Burnout - forum lotgenoten

Hoi Ch
Ik zit nu zelf ook 1,5 jaar in mijn burn-out. Wat ik lees herken ik mezelf helaas erg in. Ben wel iets ouder dan jou 54 maar heb de zelfde klachten.
In de ochtend heb ik vaak veel ideeën voor de dag om te gaan doen, maar naar 1/2 uurtjes kom ik er dan weer achter dat er veel meer in zit. Ben dan totaal leeg.
Heb dan vermoeide benen en het gevoel dat ik helemaal opgebrand ben. Mijn hoofd wil nog van alles doen maar mijn lichaam niet.
Ik word hier vaak gefrustreerd van, want nu wil ik eigenlijk weer iets doen maar laat mijn lichaam me in de steek.
Dan zit ik erna weer als oud mannetje op de bank of bed om uit te rusten. En dan weer te piekeren hoe kom ik hier uit en wanneer word het beter.

Wens je veel sterkte met je herstel.

Groet Aswin

Luister naar je lichaam maar probeer ook eens. ik ben zelf ook erg zwart wit en heb uit angst heel veel gelaten. Maar juist door eens te proberen kan je vertrouwen tanken en mocht het niet gaan, dan ga je naar huis. het heeft erg veel tijd nodig en elke piekergedachte is er eigenlijk een teveel. Ik geloofde nooit in het woord acceptatie, maar daar komt alles wel op neer.

Ik ben zelf na een half jaar thuiszitten weer zo goed als vollledig aan het werk maar heb nog altijd keen dag zonder klachten gehad. En elke dag is het zoeken naar de juiste balans. Het weekend teveel gedaan? Dan doordeweeks platgezegd op de blaren zitten.

Proberen, accepteren en je grenzen aangeven. Gaat het niet, dan heb je het toch geprobeerd. Gaat het wel, winst voor je zelf.

Hoi A ik ben ook alleen weduwe en teken schilder als mijn hoofd er naar staat wandelen met de hond en werk wat 2ochtenden in de week en zit weinig op de media kost een hoop energie en prikkels luister veel naar muziek sterkte ook en beterschap 👍

Hoi A.
Yoga doe ik niet,maar wel al het andere wat je opschreef.
Diamant painting ook.
Vind het ook erg moeilijk om niemand om je heen te hebben.
Soms vliegt het me aan,even huilen, op en af gaat het.
Mijn kinderen wil ik ook niet altijd belasten🤷‍♀️.
Zit nu 6 maanden in een klein huis,alleen,mijn man is in december 2 jaar weg. Ben nooit alleen geweest. En nu….😬
Decembermaand…heb er niet veel zin…🙈
Schrijf hier van je af, doe ik ook. Je bent niet alleen .

Tekenen is fijn, puzzelen inderdaad, ik heb heel veel gemediteerd ook in het begin dat is een prettige wijze om de dag door te komen zonder te slapen. Rustige natuurfilms kijken op youtube (vooral diepzee onder water dingen hebben een rustgevende werking), stukjes wandelen, oude hobby's weer oppakken. Nieuwe hobby's beginnen zoals breien, modelhuisjes bouwen (je hebt van die kant en klare bouwpakketjes) borduren etc.

Lezen maar dan wel hele prikkelarme boeken. Nothing Much Happens is bijvoorbeeld fijn (en heb je ook in podcast vorm), of boeken in het genre cozy fantasy (maar dat komt omdat ik zelf erg van fantasy boeken hou). Vertroetel jezelf even met fijne dingen, misschien kun je een lekkere deken kopen, mooi theekopje, warmtekussen, mooie kaarsjes. Allerlei zaken die voor mij het comfort en daarmee gevoel van veiligheid vergroten, zeker als het kouder is buiten.

Vermijd zeker in deze periode dingen die te intensief zijn voor je lichaam of brein, geen zware sporten, geen drukke of gewelddadige films.

Heel veel sterkte A! Het is ook een fijne periode want je lichaam krijgt in de herfst/winter veel rust.

Ik heb heeel veel hobby’s geprobeerd, vooral haken vind ik heel erg leuk en doe ik dagelijks. Verder: schilderen op nummer, scrapbooken, sieraden maken, puzzelen, tekenen, kleurboek, van die miniatuur DIY pakketten, bakken. En ik vergeet vast nog dingen. Mijn huis is een halve hobbywinkel ondertussen 🤪.

Maar iets creatiefs met je handen vind ik zelf het beste helpen naast wandelen, yoga en luisterboeken/podcasts. Haken is wel iets waar je je hoofd een beetje bij nodig hebt, je moet steken tellen en soms een patroon volgen. Dat geeft mij veel afleiding van het piekeren.

Sterkte!

Hallo,

Ik ben heel benieuwd wat je ervaart en denkt bij de mensen. Waarom ben je bang voor ze?
Wat voel je hierbij, en waar voel je het?

Ik ervaar dat ze zien dat het niet goed met me gaat en ik ben bang dat ik in paniek raak ik voel het overee weer l

Angstig zijn herken ik heel erg (en aan overige berichten te zien veel anderen ook). Voor mij gelden wel andere onderwerpen.

Wat betreft angstig zijn dat mensen zien dat het niet goed gaat. Wat zou daar erg aan zijn? Het is nu eenmaal waar je mee te maken hebt, dus stel je maar eens kwetsbaar op. (Ik weet hoe moeilijk dit is ;) ) Wat wellicht zou kunnen helpen is eerlijk zijn over je situatie. Als een collega, buur, of vriend vraagt hoe het gaat, wees dan eerlijk. Zo creëer je duidelijkheid voor jezelf omdat je niet langer hoeft te twijfelen over de gedachtes van een ander persoon. En wat ik geleerd heb, steun en hulp kan op die momenten juist van onverwachtse hoeken komen :).

Heel veel sterkte, maar ook jij bent sterker dan je angst!

Hi Britt,

Dat klinkt echt heel erg heftig allemaal. Ik heb zelf (nog) geen kinderen, maar kan me voorstellen dat het erg vermoeiend is als je er "alleen" voor staat met 2 kinderen. Ook kan ik me voorstellen dat je man niet hersteld in een omgeving waar zo veel dingen veranderen (verbouwingen, baby, peuter enz). Zelf ben ik tijdens mijn burnout verhuisd en het duurde echt een hele tijd voordat ik daar van bij ben gekomen.
Denk dat het belangrijk is om met elkaar in gesprek te blijven en ik weet niet of je man therapie heeft? Misschien is relatie therapie ook nog iets voor jullie? Dan kunnen jullie uitspreken naar elkaar waar jullie behoefte aan hebben en misschien zoeken naar een tijdelijke noodoplossing. Zijn er misschien vrienden/familie leden die bij kunnen springen? Al brengen sommige vrienden al een paar keer per week eten of passen ze een avondje op je oudere kindje? Vrienden die bijspringen om de kleinere werkzaamheden in huis af te ronden? Een huishoudster om in ieder geval de was en leefomgeving op te ruimen?

Gewoon maar wat gedachtes. Hopelijk reageren er nog mensen die een jong gezin hebben met tips. Pas goed op jezelf en probeer ook rust te nemen waneer dat kan. Veel liefs

Hallo Britt,

Deze situatie is zeker niet makkelijk. Wij hebben hier ook in best wel een moeilijke situatie gezeten. Ik had zelf een zware burn out en mijn man deed alles. We zijn inmiddels anderhalf jaar verder en het gaat steeds beter. In het begin waren onze kinderen 7, 5 en 3. Het was ontzettend druk. Er zat 1 op voetbal, 1 op zwemles, er moesten 2 naar school en er was dus ook nog een peuter thuis en ik kon niks. Wij kregen toch een balans dat het voor mijn man te doen was, maar makkelijk was het niet. Hier wat tips:

- boodschappen laten bezorgen
- het huishouden op een heel laag pitje.
- ik had vaste rustmomenten op een dag en mijn jongste zat dan voor de ipad met koptelefoon op naast mij in bed. Ik moest namelijk echt in een donkere kamer om te kunnen ontprikkelen.
- koken voor 2 dagen en als er gekookt werd waren het gerechten die binnen een half uur klaar waren. Ovenschotels, stamppot met voorgesneden groenten en stamppot aardappelen, nasi, macaroni,bruine bonen. En de volgende dag werd het dus opgewarmd.
- We wasten op 1 dag en alles kwam in de droger, behalve de truien en shirts, die hingen we aan kledinghangers.
- Mijn man had ook elke dag rust nodig om het te kunnen volhouden en we zorgden ervoor dat hij elke dag overdag sowieso een half uur op bed kon liggen. Hij luisterde dan naar een meditatie en dat deed hem goed. Op werkdagen was dit om half 5, in het weekend meestal na mijn rustmoment s middags.
-Daarnaast fietst mijn man 3 keer in de week en is dat een uitlaatklep voor hem. We regelden het zo dat dit door kon gaan.
- We zorgden ook voor een vast ritme in de dag, maar ook in de week.

Ik hoop dat er een tip tussen zit waar je wat aan hebt. Het komt echt goed! Pas vooral ook heel goed op jezelf!

Ja, ik. Erg beangstigend steeds. Net of je hart echt even stil staat. Hopelijk wordt dit gaanderweg de herstelperiode ook minder.
Sterkte 🍀

Yep, hier ook helaas last van. Bij mij kan het een periode wat beter gaan met af en toe de overslagen, maar soms ook dagen achter elkaar om de paar minuten aan een stuk door. Wordt er ook altijd benauwd van, vreselijk!

Ik heb het ook, alleen weet ik niet of het hartoverslagen zijn of dat het een onregelmatige hartslag is. Zelf vind ik dat lastig te voelen/ beoordelen.

Ik heb het ook, maar zolang die verdwijnt bij inspanning kon het geen kwaad volgens de cardioloog

Hoi A!

Hmmm ik ervaar niet dezelfde hoofdpijn. In het hele begin van mijn burnout heb ik 1 keer het gevoel gehad alsof er 1000 naalden tegelijk in mijn gezicht en nekgebied gestoken werden. Dat duurde 10 minuten en daarna is het weg gegaan en niet meer voorgekomen. Wel ervaarde ik tot kort geleden regelmatig hoofdpijn in mijn achterhoofd (als ik het trekkende gevoel te lang negeerde en geen rust nam) nu is dat gevoel veranderd in een drukkend gevoel aan de bovenkant mijn neusbotje/oogkassen. Bijzonder dat het nooit hetzelfde blijft en de burnout steeds nieuwe klachten lijkt te verzinnen. Merk je dat je het gevoel wat je beschrijft altijd hebt of als je wellicht iets teveel aan het doen bent? Bij mij zijn dat soort sensaties namelijk een duidelijk teken dat ik even rust moet nemen.

Groetjes

Goeiemorgen A, Devin

Ik lees jullie verhaal met een mate van herkenbaarheid. Sinds deze week heb ik regelmatig het gevoel dat er met naalden in mijn hoofd, nek en schouders wordt gestoken. Allemaal brandende pijnlijke plekjes. Alsof er een naald in wordt gestoken of bliksemschicht. Tijdens het sporten of werken geen last van, maar wanneer ik in rust probeer te gaan, dan komen ze. Ik ben bij de masseur geweest, en deze zei me dat ze nooit schouders/ruggengraat had gevoeld die zo vast zat als de mijne. Ik vermoed dus een link hiermee? Maandag misschien maar eens langs de huisarts gaan.

Succes!

Lieve A.

Op dit moment zijn je hersenen helemaal gedesoriënteerd en sta je op standje overleven. Daarom zie je in de kleinste dingen “gevaar”. Het zal zijn tijd nodig hebben om rustiger te worden, en mocht het mogelijk zijn zou ik hulp van een professional inschakelen die met jou de angstige gedachtes leert om te buigen.

Voor in de tussentijd; probeer er met compassie naar te kijken. Je lichaam is uitgeput en probeert jou veilig te houden ten koste van je rust en geluk. Wees lief voor jezelf en probeer weer vertrouwen in jezelf te krijgen. Dit kost helaas wel weer wat tijd.

Heel veel sterkte en rust gewenst!

Voor mij kostte EMDR veel energie, meer dan bijv schematherapie. Maar de klachten hebben natuurlijk ook te maken met stress en EMDR/therapie kunnen stress verminderen. Ik ben zelf ook met therapie begonnen toen mijn klachten nog erg aanwezig waren en het heeft voor mij goed uitgepakt.

Veel succes!

Hoi F,

Bedankt voor je berichtje!
Merkte jij na de EMDR en schematherapie dat de vermoeidheid minder werd?
Hoe lang ben je totaal al bezig?

Ik ga eens informeren naar schematherapie.

Hi Petra,

Dat is het bindweefsel denk ik. Dit had ik ook toen ik nog flink verhoogde spierspanning had. Het is nu minder gelukkig.

Fijn om te horen dat het weer minder kan worden. Wat kun je toch allemaal een rare dingen krijgen van een burnout.

Pfff zeg dat wel, de ene keer mijn linkerteen en dan weer een tintelende arm. Soms probeer ik er ook een beetje om te lachen welke signalen mijn brein allemaal afgeeft. :)

dat komt waarschijnlijk door hoge spierspanning. Je fascia gaat dan ook helemaal 'vastzitten' en je kan triggerpoints krijgen. Een bindweefeselmassage kan hierbij helpen.

Heel herkenbaar!
Helaas geen tips want zit er zelf ook midden in..
maar inderdaad net of iets probeert uit je lijf te komen, zo voelt het soms

Een gegeneraliseerde angststoornis ontwikkelen is een symptoom van een burn-out. Dat betekent niet dat je er voor de rest van je leven aan vast zit, maar wel dat je daar tijdens de burn-out mee te maken krijgt. Tijd en therapie zullen het verminderen.

Loop je bij een psycholoog? Dat kan helpen om de klachten te begrijpen en verminderen.

Succes!

Ja heb ik ook

Hoi hoi,

Rond die periode begon ik weer een beetje wat te ondernemen. Dit ging met vallen en opstaan. Soms een dag lang allerlei boodschappen doen en geen probleem, kopje koffie drinken met iemand op een terras allemaal prima. Andere dagen al gevoel alsof de wereld om me heen begon te draaien zodra ik een stap buiten de deur zette. Het zal weer even wennen zijn maar geef je over aan het gevoel, en probeer vooral niks te forceren. Als je echt nergens zin in hebt dan zal het misschien ook nog wat te vroeg zijn. Je lichaam geeft heel goed aan wat wel en niet kan op een dag.

Succes!

Ik heb echt precies hetzelfde en ben bang dat ik ondertussen PMDD heb ontwikkeld… nog geen idee wat ik kan doen om dit te verhelpen. Blijft echt zo lastig ;(

Het is zo vervelend elke maand knap je er weer op af.

Ik herken je situatie en zat er zelf een jaar geleden net zo in. Wanneer je de stap echt moet zetten krijg je van niemand te horen, maar neem de stad als jij denkt dat het kan. Onthoud vooral ook dat jij bepaald. Gaat het niet goed, dan doe je een stap terug. En wees waakzaam voor het opbouwschema vanuit de Bedrijfsarts, deze zijn sturend en vooral niet bepalend. Jij trekt aan de touwtjes.

Voor je beeld, ik ben inmiddels 'klaar' na een jaar opbouwen en zit dus weer op mijn oorspronkelijke uren. Echter is nog geen enkele dag klachtvrij geweest en is het vaker bikkelen dan dat de dagen me makkelijk afgaan. Maar dit hoort er bij en heel geleidelijk gaan veel dingen eenvoudiger. Een jaar geleden zag ik op tegen een uur per dag werken, inmiddels werk ik weer 36 uur, doe ik de boodschappen en probeer ik er zoveel mogelijk voor het gezien te zijn. Conclusie: voel zelf aan wat kan, accepteer tegenslagen en blijf doorgaan. Werken kan juist ook goed werken!

Hallo Leo,

Ik herken mezelf in jouw klachten. 1 op 1 contacten. ( wat gebeurd er dan met jou? )?Beeldscherm. Drukke plekken.
Ik ben een maand geleden begonnen met re-integreren..1x per week ongeveer 2/3 uur.
Ik merk dat ik het wel weer heel leuk vindt( na 6 maanden thuis) ik weet alleen nu nog niet of het verstandig is. Voel me de laatste week weer vaag en last van hyperventilatie. Ik heb wel een baan waarbij ik veel in beweging ben, maar ook te maken heb met veel mensen om me heen. Hoe zit dat bij jou? Het is enorm lastig inschatten wanneer het weer de tijd is . Ik begon met eigenlijk nog wel lichte klachten.. maar wanneer is het moment wel. Ik wou het een kans geven.
Soms ben ik ook bang dat doordat ik juist thuis ben, mijn klachten erger worden. Dat is verwarrend. Ik merk iig ondanks ik nu een klein stapje zet ik me nog niet volledig goed voel. Misschien zou je een poging kunnen wagen en jezelf goed observeren in hoe je je voelt.

Dank Marcel en Chantal voor jullie bericht.

Fijn om te horen dat jij zulke goede stappen hebt gezet het afgelopen jaar Marcel. Je geeft aan dat je ongeveer in een jaar hebt opgebouwd. Na hoeveel maanden in je burn-out ben jij begonnen met deze re-integratie?

Chantal: Bij intensieve één-op-één gesprekken merk ik dat ik in het begin de gesprekken kan aangaan zoals vanouds, maar ik na verloop van tijd moe begin te worden. Mijn energie neemt dan heel snel af, ik word moe en kan mij moeilijker concentreren en focussen op het gesprek. Ook de rest van de dag blijf ik dan erg moe als ik mijn energie in dit gesprek heb verspeeld. In groepsverband is het beter, omdat ik dan niet de hele tijd op het gesprek hoef te letten, niet mee hoef te praten en je ook met je gedachten kan afdwalen. Na een maand of 3-4 was een intensief één-op-een gesprek van een half uur het maximale en inmiddels is dit verhoogd naar een uur. Het gaat dus met kleine stapjes. Dezelfde klachten krijg ik bij drukke plekken, zoals een winkelstraat. Vooral in de weekenden met veel mensen vermijd ik deze plekken.

Met betrekking tot beeldschermen kon ik in het begin van mijn burn-out nog geen 5 minuten naar een scherm (telefoon,tv) kijken. Op dat moment kreeg ik erge hoofdpijn en duizeligheidsklachten. Inmiddels kan ik dat een uur of 2-3. Op een gegeven moment krijg ik een stressgevoel in mijn lichaam en lichte duizeligheidsklachten, waardoor ik merk dat het voor dat moment genoeg is. Het vreemde is dat dit in de ochtend sneller gebeurt dan in de avond. Ik heb een kantoorbaan, waardoor ik eigenlijk vrijwel de hele dag op een beeldscherm kijk.

Goed dat jij alweer de stap naar re-integratie hebt kunnen maken. Ik hoor van veel mensen dat werken inderdaad ook herstelbevorderend kan werken. Wel denk ik dat als je weer last krijgt van vage klachten en hyperventilatie de stap wellicht te snel is. Probeer hier goed op te letten en als de klachten erger worden om dan toch een stap terug te doen. Liever iets te lang doen over de re-integratie dan weer terugvallen in klachten en herstel. Het blijft al met al een lastig proces.

Hi Leo,

3 weken geleden zat ik in precies hetzelfde schuitje. Inmiddels ben ik 3 weken geleden begonnen met reïntegreren. Ik was toen ook nog duizelig als ik me in grote groepen mensen begaf of naar beeldschermen keek (voornamelijk met lezen). Je begint rustig met reïntegratie en kan altijd terug in uren. Nu werk ik 2 x 3 uren. Zelf vind ik het heel fijn om weer naar kantoor te gaan, het geeft me ook veel energie. Daarnaast merk ik dat ik ook steeds minder duizelig ben als ik naar mijn beeldscherm kijk, misschien moet je er ook weer even aan wennen ofzo? Ook is er minder focus op klachten als je lekker aan het werk bent. Je kan je leidinggevende ook vragen voor andere taken, dus bijvoorbeeld 1 uur computerwerk 1 uur ander werk wat nuttig is voor het kantoor. Voor mij is de reïntegratie tot dusver erg positief.

Herkenbaar hoor! Ik ben 33 en had voor mijn burnout een rijk sociaal leven. Ik mis die gezelligheid ook, maar weet ook dat ik net als jij overprikkeld raak als ik nu in een druk restaurant of op een verjaardag met veel gasten ga zitten. Daar heb ik alleen mezelf mee. Probeer te genieten van de momentjes die nu wel lukken en hou je vast aan de gedachte dat het wel weer komt, hoe moeilijk dat nu ook lijkt.

Hoi anoniem, ik ervaar dit ook. Ik ben nergens meer ontspannen op in huis na. Ik weet niet wanneer het beter word ik zit er nu 6 maanden in

Ik herken mij volledig in jouw verhaal. Ik ben 29 en was voor mijn burn-out veel met vrienden in restaurants, op festivals en feestjes te vinden. Sinds mijn burn-out ben ik heel snel overprikkeld. Dit uit zich in duizeligheid, snel vermoeid, weinig energie, snel afgeleid etc. In een restaurant zitten is inderdaad niet relaxt. Het moeilijke is dat je graag wilt, omdat een uitje en met vrienden zijn je op mentaal vlak goed doet. De balans vinden is daarin lastig. Ik zit nu 9 maanden in mijn burn-out en ga toch naar deze uitjes toe. Enerzijds omdat het mij mentaal goed doet en anderzijds om te zien hoe het gaat en of ik vorderingen maak. Ik kan zeggen dat het steeds wat beter gaat, maar langzaam. Als het goed gaat dan krijg je hier ook weer vertrouwen van. Mocht ik overprikkeld raken, dan ga ik gewoon naar huis. Het kan mij inmiddels niet meer schelen wat anderen hier dan van vinden.

I feel you!
Nog even geduld

Heel herkenbaar! Ik ben 28 en waar ik me eerst goed neer kon leggen bij rust houden, begin ik m’n huis nu steeds meer zat te worden. Ik zie genoeg vrienden, waar ik overigens heel dankbaar voor ben, maar vrijwel altijd bij mij thuis, en ik zou zo graag net als zij zonder erover na te denken de trein pakken naar een andere stad om er even uit te zijn. Of niet elke uitnodiging hoeven af te slaan. Ik vind het een lastige balans: soms over mijn grenzen gaan omdat ik mentaal weer even kan teren op een gezellige avond, en soms ‘wijs’ zijn en kiezen voor rust. Ik probeer vast te houden aan de gedachte dat het sowieso over gaat met de tijd. Daarnaast spreek ik soms ook tegen vrienden uit dat ik jaloers ben op wat zij allemaal kunnen doen, niet om te klagen, maar zodat ik niet dat gevoel blijf opkroppen. Sterkte!

Herkenbaar hoor!😘

Herkenbaar ik denk dat je al langer in een burn out zat dan je denkt sterkte

Respect Giacomo, wat jullie allemaal al hebben doorstaan! En je hoeft geen sorry te zeggen voor de lengte van je bericht.
" Maar ik kan gewoon niet meer….. de angst om mentaal af te glijden, denkende dat ik dit mezelf aan doe, vind ik nog het ergste."
Dit raakt me en is zo herkenbaar.
Maar misschien moeten we juist wat liever zijn voor onszelf inplaats van het verwijt dat we dit onszelf aanden.
Heel veel sterkte met alles, hopelijk brengt de medicatie en de hulp bij de piekerstoornis je snel wat rust! 🍀

Jeetje man , wat knap van jou dat jij dat allemaal geleverd hebt, je hebt echt super erg gestreden en alle ballen hoog gehouden. Dat laat echt zien dat je een heel sterk persoon bent. En je kan echt trots zijn op jezelf. Ik herken mezelf heel erg in jou verhaal ik heb zelf ook ADHD , slik geen medicatie omdat ik daar veel beter op functioneer , was altijd daardoor juist heel scherp en flexibel en kon snel schakelen nu sinds een paar maanden heb ik dit totaal niet meer. Maar mijn lichaam gaf al eigenlijk 2 jaar aan dat ik te veel had gedaan en over een grens ben heen gegaan doormate van wisselende pijntjes. Maar ik heb ook 2 kinderen en een eigen bedrijf met personeel en geen verzekering , dus loop ook al 2 jaar door met pijnlijke spieren en maagzuur ook 10 kg afgevallen alleen bleef maar doorlopen, nu heb ik ook die cognitieve klachten ik kan amper nog mailtjes lezen of appjes , wanneer ik mijn telefoon pak draait alles ook mijn korte termijn geheugen is helemaal soep onthoud echt 0.0 , ik werk nog wel maar eigenlijk gebeurd er heel weinig en kost alles super veel moeite , merk zelfs dat ik soms ook niet op woorden kan komen en en praat ook soms alsof ik dronken ben wanneer ik snel praat. Ook omdat ik sinds jongs af aan hypochonder ben, heb ik me ook al helemaal lekker gek gemaakt dat ik ms heb of fibromyalgie of hersenbloeding heb gehad in mijn slaap. Ik heb 3000 euro uit gegeven bij pre scan maar ze hebben helemaal niks gevonden behalve een beetje slijtage in mijn onderrug van iets wat ik al 10 jaar weet. Ik weet wel jezelf gek maken en dingen aanpraten ga je in geloven zeker wanneer je mentaal minder sterk bent als voorheen.


Het komt echt wel goed vriend geef het gewoon de tijd om te helen

Bedankt voor jullie reacties. Ja denk zeker dat ik er al langer in zat dan ik zelf doorhad….

Liever voor onszelf zijn: dat gaat gelukkig ietsje beter nu zo’n 2 weken verder. Uiteindelijk komen we er💪 maar wat een weg!

Jeetje @Tommy, wat klote zeg!! Thanks voor je bericht, tijd en rust idd. Jij sterkte en veel (hopelijk snel) beterschap

Die brainzaps houden mij ook wakker, vreselijk! Ik lees dat je medicatie slikt, weet je dat de brainzaps daar ook van kunnen komen? Maar zeker ook van stress hoor, wat bij mij het geval is. Maar ik ken ook de brainzaps van afbouwen van medicatie. Verder wil ik je wijzen op het zelfhulpprogramma van Bureau Breinfijn waar heel mooi informatie wordt gegeven waarom je je zo voelt en waardoor dat komt. Voor veel mensen reduceert dit al veel klachten of geeft veel herkenning en vaak opluchting. Voor mij bracht het programma geen herstel, maar kanttekening is dat ik al 40 jaar zeer zware klachten ervaar en al alles heb geprobeerd en wel het idee heb dat de theorie achter bovenstaand zelfhulpprogramma eindelijk het pad is dat ik moet inslaan. Breinmedicijn is een ander zelfhulpprogramma dat een beetje hetzelfde idee is, maar met een iets andere insteek. Ook Dr Sarno was al een pionier op dit gebied. Kort samengevat heeft het allemaal met je brein te maken die weer terug moet naar een veilige modus en al die jaren al een loopje met je neemt. Als je het allemaal zal lezen, zal er veel duidelijk worden en achteraf is het eigenlijk ook logisch, geen rare zweefverhalen. Het is ongelofelijk wat het brein allemaal met je lichaam kan doen!

Mijn bedrijfsarts zei van als je het gevoel hebt dat je veel energie hebt of in ieder geval meer energie, probeer dan niet in de valkuil te vallen om uit dat enthousiasme teveel in te gaan plannen. Plan dingen in, maar dan niet voor de 100 maar voor 80%. Dus als je denkt van ik kan een halfuur wandelen, doe dan een stapje terug en ga bijvoorbeeld 24 minuten wandelen. En plan dan daaromheen niet teveel andere dingen. Ze zei dat je eigenlijk dingen moet plannen die je op de mindere dagen ook goed kan volhouden. Zo voorkom je dat je teveel energie gaat geven en daarna weer helemaal instort.

Maar het blijft sowieso lastig om dit helemaal goed aan te voelen dus soms moet je ook gewoon maar dingen gaan proberen. Succes!

Hoi Cindy,

Jeetje wat heftig. Het breinfijn programma is misschien een idee?
Start aub eerst met ademhalingsoefeningen (chibs okereke, ademhaling volendam, Michael pylarczik, allemaal via youtube). Ze leren je om je ontspannen deel van je zenuwstelsel weer te vinden. Doe dit echt 3x per dag minimaal. Verder veel wandelen met de kleine, frisse lucht doet je goed.

En dan heb je nog de angsten en het denken in angstige verwachtingen. Dat is therapie. Je kant tapping proberen via YouTube. Maar ik denk dat je veel baat hebt om te leren om angstig denken om te buigen. En dit is echt veel een langere weg dan een berichtje op dit forum.

En schrijf alles op in een boekje. En start met waarop je trots bent. Waarschijnlijk werk je keihard om een goede moeder te zijn. Vertrouw erop dat je ook bent als je er bent voor jouw kids. Liefde is genoeg! Sterkte en reageer gerust.
Groetjes van L

Hi Cindy,

Heel veel rusten begin daarmee. Wanneer je kan ga je even in het donker liggen met je ogen dicht, doe dit om de uur voor ongeveer 20 minuten. Wat mij heel erg heeft geholpen is meditatie, goed leren ademen. Op een gegeven moment toen wat meer uitgerust was ging mijn derealisatie ook weg.

