingen niet meer wist. Dingen als de geboorte van mijn 2e dochter, hoe de kinderkamer van mijn dochter er vroeger uit zag, dat de schildpadden vroeger ook op de logeerkamer gestaan hadden. Ik praatte er met de dokter over, maar die gaf het op stress. Ergens april vergat ik zoveel dat ik overtuigd was Alzheimer te hebben. Ik werd depressief. Ik ging hele dagen op de bank zitten. Dag in dag uit. Zeker dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn gezin. Ik kreeg veel lichamelijke problemen met mijn sporten door het stilzitten waardoor ik me nog meer druk maakte. Zoveel krachtverlies dat ik bang was in een rolstoel te komen. 1 julli een hersenscan laten doen en een neuro psychologysche test gedaan. Uitkomst was dat ik geen Alzheimer had. Maar mijn geheugen is intussen steeds minder en een minder geworden en de stress steeds hoger. Ontussen kan ik bijna niks meer onthouden, maar mijn omgeving blijft zeggen dat het stress is een geen Alzheimer. Het leven voelt alsof het niet echt gebeurd en ik ben heel vaak overstuur, want overtuigd van Alzheimer. Hier een opsomming van een aantal dingen die me regelmatig overkomt:


Veel algemene kennis kwijt. Zaken van vroeger en zaken op kortere termijn.


Gesprekken moeilijk kunnen volgen. Soms na enkele zinnen de draad al kwijt zijn.


Iets lezen/schrijven, afgeleid en dan niet meer weten waar ik gebleven was of wat ik wilde schrijven.


Geen of met heel veel moeite opsomming van enkele woorden/namen/korte teksten kunnen onthouden.


Iets willen zeggen/opzoeken/ doen en het ineens kwijt zijn.


Met enige regelmaat na moeten denken over mij wel bekende woorden en namen in gesprekken. Bijv. iets willen zeggen over je pols en niet op het woord pols kunnen komen. Wel de persoon kennen, niet op de naam komen. Soms komt het vrij vlot, soms echt later. Namen komen soms helemaal niet, dan moet ik vragen. Tig BN'ers ken ik, maar kom gewoon niet of niet meteen op de naam.


Mij wel bekende woorden komen soms toch ineens vreemd voor qua schrijven. Ik twijfel regelmatig how iets te schrijven. Moet ligt met ch of met een g? Moet zegt met ch of g? Dat had ik eerder niet.


Geen echt goed beeld in mijn hoofd kunnen vormen van de gezichten van familieleden en mensen die ik ken. Wel altijd herkenning als ik ze zie.


Veel vergeten op korte alswel lange termijn. Soms iets zien (bijv. de tijd op een klok) en enkele seconden later het niet meer weten. Iets doen en paar sec. Mijn rits dichtdoen en paar sec later ma afvragen of ik mijn rits wel dichtgedaan heb.


Niks meer kunnen reconstrueren ouder dan 1 dag. Wel flarden weten, maar echt geen dag kunnen reconstrueren. Soms enkele uren na het feit al niet meer weten dat ik met mijn vrouw en de hond gewandeld heb of wat wie ik tegengekomen ben.


Soms niet kunnen onderscheiden van geluiden. Bijv. cirkelzaag en slijptol op afstand. Niet kunnen plaatsen waar een geluid op afstand vandaan komt (richting). Beiden vroeger zeer eenvoudig.


Telkens weer over (soms dezelfde) woorden moeten nadenken hoe je ze ook alweer spelt. Dingen als ineens de neiging om het woord "ze" als "se" te schrijven, maar dan iets later door hebben dat dit niet klopt.


Iets na veelvuldig herhalen onthouden via ezelsbruggetje en toch een paar uren/dagen later weer kwijt zijn.


Ik voel me de laatste tijd verward. Bijvoorbeeld als ik schoenen voor wandelen en gewone schoenen zie naast elkaar moet ik nadenken welke ik moet hebben, terwijl ik dat zou moeten weten. Dat ik eerst even na moet denken waar op mijn telefoon een icoontje staat waarvan ik weet dat hij op 1e pagina staat.


Ik vind informatie heel snel te veel.

Ik kan dingen niet goed op een rijtje zetten. Weet niet wat waar op mijn lijstje staat.


Laatste tijd steeds meer nadenken over heel simpele dingen. Denken gaat constant moeizamer.


Het is soms net of dit allemaal niet echt is.


Laatste tijd heb ik vaak verkeerde woorden in hoofd. Wil het woord afdeling in een zin zeggen en dat zeg ik ook, maar denk dan het woord afbeelding.


Laatste tijd elke ochtend in bed gaan al mijn gedachten door elkaar heen. Heel veel niet logische zinnen. Geen samenhangend verhaal. Heel af en toe komen er niet bestaande woorden tussendoor. Heb er geen controle over. Soms denk ik dingen en dan ineens heb ik door dat het echt onzin is. Als ik uit bed ga gaat dat weg.


Bijna alles wat ik wegleg wat niet op een vaste plaats ligt weet ik niet meer te vinden.


Eigenlijk ben ik heel vaak iets kwijt als ik het net gedaan heb.

Laatste tijd ook vaker verward.
Enkele voorbeelden;

Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.

Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.

Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?

Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.

En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.

Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.

Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.

Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.

Hebjij ook ervaring met dergelijke verwarring?

Mijn huisarts en een psycholoog die ik eens sprak zeggen dat dit stress kan zijn, maar ik ben zoveel geheugen kwijt. Ik blijf gewoon bang voor Alzheimer.

Bij mij andere omstandigheden, maar dezelfde klachten.
Ontzettend vergeetachtig, korte termijn geheugen en geheugen van 1-2 jaar terug. Concentratiestoornis. Geïrriteerd, passief agressief, angstig en paniekerig onder bepaalde omstandigheden.

Er werd een mindfulness cursus via mijn bedrijf aangeboden. Bij de eerste paar keer mediteren van slechts een paar minuten merkte ik hoe razendsnel mijn gedachtes gingen non-stop! Na de diagnose burn-out met depressie bij de psycholoog, realiseerde ik me dat ik op werk niet goed functioneer en heb me ziekgemeld. Eenmaal thuis stortte ik in. Alleen maar slapen, alles vergeten, of in verkeerde volgorde. Ik kon niks zonder to-do-lijst of post its.

Ik kreeg ook talloze lichamelijke klachten. Ontzettend pijnlijke spierknopen in rug, schouders en zelfs in een halsspier bovenop mijn strottenhoofd! Trillingen en spiertrekkingen gepaard met extreme moeheid (die ik vroeger heb gehad na extreem sporten).
Het ging alleen weg met rust, mediteren en goed gevarieerd eten (om vitamine/mineralen tekort tegen te gaan).

Mijn hoofd was zo druk en vol, dat mijn lichaam verkeerd aangestuurd werd.
Ik hoop dat mijn ervaring je helpt.
Groetjes op 8/3/2021

Floris helaas lees ik je verhaal nu pas. Heel herkenbaar! Ben ook heel vergeetachtig en watrig en heel bang voor alzheimer. Durf geen testcte doen of MRI te laten maken, want stel het is tich alzheimer wat dan? Dan is mijn leven toch ook een grote ellende want er is geen genezing mogelijk en het wordt alleen maar slechter. Heel beangstigend lijkt mij zo"n diagnose van Alzheimer. Burn out is wat de huisarts denkt.
Ik word ondertussen steeds warriger..

Ik ben ook enorm vergeetachtig en niet instaat om praktische dingen uit te voeren. Ik regelde vroeger alle kalenders van de kinderen, tandarts afspraken, orthodontist enz, iedereen eraan herinneren. Nu loopt dat in het honderd. 7 maand in burn out en voorlopig geen verbetering. Wel heel duidelijk na veel sessies met mijn psycholoog dat ik al jaren over mijn limiet ga. Vb iedereen thuis moet het wat beter zelf regelen. Op werk had ik kalenders en to do lijsten met reminders, maar eenmaal op ziekteverlof werd het zo zichtbaar en erger. Aardappelen op vuur zetten zonder water, 5 foto’s in een foto kader steken op volgorde lukt niet, verhaal van mijn beste vriendin haar moeder die terug kanker heeft vergeten, iets niet kunnen uitleggen, niet op woorden komen,… helemaal niet meer mijzelf. Blijkbaar is dit een normaal gevolg van te lang onder stress zitten, te hoge cortisol waarden. Ons lichaam beschermt ons tegen extra overlast in ons brein, het orgaan dat we het meest belasten met stress. Dus potje is vol en met rust moet er meer ruimte gecreëerd worden voor normaal te kunnen functioneren, het brein rust te geven. Dat heeft de psycholoog en arts mij uitgelegd, herhaaldelijk. Want ik vind dit het meest beangstigend van burn out. Ik zat ook al een tijdje met angst voor alzheimer, maar arts was zo overtuigd dat het stress was dat er zelfs geen scans zijn gebeurd. Wel een poging, maar toen was ik voor de eerste keer in mijn leven ook nog is claustrofobisch voor de buis waar je in moet blijven liggen. Na 7 maand nog geen verbetering door thuis te zitten, maar een verschillende artsen beamen dat dit een herkenbaar stress fenomeen is. Dus aanvaarden en angst trachten te laten varen - heel lastig! Maar essentieel om het brein te laten rusten. Er is een goede uitleg met details over hoe het brein functioneert onder stress dat ik waarschijnlijk niet zo goed kan uitleggen, maar in een stress moment (vb gevaar) krijg je meer cortisol in je bloed om snel te kunnen reageren en vluchten. Een deel van je brein is dan actief ingesteld op actie en niet denken - dat is gevaarlijk in risico situatie. Langdurig onder stress, geeft continu cortisol die we eigenlijk niet nodig hebben en een analoog effect op het brein, ook al zijn we niet in gevaar. Ik heb geen artikel hierover gekregen, maar ga er wel nog eens achter vragen.

Ik ben iets meer dan een jaar herstellende en ik herken het moe opstaan wel. Ik kan overdag aardig moe zijn, ga altijd op dezelfde tijd naar bed (vrij vroeg) maar alsnog lig ik dan standaard 1,5 - 2 uur wakker voordat ik in slaap val. Ik slaap dan wel goed, maar word ‘s ochtends ook altijd heel moe wakker. Maakt niet uit hoe lang ik dan heb geslapen: ‘s ochtends voelt t altijd alsof ik nog uren door had kunnen slapen.

(Hevig) snurken heb ik geen last van als ik mijn man mag geloven, maar ik word wel altijd wakker met een vrij verstopte neus.

Sterkte en hopelijk heb je hier wat aan!

Hi Tim, ik herken je medische speurtocht en je radeloosheid. Ik heb dat jarenlang gehad. Pas toen de oorzaak van al mijn spanningen overleed (details doe ik even niet aan), waren al mijn klachten binnen 24 uur verdwenen. Letterlijk...nooit meer last van gehad. Wel heeft die jarenlange periode en vooral de verwerking ervan mij nu in een burnout gebracht. M.a.w. het verwerken van die hele periode is nu begonnen. Ik weet niet of jij ook te maken hebt met een bepaalde bron van spanning die jou die chronische stress en darmklachten oplevert. Daar zat de angel voor mij.

Hi Tim,

Ik heb hetzelfde! Continu in de stress en adrenaline door mijn lijf. Hoe gaat het nu met jou?

Groetjes,
Daphne

Hoi Tim,

Zeer herkenbare klachten en heel vervelend!

Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat je klachten onstaan door stress en stress alleen. Dit kan je natuurlijk laten onderzoeken om het zeker te weten, als je dit nog niet gedaan hebt. Het is vervolgens de ‘uitdaging’ om de stress omwille van je klachten te laten varen. Dit klinkt heeel makkelijk maar uit ervaring weet ik dat dit niet zo makkelijk is. Maar met kleine stapjes kan het wel minder worden. Stress om klachten (piekeren) kan dan langzaamaan uitgeschakeld worden.

Dan rest nog de klachten om stress, als je begrijpt wat ik bedoel. Als tip voor je darmklachten wil ik je beweging aanraden. Milde beweging dat je verteringssysteem gaat helpen / versnellen. Daarnaast helpt beweging verschillende hormonen aan te maken dat je helpt onspannen. Weet wel, dit verschil merk je niet na een dag of 3. Maar na 1-2 weken zou je heel rustig aan verschillen kunnen merken. Persoonlijk ben ik niet zon wandelaar, maar rustig fietsen heeft mij enorm geholpen bij mn darmklachten. Daarnaast helpt lekker naar buiten gaan, de zon op je huid ook met het hebben van positievere gedachten. Deze helpen weer met het lager houden van je stresslevels. Besef dat dit een lange termijn project is, hoe vervelend het ook is. Wellicht helpt het jou ook!

Hi Frank, dank voor je reactie. Soms denk ik echt dat stress dit niet kan doen met je lichaam. Maar heb alle verdere zaken uitgesloten door diverse onderzoeken dus wat overblijft is die stress.

Ik wordt misselijk wakker met zuurbranden en een gevoel van een steen op mijn maag. Onrust en rommelende darmen. Oorsuizen en veel slijm in mijn keel. Is dit herkenbaar ? Probeer het gevoel te accepteren en er niet tegen te vechten maar is zo moeilijk...

Hoi Daphne,

In een week tijd is er helaas niks veranderd...

Veel last van zuurbranden, slijmvorming in de keel, soort gevoel van steen op de maag. Darmen die rommelen als een gek, oorsuizen, depressief gevoel, emotioneel, vreselijk moe en nog van alles. Om gek van te worden in iedergeval 😥

Dag Tim,

Ik heb nog steeds eenzelfde klachten. Schrapende/keelslijm gaat bij mij goede kant op.
Huisarts vertelde dat vele spieren in je lichaam ook gespannen zijn en dat dit klachten geeft.

Hoi Tim,
De knoop in je maag komt door je gedachten misschien voel je je verdrietig doordat je in deze ellende zit.. geest en lichaam werken samen. Ik had dat ook in het begin. Was ook zo op dat ik elke dag wakker werd met een knoop in me maag oorsuizen en een enorme gespannen paniekerig lichaam. Wandelen helpt echt. Dat zorgt dat je stressysteem ook weer gast ontspannen. Maar ontspannen betekent ook echt ontprikkelen geen schermen geen gedachtes die je emoties oproepen maar proberen in het hier en nu te zijn.. meditaties doen en ademhalingsoefeningen. Succes

Ademhalingsoefeningen zijn goed, koud douchen ook. En: probeer eens minder dierlijke producten te eten. Zelf begin ik de dag met citroensap met lauw water op de nuchtere maag en vervolgens bleekselderijsap (net als Djokovic trouwens ;-)). Uiterst voedend en hydraterend voor je lichaam. Probeer maar eens.

Hoi Tim,

Hier dezelfde ellende. Veel last van mijn maag en darmen. Denk ook vaak dat stress dit niet met je lichaam kan doen maar blijkt maar steeds dat we niet de enige zijn. Ben ook constant misselijk en erg onrustig. Zit nu 13 maanden in burnout maar voelde me daarvoor al langer niet goed, jaren eigenlijk maar ging gewoon door onder het motto stel je niet aan. Totdat de echte klap kwam.

Ook ik heb veel last van mijn maag en darmen. Schijnt toch een typisch burnout symptoom te zijn als ik zo veel verhalen lees. Wordt er ook soms moedeloos van en kom er maar niet vanaf. Beïnvloedt nu vaak mijn hele dag, verschrikkelijk frustrerend allemaal.

Ik heb ook buikpijn en maagpijn en pijn in anus
dan weer diarree en dan kan ik 4 dagen niet dan
Blijft het voor de anus zitten hebben jullie dat ook
Iedere dag buik en maagpijn

Ik heb ook zoveel last van mijn darmen. Zit nu midden in een verhuizing wat het allemaal ook niet beter maakt. Vraag me af hoe ik hier ooit nog uit ga geraken, begin langzaam hopeloos te worden hiervan. Soms gaat het even redelijk goed en heb ik weinig last en dan begint de ellende weer opnieuw. Weet niet of het pure stress is of wellicht toch met eten te maken heeft. Denk soms dat stress dit onmogelijk kan veroorzaken. Voel me ook zo leeg en zit al meer dan een jaar in mijn burnout

Hallo Tim, hier hetzelfde liedje. Gaat bij mij paar dagen tot max 2 weken goed en dan weer een week ellende. En altijd die darmen die me gek maken. Voel me vandaag ook weer super slecht met veel onrust en paniekerig gevoel. Zijn er meer mensen die de combinatie darmen en onrust/paniek herkennen ? Verder heb ik ook een gespanne maag, oorsuizen, een branderige tong en het gevoel alsof iemand mijn keel dichtknijpt. Vraag me steeds vaker af of dit nog wel over gaat. Duurt nu al jaren dat ik me zo voel waarvan 1 jaar officieel in burnout

Probiotica van lucovital. Voor je darmen. Magnesium voor je rotgevoel.kruitvat natures magnesium complex bevat bisglysinaat en tauraat voor de hersenen en citraat voor de spieren

Ik heb het ook
Maar dan heel veel lucht in de darmen en maag
Buik helemaal opgeblazen en gespannen middenrif. Ik krijg dan ook altijd hartoverslagen heel typisch

Zelf ook last van buik en maagklachten. Merk dat m’n buik opgezet is vooral s avonds en ik kotsmisselijk kan zijn vooral deze week nu het zo warm is. Ik doe dan toch weer teveel zoals vandaag en dan ben ik kotsmisselijk einde van de middag en wil ik alleen maar in bed liggen.. Herkenbaar ook dat paniekerig wakker worden. Als je wakker wordt begint de spanning weer opnieuw..

Hier ook veel last van darmen en maag. Vooral darmen. Wordt misselijk wakker met veel slijm in mijn keel. Verder erg onrustig. Afgelopen week ging het eigenlijk redelijk goed, maar vandaag weer waardeloos 😢 en ik snap niet waarom. Misschien moet ik dit ook niet willen snappen want ben nu constant weer aan het zoeken (Google) wat het kan zijn. Daardoor nog meer onrust. Ik weet het, maar blijf steeds hetzelfde doen. Lijkt wel alsof ik niet meer normaal kan nadenken... herkennen mensen dit ?

Hier ook veel last van maag, darmen en misselijkheid. Maar het ergste vind ik nog dat ik hierdoor heel onrustig en paniekerig wordt. Daardoor worden de klachten ook nog eens erger en daardoor de onrust natuurlijk ook. Elke nacht om 4 uur wakker worden en niet meer kunnen slapen helpt ook niet echt mee.

Alles wat je omschrijft hoort bij een burnout, dus ook problemen met eten. Je lichaam en geest staan 'gewoon' op tilt. Waar het om gaat is dat je gaat beseffen dat burnout geen ziekte is, maar een noodrem die je het signaal heeft gegeven...tot hier en niet verder. Wat de oorzaak is, is voor jou om uit te vinden. Veel praten, veel opschrijven en vooral goed gaan analyseren wat je voelt tijdens contactmomenten met anderen. Mijn eye-opener was toen ik een persoonlijkheidsonderzoek liet doen. Je krijgt dan een goed beeld wat je zwakke kanten zijn. Zodra je dingen begint te herkennen, dan gaat het heel snel en ga je merken dat je bepaalde gedachtepatronen hebt die je in deze situatie heeft doen laten belanden. Die patronen ontstaan vaak in je jeugd. Je verleden moet je eerst leren loslaten en stoppen met anderen de schuld te geven, zodat je je kunt focussen op jouw eigen probleem. Ik weet inmiddels waar mijn bottle-neck zit en herken nu dagelijks dat ik inderdaad op een bepaalde manier denk en doe. Dit heeft voor al mijn problemen gezorgd, zowel prive als op mijn werk. Nooit bewust van geweest, maar nu 100%.

Dus focus je vooral niet op de rare effecten die je allemaal voelt in je lichaam lichaam en geest. Daar gaat het allemaal niet om.

Dank voor je reactie. Maar hoe kan ik me nou niet focussen op wat ik voel in mijn lichaam als ik vreselijk misselijk opsta na een nacht van weinig slaap, veel onrust en een paniekerig gevoel. Ik weet ook wel dat dat wat je aandacht geeft groeit en dat ik het zo erger maak. Dat ik moet proberen om het te accepteren, maar hoe ??

