Beste lezer,
Goed dat dit forum er is. Er wordt in het echte leven vrij weinig gedeeld over
burn-out. Ik schrijf dit om mijn gevoelens van mij af te schrijven, maar daarnaast ook voor mensen zodat ze mijn verhaal lezen en wellicht zaken herkennen. Uit ervaring weet ik dat dat kan helpen, omdat je dan het gevoel hebt dat je niet gek bent, maar dat het "normaal" is wat je ervaart nadat je structureel en over een langere periode over je grenzen bent gegaan.
Ik ben een advocaat (geweest) die na jarenlang hard werken hard op zijn bek is gegaan. Al vrij vroeg in mijn leven wist ik dat ik niet de meest stressbestendige persoon op aarde was, maar toch lukte het mij me de stress te "managen". Ik zette gewoon door en dan ging het op zich wel. Zogeheten coping strategies - zoals veel eten en roken - hielpen me ook overeind (terwijl dat eigenlijk niet zo een goed idee is, je maskeert enkel je situatie). Anderen hebben dat bijvoorbeeld met alcohol, drugs of excessief uitgaan, maar ik ben van nature vrij introvert dus ik was vooral veel thuis maar ook daar kon ik me dus niet echt ontspannen. De "interne druk" die ik heb ervaren was er altijd: het gevoel dat er verantwoordelijkheid op me rustte. Combineer dat met perfectionisme, geen nee durven zeggen, een enorme pleaser zijn en daar ligt een recept voor
burn-out klaar. Ik was ook goed in mijn werk, dus dat helpt ook niet echt mee. Dat is best gek om dat te zeggen maar ik denk dat het wel zo is: de verwachtingen van anderen zijn immers hoog en daar wil je als pleaser aan blijven voldoen. En die 100% op je werk kost exponentieel meer energie dan als je voor 80% gaat.
Het begon een aantal jaren geleden toen ik vage klachten begon te ontwikkelen. Vooral depersonalisatie had ik last van ("ben ik er echt of droom ik?") en soms spanningshoofdpijn. Die periode duurde best lang, maar ik werkte gewoon door. Het geluk wil dat ik het in de periode daarna vrij rustig op het werk had, waardoor mijn stressniveaus wat afnamen. Hoewel ik nooit echt relaxed was, ging het op zich redelijk. De klachten waren beperkt. Op een gegeven moment werd het wel weer druk en toen namen de klachten enorm toe. Met name angstklachten, vermoeidheid ("buiten adem" gevoel) en op een gegeven moment ook soms somberheidsklachten staken de kop op. Omdat ik diep van binnen wist dat de advocatuur niets voor mij was (te snel, teveel druk, teveel verantwoordelijkheid) heb ik mijn baan opgezegd en heb ik ongeveer een jaar gebruikt om tot rust te komen. Dat pad was geen rechte lijn naar boven: eerst erg tot rust gekomen, toen ineens weer forse klachten, vervolgens weer tot rust gekomen. Aan het einde van dit jaar kwam ik behoorlijk in de buurt van wie ik "voorheen" was. Geen angstklachten, ik sliep goed en ik zat op zich prima in mijn vel. Helaas heb ik toen mijn carrière op de oude manier voortgezet: de juridische wereld in, zonder opbouw en zonder echt stil te staan bij de vraag of het wel verstandig was. Ik denk dat ik in die periode daarvóór al in een
burnout zat, maar zo voelde dat toen niet. Ik was gewoon onrustig en soms angstig, maar ik kon op zich alles. Anyway, in het begin ging mijn werkhervatting (in een andere baan) goed. Ik kon mijn werk gewoon aan en het was niet extreem druk. Ik heb de eerste 2 maanden op zich prima kunnen werken, maar helaas kwamen de klachten toch terug. Ik heb toen na de zomervakantie wat rust genomen en dat hielp. Na terugkeer heb ik weer een paar maanden prima kunnen werken. Diep van binnen had ik nog steeds onrust en was ik niet echt lekker in mijn vel.