Succes, je bent niet alleen hierin! Je hebt handvaten nodig om te herstellen en die missen een beetje bij de meeste huisartsen😊

Hallo Cindy,
Je bent geen hopeloze maar een liefdevolle overbezorgde mama.
Hopelijk kun je de angst een beetje ombuigen zodat je nog meer kunt genieten van je kinderen.
Het valt allemaal niet mee maar het is mogelijk!
Er zijn gelukkig heel veel verhalen op dit forum die dat bewijzen.
Liefs, een Medelotgenoot

Dag Cindy, je kan het ook anders bekijken, je bent inmiddels al van de brainzaps en de slapeloosheid af, dat is al een groot gewin. Ik ken de brainzaps en de rare sensaties in het hoofd helaas maar al te goed en slaap nog steeds niet na 1 jaar. Als je een hersentumor zou hebben, dan zouden de klachten inmiddels juist erger moeten zijn en zou je er ook een scala aan klachten bij moeten hebben gekregen. Duizelig en licht in het hoofd ben ik al 40 jaar en ik leef nog steeds! Mijn angst voor ziektes heb ik kunnen laten varen door te denken als het zo is dan kan ik er toch weinig tot niets aan doen. Je kan beter genieten van elk moment met je kinderen dan dat je grotendeels tijdens hun leven steeds bij de huisarts zit omdat je een symptoom voelt die een ziekte zou kunnen betekenen. Beter een korter leuk leven, dan een langer leven constant bij de huisarts zitten en je je zorgen maken. Je zegt zelf dat wil ik hun niet aandoen (zonder mama). Maar hoe wil je dat ze je herinneren? Liever de onbezorgde mama toch?

Hallo Cindy,
Dit lijkt me inderdaad heel heftig, vooral als moeder.
Hopelijk kan ik je een beetje hoop bieden. Angsten over jouw kind komen uit liefde voort, het betekent dat je om jouw kind geeft. En dat is een teken van heel goed moederschap!
Het heeft mij enorm geholpen om uit te zoeken wat er precies lichamelijk gebeurd bij een burn-out en bij paniek, dat is een aanrader. Als ik dan iets engs ervaar kan ik zeggen 'dat ik nu wazig zie komt doordat mijn brein overprikkeld is' of als ik in paniek ben simpelweg 'dit is een lichamelijke sensatie door stress, de vorige keer dat dit gebeurde gebeurde ... ook niet'.
Ook ben ik erachter gekomen dat mijn angst voor de angst/stress/paniek etc het veel erger maakte. Dus als ik nu angst voel opkomen heb ik mezelf aangeleerd om liefdevoller te denken, bijv 'ik vind dit eng, dat snap ik het is ook een enge gedachte, dit gevoel mag er zijn en gaat vanzelf weer weg'.
Maar wat me het allermeeste heeft geholpen is therapie. Burn-outs en paniekstoornissen komen vaak voor, er zijn mensen opgeleid om je daarmee te helpen. Het gebeurd regelmatig dat mensen zo angstig zijn dat ze het huis niet meer uit durven en na therapie weer helemaal goed kunnen functioneren, dat kan ook voor jou. Het is een lastige stap, dat was het voor mij ook, maar achteraf was het de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Succes, je doet het heel goed en alles zal goedkomen, echt waar.

Hi Cindy ik.mag geen link toevoegen maar als je eens googled op Geert belg en angsten dan kom je op zijn site angst overwinnen en hij is echt goed heeft veel geholpen na jaren lange therapie

6 maanden klaar is echt niet realistisch

Vaak wordt er aangegeven dat als iemand binnen 6 maanden hersteld is, er sprake was van overspannenheid. Herstel van burn-out duurt gemiddeld tussen de 6 maanden en 2 jaar. Het herstel verschilt uiteraard per persoon en hangt mede samen met hoe lang iemand al in een neerwaartse spiraal zit en met burn-out klachten loopt, voordat het herstel daadwerkelijk wordt ingezet.

Ach jee, jazeker. Het brein kan je echt goed ziek maken, je zenuwstelsel is behoorlijk ontregeld en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Hoe lang het duurt verschilt per persoon, zoals ook de klachten bij iedereen anders zijn. Vergeet ook niet dat herstel nooit in een rechte lijn loopt, terugval is normaal en geen reden om erbij neer te zitten. Vaak zit je dan al op de goede weg. Ik heb al 40 jaar klachten en verbaas me nog steeds welke klachten door angst veroorzaakt kunnen worden, vind het gevoelsmatig ook lastig te geloven, verstandelijk weet ik het allemaal wel.

Hallo Herman!

Herkenbaar wat je zegt. Ik ervaar dit ook al een aantal maanden. Ik zit nu op maand 6 en merk dat de paniekaanvallen echt in mindere mate zijn. In mei kon ik er zo 6 op een dag hebben en steeds in de supermarkt ging het ook mis. Nu een aantal maanden later gaat het steeds beter. Er zijn dagen zonder paniek en angst of maar 1 aanval op een dag. Ook zijn ze minder heftig. Toen ik erin zat dacht ik ook dat het nooit beter zou worden (nu nog wel) .
Ik heb ook veel angst en ben sinds kort weer begonnen met rijden. Kleine stukjes want snelweg of lange afstanden zijn echt een no go.
Maar ook daarin kon ik maanden geleden niet eens 5 minuten rijden.

Neem je rust en probeer af en toe gewoon. Doe wel met iemand naast je dat helpt mij erg !

Ja kan kloppen, zoek maar eens op de Wim Hof methode.

Hey Anoniem,
Of het wetenschappelijk genoeg bewezen is valt te betwisten aangezien je hierbij geen 'placebo groep' kan instellen. Maar mij helpt het persoonlijk wel! Ik voel me erna vaak minder gespannen en energieker. Goede tip: koud douchen tussen de 0,5 en 1,5 min werkt het beste volgens de onderzoeken die ik heb gelezen. Ik zet de douche dus altijd de laatste minuut op koud. Opbouwen helpt, dus eerst 5 seconden bijvoorbeeld. Belangrijke waarschuwing: wees hier voorzichtig mee bij hartklachten! Je hart moet namelijk wel even meer zijn best doen.
Veel succes.

Hoi M,

Ik heb mij in september 2022 ziek gemeld. Fysieke klachten begonnen al in februari dat jaar. Inmiddels heb ik het hele proces doorstaan, allerlei vreemde onverklaarbare fysieke klachten gehad, meerdere onderzoeken in het ziekenhuis (kwamen allemaal goed terug). Vreemde oplevingen van allergieën die ik sinds mijn kindertijd niet meer heb ervaren. Migraine aanvallen. Extreme hormonale klachten rondom mijn menstruatie (veel erger dan voorheen). Visuele klachten waardoor ik maandenlang nauwelijks televisie kon kijken en zelfs niet goed kon lezen. Altijd maar duizelig.

Nu ongeveer twee jaar na het ziek melden denk ik dar ik op ongeveer 80% zit van wat ik weer allemaal kan. Ik ga weer op vakantie, spreek weer met vrienden af, ben rustig werk aan het opbouwen binnen een nieuwe branche. Maar ik ervaar nog steeds weleens die fysieke klachten. Absoluut niet zo erg en overweldigend als in het begin, maar zeker als ik eventjes iets te veel heb gedaan wil de duizeligheid, hoofdpijn of zelfs de oogklachten weer een beetje toenemen.

Ik denk dat het best een tijdje duurt voordat je systeem weer helemaal in balans is, en ik denk dat het vooral voor vrouwen ook nog een extra probleem is dat de klachten ook je hormonen in de war schoppen. Ik ben 31 jaar oud, ben jij ook zo ongeveer van diezelfde leeftijd? Het schijnt dat dit ook een hele lastige periode is qua hormoonhuishouding, door stress wordt dit alleen maar erger. Er is mij wel streng afgeraden om daar iets tegen te doen (pil oid schopt het alleen maar nog verder in de war).

Ik heb erg veel troost gehaald uit het boek Hope and Help For you Nerves van Claire Weekes. Ook het boek Over de Kop van Brankele Frank wordt hier veelal aangeraden. Kan zeker helpen in het begrijpen van het proces en van de klachten.

Zijn er specifieke klachten die je beangstigend vindt? Misschien kan ik je daarover geruststellen.

Hoi M,

Ik herken me in jouw verhaal.
Ik zit zelf vanaf eind mei in een burn out, en de fysieke klachten heb ik denk ik al veel langer. ( In mei 2021 hyperventilatie voor het eerst , en daarna vaker terugkomen). Sinds dat ik echt geaccepteerd heb dat ik in een burn out zit, merk ik dat de klachten fysiek zijn toegenomen ( duizelig, hartkloppingen ,wazig zien, licht in me hoofd). Mentaal zit ik er nu ook best even doorheen. Ben nu ook begonnen met werken, en daarbij merk ik dat ik na het werken echt even moet afschakelen en niet meteen door moet gaan met alledaagse klusjes, want dan worden me klachten alleen maar erger.

Tussendoor denk ik dan wel es dat ik een erge ziekte heb, of dat ik iets aan me hart heb ofzo. Al die gedachtes zorgen er weer voor dat ik stress ervaar en als ware in een cirkel blijf hangen.

Mijn psycholoog zei afgelopen week tegen me dat als ik angst ervaar door deze ff fysieke klachten, de angst als ware moet aangaan/ accepteren zoals het nu is, en op te schrijven wat er door je heen gaat, en wat je eigenlijk op dat moment had gewild hoe je je voelde of ermee omging. Klinkt misschien niet meteen als een oplossing, maar door proberen niet in de paniekstand te schieten en te weten dat die ' kut' klachten er nu zijn en bijhoren, kan het misschien wel straks omslaan.

Hoop dat jij er iets aan hebt.

Ik wilde je even laten weten dat ik precies dezelfde klachten heb gehad en nu eindelijk aan het herstellen ben. Dit komt voornamelijk omdat ik niet meer bang ben voor ernstige ziektes (ms, parkinson enz). Ik kijk dus anders naar mijn klachten en zie ze allemaal als tijdelijk. Hierdoor geef ik mijn lichaam en brein een signaal dat ik veilig ben. Het zijn namelijk body mind klachten door een overprikkeld zenuwstelsel. Je brein geeft signalen af van gevaar terwijl er helemaal geen gevaar is. Als je gaat googlen, kom je er nooit goed vanaf (hersentumor, MS, ALS , noem maar op). Deze angst vergroot je pijnklachten doordat je er nog meer op gaat focussen. Een maand geleden las ik het boek a way out van Alan Gordon en dat was zo herkenbaar. Door mijn eigen hyperfocus op klachten en angst voor enge ziektes/doodgaan, werden mijn klachten alleen maar erger. Nu ik deze negatieve spiraal heb doorbroken merk ik dat ik met grote stappen vooruit ga. Veel klachten verminderen of verdwijnen doordat ik langzaam mijn brein aan het herprogrammeren ben. Het boek is echt een aanrader en heeft veel mensen geholpen (bekijk de reviews op amazon). Ook is er een gratis podcast op Spotify: tell me about your pain. Hierbij focussen ze vooral op pijnklachten maar kan een inleiding zijn betreft dit onderwerp. Maar het boek is de 25€ dubbel en dwars waard en ik zou willen dat ik het eerder had gelezen.

Bij herstel ervaar je altijd terug val, het gaat nooit in rechte lijn. Maar je bent wel op de juist weg! Bedenk je vooral dat je niks MOET! Maar bedenk je waar wordt ik blij van? Wat kan ik vandaag gaan doen waar ik blij van wordt? Begin met kleine dingen, hond of kind knuffelen, buiten in de tuin etc. Moet ik echt afwassen en mijn kleren wassen of WIL ik dat graag? Wordt ik er blij van? Is het erg als ik het morgen doe of volgende week? Of kan ik het misschien een keer aan ander vragen? Kan ik misschien de halve vaat doen en daarna iets wat ik echt leuk vind? En daarna de ander helft weer. Ook is het goed om in je hoofd het woord moet te vervangen voor wil of mijn doel is. Let maar eens op hoe vaak je in een zin het woord moet gebruikt. Ik moet dit.....dat...zus...zo..... Voor je brein is dit woord een grote belasting/druk, want moet het echt? Wie zegt dat? Het woord mijn doel is of ik ga proberen of ik wil geeft een hele ander belading. Speel er eens mee.
Schrijven is ook een goede uitlaatklep. Lukt het je om niks te doen, schrijf het dan gewoon eens van je af, alsof je tegenover de arts zit of een goede vriend of familielid waar je het liefst alles aan zou willen vertellen. Het leuke bij opschrijven is dat niks te gek is. Vloeken, schelden, huilen, wanhopen, alles is toegestaan. Als je er wat langer mee oefent, kan je er soms achter komen waarom dingen niet lukken of dwars zitten. Dit zijn maar simpele breinoefeningen die best wel een impact kunnen hebben. Je brein neemt namelijk een loopje met je door je overactieve zenuwstelsel, deze moet weer terug naar de basis dat het weer veilig voelt in je brein en uiteindelijk ook je lichaam. Je bent immers niet zo geboren toch? Je hebt je vroeger beter gevoeld toch? Het is puur je brein, deze moet je als het ware weer her programmeren.

Hallo Ankie, enorm bedankt!

Ik heb al meerdere reacties geplaatst hierover en kan je geruststellen, dit komt vaker voor bij burnout. Buiten dat je lichaam al op is en harder moet werken is ook je zenuwstelsel totaal ontregelt en dit geeft al die vreemde klachten zoals paniek en angst. Daarbij is de kans groot dat je ook nog eens tekorten hebt aan bepaalde vitaminen omdat je lichaam veelt heeft verbruikt tijdens je burnout en daarvoor al. Veel vitamine en mineralen zijn echte stressvreters zoals: ijzer, vitamine-D, magnesium, Vitamine-B12 en Omega-3. Daarnaast zijn er nog een scala aan vitamines zoals alle B-vitamines, zink, calcium, kalium, vitamine-C etc. Maar de eerst genoemde zijn wel de meest voorkomende. Eigenlijk zou je het beste een bloedonderzoek kunnen laten doen bij de huisarts of beter nog laten doormeten bij een natuurarts of voedingsdeskundige. Dit zou je al kunnen ondersteunen in je mentale toestand.

Hoi Eric,

Om verwarring te voorkomen, ik heb stukje bewustwording gepost. Wat mij helpt en hoe ik daar nu tegen aan kijk. Ieder zijn eigen proces, het is soms een hel. Maar het gaat goed komen, echt !!

Hou vol, groet Eric

Het zelfhulpprogramma van Bureau Breinfijn waar heel mooi informatie wordt gegeven waarom je je zo voelt en waardoor dat komt. Voor veel mensen reduceert dit al veel klachten of geeft veel herkenning en vaak opluchting. Voor mij bracht het programma geen herstel, maar kanttekening is dat ik al 40 jaar zeer zware klachten ervaar en al alles heb geprobeerd en wel het idee heb dat de theorie achter bovenstaand zelfhulpprogramma eindelijk het pad is dat ik moet inslaan. Breinmedicijn is een ander zelfhulpprogramma dat een beetje hetzelfde idee is, maar met een iets andere insteek. Ook Dr Sarno was al een pionier op dit gebied. Kort samengevat heeft het allemaal met je brein te maken die weer terug moet naar een veilige modus en al die jaren al een loopje met je neemt. Als je het allemaal zal lezen, zal er veel duidelijk worden en achteraf is het eigenlijk ook logisch, geen rare zweefverhalen. Het is ongelofelijk wat het brein allemaal met je lichaam kan doen!

Voor de duidelijkheid, nee ik maak ik geen reclame, ben niet de eigenaar, krijg geen aandelen! Toen ik het teruglas en commentaar kreeg bij een andere post, dacht ik ook even....hhmmm....zou zo wel kunnen lijken. Ik vond het destijds ook weggegooid geld omdat ik het eigenlijk allemaal wel wist, maar voor nieuwkomers de moeite waard om in ieder geval even in te lezen over de theorie erachter. Ik heb zo van meerdere zelfhulpprogramma's een combinatie gemaakt wat voor mij zou kunnen werken.

Ik zit 2 jaar in burnout. Spierspanning (en daardoor pijn) in bovenlijf en hoofd/kaken is mijn voornaamste klacht. Wel minder heftig maar zal nog wel even duren schat ik zo in. Ik heb een zeer lange aanloop gehad tot burnout helaas. Belangrijk is om goed te blijven bewegen (yoga, pilates), verder laat ik me regelmatig masseren. Ik wandel ook elke dag. Maar t is inderdaad een beproeving...
C.

Sterkte iedereen 🙏

Dankje C voor je reactie en idd een beproeving pffff sterkte ook en Dankje Newbee👍

Zelfde verhaal als C. Ook twee jaar, ook de klacht die nog het meest aanwezig is. Ook in borstgebied, bovenrug, zij en kaken. Ik volg nu lichaams gerichte therapie waarin we ons richten op slow release, dat heeft de laatste maanden best goed geholpen.

Heftige zaken zoals kraken of deep tissue massage werken bij mij niet, dat werkt juist alleen maar averechts want alles doet dan nog veel meer pijn voor een tijdje. Alsof het gebied die kracht helemaal niet aan kan nu.

Als de spieren zo lang al onder spanning staan dan is het ook beter om daar niet te snel de spanning van af te willen krijgen. Ik zweer wel bij mij spijkermatje.

Pijn kan trouwens wel ook een teken zijn dat er iets eindelijk aan het loslaten is. Zie het dus niet per se als iets slechts maar misschien ook gewoon iets waar je even doorheen moet voordat de spieren weer kunnen ontspannen.

Dankje Anoniem en een spijkerjasje dat lees ik wel meer misschien dat dat ook helpt moet er wel 1 kopen eerst en mijn spieren staan al heel lang onder spanning beterschap ook 👍

Heftige behandelingen (bv dry needling) prikkelen je zenuwen te veel, die dus al overgevoelig zijn. Dat is het probleem. Elke behandeling die te veel pijn doet is uit den boze. Ik houd het daarom bij yoga en pilates, stretching is sowieso heel goed voor een gespannen lijf. Stuitte onlangs op stress release exercise (SRE) op YouTube. Gewoon elke dag een paar minuten "trillen" om spanning los te laten. Ben daar nu mee begonnen en vind het wel fijn.
C.

Correctie: het is TRE, tension&trauma release exercises.
C.

Zal het opzoeken C en ja dry needling heb ik vorig jaar zoveel gehad nek armen schouders ook overbelasting en veel stress ik werk ook nog 52 jaar nu wel 1 stapje terug en de dood van mijn man niet kunnen verwerken viel plotseling van de trap 6 jaar geleden geen afscheid kunnen nemen alles was stuk in zijn hoofd 98 procent dus besloten met mijn gezin de stekker eruit te halen valt niet mee

Ik heb nog steeds wel last van sombere dagen en moet over 2 weken echo laten maken van mijn buik voor mijn gemoedsrust zegt de dokter dat 2 weken geleden dus al met al weer 1 maand stress en maar piekeren hé pfffff wat komt daar weer uit spanning spanning spanning is toch niet goed sterkte ook Anoniem en C 😓

Het zelfhulpprogramma van Bureau Breinfijn waar heel mooi informatie wordt gegeven waarom je je zo voelt en waardoor dat komt. Voor veel mensen reduceert dit al veel klachten of geeft veel herkenning en vaak opluchting. Voor mij bracht het programma geen herstel, maar kanttekening is dat ik al 40 jaar zeer zware klachten ervaar en al alles heb geprobeerd en wel het idee heb dat de theorie achter bovenstaand zelfhulpprogramma eindelijk het pad is dat ik moet inslaan. Breinmedicijn is een ander zelfhulpprogramma dat een beetje hetzelfde idee is, maar met een iets andere insteek. Ook Dr Sarno was al een pionier op dit gebied. Kort samengevat heeft het allemaal met je brein te maken die weer terug moet naar een veilige modus en al die jaren al een loopje met je neemt. Als je het allemaal zal lezen, zal er veel duidelijk worden en achteraf is het eigenlijk ook logisch, geen rare zweefverhalen. Het is ongelofelijk wat het brein allemaal met je lichaam kan doen!

Voor de duidelijkheid, nee ik maak ik geen reclame, ben niet de eigenaar, krijg geen aandelen! Toen ik het teruglas en commentaar kreeg bij een andere post, dacht ik ook even....hhmmm....zou zo wel kunnen lijken. Ik vond het destijds ook weggegooid geld omdat ik het eigenlijk allemaal wel wist, maar voor nieuwkomers de moeite waard om in ieder geval even in te lezen over de theorie erachter. Ik heb zo van meerdere zelfhulpprogramma's een combinatie gemaakt wat voor mij zou kunnen werken.

Nee, mij helaas niet, maar ik ben ook erg bang voor bijwerkingen, dus heb er maar een paar geprobeerd. Voordat je de juiste soort en dosis vindt, kan het best zijn dat je er een aantal zou moeten uitproberen. Maar dat kost wel tijd en afbouwen is ook niet altijd prettig. Ik hoor er ook positieve verhalen over, dus wellicht het proberen waard. En wat voor de een werkt, doet het de ander weer helemaal niks.

Ik heb dit ook gehad tijdens mijn burn out die vorig jaar september begon, maanden lang ontzettend veel spier klachten ervaren maar magnesium heeft mij mij niet echt geholpen, ik slikte grote magnesium citaat pillen van de kruidvat, bij mij was het een kwestie van uitzitten en uiteindelijk gaat het over ookal ben je soms bang van niet omdat het zo lang duurt. Sterkte

Hi KB,

Ik slik ook een aantal maanden bysglycinaat bij voor mijn spierspanning en om een betere slaap te krijgen. Voel nog niet echt verschil eerlijk gezegd... slaap jij er snachts ook slecht door?

Groetjes

Hoi M.
Ik ben altijd al een moeilijke slaper geweest en slechter slapen was dan ook een signaal dat de burnout eraan zat te komen.
Ik zit nu vanaf eind augustus thuis en mijn nachten zijn heel wisselend. Ik heb temazepam in huis voor als het echt nodig is en verder neem ik dus magnesium en ook valeriaan.
Hoeveel magnesium neem jij per dag?

Hi KB,

Ik neem 150 gram maar merk er dus niet veel van haha.. hoopte ook dat het voor mij zou werken. Toch maar een spijkermat en meer ontspanningsoefeningen om de spanning te minderen.

Hoi M,

Ik slik op aanraden van de schrijver van het boek DARE (over angsklachten) een combinatie van calcium, magnesium en vitamine d. Allemaal in één pil. Volgens hem zijn dat de beste supplementen om te slikken als je langdurig last heb van angst en stressklachten. Daarnaast slik ik ook extra omega-3 supplementen (ik eet geen vis of vlees).

De pillen die ik slik zijn Cal Citraat+ Tabletten van Orthica, en gewoon visolie tabletten van de Etos.

Ik slikte ook lange tijd magnesium, maar blijkbaar zitten er zoveel verschillen in dat je het beste even kan laten doormeten bij een natuurarts. Dan weet je precies welke variant je nodig hebt en hoeveel. Ik slikte al jaren een variant die ik blijkbaar niet kan opnemen, dus jaren voor niks. Ook schijnen bij veel mensen voetenbaden met magnesium beter op te nemen dan oraal. Daarnaast is ijzer, vitamine D, vitamineB12 en omega-3 een tekort dat ook veel voorkomt. Dit zijn ook de stressvretende mineralen.

soms voeding of overbelasting kunnen meespelen voor de volgende dag bij mijn ervaring toch ik eet gezond en let op wat ik doe ik merk dat ik veel meer stabiel ben en mij een goed gevoel geeft dat ik mij lichaam het beste rust en energie geef ook op dage dat ik mij verveel somber (veel sneller piekeren) zorgt meer stress en geeft mij een slecht gevoel beetje bezig blijven zonder u te veel te belasten

Hey Sammy , ik heb dit 7 maanden op en af aan een stuk door gehad 2 weken voelde ik mij dan somber en dan weer een week beter en dan weer 2 somber . Het is vreselijk ik weet het maar na die 7 maanden ging ik mij elke week een stukje beter voelen en had ik weer hoop. Wat bij mij erg goed hielp als ik mij zo voelde was de natuur opzoeken ik kon niet ver wandelen maar dan ging ik op een dekentje in het bos zitten of op een bankje . Ik vermeed zoveel mogenlijk sociale media . Liefs S

ik heb precies hetzelfde zit ongeveer 8 maand burnout ik ben 7 maanden ellendig geweest en despressief aanhoudend met een rare verwardheid en totaal geen overzicht over wat ik deed ik kon nergens meer plezier in vinden en kon ook niks
door geen uithouding ik merk nu vershil iedere week en kan nu meer en meer helder nadenken momenteel veel wandelen in het stad voor het huis uit te zijn

Dan hebben jullie geluk
Mijn lichaam voelt alsof het niet meer wil. Ik ben kapot leeg duizelig uitgeput lethargisch.
Het is een ramp.....

Groet s

dat is de ergste fase van burnout eens je daar voorbij bent kan je meer genieten van het leven

Hoelang duurde dit bij jullie

Hier ook echt een emotionele achtbaan.

Dit heeft 7 maanden bij mij geduurd en heb er nu af en toe nog last van ben nu 1 jaar en 3 maanden verder.

Ging het na de eerste 7 maanden beter

Langzaam aan ging het na die 7 maanden beter

Ik sta op met angsten en hyperventilatie en paniek ben danang dat ik doodgaati
Ik gebruik 3x daags Diazepam en nog ssteeds paniekaanvallen zijn er meer mensen die dit hebben graag REACTie A Ub

Jazeker, helaas heeft de diazepam mij ook niet geholpen. Ik raad je wel aan zo snel mogelijk te stoppen met de diazepam als het toch niet helpt. Of voorzichtig afbouwen als je het al langer gebruikt. Deze medicatie is vaak erger dan de kwaal en kan zelfs je klachten doen verergeren. Ik heb me voordat ik eraan begon veel ingelezen en kreeg destijds ook veel waarschuwingen van gebruikers. Achteraf zo blij mee, want diazepam kan zeer verslavend zijn en afbouwen kan een hel zijn! Ik heb daarna ook nog een zwaarder kalmeringsmiddel gebruikt, ook kortdurend, deze werkte ook niet. Gelijk daarna gestopt met experimenteren met deze middelen. De artsen in Nederland schrijven het nog steeds te makkelijk voor en zijn niet bewust van de gevaren en de noodzaak van een afbouwschema. Voor meer informatie hierover kan je kijken bij benzobuddies. Om je verder te helpen buiten de medicatie verwijs ik je naar het zelfhulpprogramma van Bureau Breinfijn waar heel mooi informatie wordt gegeven waarom je je zo voelt en waardoor dat komt. Voor veel mensen reduceert dit al veel klachten of geeft veel herkenning en vaak opluchting. Voor mij bracht het programma geen herstel, maar kanttekening is dat ik al 40 jaar zeer zware klachten ervaar en al alles heb geprobeerd en wel het idee heb dat de theorie achter bovenstaand zelfhulpprogramma eindelijk het pad is dat ik moet inslaan. Breinmedicijn is een ander zelfhulpprogramma dat een beetje hetzelfde idee is, maar met een iets andere insteek. Ook Dr Sarno was al een pionier op dit gebied. Kort samengevat heeft het allemaal met je brein te maken die weer terug moet naar een veilige modus en al die jaren al een loopje met je neemt. Als je het allemaal zal lezen, zal er veel duidelijk worden en achteraf is het eigenlijk ook logisch, geen rare zweefverhalen. Het is ongelofelijk wat het brein allemaal met je lichaam kan doen!

Jazeker kan dit een symptoom zijn van stress/spanning/burnout. Het gekke is dat de meeste mensen denken dat de klachten er alleen zouden moeten zijn als je volop in de burnout of stress zit. Maar juist in de ontspanningsfase erna kunnen klachten zich uiten. Problemen met de spieren is een veelvoorkomend verschijnsel. Zelf heb ik veel last van spiertrekkingen/spasmes en speldenprikken. Ook vaak gespannen spieren, dat zullen velen wel herkennen. Herstel gaat nooit in een rechte lijn, terugval of moeite met dat laatste stukje is heel normaal. Dat wil niet zeggen dat je niet op de goede weg bent.

Ja klopt allemaal. Alle klachten wat je gaat voelen is dood eng. I know. Gesprek met de huisarts zal fijn zijn. Ik ben nu bezig met herstellen en duurt lang. heel lang. je gaat hele moeilijke periode heen! En ik zeg je dit ,omdat dit gaat helpen. Ik heb niemand die mij hier door heen helpt ik hoop jij wel! En je kan het! je word niet gek! Je bent het waard! Liefde naar jezelf toe! Sterkte !!

Beste anoniem,

Was jij ook dag en nacht duizelig? Ik heb continue een licht en deinend gevoel in mijn hoofd. En dit al 3 maanden lang om gek van te worden...

Dankjewel!!

In de nacht ben ik nekt duizelig. Overdag wel vaak. Hoe meer je eraan denkt hoe erger het wordt. Dat merk ik wel.

Hi anoniem,

De elektrische schokjes herken ik, maar met name door het gebruik van antidepressiva. Ik heb ze ook 'brain zaps' horen noemen, mocht u erop willen googlen. Ik weet niet of u medicatie slikt, maar wellicht is het raadzaam de bijsluiters eens na te lopen. En zeker zou ik het bespreken met uw arts aanraden.