Constant darmklachten en die vreselijke onrust. Ik wil niets liever dan accepteren maar weet niet hoe, het lukt me gewoon niet door al die klachten die zo dominant aanwezig zijn. Vraag me af of dit ooit nog goed komt aangezien ik nu al 11 maanden thuis zit. Soms gaat het ietsje beter om vervolgens weer een gigantische klap te krijgen. Het is zo frustrerend allemaal

Ik snap wat je bedoelt. De eerste stap is dat je begrijpt waarom het je is overkomen. Dit kan van alles zijn, zoals perfectionisme, teveel hooi op je vork, persoonlijke eigenschappen die je hebt aangeleerd, etc. Bij iedereen start het als een chaos, zowel fysiek als mentaal. Het is de noodrem van jezelf. De tip die ik je kan geven is om systeemtherapie te volgen. Hiermee krijg je inzicht in hoe je bent opgevoed, de familiedynamiek en waarom je bepaalde beslissingen hebt genomen in je leven. Dit leidde bij mij tot een besef. Je vormt jezelf in je leven, maar dat kan gebaseerd zijn op volstrekt verkeerde gedachtepatronen. Het moet perfect zijn, het moet gaan zoals ik wil, het moet snel, het moet netjes, etc. Dat moeten is de crux. Zodra je dit inziet, dan start de genezing. Ik ben gaan inzien dat ik (omdat ik altijd op handen ben gedragen door mijn ouders) narcistische trekken begon te vertonen die ik zelf niet eens bewust doorhad. Continue problemen op mijn werk met mijn meerdere, 4x ontslagen, continue wisselende vrienden, problemen in de relatie, denken alles 'even' te kunnen doen, manipuleren, etc. Nu pas snap ik het en nu ik dit inzicht heb, kan ik mijn denken en handelen gaan aanpassen. Die onrust blijft in je lichaam zitten als je niet eerst de kern blootlegt. Ik had werkelijk nooit gedacht dat ik een (verborgen) narcist ben, laat staan dat ik het zou toegeven. Maar als ik alles nu bij elkaar puzzel, dan is dat toch echt de rode lijn in mijn leven. Een vriendin van ons was perfectionist. Al tijdens haar studie moest alles netjes, op tijd af en zij haalde de hoogste cijfers. Vanaf het moment dat zij het bedrijfsleven inging, stortte ze in. Waarom? Ze had ineens niet meer alle tijd om projecten af te ronden. Ze kreeg te maken met deadlines, andere verwachtingen, overleg, veranderingen, etc. Het perfectionisme nekte haar. Een andere vriend maakt een overstap naar een branche vanwege het geld. Na 3 jaar stortte hij in. Hij deed gewoon niet meer wat hij leuk vond en moest continue presteren. Een andere vriend ontmoette op zijn werk een manager die nog narcistischer was dan hij. Die manager ontsloeg hem binnen een 1/2 jaar wat die (ex) vriend van ons niet kon verkroppen. Inmiddels 5 jaar verder werkt hij nog steeds niet. Hij blijft in zichzelf geloven en vertelt iedereen hoe ze moeten leven. Hij weet alles (althans dat denkt hijzelf) ;-) Wat ik hiermee probeer duidelijk te maken is dat je kunt doorschieten door je opvoeding. Dit heb je vaak niet eens door. Mijn vriendin is bijvoorbeeld een pleaser, dus als mensen/collega's daar gebruik van maken, dan komt ze in de gevarenzone, want ze heeft moeite met nee zeggen. Afijn, het komt allemaal goed, zolang je actief blijft en je gaat focussen op wat de oorzaak kan zijn. Omdat je er zelf niet achterkomt (omdat het simpelweg je eigen gedachtenpatroon is) kom je er zelf niet achter. Jouw logica is (net als die van mij) ongezond. Schematherapie is een (zeer) goede manier om daarmee om te gaan of zelfs er vanaf te komen. Succes

Ik had gisteren een redelijke dag en vanochtend weer vreselijk misselijk wakker met veel oorsuizen en zuurbranden. Gisteren weer teveel gedaan. Dus wat je omschrijft komt mij in iedergeval erg bekend voor. Zelf vind ik het moeilijk om het rustig aan te doen als ik me even wat beter voel. Ga dan te snel weer teveel doen en krijg vervolgens de rekening weer gepresenteerd. Echt frustrerend om je na een betere dag weer zo ellendig te voelen. Lig nu weer jankend op de bank 😥 en vraag me af wanneer dit ooit over gaat.

Precies de manier van mijn lichaam om te laten zien dat ik weer eens over mijn toch al beperkte grenzen ben gegaan. Zodra ik meer dan 2 uur iets doe word ik misselijk. Al 2 jaar lang.
Ik heb allerlei onderzoeken gedaan omdat de burn-out begon met iedere avond overgeven na mijn werk. In korte tijd trok mijn energie ook helemaal leeg en kon ook maar 10 minuten wandelen, dat is gelukkig wel verbeterd maar nog is mijn belastbaarheid minimaal.
Uit de onderzoeken kwam een kapot maagklepje wat voor de reflux zorgde en heb ik Pantoprazol gekregen wat me enorm helpt te functioneren. Ideaal is het medicijn niet maar ik heb nog iets van een leven zo.

Ik heb een redelijke week achter de rug maar vanochtend weer heel vroeg wakker en kotsmisselijk. Verder heel erg onrustig gevoel en angstig. Wil huilen maar lukt niet. Vraag me ook af of dit komt doordat ik teveel gedaan heb. Ik herken het dus wel, maar weet niet hoe ik ermee om moet gaan. De onrust blijft de hele dag in mijn lijf zitten. Zit ook constant op mijn telefoon te zoeken wat het kan zijn maar brengt me alleen maar nog meer stress. Lukt me niet om gewoon te accepteren. Iemand tips ?

Hey, ik heb helemaal hetzelfde meegemaakt zo 2 maanden lang, maar wij denken dat wij een de Corona hebben gehad. Ik had enorme spanningsklachten in mijn benen, duizelig, geen evenwicht , ik zag wazig. Het leek of ik aan de drugs was! Mijn man werd later onwel met 39,2 koorts en begon ook te panikeren maar hij kwam er vrij snel weer boven. Mijn oren beginnen los te komen het maakt je zeer benauwd. Ook last van smaakverlies die nu ook terug is. Pompen met je handpalm en zout water spoelen en je weerstand versterken met vit C. Wat ook goed is met een burn-out . X

Nee, dit zal door middel van een vragenlijst of een gesprek zijn ook basis van klachten. Een bloedonderzoek kan eventueel om te kijken of bepaalde klachten door vitaminetekort komen. Overigens neemt niet iedere huisarts en werkgever het altijd serieus en is het belangrijk ook goed aan je zelf te denken. Gesprekken kunnen helpen, en een plan voor herstel. Waarom heb je zo weinig vakantie genomen? Zorg goed voor jezelf.

Helaas is niet iedere baas of bedrijfsarts bewust van de gevaren van een burn-out. Onderschat dit niet en luister naar je lichaam. Er is iets wat eruit moet en dat kun je beter niet negeren.
Goed laten onderzoeken of alles in balans is dmv een bloedtest is nr.1 maar komt daar niets uit, dan zou ik zsm om een kundige psycholoog vragen die kennis heeft van neurodiversiteit en trauma. En ben je ziek, dan heb je rust nodig. Trek op tijd aan de bel als je lichaam reageert!

Mij hielp het enorm om het vertrouwen in jezelf terug te krijgen. Vertrouwen in je lichaam, en dat het vanzelf weer hersteld.

Toen ik die eyeopener kreeg, van joh, Madelief, het komt echt goed, en als het weer iets minder gaat, ben je niet terug bij af. Je zit op de goede weg. Toen pas ging de angst weg, en hield ik bakken met energie over. Angst is een enorme energiekiller.

Aanvulling: in de zon lopen/liggen/zitten helpt ook maar ook dat effect is maar van korte duur.

Hoi A, heel herkenbaar.
Ik had dit ook, en een goedkope smartwatch heeft bij mij hierbij geholpen. Ik had hier een alarm op ingesteld die om de 15 min trilde, en ik voor mezelf even moest nagaan hoe ik op dat moment zat, dat ik dan weer goed rechtop ging zitten, en dat ik even moest ontspannen . Heel veel succes met het opbouwen van je uren.

Zeker herkenbaar! 3x2u is wel meteen best veel. Ik ben heel rustig gaan opbouwen en telkens wanneer de spanning wat afnam ben ik er kleinde dingetjes bij gaan doen. Uiteindelijk hielp het me juist ook wel om weer te werken, het gaf me ook vertrouwen. Maar echt goed naar je gevoel luisteren en heeeeel rustig aan, soms 2 stapen terug en weer 1/2/3 vooruit.

Hoi, ik doe al jaren elke dag ademhalings oefeningen en yoga. Zeker nu ik een burnout heb. Alle tijd hiervoor. De ademhaling voor de parasympaticus is een hele goede. 10 minuten rustig via de buik inademen, dan langer uitademen via de mond en vervolgens een paar seconden adem vasthouden. Dit doe ik 3 x per dag. Uiteindelijk ga je vanzelf rustiger door ademen. Heel veel succes

Schermen zijn gewoon heel erg belastend voor je brein.. ik heb dat ook dat duizelig gespannen kaken schouders nek hals middenrif.. zelfs bij een boek lezen of kleuren. Maar je moet dan inderdaad rust nemen en even je lichaam en brein qeer ontspannen. En denk dat je in de ochtend er meer laat van heb.. dan als je smidsags op je laptop zou zitten. Veel succes

Idd een teken dat jouw hoofd de prikkels nog niet kan verwerken. Waardoor het stresssysteem aangaat en je deze klachten krijgt. Op het moment dat je de klachten ervaart weer even rust nemen en goed proberen aan te voelen wat wel lukt en wanneer de klachten beginnen. Inspanning -> ontspanning -> inspanning -> ontspanning.

Wat voel je precies bij je voeten? ik heb dan vaak hele koude voeten en voel een soort van stroompjes.

Ja ik had ook last van intrusies als gevolg van de angst- en paniekstoornis die ik door mijn BO ontwikkelde.
Omdat ik niemand wil triggeren zal ik niet in detail treden maar ik was vreselijk bang dat ik gek werd en mezelf of een ander dan wat aan zou doen. Durfde niet alleen in de kamer te zijn met mijn nichtje dat toen nog een baby was daardoor.
Die gedachten kwamen echt puur door de overload aan stress en nu heb ik ze niet meer. Hooguit denk ik soms: o ja toen had ik van die rare gedachten.

Maar toen vond ik het doodeng en dacht ik dat ik gek werd, schaamde ik me ervoor enz. Dmv therapie heb ik geleerd; het zijn maar gedachten en ze betekenen niks. Ze worden alleen belangrijk als jij ze belangrijk maakt.

Het kan ook helpen om een beetje de spot met jezelf te drijven. Ik noem mijn angstbrein ‘dramaqueen’ en als ik onrealistische gedachten had/heb, dan denk ik: o de dramaqueen is weer even op zoek naar aandacht hoor. En dat maakt het dan allemaal wat minder beladen.

Veel sterkte en houd moed, je klachten kunnen écht veel minder worden en overgaan.

Derealisatie is géén mentale klacht... dan is je spanning in je lichaam zo groot dat je lichaam je bewustzijn half uit gaat zetten, door de natuur ingebouwd als je bijvoorbeeld door een roofdier gepakt wordt...

* zonder medicatie moest het zijn

Hallo Bas, heel herkenbaar jouw verhaal. Ik heb met twee verschillende psychologen te maken gehad en beiden komen met een ander verhaal. De eerste stelt een angststoornis vast en adviseert ook om leven zo veel als mogelijk te blijven leven. De tweede stelt overspannenheid vast, waarbij angst een gevolg is. Rust nemen zou de overspannenheid en angst dus doen verdwijnen. Tot nu toe probeer ik mijn leven zo veel als mogelijk te leiden maar zak inderdaad ook steeds verder weg.

ik heb ook veel angsten en beheersen momenteel heel m'n leven..heb het daar pas geleden met mijn man over gehad, maak met name over hem veel zorgen omdat hij met hartklachten zit en daar een tijd geleden aan geholpen is ( stent geplaatst) nu gaat het weer niet zo goed en volgen er volgende week onderzoeken. dus hij is eigenlijk in goeie handen..maar ik kan het niet loslaten en kan van bijv al helemaal in de stress schieten als hij me belt...zo bang dat het mis is. ook met de Kids kan ik dat zo hebben..kortom bang dat er enge dingen gebeuren, bang om mensen te verliezen. ik ben 47 en heb beide ouders ook al enkele jaren niet meer. dus allemaal misschien niet zo gek..maar tis zowat ziekelijk, heb er ook veel lichamelijke klachten van, moe!, spierpijn, hoofdpijn etc. ik was t ineens helemaal beu! en start volgende week met IEMT therapie ( lijkt op EMDR) Maar dit is vooral voor angsten ...hoop dat dit me voor een deel gaat helpen

Als je in een b.o zit dan betekent het dat je lichaam en hersenen rust nodig hebben.. dus extra prikkels opzoeken of sporten met een zwaar overspannen lichaam en brein gaan je niet beter maken... voel je grenzen aan voel hoeveel spierspanning je hebt die dag. Ga elke dag in de natuur wandelen om je zenuwstelsel rust en ontspanning te geven het liefst 30min kijk niet veel tv of alle schermtijden verminderen ook je tel.. probeer te accepteren dar je je nu zo voelt maar dat et ook weer langzaam aan beter en beter gaat mits je je lichaam ook de tijd geeft zich te herstellen.en als je je weer war beter voelt ga dan jezelf prikkelen.. na de stad bijv.

Hoewel ik graag andere mensen willen helpen loop ik ook zelf rond met angst. Nu heb ik volgende week afspraak met een therapeute en hoop daarmee geholpen te kunnen worden.Volgend jaar moet ik eventueel een nier afstaan aan mijn zieke zoon die nu elke 2e dag aan de dialyse vastzit. Ik heb hem sinds 1993 thuis verzorgd met dagelijks katheters,medicatie en elke 3e week naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Dit was tot 2010,toen kwam hij door omstandigheden in beschermd wonen.Omdat hij nu steeds slechter wordt en zijn lichaam steeds zwakker willen de artsen mij als donor. Begin oktober hoor ik of ze mij echt zeker willen voor de donatie. Mijn zoon wil niet op de wachtlijst staan, de waxhttijden zijn gemiddeld 4 jaar via eurotransplant. Maar deze situatie roept angst bij mij op. Ze gaan in mijn lichaam snijden en wat als mijn andere organen beschadigd raken of reageren op dat een nier verdwijnt? Misschien heel onlogische gedachten maar dit voelt zo spannend voor mij. Ik ben alleen met 2 jongere kinderen en kom uit een andere land. Ik heb een klein netwerk en voel me vaak eenzaam. Heb iemand anders ook een nier afgestaan?

Hoi y heb je ook veel hoofdpijn en spanningsklachten met name schouder nek keel gezicht en soms beetje drukkend gevoel op de borst? Wat zijn joun lichamelijke klachten

Hoi Bas,

Ik worstel hier zelf ook al een tijdje mee. Wel geloof ik dat ik het stadium van angststoornis voorbij ben. Ik zal proberen uit te leggen hoe ik daar zelf tegenaan kijk.

Mijn inziens komt een angststoornis voort uit een burnout (langdurige spanning en dus overbelasting van je zenuwstelsel)
Door de lichamelijke sensaties die jouw lichaam geeft door de spanning denkt je geest dat er gevaar is. Je lichaam maakt adrenaline aan en adrenaline zorgt ervoor dat je cortisol waardes stijgen. Cortisol bouwt geleidelijk op en bouwt ook geleidelijk weer af. Een angststoornis wordt vaak ingeleid door terugkerende paniekaanvallen (mensen die dit ervaren hebben weten dat het letterlijk voelt of je doodgaat). Dit gaat natuurlijk in je brein zitten, dit wil je niet nog eens ervaren. De spanning die vervolgens opkomt wanneer er situaties voorbij komen waarbij je eventueel een paniekaanval kan krijgen veroorzaken vervolgens opnieuw paniek. Een vicieuze cirkel. Een paniekstoornis slaat een enorm gaat in je energie en drijft je cortisol weer verder omhoog. Terwijl je juist herstelt door je cortisol te laten dalen. Veelvuldig in paniek zijn is dus funest voor je herstel. Mijn inziens begint het met het stapsgewijs afbouwen van de paniek en paniekaanvallen. Een psycholoog kan je hierbij helpen door cognitieve gedragstherapie.

Uit je verhaal kan ik opmaken dat je dingen onderneemt die jou heel veel stress geven terwijl je stresssysteem nog 'te hoog' zit en je hier direct extreme stressreacties van krijgt en dus weer paniekerig word. Ik denk dat het voor jou handig is om dit geleidelijk en met maten aan te vliegen. Voel je dat je heel veel spanning ervaart voor een activiteit, niet doen. Voel je een klein beetje spanning, wel doen. Je mag best iets spannend vinden maar probeer dingen met babysteps te gaan doen. Als je echt in paniek raakt dan was het te veel. Lekker laagdrempelig en vooral iets dat je een beetje leuk vind. Als je dan moe en uitgeput, maar niet angstig thuiskomt, denk je van: "poeh dat is me toch weer gelukt".

Op deze manier kan je langzaam je cortisolniveau laten dalen en van je paniekklachten afkomen. Je zal zien dat je over een langere periode steeds wat spannendere dingen kan gaan doen, zonder dat je lichaam er enorm op reageert. Let wel op: dit gaat met vallen en opstaan.

Nog een paar tips die mij ook enorm geholpen hebben:

Ik ben slaap gaan zien als iets heiligs, tijdens je slaap daalt je cortisol en beginnen je hersenen met herstellen.
Als je moeite hebt met inslaap komen, wellicht helpt een blauw licht bril. Vond ik zelf een verademing om deze in de loop van de avond op te zetten.
Voor de rest de standaard dingetjes: relatief gezond eten en elke dag een stukje wandelen / fietsen. Mocht je hier op een gegeven moment gek van worden (werd ik ook) ga lekker muziek of podcasts luisteren terwijl je onderweg bent.

Sorry voor het enorm lange verhaal maar ik hoop dat je er iets aan hebt.

Groetjes!

Hoi Anoniem,

Ja zeker hoofdpijn heb ik ook veel gehad, nu is dat ook nog het eerste symptoom wat ik heb als ik moe ben. Spanningsklachten in nek, schouders, gezicht en kaken heb ik ook nog steeds. Wel een stuk minder dan voorheen maar ik hou nog veel spanning vast in die gebieden. Lijkt wel of het daar het hardnekkigst is.
En ik heb elke avond in bed hartkloppingen, niet heel hard of snel of onregelmatig maar gewoon iets harder dan mijn normale hartslag zeg maar.
En aan het eind van de dag soms pijnlijke benen van vermoeidheid.

Alle klachten zijn wel veel heftiger geweest ten opzichte van nu.

Als aanvulling op Frank:
Ik heb veel last van faalangst gehad (nog steeds). Ken je de window of tolerance?

Zoek op YouTube naar : window of tolerance dr tracey marks
Het is een korte en duidelijke uitleg over window of tolerance, angst/stress en in welke “State of mind” je moet zijn om spannende of nieuwe dingen te ondernemen.

Na die uitleg, vind ik een andere illustratie van de “window of tolerance” fijn om het beter te begrijpen.
Google naar: window of tolerance boat. En klik op de afbeelding met een eenhoorn-bootje.

Hoi allen. Ik heb ook een burn-out met angstklachten. Door het overbelaste zenuwstelsel komen die angsten, dat is heel normaal. Soms kan ik heel reeel kijken naar de angsten maar een ander moment grijpt het me enorm aan.
Ik doe nu lichaamswerk met mijn therapeut en hatha yoga, heel helpend!
Verder kost het geduld en tijd….

Laat maar .. hoogmoed en weer te positief. Mijn valkuil (voor de zoveelste keer). Compleet hyper en gesloopt alleen al door het uitzoeken, regelen van afspraken, etc.

Ik ga maar eens luisteren naar de deskundigen, want hier was ik al voor gewaarschuwd. Klein houden en accepteren dat ik nog niet de energie heb die ik steeds denk te hebben. Kortom, vrijwilligerswerk en dan ook dat beperkt...zo moeilijk om dat te accepteren..