Toen besloot ik een andere stap te nemen: wel in de juridische wereld maar een andere soort organisatie. In het begin was ik daar nog enthousiast over en had ik weinig last van klachten, maar helaas kreeg ik vrij snel na het werken weer angstklachten. Omdat we vanwege de lockdown thuis mochten werken, kon ik nog wel redelijk functioneren, maar mijn hoofd raakte voller en voller en ik zag het steeds minder zitten. De werkdruk was daarnaast simpelweg te hoog (voor mij). Na bijna een jaar te hebben gewerkt heb ik de stekker eruit getrokken en ben ik gestopt. Ik zit nu een tijdje thuis (+- 6maanden). Waar ik een jaar of 2 geleden eigenlijk alleen last had van angstklachten, was het bij mijn uitval veel erger en was ik ook gewoon vaak erg somber. Zeer naar gevoel. Na een paar maanden kwam daar ook bij dat ik mij enorm zorgen begon te maken over de toekomst: wat nu?! Ik kan niks meer?! Ik ben introvert en ik ga nergens mijn draai kunnen vinden! Bonkend hart elke dag en nacht, slaap was (en is soms) extreem slecht en vol spanning en ik zag het echt niet zitten (niet op een suïcidale manier, maar meer van "komt het ooit nog goed"). Een hele hele zware tijd. De psycholoog waar ik bij liep hielp in het begin wel, maar ik kreeg steeds vaker het gevoel dat hij niet de juiste persoon voor mij was. Ik was een bom vol spanningen en dan is cognitieve gedragstherapie niet direct de meest logische stap: je zit immers vol met spanning en nadenken of toepassen van gedachteschema's heeft weinig zin als je lijf giert van de adrenaline en cortisol. Dus ik heb op gegeven moment afscheid van hem genomen en een andere psycholoog in de arm genomen. Met behulp van EMDR hebben we daarbij ook wat zaken uit mijn jeugd besproken, en dat hielp zeker. Ik heb sinds ik bij de
psycholoog waar ik nu loop af en toe wel redelijke periodes. Het zijn er nog wel weinig. In een maand heb ik misschien 5 goede dagen. Ik had bijvoorbeeld vorige week een best wel okee week: helaas neem ik dan te graag gebruik van dat gevoel en dan ga ik snel mijn grenzen weer over. Het is gewoon te wisselvallig nog.
Zaken waar ik het meeste tegenaan loop is acceptatie van de situatie en de toekomst. Het is soms gewoon best moeilijk om de situatie te accepteren: ik wil niet in deze situatie zitten; ik wil ook leven "zoals de rest". "Waarom ik", "Hoe heb ik het zover kunnen laten komen?". Tsja, eigen schuld dikke bult geldt denk ik wel, maar mijn probleem is dat ik eigenlijk nooit echt heb geweten wat ik wil in mijn leven. Dus ik ben maar altijd doorgegaan omdat "je hoort te werken". Best apart eigenlijk. Maar ja, er moet ook brood op de plank komen. Wat betreft de toekomst: ik maak me gezien de afgelopen jaren best wel zorgen over de toekomst. Ga ik ooit nog prettig kunnen werken? Dat is een beetje de beangstigende gedachte waar ik last heb. Ik troost mezelf door te zeggen dat ik nooit op een rustige en doordachte manier heb opgebouwd in werkzaamheden die echt bij mij passen. Het plan is nu om op termijn in een functie te werken, waarbij ik allereerst heel rustig ga opbouwen en ten tweede inhoudelijk werk te doen dat beter bij mij aansluit. Dat plan is best concreet en ik heb zelfs een plek waar ik terecht kan, dus echt hopeloos is het niet. Dat geeft me misschien iets van rust. Eigenlijk hoor je in een
burn-out eerst gewoon goed te rusten en in de basis gewoon lekker in je vel te zitten. Is dat niet zo, dan is werkhervatting niet verstandig. Voor mij dan, iedere persoon is anders. Ik ga iets heel geks zeggen, maar soms denk ik dat niet echt geschikt ben om te werken haha. Ik ben universitair geschoold, maar mijn karaktereigenschappen maken het gewoon lastig om in een normale baan te functioneren. Misschien dat dat vooral voor "kantoorbanen" geldt en dat ik mijn draai wel in een uitvoerende baan zou kunnen vinden, maar diep van binnen vind ik werken gewoon niet zo leuk (niet zozeer vanuit de inhoud, maar alles eromheen).
Kortom: na ruim een half jaar gaat het nog steeds niet zo goed met mij. Ik slaap relatief slecht en heb nog veel slechte dagen. Goede dagen zijn er gelukkig heel soms ook. Die waren er in het begin echt niet, dus dat geeft mij dan wel weer een stukje hoop.
De zorg in Nederland is over het algemeen wel goed, maar ik vond (en vind) het erg moeilijk om de juiste manier te vinden waarop je zo een situatie moet aanvliegen en huisartsen en psychologen zijn helaas niet altijd goed in staat je situatie goed te beoordelen. Met name de ernst van de situatie en wat voor hulp iemand nodig heeft. Dat is denk ik ook wel een gedeelde verantwoordelijkheid, maar ik heb echt moeten zoeken naar de juiste persoon. Ik denk dat ik die wel heb gevonden, maar de tijd zal het leren.
Ook lastig is trouwens de situatie met mijn vriendin: ik wil haar graag zien en aandacht en tijd geven, maar ik heb simpelweg vaak geen zin om mensen te zien. Ook buiten heb ik nog soms angstklachten dus dan is het ook lastig om leuke dingen te doen. Onze relatie is op zich gewoon sterk, maar ik heb soms huilbuien als ik eraan denk dat ik er niet echt voor haar kan zijn. Moeilijk en emotioneel best zwaar p, te accepteren.
Diep van binnen weet ik dat het goed komt. Op goede momenten geloof ik daar echt in. Op mindere momenten kom ik weer op dit soort fora terecht haha. Anyway, ik kan wel uren blijven schrijven, want ik heb ontzettend veel te zeggen, maar ik ga afronden. Sterkte iedereen!
Anoniem
> 2 jaar geleden