Heel veel sterkte

Dag allen,

Al jaren slik ik anti-depressiva en die ‘stroompjes’ die je voelt herken ik. Naar mijn gevoel zijn dat je hersenen die zoeken naar serotonine om je goed te laten voelen. Ik vind het een gerustellend idee. Op die manier weet je dat je hersenen aan het zoeken zijn naar herstel. Hopelijk geeft dit antwoord je juist een positief gevoel en helpt het! Sterkte! Het komt goed!

Hi ik heb het zelf ook elektrische schokjes soms meerdere in een uur de duur is enkele secondes.. heb zover ik weet geen burn out.
Maar sommige schokjes zijn best heftig dat het door trekt naar mijn vingers en ind je hart maak hierdoor wel een sprongetje.. zit in mijn meno pauze weet niet of het hiermee te maken heb.
Ga binnenkort toch ff langs de HA {hihi}

ik heb er sins een maand of 6 geregeld schokjes in mijn linker boven kamer heb geen stress of een burn out zelf in mijn slaap word gesteetds wakker van erg verlend.. .chemtrails zijn er veel laaste jaren is dat misschien een stofje dat iets veroorzaken kan .....

Het heet brainzap. Ik had het in het begin van de burnout heel heftig, zeg maar vuurwerk of bliksem niveau. Nu 2 jaar later (herstel gaat erg langzaam) is het verminderd naar het niveau van de electrische ontsteker van een gasfornuis.

Bij mij was het ook alleen in het begin van mijn burnout. Het gaat inderdaad weg .. denk dat ik het de eerste 5 maanden had. maar ben wel helaas nog niet beter na 16 maanden nu. Elke dag gespannen duizelig snel oververmoeid in mijn spieren en de overprikkeling zorgt ook weer dat ik gespannen en moe wordt vooral drukke plekken zoals een stad. Hou ik niet langer vol dan 45min. Dan voel ik al continu angst en gespannnenheid in me lichaam en daarnaast ook nog de duizeligheid.

Ik heb die schokjes in mn hoofd na corona. Dat kreeg ik 6 maand geleden, had eigenlijk geen klachten, alleen smaak kwijt en ik klonk verkouden maar was het niet. Heb nu oom sinds een maand of 2 een enorme piep dag en nacht in mn hoofd en ben soms als een malle zo moe. Geen idee waar t mee te maken heeft

Wel eens gedacht aan wat al die straling met u doet?!!
4G+ en 5G, zoekt u eens op Antenne.nl waar er, sinds de eerste lockdown, allemaal 'straalpalen' uit de grond zijn gestampt......
Microwave Disease, magnetronziekte, stralingsziekte etcetera........ Google dát maar eens!
O-micro(wave)-n......😉
Met name hoogsensitieve mensen hebben er het meest last van. Zij zijn het spreekwoordelijke 'kanariepietje in de mijnschacht.'
De rest van de mensheid volgt, over niet al te lange tijd, een mensenlichaam is hier niet op gebouwd.
ZEG NEE TEGEN 5G!!!!

Ja ik herken het, brainzaps, hersenschokken. Ik heb ze heel erg gehad. Zo erg dat ik niet in slaap kon komen ervan. Nu na 1,5 jaar zijn ze weg en af en toe als ik moe ben dan komen ze terug. Dan weet ik dat ik weer even rust moet houden. Het is een overprikkeling in het brein. Mede door angst en kan bijwerking van medicatie zijn. Mijn huisarts kende het niet. Ik heb het zelf uitgezocht. Hopelijk is het nu al minder.

Het begon bij mij ineens met een brok in mn keel en enorme misselijkheid wanneer ik in gesprek was met mensen, later kwamen er ook duizeligheid klachten en toen steeds vaker paniek erbij. Hierdoor ontwikkelde ik een sociale angst terwijl ik juist een “mensen mens” ben, altijd met mensen en ik werk met mensen, nu was ik letterlijk bang voor iedereen. Ik durfde niet meer naar de supermarkt etc. Naar de kroeg op zaterdag kon ik wel als ik van te voren maar alvast een paar drankjes had genomen. Dan was er niks aan de hand. (Ik weet dat dit niet de juiste methode is) Na 1 jaar vage klachten zei mn lichaam ineens stop en toen kon ik niks meer, toen begon de ellende. Ik heb maanden in de ziektewet gezeten. Inmiddels ga ik met de juiste hulp echt de goede kant weer op, de sociale angst is vrijwel verdwenen. Maar de moeheid blijft, na een werkdag ben ik volledig uitgeput terwijl ik dat eerst nooit had, ik moet dan eerst even slapen voor ik savonds plannen kan maken. soms heb ik het gevoel dat mn hoofd dof is, beetje dichte oren en mn hoofd voelt dan heel apart, alsof ik net uit bed stap en nog half moe ben, de duizeligheid is wel dagelijks een probleem, tijdens de duizeligheid zie ik ook zwarte stipjes vliegen en mijn zicht word heel wazig. Heb al meerdere oogtesten gedaan maar mn zicht was bovengemiddeld goed volgens de oogarts, dus daar ligt het ook niet aan. De paniek is gelukkig best onder controle maar die duizeligheid en het dove gevoel in mn hoofd is zo erg. En die moeheid de hele dag door. Soms als ik druk in gesprek ben dan heb ik veel spanning in mn gezicht en trekt mn mond soms ineens, ook trilt mijn linker ooglid af en toe, en kan ik mn handen vooral links soms moeizamer open en dicht knijpen. gaat dit ooit over? Zijn er meer mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Graag zou ik in contact komen met meer lotgenoten.

Hallo.
Wat een opluchting dat ik je verhaal lees!!
Ik heb jaren lang precies hetzelfde schokjes in mijn hoofd. Ik heb nooit stil gestaan of ik tijdens een gestreste periode dit ervaren. Het is altijd wel dat ik als dit heb..heb ik ook een zere hoge bloeddruk.
Ik word nooit serieus genomen van mijn huisarts. Laatste een hoofd scan gemaakt voor epilepsie enz was niets te zien die kan zoiets verklaren.
Het is een k** situatie en niemand kan het begrijpen alleen als je het een keer voelt.
Het belemmert dagelijks.
Groetjes en sterkte

Is dit bij de meeste van jullie uiteindelijk weer weggegaan? Het wil bij mij nog steeds niet echt wegtrekken, soms is het er opeens een dag niet en dat is dan echt een verademing! Het komt echter altijd terug op de meest willekeurige momenten.

Hoi Jeroen bij mij was het maanden geleden elke dag wel last van mijn hoofd druk gevoel steken enz komt zegt de dokter ook van veel stress nu gaat het wat beter loop veel en probeer goed te ademen succes

Schok door mijn hoofd. Het begon bij mij toen ik corona had. Krijg het vaak als ik mijn haren ga wassen. Maar ook tijdens bijvoorbeeld mijn hikes door de natuur. Achter het stuur en een keer op de dansvloer.

Van de corona had ik amper ergens last van. Behalve heel moe, weinig reuk en bloed bij mijn ontlasting.

De schokken heb ik nu een aantal jaren en komen niet dagelijks maar soms wel meerdere keren op een dag. En eigenlijk naar mijn idee wel steeds regelmatiger.

Ik vind het ook eng.

Het begint altijd in mijn rechterschouder en gaat door via rechterkant van mijn nek tot achter mijn rechter oor. Het duurt maar een paar seconden.

Ik schrik er steeds van en moet dan altijd gillen van de schrik. Maar na een paar seconden is het weer voorbij. Al blijft er wel een vaag beetje stijf gevoel in de rechterkant van mijn oor/nek/gezicht.

Wat is dit?

Ik ervaar echt precies hetzelfde als:
Het begon bij mij ineens met een brok in mn keel en enorme misselijkheid wanneer ik in gesprek was met mensen, later kwamen er ook duizeligheid klachten en toen steeds vaker paniek erbij. Hierdoor ontwikkelde ik een sociale angst terwijl ik juist een “mensen mens” ben, altijd met mensen en ik werk met mensen, nu was ik letterlijk bang voor iedereen. Ik durfde niet meer naar de supermarkt etc. Naar de kroeg op zaterdag kon ik wel als ik van te voren maar alvast een paar drankjes had genomen. Dan was er niks aan de hand. (Ik weet dat dit niet de juiste methode is) Na 1 jaar vage klachten zei mn lichaam ineens stop en toen kon ik niks meer, toen begon de ellende. Ik heb maanden in de ziektewet gezeten. Inmiddels ga ik met de juiste hulp echt de goede kant weer op, de sociale angst is vrijwel verdwenen. Maar de moeheid blijft, na een werkdag ben ik volledig uitgeput terwijl ik dat eerst nooit had, ik moet dan eerst even slapen voor ik savonds plannen kan maken. soms heb ik het gevoel dat mn hoofd dof is, beetje dichte oren en mn hoofd voelt dan heel apart, alsof ik net uit bed stap en nog half moe ben, de duizeligheid is wel dagelijks een probleem, tijdens de duizeligheid zie ik ook zwarte stipjes vliegen en mijn zicht word heel wazig. Heb al meerdere oogtesten gedaan maar mn zicht was bovengemiddeld goed volgens de oogarts, dus daar ligt het ook niet aan. De paniek is gelukkig best onder controle maar die duizeligheid en het dove gevoel in mn hoofd is zo erg. En die moeheid de hele dag door. Soms als ik druk in gesprek ben dan heb ik veel spanning in mn gezicht en trekt mn mond soms ineens, ook trilt mijn linker ooglid af en toe, en kan ik mn handen vooral links soms moeizamer open en dicht knijpen. gaat dit ooit over? Zijn er meer mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Graag zou ik in contact komen met meer lotgenoten.

Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat en wat je er aan kunt doen. Ik zit er nu al bijna een jaar mee en het lijkt maar steeds erger te worden. Het begon bij mij met migraine en toen duizeligheid alsof ik van de loopband afkwam. Maar nu sinds een halfjaar ervaar ik dus dagelijks de shokjes echt heel vervelend want ik wordt zo beperkt in mijn dagelijkse leven , dat ik nu ook al bijna een jaar in de ziektewet zit. Het is erg vermoeiend. Als jullie tips hebben hoor ik het graag!
Liefs x

Ja helaas bekend mee, die schokjes worden ook wal brainzaps genoemd. Onschuldig, maar zeer vervelend!
Tip: Dr. Yonit Arthur,The Steady Coach

Hier zelfde en nog meer symptomen (+ misselijk, darmklachten, tintelingen).
Sinds kort 10 mg oxazepam overdag. Voel me dan iets beter, gedurende 5 a 6 uur. De loomheid omarm ik in deze fase want ben 24 uur alert. Dan maar even niets en beetje ontspannen door het tabletje. Slapen op oxazepam lukt me trouwens niet, wel zopliclon.

Pas alsjeblieft op met alles waar een pam achter staat, dus de kalmeringsmiddelen ofwel benzodiapinen genaamd. Deze werken vaak maar van korte duur en dagelijks gebruik wordt eigenlijk niet aanbevolen. In Nederland schrijven de artsen het nog veel te makkelijk voor, maar ze zijn zeer verslavend. Er worden ook wel positieve verhalen gemeld en sommige mensen hebben het echt nodig, maar uiteindelijk zullen je problemen hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger worden. Bij de meeste mensen werkt het de eerste weken/maanden prima, maar daarna heb je een steeds hogere dosis nodig om hetzelfde effect te verkrijgen en stoppen is een hel! Je mag nooit zomaar stoppen, tenzij kort gebruik, maar afbouwen vergt veel tijd en ellende. De meeste gebruikers geven aan er spijt van te hebben er ooit aan begonnen te zijn en dat de klachten nadien juist erger zijn dan waar je ze voor hebt gebruikt. Mensen die het bijvoorbeeld als slaapmiddel gebruikten zitten nu opgescheept met angstklachten en de lijst met lichamelijke en geestelijke klachten is zeer lang! Ik heb zelf ook 2 middelen uit deze categorie kortdurig gebruikt omdat ik wanhopig was en iets wilde proberen. Goddank had ik me vooraf al ingelezen en was ook al gewaarschuwd door andere gebruikers. Omdat er ook mensen waren die zeiden er wel baat bij te hebben en er voor kozen het dan maar levenslang te gebruiken, vond ik dat in feite ook geen probleem. Echter, merkte ik niet echt verschil als ik de pillen slikte, soms wel ietsje, maar ook bij iets hogere dosering (ik was immers voorzichtig) heb ik toch besloten er niet verder mee te experimenteren. Misschien als ik enorme verbetering bemerkte was ik er toch mee door gegaan. Dus deze keuze is geheel aan jezelf. Eigenlijk geldt dit voor alle medicatie in hetzelfde hoekje zoals AD, antipsychotica, epilepsie medicatie etc. Het wordt te gemakkelijk voorgeschreven en de artsen zijn niet bekend met de afbouwschema's die hiervoor nodig zijn. Voor meer info kan je kijken op benzobuddies.

Zelf geen ervaring mee, maar weet dat dit kan voorkomen bij burnout of andere psychische aandoeningen. Vaak ook gelezen dat het een tekort kan zijn aan een bepaalde vitamine of mineraal. Misschien even googelen op hoofdhuidproblemen en tekorten.

Ik heb hier ook over gelezen, ik heb die van Holland en barret in huis gehaald

Ik heb het wel eens geslikt op aanraden van natuurarts die er zeer positief over was. Ik bemerkte geen verschil, maar mijn klachten gaan zo op en neer, dat het misschien wel iets heeft gedaan zonder dat ik het merkte. Ik ben groot voorstander van supplementen sinds ik ervaringen heb met zowel reguliere medicatie als de natuurlijke weg. Waar reguliere medicatie vaak die vreselijke bijwerkingen en met stoppen ontwenningsverschijnselen heeft, kan je met supplementen rustig alles uitproberen. Buiten saffraan is ook zeker belangrijk om je ijzer, vitamine D, vitamine B12, magnesium en omega-3 op peil te houden. Hele belangrijke pijlers in je lichamelijke en geestelijke gezondheid!

Hi Mitch

Ik weet echt wel een beetje hoe jij je voelt, het is heel raar want je voelt het niet echt meer als een burn out maar meer als een soort van mentale oververmoeidheid , ook ik heb heel lang last gehad van lichamelijke pijnen en verzuring , nu heb ik daar bijna geen last van maar heb ook continue last van brainfog / wazig zijn en last hebben met lezen en concentreren en nieuwe dingen onthouden lukt ook helemaal niet. Ik heb zelf in de afgelopen 2 jaar in het weekend wel altijd rustig aan gedaan maar ben toch altijd wel blijven werken , en sinds een paar weken met PT buiten aan het sporten en na het sporten een meditatie merk dat dat me wel heel erg goed doet. Waar heb je precies last van met jou brainfog , en misschien is het gewoon het weer dat omslaat nu het echt koud begint te worden hebben meerdere mensen last van vermoeidheid en hersenmist

Als ik jouw verhaal lees lijkt het erop dat je aan het "jojo-en" bent. Althans, zo noemt mijn psycholoog dat. Dat betekent dat je binnen een bepaalde bandbreedte op en neer gaat maar die volgende stap niet zet. Luister naar je lijf! Jij voelt zelf je klachten het beste, jouw coach voelt dat niet. Als jij na 5 min in gesprek met iemand duizelig wordt is dat geen goed teken. En steeds meer belasting opzoeken is prima maar wel binnen de grenzen van wat jij aankan.
C.

Dank voor jullie reactie. Met name het jojo-en herken ik wel. Wat ik lastig vind is wat nu de volgende stap moet zijn. Wat is jullie idee / ervaring hierin?
Mitch

Ik zou toch echt even terugschakelen als ik jou was. Kun je je ZZP werk niet op een lager pitje zetten? Bedenk dat je belasting door het totaalplaatje veroorzaakt wordt (privé, werk, sport, sociale contacten). Dus op 1 (of meerdere) fronten zul je moeten "downsizen".
C.

Hi,

Ik lig er zelf sinds sept 2023 uit en herken mezelf in een groot deel van je verhaal. Nu het weer iets beter gaat merk ik dat ik soms door mijn klachten die op de achtergrond zijn heen kan bewegen en door kan gaan. Als ik dan echter later thuis kom en me overgeef aan de rust, komen mijn klachten in alle heftigheid opzetten. Met andere woorden.. als ik verstil en vertraag voel ik pas echt hoe het met me gaat.
Volgens mij is "doorgaan met opbouwen en de volgende stap zetten" een actie die voortkomt vanuit het hoofd, en "terugschakelen en nog langer de tijd nemen om echt en duurzaam te herstellen" de actie die komt vanuit het hart & gevoel.
Ik kies zelf voor optie 2.

Laatste anoniem

Ik herken me volledig in jou verhaal.Mooi omschreven. Als ik tot rust kom dan merk ik ook hoe ik me nu eigenlijk echt voel, mijn lichaam geeft dat dan ook perfect aan.

Na 20 maanden zou ik zeggen dan komende vanaf nul ik 4% per maand herstel, met ups en downs.

Snel teveel willen doen of denken te kunnen doen is wat in mijn aard en waarschijnlijk in de meeste van ons op dit forum zit.

Niet stapje voor stapje of voetje voor voetje maar schuifelend naar voren, anders komt er weer een stapje terug.

erstel van burnout loopt nooit in een rechte lijn, het is normaal om terugval te ervaren of het idee dat het laatste reststukje maar niet wil. Uiteindelijk ben je op de goede weg en zullen de goede momenten steeds langer worden. Voor iedereen die dit leest, het brein neemt een loopje met je omdat je zenuwstelsel ontregeld is. Kijk eens bij Breinmedicijn of Breinfijn programma of Dr sarno en zo heb je er nog een aantal. Daar wordt zo prachtig uitgelegd hoe je brein je zo ziek kan maken en je eigenlijk voor de gek houdt. Ook de valkuilen bij herstel of het laatste reststukje wordt duidelijk uitgelegd met tips.

Herstel van burnout loopt nooit in een rechte lijn, het is normaal om terugval te ervaren of het idee dat het laatste reststukje maar niet wil. Uiteindelijk ben je op de goede weg en zullen de goede momenten steeds langer worden. Voor iedereen die dit leest, het brein neemt een loopje met je omdat je zenuwstelsel ontregeld is. Kijk eens bij Breinmedicijn of Breinfijn programma of Dr sarno en zo heb je er nog een aantal. Daar wordt zo prachtig uitgelegd hoe je brein je zo ziek kan maken en je eigenlijk voor de gek houdt. Ook de valkuilen bij herstel of het laatste reststukje wordt duidelijk uitgelegd met tips.

Heel herkenbaar. Ben u zelf ruim anderhalf jaar verder en heb heel sporadisch nog dat ik wazig zie. Op gegeven moment had ik het idee dat m'n hersenen biet meer wisten hoe ze moesten lezen. Denk bijvoorbeeld aan kolommen of rijen tekst. Ook veel moeten knipperen om überhaupt scherp te kunnen zien..

Dat heb ik ook! Ik krijg steeds meer energie maar mijn zicht wil maar niet herstellen. Ik ben nu ruim een jaar aan het herstellen. Ik ben in het ziekenhuis uitgebreid onderzocht, maar ze konden niks vinden. De huisarts zegt dat het dan waarschijnlijk 'gewoon bij mij past'. Ik hoop dat het binnenkort weggaat. Hebben jullie al geprobeerd om minder activiteiten te doen waarbij de ogen zich moeten inspannen? Misschien dat ik dat ga proberen.

Ik heb hier ook erg last van na ander half jaar en dit maakt dagelijkse dingen zoals autorijden, naar de winkel gaan, etc. erg vermoeiend en een obstakel. Ik heb het idee dat mijn hersenen weer aan alles moeten wennen, alleen moet ik dit opbouwen, of rusten zodat dit weg gaat. Iemand hier ervaring mee?

Ik heb dit ook vooral met lezen en vooral dingen lezen wat onder elkaar staat en dan moeten doorlezen en ondertiteling van een film lezen vind ik vrij lastig, overigens heb ik vaak als mijn telefoon pak alsof alles draait en als ik was probeer te lezen ik het zelf hardop lees maar het blijft niet plakken. Zijn er mensen die dit hadden bij wie het over is gegaan?

Ik heb t ook, en t was bij de momenten van opleving die ik gehad heb (2x 1-2maanden) helemaal weg. Volgens mijn coach is het cognitieve stuk van de burnout het laatste wat weer bijtrekt, dus gewoon vertrouwen blijven houden!

Dankjewel voor je bericht. Wat bedoel je met opleving? Ben je daarna weer terug gevallen?

Fijn om te weten dat het cognitieve stuk het laatste is wat hersteld dan kan ik dat een beetje los laten

Heb ik ook... is denk ik de overprikkeling van je zenuwstelsel.

Ik ben ook nog snel duizelig, overprikkeld en heb sneller last van hoofdpijnen, zit er nu 1.5 jaar in.

Ik hoop dat dit nog helemaal wegtrekt, maar niemand kan dat bevestigen. Kwestie van tijd uitzitten.

Voor iedereen die dit leest, het brein neemt een loopje met je omdat je zenuwstelsel ontregeld is. Kijk eens bij Breinmedicijn of Breinfijn programma of Dr sarno en zo heb je er nog een aantal. Daar wordt zo prachtig uitgelegd hoe je brein je zo ziek kan maken en je eigenlijk voor de gek houdt.

Suus, je bent n versie 2.0 geworden en dat is goed! We moeten ook niet meer terug willen naar die versie 1.0 die geen grenzen aangaf en vooral bezig was anderen te pleasen. In die zin is een burnout inderdaad een cadeau. Als mensen zeggen dat je zo veranderd bent moet je dat dus als een compliment opvatten. En als daar een vervelende ondertoon bij zit laat je dat lekker bij hen!
C.

Dankjewel C., inderdaad dat pleasen, daar was ik een kei in! Je slaat de spijker op z’n kop.

Dankjewel, ik voel me gelijk beter door je berichtje ♥️

Hi Suus, herkenbaar, maar feitelijk ben je waarschijnlijk ook veranderd omdat je geen onzin/manipulatie meer pikt. En de mensen dier hiervan profiteerde, lopen nu inderdaad tegen de bekende lamp aan. Die lamp ben jij met nieuwe regels en grenzen en voorwaarden etc.

Door deze transformatie ben jij - in hun ogen - ineens grensoverschrijdend terwijl als zij het doen, je er waarschijnlijk niks van mag/mocht zeggen. Zat je in een toxische relatie wellicht?

Burnout is vaak uitputting van jezelf door anderen en jij die je grenzen niet kon bewaken, je weet nu beter.
Alles en iedereen wat je grenzen niet respecteert hoort simpelweg niet meer bij je.

En onthoud: de mensen die van je houden, respecteren je grenzen, soort van natuurlijke selectie krijg je dan :)

Sterkte, M.

Heel kort door de bocht. Als de burnout je niet heeft veranderd heb je niks geleerd. Wees blij met dese verandering

Zo herkenbaar. Ik ben de afgelopen jaar mijn beste vriendin die ik al vanaf mijn twaalfde ken steeds meer kwijtgeraakt. Zij is altijd de brutale, degene die alle ruimte inneemt en altijd alle aandacht op haar vestigt. Dit jaar (pas) ben ik erachter gekomen dat het haar niet eens lukt om een ander ‘echt’ aandacht te geven. Ook kan ze er niet tegen dat ik verander en eerlijker word, ze zei vorige week zelfs ‘niet teveel veranderen hoor’. Ik heb ook veel aan mezelf getwijfeld, maar na veel gepieker en ook veel verdriet ben ik erachter dat deze relatie mij gewoon niet meer past, de burn-out heeft mij in laten zien dat de relatie helemaal niet gelijkwaardig is. Het is heel jammer wel, maar ik accepteer het meer en meer.

Hi Marie, mooi wat je schrijft. Vriendschappen worden wel goed getest tijdens een burnout he? Knap hoe je nu je conclusie kunt trekken en inderdaad die gelijkwaardigheid!

Ik had ook zoiets met een vriendschap: tijdens mijn burnout vond ze mij maar ‘lastig’ en werd ik - voor mijn gevoel - helemaal niet begrepen.
En even langskomen voor een schouder om je heen ho maar. Mevrouw ging liever winkelen en afspreken met andere vriendinnen.

Nu denk ik: je kunt maar beter alleen zijn dan een ‘ongezonde’ vriendschap.
Ik had dit met een ex-partner. Bang om alleen te zijn en daarom veels te lang blijven hangen.

Veel sterkte met alles 💋

Je bent niet veranderd Suus, je bent nu eindelijk jezelf! Je bent een sterke, van zich afbijtende (juist goed) vrouw geworden en daar moeten mensen aan wennen. Een bo zet je leven zo op losse schroeven en het is zo'n zwaar, eenzaam transformatieproces dat het ook niet gek is dat je bent veranderd en eigenlijk ook heel normaal, want je wil niet meer terug naar die persoon voor die bo. Althans, wel dat onbezorgde waarschijnlijk, maar de meeste burnies zijn veels te lief, geven niet genoeg hun grenzen aan en doen alles maar voor anderen. Nu is het tijd voor jou en ondanks dat je nog in het proces zit, je bent zo goed op weg en daar mag je trots op zijn. Laat die mensen maar lekker kletsen! En er komen vanzelf wel weer vrienden/vriendinnen op je pad die bij je nieuwe ik passen.

Laat je niet gek maken hoor! Meer "schijt" hebben aan dingen kan heerlijk zijn!

Dankjewel Amber 😘

Een transformatie is het zeker, en ik heb het ook als eenzaam ervaren. Nog nooit was ik zo bang geweest in mijn leven als deze periode, jij ook? Bang om nooit meer beter te worden en alles te verliezen.

Maar goed, ik moet inderdaad mijn ‘nieuwe ik’ omarmen en naar haar luisteren.
Grenzen aangeven en ze aanhouden is wel mijn grootste verandering., wat nu steeds vaker lukt. En als ik weerstand voel bij een ander weet ik eigenlijk gelijk dat die persoon niet meer bij me past of de niet juiste intenties met me heeft.

Ik wilde bijvoorbeeld altijd al een tatoeage, maar mijn ex wilde dat niet. Vandaag is het zover en laat ik hem zetten.

Soms lijkt het wel alsof ik uit een tijdcapsule bent gestapt met een ander karakter. Zoals vroeger met de Soundmixshow haha.

Wat is jouw grootste transformatie dingetje?

Zeker niet aan jezelf twijfelen! Wees trots juist! Of ze nou van je hebben geprofiteerd of gewoon onwetend of grof zijn, lekker belangrijk! Het gaat erom hoe JIJ je voelt! Zij gaan weer naar huis en hebben nergens last van en zijn je waarschijnlijk alweer vergeten. Jij zit thuis met opgekropte gevoelens, had ik dat nou wel moeten zeggen? Had ik dit of dat? Ik weet er alles van, ik heb er ook nog wel eens moeite mee, maar dan denk ik vaak ach wacht maar tot jij wat mankeert en eerlijk stel dat je helemaal niks mankeert en super gezond bent en ook psychisch lekker in je vel zit, dan is het nou eenmaal lastig om je voor te stellen hoe dat moet zijn voor een ziek iemand. Soms is het echt onwetendheid en kunnen mensen er niks aan doen en ach ja, er zijn nou ook eenmaal lompe personen die gewoon zo zijn. Ik heb wel eens meegemaakt dat zo'n gezond lomp persoon zelf een aandoening kreeg en toen wel even anders piepte! De kunst is om zoveel mogelijk aan jezelf te denken en gek genoeg zijn mensen met een burnout of andere chronische ziektes toch vaak gevoelige mensen die moeilijk nee kunnen zeggen, zichzelf wegcijferen en perfectionistisch zijn. Dit is juist de groep mensen die vatbaarder zijn voor burnout of psychosomatische aandoeningen.

Geen zorgen, heb ik ook wel eens gehad, inderdaad 1 kant. Heb het ook eens maanden gehad met mijn grote teen. Het lichaam kan zich soms raar uiten door een ontregeld zenuwstelsel.......

Hi F., ik heb dit precies hetzelfde. Ik lees hier op het forum dat je dan in de laatste fase zit, maar hoe lang het duurt is per persoon verschillend.

Ik heb bijvoorbeeld energie om te gaan sporten, maar vaak hoofdpijn waardoor ik niet kan sporten, of kan werken, heel frustrerend. Ik probeer het te accepteren, maar weet je dat je niet alleen bent.

Hoi Suus,

Fijn om te lezen dat het een goed teken is! Ik probeer veel te wandelen en fietsen zonder koptelefoon, dat helpt voor mij tegen de hoofdpijn.

Ben jij al aan het re-ïntegreren? Ik doe nu 2 uur werken op locatie en 1 uur thuis werken

Hoeveel maanden zitten jullie al in je bo?