Heel goed, klein houden en kleine stapjes dan kom je er wel. Niet te snel willen, ik ken de valkuil :)

Hoii,

Wat fijn dat het het zo goed gaat,
Ik denk dat je het best iets kan kiezen wat bij je past en leuk vind om te doen.
En kijken hoe dat gaat. Het gaat misschien met vallen en opstaan maar ook dat komt wel goed.
Zit je al lang in een burn out?

Heel veel succes!!

Hoi, ik herken je klachten en verhaal. Wat mij heel erg heeft geholpen. Ik weet niet of dit bij iedereen werkt maar ik ga naar acupunctuur en tuina massage. Dat brengt je lichaam weer inbalans en de stress wordt uit je lichaam gehaald. Daarnaast slik ik magnesium, Ashwagandha en visolie. Ik wandel elke dag een stukje met meditatie of natuur muziek. Daarnaast heb ik in het begin toen het heel erg was 3 x per dag ademhaling oefeningen gedaan. Ik ben nu 7 maanden verder en ik ben echt met grote stappen vooruit gegaan. Ik heb geen paniekaanvallen meer gehad en het onrustige opgejaagde gevoel is weg ( zo goed als) ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan maar het wordt beter echt waar!

Hoi wat vervelend om te horen dat ze je niet goed hebben geholpen .Ik denk vaak dat opgeleide mensen wel heel slim zijn...
Maar van jouw verhaal hoor ik dat ze niet goed naar jou hebben geluisterd. Wat zijn jouw behoeftes ,wat heb je nodig om verder te kunnen? Ik hoop dat je ergens terecht kan misschien bij een psycholoog om de oorzaak te achterhalen achter jouw angsten en dat ze jou echt steun en hulp kan geven.

Ook last van intrusies?

Door wie heb je de neuroscan laten uitvoeren? Is dit met een doorverwijzing van de huisarts?

Lieve Joop,

Ik weet waar je doorheen gaat. Ik ben er ook geweest. Angst, paniek, druk in m’n kop, gevoel van totale controle verlies, alsof je niet meer weet wie je bent; het is allemaal stress. Het is een vicieuze cirkel die je in z’n greep heeft. De gedachten, de fysieke klachten, daarover dan paniek. De stress en zorgen blijven aan staan. Ik weet hoe moeilijk het is om jezelf ervan te overtuigen om het even te laten en je eraan over te geven, maar geloof me, dit is het beste wat je voor jezelf kan doen. Je hoofd zit vol en er kan even niets meer bij. Geef het de rust en de kalmte die het nodig heeft wanneer dit mogelijk is. Vermijdt een tijdje prikkels en probeer wat tot rust te komen. Ga rustig ademhalen en wees lief voor jezelf. Je gaat hier uit komen. Laat het soms even zijn voor wat het is en praat erover met mensen die je vertrouwd.

Veel liefde en sterkte.

Hallo ja ja zeer herkenbaar
Duizeligheid
Zwaar oververmoeid
Geen besef omgeving
Piekeren
Dood gedachten
Hoofdpijn enz enz en ja ook het gevoel of je van,de sokken gaat. Kan nog geen gesprek meer voeren of ik dwaal af en val,in slaap staren de,hele dag enz om gek van te worden .hoe is het nu met je ?

Het gaat heel langzaam beter worden.. 2 jaar geleden kwam ik ook in een zware b.o. kon letterlijk niks meer door al mijn klachten ook enorm duizelig het gevoel out te gaan angstig overprikkeld, spieren die snel afzwakte.. ook bij et middenrif, geen emotie aankunnen gelijk gespannen angstig enz.. heb de eerste 2 maanden vooral moeten rusten. Alleen snapte ik toen niet sat ook dat brein rust had dus continu aan t googlen naar al mijn klachten te veel jn me hoofd zitten. Als je op een gegeven moment het gaat accepteren dat je echt niks hebt maar toch echt in een b.o zit.. dan kan je er langzaam werk van maken om je langzaam weer beter te voelen. Het is een moeilijke weg heb heel veel steun nu nog steeds. Maar het gaat langzaam aan beter worden ook de klachten .. succes

Hallo goed om te horen. Welke weg ben je ingeslagen mbt hulp? Zelf ga ik nu naar hypnose terapuet. Mag ik hopen het wat gaat helpen. Net pas 2x geweest mvg anoniem

Ik heb een hele team toen gehad.. psycholoog, lifestyle coach, fysio,.. eigenlijk hebben ze me geleerd hoe stress werkt in je lichaam.. je lichaam beter aanvoelen om te gaan met prikkels enz.. ze hebben gekeken naar mijn manier van denken en waarom ik maar altijd doorging.. uiteindelijk er veel aan gehad veel geleerd alleen moet je et uiteindelijk zelf uitvoeren om beter te worden.. duurt lang kan nog steeds niet werken en moet bij inspanning nog veel rusten door et gevoel in me hoofd en spierspanning rond nek keel schouders kaken enz.. maar voel wel verschil de vermoeidheid is niet meer zo heftig als in het begin. En de angst is ook wat minder. Wel ben ik begonnen met citalopram. Geeft me wel een steuntje in de rug. En daarbij vitamine b complex magnesium omega 3 ook voor darmen heb ik vitamines .. osteopaat accupentuur dry needling.. helpt allemaal wel.

Wou nog zeggen dat ik na 2 jaar wel nog wat meer moeite heb met daglicht moet met zonnebril oplopen.. tv schermen telefoon of zelfs boek lezen word ik sneller duizelig of gespannen van .. ook pijn bij de ogen en rond oren en kaken.. dat vind ik wel lang duren.. kan niet zoals de meeste lekker netflixen. Kijk pas tv in de avond

Heeft iemand medicijnen tegen duizeligheid gehad of gewoon afwachten en rusten..?
Ben nu 6 mnd onderweg

Nou dat heel verhaal geef de burger weer moet. Maar het is lood en lood zwaar. De vermoeidheid is zo zwaar Dat zelf hier de gehele concentratie er niet meer is .auto rijden, winkel bezoek enz enz vergeet het maar,maar naar jouw verhaal wel veel helderder.,op zijn tijd en dat is toch wel veel ben je er echt klaar mee om dat het zoö zwaar vermoeidheid mee speelt trek je het gewoon niet meer .je staat kapot op uit bed en gaat er weer dood in.slapen, slapen en nog eens slapen. Maar,als ik in je verhaal hoor je totaal niks meer kon Dan kan het dus nog erger. En heb het echt gehad met mijn bo en het gevecht tegen de niet meer leefbare uitputting en zware vermoeidheid. Maar nogmaals zeer bedankt voor je verhaal. Hoop nog eens van je te horen .het lezen hier van ervaringen is prima. Maar aan steun hebben we natuurlijk ook veel..top mvg,anoniem

Ik ben op ik voel mn lichaam niet meer

Niet meer dan 2 uur iets doen na 2,5 jaar rust? Niet flauw bedoelt, maar dan zou ik echt een andere burnout specialist in de arm nemen of andere psycholoog. Er zit duidelijk geen progressie in je herstel of is er nog spanning? Ik deel de dag op 1 twee delen. Dus zodra ik wakker ben (vaak erg vroeg), zit ik vol adrenaline. Ik heb dan ook nog steeds stress. Ik trek dan bewust sportkleding aan en laat de hond uit. Even een blokje om. Zo'n 10 minuten. Daarna ga ik altijd sporten. Of naar de fitness of wielrennen. Niet superfanatiek, maar vooral bewegen op hoger tempo. Dit doe ik 30 tot 60 minuten. Eenmaal thuis douche ik. Eet ik een stevige lunch en val dan in slaap op de bank. Na 1 uur word ik weer wakker en ga dan bijv. wat aan de tuin doen, huishouden, boodschappen of soms zelfs weer een (klein) rondje fietsen. S'avonds kijk ik geen film, maar youtube filmpjes. Soms met geluid uit. Je moet echt veerkracht gaan realiseren in je lijf en geest. Dus de lat steeds iets hoger leggen. Dus ik begon met 15 minuten wandelen en zit nu op 60 minuten fietsen. Dit alles binnen 2 maanden. En ja, ik heb al eens een terugval gehad, maar merk dat ik minder diep viel dan daarvoor. Ook dit komt door de veerkracht die je onbewust hebt gerealiseerd. Eet s'avonds stevig, zodat je ruim voldoende energie binnen krijgt. Maar beweeg/sport en laat anders een schema voor jezelf opstellen.

Ik zit er al 3 jaar in en herken het verhaal en de gedachtes wel.
Bij mij verloopt het zo traag doordat ik er ook een paar x corona overheen heb gehad
Welke geresulteerd heeft in klachten van Long covid. Wellicht heb jij dit ook?

Hi Anoniem,

Ook ik herken je verhaal, ben een ruime 2,5 jaar onderweg en door terugvallen + meermaals Corona met long covid nasleep, nu eigenlijk op hetzelfde punt als jij aangeeft.

Diana, ik ben even heel benieuwd of jij misschien nog advies of tips hebt (gekregen) mbt long covid in combinatie met burn-out? Valt daar nog iets extra aan te doen of is het gewoon accepteren dat de hersteltijd extra is?

Mvg,
A

Mijn tip is starten met antidepressiva ik slik nu citalopram 10 mg en daarbij doe ik de epiphora methode. Ik hoop dat ik zo het brein kan resetten en mijn lichaam wat rust kan gunnen om te herstellen. Ben net begonnen hiermee maar lees op de site long covid lotgenoten dat ze hier veel baat bij hebben.

Wat zijn jouw klachten?
Mijn klachten:
Slecht slapen gebroken en onrustig
Zweten
Koude tintelende voeten
Druk op hoofd en oren
Tinnitus
Angstig
Hartkloppingen en hartoverslagen
Vermoeid slap voelen van tijd tot tijd
Overprikkeld op hoofd en ogen
Geweldige spanningen van tijd tot tijd
Nekpijn
Continue gespannen spieren
Burning skin.

Verder ritme aanhouden
S'ochtends en s'avonds klein rondje wandelen
Gezond eten
Water drinken
Regelmaat korte rustpauzes inlassen
Middag slaap

Gr

(schrijver van originele post)

Ik heb contact gezocht met mijn psycholoog en hij bevestigt dat dit niet normaal is. Er gaat zich nu een team over buigen samen met mijn huisarts.

Ik heb voor zover ik weet nooit covid gehad (nooit klachten, nooit een positieve test), maar ik vermoed ook dat het long covid kan zijn. Anders misschien CVS. Helaas beiden niet te behandelen en CVS gaat nooit over. Ik ben aan de ene kant blij dat ik word bevestigd in mijn klachten, maar aan de andere kant ben ik doodsbang voor wat ik wel blijk te hebben. Een burnout kan je tenminste nog uit komen...

Nou ik lees toch positieve verhalen over long covid een ssri.

Wat zijn eigenlijk de klachten?

Hi Diana,

Ik hoop dat dat gaat werken voor je!
Zie er inderdaad veel lovende verhalen over, long covid + citalopram.

Ik moet mezelf even corrigeren; ik dénk dat ik long covid heb omdat ik er nadat ik er heel erg ziek van ben geweest, in een staat van totale lichamelijke luitputting terecht ben gekomen en dat sinds dien bizar langzaam herstelt.

Mijn klachten zijn;
- Opgejaagd gevoel / angstig
- Extreme prikkelgevoeligheid, vooral op geluid. dermate dat ik geen gesprekken kan voeren zonder duizelig te worden. Bij het voorzichtig inruimen van de vaatwasser moet ik al oordoppen in bijv.
- Onrustige slaap
- uitputting, ik heb eigenlijk geen leven omdat ik zo weinig tot niets kan.
- Druk op/in het hoofd
- Spierspanningen

Ik heb geen idee, en denk dat een huisarts je dat ook niet kan vertellen, of dit nog bij (complexe, langdurige) burn out hoort, of dat dit dus inderdaad long covid kan zijn en of citalopram daar dus iets voor doet.

Ik merk namelijk wel vooruitgang als ik onder mijn grenzen blijf, maar tergend langzaam, en ik val met stressvolle gebeurtenissen ook zo diep terug dat ik opnieuw moet beginnen..

Vind het ergens ook eng om met antidepressiva te beginnen, stel je voelt daardoor je lichamelijke grenzen niet meer die ik nu eindelijk na heel lang in dit proces, wel voel. Dan ben je straks uiteindelijk alleen maar verder van huis omdat het alleen maar beter lijkt te gaan door de onderdrukking, maar daaronder nog wel uitputting zit?

Als iemand hier verder inzichten / ervaringen over heeft, hoor ik die graag. Mijn geduld is na 2,8 jaar zó op..

Liefs en sterkte

Ik hen begrepen dat ssri niet onderdrukt maar als het ware je brein reset om

Sorry hierboven ging iets mis...

Ik heb begrepen dat het niet onderdrukt maar dat je hersenen (hypothalamus- hypofyse-bijnieras) moet weer leren ‘hoe met moet’. Ook moeten de cytokinen in je hersenen (waardoor je je ziek /uitgeput kunt voelen) rustig weer gaan dalen. Je hersenen zijn niet kapot, maar ontgregeld. Ze moeten als het ware gereset worden.”

Daarbij vermindert het wel angst en spanning en ga je beter slapen. Hiermee hoop ik de cirkel te doorbreken.


Hoe ziet jou dag eruit? Wellicht kan een ergotherapeut meekijken. Als je zo weinig energie hebt lijkt een uur sporten ook niet goed blijkbaar is dat veel te veel.

Hi Diana,

Dank voor de reactie. Waar ik even benieuwd naar ben: Hoe weet je dat de klachten die je ervaart, als gevolg van cytokinen / long covid komen, en niet van de daadwerkelijke uitputtingsstaat? Is dit op een bepaalde manier vastgesteld bij jou / vast te stellen? Ik twijfel hier aan bij mezelf namelijk.

Want van wat ik tot nu toe heb gelezen en geleerd, is dat burn-out (niet overspannenheid, maar dus echt totale uitputting) het eindstadium is van bijnieruitputting. Als gevolg van (chronische) stress, (dit hoeft niet enkel werk te zijn, kan ook verkeerde voeding, hitte, slopende relatie etc., vaak combinatie, zijn) hebben de bijnieren zo lang veel cortisol en andere hormonen aan moeten maken (aangestuurd door je hypothalamus / hypofyse), dat je bijnier, de ''leverancier'' van allerlei belangrijke hormonen, dus uitgeput is geraakt. Hoe langer je in die toestand blijft waar herstel uitblijft, gaat je lichaam om dat te compenseren en je nog enigszins te kunnen laten functioneren, andere voorraden plunderen. En zo ontstaat er nog meer uitputting van allerlei systemen, met daaruit voortvloeiend zo'n beetje alle mogelijke klachten die je je kunt voorstellen.

De oplossing is daarbij logischerwijs dan reserves gaan opbouwen die leeggeroofd zijn. (goede voeding, heel veel rust, slaap, supplementen, matig bewegen.). Corona (elke luchtweginfectieziekte) geeft een enorme extra uitputtingsslag op de bijnieren. Daardoor ga je er dus nog dieper ''in''. Even een flink verhaal zo, maar wellicht heb je nog wel wat extra's aan dit perspectief.

Ik vraag me dus vooral af; hoe weet je of je je ziek/uitgeput voelt door cytikinen in de hersenen (dus gevolg postcovid), of doordat daadwerkelijk alle voorraden zijn geplunderd?

Ik ben in elk geval super benieuwd naar wat het voor jou gaat doen, na zo lang onderweg wil je niks liever dan je leven terug.. Als je wil; hou me (ons) op de hoogte!

Mijn dagen zijn momenteel heel beperkt, wanneer ik genoeg energie heb probeer ik een stukje (2x10 of 2x20 min) te wandelen, daarna rust. Verder voel ik het met de dag aan; lezen, soms voorzichtig kort met een vriendin afspreken, daar dan weer van bijkomen..

tja ik zal misschien nooit 100% zeker weten of het nu Long covid is. Ik weet alleen dat ik daarna de druk op het hoofd oren, tinitus enz erbij kreeg. Maar wat ik wel weet is dat ik nu op geen enkele manier rust heb. Het is zo grillig en de tijd dat ik me tussendoor wat beter voel en wel een beetje goed slaap is zo minimaal dat dit ook niet opschiet. Ik hoop dat de citolapram de scherpe kanten eraf haalt en mij wat stabieler maakt qua slaap waardoor ik de kans krijg een beetje bij te trekken. Ik zie het niet als onderdrukking maar meer als een steuntje in de rug om een beetje op adem te komen. Maar ik zit hier dan ook al 3 jaar in....

Ik wens je in elk geval van harte toe dat je hiermee de goede richting op kunt gaan. Na 3 jaar (ook ik ben bijna op dat punt), is moed en acceptatie houden bijna niet meer te doen..
Veel sterkte

Je lichaam werkt op wat je erin stopt. Stop het goede erin, dan kan je lichaam en makkelijk energie uithalen en herstellen. Zorgt voor voldoende magnesium en zout. Stop gewoon geheel met bewerkt voedsel en zorg voor een stabiele suikerspiegel. Als ik het zo lees zit je in een semi-herstel wat heeeeel traag vooruit gaat. Je mist dus iets.

Citalopram kan inderdaad wel dat steuntje in de rug geven.. slik het nu 4 maanden spierspanning is iets meer gedaald en de angst lichtelijk ook.ik slik 10mg wil ook niet meer, want ben wel vanplan om het weer af te gaan bouwen. Het is niet zo dar je helemaal over je grenzen gaat .. ik blijf spanning en ontspanning met elkaar wisselen en neem ook mijn tijd om te ontprikkelen en de hersenen rust te geven. Door geen tv te kijken mediteren ademhalingsoefeningen journaleren koude douche 2.min. 2x per dag 30 min wandelen en iets doen war je leuk vind.. ik hou van koken en eindelijk kan ik het weer iets beter.. eerst werd ik zoo moe dar ik op bed moest gaan liggen.. dat was mijn 1ste jaar van me b.o

Hey, laat je niet kisten met long covid of CVS 'gaat nooit over'. Veel mensen blijven puur in dezelfde shit hangen waardoor ze niet vooruit gaan. Deze dingen zijn wél te genezen als je kritisch naar jezelf kijkt en grote veranderingen durft te maken. Je kan ook veel stress ervaren omdat je nog een onverwerkt trauma hebt, of simpelweg omdat je bepaalde voedingsstoffen te weinig binnen krijgen, of omdat je simpelweg te weinig eet om je lichaam de reparaties te laten doen die het moet kunnen doen.

Ik heb me de laatste jaren overwerkt. Ik voel dat ik in burnout zit. Ik kan me niet meer concentreren heb spanningen in mijn hoofd. Word s nachts wakker en lig bezig met mijnn werk. Krijg opmerlingen dati. k te traag werk wat stress geeft. Ik kon vroeger bergen verzetten. Nu gaat alles zo traag. Mijn dokter gaat nagaan of ik burnout heb. Ik heb geen idea jhoe ze dit kan checken en bevestigen.

@Liselotte, dat klinkt 95% zeker dat het overspanning is of iets soortgelijks. Een echte burnout merk je wel, want dan kan je niks meer en ook niks meer hebben. Je kan dus niet eens naar je werk fietsen/rijden. Overspanning kan wel overgaan naar een burnout, dus wees wijs en meld je vandaag nog ziek.

Hallo iedereen. Na jaren van een opeenstapeling van gebeurtenissen heb ik plots tijdens een drukke week een crash gehad van misselijkheid, duizeligheid en extreme vermoeidheid, trillingen, hyperventilatie. Na een dagje rusten en goed slapen veranderde niks, waardoor ik meer paniekaanvallen kreeg. Ben nu een weekje verder, dokter gaat nog onderzoeken doen. Maar het voelt aan als babystapjes. De vermoeidheid gaat gewoon niet weg. Het voelt alsof ik een zware griep heb, maar dan zonder enige symptomen. Zo slap, zwak en vermoeid. Ik leef al 5 jaar met een brughoektumor die ook voor duizeligheid zorgt, waardoor ik nu mijn balans helemaal niet meer vind. Mijn omgeving vermoed een burn out. Kan dit? Ik ben toch wel bang..

Ja hoor, zeer herkenbaar. ook een constant deinend gevoel, maar je valt inderdaad niet om.. heb ik ook heel lang last van gehad +- 2 jaar .. nu komt het nog sporadisch voor.