Hier hetzelfde, lichamelijk kan ik steeds meer, maar ik blijf enorme duizelingen hebben waardoor werken wel vermoeiend is. Ik ben nu aan t reïntegreren - 2 x 2 uur per week. Dat gaat tot dusver goed. Ik probeer om een paar keer per dag voor me uit te staren (dus geen podcast,muziek, tel,tv, boek). Ik merk dat ik daar erg rustig van word en er dan toch vermoeide gevoelens naar boven komen. Wie weet kan het jullie ook helpen. :)

Ook herkenbaar. Mijn energie is aardig toegenomen, maar mijn hoofd biedt nog veel weerstand. Ik blijf last houden van een zwaar, vol hoofd en veel tintelingen/prikkels. Vooral als ik weer wat meer stress ervaar en een paar uur werk. Ik vind het daardoor ook wel weer lastig om grenzen aan te voelen, omdat mijn lijf al wel wil, maar mijn hoofd nog niet. Tegelijkertijd gebruik ik mijn hoofd dan maar toch als een kompas voor de benodigde rustmomenten. Mediteren/yoga nidra helpt me om mijn hoofdklachten op een dag weer wat te verlichten, maar zal ook eens proberen om gewoon eens uit het raam te staren. Ik werk nu drie dagen, een dag 2uur op kantoor en twee dagen 3 uur thuis. Best pittig en meer kan ik me nu ook nog niet voorstellen. Heb soms ook de angst dat ik nog lang niet van deze klachten af ben. Dus de reacties onder dit bericht geven me weer wat hoop.

Ik heb hetzelfde. Lichamelijk kan ik veel. Ik loop 3 x per week 5km hard en ben ook actief in het huishouden e.d.
Maar autorijden, boeken lezen, dit bericht typen, of you name it waarbij concentratie nodig is... error. Word er duizelig van, mijn nek- en kaakspieren schieten op slot en ik krijg hoofdpijn. Ook dwingt mijn hoofd me op zulke momenten bijna om mijn ogen te sluiten.

Bedankt voor de reacties allemaal, het is fijn om te weten dat meer mensen dit hebben.
En als reactie op anoniem: ik heb helemaal moeten stoppen met werken in juni vorig jaar. En ik ben weer aan het reïntegreren sinds september dit jaar.

Maarja dat overprikkelde brein zorgt wel ook voor fysieke klachten zoals hoofdpijn.. dus lichamelijk gebeurt er ook nog van alles. Maar die oververmoeide lichamelijke toestand is wel echt passé ja :-).

Anoniem: ik viel in september 2023 volledig uit

Ik viel in mei 2023 volledig uit en ben inmiddels weer volledig aan het werk. Let op, de aantal uren in je reintegratie zeggen niets. Buitenstaanders zeggen altijd dat je weer hersteld bent omdat je weer volledig werkt, niets van dit is waar. Ik ervaar nog altijd de klachten die ik in het begin ook had, alleen in mindere mate en kan ik inmiddels 36 uur werk aan. Verder blijft het zoeken naar de balans. Teveel gewerkt is amper iets doen prive. En dat voelt heel dubbel. Ik wil niet weer mijn uren maken, ik wil gezond zijn. De leuke vriend zijn, de aardige vader zijn. Wat kan mij dat werk schelen.

Anyhow, volhouden en uiteindelijk beetje bij beetje je eigenleven weer op zien te pakken. Het heeft gewoon lang nodig.

Herstel van burnout gaat nooit met een rechte lijn omhoog, terugval en stapjes terug is normaal, maar wil niet zeggen dat je niet op de goede weg zit. Uiteindelijk moeten de goede momenten steeds langer worden, laat je er niet door ontmoedigen! Je bent op de juiste weg!

Ik denk dat een van de meestvoorkomende klachten bij BO het overprikkeld raken is. Door bewegingen, door geluiden, noem het maar op. Laat je dus ook niet te snel hoogsensitiviteit diagnostiseren.

Kan je wat meer informatie geven over haptotherapie?

Hoi Liza, ook ik ben hsp en burn out gegaan. En ik merk dat prikkelverwerking daardoor (nog) moeizamer is en langzamer verbetert. Mijn energie is wel weer oke.

Net als jou heb ik ook een angststoornis. Vooral aanwezig als ik niet oke ben, dan wel overprikkeld ben.

Het maakt het pad niet makkelijker, maar ik weet dat mijn hsp een kracht was ooit. Dat gevoel ben ik al wel jaren kwijt (ivm burn out opbouw), maar t kan zeker.

Hoe voel jij je verder nu?

Ooh, ik zit hier ook middenin. Mag ik vragen welke klachten je van het hooggevoelige ervaart? Ik ervaar vooral veel onrust en emoties die ik bij mezelf niet kan plaatsen. Daarnaast altijd de “schuld” bij jezelf zoeken en perfectionistisch zijn. Tuurlijk zitten er ook mooie kanten aan het hooggevoelig zijn, maar voor mij is het ook nog nieuw dus de balans moet nog gevonden worden. Ook heel erg zoekende naar wat bij hooggevoeligheid hoort en wat bij mij.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring!

Hoi Liza,
Dank je voor het delen van je verhaal. Het klinkt voor mij herkenbaar. Ik weet sinds een paar jaar dat ik hoogsensitief ben, maar schaam me daar nog steeds voor en probeerde net zo hard door te gaan. (Één van de redenen van m’n burn-out ;))
Wat fijn dat jij er met je psycholoog over kunt praten, de (h)erkenning kan vast helpen.

Ik ben met m’n psycholoog vooral bezig met het leren omgaan met veel piekeren, angstklachten en het leren van het aangeven van grenzen. Wil haar binnenkort nog over m’n HSP-zijn vertellen maar durf dat niet zo goed.

Wat betreft het vinden van de balans: daar ben ik ook nog erg naar op zoek. Ik probeer dit maar te zien als de juiste periode om dat ook te gaan uitvogelen.. 🥲
Tot slot: ik begrijp wat je zegt over het veel overprikkeld zijn. Dat kan bij beiden horen natuurlijk (burn-out en hoogsensitief).

Ik ben wel benieuwd: had je als je nu terugkijkt eerder ook al vaak last van overprikkeling?

O, ik las misschien te snel. Psycholoog moet haptotherapeut zijn. ;)

Hallo!
Rianne nee klopt hoor! Alleen ik bleek het als kind al te zijn en 25 jaar geleden bestond de term nog niet haha..
Les wat vervelend om te horen dat je de kracht kwijt bent uit je hsp. Ik loop vooral mentaal tegen een blokkade aan nu! Energielevel inderdaad wel op en neer maar al veel meer dan maanden geleden! De angsten hoop ik voor behandeld te worden bij de psycholoog.

Liefs nou precies dit ervaar ik ook! Struggle er heel erg mee en neem alles van anderen over. Hierdoor dus veeeeeel piekeren. Kan ook niet zo goed omgaan met alles wat nu op me afkomt.

Anoniem ik volg haptotherapie nu al even. Ik dacht eerst dat dit veel te zweverig voor me was. Toch merk ik dat ik echt veel baat heb bij de aanraking. Dit verminderd mijn stress echt enorm. Ik vind het dus echt wel het geld waard! Wel lastig dat je jezelf dus niet zo kan aanraken en in thuis de oefeningen minder kan doen.

Sterkte allemaal!

Hallo Bo!

Je hoeft je er zeker niet voor te schamen! En ik zou het juist aangeven bij je psycholoog, omdat piekeren en angst er wel ook bij hoort. Ze kan je juist handvaten geven denk ik. Ik lees nu een boek ‘hoogsensitief? Je grootste kracht’ .
Misschien een aanrader als je dit nog niet hebt gelezen.

Ja als ik terug kijk ben ik heel vaak over mijn grenzen gegaan. Kon ook niet goed nee zeggen dus deed vaak ook maar mee terwijl ik eigenlijk niet wilde. Ik heb de signalen van overprikkeling zeker genegeerd!

Hoi Liza,

Dank je voor de tip, ik ken het boek nog niet en zal het eens opzoeken. :)

Dat laatste is wel herkenbaar. Ik hoop dat deze periode je meer duidelijkheid en rust brengt en dat je een fijne psycholoog treft. Alvast succes !

Hoi, ik heb al 40 jaar klachten en ervaring op medisch en psychisch gebied. Eigenlijk heeft een psycholoog of psychiater mij nooit ver gebracht. Wellicht kom je veel verder met zelfhulpprogramma's zoals bureau breinfijn. Ten eerste wordt je daar heel duidelijk informatie gegeven over waarom je je zo voelt, waar het vandaan komt en wat je eraan kan doen. Ik hoorde daar van veel deelnemers dat alleen die informatie ze al een heel stuk verder bracht in herstel en acceptatie. Een soort aha moment en de puzzelstukjes die op z'n plaats vallen. Je kan daar allerlei programma's doen van instap tot uitgebreid en je kan je eigen tempo bepalen. Helaas heeft het voor mij niets gebracht, omdat ik na 40 jaar al deze kennis grotendeels al had geleerd. Wel gaf het me de bevestiging dat het deze weg is die ik en vele anderen moet inslaan en ik zie ook echt de waarde in van hun programma. Er is ook iets wat er op lijkt en heet Breinmedicijn, beetje hetzelfde idee, iets andere insteek. Daar heb ik zelf geen ervaring mee, maar wat ik ervan lees, klinkt het wel goed en betrouwbaar. Het kan best zijn dat bovengenoemde zelfhulpprogramma's aansluiten op het boek dat je gelezen hebt.

Ik heb hetzelfde. Kan echt mijn hele verstoren en bederven. Word er zo onzeker en verdrietig van. Het komt ook zomaar, ook als je gewoon relaxed zit. Waar komt dit nou toch vandaag. Waar ik ook last van heb is veel hoesten en een benauwd gevoel na het avondeten. Ook zo vreemd...je wordt er toch gek van....

Hi Corrine,

Het is zo vervelend! We zijn gelukkig niet alleen. Heb je het al sinds het begin burn out en is het erger, gelijk gebleven of minder geworden?

Hi E.,

Weet je misschien ook wanneer dit voor het eerst begon? Je zegt dat het rond 4-5u dagelijks opkomt, dus dat tijdstip kan 'n aanwijzing zijn. Is er nog iets anders dat je opvalt op dat moment van de dag? 'n Emotie of iets anders?

Ik heb het al sinds het begin bijna 15 maanden geleden

Is er toen iets gebeurd, Corinne?

Kun je het evt nog linken aan eten? Iets met bloedsuikerspiegel of dat ook niet? Bij mij lijkt het vaak combinatie van overprikkeling en voeding.

Hi Marcel en anoniem,

Het enige wat ik zou kunnen bedenken is dat ik rond dat tijdstip best wel moe wordt en wat meer rust toelaat door de drukte van de dag. Ik ben moeder van een kleine van net 1 jaar dus het is hoe dan ook intens. Mijn burn out begon in de zwangerschap en heb hierna nooit echt rust kunnen pakken.

Ik geef ook nog redelijk full time borstvoeding dus soms komt duizelig zijn/slap voelen wel van dat, maar ik houd het nu echt in de gaten dat ik genoeg eet en heb geen soortgelijke hypos meer gehad (ik verbruik natuurlijk veel meer en soms was ik wat laks met eten).

Ik denk dus zelf dat het de overprikkeling en moeheid is naar het einde van de dag toe. Maar ik wil er gewoon helemaal vanaf. Maar hoe? :(

Ook ik ervaar hetzelfde als jou

Al ruim 10 maanden heel raar in mijn hoofd en bang ook Rare gedachten en derealisatie lijkt het op...bang een hersentumor te hebben of iets.
Ook geef ik ook full timr borstvoeding en is het allemaal enorm zwaar
Kan ik mss in contact met jou komen ik heb al vanalles en overal gezocht maar niks helpt

Het is niet zo dat wij even rust kunnen nemen met een baby'tje he

Ik heb hetzelfde. Ik ben vorig jaar maart thuis komen te zitten en inmiddels sinds november vorig jaar weer aan het opbouwen qua werk. Dagen gaan goed, dagen gaan slecht. Maar de duizelingen zijn eigenlijk nog nooit een dag weggeweest. Ik heb het idee dat mijn lichaam overprikkeld raakt. Ik probeer het te accepteren en werk er ook gewoon om omdat ik anders teveel in mezelf keer en ga doemdenken.

Ook denk ik dat het in fases gaat. De complete vermoeidheid ben ik kwijt en heel sporadisch ben ik na een dag werken en een avondje rusten die avond tegen een uur of 10 ook weer enigsinds hersteld.

Ik ben net begonnen met reintegreren en sinds een week weer veel last van duizeligheid. Ik zie het toch als een signaal wat aangeeft dat ik teveel heb gedaan en eerder rust moet pakken.

Hallo E,

Je verhaal is heel herkenbaar.
Zelf heb ik ook een burn out sinds mei ongeveer.

Had diverse klachten ( hyperventilatie al sinds 2021, maar dit jaar ook darmklachten, brok in me keel, hartkloppingen, paniek aanvallen) nu merk ik dat ik vooral nog veel last heb van duizeligheid/ licht in me hoofd , en dit lijkt erger te zijn geworden sinds ik iets meer uren aan het werk ben ( reïntegratie).

Merk dat ik ook nog overprikkeld ben.

D

Ik heb soms ook nog een duizelig/draaierig gevoel.
Wat bij mij helpt is goed op mijn houding letten. Dus ik laat mijn schouders zakken en probeer mijn lichaam te ontspannen. Ik merk dat ik dan vaak in een gespannen houding sta/zit.
En ook probeer ik dan meer naar mijn buik te ademhalen ipv te hoog.

Ik heb voor jullie een zeer helpvolle tip! Dr. Yonit Arthur-The Steady Coach.
Het is wel in het Engels, maar al haar filmpjes kunnen met ondertiteling in elke gewenste taal.
Zij is zooooo vooruit lopend op het gebied van duizeligheidskennis en de oorzaken. Ook geweldige tips en oefeningen. Ik heb in mijn 40 jaar duizeligheidservaring nog nooit zulke goede informatie en oefeningen gevonden als bij haar. Alle puzzelstukjes vallen op z'n plek en eigenlijk achteraf heel logisch hoe zij het uitlegt.
Hopelijk neemt een deskundige in Nederland snel haar kennis en vaardigheid over, dat ontbreekt hier echt naar mijn ervaring.

Hi Tom

Ik herken dit ook heel erg, ik heb dit zelf voornamelijk bij het lezen van teksten maar ook het wazige zicht herken ik ook heel erg, ik heb ook het gevoel dat mijn ogen erg achteruit gegaan zijn wat ik voorheen gemakkelijk zonder bril kon zien lukt nu bijvoorbeeld niet meer, ik heb zelf ook veel last van geheugen en concentratie dus weet wel dat het met elkaar te maken heeft en dat het geen oogproblemen is maar als nog is het heel erg eng en vervelend ik hoop ook dat het snel over gaat ik heb als sinds juli maar dit is pas de eerste week die ik volledig niet gewerkt hebt omdat ik griep had. Probeer gewoon te ontspannen en ga lekker naar buiten waar niet te veel voorwerpen zijn om naar te kijken zoals het bos of het strand of de duinen en neem lekker een flesje water en wat fruit mee, dit helpt mij wel vaak om de kalmte weer te vinden.

Groetjes

Helaas herkenbaar, heb het al jaren. Niets om je zorgen over te maken, heeft te maken met de prikkeloverdracht in je hersenen en de samenwerking met de ogen en de spieren. Deze werken heel complex met elkaar en hebben ergens een storinkje. Dat geldt voor alle klachten bij burnout, de boosdoener is het zenuwstelsel, deze is overbelast. Je geeft zelf al aan dat het stopt bij focus, dus je ogen werken prima, het is puurde overdacht van de informatie.

Is mijn symptoom vanaf dag 1
Altijd zo’n gevoel van blozen .

Dat kan prima ontstaan bij overprikkeling of stress, niks om je zorgen over te maken. Er zijn ergere klachten toch?

Ik lees mee zit in hetzelfde schuitje

Ook ik ben hier benieuwd naar, wie kan er zijn of haar ervaringen delen?

Hoi, ik kan mijn ervaring en kennis delen. Bij mij hebben verscheidene AD mij helaas niet geholpen, maar dat kan ook te maken hebben met mijn angst voor bijwerkingen en daar teveel mee bezig zijn. Ik heb destijds in vele forums gezeten hierover en eigenlijk is mijn conclusie dat je er OF mazzel mee kan hebben dat het wel aanslaat, wat bij vele het geval is geweest OF dat het je niks doet of de bijwerkingen te heftig zijn. Daarbij kan het ene AD je wel wat doen en de andere helemaal niks. Dus het kan best nog een lange zoektocht zijn naar het juiste middel. Tevens zijn er ook mensen die weer baat kunnen hebben bij een lage dosis anti-epileptica of zelfs psychose middelen. Dus eigenlijk een hele grote vijver om in te vissen. Maar als je niet zo'n problemen hebt met het proberen van medicatie, kan het zeker de moeite waard zijn. Let wel, stoppen ermee kan soms een drama zijn, dus misschien moe je het dan de rest van je leven blijven slikken. Maar dat is zeker geen straf ALS het helpt!

Hoi anoniempje,
Inmiddels een jaar. De eerste fase was dat ik overal letterlijk stress van kreeg. Dat heeft zo'n 5 maanden geduurd. De tweede fase voelde ik mij beter maar had ik nog wel klachten, o.a. angst/onrust. Dit heeft zo'n 4/5 maanden geduurd. De laatste 2 maanden voel ik mij goed, maar het lijntje is dun en voel nog in lichtere mate onrust.

Ben ook benieuwd

Hi,
Ik zit sinds september 2023 in een burn-out en ben nu dus 14 maanden onderweg. De eerste 3 maanden kon ik echt alleen maar liggen en was eigenlijk alles teveel. Anderen hebben in die periode ook intensief voor me gezorgd (gekookt, gewassen etc.). Daarna kwam er een periode van 3-4 maanden waarin ik weer wat meer naar buiten kon gaan om te wandelen, maar bijvoorbeeld de prikkels van een supermarkt kon ik toen nog helemaal niet verdragen. Ook sociale dingen of "iets leuks doen" was niet mogelijk. We zijn nu ongeveer in mei 2024.. ik merk dat ik vanaf dan ook weer ruimte heb om iets actiever te sporten en om 's middags weer eens in een lunchroom te zitten of een paar uurtjes naar de sauna kan gaan.. al gaat dit allemaal niet gepaard zonder stress/klachten. Vanaf september 2024 merk ik weer een aanzienlijke verbetering en merk ik bijvoorbeeld dat ik weer eens klachtvrij naar een film kan kijken, geen moeite meer heb met supermarktbezoeken en weer wat dingen durf in te plannen.
Echter rijd ik tot op de dag van vandaag niet langer dan 20 minuten auto, daar heb ik de concentratie nog niet voor. Ritsen van 4/5 dagen die semi klachtenvrij zijn wisselen zich af met ritsen van ongeveer 3 dagen waarin ik weer even helemaal de bank gekluisterd ben. De dagen waarop het goed gaat worden steeds langer en beter en de mindere dagen duren steeds minder lang. Maar ik ben er zeker nog niet hoor! Gezien het verloop denk ik dat ik er zeker nog 6 maanden zoet mee zal zijn.

Dag Willa,

Ik herken die speldenprikjes, dat is ook de reden dat ik nu midden in de nacht dit bericht typ, omdat ik er gek van wordt en niet kan slapen. Inderdaad geven die prikjes ook een soort jeuk, ik moet tenminste steeds even over de plek wrijven na de speldenprikjes. Ik heb het nu een paar dagen in combinatie met spierschokjes. Het gaat door heel mijn lichaam, van voeten tot hoofd. Het is niet pijnlijk, maar super irritant en beangstigend. Ik heb al lange tijd veel last van stress/angst en slapeloosheid vanwege andere lichamelijke klachten en daardoor een overspannen zenuwstelsel. De ene vage klacht na de andere en ik kan totaal niet meer ontspannen. Het is dus zeker heel goed mogelijk dat het door stress en/of burnout komt. Ik heb de afgelopen uren dat ik zit te googelen, (eigenlijk geen aanrader) veel verhalen gelezen dat dit bij stress kan voorkomen en ook weer terugkomen. Niets om je zorgen over te maken, maar wel heel vervelend en voor mij ook beangstigend.

Het hoort erbij. Wel zou ik na een terugval wat meer rust nemen, even pauze van het werk als dit mogelijk is. Ik vind overigens wel dat je snel weer op 40 uur zat, misschien dat je te snel hebt opgebouwd en nog even een stapje terug moet doen. Bij (grote) terugvallen zou ik extra alert zijn en echt die rust pakken die je nodig hebt.. Je lichaam geeft aan dat het er nog niet klaar voor is.

Zelf zit ik nu ook weer thuis na een terugval en blijf ik ook nog eventjes thuis tot ik mij er weer echt klaar voor voel. Ik zit er nu bijna een jaar in en begon net als jij na 4 maanden met werken. Dit heb ik 4 maanden gedaan. Ik heb gemerkt dat te snel willen niet werkt.

Hey Tom,

Absoluut aan toegeven! Had ik dit maar sneller gedaan tijdens mij herstel ipv blijven vechten / bezig moeten blijven van mezelf. De vermoeidheid is, weet ik nu achteraf, een ‘goed’ teken. In die zin: je bent dus uit de ergste stress / aanstand en kunt nu gaan opladen. Luister naar je lichaam, super belangrijk.

Stertke,
Amber

Ik heb die vermoeidheid nog niet..
Ben al een jaar bezig.
Ik doe iets verkeerd
Groet

Hoi Tom,
Ik kan helaas niet zeggen of het een normaal onderdeel van het proces is omdat ik er zelf ook middenin zit, maar ik herken me erg in je verhaal.
Ik had ook de eerste vier maanden veel angst- en paniekklachten, maar ik was over het algemeen wel vrolijk en ook weer aan het reïntegreren op werk. Sinds september lijken de angstklachten echter ingeruild voor veel extremere vermoeidheid en lusteloosheid. Ik werk nu ook niet meer. Ik deel je hypothese dat stress er in de eerste fase voor zorgt dat de vermoeidheid niet echt gevoeld kan worden.
Mocht het hoop geven, sinds een week of twee kan ik beter de vermoeidheid accepteren als onderdeel van het proces. Daardoor ben ik optimistischer en heb ik het gevoel dat al het rusten wat ik nu doe, hoe vervelend soms ook met bijkomende klachten, bijdraagt aan eerder herstel. Ik probeer depressie te ‘voorkomen’, in zover mogelijk, door meditatie, koud afdouchen, een dagritme te behouden, wandelen en vrienden langs laten komen (in hoeverre dat lukt met energie natuurlijk). Hoop dat we allebei de goede kant op gaan!

4 maanden is nog niks in een burnout. Je bent in ieder geval wel de ergste maanden voorbij. Daarnaast zullen er uiteraard nog wel (veel) momenten volgen dat je geen puf hebt. Daarnaast is heel normaal om je in maand 4 nog somber, ongemotiveerd te voelen en geen energie te hebben. Heeeeel langzaam komt de energie weer terug. Een kwestie van veeeeeel rust! Ik ben bijna een jaar verder en heb nogsteeds momenten met weinig energie en dat het nog niet allemaal lukt. In ieder geval al wel veel beter dan toen ik in maand 4 zat!

Moeheid betekend dat je lichaam kan ontspannen en dat je aan t herstellen bent, is een goed teken!

Ik ervaar dit ook ben er klaar mee dit is geen leven elke dag een strijd met mezelf

Hi Ledy,

Heel herkenbaar, voornamelijk wanneer ik overprikkeld ben. Hoort echt bij een stressreactie helaas.

Ik heb nooit gereintegreerd want contract na 1 jaar opgezegd. Ik zou wel je klachten serieus nemen. Een snel opbouwschema is nooit goed. Mijn psycholoog zei ooit: je start met 2x2 uur en dan komt er elke maand 1 uur bij. Vergeet niet dat je privé activiteiten ook al veel energie kosten.
C.

Stop alsjeblieft op tijd als je het niet trekt aan denk aan je zelf en je eigen herstel!
Werk is maar werk! Er is niks maar ook niks belangrijker dan je gezondheid.

Luister alsjeblieft naar je lichaam. Ik heb zelf veel te snel opgebouwd met als gevolg dat ik helemaal in elkaar gestort ben na 9 maanden reïntegreren toen ik op 7 uur per dag zat. Ik voelde me ook schuldig naar mijn werk toe en kon het werk ook niet loslaten. Maar na 25 jaar alles gegeven te hebben voor mijn werk werd ik gedumpt als grofvuil. Kreeg niet eens een bloemetje of iets. Dus ga geen rekening houden met je werk !!!!

Als je klachten zo toenemen en je uren snel worden opgebouwd, zou ik het schema aanpassen. Eerst eens kijken of je het een tijdje volhoudt met je huidige uren bijvoorbeeld en of je klachten dan afnemen. Als het wat beter gaat, weer een stapje erbij. Zo is hoe ik het zelf probeer althans. Ik heb inmiddels helaas zelfs weer een stapje terug moeten doen omdat ik weer teveel klachten kreeg.

Dat is inderdaad de beste les, luisteren naar je lichaam. Ik zit zelf bijna weer op mijn oorspronkelijke uren, maar geen dag gaat vanzelf en ik heb de rust echt nodig om in de avond soort van bij te komen. Echter gaat het leven thuis met een partner en kind ook gewoon door dus die rust is er amper. Ik denk dat werken voor mij de grootste afleiding is maar ook tegelijkertijd de grootste prikkelgenerator. Erg dubbel. Accepteer dat het een slechte dag of week kan zijn maar onthoud ook dat morgen zomaar weer je beste dag kan zijn.

Vorig jaar Mei thuis komen te zitten en ik zag destijds dat autorijden me nauwelijks lukte. 100 rijden voelde angstig en ik moest enorm focussen om ook nog maar enigzins fatsoenlijk te kunnen rijden. Beetje bij beetje gaat het beter. Ik kan weer autorijden maar na overprikkeling op het werk of in het weekend gaat het vaak minder. Raak ik extreem duizelig en misselijk in de auto en lijken alle bewegingen van verkeer dat passeert me teveel en te snel te gaan. Opbouwen gaat niet echt, hou gewoon het vertrouwen dat het goed komt.

Wazig gevoel, watten in hoofd, veel staren, afwezig voelen. Duizelig, deinend gevoel, onwerkelijk gevoel, licht in het hoofd.
Het is een mechanisme van je brein om je te beschermen; je bent overbelast geraakt en om nog verdere overprikkeling / overbelasting te voorkomen kan derealisatie optreden. Zie het als signaal dat je tot rust moet komen.
Heb het in drukke periodes ook vaak. Probeer prikkels te verminderen en ga lekker naar buiten, dat helpt

Hoi Art, tijdens mijn burnout heb ik ook zeker last van derealisatie gehad. Tijdens het wandelen bijvoorbeeld leek het net of ik er niet echt liep. Ik liep wel buiten maar de wereld om me heen was raar. Ook wel eens gehad dat ik net de deur uit was en dan dacht heb ik alles wel aan.. Als ik iets opschreef kon ik ook dat gevoel hebben dat ik het niet schreef. Apart hè en ook wel angstig. Later
kreeg ik druk op m'n hoofd en die maakte ook dat de wereld om me heen raar was. Nu aan het einde van m'n burnout is dat allemaal weg gelukkig. Wel heb ik nog steeds druk op m'n hoofd, maar dat wordt langzaamaan minder. Hoop dat dat ook nog helemaal over gaat. Wat merk jij?

Hoi Art, tijdens mijn burnout heb ik ook zeker last van derealisatie gehad. Tijdens het wandelen bijvoorbeeld leek het net of ik er niet echt liep. Ik liep wel buiten maar de wereld om me heen was raar. Ook wel eens gehad dat ik net de deur uit was en dan dacht heb ik alles wel aan.. Als ik iets opschreef kon ik ook dat gevoel hebben dat ik het niet schreef. Apart hè en ook wel angstig. Later
kreeg ik druk op m'n hoofd en die maakte ook dat de wereld om me heen raar was. Nu aan het einde van m'n burnout is dat allemaal weg gelukkig. Wel heb ik nog steeds druk op m'n hoofd, maar dat wordt langzaamaan minder. Hoop dat dat ook nog helemaal over gaat. Wat merk jij?

Ik heb eigenlijk alles wat Anoniem ook opnoemd. Daarnaast het idee alsof ik in een droom leef, heel gek allemaal. Na hoelang is het bij jou wat beter geworden?

Hoi Art,
Helaas herken ik deze klacht ook. Ik heb er inmiddels zo’n 8 a 9 maanden dagelijks last van. Soms heb ik het idee dat het iets minder is als ik heeeeel rustig aan doe. Ik ervaar het als een heel onwerkelijk gevoel, alsof ik er niet helemaal bij ben en de wereld langs me heen gaat. Daarnaast ook het gevoel dat ik niet verbonden ben met mensen om mij heen, bijvoorbeeld ook niet met mijn vriend. Heel naar, eng en gek gevoel. Aan het begin was het ook visueel. Licht kwam anders binnen en voorwerpen leken soms groter.
Ik hoop ook heel erg dat de derealisatie weg gaat bij ons.
Sterkte 🫶
Liefs N

Komt me ook heel bekend voor. In de behinfase van mijn burn out kwam geluid en licht en ook me eigen stem heel anders binnen. Ik wil graag weten wat er voor nodig is om dit te stoppen, hoelang kan dit duren?

Tips

Ik ben zelf ook benieuwd of meer mensen (continu aanwezige) derealisatie klachten herkennen en misschien tips hebben of geruststellende verhalen dat dit minder wordt als je verder bent hersteld. Het is zoiets naars…

N.

Ik heb het ook dagelijks, N. Wat voor klachten ervaar jij? Ik ben heel wazig in me hoofd alsof ik in een droom leef.. kan t niet anders uitleggen

Alsof ik droom

Denk ruim een jaar last van gehad als het niet langer was…..wanneer ik buiten liep was het alsof in in een luchtbel liep. Zo wanhopig dat ik iedereen maar gedag ging zeggen om maar het gevoel te hebben connectie te hebben met de buitenwereld. Zo’n eenzaam gevoel gaf het mij… niemand geen therapeut die zij dat dit erbij hoorde en hoe het heette totdat ik op dit forum er meer over las. Heb hier geen last meer van dus het gaat weg op den duur. Nu zou ik zeggen geef je er maar aan over, het is nu eenmaal zo niet tegen vechten wordt het nog erger

Ging het op een gegeven moment van zelf over

Ja het gaat vanzelf over. Ik heb huilend over straat gelopen zo’n onwerkelijk angstig gevoel. Je wil misschien controle hierover maar dit is naar mijn idee wat je lichaam zelf moet herstellen. Zorg wel goed voorjezelf goed eten, structuur, genoeg slaap maar op dat laatste heb je ook geen invloed, zelf zit ik weer in een periode van slecht slapen en dan lijkt het of je weer een stap terug doet. Wat een proces … mensen hebben er geen notie van, gewoon vaak niet uit te leggen

Trok het geleidelijk weg

Zolang je teveel blijft vragen van jezelf of dat externe dat doen, baas, bedrijfsarts, casemanager, het tweede spoor blijf je hangen …. Dit alles gaf mij zoveel druk dat ik maar niet uit die angsten en het vechten kwam . Achteraf denk ik dat ik veel duidelijker had moeten zijn maar op dat moment weet je het gewoon niet meer. Je hebt het gewoon nog nooit meegemaakt. Ik voelde me vaak alsof er een bus over me heen was gereden al m’n spieren deden pijn.
Ik zit nu in rustig vaarwater en voel me herstellen de angst /paniek het onrustige ben ik over het algemeen kwijt, maar heb vaak gedacht dit wordt gewoon mn dood. Ben er wel achter dat je lichaam heel veel aankan.
Het gaat zeker over ……..vertrouw in het eigen herstel van je lichaam, sterkte ik ben er ook nog niet

Leek het alsof jullie aan het dromen waren of wat? Want ik lees veel verschillende dingen over derealisatie

Ik had het idee dat ik in een soort luchtbel zat. In eigen wereld terwijl je opzoek bent om daar juist uit te komen. Vechten dus en dat werkt niet. Iedereen gaat door en zelf verdrink je bijna in eigen wereld, beangstigend allemaal. Ik heb heel diep gezeten nu 2,5 jaar verder en dit stukje van burn-out ben ik kwijt ……Het komt goed maar duurde lang, in mijn geval dan .

Ik heb er ook last van en dat gaat samen met chronische spanningshoofdpijn

Zou me niks verbazen als die spanningshoofdpijn voortvloeit uit angst, waardoor je spieren rondom je nek en hoofd gaan aanspannen…..met angst bedoel ik hoe je erover denkt. . Probeer het te accepteren zo van dit hoort er nu gewoon “even “bij, geef het geen podium in je hoofd want dan komt het almeer op de voorgrond. Sterkste hoor een dood vermoeiend proces.

Ik vind het heel fijn! Gebruik 'm bijna dagelijks om te ontspannen. Heb eerst een goedkoper matje uitgeprobeerd en daarna wel geinvesteerd in een iets duurder model (heb nu een Shakti mat). Gevoel dat het schuim wat steviger is in het duurdere model en deze mat is ook langer dan de goedkopere variant. Het is wel even wennen, en op de harde vloer vind ik niet prettig. Doe het vaak 's avonds op bed. Ik wandel veel en vind het soms ook fijn om mijn kuiten op de mat te leggen. Je kunt er zelfs op staan (maar dat moet je wel echt opbouwen). Goed voor de doorbloeding in de benen.

Ik vind het ook heerlijk! Even wennen, maar nu moet ik een wekker zetten als ik erop ga liggen. Je kan er volgens mij al 1 kopen voor 20 euro op bol.com.

Ja! Al 2 jaar dagelijks in gebruik. Had er eentje van 2 tientjes en nu een duurdere ‘advanced’. Ik wil niet meer zonder

Ja!! Heeerlijk! Elke avond inmiddels en val er soms zelfs op in slaap 😅. Reguleert m’n zenuwstelsel enorm. Rustig muziek erbij opzetten helpt om in de bubbel te komen.

Ik gebruik het spijkermatje een paar keer per week. Koptelefoon met binaural beats of een meditatie op en ontspannen. Zeker een aanrader!

Ik heb sinds 1,5 week een spijkermatje en noem het toeval of niet, maar ik slaap sindsdien elke nacht beter.
Voorheen kon ik vaak niet in slaap komen, of werd ik minimaal 2x per nacht wakker met een torenhoge hartslag en lag dan uren te woelen.
Sinds ik het matje gebruik val ik snel in slaap en als ik 's nachts wakker word, slaap ik ook makkelijker weer verder. Afgelopen nacht zelfs voor het eerst in tijden weer eens van 12 tot 7 geslapen! Elk klein lichtpuntje is er een, dus hier ben ik erg blij mee.
Ik ga 's avonds 20 minuutjes erop liggen en doe dan tegelijkertijd een ademhalingsoefening of yoga nidra.

Hoe helpt een spijkermat bij het herstellen ?

Ik heb sinds 1,5 week een spijkermatje en noem het toeval of niet, maar ik slaap sindsdien elke nacht beter.
Voorheen kon ik vaak niet in slaap komen, of werd ik minimaal 2x per nacht wakker met een torenhoge hartslag en lag dan uren te woelen.
Sinds ik het matje gebruik val ik snel in slaap en als ik 's nachts wakker word, slaap ik ook makkelijker weer verder. Afgelopen nacht zelfs voor het eerst in tijden weer eens van 12 tot 7 geslapen! Elk klein lichtpuntje is er een, dus hier ben ik erg blij mee.
Ik ga 's avonds 20 minuutjes erop liggen en doe dan tegelijkertijd een ademhalingsoefening of yoga nidra.

Op de website zeggen ze:

✓ Betere nachtrust
✓ Betere ontspanning
✓ Meer energie
​✓ Verlichting bij pijnklachten
✓ Verlichting bij stijve en vastzittende spieren
✓ Betere doorbloeding van de spieren
✓ Betere afvoering van afvalstoffen
✓ Aanmaak van endorfine en oxytocine
✓ Verlichting van hoofdpijn
✓ Inzetbaar bij reumatische klachten & fibromyalgie
✓ Inzetbaar bij burn-out en stress
✓ Hulpmiddel bij autisme & ADHD (ook bij kinderen)

Voor mij helpt het voornamelijk om te ontspannen, slapen en doorbloeding van spieren.

Hier nog iemand die enthousiast is. Het helpt me soms om te ontspannen, me wat rustiger te voelen. En ik val er ook geregeld op in slaap.

Hier ben ik ook wel benieuwd naar. Ik ben nog lang niet zover helaas, maar merk ook dat ik tijdens het re-integreren vaak last heb van allerlei klachten. Ik lees graag andere antwoorden, ervaringen en/of tips mee ;)

Hoi Debbie herkenbaar hoor ik zit nu anderhalf jaar in een burnout en gaat nu eindelijk redelijk en heb ook nog af en toe klachten het lichaam moet er aan wennen denk ik en werk ook weer maar wel 1 stapje terug gedaan 👍

Ik herken dit heel erg. Ik rij al een half jaar geen auto. Ondertussen lukken kleine stukjes alweer maar bij de snelweg krijg ik een paniekaanval. ( paar keer langs de weg beland 🙈)

Alleen zijn vind ik zelf ook echt niet fijn, maar moet zeggen dat hoe langer ik erin zit hoe beter ik hier mee om kan gaan.
Hopelijk heb je er wat aan en het komt goed!

Ik heb zelf geen rijbewijs maar ik durf al twee jaar nauwelijks om te fietsen dus lijkt me heel normaal. Ik weet dat er in het boek DARE van Barry McDonagh een hoofdstuk staat over autorijden. Misschien de moeite waard om te lezen!

Hoi Noe,
Dat herken ik ook wel. Bij mij hielp het om het te blijven doen (kleine stukjes, bekende wegen op een rustig tijdstip). Op den duur ging het weer makkelijker en nu rijd ik ook weer geregeld langere afstanden of op de snelweg. Vervelend dat je er last van hebt, maar het kan volgens mij wel bij een burnout (en bij angsten en/of gebrek aan concentratie, gestresst zijn) horen. Blijven volhouden, het wordt weer beter!

Hoi Timo.

Ik herken dit wel. Voor mij is sport en bewegen ook belangrijk. Ik merkte pas toen ik mijn lat verlaagde, dat het beter ging. Dus wandelen is prima en niet per se op mijn racefiets een rondje etc.
In jouw geval denk ik dat je lichaam aangeeft dat het nog te moe is. Miss starten met wandelen? En dan bijv je tempo soms verhogen of een stukje joggen bijv 1 min en dan weer 4 min wandelen etc.
Mijn energie is weer wat toegenomen en ni merk ik dat ik bewegen ook weer beter kan. Nog lang niet zoals ik het deed of wil, maar wel passend bij de situatie. Waar ik eerder dan kapot zat, houd ik het nu wel vol. Maar altijd zeg maar een half u met een lage hartslag. Dat was eerst 10 min en langzaam opgebouwd.


Succes met het uit proberen.

Hi Les,

Dank voor je reactie en advies, ik ga het proberen!

Timo

Hier hetzelfde. Ik ben flink gaan wandelen, dus grotere stukken of op een heuvel(sportschool). Nu probeer ik op te bouwen met joggen, dus 1,5 min joggen, 2 min wandelen. Kijken of je hartslag echt snel weer naar beneden gaat. Ik zie het echt als opbouwen na een blessure.

Je kan ook andere cardio sporten proberen zoals zwemmen/fietsen. Ik merk zelf dat vooral hardlopen nog lastig gaat. Met zwemmen heb ik een stuk minder last van fysieke uitputting. Wie weet heb je er wat aan.

Hey Timo, het is zaak dat je dit heel erg langzaam opbouwt. Toen ik mij net wat beter begon te voelen ben ik gaan hardlopen maar mijn hartslag schoot telkens binnen no time omhoog richting de 170. Ook wilde dit nog weleens een paniekaanval triggeren. Besloten om toen wat rustiger aan te doen. Veel gewandeld, hometrainer gekocht een heel voorzichtig stukjes op de hometrainer gefietst, veel yoga gedaan (qigong voor iets meer beweging, yin voor echt hele langzame dagen). Goed om wel in beweging te blijven maar zie het als een kleine rehab.

Je hartslag en lichaam geven heel goed aan hoeveel mogelijk is. Wandelen is een van de beste dingen om mee te starten. Ook omdat je daarmee een beetje uit je hoofd komt. Succes!

Voor mij precies hetzelfde! En nu al een half jaar paniekaanvallen

Ik kreeg het ene virus op het andere en ik kreeg steeds meer klachten. Eerst veel last van mijn stofwisseling (meteen een dip na het ontbijt), daarna een wazig hoofd en veel duizelig. En na een derde griep/corona helemaal opgebrand. (Had ook nooit geleerd om naar mijn lichaam te luisteren dus ik ging maar door, ook al kreeg ik veel signalen door dat ik het rustiger aan moest doen.

Duizelig, alles kwam op me af, heel veel geslapen, was niet in staat om te werken of iets te ondernemen. Toen na paar dagen paniekaanval

Pijn op de borst (wat ik inmiddels ook kan linken aan een paniekaanval). Hele rare fysieke symptomen (koude rillingen en jeukaanvallen 's nachts). Niet meer in slaap kunnen vallen 's avonds en hele zware intense dromen. Steeds vaker last van derealisatie, en uiteindelijk totale fysieke instorting. De aanloop met die eerste klachten was ongeveer een halfjaar bij mij totdat ik echt instortte. De aanloop naar de burnout zelf natuurlijk al veel langer.

Goedemiddag ik heb ook diverse klachten die er op lijken, maar ik ben erg bang dat het iets ernstigs kan zijn. Neuropathie, parkinson, ms. Is dit voor jullie ook herkenbaar?

Dankjewel Eric, mooi geschreven en zeer herkenbaar.

Ook ik heb mezelf verloren in overmatig sporten om gevoelens uit het verleden te vermijden en om te voldoen aan een bepaald (oppervlakkig) schoonheidsideaal. Ondertussen moest mijn studie (eerste jaren), werk en sociaal leven ook perfect zijn. Ik moest voor iedereen klaarstaan, en nooit nee zeggen.

Hoewel mensen merkten dat het niet zo goed ging zei ik dat het "slechts" een slaapprobleem was, en daar was ik ook echt van overtuigd. Ik hield voor zowel anderen als mezelf de schijn op dat het goed met me ging, maar van binnen was ik altijd angstig, moe, boos of verdrietig.

Om te copen gebruikte ik regelmatig zowel voorgeschreven als zelf verkregen drugs, zowel oppeppers als downers om weer te kunnen slapen. Ergens was ik zelfs een beetje trots dat ik op deze manier kon "winnen van de natuur". Dit heb ik zo'n 9 jaar volgehouden, tot het echt op was.

Inmidels ervaar ik net als jou soms voor het eerst in mijn leven echte rust en acceptatie. Een gevoel van warme berusting, ook als ik me slecht voel. En soms even niet, en dat is ook oke. Dit moest ik even kwijt allemaal, hoop dat het oke is, ik wil jouw verhaal niet hijacken.

Dag Vesuvius,

Fijn dat je soms ook die echte rust en acceptatie ervaart. Warme berusting, mooi hoor.
Goed dat je verhaal even van je afschrijft, kan inzichten/ troost geven voor anderen. Dankje

Het komt goed, lieve allemaal xxx

Hi Eric,

Ik zie je vaak op het forum. Wist je dat er een discord app bestaat? Is echt mega fijn en mensen kunnen hier hun verhaal kwijt, tips met elkaar delen en dergelijke. Wellicht heb je er ook behoefte aan! Neem dan vooral een kijkje. Instructies voor de discordgroep vind je in een van de verhalen op dit forum.

Dan wil ik nog even tegen je zeggen; dat je volgens mij al hartstikke goed bezig bent. Het is een zwaar en eenzaam proces, maar het feit dat je al zo diep bent gegaan en dit al bent gaan inzien, maakt je al zo sterk. Je gaat jezelf in ieder geval niet meer vergeten! Ook intensief sporten tot bijna obsessief komt ergens vandaan. Het goed willen doen, laten zien dat je sterk bent, het hoort er allemaal bij. Het is niet erg, maar een copingmechanisme. Nu ben je je er bewust van en daar mag je trots op zijn. Ga zo door!!

Ja, is heel normaal bij burnout. Je zenuwstelsel is overgeactiveerd, dus bij inspanning snel hoge hartslag. Op de lange termijn gaat alles weer normaliseren.
C.

Maar ook echt een onregelmatige hartslag of overslagen?
Zit ook er hoog in m'n ademhaling. Gespannen kaken.

Hoi Marie,
Die overslagen herken ik ook, na elke paar hartslagen lijkt het of hij er eentje overslaat om dan nog snel twee te doen. Het kan gewoon je normale hartslag zijn maar kan ook door stress komen

Als je hoog in je ademhaling zit is het belangrijk die te veranderen naar buikademhaling. Focus op je uitademing en maak die twee keer zo lang als je inademing. Dit kalmeert je zenuwstelsel. Wat ik de afgelopen jaren veel heb gedaan is yoga ontspanningshoudingen op een yogamatje. Bijv kindhouding, zijdelingse twist. Google
maar eens, er is genoeg te vinden op YouTube.
C.

Dank voor jullie reacties en tips!
Hoop dat het snel beter mag gaan.

Groetjes

En als aanvulling hierop:
Ik ben me er van bewust dat er bepaalde patronen en overtuigingen achter zitten, maar evengoed zou ik het zo fijn vinden als ik de wereld om mij heen ook op pauze kan zetten :-)

Heel herkenbaar. Ik ben nu 2 jaar bezig, gelukkig gaat het nu echt beter. Maar het eerste jaar heb ik me een beetje afgesloten v vriendinnen/familie omdat ik gewoon mn handen vol had aan mezelf en omdat ik oo n gegeven moment ook niet meer wilde weten hoeveel leuke dingen anderen allemaal deden. En inderdaad, vervelende dingen in je eigen omgeving geven extra stress. Zo moest ik in het voorjaar onverwacht geopereerd worden. Dat gaf dus behoorlijk veel stress! Ik heb dat gelukkig weer vrij snel achter me kunnen laten. En ondertussen steeds geduimd dat er met partner of kinderen geen " rampen" zouden gebeuren. Dus dat "op pauze" willen zetten snap ik heel goed. Je kunt er gewoon niks meer bij hebben.
Je moet jezelf dus steeds op 1 blijven zetten en een beetje in je eigen bubbeltje blijven. Dat is vaak wel eenzaam maar heeft voor mij goed gewerkt.
C.

Dankjewel voor je reactie C! Wat fijn dat het met jou beter gaat. Ik lees vaker reacties van je op dit forum en die zijn erg helpend! Succes met je verdere herstel ✨

N.

Hoi Loïs,

Dit probleem heb ik ook, ik heb inmiddels een knarsbitje via de tandarts, heb je die al? Deze heb je nu je knarst eigenlijk sowieso wel nodig om je tanden tegen slijtage te beschermen, daarnaast helpt het met het klappertanden/knarsen wat minder intens te maken en ook de kaakpijn te verminderen.

Zeer herkenbaar voor wat betreft het kaakklemmen, dit deed ik altijd al voor mijn burn-out, maar de hoeveelheid spanning die nu op mijn kaken staat is immens.
Soms net het gevoel als ik zwaar aan de extacy zit.

Als gevolg hiervan elke dag barstende koppijn, waardoor ik me daar weer druk om ga maken, en zo blijft de stresscirkel maar doorgaan, wat een ellende…

Ik overweeg om aan de amytriptiline te gaan, aangezien ik gelezen heb dat dit goed kan helpen tegen deze klachten, en je hiermee ook veel beter kan slapen…..

Dank voor jullie reacties. Fijn dat jullie het herkennen, maar vervelend dat jullie hetzelfde ervaren. Ik zal inderdaad contact opnemen met de tandarts. Heb het gekregen na een soort paniekaanval. Heel naar gevoel wel.. hebben jullie ook wel eens fysio gedaan om de spanning te verminderen? Vannacht gingen mijn kaken opeens heel hard open ipv dicht, niet bevorderend voor de slaap. Ook slis ik overdag een beetje, ik denk omdat ik aanraking van tanden probeer te vermijden. Herkennen jullie dit ook? Bij mij voelt het ook alsof ik aan de extacy zit. Ook ben ik duizelig en heb ik hoofdpijn.

Loop hier al twee jaar mee te vechten. Heb een bitje van de tandarts maar voor mij uiteindelijk zeer oncomfortabel, dus doe hem voor het slapen niet in. Ben de hele dag aan het klemmen en heb daarvoor waarschijnlijk ook tunitis opgelopen. Want als ik op mijn kaak druk wordt het geluid nog intenser. Het schijnt dat botox kan helpen om de kaakspieren te laten ontspannen. Is volgens mij redelijk prijzig want is na een tijdje weer uitgewerkt. In ieder geval sterkte.

Er zijn speciale kaakfysio's die je hierbij kunnen helpen, zou eens met de dokter overleggen of je een doorverwijzing kan krijgen.

Heb er zelf positieve ervaringen mee, ik draag inderdaad ook een bitje sindsdien maar heb oefeningen gekregen die de kaak goed laten ontspannen.

Hoi anoniem
Dit herken ik zeker. Ben ook vaak moe en lusteloos, en als ik dan een goede dag heb dan heb ik veel ideeën en wil ook van alles gaan doen. Maar nu een kleine inspanning is al mijn energie weer op. Dit is echt heel frustrerend en je omgeving snapt jou dan ook niet. Hoor zo vaak dat moet je weer gaan opbouwen, maar hoe ?
Deze ziekte maakt je helemaal kapot omdat je niet begrepen word door mensen die dicht bij je staan.
Verlang ook zo naar mijn oude ik. Weer van dingen kunnen genieten en energie hebben om leuke dingen te doen.
Veel strekte met je herstel.

Groet Aswin

Hoi, zeker herkenbaar, al is bij mij alles ‘pas’ begonnen eind augustus met een paniekaanval. Ik heb mijn kinderen in co-ouderschap en heb bijvoorbeeld al momenten als ik weet dat ze komen. Terwijl ik dat juist ook heel fijn vind nog steeds!
Ik moet geloof ik nog door heel wat heen, maar hoop met je mee dat dit in ieder geval geen blijvende nawerking zal zijn..

Hoi L,
Heel herkenbaar, ik ben inmiddels een jaar ziek en had alleen in het begin last van paniekaanvallen. Maar sinds een paar weken zijn ze terug, heftiger dan ooit. Ik kan door de paniek eigenlijk m’n werk niet meer uitvoeren. Ik kan je niet geruststellen met hoe lang het duurt, maar het is in ieder geval heel herkenbaar!

Hoi Martin,

Ik herken wel een aantal dingen van jouw verhaal. Ik zit ook bijna 2,5 jaar thuis, mijn WIA is net toegekend. Ik heb ook heel erg last van pieken en dalen. En slik ook al 2 jaar antidepressiva. Ik heb 100 mg gehad en in de loop der tijd afgebouwd, nu zit ik nog op 50mg en ik moet even niet denken aan verdere afbouw.

Ik denk (en dat is echt een rot cliché) dat ik (jij misschien ook) meer tijd nodig heb. Je zenuwstelsel is zo ontregeld geraakt in al die jaren… en je moet patronen doorbreken die tot je burnout hebben geleid. Het altijd maar doorgaan bijvoorbeeld. Zelf merk ik dat de klachten altijd toenemen als ik teveel doe, teveel prikkels opzoek. De balans is zo moeilijk te vinden, want je wilt ook leuke dingen doen om te kunnen herstellen.

Sterkte, ik weet hoe lastig het is om de moed erin te houden. Hopelijk helpt het een beetje om te weten dat iemand je situatie begrijpt!

Hoi Martin,

Kun je mij vertellen wat je in de afgelopen twee jaar hebt gedaan qua therapievormen? Ik heb het vermoeden dat daar voor jou misschien nog wat winst te behalen is (zeker als je zo blijft hangen in het fysieke klachtenverhaal) maar dan moet ik wel eerst het hele plaatje begrijpen.

Ben benieuwd,

Hallo anoniem,

Ik ben in behandeling bij psycholoog maar het helpt me niet echt verder. Systeem therapie ligt de nadruk op. Verder heb ik veel geprobeerd in het alternatieve circuit zoals hypnotherapie en haptotherapie. Maar niets helpt, het gaat een paar dagen soms twee weken beter en dan val ik weer in dat zwarte gat en voel me weer dagen zwaar ellendig. Op de betere dagen zijn de klachten te handelen, ze zijn er wel maar niet zo aanwezig. Op de slechte dagen weet ik niet hoe ik de dagen door moet komen. Er zit een soort van patroon in.

Hoi Y,

Dank voor je reactie. Dus jij zit ook al zo lang thuis....heb jij ook nog steeds zoveel klachten dan en wat zijn bij jou de klachten ? Ik denk soms dat ik iets mankeert en dat dit nooit kan door een burnout, vandaar mijn vraag.

Wat knap van je dat je de helft hebt afgebouwd. Ik heb eerder een burnout gehad en toen was ik vrij snel weer hersteld na ongeveer een maand of 9. Maar nu blijf ik er dus inhangen en lukt het me niet om eruit te komen. Soms denk ik dat ik de burnout nog steeds niet volledig geaccepteerd heb. Wat ik zeker niet kan accepteren is dat het me niet lukt om eruit te komen.

Misschien zijn het bij mij ook teveel prikkels en heb ik dat niet in de gaten. Je probeert maar "leuke" dingen te doen ondanks dat je liever op de bank blijft liggen. Maar vaak kun je ook niet op de bank gaan liggen als je een druk gezin hebt. Ik heb naast mijn dochtertje nog 3 zonen die al ietsje ouder zijn.

Het leven op dit moment is niet meer leuk in iedergeval en ik vraag me af of ik er ooit vanaf ga komen 😥 het wordt ook steeds moeilijker om erin te blijven geloven als het al zolang duurt.

Acceptatie is inderdaad heel moeilijk, ik heb daar ook nog altijd moeite mee. Ik heb ook nog dagelijks klachten, hoewel het wel echt vooruit is gegaan in die 2+ jaar.

Okt ‘22 had ik een absoluut dieptepunt met continu angst en dwanggedachten. Ik kon toen echt bijna niks, 5 minuten lopen was al zwaar en ik had veel paniekaanvallen. Ik heb CGT, ACT en EMDR therapie gehad. Allemaal waardevol maar alleen de EMDR heeft echt aanzienlijk de angst helpen verminderen.
Praattherapieën heb ik dus wel zo’n beetje “uitgespeeld” inmiddels want ik heb alle tools geleerd en toch zijn er nog klachten. Ik merk dat het beter met me gaat als ik activiteiten goed afwissel en tijd besteed aan hobby’s, stretchen en wandelen. Lekker podcast of luisterboek of muziek luisteren. Eigenlijk dus als ik niet teveel over mijn situatie nadenk, gaat het best aardig.

Ik heb echt heel veel klachten gehad, sommige heb ik nog steeds in meer of mindere mate. Hartkloppingen, hyperventilatie (teveel en oppervlakkig ademen), stijve stramme spieren, hoofdpijn, angst, neerslachtigheid, oorsuizen en een soort vaag sirene geluid horen (dat er niet was), derealisatie, dwanggedachten, duizeligheid, misselijkheid, niet kunnen inslapen, extreem moe zijn, veel huilen, buikklachten, overmatig zweten (van angst), nervositeit, heeeel veel piekeren, trillende spieren, rillerig zijn, moeite met evenwicht, altijd “aan” staan en schrikken van elk geluidje.

Nog steeds heb ik last van de hyperventilatie, hartkloppingen en stijve spieren en het overalert zijn. En ik ben dus heel prikkelgevoelig, ik kan niet teveel ondernemen in korte tijd. Vooral sociale situaties putten me enorm uit en maken dat mijn zenuwstelsel nog meer op hol slaat.

Het is een heel verhaal geworden maar als conclusie kan ik wel zeggen dat het echt vooruit gaat, alleen duurt het enorm lang en dat frustreert soms heel erg..

Kan me voorstellen dat het nog zwaarder is als je kinderen hebt om voor te zorgen, en waar je ook leuke dingen mee wilt doen. Misschien dat je daardoor ook meer druk voelt, wat weer stress oplevert?

Herkenbaar, ik worstel er ook al ruim 2 jaar mee. Ik krijg wel steeds meer het gevoel dat als het wat beter gaat, ik toch weer te snel/veel wil. Zoals vorige week ben ik met de auto, 40km rijden naar mijn broer geweest en daar gegeten. Voelde goed daar weer eens te zijn. Was erg moe savonds, kon mijn ogen niet openhouden en goed geslapen, maar daarna ging het na een paar dagen weer minder. Denk dat ik dan toch mijn opgebouwde reserve in een keer weer verbruikt heb. Las een keer je moet nog wat energie overhebben na een activiteit. Dat had ik dus wss niet. De klachten zijn wel minder dan in het begin, dus wel wat verbetering. Ik ben vooral bij het opstaan dan gespannen en voel me gauw misselijk en hoofdpijn waardoor ik dan geen zin heb om iets leuks te doen. Ben blij dat ik lees dat meerdere hier er lang overdoen. Ik heb dit wel meer gehad, maar is nooit als burnout benoemd. Heb ook wel therapieën gehad en heeft me wel inzicht gegeven. Maar nu heb ik sinds kort weer een therapeut, die toch aangaf dat net veel op een burnout lijkt. Ik vind dat ze bij therapie vaak gelijk naar de eventuele oorzaken willen gaan en aan het ontregelde stress systeem voorbij gaan. Waar door je niet kunt en dolgraag weer zou willen. Veel sterkte ermee allemaal en fijn dat we elkaar kunnen steunen. W.

Hallo Y,

Dankjewel voor je uitgebreide reactie, heel lief dat je de moeite neemt om zo te reageren. Als ik het zo lees komen onze verhalen heel erg overeen. Fijn dat het bij jouw beter gaat. Ik heb het idee dat ik er maar in blijf hangen en niet vooruit kom. Met kinderen heb je niet veel rustmomenten en mijn dochtertje is 5 en je wil geen vader zijn die de hele dag alleen maar op de bank ligt...