Ik heb dat deinende gevoel ook, maar ook bij drukke plekken. Het word dan erger en krijg ook het gevoel dat ik me benen niet meer voel

Heb ik ook veel last van. Alsof je niet “stevig” op je benen staat. Vaak als ik moe ben of heel veel stress heb ervaren de dag ervoor, dus laag in mijn energie zit. Heel vervelend maar probeer mezelf altijd te vertellen dat ik niet “zomaar” omval en is gelukkig nog nooit gebeurd.

Dat heb ik ook gehad ja en soms nog wel. Vooral in supermarkten. Het heeft denk ik puur met de overbelasting van je hoofd te maken. Ik merk vooruitgang sinds ik bij een natuurgenezer loop en sindsdien zo natuurlijk mogelijk probeer te eten incl. goede supplementen (magnesium, zink, b12 etc). En wandelen in de natuur is ook goed en als het kan met blote voeten. Sterkte!!

Heel herkenbaar . Ik vraag aan mijn man of ik raar loop, nee zegt hij. Voor mijn gevoel wel en moet bij elke stap nadenken lijkt het. Heel bizar. Soms voelt het alsof mijn benen soort van los zijn v mijn lichaam

Ik heb dat ook. In het begin van mijn b.o voelde me hoofde bedrukt en alsof ik heel dronken was met daarbij me benen niet te voelen en angst flauw te vallen. Nu 2 Jr verder bijna nog wel last van maar njet meer zoals toen. Wel duurt het lang heb dagen dat de klachten wat meer na de achtergrond gaan en soms komen ze weer alsof et nooit over gaat.. maar toch geloven dat et goed komt. Sterkte

Ja! Dat ken ik! Haha, grappig eigenlijk. Mensen lijken meer op elkaar dan ze denken. Ik zal je mijn ervaring vertellen. Op school hadden we over het enge fenomeen of het waar was dat als je een kip de kop eraf hakt hij echt ging rennen. Meneer vertelde dat de aansturing voor lopen vooral vanuit je rugzenuwstelsel komt. Je loopt zonder er over na te denken. Een kip die in gevaar is wil vluchten. Dat gevaar signaal gaat naar zijn rug. Tjop! Koppie er af en kipje loopt. (brrr best eng) nou daarom voelt het gek als je beseft dat je loopt, en ademt. Hey denk eens aan je tenen. 1, 2, 3, nu voel je ze pas. Interresant he? Wetenschap. Door jou vermoeidheid voelt het nog vreemder. Om je vraag te beantwoorden: best normaal fenomeen. Hopelijk komt het goed met jou.

Heb ik ook al enkele maanden. Evenwichtstesten bij een neuroloog waren niet goed. ( 1 /2 minuut stilstaan met je voeten tegen elkaar en op een rechte lijn lopen waarbij je hiel de vorige het moet raken ). Maar kreeg geen verdere info..
Blijkbaar gebeurt het bij een overprikkeling van het zenuwstelsel dat de boodschap voor je evenwichtsorgaan verstoord is. Na lang zoeken op internet gevonden en werd dit door mijn huisarts bevestigd. Hoe en wanneer dit overgaat weet ik niet. Het enige waar men wel altijd met zwaait is anti depressiva. Ik wens je van harte veel moed en beterschzp

Wat voor lichamelijke klachten heb jij Priscilla?

Hoi Lisa,

Even een vraagje. Je hebt het over bloeddrukschommelingen. Heb jij bewijs dat je bloeddruk daarwerkelijk laag word en je daardoor het gevoel hebt weg te vallen?

Ik herken namelijk dit gevoel. Als je flink burnout bent en heel weinig energie en prikkelgevoeligheid is het het ergst. Maar dit komt niet door je bloeddruk, maar door je hersenen die alle prikkels / emoties even niet kunnen verwerken. Misschien haalt dat ook een stukje angst weg.

Hoi Lisa,

Ik herken heel veel van je verhaal. Ook de angst om naar buiten te gaan vanwege de duizeligheid en het feit dat dit het herstelproces in de weg lijkt te zitten. Als het ware verlies je het vertrouwen in de werking van je lichaam, en dat is heel naar. Ik heb zelf een relatief lage bloeddruk. Niet gevaarlijk maar wel altijd al het geval. Sinds ik met een burnout thuis zit (vooral in het begin eigenlijk) vaak dat gevoel, en ook vaak dat het plots op komt zetten, alsof je uit het niets op een varende boot stapt terwijl je gewoon door je woonkamer loopt. Mijn huisarts wijdt dit aan een combinatie van lage bloeddruk en hormonale disbalans. Het schijnt dat vooral vrouwen bij hun burnout heel veel extra last krijgen van de hormonen, bij mij zijn veel symptomen ook extreem uitvergrote versies van zaken die ik in mijn pubertijd vlak voor mijn menstruatie voelde.

Waar ik benieuwd naar ben: ben je ooit daadwerkelijk flauw gevallen? Ik realiseerde me na een aantal maanden dat ik dagelijks de angst had flauw te vallen maar dat dit op geen enkel moment ook echt was gebeurd. Dit gaf me toch redelijk wat vertrouwen om gewoon de deur uit te gaan.

Sta je in contact met de dokter over de bloeddruk en meet je deze regelmatig? Er zijn wel manieren om dat wat omhoog te krijgen hoewel in jouw geval het voornamelijk klinkt alsof je gewoon tijd en rust nodig hebt.

Ik heb zelf geen kinderen dus daarover kan ik je niet adviseren. behalve dat het wel echt zaak is dat je goed de tijd hebt om te herstellen en dat dat met een kind toch wat moeilijker gaat. Stom gezegd: alle aandacht gaat even uit naar jou en je moet even egoistisch zijn. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je ouder bent, maar wellicht dat tijdelijke hulp met een steunouder in dit geval wel een oplossing kan zijn.

Ik wens je heel veel sterkte,
R

Ik heb in het begin 2 jaar geleden ook deze extreme klachten gehad. Ook het gevoel continu out gaan. Het is inderdaad overprikkeling.. hormonen een hele disbalans in je systeem. Je moet gaan ontprikkelen en flauwvallen is ook bij mij nooit gebeurd.. je moet je systeem weer leren ontspannen maar ook weer energie opladen door te bewegen. Langzaam aan doen en goed je grenzen bewaken.. ook emotionele stress of continu piekeren zorgt dat je mentaal niet goed oplaad waardoor ook minder energie na je lichaam stroomt.. je zal waarschijnlijk wel spanningsklachten hebben met name nek schouders??

Iemand bekend met tinnitus?

Dit herken ik zeker. Zit nu 1 jaar en 4 maanden in burn-out. In bed geen last maar overdag trekkingen in spieren van benen en voeten. Vooral na bewegen in rust. Ik heb het idee dat spieren op bloedvaten duwen. Daarnaast kunnen ze ook weer stijf, stram en heel vermoeid en zwaar voelen en dat voel ik ook in m’n nek. Bij beter slapen gaat het beter maar tis een weggetje hoor. Heeft denk toch echt z’n tijd nodig

Heb al jaren tinnitus. CME’s zijn er ook ‘n grote mogelijke oorzaak van. De zon is erg actief deze jaren. Niet alles wat we voelen heeft ‘n BO-oorzaak. ‘n Beetje overgave en minder angst zijn soms wel op z’n plaats..

Wat bedoel je met cme?

Ik kreeg het ook tijdens m’n burnout op een moment dat het echt heel slecht ging en ik veel angst/paniek voelde. Na enkele weken werd het gelukkig milder. Het is er nog altijd naar ik heb er gelukkig naiwelijks last meer van. Merk het alleen op bij stilte en dan is het ook niet overheersend. Ben ergens wel benieuwed of het ooit nog weg zal gaan maar ik maak me er totaal geen zorgen meer over (in het begin daarentegen… gekmakend), nu is het echt ‘leefbaar’. Hopelijk wordt het bij jou ook gauw beter.

CME: Coronal Mass Ejection. ‘n Zonneuitbarsting. Dagelijks hebben we hiermee te maken. Niet verkeerd maar niet te onderschatten.

Marcel

Ik herken dit zeker. Heb nu 1 jaar een B.O. welke in de donkere periode ook nog gezorgd heeft voor een depressie met angst en paniekaanvallen. Mijn oorsuizen merk ik vooral op bij drukte, drukte in de zin van veel geluiden om me heen, drukte op het werk en na een eventuele spanning of aanvaring. Deze gaan dan samen met duizeligheid en druk op de linkerkant van mijn hoofd. Tevens ook aan de linkerkant ervaar ik dan op mijn achterhoofd en nek een pijn.
Ik ben gelukkig op de goede weg maar ben er nog niet. En ja ook ik hoop dat ik van deze suizen en druk afkomt, wanneer maakt niet uit als het maar is.

Ik zit 2 jaar in de b.o in het begin ook erge last van tinnitus.. duizeligheid enorme gespannen lichaam nek hals schouders .. nu hoor ik het heel soms als het stil is maar niet meer O als in het begin

Hallo Adriaan, het zweven en de ademhaling herken ik wel. Ik heb ook een hard bonzend hart soms en trillen. Heb jij ook dat je wazig ziet en dat je jezelf anders ziet? Ook heb ik ineens dwang gekregen en dat is vreselijk. Welke CBD olie heb je? Duur?

Het wazig zien heb ik vaak, is heel beangstigend. Het gevoel dat je niet kunt focussen. CBD olie 5% van Renova 30 ml € 64 dus wel duur ja :-(

Ja herken ik ook wel veel van!
Zeker dat rare verloren te zijn in de ruimte!! Heel irritant als je buiten wandelt, loopt vind ik... ik heb geen medicatie...dus ook zonder voelt het raar😁lichtheid in mijn hoofd heb ik denk ik niet.... maar dat drukkende gevoel, bankschroef vanbinnen herken ik zeker!

Ik zit sinds juli 2020 in een burnout. Werk nu 8 uurtjes per week op AT basis (normaal 24).
Voel me zeker beter als in het begin maar ervaar nog dagelijks klachten zoals : de wereld "raar" zien hiermee bedoel ik een zweverig onwerkelijk gevoel. M.b.t
Slapen (veel dromen, s'nachts na 4 u wakker worden en dan moeilijk in slaap komen. Of heel vroeg wakker worden) . Continue een licht gevoel in het hoofd alsof ik op een bootje dein op het water. Rubberen benen van tijd tot tijd. Overslaan van het hart. Vaak gespannen gevoel rondom het middenrif. Kortom nog een hoop lichamelijke spanning...
Ik sinds kort 2x per dag oxazepam om mezelf toch wat meer lichamelijke rust te geven tussendoor. Wat ik zo lastig vind is dat ik therapie , fysio, ontspanningsoefeningen enz alles eraan heb gedaan maar dan na bijna 1,5 Jr nog steeds met al die klachten zit. Vaak denk ik wanneer houdt dit op

De meditaitie oefeningen van Frank Bruining helpen om tot rust te komen. Als je veel spanning in je lijf hebt gaat je ademhaling (m.n. uitademen) niet meer zo vanzelf. Het is ook goed om boeken over burn-out te lezen, zodat je begrijpt wat er gebeurt. Net op aanraden van mijn psychologe het boek 'gek op stress' besteld. Veel sterkte, het is geen fijne periode om door te maken maar we komen er doorheen!

Hey adriaan hoe gaat het nu met joun klachten.?

Juist goed! Dat is herstel! je adrenaline is eindelijk je lichaam uit, en nu pas begin je te voelen hoe moe je eigenlijk bent.
Neem fijn de tijd. De moeheid neemt na een paar weken af, en als je rustig door blijft gaan met inspanning-ontspanning, gaat je normale energie niveau stijgen.

Heb je een antwoord gehad op deze vraag ?
Ik heb dezelfde vraag maar durf ze niet stellen aan mijn huisdokter... het zal wellicht niet goed zijn, een zo hoog cortisol gehalte...

Je mag alles. Overal is een oplossing voor. Denk in mogelijkheden.
Maar vooral zelf voelen of je dit kan.
Succes

burning skin

Ik heb dit ook van hoofd tot teen. Zou een symptoom van overprikkeling kunnen zijn. U regelmatig insmeren met een vochtinbrengende crème zonder bewaarmiddelen kan verlichting brengen.

Ook zachte aanraking kan helpen vb ontspannende massage, een badje...

Ontprikkelen door ademhalingsoefeningen.

lichaamsbeweging

Hi,

Dit heet depersonalisatie , is een beschermingsmechanisme van het lichaam.
Ik heb het zelf ook , word minder dmv brainspotting- emdr.
Hopelijk heb je er iets aan!

Wat is brainspotting?

Is een diepere verwerking van blokkades dan emdr. Zoek het maar eens op op internet. Wellicht helpt dit jou

Hi Romy, je hebt alle tekenen van een burn-out. Wacht er niet te lang mee. Trek de stekker uit alle verplichtingen, beperk alles tot het minimale, neem veel rust, vertel het aan de mensen waarmee je het meest te maken hebt en accepteer dat je de komende maanden alles, maar dan ook letterlijk alles, tot het minimale reduceert. Je lichaam liegt nooit, dus als men niets kan vinden, dan blijft er duidelijk een oorzaak over. Ga ook met een praktijkondersteuner praten van je huisartsenpraktijk en vertel alles wat op je hart ligt. Vaak is dat een goed begin.

Ik zit 2 jaar in mijn b.o.. heb ook alle klachten wat jij hebt . Nadat ik een mri scan had gedaan en ook daar niks was uitgekomen. Kon het niks anders dan een b.o zijn. Dus het lijkt wel dat je inderdaad al.in een b.o zit.. heb je ook angst aanvallen? Gevoeligheid voor licht en geluid?

Angstaanvallen af en toe. Heb dit zelf nooit echt gezien als een paniekaanval maar als ik er nu op terug krijg waren het wel degelijk momenten van veel angst met daarbij trillen en onregelmatig ademhalen. Geen gevoeligheid voor licht en geluid. Wel bij vermoeid zijn last van piep in oren.

Hé hier ook een jaar geleden bevallen daarna kreeg mijn 2ling zus borstkanker veel in haar gezin geholpen wat ik met heel veel liefde deed en toen alle behandelingen achter de rug waren en het weer de goede kant op ging werd ik zelf ziek erge rugpijn waardoor ik niet meer sliep spiertrekkingen allemaal vage klachten ook helemaal door de medische molen gegaan kwam niks uit achteraf ook paniekaanvallen en stress gaat nu redelijk
De ene week beter als de andere probeer me nu alleen te focussen op mijn gezin familie en paar vriendinnen grote groepen kan ik nog niet gr en sterkte

Herken dit zeker. Maar ik vind het bizar dat je na een half jaar weer halve dagen werkt. Je lichaam geeft dus duidelijk aan dat het rust wil, maar je vindt de ruimte er niet voor om rust te vinden met je zaak. Enige optie om spanning uit je lijf te krijgen is rustiger aan doen. Anders heb je zo weer een terugval, ben al 2 jaar verder.

Het wakkert te veel je stressysteem aan sporten. Ik zelf kan ook het beste elke dag een wandeling doen van 30 tot 45 min.. heb zelf andere sport geprobeert en heb na een paar weken een enorme angstaanval gehad.. weer 5 stappen achteruit duizelig gespannen moe weer meer last van licht en geluid. 7weken geduurt voordat ik weer war beter voelde

Heel erg bedankt voor je reactie. Dit is inderdaad ook mijn reactie. Zowel fysiek als mentaal een enorme klap

Ik hielp gisteren buren met het verstouwen van loodzware pre-fab wanden. Al bij de eerste merkte ik dat ik dit enorme impact had op mijn lichaam. Maar ja, ineens afhaken vond ik vervelend voor hun, dus nog een paar wanden erna. Maar eigenlijk gaf mijn lichaam al direct duidelijk een signaal waar ik eigenlijk direct op had moeten reageren. Dit geldt ook met sporten. Het eeuwige gevecht tussen graag weer 'normaal' willen zijn en de situatie waarin je zit. Punt is natuurlijk ook dat er mentaal een hoop moet veranderen, want anders raak je niet burnout. Maw ook dat vreet energie zonder dat je het gevoel hebt dat je iets doet.

Maw waar anderen mentaal in balans zijn en de energie die ze hebben vullen met sporten, sociale contacten, etc. Is bij ons de batterij al bijna leeg, doordat je mentaal continue bezig bent. Dus heb je de situatie steeds meer onder controle en krijgt je leven weer een duidelijke positieve wending, dan neemt de energie die je hebt om te sporten en dingen te ondernemen ook toe. Bij mij vallen steeds meer dingen in de juiste vakjes, dus ik merk dat er steeds vaker wat energie overblijft, alleen zie ik het dan gelijk als kans om dat te benutten om te sporten of iets te ondernemen. Eigenlijk moet ik gewoon eerst het bad vol laten lopen ;-)

Ik ga maar eens een boek schrijven.

Ik denk dat je dit noet over 1 kam kunt scheren. Ben hetver persoonlijk dan ook niet mee eens, zo zwart-wit is het echt niet. Sport heeft mij juist erg geholpen. Als ik heel hoog in mijn spanning zatvwas hardlopen zelfs het enige wat echt hielp. Daarna kon ik me pas een beetje ontspannen.
Mensen worden bang genaakt met dit soort opmerkingen. Ga niet twijfelen maar doe vooral wat goed voelt (en dat kan dagelijks wisselen)

@M dat hangt echt wel af van de mate van burnout.

Zeer herkenbaar! Wandelen moest ik echt opbouwen in de eerste maanden. Ik had veel last van hyperventilatie en spierspanning rondom mijn longen dus was altijd benauwd. Sporten lukte me echt totaal niet. Toen ik eenmaal meer rust kreeg en mijn hyperventilatie en spierspanning verdween, ging ik rustig weer wat intensiever bewegen. Na 10 maanden herstellen (en bijna elke dag wandelen of fietsen), kan ik nu gewoon weer naar de sportschool en tennissen (wat ik het allerliefste doe). Ik raad ook absoluut aan om rustig te bewegen, pas zodra dat steeds beter gaat kun je verder kijken, maar niet eerder! Bewegen helpt, maar als jij niet slaapt en je spieren strak staan dan moet je dat echt niet willen.

Sporten (wielrennen) helpt mij juist in mijn herstel. Je komt dan nl. weer in verbinding met je lichaam. Maar geen mens is gelijk natuurlijk.

Hi,

Ik vroeg me af hoe het nu gaat? Ik heb hetzelfde; ik sta continu in de stress-modus en weet ook niet goed hoe ik hieruit kom.

Ik hoor het graag :)

Zo herkenbaar zit nu in de ziektewet 100% arbeidsongeschikt door uwv weet ik dat ik al 2 jaar in de burnout zit 1 jaar ziekenhuis onderzoeken uiteindelijk internist 1 jaar psychiater lichaam gooit letterlijk de stekker eruit als ik beetje stabiel ben en stress om de hoek komt kijken nu 6de terugval 1ste x is 2jaar geleden hart stopte gewoon en daar lag ik dan lopen ging toen ook niet meer in de tussen tijd wel temazepam op recept slecht slapen doe ik al sinds ik denken kan moet stapvoets lopend door het leven fybromyalgie en spastische darm en bundel aan allergieën had ik al van af 15 jarige leeftijd opgebouwd intussen ben ik pas 38 geworden rust nemen is moeilijk als je je bedenkt arboarts om de 6 weken koffie bezoek nu ex werkgever onderzoeken in het ziekenhuis echt alle nare onderzoeken heb ik gehad en dan nog 1 jaar lang psychiater en toen kwam uwv bezoek wia uitkering en 100% arbeidsongeschikt nu 6de terugval en kijken hoe lang ik nu nodig heb om gedeelte herstellen lig nu weer in bed flauwvallen hartkloppingen en noem maar op als ik het niet meer volhoudt met te hoge pijngrens temazepam en ff ademhalen zonder te denken nu eindelijk staat burnout therapie op de planning

Ik denk dat de strekking van je verhaal in best veel gevallen klopt maar zelf herken ik me er helemaal niet in. Ik heb helemaal niet hoeven graven, er viel ook weinig te graven. Heb nooit psychische klachten gekend en mega fijn leven tot nu toe maar ben ‘gewoon’ te lang doorgegaan met ploeteren, altijd 32-36u gewerkt, moeder van 3 kinderen, man met zware baan waardoor er veel op mij neerkomt en baan die vroeg om nog vervolgstudie. Knap dat ik die kans kreeg (en een eer ook) maar het was een brug te ver. Gaandeweg grenzen gaan verleggen maar dat houdt een keer op en dan is ineens de man met de hamer daar.m (achteraf wel wat signalen nl. spanning maar die zakte weer en dan ging ik weer verder). Het duurde lang voor mijn lichaam weer in de ruststand kon maar terugkijkend heeft vooral de tijd z’n werk gedaan. En ja, ik voel me weer de oude (ook zo’n uitspraak die alleen naar bang maakt, je zou nooit meer de oude worden). Ik maak alleen net wat andere keuzes en doe het iets rustiger aan. Gelukkig was ik altijd al, ook die drukke jaren maar nu geniet ik extra. M’n hormonen lijken weer aardig in balans (misschien speelde overgang ook een rol, wie weet). Het hoeft niet altijd veel dieper te liggen..