Soms is het ook leuk om samen weg te gaan, maar soms is het de hel en wil ik het liefste alleen maar huilen. Het kan zeker wat je zegt dat de druk daardoor hoger ligt. Bij mij ligt de lat sowieso altijd veel te hoog. Praat therapie helpt mij ook niet echt. Dus jij zou EMDR wel adviseren ?

Het frustreert idd enorm omdat je het liefste morgen weer de oude bent. Een BO is zwaar onderschat naar mijn mening. Waarschijnlijk ook door mijzelf....

Dank voor je reactie W. Ik denk dat je daar een punt hebt. Ik heb ook vaak het idee dat je dan weer over een grens gaat en dat het daardoor dan weer dagen slechter gaat. Alleen heb je het zelf niet in de gaten denk ik. Je wil zo graag en je hoofd wil ook wel, maar je lichaam niet door alle stress in je systeem. Het lijkt dan op een emmer die vol druppelt en dan overloopt. Tenminste anders kan ik het ook niet verklaren. Ik denk dat we zelf wellicht ook onze burnout onderschatten en niet serieus nemen.....

Hoi Martin,

Bedankt voor je antwoord over de therapievormen. Ik kan je aanraden om eens op zoek te gaan naar een pscyhotherapeut die lichaamsgericht werk doet. Ik zat in hetzelfde schuitje en bleef ook (vooral in het fysieke plaatje) maar terugvallen. Sinds ik die therapie ben opgestart gaat het met mij echt vele malen beter en heb ik veel meer vertrouwen in mijn lichaam gekregen (wat ook weer een positieve trend in heeft gezet op andere aspecten van het herstel). Het klinkt alsof er zaken vastzitten in je lichaam waardoor je blokkeert. Emotie werk kan ook helpen, zijn een paar draadjes hier die daarover gaan. Verhaal 1023 op dit forum bijvoorbeeld staan een hoop goede tips in.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat dit misschien uitkomst kan bieden!

Fijn om je zo een beetje te kunnen steunen Martin.
EMDR heeft met name geholpen voor mij met de angstklachten doordat ik de heftige gebeurtenissen (die leidden tot angstgedachten) heb kunnen verwerken.
Ik kan het wel aanraden, maar het intensief en je moet gerichte traumas kunnen benoemen. Dus momenten die je wilt verwerken. Bij mij was dat bijv. de allereerste paniekaanval, en het moment dat ik écht niet meer kon van pure angst en uitputting.

Voor de spanningsklachten helpen stretchoefeningen en wandelingen mij het beste. En af en toe een massage is ook fijn.

Ik begrijp heel goed je onmacht, het is niet uit te leggen hoe je je voelt aan mensen die het niet kennen. Laat staan aan een 5-jarige. Hopelijk kun je toch af en toe je rust pakken op de dag

Ik kan ergotherapie heel erg aanraden, en daarnaast ACT, en CGT
Icm veel rust en slapen. Accepteren en toegeven. Je dochter wil ook dat je beter wordt. Probeer korte leuke dingen te plannen met haar, aan de hand van je belastbaarheid

Aan iedereen veel sterkte met het herstel! Het gaat jullie lukken!

“Wat ik zeker niet kan accepteren is dat het me niet lukt om eruit te komen”

Als je blijft focussen op oplossingen dan ga je er komen. Dit zeg ik ook telkens tegen mijzelf om mij moed in te praten wanneer ik het moeilijk heb. Zo kun je niet-helpende gedachten vervangen door helpende gedachten die een positief effect hebben en een onderdeel zijn om te herstellen

En wat voor mij ook helpend is, is een wekker/timer aanzetten elk kwartier om te checken hoe ik me voel en wat ik op dat moment nodig heb om mij goed te (blijven) voelen

Martin, ik ben ook al 2 jaar bezig. Net als jij een lange aanloop gehad (7 jr!). Daar draait t dus om: heel kang roofbouw gepleegd = heel lang herstel. Voor mij goed heeft geholpen is juist stoppen met allerlei therapieën die meestal niet helpen. Je kunt niet sneller gaan dan je eigen proces. Je kunt dat eigenlijk ook niet versnellen, wel vertragen. Maar uk snap dat t met een jong gezin extra zwaar is, mijn kinderen zijn volwassen en t huis uit.
Belangrijk is om elke dag korte activiteiten te doen met tussendoor rustpauzes. Je moet elke dag een beetje energie overhouden om de accu op te laden. Zodra je bekaf af bent na een activiteit kom je dus "in het rood" en dat moet je zoveel mogelijk zien te voorkomen. Ook proberen helpende gedachten te hebben zoals 'ik kom er wel" , " ik ben sterk" etc ipv "wat heb ik een kutleven".
Ik heb een hele nuchtere psycholoog die meteen zei: "je moet het zelf doen" en dat is dus ook zo. Geloof in je eigen kracht, schep de voorwaarden voor herstel en koester elk klein stapje dat je zet.
C.

Hallo C,

Dank voor je reactie. Dat geloven in jezelf is volledig weg als je er al zolang in blijft hangen. Ik probeer mezelf ook constant moed in te praten, maar de voortdurende klachten blijven de overhand hebben waardoor ik steeds weer terugval in negativiteit. Dat me dat niet helpt weet ik ook wel, maar het lukt me niet om het te doorbreken....

Beste anoniem,

Je geeft aan dat je in hetzelfde schuitje zat als ik en dat je begin van dit jaar met een therapie begonnen bent. Mag ik vragen wat voor specifieke therapie je bent gaan volgen ?Had jij ook zoveel lichamelijke klachten ? Ik denk soms dat het niet kan zoveel klachten door een burnout....

Hoi Martin,

Dat mag je zeker vragen. Ik bleef ook vooral hangen in het fysieke plaatje. Veel klachten en daardoor ook het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Viceuze cirkel. Ik ben begonnen bij een lichaamsgerichte psychotherapeut n.a.v. een podcast van Brankele Frank die ook aangaf dat zij het lang in andere therapievormen heeft gezocht (meer het praatwerk) maar uiteindelijk de oplossing heeft gevonden in lichaamswerk. Je kunt eens googlen op "lichaamsgerichte psychotherapie" in jouw omgeving, zijn redelijk wat therapeuten werkzaam in Nederland en de meeste krijg je ook nog wel vergoed door de verzekering.

Een groot deel van mijn klachten werd veroorzaakt door het bijsturen van mijn lijf n.a.v de burn-out. Ik was gaan compenseren voor klachten die er allang niet meer waren, waardoor ik een hoop fysieke ellende in stand hield terwijl dit helemaal niet meer nodig was. Als je nog meer vragen hebt geef maar een gil!

Om je gedachten te doorbreken kan ik (ook) “afleiding” aanraden, je aandacht ergens anders op richten dan je klachten. Fijne en helpende afleiding die bijdraagt aan je herstel. Zie verhaal 1286 waar ik wat tips heb samengevat. In ACT en CGT leer je ook omgaan met dit soort zaken. Je kan de app “Poe” downloaden van Quora. Dat is een gratis AI chatgpt app die in het kort ACT of CGT kan toelichten aan je zodat je het kan toepassen alvast. Je kan dan bijvoorbeeld de vraag stellen: hoe pas ik CGT en ACT toe wanneer ik moeite heb om mijn klachten te accepteren of omdat ik nu nog geen vooruit merk met mijn herstel.

Ik kan je vertellen, Herstel kost tijd maar je bent op de goede weg! Blijf focussen op stappen en oplossingen die leiden naar herstel en dan gaat het goed komen! Ik beloof het je! En check goed welke dingen je klachten verergeren zodat je die tijdelijk elimineert

Ik weet als geen ander hoe je je voelt, deze tips deel ik met andere om er voor te zorgen dat mensen zvm de juiste tools krijgen om sneller te herstellen.

Succes Martin

Vooruit=vooruitgang

Ohja en misschien kan je hoop halen uit lichtpuntjes wanneer je je bijvoorbeeld ietsjes beter voelt doordat je, ik noem maar even wat, toe hebt gegeven aan rust nemen. Als je ini mini succesjes gaat boeken dan geeft dat steeds meer zelfvertrouwen en hoop. Blijf geduldig, het gaat jou lukken!

Beste anoniem,

Dank voor je uitgebreide reacties. Fijn dat je zo de moeite neemt om te reageren. Wordt zeer gewaardeerd. Ik ga met je tips aan de slag.

Groeten,
Martin

Graag gedaan! Volgens mij zijn er meerdere anoniemen in de reacties maar het gaat erom dat we elkaar helpen waar mogelijk en leren van elkaar. Zet m op!

Gefeliciteerd Taco!
Wat ontzettend fijn om te lezen.
Hopelijk blijf je dit Forum wel steunen met jouw ervaring en tips. Ik heb daar namelijk al heel veel aan gehad. Dank daarvoor.
Geniet Taco, geniet 🍀

Hoi Taco, wat fijn om dit te lezen! Wat heeft ervoor gezorgd dat je nu jezelf als echt "hersteld" kunt classificeren? Ben ik wel benieuwd naar. Ik zit zelf voor mijn gevoel in de eindfase van het herstel maar vraag me af of er een punt komt dat ik ook het gevoel heb: ik ben er uit.

Goed bezig en bedankt voor al je tips en ervaringen hier!

Super Taco, fijn om weer wat van je te lezen. Ik ben zoals je weet hetzelfde traject ingegaan, hier heb ik ook enorm veel aan gehad, helaas toch nog wel een hele forse terugval gehad van bijna 2 maanden laatst... er gebeurde ook net teveel privé naast de verwerking. Ik hoop dat je zo nu en dan nog in blijft checken of het forum!

Hi Wouter,

Wat vervelend te horen. Hoe komt het dat je een terug val hebt gehad? Ben je er nu wel weer uit?

Goed zeg Taco gefeliciteerd met je herstel en bedankt dat je het wilde vertellen op de site je kan dus helemaal herstellen top genieten nu he 👍👍

Hi Taco,

Dank voor het delen van je bemoedigende woorden en tips en wat fijn dat het goed met je gaat. Ik heb al vaker berichtjes van je voorbijzien komen en ze triggeren me wel. Ik loop zelf al enige tijd (nu precies een jaar) met lichamelijke klachten en heb sinds 3 maanden cognitieve gedragstherapie wat zeker al heeft geholpen. Er is een gegeneraliseerde angststoornis vastgesteld. Echter, blijf ik een beetje hangen en blijf ik last houden van af en toe hartkloppingen en spanning in nek en keel en daardoor een dichtgeknepen keel gevoel. Denk je dat de methodes die jij hebt toegepast kunnen helpen om die stress uit het lichaam te halen? En wat betreft de Facebookgroep, is het de groep met de paarse afbeelding?

Dank alvast voor je reactie!

Groetjes,
Amber

Hallo Taco,

Wat een overwinning dat je volledig hersteld bent, top!

Heb jij ook zo veel last van overprikkeling gehad tijdens je burn-out? En is dit door het verwerken van je emoties dan ook daadwerkelijk weg gegaan??

Alvast bedankt voor je reactie.

De overprikkeling komt doordat je zenuwstelstel over belast is. Rusten rusten en nog meer rusten zodat je hersenen zich kunnen herstellen

Tja, rusten, wat houdt dat nou precies in.

Want als ik de hele dag niets doe, kom ik in een dwangmatige piekerstand terecht ofzo, en het lukt me niet om daar uit te komen.

Ben inmiddels 15 maanden onderweg, waarvan ik circa 8 maanden wel gereïntegreerd heb.

Ben ook aan t stunten geweest met anti-depressiva, wel gebruiken, toch weer stoppen, toch weer beginnen, en mijn hoofd en lichaam snappen er allebei niets meer van ofzo.

Ik denk dat ik toch maar een afspraak bij een psycholoog moet gaan maken, aangezien ik inmiddels wel besef dat ik hier zelf blijkbaar niet uit ga komen.

Ik wandel en fiets wel dagelijks, en doe wat lichte huishoudelijke zaken thuis, maar heb niet het gevoel dat er ook maar iets van een stijgende lijn in zit….

Iemand tips?

Wat vervelend om te horen. Daag je jezelf wel genoeg uit? Heb je wel eens geprobeerd wat meer te doen dan dat je nu doet?

Bij mij gaat het met vallen en opstaan. Kan ook nog redelijk weinig maar ik probeer elke dag wat meer te doen om vervolgens weer een paar dagen terug te vallen. Dit blijf ik herhalen en mezelf uitdagen.

Hoi Taco,
Wat ben je precies anders gaan doen? Hoe heb je doorvoeld? Hopelijk bezoek je nog eens dit forum

Aan A. : bij overprikkeling is veel rust nemen belangrijk.

Tips Bijvoorbeeld: Wat voor mij het beste helpt is een rustige kamer liggen met niet te veel of zo min mogelijk licht, en bijvoorbeeld staren op 1 punt. Of je gedachten in je hoofd weg zwaaien als ze voorbij komen. Je gaat dus dan niet mee in de inhoud van de gedachten. Je moet
het een beetje zien als het “weg swipen” net als bij tinder.
Als dat niet helpt kan je ook altijd nog lekker de natuur in, beetje mensjes kijken bijvoorbeeld. Als je bijvoorbeeld niet veel buiten kan komen dan kan ik natuur of steden Webcams aanraden die je kan vinden op Google of YouTube
Als je nog fysiek fit bent, kan ik creatieve dingen aanraden zoals schilderen of tekenen bijvoorbeeld of inderdaad het huishouden doen
Of lekker in een hangmat liggen met een zacht natuur muziekje als je merkt dat dat voor jou fijn werkt
En slapen is ook heel helend, dus vooral (extra) aan toe geven
Het belangrijkste is accepteren en toegeven aan rust
En ook emoties toe laten, dus huilen bijvoorbeeld, het doorgaan en doorvoelen van emoties, Laat jij de emotie toe, dan zegt de emotie: ‘Dan laat ik jou los.’.
Verder kan ik ergotherapie aanraden, ACT en CGT
Laat een wekkertje elk kwartier afgaan, en check hoe je je voelt op dat moment, en wat je lichaam nodig heeft. Rust? Honger? Sociaal contact?
Luister naar het fluisteren van je lichaam zodat het niet hoeft te schreeuwen en geef wat het nodig heeft

Take care iedereen 🙏🏼!!!!

Ps: Of naar buiten kijken en de wolken of vogels volgen als je teveel aan het denken bent, dat is ook een optie
En als je met problemen zit, zorg dat je een oplossing vindt voor het probleem zodat je er niet meer over hoeft te piekeren
En bij angstgedachten “Gedachten zijn maar gedachten en hebben vaak weinig effect op de realiteit” ofwel: vaak komen je angstgedachten niet uit, dus je kan ze vanaf nu dus ook minder serieus nemen

Liefs en take care lieve mensen

PS2: of kaarsje aansteken of openhaard kijken op YouTube en focussen daarop
Mindfull focussen op je andere zintuigen zoals kijken, ruiken, proeven, voelen, luisteren etc zodat je minder denkt/piekert
Massage kan ook, of een (bubbel)bad nemen

Ik vind dat je bedrijfsarts en werkgever veel te veel druk op je leggen als ze je na 6 maanden weer aan de slag willen hebben terwijl je een intensieve therapie volgt en ook nog veel last ondervindt van de burn-out.

Als iemand aan mij vraagt: "hoe gaat het met je?" dan zeg ik tegenwoordig: "kan beter."

Heeft geen nut om er over te liegen uit schaamte of beleefdheid, door eerlijk te zijn creeer je uiteindelijk ook meer begrip.

Ik wens je veel sterkte en zou je toch aanraden het gesprek aan te gaan met de bedrijfsarts dat je hier echt nog niet klaar voor bent en dat het ook te veel is naast de intensieve therapie. Als deze niet luistert kun je eventueel een second opinion aanvragen. Nog meer stress over dit proces werkt uiteindelijk ook alleen maar averechts.

Ik wens je heel veel sterkte! We zijn allemaal zoekende hier, maar ik kan je vertellen dat het echt beter wordt, en dat je juist ook veel moois gaat vinden in dit proces, dingen die je waarschijnlijk nooit had verwacht!

Hoi Anoniem,
Dankjewel voor jouw reactie.
Voel steun uit jouw woorden over de bedrijfsarts. Ik ga er eens op broeden...
En ik neem je "Kan beter"-antwoord mee. Hoop dat we allebei van "Kan beter" naar "Gaat beter" gaan, in ons eigen tempo.

Hai!

Vervelend die druk vanuit je werk en arts. Dit zou anders moeten gaan.

Ik zeg altijd ‘wisselend’. Meestal krijg ik dan geen wedervraag haha.

Heel herkenbaar. Ik loop sinds 15 maanden thuis met een zware burnout en daaroverheen een depressie. Wordt elke ochtend beroerd en gespannen wakker. Neem dan meteen 10 mg oxa in. Soms helpt het en soms niet. Ik slik het nu al zolang dat ik zelf denk dat get weinig meer doet maar het haalt toch net dat scherpe randje eraf. 1200 ga ik altijd even naar bed, serie kijken, slapen, gewoon even uitloggen. 1400 meestal weer wakker en dan weer een oxa erin. Deze structuur werkt voor mij goed al ben ik er nog lang niet.

Sterkte en je bent hierin echt niet alleen x

Hoi Gabrielle

Herken het ook, echt rotgevoel die onrust.
Mijn man is in december ‘22 overleden, is verschrikkelijk,door omstandigheden nu klein huisje, 5 maanden,en nu is het stil om me heen. Heb wel klein hondje,maar niet veel vriendinnen of zo. Dus hobby’s,maar ja….soms neem ik ook 0,5 mg oxazepan om het wat luchtiger of rustiger in me hoofd te hebben! Angstig, duizelig…etc.
En als jet het nodig hebt,is het niet anders ! Jezelf straffen hoeft niet…het helpt je toch!
Heb je vriendinnen of zo,? Hobby? Het is heel moeilijk…weet er alles van,nog heel veel huilen,kan het ook niet stoppen,dus laat ik ze lopen…moet er toch uit die pijn !
Je moet je weg vinden,duurt zeker lang,net zoals ik🙈🤔
Schrijf hier van je af,helpt mij ook !! Lees je 💪🏼

Hoi An en Corinne, gelukkig staan we er niet alleen in, ik kan het moeilijk loslaten, en dat is n gevecht, wat ook weer niet goed is en goed doet. Slik ook AD, slaapmedicatie etc. Psychologe kon me niet echt helpen.
Momenteel niet echt n hobby, heb ook negens zin in, alles is teveel.
Heb wel gelukkig lieve vriendinnen en 2 lieve dochters. We moeten hoop houden, er zit niks anders op.
Ben ook blij met dit forum, we staan er niet alleen in.
Xxx

Hoi Gabrielle

Nee…kan het ook niet loslaten 🤔ook de therapie was niks voorbij,of deed niet genoeg!
Juist het stille in huis breekt me op, dan hoor ik ; je gaat ook nergens heen, het komt niet naar je toe….etc. 🤷‍♀️ maar ik heb nog niet veel zin in iets! Huilen,angstig of zo,
Allemaal makkelijk gezegd, maar dat “ zetje “ is er nog niet.
Alles is een berg,moet het alleen doen….en dat is zo moeilijk. Hoe dan ! Ik houd hoop?..moet toch een keer beter worden. Ook zonder vriendinnen!

Hoi An,

Ik heb precies hetzelfde, ga wel op bezoek en krijg bezoek, maar ook hier heb ik vaak geen zin in. Het liefst zou je bij de hand genomen worden, maar we moeten het toch alleen doen. Mijn wandelmaatje zegt iedere keer na het wandelen ' het komt goed'. We moeten hoop houden An, we hebben allebei veel mee gemaakt en dat heeft tijd nodig.
Liefs Gabriëlle

Hoi Gabrielle

Idd…hoop ik ook op !
Lijkt me wel wat … zo’n buddy 🥲 en elke keer “ komt goed” horen!
Alles heb tijd nodig,maar zo slecht in. Wil te snel….en dan krijg ik een huilbui ….😭net zoals nu !! Wat een klotetijd !
Wel blij met de berichtjes🙏

Hoi An, niemand wil zich zo voelen, het heeft echt tijd nodig, ik heb ook geen geduld. Ik zeg nu tegen jou als buddy en tegen mezelf HET KOMT GOED!
Ik heb een briefje in de keuken hangen waarop staat accepteer de shit, houd vertrouwen en het komt goed! Dat lees ik heel vaak. Misschien een tip voor jou!
Groetjes 💪🏻

Hoi Gabrielle

Net gestofzuigd…even kijken hier, lees je verhaal,
En huilbui gelijk,en dan met name “het komt goed”😢
Ik zal dat briefje ook doen….
Lijkt wel kermis in me hoofd,puddingbenen, acceptatie is zo moeilijk, nooit gehad. Gewoon alles toelaten dan ? Hoe doe je dat 🙈
Ben blij met de berichten,🥲

sommige die ik spreek kijken me aan…van oh..wat erg dat je dat hebt ! Met name spontane huilbuien en iets van angstig zijn. Dus ga ik het ontwijken 🤷‍♀️pffff

Ook ik wordt welke ochtend heel gespannen wakker. Mijn hoofd gaat dan maar door en heb een knoop in mijn maag. Vaak wordt ik ook zodanig vroeg wakker dat het mijn slaap opbreekt. Ondertussen weet ik dat het vaak helpt om even iets kleins te eten, bijvoorbeeld een banaan met wat nootjes. Dan merk ik vaak dat 20 min later de spanning echt enorm daalt en val ik vrij snel weer in slaap. Dit werkt voor mij alleen als ik wakker wordt met zo'n knoop in de maag en een hongerig gevoel. Weet niet of dat gevoel herkenbaar is? Zo ja, dan is iets eten een poging waard denk ik.

Hoi Gabrielle ja herkenbaar hoor pffff ik ook elke ochtend 5 uur wakker en voel ik iets zoals deze hele week al spierpijn rond mijn middenribben en ja hoor dan denk ik eraan en heb het de hele ik neem tabletten in van Dokter vogel voor rust helpt weinig en ik verzorgde mijn man ook had een soort dementie kosokof ruim 7 jaar ook nu ruim 6 jaar geleden overleden en wat een stress kan een mens hebben hé zit nu anderhalf jaar in een burnout bha sterkte ook x

Hoi L.n.

Angstig en stressig zijn….weet er alles van.
Neem dan ,als het niet meer gaat halve oxazepan 🤷‍♀️soms is het nodig,maar andere dagen weer niet!
Alles alleen doen,en zijn,werkt ook niet echt mee.
En nu dat donkere weer komt….al helemaal niet leuk !

Hoi Ann iddi klote hé als je alleen ben wil mijn kinderen er niet telkens mee lastig vallen en maar piekeren is ook niet best voor het lichaam vanmiddag was mijn zus er even zei zit nog steeds niet in mijn vel wat duurt het toch lang nu 15 maanden en meteen huilen krop heel veel op sterkte Ann ook 😓

Hier ook herkenbaar. Worstel er al 2 jaar mee. Het wordt wel langzaam aan minder gelukkig, Vaak niet meer om 5 uur al gestrestst wakker worden. Maar ook wel weer terugvallen. Vraag me dan af of ik "teveel" gedaan heb. Ik vind dat lastig in te schatten. Toen ik dat eens tegen iemand zei, kreeg ik als antwoord: je doet al niet zoveel! Lekker helpend! Ook ik woon alleen en dan moet je toch wel alles zelf doen. Probeer al wel heel makkelijk te zijn, maar toch moeten er af en toe dingen. Ik heb ook moeite met de hulpverlening. Je krijgt al gauw het stempel "angststoornis" , maat dat dit een symptoom is van je ontregelde stresssysteem geloven ze vaak niet. Sinds kort ben ik met pensioen en dat is wel fijn. Nu geen ge truggel meer met arbo artsen, die je willen dwingen weer te werken en jij maar weer hun moet zien te overtijgen dat het nog niet lukt. Voelen jullie in de avond ook beter dan 's morgens? groet en sterkte ermee!

Nog een aanvulling op mijn verhaal. Ik gebruik ook wel eens oxazepam bij mindere dagen.

Tegen de avond voel ik me ook altijd wat beter. Dan heb ik altijd de hoop dat het de andere dag beter gaat, maar bij het opstaan overvalt het je weer. Ik kan ook al meer, maar de zin is er nog niet. Pak nog veel mijn rust. De laatste tijd ook weer somber 😣.
Gelukkig staan we niet alleen.

Hoi W ik moetnog 1 jaar werken maar ben wel een stapje terug gegaan hoor en is moeilijk uit te leggen aan de mensen ja hoor zeggen ze iedereen heeft tegenwoordig 1 burnout ja of ik er om vraag hé wist niet eens dat het bestond vroeger wel een depressie gehad na de bevalling van mijn oudste zoon dik anderhalf jaar en mijn dokter heeft me geadviseerd ondersteuning te nemen bij 1 arts en oxazepam durf ik niet te nemen gebruik ook nog veel andere tabletten voor mijn gezondheid en in de avond iet minder tot dat ik te bed ga weer malen pfffff word gek van mezelf pfffff😓

Hoi L.N.

Herken het…je kinderen niet lastig vallen…ze merken het aan mij wel dat ik veel huil en wat angstig ben.tranen lopen gewoon, duizelig ,soort angst🤷‍♀️. Komt wel goed …zeggen ze dan,en dat zal ook wel…maar zo eng!

@ W
Ik herken dat ook, wat anderen zegggen : ze weten niet wat het is….,maar het doet me wel wat…en niks goeds! Bah..
Lekker met pensioen ben je nu….. geen MOETEN meer,arbo…etc. Kun je wel goed tegen alleen zijn? Bij mij is dat een ramp nog….zo stil, jezelf vermaken, kletsen kan niet..tegen me hondje dan wel🥲 .
Net even 2 uurtjes me vriendin geweest, en nu weer stilte…pfff.hup ..gelijk huilbui!
De ochtenden zijn het ergst, neem dan wel 0.5mg oxazepan om niet angstig te zijn.malen,piekeren.soms helpt het ,bezig houden…maar geen 24 uur toch😢
Zo moeilijk.

@ Gabrielle

Ik denk ook altijd dat het de volgende dag beter gaat ,maar nee…..nog niet veel zin in iets,doe wat ik moet doen,zo geen zin in iets. Automatische piloot..lijkt het wel.
Donkere weer…bah zie er ontzettend tegenop!
Gelukkig hebben we wel elkaar hier!

Hoi An, ik ben vanuit de ziektewet naar mijn pensioen gegaan. Was dus wel gewend alleen te zijn. Woon ook alleen. Als je niet lekker in je vel zit, dan vind ik het ook vaak wel lastig. Soms ook wel fijn dat niemand iets van je wil. Normaal kan ik er goed mee overweg om alleen te zijn. Ga er dan ook graag op uit, maar nu zie ik vaak tegen dingen op. Ik heb wel 2 volwassen dochters en familie en vrienden. Die gelukkig wel regelmatig even wat van zich laten horen. Maar het begrijpen is moeilijker voor ze. Begrijp mezelf soms ook niet, voelt echt niet als mezelf. Maar vind het wel fijn hier te lezen dat ik niet de enige ben met soms aparte klachten. Zo heb ik smorgens vaak een drukkend gevoel op mijn borst, wat later vanzelf wel weer overgaat. Ook heb ik, als het minder gaat, vaak een misselijk gevoel. Vooral als ik wat actiefs ga doen. Groet en sterkte allemaal!

Hoi W

Sorry wilde ik even zeggen,dacht dat het “leuk “ zou zijn met pensioen gaan! En goed dat je het alleen zijn goed aankunt! Ik eigenlijk niet,maar ben nooit alleen geweest,man is nu 1,7 jaar niet meer. 35 jaar samen geweest…en nu 6 maanden in een klein huisje!
Dus ja…het is pittig!

En de druk op de borst zal ook de spanning zijn denk ik. neem je wel soms een oxazepan voor de rust?
En wat je zegt: het voelt niet meer hetzelfde als vroeger 🙈
We kunnen van ons afschrijven!

Ja hoor, zeer herkenbaar. Echt een teken dat je zenuwstelsel overbelast is. Met rust neemt dit af maar is bij mij ook pas na enkele maanden herstel over gegaan. Nu krijg is hier alleen nog last van als ik te veel gedaan heb en dan plan ik meteen wat extra rust/zelfzorg in want is een zeer vervelend gevoel!

Veel moed!
Kat

Yup... high in the sky... al maanden.

Tintelingen in hoofd ook een bekend fenomeen? Heb dit vooral in achterhoofd. Zo raar. Ook nog steeds het idee dat ik in fight flight zit.
S

Ja heb ik ook gehad.

@anoniem
Het is dus wel weggegaan

Dit is heel erg herkenbaar en ik vind het een van de vervelendste klachten die ik door mijn bo heb. De eerste maanden had ik dit enorm vaak, nu zo'n 1.5 jaar later heb ik het gelukkig veel minder, alleen als ik weer wat te veel heb gedaan.
Als ik het aan kennissen moet uitleggen vergelijk ik het altijd met onderwater zwemmen met je ogen open; je ziet alles wel maar kan nergens op scherp stellen. Een kennis van me die ook een bo heeft gehad dacht zelfs dat er iets ernstig mis was met zijn ogen en is toen naar de oogarts gegaan. Die kon gelukkig niks abnormaals opmerken, wat lijkt te bewijzen dat het dus echt met overprikkeling te maken heeft.
Sterkte in ieder geval, en weet dat het met wat tijd vanzelf weer beter zal gaan! Bij mij werkt het vaak ook om te mediteren / ademhalingsoefeningen te doen.

Ja hoor hier ook

Al maanden, alsof ik een borrel op heb
Op een boot zit , als ik loop heb ik het gevoel dat ik zie, wat je ziet als iemand met een camera filmt en ondertussen loopt

Mijn beeld beweegt , hierdoor ben ik moe en soms ook lichtelijk misselijk

Ik dacht dat ik de enige was die dit ervaarde.

Goedemiddag An,

Valt allemaal niet mee hé? Daarom naar gewoon even een berichtje van mij. Lekker weertje hé? Ga je vanmiddag nog iets doen of kun je lekker even buiten gaan zitten in het zonnetje? Goed dat je je ❤️ lucht. Helaas heb ik geen oplossing maar vaak doet een berichtje al goed.

Sterkte An, fijne dag 🍀

Goedemiddag An,

Valt allemaal niet mee hé? Daarom naar gewoon even een berichtje van mij. Lekker weertje hé? Ga je vanmiddag nog iets doen of kun je lekker even buiten gaan zitten in het zonnetje? Goed dat je je ❤️ lucht. Helaas heb ik geen oplossing maar vaak doet een berichtje al goed.

Sterkte An, fijne dag 🍀

Hoi..dank je wel ..
Nee ,valt zeker niet mee. Met het hondje ff gelopen,was wel lekker.
Wat doe jij op zo’n dag .? Of mag ik dat niet vragen.?
Ik ben 66 jaar nu, het is zo stil !

Ik ben buiten wat op gaan ruimen omdat het nu nog lekker weer was.
Soms ga ik wat lezen maar heb ook de momenten die jij hier beschrijft.

Hoi An, ik herken me helemaal in je verhaal. Heb na 7 jaar intensieve zorg om mijn man mij helemaal verloren. Hij is in dec.'23 gestorven. Kreeg erna veel lichamelijke klachten, en zit ook al een tijdje in een burnout. De ochtenden zijn vreselijk, veel onrust en ik heb nergens zin in. Heb wel lieve vriendinnen en familie. Maar voor nu weet ik ook nog niet hoe ik uit deze ellende moet komen. Heel veel sterkte, Gabje

Hoi Gabje en medelotgenoot

Gabje :
me man is 8 december ‘22 overleden,eigen bedrijf gehad,dus altijd gewerkt en 1 vriendin. Alles regelen,mijn zoon heb het overgenomen.en dan .door omstandigheden nu klein huisje,en alleen zijn. Nooit gehad ,na 35 jaar alleen. Dus ja….wat een ramp,hobby wel,maar ja 🤷‍♀️klein hondje,maar die zeg niks🥲. Het vliegt me aan iedere ochtend,en dan de tranen.puddingbenen,duizelig, nergens zin. Dus ja….ik hoop ook dat het wat minder word🙈,want dit is zo eng !malen ,piekeren, druk in het hoofd…

Medelotgenoot: heb maar een hele kleine tuin/ plaatsje voor 2 stoelen en tafel.
Vraag me altijd af waar al die tranen vandaan komen.heb wel veel meegemaakt,ziek geweest,controles zieken huisbezoek,gaat nog steeds goed hoor,maar die angst voor ? zit er ook nog in! Soms wel 5mg oxazepan,en dan is het even wat luchtiger of zo🤷‍♀️kan moeilijk dingen loslaten,therapie gehad, maar had er niet veel aan.zal aan mij liggen!
Diamant painting,lezen,tv, I-pad doe ik.
Zomaar huilbuien,en kan dan niet stoppen! En daarna weer even gewoon🤷‍♀️word er wel doodmoe van. Hoe gek is dat ?
Kinderen wil ik ook niet altijd lastig vallen.ben ik nu de enige ? Pfff vind het zo moeilijk, wat kun je anders doen ?
Dank voor de reacties !,

Hoi An, ik vind het ook erg moeilijk, leef met je mee. Heb mezelf jaren weg gecijferd, en weet ik me geen raad met mezelf. Pieker veel, weet dat dat niet helpt. Heb gewoon nergens zin in. Mijn psychologe kon me ook niet helpen. En alle stress is me op de bekkenbodem geslagen, kan moeilijk zitten, erg pijnlijk, zorgt voor nog meer stress. Ik heb momenteel geen hobby's.
We hebben elkaar en dit forum, we gaan dapper door en hoop houden.
Liefs Gabje

Hoi Gapje

Ja, herken het ook. Altijd bezig voor een ander, jezelf wegcijferen. Nu moet ik voor mezelf opkomen,en valt het niet mee. Vooral huilbuien,alles nog plekje geven,maar pfff. Hou vanjezelf…zeggen ze? Nooit aan toe gekomen.hoe dan? Tijd is nu aan mezelf,maar is heel moeilijk. Zeker omdat ik nooit alleen geweest ben,is het zoooo stil,en niemand die ff kletst. Als je er goed tegen kan,is het mooi,maar anders🤷‍♀️🙈piekeren doe ik ook wel,maar hou me ook bezig met lezen,en diamant painting.misschien ook wat voor je? Even afleiding…al valt het niet mee! Lees je graag weer!

Hoi An,

Dat lijkt mij ook heel moeilijk om je partner te verliezen en dan alleen te zijn. Heb je een buurtapp of misschien is er een groep op Facebook waar je een oproep kan plaatsen om andere mensen te leren kennen? Bij ons in de buurtapp vragen ze weleens of mensen mee gaan wandelen oid.
Of misschien is er een wijkcentrum waar je naartoe kan die dingen organiseren?
Ik weet natuurlijk niet of je dat lichamekijk of geestelijk aankan op dit moment. Maar zo zou je wel in contact kunnen komen met andere mensen en zo evt meer vrienden kunnen maken.

Liefs Kim

Hoi Kim

Heb wel buren,en soms kletsen we even ,laat mijn hondje veel uit,en maak daarbij ook even een praatje. Wijkcentrum ook geweest , even leuk, maar nog niet echt mijn ding. Je gaat toch weer naar huis en bent alleen 🤷‍♀️.
En het is net altijd huilen,en dat het me aanvliegt. Maar ook zo van: bij een rotdag…even de arm om je heen.
Wil van alles,…maar zo geen zin / fut voor.
Kermis in mijn hoofd, geen paniek of zo,maar onrustig.
Overal tegenop zien…etc.
Ben jij ook alleen,en wat doe jij dan op de dag? Als ik vragen mag🤔

Beetje structuur is fijn. Voor mij; een goed ontbijt, kop koffie en dan Nederland in beweging ik kan dit nu 2 x achter elkaar doen. Je hebt het idee dat je met een groepje aan het sporten bent. Probeer het eens An. Het kan op eigen tempo.

Hoi Eef

Zal eens kijken op de tv, toch?

Kun jij goed alleen zijn…?
Soms vind ik het wel heel moeilijk !🤷‍♀️
Stilte…pfff

Hoi Eef

Beetje ritme heb ik ook wel,en zal eens kijken op de tv toch?

Heb je ook hobby’s?
Ik hou me wel bezig, maar soms is het toch heeeel stil,al zet ik dan de tv aan.en dan vliegt het me weer aan. Piekeren,huilen….etc. Word er zo moe van !

Ik herken die onrust heel erg. Ik wist ook niet meer wat ik leuk vond…. Moest leuke dingen doen pffff wist het echt niet meer en vond in die periode ook niks echt leuk. Advies met angst … ga in beweging op een gegeven moment was ik de hele dag in beweging, totaal geen balans, ik zakte alleen maar dieper. Totdat ik voor mij de juiste therapie vond , psychosomatische therapie waarbij ik uitleg kreeg hoe het brein werkt dat het heel normaal was wat voor uitwerking het had op zowel fysiek als mentaal gebied. Accepteren dat je hier op DIT moment inzit, je komt er weer uit en heeft tijd nodig. Heel veel tijd. Dat accepteren is zo moeilijk maar ….dat is wel het begin van je herstel. Maar oh je bent op die slechte momenten zo bang dat het niet meer goed komt. Geen sociale contacten meer aankan een vreselijke ziekte hebt, zoveel pijn in je lijf hebt en denkt is dit mijn toekomst, zo’n eng wereld beeld hebt etc
Ik heb vaak ook geen zin in Nederland in beweging maar als je het toch doet geeft het toch iets van plezier erin en beweging is gewoon goed voor je. Dus morgen gewoon beginnen en daarna een lekker bak koffie/ thee …… nou sterkte maar weer en geef het de tijd An

Hoi Eef

Onrust,angstig,….loop veel met de hond,wel met puddingbenen,eng gevoel wel! Maar doe het wel.
En ja…accepteren..nooit goed in geweest.niet zeuren….neem maar pilletje zei me man altijd,en bij huilen zei hij…stel je niet aan,! Hij kon lief ,maar ook hard zijn. Dus altijd weggedrukt. Dus ja….ik weet niet beter dan doorgaan alsmaar🤷‍♀️nu vind ik alles eng !
En idd. alles op de automatische piloot..sinds ik alleen woon,nu 5 maanden . idd. Komt het nog goed??
,ben ik ziek? Wat heb ik? Duizelig van piekeren…
Veel huilen ,stel dat…oh jee🙈niemand zegt wat ( opbeuren) pfff zo verschrikkelijk!
Na ziekttijd zo’n 2 jaar van me man, na 35 jaar samen zijn,nu dan het huisje…..en nu pas verwerken ? Hoe dan?

zal morgen ff kijken op de tv.
Lees je graag weer !

Hoi An,
Jij vroeg mij wat ik zoal doe de hele dag. Mijn situatie is niet echt te vergelijken met jouw situatie. Ik ben 44 en heb een man en drie kinderen. Ik heb sinds mei 2023 een burn out nadat ik jaren voor mijn zieke ouders heb gezorgd en na hun overlijden maar door ben gegaan en niet heb gerouwd. Ik heb in mijn burn out emdr gevolgd om de nare ervaringen rondom het ziekteproces en het overlijden te verwerken
. Dat heeft mij geholpen. In nov ben ik weer langzaam begonnen met opbouwen van werk en sinds twee weken zit ik op mijn uren, 33,5 uur. Wat best veel is naast een gezin en sociale contacten. Ik heb nog steeds lichamelijke klachten en moet ook regelmatig rust nemen.
Dus ik heb ook net als jij een rouwproces doorgemaakt, maar het is toch anders als je je ouders verliest of je man. Ik ben nooit een hele dag alleen thuis. Dat lijkt mij ook echt niet fijn zoals in jouw situatie.
Wel goed dat je naar het buurtcentrum bent geweest. En het klopt dat je daarna weer alleen thuis komt. Maar ik hoop dat je kan genieten van de kleine dingen als een praatje met iemand anders en de dingen die wel goed gaan.
En als de psycholoog jou niet kan helpen dan is het misschien goed en nodig om een andere te zoeken? Ik heb ook cognitieve gedragstherapie gevolgd. Helpende gedachten tegenover negatieve gedachten zetten even kort gezegt.

Liefs Kim

Hoi Kim

Dan is jou situatie zeker anders, maar evengoed erg !
Ben blij voor je dat je dan toch weer dingen kunt oppakken .Pas wel goed op dat het niet teveel word/ is !

Rouwen en alleen zijn is wel een hel ! Dat voel je pas als je ervoor staat! Soms ben ik met een momentje al blij als ik loop🤷‍♀️en daarna de tranen die dan lopen…maar het is wat het is !? toch ? Zal eens vragen bij de h.a. Of er nog iets van therapie moet komen, maar uiteindelijk moet IK er toch uitkomen ! Pfff dank je wel

Wat een mooi bericht Eric en bedankt voor het delen van jouw inzichten. Heel fijn dat het beter met je gaat na de zware weg die je hebt afgelegd. Sterkte met het verdere herstel en op naar een gezonde toekomst!

Liefs N

Wat fijn Eric!
En fijn dat je dit deelt!

❤️elijke groet

Goed bezig Eric! Fijn om te lezen dat t beter met je gaat. 🍀
C.

Hoi Eric, na hoeveel maanden merkte jij dat het beter ging

Het is een heel langzaam, grillig proces van vallen en opstaan. Erg lastig om te vertellen wanneer het nu precies beter ging.
Ik heb mijzelf de tijd gegeven, zodat de druk van moeten herstellen minder wordt. Mijn psycholoog helpt mij herinneren hoe veel beter het elke keer gaat, ook al voelt dat op momenten niet zo. Ook mijn omgeving geeft mij terug dat ze mij zien groeien, steunen mij als alles weer even zwart is.

Misschien geen bevredigend antwoord ondanks dat ik de vraag heel goed snap en zeker herken! Het is ieders eigen proces, probeer de acceptatie en rust te vinden.

Ook voor jou zal t beter gaan, heus ! Hou vol xxx

Ben blij voor je Eric! En geeft ons ook weer moed.

Het ga je goed....

Corrine

Ik lees mee. Zit in hetzelfde schuitje

Het kan absoluut helpen, en er zijn genoeg mensen bij wie het echt heel veel positiefs heeft gebracht. Wel goed om de voor- en nadelen tegenover elkaar te zetten.

Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om het niet te doen. Dit waren mijn afwegingen:

Con:
- Het is geen wondermiddel, je zal je best wat beter voelen maar anti-depressiva kent ook veel (fysieke) bijwerkingen. Ook moet je het opbouwen en die periode kan best zwaar zijn.
- Je kunt er afhankelijk van worden.
- Je pakt niet de diepere oorzaak aan

Pro:
- Voor sommige mensen is het precies het zetje dat ze nodig hebben om natuurlijk herstel in gang te zetten of te versnellen.

Voor mij persoonlijk speelt het ook een rol dat ik erg verslavingsgevoelig ben, en dat ik een heel fijn vangnet heb thuis met een partner die mij ontzettend veel ondersteuning heeft gegeven. Ik kan me voorstellen dat mensen die dat minder hebben ook meer profijt hebben van anti-depressive.

Ik zou zeggen: kijk of je voor jouzelf ook die overwegingen op een rijtje kan zetten, niemand hier kent de factoren die meespelen behalve jij zelf. Dat maakt het best moeilijk om advies te geven. Ik vind persoonlijk wel dat huisartsen te snel pushen voor anti-depressiva. Mijn huisarts heeft mij daarmee redelijk onder druk proberen te zetten, ook toen ik aangaf dat ik het niet wilde.

Het hangt denk ik af van hoe erg je klachten zijn. Ik had extreme angstklachten die mij totaal verlamde. Het was echt een lijdensweg en ik wilde alles aangrijpen wat ook maar een beetje verlichting kon bieden. Ik ben daarom begonnen met sertraline. Het heeft mij wel geholpen want mijn angstklachten zijn een stuk minder geworden, waardoor ruimte ontstond om aan mijn fysieke herstel te werken en de oorzaken van mijn burn out met therapie te aan te pakken. Het kan ook zijn dat mijn algehele herstel ervoor heeft gezorgd dat mijn angst minder werd. Het blijft altijd lastig om te beoordelen wat de medicijnen precies doen.

Wat ik persoonlijk het meest lastige vind is dat je niet goed weet welke klachten van je burn out komt en wat een bijwerking is van antidepressiva. Het vertroebelt de situatie een beetje. Daarnaast heb ik het opbouwen als zeer zwaar ervaren (achteraf veel te snel opgebouwd). Inmiddels heb ik een groot deel afgebouwd en dat is goed gegaan, maar gaf ook tijdelijk weer extra klachten.

Als je besluit te starten is mijn advies om heel rustig op te bouwen en de dosis zo laag mogelijk te houden. Zeker met angstklachten kan het een behoorlijke tijd duren voordat het effect optimaal is (tot wel 12 weken). Geef het de tijd en ga niet onnodig snel opbouwen. Daarnaast goed om te realiseren dat het geen wondermiddel is, maar wel kan helpen als steun in de rug.

Liefs N.

Hallo N,

Ik zit er ook aan te denken om met Sertraline te beginnen, maar ik was benieuwd welke bijwerkingen jij blijft ervaren op de lange termijn.

Slaap je hier bijvoorbeeld wel goed op?

Ik heb in het verleden Escitalopram gehad, waarbij als blijvende bijwerkingen zweethanden, gapen en wazig zien bleven.

Alvast bedankt voor je reactie, en uiteraard sterkte met je herstel ook. 🙏

Hoi A,

Ik slaap sinds de sertraline juist goed gelukkig. Ik vind het moeilijk om te beoordelen wat van de BO komt en wat bijwerkingen zijn. Ik heb ook last van wazig zicht (veraf kijken) en voel me wat vlakker wat ik ook niet perse fijn vind. Daarnaast heb ik veel last van derealisatie maar dat was er ook al voor de medicijnen.
Als je je dagen nog enigszins doorkomt zou ik er persoonlijk niet mee beginnen omdat je er ook weer narigheid bij krijgt (en afbouwen naar 0 kan ook een uitdaging zijn voor zover ik heb gehoord)…

Liefs N

En het opbouwen?

Bij het opbouwen kreeg ik een flinke toename van angst (wat al niet te doen was voordat ik begon). Ik had oxazepam in huis en daar moest ik flink wat van nemen. Ik begon meteen op 50 mg en achteraf was dat veel te hoog en had ik beter op 25 kunnen beginnen of zelfs 12.5. De toename van angst duurde ongeveer 2 a 3 weken, daarna stabiliseerde het wat en pas na langere tijd (toch wel een week of 10) werd het wat rustiger.

N.

Heel mooi! En hier ook een hoop mooie momenten de laatste tijd. Ik geniet weer veel meer van kleine dingen, en wat is de herfst toch ook gezellig en prikkelvrij :)

Je bent goed bezig lotgenootje, ga zo door!

Het is niet DE oplossing, maar dit soort zaken delen helpt wel een beetje. Al deel je ze maar alleen met jezelf door ze op te schrijven.

Voorbeeld wat ook vaker gebruikt wordt zijn de 3 vragen van geluk.

1: Wat heb ik vandaag gedaan waar ik tevreden over mag zijn?
2: Wat heeft een ander gedaan wat me tevreden/gelukkig heeft gemaakt?
3: Wat is er vandaag nog meer gebeurd en hoe heb ik dat positief benut?

1: Ik heb weer eens wat opgeschreven wat ik eigenlijk dagelijk wil doen, maar er niet altijd van komt
2: Een collega heeft koffie voor me gehaald
3: Het viel me ineens op dat mijn bureau er al een tijdje netjes opgeruimd bij ligt. (Is wel eens anders 😇) en dat geeft me een rustig gevoel.

Ik doe bovenstaand echt veeeeelll te weinig. En de antwoorden hoeven echt geen wereldschokkende zaken te zijn.

Wat is het verschil tussen overspannen en een bo?
Hoe lang duurt een griep?

Hoi Anna,

Ik vraag mezelf dat soms ook af. Ik ben zelf ook een jaar bezig (en vooral mentaal heel diep gegaan) en hoewel ik ook verbetering merk zal ik nog flink wat tijd nodig hebben om me weer helemaal goed te voelen. Soms maakt het me onzeker dat ik al zo lang bezig ben en twijfel ik of ik wel de juiste dingen doe om te herstellen.
Tegelijkertijd heeft iedereen natuurlijk zijn eigen verhaal qua aanlooptijd, oorzaken, werkt elk lichaam anders en is ieders sociale situatie anders. Het is daarom heel moeilijk om de duur van je herstel met een ander te vergelijken. Ik denk dat we moeten proberen te vertrouwen op ons lichaam en onszelf de tijd gunnen die nodig is om te helen ❤️‍🩹

Veel sterkte en liefs, N

Ik kan me persoonlijk echt niet voorstellen dat iemand binnen zes maanden herstelt van een burnout. Ken ook niemand in mijn omgeving bij wie het zo snel is gegaan. Iedereen is er toch wel minimaal een jaar zoet mee geweest. De meeste gaan snel richting anderhalf, twee jaar voordat ze weer met vertrouwen een beetje hun normale leven kunnen oppakken.

Denk zelf ook dat dat meer onder het kopje overspannenheid valt. Er is alleen zo weinig onderzoek en de diagnose is vaak zo onduidelijk dat dit mogelijk ook in medische adviezen door elkaar is gehaald.

Daarnaast is het misschien een poging tot het creeren van optimisme bij de patient? Mijn persoonlijke ervaring is dat het alleen maar averechts werkt. Je ziet het hier ook veel, mensen lezen hier voor het eerst dat er zo veel anderen zijn die al één, twee soms zelfs drie jaar bezig zijn en dat kan enorm geruststellen. Het laatste dat je nodig hebt bij burnout herstel is tijdsdruk.

Ik denk dat de algehele adviezen, diagnose en informatievoorzieningen op de schop moeten als het gaat over burnout. Het is niet voor niks dat dit forum extreem actief is en iedereen hier behoefte heeft aan herkenning en uitleg. De medische specialisten en online informatievoorzieningen schieten hierin echt zwaar te kort. Ik lees hier regelmatig overeenkomende symptomen waarvan mijn eigen huisarts niet eens wist dat dit met burnout te maken had (waardoor ik hele lange tijd toch nog dacht dat er wel iets fysieks ernstigs aan de hand was en de vage diagnose van stressklachten niet kon geloven).

Ik ben zelf nu bijna twee jaar onderweg en het gaat met horten en stoten. Eigenlijk gaat het heel goed want ik kan bijna alles weer, maar ik voel me nog steeds weleens beroerd en de fysieke spierklachten zijn ook nog steeds niet weg. Maar als ik naar het hele proces kijk kan ik wel met zekerheid zeggen dat ik bij elk halfjaar enorm vooruit ben gegaan. Ik verwacht eerlijk gezegd dat ik over een halfjaar wel weer grotendeels de oude zal zijn. Dan ben ik dus 2,5 jaar verder in totaal.

Volgens mij is het zelfs zo dat om het een burn-out te kunnen noemen de klachten minimaal 6 maanden moeten aanhouden. Anders is het idd meer het voorstadium van een burn-out, overspannen dus.
Hier ook al 13 maanden onderweg.. gaat ook beter maar ben er ook nog echt niet.

Thanks voor jullie reacties. Ik denk inderdaad dat de duur van een bo wel minimaal een jaar aanhoudt en je er dan nog niet bent aangezien een terugval zo op de loer kan liggen..

Het is 6 maanden herstellen …… ik ben al een tijdje onderweg maar in therapie land willen ze me maar wat graag hún therapie verkopen, schandalig om toch al een heel kwetsbare groep dit voor te spiegelen.

Klopt! Als je in therapie gaat dan wordt er zovaak mooi weer gespeeld. Ik vertrouw therapeuten om die reden ook niet meer. Het is natuurlijk goed als je een heel eind bent in je herstel dat je weet hoe je een tweede bo kunt voorkomen. Maar ik denk persoonlijk dat het bij de grootste groep niet nodig is en tijd het beste medicijn is. Daarnaast ook wetende dat 80 uur werken of wat je ook deed om in een bo te komen niet de manier is.

Als je matige trauma hebt en precies het juiste doet via een programma is het mogelijk, maar wat is volledig herstel? Ik ben op vakantie in mijn eentje op Sardinie maar had nog even een flareup vorige week en moet nog actief met trauma bezig.

Ik heb geen therapie ervaring, maar ik betwijfel of ze zo graag zoveel willen verkopen, want ze zitten al behoorlijk vol.

Een burn-out komt meestal niet ineens opzetten maar is een ophoping van vaak heel veel jaren.
Herstel heeft vaak veel tijd nodig (en je zult op de.lange termijn ook dingen
anders moeten (leren) doen

Ik denk dat het vooral een proces van bewustwording is. Ik heb schematherapie gedaan om inzichten te krijgen in mijn patronen, hoe denk ik over mijzelf in bepaalde situaties. Heeft inzichten gegeven. Verder weet ik door bewust worden dondersgoed waar mijn burnout vandaan komt. Dat geeft, ondanks dat het nog vaak een HEL is, wel een soort van rust.
Ik probeer stil te staan bij mijn gevoel, echt voelen en dan de gedachten erbij proberen los te laten. Het zijn maar gedachten, vaak uit angst of schaamte. deze zijn niet helpend maar daar moet je je wel eerst bewust van worden. Irreële angsten en schaamte zijn zo ondermijnend. Radicale acceptatie dat het is zoals het nu is.
Yoga, meditatie en vooral ademhalingsoefeningen doen mij goed. Kan eindelijk weer wandelen en zwemmen, buiten bewegen doet goed.
Ik ben al ruim twee jaar bezig maar ga de goede kant op. Ik gebruik medicatie, schaam ik mij niet meer voor. Ik ga deze in goed overleg pas afbouwen als ik een poosje stabiel ben, met ondersteuning van mijn huisarts en psycholoog. Ik behoud de regie hierin.

Het komt goed lieve mensen, hou vol ! xxx

Hoi ANONIEM,

Klachten aan de ribben zijn heel normaal bij een burnout. Dit kan meerdere oorzaken hebben maar de meest voorkomende verklaring is dat dit veroorzaakt wordt door chronische hyperventilatie. Mensen die onder grote stress staan ademen veel hoger en oppervlakkiger dan gezond is, dit geeft extra druk op het middenrif waardoor je pijnlijke uitstralingen kunt krijgen naar de ribben. Wat hiertegen helpt is om elke dag kalmerende ademhalingsoefeningen te doen. Dus niet dat snelle ademwerk, maar bijvoorbeeld box breathing of resonant breathing. Ook ademhalingsoefeningen die erop gericht zijn de Vagus Nerve te ontspannen werken goed.

Daarnaast kan het ook komen door spierspanning vanuit de nek en schouders. Dat hele gebied is met elkaar verbonden, en als jij je schouders constant onbewust aanspant door de stress dan kan dit gaan uitstralen naar de ribben.

Dan is er zelfs nog een verband tussen de heupen en de ribben. Mensen die heel veel onverwerkte stress en emotie met zich meedragen slaan dit vaak op in de heupen. Wanneer de heupen vastzitten moet het bovenlijf dusdanig gaan compenseren dat dit enorme druk op het bovenlichaam kan veroorzaken met spierspijn en pijnlijke ribben tot gevolg.

Pijn is soms ook een teken dat iets aan het loslaten is, dat hoeft dus niet altijd een slecht teken te zijn maar kan ook juist betekenen dat die regio tijdens de aanloop naar de burnout ZO erg onder spanning heeft gestaan dat het hele gebied nu eerst even heel beurs moet worden voordat het weer kan ontspannen.

Hip openers, ademhalingsoefeningen en spierontspanning d.m.v. bijvoorbeeld een spijkermatje. Dat zou ik in jouw geval even gaan uitproberen.

En vooral geen zorgen, dit komt heel veel voor bij burnout.

Ja is heel normaal. Heb ik zeker in de eerste drie maanden van de burnout regelmatig gehad. Ik heb toen zelfs mijn fitbit verstopt omdat ik zo gek werd van de hele tijd maar zien dat mijn hartslag opeens omhoog schoot. Gaf me alleen maar angst.

Heeft te maken met adrenaline dumps dacht ik, dat is een veel voorkomend symptoom bij burnout. Gaat vanzelf weer over en niks om je zorgen over te maken. Je hart kan veel aan. Het is ook een beetje een viceuze cirkel want het geeft jou stress wanneer de hartslag zomaar omhoog gaat, maar die stress zorgt ervoor dat je hart nog harder gaat kloppen. Tijdens het sporten kom je weleens in een hartslag van 150-190 terecht. Dat heb je dan niet door, maar je hart kan een hoop opvangen hoor, zeker als je 26 bent.

Zoals mijn arts zei toen ik het aan hem uit probeerde te leggen: als jij echt een voelbare gevaarlijke aandoening had aan je hart dan had je hier nu niet meer gezeten. Dat klinkt een beetje grof, maar was voor mij wel een geruststelling haha.

Ik heb trouwens ook veel last gehad van maagzuur door de stress, zeker 's nachts. Dat gevoel wordt ook vaak verward met hartproblemen. Heb jij weleens dat je wakker wordt met zo'n hoge hartslag? Je zou dan eens een rennie oid kunnen proberen. Bij mij heeft dat in die periode erg geholpen.

Dankjewel voor je reactie! Ik betrap mezelf erop dat ik ook steeds op mijn horloge kijk haha. Die moet maar even af ja.
Ik heb ook steeds wat maagzuur inderdaad, maar in de nacht is m’n hartslag heel rustig en constant.
Ik zit nu ongeveer 6 maanden in mijn burn out maar had dit nog niet eerder gehad. Maar fijn dat er herkenning is!!

Hier ook herkenbaar. Ik krijg ook een super vol hoofd alsof m’n hoofd vol zit met stress wat er niet is

Ja hoort erbij. Ik heb t alleen de eerste maanden gehad, ook vaak snachts. Je hele systeem is ontregeld dus niet druk over maken.
C.

Ja klopt Snachts inderdaad. Na hoeveel maanden gaat alles een beetje beter

Moeilijk te zeggen wanneer het weer een beetje beter gaat. Het wisselt enorm, maar ik denk over het algemeen dat na 6 maanden alles wel weer wat beter gaat. Je zult uiteraard na die periode nog wel klachten hebben, maar ze gaan dan wel wat meer afnemen. Nu na 10 maanden had ik de afgelopen 2 weken weer last van die hartkloppingen, maar minder intens gelukkig, maar wel vervelend.