Ja ik slik ook sertraline. Begonnen in oktober icm oxazepam 4x per dag. Sinds 1 januari helemaal van de oxazepam af. De sertraline opgebouwd van 50mg tot 100mg en sinds een paar maanden weer wat verlaagd naar 75mg. Mij heeft het enorm geholpen. Er kwam eindelijk weer wat rust in mijn hoofd. Sinds oktober gaat het nu heel veel beter met me. Waar ik in het begin constant paniek en angst had, kan ik nu weer de realiteit zien. Ik heb nog wel een paar keer paniekaanvallen gehad, maar minder ernstig en korter durend. De laatste is al zeker zo’n 2 maanden geleden.

Geen idee hoe ik het zonder de sertraline had moeten doen. Mijn ervaring is dus zeker positief. Enige bijwerking waar ik last van heb is buikklachten, elke dag na de lunch een keer diarree. Nou dat 100x liever dan de paniekklachten hoor.

Succes en sterkte!

Dank je voor je reactie. Lief dat je daar de tijd voor neemt!

Had jij ook dat de klachten in het begin erger werden? Ik vind het zo heftig. Eind van de dag is m’n lijf rustiger en wordt m’n hoofd dat ook.
Creëer alleen maar meer angsten in m’n hoofd zo :(

Bij iedere huisartsenpost is er een vertrouwenspersoon cq praktijkondersteuner. Dit zijn psychologen waar je man mee ingesprek kan gaan en in vertrouwen kan vertellen waarmee hij worstelt. Zo iemand man hem dan ondersteunen en adviseren waarom en waar hij hulp kan zoeken. Zonder praten komt hij er niet uit en wordt een last voor zijn omgeving. Helaas was mijn vader ook zo, wat mij uiteindelijk in deze situatie heeft doen belanden. Hij moet beseffen dat zijn weerstand effect heeft op jou en anderen en hij daarmee alles op het spel zet.

hallo beste mensen,ik ben roelof laning en 48 jaar en woon tijdelijk wegens verbouwing in delfzijl en mijn locatie van de verbouwing is in Appingedam en dat ligt in de provencie groningen en ik ben een ptts patient door mijn jeugd probleem en die is nog aktief,wil wil mij leren kennen en ptss met mij delen?

Beweeg/sport jij? Ik herken het namelijk wel een beetje. Ik heb soms voordat ik in slaap val een soort van zindering in mijn hele lijf. Soort kortsluiting lijkt het wel. Heel kort duurt dat. Wat ik juist ben gaan doen is sporten. Niet superintensief, maar wel genoeg om mijn adrenaline kwijt te raken. Ook ben ik meer gaan doen qua dingen die mij energie geven, zoals opknappen van het huis. Schuren, schilderen, etc. Dingen die misschien wel energie kosten, maar ook zorgen dat je adrenaline afneemt en je een voldaan gevoel geven. Werken met je handen is daarnaast ook goed om uit je hoofd te gaan.

Ik heb na een paar keer toegegeven te hebben aan mijn mentale vermoeidheid toch weer gekozen voor deze aanpak. De reden is dat ik mij alleen maar slechter voel als ik niets doe. Ik werd gewoon depressief van 3 maanden op de bank zitten en naar buiten te staren. Ik (race)fiets bijna iedere dag max 25-30 km en op een rustig tempo. Dit werkt voor mij echt een stuk beter.

Ja misselijkheid had ik lang last van, dit kwam bij mij door simpelweg te hoog cortisol/teveel spanning, sommige mensen worden daar misselijk van. Betekent dat je te ver gaat, lekker rustig aan doen en magnesium nemen. Deze warmte helpt ook niet voor herstel.

Erg vervelend! Ik was ook vaak misselijk in het begin, ik ademde hoog en was meestal benauwd. Het is daarom echt heel belangrijk om je tempo daarop aan te passen. Hartstikke leuk dat je wordt verteld om te gaan wandelen, sporten etc. Maar wel pas wanneer jouw lichaam dat aankan.
Probeer dus je tempo en de intensiteit van inspanning te verlagen voor zover mogelijk, lichter te eten. Weet niet of je bloed al eens is onderzocht, maar dat zou je evt kunnen doen. Magnesium zoals hierboven is genoemd zou kunnen, let wel goed op de dosering. Ik had al veel maag/darmklachten en nam magnesiumcitraat 400 mg. Ik kreeg alleen nog maar meer pijn. Daarna 200 mg blijven nemen en tot op heden gaat het goed!

Veel sterkte en succes in je herstel

Voor mij ook herkenbaar. Ik had van huisarts 20000 ie vitamine D ampullen gekregen (20000 ie per maand). Maar daarnaast was mijn magnesium ook laag is latwr gebleken. Na 3 maanden aan de magnesium pillen en na 3 weken stopte spiertrekkingen rond knie en oogleden.
Weet niet of het magnesium of vitamine D dit heeft opgelost.

Ik herken de klachten, hoort dus ergens bij de burn-out. Sommigen zeggen dat magnesium helpt bij die pijn in de spieren/benen,, maar dat weet ik niet zo goed.

Wat betreft je weekend weg, gewoon gaan. Maar doe aanpassingen. Ga niet overal mee mee. Trek je steeds terug als het teveel is. Let ook daar op jezelf, en zet jezelf op 1.

Bedankt voor je reactie Madeliefje. Had of heb jij zelf ook dat nerveuze gevoel in je hartstreek bij wakker worden? De benen doen niet echt pijn,maar zijn zwaar en lijken vol stress. Lastig met lopen en staan.

Toch wel meegaan zeg jij. Is misschien ook wel goed,maar zal niet de gezelligste zijn denk ik. Je gaat toch weg met een behoorlijk malaise gevoel.

Herkenbare klachten. Er is een constante spanning aanwezig in je lichaam. Hierdoor zijn alle spieren 'wat' aangespannen. Dit kan je nerveuze gevoel in je hartstreek verklaren. Kan het zijn dat je hier ook extra op focust?

Wat betreft het weekendje weg. Als je voelt dat je enigszins energie hebt om iets te gaan doen, zou ik absoluut gaan. Het is niet erg om niet met alles mee te kunnen doen of je af en toe terug te trekken. De positieve / geluksmomenten zijn heel belangrijk voor je herstel.

Bedankt Frank

Zo te lezen zit je nog niet heel lang in een burnout. Mijn advies zorg voor een ritme.
Vaste tijd naar bed en opstaan in vaste dutjes als je moe bent
Geef je vooral over als je erg moe bent

Iedere ochtend een klein rondje wandelen en dan ook echt klein en als he't kan ik de avond ook mini . Wees vooral lief voor jezelf. Neem een bad , laat je lekker masseren. Als een weekend weg je zoveel stress brengt nu en et wordt ook van alles van je verwacht ga dan NIET
Ik kon dat het 1e jaar absoluut niet. Kost veel te veel energie. Denk aan JEZELF

Dank je voor je reactie. Weekendje weg is idd nog een twijfel hoor.

Ja zou het zeker niet doen!
Ik deed de volgende test bij mezelf;hoe lang kan ik geconcentreerd een bladzijde uit een boek lezen. De tijd dat je dat kan is de tijd die je kan uitgeven aan sociale en lichamelijke activiteiten. Nou dat was bij mij nog geen 5 min de eerste maanden.
Denk echt aan jezelf en kies voor jezelf
Met anderen een weekend weg dan wordt er toch iets van je verwacht. En je gaat jezelf toch over een grens gooien denk ik .

Ik ben het eigenlijk ook wel eens met de laatste reacties. Het is ook goed om niet te gaan, als je lichaam aangeeft dat het niet lukt.

Ik vertel het vooral uit persoonlijke ervaring. Ben wel een paar keer weg geweest, en vond het juist fijn om op die manier toch sociaal wat op te laden.
Dus kort even in de woonkamer zitten met de mensen, en als het teveel is, gelijk terugtrekken. Overdag ging ik niet mee met uitjes en dergelijk.
En zag het juist als een persoonlijk leerproces om tijdig de grenzen aan te geven, de mogelijkheid te hebben om snel terug te trekken naar je eigen kamer.

Even een update. Ik ben het weekendje weggeweest en het is gelukkig redelijk gegaan. Mijn rustmomenten gepakt en ook niet te gek gedaan. Toch blij dat ik gegaan ben. Nu afwachten of het niet teveel geweest is.

Ja hartkloppingen heb ik ook al een jaar dagelijks. Wel minder heftig dan in t begin, maar bij elk klein stress momentje is dat de eerste klacht die weer opkomt.
Als ik moe/overprikkeld ben krijg ik ze ook.
Hartoverslagen heb ik heel af en toe gehad, maar over het algemeen heb ik die verder niet.

Heel vervelend he.. geen aandacht aan besteden werkt het beste maar dat is ook erg lastig. Sterkte!

Ja vreselijk veel last van. Plotseling hoge hartslag en ook aanvallen van overslagen en dat voelt zeer beangstigend.

Ja, dat begrijp ik, en omdat het zo beangstigend is, neemt het vaak alleen maar toe. Wat misschien helpt, is om te bedenken: mijn lichaam doet wat het moet doen, ook al voelt dit niet fijn. Die hartkloppingen zijn een natuurlijke reactie op stress. Als de cardioloog niks kan vinden, is dat een goed teken. Dan is het dus waarschijnlijk toch “alleen maar” stress (wat ook mega heftig is).

Mij hielp het verder ook om mijn smartwatch af te doen, ik was veel te obsessief bezig met die hartslag in de gaten houden. Dat helpt uiteindelijk niks.
Nog steeds als ik stress heb, meet ik handmatig mijn hartslag. Terwijl ik weet dat het me helemaal niks oplevert.

Wat ook helpt voor mij is om dan juist even rustig wat te bewegen, zodat de hartslag van de beweging een beetje stijgt. Dan de bewegingen rustig afronden en dan gaan de hartkloppingen vaak over.

Heb ook wel eens gelezen dat het eten van een sinaasappel helpt, en moet zeggen dat ik wel het idee heb dat dat mij ook heeft geholpen. Wellicht het proberen waard.

Sterkte en het komt goed! (Cliché maar waar). Het wordt echt minder naarmate je lichaam opknapt.

Overigens is het idd bij mij ook het meest ‘s ochtends. Dan is over het algemeen je cortisol niveau het hoogst, omdat het je lichaam aanwakkert om op te staan.

Het kan mss ook geen kwaad om je bewust te zijn van de invloed van elektromagnetische velden op onze eigen EM. We lopen langzaamaan in ‘n magnetron rond met z’n allen.
Alle fysieke processen zijn elektromagnetisch. Celmembranen worden EM aangestuurd. Hersenen draaien op elektromagnetisme.
Het kan helpen om al die gadgets wijs te gebruiken, of op z’n minstens te onderzoeken of je ergens gevoelig bent.

Herkenbaar helaas, ook hier alles onderzocht met ECG, hartregistratie en meerdere bloedonderzoeken. Al moet ik wel vermelden dat in de eerste maanden van mijn burnout ik een torenhoge bloeddruk had. Nu is deze weer helemaal goed, maar ik merk na 10 maanden herstellen nog altijd regelmatig hartkloppingen. Wel veel minder intens dan eerst en mijn rusthartslag is ook weer gedaald.
Wat mij heeft geholpen is toch leren omgaan met de angst en juist ook intensief bewegen zodat ik leerde dat mijn hart gewoon goed werkt. Hartklachten etc zijn helaas veelvoorkomende restklachten van een burnout dus daar ben je niet zomaar van af.

Sterkte!

@Marcel, goeie ja. G5 vertrouw ik ook niet trouwens.

Hi Jay, wat een ontzettend goede reactie op een moment dat ik zelf in dat schuitje zit. Angst voor angsten is precies waar ik mee kamp. In mijn geval door parentificatie/symbiose trauma opgelopen. Het is echt een hele speurtocht om de juiste hulp te vinden en het vervelende is dat iedere therapie iets verheldert. Dus nu doe ik systeemtherapie en ineens is mijn bindingsangst verdwenen (stukje van de puzzel).maar ook schematherapie is een belangrijke. Kortom, een hele roedel die je moet afwerken. Lastige puzzel, maar komt goed.

Ja een te actieve zenuwstelsel b.o

Jaa ik zit nu ook 2 jaar in mijn b.o het is inderdaad een overbelasting van je hoofd wat Arend zegt. Voel wel dat het beter voelt dan vorig jaar.

Ik zou zeker thuis blijven! Veel beter voor je. Als je je thuis al niet goed voelt dan voel je je ergens anders vaak nog slechter. Thuis is je basis, ik zou er naar toe werken dat je je daar als eerste weer prettig voelt. Dan kun je daarna vanuit die basis verder opbouwen.

Groeten Ruben.

Je zegt het al. Je vakantie zou weleens averechts kunnen uitpakken. Ik zou het uitstellen.

Ok, duidelijk. Het voelt ook helemaal (nog) niet goed. We behoorlijk balen, want mijn vriendin en mijn kinderen hebben er erg veel moeite mee als ik niet mee ga, daarnaast zal het best een pittige week worden als je zo alleen thuis rondhangt. Maar ja, er is even geen andere keuze.

Thuisblijven, het is misschien ook eens goed voor je partner om er tussenuit te zijn zonder de last van een zieke partner. En voor jezelf ook om eens gewoon tot jezelf te komen zonder rekening te moeten houden met anderen.

Ik ben vorig jaar ook niet gegaan. Uiteindelijk wel uitstapjes gedaan (1 nachtje hotel) en dat ging redelijk goed. Luister naar je gevoel.
Ik ben volledig uitgevallen na een vakantie (werkte daarvoor al 50%). Tijdens vakantie in het buitenland had ik zoveel spanning dat het besef kwam dat ik echt ver heen was en dit niet kon oplossen met even rustig aan doen. Daarna 100% ziekgemeld. Paar maanden later in de zomervakantie dan ook niks geboekt omdat ik wist dat het me enkel spanning zou geven. Dit jaar in de meivakantie pas een week van tevoren geboekt (met vlucht) en nu heb ik enorm genoten en wei ig spanning gehad, ik was er weer klaar voor blijkbaar.

Mee eens; vakantie is te hoog gegrepen. Je staat toch meer aan en moet bv alle maaltijden 'regelen' of er iets voor ondernemen.
Daarbij moet ik er zelf ook niet aan denken om 'druk' te voelen van 'vakantie vieren'. Inderdaad, als het thuis al minimaal gaat, dan op vakantie nog minder.

Wel jammer. Want een deel in mij verlangt enorm naar 'vakantie'. Maar dan in de zin van 'echt helemaal niks en verzorgd worden. En mooie natuur.'

Ik heb het uiteindelijk wel gedaan. En wat was het heerlijk…. Even buiten m’n eigen muren en genieten van wandelen, lekker eten in een hele rustige omgeving in Limburg. Hou het heel simpel. Winkelen in Maastricht was voor mij nog te hoog gegrepen, dus heerlijk de natuur in met af een praatje met andere mensen. Heeft mij goed gedaan

Ik ben wel gegaan en ik had het niet moeten doen. Op vakantie voelde ik me eigenlijk nog rotter dan thuis omdat er meer prikkels zijn, je voelt meer spanning en wordt continue geconfronteerd met wat je niet kan en anderen wel. Lekker doen als je er klaar voor bent!

Ik heb het uiteindelijk wel gedaan. En wat was het heerlijk…. Even buiten m’n eigen muren en genieten van wandelen, lekker eten in een hele rustige omgeving in Limburg. Hou het heel simpel. Winkelen in Maastricht was voor mij nog te hoog gegrepen, dus heerlijk de natuur in met af een praatje met andere mensen. Heeft mij goed gedaan

Ik zit nu 2 weken thuis met burn-out klachten, mist/ licht in het hoofd, moe, emotioneel en prikkelbaar. Nu heb ik 2 kinderen die deze week hun laatste schoolwerk hebben. Wij hebben een seizoensplek op een camping, dus zodra het kan gaan wij die kant op. Daar kunnen de kids nr de animatie en spelen met hun vriendjes! Moet er nu niet aan denken om ze alle dagen ‘ gewoon ‘ thuis te hebben want papa moet nog 3,5 week werken.
Ze weten de weg en ons straatje weet van mijn situatie. Dus smiddags even liggen en echt NIKS doen ga ik vooral aanhouden. Daar hoeven we echt even niets!!
Maar ieder zijn keus! Voelt het niet goed, dan niet doen.

Hi Yoeri,

Uitgebreid boodschappen doen is veel te inspannend, dus wat je kunt doen is om online je boodschappen te doen. Ik doe dat via Picnic. Voor een paar dingetjes ga ik dan wel langs de supermarkt, want je moet je niet gaan opsluiten. Dus bijv. voor traktaties (positive vibe) snoep, chocola, wijntje, ga ik even langs.

Daarnaast is het handig om je sociale contacten te houden. Dit kan ook een ijscotentje, koffiebar of cafeetje in de buurt zijn. Gewoon dat je even langsgaat, een praatje maakt en weg kunt gaan wanneer je wilt.

En qua huishouden...tsja, sommige gemeenten subsidieren huishoudelijk hulp en misschien kan het uwv ook iets betekenen qua info. Ook, als je het geld hebt, kan je een schoonmaakhulp inschakelen voor de basic dingen. Wel is het raadzaam om zelf wel ook dingen te blijven doen. Bewegen is key qua herstel en het voorkomt depressie.

Succes.

Misschien moet je juist wel alleen boodschappen doen. Anders raak je geisoleerd. Heb je geen vrienden of vriendin? Misschien willen ze samen boodschappen doen? Gezellig toch?

Hi Yoeri,

Ik heb nu 2 jaar een burnout en woon sinds die tijd ook alleen met recentelijk een terugval.

Misschien helpt het je om een positief verhaal te horen in plaats van de angsten en negatieve gedachten in je hoofd.
Mij is t namelijk enorm goed bevallen om alleen te wonen tijdens mijn burnout. Je moet even je draai vinden hoe je alles doet, maar probeer niet teveel te moeten van jezelf. Ik maakte bijvoorbeeld in 3 dagen mn huis schoon. Elke keer sochtends een uurtje met pauzes. Ook kom je beter tot rust als je alleen woont qua prikkels omdat er niet steeds mensen zijn die tv kijken of tegen je praten. Wanneer je wel behoefte hebt aan mensen kunnen ze altijd langskomen of je kan ze even bellen. Qua boodschappen heb ik die zelf 1x in de week op een ochtend gehaald, maar bestel ze vooral aangezien supermarkten de bron van prikkels zijn. Probeer elke dag even te wandelen in de buurt, wellicht met oortjes, dan ben je er even uit.

Ondanks dat ik het maar al te goed herken probeer ik bij het woord 'even' altijd aan dit verhaaltje over L….even te denken:


Er was eens een vrouwtje (of man) dat zichzelf voorbijliep.
En dat is een heel erge ziekte. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan de
middag, en als ze ‘s middags aan tafel zat dan was het weer:
”Wat zal ik vanavond eten?’ en als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed
ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden:
‘Die loopt zichzelf voorbij die vergeet te leven’
Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte.
En weet je wat ze zei?
‘Ik moet nog even…..
Laat ik nog gauw even …..
Ik moet nog even’……….
Nou was er een dokter, die zeer wijs was.
Toen hij dat vrouwtje zag en zo hoorde praten, zei hij:
‘Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en weet u wat u mankeert?’
‘Zeg het dan maar gauw, dokter’, zei ze ‘ik moet nog vlug even …..
’‘Zie je wel, daar heb je het weer’, zei de dokter, ‘jij bent zo haastig,
jij laat telkens de ‘L’ liggen’
”Wat laat ik liggen?’ vroeg ze.
”De ‘L’ zei de dokter. ‘Zet de ‘L’ steeds voor ‘EVEN’
‘Goed dokter, ik zal het doen.’ antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de ‘L’ voor ‘EVEN’ zette, schrok ze zich dood.
Ik moet nog ‘L’even…..
Laat ik nog gauw ‘L’even…..
Ik kan nog net ‘L’even …..

Ik heb precies dezelfe klachten. Met name de zware slappe benen geven veel hinder.

Hallo Frank,
Zo herkenbaar wat je beschrijft. Ik word er nu zelf ook mee geconfronteerd. Laveren tussen de wil om toch wat te doen en de overgave aan wat het lichaam eist.

Pogingen tot sporten werkten geheel averechts, waarbij de energie meerdaags tot 0 werd gereduceerd. Wellicht dat het voor anderen wel effectief is, maar bij mij geheel niet. Kleine stukjes fietsen of wat wandelen gaat wel. Al is dat pet dag verschillend.

Opgeblust opstaan met een pistool in de nek en het gevoel van uitzichtloosheid. Beweging reduceert dat gelukkig wel al blijft het toch echt een gevecht om balans te vinden.

Positief is het vooruitzicht dat het over gaat. Niet in dagen, weken of maanden denken. Het komt goed. Heb het 17 jaar geleden in veel ergere mate meegemaakt.
Ook toen is het goed gekomen. De shit die je/we nu ervaren is tijdelijk.

Blijf vasthouden aan die gedachte. Het is geen wishfull thinking. Het komt echt goed.

Hi Davy, de lijst met klachten die mensen hebben met een BO is ongelooflijk lang. Waar het op neerkomt is dat je lichaam en geest compleet van slag af zijn en hunkeren naar energie. Omdat het ze elkaar beënvloeden, maakt het allemaal nog lastiger.

Kortom, de een heeft nek-rugklachten, de andere darmklachten, de andere slappe benen, de andere continue tintelingen, pijn aan kaken, vingers, etc. etc.

Focus je dus niet op je lichamelijke klachten, maar op het mentale gedeelte. Uitpluizen wat je op dit punt heeft doen belanden. Pas dan begint het herstel.

Ik herken een vreemd gevoel in mijn hoofd. Elektrisch gevoel en/of licht gevoel. Mist gevoel. Wat als iemand slaapapneu heeft én burnout? Juist dát heb ik! Té ingewikkeld voor artsen en ervaringsdeskundige psychologen.
Net zoiets als een vraag over je maag aan de cardioloog.
Tip: praat eens met GPT chat.
De toekomst voor ons.
Sterkte allemaal.

Hi Loes,

Volledig herkenbaar. Ik heb jarenlang in een op zich leuke branche gewerkt, maar ben er helemaal klaar mee. Te lang gedaan en ik begon te herhalingen van zetten te merken. Op zich toch ook helemaal niet vreemd? Ik vind het juist vreemdere als iemand zijn hele leven een bepaald beroep uitoefent tot aan zijn pensioen. Dat zou ik niet kunnen.

Hoi Loes,

Je ziet vaak dat mensen na een burnout een totaal andere weg inslaan. Meestal is de burnout ook een signaal van het lijf dat het werk niet genoeg voldoening geeft. Zo zie je tegenwoordig veel mensen switchen van kantoorbaan naar meer fysiek werk, of andersom. Heb je weleens nagedacht over een loopbaan adviseur? Die kun je zelfs vaak via jouw arbodokter in laten schakelen.

Er is in elk geval niks mis met je, dit overkomt een heleboel mensen.

Succes met je herstel,
Gr
X

Heel erg bedankt voor de reacties 🌺 ik hou het even in mijn achterhoofd.!

Zorg dat je je dag zo indeelt dat je in de ochtend en in de middag iets doet dat voor je gevoel zinvol is. In de ochtend ruim in bijvoorbeeld de vaatwasser uit, en loop een klein stukje met de hond. Daarna speel ik wat spelletjes op mijn mobieltje (ik houd niet van lezen) en kijk zonder geluid wat YouTube filmpjes op tv (bijvoorbeeld het schoonmaken van auto's, hogedrukreiniginf van gebouwen of tuinonderhoud). Vraag mij niet waarom, maar dat is erg rustgevend en geeft totaal geen spanning. Het laat de tijd voorbij gaan, zonder dat je het doorhebt. Een middagdutje moet je ritueel worden, lukt het niet, dan is dat niet erg, zolang je maar probeert uit te rusten. Probeer als doel te stellen dat je over enkele weken 30 minuten kan wandelen of fietsen en bouw dat heel rustig op. En schrijf vooral alles op wat je bezighoudt. Ik schrijf mij suf en neem dan gedeeltes ervan mee naar mijn psycholoog. Allemaal oud zeer wat eruit komt. Ik heb het geaccepteerd en vind het eigenlijk niet meer dan logisch dat ik ingestort ben. Kon niet anders 🤷

Ik praat wel met mijn vriendin over haar struggles met mijn situatie. Tenslotte hebben jullie er allebei mee te maken. Door het te bespreken krijg je meer begrip voor elkaar, want anders groei je uit elkaar. Wij hebben zelf een 'speeekuurtje' bedacht. Eigenlijk een halfuurtje, waarin we allebei rustig bespreken wat je bezighoudt. Na dit halfuurtje is het klaar. Ik weet niet of jij niets kunt doen of dat je wel helpt in het huishouden. Ik doe bijv. Mijn eigen was, laat de hond uit, doe huishoudelijk dingen (stofzuigen, vaat uitruimen, soms koken en sinds kort bestellingen bij Picnic regelen, want boodschappen doen vind ik een onnodige energieslurper). Maw ik probeer mijn vriendin ook te ontlasten. Wij hebben daardoor nu wel een balans gevonden. Het is niet goed om je vriend niets te laten delen met jou, ook al lijkt het je teveel. Het is zwaar voor jou en voor je vriend. Gedeelde smart & zo...werkt echt.

Heb je wel eens acupunctuur geprobeerd? Misschien dat zenuwbanen knellen..

Dit herken ik zeker. Zit nu 1 jaar en 4 maanden in burn-out. In bed geen last maar overdag trekkingen in spieren van benen en voeten. Vooral na bewegen in rust. Ik heb het idee dat spieren op bloedvaten duwen. Daarnaast kunnen ze ook weer stijf, stram en heel vermoeid en zwaar voelen en dat voel ik ook in m’n nek. Bij beter slapen gaat het beter maar tis een weggetje hoor. Heeft denk toch echt z’n tijd nodig

Hier heb ik soms ook last van. Met stress wordt er erg veel magnesium uit je lichaam getrokken, wat erg goed kan helpen is goede kwaliteit magnesium supplementen. Of een bad met magnesium zout.
Is erg goed voor de spieren te ontspannen.

Heb ik al 10 jaar, ben er bij andere ook op gaan letten en heel veel mensen hebben dit, bij mij op de voetbal quasi iedereen, denk dat dit normaal is wanneer je gesport hebt. Ben er 10 jaar geleden mee op spoed beland, kreeg een angstaanval ervan :) geen zorgen om maken, mijn spieren trekken al 10 jaar overal samen. Is Stress, sport, ... mijn vader heeft het al 40 jaar btw

Hier heb ik soms ook last van. Met stress wordt er erg veel magnesium uit je lichaam getrokken, wat erg goed kan helpen is goede kwaliteit magnesium supplementen. Of een bad met magnesium zout.
Is erg goed voor de spieren te ontspannen.

Ik heb precies hetzelfde. Ook vreselijke darmklachten waardoor ik nog meer in de stress schiet en vervolgens nog meer last krijg van mijn darmen. Zo zit ik in een visueuze cirkel waar ik niet uitkom.

Hi Marco, ik herken het (van een tijd geleden). De reden is dat je nog steeds onderliggende spanning hebt die zich onbewust op deze manier fysiek manifesteren. De ene krijgt enorme rug en nekklachten l, de andere slappe benen en jij (en met jou velen) krijgen darmklachten. Wat dit inhoud is dat je moet gaan zoeken wat er voor spanning bij je speelt. Vaak gaat dat terug naar je jeugd en/of traumatische ervaringen die je nog moet verwerken. Voor mij is het duidelijk en weet ik inmiddels waar ik aan moet werken. Hierdoor zijn mijn darmklachten over.

Gegroet & sterkte,
Franm

Ja heel herkenbaar ik heb heb precies het zelfde , heel frustrerend.
Ik ga soms dan toch iets ondernemen en gaat dan wel goed. Dennison’s ook dat het een deel mindset is.

Hoi Marco, ook ik herken je verhaal. Heb soms het gevoel dat mijn darmen uitgewrongen worden als een zeemleer. Soms helemaal nergens last van en dan weer vreselijke darmkrampen. Heb veel stress en psycholoog en huisarts zeggen dat dit de oorzaak is hoewel ik me vaak nauwelijks kan voorstellen dat stress dit met je kan doen.

Nauwelijks kunnen voorstellen? Ooit van PDS gehoord? Last van je darmen, galstenen, bloedverlies, etc. horen allemaal bij kenmerken van overmatige stress dat zich heeft opgehoopt in je darmsysteem. Ik kan het weten, want ik heb er 25 jaar mee rondgelopen en alles laten onderzoeken. Totdat de oorzaak (de stressbron overleed) weg was. Binnen 24 uur was ik van mijn klachten verlost. M.a.w. het is juist heel logisch dat je darmgestel op stress reageert.

Ik ervaar het zelfde darmproblemen ik heb ook burnout,en nu man met dementie thuis dus darmen gaan er niet beter van worden. S'morgens vaak diarree en krijg nu problemen met weg gaan want kan er niet meer op vertrouwen. Als ik goede dagen hen net als u dan zijn de darmen rustig. Ook helemaal onderzocht ook geen concrete aanwijzingen dat er iets mis is met de darmen. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem. Groetjes.

Goedenavond,

Ik heb lange tijd hetzelfde ervaren. Wat mij erg heeft geholpen is mijn metabolisme verhogen doormiddel van milde beweging. Voor mij hielp regelmatig fietsen. En dan een flink stuk op een rustig tempo (als dat lukt natuurlijk). Ik merkte dat tijdens het bewegen mijn klachten aanmerkelijk minder waren. En met een aantal dagen werd ook in rust mijn darmklachten stukken minder.
Misschien helpt het

Wat klote, ik kan je 1 tip meegeven die mij enorm veel rust en stabiliteit heeft gegeven: Voedsel. Ik ben van ~2500kcal naar ~4000kcal gegaan (was 90kg en 1,80m, gespierd). Ben nu wel flink aangekomen maar werk weer 50% en vooruitgang is goed te merken. Je lichaam zit in een zwaar tekort van energie, dat moet je aanvullen met energie. Lees anders maar wat voor symptomen mensen hebben die van anorexia herstellen.

En kom niet aanzetten met 'ik eet genoeg', volgens mij eet momenteel 80% van de bevolking te weinig. Wist je dat bruggenbouwers in de 19e eeuw 6000kcal+ per dag aten? Ja ze waren actiever, maar niet 4000kcal actiever. We ondereten massaal tegenwoordig.

Ja ik heb dat ook precies
Heel eng
Zware ogen en duizelig
Hele dag licht en zweverig in je hoofd
Zitten gaat goed maar bij beweging gaat t mis

Jaja nou nou wat een gedoe. Kan je een heel verhaal hier neer zetten zit in het zelvende schuitje vind je het fijn om in contact te komen om er mischien beter van te worden, of ter info. Laat het me dan weten hoe,zoek mensen voor persoonlijke contact lijk me beter als alles hier te beschrijven. Ik wens je natuurlijk veel sterkte mvg anoniem

Hoi, drink niet te weinig water. Eet eens oosters ipv aardappelen. Je huisarts kan je ook iets voorschrijven zodat het zachter word.

Groetjes Poeppie.

Wat fijn dat je er zo goed uit bent gekomen maar oh wat is het heftig en wat werkt zo’n burnout ontregelend. Ik ben gelukkig ook al een heel eind op weg maar ben er nog niet helemaal.

Als je op zoek bent naar goede therapeut in omgeving Amsterdam die ervaring heeft met burnout, kijk dan even op deze site.

Je kunt zoeken op plaatsnaam in combinatie met de klacht burnout.

Succes!

Persoonlijk vond ik de blogposts van Isamupsychologen uit Amsterdam erg fijn om te lezen, uit de post blijkt hoe goed ze het begrijpen. Als ze ook vanuit die kennis werken dan denk ik dat het een aanrader is.

Hi Y, jij maakt precies mee wat ik meemaak. Zingeving is het juiste woord.

Ik had eerst een zeer passieve houding en ging ervan uit dat ik weer in dezelfde soort functie zou belanden, maar begon toen op te schrijven wat mij nou echt gelukkig maakt en heb daardoor al verschillende afspraken gemaakt met bedrijven om 'even kennis te maken'. Dit werkt heeeeeel verhelderend en wil ik je ook met klem adviseren. Schrijf termen op die je te binnen schieten (in volgorde van belang) wat jij echt zou willen (doen). Ik kom steeds meer tot een slotconclusie en heb deze week een gesprek met een bedrijf dat exact datgene biedt waar ik naar zoek/verlang.

De kans is erg groot dat ik daar aan de slag ga en alhoewel ik mij compleet gesloopt voel, voel ik ook dat dit mij de energie boost zal gaan geven die ik zoek. Mijn vriendin was compleet op na een weekend met allemaal leuke dingen en vertrok vanochtend fluitend naar haar werk (een project in Groningen). 2 uur rijden, maar volmaakt gelukkig en vol energie. Waarom? Omdat ze doet wat ze leuk vindt.

Daarnaast onderhoud ze haar contacten met vrienden en haar familie erg goed, dus zij is volmaakt in balans.

Dus gebruik je BO als de time out die je nodig hebt om uit te vinden wat je wilt en wie je bent. Ik zat mijn levenlang in de commerciële hoek, verdiende veel, maar gelukkig was ik nooit. Dus volg je hart en ga in gesprek met partijen die gezamelijk de oplossing van je puzzel zullen gaan geven.

Succes!

Hoi Anoniem,

Dank voor je reactie en voor de tips!
Wat fijn dat je het zo positief hebt kunnen omdraaien. Hoop dat je in je nieuwe functie veel plezier en geluk zal vinden.

Ik werk in het basisonderwijs, dit heeft me altijd getrokken en ik heb me via zij-instroom een paar jaar geleden laten omscholen. Ik ben echt een juf in hart en nieren. Bij mij zit het “wie ben ik”-verhaal ‘m dan ook vooral in wie ik ben buitenom mijn werk. Ik werd altijd een beetje geleefd door een drukke sociale agenda, vaak ook met vrienden van mijn man die ik heus écht graag mag, maar toch waren dit vaak verplichtingen.

Als ik nu op mijn werk ben, vraagt het veel van me omdat kinderen nu eenmaa voor veel prikkels zorgen. Maar ik vind het contact met de kinderen en collega’s wel heerlijk. Denk dat als ik meer zou kunnen (fysiek gezien), en ik weer meer zou werken, ik vanzelf weer gelukkiger word.
Maarja, geduld he…. Zo moeilijk!

Ook nu weer herken ik veel. In de periode dat ik werkte (tot 5 maanden geleden) had ik jarenlang alleen 'vrienden' via mijn vriendin. Maw niet mijn eigen vriendenkring. Dit kwam weer omdat ik mijzelf steeds meer terugtrok door problemen in de familie en door mijn werk. En ja, naast het omturnen qua werk, weet ik ook dondersgoed dat ik mijn eigen vriendenkring weer moet opbouwen. Ik ben vrij toegankelijk en kan met veel mensen overweg, maar toch moet ik weer 'wennen' hieraan. Vorige week werd ik door een vriend opgehaald om te gaan sporten. Hoe stom het ook klinkt, mijn dag kon daarna niet meer stuk. Het gaf mij een enorme energieboost. Het is zo ongelooflijk belangrijk om je eigen vriendenkring te hebben.

Heel herkenbaar ja! Geldt voor mij ook, wel toegankelijk maar gewoonweg geen tijd om alle sociale contacten te onderhouden. Ook nog eens een grote schoonfamilie, dus regelmatig verjaardagen. Gelukkig ook nog wel mijn eigen kringetje, merk ook dat ik daar meer energie uithaal.
Blij om te horen dat zoiets “gewoons” (bij gebrek aan een beter passend woord) als sporten met een vriend je zoveel energie gaf! Dat zijn de mooie dingen.

Hi Y,

Het grootste probleem bij mij is dat ik mij leven heb moeten indelen naar de wil en wensen van een ander. Hierdoor is de koers van mijn leven totaal gaan afwijken van wat ik zelf wilde. Ook please-gedrag hoorde daarbij. Als ik het maar deed zoals geëist werd, dan was het goed. Er tegenin gaan had geen zin.

Nu jaren later zit ik in (hopelijk) mijn laatste burnout. Wat wel een enorme domper is, is dat letterlijk bij alles ik nu vraagtekens moet zetten en soms tot behoorlijk pijnlijke conclusies kom. Wilde ik wel samenwonen? Wonen waar ik nu woon? Wilde ik eigenlijk wel kinderen? Qua werk is het duidelijk..dat was zeker niet mijn keuze, maar het hele kaartenhuis is ingestort en moet ik weer opbouwen.

Ik krijg systeemtherapie die eigenlijk start met het laten inzien van hoe je gevormd bent en wie welke rol speelde. Ik krijg steeds meer inzicht in wie ik ben (en ja, ik begin steeds meer te herkennen), maar de consequenties voor mijn vriendin zullen niet fijn zijn. Ik pas perfect in haar kaartenhuis, maar in die van mij past zij niet. Echt vreselijk om te realiseren, maar ik ben bang dat dit toch echt het geval is. Ik heb haar al gevraagd om enkele maanden uit elkaar te gaan zodat ik kan gaan ervaren of ik meer lucht krijg en mij meer mijzelf ga terugvinden, maar helaas neemt zij dit niet serieus. Ik zou overspannen en in de war zijn...tsja, wat nu?

Heb ik ook veel last van. Alsof je niet “stevig” op je benen staat. Vaak als ik moe ben of heel veel stress heb ervaren de dag ervoor, dus laag in mijn energie zit. Heel vervelend maar probeer mezelf altijd te vertellen dat ik niet “zomaar” omval en is gelukkig nog nooit gebeurd.

Hallo,

Ik voel mij al een half jaar niet lekker. Het begon met veel buikpijn en misselijk zijn. Ik ben bij de huisarts geweest en hij gooide het op een prikkelbare darm. De klachten werden erger en hierna ben ik weer bij de huisarts geweest. Ik kreeg een urine, ontlasting, bloed en echo onderzoek. Er kwam niks uit en dus heb ik het maar zo gelaten. Inmiddels heb ik heel veel pijn in de boven en onder rug en uitstralend naar billen en benen, ik kan ook niet meer goed zitten van de pijn. Ook ben ik zo moe en emotioneel dat ik niet weet wat met mezelf aanmoet. Ik weet niet wat het is en is dit echt stress? Is dit herkenbaar?

Oxepam is niet goed zeker niet 3 x per dag ik nam altijd een halfje nu niks meer ik kort geen Oxepam meer hebben.

Hoe is et nu mer je rob.. b.o is verschikkelijk mensen die dit nooit gehad hebben kunnen zich niet voorstellen hoe et voelt.. opgebrand overprikkeld geen inspanning kunnen. Hele systeem ontregeld fysiek en emotioneel.

Herken ik helemaal. Ik hoor vaak verhalen van mensen met een burnout die het moeilijk blijven vinden zich aan hun grenzen te houden. Ik heb het tegenovergestelde, ik ervaar heel veel spanning als ik iets ga doen wat mogelijk over mijn grens is, omdat ik inmiddels weet wat er kan gebeuren als ik er overheen ga. Ik hoop ook dat het geleidelijk minder wordt en dat goede ervaringen mij mijn vertrouwen teruggeven, maar tot nu toe gaat dat erg langzaam.

Volgens mij doe je het super..
Je staat niet stil in je ontwikkeling maar bewaakt nu je grenzen..dat is de vooruitgang
Voor je gevoel te streng..maar je leert ze zo het beste kennen..
Ik wou dat ik al zo ver als jou was..