Bedankt voor je bericht en wanneer wordt het mentaal beter

Ook wel na 6 maanden, maar je grenzen zijn nog enorm klein. Als je over je grens gaat, merk je dat in het begin heel snel. Dat maakt een burnout ook heel lastig en daarom is iedereen hun ervaring anders. Mentaal was ik na 6/7 maanden best prima, maar heb dus na 10 maanden ook nog weleens een raar hoofd.. Zelfs nu zitten er nog weleens rot dagen bij. Ik hoop dat ik binnen een jaar kan herstellen, maar vaak duurt het gemiddeld wel 1.5 jaar denk ik..

Hi Kelly, ik ervaar hetzelfde de afgelopen paar weken. Ik heb geen tips helaas maar dacht misschien doet het je goed dat je niet de enige bent..

Hi Kelly,

Ik heb dit ook al een week en begin me weer een beetje zorgen te maken.

Het begint meestal in de ochtend en rond een uur of 15:00/16:00 is het weg.

Heeft iemand tips/ervaring hiermee?

Hoi anoniem,
Ik heb dit ook heel erg gehad, intrusieve gedachten. Heel eng en naar. Maar het is veel voorkomend bij ernstige stressklachten!
Heb er therapie voor gehad en dat kan ik aanraden. Een psycholoog gaat hier niet van opkijken, in tegendeel: zij zien dit ongetwijfeld vaker. Ik zou het dus zeker bespreken met je psycholoog, het is niks om je voor te schamen!

Zelf ben ik er vrijwel helemaal van af gekomen. Alleen af en toe als de stress piekt schiet er nog wel eens een nare gedachten door mn hoofd. Maar die kan ik inmiddels veel beter loslaten.

Hopelijk heb je hier wat aan. Sterkte!

Bedankt voor je reactie. Heb jij dit heel je burn out gehad? Ik zit er nu inmiddels een half jaar in en heb het idee dat de stress minder is en ik meer kan ontspannen dus snap niet goed waar dit vandaan komt. Wellicht omdat het de tijd van de maand is

Hoort er allemaal bij, ik heb weleens gelezen dat je brein in fight & flightmodus dit soort gedachten automatisch uitstuurt om te zorgen dat je nog meer op je hoede bent, en dat brein kan in die modus niet meer filteren tussen echt gevaar en laag risico situaties. Het zal ook vaak opkomen bij specifieke dingen, veel mensen met angstklachten zijn bijvoorbeeld bang voor messen, dan schiet opeens de gedachte omhoog: "wat als ik mijn vriend nu zou neersteken?". Dat ga je natuurlijk helemaal niet doen. En wist je dat veel mensen met hoogtevrees helemaal niet bang zijn om te vallen, maar om te springen? Zoals mijn psycholoog aangaf: het feit dat je er bang voor bent laat juist zien dat je dat absoluut niet wil. Vaak zijn die gedachten ook gelinkt aan angst voor gekte, alsof je in een vlaag van verstandsverbijstering iets zou doen wat je helemaal niet wil. Zo werkt dat niet. Hoe naar intrusieve gedachten ook zijn, het zijn geen wensen. Het komt voort een buitenproportionele drang naar controle die vaak ontstaat bij angstklachten. Lees het boek DARE van Barry McDonagh. Die besteedt hier ook veel tijd aan, heel verhelderend en geruststellend.

Gewoon met je psycholoog bespreken. Bijna elk mens krijgt te maken met intrusieve gedachten, en heel veel mensen ook met gewelddadige of seksueel getinte intrusieve gedachten. Schamen we ons allemaal voor, maar het is niks uitzonderlijks.

Ik had het 2 jaar terug voor het eerst, heel heftig. Was constant bang om mezelf iets aan te doen, durfde niet meer langs een spoor te lopen en de messen moesten in de schuur opgeborgen worden. Ik durfde niet met mijn nichtje (destijds een baby) alleen te zijn uit angst haar iets aan te doen. Terwijl ik juist super gek op haar was en ben.
Mij is idd ook verteld dat juist omdat ik daar zo bang voor was, het betekende dat ik dit absoluut niet echt wilde doen. En dat klopt ook.

Het is heel geleidelijk steeds minder geworden maar ik heb er dus echt wel een paar maanden flink last van gehad voordat ik er een beetje mee om kon gaan. Nu beperkt het me niet meer en komt er slechts af en toe nog eens zo’n gedachte naar boven.

En ik geloof zeker dat je hormonen hierin een rol kunnen spelen, ik voel me ook elke maand rond de menstruatie weer een week slechter. Dat merk ik echt al 2 jaar elke maand, kan er de klok op gelijk zetten.

Ik vind het knap dat je hier je vraag hebt durven stellen, hopelijk worden deze vervelende gedachten voor jou ook minder.

Ja, heel herkenbaar. Dagen waarop ik me down/somber voel en dagen waarop ik best opgewekt/vrolijk ben. Op de mindere dagen zorg ik voor voldoende afleiding: wandeling met de hond, naar de bieb, boodschap op de fiets, zo komt de dag wel weer om. En slaap is ook een factor: heb ik maar 4 uur geslapen dan vind ik t sowieso al moeilijk om met zo weinig energie de dag door te komen. Na een goede nacht voel ik me een stuk beter.
C.

Dankjewel voor je reactie en je advies💕maar heb jij dan ook echt die depriesieve gevoelens of voel je je gewoon een dag kut ik denk dat daar wel een verschil in zit

Nee niet depressief maar gewoon kut inderdaad. Ik denk ook altijd: morgen gaat t weer beter (en dat is ook vaak zo). Maar mood swings horen echt heel erg bij burnout. Zeker in de beginfase, je hebt geen beschermende schil meer zeg maar. Alle emoties liggen heel dicht aan de oppervlakte. Dat wordt gaandeweg weer beter.
C.

Dus ik wordt niet depressief? Ben daar zo bang voor heb nog nooit iets van depressie of andere psychische klachten gehad sinds de burn out komt alles op me af

Ik kan natuurlijk niet voorspellen of jij depressief gaat worden. Deze gevoelens komen wel veel voor bij burnout omdat je natuurlijk door een heftig proces gaat. Beste remedie tegen depressie is vaste dagstructuur aanhouden en vooral ook naar buiten gaan, de natuur in. Een positieve mindset (vertrouwen dat alles weer goed komt en je hier sterker uitkomt) is wel belangrijk.
C.

Ik slik ook citalopram. Bij mij ben ik in 1 keer aan de 20 gezet met daarnaast 6 weken lang oxazepam. Ik ging afbouwen, dat is nu weer stil gelegd. Maar ik heb druppelvorm gekregen. Iedere 3 weken zou ik 2 mg afbouwen. Ik zit nu op 18mg. Misschien kan je dat ook voorleggen bij je arts? Dan heb je er minder last van. Het is wel normaal om klachten te krijgen, zolang het maar wel te doen is

Hoi Eric,

Dank voor je reactie. Dus ben jij nu aan het afbouwen ? Ik heb ook geprobeerd om af te bouwen met druppels maar dat ging niet goed, vandaar nu weer verder opbouwen. Heb jij die oxazepam erbij genomen en hielp dat ? Ik moet van psychiater nu elke week met een druppel omhoog en ben dus in drie weken naar 17.5 mg gegaan. Vanaf volgende week zou ik dan op 20 mg zitten. Had jij ook zoveel lichamelijke klachten bij het opbouwen ?

Heel herkenbaar!

Gewoon duidelijk blijven uitleggen dat je heel graag wil, maar dat je rustig aan moet doen met je energie, júist in deze fase. Wat mij helpt is om het initiatief wat meer in eigen handen te nemen, aan te geven dat je ontzettend zin hebt om mensen weer te zien en dat je het zelf zal initieren wanneer je daar weer de energie voor hebt.

Het zal nooit makkelijk worden vrees ik, ik heb er ook last van. Maar ik merk vooral dat ik tegenwoordig nee kan zeggen zonder me schuldig te voelen. Ik heb nu vaak juist dat ik trots ben dat ik voor mijzelf op ben gekomen en naar m'n lichaam heb geluisterd.

Er heeft oprecht nog nooit iemand boos of teleurgesteld gereageerd als ik nee zei of een afspraak wou verzetten, de enige die daar moeilijk over deed was ikzelf (richting mijzelf).

Dus geen exuses verzinnen of dingen aangaan waar je helemaal geen energie voor hebt, gewoon duidelijk uitleggen wat de situatie is en ik kan je verzekeren dat iedereen dat echt wel begrijpt!

Het is natuurlijk fijn en lief dat iedereen je graag weer wil zien maar het blijft een proces met pieken en dalen, je bent niet in een klap weer helemaal de oude die zo weer het voorgaande leventje instapt (en maar goed ook want die oude jij kwam ook in een burnout terecht).

Wat goed dat het verder zo veel beter gaat. Ik hoop dat het reintegreren soepel verloopt en het klinkt alsof je je al heel goed bewust bent van je grenzen. Goed bezig!

Dankjewel voor je fijne reactie! Daar kan ik wat mee.

Geef aan dat je al je energie nodig hebt voor je werk en dat er daaromheen dus niet zo veel mogelijk is. Inderdaad: wees gewoon eerlijk. Ook mijn ervaring dat niemand daar boos om wordt. En als dat zo is laat je dat bij hen. Ik ben inmiddels ook de sociale schaamte wel voorbij en zet mezelf/mijn herstel nu op de eerste plaats.
C.

Ik heb net even de site van Hans doorgelezen en BMR is echt iets anders dan BSR. Bij body stress release worden er kleine impulsen gegeven aan spieren zodat deze kunnen ontspannen. Helpt erg om in de relax stand te komen, maar het is geen therapie. Wat BMR volgens mij wel is.

Hoi Ilse,
Wat rot voor je. En heel erg herkenbaar. Wat je schrijft heb ik ook allemaal meegemaakt. Nog steeds is de ademhaling niet helemaal rustig bij mij, maar verder gaat het echt veel beter. Heb je hulp, als in therapie of een praktijkondersteuner om mee te praten?

Wat mij heel erg heeft geholpen is afleiding zoeken in creatieve hobby’s en het luisteren naar luchtige luisterboeken. Haken is leuk en vrij eenvoudig te leren (veel filmpjes op youtube en boeken zoals haken voor dummies)
En elke dag in ieder geval 5 of 10 minuten wandelen (afhankelijk van wat je kan). Heb je iemand die met je mee zou kunnen? Of misschien kan je afspreken dat je met iemand belt terwijl je naar buiten gaat?

Ik durfde ook niet alleen te zijn, dat was verschrikkelijk moeilijk. Maar dit kan echt over gaan! Ik ben heel veel alleen omdat mijn man fulltime werkt en ik moest stoppen met werken. En ik vind dat totaal niet meer eng, vind t zelfs wel fijn. Hopelijk geeft dit je een beetje moed.

Verder is de beste tip ook gelijk de moeilijkste: probeer het op zijn beloop te laten. Weet dat je veilig bent, een paniekaanval is een signaal dat je gas terug moet nemen. Meer niet. Ook je ademhaling kan zich weer gaan herstellen met voldoende rust. Leg jezelf niet te veel druk op.

Ik heb zelf een spijkermat, daar lig ik graag op om lichamelijk wat tot rust te komen. Het is even wennen maar inmiddels kan ik er zelfs op in slaap vallen.

Nou een heel verhaal maar hopelijk heb je er wat aan. Ik ben al ruim 2 jaar aan het herstellen en ik kan je zeggen: wees lief voor jezelf, leg de lat niet te hoog (ben ik ook nog aan t leren) en onthoud dat het écht beter wordt!

Veel sterkte!

Hoi Liesje,

Ja, ik ben daar mee bezig. Nog niet zo lang, maar heb al een paar keer een ontlading gehad. Het voelt voor mij als een logische verklaring. Namelijk dat de symptomen van de BO ons beschermen tegen de heftige gevoelens die zijn onderdrukt. Dat maakt de symptomen voor mij ook ‘grijpbaarder’ - niet gelijk minder heftig. Je pelt als het ware steeds laagjes af van je beschermingsmechanismen.
Hopelijk heb je hier wat aan. Het is het onderzoeken waard!

Dankje Sanne, klinkt als 'goed' dat er dingen loskomen? Zou je, als je wil, me willen laten weten hoe je het ervaart als je wat verder bent ik ben heel benieuwd overweeg deze therapie ook namelijk. Succes sterkte en dankjewel!

Nog een vraagje is dat body mind release waar je mee gestart bent Sanne of body stress release?

Hoi Sanne en Liesje.

Ik ben ook geïnteresseerd. Is dat die Body Mind Release waarbij je in 7 trainingen tools aangereikt krijgt... van Hans huppeldepup?

Het spreekt mij vooral aan omdat hij het heeft over je energie weggeven. Dat heb ik ongeveer mijn hele leven op bijna alle vlakken gedaan. Nu helemaal OP !

Het best, Eric

Ja, die bedoel ik Eric! Het klinkt zo goed en ook bijna als 'to good to be true:)'

En Eric, nu dan tijd om jezelf te geven wat je nodig hebt, veel sterkte!

Dankjewel Liesje!

Ik heb contact gelegd om meer hierover aan de weet te komen.

Jij ook sterkte Liesje, allemaal sterkte en kracht !!

Ik doe de Body Stress Release........werkt hetzelfde. Er komt mentaal heel veel naar boven.....dingen die ik al dacht verwerkt te hebben komen weer naar boven en dan besef je .....was dus nog helemaal niet verwerkt. Fysiek gebeurt er ook heel veel. Ik kan nu hier de hele werking van BSR gaan neerschrijven maar het is veel duidelijker dat als je interesse hierin hebt gewoon even kijkt op de site van BSR.....daar wordt heel duidelijk uitgelegd wat je kunt verwachten. Het is geen spiritueel gebeuren en je hoeft er ook niet in te geloven. Laat het allemaal maar op je afkomen en zie wat er gebeurt. Een leuke bijkomstigheid is dat het in de aanvullende verzekering ook bij een heleboel verzekeraars deels wordt vergoed. Mijn ervaring is zeer positief.

Ik ben hier op 24 mei mee gestart (andere methode maar komt op hetzelfde neer) en kan inmiddels weer veel meer leven en ben minder aan het overleven. Hele grote shift en ik zou dit iedereen aanraden, de weg naar herstel is zeker ingezet.
Lees voor uitgebreidere informatie mijn reactie onder:
Overgangsfase herstel (Verhaal 1072)
En ook de verhalen van Roos en Taco (zoekfunctie gebruiken) en mijn reacties hieronder voor meer informatie!
Er zijn veel verschillende vormen en benamingen maar ze leiden allemaal tot hetzelfde.

Hoi liesje,

Ben jezelf inmiddels gestart en hoe is jouw ervaring?

Ik heb ook last van een raar gevoel in mijn hoofd. Zweverig, afwezig. Wazig zien. Heel vervelend. Ze zeggen dat het wel wegtrekt. Dat hoop ik dan maar.

Weet niet of jii nou bij mij hebt gereageerd. Verhaal 117..
Maar zo niet, hoe is de BO bij jou ontstaan? Qua symptomen/ klachten...wat kwam als eerste? Of zijn dit vanaf het begin de symptomen geweest? Die je beschrijft?
Herken je ook het gevoel dat steeds alles je teveel is? Voor als je iets wil doen, waarbij er mensen om je heen zijn etc...

Vermoeidheid vooral soms duizelig als ik te veel deed en heb nog een tijdje last gehad van maagzuur. Dat waren de eerste symptomen. Voor mij is ook echt alles te veel raak snel gespannen en ergens heen gaan waar veel mensen zijn ontwijk ik voor nu kan niet zo goed tegen al die prikkels. Maar hopelijk gaat de psycholoog mij straks helpen met opbouwen van prikkels.

Ik ben de man van verhaal 108. De vermoeidheid kan plotseling toeslaan van de ene seconde op de andere. Het is vooral een alles omvattende mentale misselijk makende vermoeidheid. Niet het soort vermoeidheid die je ervaart na een lange werkdag. Het zweverige afwezig zijn heb ik ook ervaren. Het uitte zich vooral tijdens autoritten. Het leek of ik er helemaal niet was en het koste me enorm veel moeite om me te focussen op het autorijden. Het was eigenlijk de meest vermoeiende activiteit die ik kon doen.

Verkeerd verhaal nr dit moet 74 zijn

Het betert stilletjes aan. Ik heb er enkel nog last van als ik vooral mentaal vermoeid ben ( lange autorit, werken met beeldschermen of drukte).

Ik heb/had hetzelfde.

Het spaghetti benen gevoel is gelukkig wel weer weg. Ben alleen wel echt 10 maanden non stop duizelig… en op goede dagen valt het dan iets mee. Heb zelf ook echt een ton aan vreemde klachten.

de sleutel tot herstel is Rust en Berusting. En niet proberen als een raket uit de burn-out te komen, zo ben je er ook niet in geraakt..

Vooral die chronische fight flight
Het is slopend.
Zwaar de sjaak.
Ook die adrenaline rushes pff
Lichaam.staat.vast in fight flight

Vooral de duizeling en duizeligheid maakt me angstig en nog vermoeider. Blijft een strijd...

Heb het hier ook, maar het is verminderd.

Begonnen met voeten en handen soms armen, maar heb nu betere dagen waarbij ik het soms nog eens handen heb, onprettig gevoel is het. Net of zenuwstelsel overbelast is

He Sonja,
Ik heb dat ook gehad. Spierspasmen in m'n buik en benen. En om een of andere reden een spastische duim. Heel vreemd, maar het is een uiting van hoge spierspanning door een stresssysteem dat helemaal in overdrive zit. Met rust zou het na verloop van tijd helemaal weg moeten gaan. Bij mij duurde dat een maand of 4 nadat ik volledig thuis kwam te zitten en rust nam.
Groet Tamar

En Sonja, is het all wat beter met de tintelingen?

Groeten

Hallo Sonja

Ik ben nu 15 maanden verder en functioneer weer op 85 a 90%.

De tintelingen zijn zeer herkenbaar en vooral bij moeheid of spanning nog steeds soms aanwezig. Ook bij het opstaan voel ik me nog vaak lamlendig maar eenmaal opgestart gaat het prima.

Het duurt dus lang de tintelingen en zijn dus nooit helemaal weggeweest. Maar bij mij is het nu ongeveer 20% (intensiteit van de tintelingen) dan van wat het was in het begin.

Hoi!
Ik heb sinds 6 maanden tintelingen in mijn handen en voeten (en inderdaad ook spiertrekkinkjes is mijn armen (vooral elleboog) en benen (met name dijbeen)). De tintelingen komen bijna meteen wanneer ik mij focus op een computer- of televisiescherm (zelfs hele saaie tv) of mij mentaal overbelast en lijkt met een 6 maanden rust helaas niet te verminderen. Is dit iets wat jullie herkennen en hebben jullie nog eventueel tips voor mij? Ik begin een beetje wanhopig te worden dat het niet meer weg gaat.

Ja zo herkenbaar. Ik had vanaf het begin van mijn BO alleen prikkels op mijn kruin. Nu na 9 maanden voel ik opeens ook tintelingen in mijn gezicht en vingertoppen. Zo gek hoe de symptomen zich verplaatsen.

Die tintelingen/steekjes bij m’n kruin had ik ook. Gek he

Hoi Sonja, Marre, Tijmen, of iemand anders met tintelingen in ledematen,

Ik hoop dat een van jullie dit leest; is het inmiddels beter en wat heeft concreet geholpen naast rust nemen?

Hoi Arthur,

Dit is een vraag die heel moeilijk te beantwoorden is. Om te beginnen is dit natuurlijk persoonlijk, zit er nog een hormonaal element aan (bij vrouwen werkt het allemaal net even iets anders) en heeft het fysieke element natuurlijk ook invloed op de mentale gesteldheid (en andersom).

Voor mij begon het voornamelijk psychisch. Kreeg last van nachtmerries, verhoogde angst, paniekaanvallen, emotionele uitbarstingen etc. Dat ging uiteindelijk over in het hele fysieke plaatje van duizeligheid, spierzwakte, maagklachten, oogproblemen, enorme spierspanning etc. Toen de fysieke klachten weer wat minder werden kwam de angst opeens weer wat meer bovendrijven. Mijn persoonlijke ervaring is dus: eerst vooral psychisch, dan vooral fysiek, en tijdens het herstel daarvan verschoof dit weer even terug naar psychisch wat inmiddels ook weer steeds beter gaat (nu 2 jaar verder ongeveer). Heb wel af en toe nog fysieke klachten maar stuk minder.

Maar zoals gezegd, dit is heel erg persoonlijk.

Hi Tommy,

Ik zag je reactie al op mijn berichtje, maar ik heb dus echt precies dezelfde klachten. Heel vervelend als je wel energie hebt, maar je door je lichaam wordt tegen gehouden.

Fibromyalgie is een lichamelijk burnout. Dus dat zou kunnen. Ervaar je ook veel spierspanning? Uit je berichtje lees ik dat je niet veel rust neemt. Je polsen/handen kunnen komen doordat je met vuisten/t-rex handen slaapt (stress reactie). Mij heeft het geholpen om met een brace te slapen zodat je deze niet kan buigen. Ook ontspanningsoefeningen helpen voor het slapen gaan (yoga nidra, meditatie, ademhalingsoefeningen).
Duizeligheid kan komen door een oppervlakkige ademhaling. Dit kan je checken door je ademhaling te checken via boltscore (youtube). Ademhalingsoefeningen. Helpen om deze weer wat rustiger te krijgen .

Zelf ben ik ook pas 32 en begrijp ik je gevoel heel erg. Wel denk ik dat je nu flink overprikkeld bent en je echt rust momenten in moet gaan bouwen. Bij mij gaat het nu wat beter, maar het duurt echt lang.

Groetjes,

Hoi Tommy,
Ik kan je uit de droom helpen: dit gaat niet over als jij geen gas terugneemt. Je bent jezelf al heel lang aan t overbelasten. Ik spreek uit ervaring want ook jarenlang met spierspanning, veel pijn en slaapproblemen gelopen. Kortom, op een gegeven moment kom je in een situatie dat je alle klachten normaal gaat vinden en gewoon maar doorgaat. Je functioneert dan dus op adrenaline. Op die manier put je jezelf volledig uit. Bij mij heeft dat 7 jaar geduurd, toen een complete "breakdown". Nu 2 jaar verder en een stuk beter maar gaat nog wel 1-2 jaar duren schat ik zo in.
Ga eens naar je huisarts en bespreek je
klachten. Nb: Fibromyalgie begint trouwens ook heel vaak na een periode van overbelasting.
C.

Ik herken veel in je verhaal Mijn man zit al ruim 2.5 jaar thuis is ook helemaal op. Kan ook niets meer vroeger actief werkte 60 uur per week. Concentratie 0 Geheugen 0 weggaan kost zoveel energie dat ik zelf liever thuis blijf omdat hij op is daarna. De winkel is idd een vreselijk gebeuren en zo kan ik nog heel veel opnoemen Auto rijden fietsen alles is vreselijk
Zweet hutst over zijn lijf bij enige inspanning radeloos ben ik ervan

Wat knap Corrinne dst je dat weer hebt gedaan!
We moeten weer wennen aan dingen doen. Ons lichaam reageert meteen. Maar dit xijn weer "nieuwe" situaties dus kost het weer meer energie. Ik ervaar dit zelf ook ook op mijn werk. Denk dan dat ik weer terug bij af ben. Maar we moeten denk ik onze weg weer even vinden.
Fijne zondag en een liefde- en energievolle knuffel.
Groetjes

Corinne, laat de moed niet zakken. Je hebt gewoon weer hersteltijd nodig. Ik heb vanmiddag drie famileleden op de lunch gehad. Veel (hard) gepraat door elkaar heen dus. Daarna 1 uur op bed, barstende koppijn en overprikkeld. Ik moet dan dus de rest vd middag daarvan bijkomen. Maar ik ken de patronen inmiddels. Twee jaar geleden had ik dit nooit kunnen doen. Dus probeer t positief te bekijken. Je moet vaak een "prijs" betalen voor activiteiten die je doet en die dan net te veel zijn. Je lijf geeft dus heel goed de grenzen aan. Ik baal er ook vaak van dat ik na 2 jaar nog zo weinig kan maar ik ga wel vooruit, daar gaat het om. Ik heb nu ook meer begrip/compassie voor mijn lijf of zo, ik heb jarenlang roofbouw gepleegd dus nu behandel ik mijn lijf met de aandacht/liefde die het verdient. Deze paar vervelende dagen gaan ook weer voorbij...
C.

Dank jullie wel voor de bemoedigende woorden, doet me goed.

Lieve Corrine, als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik dacht "Oh nee ik ben weer helemaal terug bij af." en vervolgens een week later weer duidelijk verder was in mijn proces, dan... nou was ik niet rijk maar had ik in elk geval redelijk wat euro's verzameld ;)

Dit is heel normaal. Het belangrijkste is dat je je niet laat ontmoedigen. Ik heb nog steeds weleens dagen dat ik er helemaal niet lekker inzit, en weet je wat: dan is dat maar even zo. Wat mijn burnout mij heeft geleerd is dat je je nou eenmaal weleens slecht voelt. Ook zonder burnout trouwens.

En wat vooral belangrijk is om te onthouden: je rot voelen voelt altijd rot, dat is niet meer of minder rot, dat is gewoon ROT. Maar als je je steeds beter gaat voelen dan valt die mindere dag vaak wat zwaarder omdat het verschil veel groter is met de goede dagen. Had je in het begin zes slechte dagen en één goede dag, dan raakte je gewend aan het slechte gevoel en was het even een fijne break wanneer je je een dag beter voelde. Hoe meer die balans verschuift, hoe zwaarder de slechte dagen opeens voelen. Het is ook een signaal dat dat niet meer de norm is! En dat is eigenlijk wel heel positief toch?

Kop op, pak je rust en ga weer door. Een beetje liefde en zelfcompassie kan geen kwaad bij zo'n mindere fase, dus mocht je van mediteren houden dan zou ik een beetje in die hoek kijken.

Sterkte❤️

Als je dit al dénkt ben je al over je grenzen heen!
Dus: ziek melden. Neem jezelf serieus!!
Sterkte 💪🏼

Ik heb me ziekgemeld toen ik realiseerde dat ik de 8 uur per dag werken niet meer redde.

M’n psycholoog vroeg: “hoeveel uur denk je dat je zonder problemen kan werken met genoeg pauzes?”
Toen ik 3-5 uur zei, dacht ik: “oké ik kan niet doen waar ik voor betaald word.” En was de beslissing duidelijk.

Begrijp je gevoel zo goed

Hoi,

Het moment dat ik moest besluiten om mij ziek te melden was het moment dat ze thuis 112 wilde bellen; ik had hevige hartkloppingen, alsof mijn hart uit mijn borstkast zou springen..
De realisatie kwam dat ik al maanden signalen van mijn lijf had gemist..
Kortom; meld je OP TIJD ZIEK!
Ik deed dat dus te laat en zit nu nog midden in de burnout..
Neem jezelf serieus.
Sterkte 😘

Wat met een partner die zich niet ziek wilt melden? Die te veel verantwoordelijkheidszin heeft en vind dat ze zou overdrijven als ze zou stoppen met werken? Wachten tot het te laat is lijkt me geen optie...

De laatste jaren steeds oververmoeid van mijn werk gekomen. De weekends dienden steevast om bij te slapen ondanks het feit dat ik 7 jaar geleden 4/5 begon te werken veranderde er niet veel aan de situatie. Vorig jaar in de zomer een groot project gedaan op het werk daarna 3 weken verlof genomen om te slapen. In het najaar enkele kleinere maar complexe projecten gedaan rond de middag was ik fysiek en mentaal al doodmoe.Slapen deed ik niet meer. Alle dagen diaree voor ik naar het werk ging meestal 2x naar de wc. Al jaren last van lage rug, nek, schouderpijnen die nog begonnen te verergeren. In maart kon het echt niet meer, een week verlof genomen.....om te slapen. Doodmoe, er waren dagen dat ik amper het bed uitkwam. De week erop terug gaan werken. Niet meer kunnen slapen, s'nachts opstaan om over te geven. Misselijk worden van vermoeidheid overdag. De twee laatste dagen dat ik gaan werken ben stond ik s,ochtend op weg naar mijn werk met mijn fiets in de hand over te geven misselijk van vermoeidheid. De volgende maandag ben ik niet meer gaan werken...

Ik te laat. Veel lichamelijke klachten genegeerd. Ook de geestelijke zoals geen motivatie, kort lontje, uitgeblust, moe.

Dus pas toen ik letterlijk omviel van de duizeligheid.

Hoe langer je wacht met het werken aan herstel, hoe moeilijker het is en hoe langer het duurt.

Dus doe het op tijd, schaamte en schuldgevoel, daar had ik last van en die hielden mij tegen. Dat was een slecht plan

Ik veels te laat. Pas na een kortsluiting in mn hoofd.
Signalen gemist al een jaar lang.
Nu al een jaar thuis en nog steeds drama

Spiraal