3 maanden rust voor een burn out is zowieso te kort. Minimaal 8 maanden. In 3 maanden kalmeer je niet je autonome zenuwstel

Ik ervaar hetzelfde. Ik ben momenteel aan het re-integreren na 3 maanden niet gewerkt te hebben. Ik heb nog niet geleerd hoe ik mijn grenzen moet bewaken. Maar nu ik alweer aan het werk ben, heb ik niet het idee dat ik daartoe in staat ben. Tegelijkertijd hoor ik van mensen om mij heen die een burn-out hebben gehad dat zij langer dan 6 maanden thuis hebben gezeten. Ik heb mijn burn-out de eerste 2 maanden niet geaccepteerd en nu heb ik niet kunnen wennen aan mijn burn-out. Het voelt voor mij te snel, omdat ik weet dat ik niet de juiste handvaten heb aangeleerd om niet weer over mijn grenzen te gaan.

Dag Pien,
Ik zit in dezelfde situatie. Herken wat je zegt. Door de dingen die ik voel ga ik in een neerwaartse spiraal en ga ik weer denken dat ik een ziekte heb. Kan moeilijk uitleggen wat ik voel. Merk wel als ik afgeleid ben en iets leuks doe het weg of minder is. Hoe ga jij er mee om

Hallo Pien,

kan heel goed te maken hebben met chronische hyperventilatie, heb er ook erg last van gehad en vond het beangstigend. Kijk maar eens op gezondeademhaling.nl

Hoi Pien,
Dit herken ik ook. Nu 6 maanden na instorten/diagnose burn-out zijn die tintelingen het vervelendst. En de ene nacht erger dan de andere. Ik denk zelf dat het nog steeds bij de verwerking hoort. Overdag heb je grip op je lijf en kun je je best doen te ontspannen. In de nacht niet. Dan doet je lichaam mee met wat je verwerkt, vaak in een droom. Oftewel in de nacht span je je spieren ongewild aan waardoor je bloed niet goed doorstroomt en dan krijg je slapende ledematen. Als ik er dan wakker van wordt, merk ik dat ik gespannen ben en ga rustig ademen en na een tijdje krijg ik weer gevoel in de desbetreffende ledematen. Wel heel vervelend want heb het soms meerdere keren per nacht. Maar net als alle andere klachten verwacht ik dat dit na een tijd ook wel minder zal worden en weg zal gaan.
Gaat het bij jou ondertussen al iets beter?

Zijn nu twee jaar verder, terwijl ik jouw ervaring met burnout lees, vraag mij af hoe het nu met je gaat. Heb je je studie weer opgepakt, of stuggle je nog steeds met je burnout / depressie....

Ik heb zelf een burnout, en ook klachten in al mijn ledematen. Maar ben ook medisch bioloog, dus ik heb wel uitgezocht hoe klachten ontstaan.
Bij een burnout is je hormoonhuishouding niet in balans (geweest). Daardoor is je autonome (onbewuste) zenuwstelsel de weg een beetje kwijt. Hierdoor kun je bijvoorbeeld spijsverteringsproblemen ervaren omdat je darmperistaltiek een onbewust aangestuurde beweging is.
Hetzelfde geldt voor je bloedvatwanden, die zijn gespierd, zodat bloedvaten kunnen verwijden en vernauwen. Als je onbewuste zenuwstelsel de weg kwijt is, vernauwen/verwijden je bloedvaten niet goed. Dat geeft klachten in ledematen, zoals tintelingen, doof gevoel, kou, etc.
Bewegen helpt. En niet gaan piekeren over je al je kwalen, want dat leidt tot stress, en dan komt je zenuwstelsel nooit in balans.
Tijdens het burnout herstel zullen de klachten aanhouden. Pas als je een paar maanden lang weer volledig aan het werken/bewegen bent, zullen de klachten in je ledematen echt langzaam gaan verdwijnen.

Ik heb hetzelfde. Voel mij mentaal al een stuk beter maar heb inwendig trillen wat met name overblijft. Erg vervelend. Maar het kan ook zijn dat dat nog stress of oud trauma is wat loskomt. Omdat je nu in een “veiligere” situatie zit. Misschien herken je dat. Eigenlijk is het dus een positief signaal.

Lijk het alsof je armen en benen het letterlijk uitschreeuwen van de pijn? Ik vind het altijd moeilijk te omschrijven maar zo voelde het bij mij. Dat je niet weet of het nou je spieren zijn of dat je letterlijk je bloed door je aderen voelt stromen. Nadat ik weer een keer volledig over mijn grenzen was gegaan en een zware dag had gehad werd ik de volgende dag wakker en alles deed pijn. Ik kon mijn armen en benen amper bewegen en ik kon mijn bed niet meer uit. Mijn vriend is die dag eerder naar huis gekomen om mij uit bed te hijsen en ik kon alleen meer schreeuwen en janken van de pijn.
Bleek een magnesium tekort te zijn waar ik blijkbaar sinds het begin van mijn burnout last van had. Elke keer als ik ook maar een beetje te veel energie verbruik is magnesium het eerste wat opraakt in mijn lichaam en dit zorgt voor spierkrampen. Men zegt ook dat magnesium helpt om beter te slapen. maar let op want bij teveel magnesium krijg je buikpijn.. Heel veel sterkte!

Ja ik heb dat ook precies
Heel eng
Zware ogen en duizelig
Hele dag licht en zweverig in je hoofd
Zitten gaat goed maar bij beweging gaat t mis

Ja, die fase heb ik ook gehad. Het is eigenlijk de woede en vooral onmacht die je voelt mbt je situatie en hoe jij je voelt. Die agressie was puur een uiting daarvan. Hoe 'stom' het ook klinkt maar het heeft allemaal te maken met waarderen, koesteren, liefhebben, etc. Zolang je niet in balans bent je situatie, zal er niets veranderen. M.a.w. je moet gaan kijken naar jouw situatie, wat je mist, zoekt en je gelukkig maakt. Vaag, maar wel de basis. Soms is het een 180 graden draai in je opvattingen.

Hoi David,

Ja dat is frustrerend , ik heb soms ook dagen dat ik me goed voel en dan van alles onderneem. En dan de volgende dag een teleurstelling is. Maar ik probeert die dag dan wat rustiger aan te doen. En dankbaar te zijn dat ik die ene dag dan wel van alles heb kunnen doen in de hoop niet in het negatieve blijft zitten en ga piekeren. Dat doet niemand iets goed.

Ook hier ben ik de ene dag positiever dan de andere, nu de vakantie dichterbij begin te komen ben ik meer aan het piekeren om van alles en nog wat , begin ik weer slechter te slapen heb ik veel buik klachten zenuwachtig ,angstig en opgejaagd gevoel hoge hartslag . Zo vermoeiend . Ik denk dat tja het is een mindset gewoon positief denken want anders blijf je in het negatieve en dan voel je je eigen niet lekker. Dat is ook met iets ondernemen alles zeg dat nee moet je niet doen je bent niet lekker enz. Maar nu ga ik dan toch en gaat het gewoon prima.

Ik kan je maar één advies geven, mocht je het nog niet gedaan hebben.

Ga naar een systeemtherapeut. Zo iemand brengt je hele leven in kaart en geeft je veel inzicht hoe jouw leven in elkaar steekt en hoe dat zo gekomen is. Vaak weet je wel wat 'ongeveer' de aanleiding was, maar omdat je leeft in een eigen opgebouwd systeem, houd je het zelf ook intact. Je hebt niet eens door hoe vast je eigenlijk zit. M.a.w. je komt er nooit uit als je niet gaat inzien waar je telkens op vastloopt. Ook schematherapie zou een goede kunnen zijn (doorbreken van patronen). Veel mensen doen een combinatie van die 2.

Feit is dat je vastzit. Je komt duidelijk niet verder. Dit betekent maar een ding en dat is dat je systeem en/of patroon niet werkt voor jou. Je zit klem. De enige manier om daaruit te komen is veranderen. Het is ook niet één ding, maar een combinatie van dingen. Dus bijv. relatie, gezin, familie, vrienden, werk, etc. Allemaal speelt het een rol hoe jij je voelt, maar ook hoe je bent opgevoed. Je bent moe omdat je totaal geen energie meer krijgt. Ik heb datzelfde ook, maar sinds ik gestart ben met systeemtherapie, beginnen er langzaam dingen te veranderen. Vastgeroeste gedachten komen ineens los, overtuigingen worden anders, je draait letterlijk 180 graden qua visie, waardoor veranderingen gaan plaatsvinden. Wat ik vorige week absoluut geloofde, is 1 week later 180 graden gedraaid. Niet omdat de therapeut mij daartoe dwong, maar juist door nauwkeurig bekijken van situatie, gedrag, communicatie, houding, etc.

Ik kan je daar niet bij helpen, maar dit moet je zelf gaan ervaren. Veel mensen roepen 'het is wat het is'...nou nee, het is wat je er zelf van maakt. Dus doe hiermee wat je wilt, maar veranderen is bij jou noodzakelijk denk ik. Nieuwe koers, frisse blik, etc. Je zult verbaast staan hoe jij over een 1/2 jaar (of eerder) veranderd bent qua gedachten. Hierdoor trek je jezelf weer vlot en zal de energie weer gaan stromen en dat is precies wat je nu mist.

Succes!

Heel erg bedankt voor je verhaal. Ik ga eens opzoeken waar ik deze niet hulp kan vinden Kom er later even op terug ok mvg anoniem

Hi, even voor de duidelijkheid.

Iedereen zit om uiteenlopende redenen met een BO thuis. In mijn geval speelt dit al sinds mijn 25e en is de oorzaak een getraumatiseerde vader die zich mijn leven lang aan mij vastklampte. Dit was ongelooflijk zwaar, uitzichtloos en beheerste mijn leven totaal. Dit heeft mij leven volledig bepaald. Ik moet dus uit die kluwe komen en vind daarin mijn eigen weg. Systeemtherapie is mij geadviseerd en misschien kan dat voor jou ook een oplossing zijn. Dat is mijn reactie op jouw vraag.

Ik ben niet op zoek naar onderlinge ervaringen, want iedereen is anders en dit is daarom niet handig om te doen

Je therapeut is degene die je kan helpen en stel je vragen anders in het algemeen aan de chatgroep op deze site. Ook op Facebook zijn er verschillende groepen.

Veel succes

Ja dat betekend dat je hoog ademt. Je moet meer ontspannen en naar je buik ademen. Dat angstig voelen erbij is normaal. Maar als je tegen jezelf zegt dat het door stress komt word je er niet nog eens extra angstig door. Dus wanneer je et voelt accepteren rustig liggen goed naar je buik ademen en tegen jezelf zeggen dat het door stress kkmt

Dit herken ik zeker! Doordat je zo hoog ademt en/of je buikspieren steeds gespannen zijn, blijft je lichaam ook in de stress-stand. Weet in ieder geval dat het niets geks is, ik heb hier ook last van. Met de onderstaande oefeningen steeds minder.

Je kunt hiervoor het beste op zoek gaan naar manieren om lager te ademen en om de spieren in je buik te helpen ontspannen.

Ik heb op YouTube dit gevonden en het doen van deze oefeningen helpt mij erg:
1: Zoek op ''releasing abdominal tension'' van 'the vocal yogi'
2: Zoek op Yoga for Your Mental Health│Burnout and Exhaustion Recovery│Yoga for Anxiety, Depression, and Stress - van Honey Lion.

Ik doe meestal eerst de oefeningen uit 1 en dan een korta yogasessie van 2. Je kunt het natuurlijk ook omdraaien als je dat fijner vindt. Het helpt mij in ieder geval heel erg om mijn buikspieren te ontspannen en om op de juiste manier te ademen.
Hoop dat jij er ook iets aan hebt!

Leg jezelf voorlopig echt even geen druk op. Pas als er wat meer rust komt en er meer momenten gaan komen dat je kunt ontspannen, kan je lijf echt gaan herstellen. Zolang je druk voelt of er iets moet, slaat de paniek toe. Ik zat er een aantal maanden terug ook zo bij. Kon aanvankelijk niks (bijna alles gaf spanning), gaandeweg kon ik weer kleine dingen en inmiddels oan ik vrijwel alles weer en begin ik zelfs weer wat stress te verdragen. Het komt echt goed maar het kost tijd. Zorg voor goede herstelmogelijkheden (rust, geen moeten) en lees evt de blogs van Robbert Houtman eens, dat hielp mij echt.

Heel herkenbaar, ik was het vertrouwen in mijn lichaam ook helemaal kwijt.
Tijdens rondjes wandelen constant het idee dat ik het niet zou redden tot thuis.
Echt ontzettend rot, maar dit wordt echt minder! Vooral toch wel blijven bewegen, maakt niet uit als het heel mild of langzaam is.

Angst en paniek beheersten mijn leven, dat is nu heel anders. Het is naar de achtergrond “verdwenen”. Probeer je angst af en toe een beetje toe te laten, in feite treedt het op om je te beschermen. We zien het vaak als iets engs of slechts, maar je lichaam doet juist wat het biologisch gezien moet doen als je onder veel stress staat.

Sterkte, succes en probeer vooral zacht voor jezelf te zijn.

Geen ervaring mee dus daar kan ik je helaas niet mee helpen. Waar ik je hopelijk wél een beetje mee kan helpen, is je te laten weten dat ik begrijp hoe je je voelt, je kan je soms zo eenzaam voelen in een omgeving die het niet begrijpt.

Vervelend dat je wordt opgejaagd. Ik ben zelf bijna 13 maanden BO en ben ook echt nog lang niet helemaal de oude. Het heeft ontzettend veel tijd nodig, hoe hard je er ook je best voor doet. Veel sterkte gewenst.

Wat een rot gevoel, het idee dat niemand je begrijpt, zeer herkenbaar.
Zelf heb ik steeds de neiging om het te verklaren/uit te leggen, waar ik sta en waar ik doorheen ga/ben gegaan, maar aan reacties(van mensen die absoluut niet weten wat een burn-out en depressie is)merk ik vaak onbegrip. Alleen diegene die het zelf meemaken geven reacties die zeer herkenbaar zijn en hier put ik steun uit.
De symptomen die jij beschrijft heb ik erg lang gehad, geen zin in niks, niet naar buiten willen/kunnen, duizelig, hoofdpijn, misselijk en die giga vermoeidheid etc.
Ben nu 19 maanden onderweg(en wie weet hoe lang ervoor al). Eindelijk ben ik nu zover om te zeggen, ik leg het niet meer uit, het is wat het is. Ik heb er niet om gevraagd, het is mij(en zoveel anderen)helaas overkomen.
Klachten zijn nog aanwezig, minder heftig, maar het heeft echt heel veel tijd nodig.
Vertel ik nu heel 'stoer' maar ben pas sinds kort tot dit inzicht gekomen😊


Phi is een intensief traject, waar je op zowel mentaal als fysiek gebied ondersteuning krijgt. Je kan er je 'ei' kwijt en samen werk je aan doelen.
Ik wens je heel veel sterkte!

Hier hetzelfde vroeg wakker en ellendig voelen tot rond de middag....echt vervelend

Zit ook al maanden met BO. Vooral dat ellendige lamlendige gevoel. Onrustig word ik ervan. Je bent niet alleen.

Wat vervelend wat er met je gebeurd is en ervaren hebt.

Ik zou mijzelf wel een aantal dingen afvragen.
1. Wil je eigenlijk wel terug?
2. Speelt er alleen op je werk iets of ook prive?
3. Wil je niet iets heel anders gaan doen in je leven? Ik sprak gisteren nog een zweminstructrice die jarenlang bij een bank werkte. Sinds haar overstap voelde zij zich beter dan ooit. Ik ga zelf ook zo'n overstap doen.

Succes!

Dank voor je reactie. Ik zou wel graag iets anders doen. Ik ben wel hoofdkostwinner en ben bang dat we de lasten dan niet meer kunnen dragen. Teruggaan zal zwaar zijn, maar om te reintegreren misschien wel verstandig. Iedereen raadt mij af om nu naar vacatures te kijken.

Geeft het spanning als je beIg bent net de toekomst en keuzes daarin? Het is wel riskant om op te zeggen wanneer je nog niet voldoende hersteld bent, het risico ligt dan immers volledig bij jou. Ik heb ervoor gekozen eerst te re-integreren (ben er weer bijna gelukkig, laatste atukje nog) en dan rustig rond te kijken. Een tijdje terug had ik heel erg het gevoel dat ik een keuze ‘moest’ maken en daarmee heb ik mezelf onnodig druk opgelegd. Mijn baas wilde ook liever van me af (niks persoonlijks maar een zieke werknemer is natuurlijk nooit fijn voor de cijfers, daar ging het haar enkel om). Ben nu blij dat ik toch gebleven ben en de rust heb teruggevonden. Ben wel elders in het bedrijf gaan reïntegreren overigens. Erg lastig dit soort vragen he… Succes!

Hi Roger, wat ongelooflijk vervelend dat je zo'n terugval hebt gehad.

Ik weet niet of dit je helpt, maar voor mij geldt dat ik veel meer problemen uit het verleden moet resetten incl. mijn issues die ik had met mijn laatste banen.

M.a.w. bij mij komt het er op neer dat er meer speelt dan 'alleen maar' mijn werk. Doordat mijn leven min of meer bepaald was door een onoplosbaar probleem in de familie heb ik nagenoeg mijn hele leven moeten aanpassen. Dit leidt er nu toe dat ik op ieder vlak (relatie, gezin, wonen, carrière, vriendschappen, sport, etc. Het wiel opnieuw moet zien te vinden. Qua relatie, gezin en woning is nu alles 'verwerkt' en is het goed zo. Qua werk, ontstane eenzaamheid, etc. Ben ik nu alles aan het rechtzetten. Dus ik ga een (enorme) carrièreswitch maken die mijn vrouw niet begrijpt, maar waar ik nu al blij van wordt. Qua eenzaamheid ben ik nu druk aan de slag om dit weer op te bouwen. Wel met erg weinig energie, maar het moet om uit dit isolement te komen. Gedurende al die tijd voel ik ook de dingen die jij zegt, want ik ben nog niet klaar. Dus voor je gevoel was je 'er uit', maar is er een kans dat er nog meer dingen spelen die je eerst moet rechtzetten.

Mijn eye-opener qua werk was door mijn carrièrestappen volledig op papier te zetten en per functie, werkgever en situatie opschrijven hoe ik mij voelde, wat mij aansprak en wat niet. Hieruit volgde hele duidelijke patronen. Dit was/is ontzettend verhelderend, want ik snap nu waarom ik niet terug moet gaan in een functie die ik had. Vanochtend stonden de tranen ook weer in mijn ogen, omdat ik de eenzaamheid die ik ruim 20 jaar voelde nu steeds sterker naar boven komt. Tijd dus voor mij om actie te ondernemen wat ik dan ook vandaag gestart ben en een frisse duik in de rivier genomen. Even weer resetten en aan de slag. Als ik bij mijn emoties blijf stilstaan dan verdrink ik, dus schrijf op waar nog meer knelpunten/problemen zijn in je leven en wees eerlijk tegenover jezelf. Niet wat anderen verwachten, maar wat jij zelf wilt.

Heel veel sterkte en geef niet op

Gegroet,
Frank

Hi Frank,

Dank voor je reactie. Ik heb eigenlijk maar twee werkgevers gehad in mijn leven. Bij eentje 7 jaar gewerkt en bij de andere 24 jaar, beiden in commerciële functies. Die laatste heeft me nu laten vallen als een baksteen terwijl ik het hele bedrijf opgebouwd heb van 0 tot onbetwist marktleider. Was steeds de gevierde man en voorbeeld voor heel de wereld, maar nu het even niet gaat laten ze je vallen 🤬. Dat doet ook veel pijn, maar het is zoals het is en heeft me uiteraard aan het denken gezet. Jarenlang heb ik mijn gezin verwaarloosd door 60 tot 80 uur per week te werken als een debiel. Nu verschuilen ze zich steeds achter de wet, maar toen ik al die uren werkte met mijn 40 uur contact hoorde ik helemaal niemand over de wet !

Ik heb de beslissing genomen dat ik iets anders wil gaan doen, maar weet niet wat.

Lukt me op een of andere manier niet om uit het negatieve te komen met name door al die lichamelijke klachten. Had jij ook zoveel lichamelijke klachten ? Ik kijk de hele dag maar van die motivatie filmpjes maar blijf erin hangen. Soms lijkt het alsof het even opklaart maar is maar van korte duur terwijl ik weken geleden echt dacht eruit te zijn. Was weer positief en had allerlei plannen en nu is het als sneeuw voor de zon weer verdwenen en probeer ik te zoeken naar de oorzaak (waarvan ik weet dat ik het niet moet doen)

Never quite hou ik mezelf (was nooit een opgever maar een vechter) maar voor, maar wordt steeds moeilijker om zelf in te blijven geloven.

Groeten,
Roger

Ok, duidelijk. Ik kan mij eerlijk gezegd voorstellen dat jij in deze situatie zit. Als je zolang hebt geknokt, je focus volledig op iets hebt gelegd, knokte om het beter te maken en de trots was van het bedrijf, dan voelt dit als een doodsteek en een complete desillusie. Je hebt je hart & ziel gegeven en ziet nu ook de schade dat dit in je priveleven heeft opgeleverd. Volledig begrijpelijk dat je mentaal een enorme knauw hebt gekregen. Lijkt eerlijk gezegd sterk op mijn rol mbt mijn vader. Hart & ziel, volledig focus om hem te helpen, alles ervoor ingeleverd, vaak gehoord dat hij 'trots' was, maar uiteindelijk hielp het allemaal niet.. een complete desillusie. Was ik er maar nooit begonnen..dat gevoel, maar ook de energie die dat allemaal heeft gekost.

Maw ik zit nu in een vergelijkbare situatie. Wat wil ik nu eigenlijk zelf?
Pittig, maar niet onoplosbaar. Het is in feite op alle punten de teller weer op nul zetten en voor jezelf te bepalen wat waardevol is in je leven en carrière. Niets overhaast doen, maar bijvoorbeeld puur ter oriëntatie YouTube filmpjes kijken van beroepen die je enigzins aanspreken. Ik heb komende week 2 gesprekken, ook puur ter oriëntatie. Ik kijk gewoon eventje mee en zal dan ervaren of ik enthousiast thuis kom of niet. Daarna ga ik rustig de stappen nemen die nodig zijn, maar ook dat zal ik heel afgepast gaan doen en mij er niet hals over kop erin gooien. Enthousiasme en fanatisme zijn mijn valkuilen, dus rustig aan ;-)

Het lijkt me heel moeilijk om in tijden van ‘crisis’ de stap te moeten zetten naar iets anders. De onzekerheid, iets nieuws…. dat kan veel spanning geven. Ik kreeg ook te maken met een werkgever die plots liever van me af wilde terwijl ik altijd heel goed heb gefunctioneerd. Uiteindelijk toch hier gaan re-integreren, gevoel hier eecht op te hebben en het vertrouwde is nu ook prettig (wel andere locatie). Ben nu blij dat ik me niet heb laten wegjagen want ik ben inmiddels een heel eind en voel me weer vrij goed en bij a klachtvrij. Eerst volledig beter worden, weggaan kan altijd nog. En dan heb ik hopelijk alle rust om te kijken wat ik dan wil ipv ten tijde van stress onder druk weggaan met het risico in een nieuwe baan wederom uit te vallen en in het ergste geval met lege handen te staan. Laat je niet zomaar wegjagen (soms kun je niet anders of is het wellicht wel echt beter, die situaties zijn er uiteraard ook). Het doet wat met je als je zo opzij wordt gezet na eerser zo belangrijk te zijn geweest, dat vraagt ook een stukje verwerking.

Heftig man!! Ontzettend veel sterkte!

Heel erg herkenbaar dit verhaal!
Hoe kan je in contact komen met mensen op dit forum om ervaringen te delen in een soort chat?
Heelveel behoefte aa mensen met dezelfde leeftijd en deze klachten

Bijzonder om je ervaringen te lezen. Ik herken veel dingen. Zelf ben ik ook tijdens mijn studie geneeskunde ziek geworden (meerdere burn-outs, pfeiffer, epilepsie) en daardoor uiteindelijk met de studie gestopt. Zoals je verteld over de realiteit van geneeskunde is heel herkenbaar. Ik dacht een mooie combinatie: met mensen werken, mijn interesse voor biologie, deels praktisch, deels met je hoofd. Maar er wordt enorm veel van je gevraagd en ik ging me steeds meer ergeren aan de cultuur en de sfeer.
Ook het deel van "niks doen", maar ondertussen zo hard aan het vechten zijn herken ik. En poe ja wat kan douchen zwaar zijn.
Liefs.

Vraag mij nu eind 2022 af hoe het je vergaat heb je de burnout en depressie kunnen overwinnen ben je weer aan je studie begonnen?.....

Hoe gaat het nu met je?

Same story here for 35 years still not well and not knowing when it stops.

Zo herkenbaar. Hoe is het nu met je?

Voor mij ook herkenbaar. Ik had van huisarts 20000 ie vitamine D ampullen gekregen (20000 ie per maand). Maar daarnaast was mijn magnesium ook laag is latwr gebleken. Na 3 maanden aan de magnesium pillen en na 3 weken stopte spiertrekkingen rond knie en oogleden.
Weet niet of het magnesium of vitamine D dit heeft opgelost.

Ook heb ik steeds erger wordende obstipatie!!! ( vergeten te vermelden)

B.o ontregeld je hele systeem zo heb ik het ook ervaren. Enorme spierspanning angst duizeligheid weinig energie pijn in je spieren oorsuizen hartkloppingen en ga zo maar door. Zit er zelf 2 jaar in. Bij mij knapte er iets in een keer en ik kon niks meer. Het word normaal wel minder, al deze klachten. Waar ligt het aan dat het bij jou na 4,5 jaar erger is geworden?

Ik loop er ook al jaren mee. Iedere dag wordt ik in een zeiknat bed wakker. Toch zijn er verbeteringen, maar dat komt vooral doordat bij mij de oorzaak ligt in de prive-sfeer (vanaf kind af aan een groot probleem in de familie gehad).

als je 4,5 jaar deze klachten hebt, denk ik dat je wellicht weet wat er speelt. Iets houdt jouw spanning hoog, waardoor je deze klachten blijft houden. Dat 'iets' kan je wellicht gelijk noemen. Je bent tenslotte niet zomaar zo erg BO.

Je moet dus gaan werken aan dat 'iets' wat jou nog steeds zo gespannen maakt. Dit kan je relatie zijn, je familie, etc. Je hebt een 'ventieltje' waar al die spanning door kan wegvloeien, maar dan moet je die wel eerst zien te vinden.

Succes!

Stress.
Werken werken
Doorgaan tot snachts
Cafés alcohol en fastfood

Hey Dex,

ga voor die obstipatie naar de huisarts. Niet zeiken, gewoon doen en laten checken en doorvragen als het langer duurt.

Verder is dit 'normaal' in een burnout, maar meestal maar voor een paar maanden. Libido komt vanzelf weer (zeker op AD gaat dit vaak weg), overige klachten gaan ook vanzelf weg tijdens je herstel.

Ik heb zelf veel informatie gezocht de eerste maanden, ook al bevolen ze mij dit af. Uiteindelijk wel blij, want er is echt zeer matige begeleiding. Ik neem nu zeker 2-3x per zout himalyan seasalt in water (zeker met dit weer), magnesium carbonaat (van Calm) in de ochtend en magnesium tauraat in de avond (beide van iHerb). Verder heb ik veel gewandeld, veel ademoefeningen doen, gemediteerd, veel gegeten (ben ook enorm aangekomen). Was begin september net als jij, nu werk ik 20 uur en kan weer vrij veel sociale dingen normaal aan. Succes.

Bedankt lief mensje.
Dit betekend veel voor me
Ik had het over de vermoeidheid.
Maar had jij dit ook van de spier vermoeidheid? Dat je diep in de cellen geen energie voelt.
Wat een vies gevoel..
Terwijl ik kan wel kracht zetten...alleen ze voelen zo totaal uitgeblust.

Woensdag ga ik met het werk stoppen.
Waar ik mee bezig was.
Ik ga op vakantie.
Want ik ben al die tijd nog door gegaan...
Ik ben gewoon steeds door gegaan, en het rare is soms ging het iets beter terwijl ik niks anders deed.
Ma goed...
Bedankt voor deze tips.

Dex

Hey dex heb je ook last van spanningsaamvallen? Dat je systeem zich aanspant met name schouders nek en hoofd? Zelf ook 2 jaar verder. Je kan wel op vakantie zie ik. Dat gaat mij niet lukken dan raak ik denk ik overprikkeld en angstig

Ja zeker heb ik dat.
Ik heb alle klachten.
En ja ben nu op vakantie en lig de hele dag op bed.

Ja heel herkenbaar. Duizeligheid in drukke of prikkelrijke omgevingen. Geen draaiduizeligheid, maar een deinend 'slap' geval. Alsof je elk moment flauw kan vallen, maar dit gebeurt niet. Heel vervelend maar onschuldig. Opgejaagd en angstig gevoel ook aanwezig. Komt mijn inziens door onbewust te snel of hoog ademhalen. Ik heb zelf geen last van spierpijn of een brandend gevoel. Wel heb ik last van een beetje 'vaste' nek, waar ik voorheen nooit last van had. Ook een constante buikspanning die erger word na het eten. Klachten komen en gaan. Wanneer er rust en vooral positiviteit in de dagen komt wordt dit allemaal weer minder.

Hi Tiny,

Ik spreek uit eigen ervaring.

Vaak weet je heel goed waar het probleem ligt, maar zie je geen oplossing, waardoor je erin blijft. Of doe je iets uit gewoonte, maar gevoelsmatig sta je er niet achter of 'ben jij het niet'. Zo leef je jarenlang met een masker op. Dit maakt je zwak, ziek en wanhopig. Misschien please je teveel of is het iets uit het verleden. Je moet in ieder geval actie ondernemen, want ziek thuiszitten zal je niet helpen.

Herken ik zeker. Ik kon ook maandenlang amper geloven dat het goed komt. Nog steeds als ik een dipje heb, verlies ik snel dat vertrouwen.

Ik zou zeggen, blijf proberen de mindfulness door te zetten. En neem het jezelf niet kwalijk als het niet goed lukt. Mij lukt het ook vaker niet goed, dan wel. Maar het blijven volhouden is wat je uiteindelijk toch kan gaan helpen.

Dingen googlen is ook heel erg herkenbaar. Wees niet te streng voor jezelf, het is logisch dat je verklaringen/uitleg zoekt. Maar bedenk wel: gaat het je helpen? Of is het googlen meer een manier om controle te behouden?
Zelf heb ik heel lang heel erg vastgeklampt aan controle, op allerlei manieren zoals ook googlen. Het heeft me niet geholpen. Juist in het accepteren en loslaten zit de groei. En die keren dat ik dan weer wel in die patronen “terugval”, neem ik het mezelf niet meer kwalijk of zie ik het niet als iets negatiefs.

Het feit dat jij besef hebt van wat je doet en dat sommige dingen je niet helpen, is echt al heel wat. Gun jezelf de tijd om steeds een klein beetje meer afstand te nemen van de dingen die je niet helpen. Het gaat helaas niet over één nacht ijs, maar heeft echt tijd nodig.
En ja het is een cliché en soms kan je het totaal niet accepteren of geloven, maar het wordt echt met de tijd beter.

Succes en sterkte!

Hi Marco, ik ben bijna 'blij' om jouw bericht te lezen. Ik heb exact hetzelfde. Te optimistisch, te graag willen,.etc. Als het een dag goed gaat begin ik al te juichen en denk dan vaak om de volgende dag exact hetzelfde te gaan doen 'want dat werkte toch zo goed?'...maar nee, dat werkt dus niet zo...dus ga je weer zoeken naar verklaringen, etc. En ja, continue spanningen, droge mond, paniekerig, etc. Toch is mindfulness de beste oplossing en ja, ook ik moet mij dan 'dwingen' om rustig te worden. Ik had eerst meditatie geprobeerd, maar moest telkens eventjes weg om te lopen....gewoon te a-relaxed en bang om niet de rust te vinden. Toch heb ik toen 2x ervaren wat écht rust in je hoofd is....man...ik voelde mij als herboren. Maar weer....te snel, te vlug, etc. Meditatie is zwaarder dan Mindfulness. Je zit dan veel meer in je hoofd Mindfulness is wat dat betreft milder. Mijn therapeut benadrukte vorige week weer dat ik dat echt moest gaan doen en ook mijn vriendin doet dit. Zij zweert erbij. Zij is volkomen in balans en was ooit ook burnout. Ik sta altijd in de actie stand en begin altijd met projectjes. Ik ben nu letterlijk verplicht door mijn reintegratiecoach om te stoppen met projectjes en toekomstdromen, maar puur de dingen te doen per dag. Dus wel iets van bewegen/sporten, klusjes in/om het huis en vrijwilligerswerk. Dat laatste wil ik ook graag, want het geeft een goede invulling en je kunt weg wanneer je wilt. Het gaat om de juiste balans, want nu heb ik vaak een doelloos gevoel, handel wat op marktplaats, rijd doelloos door de stad en blijf gespannen...want tsja, die overdrive zit er nog op. Ik zit er nu een 1/2 jaar in en snap nu dat mij oplossing niet de goede was. Ik loop bij een systeemtherapeut wat mij ongelooflijk veel nieuwe inzichten geeft. Ook schematherapie ga ik volgen vanaf augustus (die combinatie doen meer mensen, alleen de wachtlijsten zijn erg lang). Bij schematherapie ga je patronen doorbreken. Dus ik los spanning op door er spanning tegenover te zetten. Niet echt handig en werkt zeker niet. Loslaten, accepteren, omarmen, etc. Klinkt vaag, maar is toch echt de oplossing..anders blijf je maar bezig in je eigen gedachten.

Wat overigens het grootste probleem bij mij is, is dat ik vaak uit enthousiasme een afspraak maak als ik mij goed voel en denk dat ik de wereld weer aankan,.maar de volgende dag dan ineens maar op 1 been sta. Zo raar. Soms word ik zwaar depressief wakker, maar sluit ik de dag vrolijk fluitend af... Geen touw aan vast te knopen. Afijn, mindfullness is wat ik ga doen. En ja, het helpt echt.

Ik herken het ook wel ja.

Wat bij mij alleen verkeerd ging was dat in de goede dagen ik veel teveel deed. In mijn adrenaline zegmaar doorging.

Wat mij helpt is om in de goede dagen ook rust te pakken. Ademhaling omlaag, hartslag omlaag proberen te halen.

Op die manier heb ik minder heftige ups en downs en echt een stijgende lijn.
Sterkte!

Ik heb het geaccepteerd 🤷 ik word altijd tussen 4 en 5 wakker en ga dan in de huiskamer op de bank liggen. Soms val ik dan weer in slaap. Ik neem mij dan voor om in de ochtend nog wat te gaan doen (sport/boodschappen) en beloon mijzelf daarna met een siësta. Dit werkt vaak wel. Hierdoor maak ik mij niet zo druk als ik weer eens slecht slaap. Het is even niet anders..

Hi Gunther,

Ik volg sinds kort systeemtherapie. Dit is echt voor mij de uitkomst. Letterlijk alles gaat op de schop. Je krijgt heel veel inzicht, verandert ineens 180 graden qua visie en overtuiging en daardoor komen je gedachten 'los'. Ook jij zit compleet vast. Een andere therapievorm is schematherapie, waarbij je denkpatronen leert doorbreken.

Thuis zitten, medicijnen gebruiken, 'rusten' is niet de oplossing, maar dat wist je al.

Succes, komt goed.

Hi Gunther,

Zoek hulp en houd dit nooit voor jezelf. Spreek dit uit en houd geen masker op. Je zult verbaast staan hoeveel mensen je kunnen helpen en welke nieuwe dingen je zult ontdekken. Jij zit duidelijk in een cirkeltje en komt er zelf niet meer uit. Dat komt veel vaker voor dan je denkt. Sterker nog, daarom zijn de wachtrijen bij psychologen ook zo lang..

Je zegt dat je de perfecte vrouw hebt DUS een prachtig leven zou moeten hebben. Was het maar zo simpel ;-) Ik heb ook een pracht van een vrouw, maar wij zijn uit elkaar gegroeid door familie-omstandigheden. Dit hadden we niet eens door, maar is zo gegroeid. Therapie heeft daarbij (erg) veel geholpen. Ook andere zaken speelden een rol, zoals nooit écht gedaan wat ik wilde, nooit écht hardop gezegd dat ik iets anders wil (pleasen) en ga zo maar door.

Je komt er echt wel uit, maar hebt goede begeleiding nodig. Dit kost tijd, maar zal je heel veel gaan opleveren.

Ik heb hetzelfde gevoel, maar snap inmiddels dat het lusteloze, lege gevoel waarmee je iedere dag opstaat te maken heeft met het feit dat je niet de situatie hebt die je graag zou willen. Voor je gevoel heb je alles (ik ook), maar veel dingen waren zonder diepere emoties. Écht houden van, écht dingen doen die je leuk vindt, écht alleen met vrienden omgaan die je energie geven, écht je leven invullen zoals JIJ wilt en niet van je verwacht wordt.
Ik zat aan de kant waar jij nu ook zit. Je hebt iemand nodig die jou gaat laten inzien dat er meer is en dat het anders kan (en moet). Je zit vast in je eigen structuur en denkpatronen. Dit realiseer je niet van de ene op de andere dag, maar ik weet zeker dat je voor jezelf al een lijstje kunt opschrijven van wat je anders zou willen of die je nog moet verwerken van vroeger.

Je depressie geeft aan dat je stappen moet zetten, want alleen in het cirkeltje blijven rondlopen zal je niet helpen. Je moet echt je naasten hierover vertellen. Schaam je niet en het is duidelijk dat dit nu moet gebeuren.

Hi Gunther,

Net als wat hierboven staat. Mijn therapeut zegt (terecht) dat een burnout niets anders is dan een signaal dat je op het verkeerde pad zat. Als je niet gaat spitten en je hele levensloop niet grondig gaat onderzoeken, dan blijf je in zo'n burnout. Tevens zegt hij dat binnenzitten juist stressverhogend kan werken, naast vereenzaming. Dus dwing jezelf om naar buiten te gaan en niet in die neerwaartse spiraal te blijven zitten. Er is een reden (of meerdere redenen) waardoor je je zo down voelt. Jij komt er dus zelf niet uit, maar met de juiste therapie én vooral door er eerlijk en open over te praten, zal je de oorzaak/oorzaken vinden. Zodra je dat hebt opgelost, begint je nieuwe leven. Klinkt simpel en achteraf denk je...goh, wat logisch, maar nu voelt het als loodzwaar. Ik ken genoeg mensen die deze rit gemaakt hebben en er allemaal uitgekomen zijn. Allen zeggen ze dat ze zich als herboren voelen. En waarom? Omdat ze uit het oude systeem zijn gestapt.

Laat maar...vond zelf al via Facebook enkele groepen.

Ps: overschrijdt NOOIT de stelregel van een 1/2 uur bewegen. Ik heb dit met mijn stomme kop wel gedaan en was zeker 1 uur gaan wielrennen. Niet bloedfanatiek, maar rustig tempo. Letterlijk na 38 minuten voelde ik mij minder worden, maar moest nog terugfietsen. Dat ging op zich goed en dronk daarna na 2 wijntjes met mijn wielrenpartner.

Afijn, nu 3 dagen geleden en ik ben werkelijk compleet gesloopt. Zowel fysiek als mentaal.

Als ik bij de fitness 30 minuten fiets en mijn hartslag onder de 140 bpm houdt, ervaar ik dit niet. M.a.w. ik ga voorlopig niet meer over die grens heen.

Frank, die regel slaat nergens op, is persoonlijk voor iedereen. Aan het begin was het 10-15min wandelen. In maanden tijd opgebouwd.

Ok, prima. Ik citeer puur degene degene die veel ervaring mee hebben. En natuurlijk moet je ergens starten. Na maanden 10 minuten is wel erg bijzonder overigens

Nee in maanden opgebouwd richting wat het nu is, weer 50% aan het werk en zo'n 60% hersteld. Jij zit veel te veel op de cijfertjes, dat werkt niet. Je moet voelen, voel hoe moe je bent, voel of je gespannen bent en stuur daarop. Regeltjes volgen mij vaste tijden werkt voor geen meter, want als je een terugval hebt en koppig 30 minuten gaan fietsen val je nog verder terug.